ozlemayral

[ozlemayral]

SIRADIŞI BİR AŞK HİKAYESİ

Macera filmlerindeki kahramanlar hep uzun boyludur, atletik yapılıdır, üçgen vücutludur, ateş gibidirler, sert mizaçlı, keskin bakışlı, yakışıklı adamlardır.

Bizim sahici kahraman Rauf ise, göbekliydi iyi mi… Hatta obezdi.

Bodurdu. Keldi.

Öyle sert bakışlar filan fırlatmaz, hayata daima kıkır kıkır gülümseyerek bakardı.

Halbuki, hayatının her saniyesi bizatihi macera filmiydi.

Ateşten gömleği giymiş, kelle koltukta yaşamış, dünyanın en tehlikeli hadiselerinin içinde yeralmıştı, kod adı Toros'tu.

Hakikaten yüreği Toroslar gibiydi.

Fırtına kasırga, bana mısın demezdi.

Savaş veya casus filmlerinde kalıpları tornadan çıkmış çakma kahramanları seyrediyoruz. Gel gör ki, atlayıp zıplayanla, uçan kaçanla yazılmıyor harbi destanlar… Toros gibi yüreklerle yazılıyor.

Beşparmak Dağları'nda kan gövdeyi götürürken çekilmiş siyah beyaz bir fotoğrafı var mesela… Belinde kemer gibi sarılmış mermi şeritleri, elinde hafif makineli, ölümle kalım arasındaki ince çizgide, sanırsın piknik yapıyor, öylesine rahat, gülümsüyor.

Rahmetlinin en ilgimi çeken tarafı buydu.

Sıradan görünümlü, sıradışı kahraman.

Mecbur insan.

Ve elbette, bu tür sıradışı kahramanların yanındaki kadınlar da sıradışı kadınlardır, sıradışı aşklardır.

Evliliklerinde mutlu, huzurlu, sakin bir hayat düşlerler ama, mecbur insan'a aşık olunca, tehlikeli, ölümcül maceralara sürüklenirler, mecburen sıradışı bir hayat sürerler.

Rauf'la Aydın'ın aşkı, tıpkı böyle bir aşktı.

Rauf esir düştü bi ara…

Adaya paraşütle atlamıştı.

Yakalandı.

Akıbeti belirsizken, Aydın'a gizlice mektup gönderdi.

“Seni Allah'a, evlatları sana emanet ediyorum, hayat işte, iyi kötü tesadüflerle dolu, bizimki böyle oldu” dedi.

Aydın ağladı, ağladı, ağladı.

Neyse ki, Rauf o cendereden kurtulmayı başardı.

Hani derler ya ölümlerden ölüm beğen diye, hep öyle oldu, defalarca ölümden döndü, kafasının üstünden cayır cayır mermilerin geçtiği de oldu, hemen dibine havan topunun düştüğü de oldu, en yakın arkadaşları kucağında şehit oldu, hem Ada'da hem Londra'da suikastlerden kurtuldu.

Aydın hep bu korkularla, bu endişelerle, hep bir kötü haber alacağım duygusuyla yaşadı.

Çocukluktan beri tanışıyorlardı.

Çocukluktan beri nişanlıydılar.

“12 yaşımdan beri evleneceğimizi biliyordum” diye anlatıyordu Aydın…

Nikahlandıklarında Rauf 25, kendisi 18 yaşındaydı.

64 sene aynı yastığa baş koydular.

Rauf henüz 1.5 yaşındayken annesini kaybetmişti.

Aydın onun için hem sevgili, hem eş, hem anneydi.

Bir anne ve babanın yaşayabileceği en ağır acıyı, üç defa yaşadılar.

Kızları Dilek'i henüz üç yaşındayken toprağa verdiler.

Küçük oğulları Münir'i altı yaşındayken kaybettiler.

Büyük oğulları Raif trafik kazasında can verdi.

Kaza mıydı, suikast mıydı, orası bile meçhuldü.

Bir anne ve babanın taşıyabileceği en ağır yükü üç defa omuzladılar, birbirlerine tutunarak, aşklarına sarılarak ayakta kaldılar, yeniden evlat sahibi oldular.

“Çocuklarım bensiz büyüdü, bensiz büyüyen çocuklarımın çocukluk hatıralarını anımsayamadığım için garip bir özlem içindeyim, ölen çocuklarımızın matemini bile yeterince tutamadım, küçük oğlumun cenaze törenine bile katılamadım, ağlamak istedim ağlayamadım, sarılıp öpmek istedim, bunu da yapamadım, içinde bulunduğumuz durum nedeniyle duygularımı dışa vuramadım, Kıbrıs meselesi yüzünden omuzlamak zorunda kaldığım sorumluluklar mı bana mani oldu, yoksa doğuştan mı böyleydim, bilemiyorum” diyordu Rauf.

