#bir aşk hikayesi

[deniz-mehtap]

bizimkisi bir aşk hikayesi, siyah beyaz film gibi biraz... 🖤🤍

[siir-defterim]

BİR AŞK HİKAYESİ...

1996 yılında, Sultanahmet’te bir evde pek çok fotoğraf ve evrak bulduk. Bir çanta mektup, 7 albüm fotoğraf ve sayfalar dolusu nota.

Bir kemancı vardı fotoğraflarda ama tanıyamadım. Ev sahibi de tanımadığını söyledi. Hepsi çatıdaki bir sandıktan çıkmış. Şaşılacak şey...

O kadar çok nota sayfası vardı ki ve öylesine özenle yazılmışlardı ki hayran kaldım.

Aklıma bir anda Cihat Aşkın’a haber vermek geldi. Cihat Aşkın, memlekette keman işi konusunda bir otorite. E tabii o vakitler telefon falan yok. Birkaç örnek alıp Cihat Hoca’ya götürdüm.

Cihat hoca notaları görünce çok heyecanlandı.

-Tekin Bey, bunların devamı var mı? dedi.

-Bir sandık, dedim. Gözlerinin içi parıldadı.

-Gidelim hemen, dedi. Gittik.

Meğer tam bir hazine bulmuşuz. Çakmıyorum ki müzik işinden. Fakat Cihat hoca alıyor bir sayfa mırıldanıyor.

Baktım sahiden nefis ezgiler. Seyyan Hanım isminde bir şarkıcı varmış, ona ait eşsiz fotoğraflar. Sonra sahipsiz mektupların içindeki tarihi vesika niteliğindeki bilgiler...

Dayanamadım, sordum sonunda:

- Cihat Hocam kim yazmış bunları? Kim bu müzisyen?

- Necip Celal, dedi.

Arkadaş tanımıyorum ki... İçimden “Çok güzel” dedim. Necip Celal’se iyi. Anlamadığımı görünce o ünlü şarkıyı mırıldandı Cihat Aşkın:

“Sevdim bir genç kadını

Ansam onun adını

Her şey beni ona bağlar

Kalbim durmadan ağlar”

Yuh, bu şarkıyı kim bilmez! Tango gibi tango!

Çok acayip bir şeyler bulduğumuza bir kere daha ikna oldum. Ev sahibi bunları çöpe atacaktı. Ev temizliği diye giriştikleri işten nasıl bir hazine çıktı!

Ev sahibi kadın çok bir para istemedi.

- Aman alın götürün de yeter, dedi. Aldık, götürdük. Taksiye yükledik her şeyi.

Takside konuşuyoruz Cihat Hoca’yla. Daha doğrusu o sevinçten havalara uçmuş vaziyette. Şu ekteki fotoyu gösterdi.

- Kim bu? dedi.

- Bilmem ki hocam.

- Yahya Kemal

- Nasıl Yahya Kemal hocam bu?

- Gençliği, Paris yılları.

- Necip Celal’de ne işi var?

- E soyadı

- Soyadı mı?

- Necip Celal’in soyadı Andel. And içen kişi demek. Bu soyadını ona veren de Yahya Kemal. Böyle bir ahbaplıkları var.

- Vay be! Peki şu kadın kim?

- Ha o mu, meşhur Seyyan Hanım. Seyyan Oskay.

- Ben tanıyamadım. Çıkaramadım adını.

- Necip Celal’in şarkısını söylüyor.

- Hangi şarkısıydı?

-

“Mazi kalbimde bir yaradır

Bahtım saçlarımdan karadır

Beni zaman zaman ağlatan

İşte bu hazin hatıradır”

- Aaaa bildim, bildim. Bu şarkıyı söyleyen Seyyan Hanım mı yani?

- Evet, yalnız sözler Necdet Rüştü’nün. Müziği ise Necip Celal Andel’in.

- Nefis!

Cihat Aşkın’ın evine gittik. Büyükçe bir masa vardı. Koyduk evrakları üstüne.

