#Θαυμασμός

[positivepsychology]

Το να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τα λάθη του δεν είναι πάντα εύκολο, όμως γίνεται ευκολότερο καθώς εξελισσόμαστε. Επειδή η ωριμότητα του ανθρώπου που γίναμε μπορεί να συγχωρήσει την επιπολαιότητα του ανθρώπου που ήμασταν. Η απόσταση όμως που διανύσαμε δεν είναι απλά μια ευκαιρία συγχώρεσης, αλλά ένα μνημείο θαυμασμού• θαυμασμού για τον τρόπο που εξελιχθήκαμε και για όλα όσα καταφέραμε. Ο θαυμασμός λοιπόν είναι η καλύτερη συγχώρεση, καθώς κουβαλά πολλή αποδοχή και αγώνα!

Κείμενο: Γιώργος Θανάσης Εικόνα: Haylee Morice

[astratv]

Θαυμασμός και συγκίνηση γα τα ιστορικά κειμήλια των Καππαδόκων –

«Η Μικρασία δεν είναι αφηρημένη ιδέα, αλλά αξία διαχρονική και τρόπος ζωής. Είναι μουσική, τραγούδι, πρόσωπα, ήθη και έθιμα. Όσο κι αν πονούμε από την απώλειά της έχουμε χρέος να μην την λησμονήσουμε. Και εκδηλώσεις σαν τη σημερινή κρατούν ζωντανές τις μνήμες από τις Αλησμόνητες Πατρίδες. Πολλά συγχαρητήρια στους διοργανωτές, γιατί μας δίνουν τη δυνατότητα να ανιχνεύσουμε μέσα από εκθέματα, τη…

[monaxikos-skantzoxoiros]

.

[hasta-na-pane]

"Ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας,

ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις.

Σου φτάνει ο θαυμασμός σου."

Γιάννης Ρίτσος - Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

[bl00dyghoul2]

Το 2022 ήταν μακράν η χειρότερη χρονιά.

Ηθικό διδαγμα: όταν είστε σε μια σχέση, έναν "εφηβικό ερωτα" και καταλάβετε ότι δεν θέλετε να συνεχίσετε την σχεση με αυτον τον άνθρωπο γιατί δεν υπάρχει νόημα, έχετε χάσει συναισθηματα και δεν είναι αυτό που πραγματικα θέλετε και θα θέλετε να έχετε στο μέλλον, ΧΩΡΙΣΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ. Μην τραβήξετε την σχεση για πολύ καιρό.

Γιατί, εμπειρικά μιλώντας, μισώ και απεχθάνομαι αυτόν τον άνθρωπο με όλη μου την ψυχή και δεν θέλω ποτέ να τον ξαναδω ούτε την οικογένεια του.

Και το λάθος δεν ήταν μόνο δικό μου, ήταν και δικό του. Ήταν η πρώτη μου σχέση και ο πρώτος μου χωρισμός και δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω, ούτε είχα καμία βοήθεια από φίλες γιατί δεν είχα φίλες. Εκείνος από την άλλη, ήθελε τόσο πολύ να κρατήσει την σχέση γιατί με "αγαπουσε" (να σου το ξεκαθαρίσω, δεν ήταν αγαπη αυτό, ο,τι κάναμε ήταν πολύ μακριά από την λεξη αγαπη. Ήταν απλά ένας θαυμασμός ή εφηβικος έρωτας που γενικα σπάνια κρατάει) και σαν "άντρας" δεν είχε καν το θάρρος να με χωρίσει ο ίδιος και απλά ανεχόταν την τοξική μου συμπεριφορά για πάνω από έναν χρόνο μέχρι που έβαλα εγώ ένα τέλος σ' αυτο.

So thank you for letting me become your number 1 enemy.

[justforbooks]

«Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα, αλλά κι αν δεν κοιμηθώ δεν χάλασε κι ο κόσμος. Με τη θανατερή τοξικότητα της φαντασίας μου, θ’ αρχίσω να ονειρεύομαι ξύπνιος τα όνειρα που θέλω. Άραγε πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό της αγαπητής μου θυγατέρας πως ο πατέρας της δεν είναι παρά ένας δειλός φυγάς της δυσάρεστης πραγματικότητας, που αυτοχασισώνεται σαν δερβίσης τις ώρες που γράφει κι όχι μόνο τότε; Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει κατανόηση. Μοναξιά. Απέραντη μοναξιά…»

Για να μπει κανείς στο κεφάλι του Καραγάτση, να του δώσει φωνή και να εκθέσει σε κοινή θέα την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του και τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα, δεν απαιτείται μόνο τόλμη, βέβαια, αλλά και αφηγηματικό ταλέντο. Το πιθανότερο είναι πως ο συγγραφέας του «Γιούγκερμαν» –ο κατά κόσμον Δημήτρης Ροδόπουλος– πίστευε ότι η αγαπημένη του θυγατέρα στερούνταν και τα δύο. Έστω και κατόπιν εορτής, όμως, εκείνη τον διέψευσε.

Πέρα από εξαιρετική διαχειρίστρια των πνευματικών δικαιωμάτων του, η Μαρίνα Καραγάτση, που πέθανε σήμερα στα 88 της, στάθηκε ικανή ν’ αναπλάσει πειστικά τα βιώματα και τους ��ρυφούς συλλογισμούς του πατέρα της, τοποθετώντας τον ως ήρωα στο οικογενειακό τους σύμπαν, σ’ ένα βιβλίο που μοιάζει με σπονδυλωτό μυθιστόρημα αλλά δεν παύει να είναι σπαρταριστή και από πρώτο χέρι μαρτυρία.

