#
Correspondencia
Explore tagged Tumblr posts
Text
LA COMPLICADA ESPIRITUALIDAD DE MONTE VERITÀ.
De hecho, el lugar tenía ya desde el S.XV unas reminiscencias sagradas, puesto que en el 1428, en una fuente –La Fonte della Madonna- a 150 metros de donde se alzaría la comunidad, se había aparecido la Vírgen. Tambíen hubo un Santuario dedicado a la Vírgen. Por si ésto fuera poco, en los siglos XVI y XVII, el lugar había sido escondito de la secta de los Waldenses –los que viven en el bosque-. La vocación religiosa de la zona, parece incluso més antigua, dado que por los alrrededores se han encontrado restos megalíticos y, según parece, los restos de algún castro u oppidum, incluso un auténtico Santuario celta. El mismo nombre de Ascona, nos remontaria a una antigua Diosa Madre de orígen prehistórico.A buen seguro que todos éstos datos influyeron en la elección del lugar por los hermanos Graeser. Y, aunque ésto no lo supieran nuestros protagonistas, según unas mediciones efectuadas en el año 1977, Monte Verità es uno de los tres lugares de Suiza donde pueden apreciarse fuertes anomalías magnéticas, seguramente a causa de los depósitos de ferrita.
Hay que reconocer que el nombre, sumado a la belleza natural del lugar, puede despertar algunos sentimientos de religiosidad relacionados con el misticismo, religiosidad mística inspirada en "La naturaleza de Nuestra Señora". Es interesante añadir que las vistas desde Monte Trinita, donde estas siete personas vieron por primera vez el futuro Verita Monte, las tres colinas de Monte Verita, de hecho, se parecen una mujer acostada. Esta semejanza es aún más sorprendente cuando uno se acerca por el camino a pie, al ver lo que se parece a tres generosos "pechos", que, en primer plano, el famoso "Monte Verita " (un verdadero monte de Venus ), como se puede ver no muy lejos del actual puente de la carretera que atraviesa el río Maggia, para enlazar con la llanura Locarno Ascona.
Entre sus fundadores Oedenkoven, tenía a través de lazos familiares relación con los círculos de Helena Petrova Blavatsky, una de las fundadoras de la Sociedad teosófica, quien es muy posible que estuviera enterada del propósito de fundar esa comunidad. En intercambios de correspondencia anteriores a la compra ya se hablaba de organizar una especie de monasterio teosófico la “Fraternitas”, el documento habla, entre otras cosas de dieta vegetariana, la teosofía y la vida según la fraternidad universal.
El propósito declarado de Oedenkoven, hijo aún muy joven de un rico industrial de Bélgica, fue el de construir un sanatorio dedicado a lo que hoy llamaríamos "naturopatía". En este sentido, él y sus amigos fueron sin duda pioneros. La reforma se orientaba tanto a los alimentos, como a la ropa y a las relaciones sociales. El proyecto de Hoffmann-Oedenkoven en Monte Verità tuvo desde su inicio el retorno consciente a la naturaleza, llamado lebensreform (reforma de vida), que podía alcanzarse por medio del vegetarianismo y el nudismo, así como la liberación del hombre –entendido como unidad del cuerpo, el alma y el intelecto– a través del potencial físico e intelectual reprimido. El cuerpo fue el protagonista. La enseñanza consistía en usar "ritmos biológicos primitivos", la práctica de tratamientos de helioterapia (curas de sol) y ejercicio físico. Bajo la visión de un esfuerzo autopedagógico que revitalizara al cuerpo, se obtendría la pureza de espíritu.
Por otro lado, Oedenkoven no era hostil al progreso. Podía apreciar la comodidad que proporcionan algunas innovaciones tecnológicas, siempre que no se degradase la naturaleza circundante. Una gran parte de sus esfuerzos se orientaron en convertir a la cooperativa económicamente viable. En 1905, cinco años después de su entrada en escena, publicó un folleto titulado "Normas Provisionales de la Sociedad Vegetariana del Monte Verita", donde leemos que el objetivo de la cooperativa fue el desarrollo de nuevos estilos de vida (hoy diríamos "alternativa"), para "un mejor acuerdo con las leyes de la naturaleza".
Esta armonía con las leyes de la naturaleza está simbolizado por el signo Taoista del Yin-Yang, que aparece en el techo, encima de las ventanas del edificio principal de la cooperativa Monte Verita, construido en el año 1904 a petición de su amigo Henri Odenkoven por Walter Hoffmann (1871-1904). En ese punto, podríamos decir que el edificio central, que son sólo escaleras, era una especie de templo taoísta. De alguna manera, este templo está todavía allí en el vacío persiste debido a que conserva la terraza existente, que es en realidad nada más que la base del antiguo edificio. Además no debemos olvidar que la esposa legal de Oedenkoven Isabelle, era grado VIIº de la Sociedad esotérica Ordo Templis Orientis, sociedad semejante a la Masoneria, vinculada con Alister Crowley y la mágia.
Su compañera, Ida Hofmann-Oedenkoven (1864-1926), pianista austro-húngara estaba dotada también con un sentido práctico, sabiendo que debemos ser más receptivos y sensibles a los valores intangibles de la existencia. A ella debemos el nombre de algunos nombres wagnerianos de Monte Verita "The Glade Parsifal" (Parsifalwiese), "El Peñón de las Valkirias" (Walkürenfelsen), etc., Haciendo de la colina una especie de Asgard o Salón de la música wagneriana. Por lo tanto, cabe preguntarse si algunos Monteveritani no han hecho una conexión entre Asgard y Ascona. Dada la wagnéromania de aquellos tiempos, esos nombres sin duda podrían ser considerados una atracción turística importante.
Sin embargo, no podemos decir que las motivaciones de Ida Hofmann no eran más que turísticas (aunque, al igual que su compañero, estaba preocupada por la viabilidad económica de la empresa). De hecho, también tendrá la redacción de por lo menos tres libros: el primero da consejos para "el desarrollo armónico de la Condición Jurídica y Social de la Mujer"; el segundo está dedicado a la promoción del végétarianismo, mientras que el tercero se describe la historia "y no verdadera narración" de Monte Verità. Es decir, que junto al pequeño libro de Adolfo Grohmann, un folleto de humor anarquista, Erich Mühsam que se quedó en el Monte Verita en 1904, así como algunos artículos laudatorios a veces, o a veces polémicos, en la prensa, fué uno de los primeros textos que han ayudado a difundir el mito de Monte Verita. Ida Hofmann describe su encuentro con Henri Oedenkoven en el verano de 1899, en un instituto de la "naturaleza curativa", el Naturheilanstalt Rikli Veldes en Austria, donde nació la idea de establecer un sanatorio mucho más vanguardista en algún lugar al sur de los Alpes.
Es interesante para nuestros propósitos que Ida Hofmann guardara ciertas distancias con las "antiguas supersticiones", incluyendo el cristianismo al que considera osificado. Uno de sus autores favoritos, fué el ruso Lev Tolstoy, en particular sus obras menos conocidas hoy como “El reino de Dios está en nosotros” (1893 - Master Eckhart hubiera dicho lo mismo!) y la nota de “la decepción de la Iglesia (1900, lo que le valió la excomunión de la Iglesia Ortodoxa en 1901). Sin embargo, Ida Hofmann mantuvo ciertas distancias con las nuevas teorías esotéricas-religiosas de su época, como: "Ciencia Cristiana", la teosofía, el espiritismo, la espiritualidad, el misticismo, etc.,
aunque ella misma presentara a los monteveristas a Theodor Reuss, máximo dirigente de la Ordo Templi Orientis y que gracias a ella y a su compañero, el bailarin checo Rudolf de Laban, tambien miembro de OTO y su compañera Mary Wiegemann, se instalara en Monte Verità. Asimismo, considera que la mayoría de las experiencias "suprasensibles del mundo" no son más que percepciones ilusorias inducidas por la irritación excesiva del sistema nervioso, y las consideraba indeseables para la salud de nuestro organismo. A pesar de esto, ella acepta con curiosidad apologistas y acoge con amabilidad a personas de todas las creencias religiosas (ortodoxos o heterodoxos), teósofos, espiritistas, etc., Interesados en el sanatorio Monte Verita. A pesar de las reservas mencionadas anteriormente, cabe destacar que dos lugares de su libro el "misticismo" (y no "mística") adquiere una nota muy positiva, la palabra "místico" parece referirse al instrumento mientras una "conciencia de la determinación de su propia individualidad". Podemos deducir que en cierta medida para Ida Hofmann, lo místico es una forma de interioridad, es decir, un camino para el verdadero conocimiento de sí mismo.
Gräser, Gustav (1879-1958) Aunque este joven profeta en sandalias (que sólo tenía 21 años en el momento de incorporarse al grupo en 1900), no parece haber sido muy bien recibido por Ida Hofmann y Oedenkoven, hay que reconocer que el mito de Monte Verita no habría llegado a ser lo que es sin este personaje carismático. Nacido en Kronstadt (rebautizada Stalin en 1950 y Brasov en 1960), es decir, uno de los siete pueblos o ciudades fortificadas de Transilvania, construida en el siglo XIII por los Caballeros Teutónicos, Arthur Gustav Graser ( llamado Gusto Gras) fue sin duda un caballero teutónico en lo físico, pero absolutamente nada marcial o militarista en las profundidades de su alma. Muy por el contrario. Su oposición a cualquier forma de violencia, que profesaba a lo largo de su larga vida, a veces a costa de enredos serios con las autoridades - incluyendo al menos dos de cárcel, e incluso la pena de muerte en 1915, de la que salvó por poco por la llegada de su esposa, acompañada por una de sus cinco hijas - le valió el epíteto de "Gandhi del Oeste".
Muchas personalidades famosas que han conocido y amado - y que a veces tuvieron que intervenir en su favor después de algunos problemas con las autoridades, entre ellos el profesor Auguste Forel, Hermann Hesse y Thomas Mann, quien dice que Gräser es un hombre de corazón puro. Un poco como los predicadores cátaros, o como Meister Eckhart, viaja grandes distancias a través de Europa, principalmente a pie, a veces en un pequeño remolque tirado por dos caballos, junto a su esposa y seis niños que no eran todos de la misma.
Antes de unirse al grupo fundador Monteveritani, Gustav Gräser dio un breve aprendizaje con el "místico pintor" Diefenbach Karl Wilhelm (1851-1913), cuyas obras siguen siendo expuestas en el Musée de la Chartreuse en la isla de Capri. De éste breve aprendizaje con Diefenbach, hay una tabla que ilustra el ideal de la desnudez y volver a la naturaleza, que se encuentra en el Museo de la Casa Anatta (Fondazione Monte Verita).
De hecho, Gustav Gräser rara vez ha permanecido en el territorio de Monte Verita, pero si el tiempo suficiente en la periferia, en particular en una o más de las cuevas rocosas.
Gräser Gusto también tenía una casa construida entre 1903 y 1906 con su hermano Karl Gräser: "La casa de Demian" (Demianhaus, en palabras de Hermann Müller, destacando la residencia y encontraron inspiración una vez que Hermann Hesse). Esta casa todavía existe, pero parece que ahora está en peligro de demolición. Para los artistas, escritores y poetas, una figura tan extrema que Gustav Gräser era obviamente más atractiva que los otros copropietarios de la Colonia Monte Verita vegetariana, incluida la libertad de puesta en escena teatral, se limitaba en gran medida por la conciencia razonable y racional de lo que era físicamente posible. Esto dio lugar a una situación paradójica, es decir, que los visitantes vinieron a vivir al Sanatorio Monte Verita, pero lo que esperaban encontrar, sobre todo, era al “ermitaño” que llevaba una vida desnuda en una cueva.
De todos modos, Gustav Gräser (tal vez inspirado por su encuentro con el hermano de Isadora Duncan, Raymond en París en 1901) Se dice que es el instigador de bailar desnudo - o casi desnudo - celebrados al claro luna, en círculos de gran tamaño, a veces alrededor de un fuego, lo que habría implicado un máximo de sesenta personas, “las mujeres y los hombres de los bosques" (Waldfrauen und Waldmänner). Era danza religiosa o extática, probablemente con algo erótico sexual pero no en el sentido habitual del término. Los críticos hablaron de orgías, pero en realidad, los participantes buscaron algo más universal que la unión carnal, es decir, estar en comunión con la naturaleza y redescubrir la "interioridad mística". Hablamos de esto como Waldandachten de "Meditaciones de Bosque".
En el dialecto local de los lugareños hablaban de Balabiott, que significa "el poseído" por algunos - o según otros, simplemente: los que "bailan desnudos" en los claros de la montaña. Entre los locales, algunos parecen haber reconocido a las danzas religiosas sinceras y genuinas en el día y / o noche, mientras que la mayoría quedaron impactados por la desnudez. De todos modos, como bien dice Hermann Müller, el carisma de Monte Verita era en gran parte “Gioia Monte” (Monte del Gozo) como Gustav Gräser solía llamar "su" Monte Verita. Y da una larga lista de autores que se han ocupado de este tema: Erich Mühsam, Frederic van Eeden, Hermann Hesse, Goetz Bruno, Johannes Schlaf, Hauptmann Gehard, Oskar Maria Graf, Jung Franz, Szittya Emil y otros.
Entre estos autores, Hermann Hesse es probablemente el que más conoció a Gräser Gustav, a quien visitó varias veces. En el se inspiró para describir el héroe de su novela Demian.
Su esposa, Elizabeth Dörr (1876-1953), de quien estuvo claramente enamorado Hesse, se convierte en la señora Eva en la misma novela. "Yo vivo desnuda y excitada, como un ciervo en el bosque de rocas", escribió sobre su primera visita a su amigo en el bosque Arcegno. Estudian los Upanishads. Más tarde, Gustav Gräser le confió su traducción libre (o paráfrasis) el Tao Te Ching de Lao-Tzé. Inusual ya que según él, Tao significa "deshielo" o "rocío", como si se tratara de una palabra alemana (Tau = "rocío"). Su estilo es original y, a veces salpicado de buenos hallazgos pero el léxico es veces bastante inmaduro, lo que sugiere que Gustav Gräser era mejor como Maestro de vida, mientras que Hermann Hesse fue sin duda un maestro mayor de la lectura. Referencias a Jesús, Nietzsche y Maître Eckhart (que probablemente ha leído en la traducción de 1903, publicado por un amigo de Erich Mühsam, es decir, Gustav Landauer –otro miembro de la Sociedad Teosófica-: nacido en 1870 - fue asesinado en 1919, tras la revolución de noviembre de 1918 en Munich), se encuentran también referencias a autores clásicos como Rousseau, Tolstoi y Leaves of Grass (Hojas de hierba) Walt Whitman (1819-1892).
Gustav Gräser estaba al tanto de un acercamiento entre el libro de Whitman y su propio nombre, por ello en señal de saludo, a veces se ofreció a los visitantes una brizna de hierba (Una hoja de hierba).
LA DANZA EN MONTE VERITÀ
La danza como el arte del cuerpo por excelencia encontró en Monte Verità el centro ideal. Aquí, la danza se convirtió en la expresión más emblemática, en el símbolo ideal y unificador de un mundo heterogéneo de ideas y personalidades.
Varios innovadores de la danza fueron atraídos por Monte Verità. En 1909, Jacques Dalcroze, estudioso del sentido rítmico originario de la danza, permaneció varios meses en la colonia.
En 1913, la influencia de Isadora Duncan en Monte Verità quedó grabada tras su visita. Habiendo sido la primera en inspirarse en las esculturas griegas y en la eurritmia (síntesis de música y movimiento acorde a la metodología del ritmo plástico) de la antigüedad clásica para sus interpretaciones, fue quien la difundió desde 1899. Fue refutada por su danza con los pies desnudos y adorada por otros como la sacerdotisa de una nueva danza sagrada. El bailarín húngaro Rudolf von Laban (1879-1958), quien había iniciado una escuela de danza dramática en el teatro nacional de Bratislava y, hacia 1910, abierto una escuela de danza libre y absoluta en Mónaco, en 1913 decidió fundar en Monte Verità una filial de su escuela, bautizándola como "Escuela de arte cooperativa individual de Monte Verità", cuya tarea fue encontrar una forma de vida simple para alcanzar la regeneración vital de las artes, basada en las ideas difundidas porgesamtkunswerk (síntesis de las artes).
Se rechazó toda forma artística esquemática e institucionalizada. El retorno al ritmo original del movimiento fue la reforma principal de la danza.
En la nueva escuela, la teoría del movimiento de Laban se basó en los factores de movilidad: el peso, el tiempo, el espacio y el flujo. Los cursos se dividieron en cuatro secciones: el arte del movimiento, el arte del sonido, el arte de la palabra y el arte de la forma. Con la esperanza puesta en el trabajo comunal, Laban esperaba encontrar la fusión del individuo en una danza común, de manera que cada integrante mantuviera una expresión libre total que vibrara al unísono con los demás. Para Laban este sueño se llamaría la Catedral del futuro. La nueva escuela de danza estuvo regida por los principios del cooperativismo; sus discípulos adoptaron una estricta alimentación vegetariana, sembraban, cocinaban, hacían sus vestidos, hacían ejercicio al aire libre con los pies desnudos, en flotantes túnicas, tratando de penetrar en los secretos del cuerpo y su relación con el espacio y la naturaleza.
La creación coreográfica de Laban era concebida como poesía danzada y lo llevó a crear para Monte Verità obras como la danza dramática, El viaje al infierno de Istar, inspirada en mitos de la antigua Babilonia, y Danza la baqueta del tambor, inspirada en las antiguas religiones de México. Entre las alumnas de Laban estuvieron su asistente Mary Wigman, promotora de la danza absoluta, antecesora de la danza expresionista alemana, y Sophie Taeuber, compañera del poeta dadaísta Hans Arp.
En 1920, la escuela de Monte Verità fue cerrada tras la partida de la pareja Hoffmann-Oedenkoven, pero la danza continuó a cargo de la bailarina Charlotte Bara, quien promovió una danza expresiva de carácter ritual y religioso.
0 notes
Text
Buy Official Microsoft Word Free Download For Mac
Microsoft word 2017 for mac for free can help you create, polish, and share beautiful and professional documents. The state-of-the-art authoring and reviewing tools in Word make the creation of polished documents easy. The new Insights pane shows relevant contextual information from the web inside Word. The Design tab enables you to manage layout, colors, and fonts across a document. Get more done by working together using built-in tools to share and review documents. Several people can work on the same document simultaneously and use threaded comments to have a conversation right next to relevant text.
Word For Mac Free Download
Microsoft Word Free Download For Mac
Buy Official Microsoft Word Free Download For Mac Os X 10.6.8
Microsoft Word For Mac
Microsoft Word 2017 for mac features
Word For Mac Free Download
The Design tab provides quick access to design elements to make your documents look great.
The new Insights pane, powered by Bing, shows relevant contextual information from the web within the reading and authoring experience.
Threaded comments enable you to have useful conversations right next to relevant text.
Sharing options. Easily share your work and invite others to review or edit your documents.
Coauthoring enables several people to work simultaneously in the same Word document.
Mail Merge. Prepare correspondence using Word, Excel, and Outlook.
WHAT’S NEW
Bigasoft MP4 Converter for Mac. Bigasoft MP4 Converter for Mac is designed to convert film video to MP4 for playback on iPod, iPhone, Apple TV, Motorola, LG, Samsung, Xbox 360, Microsoft Zune, BlackBerry and so on.
This update fixes critical issues. For more information about this update, please visit the Microsoft Web site. Applies to: Office 2011, Office 2011 Home and Business Edition, Word 2011, Excel 2011, PowerPoint 2011, Outlook 2011, Office for Mac Standard 2011 Edition, Microsoft Office for Mac Home & Student 2011, and Microsoft Office for Mac Academic 2011.
Microsoft Office Suite Download. World leader in business software programs. Microsoft established itself as a world leader in technology and productivity when personal computers became ubiquitous in corporate offices and retail centres around the globe in the 1990s.
But as Microsoft works to release its Office 2016, they are offering you a peek — free of charge. This is the first time Microsoft Office suite has had a new release since 2011. To get the Preview, all you have to do is go to the Microsoft website right now.
Version 15.36:
Office Suite Security Patch – CVE-2017-8501: Microsoft Office Memory Corruption Vulnerability
REQUIREMENTS

