#σκεφτείς

[romios-gr]

Ένα ζητιάνο γνώρισα, που όλο χαμογελούσε….Και με απορία ρώτησα, αυτό πώς το μπορούσε! Μου’ πε λοιπόν πως στη ζωή, πολλά είναι που αξίζουν, μα είναι λίγοι όλοι αυτοί, που τ’ αναγνωρίζουν! Έχω δύο μάτια να κοιτώ, τον ήλιο που χαράζει…άλλοι δε γνώρισαν ποτέ η όψη του πως μοιάζει, Τα πόδια μου είναι γερά, μπορούν να περπατήσουν… άλλοι την ικανότητα χάσανε να βαδίσουν, Τόπο δεν... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/an-ta-skefteis-poly-kala-kai-sy-tha-symfoniseisna-xereis-panta-sti-zoi-ayta-poy-th-ektimiseis/

[allo-frouto]

Σήμερα εντέλει θα πας πουθενά; Ιστορικός

Όχι, από το πρωί είμαι στους δρόμους και πριν λίγες ώρες γύρισα πτώμα.

[psychotiko-epeisodio]

Ψάχνω να σε βρω ανάμεσα σε τόσο κόσμο

και είναι αστείο αν σκεφτείς,

ότι δεν σε έβρισκα ,

ούτε όταν στεκοσουν ακριβώς δίπλα μου.

[masterikos]

Ξαφνικά φτάνεις στο σημείο να νιώθεις ότι είστε δύο ξένοι.

Κοιτάς την φωτογραφία τ@ς και δεν τ@ν “αναγνωρίζεις”.

Σοκαριστικό αν σκεφτείς ότι λίγο καιρό πριν νόμιζες ότι είναι ο άνθρωπος σου και ότι έχετε να ζήσετε πολλά ακόμα μαζί.

Στο τέλος σκέφτεσαι αν όντως έπρεπε να ήσουν εκεί και αν άργησες πολύ να φύγεις…

Masterikos

[loulouditouheimona]

Αν δεν υπάρχει χημεία, μην το ξεκινήσεις καν!

Η χημεία είναι απλή. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, μην το ξεκινήσεις καν, μακροπρόθεσμα θα είναι χαμένος χρόνος. Το ένα θα σου μυρίζει και το άλλο θα σου ξινίζει και το μόνο που θα θες θα είναι να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.Εγώ βέβαια με τις χημικές αλληλεπιδράσεις τα έχουμε τσουγκρίσει λίγο, άμαν σκεφτείς ότι σπανίζει η χημεία μου να σμίξει με άλλη. Μου κάνει τα δικά της.Η χημεία υπάρχει στον έρωτα, στη φιλία και όπου υπάρχει ανθρώπινη επαφή. Είναι λες και ψάχνουμε συμβατούς δότες, όπου τα δείγματα που θα είναι βατά, θα είναι ελάχιστα και συνήθως χρειάζεται πολύς καιρός για να βρεθούν. Ίσως να μην βρεθεί και ποτέ ένας συμβατός δότης, ίσως να μην σταυρωθούν ποτέ οι δρόμοι αυτών των ανθρώπων που θα ταιριάζουν σαν δυό σταγόνες νερό, σαν μια αγκαλιά που κουμπώνει λες και αυτοί οι δύο άνθρωποι μοιάζουν ένα. Αυτό είναι χημεία.Υπάρχουν αυτοί, οι τυχεροί που εναρμονίστηκαν οι χημείες τους και έζησαν το απόλυτο. Υπάρχουν και άλλοι όπου η χημεία υπήρχε αλλά τα εμπόδια ήταν ανυπέρβλητα. Εκεί καταριέσαι θεούς και δαίμονες που έφεραν ένα τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου και δεν μπορείς να ζήσεις μαζί του όλα τα πυροτεχνήματα και όλες τις εκρήξεις του είναι σου.Η χημεία δεν έχει να κάνει ούτε με εμφάνιση, ούτε με χαρακτήρα. Είναι κάτι ανεξήγητο που σμίγει τους ανθρώπους, είναι κάτι μαγικό, απροσδιόριστο. Και όπως σμίγει, άλλο τόσο χωρίζει. Γιατί η χημεία απλά υπάρχει, δεν δημιουργείται.

