tlebbe - Tumblr blog

[tlebbe]

The road to nowhere

Hoe hard je ook probeert, de wereld zal je inhalen. Fragiel is het ego dat zich probeert te meten aan de wereld. Zo menselijk is het om zich met anderen te vergelijken. Ook dit overkwam de held van dit verhaal. Hij wou de wereld inhalen, de wereld had andere plannen. Dit is het tragische lot van onze held, hij had ergens het gevoel dat de wereld hem begreep. Tot op zekere hoogte doet de wereld dat ook. De held maakte zich echter illusies over de hulp die de wereld hem zou geven. Ergens diep in het bestaan van onze held bestond de notie dat hij anders was. Misschien is hij dat ook, maar deze wereld had al voldoende speciallekes. Eentje meer of minder deed er niet toe. Eeuwig hopend, starte onze held zijn avontuur. Zijn sucessen toonde aan dat hij voorbestemd was op iets groots. Noestig werkte hij verder. De wereld lag aan zijn voeten. Was de strijd gewonnen? Zo leek het. Zijn grootste taak lag echter voor hem. Hij liet vrienden en familie achter. Hij begaf zich in een vreemd land, vol onbekenden. Het avontuur bleek zijn ogen te openen. Hij verlangde niet meer naar de wereld. Zijn wereld zou enkel nog bestaan uit vrienden en familie. Het besef kwam echter te laat. Na maanden vervreemding kwamen niet alle banden terug. De steun verzwakte, de storm nam toe. Onze held had enkel nog zijn oude plannen, niet meer de passie van weleer. Dus probeerde hij de brokken te lijmen om enkel te ontdekken dat hij geen binding had. De wereld was hem vaak goedgezind, hij had geen benul. Maanden van stilte ... De storm ebt weg, de kalmte keert weer. Hij besefte dat de weg geen weg is maar een veld. Alle richtingen staan open. We zien enkel voetsporen op de grond, gras dat platgedruk is. Tekenen van voorgangers die moedig hun weg zijn opgegaan. Nu is het mijn beurt, ik sta op een veld. Geesten van vroeger kijken toe. Durf ik door het dikke gras of neem ik het hazenpad?

[tlebbe]

Geliefd

Twee jaar geleden gebeurde het. De laatste persoon die me onvoorwaardelijk lief had, stierf. Ze was oud en haar tijd was gekomen. De leemte die ze naliet was echter brekend op mijn geest. Ik bezocht haar graf elke week. Niet enkel om te eren, vooral om de gesprekken te voeren die ik nooit in het echt durfte te voeren. De eerste keer bevrijdend sterk, dan telke maal minder en minder. Het besef groeide dat ik me vastklampte op het verleden. Gevoelens lopen voor op de rede, zo ook bij mij. Dus begon een periode van neerslachtigheid, van onvolkomen leven. Een onzichtbare wolk die een goede dag in een sleur veranderde. Toen ze stierf, vroor ik vast in de tijd. Ik durfde niet meer de grenzen van mijn leven op te zoeken. Ik durfde niet meer mezelf te zijn. Mezelf, dat absurd concept. Ik ben altijd mezelf. Perfect labiel. Maar die schaamte, ook deel van mezelf, werd té groot. Die schaamte om plaats in de ruimte te nemen. De schaamte om mijn mond open te trekken. Om alles goed te verbergen gebeurd er dit: ik verberg me achter een nog grotere mond gevuld met humor. Wel dit alles liet ik varen bij haar, ik kon gewoon zeggen wat ik dacht. Ze was niet altijd akkoord, maar ze begreep dat ik deed wat ik moest doen. En dus die spijt, die spijt dat ik niet meer heb kunnen zeggen. Die spijt om niet volledig mezelf te geven. Mijn enige moment van rust, mijn enige plaats van kalmte was wanneer ik haar zag. Die rust, die kalmte is nu al twee jaar weg. Ik heb je nog niet kunnen vervangen, hoe zou ik ook? Net dit maakt me bang, het besef dat jij mogelijks de laatse persoon was waarmee ik zo kan zijn. Dan blijft er enkel nog chaos over, enkel nog storm, enkel nog een grote mond die bang is om zichzelf te zijn.

[tlebbe]

mistakes were made

Waar beginnen? Zomaar met de deur in huis vallen, geen uitvluchten om het begin uit te stellen. Edoch, het schijnt beter te zijn om niet zomaar uit het niets de bom te droppen.