OS X 10.10 or later, 64-bit processor
Screenshots
Microsoft Word 2017 para mac de forma gratuita puede ayudarle a crear, pulir y compartir documentos hermosos y profesionales. El estado de la técnica de creación y revisión de herramientas en Word hacen la creación de documentos pulidos fácil. El nuevo panel Insights muestra información contextual relevante de la web dentro de Word. La ficha Diseño le permite administrar el diseño, los colores y las fuentes en un documento. Obtenga más trabajo trabajando juntos usando herramientas integradas para compartir y revisar documentos. Varias personas pueden trabajar simultáneamente en el mismo documento y utilizar comentarios con rosca para tener una conversación junto al texto relevante.
Microsoft Word 2017 para las funciones de Mac
La pestaña Diseño proporciona un acceso rápido a los elementos de diseño para que sus documentos se vean geniales. El nuevo panel Insights, impulsado por Bing, muestra información contextual relevante de la web dentro de la experiencia de lectura y creación. Los comentarios hilados le permiten tener conversaciones útiles justo al lado del texto relevante. Compartir opciones. Comparte fácilmente tu trabajo e invita a otros a revisar o editar tus documentos. La coautoría permite que varias personas trabajen simultáneamente en el mismo documento de Word. Unificación de correo. Prepare correspondencia usando Word, Excel y Outlook.
Microsoft Word Free Download For Mac
QUÉ HAY DE NUEVO
Versión 15.36:
De seguridad de Office Suite – CVE-2017-8501: Vulnerabilidad de corrupción de memoria de Microsoft Office
REQUISITOS
Buy Official Microsoft Word Free Download For Mac Os X 10.6.8
OS X 10.10 o posterior, procesador de 64 bits
Related
Macbook users all know the pinch they felt from having to buy that pricey Microsoft Office suite. But as Microsoft works to release its Office 2016, they are offering you a peek — free of charge.
Microsoft Word For Mac
This is the first time Microsoft Office suite has had a new release since 2011.
To get the Preview, all you have to do is go to the Microsoft website right now.
The preview version of this suite will come fully packed with Word, Excel, PowerPoint, OneNote and Outlook to every desktop OS user. Sure, it doesn’t have the final version, and there’re sure to be some updates, but this is the chance to get your paws on Microsoft Office for free while you still can.
You will need Snow Leopard or higher to run the suite, but with the new range of Macbooks being released, that shouldn’t remain a problem for long.
The biggest update from this most recent version of Office is all in the design. Microsoft Office for Mac has had a problem of looking too dated when it comes to the Mac version, while its preferred Windows partner has that squeaky-clean, new feeling. Some people have stated that this latest version is now on par, or perhaps similar, to the Office 365 for Windows, with new flat design icons that were introduced in OS X Yosemite.
The Outlook included in the bundle is already available as a stand-alone app, while OneNote is not included in the bundle and will continue to operate as a separate download (for free) directly from the Mac App Store.
Even if it’s not the full version, it’s very well worth the look-see, because it’s definitely time to chuck that Microsoft Office 2011 as far as you can.
1 note
·
View note
Text
Amores de Tumblr
Después de haber estado esperando esta fecha, durante poco más de 5 años, por fin te iba a ver por primera vez. Había estado tachando, las fechas en mi calendario, como si así, de alguna manera, el tiempo fuera a volar más rápido. La emoción y el pánico al mismo tiempo me consumían. Tenía demasiadas ganas de verte, de sonreírte, abrazarte, sentirte y poder al fin besarte. Tenía ganas de llegar a esa estación de tren ese día de primavera y correr hacia ti, pero el miedo me paralizaba. ¿Y si no era suficiente? ¿Si solo eran fantasías como la correspondencia febril de Florentino Ariza y Fermina Daza? Quizás, cuando pisaras la estación me buscarías con la mirada, y tal vez; solo tal vez, te decepcionabas al ver una chica tan pálida y menuda. Tenía miedo, mucho miedo de no ser suficiente para ti. Te fui a buscar en la estación, Con ese vestido que tanto te gustaba, ese vestido blanco que según tú hacía resaltar mi cabellera castaña y mis ojos café, junto a los lunares de mi rostro. Tenía trozos de ti, dispersos por mi cuerpo. Tus estrellas en mi cuello, tu pañuelo blanco en mi muñeca, tu brazalete en mi brazo. Te esperaba ansiosa, soñando despierta, con que por fin cara a cara te vería, apoyada en el cuerpo del grandioso reloj dorado de la estación. Al cabo de un rato, me dirigí hacia el andén, donde se supone que nos íbamos a encontrar. Miraba hacia los lados, me sentía sola en una marea de gente. Buscaba tus ojos café junto a tu piel canela, y no la encontraba. Mientras que te buscaba con la mirada, alguien me vino por detrás y puso sus manos sobre mi cintura, junto a su cabeza en mi hombro. Me puse alerta, me dí la vuelta preparándome para embestir a quien me había cogido. Pero cuando alcé la vista, lágrimas en mis ojos, fue lo único que pasaron. Con la boca abierta aún lo intentaba asimilar. Mis sollozos aumentaron, y escondí mi rostro en tu pecho, dejando que el aroma de tu colonia me perteneciera. Por fin estabas aquí después de más de 5 años sin vernos. Era nuestro primer encuentro después de tanto tiempo. Me aparté un poco para mirarte bien, estabas despeinado, los dos primeros botones de tu polo negro desabrochados que dejaban a la vista la cadena de tu madre, y la pareja de mi brazalete en tu muñeca. Tus ojos irradiaban alegría, emoción. Tú me estudiabas en silencio, al igual que yo te estudiaba a ti. Dibujaste una tímida sonrisa.
- Después de tanto tiempo, de tantas llamadas, de tantos escritos, de tantos besos lanzados al aire. Por fin estás aquí, por fin puedo abrazarte.
- Después de aquella primera llamada tan desastrosa, ¿te acuerdas? En esa en la que estallamos entre risas porque ninguno de los dos se atrevía a hablar.
- Y las otras miles en las que te quedaste dormido. Tienes una cara muy tranquila cuando duermes ¿sabes?
- Cállate anda. - Miraste tu mirada hacia abajo y tus ojos brillaron. - Por fin dejas al descubierto tus cicatrices, son hermosas. Me has hecho esperar demasiado para conocerlas…. Por cierto, yo creía que habíamos dejado el blanco para la boda.
Me reí.
- ¿Acaso me pediste matrimonio?
- No, pero créeme, no tardaré mucho. No quiero que me arrebaten al amor de mi vida.
- Aún sigues ciego.
- No, solo soy un pobre intento de poeta, enamorado de su mejor poema.
Juntaste tu frente con la mía, y con una sonrisa enamorada me robaste un beso.
- Te amo.
- Yo tambien te amo cariño.
Por fin pude sentir tu sonrisa de cerca, por fin pude fijarme con más exactitud en tus hoyuelos y en ese fantasma de la brecha que te hiciste hace tanto tiempo por andar haciendo el cafre. Quería, que el tiempo se detuviera, que hiciera inmortal ese primer encuentro con mi amor entre letras. Entonces fue cunado nos dimos cuenta, que los dos siempre seríamos inmortales. Yo siempre sería la musa de sus poemas, y él sería el protagonista de todas y cada una de mis historias. Sería un amor inmortal entre tinta y letras.
De ahí, tanto él como yo solo recordamos las sonrisas del otro, y el sonido del bullicio procedente de la estación.
- Fonte
#Planeta de Escritores#Octubre 2019#escritos#frases#citas#notas#La chica de la tinta blanca y los ojos de cristal#Nash Lancrew#Fonte
69 notes
·
View notes
Text
Nova estación é nova cidade


As novas Estacións Intermodais supoñen a maior transformación recente e deberían ser a gran oportunidade para reestruturar as nosas cidades e rexenerar os barrios próximos. As solucións proxectadas, lonxe deste obxectivo, parecen unha suma de elementos “de compromiso” independentes que afectarán á funcionalidade futura e na que cada unha das administracións implicadas ten actuado con escasa xenerosidade segundo os seus propios intereses. O que cabería esperar, tras máis dunha década de estudos, proxectos e xestión con centos de técnicos e políticos adicados, sería unha coordinada planificación territorial e local de cada Proxecto Urbano sen perder a unidade que toda infraestrutura significa. É dicir, pensar esta nova infraestrutura como proxecto de cidade.
As Intermodais xorden para producir o cambio áxil e claro entre modos de transporte tentando minimizar os inconvenientes para competir e reducir o uso do coche privado. Onde antes chegaban trens e algún bus ou taxi, agora preténdese unha correspondencia fluída nunha ampliada Estación entre centos de buses urbanos e interurbanos, decenas de taxis e milleiros de coches privados para o novo aparcamento. É dicir, á barreira coñecida do caixón ferroviario, dun quilómetro por douscentos metros de media, únense os accesos e circulacións exteriores xunto cos novos volumes edificados. A crise recente ten evitado a maior parte dos coñecidos aproveitamentos urbanísticos e con iso maiores volumes ou obstáculos. Vigo supón a excepción, entregando en concesión solo público á iniciativa privada para financiar as obras.
Os axentes implicados e incomunicados son, por unha banda, Fomento -ADIF-, a responsable maioritaria, unha empresa de loxística que defende a eficiencia da rede en función da densidade da poboación. Doutra banda, cada Concello que aspira, sen moita forza, á integración do nodo-estación; e por último, a Xunta que completa a operación cun volume extraño anexo para buses interurbanos tramitados pola sorprendente lei de “Proxectos Públicos de Urxencia”. Que significan uns miles de veciños afectados en comparación cos millóns de “clientes” anuais?. Apenas nada e a estas alturas, o tomas ou o deixas.
Con todo, as nosas estacións a media ladeira atópanse actualmente entre barrios, un superior e outro inferior. Grazas a esta condición, non son necesarios custosos soterramentos e sería suficiente cubrir de forma estratéxica cunha nova topografía que garantise a continuidade urbana e visual. Nin un novo edificio “emblemático”, como se festexaba, nin a mínima pasarela puntual actual, senón un novo espazo público para a cidade nesa cuberta útil que conectaría sen esforzo os barrios céntricos de Fátima e Centro-Areal en Vigo, o Ensanche e Pontepedriña en Compostela, ou os periféricos de O Vinteún e A Ponte en Ourense e dos Maios e Elviña na Coruña. En canto os bordes, ao entrar en funcionamento as novas construcións quedarán aínda mil conflitos por resolver para transformar estes espazos en novos lugares atraentes para a cidade que sempre espera.