[eptileeikala]

Ουαου ,πέρασε καιρός ,άλλαξα ,μεγάλωσα ,αναθεώρησα ,έμαθα καινούργια πράγματα και άτομα ,βρήκα καλύτερη δουλειά ,είδα νέα μέρη.Πραγματικά είναι απίστευτο αν κάτσεις και το σκεφτείς λίγο ,αλλά ναι αυτό που μου μένει πάντα είναι ότι σε όλα η ευτυχία κρύβεται στα απλά , σε ένα χαμόγελο ,2 μάτια ,ένα γκράφιτι στο δρόμο ,ένα βιβλίο για δώρο ,μια μπίρα στα σκαλιά μια άκυρης πολυκατοικίας στο κέντρο και από ένα παράθυρο να ακούγεται μουσική …Να δείχνεται αγάπη ,είναι το μόνο που μας έχει απομείνει !

Μικρές ιστορίες παρτ 1!

[omnis888]

Σκέψου τώρα.

Και σκέψου τώρα ,

οτι ο καφες που έφτιαξες σήμερα το πρωί ,

δεν είναι ένας αλλα δυο.

Σκέψου ότι καθίσαμε μαζί στο μπαιλκονι για να κάνουμε το πρώτο τσιγάρο της μέρας

και έφυγα βιαστικά πριν προλάβω να πιω την τελευταία γουλιά καφέ ,

να βγάλω το σκυλί βόλτα ,

όσο εσυ ετοιμαζόσουν για να φύγουμε μαζί.

Σκέψου να περπατάμε μαζί μέχρι την στάση του μετρο

και να σε χαιρετάω μέσα από το τζαμί όσο βλέπω το τραινο που είσαι μέσα να απομακρύνεται.

Σκέψου το βράδυ που θα γύρισω να καθίσουμε αγκαλιά

και να μου πεις για κάθε άνθρωπο που γνώρισες σήμερα

ή για το ποσό σε εκνεύρισε κάτι ασήμαντο.

Σκέψου για να σου φτιάξω το κέφι να σου μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαΐ

και να στο φέρνω μπροστά από την τηλεόραση ,

όσο εσυ ψάχνεις με ποια σειρά θα εθιστούμε αυτή την εβδομάδα.

Και τώρα σκέψου ότι δεν μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα.

Σκέψου ότι είσαι τόσο κοντά που επιτέλους μπορώ να σου χαϊδέψω τα μαλλιά

και να σου δώσω ένα φίλι στο μέτωπο.

Σκέψου ότι τα βραδιά δεν παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι μου ,

μήπως και ξαφνικά γίνει εσυ.

Σκέψου πως πλέον οι μέρες δεν περνάνε αργά ,

και πως δεν χρειάζεται να σπρώχνω με μανία τον χρόνο μέχρι να σε δω.

Σκέψου πως τα σεντόνια στο κρεβάτι σου είναι τσαλακωμένα και από τις δυο μεριές

και τα μαξιλάρια είναι δυο.

Σκέψου πως δεν χρειάζεται να παλεύουμε να βρούμε τι ώρα θα βολέψει να μιλήσουμε σήμερα

ή πως το βραδινό τσιγάρο το κάνουμε απέναντι ο ένας από τον άλλον ,

σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα.

Και μπορείς να σκέφτεσαι για ώρες

και όσο θες.

Αλλα μην σκεφτείς ποτέ πως εμείς οι δυο δεν θα τα καταφέρουμε.

Μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως 2.500 χιλιόμετρα είναι αρκετά για να μας κρατήσουν μακριά.

Μην σκεφτείς ποτε πως υπάρχει κάτι που είναι αρκετό να μας κρατήσει.

Μην σκεφτείς ποτε πως θα κουράστω ή πως η υπομονή μου θα τελειώσει.

