danielwarmoeskerken

[danielwarmoeskerken]

Blog 10: Het beurtbalkje

Ik was het tweede kind van mijn ouders, wat betekende dat ik het geluk had om altijd een oppas paraat te hebben (mijn broer). Dit zorgde ervoor dat ik vrijwel nooit met mijn ouders naar de supermarkt hoefde, heerlijk.

Sinds kort woon ik op mezelf. Fijne woorden die eigenlijk zeggen dat ik rekeningen heb en verantwoordelijk ben voor de inhoud van mijn koelkast. Een inhoud die ik haal bij de grootste supermarkt in de buurt, waar ik met een zelfscanner mijn boodschappen kan doen. Geen enkele menselijke interactie is nodig om mijn maag en kelder gevuld te krijgen. Soms is dat best fijn, heerlijk.

Twee jaar geleden schreef ik een blog over goede voornemens. Nu ik terugkijk op afgelopen jaren, denk ik dat mijn kijk op de wereld veranderd is. Nog steeds vraag ik mij af wat de voornemens zijn van de man met het hakenkruis en de vrouw die vuurwerk veegt, maar tegelijk vraag ik me af of mijn voornemen, het zijn van een beter mens, een betere docent, een betere vriend, een beter lief, een betere drinkmaat, een betere (klein)zoon, een betere Facebookchat echt zo hoog gegrepen is. Met kleine handelingen moet dat toch te doen zijn? Dat lijkt me heerlijk.

De keren dat ik wel met mijn ouders in de winkel was, wilde ik altijd het beurtbalkje achter onze boodschappen neerzetten. De tijden zijn veranderd. Hopelijk klink ik niet als een bejaarde wanneer ik zeg dat het niet altijd beter is. Als ik nu aanschuif bij de kassa, ligt er nog geen beurtbalkje klaar. Dat is wat er veranderd is. Mensen leggen alleen een balkje voor hun boodschappen, voor zichzelf. Wie na hen komt, interesseert hen niet. Misschien dat ik daarom wel voor de zelfscan ga, dan kan ik die beurtbalkjes ontlopen. De keren dat dat niet kan, zet ik er twee neer, eentje voor en eentje na mijn boodschappen…

Ik ga niet praten over goede voornemens voor het nieuwe jaar, maar voornemens voor het leven. Ik wil niet dat het loze hoop is wanneer ik wens om een wereld waar we wat beter met elkaar door een deur kunnen (of dat nu de hemelse poort van Petrus is of de schuifdeur van McDonals). Voor nu wens ik iedereen een fijne jaarwisseling en hoop ik dat, wanneer je aan de kassa staat, je dat balkje achter je boodschappen legt. Gewoon, voor de volgende klant. Zou dat niet heerlijk zijn?

[danielwarmoeskerken]

Blog 9: Het is herfst!

Men is in de ontkenningsfase, denk ik wanneer ik een vrouw van rond de veertig zie in een bloemenjurk en een dun gebreid, zwart vestje. Daar fietst iemand in een T-shirt en hij draagt nog een korte broek. Men wil er niet aan geloven, maar het is herfst.

Algoed, als je muggenzifterig wilt zijn en de conventie aanhoudt, dan is het pas over twintig dagen herfst en als je een nog grotere pietlut wilt zijn, dan is de herfst astronomisch gezien pas over tweeëntwintig dagen aan de beurt. Het kan me niet schelen, meteorologisch gezien begint de herfst vandaag en daar houd ik me aan vast.

Overigens is de lucht het volledig met mij eens. Een stralend blauwe hemel ligt verborgen achter een grijs dekbed en motregen wisselt af met zware regenval. Hoewel de lucht verraderlijk en eigenwijs is - hij liet ooit sneeuw vallen op de eenentwintigste maart – schudden wij elkaar als oude vrienden de hand.

Vanochtend wisselde ik mijn zomerjack om voor een zware regenjas en liet de zonnigste nummers van Wouter Hamel uit mijn oordopjes golven.

Ik ben klaar voor de herfst. Voor het kleurenpalet van rood, bruin, geel en oranje. Ik ben klaar voor de regen en de wind. Ik ben klaar voor het verval en voor de wederegeboorte.

Het is herfst.

[danielwarmoeskerken]

Blog 8: Overgangscrisis

Ik heb weer een match op Tinder. 26 jaar, blond, goed lichaam.

“Wat doe je?” vraag ik.

“Ik begin aan mijn master Sociologie. Jij? :)”

“Ik werk,” zeg ik, niet met gepaste trots. Ik ben 23. Ben ik werkelijk klaar met studeren? Ik moet nog welgeteld drie opdrachten inleveren om officieel mijn diploma te krijgen. “Oh, ik studeer ook nog,” typ ik erachteraan.

“Leuk, wat doe je?”

“Docentenopleiding Nederlands.”

“Ok. Welk jaar?”

Wat een kutvraag. “Ik rond het momenteel af.”

Ik ben geen student meer, schiet door mijn hoofd. Waarom voel ik me zo oud? Ik heb al vijf keer met succes mijn negentiende gevierd, dan moet ik toch ook wel een student kunnen blijven? Welk psychologisch complex weerhoudt mij ervan mijn taken in te leveren? Het verlangen om student te zijn met het salaris van een werkende docent? Ik sta voor de eerstejaars studenten en voel een steek van benijding. Ik had net zo goed vijf ton kunnen wegen en voor de Victoria’s Secret Angels kunnen staan.

Focus! Schreeuwt iemand in mijn hoofd. Mijn glimlach staat gebeiteld in mijn gezicht. Ik zwaai naar de studenten en voel me net Beatrix wanneer mijn naam wordt genoemd. Mijn dove oor hoort ze denken.

“Hoe oud is hij?”

“Wat geeft hij?”

“Hij is vast ouder dan hij lijkt.”

Daar vinden ze me jong. Daar geniet ik dan maar van. Op Tinder ben ik van de werkende klasse en staat mijn leeftijd naast mijn naam, zoals de datum op een grafsteen.

[danielwarmoeskerken]

De dood van de jeugd

De eerste vrijdag van maart was ik aanwezig bij de verjaardag van een vriend. Het is niet gemakkelijk het eerste cijfer van je leeftijd te moeten veranderen. Mensen gaan daar verschillend mee om. Ik vier al vier jaar dat ik negentien wordt. Mijn copingstrategie is ontkenning. Rik pakte het op een andere manier aan. Hij vierde zijn feest met het thema "De dood van mijn jeugd". We kwamen in zwarte kleding opdraven, schreven in het condoleanceregister, sneden de somberheerlijke cake aan en waren aanwezig bij de grafrede. Een onderdeel van mijn cadeau was een verhaal. Dit verhaal gaat over een wereld waar mensen om de tien jaar van omgeving wisselen (met hier en daar wat losse regels). Het zit vol onderonsjes en vage verwijzingen, maar wie weet is het toch vermakelijk om te delen. Rik! Gefelidoleerd... Geconciteerd... Uhm... Hoi?                                  Hetweiland van de Twintigers

In de verte zag je de kleurrijke boog waar je jaren geleden doorheen was gelopen. Wat daarachter lag zijn slechts vage herinneringen. De laatste jaren basisschool, je gehele middelbare school en een deel studeren.      Waar zijn alle herinneringen naartoe? Zijn ze verdronken? Zijn ze opzij gedrongen door nieuwe momenten? Waar zijn ze?      Toen je daar jaren geleden naar binnenkwam, was je met zoveel verschillende soorten mensen. De een had al een kind, de ander was getrouwd, maar het merendeel werkte of studeerde. Iedereen aan die zijde van het weiland was druk bezig met zichzelf. Ze sprongen op en neer en speelden als kinderen. Een schouwspel van koolzuur springend in een glas cola. Met weinig interesse staarden ze naar de poort aan de andere kant waar allerlei Ervaren Twintigers stonden. De E.T.’s. Ze keken zuur. Ze leken in de rouw.      Bij de zwarte boog lagen zitkuilen voor de E.T.’s. Eén zitkuil was leeg, op Rik na.     ‘Gaat het?’ vroeg Daniel. Hij was het hele weiland overgelopen.      Rik keek op, een fles Spaanse Rode in zijn hand. ‘Ja,’ zei hij. Zijn ogen keken angstig naar de zwarte poort.      ‘De rest is al weg, of niet?’      Hij knikte wederom.      Daniel staarde naar de poort waar hij zelf nog niet zo lang geleden was uitgelopen. Een magisch gordijn van felle kleuren en glitters. Een fase van volwassenheid met haalbare verantwoordelijkheid. De volgende poort was van onyx. Een zwart gordijn hing daar, af en toe beroerd door de wind. Het gordijn van een podium, maar de spelers kwamen nooit op. Ze verdwenen, ze gingen af.      ‘Wanneer ga je?’      Hij keek op zijn horloge. ‘Zo direct.’ Zijn kleding was gepast. Nette herenschoenen, een spijkerbroek, overhemd en colbert; alles in het zwart. Alhoewel, niet álles was zwart. Op zijn borst zat een zilveren broche met stenen zo rood als de wijn in zijn hand. De broche had de vorm van een huisje.      ‘Niet alles is zwart,’ merkte Daniel op.      ‘Ze hadden geen appartementjes,’ merkte Rik droogjes op.      Daniel haalde zijn schouders op. Het idee was meer dan genoeg. ‘Mag ik?’ vroeg hij wenkend naar de wijn. Rik overhandigde hem de fles.      Het spul smaakte afschuwelijk, maar de smaak was verbonden met herinneringen aan feestjes, uitbundigheid en overweldigende muziek. Na twee slokken gaf hij de fles terug.      ‘Heb je er zin in?’      Rik keek hem aan, maar antwoordde niet. Alles was zwart en het verleden was vergaan, toch kwam de lente altijd na de winter; zoals het zo clichématig verteld kon worden.      Hij stond op. Nam een paar flinke slokken uit de fles en gaf hem terug aan Daniel. Met zijn lange benen stapte hij de zitkuil uit en liep hij naar de poort.      ‘Ik zie je nog wel eens,’ zei hij.      Het gordijn kwam in beroering door onvoelbare wind en geluidloze fluisterstemmen. Het drapeerde zich als een mantel om hem heen.      Hij was weg. Het gordijn hing er weer roerloos bij. Daniel liep terug naar het begin van het weiland. De plaats waar het gras nog groener leek. Waar zou hij gaan zitten? De Buitenbibliotheek van de Bijna Afgestudeerden? De Post-Tiener-Pokémon-Gamezaal? Zwemmen in het meer van Langdurige Relaties? Een bioscoopmiddagje met Hoe anderen het deden? Eigenlijk had hij nergens zin in. Hij liep naar een leeg stukje gras en goot een klein beetje Spaanse Rode over de grond.      ‘Hier is het gras niet langer groener,’ zei hij tegen niemand in het bijzonder. ‘Achter het zwarte gordijn moest het gras mooier zijn dan deze plek.’ Daar bleef hij een tijdje staan drinken.      ‘Op jou Rik. Wijlen het Weiland van de Twintigers. 

