#Ναι ολα καλα

[alatismeni-theitsa]

@agrioxoiros δεν ξερω αν θα παρεις ειδοποιηση απο αυτο οποτε ειπα να σε κανω tag :)

submission pt 1: από τη μία: αρχ. ελληνική μυθολογια unproblematic reimagining για τα γουστα της μοντερνας αμερικανικης ηθικης φτου μπλιαξ

από την άλλη: Αφροδίτη/Άρης/Ήφαιστος BDSM τρίο 🤔😏🥴;

διχαζομαι submission pt2: συνειδητοποιώ κατόπιν εορτής ότι το προηγούμενο μήνυμα δεν είναι ακριβώς κατάλληλο, ειδικά για πρώτη επαφή. Συγνώμη γι'αυτό. αυτό που ήθελα ουσιαστικά να εκφράσω είναι ότι, παρότι αναγνωρίζω και συμμερίζομαι τον εκνευρισμό προς τις πενηντα χιλιαδες αμερικανισμενες εκδοχες αρχαιοελληνικών μύθων, δεν είμαι εντελώς αθώος του εγκλήματος. δεν ξερω σε ποιο βαθμό μπορώ να διαχωρίσω τη δική μου επιθυμία να "παίξω" με τους χαρακτήρες του μύθου από την απλή τάση για συμμετοχή στην αμερικανόφερτη μόδα.

Είναι οι δικές μου ιδέες με κάποιο τρόπο πιο αυθεντικές ή ειλικρινείς, ή απλά μια άλλη μορφή της ίδιας διαδικασίας που μας προσφέρει την αρχαία ελλάδα του χόλυγουντ; δεν περιμένω απάντηση, απλά είναι κάτι που σκέφτομαι. ====================================== Η απαντηση μου:

Γεια σου! Μην αγχωνεσαι καταλαβα τι εννοεις και με το πρωτο submission 😂 Παντως καλα εκανες και εστειλες τις σκεψεις σου γιατι δεδομενου το ποσο ειμαστε εκτεθειμενοι στον τροπο σκεψης των ΗΠΑ, δε γινεται να μη μπουμε και εμεις στη διαδικασια να αναλυσουμε τη δικη μας σχεση με τους θεους στα μοντερνα γραπτα μας. Και μεταξυ μας πρεπει να το συζητησουμε καποια στιγμη. Και επειδη ειμαι μια γλωσσου παρλαπιπα θα μου επιτρεψεις να γραψω ενα σεντονι ως συνηθως 😂

Κοιτα, οτι ειναι Αμερικανοφερτη/Αγγλοφωνη μοδα στο 90%, ναι ειναι 😂 Δεν ειναι τυχαιο που εδω και 2.000 χρονια δεν εχουμε γραμμενες απο Ελληνες τετοια retellings. Δηλαδη σε ιστοριες μυθοπλασιας αυτες περιειχαν καποιες γενικες αναφορες στους θεους, και οχι ιστοριες οπου ο θεος ηταν ο πρωταγωνιστης. It's not something we historically did, να το πω απλα.

Απο την αλλη, δεν μπορουμε να κλεισουμε τα ματια μας στις μοντερνες εξωτερικες επιρροες, ουτε και να καταδικασουμε την ξαφνικη επιθυμια των Ελληνων να γραψουν και αυτοι μυθοπλασια με τους θεους οπως οι ξενοι. Δε νομιζω οτι υπαρχει κατι απαραιτητα αρνητικο σε αυτη την επιθυμια και δεν ειναι σωστο να πνιγεις τη δημιουργικοτητα. Παντως, πιστευω υπαρχει μια "μεση λυση" στο πως μπορουμε να ισορροπησουμε τον σεβασμο στην κουλτουρα μας με το στοιχειο της φαντασιας.

Νομιζω υπαρχει τροπος να γραψεις μια ιστορια με τους θεους αλλα να δινεις την εντυπωση απο το κειμενο οτι τους σεβεσαι κιολας. Δηλαδη ισως να υπαρχει και τροπος να γραψεις κατι τυπου "Αφροδίτη/Άρης/Ήφαιστος BDSM τρίο" αλλα οι θεοι οντως να μοιαζουν σαν θεοι. Δηλαδη, να εχουν τα χαρακτηριστικα που τους απεδιδαν οι αρχαιοι μας και ακομα και σημερα τους αποδιδουμε. Να ειναι αξιοι σεβασμου, μεγαλοπρεποι, σοφοι, βοηθητικοι, εκδικιτικοι, να απαιτουν τον σεβασμο απο θνητους και να το θεωρουν υβρη να θελει να τους ανταγωνιστει καποιος θνητος. Δηλαδη μπορει να μην εχουν την ελαφροτητα που θα εχει ενας θνητος οταν φλερταρει ή οταν εχει να αντιμετωπισει τις σκεψεις του οταν κανει κατι περα απο το συνηθισμενο.

Ας πουμε δεν ειναι τοοοσο παραλογο να βαλεις το σεναριο δυο αρσενικων Ελληνων θεων να ειναι ζευγαρι, αλλα πιστευω θα διαφερει καπως το υφος απο αυτο που θα ειχαν δυο θνητοι αντρες. Δε θα σκεφτομουν τον Αρη να λεει "ελα ρε μωρο Ήφο, που χαθηκες; Πωω παλι θες να δουλεψεις; Οχι ρε! Ελα στο κρεβατι" η κατι τετοιο 😂

Αυτο που λενε οι Αμερικανοι "οι Ελληνες θεοι ειναι assholes και petty bitches" ειναι επειδη δεν καταλαβαινουν το συστημα αξιων που ειχαν οι θεοι των αρχαιων πανθεων, και επιμενουν να τα βλεπουν ολα με Αμερικανικη οπτικη του 2024. Αλλα για εμας ειναι πολυ πιο ευκολο να καταλαβουμε την πολυπλοκοτητα των θεων. Μιας και εισαι στην Ελλαδα (απ οτι καταλαβαινω) εχεις δει τον σεβασμο αλλα και την οικειοτητα με τον οποιο οι Ελληνες αντιμετωπιζουν τους Αγιους και τον Θεο τους. Μιας και η Χριστιανοσυνη μας ειναι μια μετεξελιξη της αρχαις θρησκειας σε πολλα επιπεδα, σου ειναι και πιο φυσικο να κανεις ενα reverse engineering και να φανταστεις πως εβλεπαν αντιστοιχα οι Ελληνες τους αρχαιους θεους.

Επισης στη χωρα μας ειναι εξαιρετικα προσβασιμες οι μεταφρασεις αρχαιων κειμενων (μπορεις να βρεις μεταφρασμενα εργα δωρεαν ονλαιν ή μονο με πεντε ευρω σε μεγαλα βιβλιοπωλεια ή σε ονλαιν καταστηματα με φθηνα βιβλια ή απο δευτερο χερι οπως το metabook). Ως συγγραφεας που θελεις να καταλαβεις τους χαρακτηρες σου, θα ηταν πολυ καλη η εκθεση σε αρχαια κειμενα που αναφερουν αυτους τους θεους - αν δεν το εχεις κανει ηδη. Νομιζω αυτη η εκθεση θα σε βοηθησει να "πιασεις" τους χαρακτηρες των θεων και να τους αποδωσεις πολυ καλα, ανεξαρτητως πλοκης. Οπως οταν θες να γραψεις ενα fanfiction με εναν ηδη υπαρχοντα χαρακτηρα, θα βγει πιο καλο αν ξερεις πως συμπεριφερεται αυτος ο χαρακτηρας στο κανον.

Οι υμνοι ειναι παρα πολυ καλο υλικο για να μαθεις τα χαρακτηριστικα των θεων και να τους καταλαβεις σε εναν αυθεντικο βαθμο. Επισης να προσεχεις να λαμβανεις παντα υπ οψιν σου και τα συμφραζομενα, και να μην πεσεις στην παγιδα που πεφτουν συνεχεια οι ξενοι, που απλα μεταφερουν ξερες πληροροφιες στο κειμενο τους χωρις να καταλαβαινουν πως να τις συνταξουν ετσι ωστε να βγαζουν νοημα πολιτισμικα.

Δε λεω να βαλεις τους θεους στη συγχρονη εποχη να εχουν ακομα αποψεις 2024πΧ αλλα μπορεις να μεταφερεις την αιγλη τους και τον χαρακτηρα τους οπως τον βλεπει ενας Ελληνας που εχει διαβασει 3-4 αρχαια κειμενα για αυτους. Και μπορεις να τους βαλεις ακομα και μεσα στην Ελληνικη πραγματικοτητα, να ειναι αστειοι, να ειναι χαλαροι, να πηγαινουν σουπερμαρκετ και να πληρωνουν ΔΕΗ (ουτε οι θεοι δε θα γλιτωσουν τη ΔΕΗ), αλλα να ειναι καπως ιδιαιτεροι γιατι εχουν το βαρος χιλιετιων πανω τους. Αυτο ειναι συνηθως που λειπει απο τις ξενες ιστοριες με τους θεους ειναι οτι σπανιως σου δινουν την αισθηση πως ειναι μεγαλοπρεπεις θεοτητες που γνωριζουν περισσοτερα απο τους ανθρωπους.