Η υπομονή μου θα τελειώσει όπως και η ιστορία αυτή.

Με εσένα και εμένα αγκαλιά στο κρεβάτι , σε ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.

Ίσως ο τρόπος μου να είναι ρηχός.

Ή ίσως όταν έχει να κανει με εσένα να μην είμαι καλός στο γράψιμο.

Γιατί κάθε μου λέξη φοβάμαι πως δεν είναι αρκετή

και ποτε της δεν θα είναι για να περιγράψει ότι νιώθω ούτε στο ελάχιστο.

Μα μονάχα αυτό έχω για την ώρα.

Τις λέξεις μου.

Τις λέξεις μου και πολύ υπομονή.

Το μόνο που μπορεί να τα ξεπεράσει αυτά τα δυο ,

είναι η αγάπη.

Η αγάπη για τις μέρες που θα έρθουν και οχι για αυτες που χάσαμε.

Η αγάπη που άντεξε και αντέχει.

Η αγάπη που δεν ξεχνάει ποτε

και ζει μέσα από τις αναμνησεις , μέχρι να έρθει η ώρα να φτιάξουμε καινούριες.

Και τώρα σκέψου ,

πως το αύριο που έρχεται

είναι πολύ καλύτερο από ότι φανταστήκαμε εχθές.

Λίγο υπομονή ακόμα πριγκίπισσα.

και θα χτίσουμε το παραμύθι που τόσο ονειρευόμαστε.

Και μην αγχώνεσαι για το τώρα.

Έτσι και αλλιώς ,

κάθε παραμύθι έχει δύσκολη αρχή.

Σε αγαπάω.

- Omnis.

[o-monaxikos]

Τόσο απλό αλλά και τόσο ουτοπικό στις μέρες μας...

- Μπορείς να σβήσεις το φως; Είμαι απλά χοντρή.

- Και τι έγινε! Μήπως θες να κάνεις το μοντέλο;

- Το δέρμα μου είναι γεμάτο ραγάδες.

- Καλα, είδες τις ουλές στο δικό μου;

- Το στήθος μου δεν είναι όμορφο

- Γιατι; Εδω ειμαστε για να κάνουμε διαγωνισμό στήθους;!

- Το σώμα μου είναι άσχημο, δεν θα ήθελα να το δεις γυμνό.

- Ποιος σου είπε τέτοιο ψέμα;! Θα ήθελα να βλεπω το όμορφο γυμνό σώμα σου, και μεσα απ αυτο θα ηθελα να γδύσω την ψυχή σου.

- Ξέρω ότι δεν θα σου αρέσει αυτό που θα δεις.

- Άσε εμένα σε παρακαλώ να αποφασίσω. Ποιος αγάπη μου σε εχει πληγώσει για να το σκεφτείς αυτό για τον εαυτό σου;

- Δεν ξέρω, ίσως η κοινωνία. Ίσως η μανα μου, που πάντα με υποτιμούσε...

- Τότε δεν είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας. Ούτε είμαι η μανα σου! Εκτος εαν εσυ εχεις λογους να βλεπεις σε καθε εν δυναμει δικο σου ανρθωπο το προσωπειο της επικριτικης σου μητερας... Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το σωμα αξίζει περισσότερο από τα συναισθήματα. Σ 'αγαπώ γι' αυτό που ΕΙΣΑΙ. Είπε καθώς κοίταζε τα μάτια της και μετά φιλούσε τα χείλη ΤΗΣ. Εγδυσε το σώμα της αργά, φιλώντας και χαϊδεύοντας κάθε μέρος του δέρματός της που είχε μείνει στον αέρα, κάθε τέντωμα, κάθε ρολό, κάθε ατέλεια. Ξέχασε ό, τι την βασάνιζε, την έκανε να τα ξεχάσει όλα αυτά. Ενώ ήταν ενωμένοι ρώτησε.

- Έχεις νιώσει ότι σε αγαπούν έτσι πριν;

- Όχι, ποτέ.