Το «Ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι» (Άγρα, 2008) αποτελείται από τρεις παράλληλους μονολόγους κι ένα θεατρικό μονόπρακτο, ανάμεσα στα οποία μεσολαβούν σχεδόν πέντε δεκαετίες. Στους μονολόγους δίνεται κατά σειρά βήμα στον Καραγάτση, στην ίδια τη Μαρίνα που μιλάει κυρίως για τη Λασκαρώ, την υπηρέτρια του σπιτιού, και στη γιαγιά Μίνα, την αρχόντισσα πεθερά του συγγραφέα, κι όλοι τους εκφέρονται μια ανοιξιάτικη μέρα του 1950.

Όσο για το μονόπρακτο, αυτό εκτυλίσσεται την άνοιξη του 2006 στον παράδεισο, έναν παράδεισο ολόιδιο με το «αυλιδάκι» του σπιτιού της γιαγιάς στην Άνδρο. Εκεί, όπου τα πεθαμένα μέλη της οικογένειας, συμφιλιωμένα, αναπολούν το παρελθόν και σχολιάζουν την απόφαση της Μαρίνας να γράψει βιβλίο για κείνους, λίγο πριν έρθει στη συντροφιά τους και η ίδια.

Χάρη στον σύντομο μονόλογο που αναλογεί στον Καραγάτση, γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας που βίωνε η έφηβη τότε κόρη του και η στωική σύζυγός του, η ζωγράφος Νίκη Καραγάτση, αντιμέτωπες με τις αϋπνίες που τον ταλάνιζαν, τα τεντωμένα νεύρα του, τα σεξουαλικά του παραστρατήματα και την υπεροψία που του έδινε ο δημιουργικός του οίστρος.

Ο Καραγάτσης που ζωντανεύει εδώ, είναι πολύ εκνευρισμένος. Έχει αρχίσει να μπαφιάζει με τα τσαλίμια της «κυρίας Γιώτας» με την οποία διατηρεί δεσμό κοντά έξι χρόνια, η «παθητική αντίσταση» της γυναίκας του από τη διπλανή κρεβατοκάμαρα κάθε άλλο παρά τον ανακουφίζει, κι η υποψία ότι η κόρη του τον έχει δει να κουτουπώνει βιαστικά τη Λασκαρώ, όσο να ΄ναι τον αναστατώνει.

«Μυστήριο αυτό το κορίτσι», λέει για τη Μαρίνα. «Είναι σοβαρή, είναι του καθήκοντος, αλλά της λείπει ο ενθουσιασμός, η φαντασία… Πίσω από το απλανές βλέμμα διακρίνει κανείς την απουσία κάθε αισθήματος. Μια νέκρα, μια παγωμάρα…».

Οι «μελιστάλαχτες ηθογραφικές περιγραφές» των σχολικών της εκθέσεων τον κάνουν έξαλλο με την αφέλειά τους. Το ίδιο και ο θαυμασμός της για τον «επαρχιώτη, ψιλοαριστερό δασκαλάκο» που έφερε στο σπίτι τις προάλλες, ανύποπτη για τη μεταχείριση που θα του επιφυλασσόταν.

Ανακαλώντας όμως τις μέρες των Δεκεμβριανών, αυτός που ούτε αριστερός ούτε δεξιός δήλωνε –«εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης»– ζώνεται από τύψεις για το ότι άφησε τα θηλυκά της οικογένειας να διακινδυνεύουν στους δρόμους για να φέρουν φαγώσιμα. Κι η ανάμνηση της μακαρίτισσας αδελφής του Ροδόπης, του στοιχειώνει το μυαλό, καθώς φοβάται μήπως και τα δικά του νεύρα τον οδηγήσουν στη μελαγχολία και την παραίτηση.

Μια αποκαλυπτική εικόνα για την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπιτικό των Ροδόπουλων τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια είχε δώσει κι ο Μένης Κουμανταρέας στο διήγημά του «Οδός Σπάρτης 14» από τη συλλογή «Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα» (Κέδρος, 1999). Υλικό είχε αντλήσει από τη μαρτυρία μιας παλιάς δασκάλας της Μαρίνας, η οποία αδυνατούσε να διαχειριστεί το σοκ που είχε δεχτεί βλέποντας από κοντά την ανθρώπινη, τυραννική σχεδόν για τους οικείους του, πλευρά του συγγραφέα.

Ανάλογο τράνταγμα περιμένει και τον αναγνώστη του «Ευχαριστημένου», στο μέτρο τουλάχιστον που αυταπατάται ότι οι πνευματικοί άνθρωποι διαφέρουν από τους κοινούς θνητούς και ζουν αμόλυντοι από αδυναμίες και πάθη, μέσα σε γυάλινους πύργους.

