#αφανιστεί

[romios-gr]

Είναι υποχρέωση του κληρικού να φέρνει τον κόσμο σε σναίσθηση και μετάνοια. Όχι από εξουσιαστικό βίτσιο βέβαια , αλλά από ορθό νοιάξιμο και ορθή αγάπη. Όχι να σιωπά και να προσαρμόζεται στους καιρούς και τις εποχές για να μην αφανιστεί. Πρώτον το Ευαγγελιο δεν έχει πίσω και τώρα και μπρος. Είναι διαχρονικό γιατί και η σωτηρία και η αμαρτία και η θεραπεία είναι αιωνιες καταστασει... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ochi-na-siopa-kai-na-prosarmozetai-stoys-kairoys-kai-tis-epoches-gia-na-min-afanistei/

[authfilmalumni]

«L' illusionniste» του Sylvain Chomet

Μια ταινία για την αθωότητα που είναι καταδικασμένη να αφανιστεί. 

Θεωρώ το «L' illusionniste» («Ο Θαυματοποιός») ως μια από τις καλύτερες και ευγενέστερες ταινίες που έχουν βγεί. Φέρτε όμως χαρτομάντιλα στην προβολή της!  Μπορεί, άνετα, να σας κάνει να κλάψετε.

Καταλάβατε σωστά απ’ τον τίτλο, έχει σχέση με τη μαγεία. Την πραγματική μαγεία όμως, όχι αυτήν ενός ευτελούς, «εντυπωσιακού» θεάματος. Το «L' illusionniste», όπως και ο ίδιος ο κινηματογράφος, είναι ένας κόσμος που αποτυπώνεται λίγο πριν χαθεί. Ο πρωταγωνιστής μας, Jacques Tati, είναι χαμένος εδώ και καιρό πια. Το 2D animation είναι επίσης υπό εξαφάνιση, αν δεν έχει ήδη αφανιστεί, στο βωμό του 3D.

Συγχαίρω τον κ. Chomet που έμεινε πιστός σε αυτή την τεχνική. Όσον αφορά το κλασικό animation, ο Sylvain Chomet πραγματοποιεί εδώ μία τεράστια συμβολή στην ιστορία του κινηματογράφου των κινουμένων σχεδίων. Χρειάζεται χρόνος, χρήμα και μεγάλη προσπάθεια για να κάνει κανείς κλασικό 2D animation, όμως το εικαστικό αποτέλεσμα ενός λεπτομερούς, μοναδικά ζωγραφισμένου Παρισιού, των Highlands της Σκωτίας και του Εδιμβούργου (όπου εκτυλίσσεται κυρίως η ιστορία) σε αφήνει αποσβολωμένο.

Αυτή η ταινία είναι το χαμένο γράμμα αγάπης του Τατί προς την κόρη του Σοφί που πρόκειται σύντομα να γίνει κι αυτή μέρος του κόσμου των ενηλίκων. Ο Chomet παίρνει το θάρρος να μας το αποκαλύψει. Η ταινία καταφέρνει να μην επισκιάζεται από το γεγονός ότι αποτελεί μια προσωπική αναφορά του πατέρα προς την κόρη του. Είναι ένα γράμμα, ναι, αλλά δεν θα βρείτε και πολλές λέξεις σε αυτό. Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε, πέρα ​​από το να νιώσουμε, και όλα βρίσκονται ανάμεσα στις σιωπηλές στιγμές της...

Οι δύο πρωταγωνιστές, ο φτωχός μάγος και το κοριτσάκι, που αποφασίζει να τον ακολουθήσει στον παράξενο δρόμο του, μας πηγαίνουν σε ένα ταξίδι ενηλικίωσης και πίστης προς το απρόσμενο. Ένα ταξίδι καθαρής, αφελούς χαράς αφιερωμένο στις μικρές, μαγικές στιγμές της ζωής. Όλα αυτά που συνήθως αποφασίζουμε να μην δούμε, προσπερνώντας τα γρήγορα, για να κάνουμε άλλα, πιο «σημαντικά» πράγματα.

Αυτή είναι η καλύτερη ταινία του Ζακ Τατί που έχω δει ποτέ. Ο πιο δραματικός του ρόλος. Ακόμη και χωρίς να παίζει πραγματικά, οι εικαστικοί καλλιτέχνες έκαναν εξαιρετική δουλειά και έβγαλαν μια εξαιρετική ερμηνεία από έναν από τους μεγαλύτερους κωμικούς και Γάλλους ηθοποιούς όλων των εποχών.

Αφεθείτε στην μαγεία του «Θαυματοποιού» και απολαύστε την μοναδική εμπειρία μπαίνοντας στον κόσμο του ξανά και ξανά.

(Κείμενο: Γιώργος Λουριδάς, σκηνοθέτης)

[orthodoxyrodos]

..όχι να σιωπά και να προσαρμόζεται στους καιρούς και τις εποχές για να μην αφανιστεί… https://orthodoxy.rodos-island.gr/ochi-siopa-kai-prosarmozetai-stous-kairous-kai-tis-epoches-gia/

[eclecticstarlightblogger]

Εάν υπήρχε διεθνής νομιμότητα η δουλεμπορική Τουρκία θα είχε αφανιστεί

Τούρκος παρλαπίπας Τσελίκ: Η Ελλάδα απωθεί σκάφη με μετανάστες στα Ιταλικά και Τουρκικά νερά, και εγκληματεί κατά της ανθρωπότητας. Ότι είπε και το αφεντικό του, ο Ερντογάν, στην Γενική Συνέλευση στον ΟΗΕ. Όπως το τραγούδι «θάρθουμε βράδυ» που διέκοψαν, λες και ψάχνουν για καινούργια. Όμως δυναμώνει και στον διεθνή Τύπο η αμφισβήτηση της δίκαιης κατά […] Εάν υπήρχε διεθνής νομιμότητα η…

[thoughtfullyblogger]

Εάν υπήρχε διεθνής νομιμότητα η δουλεμπορική Τουρκία θα είχε αφανιστεί

Τούρκος παρλαπίπας Τσελίκ: Η Ελλάδα απωθεί σκάφη με μετανάστες στα Ιταλικά και Τουρκικά νερά, και εγκληματεί κατά της ανθρωπότητας. Ότι είπε και το αφεντικό του, ο Ερντογάν, στην Γενική Συνέλευση στον ΟΗΕ. Όπως το τραγούδι «θάρθουμε βράδυ» που διέκοψαν, λες και ψάχνουν για καινούργια. Όμως δυναμώνει και στον διεθνή Τύπο η αμφισβήτηση της δίκαιης κατά […] Εάν υπήρχε διεθνής νομιμότητα η…

[greekblogs]