                                             Van E.T. naar J.D. 

Hoewel Rik al een aantal jaren een E.T.’er was, had hij zich nog nooit zo buitenaards gevoeld als toen hij achter het gordijn tevoorschijn kwam. Het land dat hij betrad was werkelijk nog wonderbaarlijker dan het Weiland van de Twintigers. De Stad van de Dertigers was een modern bouwsel waar Zaha Hadid nog een puntje aan kon zuigen. De mensen die er rondliepen waren druk bezig met het vergroten van de wereld. Sommigen deden dit door kinderen te brengen naar de Speelplaats voor de Pre-Tiener. Anderen deden dit door musea, bibliotheken en galerijen te bouwen. De werklocaties waren overweldigend en iedereen, bewust of onbewust, maakte deel uit van deze stad.      ‘Rik!’      Rik schrok van het harde geluid. Met open mond had hij naar de stad gekeken. Hij had niet gezien hoe een lange, zwartharige jongen op hem af was gekomen.      ‘Yorgo!’ riep hij. ‘Jij ook hier?’      Hij lachte. ‘Natuurlijk. Alweer bijna een jaar. Je hebt behoorlijk wat gemist.’      Rik wilde niet weten wat hij gemist had. Hij wilde weten wat er te beleven viel. Yorgo nam hem mee. Van wijnproeverij tot wijnproeverij kwamen ze uiteindelijk tot stilstand voor een laag gebouw. Het leek ergens wat op een boot. Het gebouw was wit, met veel ramen en talloze golvende lijnen. Boven de ingang prijkte het logo van het bedrijf. Rock9 Design.      ‘Dit hele gebouw is van Rock9?’      Yorgo lachte hem uit. ‘Van Rock9? Natuurlijk niet! De helft maar. De andere helft is voor een bedrijf als Van Wolf en de Mol. Er zitten behoorlijk wat dochterbedrijven.’      ‘Dochterbedrijven?’      ‘Natuurlijk. Als je dertig bent, mag dat.’      Rik wilde al naar binnen lopen, maar werd tegengehouden. ‘Ho even! Dat kan altijd nog. Nu je hier bent is het tijd voor feest.’      Ze liepen naar de rand van de stad waar een hoge toren de locatie van de beste uitgaansgelegenheden was. Op de drieëntwintigste verdieping was een discotheek waar de drank al klaarstond en de muziek nooit verstomde.      Roel verwelkomde hem als eerst. ‘Heb je er zin in?’ vroeg hij en Rik beaamde dat.      Stephan kwam als tweede. ‘Goed dat je er eindelijk bent. Als je nog langer had gewacht, dan was ik hier al weggeweest.’      Rik liet zijn schouders hangen. ‘Dat betekent dus…’     Stephan knikte. ‘Aan het einde van de stad is een poort, ontworpen door jouw bedrijf. Dick is er al doorheen gegaan.’      Dat betekende dat hij veel mensen niet zou zien. Met hangende schouders ging hij kijken wie hij nog wel kon ontmoeten. Hij zag iemand die hij niet verwachtte.      ‘Thierry? Thierry wat doe jij hier?’      Hij grijnsde. ‘Big Brothers watching you! Gewoon zorgen dat hij niets te zien krijgt, dan kun je overal komen. Ik loop gewoon door elke poort heen. Alleen de Pre-Tienerpoort laat me niet meer toe.’ Hij leek daar oprecht verbaasd over.      ‘Dus als ik mijn verjaardag niet deel…’      ‘Dan is het of je nooit hebt bestaan. Zelfs je telefoon trekt zich er dan niets meer van aan.’ Hij liet zijn telefoon zien. ‘Ik kan helaas niet lang blijven. Grindr geeft aan dat er een E.T.’er op me wacht. Ik spreek je nog wel.’ Thierry zoende hem driemaal op zijn wang en ging er toen vandoor.      Het feestje bleef doorgaan. 

Vele uren later kwam Rik thuis. Slaperig strompelde hij zwierig door de vreemde straten. Hij wist niet waar hij uit zou komen, maar zijn beneveling hielp hem op weg.      De omgeving mocht dan veranderd zijn, gevoelsmatig leek alles hetzelfde. Hij was nog altijd die Extra Terrestrial, al hoorde hij wel op aarde. Zijn zwarte kleding was besmeurd met felle kleuren. Alleen zijn broche, die zacht oplichtte, was schoon gebleven van het kleurengeweld. De broche werd feller en feller naarmate hij dieper de stad in liep. In de verte ontwaarde hij een huisje. Het huisje was schots en scheef en gemaakt van dezelfde metalen als alle andere gebouwen. Hoewel het bewoonbaar was, leek het nog niet af. Alsof het wachtte tot iemand het zou vertellen hoe hij compleet kon zijn.      De deur zwaaide open en Jorrit stond in de deuropening.      ‘Jij ook hier?’ lachte Rik vrolijk.      ‘Ik ben waar jij bent. Gewoon liegen over je leeftijd op Facebook.’ Hij knipoogde. Het voorwerk was door hem gedaan de afgelopen maanden. Regelmatig was hij tussen de wereld geswitcht om Rik te verrassen. Om de eerste schetsen te maken. ‘Kom je binnen?’      Rik knikte en strompelde over de drempel.                                                   De andere poort 

Jaren gingen voorbij en Rik vermaakte zich prima in de Stad van de Dertigers. Hij had geen behoefte om rond te reizen tussen de locaties. Hij was alleen maar bezig de stad nog groter en nog mooier te maken. Hij snapte niet hoe hij ooit tegen dit fenomeen op kon zien. Terwijl de Twintigers altijd tegen de Zwarte Poort opkeken en bang waren voor de toekomst, scheen hier niemand te weten dat er een tweede poort was. Verborgen achter torenhoge bouwwerken zag niemand hem ooit. Waarom zou je je er dan druk over maken?      In de jaren dat ze er woonden, trokken Rik en Jorrit steeds verder de stad in. De nieuwe huizen die ze bewoonden waren telkens groter en overweldigender.      Rik vierde uiteindelijk zijn achtendertigste verjaardag. Het trucje van Thierry was op dat moment al weid verspreid en mensen van alle gebieden kwamen op bezoek. Dick en Stephan konden gemakkelijk langskomen. Yorgo en Roel hadden nog altijd alle recht er te zijn en Thierry zelf kon moeiteloos overal komen. De scheidslijnen werden steeds dunner. Misschien had het ermee te maken dat oudere mensen minder verschilden. De levensfasen waren hier anders.      Na een geweldig feest dat niet alleen plaatsvond in zijn huis, maar in alle straten van de Stad van de Dertigers, strompelde Rik wederom door de straten. Had hij zich zijn eerste avond kunnen herinneren, dan was het tafereel hem bekend voorgekomen. Nu ging hij echter niet naar het geschetste huisje of naar zijn eigen huis, maar kwam hij aan bij een gigantische poort. Deze poort had massieve, houten deuren die vastgeslagen waren in een stenen omhulsel. Rik had nog altijd niet over zijn leeftijd gelogen, wat betekende dat je normaal gesproken niet door de poort kon komen.      Wie door deze poort wilde gaan, moest accepteren dat hij ouder werd. Rik had dit de laatste jaren geleerd zonder het te merken. Hoewel hij nog geen veertig was, lukte het hem de poort te openen. Daarachter, in de kier, stond een fles Spaanse Rode. Om het etiket waren bladeren gewikkeld.      Hij ontvouwde het verhaal en begon het te lezen. Helemaal onderaan stond een locatie waar hij naartoe moest komen. 

De beneveling was voor een groot deel opgeheven toen hij bij de poort kwam waardoor hij jaren geleden naar binnen was gekomen.      Naast de poort stond een huisje van simpel hout. Hij keek door het raam en zag eindeloze boekenkasten staan. Het huisjes moest gebouwd zijn op de grens en doorlopen in het Weiland van de Twintigers.      Hij klopte aan. Daniel maakte met een grijns open. ‘Heb je de fles Spaande Rode bij je?’Rik liet hem de fles zien en werd binnen gelaten. Hij ging zitten op een grote, rode stoel. Op de televisie speelde een film met dinosaurussen. Daniel kwam aanlopen met twee wijnglazen en ging zitten op een lage bank.      ‘Goed dat je er eindelijk bent,’ zei Rik.      ‘Goed om er te zijn. Ik had het eigenlijk niet verwacht. Toen ik hoorde dat je kon liegen over je leeftijd wilde ik eigenlijk weer negentien worden, maar ben al die jaren gewoon blijven zitten in de zitkuil.’      ‘Kon je niet eerder langskomen?’      Daniel schudde zijn hoofd. ‘Nee. Ik kon mezelf niet ouder liegen. Dat kreeg ik niet voor elkaar. De poort is trouwens veranderd. Hij ziet er niet meer zo mooi uit als vroeger. Het gordijn is vaal geworden en zit vol scheuren vanwege de mensen die erdoorheen zijn gelopen.’      ‘Je bent toch in juni jarig? Dan ben je hier toch al een tijd?’      ‘Jawel, maar ik moest eerst mijn boeken indelen, vandaar dat het even duurde voor ik contact met je op kon nemen.’      ‘Maar als je eerlijk bent over je leeftijd, hoe komt die fles dan achter de poort?’      Daniel lachte. ‘Thierry,’ gaf hij als alomvattend antwoord.      ‘Ik dacht dat jij niet meer schreef,’ zei hij wenkend naar de boekenkasten.      ‘Er kan veel veranderen,’ zei Daniel. ‘Mijn ogen waren op het verkeerde gericht. De man die mijn ogen opende, kreeg dit door en heeft mijn hoofd ook bijgesteld. Schrijven heeft daardoor een andere betekenis gekregen.’ Hij schonk de glazen voller in dan nodig en nam direct een slok. Rik volgde zijn voorbeeld.      ‘Dit is geen Spaanse Rode,’ merkte hij op.      ‘Nee, dit is Red Dragon van de Albert Heijn. Die Spaanse Rode is niet te zuipen.’      ‘Wel goede herinneringen,’ kaatste Rik terug.      ‘Nu tijd voor nieuwe herinneringen. Postdertigers herinneringen.’      ‘Geen YAPO?’      ‘Geen YAPO,’ zei Daniel vlug. Daar proostten ze op.     Kon je er enigszins wijs uit worden? Chapeau! *plaats hier tegeltjeswijsheid als: "Ouder worden is onvermijdelijk, maar volwassen worden een keuze" en "Je bent zo jong als jij je voelt."*

[danielwarmoeskerken]

De 10 beste dingen die te maken hebben met boeken!