Ωστόσο, το «Ευχαριστημένο» είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πορτρέτο του πιο ερωτικού και του πιο πολυδιαβασμένου συγγραφέα της Γενιάς του ΄30 που έφερε σε αμηχανία τους καθωσπρέπει λογίους της εποχής του. Ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου, άλλωστε, είναι αφιερωμένο στη Λασκαρώ: τη γυναίκα που ανάθρεψε τη Μαρίνα λειτουργώντας πάντα σαν αποκούμπι της, εκείνη που την αποκαλούσε «ευχαριστημένο», αυτήν που της πρόσφερε την αγάπη που λογικά θα καρπώνονταν τα δικά της παιδιά, αν η ζωή τής είχε φερθεί πιο γενναιόδωρα. Στην ανδριώτισσα Λασκαρώ, που στάλθηκε στα δεκαετρία της ως δουλικό στην Αλεξάνδρεια, επέστρεψε στο νησί βιασμένη, παντρεύτηκε με το ζόρι έναν μισότυφλο μεσήλικα κάνοντας μαζί του δυο γιούς, και κάποια στιγμή, απηυδισμένη από τα ξυλοφορτώματα του άντρα της, «φυγαδεύτηκε» στους Ροδόπουλους στην Αθήνα, την πόλη όπου εγκλωβίστηκε μέχρι να πεθάνει εγκαταλελειμμένη απ’ όλους σε νοσοκομείο, μόνη σαν το σκυλί.

Φτάνοντας στην καρδιά του «Ευχαριστημένου», η σκυτάλη της αφήγησης περνά στη γιαγιά Μίνα, κι εμείς, από την πλατεία Αγάμων όπως λεγόταν η πλατεία Αμερικής παλιότερα, μεταφερόμαστε στην Άνδρο, στα ενδότερα ενός μεγάλου εφοπλιστικού σογιού από το οποίο καταγόταν η Νίκη Καραγάτση. Σ’ έναν κόσμο στραμμένο προς τη Δύση, με πνευματικές ανησυχίες και άφθονο χρήμα, και ταυτόχρονα, έναν κόσμο βουτηγμένο στη μεγαλοαστική υποκρισία, γεμάτο ανοιχτές πληγές.

Δεκάδες πρόσωπα παρελαύνουν τώρα μπροστά μας. Πανίσχυροί ή αδέξιοι καπεταναίοι, αρχόντισσες δυναμικές αλλά στεγνές, Γαλλίδες γκουβερνάντες και δουλικά, άλλοι σφηνωμένοι στον κορσέ της κοινωνικής τους τάξης κι άλλοι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα για ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο των ενστίκτων ή της καρδιάς.

Η Μαρίνα Καραγάτση σκαλίζει οικογενειακές έριδες και μυστικά, δείχνει πώς φτιάχνονταν και πώς εξανεμίζονταν περιουσίες, ρίχνει φως στον μελαγχολικό ψυχισμό της μητέρας της αναδεικνύοντας και την καθαρή της ματιά, και, φυσικά, δεν παραλείπει να δει τον «ομορφονιό» μπαμπά της, το «Χόλιγουντ» όπως τον αποκαλούσε κι ο δικός του αυταρχικός πατέρας, με τα γυαλιά της Μίνας, της αυστηρής πεθεράς του:

«Ο γαμπρός μου -είναι κωμικοτραγικόν αλλά αυτή είναι η πραγματικότης- πιστεύει ακραδάντως ότι διαθέτει εξαιρετικά επιχειρηματικά προσόντα και ότι αν του εδίδετο η ευκαιρία θα ημπορούσε να γίνει μέγας εφοπλιστής… Προ μηνών που έλεγε ότι σκοπεύει να γράψει ένα μυθιστόρημα όπου ο ήρως είναι μέγας συγγραφεύς -έχει πάρει και το βραβείο Νομπέλ- είναι και μεγαλοβιομήχανος, είναι και μεγαλοεφοπλιστής. "Μπράβο Δημητράκη μου, πολύ ωραία η ιδέα σου" του είπα εγώ. Ας βγάλει κι αυτός ο κακομοίρης το άχτι του στα βιβλία, μήπως και ηρεμήσει, και μας αφήσει και εμάς λιγάκι στην ησυχία μας»…

Μισό αιώνα αργότερα, στο παραδεισένιο αυλιδάκι, οι ήρωες της Καραγάτση αστειεύονται, πειράζουν ο ένας τον άλλο τρυφερά, ζυγίζουν ακριβοδίκαια τα όσα τους ένωναν ή τους χώριζαν εν ζωή, προβαίνουν σε εξομολογήσεις. «Πράγματι, και καβγαδίζαμε και στενοχωρούσαμε ο ένας τον άλλο» λέει ο Καραγάτσης στη Νίκη. «Ναι. Ήμουν δύστροπος, στραβοκέφαλος, ανοικο��όμητος, ανυπόφορος. Όχι όμως ψεύτης και κάλπης. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να το παραδεχτείς…».

🔔 Η Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του συγγραφέα Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη λαϊκή λιθογλυπτική της Άνδρου ("Λίθινες εικόνες της Άνδρου", 1990, "Μαρμάρινα τέμπλα στην Άνδρο τον 19ο αιώνα", 1993, "Κτητορικές πλάκες της Άνδρου", 1996). Έχει έναν γιό, τον ηθοποιό Δημήτρη Τάρλοου.

