yourladyinblueblog - Tumblr blog

[yourladyinblueblog]

Sana bago tayo mag bigay ng pagmamahal sa iba – sana, lubos na nating mahal ang sarili natin.

Sana bago natin ibigay ang lubos nating tiwala sa iba – sana, alam na natin ang tunay na kapasidad natin.

Sana sa oras na kaya nating patunayan ang sarili natin sa iba – sana, matibay na ang tiwala natin sa ating sarili.

Dahil bago mo sila nakilala,

Bago pa nila binuo ang buhay mo,

At kung paano mo binagay ang buong tiwala mo –

Nandiyan na ang tunay mong kasama.

Ang iyong – sarili.

Mahalaga, may kakayanan at kamahal mahal ka.

[yourladyinblueblog]

Lola

Mainit, malagkit at pagod na. Nasa area ako, nag de-deliver ng mga sulat para sa residente. Pangalawang lingo na ng mag simula kaming muling bumaba sa area para sa specific na trabaho – Mag hatid ng sulat.

Ang Ilang mga natitirang sulat na nasa akin ay para na lamang sa iisang tao, siguro mga pito ‘yun, tatlo para sa kanya at apat para sa mga nangungupahan niya. Ma-suwerte na siguro ako dahil ‘tong huling taong bibigyan ko ng sulat ay nasa isang istraktura lamang.

Nang natunton ko ang bahay n’ya naka ilang “Tao po, may tao ho ba?” ngunit wala akong sagot na nakuha. Nang bigla may isang Lalaki na siguro na sa edad singkuwenta pataas.

“Tatay kakilala n’yo ho ba si…” Tanong ko sa kanya, at binanggit ang pangalan. Sumagot naman s’ya ng “Oo…” at itinuro n’ya ang bahay. Nalaman ko na doon din pala s’ya naka tira.

“Diyaan ‘yung bahay n’ya kumatok ka na lang…” Sabi n’ya at umalis na, hindi na ako na bigyan ng pagkakataon na makapag pa-salamat sa kanya.

Lumapit ako sa bahay at nag tanong muli kong may tao ba, na bigla ako dahil biglang may nagtaas na parang saklay ata at nagsabi na “Nandito ako sa loob nasa kabilang dako ng bahay ‘yung pinto…”

Agad kong nakita kung san ang pinto ng bahay at binuksan ito.

Bumungad sa akin ang isang matanda na siguro nasa edad 80 years old na, naka upo sa kanyang lumang tumba tumba at may isang maliit na electric fan na naka tutok sa kanya.

Bakas na sa katawan ni Lola ang kahinaan at katandaan, mahina na ang boses at ang pinaka pinangangamba ko ay – mag isa lamang s’ya sa kanya mumunting tahanan.

Umupo ako sa isang kahoy na upuan malapit sa kanya, sinabi ko ang pakay ko at sinubukang ipaliwanag ang sulat na kanyang matatanggap.

Subalit, alam ko sa sarili ko na kahit na anong eksplenasyon ko ay hindi n’ya mauunawaan ito.

Hindi pa mahina ang pandinig ni lola, subalit wala na s’yang kakayahan at ekstra pang lakas para gawin pa ang mga dapat gawin para sa sulat.

Kinausap ko si Lola sapagkat alam ko sa sarili ko na kakailanganin ko ng tulong ng kanyang mga kamag-anak

“Nanay, mayroon po ba kayong kamag-anak dito na tutulong or tumutulong sa inyo dito sa bahay?” Tanong ko sa kanya, bakas sa mukha ni Lola ang lungkot na hindi ko maipaliwanag.

“Wala anak…Nasa probinsya na ang dalawa kong anak, doon sila na locked down…” Tugon ni Lola na agad akong natigil subalit nakapag tanong pa rin ng iilang mga bagay gaya ng

“Sino ang tumutulong sayo dito” “Kumain ka na ho ba?” at “Paano po kayo dito? Kailan po ang last na uwi ng mga anak ninyo?”

Doon ko lamang na pagtanto na ang huling tanong ko ang nakapag patigil kay Lola, pansin ko sa kanyang mata ang lungkot, at kasabikan…

Kasabikan na magkaroon ng kasama at kasabikan na makita muli ang dalawa pa n’yang anak.

Tumayo ako sa aking inuupuan at nag pa-alam sandali kay Lola na maghahanap ako ng mga kapit bahay. Sabi n’ya ay may tumutulong sa kanyang mga kapit bahay at ang mga taong ito ay kusang loob s’yang tinutulungan – Walang kapalit at ni hindi nila kadugo si Lola.