- Για μένα είσαι ο,τι χρειαζεται να εισαι!

Απλά χαμογέλασε και ένιωσε η πιο όμορφη γυναίκα. Έμειναν αγκαλιασμένοι μέχρι να τους πάρει ο ύπνος...

Εκεινο το βράδυ πηρε ενα νεο μεταμηνυμα για το ποια μπορεί να ειναι για καποιον άλλον, και για τον ευατο της:

Ελαβε την πληροφορία πως ο κοσμος υπάρχει περιπτωση να ειναι ενας χωρος που την αποδέχεται.

Ότι δεν είναι ολοι σαν την μανα της.

Ότι τελικά υπάρχει ελπίδα και χωρος για κεινη, για το διαφορετικά όμορφο...

[for-your-eyes-only-16]

Μέσα σε όλη τη βαβούρα από τις οργισμένες φωνές σου, εγώ αισθανόμουν έντονα μια απειλή. Την απειλή που φοβόμουν. Την απειλή του "χωρισμού".

Αυτή η απειλή μου προξένησε διάφορα συναισθήματα. Φόβο, άγχος, θυμό, πόνο, στεναχώρια, θλίψη..

Ένιωθα την απειλή του "χωρισμού" να πλησιάζει όλο και πιο γρήγορα.

Κι εγώ έπρεπε να προστατευτώ, απομακρύνοντας τον εαυτό μου από τον κίνδυνο που εσύ προκάλεσες.

Ξαφνικά, ο πόνος βγήκε από το σώμα μου και μετουσιώθηκε σε δάκρυα. Προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα να τα καλύψω, να τα κρύψω. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω για εσένα.

Δεν τα κατάφερα ωστόσο. Τα μάτια μου ήταν ήδη βουρκωμένα κι εσύ πρόλαβες να τα δεις, να με δεις.

Ξεκίνησες να μου φωνάζεις ότι το κλάμα δε θα με βοηθήσει. Πιθανώς πίστευες ότι έκλαιγα για να με λυπηθείς.

Ωστόσο, εγώ έκλαιγα, γιατί φοβόμουν και πονούσα και ήθελα κάποιον να με προστατέψει. Ήθελα εσύ να με προστατέψεις!

Ήθελα να σταματήσεις να φωνάζεις, να ηρεμήσεις, να με πάρεις μια αγκαλιά και να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά, κι ας μην μπορεί να πετύχει το μεταξύ μας.

Ήθελα να με κρατήσεις κοντά σου, να μου προσφέρεις ασφάλεια και να με παρηγορήσεις για τον πόνο που μου προκάλεσες.

Αντί αυτού, κράτησες για άλλη μια φορά μια τεράστια απόσταση ανάμεσά μας, συνέχισες να μου φωνάζεις, με έδιωχνες μακριά σου και απομάκρυνες τον εαυτό σου από εμένα.

Έκλαιγα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πίκρα που μου προκάλεσες, κι εσύ νόμιζες ότι ήθελα να με λυπηθείς. Το μόνο που ήθελα όμως εκείνη τη στιγμή ήταν να με προστατέψεις από όλα όσα με έκανες να νιώθω με την οργή σου.

Ήθελα να είσαι η ασφαλής βάση μου και το καταφύγιό μου. Αντιθέτως, έθεσες τον εαυτό μου σε κίνδυνο, για να με διαλύσεις.

Και να σκεφτείς ότι μέχρι το τέλος, ήθελα να δεις πόσο πολύ σε αγαπάω...

- Ejo

23.04.2024

[darkside-cookies]

3,4,8 για το ασκ γκειμ!

χιχι ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις <333. Το 3 το έχει απαντήσει ήδη!

