#κολλημένη

[christinablueblog]

Είμαι στην καλύτερη κολλημένη μαζί σου και στην χειρότερη ερωτευμένη μαζί σου.

[alalumin]

Αυτό το κλιπ από το "Σατανισμός στα 90s" του Κακού Χαμού ζει rent free in my mind. Θα το εκτυπώσω και θα το κολλήσω στο τοίχο μου (έχω ήδη μια έκδοση που έκανα με μολύβι κολλημένη)

PS βαρέθηκα να ζωγραφίσω το background οπότε απλά έβαλα τη φωτογραφία

[korh-ths-thalassas]

Ακούστε τώρα τι γίνεται..

Ήμουν από μικρή κολλημένη με αυτήν εδώ την εφαρμογή μέρα νύχτα, από εδώ γέλασα, από εδώ έκλαψα, από εδώ γνώρισα κόσμο, κ ερωτεύτηκα.. εδώ ξεκίνησα να γραφω χωρίς να φοβάμαι αν θα κριθώ.

Κάποια στιγμή λοιπόν, ήμουν ευτυχισμενη.. δεν ποναγα πια, δεν έκλαιγα, δεν πάθαινα κρίσεις.. είχα τον ανθρωπο μου. Μια μεγάλη όμορφη υγειής σχεση.

Πέρασα όμως πανεπιστήμιο Αιγαίου, ήρθα Μυτιλήνη. Δεν ήθελα στην αρχή, μα ήρθα. Εδώ με ακολούθησε κ ο άνθρωπος μου, όμως κατάλαβα ότι πλέον ήμουν μαζί του από συνήθεια..

Χώρισα, ξεκίνησα να παθαίνω κρίσης, πήγαινα σχολή, είχα άγχος, έπιασα δουλειά, γνώρισα κόσμο, έκανα φίλους, ξανά ενθουσιάστηκα κ ένιωσα ότι μπορώ κ μόνη μου. Για λίγο καιρό χάθηκα, άλλαξα παρέες, κ κόλλησα με άτομα που δεν περίμενα να κολλήσω. Έκανα πράγματα που δεν περίμενα ποτε να κανω και ένιωσα πως με χάνω. Κρίσεις, άγχος, κλάμα, ποτο, τσιγάρα, γέλια, χορός, πολύ χορός κ ξενυχτι, μεθύσια κ πάλι ένιωθα άδεια.

Κ τότε τον είδα, μια μουντή μέρα χωρίς νόημα κ ψιλόβροχο τον είδα μπροστα μου. Τα ξεχασα όλα κ όλους, τον σκεφτόμουν κ τον έψαχνα αλλά δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά. Όταν τον ξανά είδα πήγα κοντά του με κοίταξε με τα όμορφα μαύρα μάτια του, μου φίλησε το χέρι σα να βγήκαμε από παραμύθι, ζήτησα τα σοσιαλ κ το κινητό του κ έφυγα από το μαγαζί. Στο άλλο μαγαζί με κράτησε στην παρέα μας δίπλα του, όλο το βράδυ μιλούσαμε, γελάγαμε κ πίναμε, με πήγε σπίτι, με φίλησε, κάναμε έναν ερωτα βγαλμένο από μυθιστόρημα, κοιμηθήκαμε κ την επόμενη εγώ έφυγα για Αθήνα.

10 μέρες μακριά μιλούσαμε ασταμάτητα. Τον ήθελα. Το ήξερα ότι την είχα πατήσει. 3 χρόνια μετά από μια μεγάλη σχεση, ρουτίνα, χωρισμό, κρίσεις κ κλάμα, το ένιωσα ξανά.. ένιωσα τις πεταλούδες στο στομάχι μου.. τον ήθελα. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο νησί που μου χάρισε μια νέα οικογένεια κ ένα μεγάλο ερωτα. Γύρισα κ από τότε ήμασταν αχώριστοι, ένα βράδυ όπως ήμουν ξαπλωμένη στη αγκαλιά του τον ακουω να με ρωτάει «θα το ζήσουμε;» Τον κοιταω, χαμογελάω κ του γνέφω καταφατικά, «οι 2 μας;» με ρωτάει, «μόνο εγώ κ εσυ» του λέω κ χαμογελάω.

