#πηγαίνουμε

[romios-gr]

Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος Το βιβλίο: «Γέροντας Ιερώνυμος, ο Ησυχαστής της Αίγινας» (Έκδοση Α΄, Πέτρου Μπότση, 1993) είναι ένα βιβλίο οδηγός για την ορθόδοξη πορεία στην επίγεια ζωή του χριστιανού. Το άνοιξα πάλι, μετά από είκοσι περίπου χρόνια και το ξεφύλλισα. Φτάνοντας στην τριακοστή σελίδα, και διαβάζοντας μια από τις εισαγωγικές υποενότητες, όπου ο άγιος αυτός άνθρωπος, πρόσ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/pos-zoysame-chthes-pos-zoyme-simera-kai-poy-pigainoyme/

[sugaroto]

My μητέρα: ο [Τάδε] τι κατεύθυνση είναι?

Εγω: θετική

Μαδερ: πάει μαζί σου δηλαδή?

Εγω: Εγώ είμαι θεωρητική

Μανα: *confused*

Me: μαθηματικά κάνει

Μητηρ: α δηλαδή θα γίνει γιατρός?

Εγώ που της έχω εξηγήσει 500 φορές ότι για να γίνεις γιατρός πρέπει να πας υγείας:

[loulouditoudromou]

Τα πρωινά να πηγαίνουμε για βαρκάδα και μπάνιο στη θάλασσα

Και τα βράδια στο μπαλκόνι να πίνουμε τσίπουρα, να τρώμε καλαμπόκι και να μιλάμε για τη ζωή

Προλαβαίνουμε ακόμα

Έρχεσαι;

[nevriasmenos]

Αναζητώ άτομο να πηγαίνουμε μαζί σε συναυλίες!

Και ένα άτομο για να πίνουμε μπίρες!!

Και άλλο ένα για κρασι

[darkside-cookies]

θέλουν να μας πάρουν το να πηγαίνουμε σε ταβέρνα και να μην έχει κατάλογο αλλά έναν σερβιτόρο που λέει το μενού με τον λιγότερο δυνατό βοηθητικό τρόπο

[mia-apotuxia]

Εγώ θέλω να διαβάζουμε Γώγου, να ακούμε queen από βινύλια, να παίζουμε τάβλι, να βλέπουμε στρουμφάκια. Θέλω να πηγαίνουμε να αγοράζουμε βιβλία, να βγαίνουμε για περπάτημα στην βροχή. Θέλω να πηγαίνουμε σε συναυλίες, να μαγειρεύουμε και να ζωγραφίζουμε. Να γράφουμε ο ένας για τον άλλο. Να παίζουμε μουσική και να τραγουδάμε. Εγώ θέλω έναν άνθρωπο ζωντανό, να μην χωράει σαν κουφάρι άβουλο μέσα σε σχέσεις προκαθορισμένες.

[psychotiko-epeisodio]

Να πηγαίνουμε ταξίδια

και να μου λες πόσο πολύ μου πάνε τα μαλλιά μου ,

όταν τα αφήνω λιτά.

Να σε κοιτάζω και να βλέπω μπροστά μου την απόδειξη,

πώς όσα σφάλματα και αν έχουμε κάνει σαν άνθρωποι,

πάντα θα υπάρχει εκεί έξω κάτι όμορφο και για εμάς.

Μην φύγεις,

είναι νωρίς ακόμη.

[neyriasmenh]

Θέλω να σε δω

Δεν φαντάζεσαι πόσο θέλω να σε δω.

Να σε έχω μπροστά μου να σε κοιτάζω.

Να είσαι στην αγκαλιά μου.

Να σε πειράζω καθώς κάθομαι δίπλα σου και βλέπουμε ταινία.

Να βγαίνουμε βόλτες να πηγαίνουμε σε μια παραλία και να μιλάμε για εμάς.

Δεν φαντάζεσαι πόσα νιώθω για εσένα.

Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ θέλω να σου δείξω αυτά που νιώθω.