Dus waar beginnen? Dat maakt niet uit, het is slechts om de gemoederen te bedaren. De nood om het dagelijkse leed te verzachten, de drang naar kleinburgerlijke rituelen.

Fouten werden gemaakt. Gevoelens verkeerd ingeschat. Mensen verkeerd aanbekeken. Geen vuistslag kwam ter pas. De woorden echter schopten harder dan elke vuist.

Voor wat? Voor een misverstand? Voor een misinterpretatie van woorden en daden. Hoe banaal dat alles leek op het moment dat het gebeurde. Waarom kunnen we gewoon niet vrienden blijven. En toen viel de bom. Het was net omdat het vriendschap was dat er grootte woorden vielen. Het was net omdat het enkel vriendschap was dat de gemoederen oplaaiden.

Om eerlijk te zijn, ik voelde het aankomen. Trachtte zachtjes bij te sturen. Durfde niet hard erop in te gaan. Er waren fouten gemaakt. Gevoelens verkeerd ingeschat. Ik wou ook dat jij iets meer was, maar het was zoals het moest zijn. Want enkel met die gedachte kan ik verder gaan. 

[tlebbe]

Partir, c'est mourir un peu

Hij was 23 jaar, 6 maanden en 15 dagen oud wanneer hij wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.

Hij beerde ijs door de gangen die stilaan leeg werden, hij begreep dat hij niet meer hem, maar hij was geworden. De tijd vloog voorbij, zijn gedachtes vaak verdoken in een diepe nostalgie die alle Lebbe's kenmerkt. Wat achterbleef was slechts een herinnering aan iets dat ooit was, een rustige zekerheid, een zalig ritme dat hem eigen werd. Maar als hij 's avonds voor slapengaan, nog even de living binnenwandelde, dan zag hij de spoken van zijn voorgangers. Zag hij zijn flatgenoten rond de tafel, hoorde hij een lach ergens verborgen achter een kamerdeur.

  Slechts één iets bleef hetzelfde, en iets dat ze hem niet konden afpakken maar tot spijt van de auteur, ook iets dat ze hem niet konden meegeven. Als hij dan in hun kamers kwam, kaal van het recent vertrek, dan rook hij hun aanwezigheid. Dan voelde hij hen, slechts glimpsen van hun werkelijkheid, en de leegheid dwong hem tot reflectie. De droevigste nacht kwam eraan, één waarvan hij wist dat het onomkeerbare was aangekomen.

  Hoewel hij zijn moed opraapte, trok de leegheid van zijn buren hem door het appartement heen te dwalen. De kasten leeggehaald, het bewijs van hun bestaan vernietigd, enkel de typerende geur van hun zijn, die nog nadwaalt in hun kamer. Een herinnering aan een beter leven, een herinnering aan wie wij waren, aan wie we nooit meer zullen zijn. Ik was hem geworden. Een stille observeerder, die de realiteit geen eer aan deed.  Ik ontkoppelde me van de werkelijkheid die niet meer ontkend kon worden. Ik werd voor het eerst in een lange tijd bang om die mooiheid achter te laten. De witte muren praten me toe, lachen me uit want de illusie had allang gebroken moeten worden. De tijd voor dromen was voorbij.

    -----------------------------------------------------------------------------------

Kalei, Walt en Jan,

  Jullie hebben me elke dag 'gedwongen' om een beter mens te worden, ik dank jullie van het diepst van mijn hart. Je ne regrette rien! Het afscheid valt me hard, maar die hardheid toont slechts de mooiheid van mijn tijd met jullie. I don't know if my soul can handle it to rewrite this in English but maybe a French proverb to show what you (have) mean(t) to me:

"If you knew how much I loved you, you would cry with upmost joy"

  Take care brothers, one day our roads will cross,

Verdomme,

Thomas

[tlebbe]

Coffee , Chicks and the beer for free

Belofte maakt schuld,

Maar laat men nu niet rancuneus worden, ik heb me al verontschuldigd in de vorige post.

Gisteren was me toch wel zo'n dag zeker:

's morgen les fotografie, maar de nacht had me geen deugd gedaan dus dan maar ontbijt gaan halen ipv zelf klaar te maken. Mijn vaste koffieplek ondertussen, ook wel gekend onder de naam Häzz, ziet me afkomen en verwelkomt me met open armen. Maar vooral de presence van één individu heeft mijn dag toch wat opgekrikt. Begrijp me niet verkeerd, het is niet in mijn aard om te objectiviseren. 