Εάν υπήρχε διεθνής νομιμότητα η δουλεμπορική Τουρκία θα είχε αφανιστεί

Τούρκος παρλαπίπας Τσελίκ: Η Ελλάδα απωθεί σκάφη με μετανάστες στα Ιταλικά και Τουρκικά νερά, και εγκληματεί κατά της ανθρωπότητας. Ότι είπε και το αφεντικό του, ο Ερντογάν, στην Γενική Συνέλευση στον ΟΗΕ. Όπως το τραγούδι «θάρθουμε βράδυ» που διέκοψαν, λες και ψάχνουν για καινούργια. Όμως δυναμώνει και στον διεθνή Τύπο η αμφισβήτηση της δίκαιης κατά […] Εάν υπήρχε διεθνής νομιμότητα η…

[skandaladiaplokidiafthora]

Εάν υπήρχε διεθνής νομιμότητα η δουλεμπορική Τουρκία θα είχε αφανιστεί

Τούρκος παρλαπίπας Τσελίκ: Η Ελλάδα απωθεί σκάφη με μετανάστες στα Ιταλικά και Τουρκικά νερά, και εγκληματεί κατά της ανθρωπότητας. Ότι είπε και το αφεντικό του, ο Ερντογάν, στην Γενική Συνέλευση στον ΟΗΕ. Όπως το τραγούδι «θάρθουμε βράδυ» που διέκοψαν, λες και ψάχνουν για καινούργια. Όμως δυναμώνει και στον διεθνή Τύπο η αμφισβήτηση της δίκαιης κατά […] Εάν υπήρχε διεθνής νομιμότητα η…

[astratv]

Ηλεία: Τσακάλια αφανίζουν κοπάδια ζώων στα ορεινά χωριά

Οι κτηνοτρόφοι είναι φανερά ανάστατοι και απογοητευμένοι και υποστηρίζουν πως αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα από την Πολιτεία, η κτηνοτροφία σε λίγα χρόνια θα αφανιστεί. Σε απόγνωση είναι οι κτηνοτρόφοι της Αγίας Κυριακής, του Αστρά, των Τσιπιάνων, της Κρυόβρυσης στην Ηλεία καθώς και αρκετών κοινοτήτων της Αχαΐας από τις καθημερινές επιδρομές τσακαλιών στα κοπάδια τους. Πώς θα δοθεί η ενίσχυση στους…

[psychedelicmessworld]

εσυ τι πιστευεις? κρατανε στα αληθεια εξωγηινους εκει?

Δεν έχει τόσο σημασία το τι πιστεύω εγώ.

Όπως έχω ξαναπεί στο παρελθόν πιστεύω στην ύπαρξη των εξωγήινων. Θεωρώ εγωκεντρικό και εγωιστικό να θεωρούμε πως ήμαστε τα μόνα πλάσματα στο σύμπαν.

Παρόλα αυτά πιστεύω πως αν υπάρχουν εξωγήινοι. Θα είναι αρκετά πιο έξυπνοι και εξελιγμένοι σε σχέση με εμάς και δε θα είναι τόσο ανόητοι ώστε να πέσουν στα χέρια μας χωρίς να το θέλουν.. ή χωρίς να μας κάνει εισβολή το είδος τους.

Από την άλλη αν υπάρχουν και είναι έτσι τα πράγματα θα είχαν κάνει ήδη ότι ήταν να κάνουν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Πράγμα που με οδηγεί στη σκέ��η ότι είναι ειρηνικά πλάσματα και θεωρώ τον άνθρωπο απόλυτα ικανό να καταστρέψει κάτι όμορφο και μυστήριο όπως πάντα και να πειραματιστεί απάνω του γιατί είναι ένα άρρωστο πλάσμα που δεν υπολογίζει τίποτα άλλο πέρα από την δική του ύπαρξη.

Από την άλλη οι εξωγήινοι θα μπορούσαν να είναι σαν εμάς με κάποιες μικροδιαφορές. Αν ήταν να μας καταστρέψουν θα το είχαν κάνει ήδη. Πράγμα που οδηγεί στη σκέψη ότι ίσως να έχουν αφανιστεί. Σκέψου πόσοι πλανήτες υπάρχουν που δείχνουν σημάδια ζωής (μικροοργανισμους και νερό) Έτσι όπως πάμε και η γη εκεί θα καταλήξει. Ίσως απλά ήμαστε οι τελευταίοι ζωντανοί στο ηλιακό μας σύστημα.

Οι θεωρίες είναι πολλές και ο καθένας πιστεύει ότι του κάθεται πιο λογικά στη σκέψη του. Δε θα μου φαινόταν περίεργο όμως αν κάναμε πειράματα πάνω σε εξωγήινους. Μου ακούγεται κάτι πάρα πολύ ανθρώπινο και λογικό παρόλο που το θεωρώ λάθος. Γιατί τέτοιοι ήμαστε. Δε θα ήταν τα πρώτα πλάσματα που θα υπέφεραν στα χέρια μας.

[writingrinas]

Μια ευθεία γραμμή

Καθαρά άσπρα σεντόνια 

Ελπιδοφόρο φαρμάκι στον ορό 

Ανατομικά κρεβάτια να ξεκουράζεται η αρρώστια

Κι ανούσιες  οι επισκέψεις, αφού έχω εσένα εδώ 

Να τρώμε μαζί κάθε πρωί 

Να με κοροϊδεύεις που τα μαλλιά μου είναι πια γκρι 

Να λέμε αστεία ο πόνος να ξεχαστεί 

Να πιάνουμε κουβέντα στη μοναξιά, να αφανιστεί 

Σε κρατούσα αγκαλιά στα δυο μου χέρια 

Ανέπνεες με δυσκολία, στα κρυυφά 

Περιμέναμε με αγωνία τις μετρήσεις 

Περιμέναμε...

Αγωνία...

Οι μετρήσεις...

Ίσια γραμμή, μια ευθεία γραμμή...

Ποτέ μου δεν μου άρεσε η γεωμετρία

Μα ούτε ήξερα πόσο μπορεί να βολέψει κάποιον η ασυμμετρία 

Φίλη μου σε φώναζα: Αιώνια. Παρερμηνεία; 

Να ξέρεις πόσο πόνεσα

που με τα σύννεφα έκλεισες πλέον συμφωνία  

Στο φαγητό μοιάζει να υπάρχει αφθονία 

Τον καθρέφτη δεν αγγίζω,

το γκρι αποζητώ να ξαναδώ 

 Τέλειωσε  κι ο ορός χωρίς εσένα

Και πώς λερωθήκαν  τα σεντόνια!

Και ας σπάσουν και τα κρεβάτια 

 Φίλη μου, στ΄αλήθεια θα σε ξαναδώ!  

