fool-on-the-moon

[fool-on-the-moon]

13-09-2021, jawel, kamer bij pa

Een moment van introspectie.

Vandaag heb ik mijn éerste dag weer gehad in Leiden!!! Wat!!!! Wild!!! Het voelt zo ontzettend bevrijdend en bijna alsof er geen tijd voorbij is gegaan om weer terug te komen. Ik begin nu aan de minor ‘cultural memory of conflict’ en ik denk dat ik op de juiste plek zit. Het introductiecollege was, well, erg introducerend, maar heeeel erg tof! Grappig genoeg zit ook Noa bij deze minor, dus het is leuk om weer een bekend gezicht te zien.

Vorige week was de laatste week van de vakantie en het was druk-druk-druk! Maandag ben ik last-minute naar Romy gegaan in Leiden en hebben we een drie gangen menu (!!) bij de Italiaan weggetikt. Super gezellig. Dinsdag heb ik gewerkt bij Studiebol en daarvoor nog even bijgekletst met Renée en woensdag ben ik op pad geweest met opa en oma Hagoort in Leiden!  Het was zooooo leuk. eerst heb ik ze meegesleurd naar de Botanische tuinen, later hebben we op een terrasje brood met kroket gegeten, hebben we een rondvaart gemaakt en zijn we wéer op het terrasje gezeten. Opa en oma hebben hun ogen uitgekeken en genoten vooral van alle bootjes die voorbij kwamen. Oma vertrouwde je toe dat het ‘toch wel even fijn was om wat anders te zien dan Utrecht’ en ook opa stak af en toe helemaal heppie zijn duim op. Om de dag af te sluiten zouden we ‘langs de weg’ wat eten. Waar ik dacht dat het een snelle mac zou worden, namen ze me op sleeptouw naar een heus van der Valk restaurant. Ik ben zo in en in gelukkig en word weer helemaal blij als ik aan ze denk. Ze hebben bourgondisch leven uitgevonden, kletsen gezellig weg en zijn zo blij om op pad met je te zijn. Ik koester ze. Donderdag was even een rustdagje, vrijdag eerste dag weer op het Focus, zaterdag weer helpen bij het Rijksboek en zondag kwamen opa en oma nog even langs.

Het gaat wel even druk worden hoor. Buiten het feit om dat ik maandag t/m donderdag les heb, werk ik dinsdagmiddagen (Studiebol) en vrijdagen (Focus). Morgen na werk naar Lex toe, woensdag de mogelijkheid voor de pubquiz. De komende twee zaterdagen moet ik examentraining Nederlands geven en deze zondag heb ik een zelfgemaakte pubquiz met gezellige HBO mensen en volgende week zondag het tien-jarige jubileum (!!!) van Isabella en mij. Het gaat vermoeiend worden, maar ik ben toch zo tevreden om dit allemaal op te schrijven. Het voelt alsof het leven weer gaat beginnen.

---

Current events waar ik niet teveel op in wil gaan omdat ik nu wel vrolijk ben:

- testbewijzen bij horeca worden ingevoerd voor ongevaccineerden - grote evenementen mogen door mits ze aan regels voldoen - 1,5 meter wordt losgelaten (alsof iemand zich daar aan houdt - CDA stort half in lol - mondkapjes zijn nog steeds verplicht in het OV/middelbare scholen (en in de uni) - uni vraagt of we ons eigenlijk twee keer per week willen zelftesten.

[fool-on-the-moon]

19-08-2021, wederom bij pa op de kamer

Ik moet echt stoppen met deze blog gebruiken alleen maar om te klagen. Vandaag probeerde ik weer the Secret History te herlezen. Het voelde weer als thuiskomen, de karakters waar ik vroeger ook al naar opkeek. Het was echter ook confronterend. Ik besefte me dat dit was wat ik altijd al had gewild, een coole groep vrienden op de universiteit om pretentieuze dingen mee te bespreken. En eerlijk: grotendeels heb ik dat en niks te klagen met mijn vrienden. Het enige wat ik mis, zijn de herinneringen die ik in Leiden zou hebben gemaakt, de klassendiscussies bij vakken zoals migratiegeschiedenis. De druilerige dagen daar in een koffietent of in de UB om te leren. De zomerdagen op het terras, wat ik daar letterlijk nog nooit heb gedaan.

