#απλώστρα

[sugaroto]

Δάγκωσε το δάχτυλο μου η απλώστρα και νομίζω έχει αλλάξει 5 χρώματα 😭

[atzatzoukalia]

αν βλέπεις τέτοιες ωρες μια κοπέλα να βγαινω εξω με μπουρνουζι για να πάρει ρούχα από την απλώστρα γιατί βαριέται να το κάνει από πριν τοτε είμαστε γείτονες

[minoanwoman]

Καυτή Μαγιάτικη μπουγάδα: Αέρινα φορέματα, ενα γεράνι, ασβεστομένος κήπος, χωριάτικο σπίτι, ρομαντικά βρακιά 😂 (κάποια ΔΕΝ κάνει σεχ).......

[elamazimoukaiopoupaei]

Σε μία ανάρτηση του Facebook, μία συγκινητική ιστορία που περιγράφει μία γυναίκα και μπήκε στην καρδιά μου. Πριν διαβάσεις αυτή την ιστορία, θα ήθελα να σου πω κάτι εσύ που θα το διαβάσεις αυτό. Σε παρακαλώ, μην αφήσεις ποτέ τα άτομα που αγαπάς και ας είναι λάθος, να ρισκάρεις μέχρι το τέλος, και αν δεν γίνει αυτό, όλα γίνονται για κάποιον λόγο στη ζωή, είτε αυτό θα σ’ αρέσει, είτε όχι. Αλλά πάλεψε το και έχε εμπιστοσύνη σε αυτή την δική σου ιστορία.

«Ο πιο ειλικρινής ψεύτης

Δεν ήταν ούτε ψηλός, ούτε γυμνασμένος, κι ούτε είχε πράσινα μάτια—τουναντίον, ήταν μάλλον ασχημούτσικος και ασουλούπωτος, μετρίου αναστήματος, με χοντρά δάχτυλα και μια μικρή μπάκα. Κάπνιζε σαν φουγάρο, φορούσε χοντρά κοκάλινα γυαλιά, είχε έντονους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια, μεγάλη μύτη αλλά αισθησιακά χείλη. Και ήταν τέρας εξυπνάδας με τρομερή ευφράδεια λόγου.

Σπουδάζαμε μαζί αγγλική φιλολογία. Στα διαλείμματα καθόμασταν έξω στο γρασίδι ή στην καφετέρια και πίναμε καφέ, συζητώντας για το μάθημα αρχικά και σιγά-σιγά και για άλλα πιο προσωπικά, για το παρελθόν μας, τα οικογενειακά μας. Μου ανοίχτηκε και μου είπε ότι μόλις είχε χωρίσει με μια κοπέλα που ήταν μαζί από το γυμνάσιο—πέντε χρόνια σχέση. Εκείνη έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές και έβαλαν τέλος. Χάρηκα ενδόμυχα γιατί είχα συνειδητοποιήσει ότι μου άρεσε πολύ αυτός ο άνδρας: ανυπομονούσα κάθε μέρα να τον δω, να συζητήσουμε, να κοιταχτούμε στα μάτια, να χαζογελάσουμε, να μου κάνει τα πειράγματά του. Μια μέρα μου ‘βαλε ένα φάκελο στο σακίδιό μου και το βρήκα όταν έφτασα σπίτι. Ήταν ένα αστείο και ρομαντικό μαζί ποιηματάκι με καρικατούρες που είχε ζωγραφίσει, που έλεγε με το δικό του τρόπο ότι με θέλει και κείνος. Τρελάθηκα από τη χαρά μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ από τη λαχτάρα.