Imaxe // fonte:
1. Caixón ferroviario e bóveda de aceiro da Estación Terminal de San Cristovo, A Coruña // 2020 Google Earth
2. Interior baixo a cuberta de aceiro da Estación de tren de Compostela // Javier Pais
3. Entorno e perfil da contorna da Estación de Ourense // 2020 Google Earth
4. Diagrama "Tube and Bus in Piccadilly Circus", Londres 1929 // Renzo Picasso
07 Sermos, nº 403, páx. 29 (27/06/2020)
0 notes
Photo

Chega de suspense: o KIT12 está pronto!! Inspirado em Sereias e animais marinhos, ele está muito glamoroso e cheio de cor!! O PDF também está sendo encaminhado para todos assinantes aprovados. 🧜♀️ ⠀ ⠀ Já reparou que durante o mês de Maio o feeed fica cheio de imagens e vídeos de sereias? É por causa de um desafio chamado #Mermay. Mas o que significa? O #Mermay é uma hashtag criada pelo ilustrador da Disney @tombancroft1 com a junção das palavras em inglês Mermaid (sereia) + May (maio). Nele, durante todo o mês, todos somos convidados a criar e postar desenhos diários usando sereias com diversos temas e ir publicando com a hashtag, assim, como Tom afirma, esse desafio motiva e estimula a criatividade dos artistas e mostra a beleza dessas criaturas tão fascinantes. (Fonte: https://www.dezaina.com.br/artigo/conhecatudosobreomermay) ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ #projetopapeldecarta #mundodascartas #trocadecartas #correspondentes #snailmail #penpals #papelaria #stationery #postcrossing #longletters #snailmailideas #onlypostbox #papelariapersonalizada #oenvelope #envelopedepapel #cartas #correspondencias #penpal #bujo #lettering #lovesnailmail #letters #decotape #mermay #mermay2021 https://www.instagram.com/p/COwBeUNHZdV/?igshid=1jy8c0iv0bmyr
#mermay#projetopapeldecarta#mundodascartas#trocadecartas#correspondentes#snailmail#penpals#papelaria#stationery#postcrossing#longletters#snailmailideas#onlypostbox#papelariapersonalizada#oenvelope#envelopedepapel#cartas#correspondencias#penpal#bujo#lettering#lovesnailmail#letters#decotape#mermay2021
0 notes
Text
Resumen de las Teorías de la didáctica de la matemática
Importancia de las didácticas especificas dentro de la didáctica de la matemática
La importancia que tiene las didácticas especificas dentro de la didáctica de la matemática podemos encontrar los siguientes aspectos:
Las didácticas especificas delimitan diferentes áreas y variables de las matemáticas como lo es la edad del niño/joven, región, el ciclo o el nivel que se encuentra y por ende actúan ante las necesidades y problemas didácticos que se presenten en una clase de matemáticas. (Camilloni, s.f, p. 1). Además, aportan para la planificación de la enseñanza, el desarrollo de un currículo y la práctica educativa matemática de una manera más ajustada a los fenómenos que se desea expresar, predecir, diseñar, detectar, mejorar, entre otras.
A partir de estas se examina diferentes dificultades que existan en el proceso de enseñanza y aprendizaje de las diferentes áreas de las matemáticas, en el caso de Costa Rica estas contribuyen a la investigación de problemas existentes en las aulas costarricenses.
Con cada una de las investigaciones realizadas aportan nuevas técnicas de innovación y herramientas que permitan realizar el proceso de enseñanza y aprendizaje de las matemáticas de una manera más creativa para el discente.
Estrella (2017, p. 12) menciona que “la estadística requiere de una manera diferente de pensar, en la matemática el contexto dificulta percibir la estructura, mientras que en el análisis de datos es el contexto el que da sentido”, a partir de ellos este es un ejemplo claro el aporte de las didácticas especificas dentro de las matemáticas, y el gran aporte que dan a esta área que es la Estadística y Probabilidad, brindando un conocimiento más amplio del tema.
Aporte de la Teoría Antropológico Didáctica (TAD) a las didácticas específicas.
La Teoría Antropológico Didáctica (TAD) ha desarrollado diferentes aportes en el área de la matemática y en la formación docente, como las siguientes:
La formación del profesorado ha sido un problema constante dentro del ámbito educativo, y la TAD ha estado siempre relacionada con la formación inicial y continua de profesores, ya que en ocasiones se sugiere que no se brinda los conocimientos o competencias necesarias para abordar de manera objetivo en el proceso de aprendizaje del estudiante. (Bosch y Gascón, 2009, p. 91).
Asimismo, la Teoría Antropológico Didáctica propone un modelo enfatizado a la organización de saberes, donde el objetivo es potencializar la adquisición de saberes y por ende que el profesor(a) adquiera los conocimientos necesarios para contener y desarrollar diferentes deficiencias presentes en las didácticas específicas.
La Teoría Antropológico Didáctica introduce un concepto realmente importante dentro del área de la matemática como es la noción de praxeología, que según Wilhelmi (2017), permite modelizar el saber matemático por medio de una cuádrupla: (tarea, técnica; tecnología, teoría).
Además, según Chevallard (1999), la praxeología constituye la herramienta fundamental para modelizar cualquier actividad matemática. Es claro como la TAD, por medio de la praxeología, aporta diferentes herramientas a la población docente a la hora de establecer una didáctica específica, ya que contribuye a la organización didáctica con el fin de aumentar su eficacia y ejecución en la institución, y a su vez considera los diversos procesos matemáticos identificando aspectos invariantes. (p. 6).
Finalmente, la Teoría Antropológico Didáctica realiza un aporte significativo a la hora de identificar la relación que existe entre el álgebra y la aritmética. A partir de ello, según Pozas y Santori (2016), en el marco de la TAD, el álgebra escolar no se concibe como una aritmética generalizada, sino como un instrumento de modelización que ayuda a estudiar contenidos de otras áreas, como por ejemplo, geometría, física, economía o estadística. (p.3).
Asimismo, según Bosch (citado por Munzon, 2015), el cálculo aritmético tiende a simplificar cualquier operación realizada antes de pasar al cálculo siguiente, ya que en cambio el álgebra se basa en la no reducción e incluso en la “complejización” de los cálculos y manipulaciones realizadas’’.
El aporte del Enfoque Ontosemiótico (EOS) a las didácticas específicas
El aporte del enfoque Ontosemiótico a las didácticas específicas es que se encarga de investigar, integrar, unificar y clarificar los términos usados entre enfoques y modelos en cada una de los problemas propuestos en las investigaciones realizadas, mediante (…)”un trabajo sistemático y disciplinado que garantice la validez y fiabilidad de las afirmaciones pretendidas, es decir, debe estar guiada por una metodología adecuada de investigación y por instrumentos teóricos adaptados a las peculiaridades de la investigación requerida”. (Arrieche, M.,2015, p. 173).
Entre los aportes se pueden mencionar los siguientes:
Permite comprender la complejidad que hay en los procesos de enseñanza y aprendizaje en las diferentes áreas de las matemáticas, y que cada una de estas dificultades tienen que ir abarcándose poco a poco como por ejemplo en el área del Álgebra, el EOS ha influido de manera característica en el razonamiento algebraico, tanto así que se toma en cuenta los tipos de representación usados para enseñar álgebra, procesos de generalización y por supuesto el cálculo analítico que se formula en ejercicios, cada problema propuesto requiere de técnicas y de procedimientos, la cual tiene que ir de la mano uno con otro. “El EOS se asume que en las prácticas algebraicas los procesos de particularización- generalización son esenciales y la dualidad intensivo-extensivo condiciona el progreso en los distintos niveles de algebrización en las prácticas matemáticas”. (Wilhelmi, 2017, p.220).
Una aplicación importante del EOS son el cambio de registro en sistemas de representaciones semióticas de un mismo objeto matemático y el cambio de registro de dichas representaciones se logra un aprendizaje en el estudiante aún más profundo así lo afirma Duval (2000) ‘��el aprendizaje de las matemáticas no consiste, en principio, en una mera elaboración de conceptos por los estudiantes, sino en la construcción de la arquitectura cognitiva de un dominio epistemológico’’. (Citado en Contreras, 2004, p.62).
Por lo general menciona Font et al (2007) “(…) un mismo objeto matemático (…) viene dado por distintas representaciones’’ (p.12); como por ejemplo en estadística, un gráfico nos representa un conjunto de datos, algo interesante que destacar es que por lo general en muchos libros de texto de octavo año de la educación secundaria en Costa Rica en el tema de números racionales conciben como notación fraccionaria aquella que tiene numerador, raya fraccionaria y denominador, las gráficas de pastel, rectangulares o recta numérica y la notación decimal aquella donde el punto separa la parte entera de la decimal, el hecho de solo considerar como fracciones las primeras puede considerarse un error de origen Ontosemiótico, pues el concepto de fracción no se limita a una sola representación semiótica.
Para el tema de números racionales, cabe señalar lo que indica Rodríguez (2011) que “la comprensión de cualquier concepto matemático se potencia con la utilización de más de un sistema de representación del mismo y de la facilidad para realizar traducciones de uno a otro de dichos sistemas” (p. 12).
Otra de las aplicaciones que podemos encontrar del EOS a la didáctica del Cálculo es la que presenta V. Font en su tesis doctoral, el cual se analiza el problema de la enseñanza y el aprendizaje de la derivada donde: ‘‘La noción de función semiótica, junto con las dualidades cognitivas extensivo-intensivo, expresión- contenido, son utilizadas de manera sistemática para analizar la complejidad ontosemiótica de la definición de derivada en un punto y función derivada’’ (Godino et al, 2017, p.19).
Aspectos en que la Teoría de las Situaciones Didácticas de Matemática (TSDM) están presentes en las investigaciones en didácticas específicas.
La Teoría de las Situaciones Didácticas Matemáticas (TSDM) consta principalmente de dos procesos: una de ellas es la creación de una situación a-didáctica y la segunda la adquisición de conocimiento mediante las situaciones didácticas.
De acuerdo a los conceptos anteriores la forma en que los aspectos de la Teoría de las Situaciones Didácticas en Matemática (TSDM) se encuentra presentes en investigaciones en didácticas específicas son las siguientes:
En la TSDM el saber se identifica con la noción que permite resolver clases de problemas. En este caso aplicado a la didáctica del álgebra, el objetivo no es la construcción del puzle resultante de la ampliación primera (4 → 7), sino la comprensión por parte de los alumnos de teoremas esenciales de la proporcionalidad: “si sabemos la correspondencia de 1, podemos determinar el resto”; “la reducción a la unidad da la constante de proporcionalidad”; “no importa la representación utilizada, vale con decimales y con fracciones”, etc. (p. 22).
En la didáctica de la geometría observamos por ejemplo el aprendizaje por adaptación, donde surge la interacción del sujeto con el medio en el que vive, una tarea matemática en primaria podría ser que el alumno identifique en su entorno diferentes figuras geométricas y así analizar cómo se relaciona la geometría con objetos comunes de la vida diaria. (Acosta, 2010, p. 134).
En la didáctica de la Estadística y Probabilidad la TSDM también se encuentra presente, pues se diseña una situación didáctica que permita las interacciones del alumno con el medio que lo rodea, para que logre buscar conocimientos que le permitan encontrar la solución a la dificultad planteada, Chavarría y Albanase (2019), indica lo siguiente:
Los investigadores que se ocupan de didáctica de la estadística y probabilidad apuntan a la importancia de que los estudiantes puedan experimentar en el aula. Los problemas tienen entonces que ubicarse en un contexto cercano al estudiante para que los experimentos sean accesibles y los datos de interés para el estudiante. (p.1).
Beneficios que brindaría realizar un Análisis Didáctico (AD) para la elaboración de una unidad didáctica.
Los beneficios que se obtienen de incorporar un análisis didáctico para elaborar una unidad didáctica son los siguientes:
Realizar el análisis didáctico permite contextualizar la unidad didáctica de acuerdo a una población estudiantil en particular, para la cual se va a diseñar, la cual permite elaborar categorías de acuerdo a las condiciones que tiene cada uno de los y las estudiantes. Permite contar con un método íntegro, del cual se pueda tener de referencia, señala Rico que “fundamentar un método preciso y reglado para comprender textos matemáticos escolares, es decir, para estudio, diseño e interpretación.” (p. 20).
Mediante el análisis el docente puede realizar una planificación que permita seleccionar y organizar, a partir de los objetivos, habilidades y procesos propuestos que se desean desarrollar de acuerdo al currículo vigente, Rico (2013) menciona que “trata de organizar el para qué y hasta dónde aprender determinados conocimientos sobre un tópico.” (p. 23).
Según Gallardo y González otro beneficio que obtenemos del AD es que permite plantear diferentes unidades didácticas respondiendo a cada una de las necesidades educativas de los estudiantes. Al conocer la población que se está trabajando, permite valorar si el tipo de recurso o medio utilizado va a ser de gran ayuda para los estudiantes. Un análisis didáctico abarca cuestiones didácticas primordiales y da respuesta a diferentes métodos con uso generalizado. (Rico, 2013).
Aspectos a considerar de cada una de las teorías didácticas (TAD, EOS, TSDM Y AD) para una propuesta didáctica para el tema de Números en séptimo año
A partir de la Teoría Antropológico Didáctica, se puede tomar en cuenta diferentes aspectos para realizar una propuesta didáctica en el área de números de séptimo, entre ellos podemos considerar la praxeología matemática, ya que engloba la cuádrupla (Tarea, Técnica, Tecnología, Teoría),y guarda similitud con la situación problema del programa de estudio, pues de acuerdo a Wilhelmi (2017) permite “modelizar el saber matemático; la praxeología didáctica como la organización en una institución y los medios utilizados para su control y funcionamiento en un proceso de estudio.”(p. 6).
La praxeología resulta jugar un papel muy importante a la hora de elaborar una propuesta didáctica, ya que “se desea enfatizar un sentido muy práctico de los números y sus propiedades, especialmente mediante la resolución de problemas extraídos del entorno” (MEP, 2012, p. 50), la cual debe cumplir con los requerimientos del Programa de Estudios de Matemáticas.
Asimismo, la TAD sugiere observar la forma del cómo resuelve por ejemplo una tarea y del por qué es correcta la técnica que se empleó, y de ahí denomina el momento del trabajo de la técnica a la organización didáctica cuyo objetivo es la rutinización de la técnica, que aumente su eficacia y limite su coste de ejecución en la institución.” (Wilhelmi, 2017, p. 22). El Ministerio de Educación Pública comenta que “la justificación y prueba son parte esencial de los quehaceres matemáticos y por lo tanto deben ocupar un lugar especial en la formación escolar” (p. 56). Los estudiantes, deben tratar de buscar una respuesta al mismo en base a sus ideas previas, formular cómo se enfrentarían a él, y debatir con sus compañeros sus propias conclusiones para realizar la representación gráfica del problema y resolver las interrogantes planteadas, todo esto se puede plantear en una propuesta didáctica enfocada a números.
Para el Enfoque Ontosemiótico a las didácticas específicas (EOS) se puede tomar en cuenta diferentes puntos, dos de los principales que podemos comentar sería que el EOS introduce la noción de significado pragmático (sistema de prácticas operativas, discursivas y normativas), que junto con la noción de configuración ontosemiótica de prácticas, objetos y procesos modelizan los diversos procesos matemáticos para intervenir en prácticas implicadas (Wilhelmi, 2017, p. 6), se debe considerar los atributos conceptuales, ya que sería de gran utilidad a la hora de desarrollar una propuesta didáctica basada en el área de números.
Otro elemento que se tomaría en consideración durante una propuesta didáctica en el área de números de séptimo año son los procesos matemáticos que el docente debe desarrollar, en el MEP (2012) hace referencia a ello “los procesos matemáticos se entienden aquí como actividades cognitivas (o tipos de actividades) que realizan las personas en las distintas áreas matemáticas y que se asocian a capacidades para la comprensión y el uso de los conocimientos” (p. 24).
En la TSDM el aprendizaje se da por medio de la adaptación, pues esta surge de la interacción del alumno con el medio en el que vive. (Acosta, 2010, p. 134). En el área de números esto permitiría desarrollar un tema como el de operaciones combinadas, el cual se pueden construir problemas del entorno.
La tipología de situaciones didácticas, el alumno demuestra y justifica, haciendo referencia de ello el MEP (2012) cuando menciona que “este tercer momento permite espacios para la validación de resultados, soluciones o elaboraciones aportadas, entrando en juego la argumentación y la comunicación” (p. 42).
Dentro del ámbito didáctico, la relación que existe entre el docente y el alumno se describe directamente como una actividad de producción de conocimiento por parte de la persona que recibe los contenidos, es decir, el alumno. Para Wilhelmi (2020) destaca que dicho proceso hace que el sujeto entre en interacción con un problema dado y así desarrollo diferentes estrategias y conduce a un nuevo conocimiento, ya sea rechazando algunos de ellos y produciendo unos nuevos. (p. 150).
En la TSDM para la situación de acción se plantea un juego interactivo sobre los números para ayudar a los estudiantes de séptimo a comprender la relación de orden, ley de signos u otro concepto complicado de comprender. La situación de formulación implica el debate entre varios estudiantes de las estrategias planteadas, de tal manera que todos los estudiantes puedan contribuir al conocimiento. Para la situación de validación los estudiantes tienen que debatir entre ellos y ponerse de acuerdo sobre cuál es la mejor estrategia a utilizar para enfrentarse a la situación problema.
“La síntesis evaluativa muestra los aprendizajes alcanzados, determina el desarrollo cognitivo de los escolares, enjuicia las fortalezas y debilidades del proceso de instrucción, previene sobre sus amenazas y señala sus oportunidades de mejora.” (Rico, 2013, p. 24). De esta forma el Análisis Didáctico (AD) le aportaría a la determinación de los aspectos esenciales de la evaluación del tema de Números.
A la hora de realizar un análisis didáctico, resulta beneficioso para el docente, ya que según Gallardo y González, plantear una propuesta didáctica resulta eficiente pues que se analiza las partes del material, el objetivo por el cual se desarrolla, respondiendo a cada una de las necesidades educativas. Es por ello, que sin duda utilizaría un AD para plantear correctamente no solo una propuesta didáctica para el área de números, sino además con cualquier área de la matemática.
Para el AD consideraría el análisis cognitivo, ya que para realizar una propuesta se deben estudiar bien las habilidades que se requieren lograr del estudiante y hacer un análisis de los errores que el estudiante pueda mostrar al realizar el problema planteado, y el análisis de instrucción aportaría en la propuesta , se debe integrar algún recurso o medio con la metodología de resolución de problemas que permita enriquecer más el aprendizaje en el aula y que ayude a “ la apropiación del conocimiento, lo que fomenta la iniciativa y el auto-aprendizaje” (Rojas y Sequeira, 2015, p. 38).
Referencias bibliográficas:
Acosta, M. (2010). Enseñando transformaciones geométricas con software de geometría dinámica. Universidad Industrial de Santander. 132-142.Recuperado de: http://funes.uniandes.edu.co/1169/1/132_ENSEANDO_TRANSFORMACIONES_GEOMTRICAS_CON_SOFTWARE_DE_GEOMETRA_DINMICA_Asocolme2010.pdf
Arrieche, M. (2015) Aportes del enfoque ontosemiótico a la educación matemática en Venezuela. Investigaciones en educación matemática. Aportes desde una unidad de investigación / 172-187. Recuperado de https://core.ac.uk/download/pdf/33254765.pdf
Bosch, M. Gascón, J. (2009). Aportaciones de la Teoría Antropológica de lo Didáctico a la formación del profesorado de matemáticas de secundaria. Investigación en Educación Matemática XIII. 89- 113. Santander: SEIEM.
Camilloni, A. (s.f). Didáctica general y didáctica especifica. Universidad de Palermo. 1-10. Recuperado de: https://www.palermo.edu/ACI/trabajos/Alicia-Camilloni.pdf
Contreras, Á., Luque, L., & Ordóñez, L. (2004). Una perspectiva didáctica en torno a los contextos ya los sistemas de representación semiótica del concepto de máximo. Educación Matemática, 16(1), 59-87. Recuperado de: http://funes.uniandes.edu.co/13059/1/Contreras2004Una.pdf
Chavarría, G. y Albanese, V. (2019). Contextualización activa de los problemas en estadística y probabilidad del currículo costarricense. En J. M. Contreras, M. M. Gea, M. M. López-Martín y E. Molina- Portillo (Eds.), Actas del Tercer Congreso Internacional Virtual de Educación Estadística. Recuperado de: www.ugr.es/local/fqm126/ civeest.html.
Chevallard, Y. (1999). El análisis de las prácticas docentes en la teoría antropológica de lo didáctico. Recherches en didactique des mathématiques, 19(2), 221-266. Recuperado de: https://edisciplinas.usp.br/pluginfile.php/118315/mod_resource/content/1/articulo_chevallard_TAD_1999.pdf
Font, V., Godino, J., y D’Amore, B. (2007). Enfoque ontosemiótico de las representaciones en educación matemática. For the learning of mathematics, 27(2), 3-9. Recuperado de: http://www.ugr.es/~jgodino/funciones-semioticas/enfoque_ontosemiotico_representaciones.pdf
Gallardo, J. y González, J. (s.f). El análisis didáctico como metodología de investigación en educación matemática. Universidad de Málaga. 1-18.
Godino, J. (2012). Origen y aportaciones de la perspectiva ontosemiótica de investigación en Didáctica de la Matemática. Investigación en Educación Matemática XVI. 49 - 68.
Godino, J. D., Batanero, C., & Font, V. (2007). Un enfoque ontosemiótico del conocimiento y la instrucción matemática. ZDM. The International Journal on Mathematics Education, 39, 127-135. Recuperado de: http://funes.uniandes.edu.co/558/1/sintesis_eos_10marzo08.pdf
Godino, J. y Neto, T. (s.f). Niveles de algebrización de las prácticas matemáticas escolares. Articulación de las perspectivas ontosemiótica y antropológica. Avances de Investigación en Educación Matemática. 1-24.
Godino, J., Burgos, M. y Wilhelmi, M. R. (2020). Papel de las situaciones adidácticas en el aprendizaje matemático. Una mirada crítica desde el enfoque ontosemiótico. Enseñanza de las Ciencias, 38(1), 147-164. Recuperado de: https://ddd.uab.cat/record/219444?ln=ca.
MEP. (2012). Programas de Estudio Matemáticas. San José, Costa Rica.
Munzón, N. R., Bosch, M., & Gascón, J. (2015). El problema didáctico del álgebra elemental: Un análisis macro-ecológico desde la teoría antropológica de lo didáctico. REDIMAT-Journal of Research in Mathematics Education, 4(2), 106-131. Recuperado de: https://hipatiapress.com/hpjournals/index.php/redimat/article/view/1386/pdf
Pozas, D. y Santori, M. (2016). El álgebra elemental en la escuela secundaria. Un análisis desde la Teoría Antropológica de lo didáctico. Revista digital Matemática, Educación e Internet. 16(2), 1-14. Recuperado de: file:///D:/Downloads/Lectura%201%20Pozas%20et%20al.%20(2016)%20(2).pdf
Rico, L. (2013). El método del análisis didáctico. Revista Iberoamericana de Educación matemática. 11-27. Recuperado de: http://www.fisem.org/www/union/revistas/2013/33/ARCHIVO6.pdf
Rodríguez, S. (2011). Traducción de enunciados algebraicos entre los sistemas de representación verbal y simbólico por estudiantes de secundaria (Tesis de Máster, Universidad de Granada. Recuperado de: file:///D:/Downloads/Rodriguez-Dominguez%20(2011)%20(1).pdf
Rojas, E. y Sequeira, R. (2015). Recursos didácticos para la enseñanza de las matemáticas. San José, C. R.: EUNED.
Wilhelmi, M.R. (2017). Didáctica del Álgebra. En J.M. Muñoz-Escolano, A. Arnal-Bailera, P. Beltrán-Pellicer, M.L. Callejo y J. Carrillo (Eds.), Investigación en Educación Matemática XXI (pp. 17-23). Zaragoza: SEIEM. Recuperado de: http://funes.uniandes.edu.co/11 173/1/Wilhelmi2017Didactica.pdf.
0 notes
Text
Os debuxos de Lina Bo Bardi, renovadora da arte do Brasil
A arquitecta e activista cultural Lina Bo Bardi, italiana de orixe pero nacionalizada brasileira, participou activamente nas renovacións artísticas executadas no Brasil desde os anos 60. Unha escolma dos seus atractivos, e moitas veces infantís, debuxos chega agora á Fundació Miró de Barcelona. Que enerxías irradiaría esta muller?, cantas cousas terá feito no Brasil para que Caetano Veloso teña dito dela que foi unha persoa civilizadora para o Brasil?
Lito Caramés

