#νυχτες

[ekeino-to-ximerwma]

Και όπως είπε και ο Ελύτης "Τις νύχτες δε τις ξεγελάς, θυμούνται όσα κάνεις πως ξέχασες..."

[xamogela-moy]

Νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπο

[trikymia]

Απογύμνωση

Χτυπάει το ξυπνητήρι

Ήχος οξύς και ευθύς

Κρεβάτι σκληρό για ύπνους μαλακούς

Βγάζεις τα ρούχα σου , βάζεις άλλα

Να φύγουν τα πέταλα σου

Ένα ένα κάθε μέρα

Μοιάζεις λουλούδι που το παίρνεις από την γη

Η ρίζα μέσα στην γη είναι και εσύ το λόγισες για δικό σου .

Δικό σου ποιο ;

Σώμα σωμάτων.

Καιρός εκπτώσεων

Με ρώτησες για το σπίτι ,

Βρήκα το νοίκι σε χαμηλή τιμή

Έπιπλα ακριβά αλλά φθαρμένα

Όχι από τον χρόνο

Είναι καινούργια

Κάποιος τα χάλασε από την χρήση

Βρήκα την πόρτα ανοιχτή

Έχει χαλάσει πάλι ο μεντεσές

Κάθε μέρα σου λέω να την λαδώσεις και εσύ την αφήνεις

Μπαίνει βλέπεις αέρας,νερό,βροχή,κρύο

Δεν πειράζει

Και ξαποσταίνω κοιτώντας τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης

Σαν θύελλα που με μένος κινείται εναντίον των εύθραυστων εκείνων λυπημένων ψυχών

Ξέρεις εκείνων που ακροβατούν στο μέρος της συζήτησης που η σιωπή διαστέλλει τον χώρο και τον χρόνο

Ο συμμετέχων γίνεται παρατηρητής του αΰλου και μεταβλητού ιμαινα ενός λευκού αλλά διαφανούς τοπίου μέσα στο οποίο αδυνατείς να σε βρεις

Εκεί στο καλειδοσκόπιο της ταραχώδους , ατέρμονης και ουσιαστικά συνειδητής μανίας μένεις ψάχνοντας την σανίδα σωτηρίας που κάποτε κάποιος σου είπε πως βρήκε

Ο πόνος καλύπτει τον χρόνο

Στέκεται παριστάνοντας τον αμέτοχο

Μα εσύ τον κοιτάς στα μάτια με λαγνεία καταστροφική

Έτσι που καμιά φορά σε σκίζεις και σε φοράς σαν ρούχο παλιακό που κρέμεται στην κρεμαστρα του διαδρόμου και το βράδυ μοιάζει με μορφή που παίρνει ζωή και σε τρομάζει

Επέρχεται έλλειψη χρώματος,ερημιά, φόβος μελαγχολία πρωτόγνωρη

Όλα εκ των προτέρων εγώ τα επεδίωξα, τα δέχτηκα και τα θέλησα

Καταλαβαίνεις ;

Δημιούργημα δικό μου ήταν

Δικό μου και το τέλος

Ήρθε η ώρα δεν νομίζεις ;

Πάμε

Μάθε να οδεύεις στην σκληρότητα με μαλακούς παλμούς

Σαν καρδιά σε σώμα που βρίσκεται σε νάρκη

Ενεργητική εκεί που η ολότητα μοιάζει άεργη

Ασταμάτητη και μαχημη σε ένα ταξίδι αφύπνισης του κοιμισμένου της εαυτού

Ήρθε η ώρα

Ανάσα .

(το ξυπνητήρι χτυπά μετά την τρίτη αναβολή)

[vrwmikh-texnh]

Του κοσμου το νοημα στα ματια σου ειδα.

Μητροπανος-Δυο νυχτες

[your-girl-circe]

✨️

[xehasmenesithakes]

Και θα σου λεγα οτι περναω το καλυτερο καλοκαιρι της ζωης μου,μα να ειναι αυτη η απουσια σου που ακομα με παιδευει.

Ειναι οι νυχτες που ερχονται και φευγουν και ολες τους κλαινε.Και γω απο την αλλη,γελαω,γελαω οσο πιο δυνατα μπορω.Κανω πως δεν τις ακουω.Και αναβω τσιγαρα,και πινω θαλασσες και θαλασσες.

Και καταριεμαι το ποσο αλλαξαμε και οι δυο μας.