Και γίναμε ζευγάρι. Και όχι μόνο. Μπορώ να πω ότι έγινε μέντοράς μου. Ήμουν ένα μάλλον αγαθό ελληνοαμερικανάκι με αγάπη για την κλασσική λογοτεχνία και τα παλιά αμερικάνικα μιούσικαλ. Αυτός μου έμαθε για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο—τι Μπουνιουέλ και Γκοντάρ είχαμε δει στους κινηματογράφους!—για το θέατρο—πηγαίναμε συχνά, «Δεσποινίς Τζούλια» «Ο κύκλος με την κιμωλίας» και άλλα—για την σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία—τι Χάινριχ Μπελ και Μιλάν Κούντερα μου ‘χε δώσει να διαβάσω. Είχε τρομερή πένα και ταλέντο στη ζωγραφική. Μου έφτιαχνε χειροποίητες κάρτες με ποιηματάκια ή ατάκες που λέγαμε μεταξύ μας. Με ενθάρρυνε να γράφω και γω. Του πήγαινα τα γραφόμενά μου και τα αναλύαμε λέξη προς λέξη και μετά γράφαμε ένα καινούργιο ποίημα μαζί. Και βγάζαμε τα εσώψυχά μας. Ένιωθα ότι έχωνε τη χερούκλα του μεσ’ στα σωθικά μου και γύριζε τα μέσα έξω, όπως γυρνάς τη μπλούζα σου να την απλώσεις στην απλώστρα. Του εκμυστηρεύτηκα πράγματα που δεν είχα μοιραστεί ποτέ με κανέναν, συχνά ούτε με τον εαυτό μου. Επειδή ήμουν του χορού, πηγαίναμε σε μικρά κλαμπ και καθόταν στην άκρη και με χάζευε που χόρευα και μου ‘γραφε ποιήματα για την «μικρή μοναχική χορεύτρια». Μου γνώρισε τους κολλητούς του και γω τις κολλητές μου. Αράζαμε σπίτι του και γνώρισα τους γονείς του και τον αδελφό του και ήταν όλα πολύ χαλαρά και όμορφα. Περπατήσαμε όλη την Αθήνα χέρι-χέρι. Ανταλλάζαμε παθιασμένα φιλιά στο Στρέφη και χάδια στο Πεδίον του Άρεως. Και μετά το βράδυ τρυπώναμε στο μαγαζί της μάνας του (που είχε τα κλειδιά) και κάναμε έρωτα στον κόκκινο καναπέ στο παταράκι.

Πέρασαν πέντε μήνες όπου ζούσα τον τρελό έρωτα. Μια μέρα, μετά το μάθημα—αγγλική λογοτεχνία του 18ου αιώνα, νομίζω—κάτσαμε στην καφετέρια, άφησε τα βιβλία του πάνω στο τραπέζι και πήγε να φέρει καφέ. Ανοίγω το τετράδιό του να βρω τις σημειώσεις του από το μάθημα γιατί δεν είχα προλάβει να γράψω όσα ήθελα. Καθώς το ξεφυλλίζω να βρω τις σημειώσεις, πέφτω πάνω σε μια σελίδα που έγραφε πάνω-πάνω, «Αγαπημένη μου». Συγκινούμαι. «Αχ, μου γράφει ερωτικό γράμμα!» σκέφτομαι. Και αρχίζω και διαβάζω. Κάπου στην τρίτη πρόταση καταλαβαίνω ότι το γράμμα δεν ππροορίζεται για μένα, αλλά για την πρώην του, που λείπει στο εξωτερικό. Νιώθω να φεύγει η γη κάτω απ’ τα πόδια μου και το αίμα μου ν’ αδειάζει. Κλείνω βιαστικά το τετράδιο. Δεν μπορώ να διαβάσω παρακάτω. Γυρνάει με τους καφέδες στο χέρι. Ένα του βλέμμα στο πρόσωπό μου του φτάνει για να καταλάβει τι έχει συμβεί. «Γιατί άνοιξες το τετράδιό μου;» με ρωτάει. Νιώθω τα δάκρυα έτοιμα να ξεχειλίσουν και δεν μπορώ να πω λέξη. Κάθεται και με κοιτάει, περιμένει, και όταν συνέρχομαι κάπως, μου λέει ότι δεν χώρισε ποτέ με την πρώην. Δεν μπορούσε. Την αγαπάει. Αλλά αγαπάει και μένα και ότι όλα αυτά που ζήσαμε ήταν αληθινά. Και βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα. Καταφέρνω να ψελλίσω ότι δεν μπορώ να είμαι μαζί του ενώ είναι με άλλη γυναίκα. Η τελευταία κουβέντα που μου λέει εκεί είναι ότι μια μέρα θα είναι πια έτοιμος να μου αφιερωθεί αποκλειστικά αλλά τότε δεν θα τον θέλω πια. «Αυτό αποκλείεται», του λέω. «Πάντα θα σε θέλω».

Μου πήρε κάνα χρόνο να πάψω να τον σκέφτομαι συνέχεια. Αφού πια κάπως τον ξεπερνάω, τελειώνουμε τις σπουδές και ο καθένας συνεχίζει τη ζωή του. Διατηρούμε μια χαλαρή επαφή, κάνα τηλεφώνημα κάθε έξι μήνες περίπου, «Τι κάνεις; Πού βρίσκεσαι; Πώς πάει η δουλειά;» Κάνουμε και την ίδια δουλειά, διδάσκουμε αγγλικά και μεταφράζουμε, κι έτσι συζητάμε και κάποια επαγγελματικά θέματα. Είναι ακόμα μαζί με την πρώην/νυν κοπέλα από τότε… Περνάνε δυο-τρία χρόνια, γνωρίζω έναν καλό άνθρωπο, ερωτευόμαστε και κάνουμε σχέση δυνατή, και μετά από ενάμιση χρόνο παντρευόμαστε.