Napag alaman ko sa kanila na matagal ng patay ang asawa ni Lola, at kamakailan lamang ay namatay ang panganay n’yang anak na ayon sa kanya ay hindi man lamang n’ya na dalaw o nasilayan sa kanyang huling mga sandali.

“Hindi ko man lamang nakita ang anak ko, ang sakit sakit sa loob ko anak…” Sabi n’ya.

Pinipilit kong huwag pumatak ang luha ko dahil sa oras na mangyari ‘yun alam kong bibigay na din si Lola.

Hinawakan ko ang kamay n’ya at pinilit na iwaksi ang luhang namumuo sa aking mata.

“Nanay, ok lamang po ‘yun. Mauunawaan ka ng anak mo. Alam n’yang mahal mo s’ya, kahit di ka n’ya nakasama sa huling sandali ng buhay n’ya…” Natatandaan kong sinabi ko kay Lola.

Sa pagkakataon na ito, bumuhos na talaga ang luha n’yang naipon na ata ng kay tagal. Wala akong ibang intensiyon sa araw na ‘yun kundi ang mag bigay lamang ng sulat sa mga residente.

Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon naka katagpo ako ng isang Lola na pilit lumalaban sa buhay – kahit na mag isa at na-iwan.

Sa ilang minutong nailagi ko sa kanyang bahay, napaka dami tanong ang sumagi sa isip ko.

“Bakit wala s’yang kasama ang matanda?” “Bakit hindi nagawa ng iba pang anak na dalawin man lang ang kanilang magulang?”

At ang pinaka nakaka takot na sumagi sa isip ko “Paano kung dadating ako sa punto ng buhay ko na kagaya sa sitwasyon ni Lola?”

Wala akong mahagilap na sagot at kahit ako mismo ayoko ng tanungin ito kay lola dahil natatakot akong na ang isasagot n’ya ay hindi kayang tanggapin ng puso ko.

Bago ako umalis sa bahay ni Lola, ibinilin ko ang mga sulat na natanggap ni Lola. Hindi ko na kinailangan pang ipaliwanag sapagkat mayroon din sila ng katulad na liham na binibigay ng aming ahensya.

Tumayo na ako at nag sabi ng aking pagpapasalamat sa mga kapit bahay ni Lola. Alam ko na walang ibang tutumbas ng kabutihan nila kundi ang Poong Maykapal.

“Mabuti at mayroon pong kabit bahay si Lola na katulad ninyo. Hindi ko po alam ang buong istorya ni Lola, pero dahil sa inyo napatunayan ko na basta mabuti kang tao, hindi magiging madamot sayo ang tadhana…” Ilan lamang sa mga sinabi ko bago umalis.

Muli kong hinawakan ang kamay ni Lola “Lola… salamat po sa inyo. H’wag na po kayong umiyak, at mag palakas na lang. Nakikita po kayo ng anak ninyo at hindi s’ya magiging masaya kung malungkot ka…

Huling sulyap sa kanya at lumabas na ako ng kanyang bahay.

Hindi ko alam kung ano pang dahilan kung bakit sa akin naibigay ang mga sulat ni Lola, pero may alam lang akong isang bagay.

 Na habang tayo ay buhay, gumagalaw at may lakas, dapat nabubuhay tayo ng masaya, may mabuting puso at walang tinatapakang kapuwa. Sapagkat hindi natin alam ang ibabato sa atin ng tadhana.

Hindi ko alam kung ano pang dahilan ng kanyang mga anak para hindi madalaw ang kanilang magulang sa loob ng ilang taon, ayokong mag bigay ng opinyon lalo na’t hindi ko alam ang kwento o rason nila.

Pero sana, kung dadating man sa punto na tayo ay maging magulang na, matanda, humina na ang tuhod at wala ng ekstrang lakas para sa ibang bagay.

Maka tagpo nawa tayo ng makakasama sa buhay at mga anak, na kahit na gaano man kapait ang buhay, hindi nila makakayang iwanan ang magulang nila na – nag hihirap at nag-iisa.

[yourladyinblueblog]

Punto ng Buhay

Darating sa punto ng buhay natin namagsasawa tayo. Magsasawa tayong lumaban – para sa mga gusto natin, taong mahal natin at sa mga bagay na hindi natin kontrol.

Tunay talaga na kahit gaano natin pinag hirapan at pinag trabahuhan ang mga bagay, maiisip mo pa rin talagang may kulang. Hindi ko sinsabing mali na mag duda ka sa sarili mo, pero isipin mo din na kahit na gaano mo ka-gustong maging perpekto ang mga bagay bagay hindi mo kontralodo ang iisipin ng tao at — dapat mong maunawaan ito.