Και καταριεμαι το ποσο δεν ταιριαζουμε πια.

Μα πιο πολυ καταριεμαι τα ματια σου,που εχουν μεινει ιδια,και που με κοιτανε με τον ιδιο,γνωριμο τροπο.

Οικείο,αφοπλιστικο.

Δεν ξερω τι πρεπει να κανω,πως θα ξεφυγω και αν οντως πρεπει…Δεν υπαρχεις πουθενα πια,κιομως η μερα ειναι ακομα γεματη με εσενα.Τα χερια μου ακομα ασυνειδητα σε ψαχνουν την νυχτα.

Εγω συνεχιζω να πινω να γλενταω και να παραβλεπω τα γεγονοτα,γιατι εχω βολευτει καπως,στο να κανω πως δεν τρεχει τιποτα.

Δεν ξερω ποσο πρεπει να πιω για να καταπιω την ειρωνια του οτι ολο μου το καλοκαιρι εισαι εσυ,και εσυ απο την αλλη να μην υπαρχεις πουθενα

Και ειναι τοσο ειρωνικο γιατι στην τελικη ξερω οτι δεν υπαρχεις γενικα.

Σαμοθρακη,5 Αυγουστου 2022

[theos-kai-kratos]

διαβάζεις κάποιο βιβλίο;

Λευκες Νυχτες του Ντοστογιεφσκι ξεκινησα σημερα

[ola-mia-idea-einai]

Ναι δεν αμφιβαλλω. Ειναι πολυ ασχημο το συναισθημα. Γνωρίζεις καποιον και ενω τα παντα ειναι τελεια -περνας ομορφα, δημιουργεις μια υγιή σχεση, υπαρχει κατανοηση, επικοινωνια, σεβασμος- κατι λειπει. Και αισθανεσαι τυψεις, νομιζεις οτι φταις εσυ, οτι δεν αφηνεις τον εαυτο σου να αφεθει, μπορει ακομη οι πληγες σου να μην εχουν κλεισει και να μην σου επιτρεπουν να νιωσεις για καποιον καινουργιο ανθρωπο. Ομως στην πραγματικότητα δεν φταει τιποτε απο ολα αυτα. Στην πραγματικότητα απλως ετσι ειναι. Απλως λείπει αυτο το κατι και δεν θα μπορουσε να υπαρξει και ποτε. Δεν ηταν γραφτο; Δεν ειναι κατι το ξεχωριστο παρα μια ομορφη αλληλεπίδραση μεταξυ δυο ανθρωπων; Δεν εχει τοσο σημασια.

Αυτο που εχει σημασια ομως και αυτο που πραγματικά ποναει ειναι οταν υπαρχει αυτο το κατι αλλα λείπουν ολα τα υπολοιπα. Οταν γνωριζεις καποιον και απο την πρωτη στιγμη σου κάνει click. Οταν υπαρχει χημεια, υπαρχει connection, υπαρχει vibe. Υπαρχει κατι που κανει τον αερα να μοιαζει διαφορετικος, τους ανθρωπους να μοιαζουν με ιδεες, κανει τις ωρες να περνανε σαν τα λεπτα και τις νυχτες να ξημερωνουν λιγο νωριτερα... Ξημερώματα που ειχες ξεχασει πως θα έρθουν σε μια ματαιοδοξη αποπειρα να μεινεις για παντα στα σκοταδια. Να μεινεις σε εκεινη την θέα, στις 2 το βραδυ, με μια μπυρα στο ενα χερι και ενα τσιγαρο στο αλλο κάνοντας ασκοπες συζητησεις που καθολου ασκοπες δεν φανταζαν τοτε. Και ναι, δυστυχώς, τι και αν πιστευεις οτι εχεις βρει τον ανθρωπο σου, τι και αν μεσα του βλεπεις κατι απο σενα, τι και αν ξερεις πως κανενας δεν προκειται να σε κανει να ξανανιωσεις ετσι, τι και αν ειναι απο αυτες τις συναντησεις για τις οποιες γραφουν στα βιβλια... Τι και αν συμβαινουν ολα αυτα, δεν δουλεψε. Και δεν θα δουλευε και ποτε. Οσο βαναυσο και αν ακουγεται. Οσο οδυνηρό και αν ειναι να το ζεις. Και το ξερουν και οι δυο. Και το ξερουν απο την αρχη. Γιατι οπως προαναφέρθηκε μπορει να υπαρχει αυτο το κατι αλλα λειπουν ολα τα υπολοιπα. Ασυμφωνια χαρακτηρων; Λαθος timing; Λαθος ζωη; Δεν εχει και τοσο σημασια ή εχει πολυ περισσοτερη. Το μονο σιγουρο ειναι ότι ποναει. Το μονο σιγουρο ειναι οτι οσοι διαβασαν αυτο το βιβλιο ειπαν "Κριμα! Ειναι τραγικο δυο ανθρωποι τοσο ταιριαστοι, να ειναι και τοσο ασυμβατοι ταυτοχρονα. Τραγικο να αγαπας με αυτον τον τροπο". Και ειναι οι ιδιοι αναγνώστες που οταν τοποθετησαν τις σελιδες ξανα στο ραφι επνιξαν μαζι και την νοσταλγια τους για ενα συναισθημα -εναν έρωτα, εναν ανθρωπο, μια ιδεα- που δεν ειχαν "την τυχη" να γνωρισουν ποτέ.

