#Γαλάτεια Καζαντζάκη | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 6 years

Photo

Η πένα τους έμεινε ανεξίτηλη στο χρόνο. Οι ίδιες ξεχώρισαν όχι μόνο στην εποχή τους, αλλά ακόμα και σήμερα αποτελούν σημείο αναφοράς τόσο για το ταλέντο τους όσο και για τη δυνατή προσωπικότητά τους. Γυναίκες ευαίσθητες μα και συνάμα δυναμικές, γυναίκες που πήγαν κόντρα στο ρεύμα της εποχής τους, γυναίκες αντισυμβατικές. Αν και οι γυναίκες-λογοτέχνες δεν έχουν τόσο έντονη παρουσία, εντούτοις εκείνες είναι άξιες εκπρόσωποι και αναμφίβολα αξίζουν ένα αφιέρωμα.

Την αρχή κάνει η Ελισάβετ Μουτζάν – Μαρτινέγκου. Εκεί, λοιπόν, γύρω στις αρχές του 19ου αιώνα στη Ζάκυνθο, η νεαρή Ελισάβετ θα εκδηλώσει την αγάπη της για τα γράμματα και τη λογοτεχνία και παρ’ όλο που είναι αρκετά περιορισμένη από τους γονείς της καταφέρνει με προσωπική μελέτη να αποκτήσει άριστες γνώσεις αρχαίων ελληνικών, ιταλικών και γαλλικών. Στην επιθυμία της να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων, οι γονείς της φέρνουν αντιρρήσεις και εκείνη απειλεί πως θα κλειστεί σε μοναστήρι ή πως θα απομονωθεί στην εξοχική κατοικία της οικογένειας στην ύπαιθρο. Παρ’ όλα αυτά ούτε η επιθυμία της να μείνει ανύπαντρη και να αφοσιωθεί στη συγγραφή ούτε οι απειλές της εισακούστηκαν και έτσι το καλοκαίρι του 1831 παντρεύεται το Νικόλαο Μαρτινέγκο, ενώ ένα χρόνο αργότερα θα έρθει στον κόσμο ο γιος τους. Η ιστορία της θα έχει άσχημο τέλος, καθώς ύστερα από επιπλοκές του τοκετού πέθανε μόλις δύο εβδομάδες μετά τη γέννηση του γιου της. Όσον αφορά το λογοτεχνικό της έργο, η «Αυτοβιογραφία» της εκδόθηκε σχεδόν πενήντα χρόνια μετά το θάνατό της, το 1881, από το γιο της Ελισαβέτιο, ενώ, επίσης, έχει γράψει συνολικά πάνω από 15 έργα τόσο στην ελληνική όσο και στην ιταλική γλώσσα.

Τη σκυτάλη παίρνει η Μαρία Πολυδούρη. Γεννημένη στην Καλαμάτα την Πρωταπριλιά του 1902, κάνει την εμφάνισή της στα γράμματα, σε ηλικία μόλις 14 ετών, με το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας» εμπνευσμένη από τα μοιρολόγια των γυναικών της Μάνης. Η μητέρα της ήταν γνωστή για τις φεμινιστικές της αντιλήψεις και έτσι η Πολυδούρη ήταν αδύνατο να μην επηρεαστεί από αυτές. Στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία της Μεσσηνίας, ενώ το 1920 έμεινε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ορφανή και από τους δυο τους γονείς. Κατόπιν, ένα χρόνο αργότερα μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών (όπου γνωρίζει και τον Καρυωτάκη και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας φλογερός έρωτας που όμως κράτησε πολύ λίγο) και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Πολυδούρη ήταν μια γυναίκα ευαίσθητη, ενίοτε μελαγχολική, ταυτόχρονα όμως και αρκετά εξωστρεφής. Σύχναζε κυρίως με αντρικές παρέες, κάπνιζε -κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής-, ήταν τολμηρή (το καλοκαίρι του 1926 θα διαλύσει τον αρραβώνα της με τον Αριστοτέλη Γεωργίου και θα πάει στο Παρίσι για να αναζητήσει την τύχη της εκεί). Η καλλιτεχνική της φύση θα την οδηγήσει να παρατήσει τη Νομική και να σπουδάσει θέατρο και χορό. Δυστυχώς, όμως, θα προσβληθεί από την ασθένεια της εποχής, τη φυματίωση, ενώ τα δυσάρεστα νέα της αυτοκτονίας του Καρυωτάκη, που αν και είχαν χωρίσει εκείνη ήταν ακόμα ερωτευμένη μαζί του, θα κλονίσουν ακόμα περισσότερο την υγεία της. Το αστέρι της έσβησε στις 29 Απριλίου 1930, σε η��ικία 28 ετών. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Οι τρίλλιες που σβήνουν» δημοσιεύτηκε το 1928, ενώ έναν χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε και η δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Ηχώ στο χάος». Στην παρακαταθήκη της άφησε ακόμα μία ατιτλοφόρητη νουβέλα, καθώς επίσης και το Ημερολόγιό της.

Η Πηνελόπη Δέλτα, γνωστή κυρίως για τα παιδικά της μυθιστορήματα, είναι εκτός των άλλων και μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες, γενικότερα, γυναίκες-λογοτέχνες, ειδικότερα, στην αυγή του 20ου αιώνα στην Ελλάδα, σε μια περίοδο κρίσιμη για τη χώρα. Το φιλανθρωπικό της έργο ήταν τεράστιο, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή στο σπίτι της φιλοξενήθηκαν και πολλές οικογένειες προσφύγων. Στα highlights της ιστορίας της ζωής της ανήκει και ο ανεκπλήρωτος εκτός γάμου πλατωνικός της έρωτας με τον Ίωνα Δραγούμη, που όμως αφενός λόγω του δυνατού αισθήματος ευθύνης και καθήκοντος που είχε και αφετέρου λόγω των κοινωνικών και ηθικών επιταγών της εποχής έληξε άδοξα. Η Πηνελόπη Δέλτα στις 27 Απριλίου 1941, ύστερα από την αναγγελία της κατάληψης της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της, που ήδη είχε επιβαρυνθεί από τη σκλήρυνση κατά πλάκας, πίνοντας δηλητήριο.

Μία ακόμα από τις γυναίκες-λογοτέχνες, που έχει συνδέσει το όνομά της στενά με τη Μικρασιατική Καταστροφή είναι η Διδώ Σωτηρίου. Γεννημένη στο Αϊδίνιο της Μ. Ασίας το 1909, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της σε ηλικία 10 ετών στη Σμύρνη και κατόπιν ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή στον Πειραιά και μετέπειτα στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, ενώ και αργότερα συμμετείχε εξίσου ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες μέσα από τις τάξεις της αριστεράς. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Οι νεκροί περιμένουν» κυκλοφόρησε το 1959. Μεταξύ άλλων γνωστά της έργα είναι τα «Ματωμένα Χώματα» (1962), «Μέσα στις φλόγες» (1978), «Κατεδαφιζόμεθα» (1982) κ.α.

Η Γαλάτεια Καζαντζάκη, σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη έως και το 1926, οπότε και ακολούθησαν χωριστούς δρόμους στη ζωή τους, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα με τη δημοσίευση του μυθιστορήματός της «Ρίντι Παλιάτσο» στο περιοδικό Νουμάς το 1909. Έγραψε πολλά παιδικά βιβλία, διηγήματα και ποιήματα, ταυτόχρονα ασχολήθηκε και με το θέατρο και με τη συγγραφή θεατρικών έργων, ενώ, επίσης, συνεργάστηκε και με τα περιοδικά Νουμάς , Πινακοθήκη και Νέα Ζωή με τα ψευδώνυμα Πετρούλα Ψηλορείτη και Λαλώ ντι Κάστρο. Η Γαλάτεια Καζαντζάκη συμμετείχε ενεργά στον πολιτικό βίο, καθώς ήταν στρατευμένη στα κομμουνιστικά ιδανικά της. Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου 1962.

Η Μέλπω Αξιώτη γεννήθηκε το 1905 στην Αθήνα και η παρθενική της εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας έγινε το 1933 με τη δημοσίευση στο περιοδικό Μυκονιάτικα Χρονικά – ήδη από τα βρεφικά της χρόνια μέχρι και την εφηβεία της είχε εγκατασταθεί στη Μύκονο, η οποία ήταν και ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα της- του διηγήματός της «Απ’ τα χτες ως το σήμερα». Πέντε χρόνια αργότερα εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Δύσκολες Νύχτες» και η συγγραφική της δραστηριότητα συνεχίστηκε με πλήθος από πεζογραφήματα, ποιήματα, μελέτες αλλά και μεταφράσεις. Η Μέλπω Αξιώτη δεν έμεινε επίσης αμέτοχη από τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας: από πολύ νέα εντάχθηκε στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ συμμετέχοντας ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία, την Ιταλία, την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, την Πολωνία και τη Σοβιετική Ένωση συναντώντας το διάστημα αυτό σημαντικές προσωπικότητες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως τον Νερούντα, το Χικμέτ, τον Αραγκόν και πολλούς άλλους. Άφησε την τελευταία της πνοή στις 22 Μαίου 1973 σε οίκο ευγηρίας ταλαιπωρημένη από προϊούσα αμνησία και σωματική καχεξία.

Για το τέλος αφήσαμε τέσσερις ποιήτριες, τέσσερις γυναίκες-λογοτέχνες οι οποίες κυρίως ανέπτυξαν τη συγγραφική τους ή μάλλον καλύτερα την ποιητική τους δραστηριότητα στη νεότερη εποχή, κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 μέχρι τις μέρες μας.

Πρώτη στη λίστα με τις νεότερες γυναίκες-λογοτέχνες η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη δε θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλο δρόμο παρά αυτό της λογοτεχνίας. Έτσι, λοιπόν, μόλις στα 17 της χρόνια, μετά από παρότρυνση του Καζαντζάκη δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποίημα της «Μοναξιά». Έχει επίσης μεταφράσει έργα πολλών σημαντικών λογοτεχνών, όπως Σαίξπηρ, αλλά και δικά της έργα έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες.

Η δεύτερη Κατερίνα της νεότερης λογοτεχνίας, η Κατερίνα Γώγου υπήρξε ίσως από τις πιο αντισυμβατικές γυναίκες-λογοτέχνες της νεότερης εποχής, στοιχείο που είναι φανερό και στα έργα της. Ήδη από πολύ μικρή έπαιζε σε παιδικές παραστάσεις ως παιδί- θαύμα και αργότερα πια ακολούθησε και επίσημα το δρόμο της υποκριτικής, ενώ παράλληλα σπούδασε και χορό. Η πρώτη της ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1978 με τίτλο «Τρία κλικ αριστερά», ενώ ένα χρόνο πριν κέρδισε και το Βραβείο Ερμηνείας Α’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία «Βαρύ Πεπόνι». Αν και στον κινηματογράφο έγινε γνωστή κυρίως μέσα από την ενσάρκωση αφελών γυναικείων χαρακτήρων, στην πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Στην ποίησή της αποτυπώνεται η οργή που ένιωθε, η αναρχική και επαναστατική της διάθεση. Όπως είχε δηλώσει και η ίδια στην Ελευθεροτυπία: «Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στιλό. Τόσο πάθος είχα γι’ αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα». Η κλονισμένη ψυχολογία της είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην αυτοκτονία στις 3 Οκτωβρίου 1993.

Η Κική Δημουλά θεωρεί πως οι φιλοφρονήσεις αποτελούν τροχοπέδη για την εξέλιξη του έργου της γι’ αυτό και δεν τις επιδιώκει. Γεννημένη το 1931 στην Αθήνα με το όνομα Βασιλική Ράδου θα παντρευτεί το 1952 τον πολιτικό μηχανικό και ποιητή Άθω Δημουλά. Για 25 χρόνια εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος. Η Δημουλά πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1952 με την ποιητική συλλογή «Ποιήματα» την οποία αποκήρυξε λίγο αργότερα και απέσυρε από την κυκλοφορία. Το 1972 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου», το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Χαίρε ποτέ» και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης». Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, όπως αγγλικά, σουηδικά, γαλλικά, ισπανικά κ.α. Είναι επίσης τακτικό μέλος στην Ακαδημία Αθηνών στην έδρα των γραμμάτων από το 2002, η τρίτη γυναίκα στην ιστορία της Ακαδημίας.

Τελευταία αλλά όχι λιγότερο σημαντική σε σχέση με όλες τις προηγούμενες γυναίκες-λογοτέχνες είναι η Τζένη Μαστοράκη, η οποία γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το πρώτο της ποίημα δημοσιεύτηκε το 1971 συμπεριλαμβανόμενο στην ποιητική συλλογή του Δημήτρη Ιατρόπουλου «Αντι-ανθολογία». Η πρώτη δική της ποιητική συλλογή εκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα με τίτλο «Διόδια». Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο.