Είμαι παντρεμένη πέντε μήνες περίπου και ένα απόγευμα με παίρνει τηλέφωνο εκείνος, ο οποίος γνωρίζει ότι έχω παντρευθεί. «Θέλω να πάμε μια βόλτα», μου λέει. «Έχω κάτι να σου πω». Δέχομαι. Πάμε να περπατήσουμε στο Στρέφη, στα παλιά μας λημέρια. Έχει αρχίσει να βραδιάζει και καθόμαστε εκεί στο αμφιθεατράκι που είναι κοντά στο μεζεδοπωλείο. Μου πιάνει το χέρι και μου λέει: «Είμαι έτοιμος τώρα να σου αφιερωθώ, εσύ και γω μόνο». Τον κοιτάω με έκπληξη. «Άργησες», του λέω. «Είμαι παντρεμένη, κι είμαι ευτυχισμένη μάλιστα. Και μόλις σήμερα το πρωί έμαθα ότι είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδί». Και θυμόμαστε και οι δυο τα λόγια που μου είχε πει τότε στην καφετέρια. Δεν το φανταζόμουν ποτέ ότι θα έβγαιναν αληθινά. Αλλά να που βγήκαν. Δέχεται την κατάσταση και αποφασίζουμε να διατηρήσουμε μια φιλική επαφή.

Όντως διατηρούμε μια χαλαρή, φιλική σχέση, κάνα τηλέφωνο πού και πού. Φέρνει δώρο όταν γεννάω το πρώτο μου παιδί και ξανά πέντε χρόνια αργότερα όταν γεννάω το δεύτερο. Αυτός έχει επιστρέψει στην πρώην/νυν/πρώην/νυν.

Περνάνε ακόμα περισσότερα χρόνια. Εγώ πια με τον σύζυγο έχουμε προβλήματα, δεν πάνε καλά τα πράγματα. Κάπου εκεί μου ζητούν να μεταφράσω ένα μυθιστόρημα αλλά δεν προλαβαίνω να το βγάλω όλο μόνη μου και προτείνω στον παλιό μου έρωτα/νυν φίλο να το αναλάβουμε μαζί. Δέχεται. Κάνουμε κάποιες συναντήσεις για να συνεννοηθούμε πώς θα δουλέψουμε. Σε μία απ’ αυτές μου λέει ότι κι αυτός δεν τα πάει καλά με τη σύντροφό του. Υπάρχει μια περίεργη ατμόσφαιρα μεταξύ μας—κάπου αρχίζουν ν’ αναδύουν συναισθήματα του τότε—αλλά ενώ δείχνουμε συμπαράσταση ο ένας στον άλλον, δεν κάνουμε κάποια κίνηση. Τελειώνουμε το βιβλίο γύρω στο Φεβρουάριο. Εκείνος έχει χωρίσει πια οριστικά τον προηγούμενο μήνα με τη σύντροφό του των τόσων χρόνων. Τον Απρίλιο χωρίζω και γω. Δεν τον παίρνω τηλέφωνο όμως γιατί περιμένω να πληρωθώ από τη μετάφραση και να συναντηθούμε μια και καλή να του δώσω το μερίδιό του και να του ανακοινώσω και τα νέα περί του χωρισμού μου. Δεν ήξερα αν θα γινόταν κάτι μεταξύ μας, και μάλιστα τόσο άμεσα μετά από δύσκολους χωρισμούς εκατέρωθεν, αλλά τουλάχιστον ήθελα να ξέρει ότι μετά από 15 χρόνια ο δρόμος είναι πια ανοιχτός αν επιλέξουμε να τον ακολουθήσουμε.

Τον Μάιο είμαι στο φροντιστήριο όπου δίδασκα και είναι η βδομάδα κατάρτισης καθηγητών, οπότε είναι κάπως χαλαρά τα πράγματα. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου στο διάδρομο ένας παλιός του φίλος από τότε. «Βρε συ!» του λέω «Πώς κι από δω;» «Να», λέει, «η φίλη μου εδώ θέλει να μάθει αγγλικά και την έφερα σε σένα». «Α! Μπράβο», του κάνω. «Και ο φίλος μας τι γίνεται; Έχω δυο-τρεις μήνες να του μιλήσω».

Με ‘βαλε να καθίσω. «Τον χάσαμε το φίλο μας», μου λέει. Τον κοιτάω με το στόμα ανοιχτό για δεν-ξέρω-και-γω πόσην ώρα. Πηγαίνουμε και καθόμαστε σε μια άδεια τάξη και ξεσπάω σε κάτι κλάματα που διάρκεσαν πέντε ολόκληρες ώρες. «Από καρδιά», μου είπε ο φίλος του. «Μπαμ και κάτω». 38 χρονών.

Δεν ξέρω αν τελικά θα καταλήγαμε μαζί αν δεν είχε πεθάνει. Ξέρω όμως ότι αυτόν τον ειλικρινή ψεύτη θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου.»