Μην με παρεξηγήσεις αλλά με τα λόγια δεν το έχω

αλλά καλύτερα απο την μια καθώς δεν θέλω απλά να λέω αλλά και να τα αποδεικνύω.

Μπήκες στην ζωή μου και την έκανες καλύτερη, την έκανες ενδιαφέρουσα.

Είναι μέρες, μέρες όπως την σημερινή που θέλω τόσο μια αγκαλιά από εσένα.

Είναι μέρες που σκέφτομαι πως θα ήταν αν τα βράδια ήσουν δίπλα μου και κοιμόμασταν μαζί.

Είναι μέρες που θα θελα τόσο να είχα την ��υκαιρία να άκουγα καθημερινά την φωνή σου.

Είναι μέρες που εύχομαι να ήμασταν κοντά.

Είναι μέρες που εύχομαι να ήσουν τώρα μαζί μου

[v1ckymult1fand0m]

Ύστερα από πολύ σκέψη και ανάλυση ανακάλυψα την ημερομηνία που διαδραματίζεται το πρώτο επεισόδιο του Πάρα Πέντε.

Αρχικά ξέρουμε ότι είναι το καλοκαίρι οπότε έχουμε 92 πιθανές ημερομηνίες. Επίσης ξέρουμε ότι είναι Παρασκευή άρα πηγαίνουμε από τις 92 στις 13 πιθανές ημερομηνίες. Τελευταία πληροφορία είναι αυτό που λέει η Ζουμπι στο 4ο επεισόδιο: "Την επόμενη εβδομάδα είναι του προφήτη Ηλία". Του προφήτη Ηλία πέφτει στις 20 Ιουλίου. Αφού είδα τα πρώτα 4 επεισόδια έφτασα στο συμπέρασμα πως έχουν περάσει 12 ημέρες από το πρώτο επεισόδιο όταν διαδραματίζεται αυτή η σκηνή. Οπότε κοιτώντας στο ημερολόγιο, οι δύο πιθανές Παρασκευές του 2005 που θα ταίριαζαν είναι 1/7 και 8/7. ΑΛΛΑ αν το πρώτο επεισόδιο διαδραματιζόταν στις 8/7 τότε η σκηνή της Ζουμπουλίας θα ήταν ανήμερα του προφήτη Ηλία. Οπότε το 1ο επεισόδιο του Πάρα Πέντε διαδραματίζεται την Παρασκευή 1 Ιουλίου 2005.

[glikozi]

προφανώς και μου λείπεις, προφανώς και θέλω να σε πάρω τηλέφωνο όταν συμβαίνει κάτι που ήθελα τόσο να συμβεί και το συζητούσα μαζί σου για ώρες. Μου λείπει να κάνουμε όνειρα για τις ζωές μας παρέα, να πηγαίνουμε βόλτα σε όλα τα σκαλάκια της πόλης, να βγάζουμε φωτογραφίες , να μιλάμε για τους μεγάλους μας έρωτες για εκατοστή φορά, να γελάμε με τα ηλίθια κρύα αστεία μας που μόνο εμείς βρίσκουμε αστεία. Με πονάει ακόμη που δεν βρίσκεσαι στη ζωή μου και που σε αγαπάω από μακριά, μα περισσότερο πονάει το γεγονός ότι έφυγες τόσο εύκολα, τόσο απλά.

σαγαπώ, να προσέχεις.

[romios-gr]

Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριας Θά σας πω ένα πράγμα προς δόξαν Χριστού. Θυμάμαι μιά χρονιά, Κυριακή των Βαΐων, βρισκόμουν στήν εκκλησία καί γονάτισα στο σκαμνάκι καί, καθώς έλεγα τήν «ευχή» βλέπω στήν Ιερά Πρόθεσι ένα κόκκινο ύφασμα, κόκκινο της φωτιάς. Δέν μπορώ νά σας τό περιγράφω, όπως είναι το βελούδο. Ηταν καί ένα Αγιο Ποτήριο, πού το σχήμα του γύρω-γύρω κατέληγε σε «... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/me-ayto-katalava-ti-akriveia-prepei-na-echoyme-tin-ora-poy-pigainoyme-na-paroyme-to-soma-kai-to-aima-toy-christoy/

