fleur550

[fleur550]

Dvd toplamak manga toplamaktan daha güzel

[fleur550]

Yaşamak istemiyorum

anne keşke beni biraz anlasan…sen tumblr hesabımı asla görmeyeceksin burada yazdıklarımı… Bizim maddi durumumuz iyi olsa da sürekli her şeyin para hesabını yapmanızdan sıkıldım. Yani bir şeyler yapasım gelmiyor bu hayata karşı bana sizden başka destek olan kimse yok. Hayatıma kimi alsam bana hep yanlış şeyler yapıyor. Sadece dediğin şey kendini geliştir ders yap. kendini geliştir kelimesi neymiş ya böyle herkesin ağzında geliştir diyince oluyor. Mutlu olmadığım bir yerde yapamıyorum. Hayatım ne kadar böyle devam eder bilmiyorum yaşadığımı hissetmiyorum. Bu yazdıklarımla bile bir başıma kalmak bile aslında beni mutlu ediyor ama sen yine kendimi acındırdığımı düşüneceksin. Keşke her şey sevmek olsaydı. Hep dört dörtlük olduğunu söylüyorsun. Keşke her istediğimi yapmasaydın. Zor bir yaşam sürseydim. Ama şu an psikolojik olarak sürüyorum. Sürekli her şeyi kendine bağlamandan ben merkezciliğinden ve kendi hislerini paylaşmandan nefret ediyorum. Ben bile yaşadıklarımı ve knedi içimdeki hislerimi sizde paylaşmaya utanıyorken. Benim sorunlarımı kendine bağlamandan benim agresifliklerimi kendine çekmeknden nefret ediyorum. Sürekli beni manipüle etmenden de ama tek kaçtığım şey okula gitmek oyun oynamak onda bile artık ondan bile keyif almıyorum

[fleur550]

Asla bir aile olamadığımızı düşünüyorum ailemi sürekli utandırmaktan çok bunaldım keşke kardeşim gibi olsaydım?

Regl sancısı her kadında olur benim karnım kardeşim kadar ağrımaz ama ben ne zaman bir şey hakkında mızmızlansam susmam gerektiğini hissediyorum her zaman bir konuda kendimi kırılmış hissetsem kendi düşüncelerimi paylaşmaktan çekiniyorum ailem sürekli başkalarında çözüm buluyor terapist dediler gittim konuşma danışman dediler ona da gittim keşke oturup konuşsaydık bazı şeyleri. Canım sıkıldığı zaman üstüme yüklenmek ve sürekli beni sorgulamak yerine beni darlamak yerine sürekli beni suçlamak yerine (hislerim bunlar) Sanki ben anneme özür dilemeye muhtaç gibi hissetitiliyorum hissediyorum kendimi. Babama da… Kendimi ailede yalnızlaştırıyorum beni kendi çevremde bile… Aslında yalnızlık değil yalnız kalmayı severim ama Kendimi yalnız hissettiğimde gerçekten kalbime bir ağrı giriyor boğazıma da bir ağrı giriyor. Tuvalete bile ayrı gidemeyen insanlar vardır bizim okulda genelde kızlar böyledir lisede ben tek hiç gitmezdim o tuvaletten yapılan dedikodu bir ayrı oluyordu. Ama şimdi o yalnızlığı hissediyorum alışıyorum artık sırıtmıyor sadece hataları kendime bindiriyorum sadece ve bu yanlış biliyorum sadece ne yapacağımı bilmediğim bir duruma girdim

[fleur550]