Heyecanla hepsini seçiyoruz. Elime bir gazete haberi geçti, ünlü Alman sinema artisti Evelin Hold, Necip Celal’in meşhur “Mazi” şarkısını okumuş. Nerede? Kadıköy Hale Sineması’nda!

Vay be! Süpermiş.

Bir başka notta bu gazete haberinin hikâyesini anlatmış Necip Celal.

Haliyle inanmamış böyle dünyaca ünlü bir starın ülkemize gelip onun tangosunu söylemiş olduğuna:

“Çok hoşuma giden bu Alman artisti ne münasebetle ülkemize gelsin de benim tangomu okusun” demiş.

İnanmamakta ısrar eden Necip Celal’e bir arkadaşı gazetedeki bu haberi göstermiş.Haber doğru!

Beyoğlu’ndaki meşhur Tokatlıyan’da kalıyor Evelin Hold.Telefon ediyor Necip Celal.Teşekkür ediyor.Evelin Hold da kendisini uzun süredir aradığını, muhakkak görüşmek istediğini söylüyor

Necip Celal Andel de tıpkı Rodrigo gibi âmâ... Evelin Hold, Andel’in gözlerinin iyileşmesi için temennilerde bulunuyor ve Hale Sineması’ndaki konsere davet ediyor.

Evelin Hold, sahneye adımını atar atmaz salon yıkılıyor alkıştan. Hınca hınç dolu o gece Hale Sineması

Vaktiyle Londra’da duvarlara:

“Clapton is God” yazarlarmış. Evelin Hold da o gece öyle alkışlanıyor.

Sırasıyla; Fransızca, İtalyanca, Almanca şarkılar söylüyor ve nihayet sıra Türkçe şarkıya, yani Necip Celal’in Mazi’sine geliyor.

İşte o an Evelin Hold’un jesti geliyor...

Elini kaldırıp Necip Celali işaret ediyor Evelin Hold ve

“Mazi, Necip Celal” diyor.

“Ne göğsünde uyuttu beni

Ne buseyle avuttu beni

Geçti ardından uzun yıllar

O kadın da unuttu beni” diyor!

Şarkıyı o gece 4 defa söyletiyorlar Evelin Hold’a. Ortalık alkış kıyamet..

Şarkı bitince kulise gidiyor Necip Celal. Evelin Hold’a bir kere daha teşekkür ediyor ve ellerinden nazikçe öpüyor.

Fakat Evelin Hold sahiden hayran olmuş Necip Celal’e. O şiveli konuşmasıyla:

- Ne harika tangolar bunlar Necip Bey, diyor.

Velhasılıkelâm iyi dost oluyorlar...

Ertesi gece için randevulaşıyorlar. Nerede? Suadiye Plaj Gazinosu’nda.

Günlüğüne yazdığı notta Necip Celal o geceyi şöyle anlatmış:

“Suadiye plajı bana bu akşam her zamankinden daha güzel geliyor. Mehtap denizin üzerine vurmuş, etraf sessiz, konuşmadan geceyi dinliyoruz.

Oldukça kalabalığız, kıymetli artistimiz Feriha Tevfik, ağabeyim, Yusuf Kenan, Holywood muhabiri Turan Aziz ve daha bir çok sevdiğim arkadaşlarım...

Şimdi ellerimde akordeon, parmaklarım tuşların üzerinde, içimden kopup gelen bütün duygularımı söylüyor...

Kendimden geçmiş bir halde mütemadiyen çalıyorum. O da etrafın isteği üzerine Mazi’yi söyledi. Bu kadar duyarak çaldığımı hatırlamıyorum. Benden bizzat keman çalmamı istedi.

Schuman’ın Akşam şarkısı, Fibich Poem ve onun çok sevdiği Toselli serenad...

Kemandan yükselen sesler yavaş yavaş sönerken, mehtap da artık kayboluyordu.

Gazino tamamiyle bizim için kapatılmıştı. Onunla tadına doyulmaz, rüya gibi bir dans ettik, eğlendik.

