talentfall - Tumblr blog

[talentfall]

Witaj marnościo

Szanowna Pani

Przedstawiam

Własną drogę krzyżową

Stacja pierwsza

Upadek ideałów,

gdzie twoje pieprzone wartości

Stacja druga

Zgubienie pewności,

czy mysli zawsze były splątane

Stacja trzecia

Spadniesz w siebie,

jak głębokie są chmury

Stacja czwarta

Zatracasz się w głębi

Czy czujesz ciemność

Stacja piąta

Zaczynasz się dusić

Gdzie są emocje

Stacja szósta

Jesteś w pustce

Gdzie twoi przyjaciele

Stacja siódma

Widzisz ruchy

Czy słyszysz trzask rosnących roślin

Stacja ósma

Tracisz siebie

Czemu kości bolą

Stacja dziewiąta

Ciało nie chce pracować

Czy czujesz krew w żyłach

Stacja dzisiąta

Błagasz o litość

Nikt ci jej nie podaruje

Stacja jedenasta

Drapiesz

Czy serce zawsze jest takie głośne

Stacja dwunasta

Tracisz słuch

Czy tęsknisz za trzaskami

Stacja trzynasta

Zapomnienie

Czy czujesz ból komórek

Stacja czternasta

Chcesz zniknąć

Warto było tu dotrzeć

?

[talentfall]

Mojej Muzie

Jesteś moją muzą w najdrobniejszym szczególe ze zbyt niemrawym wyrazem

i brwiami zbyt krzaczstymi

z tymi słowami bez związków

Jestś moją muzą w najdrobniejszym szczególe

nawet gdy lato zbyt parne

i gdy niebo niezbyt pochmurne

gdy gawędziarz milczy z uporem

i gdy kwiaty nasturcji gniją pod ziemią

[talentfall]

I palę kochanie te papierosy nocą

Gdy nie widzisz i śpisz

I spalam te wspomnienia nocą

Bo budzi się we mnie zły

I krzyczy

I szczypie

I drapie

Gdzieś w sercu i pod trzustką

I dusi mnie dym

Tego miasta

Tych ludzi

I wszystkich

Więc palę

Kochanie

I umieram

Na twych rękach gdy śpisz

A twe oczy są tak niespokojne pod zmarszczonymi powiekami

[talentfall]

W swoich niedomówieniach, ludzie

skrywają

smutek i najgłębsze pragnienia

które nigdy nie wyjdą na wierzch

W swoich niedopowiedzeniach, ludzie

skrywają

najgłębsze lęki

które paraliżują i wywołują łzy

W swoich niedopłakanych smutkach

ludzie skrywają

swoje postacie

pod pierzyną powłok

dni powszechnych

[talentfall]

We włosy wplatam tysiące

Niewypowiedzianych myśli

Niespełnionych gestów

I niedokończonych rozmów

Tworzę z nich wszystkich

Zgrabny warkocz we francuskim stylu

I milczę

A raczej niedopowiadam

I chciwym okiem kradnę

To czego mi brak najbardziej

Słowo

Ruch

Skinienie głową

Drobnostki codzienności

O które nikt nie dba

Z należytą pieczołowitością

[talentfall]

Rozrusznik

Mocna kawa

I papieros

Na deser mocna zielona herbata

Bez dodatków

Tylko liście

W odpowiedniej dawce

kofeina pobudza serce do życia

(Bij bij bij powtarza szept)

Tylko to je może rozruszać

Bo człowiek nie może sobie pozwolić na to

By tak po prostu ucichło

No bo jak by to wyglądało

Na akcie zgonu

Więc

Najpierw kawa i papieros

Potem herbata

Koniecznie zielona

Idealny rozrusznik by funkcjonować

Zachować pozór istnienia

w zaledwie egzystencji

[talentfall]

Szukam wsparcia w chodniku

gdy na jego zimnych płytach

opieram zemdlałe dłonie przy kolejnym upadku

Szukam uśmiechu w szarych twarzach

bez wyrazu i bez oczu

bez cech ludzkich

Szukam nadziei w atramencie pióra

i we wszystkich rzeczach, które lubię najbardziej

i we wszystkich ludziach, których codziennie mijam

i we wszystkich chodnikach

drzewach, ptakach i trawie

nie mogę odnaleźć 

niczego czego szukam

i dochodzę do myśli, że nie warto już

szukać

lecz jednocześnie 

nie potrafię przestać

[talentfall]

Ku pamięci przyjaciela, który zniknął wśród śniegu

Umiera się cicho

bez słowa

bez krzyku

Wśród pierwszych płatków śniegu

ze strzykawką

Bez

pożegnania

krzyku

słów tłumaczenia

ramion nadziei

Po cichu

bez szmeru i szumu

bezwładniejąc na mrozie

wśród pocałunków śniegu

Bez

człowieka

nadziei

uśmiechu

Umiera się cicho

bez słowa

bez krzyku

[talentfall]

Brutalizm

Bezduszność

I duszności

W nowym

(nie) lepszym

Społeczeństwie

[talentfall]

Przyjaciel stwierdził, że dobrym tytułem będzie "Na sprzedaż", ale ja w sumie nie znam się na tytułach dla wulgaryzmów

sztuka się sprzedała

krzyczę stojąc u podstaw pręgierza

jakie oblicze ma sztuka

ktoś pyta z księżycowym uśmiechem

wskazuję

dziwkę

z nogami zapraszającymi

do wilgotnych wnętrz

rozwaloną kontrowersją pod kamienicą

oto

prawdziwe oblicze sztuki-

dziwki czekającej na klienta z lepszą

perspektywą w portfelu

[talentfall]

niebo opadło z westchnieniem

jak jaskółka na wietrze

z ciężkim sapnięciem rozlało się po bezmiarze

nie będąc zdolne się podnieść

pozostaje zawieszone

na nie swoim sklepieniu

[talentfall]

kurczę się na dźwięk grzmotu

i znikam pod światłem błyskawic

otulonych rytmicznym uderzeniem kropel

[talentfall]

[talentfall]

istnieją wschody tak smutne

że nawet ptaki z uporem milczą

i zachody tak radosne

że nie można powstrzymać łez

[talentfall]

[talentfall]

szept czapli z agresją

obijał się pomiędzy słowami

i z dziwnym uporem

(tak niepasującym do zamyślenia)

wdzierał się

na kolejne karty powieści

nie pozwalając na chwilę

                                               ciszy.