#και απλώς

[mousmoula]

επιστρέφω στην δουλειά αύριο ❤️ θα γράψω άλλες 30.000 λέξεις αυτή την εβδομάδα ❤️ γιουπι ❤️

[alalumin]

Δεν σε έκοβα για καταληψία 🤨

Ήταν μια φορά, ήμουν peer pressured 😔 Αλλά είχαμε semi καλό λόγο υπόσχομαι

[oasatelematics]

I might be experiencing a mild depressive episode 👍

[akyro-den-emeine-tipota]

Υπάρχει μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στο�� φεμινισμό και τον μισανδρισμό που οι περισσότερες από εσάς δεν έχετε ιδέα πότε περάσατε.

[allo-frouto]

Μπορείς να το ανεβάσεις αν σου άρεσε. Το έγραψα για μία κοπέλα που ήμασταν μαζί 7 χρόνια και την έχασα επειδή δεν ήξερα ποίος ήμουν...

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ακόμα και αν δεν ξανασυναντηθούν οι δρόμοι σας, ήταν ένα μάθημα για σένα πέρα από εμπειρία ζωής και είμαι σίγουρη πως ήσουν και για εκείνη μία ανάσα ευτυχίας. Αν είναι γραφτό να είστε μαζί, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σας χωρίσει.

[yldzhll]

Απλώς θα βρίζω και θα περάσω Δεν είμαι ευγνώμων σε κανέναν Δεν θα έχω ποτέ δουλειά #YLDZHLL# #port39#χωριό

Dümdüz söver geçerim

Kimseye minnetim olmaz

İşim hiç olmazzzz

#YLDZHLL #

#liman39#köy

[psychotiko-epeisodio]

Σου ζητούσα μονάχα μια βόλτα ως το κέντρο,

να περιπλανηθουμε ανάμεσα σε άγνωστους,

να ακούσουμε λιγάκι μουσική και να φάμε τόσο πολύ που να μην μπορούμε να σηκωθούμε από την καρέκλα.

Να ζηλεύω που σε κοιτάνε καθώς προχωράμε μαζί,

και ταυτόχρονα να υπερηφανευομαι γιατί είμαι εγώ αυτή που σ'εχω.

Ήθελα μόνο μέρες χαρμοσυνες και καλά μαντάτα,

ήθελα να μου γελάς και να σου γνεφω κοιτώντας σε.

Να μπορώ να σου αφηγηθω το ποια ήμουν πρώτου σε γνωρίσω,

χωρίς να φοβάμαι πως θα με παρεξηγήσεις.

Ήθελα να με φλερτάρεις με κάθε ευκαιρία και εγώ να σ'το ανταπωδιδω.

Ήθελα να μ'αγαπας με τρόπο ποιητικό,

και να μου δίνεις έμπνευση για να σου γράφω.

Και 'κείνη η βολτα που τόσο ήθελα,

Και τα γράμματα που δεν σου έγραψα,

Δεν ήταν ότι ζητούσα πολλά.

Δεν μπορούσες απλώς να μου τα δώσεις.

[kalokairistoxwrio]

Και εκείνη τη στιγμή πάσχιζα να κρατήσω το τηλέφωνο ανοιχτό.

Όχι γιατί είχα κάτι να σου πω. Αντιθέτως. Δεν είχα τίποτα. Είχα ξεμείνει από λέξεις.

Απλώς ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ακούσω.

Και ήθελα να κρατήσει λίγο παραπάνω.

[loulouditouheimona]