Ama şunu biliyordu.

“Türkiye olmadan cennete bile girmem” diyordu!

Böylesine idealist, böylesine adanmış bir yurtseverdi.

Sakin, huzurlu bir hayat düşleyen Aydın…

İşte bu çılgın Türk'le bir ömür geçirdi.

İkbali de gördüler.

İhaneti de.

Hayallerinin yıkıldığı da oldu.

Rüyalarının gerçek olduğu da.

Bazen hüzün.

Bazen sevinç.

İnsana dair her ne varsa…

Fazlasıyla yaşadılar.

Film olsa finalini abartmışlar deriz ama, gerçek…

Son nefesini verirken Aydın'ına şarkı söylüyordu Rauf…. “Sevemez kimse seni, benim sevdiğim kadar, sevgilim sen olmasan, bu dünya neye yarar” diye mırıldanıyordu.

Böylesine sıradışı bir aşk hikayesiydi.

Rauf'unu kaybettiği gün, hayatında ilk kez ayakta zor duruyordu Aydın…

Tabutuna sarıldı, “ülkesinden önce, evimin lideriydi” diyebildi.

“Kendimi bildim bileli beraberdik biz, doğduğum günden beri, elbette hayat devam ediyor ama, bomboş bir hayatta bıraktı beni.”

Ve dün çile sona erdi.

Yiğit adamın yiğit kadını da gözlerini yumdu.

Güle güle Aydın hanım.

Toros'a selam söyleyin.

Alabildiğine uzanan Akdeniz kumsallarının dinginliğinde, yeniden el ele tutuşup, belki uzaktan gelen bir gitar tınısıyla, nihayet huzurla yürüyeceğinizi hayal ederek teselli olacağız.

Sizi asla unutmayacağız..

Edebiyat Sevgisi

Yılmaz Özdil

[ozlemayral]

"BURASI AGORA MEYHANESİ’NİN ÖYKÜSÜ"

1890’da bir Rum olan kaptan Asteri, Balat çarşısında bir Meyhane açar.

Meyhanesine de Rumca “meydan” anlamına gelen “Agora” adını koyar.

Meyhane masa yerine kullanılan dev fıçıları ve ucuz şaraplarıyla kısa zamanda ün yapar.

Ama meyhanenin ününü artıran olay ilgisiz bir biçimde İzmir kaynaklıdır.

Aradan zamanlar geçer...

Tarih 1959’dur.

Şiirlere konu olan meyhane aslında İzmir’deki Agora Mayhanesidir.

Onur Şenli adında bir tıp fakültesi öğrencisi

Komşu kızına aşık olur ama aşkına karşılık bulamaz.

Aşk acısı ona soluğu bir çok zaman, İzmir’in Agora semtinde aldırmaya başlar.

Çünkü Agora salaş meyhanelerin mekanıdır.

Bir gün bu salaş meyhanelerden birinde içtikten sonra eve gelir ve bir mektup yazmaya başlar aşkına.

Mektup şöyle başlar:

“Sana bu satırları bir sonbahar gecesinin felç olmuş köşesinden yazıyorum.”

Onur Şenli, mektubun ileriki

bölümlerinde fakına varır ki aslında bir mektup değil bir şiir yazmaktadır.

Şiirine de şu adı koyar:

"Gece, Şarap ve Aşk"

Onur, şiiri yayımlatmak için fakültenin dergisine gönderir, şiiri kabul edilir.

Şiir dergide tam basılmak üzereyken, bir gazetenin kültür-sanat editörü tarafından görülür. Editör şiiri yayınlar ama adını değiştirerek.

"Agora Meyhanesi."

Şiir o kadar sevilir ki, dillere pelesenk olur.

Hatıra defterlerinde yer alır,

sevgililerin kulaklarına fısıldanır,

şarkısı yapılır,

Şarkıyı neredeyse ünlü olup da söylemeyen sanatçı kalmaz.

Şarkıyı dinleyenler İzmir’deki

Agora’dan habersiz Balat’ta ki Agora Meyhanesi’ne akın ederler.

Çünkü şarkıdaki Agora Meyhanesi’nin

burası olduğunu düşünmektedirler.

Haliyle geceleri burası hınca hınç dolmaya başlar.

Öyle popüler bir mekan olur ki tam 286 Türk Filmi’nin meyhane bölümleri burada çekilir.

Yani ucuz şarapların satıldığı meyhane Türkan Şoray’ları, Fikret Hakan’ları, Ayhan Işık’ları, Cüneyt Arkın’ları ağırlamaya başlar.

Sonraları ise kaderine terkedilir.

