ameliemignon-blog

[ameliemignon-blog]

CIRQUE DU SOLEIL: TOTEM

Recensie Totem van Cirque du Soleil door Bert Hertogs geschreven op zaterdag 2 september 2017.

Cirque du Soleil doet voor het eerst Brussel aan met hun show Totem die geschreven en geregisseerd werd door Robert Lepage. Daaraan nemen acrobaten deel uit 46 verschillende landen, inclusief dat van ons. De voorstelling trekt de kaart van het ontstaan van alle leven, via amfibieën over aapachtigen tot de mens. Van de kip of het gevolgte en het ei. Van atomen tot moleculen. Was de zwakte van ‘Amaluna’, de vorige show van het gezelschap uit Québec dat ons land aandeed, nog diens opbouw met verschillende inkakmomenten en podiumwissels die niet al te best opgevangen werden, dan is Totem gewoon een wervelende show waar de vaart er wel goed in gehouden wordt, mede dankzij de percusieve muziek die hier een daar wordt aangevuld met (pan)fluit onder andere. Alleen, na een zeer straf en boeiend eerste deel heeft deze Cirque du Soleil-productie alle moeite van de wereld om in dat tweede deel even creatief uit de hoek te komen. Om kort te zijn, de opbouw van deel twee duurt véél te lang, en wanneer je het zoveelste bootje of vlot de scène ziet opvaren schiet er maar een ding door je hoofd: ‘alweer?’.

Aan visuele vondsten geen gebrek nochtans overigens. Al van bij de start daalt een amfibie in glitterpak neer uit de nok, als een dierlijke variant op de discobol. Ook de evolutie van de mens, van aap over neanderthaler tot zakenman is knap gedaan. Fans van metal moeten wel tegen een stootje kunnen. De draak wordt namelijk met hen gestoken wanneer de langharige neanderthalers met een been in de hand op metalmuziek opkomen. Ook de Italiaanse (massa)toerist die wat staat te pronken met het eigen afgetrainde lijf die constant foto’s zit te nemen en ronduit de omgeving vervuilt, wordt door de mangel gehaald. Hilarisch wordt het wanneer het fototoestel van de man stuk is, en hij voor de reanimatie gaat.

Openen doet de voorstelling wanneer het doek dat belicht wordt alsof het een schild van een schildpad is, een houten constructie tevoorschijn tovert die verwijst naar de carapax. Na een trampoline act met acrobatie aan enkele bars (met knappe synchrone bewegingen tussen twee acrobaten alsof ze een molenwiek zijn) door amfibieën en kikkers vallen de Amerindiaanse hoepeldansers wat tegen. Hoewel ook hier mooie poëzie in zit, waarbij de hoepels in elkaar worden verstrengeld tot vleugels, en daarbij het verlangen van de mens om te vliegen wordt onderstreept, stelt de acrobaat vast dat wanneer ie er twee tegen elkaar doet als een mond die opent en sluit met als bedoeling het publiek te laten meeklappen op het ritme, hij niet bereikt wat ie wil. Dat is ook duidelijk af te lezen in zijn ‘nee’-gezichtsuitdrukking.

De clownact die daarop volgt, is dan weer wél erg leuk. Die Italiaanse macho’s zijn niet alleen clownesk, ze beschikken ook over erg veel (arm)kracht zo tonen ze aan de ringen die de lucht in gaan wanneer ze parallel met de podiumvloer stokstijf blijven. Die podiumvloer wordt constant voorzien van video (water, gesteente, gras, magma) die ook in interactie gaat met de spelers op het toneel. Zo zien we het water kringetjes vormen wanneer de acrobaten er over lopen. Het creëert een mooi effect.

Valentino, een van de Italiaanse clowns, heeft borsthaar op zijn bovenlijf getekend en geeft zijn kaartje aan een vrouw in het publiek. Ook hier schuwt Totem het cliché niet om de Italiaanse verleidingskunsten te tonen en uit te vergroten. De knapste clownact is wellicht die wanneer een bootje komt aangevaren, de visser-clown met een spuitbus een grote mug doodt in openlucht en het als aas gebruikt om te vissen. Aanvankelijk lukt dat niet zo goed, dus gaat ie over om de mug op het vuur te leggen. Niet veel later heeft ie wel beet: een vis en een plastic zak. De vis gooit ie terug, het karton melk daarentegen daar gaat ie wel voor. Blijkt dat er een fles alcohol in verstopt zit. Mooi is het moment waarop ie met een pingpongballetje op zijn potten niet alleen iets muzikaals laat horen maar ook het balletje in beweging houdt net als het moment dat ie een vogel vouwt met het zakje en het een ei (pingpongbal) laat leggen. In zijn act komt ook ecologie even aan bod wanneer hij per ongeluk niet zijn anker ophaalt maar een XXL badstop waardoor het water in de visuals wegtrekt en alles verdort.

Met stip hét strafste moment in de show zijn de vijf eenwielrijders, allemaal vrouwen als we ons niet vergissen en Oosters getooid, die hun eenwieler die 2,1 meter hoog is in evenwicht houden en tegelijkertijd met enkele metalen schalen die op hun hoofd staan jongleren. Op het nummer Koumaya houden ze met één voet de eenwieler stabiel, met de andere voet gooien ze een schaal op in de richting van het hoofd om het zo op te vangen. Later gooien ze schalen naar elkanders hoofd of blijft er eentje in het midden staan die de schalen een voor een opwerpt met de voet terwijl de vier anderen rond haar cirkelen. Wanneer ze ook enkele schalen achter haar hoofd laat vliegen en die mooi opgevangen worden, is het spektakel helemaal compleet. Wat een wervelende act! Ook de contortion act (slangenmeisjes) is mooi en degelijk, maar voor een doorwinterd circusganger weinig verrassend.

