morethanasubject-blog

[morethanasubject-blog]

I wear this crown of thorns  Upon my liar's chair  Full of broken thoughts  I cannot repair  Beneath the stains of time  The feelings disappear  You are someone else  I am still right here

[morethanasubject-blog]

Self made.

[morethanasubject-blog]

στην τοποθεσία Athens School of Fine Arts

[morethanasubject-blog]

[morethanasubject-blog]

Moonlit Night, Ivan Aivazovski

Medium: oil, canvas

[morethanasubject-blog]

American Shipping off the Rock of Gibraltar, 1873, Ivan Aivazovski

Size: 131x109 cm Medium: oil, canvas

[morethanasubject-blog]

[morethanasubject-blog]

Patra, Greece.

[morethanasubject-blog]

Caernarvon Castle, 1799, William Turner

Size: 57x82.5 cm Medium: watercolor, paper

[morethanasubject-blog]

Love and prejudice. Made by me. Acrylic colors on canvas.

[morethanasubject-blog]

Ερρορ 404

Όταν η μέρα ξεκινάει να με πονά, Σαν μεθυσμένος μέσ'τις σκέψεις περπατώ Και αφού λαβύρινθος ο κόσμος σας μου μοιάζει, Ψάχνω το νήμα από τους φόβους μου να βγω.

Καθώς ο ήλιος αρχίζει πια και δύει, Και γω στο πάτωμα σαν έμβρυο έχω γύρει Όλες τις σκέψεις μου φαντάσματα στοιχειώνουν, Και τις ελπίδες μου σιγά σιγά σκοτώνουν.

Μπήκε και η νύχτα και ουρλιάζει αρρωστημένα, Με μαστιγώνει και με πνίγει στον χαμό Για να γλυτώσω κολυμπάω απελπισμένα, Νύχτα, ξημέρωσε από σένα να σωθώ.

Κι όπως ο ήλιος αρχίζει να ανατέλλει, Πως βγαίνω έξω και κοιτάω τον ουρανό Χαμογελάει ειρωνικά και με χλευάζει, Και γω ανήμπορος πηδάω στο κενό.

[morethanasubject-blog]

Τα θέλω όλα

Θέλω να περάσουμε ένα βράδυ μαζί. Οχι, δε μιλάω για το σεξ. Ας υποβάλουμε τους εαυτούς μας στην απόλαυση του εγκεφαλικού έρωτα. Γάμα για λίγο τον σαρκικό.

Δε θέλω να ντυθώ καλά, δε θέλω να βαφτώ, δε θέλω να με περιμένεις σε κάποιον σταθμο του ηλεκτρικού. Δε θέλω να με βγάλεις έξω.

Θέλω εσένα στο κρεβάτι μου. Θέλω εμάς στο κρεβάτι μου. Θέλω να γεμίσεις το άδειο μου σπίτι με το που το πέλμα σου αγγίξει τα κρύα πλακάκια. Θέλω να γεμίσεις τα άδεια μου μάτια με το που διασταυρωθούν τα βλέμματά μας. Και έπειτα, να γεμίσεις εμένα.

Θέλω κάθε χιλιοστό του κορμιού σου να είναι σχεδόν προσκολημένο στο δικό μου, και τα χέρια σου να πιέζουν με δύναμη τη μέση μου σαν να προσπαθείς να με φέρεις τόσο κοντά σου ώστε να γίνουμε ένα. Και να με φιλάς. Να με φιλάς πολύ. Μέχρι τα χείλη μου να γινουν μωβ και η ανάσα μου να βγαίνει αργά και σιωπηλά, λες και κοντεύει να σβήσει.

Μετά πάρε το τετράδιό μου και διάβασε όλα τα κείμενα που έχω γράψει και πες μου ειρωνικά, “τι ωραία που γράφεις ρε μωρό μου” όσο εγώ γράφω με τα χείλη μου τα πιο όμορφα ποιήματα πάνω στον λαιμό σου.

Μετά έλα να συζητησουμε. Οσο είσαι ακόμα ξαπλωμένος κι εγώ στέκομαι ακουμπισμένη στον τοίχο με τα πόδια μου πάνω στο σώμα σου.

Ελα να πούμε τι μας κάνει χαρούμενους, και πότε ήταν η τελευταια φορά που δάκρυσες; και γιατί σε τρομάζει τόσο ο ουρανός; και πώς πιστεύεις πως δημιουργήθηκε ο κόσμος; Μίλα μου για κάθε συμβάν που σε αλλαξε. Πες μου και αυτές τις ιστορίες απο την παιδική σου ηλικία, ξέρεις μωρέ, όλες αυτές που βαριούνται να ακούσουν οι άλλοι. Πες τις σε εμένα. Και σταμάτα απότομα τον λόγο σου, μόλις με δεις να ανάβω το τσιγάρο μου. Μετά, μπορείς να συνεχίσεις.

Σήκω πάνω και ριξε μια ζακέτα πάνω σου, και έλα να περπατήσουμε λίγο στη γειτονιά μου. Να δεις πόσο όμορφη είναι η πόλη στις τέσσερις το πρωί, που το μόνο πράγμα που ηχεί στα αυτιά σου είναι ο σιγανός αέρας. Ελα να σου δείξω, εκείνο το μέρος που πηγαίνω όταν θέλω να μείνω μονη μου, ή εκείνο το σημείο που μπορείς να απολαυσεις το ηλιοβασίλεμα καλύτερα από καθε άλλο μέρος στον κόσμο, ή το διαμέρισα που μένει αυτός ο παρανοϊκός ανθρωπος που κάθε βράδυ πεθαίνει.

Ας γυρίσουμε σπίτι τώρα. Βάλε να δούμε όλες εκείνες τις ταινίες που πάντα ήθελες αλλά ποτέ δε το έκανες. Και έπειτα τις δικές μου. Και μόλις βαρεθούμε θα σχολιάζω τις δικές σου. Θα παιρνω υφος, και θα σου λέω πως δεν ξέρεις από καλές ταινίες ακόμα κι αν δε το εννοώ, μόνο και μόνο για να σε βλέπω να παίρνεις αυτό το δήθεν εκνευρισμέμο ύφος, και όταν θα ‘ρθω να σε φιλήσω να κάνεις πως με διώχνεις. Αλλά να μη μπορείς να αντισταθείς, γιατί στην τελική, είμαι εγώ.

Πάμε στην ταράτσα τώρα που χαράζει, κράτα με αγκαλιά και φίλησε με απαλά στα μαλλιά. Χάρισε μου λίγη ώρα απόλυτης σιωπής και μόλις έρθει η ώρα να φύγεις, φύγε. Να φύγεις όμως γεμάτος. Αυτό έχει σημασια, και κράτησε με κλειδωμένη στο μυαλό σου μέχρι να βρεθούμε ξανά.

[morethanasubject-blog]

by Lionel Walden

[morethanasubject-blog]

[morethanasubject-blog]

Bruges - Belgium (by Sergii Gulenok) 

[morethanasubject-blog]

[morethanasubject-blog]