Swat, de serveuse grijpt mijn aandacht en vraagt waarom ik gisteren niet langskwam terwijl ik langs passeerde. Sluwe glimlach inclusief merk ik dat mijn ontbijt opeens wat rijker is geworden dan enkele weken geleden. Bij het  terugbrengen van mijn plateau, grijpt diezelfde serveuse mijn arm en spreekt ze nog kleine woordjes die tussen koetjes en kalfjes vallen maar duidelijk gericht naar mij. Mijn humeur volgepompt met goed gevoel, mijn ego weer dat ietsje groter.

Een mens denkt dan, ok zo iets gebeurt maar af en toe. God had andere plannen vandaag. Tijdens de tour door de township Langa, zit er een Afrikaanse schone naast mij rond te wandelen, veel denk ik er niet van. Maar goede gesprekken en een hoopvol intellect hebben me al vaker gecharmeerd. Maar zoals ik zei, veel dacht ik er niet van. Tot, tot we terug kwamen naar Stellenbosch. Ik loop uit de bus met Jan, m'n kotgenoot, loopt zij 500m achter me in de holst van de nacht, waarom? Omdat ze mijn nummer wilt en morgen een koffie.

Als ge dacht dat dit alles was, dan was u wel heel snel tevreden gesteld:de gids vandaag door Langa vroeg aan iedereen wat ze studeerden en hun interesse, tamelijk straight foreward en op zich niet spectaculair. Maar mijn grote mond, die me vaak in probleempjes brengt heeft me gisteren toch wel een grote dienst bezorgt. Ik werd namelijk uitgenodigd om een weekend te overnachten in Langa en dan zal de gids me een persoonlijke tour geven. Ja, zie nu een keer, mijn mond is niet altijd nutteloos.

Beste leesmatroos van de blogoceaan van mijn bestaan, nu is het tijd om afscheid te nemen. Au revoir

[tlebbe]

Awel tis ik

Na een zeer lange intermezzo,

die u als trouwe lezer mag interpreten zoals u wilt, heb ik besloten om terug te schrijven. Een trouwe lezer, heeft mij attent gemaakt op het feit dat ik deze blog, voor menig mens thuis de enige communicatie, stil heb gelegd.

Dus even mijn terechte excuses aan u allen!

Nu dat dit uit de weg is, laten we vertrekken waar we de laatste keer gestopt waren: de bedelaar.

Blijkbaar ben ik niet de enige die 'overvallen' is geweest: mijn kotgenoot in Jo'burg is ook door een bedelaar aangesproken geweest met eenzelfd verhaal: "Don't let me something I don't wanna do". Wanneer hij zondag terug kwam, zei hij dat mijn verhaal hem geïnspireerd had om het zoals mij aan te pakken. Wat blijkt, een 6-pack bier en een sandwich was voldoende om de bedelaar te ontwapenen. Ik ben blij dat ik een geweldloze revolutie heb aangewakkerd.

Hier gaat t leven zijn gangetje, ik leef van dag tot dag en gelukkig maar want dagen worden langer en warmer. Neus is al een keer aan t vervellen geweest. Maar na wat laagjes zonnecreme wel beter gewapend tegen de felle zon. Eindelijk kunnen de shorts buitengehaald worden :)

Voor de mensen die niet helemaal geinformeerd zijn: het academiejaar begint hier stillekes aan op zijn einde te komen en dan begint het hé. Ja, ik begin al heimwee te krijgen naar datgene dat ik nu nog heb. Ik ben echt slecht in afscheid nemen en jammer genoeg begint het kalmpjes aan in te sijpelen in mijn gedachte dat het hier bijna gedaan is. Zuchtttt

Bij dit laat ik het voor nu,

maar weet dat t nu geen vaarwel is maar tot ziens!

[tlebbe]

Doomsday Week XL

Dus een dikke week geleden vertrok mijn broertje terug naar ons Belgenlandje. Na een week in Zuid-Afrika kan hij je enkele dingen bevestigen: JA het is hier winter en dat betekent koud en nat weer.

