icimdekisenaryo

[icimdekisenaryo]

Nefret duyuyorum...

Insanlara, evrene, her şeye en çok ta insanlara.

Nasıl böyle olabilirler ki? Belki buna bende dahilim başkalarının gözünde. Neden olmasın?

Nefret duyuyorum herkese;

En çok ta hemtürlerime.

[icimdekisenaryo]

Siz hiç sevgiye muhtaç kaldınız mı?

Ya da şöyle sorayım;

Siz hiç sevgiye muhtaç bırakıldınız mı?

Ben bırakılmışım meğersem. Sadece gözlerim körmüş... Şimdiye kadar fark edememişim.

Ama şimdi bakıyorum da en minik yüz gördüğümde birisinden, hemen sevecen yaklaşıyorum ona...

Bunun adı enayilikte olabilir emin değilim.

Iyi niyetlilik? Arkadaş canlısı? Sevecen?

[icimdekisenaryo]

Yoruldum...

Içimde fırtınalar koparken, can çekişirken insanlara kendimi güçlü göstermeye çalışmaktan yoruldum... İflâs ediyorum her geçen gün daha da.

Ağlıyorum...

Artık ağlamakta yetmiyor bana, acılarımı ifade edip dışarı çıkarmaya...

Yoruldum, aslında bitmişken hala umutlu gibi davranmaya.

[icimdekisenaryo]

Insan hiç kitaplara sığınmak ister mi?

Ben istiyorum. Bu dünyadan soyutlaşmak, farklı bi dünyaya açmak istiyorum gözlerimi.

Bunun için önemli her kitap, her kitabım. Kısacası kitap okumak tek kaçışım benim. Onlarsız olmaz... Kaçamam bu iğrenç yerden.

[icimdekisenaryo]

Kitap okumak bana huzur getirir hep. O sayfaları çevirince bana verdiği huzurun, yeni sayfanın içinde geçen yeni gelismeleri okuyup anlamanın bana verdiği mutluluk çok masum. Bu yüzden var olduğum dünyadan uzaklaşmak, soyutlaşmak istediğimde direk kitabıma, diğer dünyama koşuyorum. Bu yüzden saatlerce okuyorum o kitabı. Hiç bir şey de hissetmiyorum... Ne açlık, ne susuzluk, ne sinir, ne mutluluk, ne pişmanlık, ne kaygı. Hiçbirşey...

[icimdekisenaryo]

Içim yanıyor sanki. Kötü bir şey gelecek hissediyorum. O an aklıma gelen tüm kötü düşüncelerle savaşamıyorum... Kendimi korumak için savunamıyorum... Ağlıyorum, bağırıyorum. Bazen içimden bazen dışımdan. Beynim bu kadarını kaldıramaz. Sanmıyorum... Içimdeki yangın hemen sönmezse organlarım acı çekmeye karşı koyamaz. Bu duygudan kurtulmak kolay değil, asla kolay değil. Bu duygunun ismi korku... Insanı öldüren o korku...

[icimdekisenaryo]

Hani bıkarsın ya... Yaşamaktan, nefes almaktan, insanlarla konuşmaktan, tartışmaktan, kendini kanıtlamaya çalışmaktan, hayatını düzene sokmaya çalışmaktan. Bıkarsın ya... Şuan tam o haldeyim. Ve sanki bu halde olduğum için geliyorlar üzerime... Sanki bu yüzden darlıyorlar beni. Ama ben dayanacağım, buna asla ve asla boyun eğmem, eğmeyeceğim.

[icimdekisenaryo]

Bir kelebeğin ömrü kadar mutluluklarım var benim... Peki ya o kısacık ömür kadar süren mutluluk bir ömre bedelse... O zaman bir önemi kalır mı "kelebek ömrü" 'nün?

[icimdekisenaryo]

Çok garip... Kilometreler var aramızda, ama gökyüzümüz aynı. Ne yollar, ne dağlar, ne denizler var aramızda ama bizi ısıtan güneş, aynı güneş.

Çok garip... Ne ülkeler, ne şehirler, ne ilçeler var aramızda ama düşüncelerle içinde yürüdüğümüz, yeni umutlarla, ay ışığının verdiği huzurla, o gece, gecemiz aynı gece.

Ama umutlar solmasın. Elbet bir gün, elbet bir gün bulacak bizi de doğrumuz...

[icimdekisenaryo]

Gece... Hava zifiri karanlık. Ama içim, kafamdaki düşünceler birer ışık. Önümü görmemi, takılıp düşmemi engelliyorlar.

Insanlar... Insanların içleri kararmış. Ama işe yaramıyor. Düşüncelerim maalesef bu sefer çalışmıyorlar. Yorgunlar, Yoruldular... Her insana olduğu gibi. Herkes kara bir deliğe çekiliyor. Savunmasızlar. Ama bilmiyorlar ki, yardım istemek nefes özlemlerini kolaylaştıracak.

Geceye sığınırlar bu yüzden. Gece vakti sokaklarda, düşüncelere dalarlar. Ama o kişileri artık düşünceleri bile engelleyemez düşmemeleri için... Çünkü onların ici bir kere yanmış.

Bir kere düşeceklerini düşünmüşler, olanak vermişler buna. Oluşan bu zincirleme duygu karmaşası artık çalışmak zorunda değil. Insanlar yorgun ve kendilerini ister istemez kötü düşüncelerin içinde buluyorlar. Bunun geri dönüşü yok mu?

Var mı? Varsa ne bu insanların hali? Göster içindeki ışığı, #kesfet kendini. Bir gün gelecek duyacaksın bu güzel günlerine özlem, dalacaksın anı düşüncelerine, gecelere...

[icimdekisenaryo]

İlham perileri... Onların desteğiyle buldum kendimi burada, bir anda. Zaten hep öyle olmaz mı? En beklenmedik anda gelir yeni fikirler. Fikirlerle beraber yeni bir hayat, yeni bir hobi, yeni bir süreklilik. Bana iyi gelmesi umuduyla...

Hoşbuldum...