Lina Bo Bardi dibuixa, Fundació Miró. Casa de Vidro
Lina Bo e seu marido Pietro Maria Bardi foram responsáveis por intervenções relevantes no cenário cultural Brasileiro. Pietro estruturou o MASP e investiu na profissionalização da área no país. A arquiteta Lina atuou em diferentes áreas como design, educação, cinema, moda, meio ambiente. A Casa de Vidro, a primeira obra construída da arquiteta italiana naturalizada brasileira Lina Bo Bardi, tornou-se um ícone da arquitetura moderna e representa de forma atemporal o pensamento inovador e modo de vida do casal: simples, engajado, recheado de diversidade, possibilidades e beleza. A Casa de Vidro, projetada em 1950 (patrimônio histórico em 1987) abriga, hoje, a sede do instituto e o acervo do casal Bardi (Texto de presentación do Instituto Lina Bo e P.M. Bardi, São Paulo).
A Fundació Joan Miró de Barcelona acaba de abrir ao público unha exposición temporal “especial”. Non é habitual presentar na cidade condal un cento de debuxos dunha arquitecta italiana, pero logo nacionalizada e residente no Brasil. Lina Bo Bardi dibuixa ofrece só deseños, aínda que moitos deles teñen relación directa co seu traballo como arquitecta. Lina Bo Bardi (1914–1992) nace ao comezo da Gran Guerra, e marcha de Italia para Brasil en 1946, xusto rematada a II Guerra Mundial. A súa morte chegou en pleno traballo proxectista para os xogos olímpicos de Barcelona ‘92.
A centena de atractivos e suxestivos debuxos de Bo Bardi proveñen do Instituto Lina Bo e P. M. Bardi, de São Paulo, que se responsabiliza de seguir as directrices marcadas na práctica arquitectónica, cultural e social pola parella Bardi. O comisario de tan peculiar mostra é o tamén arquitecto, profesor e estudoso da obra de Bo Bardi, Zeuler Rocha Lima con varios libros publicados sobre a arquitecta italo-brasileira. Actualmente tamén é profesor de historia, teoría e deseño na Sam Fox School of Design and Visual Arts. Na presentación de Lina Bo Bardi dibuixa o comisario e tamén arquitecto declarou agrádanme os debuxos e agrádame moito debuxar. Aos meus alumnos sempre lles digo que debuxen. Debuxar nos dous sentidos da palabra; debuxar, verbo, a acción, e debuxar o substantivo que referencia o acto xa rematado. Debuxar debuxamos todas as persoas. Debuxar é un xeito de entender o mundo.
Durante a presentación de Lina Bo Bardi dibuixa, Rocha Lima comentou que lle parecía acertada a opinión do teórico e crítico de arquitectura Manfredo Tafuri cando afirma que moitos artistas que traballan despois da II Guerra Mundial en Italia conforman a Xeración da Rabia e da Esperanza. Rabia pola destrución, polas agresións, e esperanza pola posibilidade de construír un mundo mellor. Rocha Lima asegura que o profesor Tafuri identifica esa xeración con todo o explosivo movemento do Neorrealismo italiano; movemento que ten tanto de romántico como de revolucionario, a dicir do teórico da arquitectura Tafuri. Ao pouco de chegar a Brasil, Lina Bo deseña e constrúe o seu primeiro edificio no novo mundo, a que agora se coñece como a Casa de Vidro. Trátase da casa que levantou o casal Bardi para viviren, nun barrio de São Paulo, daquela pouco apreciado. A casa está sobre un terreo en costa, no medio da selva e Lina Bo proxéctao sobre uns esteos metálicos e totalmente translúcido, de aí o da casa de vidro. Aparentemente é unha edificación palafítica, moi na liña das propostas que xa viña facendo o recoñecido arquitecto Le Corbusier. Pois ben, nesa casa, na que viviron durante anos, instálase agora o Instituto Lin Bo e P. M. Bardi, organismo encargado de velar polo legado intelectual e material deste matrimonio que tanta influencia chegaron a ter en Brasil.

Tropicalismo. Brasilia, non
Che cosa si entende dunque per architettura organica, naturale? Si entende una architettura non limitata apriori, una architettura «aperta» che accetta la natura, si adagia, cerca di immedesi marsi com lei, come un organismo vivo, una architettura che arriva ad assumere a volte forme di quasi mimetismo, come una lucertola sulle rocce al sole – vedi ad esempio una casa di Wright costruita nel 1948 (Lina Bo Bardi, 1958).
Na Fundació Miró a sucesión de debuxos que enchen as paredes e salas non son os trazos técnicos que adoitan facer os arquitectos para proxectar as súas edificacións. Lina Bo debuxa con xeitos ora infantís, ora poéticos, e sempre moi a carón da natureza, a súa principal fonte de inspiración. Na escolma que se pode observar en Lina Bo Bardi dibuixa sobresaen as masas vexetais, mesmo co obxectivo de integralas dentro da arquitectura. Ou ao revés (como acontece na Casa de Vidro): a arquitectura en plena natureza.
Lina Bo Bardi marchou para o Brasil no ano 1946, rematada a II Guerra Mundial. Segundo ten confesado a propia comisaria, Europa estaba en ruínas, e con ironía engadía: decidín escoller unha profesión baseada na construción, nuns intres en que todo se destruía. Marcha a Brasil xunto co seu home (recen casados) o crítico, galerista de arte e intelectual Pietro Maria Bardi. En Italia Bo Bardi xa traballara como deseñadora, como editora, pero non como arquitecta. No Brasil, en Rio de Janeiro concretamente, descobren un lugar onde todo se pode facer, e onde non hai ruínas. Alí logo coñecen ao periodista, empresario e mecenas Assis Chateaubriand, que lles comenta o seu interese por crear un museo para arte moderno –algo así coma o MOMA do sur--, e proponlle a Bardi que sexa o director dese museo. O primeiro problema é onde situar o museo? A capital era Río, pero os cartos están na capital Paulista. Ao final será o MASP, Museo de Arte de São Paulo, un centro privado fundado por Assis Chateaubriand en 1947. Así foi, Bardi pasou a ser o director dese museo, e Lina Bo será a responsable do deseño do edificio e mais da súa construción. Hoxe considérase ao MASP como a entidade que atesoura a máis importante cantidade de arte europea do hemisferio sur, contando xa con máis de 10.000 obras, entre pinturas, fotografías, esculturas, vídeos e outros soportes. Neste vídeo a propia artista repasa a súa rica vida.
En Brasil a artista Lina Bo integrouse perfectamente. Desde a súa chegada a Río, e logo seguindo as ofertas que lle foron saíndo, veuse involucrada nos movementos artísticos brasileiros de todo tipo. Tal é o caso do Tropicalismo. Tropicalismo é en orixe un movemernto musical que pretende renovar a música do Brasil, xuntando a música popular –o samba e outras-- con aportacións que chegan de fóra: o jazz, o rock, etc. Neste movemento atópanse Caetano Veloso, Gal Costa, Gilberto Gil, Os Mutantes e tantos outros. Ao parecer Caetano Veloso tomou este nome, Tropicalismo, dunha instalación que fixera o artista Hélio Oiticica, con simpatías polas ideas anarquistas. O Tropicalismo convida á renovación cultural en todas as áreas, en plena ditadura militar. Desde o álbum musical e colectivo Tropicalia ou panis et circensis, convídase á cultura brasileira a renovarse. E, de ser oferta musical, pasou a ser realidade cultural ampla, na onda do pop daqueles anos 60. E Bo Bardi estivo aí, nese tropicalismo, integrada na renovación da cultura brasileira. Caetano Veloso, concretamente, ten manifestado de Lina Bo que foi unha persoa civilizadora para o Brasil. Ao tempo, Bo Bardi non se desligaba totalmente de Italia. A arte Povera creada nesa península mediterránea está próxima ás inquedanzas da arquitecta. Consérvanse, por exemplo, numerosas cartas da correspondencia mantida entre a autora do MASP e o arquitecto Bruno Zevi, nas que aparecen as discusións que manteñen ambos proxectistas.
Entre os persoeiros que vai coñecendo Lina Bo en Brasil atópase o arquitecto estrela Oscar Niemeyer, o que logo será o responsable da construción, nos anos 60 e a partir do puro mato, da nova capital Brasilia, construción que tiña –entre outros obxectivos-- influír decisivamente na colonización de todo o interior. Niemeyer foi un claro seguidor dos postulados arquitectónicos de Le Corbusier, outro dos grandes da arquitectura do século XX, que durante a II República visitou Barcelona atraído polas posibilidades de ampliación da cidade, a partires do Plà Cerdà. O arquitecto brasileiro afirmaba, moi na liña da arquitectura organicista, e tamén do Modernismo, que lle interesaban as curvas, as curvas que están na natureza: nos montes, no serpenteo dos ríos, nas ondas do mar. E non a liña recta. Por iso na Brasilia ideada os edificios máis representativos e deseñados por el teñen preferencia pola liña curva: a Catedral, por exemplo. Pois, fóra do esperado, a Bo Bardi non lle chamaron a atención os postulados construtivos do señor Niemeyer; dito por ela mesma sorprendeulle moito máis o estraño vestido lila que portaba que non o que el mesmo suxería. Lina Bo Bardi, a pesar de ser unha das grandes arquitectas en activo no Brasil nos anos 60 (como demostran edificios por ela deseñados e edificados) non participou na proxección e construción de Brasilia. Segundo afirmou Rocha Lima na presentación, á arquitecta de orixe italiano, e sufridora do fascismo en primeira persoa, non lle agradaban esas promocións oficiais de cidades. Dicía que lle lembraba moito a experiencia fascista. A arquitectura ditada desde riba. A arquitectura ao servizo do poder. É máis, foi belixerante contra tales proxectos. No xornal Diario de Notícias, de Salvador de Bahía, publicou un artigo titulado “arquitectura ou Arquitectura” no que critica precisamente esa arquitectura do Poder.