Maar gelukkig had 't nog meer aan te bieden dan slecht weer ('t schijnt  de natste winter in 30jaar te zijn). Ja 't toeval, moederke geluk als je haar zo wilt noemen, bleef ook binnen door t slechte weer en kon ons dus niet vergezellen. Laat ik het kort houden: Stellenbosch is een mooi stadje maar er is zo goed als geen enkel binnen activiteit, dus t hoogtepunt van de dag was waarschijnlijk het restaurant bezoek 's avonds. Maar los van lekker Libanees en Thais eten, had t een modaal gevoel: cinema bezoeken, binnen zitten, lezen. Dat soort dingen dat België rijk is. Dus besloten we om toch maar op Donderdag een tweedaagse naar Kaapstad te doen. Nemen we de trein vanuit Stellenbosch

Althans dat was de bedoeling, de trein mooi betaald, maar net op die dag moest de trein al na 20min stoppen omdat de weg ondergelopen was (door rarara 't slechte weer). Maar geen zorgen ze hebben vervangbussen: had je niet gedacht hé van een 'ontwikkeling'sland. Allez ze gingen bussen hebben, moest de openbare weg ook niet ondergelopen geraakt zijn. Maar er is een oplossing: menig mede-passagiers, inclussief één zeer rare typ die ik hopelijk nooit meer tegenkom, melden ons op een trein die terug richting Stellenbosch rijdt om dan rechtstreeks naar Kaapstad te gaan. Woot Woot onze dag gered. Probleem opgelost denkt u dan, of misschien heeft uw gevoel van anticlimax mij allang verraden. Hoe dan ook: we zijn uiteindelijk verder dan stellenbosch gereden in een godvergeten gat (à la diepe westhoek en zijnde een Antwerpeneir) waarin we drie uur lang zijn gestrand. Ik tast in mijn portefeuille en bel een shuttle maar wat blijkt: ik heb niet genoeg geld om terug naar Stellenbosch te keren. De oplossing kwam als een geschenk uit de hemel: Marjolein kwam ons ophalen. Ik ben haar tot op deze dag nog dankbaar. Uiteindelijk haal ik geld af en bel ik een shuttle om ons rechtstreeks naar Kaapstad te brengen. En 40 min later staan we aan ons hotel. Koffers droppen en de stad in. (komaan je had toch echt niet gedacht dat ik na 2 weken stilzwijgen mijn blog echt kort ging houden?) Dus op weg naar de waterfront, palaverend door de straten worden we aangesproken door een bedelaar. Maar het is dat soort bedelaar dat meer u wilt overvallen dan bedelen, als ge begrijpt wat ik bedoel. Na wat praat over naastenliefde en een nieuw zuid-afrika dat wij moeten opbouwen door t goede voorbeeld te geven. Begint t vuur mij te dicht bij de schenen te komen (hij  begint zijn hand rond mijn hals te brengen, wat geloof me als ik dit zeg: t begin van een aanval was) en dus beslis ik om hem gewoon geld te geven vooraleer iets gebeurt. Hij loopt gelukkig snel weg met t geld. 100 rand (+-€7,6) heeft mij een hele hoop miserie bespaart. Je merkte wel de wanhoop in de man, waardoor ik me uiteindelijk niet misbruikt voel. Ik weet dat het raar klinkt, maar uiteindelijk heb ik langer als 10min hem kunnen overtuigen om mij niets aan te doen. Moest hij van kwade wil zijn, had hij al langer zich agressief gedragen. Hate the sin, not the sinner. Maar de avond werd mooi afgesloten in Restaurant Den Anker, het befaamde Belgische (ja u leest dit juist) restaurant in kaapstad. Waar we zonder reservatie, door wat goedwil van onze medemens toch een tafel hebben kunnen krijgen in een volboekt huis. We zagen de zon ondergaan aan de haven van kaapstad en dronken La Chouffe en Chimay terwijl we onze drie gangen verorberden. Af en toe week mijn gedachten uit naar de arme bedelaar en besef ik dat mijn leven €7,6 waard was. Gelukkig is de man die kan lachen met zijn miserie denk ik dan. De broer de volgende dag afgezet aan de luchthaven en voor het eerst sinds lang heb ik me verdrietig gevoeld. Dan maar beslist om te gaan zwemmen om mijn gedachten te verzetten. Iedereen die mij kent, weet dat sporten niet mijn ding is maar soms kan ik er echt van genieten, zekers wanneer mijn gedachten wat donkerder zijn. Terugkeren op mijn fiets, passeer ik een rondpunt en daar trof t lot mij. Ik sla af op de rotonde maar achter mij rijdt een auto op me in. Ik slip met mijn fiets in de regen, maar ben ongedeerd. Mijn leven het was dees keer iets meer dan 100rand waard, deze keer kostte het me de schrik en een nieuw achterwiel.

