xanastasiex-blog - Tumblr blog

[xanastasiex-blog]

Jak uratować dzień, który został spisany na stracenie w momencie otworzenia oczu? Jak się ratuje dni? Jak mieć chęć je ratować?

[xanastasiex-blog]

“Bolały Cie kiedyś wspomnienia?”

—

wiikitoria

[xanastasiex-blog]

Zanim się serce rozełka Czemu, a bo ja wiem Warto zajrzeć do szkiełka W barze "Pod zdechłym psem" Hulał po mieście listopad Dmuchał w ulice jak w flet W drzwiach otwartych mnie dopadł Razem do baru wszedł - Siadaj poborco liści Siewco zgryzot wieczornych Czemuś drzew nie oczyścił? Kiepski z ciebie komornik Lepiej byś z trzecim kompanem... Zresztą, można i bez... - Ledwiem to rzekł i już stanął Trzeci mój kompan - bies - Czym to ja się spodziewał Pić z takimi jak wy Pierwszy będzie mi śpiewał Drugi będzie mi wył Cyk, kompania na zdrowie Pijmy głębokim szkłem Ja wam dzisiaj o sobie opowiem W barze "Pod zdechłym psem" - I poniosło, poniosło, poniosło Na całego, na umór, na ostro I listopad pijany, i bies A mnie gardło się ściska od łez I poniosło, poniosło, poniosło W sali uda o uda trze fokstrot W koło chleją, całują się, wrzeszczą Nieprzytomnie, głupawo, złowieszczo Przetaczają się falą pijaną I tak do białego dnia Milcząc pijemy pod ścianą Diabeł, listopad i ja - Diable, bierz moją duszę Jeśli jej jesteś rad Ale przeżyć raz jeszcze muszę Moje czterdzieści lat Daj w nowym życiu, diable Miłość i śmierć, jak w tem Wiatr burzliwy na żagle Myśl poza dobrem i złem Znów będę bił się i kochał Bujnie, wspaniale żył Radość, a nie alkohol Wlej mi, diable, do żył - Diabeł był w meloniku Przekrzywił go - Żyłeś dość To dlatego przy twoim stoliku Siedzimy: rozpacz i złość Głupioś życie roztrwonił Życie to jeden haust Słyszysz jak kosą dzwoni Stara znajoma, Herr Faust? Na diabła mi dusza poety - Tak diabeł ze mnie drwi - Wiersześ wylał niestety Resztki człowieczej krwi Zniknęli czort z listopadem Rozwiali się. Gdzie? Bo ja wiem A ja na podłogę padam W barze "Pod zdechłym psem" Szumi alkohol i wieczność Mruczą - Zalał się gość - A ja - Zgódźcie na drogę mleczną Taksówkę, ja już mam dość

[xanastasiex-blog]

Nie, nie to nie będzie wiersz Żal, żal słów rzuconych byle gdzie Z nut, pauz już nie popłynie pieśń Niepełny rym, przykry fałsz Banalny temat, skradziony. Nie, nie, nie to nie będzie krzyk Ledwie ruch warg, skarg nie usłyszy nikt. Urwany ton jak tchórz Przez kraty smutku wycieka Nie, nie ma gdzie już Już gdzie uciekać, uciekać, uciekać, uciekać, uciekać Nie ma gdzie już. Oddaj mi samotność mą Pragnę jej, wolę ją Od chłodnego bez końca we dwoje W byle jakim sam na sam Nic się nie przydarzy nam Zwariujemy z nudy oboje. Skreśl mnie w myślach, wypal mnie Jeszcze czas, proszę nie Proszę nie myśl już, nie myśl już o mnie W dożywociu czterech ścian Traci sens każdy plan. Oddaj mi samotność mą Pragnę jej, chcę być z nią Chcę na moment po prostu zapomnieć Myślom moim przywróć wstyd Słowom cel, sens i rytm Oddaj wiarę na zawsze straconą. Nim nienawiść zacznie knuć Zwróć mi mą czystość, zwróć Gdzieś w pośpiechu po drodze zgubioną Daj odpocząć kilka chwil Maskę zdjąć pozwól mi Może pod nią płaczę.

[xanastasiex-blog]

Czasem jest tak, że poczucie potrzeby kontaktu z innymi ludźmi zanika. Z początku wydaje się to lekko dziwne, ale dopiero po pewnym czasie uświadamiamy sobie, że niektóre kontakty nas niszczą, że to my jesteśmy najważniejsi, a nie ktoś obok. Nie męczę się sama ze sobą odkąd nie ukrywam rzeczy przed innymi. Pogodzenie się z wewnętrznym ja i życie tak, by sumienie więcej nie chciało ingerować w codziennie sprawy sprawia, że bardziej dostrzega się te małe dobre rzeczy. Jakoś tak żyje się lepiej. Szczęśliwiej

[xanastasiex-blog]

kocham te wakacje, niech się nie kończą

[xanastasiex-blog]

Nigdy nie chce zostawiać tego miejsca

[xanastasiex-blog]

Bardzo często jest tak, że życie toczy się własnym torem i niewiele możemy z tym zrobić. Tak jest aktualnie. Żyjąc tutaj, nie mam nikogo bliskiego. Nie umiem znaleźć sobie osoby, która sprawi, że bezgranicznie jej zaufam i będę chciała spędzać swój czas wolny. Za bardzo się zawiodłam. Są relacje, które są dla mnie bardzo ważne, ale co z tego skoro po prostu czujesz jak znowu tracicie kontakt i wszystko to, co tak cholernie chciałaś zatrzymać. To wszystko zmusza mnie tylko do tego, bym uciekała. Czasem mam wrażenie, że jedyne co w życiu robie to uciekam. Nie umiem stawić czoła problemom. Jednocześnie oczekując od świata i osób cudów. Nigdy więcej nie chce, by ktoś miał mnie za kogoś ważnego, nie chce by ktoś się ze mną zżył, a tym bardziej nie chce już ludziom psuć życia. Mój umysł stworzył własny świat, który nigdy nie stanie się tym światem.

[xanastasiex-blog]

Świadomość, co prawda, zawsze przychodzi poniewczasie, niezależnie od wieku. Na tym polega nasz ludzki los, że zawsze poniewczasie. Zawsze już po wszystkim. Bo też świadomość jest naszym losem, nie życie. Czy życie nasze było warte życia, czy niekoniecznie, niekoniecznie, rozstrzyga dopiero los. Życie jest tym, co się toczy bez związku, bez celu, dzień za dniem, najczęściej z woli przypadku, jako że skoro jesteśmy, musimy być. Los natomiast ustanowił człowiek jako rodzaj uznania dla życia.

[xanastasiex-blog]

[...] snu nie da się opowiedzieć. Opowiedziany przestaje być snem.

[xanastasiex-blog]

Wszystkie miejsca poza człowiekiem to już nie są te miejsca. Jedyne miejsce człowieka jest tylko w nim. Niezależnie, czy jesteśmy tu, gdzie indziej czy gdziekolwiek. Teraz czy kiedykolwiek. Wszystko, co na zewnątrz, to jedynie złudzenia, okoliczności, przypadki, pomyłki. Człowiek jest sam dla siebie zwłaszcza tym ostatnim miejscem.

[xanastasiex-blog]

[xanastasiex-blog]

[xanastasiex-blog]

[xanastasiex-blog]

[xanastasiex-blog]