Αυτές οι γυναίκες-λογοτέχνες κατάφεραν είτε λίγο είτε πολύ να επηρεάσουν με το έργο τους γενιές και γενιές αναγνωστών, αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της λογοτεχνίας. Εξέφρασαν τις ανησυχίες, τις συγκινήσεις τους, παρενέβησαν με τρόπο ενεργό στα εθνικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και μέσω του έργου τους και μέσω του τρόπου ζωής τους και των ιδανικών τους κατάφεραν να ανυψώσουν τη θέση της γυναίκας στη λογοτεχνία. Το έργο τους θα βρίσκεται πάντα εκεί όσα χρόνια και αν περάσουν, ένας πολύτιμος λογοτεχνικός θησαυρός.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS

3 notes · View notes

grexitdrachmaendebt · 4 years

Text

Σαν σήμερα 18 Φεβρουαρίου 1883 γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης

Σαν σήμερα 18 Φεβρουαρίου 1883 γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης, ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του πνεύματος που άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στον ελληνικό και παγκόσμιο πολιτισμό.

Μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόσοφος και πολιτικός.

Ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τεράστιο σε όγκο, αλλά και σε εύρος έργο.

Κέρδισε παγκόσμια φήμη μεταθανάτια από τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του μυθιστορήματός του «Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» από τον Μιχάλη Κακογιάννη το 1964.

Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ο πιο μεταφρασμένος σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας.

Τα Πρώτα Χρόνια

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Ηράκλειο της Κρήτης, το οποίο εκείνη την εποχή αποτελούσε ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο πατέρας του, Μιχάλης, ήταν έμπορος γεωργικών προϊόντων και καταγόταν από τους Βαρβάρους, όπου σήμερα βρίσκεται το Μουσείο Καζαντζάκη.

Αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη γενέτειρά του και τη Νάξο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1902 για να σπουδάσει νομικά.

Το 1906 εμφανίστηκε για 1η φορά στα ελληνικά γράμματα με το δοκίμιο «H Αρρώστια του Αιώνος» και το πρώτο του μυθιστόρημα «Όφις και Kρίνο».

Το 1907 ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στα νομικά, στο Παρίσι. Παράλληλα, παρακολούθησε τις διαλέξεις του υπαρξιστή φιλόσοφου Ανρί Μπερξόν και μελέτησε το έργο του Νίτσε.

Και οι δύο αυτοί φιλόσοφοι άσκησαν τεράστια επίδραση πάνω του.

Το 1907 ξεκινά τη δημοσιογραφική του καριέρα και μυείται στον Tεκτονισμό. Το 1909, με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εκδίδει τη διδακτορική διατριβή του «Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη Φιλοσοφία του Δικαίου και της Πολιτείας».

Κερδίζει το ψωμί του από τις μεταφράσεις και συζεί με τη συμπατριώτισσά του διανοούμενη Γαλάτεια Αλεξίου.

Συμμετέχει στην κίνηση για την ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου, της σημαντικότερης ομάδας πίεσης για την καθιέρωση της Δημοτικής.

Μέσω του σωματείου αυτού συνδέθηκε φιλικά το 1914 με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό.

Μαζί ταξίδεψαν στο Άγιο Όρος, όπου διέμειναν περίπου σαράντα ημέρες, ενώ περιηγήθηκαν και σε πολλά ακόμα μέρη της Ελλάδας.

Την περίοδο αυτή ήρθε σε επαφή και με το έργο του Δάντη, τον οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει στα ημερολόγιά του ως έναν από τους δασκάλους του, μαζί με τον Όμηρο και τον Μπερξόν. Με τον Σικελιανό ονειρεύονται τη δημιουργία μιας νέας θρησκείας.

Τον Οκτώβριο του 1916 πραγματοποιεί το πρώτο του επιχειρηματικό βήμα. Ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη για να υπογράψει ένα συμβόλαιο για την αποκομιδή ξυλείας από το Άγιο Όρος. Τον επόμενο χρόνο προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ένα λιγνιτωρυχείο στην Πελοπόννησο και προσλαμβάνει έναν εργάτη ονόματι Γιώργη Ζορμπά.

Οι εμπειρίες αυτές θα μετουσιωθούν αργότερα στο μυθιστόρημα «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που αναφέρεται στη φιλία ενός διανοούμενου μ' έναν πρωτόγονο λαϊκό άνθρωπο, γεμάτο όρεξη για ζωή. Ο χαρακτήρας του Ζορμπά είναι η προσωποποίηση της μπερξονικής ιδέας της «ζωικής ορμής».

Το 1918 γνωρίζει και συνδέεται αισθηματικά με την Έλλη Λαμπρίδου.

Από τα νεανικά του χρόνια ο νους του Καζαντζάκη είναι ανήσυχος, η ψυχή του βασανίζεται από αγωνίες και από προβλήματα θεμελιακά, μια αγωνία μεταφυσική και υπαρξιακή, όπως τονίζουν οι μελετητές του έργου του. Ανησυχίες θρησκευτικές τυραννούν τον άπιστο αυτό νιτσεϊστή.

Ιδιαίτερα η μορφή του Χριστού -«αυτή η ένωση, η τόσο μυστηριώδης και τόσο πραγματική του ανθρώπου και του Θεού», όπως γράφει σ' ένα γράμμα του- τον παρακολουθεί σαν έμμονη ιδέα από τα νεανικά του χρόνια ως το τέλος της ζωής του.

Ασκητική - Οδύσσεια

Σε ένα διάλειμμα της συγγραφικής δραστηριότητας του Καζαντζάκη, ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον διορίζει το 1919 Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Περιθάλψεως, έχοντας ως αποστολή τον επαναπατρισμό Ελλήνων από την περιοχή του Καυκάσου. Οι εμπειρίες αυτές αξιοποιούνται πολύ αργότερα στο μυθιστόρημα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», με θέμα την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού σ' ένα ελληνικό χωριό της Ανατολής.

Τον επόμενο χρόνο, μετά την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, ο Καζαντζάκης αποχώρησε από το Υπουργείο Περιθάλψεως και πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην Ευρώπη, ξεκινώντας τη δική του Οδύσσεια σε όλο τον κόσμο.

Το 1922 επισκέφτηκε τη Βιέννη, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Φρόιντ και τον Βουδισμό. Επισκέφτηκε ακόμα τη Γερμανία, ενώ το 1924 έμεινε για τρεις μήνες στην Ιταλία. Στο Βερολίνο, ο Καζαντζάκης μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες κι έγινε θαυμαστής του Λένιν. Ποτέ, όμως, δεν έγινε πιστός κομουνιστής. Την εποχή εκείνη τα εθνικιστικά του ιδεώδη αντικαταστάθηκαν από μια πιο διεθνιστική ιδεολογία.

Την περίοδο 1923-1926 πραγματοποίησε επίσης αρκετά δημοσιογραφικά ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση, στην Παλαιστίνη, στην Κύπρο και στην Ισπανία, όπου του παραχώρησε συνέντευξη ο δικτάτορας Πρίμο ντε Ριβέρα.

Εργάστηκε ως ανταποκριτής των εφημερίδων «Ελεύθερος Λόγος» και «Καθημερινή». Το 1924 γνώρισε την Ελένη Σαμίου και το 1926 χώρισε τη γυναίκα του Γαλάτεια.

Το Μάιο του 1927 απομονώθηκε στην Αίγινα, με σκοπό την ολοκλήρωση του πιο φιλόδοξου έργου του, της «Οδύσσειας». Τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε την ανθολογία των ταξιδιωτικών του άρθρων για την έκδοση του πρώτου τόμου («Ταξιδεύοντας») , ενώ το περιοδικό του Δημήτρη Γληνού «Αναγέννηση» δημοσίευσε το φιλοσοφικό του έργο «Ασκητική», ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του Καζαντζάκη, στο οποίο εκφράζει τη μεταφυσική πίστη του. Ο ίδιος θεωρούσε την «Ασκητική» ως τον σπόρο για όλο το κατοπινό έργο του.

Στις 11 Ιανουαρίου 1928 μιλά στην Αθήνα με θέμα τη Σοβιετική Ένωση, μαζί με τον φίλο του συγγραφέα Παναΐτ Ιστράτι, εξυμνώντας το σοβιετικό μοντέλο. Για την οργάνωση αυτής της ομιλίας στο θέατρο «Αλάμπρα», η οποία κατέληξε σε μία ανοιχτή διαδήλωση, τόσο ο Καζαντζάκης όσο και ο συνδιοργανωτής Δημήτριος Γληνός διώχθηκαν δικαστικά, ωστόσο η δίκη τους τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, ο δε Ιστράτι απειλήθηκε με απέλαση. Tον Aπρίλιο, ο Kαζαντζάκης ξαναβρέθηκε στη Ρωσία, όπου ολοκλήρωσε ένα κινηματογραφικό σενάριο με θέμα τη Ρωσική Επανάσταση.

Τον Μάιο του 1929 απομονώθηκε σε ένα αγρόκτημα της Tσεχοσλοβακίας, όπου ολοκλήρωσε στα γαλλικά τα μυθιστορήματα «Toda-Raba» και «Kapetan Elia», προάγγελο του «Καπετάν Μιχάλη». Τα έργα αυτά εντάσσονταν στην προσπάθεια του Καζαντζάκη να καταξιωθεί διεθνώς ως συγγραφέας. Η γαλλική έκδοση του μυθιστορήματος «Toda-Raba» κυκλοφόρησε με το ψευδώνυμο Νικολάι Καζάν.

Το 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε εκ νέου στην Αίγινα, όπου ανέλαβε τη συγγραφή ενός γαλλοελληνικού λεξικού για βιοποριστικούς λόγους. Μετέφρασε ακόμα τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη κι έγραψε ένα μέρος των ωδών που αργότερα ενσωματώθηκαν στις «Τερτσίνες» (1960). Το 1935 πραγματοποίησε ταξίδι στην Ιαπωνία και την Kίνα, εμπλουτίζοντας τα ταξιδιωτικά του κείμενα, ενώ ως απεσταλμένος της «Καθημερινής» κάλυψε τον Ισπανικό Εμφύλιο (1936).

Το 1938 ολοκλήρωσε την «Οδύσσεια», ένα επικό ποίημα στα πρότυπα της ομηρικής «Οδύσσειας», αποτελούμενο από συνολικά 33.333 στίχους και 24 ραψωδίες. Για το έργο αυτό, ο Καζαντζάκης εργαζόταν για δεκατρία χρόνια και, πριν από την τελική του μορφή, προηγήθηκαν οκτώ αναθεωρημένες γραφές. Το ποίημα ξεκινά από την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και αποτελεί μια νέα περιπλάνηση του ανικανοποίητου ήρωα, που προσπαθεί να κατακτήσει την «πλέρια λευτεριά». Ο Καζαντζάκης θέλησε να γράψει το έπος του σύγχρονου ανθρώπου, γι' αυτό θεωρούσε την «Οδύσσεια» ως το σπουδαιότερο έργο του.

Το ίδιο διάστημα, πλήθος κειμένων του δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες ή περιοδικά, ενώ γράφει στα γαλλικά το μυθιστόρημά του «Le Jardin des Rochers» («Ο Βραχόκηπος»), αντλώντας στοιχεία από τις πρόσφατες εμπειρίες του από την Άπω Ανατολή.

Τα Χρόνια της Ωριμότητας

Κατά την περίοδο της κατοχής, ο Καζαντζάκης παρέμεινε στην Αίγινα και συνεργάστηκε με τον Ιωάννη Κακριδή για τη μετάφραση της ομηρικής «Ιλιάδας». Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, δραστηριοποιήθηκε έντονα στην ελληνική πολιτική ζωή. Διετέλεσε πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Εργατικής Κίνησης, ενώ ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Σοφούλη, από τις 26 Νοεμβρίου του 1945 έως τις 11 Ιανουαρίου του 1946. Τον Νοέμβριο του 1945 παντρεύεται την πιστή του σύντροφο Ελένη Σαμίου.

Το 1946, η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών πρότεινε τον Kαζαντζάκη μαζί με τον Σικελιανό για το Βραβείο Nόμπελ. Η υποψηφιότητά του, όμως, πολεμήθηκε από συντηρητικούς και αντιδραστικούς πολιτικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε στην UNESCO, αναλαμβάνοντας ως αποστολή την προώθηση μεταφράσεων κλασικών λογοτεχνικών έργων, με απώτερο στόχο τη γεφύρωση των διαφορετικών πολιτισμών. Παραιτήθηκε τελικά το 1948, προκειμένου να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό του έργο. Για τον σκοπό αυτόν εγκαταστάθηκε στην Αντίμπ, όπου τα επόμενα χρόνια ακολούθησε μια ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος, κατά την οποία δημιούργησε τις μεγάλες μυθιστορηματικές του συνθέσεις.

Το 1952 προσβλήθηκε από μία μόλυνση στο μάτι, γεγονός που τον υποχρέωσε να νοσηλευτεί αρχικά στην Ολλανδία και αργότερα στο Παρίσι, ωστόσο τελικά έχασε την όρασή του από το δεξί μάτι. Ενώ ο Καζαντζάκης είχε επιστρέψει στην Αντίμπ, στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία επιχειρούσε τη δίωξή του.

Κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος για το Ηράκλειο της παιδικής του ηλικίας «Kαπετάν Mιχάλης» και του «Τελευταίου Πειρασμού» (μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον Χριστό, που παλεύει μεταξύ της θείας και ανθρώπινης φύσης του), που δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.

Ο ίδιος ο Καζαντζάκης, απαντώντας στις απειλές της Εκκλησίας για τον αφορισμό του, έγραψε σε επιστολή του: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω κι εγώ μια ευχή: σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή, όσο είναι η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ».

Τελικά, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τόλμησε να προχωρήσει στον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας.

Ο «Τελευταίος Πειρασμός» συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το καταργηθέν πλέον Index Librorum Prohibitorum. Ο Καζαντζάκης απέστειλε τότε τηλεγράφημα στην Επιτροπή του Index, με τη φράση του χριστιανού απολογητού Τερτυλλιανού «Ad tuum, Domine, tribunal apello», δηλαδή «στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση».

Στις αρχές του 1954 δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το μυθιστόρημά του «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που ανακηρύχθηκε το καλύτερο ξένο βιβλίο εκείνης της χρονιάς. Το 1955 ανέλαβε μαζί με τον Κακριδή την έκδοση της μετάφρασης της Ιλιάδας, με προσωπικά τους έξοδα, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τελικά στην Ελλάδα ο «Τελευταίος Πειρασμός». Τη χρονιά αυτή αρχίζει να γράφει στο Λουγκάνο της Ελβετίας το έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο», την πνευματική του αυτοβιογραφία.

Έπειτα από ένα δεύτερο ταξίδι στην Κίνα, προσκεκλημένος της κινεζικής κυβέρνησης, επέστρεψε με κλονισμένη την υγεία του και νοσηλεύτηκε στην Κοπεγχάγη και το Φράιμπουργκ. Πέθανε στις 26 Οκτωβρίου του 1957, σε ηλικία 74 ετών. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα, αλλά η Εκκλησία της Ελλάδας αρνήθηκε να την εκθέσει σε προσκύνημα. Η σορός του μεταφέρθηκε και εκτέθηκε στον μητροπολιτικό ναό του Ηρακλείου, χωρίς εκκλησιαστική τελετή. Οι συμπατριώτες του τον τίμησαν ιδιαιτέρως και τον έθαψαν σ' ένα προμαχώνα των βενετσιάνικων τειχών του Ηρακλείου. Στον τάφο του χαράχθηκε η επιγραφή: «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβούμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος».

Βασική Εργογραφία

Μυθιστορήματα

Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (1946)

Ο Καπετάν Μιχάλης (1953)

Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται (1954)

Ο Τελευταίος Πειρασμός (1955)

Ο Φτωχούλης του Θεού (1956)

Τόντα Ράμπα (1956)

Ο Βραχόκηπος (1960)

Αναφορά στον Γκρέκο (1961)

Οι Αδερφοφάδες (1963)

Ποιήματα

Οδύσσεια (1938)

Τερτσίνες (1960)

Θεατρικά

Προμηθέας

Κούρος

Οδυσσέας

Μέλισσα

Χριστός

Ιουλιανός ο Παραβάτης

Νικηφόρος Φωκάς

Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος

Καποδίστριας

Χριστόφορος Κολόμβος

Σόδομα και Γόμορρα

Βούδας

Μεταφράσεις

Ιλιάδα

Οδύσσεια

Θεία Κωμωδία του Δάντη

Φάουστ του Γκαίτε

Ταξιδιωτικά

Ταξιδεύοντας (1927)

Τι είδα στη Ρουσία (1928)

Ισπανία (1937)

Ιαπωνία-Κίνα (1938)

Αγγλία (1941)

Φιλμογραφία

«Εκείνος που έπρεπε να πεθάνει» (1956), ταινία του Ζιλ Ντασέν, βασισμένη στο μυθιστόρημα «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται».

«Αλέξης Ζορμπάς» (1964), σε σκηνοθεσία Μιχάλη Γεωργιάδη.

«Ο τελευταίος πειρασμός» (1988), σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε.

«Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» (1975), τηλεοπτική παραγωγή της ΕΡΤ σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη.

Πέμπτη, 18 Φεβρουαρίου 2021

0 notes

hazard-light · 4 years

Text

Γαλάτεια Καζαντζάκη - Αμαρτωλό

Στη Σμύρνη Λέλα, Ηρώ στη Σαλονίκη, στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό... Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη...

Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου; Αν ξέρω, ανάθεμά με! Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα...

Ώς κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου θολές σβησμένες ζωγραφιές κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!

Το σήμερα χειρότερο απ' το χτες και τ' αύριο απ'το σήμερα θε να 'ναι... Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισές κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε...

Γλέντια, καβγάδες ως να φέξει, αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού κι ενέσεις 606. Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι όλη η ζωή μου του χαμού...

Μ' από την κόλασή μου στο φωνάζω: εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

0 notes

theatrinos · 7 years

Text

Είδαμε την παράσταση «ΓΥΝΑΙΚΕΣ» στο θέατρο Βαφείο

Συγκινητική και δυνατή!

Παρακολουθήσαμε την παράσταση «ΓΥΝΑΙΚΕΣ» της Γαλάτειας Καζαντζάκη στο Θέατρο Βαφείο. Είναι η πρώτη φορά που η νουβέλα «Γυναίκες» (1933) της Γαλάτειας Καζαντζάκη μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή. Η παράσταση, με τη μορφή "επιστολικού θεάτρου", μας ξεναγεί στη ζωή πέντε γυναικών - αδερφών, μέσα από επιστολές που ανταλλάσουν μεταξύ τους.

Μια πολύ καλοδουλεμένη παράσταση, συγκινητική, γλυκιά και δυνατή σε ένα φιλόξενο και ζεστό θέατρο που σε φέρνει σε τόση αμεσότητα με τους ηθοποιούς, που νιώθεις ότι είσαι κι εσύ πραγματικό μέρος της. Οι επιστολές, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Πέρη Μιχαηλίδη, παίρνουν τη μορφή ενός ζωντανού διαλόγου. Οι αδερφές, παρούσες και οι πέντε στη σκηνή, συνδιαλέγονται μεταξύ τους -μέσα από τα γράμματά τους- και καταθέτουν προσωπικές ιστορίες με συγκρούσεις, συμβιβασμούς, υπαρξιακές αγωνίες, οικονομική ανέχεια αλλά και επαναστατικότητα.

Η σκιαγράφηση της γυναίκας από τη Γαλάτεια Καζαντζάκη και τα μηνύματα τα οποία περνάει, είναι διαχρονικά κι επίκαιρα. Δεν έχει σημασία αν είσαι άντρας ή γυναίκα: η παράσταση σε βάζει σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης για τους στόχους μας στη ζωή, τις προτεραιότητες που θέτουμε, τι θεωρούμε σημαντικό, τις θυσίες που κάνουμε, πόση σημασία δίνουμε στο "τι θα πει ο κόσμος", ποιες αξίες μας καθοδηγούν στη ζωή...

Η χρήση γλώσσας εποχής, σε συνδυασμό με την εξαίσια επιλογή σκηνικών αντικειμένων και κοστουμιών, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς και τη μουσική επένδυση με το ακορντεόν επί σκηνής (Έλσα Στουρνάρα), σε μεταφέρουν με επιτυχία σε μια άλλη εποχή και σου δημιουργείται ένα τόσο έντονο συναίσθημα νοσταλγίας. Πώς γίνεται να νιώθεις νοσταλγία και να έχεις ένα γλυκόπικρο συναίσθημα για κάτι που δεν έχεις βιώσει; Γίνεται... αφού η παράσταση σε μεταφέρει τόσο ζωντανά σε αυτή την άλλη εποχή και στη ζωή αυτών των πέντε γυναικών, που είναι σαν να έχεις ζήσει κι εσύ τότε εκεί, μαζί τους, δίπλα τους, κοντά τους...

Παρακολουθούμε λοιπόν πέντε γυναίκες που αντιλαμβάνονται τόσο διαφορετικά η μία από την άλλη την έννοια της "ολοκλήρωσης" και το κυνήγι για την ευτυχία της κάθε μιάς περιλαμβάνει τόσο διαφορετικούς στόχους: γάμος, πολιτικά πιστεύω, κοινωνική καταξίωση, οικονομική ανεξαρτησία, υγεία, έρωτας...

Η Δήμητρα Μπάσιου

στο ρόλο της Άννας, της αδερφής που πάσχει από φυματίωση. Γλυκιά στο λόγο της και στις εκφράσεις της, σου περνάει μηνύματα για τη σημασία του έρωτα, τη βαρύτητα της υγείας και τη δύναμη της λαχτάρας. Μπορεί ο συναισθηματικός "θάνατος" και η απαξίωση να οδηγήσουν σε μια σειρά από άλλους θανάτους; Το θάνατο της ψυχής, το θάνατο της ελπίδας και της προσδοκίας, το φυσικό θάνατο;

Η Κατερίνα Σούλη

στο ρόλο της Φανής, της αδερφής που κυνηγάει την κοινωνική καταξίωση (δεν θα σας πούμε πώς...). Φυσική και πειστική, σου περνάει το μήνυμα ότι η επιδίωξη αυτή στιγματίζεται από "θυσίες" σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, σου δείχνει πώς είναι να "σκοτώνεσαι" και να "σκοτώνεις" ταυτόχρονα... Να "σκοτώνεσαι" ως ύπαρξη, ως γυναίκα, ως άνθρωπος και να "σκοτώνεις" αξίες, ιδανικά, οικογένεια...

Η Βασιλική Σαραντοπούλου

στο ρόλο της Καίτης, της αδερφής που ψάχνει την οικονομική ευημερία. Δυναμική και άψογη στο παίξιμό της, σου περνάει μηνύματα για το κυνήγι του χρήματος, τις αποφάσεις και τις επιλογές στις οποίες αυτό οδηγεί. Πόσο καθαρή είναι η κρίση σε αυτό το κυνήγι; Πόσο ικανοποιημένος νιώθεις από τις επιλογές για την επίτευξη του στόχου αυτού; Αλλάζει κάτι αν ψάχνεις τα χρήματα για την προσωπική σου ευημερία ή για την ευημερία κάποιου άλλου; Ποια βαθύτερη ανάγκη καθοδηγεί τις κινήσεις και τις αποφάσεις;

Η Βιβή Τάγαρη

στο ρόλο της Αίμης, στο ρόλο της αδερφής που αρνείται να παραμείνει σε έναν μη ικανοποιητικό γάμο. Ρομαντική κι αληθινή, μας περνάει το μήνυμα για τη δύναμη που όλοι έχουμε στα χέρια μας και την προσωπική επιλογή στην ευτυχία. "Γιατί επιμένω να χωρίσουμε; Μα απλούστατα γιατί δεν υπάρχει λόγος νάμαστε παντρεμένοι μια και δεν μας συνδέει τίποτα πια. Τίποτα από κείνα που εγώ τουλάχιστο ξακολουθώ να πιστεύω πως πρέπει να συνδέουν έναν άντρα και μια γυναίκα όταν αποφασίζουν να ζήσουν μαζί".

Η Δώρα Χάγιου

στο ρόλο της Νίνας, της επαναστάτριας αδερφής και της γυναίκας που δεν υποτάσσεται. Μια ήρεμη δύναμη καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, σου περνάει ένα τελείως διαφορετικό μήνυμα από όλες τις υπόλοιπες γυναίκες του έργου: αυτό της σημασίας του να πιστεύεις και να προσπαθείς για κάτι που θεωρείς ότι θα βοηθήσει τους πάντες και όχι μόνο τον ευατό σου.

Η ολοκλήρωση και η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή... Μέχρι που είμαστε διατεθιμένοι να φτάσουμε; Αξίζει;

Μην την χάσετε!

~Κριτική της παράστασης Γυναίκες στο θέατρο Βαφείο~

#Κριτικές

0 notes

geomazits · 6 years

Text

Γραμματεία Ηρακλείου

E–mail : [email protected]

https://pameheraklio.wordpress.com/

1/5/2018

Μαζική και δυναμική η Πρωτομαγιάτικη Απεργιακή Συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και των Ταξικών Σωματείων, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ: Συνδικάτο οικοδόμων, Συνδικάτο τροφίμων ποτών, Ένωση ιδιωτικών υπαλλήλων, Σωματείο ιδιωτικών εκπαιδευτικών «Γαλάτεια Καζαντζάκη», Ένωση συνταξιούχων ΙΚΑ, Επιτροπή Αγώνα Επισιτισμού – Τουρισμού, Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων ΟΤΑ, στέλνοντας μήνυμα ότι αυτή η απεργιακή μάχη, πρέπει να αξιοποιηθεί ως αφετηρία νέων δυναμικών, μαζικών και μαχητικών αγώνων ενάντια στη σημερινή επιθετικότητα.