May mga punto ng buhay natin na nais nating balikan at hiniling — na sana, mas may tamang desisyon tayong ginawa. Tunay na hindi na ito ma-ibabalik pa, pero sana – kung babalikan natin ito huwag tayong manatili sa kung anong pagkakamali ang nagawa mo. Bagkus, balikan din natin ang mga aral na natutunan natin dito, sapagkat lahat ng aral na ito ay isa sa mga dahilan kung bakit ka na sa posisyon kung nasaan ka man ngayon.

Nasa pinaka mataas o mababang sitwasyon ka man ng buhay mo ngayon, Tandaan mo na lahat ng ito’y panandalian at matatapos din sa kung paano natin gustong matutunan ang aral na gustong ibahagi sa atin ng tinatawag nating— buhay.

[yourladyinblueblog]

QuaranTHINGS

These past few days have been a tough battle for me. Struggling to find ways to make quarantine day spend in much more valuable things, but I end up spending my time on social media and I know that is not healthy.

So I decided to take a break just for one day with all my social networking sites just for me to cleanse myself from all the negativity, pressure, and expectations that brought by the external forces. I know to myself that it will not enough to find what things that make my heart confused and my mind to think that what I’m doing right now is not enough.

I started that day on a simple prayer which before I got my job, prayer was my best friend. It gives me comfort knowing that in everything that I do, it gives honor to the Lord. To tell you all, I don’t know what’s the next thing to do, I just did my usual routine which is to clean the house and take care of my nephew. Probably, I spent my whole day watching videos about this famous girl, who eventually free herself to her true identity. Many people said that she just ruined her career because she changed herself, some said that she is indeed a good person because she exchanged her fame to free herself from the person she’s not happy.

Then I realized that money can’t buy us the happiness we wanted, though some people would not agree with this because they find their happiness through buying things. Well, all of us want money, and if only this money can use to make us our lives easier we should be starting to strive hard for our good, as long as it considered respectful and  we are not stepping on others’ happiness through the things we do, our happiness is valid.

Another thing I discover with myself in doing this cleansing is my passion to push through with free education and access to basic health. I watched these several documentaries that tackle the poor system of education most especially in the rural areas. It gives me a vision of what’s the reality for these children who cannot access the basic needs which are education and health.

The situation that they were in can be able to change once they have the proper education and if their family has given enough equal opportunity to have decent work, but then, their only source of income is only come on what nature gives them and it’s really sad and heartbreaking. Most of these children were forced to leave the school just so they can help their parents to make for their living, some need to leave the school because of their sick parents, even though they wanted to push through with their education it was being held back because of the poverty and probably lack of child support.

During this quarantine, I had realized my opportunities and how lucky I am because I had the proper education to pursue my dreams and was able to have a decent job, I have a roof to shelter us during this pandemic. I can be able to access pharmacy and hospital when I feel sick, I can have the best doctors to help me heal with all these pains I’m feeling.

I know that these past days have been a roller coaster ride to me, my emotion has not been stable, and I realized that it is okay to feel those emotions, because I am human and human is changing. I just need to constantly remind myself that expectations, negativity, and pressure that comes from the society are always there but the only thing we need to keep in ourselves that we are surviving, and as long as we live for another day we can do better things, we can push through to our passion, to what things we believe in and to free ourselves on the things that stop us from striving to make ourselves better.

If we could only teach people to be grateful for the things we have and be more responsible for the things we are taking for granted, we could be able to make this world easier and forgiving.

[yourladyinblueblog]

regardless of whom you love, always stand by that love  

[yourladyinblueblog]

Someday

When we were still young we had so many things we wanted to do, so many wishes we wanted to ask and so many dreams we wanted to fulfill.

But, as time passes by all these wishes, things and dreams became unclear, it became futile...

Have you looked into the sky and asked why things need to be like this? Have you ever questioned someone because all the things you wanted did not work right? Have you ever doubted yourself because you think you lost all your capabilities and opportunities?

They say life is not easy, but it is worth it. Life will always take you to the hard way just so you can see again your old passionate self. Then, you will realize at the end of the road, why other people turn their back to you, why you lost that chance and why you had gone through so much before you reached your true destination.

if that happens someday, please look at the sky and close your eyes, remember all the things that made you cry and keep in your heart, all the things that made you strive harder. Because without those circumstances, you will not be on the position you have right now.

Life may not be easy but as soon as you finished the race, you will understand everything, someday...

[yourladyinblueblog]

Manners maketh man

Kingsman Movie 2014