Het is niet dat de lockdowns enkele voordelen hadden: zo kon ik meer werken en tentamens waren makkelijker. Maar het at ook breincapaciteit weg. Ik heb zoveel lichtzinnige films gekeken en amper echt gelezen, dat het soms voelde alsof ik dommer werd en me niet juist ontwikkelde nu het nog kan. Ik weet niet waarom ik zo panisch word van het idee dat ik op mijn 25e ben ontwikkeld en nu alles tegelijk wil doen. Het feit dat die anderhalf jaar achteruitgang een belangrijke impact op me gaat hebben, beangstigd me.

Deze zomer was niet waar ik op had gehoopt. Het weer is somber, herfstachtig. Mijn bankrekening zo goed als leeg. Thuis zitten maakt me rusteloos. 

Het laat me ook schuldig voelen, omdat ik heus ook wel leuke dingen dóe. Met Merel naar Parijs gaan was oprecht heel erg gezellig, we zijn nu twee keer bij Isabella geweest voor een filmavond, ik heb superveel gelezen en films gekeken deze maand. Toch voelt het alsof 2021 - meer dan vorig jaar - een jaar van stilstaan was. Het enige wat het nog kan redden, zijn de laatste drie maanden school. 

Jezus, het besef dat een semester maar ongeveer 3/4 maanden is en het nog sneller gaat kwam binnen. Het is dat ik studievertraging niet als optie zie en ook écht geld wil verdienen om eindelijk uit huis te gaan, maar ik ben er gewoon nog niet klaar voor om mijn studie achter me te laten.

In het vooruitzicht: zaterdag Dnd en housewarming bij Romée, volgende week voor het eerst werken voor Eindsprint. Ben benieuwd.

Algemene dingen die zijn gebeurd: het huis is verkocht. Letterlijk een dag later sprong de leiding en kregen we waterschade. Soms doet de stroom het niet. Cayt verhuist naar de moeder van haar ex. Ondanks ik soms op d’r mopperde, ga ik d’r wel missen.

[fool-on-the-moon]

15-07-2021, slaapkamer bij pa (nu nog D de Koninglaan)

Godallerjezus, wat een week. Het is vandaag donderdag, een dag waarop letterlijk alles samen lijkt te komen, maar afgelopen anderhalve week voelt als een koortsdroom. Alles escaleerde zó snel.

Het ‘dansen met Jansen’ tijdperk is over. Van een paar weken terug waar Hugo de Jong en Rutte laatst nog alle maatregelen overboord gooiden en de jongeren ‘veilig’ uit zouden kunnen en eindelijk hun vaccin-afspraak konden maken, is nu weinig over. Binnen no-time schoten de cijfers links en rechts omhoog, er werd fraude gepleegd  met de testen en beteuterd moesten de Jonge en Rutte later toch het nachtleven weer aan banden leggen. Om in coronatermen te blijven: ‘het reproductiegetal staat boven de 2′, wat het hoogste is sinds het begin van de crisis. Mensen zijn boos en gefrustreerd, want de verlangde vakantie wordt nu hoogstwaarschijnlijk door ons neus geboord. 

Ook werd Peter R de Vries vorige week neergeschoten. Peter, altijd aanwezig in talkshows en zich inzettend tegen onrecht en de misdaadwereld. Het is ontstemmend en deprimerend. Het feit dat dit gebeurt met journalisten in Nederland voelt onwerkelijk.

Limburg staat onder water momenteel. De hele zomer voelt als een lange, gure herfst. De wind raast langs het huis en ik krijg geen rust van het geluid.