Το επόμενο βράδυ, τον άκουσα να μου λέει πως είναι ερωτευμένος μαζί μου κ έτσι οι πεταλούδες στο στομάχι μου άρχισαν να φτερουγίζουν κ να χορεύουν σαν τρελές.

«Είμαι ερωτευμένη μαζί σου» του είπα με δάκρυα χαράς στα μάτια. Και από τότε όλες οι τρέλες, όλα τα γέλια, όλα τα ποτά κ τα ξενύχτια είχαν νόημα, και αυτό γιατί ήταν αυτός.

Οι κρίσεις που πάθαινα καθημερινά εξαφανίστηκαν, ήμουν ξανά ευτυχισμένη, ολοκληρωμένη, είχα ότι ήθελα κ με το παραπάνω..

Μέσα σε 1 μήνα συνειδητοποίησα πως τον αγαπώ, το πιο τρελό κ όμορφο ταξίδι της ζωής μου με οδήγησε εδώ που είμαι.. κάθε λεπτό μακριά του πονούσε κ κάθε ώρα μαζί του περνούσε σαν λεπτό.. «μόνο εσυ κ εγώ» μου έλεγε «μόνο εμείς οι 2 του απαντούσα». Το ήθελα τόσο πολύ έκανα όνειρα κ έκανε κ αυτός.

Κ ξαφνικά από το 0 στο 100, εξαιτίας μιας παρεξήγησης, μιας κοπέλας από το παρελθόν του που θεώρησε σωστό να μπει στη μέση κ να επαναφέρει ότι έχει ειπωθεί μεταξύ τους, τον είδα να κοπανάει την πόρτα του σπιτιού κ να μου λέει «τα λέμε καλά να περνάς». Έτσι απλά, σαν να είχαμε μια απλή σχεση, θέλει διάλειμμα κ εγώ θα του το δώσω.. βγήκα ο φταίχτης σε ένα παιχνίδι άλλης χωρίς να μπορώ να βρω το δίκιο μου. Τον άκουσα να μου λέει πως δεν με εμπιστεύεται.. κλαιω κ πονάω, δεν τρώω κ αν φάω κανω εμετό. Έπαθα κρίση 1 μήνα μετά την τελευταία.

Κ κάπως έτσι είμαι ξανά εδώ.. σχεδόν ένα χρόνο μετά, ξανά γραφω γιατί ο πόνος, μου ξανά συστήθηκε με άλλο όνομα αυτή τη φορά κ εγώ δεν μπορώ να το διαχειριστώ μόνη μου αυτή τη φορά..

Γραφω γιατί ελπίζω ότι οι φίλοι μας έχουν δίκιο, ότι θα ξεχαστεί όλο αυτό κ θα τα καταφέρουμε. Είμαι εδώ γιατί δεν θέλω να τα πω σε αυτόν άρα καπου πρέπει να τα βγαλω όλα αυτά.. τον αγαπάω κ θα περιμένω γιατί χωρίς αυτόν η ζωή μου εδώ θα ήταν όπως η μέρα που τον γνώρισα, μουντή χωρίς νόημα κ με ψιλόβροχο..

[psychotiko-epeisodio]

Και ξέρεις γιατί θυμώνω;Γιατί νιώθω πως κάποιοι από εμάς(οι περισσότεροι) πληρώνουμε τα λάθη των γονιών μας.Ο κρίκος που λένε,το τραύμα που περνάει από γενιά σε γενιά,και καταλήγουμε δυστυχισμένοι από λάθος επιλογές .

Λάθη που ποτέ δεν ήταν δικά μας.Αποφασεις που πήραν οι πριν από εμάς για εμάς.Μπαινουμε σε τοξικές σχέσεις,αδυνατούμε να πιστέψουμε στον εαυτό μας.Αλλοι μεγαλώσαμε μέσα σε μια γυάλα και όταν βγαίνουμε στον έξω κόσμο είμαστε ανίκανοι να τα βγάλουμε πέρα,γιατί φοβόμαστε.Τρομαζουμε με όλα αυτά που βλέπουμε.