[katathliptika-oneira]

Κάποιος με μηχανή να πηγαίνουμε βολτες σε θεες, υπάρχει?🥺

[groovalos]

ελπιδακι μου

δεν θέλω να μεγαλώσουμε άλλο

θέλω να γίνω πάλι 6 χρόνων

και να μας ξανα μάθουν την αλφαβήτα

δεν θέλω άλλο ελπίδα φοβάμαι

ασε τα προπτυχιακά τα μεταπτυχιακά τις οικογένειες τα εξωτερικά τα εσωτερικά τους γάμους τα αυτοκίνητα τις μηχανές τα 12ωρα

εγώ θέλω να μαζεύω αυτοκόλλητα,να παίζω Barbie ,να πηγαίνουμε στο σχολείο τα απογεύ��ατα για ποδήλατο,να τρώμε εκείνο το μαγικό παγωτό που δεν είχε θερμίδες,θέλω να βλέπω κάθε μέρα τις φάτσες εκείνων των συμμαθητών που έγιναν οικογένεια,εκείνων κι εκείνων που έβλεπα κάθε μέρα από τότε που με θυμάμαι,θέλω να τραγουδάμε και να γελάμε δυνατά,να κλαίμε μόνο επειδή πέσαμε και χτυπήσαμε,να ανταλλάζουμε λουλουδάκια και γραμματακια,να παίζουμε κλέφτες κι αστυνόμους και κρυφτό.

ανάθεμα όμως

πρέπει να αποδεκτω την πραγματικότητα ως έχει και βάση αυτής να πορεύομαι

όμως να δώσουμε μια υπόσχεση

Να μην γινουμαι ξένοι και γνωστοί

Όσα νερά κι αν κυλήσουν

Όσα χρόνια κι αν περάσουν

Να μείνουμε οικογένεια.

Αιώνια παιδιά δεμένα μεταξύ τους

Αγαπηθήκαμε όσο είμασταν μωρά

Και τα μωρά αγαπούν αληθινά .

[justforbooks]

Τέλος εποχής για το Ιντεάλ: Ο ιστορικός κινηματογράφος κλείνει οριστικά μετά από 102 χρόνια - Με Pulp Fiction το "αντίο"

Μαζί με το 2023 αποχαιρετάμε σε λίγες ώρες και ένα κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας. Η 29η Δεκεμβρίου έμελλε να είναι η τελευταία μέρα λειτουργίας του ιστορικού κινηματογράφου της Πανεπιστημίου. Το Ιντεάλ θα σβήσει οριστικά τα φώτα του και θα βάλει λουκέτο μετά από 101 χρόνια.

Πρόκειται για τον παλαιότερο αυτήν τη στιγμή εν λειτουργία κινηματογράφο της Αθήνας, με το όνομά του ("Ιδεώδες") να ανταποκρίνεται ανέκαθεν στη μεγαλοπρέπειά του.

Ξεκίνησε το 1921 ως "Σαλόν Ιντεάλ" και μέσα στα χρόνια του ευτύχησε όχι μόνο να φιλοξενήσει μεγάλες ταινίες, αλλά και σπουδαίες παραστάσεις. Με μεγαλοπρεπή αίθουσα που προκαλεί ακόμα και στις ημέρες μας δέος, το "Ιντεάλ" είχε αρχικά 2.000 θέσεις, μοιρασμένες στην πλατεία και τον μεγάλο του εξώστη. Πρωτοπόρο στις τεχνολογικές εξελίξεις, το "Ιντεάλ" ήταν ο δεύτερος αθηναϊκός κινηματογράφος που έγινε πλήρως ομιλών με υπερ-σύγχρονα για την εποχή τους συστήματα ήχου της RCA, αλλά και ο πρώτος που σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής εγκατέστησε στερεοφωνικό ήχο.