Και εμεις το ξεραμε. Και στο ειχα πει απο την πρωτη στιγμη. Και ας το ακουσες, με καθησύχασες πως δεν θα γινει ετσι. Και ομως ετσι εγινε. Τοσα πολλα σημαινες για μενα και αλλα τοσα. Και σε ευχαριστω που σε 30 χρονια απο τωρα, οταν αφησω το δικο μου αντιγραφο απο τις "Μεγαλες Προσδοκιες" στο ραφι, δεν θα νοσταλγω για μια αγαπη που δεν γνωρισα, εναν ανθρωπο που δεν εζησα. Ευχομαι μονο αφου το ξεκινησαμε, αφου με πηρες αγκαλια και μου ειπες πως με εμας θα ειναι αλλιως, πως ποτε και τιποτα δεν θα σε κανει να φύγεις απο την ζωη μου, να ειχε κρατησει λιγο παραπανω. Η καταληξη ηταν γραφτη και θα ερχόταν. Ας ερχοταν ομως λιγο αργοτερα... Ισως πεντε τραγούδια πιο μετα, δυο χιλιομετρα πιο περα.

[nofuckinlabels]

Γραμμα

Το ξερω οτι σου λειπω

Μπορω να νιωσω την απουσια μου καπου περα απο την θαλασσα

Μπορω να την νιωσω οπου βρίσκεσαι

Το ξερω οτι με ψαχνεις σε καθε παρτυ που πας

Οταν εισαι χαλια απο τα ποτα

Και τα φωτα σε εχουν τυφλωσει

Οταν δεν αναγνωριζεις πια την ψυχη μεσα στο σωμα σου

Ξερω οτι εκεινες τις στιγμες που εισαι περιτριγυρισμένος απο ανθρωπους

Σου λειπω λιγο περισσοτερο

Ολοι αυτη ειναι επωδυνη υπενθύμιση οτι δεν ειναι εγω

Ξερω οτι θα ψάχνεις κομματια μου σε πραγματα νεκρα πια απο καιρο

Σε πραγματα που εθαψα στα αγαπημενα σου τραγουδια για τα οποια ομως δεν εχω ιδέα

Ειναι ολα παιχνιδια της φαντασιας σου

Θα με θυμασαι στις δυσεις του ηλιου τοτε που βλέπεις τις πραγματικες διαστασεις του ουρανου

Τοτε που τα ματια μου παίρνουν εκεινο το χρωμα της θαλασσας που κοιτας πανω απο το καραβι οσο νυχτωνει

Οσο γυρνας απο τις καλοκαιρινες σου διακοπες

Και ξεκινα το φθινόπωρο

Χωρις εμενα

Ξερω οτι μετρας αντιστροφα τις μερες

Ασυνείδητα

Θα με βρισκεις σε ολα τα ομορφα πραγματα εκει εξω

Το ξερω

Εσυ θα επιλεξεις αν αυτο θα ειναι καταρα η ευλογια

Παντως θα με βρισκεις

Και σου ορκιζομαι καποιες νυχτες

Θα ναι χειροτερες απο αλλες

[koeenoyokan]

κι ετσι οι νυχτες που χανόμασταν ο ενας μες του αλλου την ψυχη

γιναν ατέλειωτες ωρες στο τηλεφωνο κατι ξενερωτα βραδια σαν και αυτο

δε γαμιεται.