Boeken zijn fijn. Niet alleen vanwege hun verhaal, maar vanwege veel meer dingen dan dat. Dit zijn de tien beste dingen die boekenliefhebbers kunnen overkomen.

 Deze lijst is niet op volgorde. Nummer 1 is niet noodzakelijk beter dan 10.

 Op nummer 10: Uitlezen

Eindelijk die laatste pagina. Eindelijk is het verhaal compleet. Niets voelt beter dan dat laatste moment waarop het voorbij is. Of je nu geluk, verdriet, nostalgie of wat dan ook voelt, je hebt weer iets afgemaakt.

 Op nummer 9: Boekenmarkten

Struinen, zoeken, heerlijk vind ik het. Weer naar huis met tien boeken voor een paar euro. Eindelijk dat boek tegenkomen waar je al zo lang naar zocht. Heerlijk is dat.

 Op nummer 8: De geur

Of het nu nieuwe boeken zijn of oude boeken, ik zwijmel bij de geur. Ooit leende ik een boek van mijn oma dat rook naar zware tabak en rook. Elke keer als ik het opende, sloeg de stank me in het gezicht. Nu ze er niet meer is, ben ik de eigenaar geworden. Af en toe pak ik het uit mijn kast en sla ik het open. Heel even ruik ik dan de geur, die lang niet zo sterk meer is. Op een dag zal het boek naar mij ruiken, maar voor nu geniet ik van de laatste stank.

 Op nummer 7: Dwangneurose

Ik ben niet echt neurotisch, maar goed voel ik me wel als ik een serie compleet heb in dezelfde uitgave. Kijk ze pronken, kijk ze heerlijk zijn. Soms wil ik ze gewoon uit de kast pakken en ze aanstaren, maar alleen als ik heel veel andere belangrijke dingen te doen heb.

 Op nummer 6: Vernieuwende filosofie

Ik vind het heerlijk als een boek mijn hele kijk op de wereld weet te veranderen. Opeens ben ik ruimdenkender of heb ik een perspectief gekregen dat zelfs Picasso nog niet kon uitvoeren. Life of Pi, Cloud Atlas, The Picture of Dorian Gray; allemaal boeken die mijn visie hebben veranderd. Heerlijk!

 Op nummer 5: Enthousiasme aanwakkeren/lezende mensen

Ik kan het niet laten. Als ik in de trein zit (altijd met een boek in mijn hand), dan komt het wel eens voor dat ik iemand hetzelfde zie doen. Welk boek is hij aan het lezen? Ken ik het? Kan ik een zin meelezen? Lezende mensen maken me vrolijk. Nog beter is het wanneer je iemand anders aan het lezen krijgt. Dat enthousiasme dat ze met je delen.

 Op nummer 4: Boekenkasten

Ik vind boekenkasten er gewoon heel mooi uitzien. Het liefst van donker hout en goed gevuld. Mooi voor in je woonkamer, slaapkamer, keuken. Ach, waar niet eigenlijk? Het vult zo heerlijk.

 Op nummer 3: Lotgenoten

Iemand tegenkomen die helemaal weg is van dezelfde serie of hetzelfde boek. Er uren over praten. Meeleven met de karakters. Boekenlezers zijn zeker wel sociaal.

  Op nummer 2: Verfilming

Als ik een film ga kijken van een boek, beoordeel ik deze niet als een vergelijking. Ik zie het als verhalen in verschillende mediavormen. Toch kan ik het niet laten enthousiast te worden als er een verfilming komt. Hoe zouden ze het vormgeven? Welke acteurs worden er gekozen? Stiekem verheug ik me er wel op.

 Op nummer 1: Wegdromen

Of het nu het laatste halfuurtje voor het slapengaan is of de tijd die ik uitzit in de trein. Heerlijk is het om er gewoon even een boek bij te pakken en lekker te ontspannen. Even helemaal niets. Niemand die je kan storen. Tijd nemen voor jezelf. Ik denk dat dat nog wel het grootste pluspunt is. Daardoor vergeet ik alle pet peeves, daardoor ben ik zo dol op alleen al het kijken naar boeken. Heerlijk. Iets gemist? Wat vind jij heerlijk aan lezen of aan boeken in het algemeen? Laat het me weten! ^_^ (Lees ook: De 10 ergste pet peeves die te maken hebben met boeken)

[danielwarmoeskerken]

De 10 ergste pet peeves die te maken hebben met boeken

Een pet peeve is iets waar jij je aan stoort of iets watje rondweg haat, terwijl anderen daar misschien helemaal geen moeite meehebben. Hier zijn mijn tien ergste pet peeves*. Heb jij ze ook?

 *(niet op volgorde, de een is niet erger dan de ander)

 Op nummer 10: Boek & film “Het boek was zoveel beter dan de film.” Deze uitspraak hoor ik vaak en ik word er gek van. Het is onderhand een standaarduitspraak geworden waar niet eens altijd een goede onderbouwing voor is. Persoonlijk beoordeel ik iets gewoon op de inhoud. Zo vind ik - qua Young Adults - Catching Fire een vermakelijke film, maar vind ik het boek niet zo heel boeiend. Het boek en de film van Catching Fire vind ik lang niet zo goed als het boek Beautiful Creatures. De verfilming daarvan vind ik weer slechter dan al het eerder genoemde. Misschien is dit hypocriet, omdat ik ze vergelijk, maar ik vergelijk ze niet als: in hoeverre past de film bij het boek, maar ik kijk juist naar wat ze ermee gedaan hebben. Hey, It’s a pet peeve!

 Op nummer 9: Inconsequent Yes! Eindelijk weer een nieuw deel. Na meer dan een jaar is daar dan eindelijk deel 3, 4 of misschien wel dat vijfde deel waar je zo naar verlangde. Wat denk je? Hij is alleen hardcover/paperback/filmcover of het formaat is veranderd. In plaats van een mooi rijtje van even grote boeken, heb je nu een grof uitsteeksel. Geen zorgen, alle boeken worden wel herdrukt op die manier, dan kun je jouw OCD voeden en je portemonnee legen om het weer goed te krijgen.

Oh, en trouwens. Bij het eerstvolgende gepubliceerde deel, beginnen we gewoon weer opnieuw!

 Op nummer 8: Overpriced! Natuurlijk snap ik dat boeken niet altijd goedkoop kunnen zijn. Maar kom op! Boeken voor 12 jaar die dan twintig euro kosten? Waar blijft de motivatie dan? Elk kind dat zich in Percy Jackson wil storten, moet eerst een manier vinden om de vijf (redelijke prijzige) delen te kunnen kopen. En wat dacht je van Game of Thrones? Prachtige serie is het, dat geef ik toe. Het je de nieuwe uitgave, dan staat er wel voor 140 euro op de plank!

Op nummer 7: Geen herdruk/vertaling Er is weer een populaire serie verschenen. Massaal worden de delen vertaald en herdrukt. Tegen de tijd dat het einde nadert, vallen de verkoopcijfers tegen. Terwijl duizenden mensen met een behoorlijk deel van de serie zitten, besluit de uitgeverij de laatste delen niet te vertalen of slechts eenmaal een paar honderd keer te drukken. Wat zijn ze toch dankbaar.

 Op nummer 6: Ezelsoren Als fervent lezer ben ik regelmatig te vinden op boekenbeurzen en –markten. Boeken voor vijftig cent of een euro vind ik heerlijk. Vooral als ik er al lang naar zoek. Het maakt me niet uit hoe ze ruiken, dat de pagina’s geel zijn of wat voor resten ik er in terug vind. Wat ik wel verschrikkelijk vind, zijn ezelsoren. En dan voornamelijk door iemand die een bladzijde of twee per dag leest. Voor origami moet je maar vouwblaadjes kopen.

 Op nummer 5: Wie ben jij? Gelukkig zijn er heel wat series die ik in vergelijkbare uitgave compleet heb. Dat doet me goed. Ik vind het ook mooi staan in mijn kast. Don’t judge a book by it’s cover; nou dat doe ik dus wel. Een mooie kaft vind ik aantrekkelijk en daar kijk ik met plezier naar. De kaften van de Fallen-reeks hebben me altijd aangesproken en ik ben blij dat ik deze in mijn kast heb staan. Op elke kaft staat hetzelfde - in mijn ogen - mooie meisje. Natuurlijk is dit het hoofdpersonage.

Nou, mooi niet dus. Al vrij snel wordt duidelijk dat Lucinda, het hoofdkarakter, kort haar heeft. Of dit is een oude foto van het karakter, of dit is random gothic nummer 7.

 Op nummer 4: Verborgen betekenis Sommige mensen springen hoog en laag om je ervan te overtuigen dat een boek een verborgen betekenis heeft. De Vijftig tinten grijs boeken zouden bijvoorbeeld een erg diepe onderliggende gedachte hebben die niet iedereen begrijpt. Ik vraag me af wat Snowqueen’s Icedragon bedoelde als extra laag van deze fanfictie.

 Op nummer 3: Stof Boeken zijn echt heel leuk, maar gemakkelijk af te stoffen zijn ze niet. Die rand aan de voorzijde van je boekenkast. Tussen de kaften, op de pagina’s. Stof komt overal. Het is niet alsof je met je stofzuiger de kast op kunt klimmen. Stof blijft een uitdaging.

 Op nummer 2: Boekenkasten op kleur gesorteerd Serieus mensen, stop hiermee! Ik snap dat het er ergens wel leuk uitziet, maar ik vind praktische zaken boven estheticisme gaan in dit geval. Wat heeft het voor zin als je Harry Potter en de steen der wijzen in het lichtblauwe gedeelte van je regenboog hebt staan en alle andere boeken op een andere plaats. Als ik dit zou doen, dan zouden A Feast for Crows, Harry Potter en de orde van de feniks, Demonata 1 en Demonata 8 naast elkaar moeten staan. De andere delen kan ik dan overal en nergens vandaan halen. Laten we niet eens beginnen over het audiogebergte dat daardoor wordt gevormd. Het is leuk om het een keer uit te proberen, maar zet ze terug!