Ik kreeg een baan aangeboden van Romée voor 12 uur in de week en waar ik het eerst met groot enthousiasme wilde aannemen, kreeg ik voor het eerst in jaren last van paniekaanvallen en kon ik niet slapen. Isabella heeft me nog meegesleurd naar Kralingse Plas om mijn hoofd leeg te maken, maar diezelfde avond belde ik papa huilend op en ben ik daar gaan slapen. Baan toch maar afgeslagen dus. 

Verder waren de afgelopen weken waarin alles open is een blessing (and a curse voor m’n arme bankrekening). Het werd vrijdag 25 juni ingeluid met een verlaat verjaardagsfeestje bij Merel, waar ik uiteindelijk ben blijven slapen. Ik merkte daar hoe erg ik het had gemist om met anderen die ik al een poos niet had gezien te praten over maatschappelijke en politieke dingen. Wel flink dronken geworden en uiteindelijk met Milan in bed beland. Moet waarschijnlijk niet goed zijn geweest en ben nog raar zelfbewust daarover. Voor de rest geen spijt en ook totaal geen verwachtingen dat het op meer uitloopt. Het voelt een soort van extra raar omdat zoiets soortgelijks ook 24 april gebeurde met Do bij Romée. Het is halverwege afgekapt, maareh... dronken in bed met iemand eindigen is een patroon die ik niet had verwacht van 2021. Die avond er na naar andere Merel (in Delft ondertussen!) geweest om te kijken met Do en Ro of we op skivakantie zouden gaan. Vroeg weggegaan, die dag er na laten vaccineren. Het weekend er na wederom druk. Na werk in Barendrecht als onderwijsondersteunend personeel met Romy in Rotterdam een drankje gedaan, die dag er na de verjaardag van ándere Merel, waar Joris, Nino, Tim etc. ook allemaal waren. Het voelt nog steeds naar, met Joris. Ik kijk nog steeds naar hem en voel me zo verraden. Ik kwam binnen en botste vol tegen hem aan, waarna hij me een blik gaf die ik nog steeds niet kan ontcijferen. Waar hij me eerst negeerde, mengde hij zich daarna wel in gesprekken waar ik ook in zat. Achteraf kwam ik er achter dat dat was omdat hij samen met Tim een lijntje had gedaan. Verder wel oprecht leuk gehad. Vind het wel leuk dat Do ook steeds meer wordt betrokken bij het groepje.  Deze week verder nog uit eten geweest met Swemle en naar twee films geweest (Black Widow en Loony Porn and bad luck banging ofzo)

Ik zie Isabella super veel afgelopen weken. Sowieso de wekelijkse pubquiz, maar we zijn ook met z’n tweeën een paar keer wezen wandelen en naar de Efteling gegaan. Ik waardeer haar zo erg. Vind het wel lastig dat ze tegen school aanloopt, maar weet ook niet hoe ik het aan moet pakken verder.

Mam vraagt zo nu en dan of ik al gevaccineerd ben. Ik heb gelogen, omdat ik geen zin had in discussie. Saskia is geslaagd op het mbo en ben zo kapot trots. Ben benieuwd wat ze verder gaat doen. Jasmijn heeft net te horen gekregen dat ze blijft zitten. Ik probeer er niet teveel mee te bemoeien. Eerste palen van het nieuwe huis van pa staan al.

Dit weekend zou ik naar Parijs gaan met Merel. Het is nog maar de vraag of dit doorgaat. Heb er net een zelftest voor moeten doen (wat een chaos was, gezien 1. de locatie niet duidelijk was en 2. eenmaal op locatie, bleek het lab achter te lopen en moest ik een sneltest regelen aan de andere kant van Rotterdam), maar het is afwachten wat Frankrijk gaat zeggen over Nederlandse reizigers. Het voelt sowieso gek om op vakantie te gaan naar een grote stad waar veel drukte zal zijn, ondanks het daar veiliger is dan hier.

