enkazdanbirruh

[enkazdanbirruh]

Olduğum yere çöküp zırlaya zırlaya ağlamak istiyorum

[enkazdanbirruh]

Kalabalıklar içindeki yalnızlık...

[enkazdanbirruh]

Boğuluyorum...

[enkazdanbirruh]

Beni sevseydi bu dünya...

Aynı an. Sahi herkes aynı anın içinde midir? Farklı mekanlar farklı zamanlar. İki kişi aynı anda saate baksa dahi aynı zamanı göremez.

Çünkü herkes kaçarmış, gidermiş gibi. Oysa olduğum gibi sevilmem gerek. Olduğum gibi kabul görmem gerek. Amalara sığınılmadan.

Kendime ait düşüncelerim yokmuş gibi. Neyi sevip sevmediğimi bilmiyorum. Susmak, onaylamak sadece kabul görmek için yapılan eylemler. Kim, beni neden kabul etmeli? Ya da neden buna ihtiyacım var? Sanki yetemiyorum. Sankisi fazla. Yetersizim. Bu kaçınılmaz. Sadece böylesin, şöylesin denilir. Sorgulanmaz. Aslı anlanılmaya çabalanmaz. Yetersizim. Fiziken, ruhen, zihnen. Hissizim. Oysa hissettiklerim değil miydi bunu yapan? Suskunum. Kelimelerim varken hiç kale alınmadım. Bu değil miydi zaten; anlamıyorsunuz, dinlemiyorsunuz diye gereksiz hissettiren.

Mükemmeliyetçilik. Sonunda sizi sıfıra çeken yegane şey. Mükemmel değilse geri adım attıran ve yavaşça hiçlikte savuran. Yeteneksiz hissettiren. Beceriksiz, aptal...

Söylenmemiş kelimeler ile satırlara dökülen kayıplar.

Tam olarak ne zaman başladı ya da nerede başladı? Tüm bu olanlar. İpin ucunu nerede kaçırdık? Doğrusu nerede bıraktık ipi. Nerede artık tutunamayacak kadar güçsüz düştük? Peki ya hiç mi fark edilmedik yoksa görmezden gelip yok saymak mı daha kolaydı?

Ne yapmalı, nereye gitmeli? Evsizler yoluna nasıl devam eder? Sekiz çıkışlı bir kavşağın ortasına konulmuş alzheimer hastası gibi. Ona evine git deselerde gidemeyeceğini biliyorlar oysa. Sahi iz bilmez yol bilmez bir evsiz, nereye gitmeli?

Her son bir başlangıç. Peki ya neresi son? Hangi kısım? Şimdi ne kaldı ki geriye; yıkık dökük bir harabe, avare biri, puslu ve boş bir zihin ve birde uçurum kıyısı...

Kimsesizlik.

Evet birini isterim yanımda. Özenmek belkide. Ama olmaz. Yetemem. Mutlu edemem. Altından kalkamam.

Eziliyorum. Kamburum düzelmedi hiç. Arttı. Hep daha çok.

Pes etmek mi? Nasıl? O nasıl yapılır? Ya da yaptım mıki çoktan? Bilmiyorum. Hiçbir şey hatırlamıyorum. Yetersiz uykular. Yorgunluk fazlası. Arta kalanlar.

[enkazdanbirruh]

Sen uzaklaşıyor gibi hissettiğini söylüyorsun. Ben ise her anın içinde ne kadar uzaklaştığım gerçeğiyle yüzleşiyorum. Sürekli yamalarla dikiş tuttuğum bedenimi ayakta tutmaya çalışıyorum.

[enkazdanbirruh]

[enkazdanbirruh]

[enkazdanbirruh]

Hiç. Hiçbir şey. Yok. Bir şey yok. Hiç olmadı. Bir şey hiç olmadı. Hepti. Daimaydı. Fazlasıydı. Hep daha fazlasıydı. Hisler hep benimleydi. Düşünceler zihnimde ki urganlardı aslında. Hep varlardı. Hiç yok olmadılar. Belki yanlış belki hastalıktı. Bile bile kendini yok etmekti belki de. Bırak beni. Bırak ki biraz daha öleyim içimde biraz daha yok olayım. Dönerim ben geri sonra. Biraz daha eksilmeden yaşamak nasıl bilmiyorum ben. İçimdeki ruh kapanı biraz daha içine almadan beni nasıl yaşanır öğrenemedim ki. Nasıl kendinden parçalanmadan ayakta kalınır, debelenilir bilmiyorum. Hep fazlası vardı. Kimsesizlik. Kimsesizliğimin kimsesi olmadı biri. Hiç. Denedim. Hayata tutunmayı. Yaraları kapatmayı. Boşlukları doldurmayı. Duvarlarımı süslemeyi. Ama beceremedim. Hiç beceremedim. Ben yapamıyorum. Ayaktayım evet. Gülüyorum evet. Görünen bu evet... Benim buz dağım yaklaştırmaz bile kendine bilir misiniz. Bakınmak içindir sadece. Uzaktan güzel görünürüm. Bir sınırıma gelirsin güneş ne güzel vurur, heybeti nasıl da yerinde dersin. Ama derinlik hiç hesaba katılmaz. İçi boştur belki, belki dibinin ucu bile görünmüyordur. Ama umursamazlar. Bir iki dış oyuğa bakıp yorumlarlar. Geçer ve gider. Her şey gibi. Dahası olmaz. Hiç olmadı. Hiç aşılmadı bazı şeyler. Ne izleyiciler adım atmak istedi ne de o buzdağı onlara yıkılıp gerçeğini göstermek.