Θα ηταν πολυ ωραιο ενας Ελληνας συγγραφεας να κανει το ενα βημα παραπανω απο οσο κανει ο μεσος Αμερικανος συγγραφεας. Βασικα αν δεν το κανει ο Ελληνας, ποιος θα το κανει; Ειναι και αρκετα πιο ευκολο για μας να ερευνησουμε πως ειναι στ' αληθεια οι θεοι μας και να ξεφυγουμε απο τις Αμερικανικες καρικατουρες. Δηλαδη εχουμε εκτεθει σε Ιλιαδα, Οδυσσεια, στους μυθους και σε αλλα αρχαια κειμενα με εναν πολυ καλο τροπο ηδη απο παιδια! Δεν απευθυνομαι σε εσενα προσωπικα, απλως σχολιαζω οτι αρκετοι Ελληνες δημιουργοι στο ιντερνετ τελευταια μου δινουν την εντυπωση πως σκεφτονται "I'm getting a good grade at being American, something that is both normal to want and possible to achieve" 😂😂😂

Αν το σκεφτεις, πρωτα εκτεθηκαμε σε Ελληνικα γραπτα και μετα σιγα σιγα σε Αμερικανικα, και οσο μεγαλωνουμε τοσο παμε προς το Αμερικανικο στυλ λογω Αμερικανικων ταινιων, παιχνιδιων και βιβλιων που εχουν κατακλυσει την αγορα μας. Δηλαδη νομιζω εχουμε φτασει σε καποιο σημειο που μας ειναι δυσκολο να ανασυρουμε τα Ελληνικα στοιχεια απο μεσα μας, γιατι περασαμε τοσα χρονια στην Αγγλοφωνη πλευρα του inτernet/fandom. Ισως και να θεωρουμε οτι τα Ελληνικα στοιχεια που εχουμε δεν ταιριαζουν στους online χωρους και τα αντικαθιστουμε με Αμερικανικα. Και ετσι καταληγουμε να αισθανομαστε ξενοι στη δικη μας κουλτουρα και ποτε πληρως ενταγμενοι μεσα στην Αμερικανικη.

Και πανω σε αυτο θελω να σχολιασω το υφος γραφης. Οπως φαινεται και απο τους δεκαδες μοντερνους αξιολογους Ελληνες συγγραφεις, εχουμε ενα δικο μας εθνικο υφος, το οποιο πιστευω οτι δεν πρεπει να κρυβουμε απο τα εργα μας. Ακομα και στα Αγγλικα να γραφεις παλι μπορεις να γραψεις σε "Ελληνικο" στυλ. Δεν ειναι μονο το πως δομεις τις προτασεις σου, αλλα και τα θεματα τα οποια συζητας, οι στιγμες στις οποιες διαλεγεις να επικεντρωθεις, και οι φρασεις που χρησιμοποιεις. Θα ηθελα να το δω αυτο απο Ελληνες συγγραφεις, ακομα και οταν γραφουν για τους θεους. Ειναι μια βαθια κουλτουριαρικη υποθεση για μας θα ελεγε κανεις 😉

Οπως δε θα ελεγα σε καμια αλλη εθνικοτητα "μπορεις να ξεχασεις το στυλ της πατριδας σου και απλα να γραφεις ως Αμερικανος" ετσι δε θα το πω και σε Ελληνες συγγραφεις. Παρολο που ο καθενας ειναι ελευθερος να γραψει οπως θελει, προσωπικα εκτιμω εργα συγγραφεων τα οποια ειναι γραμμενα μεσα απο το υφος της εθνικοτητας τους, γιατι μου δινουν την ευκαιρια να δω τον κοσμο μεσα απο τη δικη τους οπτικη. Και ξερουμε ολοι μας ποσο σπανιζει η Ελληνικη οπτικη στο Greek myth retelling.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ (+1 βαθμος στην Εκθεση), λεω οτι οχι μονο εχεις τη δυνατοτητα να γραψεις αυτο που θελεις με τους θεους, αλλα και οτι εχεις την ικανοτητα να το κανεις ακομα καλυτερα απο το Αμερικανικο στυλ, χρησιμοποιωντας ολο τις γνωσεις που εχεις και μπορεις να αποκτησεις ως μελος της Ελληνικης κουλτουρας.

Αν εχεις εσυ ή καποιος αλλος παραπανω σκεψεις, γραψτε τες απο κατω! ✌️

[xehasmenesithakes]

(Χτυπος)

(Σιωπη)

(Χτυπος)

Ολα καλα λεω στον εαυτο μου,ξαπλωμενος στο κρεβατι μου μπλεγμενος στα λευκα μου τα σεντονια.

Αιμορραγώ απο τις πληγες μου,οχι μεταφορικα,τελειως κυριολεκτικα.Σταζει το αιμα στο σεντονι.Ποσο πολυ ταιριαζει το ασπρο με το κοκκινο,εγω και ναι ,εμεις

Εξω βρεχει και μεσα στο δωματιο βρεχει.Πανω απο το κεφαλι μου βρεχει. μερες τωρα μουσκεμα.

Κινουμαι μεσα στα πληθη χαμενος μεσα σε ανθρωπους που φαινεται να ξερουν παντα καλυτερα απο μενα που πανε.Κινουμαι,τους μιμουμαι και γω.

Γυρναω στο κρεβατι μου πεφτω μεσα στα λευκα και στα κοκκινα.

Ακροβατω στο παρον κοιταω πισω,βλεπω εσενα να μου γελας.Σε αγκαλιαζω με αγκαλιαζεις,και υστερα ερχεται η ζωη μας παιρνει απο το χερι και μας παει τον καθενα παρακατω ,σε νεα ματια.Φαινεται να ξερεις που πας … Ειλικρινα ευχομαι να με λησμονησεις μεσα στις ομορφιες.

Σε αφηνω εδω.

Και μενα απο την αλλη με περιμενει ο Ολυμπος να τον ανεβω και τα αλλα διακοσια πενηντα εφτά ονειρα μου.

Γδυνομαι απο τους εγωισμους μου,ντυνομαι στα μελαγχολικα.Τα κοκκινα διασχιζουν το κορμι μου του αλλαζουν σχημα και γω μεσα στη ζαλη μου γυρναω πλευρό και κοιτω το αυριο.

Το αυριο..Που με φωναζει να τρεξω ,χωρις να μου λεει προς τα που να παω.Το ξυπνητηρι δεν εχει καν χτυπησει αλλα εγω νιωθω ηδη αργοπορημένος.

Κανει κρυο,μου φτιαχνει τσαι μου λεει οτι ολα θα πανε καλα,πιανω την κουπα πιανει τα χερια μου.Το εννοω μου λεει,ολα θα πανε καλα.Εχουν κατι τα ματια της που δεν μπορω να μην τα πιστεψω.

Τα σεντονια πιο κοκκινα απο χθες.

Με βλεπεις να πονω,σε βλεπω να πονας μαζι μου.Με αγαπας πολυ,το αισθανομαι.Σε αγαπω πολυ,και αυτο το αισθανομαι.

Σε αυτο το τρελο πραγμα που λεμε ζωη αν για κατι ειμαι ευγνωμων ειναι τους ανθρωπους της ζωης μου.Τους ανθρωπους του χθες,του σημερα,του αυριο και λιγο παραπανω για τους ανθρωπους του παντα και παντου.

Τα σεντονια μου μονο κοκκινο πια.

Ανησυχω

Το μυαλο μου καιει , το κορμι μου καιγεται.

Η καρδια μου ακομα χτυπα.

Καθε χτυπος που περνα και αυτος ο χρονος μεχρι να τον διαδεχτει ο επομενος,εκει νιωθω πως τα ρισκαρω ολα….

Υστερα Σιωπη

Υστερα Χτυπος

(συνεχιζεται..)

[atzatzoukalia]

τα κάστανα μαλλια γίναν κόκκινα,το να μένω σπίτι και να υπερ αναλύω έγινε να βγαινω εξω στην πρώτη ευκαιρία,το να προσπαθώ να αποδείξω κάτι στους άλλους έγινε "δεν με νοιάζει τι πιστεύουν,ξερω ποια ειμαι",το να μην με φροντίζω έγινε να κανω τα παντα για τον εαυτό μου για να νιώθω καλα,το να αναβάλω πράγματα έγινε ή τωρα ή ποτέ,το να λεω συνέχεια "ναι" για να μην στεναχωρήσω κανέναν έγιναν "οχι" η ψυχική μου υγεια πανω από ολα,το να μην λεω πως νιώθω έγινε να λεω κατευθειαν στον αλλον άνθρωπο για το τι με ενοχλεί,τα αγχολυτικά έγιναν "Βασια δεν τα έχεις ανάγκη εισαι πολυ δυνατη μπορείς και χωρις αυτα" και έχω ακομα πολυ δρόμο ακομα για να βρω τον εαυτό μου 🫂

[darkside-cookies]

Ναι οκ Γαλλια με κλασσικο μαυρο παρασκηνιο και ιδιο τραγουδι καθε φορα, καλα ολα αυτα, αλλα ποτε θα προχωρησουμε στην εμφανιση και νικη της Φινλανδιας??

