jonquiletta - Tumblr blog

[jonquiletta]

Yarım bir saat

Yarım bir saate sığar mı bir hayat

Bütün şehirlere şöyle bir uğranıp

Anılır mı bugüne kadar yaşamış bütün insanlar

Sil baştan öğrenilir mi insan olmak

Yarım bir saatte?

Olur da yetmezse yarım saat, ekleriz yarım bir dakika daha

O zaman yeter vaktimiz yıldızlara dokunmaya eminim

Anlatıldığına göre çok büyüktür yarım saniyeler

Kimseye göstermezler kendilerini

Kendilerinde gizli kalır saniyeler

-Fulya

[jonquiletta]

Saklambaç

Herkes bakıyor

Hiç dinmeyecek bir açlıkla her yere, her şeye saldırırcasına bakıyor

Daha önce görmediği bir şeyler arayanlarla geçmişte kaybettiklerinden bir kırıntı arayanların bakışları

Birbirine çarpıyor bazen

Acemice dolanıyorlar birbirlerine, bir süreliğine duruyorlar

Kısa bir süreliğine, ilk kez görüyorlar dünyayı

Belki de sadece aceleyle bir şeyler arayan başka bir çift göz dikkatlerini dağıtıyor

Soluklanıyorlar ve hayatlarında ilk kez hiçbir şey aramadan sadece izliyorlar

Yapayalnız oldukları şu dünyada aynı kendi gibi savrulan bakışlar bulmak biraz olsun rahatlatsa da

Aradıkları şey bu değil!

Alelacele geri çeviriyorlar bakışlarını

Geleceğe koşanlar için çoktan eskidi karşısındaki

Geçmişi arayanlar içinse anı olmalı her güzel şey,

Şu anın bir önemi yok, her güzel şey mazide kaldı!

-fulya

[jonquiletta]

Senden Sonra

Keşke diyorum

Keşke bu kadar keşke demesem

Keşke bu kadar hızlı unutmasam sesini

Keşke bu kadar hatırlamasam seni,

Seninle ilgili her şey

Gözlerin, ellerin, parmakların bulaşmış şiirlerime

Gözlerinden yansıyan ışıkları konuşuyorum

Keşke diyorum

Korkmasam

Keşke inanmak bu kadar zor olmasa

Senden sonra

Gözlerine bakmak istemiyorum kimsenin

Zaman geçmiyor

Duruyor, sağa sola savruluyor, kırıyor, döküyor, yok oluyor, suçunu bilen bir çocuk gibi geri dönüyor

Ama hiç

Hiç iyileştirmiyor

-fulya

[jonquiletta]

Anılarında yaşadığım kadarım

Seni arıyorum herkeste

Senden bir parça bulabilmek için

Her zerresini özlemle içiyorum insanların

Gözlerinin değdiği bir yüze değsin gözüm

Sözlerinle çiçek açmış bir ruhu görsün,

Gülüşünle ıslanmış saçlara dokunsun ellerim

Bilirsin ben pek sevmezdim konuşmayı

Şimdi bir an bile tekrardan hissedebilmek için seni

Tüm insanları dolaşıyor,

Senden kalan bütün kelimeleri dağıtıyorum

Çünkü bu sokaklar sensiz yapamaz

Bu kediler, bu kahveciler ve bu manolyalar sensiz yapamaz

Ne olursun unutma beni

Senin anılarında yaşadığım kadarım

Ne olursun iyi bak kendine

Seni bildiğim kadarım

-fulya

[jonquiletta]

Gözlerin için

Sana koşuyorum, senden koşuyorum

Bir parça gözlerin için

Ellerinden oluyorum

Nereye gitsem, ne düşünsem sen

Esir almışsın beni sesine

Kıpırdayamıyorum

Kıpırdamak da istemiyorum

Farkında olmadan bağladığın ellerimi

Bırakma diye yalvarıyorum

Son bir kez gülümse diye

Her şeyi göze alıyorum

-fulya

[jonquiletta]

çiçekler ve güneş ve sen ve ben

saçlarının arasında gezinirken ısınıyor ellerim

gözlerinden bir meltem esiyor

ruhuma dokunup gülümsüyor

günlerdir susuz kalmışçasına dinliyorum sesini

haftalardır uyumamışım gibi kapatıyorum gözlerimi omzunda

farkında olmadan dudaklarından süzülen tebessümün ışığında şiirler yazıyorum

ve bu dünya üzerindeki tek gerçek şeyin biz olduğumuzu biliyorum

sadece sen ve ben nefes alıyoruz

güneş biz yan yana olduğumuzda doğuyor

ve çiçekler el ele tutuştuğumuzda açıyor

-fulya

[jonquiletta]