13 May 2024

[enkazdanbirruh]

[enkazdanbirruh]

Korkuyorum. Bir şeyleri düşünmek sadece ruhumu boğuyor.

[enkazdanbirruh]

Aslında büyüdüğümüze işaret yıllar değil yaşanmışlıklardı. Bize ne kattıkları bizden neleri götürdüğüydü. Ne için, kime veya neye direndiğimizdi bizi bir adım ileri taşıyan. Ve bir sonuca vardığımızda devam edip etmeyeceğimizdi hayatın yolunu belirleyen.

[enkazdanbirruh]

Farklı insanlarda girse hayatına, bambaşka bir şehrede taşınsan... Geçmezmiş. Göstermesen bile izlerini hep aynı yerden kanatırlarmış seni. Beklemediğin anlarda. Ansızın...

[enkazdanbirruh]

Kasırgaya aldanmış benliğim. Bayım... Kimse neden yardıma gelmemiş? Neden yok sayılmışım bu denli tehlikedeyken? Yoksa ben miydim onlara göre asıl tehlike? Peki ya neden bende acı içinde kaldım her defasında? Neden ruhum lime lime edildi? Niye kimse ben yeter dediğimde durmadı, el uzatmadı yardım için? Ben düştüm bayım. Kalktım sonra -ya da belki de öyle sandım sadece-. Tekrar düştüm ama. Kaç kez oldu bu sayamadım. Fakat kimse gelmedi bayım? Her kalkmayı denediğim sefer de kendimden bir parçamı bıraktım geride. Biri çıkıp sormadı, niye demedi, neden demedi. Demediler ki "Bu sana ait değil mi, senden geriye ne kalacak böyle?". Beni zaten yok saydıklarından mıydı bu tavırları? Yoksa yavaş yavaş bitip tükenmem zevk mi veriyordu onlara?

Derler ya 'kendi düşen ağlamaz' diye ; beni düşürdüler bayım. Ama ben yine de ağlayamadım.

[enkazdanbirruh]

Rahatsız edici. İnsanlar. Hayatımdaki konumları önemli değil bayım. Sadece rahatsız edici. Bitsin istiyorum bu döngü. Uzaklaşmak istiyorum. Gitsinler istiyorum. Aşmak istiyorum bazı şeyleri. Ama izin vermiyorlar bayım. Her bilinmişliğe karşı ilk elden çıkarılmak neden? Neden bir önemi yok sözcüklerimin, hislerimin?

[enkazdanbirruh]

Sanırım bugün düşüncelerimde bencil davranabilirim. Ne de olsa hissedemediğim bir yaşın daha sonu bugün. Yine bir rakam değişikliği ve yeni bir yaş. Dakikalar saatlere, saatler günlere evrilip birer birer tükeniyor. Tüketiyor. Büyümek bu kadar önemli miydi sahiden? Peki ya herkes büyüdüğünde yok sayılıyor mu benim gibi? Acınasıymış gibi bakılıyor mu suratlarına? Camdan bir fanustayım sanki. Ve üstünde bir fanus daha. Sonra bir fanus daha. Bir tane daha... Çıkış yok. Her bir darbede bir cam paramparça olup saplanıyor bedenime, ruhuma. Her bir yerimde izler bırakıyor. Unutturmamaya ant içmiş gibi. Ve sonra bir şarkının satırları sızıyor gecenin sessizliğine; anılar, yaralar... ah ama demeliyim ki sadece birkaç ay içinde insanların zihninde yer edindiğini hissetmek güzelmiş, hemde çok. İyi ki doğdum diyebilir miyim bir gün emin değilim fakat umarım yeni yaşımda da hislerim mürekkebim olup ıslatır kağıtları. 

[enkazdanbirruh]

Zihni intihara bezenmiş insanlar, zihninden buseleneceği zamanı beklermiş.

[enkazdanbirruh]

" Kandırılmadım, bir düştüm hiç kaldırılmadım."

- Serina -