Outras disciplinas: teatro, cinema, escenografías. Non Antropofagia
Máis ca útil de deseño dun arquitecto, para Lina Bo o debuxo era un medio de expresión primario, rexido por un forte sentido da curiosidade e da dúbida. Os milleiros de debuxos que executou perante seis décadas eran debuxos de traballo, creados coma documentos, e non coma obras de arte tradicionais (Texto de presentación do Instituto Lina Bo e P.M. Bardi, São Paulo).
No ano 1985 a compañía brasileira Ornitorrinco representou no teatro Joao Caetano de Sao Paulo, a obra Ubu, Folias Physicas, Pata-physicas e Musicaes, un dos textos máis coñecidos de Alfred Jarry, dirixido nesta ocasión por Cacá Rosset. Pois ben a escenógrafa e autora do vestiario desta peza teatral era Lina Bo Bardi. A obra tivo moita repercusión e mantívose en cartel tres anos. Lina Bo tamén colaborou en creacións cinematográficas. Cómpre destacar que nos anos 60 estaba en pleno desenrolo e apoxeo o Cinema Novo, o gran movemento de renovación estética e de contidos do cine brasileiro. O Cinema Novo estivo moi influenciado polo Neorrealismo italiano e mais pola Nouvelle Vague francesa, pois os seus temas eran principalmente sociais e mais rurais, mostrando con toda rudeza a violencia social. Un dos directores máis coñecidos e recoñecidos dentro deste movemento é Glauber Rocha, quen no ano 1964 firma a cinta Deus e o Diablo na terra do Sol, que tanta repercusión internacional conseguiu. Dentro de toda esta renovación estética e ética tamén estivo Lina Bo Bardi.
Lina Bo Bardi deixou escrito que sempre se sentiu atraída polo dadaísmo e mais polo surrealismo. Moitos dos deseños que agora se poden ver en Lina Bo Bardi Dibuixa semellan nacer de interpretacións oníricas, pois recrean mundos ilusorios, utópicos, aos que a arquitecta quere acceder. Nos anos 20 do pasado século houbo en Brasil outro movemento de renovación estética e cultural de grande importancia, e que é coñecido como Antropofagia. Antropofagia dáse a coñecer no ano 1922 por Oswaldo de Andrade e a orixinal pintora Tarsila do Amaral, entre outros artistas. O primeiro será o ideólogo e o autor dos seus manifestos. Así comeza un deles: MANIFESTO ANTROPÓFAGO. Só a ANTROPOFAGIA nos une. Socialmente. Economicamente. Filosoficamente. Única lei do mundo. Expressão mascarada de todos os individualismos, de todos os coletivismos. De todas as religiões. De todos os tratados de paz. Tupi, or not tupi that is the question. Contra todas as catequeses. E contra a mãe dos Gracos. Só me interessa o que não é meu. Lei do homem. Lei do antropófago. Estamos fatigados de todos os maridos católicos suspeitos postos em drama. Freud acabou com o enigma mulher e com os sustos da psicologia impressa... Un dos berros máis coñecidos dos promotores de Antropofagia foi o de Tupi, or not tupi, that is the question, parodiando as verbas de Shakespeare e apuntando á importancia da arte indíxena, a arte das tribos Tupinambas da selava amazónica. Como Bo Bardi se sentía ben a carón do surrealismo –ideoloxía imperante tamén no movemento Antropofagia-- tense dito que a arquitecta chegada de Italia en 1946 tamén participou activamente nese movemento cultural. Cando ela chega ao Brasil, Antropofagia, nacida vinte anos antes, xa desaparecera como tal vangarda artística e ideolóxica.

Arquitectura orgánica. Museo de São Paulo (MASP). Gaudí. Casa Pompéia
Nos seus debuxos envolve os edificios con plantas. Máis que intentar ocultar estruturas, tal como nun principio previra facer no MASP e nos edificios e casas máis pequenos que proxectou desde os anos 60, por tras dos seus debuxos e esbozos de plantas hai a idea de que a arquitectura ten que conectar coa natureza, por definición. A arquitectura, segundo Bo Bardi, ten que ser auténtica e orgánica, pero non ten que “abandonar os límites da natureza e das leis naturais”. (Texto de presentación do Instituto Lina Bo e P.M. Bardi, Sao Paulo).
No ano 1956 Lina Bo Bardi visita Barcelona nunha viaxe de pracer e de volta de Italia. Sábese –incluso polos deseños realizados-- que a autora da Casa Pompéia visitou varios edificios de Gaudí: a Sagrada Família e La Pedrera, entre outros. Non é de estrañar no quefacer desta artista tan amante da natureza. Bo Bardi, que pregoaba e executaba a arquitectura orgánica e aquela que non podía abandonar os límites da natureza e das leis naturais, debeu sentir verdadeira atracción polas feituras da fachada orixinal de Gaudí na Sagrada Familia. Trátase dunha identificación co que lle era tan estimado.
En 1968, despois de moitas paradas e suspensións de execución, inaugúrase o edificio do Museo de Arte de São Paulo (MASP), proxectado e construído por Lina Bo Bardi. Era –despois da súa propia casa, a Casa de Vidro-- o primeiro grande edificio erixido pola arquitecta debuxanta. É unha construción ben especial, e con ela o soño de Assis Chateaubriand materializábase en espazos propios (durante anos estivera en lugares alugados). Como acontecera coa súa propia casa, Bo Bardi tamén arrinca aquí das propostas palafíticas e presenta o edificio museístico a 8 metros do chan, sobre catro grandes piares que soportan toda a estrutura superior, onde deseña unha soa sala, aberta, libre, con 74 metros de luz entre os esteos. No seu momento, esta planta totalmente libre foi a planta aberta máis grande do mundo. Tamén foi moi criticada por outros arquitectos, pois, ao non ter divisións de ningún tipo afirmaban que o seu interior era inapropiado para colgar cadros e outras pezas de arte. Aos poucos anos este edificio foi estudado como un dos máis importantes de América Latina. Na instalación da exposición Lina Bo Bardi dibuixa tívose en conta a solución tomada no MASP para colgar as pinturas (plafóns de plástico translúcido que ían de arriba abaixo polo medio da sala). Asi mesmo, agora na Fundació Miró moitos dos deseños da arquitecta móstranse con solucións similares, tal e como se pode apreciar na primeira imaxe que acompaña este texto, co comisario en plena explicación dos deseños de Lina Bo.
Lina Bo Bardi sempre apostou por executar unha arquitectura pobre. Pobre estruturalmente e pobre en ornamentos. Quizais influída polo movemento de Arte Povera, do seu país de orixe, preferiu a arquitectura ao servizo das persoas, orgánica e en comuñón coa natureza. Outro dos edificios que lle deu renome internacional foi a reforma da Casa Pompéia, 1977. A Casa Pompéia –tamén coñecida como Centro Cultural Pompéia, tamén de São Paulo-- xorde da posibilidade de remodelar unha antiga fábrica de tambores abandonada. Con estruturas grandes, a arquitecta decide conservar as edificacións orixinais, e xuntalas a través de altas estruturas de formigón con pasarelas, para non interferir na identidade da fábrica. Un centro para o ocio e a cultura. Con esta intervención, Bo Bardi adiántase ao movemento de reaproveitamento de edificios industriais para usos cidadáns e sociais que logo tanto éxito terán a partir dos anos 80 e 90 en todo o planeta. Para rematar, Lina Bo Bardi tamén proxectou e edificou o Museo de Arte Moderna de Salvador de Bahía. Aquí tamén a arquitecta se enfrontou á remodelación dun edificio histórico, o Solar da União, do século XVII, que fora mercado polo goberno de Estado baiano para este uso museístico. Situado ao pé da baía desde as súas salas contémplase unha das mellores vistas da rada de Salvador. Lina Bo Bardi foi a primeira directora do Museo de Arte Moderna de Salvador durante os anos 60.

A crise da Fundació Joan Miró
O actual director da Fundació Miró, Marko Daniel, aproveitou a presentación da mostra Lina Bo Bardi dibuixa para dar unhas explicacións da crise económica pola que atravesa a institución. A evidencia externa de tal crise é o despido de 8 traballadores nos últimos meses. Segundo Daniel a crise vén provocada por unha sucesión de feitos. Por unha banda, a diminución tan grande de visitantes nos últimos seis anos; redución case á metade. Tamén axuda o “desinterese” dos museos e entidades afíns pola obra de Miró, pois a demanda de creacións do artista de Montroig para presentar en mostras temporais baixou ata o 0 absoluto no ano 2018. Asemade, cómpre sumar a baixada nas achegas extraordinarias que viña recibindo a fundació. Todo xunto leva a que no presente a entidade teña un déficit de máis de 450.000 euros, unha vez recibidas as cantidades anuais do concello da vila. Esta información tivo moita repercusión na prensa diaria.
O director, Marko Daniel, informou asemade que desde a entidade se están a facer diversos estudos para alcanzar a viabilidade da fundació, e para chegar ao ano 2025, ano no que a Fundació Joan Miro cumprirá 75 anos, sen déficit nas súas contas. Para chegar a ese obxectivo estase valorando, entre outras opcións, a posibilidade de vender obra do autor de La Masía.