Με το κεντρικό περιεχόμενο της φετινής Πρωτομαγιάς με το σύνθημα «1η Μάη 2018 : Ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για την τελική νίκη των λαών», δόθηκε περήφανη απάντηση στα μονοπώλια, που συντρίβουν τη ζωή μας, καταδικάζοντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ και των Σωματείων ανταποκρίθηκαν και Αγροτικοί Σύλλογοι, σωματεία επαγγελματοβιοτεχνών, όπως επίσης Φοιτητικοί και Σπουδαστικοί Σύλλογοι.

Αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ βρέθηκε από νωρίς το πρωί και στη μπουκαπόρτα του πλοίου high speed 7 στο πλευρό των συναδέλφων ναυτεργατών που με συλλογικές διαδικασίες έδωσαν απεργιακό παρόν και κράτησαν το πλοίο δεμένο στο λιμάνι παρά τις διαθέσεις των εφοπλιστών.

Ακολούθησε πορεία στους δρόμους του Ηρακλείου, όπου κυριάρχησαν τα συνθήματα «Κόκκινη Πρωτομαγιά, πρωτοπόρα εργατιά», «Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν»,

dav

μαζί με αυτά τα συνθήματα που δόνησαν τους δρόμους του Ηρακλείου ακούστηκαν και τα «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών» και «Φονιάδες, ληστές, υποκριτές είναι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές».

dav

Στην κεφαλή της πορείας βρισκόταν το πανό του ΠΑΜΕ ενώ ακολουθούσαν πλήθος σωματείων και φορέων οργανωμένα με τα μπλοκ τους.

Σε όλη τη διάρκεια της πορείας τιμήθηκαν οι ήρωες ο Στρατής Περγαλίδης και ο Χρήστος και ο Κώστας Χατζηγεωργίου, που υπήρξαν από τα θύματα που έχει δώσει η εργατική τάξη του Ηρακλείου, στον αγώνα για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των

εργαζομένων, την αύξηση του μεροκάματου, την οργάνωση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, την πολιτική και κοινωνική λύτρωση της εργατιάς και όλων των εργαζομένων.

Χαιρετισμό απεύθυναν εκπρόσωποι των Σωματείων,

dav

Συλλόγων και επιτροπών αγώνα εκ μέρους της Γραμματείας του ΠΑΜΕ Ηρακλείου, την κεντρική ομιλία έκανε Ο Γιάννης Ξημεράκης, όπου ανάμεσα σε άλλα τόνισε:

«Τιμάμε τους νεκρούς μας, του Σικάγο το 1886, τους καπνεργάτες του Μάη του 36, τους διακόσιους της ��αισαριανής της πρωτομαγιάς του 44. Τιμάμε όλους όσους έδωσαν την ζωή τους, για να έχουμε δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή, με μισθούς που να ικανοποιούν τις ανάγκες μας, σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, ελεύθερο χρόνο, κοινωνική ασφάλιση, για να ζήσουμε σε ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, σε ένα κόσμο χωρίς πολέμους, προσφυγιά.

Ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για την τελική νίκη των λαών είναι το σύνθημα που έδωσαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην φετινή πρωτομαγιά, γιατί η βάρβαρη πολιτική που τσακίζει τους εργαζόμενους είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με τη συμμετοχή της χώρας στις νατοϊκές επεμβάσεις, με την μετατροπή όλης της Ελλάδας από τον Έβρο ως την Κρήτη σε ορμητήριο των αμερικανονατοικών, σε ένα απέραντο πεδίο βολής!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μας μπλέκει όλο και πιο πολύ στον καυγά των μονοπωλίων για το μοίρασμα των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους.

Έχει τεράστιες ευθύνες, αποδείχτηκε το μεγαλύτερο πλυντήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού! Όχι μόνο διατηρεί και αναβαθμίζει τη βάση της Σούδας, αλλά μέσα σε μόλις δύο χρόνια γέμισε την Ελλάδα αμερικάνικες νατοϊκές βάσεις, στην Αλεξανδρούπολη, στον Άραξο, την Ανδραβίδα, το Άκτιο, στην Λάρισα, στην Σύρο!

Δεν θα διστάσουν να μπλέξουν το λαό μας σε επικίνδυνους πολεμικούς σχεδιασμούς για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

Απαιτείται επαγρύπνηση από τον λαό. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους γειτονικούς λαούς, με τον τούρκικο λαό, τους λαούς των Βαλκανίων».

Έπειτα επισήμανε: «Αυτοί που σε καιρό ειρήνης κλέβουν το βιός του εργάτη, καταργώντας ΣΣΕ, μειώνοντας μισθούς, συντάξεις, εξαπολύοντας τεράστια επίθεση, αυτή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις… σε όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα! Είναι οι ίδιοι που θέλουν να στείλουν τους εργάτες να γίνουν τροφή για τα κανόνια τους, σε καιρό πολέμου, για το μοίρασμα των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών και δρόμων, των σφαιρών επιρροής, το ξεκαθάρισμα στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τους με τη Ρωσία».

Η πολιτική τους γεννά Φτώχεια-Πολέμους-Προσφυγιά

Η φετινή πρωτομαγιά μας βρίσκει μπροστά σε σύνθετες εξελίξεις. Μετά από 9 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, στην οποία ματώσαμε για να σωθούν τα μονοπώλια, τα κυβερνητικά επιτελεία ετοιμάζονται για τη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η οποία θα είναι το ίδιο οδυνηρή για τα λαϊκά στρώματα.

Έχουν στρώσει ήδη τον δρόμο με τα μνημόνια , παίρνοντας πίσω δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων , με άγρια φοροληστεία για τα λαϊκά στρώματα και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο , χαρίζοντας τα σπίτια μας στους τραπεζίτες.

Βασικό εργαλείο για να υλοποιηθούν τα σχέδια κυβέρνησης -κεφαλαίου είναι ο κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισμός , οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ –ΕΚΗ, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επιβάλουν τη «σιγή νεκροταφείου» που απαιτεί το κεφάλαιο, κοροϊδεύουν επί μήνες με κινητοποιήσεις – φαντάσματα που δεν τις εξαγγέλλουν καν ή τις ανακοινώνουν για να τις πάρουν πίσω λίγες μέρες μετά!

Παράλληλα τόνισε ότι:

«Πιο αποφασιστικά λοιπόν στην μάχη για την οργάνωση της εργατικής τάξης στις απαιτήσεις του σήμερα με ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος των δυνάμεων του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας.

Οργάνωση μαζικά όλων των εργαζομένων στα σωματεία. Βασικό μετερίζι οργάνωσης η συνέλευση των εργατοϋπαλλήλων στο εργοστάσιο, στην επιχείρηση, στο σωματείο.

Ζωντανή καθημερινή δράση των εργατών μέσα από το σωματείο με λόγω και δράση μέσα από την συλλογική διαδικασία της γενικής συνέλευσης.

Ενίσχυση της συμμαχίας ανάμεσα στο ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ.

Να δημιουργήσουμε παντού γερές βάσεις της συμμαχίας στον κλάδο στην γειτονία, με λαϊκές επιτροπές σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.

Απορρίπτουμε το πλαίσιο συσπείρωσης και δράσης στην λογική της αντιμνημονιακής πάλης. Δεν παλεύουμε για καλύτερες διαπραγματεύσεις των μνημονίων.

Αντιπαλεύουμε το σύνολο των αντεργατικών πολιτικών με κριτήριο να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των εργαζομένων με βάση τον πλούτο που παράγουν. Συμμαχία της εργατικής τάξης, αυτοαπασχολουμένων, φτωχής αγροτιάς με ανατροπές στο σύστημα της εξουσίας των μονοπωλίων.

Δίνουμε δυναμική απάντηση , στις 13 Μάη , στην Νατοϊκή βάση της Σούδας , οργανωμένα , μαζικά , ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για την τελική νίκη των λαών .

Ζήτω η 1ηΜαη παγκόσμια μέρα της εργατιάς».

Μαζική και δυναμική η Πρωτομαγιάτικη Απεργιακή Συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και των Ταξικών Σωματείων, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ στο Ηράκλειο Γραμματεία Ηρακλείου E-mail : [email protected] 1/5/2018 Μαζική και δυναμική η Πρωτομαγιάτικη Απεργιακή Συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και των Ταξικών Σωματείων, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ: Συνδικάτο οικοδόμων, Συνδικάτο τροφίμων ποτών, Ένωση ιδιωτικών υπαλλήλων, Σωματείο ιδιωτικών εκπαιδευτικών «Γαλάτεια Καζαντζάκη», Ένωση συνταξιούχων ΙΚΑ, Επιτροπή Αγώνα Επισιτισμού – Τουρισμού, Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων ΟΤΑ, στέλνοντας μήνυμα ότι αυτή η απεργιακή μάχη, πρέπει να αξιοποιηθεί ως αφετηρία νέων δυναμικών, μαζικών και μαχητικών αγώνων ενάντια στη σημερινή επιθετικότητα. Με το κεντρικό περιεχόμενο της φετινής Πρωτομαγιάς με το σύνθημα «1η Μάη 2018 : Ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για την τελική νίκη των λαών», δόθηκε περήφανη απάντηση στα μονοπώλια, που συντρίβουν τη ζωή μας, καταδικάζοντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ και των Σωματείων ανταποκρίθηκαν και Αγροτικοί Σύλλογοι, σωματεία επαγγελματοβιοτεχνών, όπως επίσης Φοιτητικοί και Σπουδαστικοί Σύλλογοι. Αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ βρέθηκε από νωρίς το πρωί και στη μπουκαπόρτα του πλοίου high speed 7 στο πλευρό των συναδέλφων ναυτεργατών που με συλλογικές διαδικασίες έδωσαν απεργιακό παρόν και κράτησαν το πλοίο δεμένο στο λιμάνι παρά τις διαθέσεις των εφοπλιστών. Ακολούθησε πορεία στους δρόμους του Ηρακλείου, όπου κυριάρχησαν τα συνθήματα «Κόκκινη Πρωτομαγιά, πρωτοπόρα εργατιά», «Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν», μαζί με αυτά τα συνθήματα που δόνησαν τους δρόμους του Ηρακλείου ακούστηκαν και τα «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών» και «Φονιάδες, ληστές, υποκριτές είναι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές». Στην κεφαλή της πορείας βρισκόταν το πανό του ΠΑΜΕ ενώ ακολουθούσαν πλήθος σωματείων και φορέων οργανωμένα με τα μπλοκ τους. Σε όλη τη διάρκεια της πορείας τιμήθηκαν οι ήρωες ο Στρατής Περγαλίδης και ο Χρήστος και ο Κώστας Χατζηγεωργίου, που υπήρξαν από τα θύματα που έχει δώσει η εργατική τάξη του Ηρακλείου, στον αγώνα για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων, την αύξηση του μεροκάματου, την οργάνωση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, την πολιτική και κοινωνική λύτρωση της εργατιάς και όλων των εργαζομένων. Χαιρετισμό απεύθυναν εκπρόσωποι των Σωματείων, Συλλόγων και επιτροπών αγώνα εκ μέρους της Γραμματείας του ΠΑΜΕ Ηρακλείου, την κεντρική ομιλία έκανε Ο Γιάννης Ξημεράκης, όπου ανάμεσα σε άλλα τόνισε: «Τιμάμε τους νεκρούς μας, του Σικάγο το 1886, τους καπνεργάτες του Μάη του 36, τους διακόσιους της Καισαριανής της πρωτομαγιάς του 44. Τιμάμε όλους όσους έδωσαν την ζωή τους, για να έχουμε δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή, με μισθούς που να ικανοποιούν τις ανάγκες μας, σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, ελεύθερο χρόνο, κοινωνική ασφάλιση, για να ζήσουμε σε ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, σε ένα κόσμο χωρίς πολέμους, προσφυγιά. Ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για την τελική νίκη των λαών είναι το σύνθημα που έδωσαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην φετινή πρωτομαγιά, γιατί η βάρβαρη πολιτική που τσακίζει τους εργαζόμενους είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με τη συμμετοχή της χώρας στις νατοϊκές επεμβάσεις, με την μετατροπή όλης της Ελλάδας από τον Έβρο ως την Κρήτη σε ορμητήριο των αμερικανονατοικών, σε ένα απέραντο πεδίο βολής! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μας μπλέκει όλο και πιο πολύ στον καυγά των μονοπωλίων για το μοίρασμα των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους. Έχει τεράστιες ευθύνες, αποδείχτηκε το μεγαλύτερο πλυντήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμο��! Όχι μόνο διατηρεί και αναβαθμίζει τη βάση της Σούδας, αλλά μέσα σε μόλις δύο χρόνια γέμισε την Ελλάδα αμερικάνικες νατοϊκές βάσεις, στην Αλεξανδρούπολη, στον Άραξο, την Ανδραβίδα, το Άκτιο, στην Λάρισα, στην Σύρο! Δεν θα διστάσουν να μπλέξουν το λαό μας σε επικίνδυνους πολεμικούς σχεδιασμούς για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Απαιτείται επαγρύπνηση από τον λαό. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους γειτονικούς λαούς, με τον τούρκικο λαό, τους λαούς των Βαλκανίων». Έπειτα επισήμανε: «Αυτοί που σε καιρό ειρήνης κλέβουν το βιός του εργάτη, καταργώντας ΣΣΕ, μειώνοντας μισθούς, συντάξεις, εξαπολύοντας τεράστια επίθεση, αυτή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις… σε όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα! Είναι οι ίδιοι που θέλουν να στείλουν τους εργάτες να γίνουν τροφή για τα κανόνια τους, σε καιρό πολέμου, για το μοίρασμα των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών και δρόμων, των σφαιρών επιρροής, το ξεκαθάρισμα στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τους με τη Ρωσία». Η πολιτική τους γεννά Φτώχεια-Πολέμους-Προσφυγιά Η φετινή πρωτομαγιά μας βρίσκει μπροστά σε σύνθετες εξελίξεις. Μετά από 9 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, στην οποία ματώσαμε για να σωθούν τα μονοπώλια, τα κυβερνητικά επιτελεία ετοιμάζονται για τη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η οποία θα είναι το ίδιο οδυνηρή για τα λαϊκά στρώματα. Έχουν στρώσει ήδη τον δρόμο με τα μνημόνια , παίρνοντας πίσω δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων , με άγρια φοροληστεία για τα λαϊκά στρώματα και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο , χαρίζοντας τα σπίτια μας στους τραπεζίτες. Βασικό εργαλείο για να υλοποιηθούν τα σχέδια κυβέρνησης -κεφαλαίου είναι ο κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισμός , οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ –ΕΚΗ, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επιβάλουν τη «σιγή νεκροταφείου» που απαιτεί το κεφάλαιο, κοροϊδεύουν επί μήνες με κινητοποιήσεις - φαντάσματα που δεν τις εξαγγέλλουν καν ή τις ανακοινώνουν για να τις πάρουν πίσω λίγες μέρες μετά! Παράλληλα τόνισε ότι: «Πιο αποφασιστικά λοιπόν στην μάχη για την οργάνωση της εργατικής τάξης στις απαιτήσεις του σήμερα με ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος των δυνάμεων του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας. Οργάνωση μαζικά όλων των εργαζομένων στα σωματεία. Βασικό μετερίζι οργάνωσης η συνέλευση των εργατοϋπαλλήλων στο εργοστάσιο, στην επιχείρηση, στο σωματείο. Ζωντανή καθημερινή δράση των εργατών μέσα από το σωματείο με λόγω και δράση μέσα από την συλλογική διαδικασία της γενικής συνέλευσης. Ενίσχυση της συμμαχίας ανάμεσα στο ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ. Να δημιουργήσουμε παντού γερές βάσεις της συμμαχίας στον κλάδο στην γειτονία, με λαϊκές επιτροπές σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο. Απορρίπτουμε το πλαίσιο συσπείρωσης και δράσης στην λογική της αντιμνημονιακής πάλης. Δεν παλεύουμε για καλύτερες διαπραγματεύσεις των μνημονίων. Αντιπαλεύουμε το σύνολο των αντεργατικών πολιτικών με κριτήριο να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των εργαζομένων με βάση τον πλούτο που παράγουν. Συμμαχία της εργατικής τάξης, αυτοαπασχολουμένων, φτωχής αγροτιάς με ανατροπές στο σύστημα της εξουσίας των μονοπωλίων. Δίνουμε δυναμική απάντηση , στις 13 Μάη , στην Νατοϊκή βάση της Σούδας , οργανωμένα , μαζικά , ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για την τελική νίκη των λαών . Ζήτω η 1ηΜαη παγκόσμια μέρα της εργατιάς».