Μεγαλώσαμε έχοντας λανθασμένη μετάφραση στο μυαλό μας για το τι σημαίνει αγάπη.Ετσι ούτε να δίνουμε ούτε να πάρουμε μπορούμε.Δεν είναι λυπηρό αυτό;Να αναρωτιέσαι συνεχώς γιατί οι γύρω σου μπορούν να είναι ευτυχισμένοι με τον άνθρωπο τους και εσύ όχι;

Πάντα κάπου εκεί υπάρχει μια φωνή.Μια φωνή που σου λέει ότι δεν θα τα καταφέρεις,ότι δεν είσαι αρκετά καλός πως είσαι ανίκανος.Αυτη η φωνή,είναι η δική τους φωνή που έχει μείνει κολλημένη στο υποσυνείδητο και σε εμποδίζει από το να κάνεις τα ονειρα σου πραγματικότητα.

Υπομένεις κακοποιητικες καταστάσεις,αυτοσαμποταρεσαι και νιώθεις αδύναμος.Αλλα δεν είσαι.Ειναι στο χέρι σου να σπασεις αυτόν τον κρίκο.Οπως και στο δικό μου και στου καθένα.Εκεινοι τόσα ξέρανε και τόσα κάνανε.Μην γίνεις μια από τα ίδια.

Μπορείς να αναζητήσεις βοήθεια στην ψυχοθεραπεία,βοηθάει πολύ.Αν δεις τον εαυτό σου με άλλη οπτική,και τον αγαπήσεις λίγο παραπάνω,θα δεις που θα αρχισεις να ελκεσαι από υγιής ανθρώπους,που θα σέβονται και θα εκτιμούν αυτό που είσαι.

Με αγάπη💜

[daimewdis]

Η ώρα είναι 10 το πρωί, και για να το γράφω προφανώς θα την πέσω σε λίγο λογικά για ύπνο. Αντί προ χθες πήρα κούτα, σήμερα είναι η μισή. Εξακολουθώ και καπνίζω πολύ. Ανάβω σβήνω, ανάβω σβήνω. Το’ χω ανάγκη. Παρόλα αυτά, δεν γράφω γι’ αυτό και καθώς όσα θέλω να γράψω δεν θα μου φτάσουν. Το ότι δεν είμαι καλά, είναι κάτι γνωστό, και ότι χειροτερεύω κάθε μέρα. Θα απέχω ξανά, αλλά δεν θα κλείσω τίποτα, απλά θα είμαι απών, δεν έχω ιδέα που ‘ θα μαι, και αν θα ‘ μαι εδώ ή εκτός. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή να γράψω. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να με κοιτάξω. Συνέχεια αναβολές, και ακυρώσεις. Σε πράγματα που δεν έχω δυνάμεις να τα κάνω, ακόμα και στα πιο απλά. Δεν θέλω να παίρνω ανθρώπους στο λαιμό μου, και έχω καθυστερήσει αρκετά και λυπάμαι πολύ, δεν έχω ιδέα ειλικρινά για το μετά. Το ότι έχω παραιτηθεί είναι κάτι που δεν κρύβεται. Και δεν αναφέρομαι ως Δαιμεώδης. Είναι δύσκολο να εξηγήσω το πως νιώθω, όταν δεν νιώθω και όταν νιώθω είναι συναισθήματα δευτερολέπτων. Ειλικρινά παρόλα αυτά, δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει τίποτα, ενώ δεν με νοιάζει εγώ. Προσπαθώ παρόλα αυτά να σώσω το εγώ. Η ρηχότητα ξεχειλίζει από μέσα μου. Η αδιαφορία, η αδράνεια, η μιζέρια. Το απόλυτο κενό. Το χειρότερο μου είναι να επικοινωνώ, να βρίσκομαι σε επαφή. Να με ρωτάνε, να μου στέλνουν, να τους ακούω. Αυτό ήταν γνωστό από πάντα. Και το τονίζω. Συνομιλούσα με έναν γνωστό μου, για μιά δουλειά που έπρεπε να κάνουμε, δεν άντεχα ούτε 5 δευτερόλεπτα. Ενώ δεν έκανε τίποτα, ήταν μιά χαρά. Με κούρασε απίστευτα. Και εγώ κουράζομαι, ενώ θα έχω κοιμηθεί, ενώ δεν θα έχω κοιμηθεί. Πριν μέρες γέμισα το ψυγείο, τα ντουλάπια, ήμουν safe. Όμως ότι και να γεμίσω, δεν μου αρκεί, αδειάζω συνεχώς. Δεν ξέρω αν νιώθω σαν φυτό ή ρομπότ. Αν και δεν διαφέρει και πολύ. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σε αυτή την κατάσταση, και όπως εξελίχθηκε, φταίω εγώ. Γιατί με ξέρω, καλύτερα από ειδικούς, καλύτερα απ’ το θεό τον ίδιο. Και τώρα υποφέρω “παίζοντας” με τον οργανισμό μου, αντί με το μυαλό μου. Έπρεπε να με ακούσω, όταν έβλεπα ότι χειροτέρευα, να μην ακούσω τους γιατρούς. Να κάνω πίσω, ενώ ήξερα, με ήξερα. Όμως συνέχισα, γιατί ήταν μονόδρομος. Και τώρα που έχω ξεπεράσει τα όρια, έχω ανοίξει μιά τρύπα και μένω εκεί μέσα. Δεν μπορώ να έρχομαι σε αντιπαραθέσεις, δεν μπορώ πλέον να εξηγώ, δεν μπορώ τα ίδια και τα ίδια. Και φαύλος κύκλος. Μηδέν. Έχω μιά μόνιμη στεναχώρια που δεν φεύγει. Και αντιθέτως αυξάνεται, μέρα με την μέρα. Κολλημένη, σαν το αγαπημένο σου ρούχο σαν ταττου στο δέρμα σου, που δεν θες ή δεν μπορείς να το αποχωριστείς. Και ενώ φοβάμαι τον θάνατο, ξέρω πως ζω σαν νεκρός. Εκ του ασφαλούς, όλοι ξέρουν να χορεύουν. Πόσο τους βαριέμαι. Θα τους έκοβα τα πόδια, να μιλάμε εκ του κινδύνου. Οι φίλοι μου θα με ρωτήσουν για τα νέα μου, και θα απαντήσω τα ίδια. Ενώ έχουν περάσει μήνες. Μα είναι η αλήθεια.