Dans ederken bana:

‘Mazi’yi hiç unutmayacağım, dudaklarımdan hiç eksik etmeyeceğim’ dedi

Vakit gece yarısını çoktan geçmişti. İçimden çoşup gelen bir takım sesler var. Kafamın içinde mütemadiyen dolaşıyor, fakat bir türlü toparlayamıyorum. İsteği üzerine akordiyonu elime alarak, ‘Ayrılık’ı çaldım.

Yanıma yaklaştı, dans eder gibiydik yine ama ele ele tutuşmuyorduk.

İşte o anda bana, üzerine çok samimi sözler yazılmış bir fotoğrafını verdi ve sonra tekrar dans etmeye başladık.

Ona bir cesaret:

‘Ne olur bu gece hiç bitmese’ dedim. Ben bu sözleri söylerken, plajın saati 3’ü çalıyordu. Sabah gidecekti. ‘Beni unutma” dedim. ‘Sen de’ dedi.

O akşam ağabeyimin Erenköy’ündeki köşkünde kalacaktım. Yayan yürümeyi tercih ederek sessizce eve geldim.

Zihnim hep onunla meşgul..

O melodiyle meşgul.

Öylece pencerenin kenarına oturdum. Dışarıda yaz böcekleri, kurbağalar ve sık çalılar arasında duyulan bir tek bülbül sesi...

Ortalık hafifçe aydınlanır gibi oldu. Gayri iradi piyanoya doğru yürüdüm. Başımda inanılmaz bir ağrı.

Hemen oturup en sessiz pedala basarak içimden gelen sesleri yavaş yavaş çalmaya başladım. Çünkü başka türlü olmayacaktı. Mümkünü yoktu.

O gece yazdığım beste ise şöyleydi...

Sevdim bir genç kadını

Ansam onun adını

Her şey beni ona bağlar

Kalbim durmadan ağlar

Kemanımla ona bir ses verebilseydim eğer

Bu sesimle ona ersem bana dünyaya değer

Ne yazıkki deniz engin şu ufuklar ölgün

Bin elemle doluyor her yeni gün...”

Necip Celal, yazmamış: Yaşamış!

Biz Cihat hoca ile evrakları toplarken, eşi Nisan Hanım geldi. Ortada bir koli ve bizi harıl harıl çalışırken görünce şaşırdı:

- Hayrola Cihat, bunlar nedir? dedi.

- Görmen lazım. Çok şaşıracaksın.

Nisan Hanım fotoğrafları görünce sahiden pek şaşırdı:

- Dayım, dedi.

Ben konudan uzağım tabii...

“Arkadaş” dedim içimden, “Konu nereden nereye geldi.”

Elbette cehaletime de ayrıca yandım.

Bütün o evraklar Cihat Hoca’’da kaldı. Uzun yıllar o notolarla uğraştı durdu. Derledi,topladı,düzeltti.

Nihayet o gün bulduğumuz eserleri bir albüm haline getirmiş.Sahiden çok sevindim buna.

Var olsun, benim için Necip Celal Andel albümünü ithaflı bir şekilde imzalamış Cihat Aşkın.

Daha böyle pek çok hikâye vardı o günlüklerin içinde. Pek çok şarkının yazılış serüveni vardı.

Tango da ne güzel bir icat be kardeşim. Yüreğini şenlendiriyor insanın..

Mazi kalbimde bir yaradır

Bahtım saçlarımdan karadır

Beni zaman zaman ağlatan

İşte bu hazin hatıradır

Ne göğsünde uyuttu beni

Ne buseyle avuttu beni

Geçti ardından uzun yıllar

O kadın da unuttu beni.

Tekin Deniz

[sdebasaran]

Hayat dün doğru sandığımız yanlışlardan ibaret değil miydi zaten?

[ozlemayral]

SIRADIŞI BİR AŞK HİKAYESİ

Macera filmlerindeki kahramanlar hep uzun boyludur, atletik yapılıdır, üçgen vücutludur, ateş gibidirler, sert mizaçlı, keskin bakışlı, yakışıklı adamlardır.