#1ΜΑΗ #ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ #ΑΠΕΡΓΙΑ #ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ #ΠΑΜΕ #ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ #ΣΥΛΛΟΓ��ΥΣ

0 notes

frapedoypoli · 7 years

Link

Ο Νίκος Καζαντζάκης υμνεί την αγάπη υπέροχα.. Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη… Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας… Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν… Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι… Και ο Νίκος Καζαντζάκης την είχε βρει την αγάπη. Στο πρόσωπο της Ελένης του. Είναι μια ιστορία αγάπης, σεβασμού, συντροφικότητας και αφοσίωσης, που δοκιμάστηκε επί 32 χρόνια και πέρασε στην αιωνιότητα. Μια ιστορία που διηγήθηκε στο People η θετή εγγονή τους, Νίκη Σταύρου. «Στην Ελένη χρωστώ όλη την καθημερινή ευτυχία της ζωής μου», γράφει ο Νϊκος Καζαντζάκης για την πολυαγαπημένη σύντροφο της ζωής του. «Χωρίς αυτή θα ’χα πεθάνει τώρα και πολλά χρόνια. Συντρόφισσα γενναία, αφοσιωμένη, περήφανη, έτοιμη για κάθε πράξη που θέλει αγάπη». Η Ελένη Σαμίου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Απριλίου 1903, με ρίζες από τη Μικρά Ασία και την Κρήτη. Σε ένα πολύ σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα γράφει: «Πήρα μόνο δίπλωμα Γυμνασίου το 1919. 15 χρονών έμεινα ορφανή από μάνα και πατέρα. Οι κηδεμόνες, αν και Καθηγητές Πανεπιστημίου, φρονούσαν πως τα “ορφανά” δεν σπουδάζουν. Γίνονται ράφτρες ή καπελούδες. Κι ας έχουν όση περιουσία χρειάζεται (και παραπάνω!) για να κάνουν καλές σπουδές. Το 1924 γνώρισα τον Νίκο». Και από εκεί αρχίζει μια γλυκιά ιστορία αγάπης και απόλυτης αφοσίωσης. Ήταν 18 Μαΐου 1924, όταν η Ελένη ήταν είκοσι ενός ετών, και ο Νίκος σαράντα ενός. Η Ελένη περιγράφει τη συνάντησή τους στις πρώτες σελίδες του Ασυμβίβαστου τη βιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη, που εκείνος της ζήτησε να γράψει: Η Ελένη είχε γνωρίσει πρώτα την πρώτη του γυναίκα, τη Γαλάτεια, όταν ήδη εκείνη είχε χωρίσει με τον Νίκο και είχε ήδη αρχίσει να ζει με τον Μάρκο Αυγέρη. Η Γαλάτεια, είχε επηρεάσει αρνητικά την Ελένη, τόσο που η νεαρή κοπέλα δεν ήθελε καν να τον γνωρίσει: «Επηρεασμένη,» γράφει «ως φαίνεται, από το μυθοπλαστικό μπρίο της γυναίκας του, αρνήθηκα την πρόσκλησή της να πάω με την παρέα της στο σταθμό Λαρίσης να υποδεχτούμε το «τέρας», πού θα ερχόταν από τη Γερμανία στις 5 του Μάη το 1924.» Και όμως, μερικές ημέρες μετά, οι φίλες της Ελένης, η Καίτη και η Μαρίκα Παπαϊωάννου, την πίεζαν αφόρητα να τον γνωρίσει. «Είναι ψηλός σαν κυπαρίσσι, όμορφος, αφάνταστα διαβασμένος και χαριτολόγος… Κανείς δεν του παραβγαίνει στις ιστορίες… Ανεπανάληπτος…» Και το χειρότερο, δεν τον χωρούσε ο τόπος. «Πολύ γρήγορα θ’ ανοίξει την πόρτα να φύγει… θα πετάξει το πουλί, πάει, θα χαθεί η μοναδική ευκαιρία να γνωρίσεις κι εσύ μια μεγάλη προσωπικότητα». Και δέχτηκε η Ελένη, και να τους τώρα, γράφει, στη Δεξαμενή, τη νύχτα της 17ης Μαΐου, με αντιφατικές φήμες να αντηχούν στα αυτιά της: «Το γέλιο του ακούγεται ένα μίλι μακριά…» ή «Του αρέσουν οι γυναίκες…» ή «Τρώει και πίνει σα δράκος…» ή «Δεν τρώει τίποτα… σωστός ασκητής…». «Σχεδόν εχθρική στην αρχή», λέει η Ελένη, «χωρίς να το καλοξέρω, άρχισα σιγά – σιγά να παραδίνω τα όπλα. Τη νύχτα εκείνη θα σκαρφαλώναμε στην Πεντέλη, για να βρεθούμε τα ξημερώματα από την άλλη πλευρά, στην παραλία της Ραφήνας, ο Οδοιπορικός Σύλλογος, μια εικοσαριά νέοι και νέες, φυσιολάτρες. Για να φτάσουμε στους πρόποδες του βουνού, θα παίρναμε το «θεριό», το θρυλικό εκείνο τραινάκι, που κούτσα-κούτσα έκανε τη διαδρομή Αθήνα-Μαρούσι-Κηφισιά. Το φεγγάρι πήγαινε να μεσουρανήσει, όταν τον πήρε το μάτι μου. Με βήματα λίγο-λίγο πηδηχτά, στητός σαν κυπαρίσσι, τεράστιο μέτωπο, βαθουλά μάτια πού έμοιαζαν μαύρα κάτω από τα πυκνά φρύδια, αυτιά λεπτοσκαλισμένα. Φορούσε ένα πλατύγυρο καπέλο ψάθινο και στο χέρι κρατούσε ένα ροζ γυάλινο βάζο, όπου έπλεαν μέσα σε λαδόξιδο σαρδέλες του βαρελιού. Δε θυμούμαι τα πρώτα του λόγια, μα τα δυο βαθιά αυλάκια, που έσκαβαν το πρόσωπο του, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Γιατί απ’ όλες τις κοπέλες, που ήμασταν εκεί, διάλεξε εμένα; Το ήξερε τάχα ο ίδιος; Στο μισοσκόταδο του βαγονιού άρχισε αμέσως τα ερωτήματα, που τ’ άκουσα τόσες φορές κατοπινά στη ζωή μας. Όταν το πρωί έφτασαν πια στη Ραφήνα, ο Νίκος έμεινε δίπλα στην Ελένη όλη μέρα, προφυλάσσοντάς την με το κορμί του για να μην την κάψει ο ήλιος. Και δεν άλλαζε θέση, παρά μόνο όπως προχωρούσε και ο ήλιος. Από τότε δεν χωρίσανε ποτέ. Η οριστική τους συμβίωση σαν ζευγάρι, όμως, άρχισε από τη Ρωσία τον Αύγουστο του 1928, όταν την κάλεσε να τον συναντήσει στη Μόσχα. Κάποιος ακόμη και σήμερα μπορεί να φαντασθεί πόση τόλμη χρειαζόταν η Ελένη για μια τέτοια παρέκκλιση από τα ήθη της εποχής. Αν δεχόταν την πρόσκλησή του, της είπε, δεν θα υπήρχε πλέον υπαναχώρηση και γυρισμός. Θα έπρεπε να μείνει για πάντα μαζί του. Θα γνώριζε δυσκολίες, φτώχεια, μέχρι και πείνα. Για ένα μόνο πράγμα έπρεπε να είναι σίγουρη: μαζί του δεν θα έπληττε ποτέ. Αλλά, της είπε, μπορεί και να μην τον ήξερε καλά, προκειμένου να πάρει μια τελεσίδικη απόφαση, καθοριστική για τη ζωή της. Γι’αυτό τη συμβούλευσε να πάει στο Ντύσσελντορφ της Γερμανίας και να ζητήσει τη γνώμη της Έλσας Λάνγκε, φίλης και πρώην ερωμένης του. Τα λίγα λόγια της Έλσας «βάραιναν στη ζυγαριά της Μοίρας μου», θα γράψει αργότερα η Ελένη: «Μπορείτε να τον εμπιστευτείτε. Μια φλόγα τον καίει κι όμως δε χάνει μήτε λεφτό την αίσθηση της ζωής. Ισορροπημένος, τέλεια φυσιολογικός… Κι ό,τι κι αν συμβεί, μη μετανιώσετε ποτέ που ακούσατε το κάλεσμά του. Είναι γυμνός σαν τον Άγιο Σεβαστιανό. Προφυλάξτε τον από τα βέλη». Έτσι έφυγε για τη Μόσχα η Ελένη και έμεινε από τότε για πάντα μαζί του. Έγινε τελικά η «λεπτεπίλεπτη» Αθηναία «το εφταγύναικο, το εφταπέτσινο σκουτάρι της ζωής του που καμιά σαγίτα δεν το περνάει». Η Ελένη, τον καιρό της κατοχής, και της μεγάλης πείνας, στην Αίγινα, πήγαινε στις Φυλακές και έπαιρνε λίγο φαγητό από το συσσίτιο των φυλακισμένων για να μην πεθάνει από την πείνα ο Νίκος της. Και στην Antibes, στη Γαλλία, πήγαινε στην πλατεία της πόλης και μάζευε τα χαρούπια και τα έκανε κολιέ και τα πουλούσε στους τουρίστες για το πιάτο του Νίκου. Η Ελένη ήταν και αυτή συγγραφέας, και μάλιστα πολύ καλή, αλλά επέλεξε την αφιέρωσή της στην προαγωγή του έργου του συζύγου της. Το μέγεθος της προσφοράς της, ακόμη και σε τεχνικό επίπεδο, μπορεί να εκτιμηθεί και μόνον από το γεγονός ότι δακτυλογράφησε επτά φορές την Οδύσεια με τους 33.333 στίχους. Εκείνη τον προέτρεψε να ασχοληθεί με το μυθιστόρημα, από τις ιστορίες που της έλεγε τη νύχτα πριν κοιμηθούν. Ο Νίκος και η Ελένη Καζαντζάκη συνέζησαν περίπου είκοσι χρόνια και στις 11 Νοεμβρίου 1945 τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Καρύτση στην Αθήνα. Με κουμπάρους τον Άγγελο Σικελιανό και τη γυναίκα του Άννα. Μάλιστα, τη διάρκεια της τελετής, συνειδητοποίησαν ότι είχαν ξεχάσει τις βέρες, οπότε και αμέσως ο Άγγελος και η Άννα έβγαλαν από τα δάχτυλά τους τις δικές τους και τις πέρασαν στα δάχτυλα του Νίκου και της Ελένης. Γι’αυτό και η βέρα της Ελένης γράφει «Άγγελος». Ο Νίκος και η Ελένη ζούσαν τότε στην Αίγινα, με συχνά ταξίδια στο εξωτερικό, και από το 1946 τελικά εγκαταστάθηκαν στην Antibes, της νότιας Γαλλίας. Τους χώρισε ο θάνατος το 1957. «Είμαι μια ηλεχτρική εγκατάσταση κι είστε το ηλεχτρικό ρέμα. Αν κοπεί, χάθηκα», της έγραψε πριν χρόνια πολλά ο Νίκος της. Αυτό το ηλεκτρικό ρεύμα κόπηκε την ημέρα των γενεθλίων του Νίκου Καζαντζάκη, στις 18 Φεβρουαρίου του 2003, στη 1:31 το μεσημέρι, όταν η Ελένη πήγε να βρει τον καλό της. «Η ζωή μου δίπλα στον Νίκο»: Η Ελένη γράφει για την κοινή ζωή της με τον μεγάλο Νίκο Καζαντζάκη: Κάθε επέτειο του θανάτου τού Νίκου, και όσο η δική μου ζωή φτάνει στο τέλος της, κάνω τον απολογισμό μου, τι έδωσα και τι πήρα από εκείνον, ύστερα από 32 ολόκληρα χρόνια κοινής ζωής. Η «κόκκινη γραμμή», που σημάδεψε την πορεία του και που εγώ θα την ονομάσω «ευθεία γραμμή», χαρακτήριζε και την απλή καθημερινή του ζωή. Δεν θυμάμαι ούτε μία πράξη του για την οποία θα έπρεπε να ντραπώ, ή και να προβληματιστώ ακόμα. Ήταν τόσο έντιμος, τόσο ακέραιος και τόσο ασυμβίβαστος που, όποιος είχε την τύχη να ζήσει μαζί του, στεκόταν στις άκρες των δαχτύλων του για να τον φτάσει. Έτσι ένιωθα εγώ όλα αυτά τα χρόνια μαζί του. Κάθε χρόνο που φεύγει, συμπαρασύροντας και μένα μαζί του, μεγαλώνοντας έτσι το χρονικό διάστημα από τότε που έφυγε ο Νίκος, τόσο βρίσκω να είμαι και πιο κοντά του, κάθε φορά και πιο πολύ, γιατί ξαναζώ τα χρόνια που ζήσαμε μαζί με μεγαλύτερη ένταση και ανείπωτη νοσταλγία. Όσο «το μεροκάματο τελεύει», σκέφτομαι πόσο τυχερή γυναίκα υπήρξα στη ζωή μου, γιατί ήταν όλα τόσο σωστά και ακέραια μαζί του όσο ένα κρυστάλλινο ποτήρι νερό, όπως ακριβώς έβλεπε εκείνος τη ζωή, που όσο κι αν πίνεις δεν ξεδιψάς. Έτσι ήταν και η ζωή μου μαζί του, ένα καθαρό, πεντακάθαρο ποτήρι νερό.

