acemigolge

[acemigolge]

Bazen insan öylesine sever ki, incinse bile gitmek istemez. Ama bazen de öylesine kırılır ki, sevmeye devam etse bile geriye dönemez. İşte o anlarda aşk, içinde bir yangına dönüşürken; gurur, su gibi akıp gider damla damla. Her “özledim” in ardından bir “ama unutmam” gelir. Aşk bir insanı kendinden öncelikli tutmak üzerineyken, gurur incinen her yanını korumaya çalışır. Bazen aşk ağır basar gurura. Bir özürle, bir gülüşle, bir bakışla… Kimi zaman ise yetmez ezilen gururu yok saymaya. Darmadağın olan tüm duygularını kalbine sıkıştırıp sonsuza dek vazgeçmek pahasına... Ve her iki durumda da insan kaybeder bir parça kendinden. Ya çok sevdiği hâlde uzak kalmanın acısını çeker ya da kalbini kırana sarılmanın bedelini. Aşk mı daha haklıdır, gurur mu daha asil bilinmez. Ama aşkı seçenler kırgınlıklarını, gururu seçenler ise yüreklerinde büyüttükleri tertemiz aşkı yok saymak zorunda kalışını asla silemez.

[acemigolge]

Bazen bir kapıdır aşk. Bir gün ardına kadar açılacağı umuduyla kapatmaya elinin gitmediği, hep biraz aralık bıraktığın umut dolu bir kapı. Ama bir gün, o kapıyı açmasını beklediğin insan sadece geçip gider önünden. Dönüp bakmaz, o kapıyı tıklamaz bile... Sonra umutsuzlukla bezenmiş bir umutla beklemeye başlarsın, çünkü gittiğine inanamazsın. Geri dönüp o kapıyı açması ihtimaline koca bir ömrü bağlarsın. Aşk, gelmeyecek biri için yanan kandilin önünde geceyi beklemek haline gelir. Ama gece uzar. Ve sen, kendi karanlığında büyümeye başlarsın. İşte o zaman aşk, cesur bir vazgeçiş haline gelir. Bir zamanlar karşılaşma ihtimaliyle bile kalbini hızlandıran insanı, sessizce kalbinden uğurlama vakti gelmiştir. Ondan vazgeçersin, ama yüreğinde büyüttüğün sevgiden vazgeçmek öyle zor gelir ki anılara sığınıp yaşamaya devam edersin. Sonra derin bir boşluk oluşur içinde. Ne umut, ne kızgınlık, ne kırgınlık, ne de ona dair anılarla dolduramadığın koca bir boşluk. İşte o zaman tamamen gitmesine izin verirsin. İçinde hâlâ sıcaklığı olan bir mektubu, yanan bir sobanın içine bırakır gibi vazgeçersin. Alışırsın yokluğuna. Ama seni onun yokluğuna alışmak zorunda bıraktığı için onu asla affedemezsin.

[acemigolge]

Belki gelirim bir gün aklına. Bir şiirin son mısrasında, bir şarkının sözlerinde, bir yabancının gözlerinde... Buruk bir gülümseme belirir belki dudaklarında.

Belki özlersin bir gün. Beni değil, seni seveni özlersin. Git desen de kalanı, hep elini tutanı, sevmesen de seveni, ıssız bir karanlıkta tek ışığı senmişçesine sana muhtaç olanı özlersin.

Derin bir nefes alır gibi, sanki Dünya'nın son günüymüş gibi, bir idam mahkumunun son dileği gibi, gökyüzünü izler gibi sevilmişim. Öyle güzel sevmiş ki sanki daha önce hiç sevilmemişim gibi dersin. Birkaç damla yaş akar belki gözlerinden. Sonra fısıldar, kaybettim; ellerimle ittim dersin. Sevdiğin için değil, bir daha kimse tarafından böyle sevilmeyeceğin için özlersin.

Bir gün, her şey için çok geç olduğunda fark edeceksin ne kaybettiğini. En yıkılmış hissettiğin anda, seni kimsenin benim kadar sevemeyeceğini anladığında geleceğim aklına. İşte o zaman keşke diyeceksin. Pişman olacaksın kaybettiğin aşk için.

Seni her zerremle severken, her zerremden nefret edeceğim. Ve bir gün geri döndüğünde, seni asla affetmeyeceğim.

[acemigolge]

Vaktinde yaşanmayan her şey özelliğini kaybeder. Deli gibi affetmek istediğiniz insanlar bazen öyle anlarda geri dönerler ki kalbinizdeki "Neden şimdi, neden bu kadar geç kaldın?" sesini susturmanız mümkün olmaz. Sevmeye devam edersiniz ama artık olmayacağının bilincine erecek kadar büyümüş olursunuz. En acısı ne biliyor musunuz? Onu affetmeyi öyle çok istersiniz ki bazı gerçeklerin farkına varacak kadar büyüdüğünüz için kendinize lanetler okursunuz. Sonra sizi böyle bir girdaba sürüklediği için ona kızar, belki sayar söver, hatta asla affetmeyeceğinize dair nutuklar okursunuz. Ama günün sonunda kendinizi yine onu affetmeye çalışırken bulursunuz. Sizi düşürdüğü konuma düşmesini, üzdüğü kadar üzülmesini ister; sonra gönlünün kırılmaması, ayağına taş değmemesi için dualar edersiniz. İşte aşk bazen böyledir. En çok ona kızmak, ona öfkelenmek; en çok onu düşünüp onu düşlerken gülümsemektir. :)

[acemigolge]

Bana bıraktığın son hatırada

Aklıma kazınan andı gözlerin

Giderken açtığın yaralarımda

Arsız birkaç damla yaştı gözlerin

Seni düşündüğüm tüm gecelerde

Bitâp beklediğim her saniyede

Toprağa susamış aciz kalbimde

Umut tazeleyen candı gözlerin...

[acemigolge]

Belki de haklıydın, ben anlamak istediğim gibi yorumlamıştım. Ama öyle çok sevmiştim ki, karşılıksız kalmak için fazla özeldi.

[acemigolge]

Döneceğini söyleyen herkes beklenmez ama bazen dönmeyeceğini haykıran biri ömür boyu beklenir. Bu da aşkın acı sillesidir.