Voor de mensen die zich af vroegen waarom die stilte na twee weken?

Wel omdat ik tijd nodig had om dit te kunnen verwerken, ik moest even me terugtrekken. Ik heb leuke en stomme dingen gedaan maar nu was het tijd om even stil te staan bij dit alles. Geluk kan zo snel omdraaien, maar op het einde van de dag: ik leef, ik ben gezond en ik heb goede mensen rond me heen. Wat kan een mens nog meer wensen?

[tlebbe]

Examen

Ik zit hier weer achter mijn tralies te typen,

terwijl jij daar zit te slurpen aan je lekker frisse pint, zit ik mij hier te verwarmen aan een warme koffie. Pff geen zin, daar heb jij geen probleem mee zeker?

tja, ik kan het je niet kwalijk nemen: jullie Belgen verdienen wel eens mooi weer. Ik daarentegen, op die enige mooie dag in 10 dagen. Wel ik, ik moet binnen blijven omdat binnen enkele dagen mij het privilege en het genoegen is weggelegd om mijn herexamen te schrijven. En voor de niet geïnitieerden, enkele dagen is ruim gerekend, zeg maar een dikke 35uur. Dus ja, hier zit ik dan nu achter een tralies van boeken en artikels. Lichtjes paranoide ben ik nog niet, ik ben té oud voor zo'n fratsen. Voor diegene die een vluchtig geheugen hebben, denk aan de chalet van mijn eerste jaren op unief: idd de geschiedenis herhaalt zich, maar gelukkig nooit twee keer op dezelfde manier. Mijn nieuwe chalet is de theologie afdelingsbibliotheek, waarom daar? Ho, Goddelijke interventie misschien?! Ik weet het niet, waarschijnlijk de combinatie van mooie tuin, verwarming (geen centrale verwarming in Z-Afrika, brrrr) en de dichtheid van menig resto.

Heb ik al vermeld dat eten goedkoop is? Hoe dan ook, het blijft 't belangrijkste verkoopspunt van Z-Afrika. Alhoewel, na twintig restaurantbezoekjes begint het ook af te slijten. Op een gegeven moment klinkt inkopen doen en zelf koken als een avondje uit gaan. Ja, natuurlijk is de natuur mooi, JA natuurlijk is de cultuur meer dan ooit hier aanwezig, JAJA natuurlijk is de muziek en de taal hier zo uniek dat elke dag opnieuw op vakantie gelijkt. Maar nee, eten is hun beste verkoopspunt en dit voor een simpel klein detail: ik heb geen tijd om te genieten van hun taal, muziek, cultuur of natuur omdat ik binnen 34uur en 37min mijn examen moet afleggen, maar een mens moet altijd blijven eten.

Dus met dit laat ik jullie achter,

eet smakelijk en denk aan mij in deze donkere uren.

[tlebbe]

Wat zullen we eten zeven dagen lang? ♫

Dus ik loop hier al een maandje rond in dit prachtig land.

Wat valt mij op:  Eten is spotgoedkoop, lekker maar vooral vettig en zoet.  Is dat voor mij problematisch? Nee hoor, ik neem het zelf lichtzinnig op en vermeld aan menig mens dat ik een ambitie heb gekweekt om een hartaanval te krijgen vooraleer ik naar ons Belgenlandje terugkeer.

Racisme is (g)een taboe: iedereen spreekt vlotjes over apartheid, rassen en discriminatie. Maar oh wee als je denkt dat daarmee de kous af is: je ziet dat racisme nog steeds leeft op nieuwe, subtielere manieren. Hier in mijn eigen klein gevangenisje bv. hebben ze een grasmat met bijhorend volleybal-veld gezet. Mooi, niet waar? Wel dat dacht ik ook, maar daar ergens in mijn linkerooghoek zag ik de werkmannen. De verhouding waren grofweg 1 / 20  wit / zwart. Die ene blanke, kan je het al raden? Ja dat was de 'supervisor'.

