#αναγκη θανατου σε γκρενα λαδοπαστελ

[anna-olivetti]

Έχω διαλέξει πια που ανήκει η καρδιά μου.

Είναι τέσσερις τοίχοι,

παραθαλάσσιοι,

που φιλάνε στοργικά το άπειρο.

Έχω συμφιλιωθεί πια με την ιδέα

πως σε αγάπησα από ανάγκη θανάτου της μοναξιάς.

Μέσα σε αυτούς τους τοίχους τους λευκους

έχω βάλει έναν γκρενά καναπέ

κι έχω στρώσει παντού κίτρινα σεντόνια.

Πάνω στα σεντόνια περιμένουν ακούραστες μηχανές

-μια λευκή και μια πετρόλ-

να ενώσουμε τα χέρια μας,

να γδάρουμε παθιασμένα τα μέταλλα.

Σε ένα γράμμα σου είπα πως κληρονόμησα ένα πικάπ.

Παίζω αδιάκοπα έναν δίσκο μονάχα.

Μετράω πάνω από 700 γράμματα,

επιστολές και καρτ ποστάλ.

Δε γνωρίζω πια τη διεύθυνση σου,

μα κάθε τόσο,

όποτε χτυπάει το τηλέφωνο,

μαθαίνω πως είσαι καλά.

Ας είναι.

Το πένθος για έναν ζωντανό λένε πως είναι ανεπίτρεπτο,

μα πλέον οι νύχτες μου είναι μόνο μακριά σου.

Το πουλόβερ έλιωσε πάνω μου

και η πλευρά σου πάντα κρύα και γυμνή.

Προχθές μου είπες ένα αστειο

και γέλασα στο κενό.

Δεν πίστευα ποτέ πως θα γυρίσεις.