dennisgeleyn

[dennisgeleyn]

#ww108

[dennisgeleyn]

Songfestivalweek! (6)

We zeggen en schrijven 29 mei 2010. Het Eurovisiesongfestival slaat z’n tenten op in de Noorse hoofdstad Oslo. De avond kabbelt wat voort, André Vermeulen speculeert over de kansen van ene Tom Dice, enfin, een klassieke Eurovisie-avond. Er gebeurt eigenlijk niets noemenswaardigs tot het achttiende liedje daar is. Een rijzige gekleurde medemens betreedt het podium, en er beginnen drie minuten vol ongebreidelde lol. Ineens begint de zon te schijnen in Oslo, terwijl het al tien uur ‘s avonds is. André Vermeulen staat perplex. Het moge duidelijk zijn: Jessy Matador brengt het Songfestival van 2011 naar het Palais de Bercy. Het mocht niet zijn.

Jaar: 2010, Oslo Resultaat: 12e met 82 punten Topmoment: 2:01, gezien wanneer die achtergronddanser links van Jessy Matador z’n bovenlijf ontbloot? Ik ook niet.

[dennisgeleyn]

Songfestivalweek! (5)

Soms, heel soms, dringt een zweem van genialiteit het Songfestivalcircus binnen. Zo ook in 2008, wanneer de Fransman Sébastien Tellier het podium oprijdt met een golfkar. Er volgt een fantastisch synthpopnummer met klassieke 808-synthesizer eronder. Het nummer werd geproducet door Guy-Manuel de Homem-Christo, die u misschien kent van het balorkest Daft Punk. Tellier werd negentiende op zesentwintig deelnemers, hét bewijs dat het Songfestivalpubliek een bende conservatieve zakken is. Fun fact: Divine werd besproken in de Assemblée Nationale: Frankrijk dat vertegenwoordigd wordt door een Engelstalig nummer, impossible!

Jaar: 2008, Belgrado Resultaat: 19e met 47 punten Topmoment: 0:09, Sébastien Tellier introduceert vrouwen met baarden op het Songfestival. De historische gevolgen zijn bekend.

[dennisgeleyn]

Songfestivalweek! (3)

In 1984 strijkt het Eurovisiesongfestival alweer neer in Luxemburg. Het is een weinig memorabele editie, buiten de winnaar (”Diggi-loo, diggi-ley, life is goin’ my way, when I’m walkin’ with my golden shoeeees”) en één ander nummer. Franco Battiato (dat brilmontuur!) en de wonderschone Alice (die reeënogen!) brachten “I Treni di Tozeur”, en ze hadden erover nagedacht. Battiato ging tekst lenen bij ene W.A. Mozart, en op de avond zelf hadden de Italianen drie mezzosopranen opgetrommeld, die in het groen-wit-rood van de Italiaanse vlag zouden opgesteld worden. Zouden, want de zangeressen stonden helaas in spiegelbeeld opgesteld.

Jaar: 1984, Luxemburg Resultaat: 5e met 70 punten Topmoment: 1:45, hee, Franco Battiato, wat ga jij daar zo achter Alice aan sluipen?

[dennisgeleyn]

Songfestivalweek! (2)

We zeggen en schrijven 1973. In Madrid is de Generalísimo aan z’n laatste jaren bezig, en de Spaanse televisie stuurt de Basken van Mocedades naar het Eurovisiesongfestival in Luxemburg. Van zodra dirigent Juan Carlos Calderón het orkest in actie doet treden, weet je het: vier jaar na de laatste overwinning heeft Spanje weer een winner in huis. Mis poes, want Mocedades wordt pas tweede, na de Franse Anne-Marie David. Een regelrechte schande. Met “Eres tú” wordt Mocedades één van de vijf Spaanse artiesten die ooit in de Amerikaanse top tien stonden, en het nummer wordt de openingsdans op het huwelijk van ex-nieuwsanker Freek Braeckman.

Jaar: 1973, Luxemburg Resultaat: 2e met 125 punten Topmoment: 0:23-3:20, dit nummer kent geen zwakke momenten.

[dennisgeleyn]

Songfestivalweek! (1)

In 1998 beseffen de Duitsers in het algemeen en Guildo Horn en Stefan Raab in het bijzonder wat dat hele Songfestival eigenlijk is: comedy. “Guildo hat euch lieb” is een pastiche van drie minuten van alles wat Eurosong is: protserige kostuums, nietszeggende tekst (”Ik stuur je het bewijs van mijn liefde/notentaart en frambozenijs”), plaatselijke instrumenten (koeienbellen!) en livemuziek die gewoon op band staat. Zwölf Punkte für Guildo!