Als je gevaar zoekt, zal je het ook vinden. Met deze licht cryptische tekst bedoel ik dat Stellenbosch en bij uitbreiding Zuid-Afrika gevaarlijk is maar enkel als je zo dom bent om den toerist uit te hangen. Laat mij dit even nader verklaren: Je loopt door Stellenbosch, je kijkt meer naar de lucht en om de haverklap kijk je rechts en links en rechts en links. En dan heb je het subliem idee om je 'kodak' boven te halen en een kliekje te nemen van de mooie huizen. En dan komt er iemand naar je toe, het spaghetti glad gevoel is je nog niet opgevallen maar de vriendelijk vreemdeling wilt je gerust gidsen naar de 'leuke' plekjes. We weten dat die 'leuke plekjes' altijd eindigen met lege portefeuilles en gebroken dromen. Even ter verduidelijking: ik ben GEEN toerist. Ik ben slechts een passant die deze aarde rondloopt en zich ergens tussen hoop en pessimisme begeeft.

Maar laat dit dus aan u allen gezegd wezen:

-Eet veel want 't is meer waard dan het geld dat gij in uw handen houdt.

-Drink veel want hetzelfde geldt als hierboven en ze kunnen wel degelijk pils brouwen.

-Vermijd de toerist wanneer je toerist bent

-Spreek niet te veel over racisme, onder de huid prikt t nog steeds. Don't talk the talk, walk the walk.

Zo, nu ben ik dit weer even beu!

Tot de volgende :)

[tlebbe]

Stellenbosch

Hey beste Vrienden,

Drie weken... binnen drie dagen is het zo ver. Ik ben niet de grootste schrijver, zo kennen jullie me wel al, maar omdat ik niet diegene ben die achtergebleven ben, maar eerder diegene ben die is weg gegaan: een kleine blog from time to time.

  De eerste dag herinner ik me nog goed, dinsdag middag in de luchthaven van Kaapstad. We werden opgepikt door de PGIO (postgraduate and international office), vrijwilligers die uitwisselingen met Stellenbosch mogelijk maken. Het eerste dat me opviel: mensen kunnen niet met de auto rijden.

Behalve de kleine gevarenrit, genoot ik wel van het quasi-Lion King gehalte van onze rit. We hebben zebra's gezien en dan uit het niets, ja een kudde wildebeesten rechtstreeks uit de Lion King.

  ik kom dus aan op welkomsregistratie wat gewoon één grote chaos is: je dacht dat België koploper was in organisatorische nachtmerries: welkom in Zuid-Afrika zeg ik u! Na de ellende die zij registratie noemen, krijg ik een lift naar de peda waar ik slaap. Concordia is de naam, behalve de lyrische naam is er niets hemels aan. De huisjes zelf zijn nog tamelijk cozy (allez, als je ziekenhuis wit thema aangenaam vind) maar de buitenkant.

Als er één woord me te binnenschiet is het: G-E-V-A-N-G-E-N-I-S, wel voor diegene die mijn adres al van buiten kennen. Concordia bevindt zich in een ander complex genaamd Academia. probeer het je voor te stellen: op 15 min van de campus bevindt zich een dorpje dat volledig ommuurd is, de enige manier erdoor is via een beveiligde badge of langs een security check point. Kan je t beeld ongeveer vatten? Wel proficiat: u bent net binnen de muren van Academia geraakt. Nu moet je doorlopen en ongeveer 500m verder aan de linker kant vind je een klein gebouwtje: wel dat is Concordia denk je dan. Terecht maar schijnt bedriegd: want na het passeren kom je weer een beveiligde deur tegen, je badge opent als magie de schuifdeur. Proficiat nu ben je in concordia: het eerste wat opvalt is dat je weer omringt ben door muren aan de buitenkant (dit keer zelf met prikkeldraad). Goed een kleine wandeling verder en je komt bij blok E110: welkom bij mij :) je moet eerst de toegangscode indrukken en dan stap je in mijn living. maar hahaha daar ben je vet mee. Je ziet vier deuren en op elk van deze deuren staat een hangslot. En dan, dan pas kom je in mijn kamer terecht, waar ik nu achter mijn laptop zit, half starend door mijn raam (die rarara een tralies heeft).

  Bedankt om mee te gaan op deze mini-tour van de luchthaven naar mijn kot.