Solo Dans

Ne aradığımı bilmeden

Bir telaş karıştırıyorum her yeri

Sağa bakıyorum, sola bakıyorum

Unutulmuş bir konuşma arıyorum belki

Kimsenin hatırlamadığı, boşlukta süzülen kelimeler

Ne kadar kahve içersem içeyim ayık hissetmiyorum

Ne kadar içersem içeyim sarhoş olamıyorum

Arkama bakmadan kaçmak istiyorum

Her yerime dolanıp düğüm olmuş ipleri umursamadan

Bir kez olsun geçmişi de, geleceği de düşünmeden

Avazım çıktığı kadar bağırmak içimdekileri

Kafamın içindeki hiç durmayan melodiyle

Sonsuza dek dans etmek

Kimse elimden tutmasın

Süzüleyim kendi melodimle

Bozmasınlar artık dansımı

Bozmasınlar şarkımı

-fulya

[jonquiletta]

Anlamak Bir Başkasını

Biliyorum, bir gün güneş değecek ruhuma

Bütün anılarımda hissedeceğim sıcaklığını

Kalbimi kıran her şeyi yumuşatacak

Güneş çok fazla şey demek

Biraz şu biraz da bu

Biraz da o belki

Bakışlarıyla ruhuma değebilen insanlar

Bakışlarıyla ruhuma değebilen insan

Ruhlarımız çok mu derinde gizlenir

Neden bu kadar zor insanlara ulaşmak

Neden bu kadar zor insanların hislerini görmek

Neden bu kadar zor anlamak bir başkasını

Peki nasıl anlar bir başkası beni bu kadar

Ben anlamazken kendimi

Nasıl bilebilir aklımdan neler geçtiğini

Nasıl bilir ne hissettiğimi

-fulya

[jonquiletta]

Bazılar

Bazı günler oluyor

Bazı saatler, bazı dakikalar ve bazı anlar

Hiç yaşamamış olmak istediğim bazılarda boğuluyorum

Şimdilerde fark ediyorum

Beni ben yapan bu bazılar

Pişmanlıklarımdan aldığım derslerle devam ediyorum hayatıma

Daha büyük hatalar yapmamam için

Pişmanlıklarım tutuyor elimden ve fısıldıyor kulağıma

Her gün yeni hatalarım olsun istiyorum

Çünkü hata denemiş olmak demek

Bir saniye sonra ne olacağını bilmeden, risk almak

Ben risk almadan yaşamayı, yaşamak saymıyorum

Her gün kalkmak ve aynı şeyleri tekrar tekrar

Tekrar

Tekrar

Tekrar yapmak kadar korkunç değil hiçbir şey

Yaşamak için risk alın

Yaşamak için hata yapın

Artık, yaşamaya başlayın

-fulya

[jonquiletta]

Bazen

Nereye gittiğimi bilmiyorum

Yollarım yürüdükçe kararıyor

Gökkuşağının soluşunu izliyorum

Bütün renkleri unutuyorum

Yabancı isimler uçuşuyor etrafımda

Belki bir zamanlar yakından tanıdığım

İnsanlar insanlara çok benziyor

Bazen her yerde aynı insanı görüyorum

Ancak bakınsam da bulamadığım oluyor kendimi

Sağa sola bakınıyor

İnsanların ağzından dökülen sözcüklerde kendimi arıyorum

-fulya

[jonquiletta]

Hayaller ve Kırıklar

Anlamı olmayan konuşmalar

Başladığın yere dönmek için saatlerce çıktığın merdivenler

Neyi savunduğunu unutana kadar süren tartışmalar

Hissetmek istemiyorum artık

Hiçbir şey hissetmek istemiyorum

Alıştıra alıştıra değil, bir anda uyuşturmak kendimi

Duygular geldiği gibi gidiyor ve hepsi yerini hayal kırıklığına bırakıyor

En çok hayallerim ve kırıklarım tanıyor beni

Hayallerimin saçlarını örerken kırıklarıma aşk şarkıları söylüyorum

Büyüdüklerinde ve tek başlarına kaldıklarında canları yanmasın diye

Alıştırıyorum onları aşka ve güzel olan her şeyin bitişine

Biri de beni hazırlamış olsaydı önceden diyorum arada

Böyle olmazdı sanki

Bu kadar acımazdı

-fulya

[jonquiletta]

Görüşürüz

Son bir merhaba

Son bir günaydın

Son bir nasılsın

Son bir görüşürüz

Son.

-fulya

[jonquiletta]

Ruhumun Rüzgarı

Sirenler duyuyorum

Kulaklarım sağır oluyor

Sanki iki dakika sonra kıyamet kopacak

Ancak benden başka kimse farkında değil

Kediler ve çiçekler güneşleniyor

Arılar sakin sakin polen topluyor

Sirenler duyuyorum

Yakında bir yerden geliyor

Bütün organlarıma tek tek soruyorum

Sen misin bu sesi çıkaran?

