undertow5 - Tumblr blog

[undertow5]

Hayatın ne kadar garip olduğunu her gün bir başka şekilde fark ediyorum. Bağ kuruyorum mesela değer veriyorum. Her yeni kişi için gizli bir umut yeşertiyorum içimde o yüzden bir yanım hep çocuk ve korkarım hep böyle kalacak çünkü çocuk yanım yara almaya mahkum. Gözlemlemeyi seviyorum insanları incelemeyi, benzer şeyler bulmayı ama her seferinde yanılıyorum insanlar beni yanıltmaya meyilli. Hem kimseye güvenmemem gerektiğini bilerek hem de bu güvene muhtaç büyütüyorum kendimi. En büyük korkum acılara yenik düşmek, yenilginin ince ince beni sarmaladığını bilerek inkar ediyorum bunu. Yenilmekten kastım da kaybolmak , o son umudu yitirmek, hissizleşmek, merhameti kaybetmek, yok olmak...Fazlaya kaçmamak gerekli ama ben bunda başarılı değilim maalesef fazlaca hissediyorum. Hissederek ıslah ediliyorum. Böyle olmamalı, hiç kimse hisleriyle terbiye edilmemeli. Daha kaç yarayı kaldırırım bilmediğimden gizlice seviyorum insanları sadece çocuklar ve hayvanlar istisna çünkü öyle güzel seviyorlar ki hayatım boyunca aldığım en masum ve koşulsuz sevgi onlardandı. Belki de bu yüzden dünyadaki bütün sevgi ve şefkat onların üzerinde olsun istiyorum. Hiçbir çocuğun gözleri tanışmasın acıyla, hüzün almasın o ışığı onlardan, minicik kalplerinden büyük acıların altında kalmasınlar. Oldukça imkansız bir istek biliyorum ama yine de o imkansızı dilemekten alıkoyamıyorum kendimi.

[undertow5]

Veda sözcüğü nasıl da kolay geliyor kulağa. Ama o kadar his barındırıyor ki içinde, acılara bulanmış umutlar var mesela ya da onca tutulmayı beklenen söz. Hepsi o küçücük vedanın içine sıkışıveriyor. Ben de birine veda ettim fakat veda ettiğim kişi sadece o değildi kendimden bir parça da bıraktım ardımda. O vedanın içine kendi umutlarımı, tutulmayı beklenen sözlerimi gömdüm. Sanırım bu yüzden buruk oluyor vedalar. Acılar da dahil büyümeye vedalar da hiç gitmeyecekmiş gibi hayatımıza giren insanlar sessizce gidebiliyor. Hiç bırakmayacakmışız gibi hayatımıza aldığımız insanları içimiz acıya acıya bırakmak zorunda kalabiliyoruz. Gözümüzden akan bir damla yaşla içimizdeki o buruk hisle hoşça kal demek gerekiyor bazen. Hoşça kal seni tanımak güzeldi:)

[undertow5]

Umut etmek önemli, içimizdeki o güzellikleri muhafaza edebilmek. Yaşayabilmek önemli, korkusuzca ve inatla. Tırnaklarını geçire geçire sımsıkıya tutunmak hayata. Vicdanı özgürleştirmek, yeşertmek beslemek ve büyütmek önemli, telaşla yürürken karanlık bir sokakta yavru bir kedinin sesine doğru koşabilmek önemli. Tam bitti dediğin anda düştüğün yerden onca yaraya rağmen kalkabilmek önemli. Törpülememek önemli, her duyguyu dibine kadar yaşamak dolu dolu sevmek, hıçkıra hıçkıra ağlamak, bağıra çağıra kızmak önemli. Yitip gidenlerin arkasından özlem duymak önemli, özlemi içinde taşıyabilmek o özleme rağmen devam edebilmek yoluna. İçinde var olmuş olan seni her karışına kadar bilmek, her zerresine kadar yaşayabilmek önemli.

[undertow5]

Bazı geceler anlatmak istersin, neyi anlatacağını ya da nereden başlayacağını bilemeden. Zihninde dönüp duran sesleri susturmak için veya onlardan kaçmak için. Ben öyle bir gece yaşıyorum, çok ilginç bir durum değil aslında birçok gecem böyle geçiyor. Bir şekilde gece bitiyor, gün doğuyor düşünceler kısa bir süre terk ediyor beni ama izi kalıyor. Zihnimde dolaşan her düşünce bana bir iz armağan ediyor. Geride o izler ve ben kalıyoruz. Sanki her izde başka biri oluyorum. Doğan günle birlikte yeni bir ben doğuruyorum içimde daha ona alışamadan tekrar ölüyorum, tekrar doğuyorum bu döngü böylece devam ediyor. Bir gün kırabilir miyim bu dögüyü bilmiyorum kırmak istiyor muyum bunu da bilmiyorum. Henüz bilmediğim çok fazla şey var. Tekrar umarım diyorum, umarım çözerim tüm bilinmeyenleri sahi umut olmazsa ne yapardım?

[undertow5]

Her insanın bir hikayesi var bildiğimiz ama sadece bilmek yeterli değil. Görmek gerekli gözlerin ardındakini, duymak gerekli söylemediği sözleri ve hissetmek gerekli anlatıcının hissetiklerini. Acaba diyorum acaba ben ne kadarını yapabildim ya da hiç yapabildim mi? Yapmayı çok istedim ama becerebildim mi bilmiyorum. Belki de anlatıcının tek isteği anlaşılmaktır. Ben de vardım demek istiyordur, ben bunları yaşadım beni görün, duyun, hissedin. Bir iz bırakmak istiyordur belki de anlatıcı. Sadece belkilerle sınırlı kalan bu ihtimaller için tüm hikayeleri anlamak istiyorum. Görmek, duymak ve hissetmek istiyorum. Umarım diyorum umarım tüm hikayeleri anlayabilirim. Ya da ben abartıyorum belki de bu dediklerim anlatıcının umrunda bile değil. Sadece acısını akıtmak ya da güzel anılarını saklamak istiyor. Yine de bu ihtimal anlama isteğimin önüne geçmiyor. Belki benim de ihtiyacım olan şey anlamaktır.

[undertow5]

Hiçbir şey bilmiyorum sanırım sadece yazmak istedim içimden gelen her şeyi olduğu gibi aktarmak hislerimin günlüğünü tutmak. Başlarda zorlanabilirim ve bu çok şaşırtıcı olmaz. Kaybolmuş hissettiğim zamanlarda bir ışık bulabileyim yeterli