via

Πηγή: http://ift.tt/2wnr7uL http://ift.tt/2wIeKMd

#frapedoypoli

0 notes

justforbooks · 7 years

Photo

«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφθερος» είναι η χαραγμένη πάνω στον τάφο φράση που συνοδεύει τον Νίκο Καζαντζάκη στις αναφορές και τις μνήμες όλων. Είναι το τρίπτυχο της σκέψης που διαπέρασε τη ζωή και το έργο του και έχει μείνει για να θυμίζει σε όλους όσοι ανεβαίνουν πάνω στα βενετσιάνικα τείχη, όπου είναι θαμμένος, την πάλη για την ελευθερία της ψυχής και του σώματος που τον βασάνιζε πάντα. Εκεί πάνω ψηλά-γιατί δεν θα μπορούσε ο τάφος του να βρίσκεται στα υπόγεια-όπου φυσά έντονος ο κρητικός αέρας και από όπου μπορεί κανείς να αντικρίζει το μεγαλείο της κρητικής γης, στο φρούριο Μαρτινέγκο γράφτηκε το τελευταίο ταξίδι του Καζαντζάκη προς την αιωνιότητα, μια μόλις χρονιά μετά την πτώση της δικτατορίας.

Γνήσια Κρητικός και στοχαστικός είναι ο συγγραφέας που ενσωμάτωσε στον ελληνικό λόγο την ελεύθερη σκέψη και είδε πως το περήφανο κλέος του νησιού του δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες επαναστατικές διακηρύξεις της Ανατολής και της Δύσης. Έψαχνε πάντα στο αρχέτυπο του Κρητικού τους μεγάλους επαναστάτες: τον Λένιν, τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε, τον Βούδα. Την αντίσταση και τη θετική σκέψη. Τον αγώνα για την ανάληψη της ευθύνης του εαυτού, την απεμπλοκή από το χαμερπές.

Έμαθε, άλλωστε, από πολύ νωρίς να βαδίζει μόνο μπροστά: να ακολουθεί την «ανηφορική τάξη του βίου» όπως συχνά έλεγε από τότε που ο πατέρας του τον πήρε, μικρό παιδί ακόμα, και τον πήγε στην πλατεία με τα Λιοντάρια για να του δείξει, σαν ξημέρωνε το πρωινό μετά τις μεγάλες σφαγές, τους κρεμασμένους συντοπίτες του στον τεράστιο πλάτανο. Ήταν αυτοί που είχαν πέσει ηρωικά στη μάχη με τους Τούρκους, νεκροί «γιατί θέλησαν την ελευθερία», όπως του είπε. Η εικόνα και η φράση αυτή θα τον ακολουθεί για πάντα στη ζωή του και θα γίνει το σήμα κατατεθέν της σκέψης του. Αντίστοιχα θα τον στοιχειώνει και η τρομακτικά επιβλητική μορφή του πατέρα με τον οποίο θα συμφιλιωθεί εσωτερικά μόνο σαν γράψει τον Καπετάν Μιχάλη - αποκλειστικά αφιερωμένο σε εκείνον.

Η εικόνα του αγέρωχου Κρητικού ήταν το συνειδητό μαζί και το ασυνείδητο του Νίκου Καζαντζάκη: «Κοιτάζοντας τους Κρητικούς, ξέρεις πως αν δεν γίνεις άνθρωπος φταις εσύ μονάχα... γιατί το αψηλό είδος αυτό, ο Άνθρωπος υπάρχει, παρουσιάστηκε στη γης, και δεν έχει δικαιολογητικό ο ξεπεσμός και η αναντρία. Στην Κρήτη, μια ψυχή που δεν καταδέχεται να ξεγελάσει τον εαυτό της ή τους άλλους αντικρίζει πρόσωπο με πρόσωπο όσο πουθενά αλλού, τη μονοβύζα θεά που δεν κάνει χατίρια, που δεν κάθεται στα γόνατα κανενούς, μήτε θεούς, μήτε Ανθρώπου, την Ευθύνη». Μια έννοια που έμαθε από τον ιδανικό του στοχαστή τον Νίτσε, τον οποία ακολούθησε στη ζωή και τα κείμενά του: πρέπει κανείς να νιώθει ότι φέρει εκείνος την ευθύνη του κόσμου, μπροστάρης και αρχηγός, αγέρωχος απέναντι στα κακά που του συμβαίνουν.

Και αυτός όντως τα αψήφησε πηγαίνοντας κόντρα στα πάντα: αφού έκανε το χατίρι του πατέρα του να σπουδάσει Νομικά παίρνοντας με άριστα το πτυχίο, όπου δέσποζε η υπογραφή του Κωστή Παλαμά -σημαδιακό;- τον Δεκέμβρη 1906, έφυγε αμέσως μετά για το Παρίσι για να σπουδάσει φιλοσοφία. Είχε την τύχη να παρακολουθήσει τα μαθήματα του πιο πολυσυζητημένου τότε στοχαστή, του Ερίκ Μπερξόν, του οποίου οι θεωρίες για τη σύνδεση μυστικισμού και επιστήμης, για την ενότητα και τη διαρκή ροή του χωροχρόνου και τη ζωογόνο ορμή (élan vital) συντάραξαν τον κόσμο.

Ο Καζαντζάκης διάβασε όλους τους μεγάλους αλλά λάτρεψε αποκλειστικά σχεδόν τον Νίτσε στον οποίο αφιέρωσε και την επί υφηγεσία διατριβή του - και βάλθηκε από τότε να μετοικήσει στη Γερμανία για να έρθει σε επαφή με τη σκέψη των σπουδαίων ποιητών και φιλοσόφων όπως εκείνος.

Στη Βιέννη ήρθε σε επαφή με τη σκέψη του Φρόιντ ενώ ένα έκζεμα που έβγαλε, όταν αδυνατούσε να ανταποκριθεί σεξουαλικά στη συνεύρεση με τις πιο ελεύθερες Αυστριακές, τον οδήγησε στο γραφείο του γιατρού Βίλχελμ Στέκελ, του περιώνυμου «αποστάτη» της Φροϊδικής Σχολής.

Το κλίμα της μεσοπολεμικής Βιέννης τον γοητεύει, θέλγεται από το επαναστατικό πνεύμα του μοντερνισμού που γεννιέται ακριβώς τότε και ξεχνάει προς ώρας τη μακρινή Κρήτη. Για την ακρίβεια μάλλον ψάχνει να βρει τον ιδανικό εκπρόσωπο της Δύσης που θα μπορούσε να συνομιλήσει με τον αγέρωχο ήρωά του από τον Ψηλορείτη και τον βρίσκει στο πρόσωπο του Λένιν.

Προς την επαναστατική κατεύθυνση της Ρωσίας τον στρέφει σε μεγάλο βαθμό και ο μεγάλος του έρωτας με την κομμουνίστρια Ραχήλ Λιπστάιν-Μινκ. Είναι τότε που στρέφεται και προς τη σκέψη και τη μεγάλη λογοτεχνία των Ρώσων συγγράφοντας μάλιστα -λίγα χρόνια αργότερα- την Ιστορία της Ρούσικης Λογοτεχνίας. Ονειρεύεται να εγκατασταθεί στη μεγάλη Σοβιετική Πατρίδα και μαθαίνει τη γλώσσα. Αυτή η προσπάθεια του να συγκεράσει τη σκέψη των Ρώσων, το επαναστατικό σθένος και τον εσωτερικό στοχασμό με την ελληνική εγκαρτέρηση οδήγησε στην Ασκητική, την οποία ξεκίνησε εκείνα τα χρόνια.

Από τη Ρωσία μεταβαίνει στην Τσεχοσλοβακία όπου γράφει εντατικά σε διαφορετικές γλώσσες: στα γαλλικά το μυθιστόρημα το Moscou a crié το οποίο στη συνέχεια μετονόμασε σε Toda Raba. Η μορφή του ήρωα -Βούδα, Ζορμπά, Καπετάν Μιχάλη- τον βασανίζει έντονα και επανέρχεται σε διάφορες μορφές: «Ήρωας; Μα ήρωας θα πει πειθαρχία σε ανώτερο από το άτομο ρυθμό. Κι εσύ 'σαι ακόμα όλος ανησυχία και ρεμπελιό. Δεν μπορείς να υποτάξεις το χάος μέσα σου και να δημιουργήσεις τον ακέραιο Λόγο και κλαψουρίζοντας δικαιολογιέσαι "Δεν χωρώ στις φόρμες τις παλιές...". Μα προχωρώντας στο στοχασμό ή την πράξη θα μπορούσες να φτάσεις στα σύνορα τα ηρωικά, όπου άνετα θα χωρούν και να δουλεύουν δέκα ψυχές σαν την ψυχή σου. Θα μπορούσες, παίρνοντας μια φορά από τα γνωστά σύμβολα μιας θρησκείας, να ορμήσεις σε δικές σου θεϊκές απόπειρες και να δώσεις αυτό που ζητάς και δεν το ξέρεις: συγχρονισμένη μορφή στα αιώνια πάθη του Θεού και του ανθρώπου».