Το θέατρο Πορεία την αποχαιρέτησε με εξόχως συγκινητικό τρόπο, γράφοντας:

«Τώρα που τελείωσα το γράψιμο θα πάω μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου κι έπειτα έρχομαι αμέσως. Να με περιμένετε. Δεν θα αργήσω.» Μαρίνα

“Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε την πολυαγαπημένη μας μητέρα, γιαγιά, φίλη, συνεργάτιδα, Μαρίνα Καραγάτση. Η Μαρίνα των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη, το ανέμελο κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια στις φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, το «Ευχαριστημένο» της Άνδρου, που μεγάλωσε στη σκιά του Μ. Καραγάτση, η γυναίκα που έζησε ελεύθερα τη ζωή της, έφυγε σήμερα το πρωί έχοντας στο πλάι της τις τελευταίες ημέρες της όλη την οικογένειά της. Η Μαρίνα άφηνε ανεξίτηλη την παρουσία της σε κάθε ομήγυρη με τις πολύτιμες γνώσεις της, τις γλαφυρές διηγήσεις της, το διαπεραστικό βλέμμα της, τον απερίφραστο σχολιασμό της, την αδιαπραγμάτευτη στάση της. Από σήμερα η Μαρίνα θα αναπαύεται στο «αυλιδάκι» του ουρανού, εκεί που την περιμένουν οι γονείς, η γιαγιά της και η λατρεμένη της Λασκαρώ. Αντίο Μαρίνα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[clementine-kruczynski123]

Όταν ήμουν τεσσάρων ετών γνώριζα το μέτρο και τον ρυθμό. Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η Μουσική. Αλλά σε αυτή την ηλικία, η γνώση μου ήταν καθαρά ενστικτώδης. Παρατηρώντας και μελετώντας τη φύση που με περιέβαλλε, έβλεπα ότι το ίδιο σύστημα με το οποίο λειτουργούσαν τα πράγματα γύρω μου, ήταν ταυτόσημο με τη Μουσική. Λίγο αργότερα, ανακαλύπτοντας από πού πηγάζει η λέξη ΚΟΣΜΟΣ, είδα, μέσα από τη Μουσική πώς μετατρέπεται η ακοσμία σε κόσμο. Ως εκ τούτου η αταξία σε τάξη και η δυσαρμονία σε συμφωνία. Η λέξη ΚΟΣΜΟΣ χρησιμοποιείται λανθασμένα στις άλλες γλώσσες αντί της λέξης ΣΥΜΠΑΝ, διότι, ο θαυμασμός των προγόνων μας για το ΣΥΜΠΑΝ τους έκανε να το αποκαλούν ΚΟΣΜΟ, κάτι όμορφο δηλαδή (κόσμημα). Όταν ήμουν μικρός και συναντούσα για πρώτη φορά ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, τους έλεγα: ''Ξέρω τη μελωδία σου''. Και όταν τους το έλεγα αυτό, οι περισσότεροι, χωρίς να το καταλαβαίνουν, γελώντας, μου χάιδευαν τα μαλλιά. Όταν προσεκτικά παρατηρείς και ακούς τη φύση, εκείνη σου τα λέει όλα. Αυτό που έχω αποκομίσει είναι πως Μουσική και Σύμπαν είναι ταυτόσημα κι αν θέλετε η μουσική είναι ο συμπαντικός κώδικας που διέπει τα πάντα. Με τον όρο Μουσική δεν εννοώ ένα μουσικό ρεπερτόριο διαφόρων μουσικών κομματιών αλλά τις προπατορικές παλμώσεις του Σύμπαντος. Αν οι μεγάλοι επιστήμονες κάθε κλάδου, οι νομπελίστες, είχαν τις πρέπουσες επιστημονικές μουσικές γνώσεις, είμαι σίγουρος πως η αντίληψη περί Σύμπαντος και οι απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα θα ήταν κατά πολύ πιο πλήρεις. Για παράδειγμα, αν πάρουμε την αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ, περί συνεχούς μετακίνησης στην τροχιά των ηλεκτρονίων, αν γνώριζαν οι επιστήμονες μουσική, θα ήξεραν ότι για να πας από το Ντο στο Σολ, δεν είσαι υποχρεωμένος να περάσεις από τα Ρε, Μι, Φα. Η μουσική κάποτε ήταν από τους πέντε κλάδους των μαθηματικών, δηλαδη: Αριθμητική, Γεωμετρία, Στερεομετρία, Αστρονομία και Μουσική. Και την εποχή των δεινών, την εποχή που γκρεμίστηκαν οι βιβλιοθήκες, που κάηκαν βιβλία, που έκλεισαν Ακαδημίες, που σταμάτησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δηλαδή την περίοδο της μεγάλης καταστροφής της Ελληνικής Σκέψης, ξεκόλλησαν, όπως τα γλυπτά του Παρθενώνα, το κομμάτι της Μουσικής από τα Μαθηματικά. Γιατί; Διότι αφαιρώντας τη Μουσική, το αποτέλεσμα ήταν να μη μπορεί να υλοποιηθεί το όνειρο της επιστήμης που ήταν η διατύπωση μιας γενικής θεωρίας του Σύμπαντος.

Βαγγέλης Παπαθανασίου

Σαν σήμερα, πέρυσι, έφυγε από τη ζωή.