AGORA MEYHANESİ

Sana bu satırları

Bir sonbahar gecesinin

Felç olmuş köşesinden yazıyorum

Beşyüz mumluk ampullerin karanlığında

Saatlerdir boşalan kadehlere

şarkılarını dolduruyorum

Tabağımdaki her zeytin tanesine

Simsiyah bakışlarını koyuyorum

Ve kaldırıp kadehimi

Bu rezilcesine yaşamaların şerefine içiyorum.

Burası agora meyhanesi

Burada yaşar aşkların en madarası

Ve en şahanesi

Burada saçların her teline bir galon içilir

Gözlerin her rengine bir şarkı seçilir

Sen bu sekiz köşeli meyhaneyi bilmezsin

Bu sekiz köşeli meyhane seni bilir

Burası agora meyhanesi

Burası arzularını yitirmiş insanların dünyası?

Şimdi içimde sokak fenerlerinin yalnızlığı

Boşalan ellerimde kahreden bir hafiflik

Bu akşam umutlarımı meze yapıp içiyorsam

Elimde değil

Bu da bir nevi namuslu serserilik

Dışarda hafiften bir yağmur var

Bu gece benim gecem

Kadehlerde alaim-i semaların raksettiği

Gönlümde bütün dertlerin horan teptiği gece bu

Camlara vuran her damlada seni hatırlıyorum

Ve sana susuzluğumu

Birazdan şarkılar susar, kadehler boşalır

Umutlar tükenir, mezeler biter

Biraz sonra bir mavi ay doğar tepelerden

Bu sarhoş şehrin üstüne

Birazdan bu yağmur da diner

Sen bakma benim böyle

Delice efkarlandığıma

Mendilimdeki o kızıl lekeye de boş ver

Yarın gelir çamaşırcı kadın

Her şeyden habersiz onu da yıkar

Sen mesut ol yeter ki ben olmasam ne çıkar?

Dedim ya burası agora meyhanesi

Bir tek iyiliğin tüm kötülüklere meydan okuduğu yer

Burası agora meyhanesi

burası kan tüküren mesut insanların dünyası."

Balat’ta ki Tarihi Agora Meyhanesi Kuruluş 1890

[ozlemayral]

70 ler Sarıyer sirtlarindan iki genc kiz bize gülümsüyor

[ozlemayral]

Yıl 1925

Istanbul Eminönü ilk taksi durağı...

[ozlemayral]

Fotoğrafın çekildiği tarih 9 Şubat 1930. Yer Istanbul Şişhane

Fotoğrafın çekildiği gün Akşam gazetesi bir sokak koşusu düzenlemiş. Fotoğrafta görünmüyor ama sağda semte adını veren Altıncı Belediye Dairesi (ŞEŞHANE) binası var. Trel Apartmanı karşıda soldaki bina. Sağdaki bina Decugis evi ve burası Meşrutiyet Caddesi. Hey gidi yıllar hey. Bu tarihi fotoğraflar tam bir arşiv.

[ozlemayral]

Yıl 1957

Yer Istanbul Şişli

Fotoğraf Ozan Sağdıç

Seyyar Migros

[ozlemayral]

Yapım Yılı 1958-1959 olan Türkiye'nin milli sermaye ile yapılmış ilk 5 yıldızlı oteli YEŞİLKÖY ÇINAR OTEL yıkılıyor.

Küçük bir otelin ( fotoğraflarda 1955'te küçük otel) yerine yapılan Çınar Otel ülkemizin yerli ve milli ilk 5 yıldızlı oteli.

Kurulduğu günden beri Yeşilköy’ün simgesi. Haydar Çınar’ın Yeşilköy’de yapımına başladığı oteli, Tevfik Ercan satın almış.

Yıl 1958, Marmara pırıl pırıl. Çınar Otel’in plajından denize girmenin tadına doyulmuyormuş.

Yeşilköy’de düzenlenen geceler hayli rağbetteymiş. Venedik Gecesi için ustaca gondollar bile yapılıyormuş. Sadece Yeşilköylüler değil, İstanbul’un tüm seçkinlerinin eğlence merkezi olmuş Çınar. Hele 70’li yıllarda açılan diskotek tüm İstanbul gençliğinin ilgi odağı. Prenses Anne’den Prens Rainier- Grace Kelly’ye kadar o dönemde İstanbul’a gelen ünlü konuklar Çınar’da ağırlanıyor, Galatasaraylı futbolcular kamp için Çınar’ı seçiyormuş.

“Çınar’ın şaşaalı günleri gerilerde kaldı, ama bugün Çınar’a yeni bir yüz kazandırma çabalan var. Çınar Otel Yönetim Kurulu Başkanı Murat Ercan anlatıyor; ‘Çınar Otel’i gözden düşüren 1973-1975 yılları arasında yaşanan grev oldu. Yeşilköy’ün simgesi olan otelimizi, baştan başa yeniliyoruz. Hedefimiz Çınar’ı eski günlerdeki güzelliğine, önemine yeniden kavuşturmak.”