Με την εκ βάθρων ανακαίνιση του 1991, το Ιντεάλ απογειώνεται σε μία από τις πολυτελέστερες αίθουσες της Ευρώπης. Όσο οι εξωτερικοί χώροι ακολουθούν και αναδεικνύουν το νεοκλασικό ύφος του κτιρίου που το φιλοξενεί, το "Ιντεάλ" τηρεί τα πρότυπα των σύγχρονων premium cinemas του κόσμου. Χωρίς να αλλάξει καθόλου το μέγεθος της αίθουσας, οι θέσεις μειώνονται σε 750, καθώς τοποθετούνται οι νέες, αναπαυτικές και τεράστιες πολυθρόνες της γαλλικής εταιρείας Quinette, που έχει εξοπλίσει εμβληματικές αίθουσες κινηματογράφων και όπερας στη Γαλλία και σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Palais des Festivals στις Κάννες. Οι πλαϊνές επιφάνειες που έπρεπε να είναι σκούρες για να μην αποσπούν το βλέμμα από την οθόνη, διακοσμούνται με τις γκρι τοιχογραφίες του ζωγράφου και καθηγητή Άγγελου Αντωνόπουλου, και γίνονται παντοτινό σημείο αναφοράς.

Το "Ιντεάλ" μάς έμαθε τον όρο "γιγαντοθόνη" καθώς η wall-to-wall οθόνη καταλάμβανει επιφάνεια 150 τ.μ. και εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη σε μεμονωμένη αίθουσα σήμερα στην Ελλάδα.

Πρώτο το "Ιντεάλ" εγκατέστησε σύστημα ήχου Dolby SR, με πιστοποίηση κατά THX του Τζωρτζ Λούκας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα τον αναβάθμισε σε ψηφιακό πεντακάναλο. Σήμερα, το "Ιντεάλ", έχοντας περάσει στην πλήρως ψηφιακή εποχή, είναι εξοπλισμένο με πανίσχυρο ψηφιακό προβολέα, για 2D και 3D ταινίες, ενώ υπήρξε από τα πρώτα -και ακόμα μετρημένα στα δάχτυλα- σινεμά που εγκατέστησαν το οκτακάναλο ψηφιακό σύστημα ήχου Dolby Surround 7.1. Στην καμπίνα του, η μηχανή προβολής για φιλμ λειτουργεί ακόμα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να προβάλλει ταινίες σε φεστιβάλ και αφιερωματικές διοργανώσεις.

Ο Γιάννης Παπανικολάου, υπεύθυνος λειτουργίας του Ιντεάλ για περισσότερα από 40 χρόνια, θυμάται μια κομβική στιγμή στην ιστορία της αίθουσας. «Ηταν το 1990 όταν τα αδέρφια Σπέντζος αποφάσισαν να επενδύσουν δυναμικά στο μέλλον της αίθουσας. Τότε όλοι έλεγαν πως “οι Σπεντζαίοι τρελάθηκαν και πραγματοποιούν επιχειρηματική αυτοκτονία”». Ανακαίνισαν λοιπόν ριζικά το σινεμά, με την τεράστια οθόνη –η μεγαλύτερη ακόμη και σήμερα σε όλη την Ευρώπη, μεγέθους 160 τ.μ.–, τον υπερσύγχρονο για την εποχή dolby surround ήχο, τα αναπαυτικά μπλε καθίσματα κ.λπ. Στην πρεμιέρα θυμάται ότι είχε γίνει χαμός. Η ουρά του κόσμου έφτανε μέχρι τη Θεμιστοκλέους και τελείωνε έξω από το σινεμά Τιτάνια. Αλλά και οι επόμενες μέρες ήταν απίστευτες.