 Op nummer 1: Waar is mijn boek? Ik ben een bibliotheek en dat vind ik helemaal niet erg. Voor ieder wat wils en ik kan toch niet alles tegelijk lezen, leen gerust. Maar waar ik me dan wel aan stoor is dat lege gat in mijn kast. Vooral als het te lang duurt. “Hey, we zijn acht maanden verder. Als je dat boek nu nog niet uit hebt. Neem het dan mee terug.” Iemand die mijn boeken vernield heeft geen hart. Iemand die mijn boek niet teruggeeft kan rekenen op legaal gestalkt worden. En dat is rechtvaardig!

Dit zijn mijn grootste pet peeves. Wat zijn die van jou? Waar stoor jij je nou helemaal niet aan en wat vind je onuitstaanbaar?

 Binnenkort: De 10 beste dingen die te maken hebben met boeken!

[danielwarmoeskerken]

Blog 7: Goed voornemen

In mijn beleving wordt er altijd een beetje neergekeken op de goede voornemens. Mensen maken er grapjes over en stellen doelen alleen maar om die te verbreken.

  Als ik nu uit het raam kijk dan is de sneeuw symbool geworden voor het einde. Alleen de schuren waaronder niet gestookt wordt, dragen hun witte hoed nog met trots. Op straat hebben alleen de dikste sneeuwpoppen en de hoogste heuvels het overleefd. Wanneer mijn laatste dag van de kerstvakantie aanbreekt, zal de sneeuw verdwenen zijn. Een vakantie is voorbij, een winterseizoen mist zijn charme en iedereen kijkt vooruit; het jaar 2015.

  Heb je goede voornemens gesteld? Stoppen met roken, meer naar de fitness, gezonder eten of meer geld verdienen? Lukt het je meestal om deze doelen te halen of maak je er ook gewoon weer een grapje van?

Persoonlijk ben ik best benieuwd naar de voornemens van degene die een hakenkruis op het straatbord heeft getapet. Wat zou de man op de hoek willen bereiken nu de resten van zijn vuurwerkspektakel twee dagen later nog bij iedereen in de tuin liggen? Hoe gaan de Amerikaanse ouders het nieuwe jaar in na de zelfdoding van hun transgenderkind? En wat wil jij, de lezer, bereiken?

Daarnaast ben ik benieuwd naar de voornemens van de oude vrouw in de straat die ik een paar keer per jaar zie. We zwaaien wel, maar wisselen nooit een woord. Vandaag zag ik haar terwijl ze haar oprit aan het schoonvegen was. Ze wenste me het beste toe en ik wenste haar hetzelfde toe. Wat is het voornemen van de man die een baby uit een brandend gebouw redde?

Zou het niet een goed voornemen te zijn om te denken: “Dit jaar ga ik mijn vrienden helpen!” of “Dit jaar ga ik maandelijks langs bij mijn grootouders!”. Waarom bestaat dit jaar niet gewoon uit je best doen voor anderen, in de mate die je voor handen ligt.

Vorig jaar stond ik met een vriendengroep neer te kijken op het vuurwerk van verschillende Brabantse plaatsen. Op dat moment uitte ik mijn nieuwjaarswens in stilzwijgen. Dit jaar hoef ik niets. Ik heb nu alles wat ik wil. Gebruik mijn wens om de verlangens van de rest te verzadigen. Heeft het geholpen? Ik hoop het! Nu mag ik weer egoïstisch zijn. Laat me mijn best doen om klaar te staan voor mijn vrienden. Laat mij het volhouden een luisterend oor te zijn. Laat mijn adviezen nu eindelijk Dr.Phil-waardig zijn. Oh, trouwens… dat laatste laat maar achterwege.

Dank u.

  Aan iedereen een geweldig 2015 gewenst!

[danielwarmoeskerken]

Recensie 3: De Ultieme Recensie

In februari 2014 besloot ik bij te gaan houden welke boeken ik las. Ik was benieuwd naar het aantal boeken dat ik in een jaar kon lezen. Gevoelsmatig las ik er honderden, maar met tweeënvijftig weken is dat voor mij onmogelijk.

Niet alleen het aantal, maar ook de duur hield ik bij. Vanaf het moment dat ik aan de eerste pagina begon tot de dag waarop ik het laatste woord las. Nu, aan het einde van 2014, ben ik uitgekomen op 38 boeken (manga’s, strips, korte verhalen en geredigeerde boeken niet meegerekend).

Deze 38 boeken ga ik in vliegensvlugge recensies recenseren. Geen zorgen, ik vertel inhoudelijk weinig over de boeken, dus ze blijven leuk om te lezen.

  Richtlijn:

-          5 sterren = moet je gelezen hebben en toegankelijk.

-          4 sterren = moet je gelezen hebben, maar niet altijd toegankelijk.

-          3 sterren = vermakelijk maar niet heel bijzonder.

-          2 sterren = degelijk, maar liever niet.

-          1 ster = dit boek mag je laten staan.

  Notitie: Met de beoordeling heb ik hier en daar gesjoemeld. Om vijf sterren te krijgen moest een boek me aanspreken, een bepaalde literaire gelaagdheid of gegeven grootsheid hebben en toegankelijk te zijn. Hierdoor komen sommige wereldliteratuurboeken niet in aanmerking voor vijf sterren, hoewel ze die wel verdienen. Hetzelfde geldt voor boeken die net niet groots genoeg zijn, maar toch zeker wel vier sterren verdienen en toegankelijk zijn. Hopelijk is mijn beschrijving bij elke boek voldoende overtuiging en verklaring voor de beoordeling. De dikgedrukte titels zijn boeken die, ongeacht de beoordeling, een echte aanrader zijn.

  Onthoud: een mening is een mening. ;)

***

1: In de Ban van de Ring: De Terugkeer van een Koning

Duur: Ruim drie weken (exact weet ik niet, ik was toen nog niet begonnen met tellen).

Het jaar begon goed met het voltooien van deze epische fantasietrilogie. Al jaren was ik groot fan van de films, maar aan de boeken was ik nooit begonnen. De ontknoping was alles wat ik gehoopt had en meer. Het boek gaf meer inzichten over bepaalde karakters. Zo wordt Éowyns band met Faramir uitgebreid beschreven en is hun relatie begrijpelijker. Daarnaast biedt het boek nog een extra avontuur dat ons niet wordt verteld in de film. De films hadden dit niet aangekund wegens hun lengte. De delen die voor de films gebruikt zijn staan prima op eigen voeten, toch geven deze boeken een diepere kijk in een bijzondere wereld.

Het boek zou ik het liefst 5 sterren willen geven, was het niet dat de trilogie voor ontzettend veel mensen ontoegankelijk is. Het boek wordt vaak weggelegd en dat is zonde.

Beoordeling: 4.5 sterren.

  ***

2: Het leven van Pi

Duur: Ongeveer twee weken.

Dit boek werd mij aangeraden. Hoewel ik meestal sceptisch sta tegenover adviezen qua boeken, besloot ik het toch een kans te geven. Het boek ging van plausibel naar onzinnig en uiteindelijk naar ongelooflijk. Het leest gemakkelijk al moest ik halverwege mijn sceptische mening opzij zetten. Het boek wordt niet gepresenteerd als fantasie en zo beoordeelde ik het dan ook niet. Toch is het einde zo wonderlijk dat alles op zijn plaats valt. Het gaf mij een nieuwe visie op het geloof en juist daardoor is dit een parel die gelezen moet worden.

Beoordeling: 5 sterren.

 ***

3: Het Poppenhuis

Duur: 7 dagen.

Jaarlijks is er een kleine boekenmarkt in mijn dorp. Al drie jaar lang kwam ik dit boek tegen en eindelijk besloot ik het mee te nemen. Het is een spannend boek dat gemakkelijk te lezen is. Geen levenslessen of diepgang, maar vermakelijk om in de koude dagen te lezen. Leeslampje aan, wegkruipen in je stoel en af en toe een slok chocolade melk.

Beoordeling: 3 sterren.

 ***

4: Het Amityville Mysterie

Duur: 2 dagen.

Als een echte horrorfan vond ik het tijd worden om een iconisch verhaal te lezen. Het Amityville Mysterie is de basis voor een gehele franchise aan “bezeten huizenfilms”. In mijn ogen is dat volledig terecht. De eerste avond dat ik het boek las kreeg ik er werkelijk de rillingen van (iets wat Stephen King, mijn favoriete horrorauteur, nog nooit voor elkaar kreeg). Ik durfde niet meer te gaan slapen, maar ik moest wel. De volgende dag heb ik het boek direct uitgelezen om van de spanning af te zijn. Toegankelijk en eng.

Beoordeling: 3,5 sterren (voor de horrorfan meer waard).

  ***

5: Sleepy Hollow

Duur: 13 dagen.

Deze bundel draagt de naam van Irvings bekendste boek. Ik raad je af het boek te lezen als je van de bekende bewerking met Johnny Depp uitgaat. Desalniettemin biedt deze bundel een kijk in bijzondere folklore. Deze Amerikaanse spookverhalen mogen gezien worden als een kiezelsteen in de wereldliteratuur.

Beoordeling: 4 sterren.

  ***

6: De Aflossing

Duur: 7 dagen.

Dit boek was het slot van Betoverd-serie (beter bekend onder Beautiful Creatures). Persoonlijk vind ik het een van de betere young-adultseries die er is. In de hoofdrol speelt, verrassend genoeg, een doodgewone jongen die verliefd wordt op een castermeisje. Ik heb met smacht uitgekeken naar de beoordeling en ik raad fans van Fallen en andere fantasie-tienerseries aan dit boek te lezen en ver weg te blijven van de film.

Beoordeling: In de YA-wereld 5 sterren, over het algemeen 3 sterren.

  ***

7: Atropa de wraak van de vrede

Duur: 1 dag.

Kun je fout gaan als je een boek baseert op een mythe? Het antwoord is ‘ja’. Tom Lanoye doet het echter perfect. Niet alleen heeft hij een mythe omgezet in een verhaal dat perfect aansluit bij onze tijd, hij doet het ook nog eens met een metrum. Dit boek, in theatervorm gegoten, is toegankelijk, vol betekenis en een must read voor de Nederlandse bodem.

Beoordeling: 5 sterren.

  ***

8: De Talisman

Duur: 19 dagen.

Het is geen geheim dat ik een groot fan ben van Stephen King. Toch is het haast onmogelijk om in een oeuvre van ruim zestig boeken alles perfect te doen. De Talisman was voor mij een van de boeken die niet zo vermakelijk was als ik had gehoopt. Misschien was het de samenwerking met Peter Straub (waarvan ik later nog eens iets wil lezen om te zien of het dat was) of misschien was het iets in het verhaal. Het sprak mij niet aan, maar er waren karakters in het boek die ik erg vermakelijk vond en ergens kreeg ik een Neverending Story-vibe. Daardoor een beter beoordeling dan oorspronkelijk gedacht.