[armosbooks]

#αρμός Θεοφάνης Τάσης Φιλοσοφία της ανθρώπινης αναβάθμισης . Αν η διακαής επιθυμία του ανθρώπου είναι η αθανασία, τότε πρέπει να προσπαθήσει να την πραγματώσει ώστε επιπλέον να επιλύσει ίσως τα παγκόσμια προβλήματα και αξιοποιώντας στο έπακρο τις δυνατότητές του να εκπληρώσει το πεπρωμένο του; Μήπως αν δεν την πετύχει θα αφανιστεί ή θα χάσει την περίοπτη θέση του στον πλανήτη κατά την επιταχυνόμενη ανάπτυξη της τεχνοεπιστήμης η οποία μοιάζει να έχει αυτονομηθεί; Άραγε προκειμένου να υπερασπιστεί την πρωτοκαθεδρία του έναντι της τεχνητής νοημοσύνης ο άνθρωπος έχει καθήκον ν’ αναβαθμιστεί σωματικά, διανοητικά και ηθικά εξελισσόμενος ενδεχομένως σ’ έναν κυβερνοοργανισμό; . #diavazo #vivlio #book #armosbooks #φιλοσοφία #δοκίμιο #μελέτη https://www.instagram.com/p/CXBNO4WM6DD/?utm_medium=tumblr

[followgeorgegr]

Μαρία Καρρά: Το Θιβέτ κατακτά πρώτα την ψυχή σου και έπειτα το μυαλό σου

Με κάθε της δράση και πρωτοβουλία, η Μαρία Καρρά επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο την ιδιότητά της ως ανθρώπου, με όλο το νόημα της λέξης. Το διαβατήριό της είναι γεμάτο με ταξίδια και σπίθες ελπίδας που μοιράζει απλόχερα στον κόσμο, σεβόμενη την αξιοπρέπεια και προσφέροντας ανακούφιση στον πόνο πολλών συνανθρώπων μας που το έχουν ανάγκη. Στο FollowGeorge.gr έρχεται για να αναθερμάνει την ψυχή μας, μεταφέροντάς μας λίγη από τη λάμψη ενός αγαπημένου της ταξιδιού, στο μαγικό Θιβέτ.

Από όλα τα μέρη που έχω επισκεφτεί, «ταξίδι ζωής» για μένα αποτελεί το μαγικό Θιβέτ. Παρακολουθούσα από καιρό, με τρομερή λύπη, την κινέζικη εκστρατεία αφανισμού του γνήσιου θιβετιανού πολιτισμού και των ανθρώπων του. Παρότι εδώ κι έναν αιώνα καταπατούν με κάθε μέσο την ιστορική ταυτότητα του «ουρανού» –αυτό σημαίνει Θιβέτ στα σανσκριτικά–, το κρατίδιο στέκει αγέρωχο και περήφανο με έναν συγκινητικό τρόπο. 

Βρισκόμασταν στο 2008, όταν πραγματοποίησα το αξέχαστο αυτό ταξίδι, ένα απίστευτο δώρο έκπληξη από τις 4 κολλητές μου, την Έρικα (Ολλανδέζα/Ινδονήσια), τη Laurence (Γαλλο-Κινέζα), τη Sarah (Ιρανο-Σουηδέζα) και τη Linda (Mαλαισιανή-Κινέζα). Από το 2003 που γνωριστήκαμε, ταξιδεύουμε μαζί κάθε χρόνο. Τα κορίτσια ήξεραν την τρέλα μου για το συγκεκριμένο μέρος και πόσο ήθελα να προλάβουμε να το επισκεφτούμε πριν να αφανιστεί κάθε θιβετιανό στοιχείο. Όταν γιόρτασα τα 40 μου χρόνια, το διοργάνωσαν κρυφά και μου το ανακοίνωσαν!  Ήταν από εκείνες τις στιγμές που θέλεις να γελάσεις και να κλάψεις μαζί. Ζούσαμε σχεδόν όλες μακριά η μία από την άλλη, με σχετικά μικρά τότε παιδιά και τεράστιες επαγγελματικές υποχρεώσεις η κάθε μία στον τομέα της. Ένα τέτοιο ταξίδι φάνταζε απλώς αδύνατο. Και να λοιπόν που θα γινόταν πραγματικότητα.

Φτάνοντας κι ενώ πασχίζεις να εγκλιματιστείς με το υψόμετρο και τη δυσκολία στην αναπνοή (παρ’ όλη την προετοιμασία με τα σχετικά φάρμακα), ξαφνικά τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, πέρα από το να απορροφήσεις με κάθε τρόπο αυτό που βλέπουν τα μάτια σου. Μία πανδαισία από χρώματα, πλατιά χαμόγελα, και μια ζεστασιά -του ότι είσαι καλοδεχούμενος. Ένας μυστικισμός απλός, τον νιώθεις στο πετσί σου. Γοητεύεσαι από τους ανθρώπους με τον «μύλο της ευχής» στο χέρι! Πάντα είναι η επαφή με τους ανθρώπους που ανοίγει την ψυχή μίας χώρας. Σε συνδυασμό με το συγκλονιστικό backrop των Ιμαλαΐων, σου προκαλούσε ταχυπαλμία και δέος. Στο Θιβέτ, ανήκεις κι εσύ στο σκηνικό. Δεν είσαι ένας απλός ταξιδιώτης. 

Άφησα ένα κομμάτι της καρδιάς μου εκεί.  Είχαμε την απαράμιλλη τύχη να επιτρέψουν την παραμονή μας σε ένα από τα λιγοστά (τότε) ορφανοτροφεία, σε υψόμετρο 4,500 μέτρων. Για 4 μέρες ζήσαμε την πιο πρωτόγνωρη εμπειρία. Δεν νομίζω να έχω νιώσει πιο κοντά σε παιδιά που δεν καταλάβαιναν λέξη από κάθε απόπειρα διαλόγου που κάναμε. Δεν έφευγαν λεπτό από κοντά μας. Επικοινωνούσαμε μέσω παιδικών βιβλίων με εικόνες που είχαμε φέρει μαζί μας. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πώς είναι να επικοινωνείς διαβάζοντας συνεχώς τις εκφράσεις και ερμηνεύοντας τις χειρονομίες και τις κινήσεις τους. Ακόμα κι όταν μαγειρεύαμε ή κουβαλάγαμε βασικές προμήθειες για το «σπίτι», τα παιδιά ήταν 100% εστιασμένα πάνω μας και στο να βρισκόμαστε σε συνεχή διάδραση. Ούτε εγώ δεν ξέρω πώς τα καταφέραμε να φύγουμε. Τραβούσε η μία την άλλη. Εμείς αγγλικά κι εκείνα στη δική τους διάλεκτο, ψιθυρίζαμε συνέχεια ευχαριστώ και ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το πώς αισθανθήκαμε. Στέλνουμε πάντα γραφικές ύλες και βιβλία -αυτό τους έλειπε πάνω από όλα. Εάν μου επιτραπεί το προνόμιο της επιστροφής, νομίζω θα πήγαινα πάλι να μείνω στο ίδιο μέρος.