«Θυμάμαι» μας διηγείται «να ξεκινάμε τις προβολές από τις 12 το μεσημέρι και να πηγαίνουμε σερί μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, αφού και οι μεταμεσονύχτιες είχαν τρομερό σουξέ τότε. Κάθε μέρα κόβαμε πάνω από 2.500 εισιτήρια. Μάλιστα υπήρξε μεταμεσονύχτια προβολή που είχε μείνει αρκετός κόσμος έξω –γύρω στα 150 με 200 άτομα– και αποφασίσαμε να την επαναλάβουμε στις 03.00. Όχι μόνο δεν έφυγε κανείς αλλά όλοι περίμεναν να δουν το φιλμ και σχεδόν γέμισε η αίθουσα με 300 άτομα!». Υπήρχε μάλιστα και μια ιστορία που αναφέρει πως ο κ. Παπανικολάου οδηγήθηκε στη φυλακή για εκείνες τις προβολές. Είναι άραγε αλήθεια; «Ναι, φυσικά. Εκείνη την εποχή υπήρχε σε ισχύ ένας νόμος του Μεταξά που απαγόρευε τα δημόσια θεάματα μετά τις 12.30 το βράδυ. Κάποιοι, ενοχλημένοι προφανώς από την επιτυχία του Ιντεάλ, είχαν κάνει καταγγελία στο 3ο Αστυνομικό Τμήμα, που τότε ήταν στο Κολωνάκι, πως τάχα μου παίζαμε παράνομα τσόντες! Ηρθαν λοιπόν αστυνομικοί και με οδήγησαν στο τμήμα. Τη στιγμή της δίκης κι ενώ ετοιμάζαμε την απολογία μας με τον Σπέντζο ο δημόσιος κατήγορος σκύβει και λέει κάτι στον πρόεδρο του δικαστηρίου κι εκείνος χωρίς πολλά πολλά μας λέει: “Κύριοι, είστε αθώοι”. Κι ενώ κοιταζόμασταν μεταξύ μας και ψάχναμε να βρούμε τι έχει συμβεί, έρχεται δίπλα μου ο δημόσιος κατήγορος και μου λέει: “Είμαι τακτικός πελάτης σας. Δεν θα μπορούσα να χάσω τις αγαπημένες μου μεταμεσονύχτιες προβολές στο Ιντεάλ”»!

Από το Ιντεάλ όμως πέρασαν και μεγάλοι αστέρες. Η Αριστέα Χιώτη, υπάλληλος της Σπέντζος Φιλμ για 38 χρόνια, θυμάται τους μεγάλους σταρ που βρέθηκαν στην Αθήνα και στόλισαν με την παρουσία τους κάποια σημαντική κινηματογραφική πρεμιέρα του Ιντεάλ. «Λένε αρκετοί ότι ο πιο ανθρώπινος σταρ που πέρασε ποτέ από εδώ είναι ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις και δεν έχουν άδικο. Διακριτικός όσο λίγοι, σεμνός και ευγενέστατος, έχει βρεθεί πολλές φορές στην Αθήνα. Oλοι λένε για τις πρεμιέρες των ταινιών εδώ και φυσικά στέκονται στο “Αριστερό μου πόδι” που του χάρισε το πρώτο του Oσκαρ. Oμως εγώ θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό, όταν ήθελε να δει μια ταινία στο Ιντεάλ και δεν είχε ελεύθερη θέση αλλά με τρομερή σεμνότητα και ευγένεια δέχτηκε να το δει μπροστά από την οθόνη σε μια καρέκλα που δεν χωρούσε καλά καλά τα τεράστια πόδια του. Καλές εντυπώσεις έχω κι από τη Βαλέρια Γκολίνο, τον παραγωγό Ααρον Σπέλινγκ, ενώ αξιοπρεπέστατος και τζέντλεμαν όσο λίγοι ήταν κι ο σκηνοθέτης Μπομπ Ράφελσον που βρέθηκε εδώ για την πρεμιέρα του φιλμ του “Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές”. Θυμάμαι ακόμη το κόλλημα που είχε φάει ο ��ίτσαρντ Γκιρ (τον γνώρισα σε μια εποχή που είχε προβλήματα μετά τον χωρισμό του από τη Σίντι Κρόφορντ και βρέθηκε στην Ελλάδα για τον “Mr Jones”) με μια κόκκινη γραβάτα του Σπέντζου. Του έλεγε συνέχεια “πόσο μου αρέσει η γραβάτα σου” και “από πού την αγόρασες;” κι άλλα τέτοια. Πάντως η πιο επεισοδιακή προβολή που θυμάμαι στο Ιντεάλ ήταν η μεταμεσονύχτια πρεμιέρα της “Σιωπής των αμνών”. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναζήσει. Τσακωμοί, βρισιές, ξύλο. Hμουν στο ταμείο εκείνη τη μέρα και προσπαθούν κάποιοι να με εξαγοράσουν (“έλα, βάλε με μέσα και θα σου δώσω ένα πεντακοσάρικο”) ενώ ήταν κατάμεστη η αίθουσα ακόμη και με όρθιους ή καθισμένους στους διαδρόμους». Oντως εκείνη η επεισοδιακή προβολή είναι η πιο χαραγμένη και στη δική μου μνήμη καθώς είχα ζήσει από κοντά εκείνες τις extreme καταστάσεις, ενώ από τότε «βρήκα» και την αγαπημένη μου θέση (μπροστά και αριστερά) που δεν την εγκατέλειψα από τότε μέχρι σήμερα και τη μοιραζόμουν συνήθως με τον κολλητό μου στις δημοσιογραφικές προβολές Μπάμπη Ακτσόγλου, τον αείμνηστο κριτικό του «Αθηνοράματος».