Μελωδίες μπλεγμένες από ανοιχτά παράθυρα, μικρά καφέ και μουσικούς του δρόμου. Σε κάποιους θα δώσεις χρήματα, σε άλλους ένα χαμόγελο, σε κάθε περίπτωση θα στο ανταποδώσουν με μια αφιέρωση. Κόσμος περνά και χάνεται, μα δεν προσπερνά. Αγκαλιασμένα ζευγάρια, γονείς που κρατούν απ’ το χέρι τα παιδιά τους. Κάποιοι έχουν συγκεκριμένο προορισμό, άλλοι απλώς περιπλανιούνται.Κάπου στο Θησείο, κάποιοι θα χαζεύουν τον ηλεκτρικό, άλλοι την Ακρόπολη. Κάποιοι θα περιμένουν την παρέα τους κι άλλοι θα την βρουν εκεί. Κάποιοι μοιράζουν τα πρώτα τους φιλιά κι άλλοι χαχανίζουν με φίλους, τρώγοντα παγωτό χωνάκι.Κι ύστερα, παίζει εκείνη η λατέρνα κι όλα παγώνουν. Νοσταλγία κι αναμνήσεις, πάλι ταξίδι πίσω στο χρόνο. Να ξυπνάς το πρωί και να την ακούς, ή ακόμη καλύτερη να σε ξυπνάει εκείνη. Δύο κούπες καφέ κι αγνάντεμα απ’ το παράθυρο. Σαν παλιά ελληνική ταινία, τόσο ονειρικά. Αυτή η μελωδία διαχρονικά κουβαλά την ίδια αίσθηση, την ίδια νοσταλγική ομορφιά.Η Πλάκα και το Θησείο θυμίζουν ακόμα παλιούς καιρούς, ρομαντικούς, γνήσιους. Τουρίστες και ντόπιοι μπλέκονται καθημερινά κι έστω και για λίγο χαλαρώνουν ρυθμούς για να απολαύσουν τη μαγεία του σκηνικού. Ένας ερωτισμός που απογειώνεται, ειδικά τη νύχτα.Κι είναι και το πολυσύχναστο Μοναστηράκι, η καρδιά του κέντρου, το μέρος που αποτελεί την αρχή και το τέλος της βόλτας σου. Εκεί θα συναντήσεις από έφηβους που βγήκαν για το πρώτο τους ραντεβού μέχρι ηλικιωμένα ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι, ο κύκλος της ζωής. Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο κι όλες τις φυλές να συνυπάρχουν, να χαμογελούν, να τραγουδούν παρέα. Κανένα εμπόδιο η διαφορετικότητα, καμία διάκριση, ένα μεγάλο πολυπολιτισμικό πάρτι.Θα σεργιανίσεις στους πάγκους και τα τουριστικά μαγαζάκια, ρούχα, παπούτσια αξεσουάρ, μπουτίκ ομάδων, όλα θα τα βρεις εκεί γύρω. Στα παλαιοπωλεία στα στενά θα πετύχεις από σπάνιες εκδόσεις ως γραφομηχανές κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς,Κι αν πεινάσεις; Θα σε οδηγήσει η μυρωδιά. Λιχουδιές είτε κλασικές, είτε που είτε δεν είχες γευτεί ξανά, είτε έψαχνες καιρό κι έπαιζες σπαζοκεφαλιά στα δρομάκια μέχρι να τις βρεις. Αλμυρά, γλυκά, καφέδες, χυμοί κι εκείνες οι ταράτσες που σε περιμένουν για να χορτάσουν και τα μάτια σου πέρα απ’ το στομάχι σου.Παντού γύρω σου υπάρχει ομορφιά, αρκεί να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά για να την δεις και να την νιώσεις. Καραδοκεί παντού, σε στενά, σε μελωδίες, σε ανθρώπους και κυρίως υπάρχει μέσα μας. 🫠♥️

[mousmoula]

.

[alalumin]

"Vindication"

Όπου ο Παυρινός βλέπει το όραμα της Ελευθερίας να τον περιφρονεί τη τελευταία στιγμή. Close up under the cut γιατί λατρεύω πως βγήκε

[darkside-cookies]

συγγνώμη όμορφες κυρίες με βυζιά αλλά σας παρακαλώ δεν θέλω να σας βλέπω στο ντας μου

[prasinoxaos]

ουρλιάζω.

μα μήπως ψιθυρίζω;

ουρλιάζω.

μα μήπως δεν με ακούτε;

ουρλιάζω.

μα μήπως απλώς νομίζω πως δεν είμαι μόνη;

ουρλιάζω.

κλειδωμένη στο κεφάλι σου

όσο και να ουρλιάζεις

κανείς δεν θα σε ακούσει.

ακόμα ένα για εμένα

[ouranos77]

Κουράστηκες ; Γιατί εγώ νομίζω αντέχεις λίγο ακόμα ψυχούλα μου.

Αντέχεις γιατί η ζωή φτιάχτηκε για τους γενναίους, και η φλόγα στα μάτια σου δε μπορεί να κρυφτεί. Απλώς είναι λίγο σκονισμένη…

[allo-frouto]

Μη λυπάσαι αναμενόμενο είναι, την λατρεύω τη Σαλονίκη

Και ποιος δεν την λατρεύει;

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)