[ane-moni]

Κάθε φορά που βλέπω απλωμένα ρούχα στις βεράντες

προσπαθώ να φανταστώ τις ιστορίες που κρύβονται πίσω τους

Από ποιους λεκέδες έχουν προσπαθήσει οι άνθρωποι τους να τα απαλαξουν

Φαντάζομαι αίμα, κρασί, κέτσαπ

Και κάποιους λιγότερο κόκκινους

Λάδια, μουστάρδα, λάσπη

Ένα θλιμενο παιδί να εξηγεί στην μαμά του πως έπαιζε με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς και κάπου ακούμπησε το παντελόνι του και λερώθηκε

Και ότι δεν έφταιγε αυτό

Κάποια μαμά να τον παρηγορεί λέγοντας του πως δεν πειράζει

πως εκείνη έχει την μαγική δύναμη να εξαφανίσει κάθε λεκε από πάνω του

Και να μην στεναχωριέται

Το παιδί να χαμογελάει βλέποντας το ρούχο του να στεγνώνει καθαρο πάνω στα κρεμασμένα σχοινιά

Φαντάζομαι ανθρώπους να φωνάζουν στον εαυτό τους επειδή λόγω της απροσεξίας τους λερωσαν τα πρόχειρα ρούχα του σπιτιού με τον πρωινό καφέ

Χυμό ή τσαι

Κοπέλες που στεναχωριουνται επειδή λερωθηκε το καινούργιο τους φουστάνι

Ερωτευμένοι να λερώνουν ο ένας τα εσώρουχα του άλλου με τα υγρά του έρωτα τους

Έπειτα να τα ρίχνουν στο πλυντήριο με λίγο πόνο μέσα τους

Να τα κοιτάνε απλωμένα και να θυμ��ύνται το κάθε δευτερόλεπτα εκείνης της μαγικής στιγμής

Φαντάζομαι τους δικούς μου λεκέδες στα ρούχα

Αρκετοί από απροσεξία

Φαγητά που δεν έφαγα όπως θα πρεπε

Ποτά που δεν κατανάλωσα με τον σωστό τρόπο

Μερικοί από τα φυτά που φυτεξα στο μπαλκόνι

Οι περισσότεροι από τον έρωτας μας

Μια απλώστρα γεμάτη με βρακιά

Εγώ να ευγνωμωνω εσένα που τους έδωσες την ευκαιρία να βιώσουν μέσα τους τον έρωτα μας

Αναρωτιέμαι αν οι υπόλοιπο ανθρωποι αντικρίζοντας τα δικά μου πλυμένα καθαρά ρούχα

Κάνουν σκέψεις γύρω από τις ιστορίες που μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτά

Η απλώς τα προσπερνάνε

Σκέφτομαι ότι εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω απλώς

Να τα προσπεράσω

Και συνεχίζω τον δρόμο μου

[murww]

Πρωινά που μας βρήκαν χορεύοντας αγκαλιά 

Κορμιά δεμένα 

Μυαλά αφημένα 

Ακόμα περιμένω..

Το καλοκαίρι 

Και τον άνεμο 

Να έρθει να τα πάρει όλα στο διάβα του

Τα ρούχα από την απλώστρα, το γράμμα που έγραψες και τους ψίθυρους 

Τα πρωινά που μας βρήκαν να χορεύουμε δεν ήταν παρά ένα όνειρο 

Δεν τα ζήσαμε τα πήρε και αυτά ο άνεμος.

[xamenotalento]