Πάλι ξανά κύλησα 8 και κάτι.

21/5/23 Κυριακή.

-Δαιμεώδης

[feggaroneira]

28/11/21 - 28/11/22

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να σε ξεπεράσω ολοκληρωτικά.

Πιστεύω ότι ένα κομματι σου θα ζει μέσα μου για πάντα.

Γιατί ο,τι και να έγινε, όσος καιρός και να πέρασε, όπως και να καταλειξαμε τελικά παντα θα είσαι μέρος της καρδιάς μου.

Θα σε θυμάμαι ως τον πρώτο μου έρωτα.

Την πρώτη μου αγάπη.

Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα πολύ για να σε ξεπεράσω.

1 χρονος ακριβώς σήμερα αφότου χωρίσαμε, μπορώ να πω πως έμαθα να ζω χωρίς εσένα αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να σε ξεπεράσω ολοκληρωτικά.

Μερικές φορές ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται έντονα.

Να σκέφτεται τις στιγμές μας.

Να κοιτάω τις φωτογραφίες και τα μηνύματα μας

Και να αναρωτιέμαι πως είσαι, που ταξιδεύεις..

Θυμάμαι...

Εμένα και σένα αγκαλιά εκείνη την όμορφη νύχτα του Ιουλίου πριν 1 μισή χρόνο,

που με κρατούσες σφυχτα καθώς κοιταγαμε την θάλασσα που κυματιζε απαλά ενώ με το βλέμμα μια στην θάλασσα, και μία σε μένα μου ψιθύριζες στο αυτί πόσο πολύ με αγαπάς και ποσο ευγνώμων είσαι που με γνώρισες.

Η ανάμνηση αυτή με κυνηγά στα όνειρα μου.. Είναι αυτή που με κάνει να πιστεύω ακόμα σε εμάς.

Ακόμα και αν τελειώσαμε άδοξα.

Είναι μια ανάμνηση που έχει μετατραπεί σε φωτογραφία

Μια φωτογραφία ή όποια είναι κολλημένη στο άλμπουμ αναμνήσεων της ζωής μου.

Είναι αυτή που θα λέω στα παιδιά μου και θα τους εξηγώ πόσο όμορφη είναι η αγάπη όταν την ζεις με εκείνον ή εκείνη που πραγματικά νιώθεις σαν το σπίτι σου.

Γιατί έτσι σε ένιωθα και εγώ.