4. what fandoms have you written for? κυριολεκτικά για ό,τι μπορείς να σκεφτείς. από πολύ μεγάλα φαντομ (τύπου marvel, game of thrones) μέχρι obsure anime + ελληνικές σειρές - νομίζω τα κύρια fandoms είναι από το 2014-2015 harry potter, μετά το 2016 έγραφα κυρίως eruri από το attack on titan, 2017 yuri on ice και μετά το 2020 παρά πέντε και τανγκό <3

8. what's the best summary you've come up with? είμαι "βάζω μια πρόταση από το ίδιο το φικ για περίληψη" άνθρωπος ΔΕΝ ξέρω να γράφω περιλήψεις

[krkgeorge]

με την αλλαγή ώρας και τα

χειμερινά ηλιοστάσια,

τις εποχές που σφίγγουν σαν θηλιά τα αίθρια απογεύματα

πώς να προφτάσεις να

μιλήσεις για τις φύτρες που έσπειρες γι'αυτήν, άνθη νεκρά και λειψυδρίες, τα σέλας

χάζουν τους γεωμαγνητικούς ορίζοντες

κι εσύ που νόμιζες πως ο ουρανός δε ξέρει να απαντά

με τόσες όξινες βροχές φθινόπωρα υγρά

πως να την δεις και να της πεις, 'τα μάτια σου σήμερα λάμπουν'

χωρίς να πλημμυρίζει η γειτονιά, σεπτέμβρη μήνα

όντας ακόμα σίγουρος ότι δεν ρίξαν δακρυγόνα

σε επετείους δολοφονιών

ενόσω στα λασπόνερα πλέουμε μουσκεμένοι

με ρούχα λιωμένα παπούτσια αθλητικά

με τόσα χημικά λοιπόν στα στήθη, πως

να αντέξεις τα αγκομαχητά, τις κρίσεις άγχους - τα φίμωτρά τους

πως να προσλάβεις τα διατροφικά συστατικά

από μακράς διαρκείας σε σοπλίφτινγκ

και να σκεφτείς για την κλιματική την κρίση, το αποτύπωμά σου

όταν τα νύχια που σε αναρριγούσαν λεύκαναν

από έλλειψη βιταμινών

αν κάτι ίσως σε αφήνει να ελπίζεις

τα ψάρια στη γυάλα, που λέγεται γη, ποτέ δεν άλλαξαν την οπτική των

αστεροειδών

[solmeister13]

Το μπαστούνι του baseball είναι κάπως παραλληλισμός με το τσεκούρι του ΤΛΣΚ;

Ναι, αν σκεφτείς ότι και τα δύο θα ήθελα να φέρω στο κεφάλι του νυν της πρώην

[allo-frouto]

Σαρεσει το ξύλο;

Τι έχεις καταλάβει από το μπλογκ μου;

[psychotiko-epeisodio]

Είμαι γυναίκα.Ειδα την βαναυσότητα αυτού του κόσμου από παιδί.Μεγαλωσα με πατριαρχικές πεποιθήσεις τις οποίες έδωσα μάχη για να τις ξεφορτωθώ.Στο σπίτι απαιτούσαν από εμένα να κάνω τις δουλειές,μιας που ο αδερφός μου σαν άντρας θα ήταν απαράδεκτο να το κάνει.Μαντεψτε τι.Δεν τις έκανα.

Είμαι γυναίκα.Καποτε μπήκα στην εφηβεία.Τρελη και αφελής όπως κάθε φυσιολογικό παιδί σε αυτή τη φάση της ζωής του.Τοτε δεν μπορούσα να καταλάβω ότι δεν είναι φυσιολογικό ένας 20χρονος να φλερτάρει με μια 15χρονη.Και δεν ήταν ένας.

Είμαι γυναίκα.Ενηλικιωθηκα και βγήκα στον έξω κοσμο ,ξεκίνησα να εργάζομαι για να μπορώ να πληρώνω τα έξοδα μου.Καποιοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την οικονομική μου δυσκολία.Δεν τα κατάφεραν.Οχι μαλακα "εργοδότη",δεν θα μου πιάσεις τον κωλο για το μηνιατικο.