[h-xwra-twn-grammatwn]

Θάλασσα

Θέλω να μαι η θάλασσα Αυτό το κύμα που σκάει θυμωμένα στο βράχο, στην ακτή Αυτό το καθαρό νερό τις ήρεμες μέρες των εποχών Αυτό το άδυτο απλησίαστο μυαλό Αυτό που δύτες παλεύουν να δουν Όλα αυτά που τόσοι θέλουν να βρουν Θέλω να μαι η μαγευτική αντανάκλαση του ουρανού και του νερού Ο ορίζοντας που χαϊδεύω νησιά, σύννεφα, ήλιο και φεγγάρι Που τη μία επιπλέεις πάνω μου και την άλλη σε πνίγω Που κλέβεις τα κοχύλια μου για να θυμάσαι τον ήχο μου Που παίρνεις ό,τι προστατεύω και γεννώ Γιατί πιστεύεις πως στα προσφέρω πως για αυτό υπάρχω και ζω, μα δεν.. Θέλω να μαι το μέρος που έρχεσαι για να ηρεμείς και χαλαρώνεις Ενώ ταυτόχρονα ξέρεις πόσες ψυχές ρουφάω στο βυθό μου και κρατάω Εδώ που κάτι παίρνεις και κάτι δίνεις χωρίς να το καταλάβεις Ακουμπάς την άμμο μου, την αύρα μου και γω ακούω τα μυστικά σου Τα απορροφώ σε δονήσεις, ρεύματα και ροές Τα κρατώ μέσα μου σα χαμένο σεντούκι Ίσως και να ναι Θέλω να μαι η θάλασσα που τα καράβια εμπιστεύονται τα ταξίδια τους Και ας μη μου αρέσουν τα λιμάνια που με χαζεύουν Είμαι η θάλασσα Με τα κομμάτια μου Ένα με τα δικά της Η ανατριχίλα στο αντίκρισμα της Και η αγάπη μου για αυτήν σε κάθε μορφή Η εκτίμηση προς το λειτούργημά της Και ο θαυμασμός προς την ανοχή της για εμάς Που τη φωτιά συναντά χωρίς φόβο Και όλα τα καταστρέφει αν θελήσει σαν όχλο Αυτό είμαι και γω Ένα με το νερό Όσο όμορφο και αν είναι κάθε βουνό Εγώ μέσα εκεί υπάρχω στον άπατο πυθμένα που όλο βουτάω και ψάχνω να βρω

[alexandramarquiseblog]

Αν ...

Ντροπή δεν είναι να αγαπάς , αλλά να μην εκτιμάς αυτό που έχεις να σαγαπάει

Αγαπάς ένα πρόσωπο λόγω της ομορφιάς του , δεν είναι αγάπη ... Είναι επιθυμία.

Αγαπάς ένα πρόσωπο λόγω της νοημοσύνης του , δεν είναι αγάπη... αλλά θαυμασμός.

Αγαπάς ένα πρόσωπο λόγω του πλούτου του , δεν είναι αγάπη ... αλλά συμφέρον.

Αγαπάς ένα πρόσωπο και δεν ξέρεις γιατί ... αυτό είναι : Αγάπη.!!

[xionisgr]

ISBN: 978-618-220-685-0 Συγγραφέας: Φρέντυ Γερμανός Εκδότης: Διόπτρα Σελίδες: 256 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-04-21 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[manpetasgr]

ISBN: 978-618-220-685-0 Συγγραφέας: Φρέντυ Γερμανός Εκδότης: Διόπτρα Σελίδες: 256 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-04-21 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[kwstasattgr]

ISBN: 978-618-220-685-0 Συγγραφέας: Φρέντυ Γερμανός Εκδότης: Διόπτρα Σελίδες: 256 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-04-21 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-618-220-685-0 Συγγραφέας: Φρέντυ Γερμανός Εκδότης: Διόπτρα Σελίδες: 256 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-04-21 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[newsokgr]

«Ως ένθερμος σοσιαλιστής, πάντα αμφέβαλλα για τις σοσιαλιστικές αρχές του Στάρμερ»

Αυτά τα σχόλια της Θάτσερ θα μπορούσαν να του στοιχίσουν (Εικόνα: Ian Forsyth/Getty Images) Οι αναγνώστες εκφράζουν τον σκεπτικισμό τους απέναντι στις σοσιαλιστικές αρχές του Sir Keir Starmer, μετά από τον έπαινο για τη Μάργκαρετ Θάτσερ την Κυριακή. Ένας αναγνώστης έγραψε για να πει ότι ο θαυμασμός του Στάρμερ για την κληρονομιά της Σιδηράς Κυρίας και οι προσπάθειες να « προσελκύσει τους Τόρις…

[news-24gr]