Benim Kedim her haliyle güzel🩷

(HAYAT KISA)Her doğrumda yanlışımda tek yanımda olan canlı. Konuşamasanda keyifsiz anlarımda omzumda yatıyorsun. Durumun iyiye gidiyor bu zamanlarımda henüz bir kaybı daha kaldıramam sanırım. Kedimi biberonla beslediğim zamanları çok özlüyorum. Şimdi ise ağzını kullanamadığı için beslemek zorunda kalmak canımı çok acıtıyor. Her dışarı gittiğimde onu düşünmeden edemiyorum kendimi suçlu hissetmediğim bir gün bile yok. Bu bloğu kendi söyleyemediklerimi yazmak için açtım. İyi gelme yöntemi olsun diye umarım işe yarar sadece deneyeceğim. Şu an dolu olduğum bir zamandayım ve aşırı yalnızlığın tek çözümğ burada arkadaşlarıma konuşuyormuş gibi yapmak. Annem ve babam umarım burayı yakalamaz yoksa yine şey diyecek telefonda dediği gibi konuşup çözüm bulmaktan bir anne kız gibi konuşmaktansa sürekli sorun benmişim gibi psikolog git kızım 🤣🤣 kırmayıp gittim konuşamıyorum sevmiyorum. Hep çözümü başkalarında arıyorlar haha bu sayfayı görse ben psikiyatrilik herhalde 😂🤣

[fleur550]

Akran zorbalığı ve hayallerimi bırakma isteğim

Öncelikle merhabalar, bunu kimsenin okuyacağını bilmeyerek ve istemeyerek yazıyorum. Çevremde derdimi anlatacak kimsem yok aslında olduğunu düşünsem bile bazen şey olur sizi gerçekten anlamayacaklarını düşünürsünüz ve konuyu kendilerine getirirler. Gastronomi 1.sınıf öğrencisiyim ve bölümümden mutlu değilim. Şunu biliyorum mutlu olmayacağım bir işte yapamam fakat bir hayalim vardı. Ama sadece pastacılık ile ilgili ben bir şekilde pes etmek istemiyorum ama akranlarım veya kendimden bir yaş küçük bir insanın bana taş koyması ve eğitim hakkıma girmesi benim onuruma ve duygularıma koyuyor hevesimi çöp ediyor. Mutfakta yaşadığım ve yediğim laflar öğrenme aşamasında olduğum dersi ve hiç yapmadığım reçeteleri vs yapacağımız işte 0 profesyonellikle beni tek bir hatam yüzünden yarı yolda bırakan ve bana “sen sadece zorluk çıkartıyorsun hiçbir halta yaramıyorsun” demesiyle bitiyor. bunu bana tanımadığım bir insan diyince o kadar kalbimi ve hevesimi kırıyor ki yaptığımız işte yarı yolda bırakılmak…Ben devlet okulunda okumuyorum. (Beni yanlış anlamayın ama böyle konularda daha çok üstüne düşülüyor ve biz kendi malzememizi getirmiyoruz almıyoruz sonuçta o okula her sene bir fiyat ödüyoruz ve hakkını almalıyız ben devlet okulunu kötülemiyorum şimdiki aklım olsa devlette okurdum). Çünkü mutfak dersinde malzemeler masraf diye gocunmak bile parayla rezil olmaktır. Uygulamalı dersi teorik almak bile. Herkes herkesle eşit eğitim hakkına sahiptir diye düşünüyorum ben her gün her gün soğan kes evi temizle tarzında yetiştirilmedim bir iş tecrübem yok. Çok gezerim ülkeleri gezdim ve yemek kültürünü seviyorum bir insanın bunu sevdiği için ve gastronomiye ilgi duyduğu için ailesi korumacı olduğı için çalıştırmaması ve zor öğrenmesinin nesi ayıp? Her mutfak dersinde elimi keserdim ama şimdi alışmaya başlamıştım kaldıramadığım tek şey insanların ileri geri konuşması ve bana çatması. Herkes anasının karnından şef olarak doğmuyor. Bu lafları artık kaldıramıyorum sürekli geri plana atılmaktan ve eğitim hakkımın yenilmesinden aşırı sıkılmış durumdayım gerçek eğitimci arkadaşlar ve akran zorbalığına maruz kalan insanlar beni anlıyordur. İş hayatında ben böyle bir şeyin mümkün olacağını da düşünmüyorum