Lito Caramés
EXPOSICIÓN: Lina Bo Bardi dibuixa
Fundació Joan Miró
ata o 26 de maio de 2019
0 notes
Text
Simone Breton, años 20
Este “álbum” configurado a partir de las cartas de André Breton a Simone Breton es ante todo un libro de Simone, personalidad magnífica que desempeñó un papel clave en los orígenes y primeros años del surrealismo.Las cartas fueron editadas impecablemente por Jean-Michel Goutier en 2016 (Gallimard). Una exposición posterior ha originado este bonito libro en forma de “álbum”, exhaustivamente ilustrado. Los textos que lo acompañan, de varia autoría, están bien, sin dislates ni deformaciones. Excepción: algunas opiniones del presentador, para quien la correspondencia entre Breton y Péret (y aquí funciona aquello de las comparaciones odiosas) es “frustrante” porque carece de “misterio” ya que permanecen “mudas acerca del período que nos interesa más, el de los años 20”. Nada habría que objetar a esta afirmación si se expresara en primera persona del singular, que es como se deben hacer estas afirmaciones. Hacia 1940, la personalidad de Breton estaría “constituida” y ya no nos sorprendería. Aparte otra afirmación, ya plenamente reveladora, de que Éluard era un “poeta” y Breton un “hombre de letras”, encontraremos un par de veces la referencia a una “historia oficial” del surrealismo, más allá de la cual iría, presuntuosamente, este libro, pero sin que se nos descubra cuál es esa “historia oficial”. Los años 20 y 30 son los mejor estudiados de la historia del surrealismo, y cuentan con trabajos excepcionales de Marguerite Bonnet y Georges Sebbag, que nada tienen de “oficiales
En pequeños capítulos se va tratando de la vida cotidiana en el n. 42 de la Rue Fontaine, de los descubrimientos artísticos, de los viajes de la pareja, de los grandes nombres del surrealismo que iban irrumpiendo, etc. Muy interesante es el álbum que Simone confeccionó en 1922 y 1923 y el apartado que se dedica a sus colaboraciones en La Révolution Surréaliste y a su labor en la Central surrealista; en el n. 1 de La Révolution Surréaliste, se publicó un texto que es el segundo capítulo del llamado “manuscrito de Nantes”, espléndido y aquí reproducido en su totalidad.Una de las más deliciosas fotos de Simone Breton, sentada sobre el sofá del apartamento de la Rue Fontaine, es sometida a excelente análisis detectivesco por parte de Philip Dagen, quien la califica de “manifiesto estético” del surrealismo (y ¿por qué no poético?).Se avanza en la implacabilidad del tiempo con las apariciones de Nadja, de Lise Deharme y de Suzanne Muzard, hasta desembocar en la ruptura de la pareja. Un breve ensayo de Georges Sebbag, como siempre agudo y certero, denso y profundo en su captación de los collages materiales, pasionales y temporales del surrealismo, redondea el álbum y nos retorna a su bello libro de 2004 André Breton. L’amour-folie, en el que nos mostraba a plena luz los flashes y primeros planos de Simone, Nadja, Lise y Suzanne. Recordando el proyecto no consumado de escribir Breton por aquellos años un libro sobre el amor, Sebbag indaga en su consideración del amor como deslumbrante “aparición” que trastorna los cimientos del ser.En las últimas páginas se reconstruye a partir de sus cartas a Simone lo que sería la biblioteca de Breton y se ofrecen dos mapas de los movimientos de uno y otro por Francia (con excursiones a Austria e Italia) y por la capital del surrealismo.A pesar de que, como señalé, esta es la época más estudiada del surrealismo, sigue resultando apasionante volver a penetrar en ella.
André Breton souhaitait vivre avec sa première femme Simone Kahn « au grand jour » (lettre du 15 novembre 1928). De sa rencontre avec elle en 1920 jusqu'à leur rupture en 1929, le poète a fait des lettres qu'il lui a adressées son lieu d'expression privilégié. Il y a, sans rien voiler, décrit son parcours intellectuel et poétique, de Dada au Second manifeste du surréalisme, du 42 rue Fontaine à tous les cafés, foires et lieux de réunion et de manifestations à Paris et en France. Mais la correspondance est aussi le lieu le plus intime de cette période, où se donne à voir dans toute son étendue ce qu'il nomme « l'amour-folie ». Cet album fait écho à l'exposition consacrée fin 2017 à cette correspondance : elle rassemblait de nombreux manuscrits des lettres d'André Breton, mais aussi des manuscrits de Simone Kahn ainsi que des ouvrages et photographies de la période. L'ouvrage permet de mieux comprendre la portée de la relation du poète avec Simone, grâce à un ensemble de documents, souvent inédits, qui nous font entrer dans l'intimité d'André et de l'histoire du surréalisme des années 1920. Et il met en avant la personnalité singulière de Simone Kahn. Ces documents sont accompagnés de textes de spécialistes (historiens de l'art, littéraires et philosophes).
0 notes
Text
A treinta años del fusilamiento del general Ochoa
Arnaldo Ochoa (Foto: Captura de pantalla)
LAS TUNAS, Cuba. – Este sábado se cumplen 30 años de la muerte ante un pelotón de fusilamiento del general de división y Héroe de la República de Cuba Arnaldo Ochoa Sánchez.
Sancionados en la Causa No. 1 de 1989, junto al general Ochoa fueron fusilados en la madrugada del jueves 13 de julio de 1989 el coronel Antonio de la Guardia Font, el mayor Amado Padrón Trujillo y el capitán Jorge Martínez Valdés.
Juzgados mediante un procedimiento sumarísimo, los acusados carecieron de un debido proceso, reduciéndoseles los términos procesales establecidos por la ley.
Detenido el lunes 12 de junio de 1989, en sólo 30 días, el general Arnaldo Ochoa Sánchez fue procesado, juzgado, condenado a muerte y fusilado.
El delito de tráfico de drogas imputado a los acusados según el artículo 190, incisos 1, 3 y 4 del Código Penal cubano vigente en 1989, no preveía la pena de muerte. La sanción máxima era de 15 años de privación de libertad.
Los acusados en la Causa No. 1 de 1989 fueron incriminados por un delito contra la paz y el derecho internacional, tipificado como “actos hostiles contra un Estado extranjero”, codificado dentro de los delitos contra la seguridad del Estado.
“Por la importancia y trascendencia pública y social del asunto o por las características personales de los presuntos culpables”, la Sala de Delitos contra la Seguridad del Estado del Tribunal Supremo, tiene facultad para pedir el conocimiento en primera instancia de los delitos contra la seguridad del Estado, dice la Ley de Procedimiento Penal cubana.
Pero el general Ochoa, diputado a la Asamblea Nacional del Poder Popular, junto con los demás acusados fue juzgado por un tribunal militar en el que no había ningún juez profesional, sino tres generales, de los que sólo uno poseía conocimientos jurídicos.
“Yo tuve bastantes contactos con el fiscal, también tuve contacto con el tribunal a lo largo del proceso, pero no se ejerció la más mínima influencia sobre la decisión que al final habría de tomar”, admitió Fidel Castro al ratificar la pena de muerte el Consejo de Estado.
En marzo de 1959, llevando al suicidio a uno de sus integrantes, un tribunal integrado por militares del Ejército Rebelde a las órdenes de Fidel Castro, fue disuelto por absolver a un grupo de aviadores y técnicos de la FAEC (Fuerza Aérea del Ejército de Cuba), los que, vueltos a sentenciar por un nuevo tribunal, fueron condenados con hasta 30 años de cárcel.
Además del precedente jurídico de los aviadores juzgados dos veces por el mismo delito con identidad de tiempo, lugar y acción, existe un antecedente histórico, de “contactos” como el que Fidel Castro admitió tener con el tribunal sancionador del general Ochoa y demás acusados en la Causa No. 1 de 1989; “contacto” en el que Fidel Castro dijo que, “trascurrido el juicio oral, les pregunté sus puntos de vistas”.
Si en julio de 1989 Fidel Castro preguntó “sus puntos de vistas” a los jueces que juzgaron al general Ochoa antes que dictaran sentencia, casi 30 años antes, en octubre de 1959, antes de juzgar al comandante Hubert Matos Benítez, Fidel Castro preguntó “sus puntos de vistas”, uno por uno, a los integrantes del Consejo de Ministros, destituyendo a los ministros Manuel Ray y Faustino Pérez por opinar favorablemente de Hubert Matos, condenado luego a 20 años de cárcel.
Con esos precedentes de hechos y de derechos, el general Arnaldo Ochoa Sánchez, uno de los más condecorados jefes del Ejército cubano, detenido por presunto tráfico de drogas, fue fusilado por el delito de “Actos Hostiles contra un Estado Extranjero”, Estados Unidos.
Tal hostilidad implicaría al que, “sin autorización del Gobierno, efectúe alistamientos u otros actos hostiles a un Estado extranjero, que den motivo al peligro de una guerra o a medidas de represalias contra Cuba, o expongan a los cubanos a vejaciones o represalias en su persona o sus bienes o a la alteración de las relaciones amistosas de Cuba con otro Estado”.
“Si como consecuencia de los hechos previstos en el apartado anterior resultan las medidas de represalias contra Cuba o las vejaciones o represalias contra sus ciudadanos, o la alteración de las relaciones diplomáticas, o la guerra, la sanción es de privación de libertad de diez a veinte años o muerte”, expresa el apartado 2 del Artículo 110 del Código Penal cubano.
Aunque tal delito de hostilidad traído a la Causa No. 1 hubiera sido cierto, atendiendo a las condiciones personales de los autores, Ochoa y los demás acusados pudieron ser condenados con sanciones de entre diez y veinte años de cárcel y no con la pena de muerte.
Según dijo Fidel Castro en el Consejo de Estado al ratificar la pena de muerte, “Ochoa pudo salvarse en la primera conversación que tuvo con Raúl, (Castro) si es franco, si se sincera, si asume su responsabilidad, si dice la verdad”.
Luego, no es el presunto delito cometido por Ochoa el que lo lleva al banquillo de los acusados y luego al fusilamiento. Al respecto Fidel Castro dijo:
“Imagínese que Ochoa ese día 29 de mayo le hubiera contado todo a Raúl: lo que hizo, las actividades, el dinero, la cuenta allá (en Panamá), lo que estaba haciendo Tony de la Guardia y su grupo (…) Ochoa no podía seguir en las fuerzas armadas, pero podía haberse discutido incluso, después de prestar ese servicio, si se le llevaba o no a los tribunales. ¡Fíjense, podía haberse discutido hasta eso!”
Entonces cabe preguntarse: ¿Qué tan grave era el presunto delito cometido por el general Arnaldo Ochoa Sánchez que su sola confesión implicaba eximirlo de la responsabilidad penal?
Aun aceptando la culpabilidad en el delito de narcotráfico de los acusados en la Causa No. 1, suponer su implicación en un delito de Actos Hostiles contra Estados Unidos, México, Colombia y Panamá, países agredidos en su supuesto actuar delictuoso, sería como aceptar que, desde 1989 y hasta el día de hoy, ciudadanos mexicanos, colombianos y panameños no hubieran cesado sus actos hostiles contra Estados Unidos a través del narcotráfico, por lo que miles de ellos serían merecedores de la pena de muerte.
El hecho de Estados Unidos no sentirse hostigado según la interpretación del fiscal Juan Escalona, lo demuestra la inacción del Gobierno estadounidense contra el cubano, y así indirectamente lo hizo constar el teniente coronel Pedro Álvarez Lugo, jefe del Departamento de Investigaciones de la Seguridad del Estado, cuando preguntado por el fiscal sobre la necesidad de armas de los subordinados del coronel Antonio de la Guardia en correspondencia con sus tareas de burlar el embargo estadounidense dijo: “Compañero fiscal, ya se me perdió de la memoria la última vez que nos atacaron los yanquis con armas de fuego”.
Las represalias del gobierno de Estados Unidos contra el gobierno de Fidel Castro surgieron por las expropiaciones a ciudadanos estadounidenses en Cuba y por el castrismo hacer de Cuba una base de cohetes nucleares rusos apuntando hacia Estados Unidos.
La Causa No.1 está preñada de irregularidades a la vista no de un jurista, sino de cualquiera. Basta leer las incongruencias publicadas por el propio régimen. Llegará el día en que, mediante evidencias no juzgadas, en procedimiento de revisión un tribunal imparcial se pronuncie. Quizás el lodo de la infamia se desprenda de algunos fusilados para condenar, todavía más, a otros culpables.
A treinta años del fusilamiento del general Ochoa
0 notes
Text
Level 2: Mexico City,D.F., CDMX.
After a kickstart of my trip in the USA, it was time to start off my actual purpose of travelling: Latin America. First stop: Mexico City (/Ciudad de Mexico/CDMX, or also called Distrito Federal/D.F.). So many letters.
As my plane starts landing I see a city beneath me, which reaches until the horizon, and does not stop. And I am watching from the side of the plane where, actually, the smallest part of the city is - the east. The largest part of the city is to the west, south and north of the plane. It looks like a layer of brown hangs above the city. For those of you who don´t know, I just finished my masterthesis about air pollution, and now get hyper aware about being in polluted environments. Off to a good start...
The airport is huge and I get lost because signs send me the wrong way. No problemo, I think. I´ll just ask the way and earn my first points for asking the way in spanish. But WOW, these accents! I am used to hearing spanish people speak spanish, but mexicans… not so much. One point for me because I managed to find the exit, eventually.
The magic of the Mexicity metro
The metro in Mexico City is insanely cheap, with 0.25 eurocents for a single ride. However, with tens of millions of people in one city, in peak times, this means that the metro is… full. And not full like Berlin in rush hour, but really, completely full with no possibility of movement. I feel ambushed. I need to get into the metro, however, so I just push myself and my backpacks in and feel extremely antisocial. Two metro stations later everyone gets out, and I see a sign with “Correspondencia” (which, with my limited spanish, sounds like a legit metro station name). This is not my stop, I think, so I just stay and we go back to the airport. At that moment I realise that this was the interchange (correspondencia) station. It´s just that the metro station name signs are in exactly the same font, the same size, so my western, hyper-organised brain did not make that connection. I notice my error and get out the next station, the next train comes, is even fuller than the last full metro, and then get the second train (also completely full,but I need to get to town…). Eventually, I get to my destination in 2.5hours, where I calculated 2 hours. And the airport is basically in the city. These are the kind of travelling times you take for moving in this godforsaken monster of a city.
Marvels
The first two days I am amazed by the most beautiful parts of the city: art-deco neighbourhood La Condesa and artyfarty Frida Kahlo-hood Coyoacan. Here, I visit my dear artista-from-another-mistah, the lovely Aurora. Together, we walk through the squares and alleys of her neighbourhood, marvel about the beauty of the squares and start theorising about urban spaces (Aurora is the best buddy for this). We soak in the colours on the street, and we have cake (because cake is the elixir of life). In the evening, we have a sandwich, and BOOM - stomach starts feeling weeeeeird.
Sickness and suffering, and a story about birds.
On my way to my hostel i start feeling sick. I get my hostel and make a run for the toilet, and then another one 10 minutes later… and then another one... repeat repeat. The hostel checked me into a room with only walls, so there was a ventilation system to keep circulating air into the room. BUT. Mexico City gets cold at night.. like, it approaches 0 degrees Celsius. So there I am, sick, with a tiny blanket, and a good dose of AC to make it worse. These were two miserable days in bed... and then, luckily, I started to feel better. Warm welcome to Mexico too :).
The next few days, I decided, I will just take it slow. Mexico City, however, does not make it easy to take it slow and to start being active in a relaxed way. There is no relaxed in MexiCity. The city is full, loud, quite dirty (where are the trashcans?).. so in a bad bad state of mind, I wrote the following text:
Imagine that Chicago and Berlin (my last two cities before MexiCity) are two cute little birds. You feed them some crumbles of bread in a park on a warm sunny day. There's a cooling breeze. Everything seems to sparkle, you take a deep breath and release the air in your lungs slowly. The birds sing a little lovesong for you to thank you for the bread, while looking you in the eyes intensely with a look full of love and compassion.
Then there's Mexico City, a tucan with rabies, which flies around you wildly and screams at you constantly, pecks at your head, vomits over your head for fun, and deposits its poo on your head too. But this is not a normal tucan. This tucan has evolved and learned the fine art of waterboarding, while electrocuting you, freezing your nipples (for the yolo) and when you try to take a breath from waterboarding, it farts in your mouth. Imagine that all of this happens in a freezing Aztec Temple's torture chamber, with Mexican folklore music at volume max. However, when a ray of light falls into the chamber of the temple, the intense colours of the tucan's feathers reveal its beauty. You appreciate it, but when see a chance, you run. And that's exactly what I did. After a week, I ran.
I honestly could not stand the city anymore. I hardly made it out of my neighbourhood because it was badly connected to the neighbourhoods around it (45 min walk or 30 min walk + 15 min metro), the bike system didn't work for me either... And I made the mistake of assuming that it would be fine to buy all my needs for my travels in Mexico City. This meant me walking around and looking for hours for where to buy stuff, asking people, getting wrong directions, asking more people, and getting frustrated. And those comparisons with the tucan? Most of those have an element of truth in it. During the day, I got sunburned. At night, it was almost freezing. About electrocution.. there are low hanging power cables everywhere, so you have to look up. But, you also have to look down because the pavements are broken (earthquake?). There is an extreme amount of noise (music on full volume, people with ghettoblasters and microphone to sell or buy stuff, cars honking). And then there's the air pollution... which is not as bad as I've seen in China, but it is still bad. And yet, I feel like I've only seen a small part of a grand city with some very beautiful feathers. I need to see more of this city, which I definitely did not appreciate enough. In two weeks (end of Jan), I'm going back.
Next! The smaller city of Oaxaca (pronounce wah hah kah), a place where I learned to love Mexico... and had a little love story. That's all folks! Some photos will be up in a few days.
0 notes
Photo