Ένα υπόδειγμα δημόσιου λειτουργού

ΚΑΛΥΜΝΟΣ: Αφυ��ηρέτησε στις 4 Νοεμβρίου 2023 ο πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Ιωάννης Σαρμάς, μετά τη συμπλήρωση τεσσάρων ετών στη θέση. Ο Ιωάννης Σαρμάς διετέλεσε Υπηρεσιακός Πρωθυπουργός από τις 25 Μαΐου 2023 έως τις 26 Ιουνίου 2023. Γεννήθηκε στην Κω στις 21 Μαρτίου 1957 και διατηρεί ιδιαίτερους δεσμούς με το νησί. Από τον Αναπλ. καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ Ακρίτα Καϊδατζή με αφορμή την αφυπηρέτηση του, γράφτηκε το παρακάτω άρθρο με τον τίτλο ” Ένα υπόδειγμα δημόσιου λειτουργού” το οποίο παραθέτουμε παρακάτω. Στο τέλος του άρθρου κάνουμε μία σύντομη αναφορά στο βιογραφικό και τους δεσμούς του Ιωάννη Σαρμά με την Κω Ένα υπόδειγμα δημόσιου λειτουργού Γράφει ο Ακρίτας Καϊδατζής* (Δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας Συντακτών) Αφυπηρέτησε πριν από λίγες μέρες ο πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Ιωάννης Σαρμάς, μετά τη συμπλήρωση τεσσάρων ετών στη θέση, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα. Η αφυπηρέτησή του ελάχιστα απασχόλησε τη δημοσιότητα. Οπως, άλλωστε, και η τετραετής προεδρία του στο ανώτατο δημοσιονομικό δικαστήριο. Λίγοι θα είχαν ακούσει το όνομά του, αν δεν το έφερνε η πολιτική συγκυρία να υπηρετήσει για έναν μήνα ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός στο διάστημα μεταξύ των δύο πρόσφατων βουλευτικών εκλογών. Ηδη αυτό συνιστά έναν έπαινο. Στο σύστημά μας, καλός δικαστής είναι ο δικαστής που δεν (χρειάζεται να) γνωρίζουμε το όνομά του. Που μιλάει με το έργο του. Τις υποθέσεις που χειρίζεται και τις αποφάσεις που εκδίδει ή συμπράττει στην έκδοσή τους. Στον Ιωάννη Σαρμά όμως αρμόζουν πολλοί έπαινοι για πολλά και διαφορετικά επιτεύγματα. Καταρχάς, καθόλου δεν πρέπει να υποτιμάμε το γεγονός ότι στην ηγεσία ενός από τα τρία ανώτατα δικαστήρια της χώρας, σε μια θέση με μεγάλη εξουσία, αναδείχθηκε ένας διανοούμενος. Πολυγραφότατος, με σημαντικό έργο σε μεγάλο εύρος επιστημονικών πεδίων, με επίκεντρο το δημόσιο δίκαιο και τη διοικητική και συνταγματική νομολογία των ελληνικών και ευρωπαϊκών δικαστηρίων. Περιορίζομαι να μνημονεύσω τον υπότιτλο του πρώτου βιβλίου του, ενός έργου που επηρέασε βαθιά αρκετούς από όσους ασχολούμαστε επιστημονικά με το δίκαιο: «Εξελικτική μελέτη των μεγάλων θεμάτων». Ο Σαρμάς μας έδειξε ότι, για να κατανοήσουμε πώς απονέμει δικαιοσύνη ένα δικαστήριο, δεν αρκεί να δούμε τι αποφάσισε στη μία ή την άλλη υπόθεση. Πρέπει να αναδείξουμε τις νομολογιακές ροές, το πώς αντιμετωπίζει ορισμένο θέμα στη διαχρονία του. Επειτα, ο Σαρμάς αποτελεί τον καλύτερο πρεσβευτή της ιδέας της υπηρεσιακής κινητικότητας. Υπηρέτησε τρεις μεγάλους θεσμούς: Συμβούλιο της Επικρατείας, Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο και (ελληνικό) Ελεγκτικό Συνέδριο, όπου διήλθε όλους τους βαθμούς της ιεραρχίας μέχρι τον ανώτατο. Παντού άφησε το στίγμα του. Κάθε φορά εμπλούτιζε τη νέα θέση του με εμπειρίες από τις προηγούμενες. Πολλά ακόμη θα μπορούσε να προσθέσει κανείς από έναν εξαιρετικά πυκνό υπηρεσιακό βίο. Οπως, για παράδειγμα, την όχι απλώς άψογη, αλλά κυριολεκτικά υποδειγματική άσκηση των καθηκόντων του υπηρεσιακού πρωθυπουργού. Η πρωθυπουργία του θα διδάσκεται ως παράδειγμα για το πώς αντιλαμβάνεται το άρθρο 37 του Συντάγματος το ιδιαίτερο, και οπωσδήποτε ευαίσθητο, αξίωμα αυτό. Ισως το σημαντικό επίτευγμά του όμως είναι ότι, επί της προεδρίας του, από τον Νοέμβριο του 2019, το Ελεγκτικό Συνέδριο μεταμορφώθηκε. Ως πρόεδρος, κινητοποίησε τις δυνάμεις του δικαστηρίου, το έμψυχο υλικό, δικαστές και υπαλλήλους, και τους συντόνισε σε ένα θεαματικό και ίσως πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα εγχείρημα θεσμικής ανανέωσης. Με σημαντική επιτυχία. Το Ελεγκτικό Συνέδριο εξελίχθηκε θεσμικά. Αναβαθμίστηκε ο ελεγκτικός του ρόλος, εξορθολογίστηκε η νομολογία του, εκσυγχρονίστηκε η διοίκησή του. Το έργο που έγινε είναι τεράστιο. Και φαίνεται στις λεπτομέρειες. Οπως η γλωσσική επιμέλεια και καλλιέπεια των αποφάσεων της ολομέλειας του δικαστηρίου. Ο Ιωάννης Σαρμάς είναι ένα υπόδειγμα δημόσιου λειτουργού. Πρότυπο statesman. Του αξίζουν ο θαυμασμός μας και, κυρίως, οι ευχαριστίες μας γιατί μας έδειξε ότι ένα διαφορετικό ήθος και ύφος άσκησης δημόσιας εξουσίας είναι… https://news-24.gr/ena-ypodeigma-dimosiou-leitourgou/

[justforbooks]

Σε ποιον ανήκει η ομορφιά;