Beoordeling: 2 sterren.

 ***

9: Raveleijn

Duur: 1 dag.

Als souvenir kocht ik dit boek na een dagje Efteling. De show bezorgde me kippenvel en deed me erg denken aan de spelletjes die ik vroeger op straat speelde. Dit kinderboek heb ik in één ruk uitgelezen. Ik ga geen onderscheid maken tussen het publiek. Het boek is toegankelijk, vlot en spannend voor elk kind en elke volwassen waarin een kind sluimert.

Beoordeling: 4.5 sterren.

 ***

10: Zwart huis

Duur: 28 dagen.

Ik kwam bijna niet door dit boek heen en ik heb tussendoor nog een ander boek gelezen (iets wat ik normaal nooit doe). Dit vervolg op De Talisman is tevens door King en Straub samen geschreven. De stijl sprak me niet aan en het vervolg had weinig nostalgie. Het enige wat dit boek bij mij aanrichtte, was dat ik het eerste deel minder verschrikkelijk vond. Wie weet dat ik er ooit meer waardering voor ga krijgen.

Beoordeling: 1 ster.

  ***

11: Een mooie jonge vrouw

Duur: 1 dag.

Tommy Wieringa overtuigde mij niet van zijn vertelkunsten met Joe Speedboot. Ik ben meer het type van Arnon Grunberg of Dimitri Verhulst als het aankomt op hedendaagse Nederlands(Vlaams)talige boeken. Toch besloot ik hem een kans tegen met dit boekengeschenk. Mijn mening over hem is direct bijgesteld. Niet alleen is ‘Eenmooiejongevrouw’ een boek dat waardig is om cadeau te krijgen, het geeft een prachtige kijk in het leven van de hoofdpersoon. Het laat zien dat je geen rompslomp en uitbundigheid nodig hebt om een verhaal te vertellen. De simpliciteit met een ijzersterke vertelwijze liet mij verliefd worden op dit boek.

Beoordeling: 4.5 sterren.

 ***

12: Het Sauriërpark

Duur: 4 dagen.

Beter bekend van de film ‘JurassicPark’. Het boek waar Spielberg de film op baseerde, was voor mij een jeugddroom om te lezen. Ik zag de fragmenten uit de eerste en derde film direct voor me. Het boek is subtiel en geloofwaardig en bewijst dat Michael Crichton een verhaal neer kan zetten. Toch kan ik mijn jeugdsentiment niet mee laten slepen. Het boek is leuk om te lezen en een aanrader, maar je moet er van houden. De enige les die het biedt is dat je het verleden beter kan laten rusten.

Beoordeling: 3 sterren.

  ***

13: De Verloren Wereld

Duur: 12 dagen.

Het Sauriërpark vroeg om een vervolg en dat kwam er. Het boek is in dezelfde stijl geschreven en vermakelijk. Toch is het een trukendoos die voor de tweede maal wordt geopend. Het feit dat het boek genoeg punten heeft om uit zichzelf op te rusten en het bijzonder te maken, zorgt ervoor dat ik hem toch een gelijke beoordeling geef.

Beoordeling: 3 sterren.

  ***

14: 1984

Duur: 8 dagen.

Big Brother’s watching you, wie kent het nog? Het zal je misschien verbazen, maar de basis voor dit programma ligt in dit boek van George Orwell. Dat Orwell kan schrijven over een dictatuur mag blijken uit zijn bekende boek ‘AnimalFarm’. 1984 is niet minder indrukwekkend. Hoewel het boek oud is, geeft het een toekomstvisie die angstig aansluit en zelfs nu nog herkenbaar is. Een boek dat terecht een plaats heeft op de wereldliteratuurlijst en gelezen moet zijn. Daarnaast wordt er meesterlijk met taal gespeeld. Wie kun je nog vertrouwen als je zelfs taal niet meer als uitdrukkingsmiddel kunt gebruiken?

Beoordeling: 5 sterren.

  ***

15: Louteringsberg

Duur: 27 dagen.

Ik heb altijd al Dantes meesterwerk willen lezen. Na Inferno heb ik een lange pauze ingelast. Het is een understatement te zeggen dat Dante niet echt toegankelijk is met zijn verwijzingen. Ik heb tijdens dit boek voor mijn ontspanning nog andere boeken gelezen, maar ik heb doorgezet en dat was het zeker waard. Hoewel niet toegankelijk is het een perfect voorbeeld van intertekstualiteit en ik durf het best op de eerste plaats te zetten van de wereldliteratuurlijst.

Beoordeling: 4.5 sterren.

 ***

16: To the Lighthouse

Duur: 10 dagen.

Als lezer moet je soms uit je comfortzone kruipen om nieuwe dingen te ontdekken. Dit kan met en zonder succes. Dit boek, geschreven door Virginia Woolf, was voor mij een succesloze ervaring. Hoewel ze veel heeft geschreven en is geprezen, moet ik bekennen dat ik me niet in deze “vrouwenproblemen” kan inleven. Een hoop gepraat en geneuzel met weinig voortgang. Indrukwekkend is wel haar kunde om karakters zo specifiek te beschrijven dat ze overtuigend echt en saai zijn.

Beoordeling: persoonlijk kan ik niet boven de 2 sterren komen.

 ***

17: Grote Verwachtingen

Duur: 18 dagen.

‘A Christmas Carol’ was het eerste en enige wat ik van Charles Dickens las. Toch ben ik erg bekend met de man dankzij vele documentaires en talloze hervertellingen van zijn verhalen. Grote Verwachtingen, en daarmee het karakter Pip, heeft bij mij een plaatsje gekregen tussen Oliver Twist en David Copperfield. Een hartverwarmend en onverwacht verhaal. Leesbaar op elk moment dat het je uitkomt. Laat je overtuigen door Dickens en begin vandaag nog!

Beoordeling: 5 sterren.

  ***

18: Paradijs

Duur: 29 dagen.

Het slot van De Goddelijke Komedie. Hoewel ik verwachtte dat hij minder vermakelijk was, was dit in mijn ogen het beste gedeelte van de reeks. Het is eigenlijk onterecht om de delen los te behandelen dus zal deze beoordeling gelden voor de gehele Komedie. Misschien niet toegankelijk, maar je kunt niet beweren een kenner van de literatuur te zijn zonder dit boek te hebben gelezen.

Ik schreef eerder al een recensie over dit wonderlijke verhaal: http://danielwarmoeskerken.tumblr.com/post/102207373757/recensie-1-dante

Beoordeling: 5 sterren.

 ***

19: Anna Karenina

Duur: 31 dagen.

Nooit eerder had ik iets gelezen van een Russische schrijver. Teleurgesteld was ik absoluut niet. De taal die gebruikt wordt om het leven van Anna Karenina te beschrijven is magisch. Ik was lange tijd verbaasd over de titel van het boek. Hoewel Anna wordt genoemd, duurt het een poos voor ze in het boek verschijnt. Na haar eerste scène is haar aanwezigheid niet overweldigend. Het boek beschrijft niet alleen haar leven, maar geeft ook veel ‘spreektijd’ aan haar familie en kennissen. Na het boek uitgelezen te hebben snapte ik waarom het boek naar haar vernoemd was. Anna’s leven is behoorlijk beïnvloed door de andere karakters en zij beïnvloedde de levens van anderen. In gesprekken over dit boek ontdekte ik dat de meningen over het personage behoorlijk verdeeld zijn. Ik kan alleen maar zeggen dat ik met haar meeleef.

Het is een behoorlijk kluif om doorheen te bijten, maar het is het waard.

Beoordeling: 4 sterren.

  ***

20: Percy Jackson en de Bliksemdief

Duur: 10 dagen.

Ik ben een groot fan van mythen. De Griekse mythologie heeft bij mij een streepje voor vanwege de uitbundige karakters die voornamelijk beoordeeld worden om hun keuzes en beslissingen. Elke variant en bewerking van deze mythen spreekt mij aan. Na de film gezien te hebben besloot ik dan eindelijk te beginnen aan de Percy Jackson-reeks maar hij was niet wat ik ervan verwacht had. Het boek was all over the place en de plot continueerde in mijn ogen voornamelijk door toevalligheden. Ik moet daarom bekennen dat ik de film beter vond doordat deze beter gestructureerd was en een bepaalde logica in de Percy Jackson-wereld bracht die het boek miste.

Beoordeling: 2 sterren.

  ***

21: Rosemary’s baby

Duur: 4 dagen.

Terug in de horrorwereld komen we bij Rosemary’s baby waarvan de film geprezen wordt als een van de engste van zijn tijd. Regelmatig kwam ik hem tegen op must watch lijsten van horrorfilms. Toen ik het boek tegenkwam op een rommelmarkt besloot ik hem mee te nemen. Ik last het boek en daarna keek ik voor het eerst de film. Een leuk feitje is dat de regisseur, Roman Polanski, niet wist dat je wijzigingen aan het verhaal mocht brengen. De verfilming is dus bijna exact hetzelfde.

Het verhaal is origineel en vooruitstrevend voor zijn tijd, maar ik gok dat dit nu een heel stuk minder zou zijn. Je hebt een minimale kennis van het occulte nodig om door te hebben wat er gebeurd. Ik waardeer het voor de tijd waarin hij uitkwam en daardoor krijgt dit boek een hogere beoordeling.

Beoordeling: 3.5 sterren.

  ***

22: Percy Jackson en de Zee van Monsters

Duur: 4 dagen.

Waar het eerste deel gebrekkig bleef, maakte het vervolg veel goed. Hoewel ik ook van dit deel eerst de film heb gezien, was dit boek nog steeds verrassend. Niet alleen borduurt het goed verder op het eerste deel, het biedt mogelijkheden en maakte me enthousiast om door te lezen.

Beoordeling: 3 sterren.

 ***

23: Percy Jackson en de Vloek van de Titaan

Duur: 3 dagen.

Het eerste boek van de reeks dat ik lees zonder voorkennis en de serie wordt beter. Nieuwe karakters worden geïntroduceerd en een nieuw dilemma voor de hoofdpersonages om te overwinnen. De delen worden steeds meer een geheel en de verhalen vermakelijker. Een aanrader onder de jeugdboeken.

Beoordeling: 3 sterren.

  ***

24: Percy Jackson en de Strijd om het Labyrint

Duur: 8 dagen.

Het verhaal voelt hetzelfde als het vorige deel. Op dit punt voelen de boeken minder aan als losse delen, maar volgen ze elkaar direct op. De karakters krijgen een goede diepgang en de serie toont zijn ware potentie. Wederom veel nieuwe karakters, maar ze overschaduwen de hoofdpersonages niet. Het verhaal is een smaakmaker voor het eindgevecht.