Het is ook gek dat iedereen hier nu zo chill is. In de stad (of winkel) draagt bijna niemand een mondkapje meer, omdat mondkapjesplicht is afgeschaft. Desondanks zijn er zoveel gevallen...

Ondertussen maak ik me zorgen om hoe lang Rutte nog blijft zitten. Schandaal na schandaal en deze man geeft geen krimp. In de peilingen lijkt het hem weinig te deren. Geen goede ontwikkeling.

Tot slot baal ik gewoon van alle hoge cijfers. Het is misschien naïef, vooral na ALLE keren dat de hoop ongegrond leek te zijn, maar ik hoopte dat het met het vaccineren nu allemaal een stuk beter zou gaan. Het nieuws van de Delta-variant deprimeerde me dan ook enorm. Ik wil gewoon het laatste schooljaar van m’n studie in Leiden kunnen doen dan thuis. Het idee dat dat nog een jaar zo is, raakt me eigenlijk best veel, omdat ik zo had gerekend dat dat wél zou kunnen. Ach ja, we merken het vanzelf.

[fool-on-the-moon]

04/06/2021 19:57, slaapkamer bij mam

Ik vroeg me al maanden af wat er voor zou zorgen om weer een keer te typen op mijn side-blog. Eerst kon ik het mentaal niet aan om onder ogen te komen dat de blog die ik al bijhield sinds ik 14 voorgoed van het internet was gevaagd, inclusief het gedetailleerde verslag wat ik bij had gehouden aan het begin van de coronacrisis, wat ondertussen meer dan een jaar geleden is uitgebroken. Nog steeds breekt mijn hart een beetje bij het persoonlijke verlies wat me een kijkje kon geven in de gedachtegang van mijn puberbrein die eerst vooral gebukt ging onder de scheiding van mijn ouders, mijn persoonlijke struggles, constante onzekerheid. Helaas mis ik ook de hoogtepunten die ik heb meegemaakt hier, de foto’s met mijn zusjes of hoe euforisch ik me voelde toen ik naar het Spijkenisse festival ging om Chef’special te zien, het gevoel van verder komen in het leven. De overgang naar het hbo was sowieso al minder gedocumenteerd, omdat ik een stuk gelukkiger was hier en de noodzaak minder zag.

Toch wil ik terugblikken op de corona-crisis, omdat ik mezelf nooit zou vergeten om niet op zijn minst een klein kijkje achter te laten voor mezelf en ik nu merk dat ik al zoveel ben vergeten of andere dingen gewend ben. Momenteel stap ik de deur niet meer uit zonder eerst te kijken of ik een mondkapje heb. De wereld is al stukken minder voorzichtig dan dat het eerst was en papa heeft zojuist zijn eerste vaccin gekregen. Mam weigert het waarschijnlijk. Je probeert hier niet teveel bij stil te staan.

Het begin van de coronacrisis is mogelijk een van de ergste tijden geweest van mijn leven, gok ik. Ook omdat het, ondanks de vele schrijnende nieuwsberichten van China, allemaal zover weg voelde en totaal niet als iets wat ons hele leven op zijn kop zou zetten. Eind februari stond ik nog met Lex en Nien op de Dam om mee te lopen in de Women’s March, 9 maart met opa en oma Hagoort, papa, Myriam, Saskia, Tiago en Jasmijn Sas haar verjaardag gevierd. Achteraf keken we dankbaar terug op dit moment gezien het lang zou duren dat we ons allemaal weer op één plek zouden vieren. Zelfs op school voelden we geen vuiltje aan de lucht. Ik was net gesetteld in Leiden en had een klein leventje opgebouwd met vaste plekken waar ik zo vaak als het kon met Merel zat, interessante colleges en een totaal nieuwe wereld om me naar te verhouden. Op de women’s march waren we lichtelijk antsy, er waren welgeteld 50 coronagevallen in Nederland in totaal en er waren geruchten dat grote evenementen als dit werden afgelast. Op school waren we vooral met de tentamenweek bezig en keken we uit naar beter weer: we waren het wel beu om elke keer omver geblazen te worden door wind en regen als we met het vaste groepje van het station naar de universiteit liepen.