Θα μπορέσει η αποαποικιοποίηση των έργων τέχνης να έχει κάποιο αποτέλεσμα; Ο Βορράς του πλανήτη φιλοξενεί τα πλουσιότερα μουσεία στον κόσμο, αλλά μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου προέρχεται περισσότερο από λεηλασίες και λύτρα παρά από νόμιμες αποκτήσεις (αγορές, δωρεές καλλιτεχνών). Από την αρχή, η ιστορικός Bénédicte Savoy θέτει τα δύσκολα ερωτήματα: ανήκουν τα αντικείμενα στους τόπους όπου γεννήθηκαν; Στους πολιτισμούς των οποίων την ιδιοφυΐα ενσαρκώνουν; Στους πεφωτισμένους εστέτ που τα οικειοποιήθηκαν; Ή σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, η οποία έχει πρόσβαση σε αυτά μέσω ιδρυμάτων αφιερωμένων στη διατήρησή τους; Είναι δύσκολο να πάρει κανείς θέση, τουλάχιστον για ορισμένα έργα, χωρίς να κάνει την προσπάθεια να μάθει πώς τα αντικείμενα αυτά βρέθηκαν στις δυτικές χώρες. Ούτε μπορούμε να υπολογίσουμε αν προκάλεσαν απροσδόκητη αισθητική γονιμοποίηση στον τόπο όπου έφτασαν, ενώ η απουσία τους στον τόπο προέλευσής τους σηματοδοτεί μια πληγή που είναι ακόμη ανοιχτή…

Η Bénédicte Savoy ακολουθεί τα ίχνη εννέα από αυτά: την προτομή της Νεφερτίτης, τον Βωμό της Περγάμου, το τέμπλο του Μυστικού Αμνού, τη Μαντόννα Σιστίνα, τις χάλκινες κεφαλές των θερινών ανακτόρων στο Πεκίνο, τον πίνακα L'Enseigne de Gersaint, το άγαλμα της "βασίλισσας Bangwa" του Καμερούν, το πορτρέτο της Adele Bloch-Bauer και τους "βασιλικούς θησαυρούς" του Μπενίν. Γνωρίζουμε, στην Ευρώπη, ότι ο θαυμασμός μας για τα αντικείμενα τέχνης κρύβει το γεγονός ότι οι συλλογές οφείλουν κατά πολύ την προέλευσή τους στη συμβολική ή την πραγματική βία, διερωτάται η Bénédicte Savoy;

Θα μπορούσαμε εξαρχής να κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε ευρωπαϊκά έργα, όπως το τέμπλο του Μυστικού Αμνού του Van Eyck στη Γάνδη ή τον πίνακα του Watteau L'Enseigne de Gersaint στο Λούβρο, και σε έργα εκτός Ευρώπης, όπως η προτομή της Νεφερτίτης από την Αίγυπτο, οι χάλκινες κεφαλές από τα θερινά ανάκτορα του Πεκίνου ή ακόμη και το άγαλμα της βασίλισσας Bangwa από το Καμερούν ή τον Βωμό της Περγάμου, ο οποίος ανήκει στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό αλλά βρισκόταν στην Τουρκία πριν μεταφερθεί στο Βερολίνο.

Η απλούστερη εξίσωση είναι αυτή της κλοπής. Η αφαίρεση είκοσι έξι μνημειακών αγαλμάτων, θρόνων, αρχιτεκτονικών στοιχείων, υφασμάτων και θρησκευτικών αντικειμένων από το Abomey, πρωτεύουσα του βασιλείου Danxomè (στο σημερινό Μπενίν), μετά από μια αιματηρή αποικιακή εκστρατεία του γαλλικού στρατού το 1892, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι επρόκειτο για κλοπή. Μία κλοπή που αναγνωρίστηκε τον Νοέμβριο του 2021, όταν η Γαλλία επέστρεψε τους 2,5 τόνους πολιτιστικής κληρονομιάς στο Κοτονού. Μια πρωτιά, σύμφωνα με τους New York Times, για την υποσαχάρια Αφρική, η οποία αναβιώνει για κάποιους τις ψυχές των κομματιών αυτών και κυρίως το πνευματικό και πολιτιστικό δυναμικό αυτών των αντικειμένων. Πώς θα μπορούσαμε όμως να λάβουμε υπόψη μας και την ευρωπαϊκή αντίληψη, η οποία τα έχει μετατρέψει σε μουσειακά αντικείμενα, ταξινομημένα σύμφωνα με αποικιοκρατικά και αισθητικά κριτήρια; "Πώς μπορούν να τοποθετηθούν στα δημιουργικά συστήματα των σύγχρονων αφρικανικών χωρών;" Τα έργα από το Μπενίν, που εκτίθενται το 2022 δίπλα στο προεδρικό μέγαρο, περιλαμβάνουν επίσης παλιά έργα, επανασυνδέοντάς τα με έναν κόσμο που έχει γίνει διαφορετικός, όπως μαρτυρούν κάποια αφροφουτουριστικά έργα (κράνη μοτοσικλετών καλυμμένα με κοχύλια καούρι του Emo de Medeiros) που σχετίζονται με την κοσμογονία του Βουντού. Για να μην αναφέρουμε πόσο τα τίμησε ο Le Corbusier, ο οποίος τα αντέγραφε σχολαστικά στο Musée de l'Homme όταν εκτέθηκαν στο Trocadéro στο Παρίσι. Η Bénédicte Savoy αφηγείται όλη την ιστορία αυτής της επιστροφής, η οποία ζητήθηκε ήδη από τη δεκαετία του 1960.