Μια φορά, τα Χριστούγεννα, πριν από μια χοροεσπερίδα, στην οποία θα πήγαιναν όλοι τους χωρίς εμένα, κοίταξα φευγαλέα, σε μια λωρίδα του καθρέφτη, όπως φαινόταν από μια μισάνοιχτη πόρτα, την αδερφή της να πουδράρει τους γυμνούς ώμους της Βάνιας∙ μιαν άλλη φορά, πρόσεξα έναν λεπτεπίλεπτο στηθόδεσμο στο μπάνιο. Για μένα, αυτά ήταν εξουθενωτικά περιστατικά, που είχαν μιαν εξαίσια αλλά αποστραγγιστική επίδραση στα ενύπνιά μου, μολονότι σε κανένα απ’ αυτά δεν προχώρησα περισσότερο από ένα απελπισμένο φιλί (εγώ, πάντως, ακόμα δεν ξέρω γιατί πάντα έκλαιγα κάθε που συναντιόμασταν στα όνειρά μου). Εκείνο, άλλωστε, που χρειαζόμουν από τη Βάνια δεν θα μπορούσα ποτέ να το πάρω για δικιά μου, ατέρμονη, χρήση και κτήση, όπως ακριβώς δεν μπορείς να κατέχεις το χρώμα του σύννεφου ή το άρωμα του λουλουδιού. Μονάχα σαν συνειδητοποίησα, τελικά, πως ο πόθος μου ήταν καταδικασμένος να μείνει ανεκπλήρωτος, και πως η Βάνια δεν ήταν παρά ένα κύημα της φαντασίας μου, κατάφερα να γαληνέψω και να συμφιλιωθώ με την έξαψη μου, από την οποία είχα, άλλωστε, αποσπάσει όλη τη γλυκύτητα που ένας άνδρας μπορεί, ενδεχομένως, ν’ αποσπάσει απ’ τον έρωτα. (…) Kαι μετά, θα έρθει μια μέρα που το τελευταίο πρόσωπο που θα με θυμάται, θα πεθάνει. Έμβρυο σε αντίστροφη κίνηση, η εικόνα μου θα ζαρώσει κι αυτή, θα συρρικνωθεί και θα πεθάνει μέσα στον τελευταίο μάρτυρα του εγκλήματος που διέπραξα απλώς και μόνον με το γεγονός ότι υπήρχα και ζούσα. Ίσως, μια τυχαία ιστορία, ένα απλό ανέκδοτο όπου θα εμφανίζομαι κι εγώ, να περάσει από το μάρτυρα αυτόν στο γιο ή στον εγγονό του, και έτσι το όνομα και το φάντασμά μου να συνεχίσουν να εμφανίζονται φευγαλέα εδώ κι εκεί, για κάμποσο καιρό ακόμα. Και ύστερα, θά ’ρθει το οριστικό τέλος.

Παρ’ όλα αυτά, είμαι ευτυχισμένος. Ναι, ευτυχισμένος. Τ’ ορκίζομαι. Ορκίζομαι ότι είμαι ευτυχισμένος. Συνειδητοποίησα πως η μόνη ευτυχία στον κόσμο είναι το να παρατηρείς, να κατασκοπεύεις, να παρακολουθείς, να περιεργάζεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να μην είσαι παρά ένας οφθαλμός, ένα μεγάλο, κάπως υαλώδες, κάπως κόκκινο και ερεθισμένο, ορθάνοιχτο μάτι. Το ορκίζομαι, αυτό είναι η ευτυχία. Τι σημασία έχει αν είμαι λιγάκι φτηνός, λιγάκι τρελός, κι αν κανένας δεν εκτιμά όλα τα αξιόλογα στοιχεία μου – τη φαντασία μου, την πολυμάθειά μου, τα λογοτεχνικά μου χαρίσματα… Είμαι ευτυχισμένος εγώ, και μπορώ ν’ ατενίζω τον εαυτό μου, γιατί κάθε άνδρας παρουσιάζει ενδιαφέρον! O κόσμος, όσο κι αν πασχίζει, δεν μπορεί να με προσβάλει. Είμαι άτρωτος. Και τι με νοιάζει αν εκείνη παντρεύεται κάποιον άλλον; Κάθε νύχτα, ονειρεύομαι τα φορέματά της και τα άλλα της ρούχα σε μιαν ατελεύτητη απλώστρα ευδαιμονίας μέσα σ’ έναν ακόπαστο άνεμο κατοχής, κι ο σύζυγός της ποτέ του δεν θα μάθει τι κάνω με τα μετάξια και τα χνούδια αυτής της μαγεύτρας που χορεύει. Αυτό είναι το μέγιστο, το υπέρτατο κατόρθωμα του έρωτος. Είμαι ευτυχισμένος – ναι, ευτυχισμένος! Τι άλλο να κάνω για να τ’ αποδείξω; 

Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ, Το μάτι, Μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, Εκδόσεις Ερατώ.

[theadventuresofafuckedupfairy]

- Για να μη φοβάσαι -

Έχεις σταθεί ποτέ στη μέση μιας μπόρας;

έτσι που να σε χτυπάνε οι σταγόνες και να γίνεσαι δούλος τους να προσκυνάς;

Έχεις νιώσει ποτέ να χάνεσαι στ' αλήθεια,

που 'ναι σαν να μην έχεις όνομα και σώμα,

παρά μοιάζεις πιο πολύ με κάτι δίχως όψη μα όλο ζωή και λύσσα;

Ένα πράμα να πάλλεται με χίλια δυο αερικά και δάκρυα, έναν θάνατο και κάμποσες καταστροφικές επαφές.

Πες μου πώς νιώθεις όταν σ' αγγίζουν αλλά δε σ' ακουμπάνε...

Θα κλάψω κι εγώ, θα σ' αγκαλιάσω και σ' το υπόσχομαι ψυχή μου δε θα σε λερώσω.

Τα μάτια σου ανάποδα κι η φορεσιά σου κρέμεται στην απλώστρα.

Να μην ξεχάσεις να την ισιώσεις καλά και να τινάξεις τις προσβολές και την κακία την άφθονη του κόσμου.