OS 12 MESTRES CIGANOS ASTRAIS TEXTO EXTRAIDO E EMBASADO NO LIVRO. MESTRES CIGANOS ASTRAIS. AUTORA: SRA.RAMONA TORRES AUTORIZADO PELA AUTORA. É com muita alegria no meu coração que apresentarei estas explicações sobre o Povo Cigano,escrita por uma Cigana,esta que nasceu em uma tenda ,e que hoje honra e levanta a Bandeira Cigana,para todos que desejam conhecer a verdade do nosso Povo Cigano. Este livro para mim,assim como os outros livros escritos pela Ramona Torres,eu indico como fonte de consulta,Mestre Ciganos Astrais é um presente para os esclarecimentos que buscamos. Hoje irei apresentar somente a 1º parte deste livro,falar um pouco de cada Mestre, e a estrutura do Clã que cada Mestre dirige. Sejam Bem-Vindos a Magia Cigana. Prof.Rose de Souza. Mas antes de começar a explanar sobre os Mestres e os 12 Clãs,é necessário que todos entendam que cada Clã Cigano tem a sua estrutura dividida em grupos.Cada grupo é chefiado por um Mestre,e cada Mestre é responsável um setor material,emocional e espiritual nas nossas vidas. Estrutura do Clã Cigano Espiritual. O 1º Grupo. É chefiado pela Cigana Sulamita,e ela é a responsável pela continuação de nossa raça,tendo como dominio principal os Partos.Sobre os partos ( difíceis,amarrados e perigosos).Correspondencia Astrologica com o signo de Punhal / Áries O 2º Grupo. É chefiado pela Cigana Carmem,responsável pelos males do amor,que é a mola que impulsiona o fator de continuação da raça e que move o mundo.Sobre estes males do amor.( abandono,contrariedades,casos de rivais e harmonização de casais ).Correspondencia Astrologiac com o signo de Coroa / Touro O 3º Grupo. É chefiado pela Cigana Madalena ,responsável pelo fator que atinge toda a humanidade,que são os problemas do sexo.Sexo que une e desune pessoas,causando amores e ódios.Sobre os problemas do sexo. ( Timidez,conquista,medo e dificuldade para se entregar na vida sexual ).Correspondencia Astrologica com o signo de Candeias / Gêmeos O 4º Grupo.É chefiado pela Cigana Esmeralda,a responsável pela fartura de alimentos,fator que atinge diretamente a sobrevivência de cada um.Ela também faz feitiços para os mais diversos fins com suas guloseimas.Sobre a fartura dos alimentos.( ela tanto faz quanto tira feitiços feitos com comida,para os mais diversos objetivos ).Correspondencia Astrologica com o signo de Roda / Cancer. O 5º Grupo.É chefiado pelo Cigano Juan,o responsável por não deixar que os clãs,familiares ou não,sejam afetados por brigas e que ninguém guarde ódio ou rancor.É um Cigano harmonizador por excelência.Sobre a família.( ele abranda e resolve casos de desavenças em família ).Correspondencia Astrologica com o signo de Leão /Estrela O 6º Grupo.É chefiado pelo Cigano Artêmio,o responsável por consolar ciganos e gadjés ante os problemas da vida,e que trata dos Oraculadores,ledores de sina,imantando-os para evitar o desgaste de energia.Sobre as pessoas que precisam de consolo.( protege de inveja,ingratidão e desgastes de energia ledores de sina e oraculadores ).Correspondencia Astrologica com o signo de Sino / Virgem O 7º Grupo.É chefiado pelo Cigano mais célebre e amado nos Clãs deste mundo e do outro.Mais conhecido como “Reis dos Ciganos”,o Ciganos Wladimir é o Chefe Espiritual deste clã e também de todos os outros,já que não é permitido fazer nada sem o seu consentimento;por isso,ao evocar qualquer espirito cigano,deve-se pedir licença a Wladimir.Este Cigano é responsável pelo trabalho,porque sabe que o trabalho é uma das coisas mais importantes na vida de um ser,esteja no plano físico ou astral.Costuma ajudar a conseguir trabalho e “toma conta “da jornada astral.Wladimir tem grande preocupação com as mulheres,que são responsáveis pelo milagre da continuação da raça.Do 7º grupo comanda os outros,sendo aí consagrado porque o número 7 significa perfeição.Sobre o trabalho.( para conseguir emprego,mantê-lo e crescer nele ).Correspondencia Astrologica com o signo de Moedas / Libra. O 8º Grupo.É chefiado pelo Cigano Manolo,que é responsável por conduzir situações e aconselhar os clientes,estando ele na aura de um médiun ou enviando insights do astral para várias pessoas que estejam precisando de conselhos.É o “papa” da capacidade analítica e comanda um grande grupo de Shuvanis,aptas para executar qualquer ordem para fazer encantamentos que ajudem aos que procuram em Manolo um mentor e conselheiro de fé.Sobre o dom de convencer. ( oratória,capacidade analítica e bons conselhos ).Correspondencia Astrologica com o signo de Adaga / Escorpião. O 9º Grupo.É chefiado pelo Cigano Sandro,que é responsável por fazer cálculos astrológicos e pelo uso de cristais em suas funções.É o que atende as pessoas marginalizadas que vivem na “noite “,dando atendimento específico e imantando-os,já que o desgaste de energia é grande nessas pessoas.Sobre Astrologia e cristais.( dá conselhos principalmente para as pessoas que trabalham na noite).Correspondencia Astrologica com o signo de Machado / Sagitário. O 10º Grupo.É chefiado pela Cigana Natasha,que é responsável pela família,por harmonizar o amor e o sustento.Desfazendo brigas familiares,unindo os que se amam,fazendo com que seja um por todos e todos por um,também é a “madrinha” dos arrimos de família:ela os imanta,ajuda e aconselha,já que o desgaste que essa situação ocasiona é grande.Sobre a família,o amor e o sustento.( desfaz brigas entre familiares e ajuda os arrimos de familia ).Correspondencia Astrologica com o signo de Ferradura / Capricornio. O 11º Grupo.É chefiado pela Cigana Yasmim,que é responsável pelas amizades,para que estas nunca se desfaçam,principalmente por brigas em que os motivos são de louvés.Não deixa que coisas terrenas interfiram no que considera vital,que é a existência dos círculos de amigos: ela julga que a amizade tem que passar por cima de todos os tipos de problema.Sobre a amizade.( brigas por motivos de louvés ).Correspondencia Astrologica com o signo de Taça /Aquario. O 12º Grupo.É chefiado pelo Cigano Ramiro,que é responsável pelas transformações das situações por que estamos passando.Ramiro,por meio de conversas sérias,mostra para as pessoas que toda a situação – principalmente ruins – pode ser transformada em ensinamentos valiosos para a existência terrena.Sobre as transformações ( pela transformação de situações difíceis por que estamos passando ).Correspondencia Astrologica com o signo de Capelas / Peixes. O Clã Cigano Espiritual também é calcado nos ensinamentos que buscam essencialmente extrair o que existe de melhor no sentimento de cada um,porque acredita-se que tudo que fazemos com consciência e amor só poderá nos levar até a Luz.Os 12 Mestres Espirituais têm a sua organização astral de maneira que,como já foi dito,cada um tem um domínio,porém isso não impede que os espíritos amigos ajudem a cuidar,elucidar e resolver problemas nos mais diversos setores. TEXTO EXTRAIDO DO LIVRO: MESTRES CIGANOS ASTRAIS, AUTORA: RAMONA TORRES ESTE TEXTO FOI AUTORIZADO PARA O PROGRAMA MAGIA CIGANA. APRESENTADO PELA PROF.ROSE DE SOUZA.
0 notes
Text
'Taboo': Análisis de la primera temporada
Taboo se ha convertido indudablemente en una de las series del 2017. El ambicioso proyecto iniciado por Tom Hardy y coproducido por la BBC y FX ha generado una gran expectación, además de cosechar muy buenas críticas debido, principalmente, al reparto de estrellas que maneja, tanto a nivel productivo (Steven Knight, Ridley Scott y Tom Hardy) como interpretativo (el propio Hardy, Jonathan Pryce, Michael Kelly, Oona Chaplin). Tras el final de la primera temporada con la emisión del octavo episodio y una vez confirmada la renovación para una segunda entrega, llegó la hora de analizar los puntos fuertes y débiles de la gran apuesta de la BBC para este 2017.
Puntos fuertes
1. Género mixto con gran personalidad
Taboo en sus primeros episodios no dejaba claro si se trataba de una serie de aventuras, de un drama político o histórico o si sucumbía al género fantástico/místico y, realmente, podríamos decir que es una mezcla de todas ellas. En primer lugar porque se centra en la vida y figura de James Delaney, es decir, relata las aventuras de un hombre que no le teme a nada ni le rinde cuentas a nadie. Por otra parte, como drama político ha sido capaz de representar la corrupción, mentiras y engaños de la Compañía de las Indias Orientales, la empresa de comercio más privilegiada de la época. Si bien es cierto que el valor como serie histórica queda bastante limitado, sobre todo en lo referente a Nutka y su papel en esta historia como enclave estratégico de comercio.
Pero Taboo no se limita a lo verosímil y también sumerge al espectador en un mundo fantástico repleto de misticismo. A lo largo de los capítulos vemos como la serie oculta una parte mística, empezando por los desconcertantes flashbacks de indios y esclavos que han marcado la estancia de Delaney en tierras africanas, seguido de los perturbadores sueños eróticos de Zilpha. Este misticismo también lo apreciamos en la extraña conexión que tiene Delaney con los espíritus, algo que confirmamos en el último capítulo, cuando aseguró que si su hermana estuviese muerta en el río “la oiría cantar y lo sabría”. Todo lo referente a esta trama espiritual no se terminó desvelando y es más que probable que sea uno de los puntos fuertes de la segunda temporada que ya ha sido renovada. Por último cabe destacar el enorme simbolismo de Taboo. Temas como el agua, la muerte, la transfiguración o incluso el papel de los animales en el mundo natural están de alguna forma insertados en la construcción del relato, siendo elementos muy importantes en la creación de la historia. Entre ellos resalta el papel del agua, los ríos y los mares, lugar donde se desarrollan los sucesos capitales de la acción y que cobran importancia desde el inicio de la serie, incluso en la propia intro.
2. Exquisita ambientación
Taboo maravilla a los espectadores gracias a una recreación bastante coherente y acertada de un periodo complicado y ominoso en la historia británica, que abarca los primeros años de 1800, concretamente el periodo de la regencia inglesa (1811-1820). Se refleja una etapa oscura y caótica de la ciudad londinense, en donde los conflictos con tierras americanas eran constantes y las convenciones y usos de las clases sociales, muy polarizadas, más que arcaicos eran oscurantistas. El danés Kristoffer Nyholm, quién dirigió los cuatro primeros episodios y el director finlandés Anders Engströn, encargado de los cuatro últimos, supieron realizar en base al texto una recreación visual bastante acertada a nivel estilístico e histórico del escenario. A partir de la iluminación con tonos fríos, la niebla y las magníficas localizaciones para la ambientación, consiguieron una estética oscura y sucia donde es muy fácil ver el contraste entre la Revolución Industrial (sus tonos grises, grasosos y perversos) y la burguesía británica (bella, impoluta y brillante). Gracias a esto consiguieron recrear una atmósfera singular que, junto a la más que conseguida representación de los vestuarios, la gran calidad de los escenarios, la increíble fotografía y la maravillosa banda sonora de Max Richter, sirvieron para alcanzar una ambientación exquisita capaz de trasladar a cualquier espectador a la época.
3. Un Tom Hardy inigualable
Si hay que escoger un solo motivo para ver Taboo ese es Tom Hardy. La presencia del actor inglés en la creación, producción e interpretación de la serie es el principal aliciente para sumergirnos en esta oscura e inquietante historia. Hardy hace lo que mejor sabe hacer; de chico duro que impone, intimida y a la vez cautiva, a pesar de su falta de apatía inicial. El actor realiza un trabajo de expresión corporal llevado a su máximo esplendor, donde no son necesarios grandes diálogos o monólogos, sino unas pocas palabras y los gestos más breves para trasmitir los sentimientos de distanciamiento moral de Delaney con el resto del mundo. Sus constantes gruñidos y el alzamiento del dedo índice en señal de amenaza ya se han convertido en un sello de identidad del personaje y su pasado perturbador lo han convertido en un ser que, a pesar de sus acciones, parece sensible y vulnerable, generando así una imagen entrañable.
Por si fuera poco, no podemos olvidar la presencia de otros actores de la talla de Oona Chaplin, Franka Potente, Stephen Graham, Michael Kelly, David Hayman, Mark Gatiss y Jonathan Pryce, que realiza un más que excepcional papel como el vil Sir Stuart Strange.
Puntos débiles
1. Los malos nunca son tan malos ni los buenos tan buenos
Con Taboo tenemos la sensación de que los roles de personaje malo y bueno ya están establecidos desde el principio. Si bien es cierto que el personaje de Tom Hardy no causa mucha empatía en el inicio, pronto se convierte en el “héroe” que guiará a su séquito de excluidos sociales hacia la libertad. A lo largo de los capítulos vemos como la larga lista de enemigos de James Delaney (la Indian East Company, la Corona, la Sociedad de Correspondencia Secreta de América y hasta el mismísimo marido de Zilpha) se posicionan claramente en el bando de los malos con actitudes más que despreciables e inmorales. Esto contrasta enormemente con la posición de Delaney y sus aliados que, a pesar de sus conductas desdeñables, generan una gran simpatía en el espectador. Por no mencionar el hecho de que un hombre tan tenebroso y misterioso como el protagonista encuentre el apoyo ideal e incondicional de un grupo de lo más variopinto (el científico loco, el asesino con alma de escritor, el drag queen infiltrado, la madrasta de armas tomar…) que lo ayudan a llevar a cabo su plan. Un plan que, por si no fuera bastante complejo, acaba saliendo a la perfección gracias a los poderes de predicción del protagonista, quién siempre va un paso por delante de sus enemigos.
2. Ritmo lento y carente de acción
Tengo que reconocer que dudé al establecer este argumento como un punto débil porque, personalmente, no lo considero así. Sin embargo, los datos de audiencia demuestran que una parte importante de los espectadores que empezaron a seguir Taboo la abandonaron en los primeros capítulos. En el Reino Unido, por ejemplo, tuvo un estreno seguido por 8,5 millones de espectadores y se despidió con casi 5,6, una pérdida considerable a pesar de no ser un dato malo. ¿El motivo? la lentitud y la falta de acción. Muchos argumentaron que, al menos en los primeros capítulos, no ocurría nada interesante y las escenas y diálogos transcurrían con tal lentitud que los adentraba en una espiral de aburrimiento de la cuál era imposible escapar. Lo cierto es que si buscas una serie repleta de acción, suspense y giros argumentales al más puro estilo de Juego de Tronos, Taboo no es la mejor elección. La serie de Tom Hardy está hecha para sumergir al espectador en la Londres previctoriana. Este es quizás el motivo por el cúal los primeros capítulos tienen un carácter tan descriptivo, en donde la ambientación cobra gran importancia. Es una serie para sentarte en tu sofá y disfrutar con cada escenario, cada diálogo y cada fotografía que nos proporciona la brillantez de un productor como Steven Knight. Esto no quita que los capítulos no estén cargados de suspense e intriga, si bien es cierto que tuvimos que esperar hasta la apoteósica batalla contra el ejército inglés del capítulo final (probablemente el mejor de todos) para presenciar una gran escena de acción.
3. Subtramas sin desarrollar y abiertas
El oscuro pasado de James Delaney en África, las decisiones políticas del repulsivo rey Jorge, la relación incestuosa del protagonista con su hermana, el conflicto de esta con su marido, el hundimiento del Cornwallis cargado de esclavos… con esta cantidad de subtramas era de esperar que a los productores les resultase imposible abarcar todos los temas y darle explicación a cada una de las historias en tan sólo 8 episodios. Tramas que en un principio parecían principales, como la relación amorosa de James y Zilpha, fueron perdiendo protagonismo y otras como la relación de ésta con su violento marido acabaron de la forma más fácil.
El final de temporada ata los cabos justos y deja un final relativamente cerrado con James Delaney zarpando rumbo a las Azores, pero aún así quedan muchas tramas abiertas que esperan resolución en los 8 capítulos que tendrá la segunda temporada. ¿Qué habrá pasado con Zhilpa?, ¿Estará Stuart Strange muerto?, ¿Qué oscuros secretos perturban a Delaney?. Habrá que esperar hasta el 2018 para volver a disfrutar de Tom Hardy y compañía.
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; color: #000000; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; color: #000000; -webkit-text-stroke: #000000} p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; font: 11.0px Helvetica; color: #000000; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} p.p4 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-align: justify; font: 11.0px Helvetica; color: #000000; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none}
0 notes
Text
CARTA DE VIENA DESDE O HOTEL REGINA
“En Viena tense a impresión de que se vive e sempre se viviu no pasado, cuxas enrugas ocultan e protexen mesmo a alegría...”
(Claudio Magris)

Cando un 25 de xuño de 1940 Stefan Zweig parte definitivamente, xunto á súa querida esposa Lotte, no barco de pasaxeiros “Scythia” con rumbo ao Brasil, deixando así atrás Europa cunha dor e unha lembranza incurables –e que o vencerían de vez tempo despois-, quizais pronunciou o seu nome como un conxuro: Hotel Regina.
Viena, Hotel Regina, estación término. Hotel Regina, un predio algo illado que contorna o espazo ao carón da Igrexa Votiva, alzándose de xeito rotundo, elegante e algo escuro, no inicio da Währingerstraße. O vello Hotel Regina, alí pasou Zweig as súas horas derradeiras nesta capital antes de partir para un exilio sen volta; alí estivo, nunha daquelas estancias cos drapeados e os aromas distantes a vello Imperio e a pasado contundente.
Confuso polo desespero da perda e pola violencia dun tempo que non daba tregua, un tempo asolagando os acenos e as rúas daquela Viena tan amada das súas vixilias e os seus soños, o escritor perseguido (lembremos que os seus libros xa estaban a ser queimados e que sufrira denuncias infames) tentaría tal vez, desde a soidade sórdida da súa última noite vienesa, regresar a algunha páxina dos mestres que o guiaran.
Porque, como nos lembra George Steiner en Leccións dos mestres, “cando homes e mulleres se afanan descalzos en procurar un Mestre, a forza vital do espíritu está salvagardada”. Iso procurara Zweig toda a súa vida, desde os tempos mozos de estudante apaixonado polas Letras. Neles, neses “antigos mestres” buscara el os materiais de vida e de escrita para ir axeitando unha casa firme, feita desde a liberdade de pensamento, o civismo e a procura xenerosa da beleza estética. A cifra exacta da mellor Europa, ao fin. Unha sorte de novo Humanismo.
Se lermos a correspondencia que Zweig trocou con Schnitzler ou Rilke, por citarmos apenas dous nomes centrais dese xeito de aprendizaxe literaria e humana que tanto practicou o austríaco, veremos con claridade como era algo fundamental para el, como procuraba comprender mellor o seu tempo, as mudanzas do pensamento, os desafíos estéticos, etc...sentindo as voces que mellor o podían guiar por eses vieiros.
Así, escríbelle con data do 29.11.14 a Arthur Schnitzler: “Nada é máis axeitado nestes días do que a veracidade, que non se deixa intimidar polas arengas do mercado: creo que debemos seguir dicindo que Tolstoi é un dos seres máis auténticos de tódolos tempos e que temos que manifestar sen vacilar o noso respeto pola obra de Anatole France.”A figura do novelista ruso será case totémica para Zweig, no moral, no humano, no literario...Precisamente, porque o vello Lev foi quizais un dos primeiros en intuír o desastre que se larvaba entre nós.