Beoordeling: 3 sterren.

  ***

25: Percy Jackson en de laatste Olympiër

Duur: 11 dagen.

De conclusie van de serie. Over het algemeen een waardige afsluiter. Toch waren er bepaalde momenten die mij niet helemaal logisch leken. Ook het uiteindelijke einde werd nogal geforceerd en gebruikt om te laten weten dat we nog niet klaar hoeven te zijn met deze wereld.

Beoordeling: 3 sterren.

  ***

26: Rosemary’s zoon

Duur: 8 dagen.

Dertig jaar na het eerste deel komt Levin met het vervolg. Ditmaal speelt het zich af in 1999 net voor Nieuwjaar. Misschien is het onnodig om na dertig jaar toch nog met een vervolg te komen, maar in dit geval had Levin een geldige reden waarbij ze goed aansloot bij de millenniumwisseling. Het boek is een stuk volwassener en minder voorspelbaar dan zijn voorganger. Helaas was het boek niet zo vernieuwend als het vorige deel.

Beoordeling: 3 Sterren.

  ***

27: De weeffout in onze sterren

Duur: 2 dagen

Beter bekend onder zijn Engelse naam ‘The Fault in our Stars’ en geschreven door een youtubevlogger. John Green is populair met zijn boeken onder jongeren en ik snap waarom. Zijn zinnen zijn slim gevonden en aantrekkelijker voor jongeren. Geen rondslomp of onnodig taalgebruik. Hierdoor ga je vlot door het boek heen. Ik kon het zelf haast niet wegleggen hoewel ik de film al had gezien en precies wist wat er ging gebeuren. Het boek is misschien niet de beste richtlijn als het om kanker gaat en hoe je daarmee omgaat, maar het een modern romantisch verhaal met een flinke dosis tragiek.

Het boek leest gemakkelijk en is een aanrader voor jongeren juist vanwege de toegankelijkheid. Het mis echter de dubbele bodem en diepgang, maar dat mag in dit geval niet de score naar beneden halen.

Beoordeling: 4.5 sterren.

  ***

28: Over en Sluiten

Duur: 14 dagen.

Ik ben een groot fan van Roald Dahl, maar van zijn volwassenenliteratuur had ik tot voor kort nooit gehoord. Wil je meer weten over het boek, dan raad ik mijn eerder geschreven recensie aan: http://danielwarmoeskerken.tumblr.com/post/102207895817/recensie-2-roald-dahl

Beoordeling: 4 sterren.

  ***

29: Christine

Duur: 18 dagen.

Ik ben een enorm fan van Stephen King en heb een aardig aantal van zijn boeken gelezen. Momenteel probeer ik ze op volgorde te lezen en nu was het hoogtijd voor de moordende auto Christine. Wat me direct opviel was Kings typische stijl. Er is een duidelijk ontwikkeling te zien in de verhalen die hij vertelt. Zo nu en dan grijpt hij in zijn nieuwste boeken weer die oude toon (Under the Dome), maar meestal zijn zijn nieuwere werken met nieuwe inzichten geschreven. Ik hoor vaker dit verschil van de oude en nieuwe King. Mensen maken graag een onderscheid tussen de twee en van welke ze het meeste houden. Persoonlijk vind ik dat ze allebei hun charme hebben. Christine is spannend en herkenbaar als een echt King boek. De perspectieven zijn op het eerste gezicht vreemd gekozen(niet Christines eigenaar, maar de vriend daarvan speelt de hoofdrol). Al snel blijkt dat hij geen betere keuze had kunnen maken.

Een goede King, meer kan ik er niet over zeggen.

Beoordeling: 3.5 sterren.

 ***

30-33: Red Dragon, Silene of the Lambs, Hannibal en Hannibal Rising

Duur: 18, 15, 17 en 8 dagen.

De Hannibal-serie stond al een behoorlijke tijd te wachten op mijn plank voordat ik hem oppakte. In een ver verleden heb ik de films ooit gezien, maar alleen Silence of the Lambs maakte genoeg indruk voor mij om te onthouden waar hij over ging. Red Dragon had zeker deze vibe, al vond ik dat de spanning daar niet zo hoog opliep als deel twee. Hannibal laat zien hoe verknipt de kannibaal eigenlijk is nu hij van een extra naar een hoofdpersonage verschuift. In Hannibal Rising gaan we nog een keer een kijkje nemen in Hannibals geheugenpaleis om te zien wat er gebeurd is om hem te maken tot wie hij is. Mijn sympathie had hij al bij deel 3, daar was 4 niet voor nodig, maar de inkijk in zijn leven was een mooie afsluiter van een lugubere thrillerserie.

Beoordeling: 3.5 sterren.

  ***

34: De ziel van het puttertje

Duur: 1 dag.

Een vreemd sprookjesachtig verhaal dat in mijn ogen onbekend is. Alle kenmerken die het zou moeten bevatten en een visie op het leven en de dood. Wie weet een aanrader om op scholen voor te lezen als brug naar een gesprek over de dood. Of misschien is het een idee dit boek op een avond erbij te pakken en je mee te laten slepen.

Beoordeling: 4 sterren en toegankelijk.

  ***

35: Winnie de Poeh

Duur: 1 dag.

Ik was als kind een groot fan van de knuffelbeer. Toch had niets mij kunnen voorbereiden op dit boek. Ik heb het aan mezelf voorgelezen omdat het boek zich daar perfect voor leent. Zou ik het in een klas voorlezen? Ik denk het niet. Misschien dat kinderen het niet merken, maar ik haalde er een nare toon uit die ik liever niet deel. De karakters hebben hun sterke en goede punten, maar zijn daardoor niet volledig sympathiek. Het is een goed boek en een prachtige vertelling, maar ik kijk nooit meer hetzelfde naar de personages.

Beoordeling: 3.5 sterren.

  ***

36: Dracula de ondode

Duur: 13 dagen.

Wie dertig jaar een lange tijd vindt voor een vervolg, moet niet horen van dit boek. Dracula de ondode is geschreven door een afstammeling van Bram Stoker – Dacre – en Ian Holt. Om dit boek te schrijven zijn een paar oude aantekeningen gebruikt.

Ik heb ontzettend genoten van dit boek. In het nawoord wordt verteld over het lot van het verhaal en hoe het beschikbaar werd voor de grote massa om met het verhaal te doen wat men wilde. Dit is een poging van de familie Stoker om het verhaal de richting in te duwen waar het hoorde.

Waar de schrijvers voornamelijk goed in slagen is het schetsen van de tijdperiode. Het is bijna alsof ze er geleefd hebben, hierdoor kon ik elke scène prima voor de geest halen. De karakters uit deel één krijgen meer diepgang nu hun ontwikkeling niet meer via subjectieve brieven te lezen is. Daarnaast ligt het er niet allemaal te dik op en is het maar de vraag of Dracula werkelijk een deel uitmaakt in het boek, of dat het ditmaal om een hele andere vampier gaat. Het meest tragische is niet de dood, maar het verlies.

Beoordeling: 3.5 sterren.

  ***

37: Wolkenatlas.

Duur: 20 dagen

De film Cloud Atlas is bij verre mijn favoriete film. Nog nooit heb ik drie uur zo aan de buis gekluisterd gezeten. Bij de achtste keer in een halfjaar tijd ontdekte ik nog steeds nieuwe dingen in deze wonderbaarlijke film. Dat ik het boek al lange tijd wilde lezen is geen geheim, toch was ik angstig. Wat als dit boek tegenviel? Wat als dit niet zo veelbelovend was? Mijn angst was onterecht. Wolkenatlas is een reisverhaal, liefdesverhaal, thriller, coming-of-age, sci-fi en avonturenroman in één. Elk verhaal heeft zijn eigen pluspunten en de zes verhaallijnen die zich afspelen in verschillende tijden worden subtiel met elkaar verbonden. Voor het boek hoef je iets minder op te letten dan de film, aangezien het er wat kalmer doorheen gaat. Perfect om elke avond één tijdlijn te lezen. De titel voor dit boek is zo bijzonder verklarend dat ik me afvraag of het verhaal uit de titel komt of de titel uit het verhaal.

Hoewel het misschien de literaire diepgang mist, vind ik het een wonderbaarlijke uitwerking die ik nog niet eerder heb ervaren.

Beoordeling: 5 sterren.

  ***

38: Volmaakte Verdwijning

Duur: 4 dagen

Het jaar sluit ik af met een thriller van Nederlandse bodem. Gelokt door de kaft en gegrepen door de kafttekst, kocht ik dit boek meer dan een jaar geleden op het station. Het boek is me verrassend goed bevallen. De hoofdstukken wisselen af tussen het verleden en het heden waardoor je telkens met cliffhangers blijft zitten. Het leest vlot, geeft een kijkje in de keuken van een obsessief persoon en rond af met een waardige ontknoping. Richting het einde was ik even bang dat het helemaal nergens naartoe ging. Christmas bewees echter dat hij maar één pagina nodig had om je met open mond te laten staan.

Beoordeling: 4 sterren en toegankelijk.

*Spelfouten onder voorbehoud.

[danielwarmoeskerken]

Blog 6: Maagdelijk wit

Na een onrustige nacht word ik redelijk uitgeslapen wakker. Ik was er ’s nachts al enkele keren uit geweest om een glas water te drinken tegen mijn droge keel. Telkens gluurde ik dan langs mijn gordijnen af, maar de nacht toonde mij niets bijzonders. De sterren waren weg en de maan was vaag, alsof iemand hem probeerde uit te gummen. Het enige wat me opviel was de condens op mijn ruit. Ik hoopte op de sneeuw die voorspeld was. De condens was echter niet genoeg om die hoop te laten groeien.

Terwijl ik in mijn bed naar de motivatie zoek om op te staan, bedenk ik me dat ik wel even kan checken wat er in de wereld is gebeurd. Nog geen minuut later wordt mij, via Facebook, meegedeeld dat er sneeuw in Tilburg ligt. Mijn hart gaat sneller kloppen. Tilburg is zo dichtbij dat de kans groot is dat het hier ook ligt.

Met mijn teruggevonden motivatie stap ik uit bed en gooi ik mijn gordijnen en raam open. Ik voel me als een herboren Scrooge. Ja! Sneeuw! Ik trek mijn kleren, jas, schoenen en handschoenen aan en storm naar buiten.

Bij het maken van mijn miniatuursneeuwpop merk ik dat dit de eerste goede sneeuw is sinds mijn verhuizing. Het is de eerste sneeuw die mijn baard meemaakt. Het is de eerste sneeuw voor de nieuwe hond van mijn ouders en die van mijn broer. De eerste sneeuw voor sommige kinderen.