Στο μεγαλύτερο βουδιστικό μοναστήρι του Shigatse, το Tashilumpο, όπου ζούσε ο Panchen Lama, 2ος ηγέτης μετά τον Δαλάι Λάμα, είχα ακόμη τη συγκλονιστική τύχη να μου αφιερώσει χρόνο ένας από τους πιο σοφούς μοναχούς και μέσα στο ίδιο του το κελί να μου μεταφράζει γραφές για την αυτογνωσία.

Φυσικά, από ένα τέτοιο ταξίδι δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα παράδοξα, καθώς, από το αεροδρόμιο και για 3 μέρες, μας παρακολουθούσε αντικατασκοπική ομάδα, αφού φτάσαμε μόνες μας, ανεξάρτητες, και όχι με τουριστικό γκρουπ. Είχαμε δώσει μεγάλο αγώνα για να βγάλουμε τις σχετικές άδειες κυκλοφορίας από το ένα μέρος στο άλλο (βίζες κλπ) και για να εξασφαλίσουμε οδηγό και συνοδό μας ντόπιους Θιβετιανούς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χτυπήσει καμπανάκι στο ραντάρ της κινέζικης μυστικής αστυνομίας, που θεώρησε ότι ήμασταν ή δημοσιογράφοι (η Έρικα όντως φέρνει κάτι από National Geographic, με τις κάμερες και τα paraphernalia) ή επικίνδυνες ακτιβίστριες για την ανεξαρτησία του Θιβέτ.  

Εξακολουθώ και λέω ότι αυτή η θηλυκή πεντάδα ήταν πάντα πόλος έλξης, καθώς κυκλοφορούσαμε με ένα σχετικά μικρό βανάκι, χωρίς ίχνος πούλμαν, σημαίας, σφυρίχτρας κλπ, ούτε μπορούσες να μας κατατάξεις ως "ορειβάτες" -ήμασταν μία απροσδιόριστη μάζα και οι ντόπιοι ήταν εξαιρετικά περίεργοι να έρθουν κοντά μας να μας γνωρίσουν, να μας μιλήσουν. Θεωρώ ότι το πιο ενδιαφέρον από όσα συνέβαιναν ήταν όταν συναντούσαμε ντόπιους στη μέση του πουθενά, προσπαθώντας να καλύψουμε χιλιάδες χιλιόμετρα σε ένα καθημερινά εξουθενωτικό πρόγραμμα. Παρατάγανε ό,τι κάνανε, χαμογελούσαν άτακτα σαν μικρά παιδιά και μας κοίταγαν παρατεταμένα σαν να μας έλεγαν "ελάτε εδώ". Και, εννοείται, πηγαίναμε... Αδειάζαμε τα πράγματά μας από τις τσάντες, εξερευνούσανε τα προσωπικά μας αντικείμενα, παίρναμε φωτογραφίες και μετά τους τις δείχναμε μία μία, κυρίως τις δικές τους φυσιογνωμίες. Και τότε μεταμορφώνονταν όλοι σε παιδιά. Στιγμιαία. Ακουμπώντας τον φακό, ξετυλίγονταν στα γέλια. Στις πιο απόμερες κορυφές, ο αντίλαλος από αυτές τις συναντήσεις ήταν ενδεικτικός του πόσο εξωπραγματικά φιλικές είναι οι ντόπιες μειονότητες.

Όλα αυτά αποτελούν, φυσικά, για μένα ανάμνηση που θα κουβαλάω πάντα μέσα μου. Αναμνηστικό, όμως, με την τυπική έννοια της λέξης, ήταν ένα εκπληκτικό μισοκατεστραμμένο tantra από το εξωτερικό ενός μοναστηριού, το οποίο έφερα μαζί μου επιστρέφοντας από αυτό το ταξίδι. Δεν έχω ιδέα αν είναι αυθεντικό και πόσων ετών είναι, μου είναι αδιάφορο. Πρόκειται για ένα πανέμορφο κομμάτι, που κουβαλούσα με τεράστιο άγχος μέχρι να ολοκληρωθεί το ταξίδι μας, καθώς ήταν ήδη πολύ "κουρασμένο". Όταν επέστρεψα στη Σιγκαπούρη όπου έμενα τότε, το ανέλαβε μία εξαιρετική επαγγελματίας που έκανε κορνίζες για αντίκες και σπάνια αντικείμενα και το έφερε πραγματικά στη ζωή. Το κρεμάω σε περίοπτη θέση στο εκάστοτε σπίτι μας. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι λίγο στο αθηναϊκό νεοκλασικό να βρω το κατάλληλο σημείο, αλλά πού θα πάει -θα τα καταφέρω.

Τι θα συμβούλευα έναν μελλοντικό επισκέπτη στο Θιβέτ; Αρχικά, να κινηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα στην TAR (Tibet Autonomous Region). Τα σχόλια που ακούω πλέον είναι ότι πολλές περιοχές έχουν έντονο Κινεζικό χαρακτήρα, οι άδειες εισόδου σε περιοχές που συνορεύουν με την Κίνα είναι πολύ πιο εύκολες, ενθαρρύνοντας τον ταξιδιώτη να μην προτιμήσει την ΤΑR. 

Από τις ωραιότερες εμπειρίες ήταν για μας και μία από τις 3 μεγαλύτερες και πιο ιερές λίμνες του Θιβέτ, η λίμνη Yamdrok, σε υψόμετρο 4.441μέτρων, με πάνω από 70 χλμ έκταση και περιτριγυρισμένη από χιονισμένες κορυφές. 

Αξίζει επίσης μία επίσκεψη στο μοναστήρι Rongbuk στα 4.980μ, όπου διανυκτερεύουν οι αποστολές του Everest –μία τρομακτική εμπειρία να είσαι σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλαιο Έβερεστ! Η στρατιωτική παρουσία του κινεζικού στρατού μπορεί να δημιουργήσει απρόοπτα, με τη δυνατότητα αναίρεσης των αδειών μετακίνησης, ανά πάσα στιγμή!

Φυσικά θα πρέπει να περιμένει κανείς και διάφορα… παράδοξα, οσφρητικά εν προκειμένω, όπως ήταν η μυρωδιά του "εξωτικού" βουτύρου του θιβετιανού yak, ενός είδους βουβαλιού, από το οποίο νομίζω φτιάχνουν από κεριά μέχρι εδέσματα. Ορκίζομαι ότι μόνο στο Θιβέτ θα μπορούσε να συνηθίσει κάποιος αυτή τη μυρωδιά. Ακόμα μας θαυμάζω για αυτό…

Αν υπάρχει κάτι που αναπολώ περισσότερο από όλα τα άλλα, είναι η ταπεινότητα που νιώθεις σαν άνθρωπος, πράγμα που μας έφερε ακόμα πιο κοντά τη μία στην άλλη. Το ταξίδι αυτό δοκίμασε τις ψυχικές αλλά και τις σωματικές αντοχές μας, από την πρώτη κιόλας στιγμή, με τη συνεχή έλλειψη οξυγόνου μέχρι να ολοκληρωθεί ο εγκλιματισμός με το υψόμετρο. Αναπολώ τη συνειδητοποίηση του πόσο τραγικά ασήμαντοι είμαστε, που σε κυριεύει όταν αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι όντως στην άκρη του κόσμου. Μακριά από τα πάντα. Σε μία μεγαλειώδη φύση (που βεβαίως φροντίζουμε επιμελώς να καταστρέφουμε ως επισκέπτες). 