Papa kwam versneld terug van zijn skitrip op woensdag uit Oostenrijk. Een dag later werd de universiteit gesloten en hoorden we dat de tentamenweek was geschrapt, we zouden zeker een semester online les krijgen. Enkele uren later hing ik met Merel aan de telefoon om te bespreken hoe bizar het wel niet was. Papa riep vanonder de trap dat hij zich niet goed voelde. Koorts. Met enige aarzeling riep hij dat het misschien maar beter was dat we tijdelijk naar mijn moeder gingen, “gewoon voor het geval dat”. Ondertussen getraind in het bij elkaar pakken van onze spullen, pakten we snel in en gingen nog gedesoriënteerd naar het lege huis van mijn moeder. Daar in paniek aan de telefoon, om vervolgens te horen van mam dat ze het verstandiger vond om niet te komen, voor het geval het iets was wat besmettelijk was. Rik was uiteraard een risico-groep. Ik herhaal: de ergste weken volgden. Het was pure onzekerheid voor letterlijk elk aspect van mijn leven? Het is nu soms makkelijk te vergeten, maar het testbeleid aan het begin was nihil. Papa kwam uit een (achteraf) besmet gebied terug, had koorts en meerdere klachten, maar kon in praktijk pas getest worden als hij op het randje stond om naar de IC te gaan, wat gelukkig nooit heeft gehoeven. Studiebol was gesloten. Alles was gesloten, behalve de winkels. School was online. Saskia, Jasmijn en ik waren op onszelf aangewezen. De koning en Rutte gaven een ernstige toespraak. Elke keer dat je naar buiten ging, werd benadrukt, was een risico om besmet te worden. Kuch en nies in je elleboog. Was je handen. Hou afstand. Blijf binnen. Aan het begin heb ik vooral gebakken. Ook nachten in slaap gehuild, herinner ik me nu. We hebben een losse taakverdeling gemaakt. Ik pakte koken op. En vooral... heel veel gebeld. Ik heb ergens nog een screenshot liggen met het aantal uur wat ik heb gebeld, maar dat moet er minsters 30 zijn geweest in de eerste maand. Uiteindelijk werd duidelijk dat mama niet meer naar ons zou komen, wat ze bracht als een praktische maatregel (ze moest thuis werken en dat zou immers niet werken met dat bellen als wij les volgden), maar het voelde als een steek. Papa en Myriam’s toestand verbeterden niet. Elke keer als het goed leek te gaan, zakte het daarna weer af. Als dieptepunt moest ik horen dat papa bijna flauw was gevallen toen hij zich probeerde te scheren en de koorts alleen maar hoger was geworden. Testen was nog altijd geen optie. Ondertussen belde ik papa dagelijks, opa’s en oma’s om de dag en bood ze elke keer wanhopig aan om boodschappen te doen, zodat ze minder werden blootgesteld en ik iets van dienst kon zijn. Thuis had ik vooral ruzie met Saskia. Beide konden niet omgaan met de situatie en dat leidde tot vrij wat ontploffingen. Uiteindelijk besloot ze om naar Tiago te gaan en ook dat voelde als een klap. Het huis voelde steeds stiller en het was soms pijnlijk. Het weer was een contrast: ik denk dat we nooit zo’n mooie lente hebben gehad. Nu ik nadenk, is mijn mentale staat nog vaag terug te herleiden: het was de onzekerheid die je nekte, plus een alomvattende angst dat er elk moment van de dag iets ergs met jou kon gebeuren, maar ook met opa’s en oma’s die een stuk kwetsbaarder waren. Ergens had je een vaag soort optimisme (de meesten trouwens) dat dit maar enkele maanden zou duren, omdat je geen gehoor wilde geven aan het knagende stemmetje wat er zou gebeuren als dit langer zou duren. Hierbuiten kwam een soort numbness en werd je bijna ongevoelig voor het nieuws. Ik zat dag in en dag uit talkshows te kijken met ‘experts’ die net iets beter zouden moeten weten wat er gaande was. Het bizarre wat ik ook merkte was dat je er belachelijk snel aan gewend raakte. Na de eerste shockgolf waarin massaal werd gehamsterd, kwamen er nieuwe initiatieven op tegen eenzame ouderen, maar uiteindelijk verviel iedereen in een vooral vrij ‘normaal’ ritme. Niet te zeggen dat mijn gevoel voor ritme helemaal weg was. Waar ik eerst het rooster met latere uren als een zegen zag, keerde dit zwaar tegen me omdat ik letterlijk geen reden had om op een normale tijd uit bed te komen. 