Σαν το σπίτι μου.

Την δεύτερη οικογένεια μου.

Γιατί η πρώτη αγάπη λένε δεν ξεπερνιέται ποτέ πραγματικά.

Και αρχίζω να το πιστεύω αυτό.

Ξέρω πως έχεις προχωρήσει.

Και λογικό.

Ξέρω πως όταν επέστρεψες σου έκλεισα την πόρτα στα μούτρα.

Και ίσως τώρα να με βλέπεις ως"εγωίστρια" επειδή κοίταξα να προστατέψω την καρδιά μου αντί να σε αφήσω να ξανά μπεις στην ζωή μου και να φέρεις τα πάνω κάτω.

Ήταν η μόνη φορά που έβαλα την λογική πάνω από το συναίσθημα.

Επειδή ακόμα πονούσα που με εγκατέλειψες για να πας με εκείνη που μου έλεγες πως ήταν απλά μια φίλη.

Για να πας με πολλές άλλες φίλες.

Μερικές φορές στα αλήθεια το μετανιώνω που δεν σε άφησα να ξανά μπεις στην ζωή μου.

Ωστόσο

Δεν με επέλεξες ποτέ τελικά.

Δεν ήμουν ποτέ προτεραιότητα σου τελικά.

Μπορεί να με αγάπησες για μια στιγμή αλλά μετά έγινα μια από τις πολλές επιλογές σου.

Γαμω

δεν ξέρω γιατί σε αγαπώ τόσο πολύ.

Ακομα και αν μου φέρθηκες σκατα.

Σε αγαπάω.

Μάλλον αυτό είναι η αληθινή αγάπη.

Να αγαπάς κάποιον πάρα το πως σου φέρθηκε.

Να τον αγαπάς χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.

Χωρίς να περιμένεις να λάβεις την ίδια αγάπη πίσω.

Να είναι η αγάπη σου αυτόφωτη.

Σε αγαπάω ακόμα και μετά από τόσο καιρό.

Και ελπίζω να είσαι καλά❤️.

[skepsh-rypansh]

Έχεις αγαπήσει;

Όλοι έχουμε αγαπήσει.

Ένα ζευγάρι μάτια, ένα όμορφο τοπίο, μια ασχολία, τον ήχο της βροχής και των κυμάτων ή τα χρυσοκόκκινα, άλλοτε ροζ-πορτοκαλί χρώματα που βάφει ο ήλιος τον ουρανό με τη δύση του.

Ο ήλιος είναι αυτός που κάνει τον μπλε, κρύο ουρανό πιο θερμό, πιο προσιτό.

Τον κάνει καλύτερο, επειδή αγαπά το μπλε του.

Και θέλει να είναι μέρος του.

Δεν έχει σκοπό να το αλλάξει.

Όμως το κάνει, άθελά του.

Κι εγώ, όταν ακούω αγάπη, σκέφτομαι τον ήλιο.

Και ξέρεις είναι υπέροχος.

Γιατί αυτός επηρεάζει όλη μου την διάθεση.

Μου δίνει πνοή και χρωματίζει την ζωή μου.

Ύστερα χάνεται κι εγώ παγώνω.

Κολλημένη σαν καρέ ταινίας που κούρασε τον θεατή της.

Κι επανέρχεται.

Και ζεσταίνει ξανά την ύπαρξη μου.

Είναι, βλέπεις, η δική μου ουτοπία.

Αυτό που πάντα θα κοιτάζω, μα ποτέ δεν θα αγγίζω.

Γιατί ο δικός μου ήλιος είναι τόσο ασυνήθιστα όμορφος.

Τον θέλω κάθε μέρα κι όλη μέρα,

παρόλο που η νύχτα ήταν η ζωή μου.

Και την έχω απαρνηθεί για το φως.

Το φως του πολύτιμου μου ήλιου.

Και με πονάει.

Γιατί είναι τόσο υπέροχος, τόσο ιδανικός.

Αγωνιώ να πλησιάσω όσο πιο κοντά του μπορώ.

Και καίγομαι.

Μα προσπαθώ.

Κι όσο πιο κοντά φτάνω, τόσο πιο μακριά δείχνει να είναι.

Τον αγαπώ.

Ναι... Γελάς.

Ένας κοινός μπλε άνθρωπος αγάπησε τον ήλιο!