Γιατί δεν σου έκανε το ασανσέρ

[einai-asteio-den]

Όσο περνούν τα χρόνια Περνούν κι οι φιλοι μου Η παραλία μας άδειασε Δε μας χωράει το σπίτι πια Η παραλία μας εγινε μια γκρι πολυκοσμία Αφιλόξενη Μικρό έντομο με πολλά ποδαράκια που με τρώει απο μέσα Όσο περνούν τα χρόνια Δεν περνούν τα άγχη Τελευταια ειμαι σιγουρη Πως δεν τελείωσε η παιδική μας ηλικια Πως καπου Ολα θα τα ξαναζήσουμε Ολα είναι κύκλος δε λένε; Ποιοι λένε και τι Περνούν τα χρόνια Κι οι άνθρωποι που δε θα ξαναδώ Βαρύ γκρι ψηλό κύμα Γεματο πετραδακια Που με ανακατεύει Και με χτυπάει στα βράχια

δεν ειναι κει πάντα το χέρι του Γιώργου να με σωσει.

Το σώμα μας πονάει Και τα ναρκωτικά Δεν κάνουν δουλεια Δουλειά κανουμε εμεις Γι αλλους Με σκυμμένο κεφάλι Και ρομποτικά χαμόγελα Παγίδες για γατες Και παγωμένα κορμακια που θαβω κατω απο σπόρους Ελπίζοντας πως δεν ειναι μονο αυτο Δε ζήσαμε μονο γι αυτό.

Τελευταία θυμαμαι την τελευταία φορά Πού σε είδα Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως, Που έφυγες Δεν πόνεσα Πια στην παραλία μας Το μενού έχει ψέματα χασούρα αλγκοφρεν Χοντροειδεστατους μαλακες Που ξεντεριαζουν ψάρια Θα προσπαθώ παντα να γράψω Τη νεκρολογία σου Ή Θα σταματήσω να πηγαίνω σ αυτη την παραλία δε θα ναι ποτε ίδια Η ξύστρα τα βράδια γυρνα στο σημείο σου Αναρωτιέμαι αν σε ψάχνει κ αυτη Μανιωδώς Ή αν τα ναρκωτικά τελικα δουλεύουν Κι αν θα δουλέψουν ποτε Τοσο καλα Ώστε να ξανασυναντηθούμε Μηπως κ εγωιστικά Οπως κανουν οι άνθρωποι Μπορέσω να σου πω μόνο Ποσο σημαντικό ήσουν για μένα Κι οτι Θα θελα πολύ Έστω για μια φορά Να γυρίσω πίσω στην εποχή Που με κουβαλούσε ο μπαμπάς μου Κοιμισμένο Απ το σπίτι στ αυτοκίνητο Ποσο θα θελα Να ήμασταν ξανά παιδια /.

/🐲🌼/

[romanticallyhopelesssoul]

εχω προβλημα. δουλεύει σεζόν και μιλαγαμε συνεχεια έμπαινε στην δουλεια του κλπ ενω πριν τωρα τελευταια μου ειπε οτι λόγω πίεσης δν μπορει πια να μιλαμε μεσα στη μερα και κουράζεις και οτι δεν υπαρχει χρόνος και δεν εχει προσωπική ζωη , δν νιωθει καλα με τον εαυτό του και επηρεάζονται ολα με τους γυρω του. Αυτη η συζήτηση κράτησε τπυλαχιστον 4 ημέρες κράτησε πολυ Γιατι εμενα μου ηρθε ξαφνικο κ νομιζα οτι καταλάβαινα ενω τωρα καταλαβαινω. Μονο που νευρίασε στο τελευταίο του μήνυμα κ δν εχει μπει να μου απαντησε σε αυτο που του εχω γράψει. Παιρνει χρονο εχω το προαίσθημα η ξενέρωσε. Μου μίλαγε πολυ ήρεμα.. κ πρωτη φορα αισθάνομαι να πιστευω καποιον σε αυτα π μ λεει δεν εχω αμφιβολίες απλα εν μέρη με προβληματίζει π απλα με αφησε ετσι και δεν �� το ειπε οτι θελει χρονο η κατι.

Μπήκα τυχαία στο tumblr αφότου είδα αυτή τη πρόταση.

Είναι κατανοητό κάποιες φορές να χρειαζόμαστε χρόνο για τον εαυτό μας και μια ανάσα. Όταν έχεις συνηθίσει αλλιώς σου κακοφαίνεται και δεν είναι εύκολο να το δεχτείς.

Αλλά όλα έχουν ένα όριο.

Περίεργη η ξαφνική αλλαγή όταν σου έδινε άλλη εντύπωση. Δεν υπάρχει "με κουράζεις", δεν υπάρχει "δεν έχω προσωπική ζωή". Ναι δεν θα μιλάτε όλη μέρα αλλά κάποιος που ενδιαφέρεται πραγματικά, όσο κι αν πιέζεται, σου εγγυώμαι πως ΠΑΝΤΑ θα βρίσκει χρόνο για σένα, πάντα θα ενδιαφέρεται για να μαθαίνει νέα σου και πως εισαι, πάντα θα σε έχει στον νου του. Όχι συνέχεια, σίγουρα. Υπάρχει η κούραση, οι βόλτες με φίλους κτλ. Αλλά δεν θα αφήσει μια μέρα απλά να περάσει έτσι χωρίς να σε σκεφτεί. Τέσσερις μέρες τσακωμού είναι ψυχοφθόρες... ακόμη κι αν καταλαβαίνεις εν μέρει τη θέση του μη θεωρήσεις φυσιολογική την ολη συμπεριφορά απέναντι σου. Άσε τον να πάρει τον χρόνο του, κάνε πράγματα για σένα, απλώς για την δική σου ηρεμία άμα συνεχιστεί μια τέτοια κατάσταση και δεν είναι αυτό που θες μην συμβιβαστείς έτσι απλά. Μην καταπιέσεις τον εαυτό σου για ένα άτομο που δε θα δώσει το 100% του για σένα (εάν συμβεί). Θα καταλήξεις πληγωμένη και σε μια κατάσταση που θα φθείρεται.

Και πονάει πολύ.

[paranoia-me-podia]

παμε να κλεισουμε αλλο ενα κεφαλαιο.

Δεν θα παω αρκετα πισω στον χρονο, θα αρκεστω απο το καλοκαιρι του 2021 μεχρι και πριν 1 μηνα. Εκει που αρχισαν ολα και εγω δεν ειχα καταλαβει τιποτα. Ηταν η περιοδος που περνουσες δυσκολα, ησουν αδυναμη ψυχολογικα και εψαχνες τροπο διαφυγης απο την κατασταση που βρισκοσουν. Σου σταθηκα οσο μπορουσα να επεμβω, να "βοηθησω" αλλα πανω απ ολα να σου συμπαρασταθω αλλα ποιο ηταν το ευχαριστω σου; να με θαβεις και να φτιαχνεις δικες σου "αληθειες". Ευτυχως δεν περασε καιρος απ'οταν συζητησα με την μητερα μου και με πονηρεψε γιατι ενδεχομενως ακομα να πετούσα χαρταετο και εσυ να επαιζες το καλα μαθημενο πλεον παιχνιδι σου. Τα ακριβη της λογια λοιπον που δεν ξεχασα λεπτο ηταν "αφου η "1" σε κραζει η "2" γιατι στα λεει και εξακολουθει να κανει παρεα μαζι της;" ελα ντε. Θυμασαι; μαζι την κραζαμε! και το 85% που κραζαμε εσυ το ξεκιναγες με αφορμη καποιο τσακωμο σας, μετα ναι διψουσα και εγω να μαθω. Ερχοσουν σε μενα και μου παρουσιαζες ενα εξωφρενικα μεγαλο τοξικο ψεμα, μου παρουσιαζες την "1" λες και ηταν τερας και οταν ελεγα "η 1 τα εκανε αυτα;" ελεγες "ναι εχει αλλαξει δεν ειναι αυτη που ξερεις", κιομως οταν την συνατησα δεν ειδα καμια αλλαγη, εσυ εχεις αλλαξει οχι εκεινη. Και πριν σκεφτεις ή πεις οτι "γιατι εσυ λιγα εχεις πει για την "1";" οχι δεν εχω πει λιγα! και ό,τι εχω πει και ό,τι θυμαμαι να εχω πει για εκεινη τα ξερει ολα, δεν εχω λογο να κρυφτω πισω απο το δαχτυλο μου οπως εκανες εσυ οταν σου ειπα οτι ξερω τι εχεις πει για μενα, που ξερεις την αληθεια; δεν με απασχολει και καθολου και ξερεις γιατι; γιατι ξερω οτι στο 50% της φιλιας μας δεν ησουν αληθινη, ακομα και μεχρι το τελος δεν μπορεσες να παραδεχτεις οτι ναι ειπα αυτο κ αυτο για σενα, αντιθετως πηγαινες να κρυφτεις. Πιστεψε με αν οντως μου ελεγες εστω αργα την αληθεια μπορει να ηταν αλλιως τα πραγματα τωρα, γιατι τουλαχιστον θα εβλεπα μια αλλαγη ή εστω μια ωριμοτητα. Δεν εχω ομως αναγκη πλεον απο τιποτα. Δεν μετανιωνω για τον χρονο που περασαμε μαζι, ναι σε εναν βαθμο καλα περασα. Ισως ολα αυτα για να κλεισω μια και καλη το κεφαλαιο επρεπε να στα πω κανονικα και οχι να τα γραφω εδω αλλα οπως εκλεινα κεφαλαια με την "1" ετσι θα κλεισω κεφαλαιο και με σενα εδω, ειναι αλλωστε το "ημερολόγιο" μου. Θυμαμαι τις φορες που προσπαθουσα να βρω κατι να κανουμε μαζι, να συζητησουμε κλπ και με κουραζε, "δεν ειναι ετσι οι φιλιες" ελεγα μεσα μου αλλα παρολα αυτα προσπαθουσα για να μην χαθουμε. Αν με ρωτας δεν ξερω γιατι προσπαθουσα τοσο, γιατι προσπαθουσα να κρατησω μια κατασταση οταν η αλλη πλευρα απλα με κραζει οταν δεν ειναι μαζι μου; Που το ηξερα οτι συμβαινει αλλα και παλι δεν εφευγα, ακομα ψαχνω τον λογο αφου δεν ειχα να κερδισω κατι μεσα απ ολο αυτο. Να και κατι που δεν ξερεις, οταν βρεθήκαμε με την "1" εγω τα ξεκινησα ολα και εκεινη στην αρχη δεν μιλησε και επεμενα "ελα αφου το ξερω οτι με χει κραξει, πες τι εχει πει για μενα", μαλλον σου χαλασαμε τα σχεδια γιατι δεν περιμενες αυτη την εξελιξη. Το χαρηκα κιολας που δεν σου ειχα πει οτι μιλησαμε και ειπαμε να βρεθουμε γιατι το βλεμμα σου οταν το εμαθες τα απαντησε ολα!

Και οχι δεν τα γραφω ολα αυτα για να το δεις και να νιωσεις ασχημα (αν νιωσεις) ή γιατι θελω καποια απαντηση, γραφω τα γεγονοτα και τις σκεψεις μου. Δεν περιμενω καμια απαντηση και τιποτα αλλο γενικα, οπως σου ειπα και απο το μηνυμα "ας πουμε οτι εκλεισε ομορφα ενας κυκλος χωρις κακια" απλα μπορεις να το αγνοησεις γιατι αν το εγραφα σε χαρτι δεν θα το ηξερες καν, ισως μεσα απο αυτο καταλαβεις και καποια πραγματα (αν δεν τα εχεις καταλαβει ηδη).

Και εγω και η "1" σου δωσαμε τα "παντα" και δεν μιλαω απαραιτητα για υλικα αγαθα και εσυ δεν εκτιμησες τιποτα και σε περιπτωση που σκεφτεις κοντρα σε αυτο που λεω, αν οντως εχεις εκτιμησει εστω και το ελαχιστο απ ολα αυτα δεν θα εκανες οτι εκανες για 2 χρονια.

Ελπιζω πραγματικα ολα να πανε στη ζωη σου οπως τα θελεις και να ζησεις την ζωη που θελεις να ζησεις αλλα ευχομαι μεσα απο αυτο που διαβασες, εζησες και σε ενα βαθμο δημιουργησες να κρατησες κατι και να μην κανεις τα ιδια λαθη ξανα και σε σενα και στον κυκλο σου γιατι μονο ατομα θα χανεις και δεν θα κερδιζεις. Γιατι οπως λεει και μια γνωστη παροιμια, ο ψευτης και ο κλεφτης τον πρωτο χρονο χαιρονται, ε εσυ χαρηκες και λιγακι παραπανω.

Καλη συνεχεια σε οτι κ αν κανεις και καλη ζωη να εχεις!

[woofod]

Πήγα σμρ στη γυναικολόγο μου έκανε εξετάσεις όλα καλά ωστόσο μου είπε ότι έχω ακόμα ένα τμήμα υμενα που δν έχει σπάσει.. και γιαναυτο μου ήταν έπιπονες οι εξετάσεις που έκανα ( παπ καο υπερηχος).Ήταν πρώτη γραμμή που τις έκανα καθώς έχω ξεπεράσει τα 21 και έχω ελάχιστες εμπειρίες..μου είπε ότι υπάρχει η επιλογή του μικρό χειρουργείο για να αφαιρεθεί αυτό το μικρό τμήμα αν θελήσω άλλιβς με τον φυσικό τρόπο με κάποια δυεισδηση δλδ κ με υπομονή από πλευρά του παρτενέρ.. δε ξέρω νιώθω περίεργα γιατί δε θέλω να κάνω επέμβαση θέλω να ελπίζω ότι με την επόμενη επαφή να ξεπεραστεί αυτό.. να πονέσω στιγμιαία δλδ καθ μετά να ναι όλα οκ..φφφφ..έχω αγχωθεί δε ξέρω...

πως γίνεται να μην έσπασε ολος ο υμένας;;; ελπιζω ολα να πάνε καλα ρε συ...

[apogohteymenhs-blog]

💫Σημειώσεις που διαβάζω στον ευατό μου για να μείνω μακριά από την πιο τοξική σχεση της ζωής μου αλλά και ταυτόχρονα και από έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ ενώ ξέρω ότι δεν μου κάνει καλό 💫

Αυτο θα το διαβασεις οταν τον ξανα δεις...αν τον ξανα δεις..κι αν θελησεις να ξανα κανεις το οτιδηποτε μαζι του..που θα το θελησεις δεν θα κρατηθεις και το ξερεις..βρισκεσαι μονη σου εξωτερικο και περνας μια απο τις καλυτερες φασεις της ζωης σου..μακρια...ωστοσο αυτος δεν λεει να βγει απο το μυαλο σου..τον ζητας συνεχεια...θελεις να του μιλας να τον βλεπεις..να τον ειχες εδω..πονας ξανα που ξερεις οτι τωρα ειναι με καποια αλλη..και θες να ησουν στην θεση της να ησουν στα χερια του...να αισθανοσουν καλα να αισθανοσουν ασφαλεια ��αρουμενη και ερωτευμενη..να σου εκανε μονο εκεινος ερωτα..να κοιμοσουν και να ξυπναγες διπλα του..και θα σου ειναι πολυ δυσκολο να επανελθεις παλι...οσο και να το θες..οσο κι αν τον ζητησεις..μην το κανεις..τα γραφεις σε μια στιγμη που επιασες πατο..γιατι πραγματικα ειναι σαν να επιασες πατο..μπηκες στο τρυπακι να αποδεχτεις ξανα οτι δεν μπορεις να εισαι μαζι του..οτι ειναι με αλλη οτι αλλη τον αγγιζει οτι αλλο τον εχεις στη αγκαλια της οτι αλλη ικανοπιει και τον ικανοποιει οχι εσυ..μακαρι να ημασταν αλλιως και να του ελεγα καθε μερα οτι τον αγαπω..αναρωτιεμαι αν αυτο ειναι αγαπη..δεν ξερω αν ειναι αγαπη..αλλα τον ηθελα..τον ηθελα και τον θελω οσο δεν φανταζεται..μονο δικο μου..και εγω θα ημουν μονο δικια του..και θα του τα εδινα ολα..θα του τα εδινα ολα παρα πολυ δυνατα..αλλα δεν αντεχω αλλο να πληγωνομαι και να ποναω ετσι..δεν μου αξιζει τιποτα απο ολα αυτα..οποτε οταν παω να το ξανα κανω θελω να ξανα θυμηθω ποσο χιλια κομματια με εχει κανει ποσο δυσκολο ειναι για μενα ολο αυτο και ποσο πολυ πρεπει να κρατηθω να μην με ξανα αγγιξει..γιατι ακομη και εκει νιωθω απορριψη..μου εχει ριξει την αυτοπεποιθηση..αισθανομαι οτι δεν μπορω να λειτουργησω με κανεναν..αλλα θα τα καταφρρω να το.κανω και θα ξανα γινω οπως πριν..απλα μακρια του..οσο γινεται μακρια του..ας.με ξεχασει καλυτερα.να εξαφανιστει για να.μπορεσω να εξαναφιστω και εγω..να το αποδεχτω καποια στιγμη οτι δεν μπορω να ειμαι μαζι του..οτι επιασα αλλη μια φορα πατο ενω εκεινος ειναι με αλλη ξανα..και δεν ειμαι εγω αυτη..για πολλοστη φορα δεν ειμαι εγω αυτη..πρεπει να σκεφτω τον ευατο μου και να σταματησω..να μην ξανα γυρισω..να μην κανω κανενα πισωγυρισμα..να προχωρησω καποια στιγμη και να τον βγαλω απο το μυαλο μου...γιατι μου βγαζει εναν κακο εαυτο..γίνομαι ζηλιαρα κτητικη θυμωμενη με ολους και με ολα..και μακαρι να μπορουσε να μου παρει αυτον τον θυμο και να με εκανε να αισθανθω καλα..αλλα δεν μπορει..δεν ξερω ποιον κλαιω αυτη την στιγμη..κλαιω εναν τυπα που ποτε δεν μου εδωσε ποτε την προσοχη το συναισθημα το ενδιαφερον που αξιζω..που δεν μεε δωσε τιποτα ουσιαστικο..που απλα τα εδινα ολα χωρις να με νοιαξει..και φταιω εγω για αυτο..εγω κανενας αλλος παντα συνειδητα τον δεχομουν πισω..και πρεπει να σταματησω γιατι φτανει..και πρεπει να το θυμηθω αυτο οταν θα μαι καλα και θα θελω να κανω υην ιδια μαλακια..ελπιζω να ναι καλα..να βρει κατι σοβαρο να ερωτευτει να το ερωτευτουν..μεχρι να κανω και εγω το ιδιο..και να παψω αβιαστα να τον ζηταω και να τον θελω πισω. Θα μάθω δηλαδή να αγαπάω περισσότερο τον ευατο μου από ότι τους ανθρώπους γύρω μου.

[portokali]

a timeline:

βιγκαν ποσταρει για τις γυναίκες ηπειρωτισσες -> μου κολλάει -> κανω ατζεντα να το κολλησω στον πατέρα μου τραγουδωντας το δυνατα σε άκυρες φασεις -> σήμερα η μανα μου λεει "θελω να παω στην φιλιππουπολη" (μονη της) -> της λεω "μαμα δεν υπαρχει η λιλιπουπολη" (για πλακα) -> πατερας μου αρχίζει να με κοροϊδεύει γιατι the humor was lost on him -> φαστ φοργουαρντ λιγες ωρες αργοτερα στον υπολογιστή του σε παύση αυτη την στιγμή το "λαε της λιλιπουπολης" -> γυναικες ηπειρωτισσες ακομα δεν του εχει κολλήσει

[xehasmenesithakes]

Σημερα ξυπνησα πολυ πιο νωρις απο το ξυπνητηρι μου,σπανιο για μενα.Στριφογυρνουσα στο κρεβατι μου,δεν ειχε προλαβει ουτε ο ηλιος να βγει καλα καλα ακομα.Δεν μπορουσα να κοιμηθω.Κοιτουσα το ταβανι.Σε εφερα στο μυαλο μου.Σημερα ισως να ναι η πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο που σε εφερα απο μονος μου στο μυαλο μου.Γυμνη την αναμνηση μας,χωρις ολη αυτη τη βαβουρα των συναισθηματων που με κατακλιζουν συνηθως.Νομιζω εχεις αρχισει να περνας στον σκληρο μου δισκο.Στην αρχη με τυραννουσες στο στομαχι στην ανασα,σημερα περασες στις παλαμες μου.Πιο σωστο μου φαινεται,εκει με πονανε μονο τα πιο πιο δικα μου…εκει ανηκεις.Σκεφτομουν πως δεθηκαμε,πως λυθηκαμε.Σκεφτομουν εμενα.Μου αρεσα εμενα,μου αρεσε το ποσο δωθηκα μου αρεσε η προσπαθεια μου.Θυμηθηκα τοτε που ξυπναγαμε μαζι και που με το που ξυπναγα σκεφτομουν πως θα σου πω καλημερα για να ξεκινησει η μερα σου γλυκα και να χαμογελασεις και να ειναι καλυτερη απο την χθεσινη καλημερα..Θεε μου δεν ξεχνιεται το ποσο μαρεσε να το κανω αυτο.. χαμογελουσες ξεκινουσε ωραιά παντα.Τοσες μερες κιομως παντα πρωτοτυπούσα.Θυμαμαι καθε φορα που εκανες μπανιο να σε περιμενω εξω απο το ντουζ απλα για να σε τυλίξω με την πετσετα,πρεπει ουτε μια φορα να μη σε αφησα χωρις.Θυμαμαι ποσες διαφορετικες διαδρομες εβρισκα και τις συγκρινα για να βρω την πιο γρηγορη απο το σπιτι μου για το σπιτι σου.Θυμαμαι εκεινη την μερα στην θεα οταν φευγαμε Ηταν χειμωνας μπηκες στο αμαξι και εμεινα εξω σου ζωγραφιζα το τζαμι σου γραφα οτι σαγαπω.Μου αρεσα,μου αρεσε αυτο που μου εβγαζες,παντα το μεγιστο.Σκεφτομουν ποσα απο αυτα που ενιωσα καταφερα να μεταδωσω.Τι σημασια εχει πια ομως.Στο τελος της μερας εμενα εμενα με επεισα και ναι εκανα καλη δουλεια,εκανα το καλυτερο μου.Ειναι τρομερο με ποσες διαφορετικες οπτικες μπορεις να δεις τα ιδια πραγματα.Σε ποσα επιπεδα μπορεις να βιωσεις μια κατασταση,ποσο βαθια μπορεις να μπεις σε αυτη.Ποσο σχετικα ειναι ολα,το λιγο το πολυ,το λαθος το σωστο.Σκεφτομαι ποση διεργασια κρυβει ενα αποτελεσμα.Ποσα αποτελεσματα βιωσα που δεν θα μαθω την προσπαθεια απο πισω,ποσα δεν εμαθες εσυ.Σκεφτομαι ποσο διαφορετικα βιωσε ο καθενας μας,το χρονο που ειχαμε κοινο.Απιστευτο μου φαινεται.Σαν ενα συναισθηματικο χαλασμενο τηλεφωνο... Δεν ειναι οτι θελω να καταληξω καπου μου λειπεις το ξερεις ηδη,χωρις καποια προσμονη ομως.Καθε μερα σε σκεφτομαι χαρουμενη σκεφτομαι τη μερα που καποιος αλλος θα σου δωσει την χαρα που καποτε σου δωσα εγω.Καποιον ακριβως οπως τον θες,να τα χει στο μυαλο του οπως εσυ και να το θελει οπως το θελησα εγω.Το κανω σαν ασκηση στον εαυτο μου,δεν θελω να ζηλευω,θελω να μαι ετοιμος να χαρω με την χαρα σου.Λιγο λιγο προσπαθω να συνηθησω τη σκεψη.Και τα καταφερνω.Δεν με καταλαβες ρε γαμωτο..μονο εκει με πιανει το παροπονο που και που αλλα τι να κανουμε.Ναι αυτα..Ας πετας και ας ειναι μακρια μου.Ετσι αγαπω πανω απο το εγω μου.Να νικαω και να χανω την ιδια στιγμη να ισορροπω πανω σε αυτο.

[mymarion01]

Μπιλιαρδο

Ανημερα του Αγιου Βαλεντινου. Ζευγαρακια σε ακριβα εστιατορια, με σοκολατακια και καρδουλες. Εγω σε παμπ. Οχι μονη. Μαζι του. Εκεινος να γυαλιζει τη στεκα κατω απο το θαμπο φως της λαμπας φθορισμου και εγω να τον κοιταζω. Μου εσκασε ενα χαμογελο και μου ειπε δινοντας μου τη στεκα που με τοσο μερακι ετοιμαζε: "Ελα, ετοιμη εισαι!"

"Ναι λες και τωρα που τη γυαλισες θα παιξω καλυτερα ας πουμε. Αφου σου ειπα εχω παιξει μονο δυο φορες"

Χαχανισε. Καρφωσε το βλεμμα του στο δικο μου και ενιωσα ενα ριγος να διαπερναει το σωμα μου. Ακομα το ειχε. Αυτη η αισθηση εμενε ιδια και απαραλλαχτη οσα χρονια και αν ειχαν περασει.

"Ουτε εγω ξερω να παιζω καλα. Αληθεια"

Εστησε τις μπαλες σε τριγωνικο σχηματισμο και πηρε θεση για να σπασει. Οπως και εκανε. Με την πρωτη. Και μετα μου ελεγε οτι δεν επαιζε καλα...

Σειρα μου να χτυπησω. Τζουφια. Γελασε δυνατα καθως εριξα ενα βρισιμο μαζι με το αθλιο χτυπημα μου και με πλησιασε με αυτοπεποιθηση. Σταθηκε απο πισω μου και επιασε και εκεινος τη στεκα με το ενα χερι, ενω με το αλλο με βοηθησε να τη σταθεροποιησω. Ενιωσα την καυτη ανασα του στο αυτι μου καθως μου ψιθυρισε απαλα:"Προσπαθησε να βρεις κεντρο αυτη τη φορα." Ακολουθησα πιστα τη συμβουλη του και οντως το χτυπημα ηταν σχεδον αψογο. Ασχετα που δε χτυπησε καμια μπαλα.

"ΦΑΟΥΛ" Φωναξε παιχνιδιαρικα.

"Τι...?" αντιγυρισα με σηκωμενο φρυδι

"Πρεπει να χτυπησεις οπωσδηποτε μπαλα του αντιπαλου αλλιως ειναι φαουλ. Αρα βαζω τη μπαλα οπου θελω."

"Ρε ειναι σιγουρα ετσι οι κανονες η τα βγαζεις απο το μυαλο σου?"

"Ετσι ειναι, ετσι ειναι."

Ανασηκωσα τους ωμους συγκαταβατικα.

Εστησε τη μπαλα και χτυπησε. Κατεβασα μια γουλια απο τη μπυρα μου και με μιμηθηκε χαϊδευοντας απαλα τη μεση μου καθως περνουσε απο πισω μου.

Το παιχνιδι συνεχιστηκε. Για οση ωρα παιζαμε απλα ηταν σαν να μην υπηρχε κανενας γυρω μας. Οι υπολοιποι θαμωνες ειχαν εξαφανιστει μεσα σε ενα συννεφο ομιχλης που νοητα σκεπασε το μαγαζι καθως ενα τραγουδι των Led Zeppelin αντηχουσε καπου στο βαθος.

Παρατηρουσα τις κινησεις του. Τα γυμνασμενα χερια του, τους ωμους του, αυτο το υπεροχο χαμογελο του, τα ζωηρα, γεματα σπιθες ματια του.

"��ας φερνετε 2 μπυρες ακομα?" ειπε στο σερβιτορο και μου εκλεισε το ματι. Χαμογελασα γιατι αν δεν το ειχε κανει αυτος ειχα σκοπο να το κανω εγω. Ποσο καλα με ηξερε...

Εν τελει εχασα, με μικρη διαφορα παραδοξως. Με αγκαλιασε σφιχτα και μου ειπε γλυκα: "ενταξει, δε γινεται να κερδιζεις σε ολα. Επρεπε και εγω να σε κερδισω μια φορα." Καθισαμε στο βαρελι μας και κατεβασαμε τις μπυρες μας, λεγοντας χιλια δυο πραγματα. Ειχαμε πολυ καιρο να τα πουμε. Και καθε φορα παραδοξως ενιωθα λες και δεν ειχε περασει ουτε ενα λεπτο απο την τελευταια φορα που τον ειχα δει. Και ας ειχαν περασει μηνες.

"Ξερεις... δεν ειναι ευκολο να βρεις το αλλο σου μισο..."

Ξεροκαταπια.

"Γιατι το λες αυτο?" Η καρδια μου ασυναισθητα εκανε δυο τρεις αναποδες τουμπες πριν προσγειωθει ξανα στη θεση της με παταγο. Τα ματια του πηραν μια πιο σκοτεινη αποχρωση καθως βρηκαν τα δικα μου.

"Καταρχας, πρεπει να αρεσει σε εσενα. Δευτερον, πρεπει να αρεσεις εσυ σε αυτον. Τριτον, πρεπει να ταιριαζετε. Και τεταρτον..." εκανε μια μεγαλη παυση που εμοιαζε αιωνια πριν ολοκληρωσει τη φραση του.

"Τεταρτον πρεπει να ειστε κοντα..." Ηταν ξεκαθαρο υπονοουμενο. Ενιωσα τις λεξεις αυτες να με σουβλιζουν καθως ηξερα πολυ καλα που αναφεροταν. Δεν ημασταν κοντα. Και δεν ηθελε την απο��ταση. Ουτε εγω ηθελα αλλα θα μπορουσα να το αντεξω αν το αντεχε εκεινος.

Χαμογελασα και εγνεψα καταφατικα. Ειχε περασει η ωρα οποτε προτεινα να φυγουμε. Ηταν και περιοδος εξεταστικης οποτε το ξενυχτι θα μπορουσε να αποβει μοιραιο.

Βγηκαμε εξω στον κρυο αερα και εβαλα τον μπερε μου, που ηξερα ποσο του αρεσε. Με σταματησε και σταθηκε απεναντι μου διορθωνοντας τον, λεγοντας οτι δεν ηξερα να τον βαζω, ασχετα που εκεινος εν τελει τον εβαλε χειροτερα απ οτι εγω. Γελασα και τον πειραξα γιατι εκεινος φορουσε κουκουλα.

"Ασε μας βρε τρομοκρατη. Παιξε παραπερα"

"Ναι μιλησε τωρα και η Γαλλιδα καλλιτεχνης"

Κολλησε τοτε διπλα μου καθως περπατουσαμε. Ισως να περιμενε να τον πιασω αγκαζε οπως καθε αλλη φορα, αλλα δεν το εκανα. Ενιωθα πολυ παραξενα ξαφνικα. Σα να ξυπνησε κατι μεσα μου που κοιμοταν χρονια τωρα. Σαν την πρωτη φορα που ειχαμε βγει, που κανενας απο τους δυο μας δεν ειχε ορισει αυτο που ειχαμε ως φιλικο. Τοτε που μου αρεσε απιστευτα και πιστευω πως ενιωθε και εκεινος το ιδιο. Ημουν σιγουρη βασικα. Απλα η αποσταση...

Φτασαμε στο σπιτι μου με πειραγματα και φωνες. Του εκανα μια χαζη αναπαρασταση ενος χαρακτηρα απο βιντεοπαιχνιδι και εκεινος ειχε λυθει στα γελια. Τοτε με κοιταξε βαθια στα ματια. Με αγκαλιασε δυνατα και χαιρετηθηκαμε.

"Περασα υπεροχα."

"Και εγω"

Ανεβηκα στο σπιτι μου και ανοιξα το κινητο μου. "Στειλε μου οταν φτασεις να ξερω οτι εισαι καλα." Καθε φορα του το εστελνα αυτο και ας ηξερα οτι εμενε λιγα τετραγωνα μακρια. Και ας ηταν μεγαλυτερος απο εμενα. Και ας ημουν σιγουρη οτι θα ηταν μια χαρα.

Μου απαντησε στο δευτερολεπτο:

"Θα βγω και μια μικρη βολτα με τους φιλους μου. Γκρινιαζουν οτι ηρθα και δεν τους ειδα."

"Καλα κανουν χαχα"

"Οι μεγαλοι ερωτες δεν κρυβονται"

Εκει κομπιασα. Πηρα μια βαθια ανασα και πληκτρολογισα την απαντηση που ηθελα, ξεροντας οτι ισως να ρισκαρω λιγο

"Καποιες φορες κρυβονται"

Αναυδος. Μου εστειλε μια φατσουλα εκπληκτη σα να περιμενε την επομενη φραση μου. Δειλιασα.

"Καληνυχτα. Παω για υπνο."

Το διαβασε κατευθειαν. Μαλλον ξενερωσε. Αλλα δεν ειπε τιποτα. Απλα με καληνυχτισε γλυκα. Πεταξα το κινητο μου στο κρεβατι.

Στο μυαλο μου εφερα μια εικονα. Εμας τους δυο να στεκομαστε απεναντι ο ενας απο τον αλλο στο τραπεζι του μπιλιαρδο. Να χτυπαμε ταυτοχρονα μπαλια και να βαζουμε την μαυρη μπαλα μεσα. Καταλαθος. Αυτογκολ. Γκειμ οβερ... Αυτο ειχαμε κανει ουσιαστικα. Οχι στο μπιλιαρδο, αλλα στις ζωες μας.

[atzatzoukalia]

ναι αλλά παιδάκια του '04 μην αγχώνεστε από τωρα και μην ανησυχείτε για το πως θα παει η χρονια,εδω ο μαλακας ο πρώην μου σπουδάζει στο Μετσόβιο που δεν διαθέτει κανενα εγκεφαλικό κύτταρο, ολα καλα θα πανε <3

[allstarpoem]

- Μειον εικοσι τρια κομμα κατι.

- Τι;;;

Εβαλε το χερι του στην τσεπη του παλτου του, ψαχνοντας ενα ακομα τσιγαρο για να αναψει. Το βλεμμα του ηταν χαμενο στο κενο.

- Ο μεσος ορος της θερμοκρασιας στη Σεληνη την ημερα του χειμερινου ηλιοστασιου ειναι μειον εικοσι τρια κομμα κατι. Τρελο δεν ειναι;

Εκεινη δεν του απαντησε, δεν ηξερε τι να του απαντησει. Γελασε μονο νευρικα. Καθισε και τον παρατηρησε λιγο. Ηταν σε αθλια κατασταση: ηταν χλωμος, πολυ πιο χλωμος απο την τελευταια φορα που τον ειδε. Τα ματια του ηταν φανερα κοκκινισμενα, με δυο τεταστιους μαυρους κυκλους γυρω του. Τα μαλλια του πιο μπλεγμενα απο ποτε, το χερι του ετρεμε και τα ποδια του λυγιζαν. Ενιωθες οτι απο στιγμη σε στιγμη θα καταρρευσει, θα σωριαστει ολος στο πατωμα. Ωστοσο, η προσπαθεια του να κρατησει ζωντανο το χαμογελο του ηταν που εκανε την οψη του ακομη πιο τρομακτικη.

- Γιατι μ εφερες εδω; τον ρωτησε εκεινη αυστηρα, ενοχλημενη απ την σιωπη που επεσε αναμεσα τους. Δεν εχω πολυ χρονο...

- Ποιος σου ειπε οτι εχω εγω; της αντιγυρισε εκεινος με πικρια.

- Τοτε πες μου γιατι καθομαστε εδω περα τετοια ωρα και μην με ταλαιπωρεις!

Ηταν ετοιμη να εκραγει. Δεν μπορουσε να συνεχισει να παιζει το παιχνιδι του*ολο κατι ηθελε να της πει,κατι σημαντικο που τον βαραινε,ολο της ζητουσε να μιλησουν και ολο δειλιαζε μπροστα της, τραυλιζε και μασουσε τα λογια του, χωρις εντελει να καταφερει να αρθρωσει λεξη. Τον ειχε πλεον βαρεθει, ας της ελεγε επιτελους! Παρ ολα αυτα δεν του μιλησε. Τον κοιτουσε μες στα ματια και περιμενε.

Εκεινος παρεμεινε σιωπηλος, με το βλεμμα του χαμενο στο κενο.

- Δεν εισαι καλα..., ψελλισε αυτη εντελει προσπαθωντας ξανα να σπασει την σιωπη.

- Οχι, της αποκριθηκε με ενα ειρωνικο γελιο, δεν ειμαι καλα. Δεν ξερω αν φαινεται πολυ, αλλα εχω μερες να κοιμηθω ησυχα, εχω μερες να ξυπνησω κεφατος, εχω μερες να χαμογελασω και στεκομαι οριακα στα ποδια μου. Οι μερες κυλανε χωρις να το καταλαβω, και γω χωρις κινητρο χωρις διαθεση για τιποτα τις βλεπω απλα να περνανε. Στην ιδια θλιψη που με αφησες ειμαι* οποτε ναι, σε ευχαριστω που το προσεξες,δεν με λες και καλα.

Τιναξε με νευρικοτητα τις σταχτες απ το τσιγαρο του.

- Δεν εχεις ιδεα..., συνεχισε. Δεν εχεις ιδεα ποσο πολυ μπορει να πονεσα. Εφτασα στο χαμηλοτερο σημειο της ζωης μου. Και δεν εχεις ιδεα ποσο πονεσα οταν με αφησες. Οταν ενιωσα οτι δεν εισαι πια κοντα μου, οταν ενιωσα οτι δεν εισαι πια το στηριγμα που νομιζα οτι ησουν, οταν απλα με παρατησες αδιαφορωντας πληρως πια για το πώς ειμαι. Δεν εχεις ιδεα αληθεια...

Σταματησε. Το μυαλο του κολλησε και το βλεμμα του χαθηκε ξανα στο κεμαυρο του ουρανου.

- Δεν εχεις ιδεα..., ψελλισε ξανα.

- Τοτε γιατι απλα δεν μου προσπαθεις να μου εξηγησεις;

- Γιατι δεν θελω! της ειπε με φωνη που τρεμει. Δεν θελω να γεμισω το αγνο σου μυαλο με τις σκοτεινες σκεψεις που εκανα... Δεν σε εφερα γι αυτο εδω. Ηθελα απλα να σου πω ποσο λυπαμαι. Να σου πω οτι λυπαμαι που δεν εισαι πια αυτη που νομιζα οτι ησουν, λυπαμαι που δεν μου μιλας πια με την ιδια θερμη με τοτε, λυπαμαι που με εχεις αφησει πισω σου σαν να σου ειμαι παντελως ασημαντος. Λυπαμαι που αλλαξες, και λυπαμαι που εφτασα στο σημειο να στα λεω ολα αυτα, γιατι..

Εκανε μια παυση, προσπαθωντας να κρυψει τους λυγμους του.

- Ειμαι εξαρτημενος απο σενα. Κι ας μην ηθελα να το παραδεχτω, κι ας ηταν το χειροτερο πραγμα που θα μπορουσα να μου κανω. Δεθηκα τοσο πολυ μαζι σου που πλεον δεν αντεχω μακρια σου.. Αλλα σ αγαπαω τοσο πολυ που το κοντα σου δεν ειναι ποτε αρκετο. Και ειναι ολο ενας φαυλος κυκλος. Το μονο που ξερω ειναι οτι διπλα σου σταματησα να αγχωνομαι, σταματησα να κανω αρνητικες σκεψεις και ειδα τα παντα με μια πιο αισιοδοξη νοτα. Για μενα ησουν ενα μεσο διαφυγης απο ολους και ολα, ενας τροπος να ξεφευγω και να σκεφτομαι οτι ισως αξιζει να παραμεινω εδω...

- Ωχ, οχι δεν θελω να ξανακουσω γι αυτο, τον εκοψε εκεινη με μια ειρωνια στη φωνη της.

Εμεινε αναυδος* δεν περιμενε να του φερεται με τετοια ψύχρα.

- Τοτε γιατι ηρθες και καθολου; της φωναξε θυμωμενος. Γιατι ηρθες ενω δεν θες να με ακουσεις και απλα περιμενεις την ωρα που θα σταματησω να μιλαω και θα φυγεις; Ας μην ερχοσουν, αν ειχες σκοπο να με βυθισεις κι αλλο στην θλιψη μου!

Για λιγο περιμενε οτι θα τον βρισει, και οτι θα τον παρατουσε ξανα. Ωστοσο, αυτη τον κοιταξε στα ματια, και του χαμογελασε στοργικα.

- Μα δεν εχω ερθει καν εδω, του απαντησε χαμηλοφωνα. Δεν εχω ερθει αποψε εδω... Εισαι μονος στο σκοταδι και παραμιλας, προσπαθωντας να πεις ολα τα λογια που ειχες αφησει μισα. Μα τωρα δεν εχει κανενα νοημα, εχουν ολα αλλαξει. Ειμαι μονο μια μουσα στο κεφαλι σου, μια ιδεα που δεν μπορεις να διαγραψεις... Δεν θυμασαι καν τη φωνη μου, πώς μοιαζω ή πώς σου μιλαγα τοτε. Οποτε αντι να τα πεις ακομα μια φορα ολα αυτα, αναλογισου λιγο: γιατι το κανεις αυτο;

Εκεινος δεν μπορουσε πια να συγκρατησει τα δακρυα του.

- Ησουν η μονη που με κρατουσε στη ζωη, προφερε μεσα στους λυγμους του. Ησουν η μοναδικη ελπιδα για μενα, το μοναδικο ατομο με το οποιο επικοινωνουσα πραγματικα. Και τωρα απλα δεν εισαι εδω και...

Πεταξε μακρια το τσιγαρο του, χωρις να το εχει τελειωσει.

- Οχι, της ειπε. Αποψε δεν κανω ξανα τον ιδιο μονολογο με παντα, λεγοντας στον εαυτο μου οσα ποτε δεν σου ειπα. Αποψε ηθελα να σου πω ποσο πολυ σε αγαπησα*για μια τελευταια φορα.

Εκεινη συνεχισε να τον κοιταζει στοργικα.

- Ειχα βαλει ενα στοιχημα. Ζωγραφιζα πεταλουδες στον καρπο μου, αντι να κανω πληγη. Και καθε φορα που θα σκεφτομουν να ανοιξω πληγη, εβλεπα τις πεταλουδες και....

- ...και σκεφτοσουν οτι δεν θα ηθελες να τις παρεις μαζι σου, ειπε αυτη συμπονετικα. Το θυμαμαι, εγω σου το ειχα προτεινει.

- Ναι.

- Και γιατι αποψε το χερι σου ειναι κενο;

Διστασε για λιγο, δεν ηξερε αν ηθελε να της απαντησει.

- Στο υποσχομαι, θα σχεδιασω μια με την πρωτη ευκαιρια.

- Καλα.

Επεσε σιωπη αναμεσα τους. Καθισαν μερικα λεπτα αμιλητοι, ρεμβαζοντας τη Σεληνη, που φωτιζε το απεραντο βαθυ μαυρο του ουρανου. Εκεινη εγειρε το κεφαλι της στον ωμο του.

- Μειον εικοσι τρια κομμα κατι, ε; του ειπε σπαζοντας ξανα την σιωπη. Οχι και τοσο κατω...

- Αυτο σκεφτομουν κι εγω.

- Θα αντεχες να μεινουμε εκει πανω σε τετοια θερμοκρασια;

- Δεν ξερω, της ειπε. Εξαρταται ποσο ειναι αυτο το κομμα κατι...

Γελασε. Για καποιο λογο χαρηκε που ηταν μαζι του, κι ας ηταν ολο στη φαντασια του. Ωστοσο, ηξερε οτι απο στιγμη σε στιγμη θα επρεπε να φυγει. Πριν φυγει τον κοιταξε μια τελευταια φορα στα ματια.

- Καληνυχτα, χαρηκα που μιλησαμε, του ειπε και του εδωσε ενα πεταχτο φιλι στο μαγουλο.

Εκεινος την παρατηρουσε οσο απομακρυνοταν, με ενα χαμογελο ζωγραφισμενο πισω απο τα δακρυα του.

**********

Ηταν το τελευταιο βραδυ του.

Το επομενο πρωι βρεθηκε στο υπνοδωματιο του νεκρος, μεσα σε μια λιμνουλα απο αιμα. Ειχε κανει στον καρπο του με το μαχαιρι μια πληγη, σε σχημα πεταλουδας....

[paranoia-me-podia]

Αν σε επηρεαζουν οι δδ πλιζ μην το διαβασεις<3

ugh, δδ λοιπον...