Aλλες μεγάλες στιγμές για το Ιντεάλ ήταν στην πρεμιέρα του «Μόνος στο σπίτι», του «Braveheart», του «Seven» αλλά και οι προβολές του «Σινεμά ο παράδεισος», το οποίο ο Λάκης Λαζόπουλος είχε δει πέντε έξι φορές, από όσο θυμάται η κ. Χιώτη. Ενώ στις δύο πιο δύσκολες στιγμές –πριν από την τωρινή– ήταν όταν το σινεμά κάηκε έπειτα από δύο πυρκαγιές. Η πρώτη ήταν το 1989 μετά την προβολή της κωμωδίας «Διαβολογυναίκα» με τις Μέριλ Στριπ και Ροζάν Μπαρ και η δεύτερη το 1992, όταν παιζόταν η νεανική περιπέτεια με τον Κρίστιαν Σλέιτερ «Δυνάμωσέ το» και άρπαξε φωτιά το διπλανό ομώνυμο εστιατόριο, η οποία εξαπλώθηκε στο σινεμά.

Το Ιντεάλ σε αριθμούς

160 τετραγωνικά μέτρα είναι το μέγεθος της οθόνης του Ιντεάλ, της μεγαλύτερης ακόμη και σήμερα σε όλη την Ευρώπη

2.500 εισιτήρια τουλάχιστον έκοβε κάθε μέρα το Ιντεάλ μετά την ανακαίνιση που έκαναν τα αδέρφια Σπέντζου το 1990

7 φιλμ, οι πρεμιέρες των οποίων άφησαν εποχή στο Ιντεάλ, είναι αυτά με τα οποία θα πέσει η αυλαία του θρυλικού κινηματογράφου. Μεταξύ αυτών η «Σιωπή των αμνών» και το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» που θα προβληθούν το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου, αλλά και το «Pulp fiction» και ο «Κυνηγός» που θα προβληθούν την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου

Τέλος εποχής λοιπόν για το αγαπημένο μας Ιντεάλ, που μας συντρόφευσε όχι μόνο σε μερικές από τις πιο ξεχωριστές ταινίες που έχουμε δει μέχρι σήμερα αλλά και στα ομορφότερα ίσως χρόνια της ζωής μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[atzatzoukalia]

πρέπει να βρω κάποιον να πηγαίνουμε τέτοιες ωρες για μακ

[psychotiko-epeisodio]

Όταν οι άλλοι δεν μπορούν,κάντο μόνος σου.