Να βάλεις και μια κρεμάστρα στο στόμα να μη σου λένε πως δε χαμογελάς, γιατί βέβαια εσύ πρέπει να 'σαι αυτό που θέλουνε...

Μα εγώ και τ' άλλα τα στραβά παιδιά εσένα θα βλέπουμε, να το ξέρεις.

Άμα θες και να ξεράσεις μπροστά τους δηλητήριο, θα σου κρατήσω το χέρι σφιχτά κι ας με καρφώνουν τα νύχια σου και με πληγιάζεις,

Δεν πειράζει,

μπας κι έτσι καταλάβουνε τη βρώμα που βγάζει η ψυχή τους.

Σάμπως εμείς χωρίς λόγο κυκλοφορούσαμε με τα μανταλάκια στη μύτη και τη γροθιά μας σφιγμένη...

_______________

26.1.2019

[spoilersgr]

Κόλπα για τα ρούχα: Πολλές νοικοκυρές αντιμετωπίζουν προβλήματα, με τα ρούχα τους. Μάλιστα, ο μεγαλύτερος εφιάλτης τους είναι το σιδέρωμα το ρούχων. Ιδιαίτερα, όταν εκείνα είναι πολύ τσαλακωμένα. Παρακάτω βρίσκεται μία λίστα από κόλπα, ώστε τα ρούχα σας να είναι λιγότερο τσαλακωμένα. Αναλυτικότερα: Κόλπα για τα ρούχα: Ακολουθούν έξι κόλπα για να έχετε λιγότερο τσαλακωμένα ρούχα – Δοκιμάστε το κόλπο με το βρεγμένο ύφασμα: Αν θέλετε να «σιδερώσετε» γρήγορα ένα ρούχο, κάντε το εξής: Βάλτε το ρούχο σας στο στεγνωτήριο μαζί με ένα βρεγμένο ύφασμα. Στη συνέχεια τρέξτε το πρόγραμμα για 10-15 λεπτά. Ο ατμός του βρεγμένου ρούχου θα «απαλύνει» τις ζάρες. Επίσης, εσείς θα έχετε κερδίσει χρόνο, όσο ετοιμάζεστε για να φύγετε για το ραντεβού σας! – Τινάξτε τα ρούχα πριν τα στεγνώσετε: Είναι δελεαστικό να γεμίσετε τον κάδο του στεγνωτηρίου σας με όσες λιγότερες κινήσεις γίνεται, αλλά έχετε κατά νου πως όπως μπουν τα ρούχα έτσι ακριβώς θα βγουν. Για να βγουν λιγότερο τσαλακωμένα, «τινάξτε» κάθε ρούχο πριν το βάλετε στο στεγνωτήριο ή την απλώστρα. Κόλπα για τα ρούχα: Κι άλλα κόλπα για να έχετε λιγότερο τσαλακωμένα ρούχα – Ξαναδείτε τις ρυθμίσεις του στεγνωτηρίου: Οι χαμηλότερες στροφές και η χαμηλότερη θερμοκρασία θα βγάλουν τα ρούχα σας λιγότερο τσαλακωμένα – ιδιαίτερα τα βαμβακερά. – Μην αφήνετε σε αδράνεια τα στεγνά ρούχα: Για να αποφύγετε να ξοδέψετε πολλή ώρα στην σιδερώστρα, μην παραμελείτε να τα βγάλετε από το στεγνωτήριο ή να τα μαζέψετε από την απλώστρα. Όσο περισσότερο κάθονται, τόσο περισσότερο οι ζάρες γίνονται μόνιμες. Μαζέψτε τα και διπλώστε τα. Κόλπα για τα ρούχα: Τα υπόλοιπα κόλπα για να έχετε λιγότερο τσαλακωμένα ρούχα – Φτιάξτε ένα σπρέι: Αν και υπάρχουν έτοιμα σπρέι στο εμπόριο με τα οποία μπορείτε να ψεκάσετε τα ρούχα σας για να μην είναι τσαλακωμένα. – Διπλώστε τις μπλούζες και τα t-shirts στα τρία: Αν έχετε παρατηρήσει, στα μαγαζιά με ρούχα, οι μπλούζες είναι συνήθως διπλωμένες στα τρία και όχι στη μέση. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγετε να δημιουργηθεί μια ζάρα στην μέση ακριβώς του ρούχου – δοκιμάστε το και στο σπίτι! Πηγή άρθρου: enimerotiko.gr

[okoytsompolis]