Başka bir sayfadan satır arası, “Galatarasaraylı futbolcu Gökmen Özdenak, o cıvıl cıvıl yaz günlerini, Çınar Otel’de müzik yapan Ferdi Özbeğen’i, dibindeki taşlar bile görünen denize dalıp düşen kolyeleri çıkarmalarını unutamıyor”.

Uğur Dündar : “1961 yazı. Çınar Hotel plajında cankurtaranım. Fenerbahçe’nin efsanelerinden Can Bartu ağabeyim balayında otelde kalıyor. Lodosun denizi karıştırdığı bir gün alyansını düşürdü. İkinci dalışta yüzüğü çıkarınca dost olduk. Küçük oğluma adını verdim.”

Bülent Ecevit’in 1962 yılında Çınar Oteli’nde çekilen fotoğrafları tarihe geçen fotoğraflardan

Mimarisi, denizi, plajı, havalimanına yakınlığı dolayısıyla sıkça ağırladığı yabancı konukları, onlar için Paşabahçe gibi yerli üretim hediyelik eşyaların satıldığı tasarım mağazası, eğlenceleri meşhur. Hatta bugün bile pek çok kişinin Çınar Otel kartonu içinden çıkan hatıra fotoğrafları bulunur. Pek çok eski Türk filminde ‘Çınar’ arka plandadır.

1959’da inşaatı biten otel sık sık, meşhur Hilton ile -ilk bakışta mimari bir benzerlik de var- karşılaştırılıyor ama yapımında çalışan işçilerden, sahiplerine ve çalışanlarına Türkler tarafından yapılıp işletildiği vurgulanıyor.

Mimarlar da Türk: Rana Zıpçı, Ahmet Akın ve Emin Ertam.

1959’da inşaatı biten otel sık sık, meşhur Hilton ile -ilk bakışta mimari bir benzerlik de var- karşılaştırılıyor ama yapımında çalışan işçilerden, sahiplerine ve çalışanlarına Türkler tarafından yapılıp işletildiği vurgulanıyor.

“Hayat dergisinin 1959 tarihli kapağında, Çınar Otel yerine Hilton Oteli adının verilmesi mimari dil benzerliklerinden dolayı”. Hilton’un dönemindeki otellere etkisine değinen bir çalışma yapan Hande Atmaca-Çetin, Zeynep Tuna-Ultav ile Funda Uz, Tevfik Ercan’ın Haydar Çınar’ın 15 odalı oteli ile arazisinin satın alıp yıktıkları küçük otel yerine bu otelin yapıldığı bilgisini veriyorlar.

[ozlemayral]

1951, Kapıkule ...

Bulgaristan'dan göç.

[ozlemayral]

Fotoğraf 1950'lere ait. Yer Çamlıca Kız Lisesi. Efsane Hababam Sınıfı filminin çekildiği yer. Fotoğrafa dikkatli bakıldığında, kız öğrencinin muzip hareketi o yıllarda bile Hababam Sınıfının ruhuna işaret ediyor sanki 😁

[ozlemayral]

Fotoğraf 120 yıl önce İstanbul Hamidiye Eftal Hastanesi'nde çekilmiş. Sol ayağından ameliyat olan o dönemin küçük kızı, yine o dönemde tedavi imkânı bulan şanslılardan...

[ozlemayral]

Fatma Girik’in annesi & Münevver Girik ve güzel yıldız Fatma Girik’in bebeklik fotoğrafı♥️

[ozlemayral]

1976 - 2018

Aynı yer, aynı araç...

Zaman diye bir şey var mı?

[ozlemayral]

Hulusi Kentmen ve eşi Refika hanım'ın düğünü (1938)

"Hulusi herkes tarafından çok sevilen, sayılan bir insandır. Herkes onu 'baba' diye sever. Ben de çok severim, 53 senemi vermişim, sevilmez mi?"

Refika Kentmen

Astsubay, tiyatro ve sinema uyuncusu, Yeşilçam’ın tonton dedesi, yufka yürekli komiseri Hulusi Kentmen’in aramızdan ayrılışının 30 . yılı anısına..(1912 - 20 Aralık 1993)

[ozlemayral]

Bir plak firmasında desinatör olarak çalışırken sesinin güzelliği fark edilen Hümeyra ile 1980 yılına gidiyoruz. 😊

"Sevgi anlaşmak değildir

Nedensiz de sevilir" 🌹

[ozlemayral]

Küçüksu Istanbul

1951

Fotoğraf George Pickow

National Geographic Arşiv

Ortadaki kadının ismi Nazan Sirman... Bir Facebook grubunda, fotoğrafta yer aldığı için o sayının ABD'den adresine gönderildiğini belirtmiş.

[ozlemayral]