αφου και τα δυο τα καναμε ξεχωριστα.

ειμασταν εμεις.

ειμαστε εμεις.

και ο,τι κι να γινει,

θα ειμαστε εμεις.

[ilion013]

Νυχτες που ξυπνησα, τη διψα μου ξεδιψασα, πλησιασα τα απλησιαστα, μπροστα τα βηματα μα πισω κοιταγα και πηγαινα πλατεια.

Ωρα 10:30 το βραδυ εννια τα θυματα στη πιατσα, 40 κυματα οσα φυγαν αστα βραστα, ριχτα, πιαστα, κοιτα πιο καλα.

Οι αναμυξεις κανανε τα ματια μου θολα, με βρηκαν απο τα σκυλια και τα γαβγισματα λιγο πριν να χαθω ξανα, τι να νιωθα αφου παγωνα, τα χειλη δαγκωνα και ματωνα, ξύπνησα στο πατωμα και ανασα δυσκολα επαιρνα, μου καναν χωρο, δεν εβλεπα μα ακουγα το περιπολικο και πισω εγω στο ασθενοφορο, πως γιναν ολα δεν θυμαμαι, θυμαμαι μονο μιλια να φορτωνω και ολα οσα ηθελα μακρια μου να τα σπρωχνω, κανενας διπλα μου στο τελος παντα μονος, εσφαλα ανεπανορθωτα και ξενερωνω, με το χρονο δεν τα πηγαινα καλα. Απο μικρος καθε φορα που κοιταζα ψηλα συννεφιαζε ο ουρανος και οταν σπάνια μου φωτιζε ημουν στο σπιτι μεσα. Την ανασα γεμιζε ο καπνός, του υπογειου μορφη, χαρτι, στυλος, να γραψω ο,τι αισθανομαι κ αισθανομαι κενος, διπλα σου μονο βρισκω ελπιδα, πως να την βγαλω καθαρος και απλως υπηρξα ευαλωτος κ ο καιρος αυτος γοητευτηκα αισχρος, κ αυτος ο γαμημενος πειρασμος, μου ανεβαίνει πυρετος, γυρνωντας στα στενα χαμενος, καχυποπτος και ψιλιασμενος, αρχη και τελος , το ζησαμε ταυτόχρονα στο ιδιο μερος, να μαι εκει καβατζωμενος απ τα βλεμματα, μην με κοιταξει ξενος, το βαλα πεισμα μην αφησω το διαολο να βγει κερδισμενος, να ζω για παντα μαζι σου ερωτευμενος.. 013

[arsiaaaa]

χαχα..καλα μυρωδια τζακιων ολος ο κοσμος τις κρυες νυχτες

Ακραία εθιστική μυρωδιά

[angelodioso]

Η ζωή μου φεύγει κι εγώ δε ξέρω που πάω δεν ξέρω να μισώ ξέρω μόνο ν αγαπάω

Εχω ένα βάσανο νιώθω ότι είμαι απ αλλου οι ιδέες και τα θέλω μου δνε είναι για δω κάποια α στιγμή όλοι θα το δουν

Γράφω σε νυχτες που πιωμένος είμαι γράφω που ψάχνω να βρω ποιος πραγματικά είμαι

Αλλά το βρίσκουμε ποτέ με ρωτάω συνεχώς από το σκοτάδι βρίσκω έμπνευση πασχίζω να δω το φως

Μεθυσμένα κουπλέ κι εγώ λιώμα σε έναν μπεζ καναπέ το γράφω σκεφτόμενος εκείνη εύχομαι να με αγαπάς φυλακα άγγελε

Μίλησε μου όπως ο λέει κι ο Γρηγόρης μη φεύγεις μείνε εδώ σπάσε την ασχήμια αυτής της πόλης

Σ'αγαπαω και αν δεν στο δείχνω συγνώμη πονάω για σένα ελπίζω για μας να μην αλλάξεις γνώμη

Πέρασε η άνοιξη πλέον καίνε τα πεζοδρόμια πλέον γράφω ωμά δεν χρειάζομαι εγκώμια

[soullessgoddess03]

Απ'τα αγαπημένα<3

Credit: @/jeanne_ktrch (insta)

[xamogelo]

Όμορφο και νέο πάντα σπάνια ξεχνιέται.

Νέα Πνοή - Οδός Ζωή ( Nea pnoh )

Athens, Greece