Vijf weken later begonnen ze eindelijk op te knappen. Nog altijd was hun conditie bar slecht, ook al sportte papa voorheen zo goed. Toen hij echter voor ons stond omdat hij dat hele stuk had gefietst, voelde dit als een Godswonder. Misschien zou dit allemaal wel goed uitpakken. We wachten nog even voor de zekerheid en later kregen we eindelijk groen licht om te komen. Met de zware winterkleding die we hadden ingepakt, gingen we vrij letterlijk het zonnetje tegemoet. Ondertussen dachten we vrij optimistisch dat het nog een paar maanden zou duren. Ik zat te mopperen dat vrienden die in het najaar jarig waren maar geluk hadden dat ze geen verjaardag zouden hebben in lockdown. We dachten ook elke keer dat het “over een paar maanden wel klaar zou zijn”. Eerst gokten we op de zomer. Ah nee, misschien in september. Hm... misschien zit kerst mee? Uiteindelijk verloren de meesten mensen de hoop een beetje en lieten ze het maar over zch heen komen. 

Op het gebied van school was de motivatie dan ook ver te zoeken. De tentamens werden gecombineerd online gegeven en de software van lessen volgen werkten niet zo goed op mijn laptop. Mijn motivatie zat ook niet mee. Uiteindelijk belden Romy en ik elkaar dagelijks om elkaar achter de broek aan te zitten- een gewoonte die we er nu nog steeds in houden. Het was dan ook niets voor niets: met een 7,1 gemiddeld behaalde ik in corona mijn propedeuse. Ook mijn scriptie, na vele huilsessies na een brute teamssessie met mijn begeleidster, werd ingeleverd. Daarnaast zelfs mijn autotheorie gehaald (... na vier keer). Academisch niet zo slecht dus. Het was wel jammer dat de examenuitreiking beperkt bleef. Papa en mama mochten mee en ik kreeg een lieve speech van Guido. Achteraf hebben we nog wat onwennig nagevierd in het NRC, wat toen open was. Het weer zat niet mee, maar we lieten ons niet tegenhouden. Verder weet ik niet heel veel meer van deze periode om eerlijk te zijn. 

Ik weet nog dat Studiebol uiteindelijk openging voor een beperkt aantal studenten in een muffige ruimte waar hiervoor de Humptiedump zat, wat fijn was gezien mijn spaarrekening het had begeven na die maanden zonder werk. Ik weet nog dat ik motivatie had gevonden om dagelijks te sporten. Ik weet nog dat ik samen met Merel een paar keer samen heb gekookt via facetime. Ik weet nog dat Lex en Isabella een keer mcdonalds kwamen langsbrengen. Ik weet het wandelen met Ivar nog. Ik weet de keren bij opa en oma langs nog en de hele week afvragen of ik ze niet per ongeluk had besmet. Ik weet de liever verrassing van mijn moeder en Lex op mijn verjaardag nog. Ik heb zomerscholen gegeven. Ik weet nog dat de horeca openging op 1 juni (1 juno!) dus Isabella en ik op het terras hebben gezeten. Toen Lex en ik volgden een dag later, moesten we voor het eerst met een mondkapje het OV in. Dat voelde toen nog gek. Rotterdam en Amsterdam waren koplopers: een ‘wappie’ op de camping keek ons toen met medeleven aan, niet wetende dat hij hierna ook aan de bak zou moeten. Ik weet de date nog die ik had met een maatje van Thierry. Ook Romée en ik hebben een keer bij het NRC gezeten om te lunchen, wat uiteindelijk nog een flinke rekening is geworden en we ver na het avondeten dronken zijn weggestommeld. Nog wel op vakantie geweest!! Met Lex naar de camping en met pap een weekje naar Frankrijk. Hoewel de frustratie wel hoog zat bij de apathische houding van je zusjes, was het weekje weg super fijn en is er flink wat afgelezen naast het zwembad. Isabella en Merel hebben corona gehad, maar gelukkig wel mild.