Αισθάνομαι κατακλυσμικά τυχερή για αυτή την επίσκεψη στο Θιβέτ. Τόσο, που αισθάνομαι άβολα. Σε μία εποχή που ο πλανήτης στερείται το προνόμιο της  ελεύθερης κυκλοφορίας και το να βγεις μία βόλτα στην γειτονιά σου είναι το πιο συναρπαστικό στιγμιότυπο της καθημερινότητάς σου, ψιθυρίζω με ευγνωμοσύνη στον εαυτό μου ότι πρόλαβα να ζήσω κάτι το τόσο μοναδικό.  

Μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα ότι το Θιβέτ, και ιδιαίτερα το αυτόνομο κομμάτι του, κατακτά πρώτα την ψυχή σου και έπειτα το μυαλό σου. Σε βάζει σε μία αναμέτρηση με το ποιος ήσουν όταν έφτασες και με τι εικόνες και σκέψεις το αφήνεις πίσω σου. Σου μεταδίδει μία ενέργεια που στην αρχή δεν ξέρεις πώς να την ερμηνεύσεις, πώς να τη διαχειριστείς. Όταν, μετά το πρώτο σάστισμα, αγκαλιάσεις αυτό που σου συμβαίνει κι απλά ανοίξεις διάπλατα τον εαυτό σου και το αφήσεις να συμβεί, θα αισθάνεσαι αυτού του είδους τη μαγεία για χρόνια. Και όταν θα χάνεσαι στην ένταση και τη φθορά της καθημερινότητας, θα έρχεται να σου θυμίζει πως τίποτα δεν είναι ο άνθρωπος χωρίς το καταφύγιο της φύσης και της ανθρώπινης επαφής.

[ritsmas]

Τράπεζες σε κρίση / To νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Παπαδογιάννη

Μέσα σε 100 σελίδες αποκτάς μια εικόνα όσων έχουν συμβεί στο διεθνές και εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Mε τον τρόπο που είναι γραμμένο θα μπορούσε να είναι ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται χρονικά μέσα από το πέρασμα των αιώνων και φθάνει μέχρι το σήμερα. Ο «ήρωας» του μυθιστορήματος περνάει από διάφορες φάσεις: ευημερίας, ανέχειας, μεγάλης δύναμης αλλά και κινδύνου να αφανιστεί. Στο νέο βιβλίο του…

[maxmaggr]

22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: 15 συμμετοχές με ελληνικό ενδιαφέρον

Σχεδόν ένα χρόνο μετά το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης η διοίκηση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποφάσισε να αναβάλλει το 22ο Φεστιβάλ (λόγω κορονοϊού, φυσικά). Τελικά, το ΦΝΘ θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά από την Τρίτη 19 Μαΐου έως την Πέμπτη 28 Μαΐου, δίνοντας την ευκαιρία στους σινεφίλ να παρακολουθήσουν δωρεάν ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ από διάφορες χώρες. Κάθε ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο για 400 θεάσεις σε χρήστες αποκλειστικά από την Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει γιατί το ΦΚΘ ηγείται μιας διεθνούς πρωτοβουλίας για την καθιέρωση του γεωγραφικού περιορισμού των προβολών στις online φεστιβαλικές διοργανώσεις, έτσι ώστε να προστατεύονται τόσο οι ταινίες όσο και τα φεστιβάλ. Διαβάζοντας το πρόγραμμα του 22ου ΦΝΘ, βλέπουμε ότι προβάλλονται ντοκιμαντέρ που μας θυμίζουν τη λέξη ανθρωπιά, ενώ ασχολούνται με σημαντικά θέματα του σήμερα: το περιβάλλον, τη μετανάστευση, την επιστήμη και την τεχνολογία κ.α. Ανάμεσα στις ταινίες συναντάμε και 77 ελληνικά ντοκιμαντέρ, μικρού και μεγάλου μήκους, τα οποία προβάλλονται τόσο στα τρία Διεθνή Διαγωνιστικά Τμήματα (Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους, Newcomers, Film Forward) όσο και στα τμήματα Ανοιχτοί Ορίζοντες, Πλατφόρμα και Από οθόνη σε Οθόνη. Και αφού τα ντοκιμαντέρ στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι πολλά και ο χρόνος λίγος, προτείνουμε 15 από τα 77 που μας τράβηξαν την προσοχή. 1.  1000 τ.μ. χρόνου (2019) της Μάρως Αναστοπούλου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Η Αναστοπούλου παρακολουθεί μια αρχαιολογικής ανασκαφή στο Γεράκι Λακωνίας και δείχνει πώς η τοπική κοινότητα συνδέεται με το παρελθόν της. Η ταινία έχει την υποστήριξη του Ολλανδικού Ινστιτούτου της Αθήνας. 2. Agora II-Δεσμώτες (2020) του Γιώργου Αυγερόπουλου

Πηγή εικόνας: m.myfim.gr 6 χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ Αγορά-Από τη Δημοκρατία στις Αγορές, ο Αυγερόπουλος επανέρχεται στο προσκήνιο με το άτυπο σίκουελ του. Εδώ καταπιάνεται με τα πέντε τελευταία χρόνια της ελληνικής πραγματικότητας/κρίσης (2015-2019), έχοντας στο μυαλό του το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης. 3. In-Mates (2019) των Ιάκωβου Πανουργιά και Νίκου Βούλγαρη

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το ντοκιμαντέρ είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε από τη συνεργασία ανάμεσα στο RISE TV και την οργάνωση Save a Greek Stray. Η τελευταία πραγματοποιεί το καινοτόμο πρόγραμμα Saved by a Greek Stray και εμείς, χάρη στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, θα δούμε τη σχέση που αναπτύσσονται ανάμεσα στους σκύλους και τις κρατούμενες στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα στη Θήβα. 4. Βαβέλ-Από την σιωπή στην έκρηξη (2019) του Μελέτη Μοίρα

Πηγή εικόνας: vimeo.com Η Βαβέλ ήταν το κόμικ που κυκλοφορούσε απ΄το 1981 (τη χρονιά του ΠΑΣΟΚ δηλαδή) μέχρι το 2008, και φιλοξένησε σπουδαίους σκιτσογράφους ανά τα χρόνια. Αν δεν την ξέρεις, ρώτα τον μεγαλύτερο ξάδερφο, αυτός θα ξέρει σίγουρα ότι ήταν το περιοδικό που έμαθε στον Έλληνα ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο για παιδιά. Και επειδή αγαπάμε την Ένατη Τέχνη και είμαστε και λίγο ρετρολάγνοι, περιμένουμε πώς και πώς αυτό το ντοκιμαντέρ. 5. Η μουσική των πραγμάτων (2020) του Μένιου Καραγιάννη

Πηγή εικόνας: vimeo.com Τρεις άνθρωποι, ένας μουσικός, ένας ξυλουργός κι ένας φωτογράφος, μάς αφήνουν να μπούμε στον προσωπικό τους κόσμο ενώ μάς αποκαλύπτουν πτυχές τις δουλειάς τους. Τα λόγια μπορεί να λείπουν, όχι όμως και οι εικόνες, οι ήχοι και η μουσική. 6. Καλημέρα κύριε Φώτη (2019) της Δήμητρας Κουζή

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μάς συστήνει τον κύριο Φώτη Ψυχάρη, δάσκαλο -εδώ και 30 χρόνια- στο 54ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στην Πλατεία Βάθη. Η τάξη που διδάσκει είναι πολυφυλετική, όπως και η ίδια η γειτονιά, και ο κύριος Φώτης καταφεύγει στην τέχνη και το θέατρο για να δημιουργήσει κοινό γλωσσικό και πολιτιστικό κώδικα. Από τις πιο επίκαιρες ταινίες όσον αφορά τα ελληνικά δεδομένα. 7. Κινούμενη άμμος/Τόπος (2019) των Φλώρου Φλωρίδη και Jeanine Meerapfel

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Με την Τεχνητή Νοημοσύνη να έχει αγκαλιάσει διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας, το ντοκιμαντέρ εξετάζει πώς η πρόοδος της τεχνολογίας αποικίζει την ανθρώπινη ύπαρξη και επηρεάζει σημαντικά την ισορροπία μεταξύ των διάφορων πτυχών της ζωής. 8. Ο νέος δρόμος του πλαστικού (2019) των Άγγελου Τσαούση και Μυρτώς Παπαδοπούλου

Πηγή εικόνας: elculture.gr Τα σύνορα μεταξύ Κίνας και Τατζικιστάν έχουν ανοίξει, ο Δρόμος του Μεταξιού έχει ανακατασκευαστεί, και ο Νταβλάτ, ένας Τατζίκος έμπορος και πατέρας τριών παιδιών, ζει από την αγορά και το εμπόριο κινεζικών προϊόντων. Η φωτογράφος Μυρτώ Παπαδοπούλου και ο Άγγελος Τσαούσης, μέσα απ' αυτή την ιστορία, καταγράφουν και διηγούνται τις κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις στην περιοχή. 9. Οι υφάντρες (2020) του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το 1963 η ΙΜ, μια σουηδική φιλανθρωπική οργάνωση με σύνθημα "βοήθεια για αυτοβοήθεια", ιδρύει στη Βλάστη Κοζάνης ένα πρότυπο κέντρο υφαντικής. Η Χούντα προσπάθησε να το κλείσει, όμως αυτό το διαπολιτισμικό εγχείρημα θα αντέξει 25 χρόνια και θα στηρίξει τις γυναίκες της περιοχής αλλά και τον ίδιο τον τόπο. Το 22ο Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στρέφει την προσοχή του και στην ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου. 10. St. Viniri-Το ιερό δάσος της Αγίας Παρασκευής (2019) της Κωνσταντίνας Μεσσήνη

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το δάσος της Αγίας Παρασκευής στη Βωβούσα στο Ανατολικό Ζαγόρι είναι ένα από τα εναπομείναντα ιερά δάση. Οι ιστορίες και οι μύθοι που αποτελούν την προφορική παράδοση του χωριού μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένας θρύλος γύρω από το δάσος. Σύμφωνα με τον θρύλο, αν πειραχτεί οτιδήποτε θα υπάρξουν καταστροφικές συνέπειες. 11. Ρωμανιώτες, οι Έλληνες Εβραίοι των Ιωαννίνων (2019) των Ανιές Σκλάβου και Στέλιου Τατάκη

Πηγή εικόνας: typos-i.gr Οι Ρωμανιώτες είναι η ελληνική εβραϊκή κοινότητα που αποτελεί μέρος του πολιτισμού της πόλης των Ιωαννίνων από τα βυζαντινά χρόνια και που κινδύνευσε να αφανιστεί κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και την αλληλεπίδρασή τους με τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους. 12. Σιγή ιχθύος (2019) των Θοδωρή Χονδρογιάννου και Ανδρέα Λουκάκου

Πηγή εικόνας: vimeo.com Η υπεραλίευση είναι ένα απ' τα πιο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας και το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης φαίνεται να το (ανα)γνωρίζει αυτό. Η ΕΕ έθεσε ως στόχο το τέλος της υπεραλίευσης το αργότερο μέχρι το 2020, όμως η Μεσόγειος είναι η πλέον υπεραλιευμένη θάλασσα στον πλανήτη, αφού πάνω από 60% των αποθεμάτων της υπεραλιεύεται. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά πώς το φαινόμενο αυτό επηρεάζει τη ζωή των ψαράδων της περιοχές. 13. Υπέρ εστιών-μια ταινία για το βιβλιοπωλείο των αστέγων (2019) του Ξενοφώντα Αγγελόπουλου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την προσπάθεια του Λεωνίδα Κουρσούμη, ο οποίος έμεινε άνεργος και άστεγος λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί, να στήσει μαζί με άλλους δύο άστεγους ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς το παρόν, αυτή η πρωτοπόρα επιχείρηση στεγάζεται σ' ένα κτίριο της Πειραιώς 132, δίπλα από το Μουσείο Μπενάκη, και εδώ και ένα χρόνο έχει κερδίσει την υποστήριξη του κόσμου. 14. Κλεονίκη (2019) της Άννας Αντωνοπούλου 

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Η υπεραιωνόβια Κλεονίκη μένει μαζί με δύο από τα οχτώ παιδιά της στα βουνά της Ευρυτανίας, ενώ τραγουδάει και λέει ιστορίες από το παρελθόν. Όλοι μαζί περιμένουν το πανηγύρι του Σωτήρος για να δουν το χωριό τους να ζωντανεύει. 15. Πήγα, είδα , άκουσα (2020) της Μαίρης Μπουλή

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Μπορεί ένας τυφλός να δει την Ακρόπολη; Τα μουσεία της χώρας μας είναι προσβάσιμα σε όλους; Αυτά και άλλα ερωτήματα απασχολούν τη Μαίρη Μπουλή η οποία δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ για το ζήτημα της προσβασιμότητας και το πώς βιώνουν τα άτομα με αναπηρία την ελληνική πραγματικότητα. Ήταν δύσκολο να επιλέξουμε μόνο 15 ντοκιμαντέρ μιας και όλα είναι ένα κι ένα. Μιλάνε για θέματα που απασχολούν την κοινωνία του σ��μερα θέτοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στο επίκεντρό τους. Ένα είναι σίγουρο: ότι το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τολμάει. Ανεβαίνει online σε μια δύσκολη περίοδο, δίνοντας μια ανάσα στους σινεφίλ. Και δίνει και την ευκαιρία να το δουν άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες ν' ανέβουν στο Βορρά, όπως η γράφουσα, και μάλιστα δωρεάν. Αυτό που μένει να δούμε είναι πώς θα τα πάει. Ραντεβού στους υπολογιστές φέτος, λοιπόν, όχι με τραγιάσκες και φουλάρια αλλά μάλλον με κοντομάνικα και σαγιονάρες. Read the full article

[maxmaggreece]

22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: 15 συμμετοχές με ελληνικό ενδιαφέρον

Σχεδόν ένα χρόνο μετά το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης η διοίκηση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποφάσισε να αναβάλλει το 22ο Φεστιβάλ (λόγω κορονοϊού, φυσικά). Τελικά, το ΦΝΘ θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά από την Τρίτη 19 Μαΐου έως την Πέμπτη 28 Μαΐου, δίνοντας την ευκαιρία στους σινεφίλ να παρακολουθήσουν δωρεάν ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ από διάφορες χώρες. Κάθε ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο για 400 θεάσεις σε χρήστες αποκλειστικά από την Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει γιατί το ΦΚΘ ηγείται μιας διεθνούς πρωτοβουλίας για την καθιέρωση του γεωγραφικού περιορισμού των προβολών στις online φεστιβαλικές διοργανώσεις, έτσι ώστε να προστατεύονται τόσο οι ταινίες όσο και τα φεστιβάλ. Διαβάζοντας το πρόγραμμα του 22ου ΦΝΘ, βλέπουμε ότι προβάλλονται ντοκιμαντέρ που μας θυμίζουν τη λέξη ανθρωπιά, ενώ ασχολούνται με σημαντικά θέματα του σήμερα: το περιβάλλον, τη μετανάστευση, την επιστήμη και την τεχνολογία κ.α. Ανάμεσα στις ταινίες συναντάμε και 77 ελληνικά ντοκιμαντέρ, μικρού και μεγάλου μήκους, τα οποία προβάλλονται τόσο στα τρία Διεθνή Διαγωνιστικά Τμήματα (Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους, Newcomers, Film Forward) όσο και στα τμήματα Ανοιχτοί Ορίζοντες, Πλατφόρμα και Από οθόνη σε Οθόνη. Και αφού τα ντοκιμαντέρ στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι πολλά και ο χρόνος λίγος, προτείνουμε 15 από τα 77 που μας τράβηξαν την προσοχή. 1.  1000 τ.μ. χρόνου (2019) της Μάρως Αναστοπούλου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Η Αναστοπούλου παρακολουθεί μια αρχαιολογικής ανασκαφή στο Γεράκι Λακωνίας και δείχνει πώς η τοπική κοινότητα συνδέεται με το παρελθόν της. Η ταινία έχει την υποστήριξη του Ολλανδικού Ινστιτούτου της Αθήνας. 2. Agora II-Δεσμώτες (2020) του Γιώργου Αυγερόπουλου

Πηγή εικόνας: m.myfim.gr 6 χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ Αγορά-Από τη Δημοκρατία στις Αγορές, ο Αυγερόπουλος επανέρχεται στο προσκήνιο με το άτυπο σίκουελ του. Εδώ καταπιάνεται με τα πέντε τελευταία χρόνια της ελληνικής πραγματικότητας/κρίσης (2015-2019), έχοντας στο μυαλό του το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης. 3. In-Mates (2019) των Ιάκωβου Πανουργιά και Νίκου Βούλγαρη

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το ντοκιμαντέρ είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε από τη συνεργασία ανάμεσα στο RISE TV και την οργάνωση Save a Greek Stray. Η τελευταία πραγματοποιεί το καινοτόμο πρόγραμμα Saved by a Greek Stray και εμείς, χάρη στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, θα δούμε τη σχέση που αναπτύσσονται ανάμεσα στους σκύλους και τις κρατούμενες στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα στη Θήβα. 4. Βαβέλ-Από την σιωπή στην έκρηξη (2019) του Μελέτη Μοίρα

Πηγή εικόνας: vimeo.com Η Βαβέλ ήταν το κόμικ που κυκλοφορούσε απ΄το 1981 (τη χρονιά του ΠΑΣΟΚ δηλαδή) μέχρι το 2008, και φιλοξένησε σπουδαίους σκιτσογράφους ανά τα χρόνια. Αν δεν την ξέρεις, ρώτα τον μεγαλύτερο ξάδερφο, αυτός θα ξέρει σίγουρα ότι ήταν το περιοδικό που έμαθε στον Έλληνα ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο για παιδιά. Και επειδή αγαπάμε την Ένατη Τέχνη και είμαστε και λίγο ρετρολάγνοι, περιμένουμε πώς και πώς αυτό το ντοκιμαντέρ. 5. Η μουσική των πραγμάτων (2020) του Μένιου Καραγιάννη

Πηγή εικόνας: vimeo.com Τρεις άνθρωποι, ένας μουσικός, ένας ξυλουργός κι ένας φωτογράφος, μάς αφήνουν να μπούμε στον προσωπικό τους κόσμο ενώ μάς αποκαλύπτουν πτυχές τις δουλειάς τους. Τα λόγια μπορεί να λείπουν, όχι όμως και οι εικόνες, οι ήχοι και η μουσική. 6. Καλημέρα κύριε Φώτη (2019) της Δήμητρας Κουζή

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μάς συστήνει τον κύριο Φώτη Ψυχάρη, δάσκαλο -εδώ και 30 χρόνια- στο 54ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στην Πλατεία Βάθη. Η τάξη που διδάσκει είναι πολυφυλετική, όπως και η ίδια η γειτονιά, και ο κύριος Φώτης καταφεύγει στην τέχνη και το θέατρο για να δημιουργήσει κοινό γλωσσικό και πολιτιστικό κώδικα. Από τις πιο επίκαιρες ταινίες όσον αφορά τα ελληνικά δεδομένα. 7. Κινούμενη άμμος/Τόπος (2019) των Φλώρου Φλωρίδη και Jeanine Meerapfel

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Με την Τεχνητή Νοημοσύνη να έχει αγκαλιάσει διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας, το ντοκιμαντέρ εξετάζει πώς η πρόοδος της τεχνολογίας αποικίζει την ανθρώπινη ύπαρξη και επηρεάζει σημαντικά την ισορροπία μεταξύ των διάφορων πτυχών της ζωής. 8. Ο νέος δρόμος του πλαστικού (2019) των Άγγελου Τσαούση και Μυρτώς Παπαδοπούλου

Πηγή εικόνας: elculture.gr Τα σύνορα μεταξύ Κίνας και Τατζικιστάν έχουν ανοίξει, ο Δρόμος του Μεταξιού έχει ανακατασκευαστεί, και ο Νταβλάτ, ένας Τατζίκος έμπορος και πατέρας τριών παιδιών, ζει από την αγορά και το εμπόριο κινεζικών προϊόντων. Η φωτογράφος Μυρτώ Παπαδοπούλου και ο Άγγελος Τσαούσης, μέσα απ' αυτή την ιστορία, καταγράφουν και διηγούνται τις κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις στην περιοχή. 9. Οι υφάντρες (2020) του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το 1963 η ΙΜ, μια σουηδική φιλανθρωπική οργάνωση με σύνθημα "βοήθεια για αυτοβοήθεια", ιδρύει στη Βλάστη Κοζάνης ένα πρότυπο κέντρο υφαντικής. Η Χούντα προσπάθησε να το κλείσει, όμως αυτό το διαπολιτισμικό εγχείρημα θα αντέξει 25 χρόνια και θα στηρίξει τις γυναίκες της περιοχής αλλά και τον ίδιο τον τόπο. Το 22ο Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στρέφει την προσοχή του και στην ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου. 10. St. Viniri-Το ιερό δάσος της Αγίας Παρασκευής (2019) της Κωνσταντίνας Μεσσήνη

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το δάσος της Αγίας Παρασκευής στη Βωβούσα στο Ανατολικό Ζαγόρι είναι ένα από τα εναπομείναντα ιερά δάση. Οι ιστορίες και οι μύθοι που αποτελούν την προφορική παράδοση του χωριού μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένας θρύλος γύρω από το δάσος. Σύμφωνα με τον θρύλο, αν πειραχτεί οτιδήποτε θα υπάρξουν καταστροφικές συνέπειες. 11. Ρωμανιώτες, οι Έλληνες Εβραίοι των Ιωαννίνων (2019) των Ανιές Σκλάβου και Στέλιου Τατάκη

Πηγή εικόνας: typos-i.gr Οι Ρωμανιώτες είναι η ελληνική εβραϊκή κοινότητα που αποτελεί μέρος του πολιτισμού της πόλης των Ιωαννίνων από τα βυζαντινά χρόνια και που κινδύνευσε να αφανιστεί κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και την αλληλεπίδρασή τους με τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους. 12. Σιγή ιχθύος (2019) των Θοδωρή Χονδρογιάννου και Ανδρέα Λουκάκου

Πηγή εικόνας: vimeo.com Η υπεραλίευση είναι ένα απ' τα πιο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας και το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης φαίνεται να το (ανα)γνωρίζει αυτό. Η ΕΕ έθεσε ως στόχο το τέλος της υπεραλίευσης το αργότερο μέχρι το 2020, όμως η Μεσόγειος είναι η πλέον υπεραλιευμένη θάλασσα στον πλανήτη, αφού πάνω από 60% των αποθεμάτων της υπεραλιεύεται. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά πώς το φαινόμενο αυτό επηρεάζει τη ζωή των ψαράδων της περιοχές. 13. Υπέρ εστιών-μια ταινία για το βιβλιοπωλείο των αστέγων (2019) του Ξενοφώντα Αγγελόπουλου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την προσπάθεια του Λεωνίδα Κουρσούμη, ο οποίος έμεινε άνεργος και άστεγος λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί, να στήσει μαζί με άλλους δύο άστεγους ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς το παρόν, αυτή η πρωτοπόρα επιχείρηση στεγάζεται σ' ένα κτίριο της Πειραιώς 132, δίπλα από το Μουσείο Μπενάκη, και εδώ και ένα χρόνο έχει κερδίσει την υποστήριξη του κόσμου. 14. Κλεονίκη (2019) της Άννας Αντωνοπούλου 

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Η υπεραιωνόβια Κλεονίκη μένει μαζί με δύο από τα οχτώ παιδιά της στα βουνά της Ευρυτανίας, ενώ τραγουδάει και λέει ιστορίες από το παρελθόν. Όλοι μαζί περιμένουν το πανηγύρι του Σωτήρος για να δουν το χωριό τους να ζωντανεύει. 15. Πήγα, είδα , άκουσα (2020) της Μαίρης Μπουλή

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Μπορεί ένας τυφλός να δει την Ακρόπολη; Τα μουσεία της χώρας μας είναι προσβάσιμα σε όλους; Αυτά και άλλα ερωτήματα απασχολούν τη Μαίρη Μπουλή η οποία δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ για το ζήτημα της προσβασιμότητας και το πώς βιώνουν τα άτομα με αναπηρία την ελληνική πραγματικότητα. Ήταν δύσκολο να επιλέξουμε μόνο 15 ντοκιμαντέρ μιας και όλα είναι ένα κι ένα. Μιλάνε για θέματα που απασχολούν την κοινωνία του σήμερα θέτοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στο επίκεντρό τους. Ένα είναι σίγουρο: ότι το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τολμάει. Ανεβαίνει online σε μια δύσκολη περίοδο, δίνοντας μια ανάσα στους σινεφίλ. Και δίνει και την ευκαιρία να το δουν άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες ν' ανέβουν στο Βορρά, όπως η γράφουσα, και μάλιστα δωρεάν. Αυτό που μένει να δούμε είναι πώς θα τα πάει. Ραντεβού στους υπολογιστές φέτος, λοιπόν, όχι με τραγιάσκες και φουλάρια αλλά μάλλον με κοντομάνικα και σαγιονάρες. Read the full article

[our-har-world]

Τώρα από τα λίγα που ξέρω η μετάδοση ασθενειών από τη Θεία Κοινωνία αν συνέβαινε τότε θα είχαμε αφανιστεί εμείς οι Ορθόδοξοι.

  Από τα φοιτητικά μου χρόνια προσπαθώ, μεταξύ άλλων, ένα πράγμα. Να μην συγχέω τα θέματα πίστεως με ζητήματα επιστήμης. Να μην τα αναλύω προσπαθών��ας να αποδείξω τα αναπόδεικτα και να τα τεκμηριώσω με επιστημονικές πρακτικές. Είναι και ανώφελο και εσφαλμένο. Διότι το υπέρλογο της πίστεως δεν εμπίπτει στο πλαίσιο της λογικής του πειράματος.

Άλλωστε η ομολογία της πίστεως αποκαλύπτεται κυρίως με…