Bizim sahici kahraman Rauf ise, göbekliydi iyi mi… Hatta obezdi.

Bodurdu. Keldi.

Öyle sert bakışlar filan fırlatmaz, hayata daima kıkır kıkır gülümseyerek bakardı.

Halbuki, hayatının her saniyesi bizatihi macera filmiydi.

Ateşten gömleği giymiş, kelle koltukta yaşamış, dünyanın en tehlikeli hadiselerinin içinde yeralmıştı, kod adı Toros'tu.

Hakikaten yüreği Toroslar gibiydi.

Fırtına kasırga, bana mısın demezdi.

Savaş veya casus filmlerinde kalıpları tornadan çıkmış çakma kahramanları seyrediyoruz. Gel gör ki, atlayıp zıplayanla, uçan kaçanla yazılmıyor harbi destanlar… Toros gibi yüreklerle yazılıyor.

Beşparmak Dağları'nda kan gövdeyi götürürken çekilmiş siyah beyaz bir fotoğrafı var mesela… Belinde kemer gibi sarılmış mermi şeritleri, elinde hafif makineli, ölümle kalım arasındaki ince çizgide, sanırsın piknik yapıyor, öylesine rahat, gülümsüyor.

Rahmetlinin en ilgimi çeken tarafı buydu.

Sıradan görünümlü, sıradışı kahraman.

Mecbur insan.

Ve elbette, bu tür sıradışı kahramanların yanındaki kadınlar da sıradışı kadınlardır, sıradışı aşklardır.

Evliliklerinde mutlu, huzurlu, sakin bir hayat düşlerler ama, mecbur insan'a aşık olunca, tehlikeli, ölümcül maceralara sürüklenirler, mecburen sıradışı bir hayat sürerler.

Rauf'la Aydın'ın aşkı, tıpkı böyle bir aşktı.

Rauf esir düştü bi ara…

Adaya paraşütle atlamıştı.

Yakalandı.

Akıbeti belirsizken, Aydın'a gizlice mektup gönderdi.

“Seni Allah'a, evlatları sana emanet ediyorum, hayat işte, iyi kötü tesadüflerle dolu, bizimki böyle oldu” dedi.

Aydın ağladı, ağladı, ağladı.

Neyse ki, Rauf o cendereden kurtulmayı başardı.

Hani derler ya ölümlerden ölüm beğen diye, hep öyle oldu, defalarca ölümden döndü, kafasının üstünden cayır cayır mermilerin geçtiği de oldu, hemen dibine havan topunun düştüğü de oldu, en yakın arkadaşları kucağında şehit oldu, hem Ada'da hem Londra'da suikastlerden kurtuldu.

Aydın hep bu korkularla, bu endişelerle, hep bir kötü haber alacağım duygusuyla yaşadı.

Çocukluktan beri tanışıyorlardı.

Çocukluktan beri nişanlıydılar.

“12 yaşımdan beri evleneceğimizi biliyordum” diye anlatıyordu Aydın…

Nikahlandıklarında Rauf 25, kendisi 18 yaşındaydı.

64 sene aynı yastığa baş koydular.

Rauf henüz 1.5 yaşındayken annesini kaybetmişti.

Aydın onun için hem sevgili, hem eş, hem anneydi.

Bir anne ve babanın yaşayabileceği en ağır acıyı, üç defa yaşadılar.

Kızları Dilek'i henüz üç yaşındayken toprağa verdiler.

Küçük oğulları Münir'i altı yaşındayken kaybettiler.

Büyük oğulları Raif trafik kazasında can verdi.

Kaza mıydı, suikast mıydı, orası bile meçhuldü.

Bir anne ve babanın taşıyabileceği en ağır yükü üç defa omuzladılar, birbirlerine tutunarak, aşklarına sarılarak ayakta kaldılar, yeniden evlat sahibi oldular.

“Çocuklarım bensiz büyüdü, bensiz büyüyen çocuklarımın çocukluk hatıralarını anımsayamadığım için garip bir özlem içindeyim, ölen çocuklarımızın matemini bile yeterince tutamadım, küçük oğlumun cenaze törenine bile katılamadım, ağlamak istedim ağlayamadım, sarılıp öpmek istedim, bunu da yapamadım, içinde bulunduğumuz durum nedeniyle duygularımı dışa vuramadım, Kıbrıs meselesi yüzünden omuzlamak zorunda kaldığım sorumluluklar mı bana mani oldu, yoksa doğuştan mı böyleydim, bilemiyorum” diyordu Rauf.

Ama şunu biliyordu.

“Türkiye olmadan cennete bile girmem” diyordu!

Böylesine idealist, böylesine adanmış bir yurtseverdi.

Sakin, huzurlu bir hayat düşleyen Aydın…

İşte bu çılgın Türk'le bir ömür geçirdi.

İkbali de gördüler.

İhaneti de.

Hayallerinin yıkıldığı da oldu.

Rüyalarının gerçek olduğu da.

Bazen hüzün.

Bazen sevinç.

İnsana dair her ne varsa…

Fazlasıyla yaşadılar.

Film olsa finalini abartmışlar deriz ama, gerçek…

Son nefesini verirken Aydın'ına şarkı söylüyordu Rauf…. “Sevemez kimse seni, benim sevdiğim kadar, sevgilim sen olmasan, bu dünya neye yarar” diye mırıldanıyordu.

Böylesine sıradışı bir aşk hikayesiydi.

Rauf'unu kaybettiği gün, hayatında ilk kez ayakta zor duruyordu Aydın…

Tabutuna sarıldı, “ülkesinden önce, evimin lideriydi” diyebildi.

“Kendimi bildim bileli beraberdik biz, doğduğum günden beri, elbette hayat devam ediyor ama, bomboş bir hayatta bıraktı beni.”

Ve dün çile sona erdi.

Yiğit adamın yiğit kadını da gözlerini yumdu.

Güle güle Aydın hanım.

Toros'a selam söyleyin.

Alabildiğine uzanan Akdeniz kumsallarının dinginliğinde, yeniden el ele tutuşup, belki uzaktan gelen bir gitar tınısıyla, nihayet huzurla yürüyeceğinizi hayal ederek teselli olacağız.

Sizi asla unutmayacağız..

Edebiyat Sevgisi

Yılmaz Özdil

[sahipsizsatirlarblogspot]

Selam, tanışalım mı?

Benim adım Hüsran.

Alışılagelmiş dışında bir insanım.

Kimi ne zaman nasıl seveceğimi beceremiyorum...

Her düştüğümde aşkın peşine derbeder oluyorum işte böyle.

İçiyorum kendime hiç acımazcasına.

Böyle böyle tükendim işte.

Kıymeti yokmuş bu duyguların.

Üstüme basıp geçtiğinde anladım.

Teşekkürler, tanıştığımıza memnun oldum.

Ben Hüsran!

Bu aşktan geri kalan...

[paraspandaras]

Sen kendin bile kendini sevmezken ben seni sevdim, sen kendini bile sevemezken senin beni sevebileceğini zannettim, sen ittikçe ben sana geldim, olmayacağını için için bildiğim halde beni sevebilme ihtimalini bekledim, sen benim seni sonsuza dek senin tüm bencilliğine rağmen bekleyeceğimi zannettin… Başardın, senden umudumu kestim, bizden vazgeçtim…

D.

30.06.2023

[gelmemeyegidenlerdnn]

" Arkana bakmayı bırak... o yöne gitmiyorsun. "

[efsungeradam]

Sizce doğru mu🤭

[hiclikteyim]

Valizini toparlayıp gitmek kolay da..

Bu dağılmış benliğimi nasıl toparlayacağım şimdi ben..?

[siradanbirturankiziii]

[sadecekadery]

ŞAKAYIK

Kaynaktan çıkan su misali,

Durulmaz, sonu gelmez

Bir coşkuyla sevmiştim seni.