Warmden de clowns het publiek nog op voor de show startte, met een hilarische verdwijntruc van een bloem én de ondertussen klassieke ‘we gooien wat met popcorn in het rond’-act, dan ontbrak dat volledig voor het tweede deel startte. Totem begon het tweede deel met een opwarming door de Italiaanse toerist met zijn fototoestel die de linker- en rechterkant van het publiek vakkundig uitspeelde tegenover elkaar. Een knappe diabolo act volgde op flamencomuziek waarbij de koord bijna als een lasso gebruikt werd. Wat de acrobaat ook deed aan adembenemende toeren, de diabolo bleef steeds zijn koord vinden. Ook dat was indrukwekkend. Maar wanneer ook nog een clownact met een stier op een wiel te zien is, die echt wel erg zwak is, en een wetenschapper in chemieschort die in een turbine met lichtgevende bollen jongleert en deze manipuleert door ze te laten rondtollen door de lucht die in de trommel geblazen wordt, voelen we dat de show het ene showvullertje na het andere op het publiek afvuurt tijdens de start van deel twee. Een en ander is wellicht te verklaren in het feit dat we de trapezeduo act tijdens onze show niet te zien kregen. Ook het jongleren met de voeten door de Crystal Ladies dat aanvankelijk wel in Totem zat, was overigens niet in Brussel te zien. Resultaat is opmerkelijk weinig acrobatie in het tweede deel.

Het is dus lang wachten tot we een nieuw hoogtepunt kunnen aanstippen in deel twee van Totem, en dat is ongetwijfeld de rolschaatsact tussen man en vrouw op een trommel met een diameter van 1,8 meter. Waanzinnig is het moment dat zij haar voeten (met rolschaatsen aan) in de schouders legt van hem terwijl hij rondtolt en zij stokstijf diagonaal ondersteboven mee met hem draait. Helemaal adembenemend wordt het wanneer beiden een halsband aandoen en zich zo met elkaar verbinden. Haar halsband wordt deels rond het hoofd gedaan waardoor zij razendsnel rond haar as tolt terwijl hij ronddraait op zijn rolschaatsen. Haar gewicht moet hij deels via zijn nek opvangen. Een levensgevaarlijke act lijkt het ons omdat je nek breken tot de mogelijke opties behoort. Halsbrekende toeren zien we dus in Totem, en we mogen hopen dat die uitdrukking figuurlijk blijft.

Met de Russische stang op drie meebuigende staven, en een verwijzing naar Zuid-Amerika eindigt de voorstelling in fluo, wat ook al in de chemie act voor een deel als visuele truc gebruikt werd. Tenslotte komen alle artiesten op en geven ze nog een danschoreografie op een song.

Totem, dat zes jaar geleden al te zien was in Amsterdam, kende een zomerbreak van enkele weken voor het naar Brussel kwam en moet dus terug warmdraaien. Tot 7 september gelden de shows, waaronder diegene die wij zagen officieel als ‘preview’. Pas vanaf zijn officiële première en dat tot 29 oktober zou de show wél helemaal op punt moeten staan, hoewel Cirque du Soleil het publiek niet kan verzekeren dat elke act ook effectief te zien zal zijn. Ook acrobaten blesseren zich wel eens, geraken ziek of zwanger, of moeten elders (last minute) inspringen voor een andere show.

Mijn mening: Op vrijdag 1 september ben ik samen met mijn ouders en mijn zus naar de Brussels Expo geweest om de show Totem gebracht door de Cirque du Soleil te bekijken. Dit was de eerste show van de Cirque du Soleil die ik zag dus ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten. De show gaat over het ontstaan van het leven van amfibieën tot de mens. Het podium is in het begin versiert met een houten structuur met daarover. een doek waarop een schild van een schildpad op geprojecteerd is. Wanneer de show begon en de lichten uitgingen, daalde van boven de tent een amfibie met een glitterkostuum die net een dico-effect gaf. Nadien werd het schild van de houten structuur geheven en verschenen de kikkers. Ze voerden een act uit waarbij ze van de ene bar naar de andere bar sprongen, en van de ene trampoline naar de andere trampoline sprongen. Dit was één van mijn favoriete acts van de show. Daarna volgden de hoepeldansers net zoals de auteur van de recensie hierboven vond ik dat deze act tegenviel, ik vond de act saai en was blij toen de volgende act eindelijk begon. Een pluspunt aan de show vond ik zeker de muziek die live gebracht werd door een orkest achter het podium. De muziek maakte de acts helemaal af! Wat ook zeer fijn was dat er tussen de acts ook een beetje geacteerd wordt zoals de Italiaanse toerist die steeds zit te pronken met zijn lichaam en overal foto’s van maakt was zeer grappig! Daarna volgden de zeer sterke mannen die met ringen d elucht in zweefden en in de lucht ook allerlei kunstjes uitvoerden. Daarna volgden de eenwielrijdsters, in het begin was ik niet erg onder de indruk van hun kunstjes maar na het einde van hun act toe was ik helemaal overtuigd. Vooral het moment wanneer ze een paar metalen schaaltjes op hun voet hielden en ze daarna naar elkaars hoofd gooiden. Daarna volgden de slangenmeisjes net zoals de auteur hierboven vond ik het zeer indrukwekkend wat ze met hun lichaam konden, maar het blijft een klassieke circusact.

[ameliemignon-blog]

2017-2018

 1STE SEMESTER

[ameliemignon-blog]