Een uur later ga ik weer naar binnen. Mijn tenen zijn bevroren, mijn handen tintelen en mijn haren en baard zijn vochtig van de maagdelijke sneeuwvlokken. Misschien is het handig om wat te gaan eten of om cadeautjes te gaan halen voor derde kerstdag met vrienden. Ik kijk uit mijn raam. “Dat gaat een hele klus worden, maar ja, je hebt erom gewenst. Kijk een gegeven paard niet in zijn bek!” Ik kijk naar de lucht, bedank (H-)hem en trek andere schoenen aan die voor het eerst door de sneeuw gaan ploeteren. De koude lucht slaat tegen me aan. Ik zing om hem tegen te gaan: “Oh, the weather outside is brightful, but the fire is so delightful. And since we’ve no place to go. Let it snow! Let it snow! Let it snoooow!”

[danielwarmoeskerken]

This is an audio I made at my school. It's called Fear and is made by me and two classmates. We recorded some sounds, edited them and put them together into this. Scared yet? Do you recognize te sounds?

[danielwarmoeskerken]

"The Virgin Olivia" is a video made for the project "Between you and me". It's made by Daniel Warmoeskerken and Inge Derks.

The theme of the video is "A secret". The idea is that, altough science has an explanation for a lot of things, people like to be guided by spiritual fate. It shows that a scientific experiment can be simple and strange, but still can have a lot of story's. It's science and fate combined.

  De video is edited with Adobe Premiere Pro. The images are made with olive oil, salt and water.

The Virgina Oliva can be seen in Tilburg; the 28th till 30th of November. 

----- *Dutch* ----

Voor het project "Between you and me" zijn Daniel Warmoeskerken en Inge Derks gekomen met de video: "The Virgin Olivia".

Het thema van die video is "Een geheim".  Het idee is dat wetenschap een verklaring geeft voor veel wereldse zaken, maar toch laten mensen zich graag leiden door spiritualiteit en geloof. Het laat zien dat een simpel natuurkunde-experiment vreemd kan ogen en talloze verhalen kan herbergen. Het is een combinatie van wetenschap en geloof.

De video is bewerkt met Adobe Premiere Pro. De beelden zijn gemaakt door een combinatie van olijfolie, zout en water.

The Virgin Olivia is van 28 tot 30 november te zien in Tilburg.

[danielwarmoeskerken]

Blog 5: De trage Glowfie

“Zal ik anders even de foto maken?’’

Mijn dagdroom verdwijnt door het piepgeluid van het meisje naast mij. Ik was verdronken in een van de biologerende werken van Glow; het lichtfestival van Eindhoven. Dit werk deed me denken aan een zee van licht. Vierkante lichtbalken die golvend op en neer bewegen in een loods.

“Nee,” klaagt een ander meisje. “Dan is het toch geen Glowfie meer.”

Ik spits mijn oren. Hoorde ik het nou goed? Een Glowfie? Ben ik nu weer te laat met de nieuwste trend? Glow is bijna voorbij. Duizenden mensen hebben door het kille, door de herfst geplaagde, Eindhoven heen gelopen om de lichtspektakels te zien. Nu, een paar dagen voor het einde, vang ik de trend pas weer op.

Slowpoke, denk ik bij mezelf. Heb ik eindelijk een fel gekleurde broek gekocht, zie ik iedereen weer in zwart, grijs of blauw lopen. Heb ik eindelijk mijn baard laten groeien, worden de reclameborden van bebaarde mannen in pak weer vervangen door babyfaces in wijde truien. Ben ik eindelijk op het Glowfestival, weet ik helemaal niets van dé Glowfie.

“Ja, nu zien we dat ding niet meer.” De meisjes drukken hun wangen tegen elkaar voor de smalle lens en het werk verdwijnt achter hen. “Dan heeft het ook geen zin meer.” Ze draaien en wringen en proberen hun armen in de meest vreemde posities te krijgen om de Glowfie te realiseren.

Ik loop verder, tegen de stroom in. Na een korte bierpauze kom ik bij de Catharinakerk. Op het immense gebouw wordt een droomwereld geprojecteerd. Ik bedenk me dat dit mijn kans is. Het is het begin van het einde. Ik pak mijn telefoon, draai mij om en positioneer de kerk naast mij. Ik grijp mijn kans, mijn fifteen minutes of fame! Klik!

Voor de verandering eens niet te traag. Het beeld is niet bewogen, maar in een stad van licht, was de foto nog nooit zo donker

[danielwarmoeskerken]

Blog 4: Datzelfde pad

Toen ik naar groep 3 mocht in mijn basisschooltijd, moest ik van school wisselen. Mijn overburen, die tot dan toe altijd mijn chauffeurs waren geweest, verhuisden en ik moest naar een school waar ik zelfstandig naartoe kon.

Gelukkig was er eentje die niet ver weg lag. Er was één straat die ik moest oversteken (kijk links en rechts, dan nog een keer) en verder hoefde ik alleen maar de trottoirband te volgen tot aan de poort. Ik liep die weg elke dag en heb er nooit iets bij gedacht.

Mijn middelbare school was niet heel veel verder, toch nam ik elke dag de fiets en probeerde ik te zoeken naar telkens de snelste en rustigste wegen.

Naarmate er meer mijlpalen kwamen veranderde ook mijn wegen en werden ze steeds langer. Mijn mbo was in Eindhoven aan de westzijde en verplaatste zich uiteindelijk naar het oosten. Mijn stages waren overal en nergens, maar telkens nam ik weer hetzelfde pad, dezelfde wegen.

Er zijn nu een aantal wegen waar ik soms fiets en waar nostalgie mij overspoeld. Ik denk dan aan de tijd dat ik me daar verplaatste om bij een oude gewoonte te komen. Wanneer ik voorbij de locatie kom waar ik vroeger dagelijks moest zijn – school, stage, werk – dan voel ik mij een vreemde. Als er een bordje zou hangen met: verboden voor onbevoegden volgens artikel 461 van het wetboek van strafrecht, dan zie ik mezelf als onbevoegd. Plaatsen waar ik vroeger dagelijks kwam en die soms als een thuis waren geworden, zijn door de tijd van me afgenomen. Voor die plaatsen ben ik een vervlogen herinnering geworden.

Ik ben misschien een pessimist omdat ik denk dat het altijd zo zal blijven. Dat er altijd van die wegen zijn die ik dagelijks heb genomen, maar die dan opeens uit mijn leven verdwijnen. Misschien verandert mijn vervoermiddel, misschien verandert het doel. Toch maakt het me wel vrolijk…

Als ik nu voor de honderdste, duizendste of tienduizendste keer weer datzelfde pad neem, dan kijk ik goed om me heen. Dan zie ik dingen die ik vroeger nooit zag.

“Hey, daar tussen die twee huizen loopt een smal pad met een schildering op de muur!”

“Op deze weg heb ik een plot bedacht voor een van mijn boeken en door hier te fietsen krijg ik altijd weer inspiratie!”

“Hier ben ik ooit betrapt terwijl ik na een lange werkdag onmenselijk vals aan het krijsen was op de muziek die uit mijn koptelefoon stroomde.”

Nu is elk pad anders. Nu hoef ik niet bang te zijn dat mijn weg ooit anders zal zijn.

[danielwarmoeskerken]

Blog 3: Altijd anders

Weggedoken in de hoek van de stiltecoupé komen twee mensen op me af. Steels kijk ik over de rand van mijn boek naar de twee figuren. Ik wissel mijn blik af om niet in staren te blijven hangen.

De vrouw oogt jonger dan ze is, is goed gekleed en gaat op mijn voet staan terwijl ze tegenover me gaat zitten in de coupé. “Sorry,” zeggen we tegelijk.

De man lijkt oud door de donkere bos haar boven zijn lip. Hij gaat naast mij zitten met zijn knieën ver uitelkaar. Mijn knieën drukken nauw tegen elkaar, toch hebben mijn benen contact met de breedzittende man. Hij draagt een oud tweedjasje en ziet er, in tegenstelling tot de vrouw, ouder uit dan zijn waarschijnlijke leeftijd.

Ze graaien beiden in hun tas. De vrouw haalt een computertablet tevoorschijn en begint er gestaag met haar smalle vingers op te tikken. Haar nagels zijn lang, waardoor ze haar vingers in onhandige posities moet houden om dat goed te doen. De man pakt een boek uit zijn tas met de titel de cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door.

Ik lees verder in mijn boek, maar de woorden dringen niet door. Ik denk aan huiswerk, stage, school, mijn op dat moment te lange nagels en nog talloze andere zaken. Ik merk het op wanneer de man iets onverstaanbaars mompelt naar de vrouw. In mijn ooghoeken zie ik hem gebaren maken alsof hij het heeft over een heerlijk gerecht in een restaurant. In werkelijkheid heeft hij het over het boek. Hij schuift het boek naar de vrouw die een stuk begint te lezen. De vrouw glimlacht, geeft het boek terug en wisselt haar tablet om voor een boek uit haar eigen tas.

Weer een woordenwisseling, nu luid genoeg voor mij om te horen wat ze zeggen, maar verstaan doe ik het niet. Ze praten Turks.

Aan de andere kant van de stiltecoupe komt een schel geluid van iemand die per ongeluk zijn oortjes uit zijn laptop heeft getrokken. We genieten allemaal mee van de woordenwisseling tussen twee personages uit een serie. Haastig wordt het geluid gedempt, de stilte keer terug.

De man en vrouw zeggen niet veel meer terwijl ze nu beiden in hun Nederlandse boek lezen.

Een vreemde gedachte doorkruist mijn fantasie als de trein schokt. Wat als hij nu loskomt van het spoor. Wat als we verongelukken? Stel dat ik dan in de lange rij voor de poorten van Petrus sta – ervan uitgaande dat ik gezegend ben om daar te eindigen. Sta ik dan weer tussen deze twee? Staat zij voor mij in de rij en hij achter mij? Over mij heen pratend in een taal die ik door een Babylonische vloek niet meer spreek. Pratend over een boek in mijn taal dat ik niet kan beoordelen alsof het een sterrenmaaltijd is. En ik sta daar met mijn boek in mijn hand, niet eens meer de moeite aan het doen om te acteren dat ik lees. Ik sta daar, zorgeloos, niet langer denkend aan school, stage, huiswerk, maar misschien nog wel aan mijn nagels.

Weer schokt de trein en ik word wakker uit mijn dagdroom. We hebben het station bereikt, mijn eindpunt. Ik klauter naar buiten, weg van de man en de vrouw als een vlinder die uit zijn cocon breekt. Ik kijk nog eenmaal achterom, de vrouw kijkt terug. Ik loop door.