Και αυτό ακριβώς έκανε ο ίδιος: ουσιαστικά όλα του τα βιβλία είναι ένας ατελείωτος στοχασμός πάνω στο ηρωικό σθένος, το σημείο εκείνο όπου ο άνθρωπος θα διώξει μακριά ο,τι τον φοβίζει, θα απεκδυθεί από τις εξαρτήσεις, θα αντικρίσει, όπως συνήθισε να λέει, «από ένα κλαράκι την άκρη του σύμπαντος, την ίδια την άβυσσο» και θα γίνει αυτό που ήθελε να είναι από πάντα: περήφανος και λεβέντης. Με άλλα λόγια ένας Ζορμπάς, «αυτός ο τύπος ανθρώπου που αντιπροσωπεύει ένα πνεύμα ζωής» όπως έλεγε ο Νικηφόρος Βρεττάκος ή «ο απόλυτα ελεύθερος άνθρωπος που ζει μέσα στον ίδιο τον συγγραφέα» κατά τον Απόστολο Σαχίνη.

Ο Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά απασχολεί άλλωστε τον συγγραφέα χρόνια πριν από την ολοκλήρωση του, με διάφορα προσχέδια. Άρχισε να το γράφει τα χρόνια της μεγαλύτερης στέρησης και ένδειας, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, «τις πιο μαύρες μέρες της πείνας ο Νίκος έγραψε το πιο κεφάτο έργο του», όπως έλεγε η γυναίκα του Ελένη.

Η ίδια στάθηκε δίπλα του πιστή και σταθερή, «η ασπίδα της ζωής μου στην οποία χτυπάνε πάνω της τα βέλη», όπως επαναλάμβανε συχνά ο Καζαντζάκης και τον συνόδεψε σε όλα, σχεδόν τα ταξίδια, τα οποία δεν έπαψε να κάνει μέχρι τέλους. Ήταν η δεύτερη σύζυγος, μετά τον αποτυχημένο και δύσκολο γάμο με τη Γαλάτεια, την οποία παντρεύτηκε μετά από 25 χρόνια κοινής συμβίωσης ύστερα από παρότρυνση του πολύ καλού του κουμπάρου, συνοδοιπόρου και πιστού φίλου Άγγελου Σικελιανού. Πάντως ο Ζορμπάς που μεταφέρθηκε τελικά στον κινηματογράφο το 1964 από τον Μιχάλη Κακογιάννη τον βοήθησε ώστε να γίνει διάσημος στο εξωτερικό.

Το βιβλίο ξεκινά από τον Πειραιά όπου ο νεαρός συγγραφέας με το όνομα Αφεντικός αρχίζει να αναπολεί, καθώς περιμένει το πλοίο για την Κρήτη, την τελευταία συνάντηση με τον αγαπημένο του φίλο Σταυριδάκη ο οποίος έτυχε να γνωρίσει έναν ηλικιωμένο ναυτικό τον Αλέξη Ζορμπά. Αυτός είναι που τον είχε πείσει να τον χρησιμοποιήσει ως επιστάτη σε λιγνιτωρυχείο που είχε νοικιάσει ο Αφεντικός σε ένα χωριό της Κρήτης. Εκεί αρχίζει να αναπτύσσεται μια παράδοξη φιλία ανάμεσα στον Ζορμπά και το Αφεντικό με το ορυχείο να μετατρέπεται απλώς σε αφορμή για να αρχίσουν να ξεδιπλώνεται όλο το μεγάλο οπλοστάσιο των ιδεών για τη ζωή και τον θάνατο, την ελευθερία και τον έρωτα.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα αυτοβιογραφικό αφήγημα καθώς όντως ο ίδιος ο Καζαντζάκης είχε γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο, τον Γιώργη Ζορμπά στο Άγιο Όρος το 1914, στην προσπάθειά του να φτιάξει μια επιχείρηση αποκομιδής ξυλείας (!). Ήταν τότε που είχε αποπειραθεί να κατακτήσει την επιχειρηματική σφαίρα: δυο χρόνια αργότερα είχε μάλιστα φτιάξει επιχείρηση εξόρυξης λιγνίτη στη Μάνη - χωρίς όμως και πάλι επιτυχία.

Ωστόσο η μορφή του Ζορμπά έμελλε να τον κάνει διάσημο σε όλο τον πλανήτη - κέρδισε τη φήμη και τις θερμές κριτικές τόσο στη Γαλλία, όπου μεταφράστηκε το 1947, όσο και στην Αμερική. Όπως σχολιάζει σχετικά το βιβλίο του Θανάση Αγαθού Ο Νίκος Καζαντζάκης στον Κινηματογράφο, το οποίο αναλύει διεξοδικά τα έργα του Καζαντζάκη που έγιναν με μεγάλη επιτυχία ταινίες και κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Gutenberg, οι κριτικές στο εξωτερικό για τον Ζορμπά ήταν εξαρχής ιδιαίτερα θερμές: «Ο William Du Bois, στην καθημερινή έκδοση των New York Times, εντοπίζει εκλεκτικές συγγένειες με τα έργα "Οδύσσεια" του Ομήρου, "Καντίντ ή η αισιοδοξία" του Βολταίρου και "Ο Νότιος Άνεμος" του Norman Douglas. O Antony West, κριτικός του σημαντικού περιοδικού New Yorker, επαινεί το ύφος και το χιούμορ του Καζαντζάκη και βρίσκει ότι το βιβλίο είναι γεμάτο από τη φωτεινή ομορφιά των ελληνικών νησιών», γράφει χαρακτηριστικά ο Αγαθός.

Τα βιβλία του Καζαντζάκη δεν έπαψαν να μεταφράζονται και να γίνονται γνωστά στο εξωτερικό ενώ ο ίδιος θεωρήθηκε τρεις φορές υποψήφιος για Νόμπελ! Στο πολύ εμπεριστατωμένο βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα με τον τίτλο Το χαμένο Νόμπελ-μια αληθινή ιστορία μαθαίνουμε για όλο τον πόλεμο που υπέστη από τους αντίζηλους και την Εκκλησία οι οποίοι συνασπίστηκαν και κατάφεραν να τον διαβάλουν στη σουηδική επιτροπή ως άθεο, κομμουνιστή, επικίνδυνο και βλάσφημο. Τελικά τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης στη Βιέννη το 1956, δηλαδή έναν μόλις χρόνο μετά τη μετάφραση της Ιλιάδας και την κυκλοφορία στην Ελλάδα του πολυσυζητημένου Τελευταίου Πειρασμού - που έγινε επίσης ταινία από τον Μάρτιν Σκορσέζε, με τη γνωστή επεισοδιακή προβολή στην Ελλάδα.

Εννοείται ότι στη χώρα μας η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έπαψε να κυνηγάει τον Νίκο Καζαντζάκη μέχρι το τέλος, ζητώντας τη δίωξη και τον αφορισμό του - κάτι που δεν έγινε τελικά ύστερα από παρέμβαση του πατριάρχη Αθηναγόρα. Στις κατηγορίες αυτές ο ίδιος ο Καζαντζάκης απαντούσε: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο κι η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ».

Άλλωστε δεν έπαψε ποτέ να κοιτάει πέρα και πάνω από όσα βρίσκονταν γύρω του - άσχετα αν γύρισε κυριολεκτικά όλο τον κόσμο, με τα σημαντικότερα, κατά τη γνώμη μας, έργα του να είναι τα ταξιδιωτικά. Πολλοί βέβαια τον ήθελαν πρώτα και κύρια έναν ποιητή-χορευτή του σύμπαντος όπως ο αγαπημένος του Ζορμπάς και ο Νίτσε. Αυτό έλεγε ο καλός του φίλος Σικελιάνος που τον παρομοίαζε με τον Δάντη ή και ο Στυλιανός Αλεξίου ο οποίος επέμενε πως οι 33.000 στίχοι της Οδύσσειας συνομιλούν με τη Θεία Κωμωδία.

Η ιδιόμορφη απόδοσή του ωστόσο γνώρισε και αντιδράσεις και πολύ είδαν το έργο του ως «εξεζητημένο και πληθωρικό» αλλά σίγουρα δεν παύει να είναι ένα κατόρθωμα. Η μετάφραση της Ιλιάδας και της Οδύσσειας καταδεικνύει την άμεση σχέση που διατηρούσε ο Καζαντζάκης με την ποίηση σε όλη του τη ζωή και σε κάθε της έκφραση -ακόμα και στον τρόπο που αγάπησε τους διαφορετικούς τόπους και πολιτισμούς, από τα μεσαιωνικά κάστρα της Νάξου όπου πήγε σχολείο και περιγράφει όμορφα στο αυτοβιογραφικό Αναφορά στον Γκρέκο έως τα πανέμορφα ακρωτήρια και την οργιαστική φύση στη Νότια Γαλλία, τους επιβλητικούς τύπους της Αλάμπρα και τα γεμάτα κερασιές δρομάκια στην Ιαπωνία.

Όμορφοι τόποι, συνώνυμοι ενός περιπετειώδους βίου που έλαβε τέλος ύστερα από ένα μακρινό ταξίδι στην Κίνα το 1957 - άφησε τελικά την τελευταία του πνοή στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας στις 26 Οκτωβρίου του 1957.

Αυτό το θαύμα της πρώτης ματιάς που είχε απέναντι στα πάντα ήταν η ιστορία της ζωής του, όπως κι ο έρωτας για το άγνωστο και οτιδήποτε ελεύθερο: «Ένας έρωτας σφοδρός διαπερνάει το Σύμπαντο. Είναι σαν τον αιθέρα: σκληρότερος από ατσάλι, μαλακότερος από τον αγέρα. Ανοίγει, διαπερνά τα πάντα, φεύγει, ξεφεύγει. Δεν αναπαύεται στη θερμή λεπτομέρεια, δε σκλαβώνεται στο αγαπημένο σώμα». Γι' αυτό και δεν μένει άλλη επιλογή από το «να ζεις τη ζωή των θνητών και να συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι αθάνατος». Ίσως τελικά αυτή η λέξη, «αθάνατος», να είναι και η μόνη που ταιριάζει απόλυτα στον Νίκο Καζαντζάκη.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS

1 note · View note

geomazits · 7 years

Text

Σωματείο Εκπαιδευτικών Ιδ/κης Εκ/σης Ν. Ηρακλείου Κήρυξη Απεργίας 12/01

Σωματείο Εκπαιδευτικών Ιδ/κης Εκ/σης Ν. Ηρακλείου Ηράκλειο:10/01/2018 «Γαλάτεια Καζαντζάκη» Αρ. Πρωτ 02/2018 Ταξιάρχου Μαρκοπούλου 41

Τ.Κ. 71201 – Ηράκλειο ΠΡΟΣ: ΜΜΕ

Τηλ : 6982314465 Email:…

View On WordPress

#ΑΠΕΡΓΙΑ #ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

0 notes

geomazits · 7 years

Text

Δελτίο Τύπου για πορεία 22092017.docx

Χθες πραγματοποιήθηκε συγκροτημένη και μαζική, γεμάτη παλμό, συγκέντρωση και πορεία στους δρόμους του Ηρακλείου από 56 φορείς, ύστερα από κάλεσμα των ταξικών συνδικάτων, και δόθηκε μαχητική απάντηση κατά τη διάρκεια της ομιλίας του πρωθυπουργού στην “αναπτυξιακή” φιέστα της Κυβέρνησης.

Κεντρικό σύνθημα που κυριάρχησε ήταν : «Η ανάπτυξή τους τσακίζει τη ζωή μας! Οργάνωση, αγώνας και αντεπίθεση η επιλογή μας!».

Η κεντρική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία Κορνάρου, όπου είχαν παραταχτεί συγκροτημένα τα μπλοκ των εργατικών σωματείων και των άλλων φορέων. Χαιρετισμό έκαναν ο Βρύσαλης Δημήτρης, πρόεδρος του Συλλόγου εργαζομένων ΠΑΓΝΗ, ο Βουρλάκης Νίκος, πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Δ.Χανίων, ο Σταυριανουδάκης Μανούσος, πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Χανίων, ενώ την κεντρική ομιλία έκανε ο Γωνιανάκης Γιάννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Ν. Ηρακλείου.