LONDON: TATE MODERN + STREET ART TOUR

Tijdens onze ‘museumnamiddag’ besloten we om de Tate Modern te bezoeken. Na onze lunch in Saint James Park, gingen we met de meneer Degreef en mevrouw Delay naar de Tate Modern. We namen de metro en onderweg naar de Tate liepen we langs de Saint Paul's Cathedral en staken we de bekende Millennium Bridge over. Tijdens het oversteken van de brug hadden we het geluk dat Ben Wilson net op de aan het werken was. Ben Wilson is een kunstenaar die kleine schilderijen op weggegooide kauwgom maakt op de brug. Na het oversteken van de brug kwamen we aan bij het museum. De Tate Modern is gehuisvest in het Bankside Power Station, een oude elektriciteitscentrale. Het Tate Modern is ook een van de grootste musea van moderne kunst ter wereld. Toen we het museum binnenkwamen kwamen we in de gigantische turbinehal. We hebben onze audiogidsen gekocht en ons bezoek gestart. Meneer Degreef raadde ons aan om eerst de ‘Boiler House’ te bezoeken, dus hebben we dat gedaan. We gingen eerst naar de tweede verdieping. Op deze verdieping kun je de collectie 'Kunstenaar en Samenleving', 'Startweergave' en 'In de Studio' bezichtigen. De eerste collectie ging meer over sociale en politiek ingezette artiesten. We zagen een aantal schilderijen van beroemde schilders, zoals 'Weeping Woman' van Picasso of ‘Autumnal Cannibalism’ van Salvador Dali. 'Start Display' is een zeer kleine tentoonstelling, het richt zich vooral op kleur. In de derde collectie zagen we een van de werken van Claude Monet genaamd 'Waterlelies'. Het was heel interessant om één van zijn werken in het echt te zien, want tijdens de les Nederlands leerden we over impressionisme en Monet is een van de grootste vertegenwoordigers van deze kunststroom. Er was ook een kamer met de werken van Mark Rothko, ik vond die kamer echt leuk omdat het een zeer rustige en ontspannende kamer was in tegenstelling tot de rest van het museum waar het soms erg luidruchtig was. Daarna ging ik naar de vierde verdieping (ik was ondertussen natuurlijk al de rest kwijtgeraakt dus ik ben dan maar alleen naar de 4de verdieping geweest) op die verdieping werden de collectie 'Media and Networks' en 'Materials and Objects' tentoongesteld. De eerste collectie bevatte kunstwerken van artiesten die reageren op de massamedia. Ik vond de werken van Guerilla Girls in deze collectie zeer interessant omdat ze opkomen voor seksuele en racistische discriminatie. In de tweede collectie zag ik een van de werken die onze leerkracht esthetica in de les had besproken. Het is een heel grappig werk, genaamd 'Fountain' gemaakt door Marcel Duchamp. Nadien moesten we ons een beetje haasten omdat het al 16 uur was en we wouden nog de ‘Switch House’ bezoeken. Het Switch House is het nieuwe deel van de Tate geopend op 17 juni 2016. Op de top van die 65 meter hoge toren heb je een indrukwekkend 360° uitzicht op de skyline van Londen. Daarna waren we erg moe en verlieten we het museum.

Voor ‘The Plan’ hadden we besloten om de Street Art Tour te doen. Na het bezoek van de Saint Paul's Cathedral, zijn we met meneer Degreef meegeweest, die ons bracht naar het startpunt van de Street Art tour. We hadden een zeer vriendelijke gids die heel veel wist veel over Street art. We liepen 2 uur in Shortditch (een wijk in Londen) en met deze tour zagen we een heel andere kant van Londen. We zagen veel van de werken van kunstenaars die we gezien hadden tijdens de les esthetica. Eén van mijn favoriete werken tijdens deze tour was de reusachtige egel gemaakt door de Belgische kunstenaar ROA. ROA is beroemd om zijn zwart-wit schilderijen van dieren, je kunt veel van zijn werken ook in Brussel vinden. Een ander werk dat mij opviel was een werk van DALeast, ik vond dit werk zeer aantrekkelijk omdat het een zeer dynamisch werk was van een rennend dier en het was zo geschilderd dat het net echt leek . We zagen ook een Space Invader en een indrukwekkende werk gemaakt door Shepard Fairey. Het hoogtepunt van onze tour was het werk ‘Poodle guard dog’ gemaakt door de zeer populaire Street art kunstenaar Banksy. Met deze tour heb ik geleerd dat kunst overal is en dat je soms zeer goed moet kijken om een ​​aantal werken te zien, zoals de werken van Jonesy, een artiest die kleine beeldjes maakt op de top van verkeersborden. Wat jammer was aan de tour was dat hij zeer kort was en ik had gehoopt dat ik veel meer werken te zien zou krijgen, wat niet het geval was. We hadden na de tour ook normaal gezien een bezoek gepland aan het Design Museum en aan Davenports Magic Shop, maar omdat onze gids ons te ver van het centrum van Londen had achtergelaten hadden we onvoldoende tijd om deze dingen nog te bezoeken. Misschien voor een volgend bezoekje aan Londen?

Meer foto’s onderaan -->

(Het spijt me dat deze tekst op sommige momenten wat raar klonk maar ik had deze tekst oorspronkelijk in het Engels geschreven en heb hem dan via een vertaler vertaalt naar het Nederlands en waar nodig is wat aangepast)

Onderweg naar het museum...

Ben Wilson die van de kauwgom op de Millennium Bridge, kleine kunstwerkjes maakt

De gigantische egel van de Belgische artiest ROA

‘The cycle of futility’

Een ‘Space Invader’ die we tijdens onze rondleiding vonden

Banksy’s ‘Poodle Guard Dog’

Eén van de werken van Shepard Fairey

DALeast

[ameliemignon-blog]

Art is either plagiarism or revolution

Paul Gauguin

[ameliemignon-blog]

EXTRA: EXIT TROUGH THE GIFT SHOP

Recensie: Tijdens de les Esthetica hadden we het over het onderwerp ‘Street Art’, de leerkracht raadde ons aan om de film/documentaire ‘Exit Trough the Gift Shop’ eens te bekijken en dat heb ik dus gedaan. Allereerst wou ik even zeggen dat ik de film niet alleen gekeken heb omdat de leerkracht die aanraadde maar ook omdat het thema street art mij echt interesseert. Van alle kunststijlen is dit zeker één van mijn favorieten omdat ik vind dat het een zeer toegangkelijke kunststijl is; daarmee bedoel ik dat het gratis is en dat je dus niet naar een museum moet gaan om er te vinden. Wat ik er ook zo mooi aan vind is dat de meeste street art kunstwerken illegaal zijn en dat vind ik zeer goed omdat ik vind dat je geen toestemming moet vragen om kunst te maken. Ik vond het een zeer interessante film, je volgt gedurende de hele film Thierry Guetta, een man die voortdurend alles filmt. Wanneer hij ontdekt dat zijn neef Invader is raakt hij gefascineerd door street art. Hij volgt Invader en zijn vrienden waaronder André op hun nachtelijkte uitstappen en filmt alles. Hij wil steeds bekendere artiesten filmen en ontmoet hierdoor Shepard Fairey. Maar wanneer Banksy overal in het nieuws komt vanwege zijn kunstwerken wil Thierry Guetta hem absoluut ontmoeten, hij doet er echt alles aan om hem te vinden. En wanneer Guetta Banksy eindelijk vindt raken ze vrienden en worden ze onafscheidelijk. Guetta filmt Banksy overal: wanneer Bansky zijn show ‘Barely Legal’ voorbereidt, wanneer hij een gevangenisgevangene pop plaatst in Disneyland en ze bijna worden opgepakt,... Op het einde van de film stelt Banksy voor aan Guetta om zijn eigen kunst show te maken, en Guetta gaat de uitdaging aan. Hij verandert zijn naam in ‘Mr Brainwash’ en 6 maanden later opent hij zijn eerste Street Art galerij.