[danielwarmoeskerken]

Blog 2: De snor

Voor het eerst sinds lange tijd hoef ik niet te rennen om mijn trein te halen. De sprinter zit overvol en ik blijf maar doorlopen tot ik een plek heb gevonden om rustig te lezen.

Ik ga zitten op een van de verhoogde stukken waar je nauwelijks beenruimte hebt. Voor mij zitten een jongen en een meisje zo naar elkaar toegebogen dat het duidelijk is dat ze een relatie hebben. Ze praten Engels, beroerd Engels doorspekt met een zwaar accent. Is het een lingua franca? vraag ik mezelf af. Zo bijzonder exotisch zien ze er niet uit.

Ik betrap mezelf erop dat ik een boek in mijn handen heb dat ik niet lees. Onbewust ben ik alleen maar met de twee jongeren voor me bezig.

Een ellendige, nostalgische bui overvalt mij en ik lach mezelf uit. Ik ben tweeëntwintig. Hoe nostalgisch kan ik zijn? Begerig bespied ik mijn treingenoten en benijd ze om hun leeftijd en hun leven. Ze zijn zestien, misschien zeventien. Ik wil terug naar die tijd dat alles nog mogelijk was. Dat alle wegen nog bestonden uit mogelijkheden en dat je elk pad kon nemen. Nu sta ik op een pad dat niet af is en moet ik moeizaam telkens stenen bijleggen om verder te komen. Ik maak mijn pad niet breed, maar uiterst smal om sneller vooruit te komen waarna ik met nog meer melancholie terugkijk.

De jongen en het meisje kussen elkaar. Het ontgaat mij niet. Ze blijven mijn aandacht trekken nadat ze een nieuw onderwerp aanknopen en ditmaal in het Nederlands verdergaan. Per ongeluk heb ik oogcontact met de jongen terwijl ik ze aankijk. Ik kijk snel in mijn boek en denk weer aan vroeger terwijl ik walg van de twee tieners. Hij is een slungel met een smerige baard en vettige haren, zij is dik en heeft een jas die gemaakt lijkt van een dode struisvogel. Ik probeer te lezen, maar het lukt niet. Ik ben bijna bij mijn halte en ik stop het boek weg om uit het raam te kijken. Mijn spiegelbeeld staart terug. Hoe ik veranderd ben. Ik probeer het stel aan te kijken via hun spiegelbeeld en de jongen kijkt op dezelfde manier terug. We kijken snel weg. Ik probeer niet meer naar ze te kijken, maar ik voel hun blikken terwijl ik naar buiten blijf kijken.

‘Gaaf, nu zie ik het pas,’ zegt de jongen. ‘Coole snor.’

Ik lach ongemakkelijk en het meisje kijkt hem aan. ‘Waarom zeg je zulke dingen? Daar worden mensen ongemakkelijk van.’

‘Nee, hoor,’ zeg ik zo ontspannen mogelijk terwijl mijn hart als een wild beest in een kooi tekeer gaat. Ik kan me herinneren hoe ik vroeger was. Minder bang voor de norm, spontaner en vrijer. Toen sprak ik mensen ook spontaan aan; zij mij ook. We waren allemaal met elkaar bevriend. Een totale duisternis van zwarte emolokken dooraderd met zilveren kettingen en regenboogarmbanden.

‘Ik wil ook zo’n snor,’ gaat de jongen onbeschaamd verder. ‘Zal ik dat doen?’ Vraagt hij aan zijn vriendin. ‘Met van die krulletjes? Alleen de snor, de baard laat ik weg.’

‘Van mij mag je hoor,’ zegt het meisje.

De trein stopt en ik sta op en wens ze een prettig dag. De jongen, met zijn goedgevormde gezicht en mooie lichte ogen. Het meisje met haar gulle, verliefde lach wanneer ze tegen hem praat.

Ik loop weg van het perron en ben al fluitend aan het bedenken wat ik die avond wil eten. Ik ben vergeten waar ik in de trein aan dacht.

[danielwarmoeskerken]

Recensie 2: Roald Dahl

Over en Sluiten (deze recensie is eerde geüpload op 13 september 2014) 

Op 13 september is het Roald Dahl dag. Geen betere dag om Roald Dahl te lezen en daar hoort dan ook zeker een recensie bij.

Je hoeft geen fervent lezer te zijn om te weten wie Roald Dahl is. De Britse schrijver is voornamelijk bekend vanwege zijn kinderboeken. Zegt Roald Dahl je als persoon niets, dan heb je vast wel eens van zijn boeken gehoord waarvan een groot deel is verfilmd. Wie kent nog de gruwelijke chocoladetaartscène uit Matilda? Wie heeft zowel de oude Sjakie en de chocoladefabriek gezien als de nieuwe met Johnny Depp? Ken je de Grote Vriendelijke Reus of ben je beter bekend met de heksen die kinderen in muizen veranderden? Hoe je het ook bekijkt, Roald Dahl heeft een oeuvre dat gelezen wordt door jong en oud. Toch zullen de meeste wenkbrauwen van verbazing omhoog schieten als je het hebt over Over en sluiten.

Ik kreeg het boek van mijn huisbaas die het mee had genomen van station Houten. In Houten staat een openbare boekenkast waar je zelf boeken in kunt plaatsen en uit kunt pakken.

Eerder had ik nog nooit gehoord van Dahls volwassene literatuur. Ik wist vrij weinig van de man zelf. Mijn huisbaas vertelde me dat Roald Dahl in de oorlog een piloot was en dat hij daarbij verongelukte. Hij werd afgekeurd en kon niet meer vliegen.

Het was toen dat hij meer begon te schrijven; voor zowel kinderen als volwassene. Thema’s die ik nooit verwacht had bij Dahl kwamen toch aan bod. In het boek Gelijk oversteken is het thema seks en in Op weg naar de hemel accepteer je als volwassen persoon fantasie als realisme.

In Over en sluiten komt de pilotenkant van Dahl voornamelijk aan het bod. Het is een bundel met 10 korte verhalen over piloten. Verhalen over mannen die een bordeel binnenvallen om daar de vrouwen te bevrijden en het hof te maken, verhalen over mannen die in brandende vliegtuigen zitten en verhalen over mannen die de grens tussen leven en dood niet kunnen vinden en dus maar heen en weer springen.

Twee verhalen zijn me echt bijgebleven. Een Afrikaans verhaal en Madame Rosette. Het tweede verhaal deed mij het meeste denken aan de Dahl die ik kende en daardoor besefte ik pas echt wat ik aan het lezen was. Een Afrikaans verhaal – het had best: Een Afrikaans Sprookje, mogen heten – was duister maar liet in weinig woorden zien hoe je een mooi, volledig verhaal op papier kunt krijgen.

Ben je toe aan iets nieuws en verrassends? Wil je ’s avonds wegkruipen met korte verhalen die ook echt kort genoeg zijn om daarna rustig te gaan slapen? Laat je meesleuren door een oudere kant van Dahl en geniet van deze onbekende bundel die best wat meer bemind mag worden.

[danielwarmoeskerken]

Recensie 1: Dante

Om aan de gang te blijven met schrijven en om zo nu en dan wat variatie te hebben, heb ik besloten om via Tumblr wat schrijfsels te delen. Naast blogs en korte verhalen wil ik me daarbij ook richten op recensies van de boeken die ik lees. Zoals Stephen King zei: “Als je niet de tijd hebt om te lezen, dan heb je niet de tijd (of de benodigdheden) om te schrijven. Zo simpel is dat”. Een quote waar ik me haarfijn bij aansluit.

Maar deze quote heeft wel een kleine notitie nodig. Onder lezen verstaan we dan wel gevarieerd lezen. Zelf ben ik een enorm fan van horror en vind ik mijn guilty pleasure in de young adult fictie. Dat neemt niet weg dat ik niet ook andere boeken lezen. De boeken die ik lees wil ik via recensies met jullie delen en dan beginnen we direct goed.

  De goddelijke komedie (La Divina Commedia) is een meesterwerk geschreven door Dante Alighieri. Het gaat over Dante zelf die door de hel, de louteringsberg en de hemel reist. Tijdens zijn reis ontmoet hij vele mythische en bijbelse figuren en komt hij vele bekenden tegen uit zijn omgeving. Het boek speelt zich af rond het begin van de 14e eeuw.

Ik wil beginnen te melden dat dit boek onmogelijk te vertalen is. Het is op rijm geschreven en wie de rijm wil behouden zal het verhaal teniet doen. Datzelfde geldt voor de vertaler die de inhoud wil redden en daarmee de rijm genadig afmaakt. Ik heb gekozen voor een vertaalde versie die is ingeleid en toegelicht door Frans van Dooren. Een enorme aanrader. Het boek is een behoorlijk verzamelwerk van intertekstualiteit en tenzij je een historicus bent die gespecialiseerd is in het Italië van de 14e eeuw en daarnaast hobby-theoloog is met een snufje interesse voor wereldse mythes, wordt dit een hele kluif om te verwerken. De versie van Van Dooren staat vol noten die je enorm op weg helpen. Sommige noten zijn wellicht wat overbodig, maar andere vertellen nadrukkelijk over verborgen berichten en over achtergronden van de genoemde personen. Daarnaast verwijzen de noten naar stukken uit werken van Homeros, passages van de Bijbel en teksten van onder andere Thomas van Aquino zodat het lezen een stuk gemakkelijker wordt.

De goddelijke komedie is een uitdaging die je niet uit de weg moet gaan. Het laatste boek doet niet onder voor het eerste en al met al is het een meesterwerk in de wereldliteratuur. Balancerend tussen de middeleeuwen en de romantiek is het avontuur vol symboliek en historie. Een prachtig meesterwerk opgedragen aan een vrouw die een prominente rol heeft in het boek. Een boek gevuld met Griekse helden en geestelijk leiders, maar het belangrijkste figuur is een onbelangrijke vrouw. Een boek dat een bouwsteen vormt voor ons beeld van het hiernamaals en dat het oude geloof met het moderne verzoent. Een boek is niets zonder intertekstualiteit, laat Dante je hierin onderwijzen.

Ik wil dit boek op geen enkele manier teniet doen met loze woorden en ik wil ook niets inhoudelijks vertellen waardoor je weet wat er staat te gebeuren. Ik kan slechts zeggen dat eenieder die met literatuur bezig is (auteur, actief lezer, literatuurdocent, recensist, ect.) dit boek gelezen moet hebben. Geef het dan ook een vooraanstaande plek in uw kast, omarmd door een bijbel en de Ilias en het is in goede handen.