Jaar: 1998, Birmingham Resultaat: 7e met 86 punten Topmoment: 2:06, Guildo gaat wild op de koeienbellen!

[dennisgeleyn]

Plaatjes die ik miste in de Album 500 (1 - 1968-1988)

Bob Dylan - Blonde on Blonde (1966)

Drie albums, dat zou voor elke artiest voldoende zijn, maar voor Bawb is dat een ferme ondervertegenwoordiging. Goed, Blood On The Tracks, Highway 61 Revisited en Bringing It All Back Home zijn wel drie van z’n beste platen, maar voor mij blijft zijn topper Blonde on Blonde uit 1966. Een jaar nadat Dylan akoestisch voor elektrisch ruilde brengt ie een fantastische verzameling liedjes uit, waaronder de 11 minuten lange epic Sad Eyed Lady Of The Lowlands. Maar wat Dylan ook als de beste kan, is liefdesliedjes schrijven. Bewijs daarvan: One of Us Must Know (Sooner or Later). https://www.youtube.com/watch?v=2mP10qEt2sI

Queen - Queen II (1974)

De tweede worp van Mercury en kornuiten. In 1974 is Queen nog een halve heavy-metalband, en dat hoor je op Queen II. Ook pop kunnen ze als de beste schrijven, en ze zijn niet vies van de iets langere progrock-uitstapjes. The March Of The Black Queen duurt 6:34 minuten, en vloeit prachtig over in Funny How Love Is. Volgens sommigen is het nummer complexer dan Bohemian Rhapsody. Nevermore daarentegen duurt maar 1:19 minuten, maar is misschien wel het mooiste Queen-nummer dat er is. https://www.youtube.com/watch?v=1lXwT7mxmf8

Meat Loaf - Bat Out Of Hell (1977)

Een album van Meat Loaf, of toch maar van Jim Steinman? Of steelt Ellen Foley de show? Een eindeloze discussie, maar geniet gewoonweg. Paradise By The Dashboard Light is misschien een huizenhoog cliché, en iedereen is het nummer misschien al beu, maar dichter bij opera zal de rockmuziek nooit geraken. https://www.youtube.com/watch?v=C11MzbEcHlw

Fehlfarben - Monarchie und Alltag (1980)

Duits? Ja, Duits. Durf over de landsgrenzen te kijken, België! Kraftwerk en Rammstein zijn dan wel vertegenwoordigd in de Album 500, maar hét Duitse schijfje bij uitstek is Monarchie und Alltag. De plaat zorgde ervoor dat het brede publiek geïnteresseerd geraakte in de Neue Deutsche Welle (Nena! Peter Schilling! Einsturzender Neubäuten! Nina Hagen! Spider Murphy Gang!). Vaste klant in Duitse beste-albumlijstjes. https://www.youtube.com/watch?v=3ckAlX7mSno

New Order - Brotherhood (1986)

Na de dood van Ian Curtis noemden de overblijvende leden van Joy Division hun balorkest New Order. De eerste drie platen van New Order klinken onwennig: Movement is nog te veel Joy Division, dat zonder Curtis niet meer werkt, Power, Corruption & Lies en vooral Low-Life proberen met synthesizers Curtis te doen vergeten, maar pas op Brotherhood werkt dat trucje echt. New Order vindt de juiste balans tussen gitaren en synths, en maakt gewoonweg goeie nummers. Primus inter pares: Bizarre Love Triangle. https://www.youtube.com/watch?v=7uEBuqkkQRk

[dennisgeleyn]

"Indie Cindy

Be in love with me

I beg for you to carry me"

[dennisgeleyn]

Ik wil graag met je oud zijn wel zestig jaar getrouwd zijn Kopjes koffie in de stad overdag en dat je nog steeds lacht als ik lach

Lars van der Werf (via je-resterai)

[dennisgeleyn]

Dertig jaar geleden werd de hardrockgroep The Scorpions opgericht, Duitslands rijkelijk late antwoord op de landing van de geallieerden in Normandië, maar desalniettemin een wraakactie waar de wereld niet van terug had.

Patrick De Witte

[dennisgeleyn]

[dennisgeleyn]

[dennisgeleyn]

[dennisgeleyn]

[dennisgeleyn]

[dennisgeleyn]

ain’t no party like a wilfred mott christmas party

[dennisgeleyn]

Peanuts