Duyurabilmek için sesimi var gücümle bağırıyorum

Sadece serçe parmağım duyuyor beni

Ruhuna sor, diyor

Günlerce arıyorum ruhumu

Bir arının iğnesine takılmış

Çekip alıyorum

Günler sonra bulduğum ruhumun

Yıllardır çığlık atmaktan kısılmış sesi

Yanaklarından süzülen gözyaşları artık birer alev topu

Düştüğü her yer buz kesiyor

Ellerinden tutmak istiyorum, belki sarılmak biraz da

Tam dokunacakken kırmızı bir tüy oluyor

Ve yükseliyor gökyüzüne

Bana ise sadece ruhumun rüzgarı miras kalıyor

-fulya

[jonquiletta]

Yok

Yürüyorum

Sağımda solumda insanlar

Aklımda tek bir yüz var

Yanımdan geçen sayısız insanın yüzünü

İnceliyorum

Öyle bir inceliyorum ki bir göz kırpmalık zamanda

Garip garip bakıyor insanlar bana

Sayısız insanın

İki kere sayısız gözlerine değiyor gözlerim

Ama yok işte

Yok

Süslü püslü bir sandıkta sakladığım

O renkle eşleşmiyor hiçbiri

Bırakın!

Bakmayın bana!

Hiçbirinizin gözünün altında gamzesi yok

Gülünce gözlerinizden

Akıp gidiyor mutluluk

İçimde sakladığım minicik parçayı da mahvedeceksiniz

Bırakın!

Bakmayın bana...

-fulya

[jonquiletta]

Bağırsın istiyorum çocuklar.

Öyle bir bağırsınlar ki bütün dünya sağır olsun

Sadece çiçekler ve başı hiç okşanmamış köpekler duysun onları.

Öyle bir bağırsınlar ki bir daha onlara bakmaya yüzümüz olmasın.

Daha önce hiç ağlamamış gibi bağırsınlar

Bir daha aynaya bakmaya yüzümüz olmasın.

Bırakın tavşanlar atlasın kucaklarına

Bırakın kirazlar sallansın kulaklarından

Bırakın!

Bırakın!

Bırakın!

-fulya

[jonquiletta]

Yağmur

Bir gece uyanmak istedim

Üstüme bir zırh gibi geçirdiğim

Ellerimle, ilmek ilmek ördüğüm yalnızlığın

Ve su gibi içtiğim karanlığın altında

-

Her şeye ve herkese bir anlam yüklemişim

Tek başına kalmasın anlamlarım diye

Önüme gelenin kucağına atmışım hepsini

Ve arıyorum şimdi

Bulamıyorum hiçbirini

-

Bir platformun üzerinden izliyorum kendimi

Çaresizce şefkat ve merhamet arıyor içinde

Üşüyen bir köpek görünce okşayabilmek için başını

Ve belki de bir iki damla gözyaşı dökebilmek

-

Gözlerimi kapasam görebilir miyim

Yıllar önce solmuş bir çiçeğin rengini

Bıraksam kendimi karanlık bir çukura

Tutar mı beni, yitip gitmiş bir sevgili

-

Bir geçmiş var ruhumu sarıp sarmalayan

Giderek büyüyen bir kara delik mi

Yoksa başımı okşamaya çalışan bir teselli mi

Bilmiyorum, sanki öğrenmek de istemiyorum

-

Yaşamın, alışkanlıkların ve şeytanlarımızın ahengi

Bütün dünyayı sararak fısıldıyor

Ancak bu tınıyı sadece günahkarlar tanıyor

Ve hepsi anlıyor, zaman giderek yok oluyor

-

Bir çocuk gülümsüyor

Elinde çiçeklerle karşıya geçen yaşlı adamı gösterip

Görmeden o kırışıklıkların arasındaki pisliği

Yıllar sonra o çiçeği çöpte bulacağını bilemeden

-

Esinti, çok yakından tanıdığım

Artık etrafımda istemediğim bir koku getiriyor

Üstüme başıma siniyor eskiler

Ve çırpındıkça yüzüm gözüm kesik içinde kalıyor

-

Dans etmek istiyorum aynalarla

Görürler diye korkuyorum ve yağmuru bekliyorum

Çünkü herkes yağmurdan kaçıyor

Ve ben herkesin kaçtıklarında kendimi buluyorum

-fulya

[jonquiletta]

tünel

Ararsan bulacaksın denizin tam ortasında bir umut parçası

Günler, haftalar, aylar veya yıllar sonra

Ama söz veriyorum bulacaksın

Umudu bulma yolunda umut istesen de istemesen de akıyor kanında

Çünkü insan yapısı gereği inanmaya ihtiyaç duyuyor

Şu an bir ışık olmasa da

Umudu bulacağına dair inancını asla yitirmiyor

Umut garip bir şey

Bekler insan, ve beklemek çürütür

Düşünceleri, duyguları ve her şeyi uyuşturur

Umut ise o uyuşuk insanlığın bir köşesine düşecek küçük bir taştır

Küçük dalgalar yaratacak ve uyuşmuş göz yaşları fısıldaşmaya başlayacak

Hiç beklemediğin anlarda tekrar tekrar bulacaksın bir taş

Yavaş yavaş hissetmeye başlayacak, çiçeklerin kokusunu tekrar içine çekmek isteyeceksin

Değişen hiçbir şey yok halbuki,

Elin kolun minik çakıllarla dolu sadece

Hala bekliyorsun

Günler geçtikçe daha da büyüyor taşlar, taşıyamıyorsun

Sonunda ne olacak bilmesen de

Artık bekleyebiliyorsun

-fulya