Βασικα ειναι πρωτη φορα που θα εκφρασω τα συναισθηματα μου για τις δδ, η περισσοτεροι δυστυχως δεν ξερουν καν τις κατηγοριες των δδ. Εγω θα μιλησω για βουλιμια και για αδηφαγικη διαταραχη (binge eating disorder) καθως με κατεχουν αυτες. Ολα ξεκινησαν οταν ημουν εκτη δημοτικου, η βουλιμια μου χτυπησε τοτε την πορτα. Με κοιτουσα στον καθρεφτη και επιανα το σωμα μου στα σημεια που ενιωθα ασχημα, κ αμεσως μετα εγραφα στο γκουγκλ "πως να χασω γρηγορα κιλα" για εβδομαδες τυλιγα αυτα τα σημεια με μεμβρανη καθως ειχα διαβασει οτι ετσι καιει πιο γρηγορα το λιπος και θα σταματουσαν επιτελους να με φωναζουν οι συμμαθητες μου "χοντρη, χοντρη". Προφανως και ολα εγιναν ματαια, ετσι φτανουμε στο γυμνασιο ηταν οι χρονιες που μειωνα γευματα, εχανα καποια κιλα αλλα μετα τα επαιρνα πισω αμεσως. Τριτη γυμνασιου αρχισαν τα πρωτα σταδια της αδηφαγικης διαταραχης, αρχικα επελεγα να τρωω μερα παρα μερα και οταν το συνηθιζα με κρατουσα νηστικη οσες μερες αντεχα. Πηγαινα στην κουζινα επιλεγοντας να "φαω" μονη μου, λερωνα το πιατο μου και το εβαζα στον νεροχυτη. Το ενα εφερε το αλλο και το binge eating disorder ειναι η ρουτινα μου μεχρι και σημερα, απο την αφαγια περασα στο να τρωω μεγαλες ποσοτητες, δεν πεινουσα αλλα ειχα την αναγκη να φαω, τρωω μονη μου τα τελευταια 5 χρονια, εχω υπερφαγικα επεισοδια αν οχι καθε μερα τις περισσοτερες μερες της εβδομαδας... Εννοειται οταν ο εγκεφαλος μου ξεθολωνει απο αυτη την κατασταση αρχιζω και αγχωνομαι για το βαρος μου, την εμφανιση μου κλπ και καπου εκει φτανω να λεω το γνωστο ποιηματακι "απο αυριο δεν θα ξανακανω καμια βλακεια,, ακομα περιμενω αυτο το αυριο... Μετα τις πανελληνιες αποφασισα να παω σε διατροφολολο. Ολα πηγαιναν καλα τον πρωτο χρονο, ειχα χασει κοντα 10 κιλα. Ο εσωτερικος μου εαυτος ηταν λες και με ειχε αφησει και τα χα βρει με μενα αλλα αυτο ��εν κρατησε δυστυχως, η μια υπερφαγια εφερε την αλλη και την αλλη... Μια εχανα, μια εμενα στασιμη, μια επαιρνα. Ολο αυτο ειχε αρχισει να με κουραζει ψυχολογικα, ετσι φτανουμε στο φετος οπου σταματησα την διατροφολογο. Της ειπα να κανουμε ενα μπρεικ μεχρι να τα βρω με εμενα για να μπορεσω να ακολουθησω παλι ενα προγραμμα, ��πας και καταφερω να με βοηθησω αλλα αναρωτιεμαι αυτες τις μερες, θα καταφερω ποτε να με βοηθήσω; (μαλιστα πολλες φορες μου χει συμβουλεψει ψυχολογο ειδικευμενο σε δδ αλλα ακομα δεν εχω βρει την δυναμη να παω). Ναι δεν μπορω να με βλεπω στον καθρεφτη, ηταν 2 ολοκληρα χρονια που οταν εμπαινα για μπανιο κοιτουσα αντιθετα απο τον καθρεφτη για να μην δω το σωμα μου (καποιες φορες ακομα το κανω), οι περισσοτεροι οταν περνανε απο τζαμαριες κοιτανε για να δουν πως φαινονται (εγω αν το κανω θα βαλω τα κλαματα), ολοι φωνάζουν "να αγαπας το σωμα σου,, (πως να το αγαπησω οταν συχαινομαι καθε κομματι του;), "αν δεν σε αγαπησεις εσυ πρωτα δεν θα σε αγαπησει κανεις,, (α δηλαδη αν με αγαπησω θα πεσουν ολοι στα ποδια μου; δεν εχει σημασια να στεκεσαι διπλα στον αλλον και να του δινεις δυναμη οταν σε χει αναγκη;). Εχω φιλες που ειναι αδυνατες και μιλανε 24/7 για τα κιλα τους, εχω φιλες που βγαινουμε και καθε φορα μου λενε "πω πω πρεπει να χασω κιλα σαν τερας εχω γινει,, (αρα εμενα με βλεπουν σαν τερας;), εχω φιλες που οποτε βγαινουμε μου τσιμπανε τα μαγουλα και λενε "κοιτα κατι ζουμερα μαγουλακια,, (πηρα να κανω μασαζ στο πρόσωπο για να ξεπρηστει), εχω φιλες που μου υπενθυμιζουν καθε φορα ποσο ασχημη ειμαι.

Δεν λεω οτι δεν μπορουν οι ιδιες να εκφρασουν το πως νιωθουν αλλα ο τροπος που το κανουν ειναι λες και πετανε σποντες για μενα για να νιωσω μειονεκτικα και να κανω κατι για τον εαυτο μου. Οταν ειχα ξεκινησει με την διατροφολογο κ το χαν μαθει ηταν σε φαση "μπραβο ρε συυ καλα εκανες,, ναι οκ νιωθεις καλυτερα ας πουμε τωρα που το πες;

[aomati-elpida-twn-romantikwn]

Κειμενακι που δεν βγαζει κανενα νοημα αλλα δπ

Ωραια παμε να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα.Αρχικα θελω να αρχισω με την προταση νιωθω μονος.Οχι δεν λεω πως ειμαι μονος μου,αλιμονο αν ημουν  μονος σε εναν κοσμο που ο ενας ζει για να πληγωνει τον αλλον για να ειναι πιο πανω κ εν τελει ημουν μονος μ,απλα νιωθω μονος.Υπαρχουν ατομα που δυστυχως ή ευτηχως το καταλαβαινουν αυτο κ προσπαθουν να μου μιλησουν κ το κανουν με πολυ λαθος τροπο.Ποιος ειναι αυτος;Ο τυπικος διαλογος.

-Γεια

-Γεια

-τι κανεις

-καλα,εσυ

-καλα

-μια χαρα

-ναι ναι μια χαρα

ΟΧΙ,ΑΠΛΑ ΟΧΙ.Δεν εχω θεμα στο να μ στειλει ενα ατομο για να δει τα νεα μου,αντιθετως με χαροποιει γιατι μ δειχνει αρκετα πραγματα αλλα οταν θες να δεις αν ειμαι καλα στειλε το, πες το, κ ξανα ρωτα με μετα απο καποιο καιρο,οχι 3 ωρες μετα...Δεν θελω να φανω αλαζονας κ κακομαθημενος εγωιστης απλα δεν θεωρω πως ενα ατομο μπορει να κρατηθει απο τετοιες συζητησεις οι οποιες δεν εμβαθυνουν στο ελαχιστο.Μεχρι κ το "ποιο ειναι το αγαπημενο σ κομματι κ γιατι;" ειναι μια πολυ καλη ερωτηση για δειξεις σε καποιον οτι ενδιαφερομαι να μαθω πραγματα για σενα,και αν δεν θελεις να μαθεις για αυτο το τομεα βρες κατι πιο χαλαρο πιο συζητησιμο κ για τους 2.Τετοιου ειδους μοναξια νιωθω,οτι δεν υπαρχει καποιο ατομο στην ζωη μου που ενδιαφερται για ολα αυτα, κ αν κ υπαρχει ενα συγκεκριμενο, το οποιο μ το εχει δειξει ολο αυτο,δυστηχως δεν εχει την δυνατοτητα λογω ωραριου να το κανει.Υπηρχαν σιγουρα κατα καιρους τετοια ατομα που αυτο και μονο μ ηταν αρκετα για να νιωσω εστω κ κατι παραπανω απο μια απλη παρεα αλλα εχουν φυγει κ δεν θα τους κατηγορησω απλα με καποια ατομα σπασαμε κ σπασαμε με πολυ αδοξο τροπο ο οποιος δεν αρμοζε για ολα αυτα που μ ειχαν συμεισφερει θελοντας κ μη.Και αυτο το ποστ το κανω γιατι εχω προσπαθησει κατα καιρους να μπω κ εγω στην ζωη καποιων ατομων κ το μονο που αντικριζα ηταν κακια,αποριψη,δηθεν ανωτεροτητα,ανασφαλεια(σορρυ φορ δατ) κ εμμεσες ή αμεσες αντιδρασεις που απλα σ εκλειναν την πορτα.Ο καθενας κοιταει το καλο του και το καταλαβαινω γιατι καποιο ατομο κλεινει την πορτα απλα οταν πεις η πορτα για αυτο το ατομο κλεινει,μην της κλειδωσεις κ ολας...(εκτος αν εχει γινει κατι ασυγχωρετο).Ειμαι τερμα αβολος χαρακτηρας και μπορουν να το επιβεβαιωσουν αρκετα ατομα απο εδω που με γνωριζουν.Αν βγουμε βολτα ή θα κανω τον τρελο για κρυψω ενα κενο που εχω μεσα μου ή θα ειμαι σε μια γωνιτσα θα κοιταω τον ουρανο ορ σμθ κ θα πεταξω καμια ατακα αλλα οσο νιωθω μοναξια δεν θα σου δειξω την πραγματικη πλευρα που (πιστευω οτι) εχω.Εκει που θελω να καταληξω ειναι οτι ειναι πολυ κριμα να χαλατε ωρες σκεψεις με καθε προταση να αρχιζει με τις λεξεις "ναι αλλα αν ειχε γινει αυτο...",πειτε αυτο που θελετε να πειτε,ρισκαρετε αν πιστευετε πως αξιζει το ρισκο ανεξαρτητως του αποτελεσματος,αγαπηστε πρωτου να αγαπηθειτε,γνωριστε το συναισθημα κ μιληστε.Η αποκλιση της αρχης με τους τελους απο αυτο το κειμενακι ειναξ οτι στην αρχη ενιωθα μονος κ θλιψη αλλα στο τελος νιωθω οτι καποιο ατομο θα το διαβασει κ θα του αρεσει κ θα ταυτιστει κ θα κανει κατι απο αυτα που εχω αναφερει κ ειναι υπεροχο το να δινεις ωθηση σε καποιο αλλο ατομο.Λοβ γιορσελφ ας αι λοβ γιου<3