Ανευθυνότητα… διαρκείας από κάποιους πολίτες στα Γιάννενα, «βουνό» με τα σκουπίδια στο κέ��τρο της πόλης. Ενώ γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια να ελαφρυνθεί η πόλη από τα “βουνά” των σκουπιδιών, η ανευθυνότητα από ορισμένους συνεχίζεται…Όπως βλέπετε στης φωτογραφίες στο κέντρο της πόλης στην Χαριλάου Τρικούπη μπροστά από το Εμπορικό Επιμελητήριο Ιωαννινων, δίπλα από τον κάδο κάποιοι άφησαν μια τηλεόραση ένα τραπέζι μια καρέκλα μια απλώστρα μια βαλίτσα και ράφια , εις ανάμνηση μάλλον της προσωπικής τους ευθύνης που βρίσκεται σε ύπνωση. Πως μπορεί να δει κανείς μια τέτοια ενέργεια όταν η πόλη παλεύει να απαλλαγεί από τους τόνους σκουπιδιών, ενώ ο καύσωνας είναι προ των πυλών; (στην τοποθεσία Δήμος Ιωαννιτών - Municipality Of Ioannina) https://www.instagram.com/p/CCABQyOHypr/?igshid=1u8msczaflrsh

[im-a-mess-of-gorgeous-chaos]

Πες μου που κι έρχομαι αμέσως

αυτά δεν λέγονται δημοσίως , να μάθουν οι πολλοί φανς που έχω που μένω και να μου κλέβουν τα βρακιά από την απλώστρα μετά..

[astratv]

Εβαλε στο «μάτι» την μπουγάδα -Η στιγμή που άνδρας αρπάζει τζιν από απλώστρα Στο στόχαστρο αγνώστου μπήκε ένα σπίτι στη Θεσσαλονίκη, ωστόσο αυτό που ήθελε δεν ήταν χρήματα ή κάποιο αντικείμενο αξίας, αλλά ένα… απλωμένο παντελόνι τζιν.

[alexanderchalkidis]

Ανηδονία

Ίσως τελικά διαρκώς διαλογίζομαι.  Αν δηλαδή με διαλογισμό εννοούμε την αναζήτηση του τελείως ξένου. Μόνο ψεύτης ή χαζός θα σου πει ότι καταλαβαίνει πως δουλεύει ο εγκέφαλος.  Είναι ένα κιλό πράγμα και δεν έχει αλλάξει από την εποχή που ζούσαμε στις σπηλιές. Στο μεταξύ μας έρχονται μηνύματα στο Viber και αστεία βίντεο στο YouTube και αυτοκίνητα που πάνε μόνα τους και κινητά τηλέφωνα που σου μιλάνε και – ενίοτε – σε καταλαβαίνουν κιόλας.  Έχουμε ακόμα οι περισσότεροι σα μοντέλο του πως λειτουργούμε έναν μικρό πιλότο-εγκέφαλο που οδηγάει ένα τεράστιο, πολύπλοκο αεροπλάνο.  

Αλλά ότι κι αν κάνουμε, είτε μόνοι ή με παρέα, είναι ουσιαστικά διάλογος.  Όπως κι αν τραγουδήσεις για το άπειρο Σύμπαν, θα σε πιάσει μοναξιά. Η καλύτερη ατάκα, η πιο μοναδικά ευφυής σκέψη, μόλις σταματήσεις να την σκέφτεσαι, δεν είναι πια δική σου.  Τις κρεμάς στη μνήμη, σα ρούχα σε απλώστρα, αλλά το βράδυ οι σκιές τους ζωντανεύουν και σε κυνηγάνε.

Ξύπνησα.  Άρα με είχε πάρει ο ύπνος. Το σκοτάδι σταθερό,οι σκοτεινές μου σκέψεις κολλημένες γερά σαν στρειδώνιες σε ύφαλο πλοίου  Οι εξυπνάδες μου είναι απλά ρούχα σε χορεύτρια στριπτιζάδικου, θέμα χρόνου να εξαφανιστούν και κανείς να μην τις θυμάται, τα μάτια κολλημένα στην ουσία, να ψάχνουν την ουσία.  Στην προκειμένη τα μάτια μου ψάχνουν αν άλλαξε κάτι. H ζωή έχει τον τρόπο της να προ��ωρά σταθερά, σίγουρα κατευθύνεται προς ένα μέλλον αδιάφορο για την ίδια. Κι ότι κάνουμε, εγώ εδώ κάτω, οι σφαίρες χθες δίπλα μου, οι πιο τρελές μας εμπειρίες είναι σαν να μην υπάρχουν, σα φαντάσματα νέων σε μάζωξη γραφείου τελετών.  Μόνη εξαίρεση ο έρωτας, η στιγμή που ολοκληρώνεται και για μια στιγμή μόνο κουμπώνουμε ανάμεσά μας ένα κουμπί που αμέσως η ζωή το ξεκουμπώνει.