Leiden was best up-front met dat het eerste semester sowieso online zou zijn. Lariekoek, dachten we eerst. Ik vind het nog steeds wel jammer. De meeste stof is allang weggezakt. Mentaal ging het niet zo heel lekker volgens mij op dit punt. Ik voelde me down, school voelde als een bijzaak, tiktok gaf een makkelijke vorm van escapism, ik las niet meer echt. Ook hier weet ik weinig van. Ik herinner me nu dat de bieb toen open was en ik hier dagelijks zat in een hopeloze poging om mezelf een klein beetje ritme aan te houden.  Alleen het avondje met Merel, Romée en Melissa met xtc. Ik denk dat dit één van de beste momenten van mijn leven was.

Ik weet de holle acceptatie nog dat kerst klein zou worden gehouden met alleen het gezin. Oud en nieuw was ook klein en burgerlijk bij Lex. Er was een maand waar de ene week sneeuw lag en de volgende week het bijna 20 graden was. In het nieuwe jaar zouden we gaan vaccineren, maar daar is weinig van terecht gekomen tot nu toe. Ik gok dat ik ergens eind juli-augustus-september? aan de beurt ben. Waar het testbeleid eerst non-existent was, wordt er nu juist opgeroepen om je te laten testen en wordt er geprotesteerd tegen een testsamenleving.. Zomervakantie heb ik op mijn buik geschreven. Studiebol werkte hybride met deels mensen in het echt, deels online. Ook afgelopen semester voelt als een fever dream. Ik heb van een paar vakken nooit een college gekeken, ik zou me er toch wel uitlullen bij de tentamenweek. Ik ben minder voorzichtig geworden in contacten. Isabella is rond kerst op zichzelf gegaan, dus daar zit ik vaak vanwege de korte afstand. De pandemie is zeker goed geweest voor onze band. Ik ben ook nog regelmatig bij Lex geweest en Merel en Romée zag ik eens in de zoveel tijd. Vorig jaar ben ik met Lex/Clea/Jiska/Pas begonnen met DnD, aar Clea uiteindelijk is weggegaan en Claudia voor in de plaats is gekomen. Dit twee-wekelijkse verzetje zorgt ook voor enige afleiding. Siobian heb ik één keer gezien in de zomer toen ze last-minute een weekendje hierheen kwam en we bij Yaël een avondje gingen zitten. Yaël heb ik een film mee gekeken online. Sio was er deze keer ook voor een maand en we hebben elkaar drie keer gezien: een keer met Ruben, met Ivar en Olav en een avondje samen waarin we eindelijk konden bijpraten. Vandaag heb ik te horen gekregen dat Studiebol weer volledig opengaat. Hell, de lockdown is sinds mei zo goed als opgeheven. Terrassen en winkels mochten weer open (en kregen prompt te maken met takkeweer) en vanaf morgen mogen zelfs de bioscopen weer open! Iedereen snakte naar een verzetje en men is een stuk gelukkiger de laatste tijd.