Εντελώς διαφορετική είναι η περίπτωση του Μεγάλου Βωμού της Περγάμου (αφιερωμένου στον Δία), που χρονολογείται από το 2ο τέταρτο του 2ου αιώνα π.Χ. και αφαιρέθηκε από την ακρόπολη του αρχαίου βασιλείου της Περγάμου στη Μικρά Ασία (σήμερα το Bergama στην Τουρκία). Ένα βασίλειο που σχηματίστηκε μετά το θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου, και προσφέρει ως "ποθητό αντικείμενο" ένα ολόκληρο μνημείο που μεταφέρθηκε στο Βερολίνο, έχοντας εντοπιστεί από έναν Γερμανό αρχιτέκτονα που είχε αναλάβει να κατασκευάσει νέους δρόμους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Λατίνος συγγραφέας Πλίνιος είχε ήδη περιγράψει την Πέργαμο ως "την πιο διάσημη πόλη της Ασίας", μια πόλη ελληνιστική, ρωμαϊκή, αραβική, χριστιανική και οθωμανική. Εν μέσω της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, οι Γερμανοί, σε πλήρη ανταγωνισμό με τη Γαλλία και την Αγγλία, αποφάσισαν να μεταφέρουν αυτές τις ζωφόρους που απεικονίζουν μια μάχη μεταξύ θεών και γιγάντων, με το μήκος τους να φτάνει τα 120 μέτρα και το βάρος τους τις χιλιάδες τόνους που έπρεπε να μετακινηθούν από την αρχική τους θέση. Από το 1878 έως το 1886, η μεταφορά τους προς το Βερολίνο γίνεται μέσω του Αιγαίου, από τη Σμύρνη στο Αμβούργο και στη συνέχεια σιδηροδρομικώς υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Ο αντίκτυπος στους επισκέπτες του Βερολίνου, συμπεριλαμβανομένων επιστημόνων και συγγραφέων όπως ο Τουργκένιεφ και ο Απολλιναίρ, ήταν τόσο τεράστιος που έγειρε φόβους για κακές συνθήκες συντήρησης και χρειάστηκε να ξαναχτιστεί ένα νέο μουσείο, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1930, μαζί με άλλα όχι λιγότερο διάσημα κομμάτια, όπως η Πύλη της Αγοράς της Μιλήτου. Το ναζιστικό καθεστώς χρησιμοποίησε το Βωμό για την προπαγάνδα του πριν φροντίσει να το προστατεύσει από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς το 1945. Στη συνέχεια, ο Κόκκινος Στρατός το μετέφερε στη Μόσχα, για να το επιστρέψει στη ΛΔΓ δεκατρία χρόνια αργότερα. Ένα ωραιότατο παράδειγμα της ιδεολογίας του εθνικού μουσείου με οικουμενικές βλέψεις.

Μετά το 2014, ο Βωμός δεν είναι πλέον προσβάσιμος στο κοινό λόγω της ανακαίνισης του μουσείου, ενώ οι Τούρκοι έχουν κατασκευάσει μία μακέτα στον αρχαιολογικό χώρο, ο οποίος αποτελεί πλέον Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η Bénédicte Savoy κατα��ήγει: "Παρόλο που λείπει πλέον, αυτό το κομμάτι εξαιρετικής αξίας, σύμφωνα με την ορολογία της Unesco, παραμένει εικονικά συνδεδεμένο με τον αρχικό του χώρο". Σε ποιον ανήκε λοιπόν ο Βωμός της Περγάμου; Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία το άφησε να λεηλατηθεί; Στους κατοίκους της Περγάμου; Στους Γερμανούς αρχαιολόγους που τον ανακάλυψαν και τον διέσωσαν; Στους νομικούς της Υψυλής Πύλης που δεν συνέταξαν νόμους για να εμποδίσουν την εξαγωγή του; Στα γερμανικά ιδρύματα που το αξιοποίησαν; Στην Τουρκία; Στην Ελλάδα;

Τα ζητήματα αυτά φανερώνουν την πολυπλοκότητα του προβλήματος. Το βέβαιο είναι ότι έχει ανατείλει μια νέα εποχή, κατά την οποία οι επιστροφές είναι πιθανό να πολλαπλασιαστούν, καθώς ο κόσμος είναι έτοιμος για την επιστροφή των έργων, υπό την προϋπόθεση ότι οι χώρες που τα διεκδικούν δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Το μπλοκμπάστερ Chinese Zodiac, μια ταινία δράσης συμπαραγωγής Κίνας και Χονγκ Κονγκ που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Τζάκι Τσαν το 2012, αφηγείται την ιστορία της ανάκτησης από την Κίνα των περιουσιών που λεηλατήθηκαν από τη Γαλλία και την Αγγλία. Ευαισθητοποίησε ένα νεανικό κοινό που ενθουσιάστηκε με την ταινία στις χώρες του Νότου. Ειδικά όταν μια σκηνή αφηγείται τη λεηλασία των θερινών ανακτόρων στο Πεκίνο κατά τη διάρκεια του δευτέρου πολέμου του Οπίου το 1860 και τη διαμάχη που προκάλεσε μια δημοπρασία δύο κινεζικών χάλκινων αντικειμένων στο Παρίσι το 2009. Στους πρόποδες του Πύργου του Άιφελ, η διαδήλωση νεαρών ακτιβιστών που φώναζαν "Φτάνει πια με την πώληση των εθνικών θησαυρών" και "Επιστρέψτε αυτούς τους θησαυρούς στις χώρες προέλευσής τους" έβαλε στην πρώτη γραμμή τη γεωγραφική λογική. Η γεωγραφία είναι αναμφίβολα αυτή που θα έχει το λόγο τα επόμενα χρόνια.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?