Άκουγα πολύ μακριά φωνές.   Κάπως έντονες, κινητικότητα που με έκανε να ανησυχώ.  Ξαναμέτρησα γύρω μου τις επιλογές. Δύσκολο αυτό όταν είσαι πενήντα μέτρα κάτω από την επιφάνεια σε μια σκοτεινή σπηλιά και από πάνω οπλισμένοι άντρες περιμένουν να σε σκοτώσουν.  Θα πρέπει να περιμένω. Πολύ συνειδητά κατέβασα την ένταση. Σαν να ήμουν ηχείο. Ο χτύπος της καρδιάς, η ανάσα, οι τρελές ιδέες, όλα κατέβηκαν δυο σκάλες. Λένε ότι το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει με ένα βήμα.  Άσχετοι και ανόητοι. Γιατί μερικά βήματα είναι τεράστια, κουραστικά και πολύ δύσκολα.  

Έχτισα στο μυαλό μου ένα τείχος από θετικά.  Έχουν περάσει τόσες ώρες και είμαι ακόμα ζωντανός.  Καλό αυτό. Δεν είμαι σοβαρά τραυματισμένος. Τέλεια.  Διψάω λίγο, δεν πεινάω ακόμα. Ευτυχώς, εδώ μόνο πέτρες έχει.  Δεν τρέμω από φόβο. Το τείχος θετικών είχε σχεδόν κλείσει ερμητικά την είσοδο της σπηλιάς για να νιώσω πλήρη ασφάλεια όταν την είδα μπροστά μου και διαλύθηκε τελείως.

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ χωρίς αυτήν μετά από τόσο καιρό που χωρίσαμε.  Είναι σα να μετακόμισε ο αλκοολικός σε καταπληκτικό νέο διαμέρισμα και να άφησε στο παλιό, κοινό τους σπίτι το τιρμπουσόν.   Πριν λίγο καιρό νόμιζα ότι ήταν σαν αέριο, ότι έπιανε τον διαθέσιμο χώρο και χρόνο μου γιατί δεν είχα κάτι άλλο. Τώρα που κινδυνεύω βλέπω ότι δεν είναι αυτό.  Σε γυάλινο κουτί η ψυχή της και ούτε με δάχτυλο της φαντασίας δεν την άγγιξα ποτέ.

Χίλια χιλιόμετρα είχα οδηγήσει να την βρω στα ραντεβού μας.  Εκατομμύρια κι αστραφτερά σαν καθρέφτης τα φιλιά μας. Πενήντα κιλά θα ζύγιζαν τα λόγια που της χάρισα αν έμπαιναν στην πλάστιγγα.  Δεν γράψαμε τίποτα μαζί, δεν χτίσαμε ούτε καλύβα. Στάχτη και χώμα στα χέρια μου, άσχημη γεύση στο στόμα.

Αλλά αλήθεια σας λέω ήταν όμορφη.  (Και κάπως έτσι με ξαναπήρε ο ύπνος στη σπηλιά.)

O Αλέκος Γκονζαλεζίδης δεν έχει γράψει ποτέ ολόκληρο βιβλίο κανονικό. Αυτό έφτασε σε μέρος 4ο και πολύ του είναι. Για το 5ο πλερώστε, κάντε διαδήλωση, συλλαλητήριο, κάτι επικό.

from WordPress http://bit.ly/2mkXysM via IFTTT

[mousmoula]

έχει ένα μικρό μπαλκονάκι στο μπάνιο με απλώστρα για τα ρούχα και βασικά η μπαλκονόπορτα που λέω είναι βασικά μια πόρτα (;;;;) δεν έχει τζάμι, απλώς την ανοίγεις και βγαίνεις στο μπαλκονάκι

αα οκαυ τότε, προς στιγμή άρχισα να αναρωτιέμαι πού ζω και δεν έχω ξαναπετύχει μπαλκονόπορτα σε μπάνιο 😂

[freeradionow]

Ένα απίστευτο περιστατικό συνέβη στη δυτική Θεσσαλονίκη, το βράδυ της Δευτέρας λίγο μετά τα Μεσάνυχτα, όταν ένας ένας άνδρας όπως θα δείτε και το παρακάτω βίντεο

ανέβηκε από το μπαλκόνι , κατευθύνθηκε στην απλώστρα των ρούχων, άρπαξε  ένα παντελόνι κι… εξαφανίστηκε! Το περιστατικό συνέβη στην περιοχή της Σταυρούπολης. Μάλιστα, ο ένοικος του σπιτιού που κατήγγειλε το εν λόγω περιστατικό μέσω του Facebook,δημοσιεύοντας  το  βίντεο με τον νεαρό που  να κλέβει το παντελόνι και να φεύγει σαν κύριος… 

Δείτε το βίντεο:

πηγή: seLEO.gr

The post Θεσσαλονίκη: Ανέ��ηκε από το μπαλκόνι έκλεψε την …μπουγάδα κι έγινε καπνός (ΒΙΝΤΕΟ) Published on FreeRadioNow.Tk.