Ik weet niet wat ik moet verwachten. Momenteel ben ik alles allang dankbaar dat we, buiten het feit dat pap en Myriam het flink te pakken hebben gehad. Opa’s en oma’s zijn al gevaccineerd. Hell, opa en oma van Dijk zijn meteen naar de camping gegaan toen het kon, en papa en Myriam ook ongeveer. Momenteel is alles open en dat is fijn. Ik heb eerst flink kunnen sparen en wil die gewoonte wel doorzetten, maar merk ook hoe snel het geld uitgeven weer gaat nu. Ik zie mensen weer vaker en heb nu net vakantie na mijn laatste tentamenweek afgerond te hebben. Ik ga nu mijn laatste jaar in, terwijl ik slechts 7 maanden in totaal in Leiden heb gezeten. Cayt woont nu bij ons. Maandag ga ik op vakantie met Lex naar Lattrop.

Ik wil nog toevoegen hoe makkelijk het is om jezelf te verliezen in het eindeloze thuiszitten en het zien van niemand. Ik miste ook niet veel mensen, om eerlijk te zijn. Het was meer dat ik wist dat ik blij zou zijn als ik ze weer zou zien, maar ergens was de rust iets waarvan ik wist dat ik het nooit meer zou krijgen. Dit haalt niet weg dat ik nu niet blij ben dat alles weer open is. Ik weet nog dat ik elk gevoel van tijd ben kwijt ben geweest op meerdere momenten. Tijd ging voorbij op manieren waarvan ik nog steeds niet weet hoe het precies werkte. Maanden gingen in elkaar over en het had gewoon oprecht geen betekenis. Tijd. Betekende. Niks. Het enige constante was de braak van corona-berichten op tv en in de krant. Niks anders leek meer te gebeuren in de wereld, terwijl er van álles is gebeurd ondertussen. Er gebeurden zo kapot veel dingen van betekenis buiten en alsnog voelde het alsof alles stilstond, simpelweg omdat je niet naar buiten kon en er in je eigen bubbel niks gebeurde. Je kan letterlijk niet ontsnappen aan corona. Er hangen overal affiches met dat je je mondkapje moet dragen en afstand moet houden. Je moet bij elke winkel een karretje of mandje mee. Hell, op het dorp wordt er tussen de oudere top-40 hits door met een vrolijke stem omgeroepen dat ze ‘blij zijn dat je momenteel in het dorp bent, vergeet je je mondkapje niet!’ Waar er aan het begin van de coronacrisis nog artikelen waren die sprake van een ‘nieuw begin’ ‘is dit het einde van het geven van een hand, de drie zoenen, de oude rolpatronen?’, merken we nu dat het gewoon heel makkelijk is om in oude gewoontes terug te vallen.

Ik weet niet hoe ik dit af moet sluiten. Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat ik Bo Burnham keek met zijn special en er mee werd geconfronteerd dat ik grotendeels was vergeten hoe het is om in échte quaraintaine te zitten waar tijd je ontglipt en je er vrede mee hebt dat je nooit meer naar buiten gaat, dat je de dag zelfs bijna vreest om weer naar buiten te moeten. Ik heb al eeuwen geen grote mensenmassa meegemaakt. Het was een moment van bezinning wat ik vaker in mijn hoofd had, maar een keer op moest schrijven. Voor de zekerheid sla ik het nog ergens anders op omdat ik deze kaulo site niet meer vertrouw. Maar man... Ik denk dat ik deze pandemie prima heb overleefd tot nu toe en zelfs prima stappen heb kunnen maken (school, werk). Ik baal van veel dingen, zoals het feit dat ik de afgelopen maanden amper media heb geconsumeerd die me echt iets deed, maar meer voor de makkelijke route koos. Ik probeer dat de laatste tijd weer aan te pakken. Tiktok is verwijderd, ik lees weer en ik probeer weer wat diepere films te kijken. Ik snakte naar verdieping, hoe pretentieus het ook klinkt, maar kon me simpelweg er maanden niet toe aanzetten soms om echt een film op te zetten. 

Historische gebeurtenissen: - ... well, de hele fucking pandemie, hm - George Floyd - Biden - avondklokrellen - toeslagenaffaire, wat leidde tot de val van het kabinet