Μετά ακολούθησε πορεία μέσω των οδών 1866, Δικαιοσύνης και κινήθηκε προς την Πλατεία Ελευθερίας. Παρά το κλίμα αστυνομοκρατίας που επιβλήθηκε στο Ηράκλειο, κατόπιν κυβερνητικής εντολής, ο παλμός και η αποφασιστικότητα ανάγκασαν τις αστυνομικές δυνάμεις να υποχωρήσουν και να προχωρήσει η πορεία στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί συνεχίστηκε η διαδήλωση, όπου οι διαδηλωτές με τα μαχητικά τους συνθήματα καλούσαν το λαό να μην συναινέσει με τη συνέχιση της σφαγής των δικαιωμάτων μας, να μη συμβιβαστεί με τη φτώχεια και τη μίζερη ζωή, να επιλέξει την οργάνωση και την αντεπίθεση και να διεκδικήσει κάλυψη των απωλειών. Στη συνέχεια αποχώρησαν συντεταγμένα διαδηλώνοντας στους δρόμους της πόλης και κατέληξαν στην Πλατεία Κορνάρου.

Από σήμερα κιόλας τα ταξικά συνδικάτα συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά στους χώρους δουλειάς την προσπάθεια ενημέρωσης και οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων για την κάλυψη των απωλειών.

Παρακάτω δίνονται οι φορείς που πήραν απόφαση για συμμετοχή στη χτεσινή συγκέντρωση των ταξικών συνδικάτων.

Εργατικά Σωματεία:

Συνδικάτο Οικοδόμων Ν. Ηρακλείου

Συνδικάτο Οικοδόμων Ν. Χανίων

Συνδικάτο Οικοδόμων Ν. Ρεθύμνης

Συνδικάτο εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος – Τροφίμων Ποτών Ν. Ηρακλείου

Συνδικάτο Εργαζομένων στα Τρόφιμα – Ποτά Ν. Χανίων

Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Ηρακλείου

Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Χανίων

Σωματείο Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ

Σύλλογος Εργαζομένων Γενικού Νοσοκομείου Αγίου Νικολάου

Σωματείο Επισιτισμού Ν. Χανίων

Πανελλήνια Ένωση Τεχνικών ΟΤΕ – Τοπικό παράρτημα

Σωματείο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Ν. Ηρακλείου «Γαλάτεια Καζαντζάκη»

Σωματείο εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση Ν. Χανίων

Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος (Παράρτημα Κρήτης)

Σύλλογος ωρομισθίων και αναπληρωτών Καθηγητών ΚΕΤΕΚ-ΤΕΕ ΟΑΕΔ Ηρακλείου

Ένωση Συνταξιούχων ΙΚΑ Ν. Ηρακλείου

Ένωση Συνταξιούχων ΙΚΑ Ν. Χανίων

Ένωση Συνταξιούχων ΙΚΑ Αγίου Νικολάου

Ένωση Συνταξιούχων ΙΚΑ Ιεράπετρας

Επιτροπή Αγώνα εργατοϋπαλλήλων ΟΤΑ Ν. Ηρακλείου

Επιτροπή Αγώνα εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού-Τουρισμού Ν. Ηρακλείου

Επιτροπή Αγώνα εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού-Τουρισμού Ν. Λασιθίου

Αγροτικοί Σύλλογοι:

Ενωτική Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Ν. Χανίων

Αγροτικός Σύλλογος πρώην Δήμου Αρμένων

Αγροτικός Σύλλογος Βουκολιών

Αγροτικός Σύλλογος Κάινας

Αγροτικός Σύλλογος Κολυμβαρίου

Αγροτικός Σύλλογος Κρυονερίδας

Αγροτικός Σύλλογος Ρουμάτων

Αγροτικός Σύλλογος Μεσκλών

Αγροτικός Σύλλογος πρώην Δήμου Μύθημνας

Κτηνοτροφικός Σύλλογος Ν. Χανίων

Αγροτικός Σύλλογος Αστερουσίων

Αγροτικός Σύλλογος Δ. Ηρακλείου

Αγροτικός Σύλλογος Πλατάνου Δ. Αμαρίου

Αγροτικός Σύλλογος Μελάμπων Δ. Αγίου Βασιλείου

Αγροτικός Σύλλογος πρώην Δ. Καζαντζάκη

Επιτροπή Αγώνα Αγροτών Τυμπακίου

Επιτροπή Αγώνα Κτηνοτρόφων Ανωγείων

Σύλλογοι ΕΒΕ:

Εμπορικός Σύλλογος Δ. Χανίων

Σύλλογος Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων Δ. Φαιστού

Φοιτητικοί Σύλλογοι :

Φοιτητικός Σύλλογος Φιλοσοφικής Ρεθύμνου

Φοιτητικός Σύλλογος Ψυχολογίας Ρεθύμνου

Σύλλογος ΣΤΕΦ ΤΕΙ Ηρακλείου

Σύλλογος Σπουδαστών ΤΕΙ Ρεθύμνου

Σύλλογος Σπουδαστών ΣΔΟ ΤΕΙ Ηρακλείου

Σύλλογος Σπουδαστών ΣΕΥΠ ΤΕΙ Ηρακλείου

Σύλλογος Σπουδαστών ΤΕΙ Χανίων

Σύλλογος Εστιών Πολυτεχνείου Κρήτης

Ομάδες και Σύλλογοι γυναικών της ΟΓΕ:

Ομάδα Νοτίων Συνοικιών Δ. Ηρακλείου

Ομάδα Ανατολικών Συνοικιών Δ. Ηρακλείου

Ομάδα Δ. Μαλεβιζίου,

Ομάδα Δ. Φαιστού

Σύλλογος Γυναικών Αχαρνών

Σύλλογος Γυναικών Δ. Χανίων

Ομάδα Σητείας

Δελτίο Τύπου για πορεία 22092017.docx

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε, χθες Πέμπτη 21 Σεπτέμβρη, η μαζική και μαχητική πορεία των εργατικών σωματείων και άλλων μαζικών φορέων στο Ηράκλειο Δελτίο Τύπου για πορεία 22092017.docx Χθες πραγματοποιήθηκε συγκροτημένη και μαζική, γεμάτη παλμό, συγκέντρωση και πορεία στους δρόμους του Ηρακλείου από 56 φορείς, ύστερα από κάλεσμα των ταξικών συνδικάτων, και δόθηκε μαχητική απάντηση κατά τη διάρκεια της ομιλίας του πρωθυπουργού στην "αναπτυξιακή" φιέστα της Κυβέρνησης. Κεντρικό σύνθημα που κυριάρχησε ήταν : «Η ανάπτυξή τους τσακίζει τη ζωή μας! Οργάνωση, αγώνας και αντεπίθεση η επιλογή μας!». Η κεντρική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία Κορνάρου, όπου είχαν παραταχτεί συγκροτημένα τα μπλοκ των εργατικών σωματείων και των άλλων φορέων. Χαιρετισμό έκαναν ο Βρύσαλης Δημήτρης, πρόεδρος του Συλλόγου εργαζομένων ΠΑΓΝΗ, ο Βουρλάκης Νίκος, πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Δ.Χανίων, ο Σταυριανουδάκης Μανούσος, πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Χανίων, ενώ την κεντρική ομιλία έκανε ο Γωνιανάκης Γιάννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Ν. Ηρακλείου. Μετά ακολούθησε πορεία μέσω των οδών 1866, Δικαιοσύνης και κινήθηκε προς την Πλατεία Ελευθερίας. Παρά το κλίμα αστυνομοκρατίας που επιβλήθηκε στο Ηράκλειο, κατόπιν κυβερνητικής εντολής, ο παλμός και η αποφασιστικότητα ανάγκασαν τις αστυνομικές δυνάμεις να υποχωρήσουν και να προχωρήσει η πορεία στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί συνεχίστηκε η διαδήλωση, όπου οι διαδηλωτές με τα μαχητικά τους συνθήματα καλούσαν το λαό να μην συναινέσει με τη συνέχιση της σφαγής των δικαιωμάτων μας, να μη συμβιβαστεί με τη φτώχεια και τη μίζερη ζωή, να επιλέξει την οργάνωση και την αντεπίθεση και να διεκδικήσει κάλυψη των απωλειών. Στη συνέχεια αποχώρησαν συντεταγμένα διαδηλώνοντας στους δρόμους της πόλης και κατέληξαν στην Πλατεία Κορνάρου. Από σήμερα κιόλας τα ταξικά συνδικάτα συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά στους χώρους δουλειάς την προσπάθεια ενημέρωσης και οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων για την κάλυψη των απωλειών. Παρακάτω δίνονται οι φορείς που πήραν απόφαση για συμμετοχή στη χτεσινή συγκέντρωση των ταξικών συνδικάτων. Εργατικά Σωματεία: Συνδικάτο Οικοδόμων Ν. Ηρακλείου Συνδικάτο Οικοδόμων Ν. Χανίων Συνδικάτο Οικοδόμων Ν. Ρεθύμνης Συνδικάτο εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος – Τροφίμων Ποτών Ν. Ηρακλείου Συνδικάτο Εργαζομένων στα Τρόφιμα - Ποτά Ν. Χανίων Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Ηρακλείου Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Χανίων Σωματείο Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ Σύλλογος Εργαζομένων Γενικού Νοσοκομείου Αγίου Νικολάου Σωματείο Επισιτισμού Ν. Χανίων Πανελλήνια Ένωση Τεχνικών ΟΤΕ – Τοπικό παράρτημα Σωματείο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Ν. Ηρακλείου «Γαλάτεια Καζαντζάκη» Σωματείο εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση Ν. Χανίων Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος (Παράρτημα Κρήτης) Σύλλογος ωρομισθίων και αναπληρωτών Καθηγητών ΚΕΤΕΚ-ΤΕΕ ΟΑΕΔ Ηρακλείου Ένωση Συνταξιούχων ΙΚΑ Ν. Ηρακλείου Ένωση Συνταξιούχων ΙΚΑ Ν. Χανίων Ένωση Συνταξιούχων ΙΚΑ Αγίου Νικολάου Ένωση Συνταξιούχων ΙΚΑ Ιεράπετρας Επιτροπή Αγώνα εργατοϋπαλλήλων ΟΤΑ Ν. Ηρακλείου Επιτροπή Αγώνα εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού-Τουρισμού Ν. Ηρακλείου Επιτροπή Αγώνα εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού-Τουρισμού Ν. Λασιθίου Αγροτικοί Σύλλογοι: Ενωτική Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Ν. Χανίων Αγροτικός Σύλλογος πρώην Δήμου Αρμένων Αγροτικός Σύλλογος Βουκολιών Αγροτικός Σύλλογος Κάινας Αγροτικός Σύλλογος Κολυμβαρίου Αγροτικός Σύλλογος Κρυονερίδας Αγροτικός Σύλλογος Ρουμάτων Αγροτικός Σύλλογος Μεσκλών Αγροτικός Σύλλογος πρώην Δήμου Μύθημνας Κτηνοτροφικός Σύλλογος Ν. Χανίων Αγροτικός Σύλλογος Αστερουσίων Αγροτικός Σύλλογος Δ. Ηρακλείου Αγροτικός Σύλλογος Πλατάνου Δ. Αμαρίου Αγροτικός Σύλλογος Μελάμπων Δ. Αγίου Βασιλείου Αγροτικός Σύλλογος πρώην Δ. Καζαντζάκη Επιτροπή Αγώνα Αγροτών Τυμπακίου Επιτροπή Αγώνα Κτηνοτρόφων Ανωγείων Σύλλογοι ΕΒΕ: Εμπορικός Σύλλογος Δ. Χανίων Σύλλογος Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων Δ. Φαιστού Φοιτητικοί Σύλλογοι : Φοιτητικός Σύλλογος Φιλοσοφικής Ρεθύμνου Φοιτητικός Σύλλογος Ψυχολογίας Ρεθύμνου Σύλλογος ΣΤΕΦ ΤΕΙ Ηρακλείου Σύλλογος Σπουδαστών ΤΕΙ Ρεθύμνου Σύλλογος Σπουδαστών ΣΔΟ ΤΕΙ Ηρακλείου Σύλλογος Σπουδαστών ΣΕΥΠ ΤΕΙ Ηρακλείου Σύλλογος Σπουδαστών ΤΕΙ Χανίων Σύλλογος Εστιών Πολυτεχνείου Κρήτης Ομάδες και Σύλλογοι γυναικών της ΟΓΕ: Ομάδα Νοτίων Συνοικιών Δ. Ηρακλείου Ομάδα Ανατολικών Συνοικιών Δ. Ηρακλείου Ομάδα Δ. Μαλεβιζίου, Ομάδα Δ. Φαιστού Σύλλογος Γυναικών Αχαρνών Σύλλογος Γυναικών Δ. Χανίων Ομάδα Σητείας Δελτίο Τύπου για πορεία 22092017.docx

#ΑΓΡΟΤΕΣ #ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ #ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ #ΕΜΠΟΡΟΥΠΑΛΛΗΛΟΙ #ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΤΡΟΦΙΜΑ ΠΟΤΑ #ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ #ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ #ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ #ΞΕΝΟΔΟΧΟΥΠΑΛΛΗΛΟΙ #ΟΙΚΟΔΟΜΟΙ #ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

0 notes