Ou tamén, en carta a Rilke (do 04.05.14), unhas palabras que, dalgunha maneira, describen aqueles “derradeiros días de felicidade de Europa”, como o propio Zweig os denominara, e que el vira e vivira precisamente en Viena: “Ao meu regreso (que sempre temo) encheume de ledicia atopar Viena indescriptiblemente fermosa, de verde claro e cos seus numerosos xardíns radiantes.”
E novamente a Schnitzler, cunha aseveración que denota o seu espírito tendente á fraternidade, case como se dunha tarefa cívica se tratar, para tentar salvar así a paz e a convivencia europeas: “Nada me parece máis necesario que facer que as poucas persoas esenciais do noso tempo diseminado se coñezan...”
Produto dunha rica correspondencia levada ao longo de dezasete anos, nunhas páxinas fondamente fermosas sobre a vida do seu benquerido amigo Rainer Maria Rilke, Maria von Thurn und Taxis afirma que “moitos dos poemas de Rilke eran (...) froito de visións...”. Tal vez, aquela vontade firme de Zweig fose tamén apenas froito dunha visión, dunha visión que nos pode parecer agora inocente demais. Pero glosemos isto cunha reflexión do propio Rilke e posiblemente entenderemos mellor o alento de Zweig: “..aconteza o que acontecer, o peor de todo será a desaparición para todos nós dunha certa inocencia vital na que nos criamos. Os anos que nos quedan por diante, por moitos que sexan, han de nos ver baixando cos xeonllos tremendo, desta montaña de dor por cuxa ladeira nos están facendo subir cada vez máis.”

Porque aquela Europa non volvería ser a mesma desde a Grande Guerra e Zweig intuíao tamén como un agoiro doentío, constante... Sobre eses feitos (que marcarían definitivamente a existencia do autor e que significaron un abalo total para este territorio, mental e xeográfico) hai unha coincidencia biografía curiosa cun outro escritor -indispensable para comprender mellor todo este relato centroeuropeo- e que non é coñecida abondo. Ese outro escritor é Elias Canetti.
Pois ben, cando a I Guerra Mundial foi proclamada, un 28 de xullo de 1914, pasaban o día no frescor de Baden -a pequena e fermosa vila balnearia ás aforas de Viena, a onde Beethoven se retirara para compor, parcialmente, a Novena Sinfonía- o mozo Zweig e un cativiño chamado Elias Canetti, que andaba por alí a enredar co seu irmán, baixo a ollada severa da nai Mathilde. Evidentemente, non sabían o un do outro e non había tampouco vencellos familiares ou de amizade entre os Zweig e os Canetti. Mais, andando o tempo, esa escena, que transcorre diante do azulado e elegante pavillón de música de Baden, será relatada cun significado moi especial por ámbolos dous autores.
A orquestra, que estaba a amenizar aquel día de estío, un día despreocupado e mundano, con valses e melodías de operetas no medio dun parque ateigado de paseantes e turistas, esa orquestra deixa pois, de súpeto, de tocar e anúnciase o estouro da I Guerra Mundial. Nas palabras escritas por Zweig sobre aqueles momentos tan tensos transloce xa unha decepción fondísima, o naufraxio persoal que viría logo. Pola súa banda, Canetti lembra o estupor perante aquela noticia inesperada e como a súa nai os ten que protexer doutros paseantes, moi airados estes por escoitaren os nenos falar en inglés (comezaran os cativos tamén a cantaruxar de maneira inocente o“God save the King” no medio daqueles austrohúngaros).

Mais os días dos paseos entre os mirtos e as fontes románticas de Baden estaban lonxe demais da Petrópolis vizosa de luz, de flores e de celmes feros onde Zweig se refuxia para esquecer....Algo que non logra: esquecer. Nunha carta do 15.4.1933 ao seu grande amigo, o artista belga Frans Masserel, escribira xa o vienés cunha intuición opaca: “Teño a máis forte aversión a converterme nun emigrante, (...) porque sei que a condición do emigrante é sempre perigosa; a causa dela, os que fican convértense en reféns e a vida se lles complica...”
A Viena que el coñecera, e que chegaría a ser realmente unha sorte de Atenas da Europa contemporánea -no pensamento, na arte, no cosmopolitismo...- ata aquel anuncio fatal en Baden, pode ser algo tanxible se seguirmos os pasos de Zweig, as súas olladas...Porque as súas son páxinas onde a xenerosidade e a confianza nos europeos semellan algo posible; porque nelas, como en Roman Rollain, como en Tolstoi, como no poeta Émile Verhaeren, poño por caso, o individuo e a súa liberdade están a salvo da maquinaria de perversas burocracias, das violencias goradas, das demagoxias letais. Porque houbo días anteriores a aquelas horas esgazadas no vello Hotel Regina. Por iso.
............................................
Nota: O presente texto foi publicado por vez primeira vez na revista "Grial", n° 205. Nesta versión foron engadidas imaxes que non apareceron nesa publicación.
(Carlos Penela)
1 note
·
View note
Text
underKaos
(correspondencia XXXV)
Ultimas noticias desde la mismísima sima del kaos.
erro luego existo, y en busca de nada siempre encontramos algo, una pequeña burbuja carnosa se empieza a inflar en algún lugar bajo el sol tsunámico, como un furúnculo en el culo, una confluencia de energías desordenadas, vagabundas, fragmentadas, fuera del tiempo, en contacto absoluto y pero entonces onírico con el espacio y los monstruos que lo pueblan, energías que empiezan a darle volumen a esa esfera palpitante, absolutamente convulsionada por el atropello de visiones fatales, pisadas torrenciales, afiladas inquietudes, tormentosos sueños gelatinosos, gozo poderoso, tiempo muerto, vivo bailoteo de epidermis que se pierde, muta, grita, se bambolea, alaridos que arden y hacen brasas las neuronas inquietas. Una esfera amorfa que se contorsiona y se distorsiona a medida que se expande, como si estuvieran empujando de adentro hacia afuera, que se infla que se infla como el mundo como el kosmos, que se infla y se llena de truenos que calan el centro que no existe, que está en todos los lados, se infla la esfera de agitada parsimonia, de alas ardidas, derrumbes domésticos, carpas rotas, ochocientas canciones y el chaca chaca de las maracas.
La burbuja es la maraca y nosotros la semilla pa que suene, hasta que estalla y somos catapultados como esquirlas parabólicas que se pierden en el fondo de la noche.
¿Qué tiene que hacer una babosa para ascender en la escala de la existencia? Dejar la baba más bella…
¡Patrañas! La babosa es babosa y babea babas babasónicas, babasoma la babea babeante, babeando sola brota la baba y con babas construimos arquitecturas babosas, escupimos libros pandemónicos, doblegamos alambres y botellas blandas, los nudos de saliva generan mandalas, travesías al alma-zen dejando una estela salival al caminar, entonando melodías heroicas e inútiles, tristes, bellas, a pulmón, sacudiendo las káderas, blandiendo espadas derretidas, estrellándonos blandos contra las ventanas, pasando sutilmente por las eras (era de la carpa, era del barro, era de los animales, era de la luz, era del agua), y Erasmo de Neptunia, es decir que abolimos el pasado de un zarpazo para continuar errando siempre aturdidos y marcados por esa explosión alumínica, destripados avanzando como babosas en el desierto.
El arca que no es, un libro que no fue (pues las monstruos lectores descoordinadores de la Biblioteca Popular Bruce Lee andan desocupados en otras cosas), comenzaría con dos epígrafes que en realidad son uno, como el espejo y lo que baila a su alrededor:
“no hay tiempo”
(infame frase del pensador y karateka peruano Lucio Cordero, que la decía mientras calculaba el peso de las frutas mientras uno descascaraba las cebollas)
“siempre hay tiempo”
(una noche lluviosa en Pissindú, allá en el litoral, refugiados en el bar del Chulengo, compadre de un compadre, que soltó esa frase cuando la atmosfera ya se distorsionaba)
Otro libro, La metafísica del León, cuyas seiscientas páginas son una variedad de papeles destinados para todo menos para un libro de metafísica, aunque un análisis sesudo es capaz de darse cuenta que la metafísica en últimas se reduce a: cuentas vencidas de agua y luz, volantes, promociones, periódicos, instrucciones, teléfonos, bolsas de pan, de harina, partituras, recetas y todo un abanico de papeles que (aparentemente) cumplen una sola función y que muchos calificarían de basura.
En la página trescientos, la única hoja blanca, la médula deste libro grosso, está escrito:
Es así*
El asterisco te lleva a un pie de página que lee:
*son procesos
La burbuja, como el libro, se infla hasta que estalla y cada partícula extraviada empieza a inflarse de nuevo generando más partículas que también errarán infladas, amorfas, y la sucesión de explosiones son la expresión del derrumbe general que es la esencia misma de ser hombres y de ser muchos.
O: de ser animales.
El pueblo tiembla, dice una canción de los kalmao.
Una franco chilena que por más rubia y blanca parece afrikana, me dio a leer un texto de René Char, que traduje sin cuidado y una parte dice algo como, ah, que regreses a tu desorden y el mundo al suyo. La asimetría es vitalidad… y sigue un poco más, pero me gusta así nomas cortito.
La piel que me envuelve en las noches de frio tiene un búho tatuado en el cuello. Un día, revisando distraídamente un diccionario de mitología universal, me encuentro con Lilith,
“Asia Occ. 1. Nombre dado por el Talmud a la mujer de Adam, madre de monstruos y de demonios.//2. Se encuentra este nombre una vez en la biblia para designar a un pájaro nocturno, probablemente un búho.” (el subrayado es mío)
Dulces y salvajes son los besos de la madre de todos los monstruos.
La Mela fue asesinada. Pobre gata. La Cleotilde, que solía entrar en trance, fue cocinada. Pobre gallina. Al Pelusa lo atropellaron, por atravesado. El Brutus desapareció. El bruto, aka el innombrable, sigue mordiendo. Y las pulgas tuvieron un esplendido verano.
Y el que no tiene cabeza tiene pies, me dijo la chica del alma-zen.
Éxitos rotundos, compadre.
(Enciclopedia del nuevo milenio que trata sobre el saber ambiguo, mundano e invisible, Tomo XXII)
#<font><font>underkaos </font></font>#<font><font>Enciclopedia </font></font>#<font><font>Correspondencia </font></font>
1 note
·
View note
Photo

“Num mundo que se faz deserto, temos sede de encontrar um amigo.” ... Le Petit Prince, também conhecido como O Principezinho ou O Pequeno Príncipe é uma obra do escritor, ilustrador e aviador francês Antoine de Saint-Exupéry, publicada em 1943 nos Estados Unidos. Durante a Segunda Guerra Mundial, Saint-Exupéry foi exilado para a América do Norte. (Fonte: internet) ... E é com esse clima bucólico que apresento a vocês o KIT11 com tema “Le Petit Prince” (O Pequeno Príncipe). Na data de sua primeira publicação, damos vida a esta história linda através de um KIT que está sendo preparado com muito amor e carinho! 🌹🦊 ⠀ ⠀ ⠀ #projetopapeldecarta #mundodascartas #trocadecartas #correspondentes #snailmail #penpals #nostalgia #papelaria #papelariafofa #stationery #postcrossing #longletters #euamocartas #snailmailideas #onlypostbox #papelariapersonalizada #oenvelope #envelopedepapel #cartas #correspondencias #penpal #bujo #lettering #lovesnailmail #letters #decotape #iloveletters #pequenoprincipe https://www.instagram.com/p/CNV7ORbjWyB/?igshid=c3wr2q51miw5
#projetopapeldecarta#mundodascartas#trocadecartas#correspondentes#snailmail#penpals#nostalgia#papelaria#papelariafofa#stationery#postcrossing#longletters#euamocartas#snailmailideas#onlypostbox#papelariapersonalizada#oenvelope#envelopedepapel#cartas#correspondencias#penpal#bujo#lettering#lovesnailmail#letters#decotape#iloveletters#pequenoprincipe
0 notes
Photo

A boneca Bárbie faz hoje lindos 62 anos desde a sua criação! Quem não teve ou sonhou em ter uma bonecas dessas não é mesmo?! 👱♀️💋 ⠀ "Barbie é uma boneca usada como brinquedo infantil, cuja criação data de 9 de março de 1959 e é produzida pela Mattel. Ela foi criada pela empresária Ruth Handler e foi baseada na boneca alemã Bild Lilli, que mais tarde foi comprada pela Mattel. ⠀ Desde seu lançamento a boneca foi considerada a marca mais famosa e lucrativa da empresa, a ponto de ser considerada um grande ícone da empresa e da cultura pop. Diante de seu sucesso a boneca já recebeu várias coleções, roupas, cenários, e amigos, bem como seus próprios filmes, quadrinhos, jogos eletrônicos e desenhos animados." Fonte: internet ⠀ ⠀ ⠀ #projetopapeldecarta #mundodascartas #trocadecartas #correspondentes #snailmail #penpals #nostalgia #papelaria #papelariafofa #stationery #postcrossing #longletters #euamocartas #snailmailideas #onlypostbox #papelariapersonalizada #oenvelope #envelopedepapel #cartas #correspondencias #penpal #bujo #lettering #lovesnailmail #letters #decotape #iloveletters https://www.instagram.com/p/CMNzzmZDgKx/?igshid=1r2vj80wj7cox
#projetopapeldecarta#mundodascartas#trocadecartas#correspondentes#snailmail#penpals#nostalgia#papelaria#papelariafofa#stationery#postcrossing#longletters#euamocartas#snailmailideas#onlypostbox#papelariapersonalizada#oenvelope#envelopedepapel#cartas#correspondencias#penpal#bujo#lettering#lovesnailmail#letters#decotape#iloveletters
0 notes