au-soli

[au-soli]

PL:

To był ostatni dzień pobytu w akademiku akademii U.A.

Klasa już 3A żegnała się ze swoimi pokojami oraz wspomnieniami. Dla Izuku Midoriyi było to szczególnie trudne, gdyż przez utratę Daru nie będzie mieć szansy na bycie tak blisko bohaterskiej elity jak dotychczas. Katsuki Bakugo wysłuchuje żali przyjaciela i stara się go pocieszyć…

Z jakim skutkiem?

ENG:

It was the last day in the U.A. Academy dorms.

Class 3A was saying goodbye to their rooms and the memories they had made there. For Izuku Midoriya, this was especially difficult, as losing his Quirk meant he would no longer have the chance to be as close to the hero elite as he once was.

Katsuki Bakugo listened to his friend’s grievances and tried to comfort him...

With what result?

PL:

– Żałuję tej walki z Shigarakim, Kacchan…

– Nie myślisz tak.

– Owszem, myślę. Gdybym nie „wygrał”, to nie straciłbym daru...

– Ale straciłbyś życie.

Nie podobał mu się kierunek tej rozmowy. Żal i rezygnacja to ostatnie cechy, jakie pasowałyby do Izuku. Ponadto Bakugo nie potrafił długo wcielać się w rolę pocieszyciela. Sam został wychowany twardą ręką matki, która lądowała na jego dupie, jeśli zbyt długo wył.

– I tak jest puste i nikogo już nie obchodzi…

– Skończ się użalać.

– JA TYLKO CHCIAŁEM BYĆ BOHATEREM! – krzyknął rozpaczliwie Izuku.

– Przecież nim jesteś. – Bakugo odparł bez emocji, jakby mówił oczywistą oczywistość, która dla Izuku taka nie była.

Zielone oczy ponownie napełniły się łzami. Bakugo, pod wpływem chwili, usiadł obok niego i przyjacielsko go przytulił.

– Z darem czy bez... Bohaterem się jest w oczach każdego, komu się pomaga. A pomaganie innym już od małego było dla ciebie czymś automatycznym. Nie wahałeś się ratować takiego wrednego gnoja jak ja, pamiętasz?

(…)

– Nie potrzebujesz daru, by rzucać się na ratunek. A założę się, że reszta klasy, w tym ja, nie kiwnęłaby nawet palcem bez indywidualności.

(…)

– Takim bohaterem jesteś, Izuku. Najlepszym.

https://www.wattpad.com/1498975508-wyj%C5%9Bcie-z-szafy-0-prolog

ENG:

– I regret that fight with Shigaraki, Kacchan...

– You don’t mean that.

– Yes, I do. If I hadn’t "won," I wouldn’t have lost my Quirk...

– But you would have lost your life.

He didn’t like where this conversation was going. Regret and resignation were the last things that suited Izuku. Besides, Bakugo was never good at playing the role of a comforter. He had been raised with a firm hand by his mother, who would be on his ass if he whined for too long.

– It’s empty anyway, and no one cares anymore...

– Stop pitying yourself.

– I JUST WANTED TO BE A HERO! – Izuku shouted desperately.

– But you are one. – Bakugo replied emotionlessly, as if stating an obvious fact that Izuku couldn’t see.

Green eyes filled with tears again. On impulse, Bakugo sat beside him and pulled him into a friendly hug.

– With or without a Quirk… A hero is someone in the eyes of those they help. And helping others has always been second nature to you, ever since you were a kid. You didn’t even hesitate to save a nasty bastard like me, remember?

(...)

– You don’t need a Quirk to rush in and save people. And I bet the rest of the class, myself included, wouldn’t even lift a finger without our abilities.

(...)

– That’s the kind of hero you are, Izuku. The best.