[ameliemignon-blog]

EXTRA: Arrival

Recensie: Gisteren heb ik de Amerikaanse sciencefictionfilm ‘Arrival’ gezien. In de film komen op twaalf plekken op Aarde, mysterieuze vaartuigen neerdalen. Op elke locatie proberen wetenschappers contact te maken met de buitenaardse wezens die zich in de vaartuigen bevinden. In Montana wordt de hulp ingeschakeld van Louise Banks, ze wordt gevraagd om de taal van de aliens te ontcijferen. Maar er ontstaan steeds meer spanningen tussen  de landen waar een ruimtetuig geland is, en het team moet zich haasten om uit te zoeken waarom de aliens hier op Aarde gekomen zijn. De film heeft heel wat prijzen in ontvangst genomen nl. de Critics’ Choice Award voor beste horror/sciencefictionfilm, de American Film institute en de National Board for Review voor top 10 films van het jaar 2016 en de Academy Award voor beste geluidseffecten. Ik vond het een zeer goede film, die op sommige momenten wat verwarrend was omdat je eerst denkt dat er allemaal flashbacks gebruikt worden maar die blijken allemaal eigenlijk flashforwards te zijn aan het einde van de film. Het verhaal zat ook heel goed in elkaar, het is geen klassieke sciencefiction film zoals je zo vaak ziet, maar deze film had een zeer verassend en onvoorspelbaar einde.  

[ameliemignon-blog]

EXTRA: Musée Hergé

Recensie: Tijdens de paasvakantie stelde mijn opa voor om naar het Hergé Museum te gaan, ik heb niet veel strips gelezen van Kuifje, maar besloot om mee te gaan. Vanaf het eerste moment dat we aankwamen waren we al verbluft: het museum dat door de Franse architect Christian de Portzamparc werd gecreëerd is een zeer indrukwekkend gebouw verstopt in het park (Parc de la Source) van Louvain-La-Neuve. Eerder zei ik dat ik niet veel wist over de ‘Kuifjestrips’ en dat is helemaal niet gelogen, ik heb volgens mij maar één strip van Kuifje gelezen en dat is ‘Kuifje in Congo’. Ik vond het een zeer interessant museum, we kregen ook een audio-gids die ook heel wat informatie meegaf, en onze kennis ook af en toe testte met een kleine quiz wat heel leuk was. Na dit museumbezoek heb wel zin gekregen om de strips van Kuifje eens te lezen.

[ameliemignon-blog]

EXTRA: Hamburger Bahnhof Museum

Recensie: Tijdens de paasvakantie ben ik met mijn ouders en zus op citytrip geweest naar Berlijn. Mijn ouders wouden graag een museum voor hedendaagse kunst bezoeken dus zijn we naar het Hamburger Bahnhof Museum geweest.  De collectie van het Hamburger Bahnhof maakt deel uit van de collectie moderne kunst van de Nationalgalerie ( een kunstcollectie van de 19e, 20ste en 21ste eeuwse kunst in Berlijn). Het museum telt ook een aantal werken van bekende kunstenaars zoals het gigantische portret van Mao Zedong door Andy Warhol, enkele werken van Roy Lichtenstein, Kiefer,en ook de werken van Joseph Beuys (in deze zaal heb ik ook de leerlingen die van onze school naar Berlijn gingen toevallig ontmoet) worden tentoongesteld in dit museum. Er was ook kunstwerk gemaakt door Wolf Vostell die al zeer oud was en daarom maar 5 minuten per uur werkte, en ik heb het geluk gehad om net tijdens die 5 minuten in die zaal te zijn. Het kunstwerk stelde een grote plaat voor met allemaal glasscherven met daarop elektrische toestellen en oude voorwerpen die op elkaar gemonteerd waren, en rond het werk waren allemaal bewegingsdetectoren geplaatst, en wanneer je dus voor een bewegingsdetector passeerde zette het kunstwerk zich in werking. Dit werk behoorde tot de collectie:  “moving is in every direction. Environments – Installations – Narrative Spaces” en deze was ook mijn favoriete collectie van het museum, omdat er zeer veel originele werken tussenzaten. Ik ben nog niet vaak naar hedendaagse museums geweest maar dit bezoek heeft mij er zeker van overtuigd om meer van dit soort museums te bezoeken!

[ameliemignon-blog]

Aspe 2: Het dodelijk jubileum

‘Aspe 2: het dodelijk jubileum’: één moord, veel verdachten!

Door Jurgen Malfait -23 januari 2017

Zondagnamiddag was het weer koppen lopen in de foyer van Theater Elckerlyc in Antwerpen. De reden was niet ver te zoeken. Uitgezonderd Theater liet er met trots ‘Aspe 2: het dodelijk jubileum’ te water. Na het succes van het eerste Aspe-theaterstuk in 2015, komt inspecteur Van In dus opnieuw naar het theater. Naast Herbert Flack in de hoofdrol, maken ook Jelle Cleymans, Mathias Vergels, Frans Maas, Helle Vanderheyden, Peter Thyssen, Pieter Klinck en Katelijne Verbeke hun opwachting op de ‘dodelijkste’ scène van Vlaanderen.