Μα είναι η ουτοπία μου.

Είναι το δικό μου άπιαστο όνειρο.

Αφήστε με να το ζήσω...

Κι ας καώ.

Για εκείνον.

~ Κ.

[orgismenh]

💜 Ιστορίες αγάπης και άλλα κουλά της καθημερινής ζωής

Φωνές, κλάματα, γέλια, φιλιά, αγκαλιές. Ένα αγόρι κατεβαίνει βιαστικό από το λεωφορείο φωνάζοντας συγγνώμη, μια κοπέλα περιμένει κολλημένη στα κάγκελα. Μια φωνή, ένα όνομα, μια τσιρίδα και ένα κλάμα ανακατεμένο με ένα βιαστικό μωρό μου. Φιλιά, πολλά φιλιά και χάδια και αγκαλιές, πολύ σφιχτές αγκαλιές. Και ο οδηγός του λεωφορείου να περιμένει στην άκρη με τη βαλίτσα στο χέρι κι οι περαστικοί να τους σπρώχνουν και άλλοι, σαν εμένα να τους χαζεύουν και να μη τους χορταίνουν και άλλοι από τη ζήλεια και την κακία τους να τους κρίνουν που ζουν τόσο απροκάλυπτα τον έρωτα τους. Και δίπλα μου δύο αγόρια δειλά δειλά να κρατάνε τα χέρια τους και μια κοπέλα να βρίζει στο τηλέφωνο τον δικό της που δεν της έχει κάνει ποτέ έκπληξη και εγώ να γελάω προσπαθώντας να κρατήσω τις μικρές λεπτομέρειες για να τις μοιραστώ μαζί σας. Για να σας πω μέσα από τα μάτια μου για μια άλλη ιστορία αγάπης, μια ιστορία της καθημερινότητας. Να μοιραστώ μαζί σας πως αγαπιούνται οι άνθρωποι γιατί αγαπιούνται πολύ και ερωτεύονται και το ζουν.

[monaxikos-skantzoxoiros]

Κυριολεκτικά τι θέλω; Να είναι κολλημένη μαζί μου όσο είμαι εγώ μαζί της

[darkside-cookies]

She's a 10 αλλά είναι κολλημένη με μια κοπέλα που διαβάζει το τανγκό των Χριστουγέννων τέλη Ιουλίου

αυτό σε κάνει και εσένα τουλάχιστον 12

[kateekitty]

Τέχνη διαπαντός κτήμα.

Κολλημένη βελόνα σε παλιο πικ απ.

Λερωμένες ψυχές με βλεμματα αθώα.

Αρώματα μεθυστικά.

Αγγίγματα έντονα.

Χρώματα ερυθρα.

Λόγια βαριά κι ασήκωτα.

Υποσχέσεις φανερές.

Εμπόδια κρυμμένα.

Φαρέτες ανθισμένες.

Ερμαια ονειρων.

Έξι γράμματα.

[kati-diaforetiko]

Ρε φίλη γιατί δεν μπορώ να τον ξεχάσω;

Πρέπει να τον απομυθοποιήσεις και να σκεφτείς αν είσαι κολλημένη με το άτομο ή με τα συναισθήματα που σου προκαλούσε η κατάσταση μεταξύ σας.

[allo-frouto]

Είσαι άλλο φρούτο μην την ψάχνεις κολλημένη στον ιστό της αράχνης

Είμαι ο Spider-Man, οπότε αυτό είναι μονόδρομος.

[xionisgr]

ISBN: 978-618-220-723-9 Συγγραφέας: Katie Kirby Εκδότης: Διόπτρα Σειρά: Λότι Μπρουκς - No 4 Σελίδες: 400 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-04-22 Διαστάσεις: 21x15 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[nikosmarkgr]

ISBN: 978-618-220-723-9 Συγγραφέας: Katie Kirby Εκδότης: Διόπτρα Σειρά: Λότι Μπρουκς - No 4 Σελίδες: 400 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-04-22 Διαστάσεις: 21x15 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[kwstasattgr]

ISBN: 978-618-220-723-9 Συγγραφέας: Katie Kirby Εκδότης: Διόπτρα Σειρά: Λότι Μπρουκς - No 4 Σελίδες: 400 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-04-22 Διαστάσεις: 21x15 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο