snowflake-14

[snowflake-14]

Eger karşılıksız da olsa koşulsuz severseniz o kişi zaten sizindir. Kalbinize kurulan kocaman bir vadi gibi..

[snowflake-14]

kendimi alnımdan öpüp ''iyi dayandın'' demek istiyorum.

[snowflake-14]

Hayırdır inşallah

onun sesi>>>

[snowflake-14]

Balkondasın, dizlerini kendine çekmiş, ağrıyan başını da yaslamışsın, öylece gökyüzünü izliyorsun. Kabullenmişsin geçmeyeceğini, farkındasın artık, bu olanların ne kadar can yaktığının. Elinden hiçbir şeyin gelmemesine mi kızıyorsun yoksa canını yakmalarına izin verdiğin için kendine mi? Arabalar, insanlar geçiyor balkonun önünden. Şarkılar değişiyor. Hiç birini fark etmiyorsun. Çok dalgınsın, az önce bir yıldız kaydı fark etmedin. Anlam veremediğin bir yorgunluk ele geçirmiş seni. Üşüdüğünü hissetmiyorsun. Ah küçük güzel kızım, bu böyle nereye kadar?

[snowflake-14]

Maybe they'll leave you alone, but not me

[snowflake-14]

:)

[snowflake-14]

Var olmayı hiç öğrenemedim.

[snowflake-14]

Bir Çin atasözü diyor ki; “Kopan bir ipe sımsıkı bir düğüm atarsanız, ipin en sağlam yeri artık bu düğümdür; ama ipe her dokunuşunuzda canınızı acıtan nokta da orasıdır.” Hayat, bu düğümlere verdiğimiz anlamların bütünüdür biraz. Koparttığımız her bağ, can yaksa da güçlendirir.

[snowflake-14]

"tanrım merhaba, cehennemi dökmeye ne gerek vardı dünyaya?"

[snowflake-14]

Kendimi tanıyamaz oldum. Dündeki bana bakıyorum da çok kırgın bakıyor bana.Sanki yazık der gibi bu sen ben olamazsın der gibi...Ne değiştirdi beni zaman mı bilmiyorum insanlar mı bilmiyorum tek bildiğim değiştiğimin bile farkına varmadan değişmiş olmam.Hiç bir zaman kötü biri olduğumu düşünmemiştim yada acımasız duygusuz bir insan olduğumu ama tam olarak bu oldum.Acımasız duygusuz kötü bir insan...Önceden kimsenin kötü olduğunu düşünmezdim mesela herkesin içinde iyi bir tarafı olduğuna inanırdım bizden bu tarafını sakladığına, zaaflarını sakladığına...İnsanları kötülüğe şartların ittiğini düşünürdüm hep içten içe iyi olduklarını... Artık bu inancım kalmadı kötülerin var olduğuna inandım...Kötü olan insanların kalbinde gram iyilik olduğunu düşünmüyorum artık... Düşündüğüm o insanlar kadar kötü olup olmadığımı bilmiyorum ama her geçen gün o insanlardan olmaya adım attığımı çok iyi biliyorum.Her geçen gün umutlarım ölüyor , sevdiğim insan sayısı azalıyor ,yüzümdeki gülümseme yapmacıklaşıyor artık.Artık karşımda ağlayan insanlara tepki vermiyorum üzülmüyorum bile.Hatta hak ettiğini düşünüyorum oysa kimse canın yanmasına hak etmez derdim önceden.Abi ben bu muyum ,dün karıncayı yanlışlıkla ıslattım öldü mü diye oturup ağladım ama bir ay öncesi anneannemi kaybettiğimde gram tepki vermedim.Benim kalbim ölüyor her geçen gün.Duygularım ölüyor...Çok acımasız bir insan oluyorum diyorum ya beni ben bile tanıyamıyorum...Lütfen mesafe koyun bana uzak durun benden bugün değilse yarın sizi de üzmekten korkuyorum...Kimseyi üzmek istemiyorum ama artık ben bile bana engel olamıyorum....

[snowflake-14]

Bugün iyi hissetmiyorum. İnsanlarla konuşmak bile yeterince zor gelmeye başladı. Kendi suskunluğum acıtıyor artık. Müziklerde buluyorum kendimi ve çok uzun sürelerde müzik dinliyorum. Şarkıların nasıl değiştiğini anlamıyorum. Kafamın içinde o kadar çok vakit geçiriyorum ki... Başım sürekli ağrıyor. Dünyayı yavaş çekimde yaşıyorum. Her şey çok zor geliyor. Geçer mi? Sanmam.

[snowflake-14]

"Ölmeyi istemek, ölmekten daha korkunç loriana."

[snowflake-14]

"ruhumu dinginleştiren, huzur bulabildiğim, nefes alabildiğim tek yer bir kitapçı dükkânı."

[snowflake-14]

Delibal’ın fazlası zehir Füsun’üm,delibal zehir.

[snowflake-14]

Fransızlar iki yüz elli yıl önce ilk tımarhaneyi inşa ettikleri zaman bir İspanyol şakasını hatırlıyorum: “kalanların akıllı olduklarını düşünelim diye bütün delileri özel bir eve kapattılar.”

- Timsah, Fyodor Dostoyevski

The Exercise Yard, Vincent Van Gogh