Het zal je maar overkomen. Word je in de bloemetjes gezet voor je jarenlange inzet voor het politiekorps en zie je je jubileumfeestje in rook opgaan als er een dode valt. Het overkomt inspecteur Van In.

Wanneer van In met een smoesje naar het theater wordt gelokt waar hij zal worden gehuldigd voor 35 jaar trouwe dienst, draait één en ander anders uit dan gedacht. Als zijn rechterhand, inspecteur De Swaef tijdens de viering onwel wordt en vergiftigd blijkt, is Van In vastbesloten om de schuldige op te sporen.

Tijdens zijn onderzoek valt Van In van de ene verbazing in de andere. Zo blijkt de directrice van de politieschool heel wat geheimen te hebbe. Ook de stagaires die aan die school studeren, blijken één voor één hun geheimen te hebben. En dan is er nog de Schepen van cultuur en afvalverwerking die niet geheel de handen in onschuld kan wassen.

Wat volgt is een spannende zoektocht naar de dader van de moord waarbij het publiek in de zaal heel nauw betrokken wordt. ‘Aspe 2: het dodelijk jubileum’ is een must see voor elke Aspe-fan!

Kwaliteitsstempel van Pieter Aspe

Voor deze tweede en wellicht laatste theaterformat naar de populaire boekenreeks van Pieter Aspe, tekenden ook deze keer Peter Römer en Pierre Aspeslag. Regisseur Frank Van Laecke zorgt net zoals in 2015 voor een vlekkeloze regie.

Het resultaat van dit alles is een spannende, interactieve misdaadvoorstelling geworden waarbij het publiek in de zaal van de ene verbazing in de andere terechtkomt. Wie denkt onbezorgd te kunnen genieten van het theaterstuk, heeft het mis: het publiek heeft samen met inspecteur Van In de taak om de moord op te lossen. U bent gewaarschuwd!

Geoliede machine

Hoe goed een verhaal ook is, het valt of staat met de cast die het brengt.  Ook voor deze Aspe, wist Uitgezonderd Theater opnieuw klinkende namen vast te leggen.

Herbert Flack geeft opnieuw gestalte aan de nukkige, eigenwijze Brugse politie-inspecteur zoals alleen hij dat kan.  Herbert Flack is gewoon Van In en niemand anders zou die rol ooit beter kunnen vertolken dan hij.

Maar verder ook alle hulde voor de rest van de cast.  Mede door hun toedoen wordt dit kwaliteitsvolle stuk naar een nog hoger niveau getild.  Jelle Cleymans, Mathias Vergels, Frans Maas, Helle Vanderheyden, Peter Thyssen, Pieter Klinck en Katelijne Verbeke schitteren evenzeer in hun rol!

Mijn mening: Op 12 maart ben ik samen met mijn mama naar Gent geweest. We gingen naar het Capitole waar momenteel het theaterstuk ‘ Aspe 2: het dodelijk jubileum’ gespeeld wordt. Ik wist dat er een televisieserie was en dat er ook al een eerste toneelstuk genaamd ‘ASPE. Moord in het theater’ gemaakt was, maar geen van beiden had ik al gezien. Ik wist dat het een politieserie was maar veel meer wist ik er niet over dus ik wist niet echt wat ik moest verwachten. 

Het theaterstuk begint wanneer het Vera Lootens, hoofd van de politieschool (gespeeld door Katelijne Verbeke) het 35ste jubileum voor hoofdinspecteur Van In wil organiseren. Maar wanneer Inspecteur De Swaef (Jelle Cleymans) een speech wil houden voor de hoofdinspecteur en van een glaasje water drinkt, zakt hij ineen. Een nieuw onderzoek start voor de hoofdinspecteur maar iedereen lijkt wel verdacht. Is het de stagiaire Sofie of de andere stagiair Mats of is het Luc Staes,  de Schepen van cultuur en afvalverwerking of de andere stagiair Ben of Vera Lootens? 

Ik vond het een zeer spannend toneelstuk met een zeer verassend en onverwacht einde. Naarmate het toneelstuk vordert komen steeds meer aanwijzingen naar de dader en komen steeds meer geheimen aan het licht, waardoor iedereen verdacht raakt. Wat ik ook zeer positief vond aan het toneelstuk was dat het interactief was. We speelden een rol in het toneelstuk want in het toneelstuk waren we ook echt het publiek die naar het jubileum van hoofdinspecteur Van In kwamen. Soms roepte de inspecteur ook onze hulp in, of vraagde hij ons om advies wat wel leuk was. 

De acteurs hebben ook erg goed gespeeld en het kwam allemaal zeer natuurlijk over. Er worden soms ook flashbacks gebruikt die goed ondersteund worden met de nodige licht- en geluidseffecten. Dit toneelstuk is zeker een aanrader voor jong en oud!

[ameliemignon-blog]

The Weeknd - Starboy: Legend of the Fall

Recensie:  The Weekend in het Sportpaleis: Méénde hij die ideale schoonzoonact in Antwerpen nu écht?

The Weeknd zong loepzuiver in Antwerpen, fietste naadloos door zijn hits en toonde zich het gedroomde hitkanon. Alleen: de verdorven fantasie die hem uniek maakt, ontbrak volledig.

Door Sasha Van Der Speeten - 04 maart 2017

Abel Tesfaye leek wel de ideale schoonzoon in het Sportpaleis. Casual gekleed, met een jongensachtige charme, kokette manieren, een vriendelijke glimlach, sociaal en hartelijk, klaar voor een lekker avondje kuise ambiance. Zelfs het rare kapsel dat hij in het verleden op zijn schedeldak droeg, had plaatsgemaakt voor een kort krullenkopje. Twee uur lang kuierde hij half-dansend over een lange catwalk, nu ijsberend, dan weer behoedzaam en beleefd het publiek mennend. Een beetje eendimensionaal, ja, maar soit. We zongen de hits én de albumtracks mee, van 'All I know’ over 'Party Monster’ tot de eightieskitsch van 'In the Night’ en ook 'Die for You’, dat een Flying V-gitaarsolo meekreeg. Juist, een begeleidingsgroepje gaf op het grote podium van jetje. In tegenstelling tot bij Drake, die twee dagen ervoor in Het Sportpaleis stond, mochten de muzikanten van The Weeknd zich wél aan de wereld laten zien.

Michael Jackson

Tesfaye zong een aardig eind weg. Loepzuiver, van begin tot einde, nu sensueel, dan krachtig en scherp, altijd geconcentreerd, zonder inzinkingen. Hij is een zeer goeie zanger maar, zoals Drake, ook een beperkte. Wie Tesfaye met Michael Jackson vergelijkt, heeft niet helemaal ongelijk, ook al gaat het over slechts één register van Jackson. Het hijgerige klaagtoontje dat Jackson in ballades zoals 'You Are Not Alone’ etaleerde, huist ook in Tesfayes stemkleur. Maar daar houdt het op. Tesfaye beschikt niet over de gospelfeeling van Jackson, noch over diens nijdige, percussieve jabberwocky-stijltje, laat staan over hetzelfde type falset.

Ons probleem met het oeuvre van The Weeknd? Hij heeft teveel trage songs die op een gelijkaardige manier een trance-effect beogen en melodieus-harmonisch bitter weinig variatie tentoon spreiden. Het Sportpaleis-concert kende bijgevolg vooral dipjes wanneer Tesfaye bij dat soort tergend trage, zeurderige r&b-ballades bleef hangen. De uitzonderingen waren niet verwonderlijk hits: het op euforie onthaalde 'Earned It’ en de van GOOSE-achtige synths doordrongen sleper 'The Hills’.

Driehoek

Zijn beste songs kiezen voor mid -en uptempo, zoals de kekke Daft Punk-producties 'Starboy’ en 'I Feel It Coming’, één van de beste popsingles van het moment. In Antwerpen sorteerden die sprankelende superhits dan ook het meeste effect.

Of 'Rockin’, met een blits housebeatje dat van Kaytranada had kunnen zijn, en het op nerveuze trap-beats gestoelde 'Party Monster’. Puik, puntig en piekfijn gebracht.

Dé kraker van de avond? 'Can’t Feel My Face’ natuurlijk. Fenomenaal popnummer. Vlekkeloos uitgevoerd onder de monsterachtige, voortdurend transformerende driehoek die boven de catwalk hing en leek op een ruimteschip uit Battlestar Galactica.

'Can’t Feel My Face’ dus: een song die u vrolijk meezong en de allerjongsten wellicht ook. Met een tekst over gelukzalig feesten met een verdoofd gezicht na een paar stevige snuiven cocaïne.

Coke en ketamine

Ziedaar de reden voor ons onophoudelijke gefrons tijdens dit concert. Tesfaye zingt liedjes over hoe hij hele apotheken coke, MDMA, Xanax, magic mushrooms en ketamine naar binnen kwakt. Over hoe hij de ranzigste seksstandjes uitprobeert op onfrisse feestjes, over uit de hand gelopen groepsseks, SM, … “And then we fuck faces.” Hey, 't zijn niet onze woorden.

Bovendien is de psychologische terreur waarmee Tesfaye zijn liefjes kraakt in zijn - naar verluidt erg autobiografische - liedjes ronduit griezelig. Moeders, houd jullie dochters binnen!

Vandaar: méénde hij die ideale schoonzoonact in Antwerpen nu écht? Ook al willen we Tesfayes bedenkelijke levensstijl geenszins opdringen aan de onschuldige concertgangers, we verwachten van onze pophelden wél dat ze consequent zijn. En authentiek. Waarom bleef er geen spatje van die ranzigheid hangen in Antwerpen? Waar was die decadente fantasiewereld? Iemand als Prince kon er vroeger wel weg mee. Om nog te zwijgen van R. Kelly.

Wat!? Is Weeknd plots een hardcore-katholiek geworden? Of fluisterden sluwe managers hem in dat het stilaan tijd werd om zich wat toegankelijker en wat commerciëler te profileren? Zonde. Er zijn immers al genoeg doodbrave r&b-acts.

Jazeker, dit was een retestrak, gestroomlijnd, zwierig concert. Maar de handelsmerken die van The Weeknd zo’n fascinerende, unieke, lichtjes angstaanjagende act maken, leken in rook te zijn opgegaan. Bij wie moeten we nu onze fix halen?

Mijn mening:

Vrijdag 3 maart was het eindelijk zover, ik ging naar het concert van The Weeknd! Ik was echt superblij dat ik tickets had kunnen bemachtigen want The Weeknd is echt één van mijn favoriete artiesten. Samen met enkele vriendinnen vertrokken we dus naar het Sportpaleis en na een lange wachtrij waren we eindelijk binnen. 

In het voorprogramma speelden Lil Panda (maar die hebben we gemist omdat we te laat waren), Lil Uzi Vert en Bryson Tiller. Lil Uzi Vert en Bryson Tiller hebben een zeer goed concert gegeven, een klein minpuntje was dat de kwaliteit van het geluid niet zo goed was tijdens hun optredens. 

En om 21u30 was het zover de lichten gingen uit en The Weeknd verscheen van onder het podium. Hij startte met het nummer ‘All I Know’ om iedereen in de sfeer te krijgen. Dit was eigenlijk mijn eerste echte concert en het was zo’n magisch moment om iedereen samen te zien zingen en dansen. Ik moet wel de auteur van de recensie gelijk geven dat The Weeknd veel trage liedjes heeft met allemaal ongeveer hetzelfde ritme en het concert daardoor veel dipjes kende. Maar hij kon het natuurlijk helemaal goed maken door zijn populairste tracks te zingen zoals ‘Starboy’, ‘I Feel It Coming’, ‘Earned it’, ‘Party Monster’, ‘Die for you’ en ‘Can’t feel my face’. 

Het podium zag er ook heel gaaf uit: boven de ‘catwalk’ hing er een soort van driehoekig ruimtetuig die voortdurend van vorm veranderde en wel een leuk effect gaf. 

Ik denk dat je over de zangtalenten van The Weeknd weinig slecht kan zeggen: hij heeft echt een prachtige stem en kan zowel krachtig en sterk als sensueel zingen en hij heeft gedurende die twee uur ook geen enkele foute noot gezongen. 

Het laatste liedje die hij bracht was ‘The Hills’ ik vond dit het mooiste moment van de avond omdat iedereen de tekst van het liedje kende en meezong, dit was een zeer magisch moment voor mij. Maar aan alle mooie momenten komt een einde. The Weeknd zwaaide nog eens naar het publiek en bedankte zijn publiek en zijn begeleidingsgroepje en verdween dan even snel als hij gekomen was.

[ameliemignon-blog]

EXTRA: Split

Het was tijdens de vakantie slecht weer dus ging ik maar eens naar de cinema. Veel keus was er niet dus ging ik samen met mijn zus naar Split kijken.

Split is een thriller/horror film geregisseerd door M. Night Shyamalan. De film gaat over Kevin een man met een persoonlijkheidsstoornis, in zijn lichaam leven 23 verschillende persoonlijkheden. Eén van zijn duisterlijke persoonlijkheden zet Kevin aan om 3 meisjes te ontvoeren. Maar Kevin is nog een 24ste persoonlijkheid aan het ontwikkelen die alle andere persoonlijkheden wil overnemen (het monster). 

Ik hou normaal niet echt van horrorfilms maar deze vond ik echt heel goed. Split is een zeer spannende en griezlige film met veel potentieel maar ik vond het einde een beetje teleurstellend en voorspelbaar. 

[ameliemignon-blog]

EXTRA: 21 Rue la Boétie

Gisteren ging ik samen met mijn ouders en enkele vrienden naar Luik. We gingen naar La Boverie waar momenteel de kunst- en cultuurtentoonstelling in samenwerking met Anne Sinclair rond het boek 21 rue La Boétie gepresenteerd wordt.In haar werk beschrijft ze het parcours van haar grootvader, Paul Rosenberg, één van de grootste kunsthandelaars van het eerste deel van de vorige eeuw. 

Paul Rosenberg was bevriend met heel wat bekende kunstenaars zoals Picasso, Matisse, Braque, Léger en Marie Laurencin. Veel van hun werken werden tentoongesteld in het museum en enkelen van hen herkende ik ook vanuit de les. 

Om eerlijk te zijn vond ik de tentoonstelling een beetje lang en er was erg veel volk waardoor je soms lang moest aanschuiven.

[ameliemignon-blog]

EXTRA: En toen waren er nog maar... (Agatha Christie)

Onlangs keek ik met mijn ouders naar de film ‘En toen waren er nog maar…’ deze film is de verfilming van het boek 'Tien kleine negertjes’ : het best verkochte boek van Agatha Christie. Ik ben een grote fan van detectivefilms dus ik wist zeker dat ik deze film leuk zou vinden. 

De film speelt zich af in Engeland, 10 personen krijgen een uitnodiging om een weekend in een landhuis op een eiland door te brengen. De eerste avond krijgen de 10 gasten via een grammofoon te horen dat ze stuk voor stuk worden beschuldigd van een misdaad. Meteen daarna valt de eerste gast dood neer. Als een aantal uren later een tweede gast dood wordt gevonden slaat de angst toe. Er is een moordenaar en daar ze slechts met zijn tienen op het eiland zijn is de moordenaar één van hen. 

Zoals ik verwacht had vond ik de film echt zalig maar ik had niet verwacht dat ik de film zo goed zou vinden. Het is echt een zeer spannende film en het is nog leuker als je de moordenaar voor het einde van de film kunt vinden ;) Ik raad deze film zeker aan iedereen aan en hij krijgt zeker een plaatsje in mijn top 10 van favoriete films. Ik kijk alvast uit naar 'Moord in de Oriënt-Express’ die in 2017 verfilmd wordt. 

[ameliemignon-blog]

Het Zwanenmeer

Recensie: Le Lac des Cygnes par le Ballet national d’Ukraine – époustouflant

La Salle Wilfrid-Pelletier s’est remplie hier soir pour la première représentation à Montréal de la célèbre création de Tchaïkovski : Le Lac des Cygnes, interprétée cette fois-ci par les danseurs du Ballet national d’Ukraine.

Tchaïkovski, beaucoup de Montréalais le connaissent à travers la représentation annuelle de Casse-Noisette jouée lors de la période de Noël (http://patwhite.com/node/11839). Mais cette fois-ci, l’invitation des Grands Ballets Canadiens de Montréal faite au Ballet national d’Ukraine est un événement en soi!

Quel spectacle! Une fois encore, l’une des plus grandes compagnies au monde interprète le classique romantique qui fait rêver n’importe quel danseur : Le Lac des Cygnes. Un an après la sortie de Black Swan, interprété avec force et passion par Natalie Portman, Tchaïkovski soulève les foules même si sa création a vu le jour à la fin des années 1870. Et dire qu’il est mort avant d’avoir vu le résultat de ce chef d’œuvre musical dont la chorégraphie de Marius Petipa et de Lev Ivavov a commencé à faire des ravages en 1885!

Denis Matvienko, à la fois directeur artistique du Ballet national d’Ukraine depuis 2011 et premier danseur, se retrouve sur scène accompagné d’Anastasia Matvienko, de Natalia Matsak, de Denis Nedak, de Jan Vana et d’Oleksandr Shapoval, premiers danseurs. Bien sûr, ce ballet n’aurait pas autant de brio sans la soixante d’autres danseurs et la présence du chef d’orchestre invité, Oleksiy Baklan, pour diriger l’ensemble musical des GBCM.

Ce ballet en quatre actes, inspiré d’une légende allemande et d’une durée d’environ trois heures, conte l’histoire du prince Siegfried qui tombe éperdument amoureux de la reine des cygnes, Odette, dont seul un serment d’amour éternel peut sauver la jeune femme d’un terrible sort lancé par le magicien Rothbard… Amour, passion, haine et vengeance font partie intégrante de ce classique romantique.

À travers la chorégraphie d’Alexandre Gorski (d’après Petipa et Ivanov), le Ballet national d’Ukraine montre au public québécois le summum de la danse classique. Imaginez seulement les 32 fouettés de la première danseuse, le travail acharné effectué en pointes, les pirouettes à répétition qui donnent le tournis au public voir même les arabesques d’un autre monde tellement elles sont légères et gracieuses. Une chorégraphie aussi complexe comporte quelques dangers. De manière globale, les artistes s’en sortent avec brio. La précision des gestes, la coordination de la troupe, tous les atouts sont de leurs côtés. Seules quelques petites erreurs de la part de certains danseurs principaux viendront ternir le tableau de cette superbe production. Rien de grave, des détails d’un autre monde comme dirait les personnes assises à notre rangée!

Une chose est sûre, Le Lac des Cygnes s’élève au rang de Giselle (http://patwhite.com/node/12154), création jouée l’année dernière par le Ballet national de Cuba. Les GBCM ont encore du chemin à faire pour arriver à ce niveau de perfection, même si les dernières productions présentées à Montréal montraient une amélioration constante de la part des danseurs.

On espère et on en rêve.

Reactie: Dinsdag 11 november was het zover, ik ging eindelijk naar de balletvoorstelling “Het Zwanenmeer” kijken. Ik heb geen idee hoe het komt dat ik dit balletstuk van kleins af aan zo graag wil zien. Waarschijnlijk omdat ik de muziek erg mooi vind en ook al enkele fragmenten van de voorstelling gezien had en het leek mij een zeer indrukwekkend balletstuk.

In de eerste akte is er een feest op het kasteel omdat prins Siegfried jarig is. Hij is nu volwassen en zijn moeder wil dat hij op het volgende bal een meisje kiest om mee te trouwen. 

In de tweede akte is de prins op jacht met zijn gevolg. Ze komen aan bij een meer met zwanen en het gevolg stelt voor om op de zwanen te schieten. Maar Odette, de koningin van de zwanen, komt tussenbeide. Ze legt aan de prins uit dat de zwanen eigenlijk jonge vrouwen zijn die betoverd werden door de kwaadaardige tovenaar Von Rothbart. En elke nacht nemen de vrouwen hun ware gedaante terug aan. Wanneer de prins Odette ziet, wordt hij op slag verliefd op haar. De twee brengen een ‘pas de deux’. Dit vond ik van het hele balletstuk het mooiste stuk omdat er voor de pas de deux het bekende lied gecomponeerd door Tsjaikovski gebruikt werd en het was ook een zeer emotionele dans. De prins nodigt Odette uit om met hem naar het bal te gaan en met hem te trouwen maar Odette slaat dit verzoek af. Zolang de betovering niet verbroken is kan ze zijn bruid niet zijn.

Dit wist ik voor ik naar de voorstelling ging niet want tijdens de pauze moest ik onmiddelijk Wikipedia raadplegen omdat ik niets van het verhaal verstond. Ik ga niet helemaal akkoord met de auteur van de recensie hierboven, omdat ik vind dat als je niet vertrouwd bent met het balletstuk, het moeilijk te volgen is.

Na de pauze waren er nog 2 aktes. In de derde akte is Siegfried teruggekeerd naar het paleis. Zijn moeder stelt hem 6 meisjes voor die met hem willen trouwen. De gasten komen van verre landen en brengen nationale dansen. Tot plots Von Rothbart verschijnt met zijn dochter Odile. De tovenaar gebruikt magie om haar op Odette te doen lijken. De prins is zeer blij omdat hij denkt dat Odette gekomen is, hij dans met Odile een tweede pas de deux. Aan het einde van de dans verklaart de prins zijn liefde voor haar. Buiten het kasteel wanhoopt Odette om dit verraad. De tovenaar en zijn dochter verlaten het feest in triomf.

In de vierde akte treuren Odette en de andere zwanen aan het meer. Von Rothbart lokt een stevige storm uit om het prins Siegfried onmogelijk te maken om Odette te ontmoeten. Maar niets kan hen tegengehouden en ze vinden elkaar terug. Dit einde is niet het oorspronkelijke einde want in het originele balletstuk verdrinken Odette en prins Siegfried. 

 Ik had zeer hoge verwachtingen voor het balletstuk en na de voorstelling was ik niet helemaal overtuigd. Ik kan niet zeggen dat het aan de dansers lag want die hebben de dans perfect uitgevoerd. Ik had een moderner stuk verwacht en daardoor is de voorstelling een beetje tegengevallen.

[ameliemignon-blog]

2de semester (2016-2017)

[ameliemignon-blog]

EXTRA: Fantastic Beasts and Where to Find Them

  Na al de de Harry Pottersfilm te hebben gekeken moest ik wel naar ‘Fantastic Beasts and where to find them’ kijken. En wat een zalige film! De film is geïnspireerd op het gelijknamige boek van J.K. Rowling en is geregisseerd door David Yates (die ook de vier laatste Harry Potterfilm regisseerde). Het is geen vervolg maar een spin off van de Harry Potterfilms. Een film met Eddie Redmayne in de hoofdrol die zijn rol als Newt Scamander perfect vervult. 

De film vertelt het verhaal van Newt die voor een congres van magiërs naar New York gaat, hij neemt ook een magische koffer mee waarin hij allemaal magische wezens verstopt. Maar de koffer wordt per ongeluk geopend en alle wezens ontsnappen waardoor de Amerikaanse magische autoriteiten achter Newt aan komen te zitten. 

De film zit boordevol spannende scènes en achtervolgingen waardoor je je geen minuut verveelt. En met Dan Fogler (in de rol van Jacob Kowalski) levert dat zeker enkele hilarische momenten op. ‘Fantastic Beasts and where to find them’ is zeker een film om eens samen met je hele familie te kijken!

[ameliemignon-blog]

EXTRA: Captain America: The Winter Soldier

Wat kun je mis doen met een Marvelfilm? En zeker met personages als Captain America, Black Widow, Nick Fury en The Falcon in de hoofdrollen. ‘Captain America: The winter Soldier’ is een klassieke actie-avontuurfilm zoals we gewend zijn van Marvel. Een film boordevol actiescènes en een niet zo onbekende slechterik namelijk Bucky, de beste vriend van Steve Rogers. En dit zorgt voor een paar indrukwekkende vechtscènes. Zeker een aanrader voor actiefilmliefhebbers!