Sen kördün, görmedin.

Her şeyi görürken,

Benim saf sevgime kördün.

Aramıza çok şey girdi.

Aramıza renkler girdi, mevsimler girdi.

Ama en çokta biz girdik.

Ve şimdi yokluk içindeyim.

Her şey gitti ve sen gittin.

Sen gittin ve her şeyim gitti.

İnce yollarda yürüyorken,

Belki ateşlerin içine düşerim,

Belki de oralarda sana rastlarım.

Şimdi ise sadece yokuz.

Sen gittin, ben gittim,

Geriye ise sadece biz kaldık.

Vedalar acıtır.

Ama en çok da,

Şakayıkların solduğu vedalar acıtır.

Nefesimdin, sesimdin.

Şimdi ise buralara,

Bir ölünün sessizliği hakim.

Ben solmuş bir çiçek;

Sen ise çiçek solduktan sonra yağmış yağmur.

Boş ver, unut gitsin,

Tanıştık, yaşadık ve ayrıldık.

Kader

[yorgunherakles]

sana uzaktan vurgundum. çok saçma biliyorum. - anlatmaya devam et sonra ne oldu ? - seni tanıdım. beni senden kurtardın.

selim ileri - kırık bir aşk hikayesi

[hissilnce1]

Bazen susan olmuyor beklesen olmuyor napıcanı bilmemek çok zor şey. Birinde ayrı kalmamanı bu kadar zor olduğunu bilseydim hiç düşer miyidim yollara …

[imkansizibasaranadam]

Bitmedi mi çektiğimiz çile?

[hurdahas-blog]

"Unuturum dedim, alışırım dedim, geçer yani, Direndim! Üçüncü günün sonunda dayanamadım abi, aradım bunu "görüşebilir miyiz?" dedim ikiletmedi beni "olur" dedi. Sözleştik Pazar akşamına, durup durup aynanın karşısında buldum kendimi. Şöyle otururum, böyle gülerim, öyle bakarım."Neden gittin"falan demeyecektim.

Ama hayatımda ilk defa cesur olacaktım abi ben, oturacaktım karşısına, gözlerimi üzerine dikip ezberleyecektim o'nu.

Çok güzelsin diyecektim.

Unutamıyorum diyecektim.

Ellerimi açıp avuçlarımı gösterecektim bak bu avuçlar bir tek senin adının geçtiği dualar için açıldı Râbbe diyecektim.

Belki tutamaz kendimi ağlardım.

Bir daha çok güzelsin derdim. Bir daha.. Vuruldum işte lan sana derdim.

Geçen bir arkadaşım iki kişi arasında kalmıştı, mesela dedim, ikisinin de böbreğe ihtiyacı olsa hangisine böbreğini verirdin ? Öyle baktı yüzüme abi. Ben buna gidip, bak sana böbreğimi veririm diyecektim. Tereddütsüz, şüphesiz veririm. Belki geri döndürmeye yetmezdi ama bilirdi abi. Bende kurtulmuş olurdum bu belkilerden.

-Deseydin işte.

Diyemedim abi. Gelmedi!

Sabaha kadar bekledim sözleştiğimiz yerde, zil zurna sarhoş olmuşum, yığılıp kalmışım evin kapısına. Bir dahada aramadım bunu, o'nun beni aramasını beklemedim dersem yalan olur. Bekledim.

En acısı ne biliyor musun abi, bu yirmi ikinci Pazar, şimdi arasa dese ki "filanca yerdeyim, gel" buradan kalkar giderim. Bu kafayla, bu soğukta, şu üstümdeki gömlekle kalkar giderim.

Cam kırıklarıyla döşenmiş olsalar o'na giden yolları, yalın ayak, koşa koşa giderim.

En tuhaf da ne biliyor musun abi ? "Neden gelmedin?" falan diyemem. Çok güzelsin derim. Uzatıp ellerimi, bak bu avuçlar bir tek senin adının geçtiği dualar için açıldı Rabbe derim...

Şimdi istese abi, Böbreğimi veririm."