Σήμερα,είχα ανάγκη να βγω έξω και να κάνω κάτι διαφορετικό από τις υπόλοιπες ημέρες.Να δω μια ταινία,να φάω κάτι καλο,να πιω ένα ποτό.Ημουν μπουκωμενη απο το προηγούμενο διάστημα και είχα ανάγκη να δω τους φίλους μου για να τους μιλήσω.

Πήρα λοιπόν κάποια τηλέφωνα,άλλοι δούλευαν,άλλοι δεν μπορούσαν,άλλοι βαριοντουσαν και έπιασα τον εαυτό μου να απογοητευεται και να αποφασίζει να μείνει στο σπίτι όπως συνήθως.

Τελικά,εκεί που παραλίγο να βαλτώσω,μου ήρθε μια ιδέα.Γιατι να μην πάω μόνη μου κάπου;Γιατί να μην κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου για όλα όσα δείχνει να αντέχει καθημερινά,για όλα όσα καταφέρνει και νικά.

Και έτσι και έκανα.Με πήρα από το χέρι και με πήγα μια υπέροχη βόλτα στο κοντινότερο σινεμά.Μου αγόρασα τσιπς και κόκα κόλα και κάθισα στην αίθουσα αναμονής, παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου.Ημουν η μόνη που ήμουν μόνη.Ολοι γύρω μου ήταν παρέες εφήβων ,η ζευγάρια,η οικογένειες και κάπου εκεί με έπιασα να νιώθω λιγάκι άβολα με αυτό.

Εκεί χρειάστηκε να μιλήσω στον εαυτό μου.(Όχι φωναχτά προφανώς ,θα ήταν περίεργο για τους γύρω).

Απάντησα λοιπόν σε αυτή τη φωνή που μου έλεγε πως είμαι αξιολυπητη,πως εγώ έχω την καλύτερη παρέα απόψε μαζί μου.

Εχω μαζί την καλύτερη μου φίλη,τον πιο έμπιστο σύντροφό,τον άνθρωπο που με γνωρίζει καλύτερα από όλους και με συντροφεύει σε όλες τις φάσεις της ζωής μου ,καλές η κακές .

Θέλοντας η μη χρειάζεται να έχω μια όμορφη σχέση με αυτόν τον άνθρωπο, για να πετύχουν όλες οι υπόλοιπες σχέσεις που επιλέγω να έχω γύρω μου.

Και ησύχασα.Ηπια λίγη από την κόκα κόλα μου ,πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα στην αίθουσα προβολής.Παρακολουθησα την ταινία,έφαγα τα τσιπς και πραγματικα πέρασα πολύ όμορφα.

Ετσι αυτή τη στιγμή,νιώθω πολύ καλά που έκανα αυτό που είχα ανάγκη,χωρίς να έχω ανάγκη κανέναν.Καμια φορά οι άλλοι δεν μπορούν να μας προσφέρουν όσα θέλουμε και όταν θέλουμε ,έτσι, χρειάζεται να το κάνουμε εμείς για εμάς.Και είναι πραγματικά απελευθερωτικό.

Και κάθε τέτοια μικρή κίνηση προς τα εμάς, μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά μας . Εννοείται χρειαζόμαστε τις γύρω σχέσεις μας ,αλλα περισσότερο χρειαζόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό και χρειάζεται να τον φροντίζουμε,να φροντίζουμε τις ανάγκες του όπως ακριβώς θα κάναμε για ένα πρόσωπο που νοιαζόμαστε και αγαπάμε.

Να πηγαίνουμε λοιπόν τον εαυτό μας βόλτες,να του παίρνουμε δώρα,να τον ταΐζουμε,να του φερομαστε με καλοσύνη.Γιατι είναι εκείνος που μας συντροφεύει περισσότερο από τον καθένα όταν πραγματικά το χρειαζόμαστε.