Είμαι γυναίκα.Ερωτευτηκα κάποια στιγμή.Τα είχα όλα ροζ στο κεφάλι μου αλλά αυτός ο κόσμος δεν είναι ροζ.Εδινα την καρδιά μου ενώ κοιτούσαν ανάμεσα από τα πόδια μου.Γιατι για εκείνους μόνο αυτό είχε σημασία.Εξαλλου,στα ματια τους,αυτό ακριβώς είναι μια γυναίκα.

Είμαι γυναίκα.Με χλεύασαν,με υποτίμησαν,με εκμεταλλεύτηκαν .Και όλα αυτά εδώ,στην Ελλάδα,σε μια χώρα σε σχέση με άλλες πιο "προοδευτική".Δεν μπορώ ουτε να διανοηθω τι συμβαίνει σε άλλες χώρες,πιο παλαιών αρχών.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι πολλές από τις πεποιθήσεις αυτές,είναι τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα στην ζωή των ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν καν το ποσο επιβλαβής είναι για να τις ξεφορτωθούν.

Βγαίνω στον δρόμο και με πιάνει αηδία με τα βλέμματα των αντρών που σε κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω γεμάτοι λαγνεια.Ενας άντρας αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει.Για αυτό δεν μπορούμε να μιλάμε για ισότητα.Γιατι όσο και αν λέμε πως έχουν αλλάξει τα πράγματα,αυτό δεν σημαίνει πως έχει εξαλειφθεί το πρόβλημα.

Κουράστηκα να φοβάμαι για αυτό δεν φοβάμαι πια.Δεν δέχομαι ούτε άρρωστα βλέμματα,ούτε αηδιαστικά σχόλια.Με όποιο και αν είναι το τίμημα αντιδρώ επιτόπου,μπας και σου κόψει λίγο και σκεφτείς την επόμενη φορά αν θα το ξανακάνεις.

Είμαι γυναίκα.Σταματα να με σεξουαλικοποιεις.Ειμαι σύντροφος,μαμά,αδερφή,εργαζόμενη, φοιτήτρια.Ειμαι πολλά περισσότερα απο τους γοφούς μου η το στήθος μου.Δεν είμαι αντικείμενο για την ηδονή σου και θα παλεύω μέχρι την τελευταία μου ανάσα για να το αποδείξω αυτό.

Ποτέ ξανά σιωπή.Αντιδραμε χωρίς φόβο.

[masterikos]

Ασχολείσαι με καποι@ και αυτό στο τέλος καταλήγει ως χάσιμο χρόνου γιατί κάνεις δεν προσπαθεί να είναι πιο συγκαταβατικός ή να κάνει πίσω τα θέλω του. Υπερισχύουν ο εγωισμός και τα θέλω του καθενός. Έτσι όμως δεν μπορείς να πορευτείς και η ζωή θα σου κερνάει μόνο πίκρες και απογοήτευση.

Από την άλλη όμως και μόνο που ασχολείσαι θα πρέπει να σε κάνει να σκεφτείς το γιατί…

Masterikos

[loulouditouheimona]

Καμιά φορά χρειαζόμαστε μονάχα χρόνο. Χρόνο στη σιωπή.

Ούτε τη συμβουλή του ειδικού, ούτε τη σοφία του σοφού.

Και τα δύο άλλωστε είναι μονοδιάστατες απόψεις.

Μα εμείς είμαστε πολυσχιδή πλάσματα.

Τα συναισθήματά μας είναι περίπλοκα.

Ας δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας.

Να καταλαγιάζει το μέσα.

Να φανεί το κατακάθι.

Όχι δεν χρειάζεται κάθε στιγμή να αποδεικνύουμε κάτι σε κάποιον.

Ούτε καν στον εαυτό μας.

Καμιά φορά δεν χρειαζόμαστε τίποτα, εκτός ίσως από το «τίποτα».

Για να το πω αλλιώς, χρειαζόμαστε μονάχα το «τίποτα».

Και το «τίποτα», αν το σκεφτείς, θέλει το χρόνο του.

Είναι υπέρβαση να μην κάνεις κάτι όταν μπορείς να κάνεις τα πάντα.

Θέλει κότσια για να επιδείξεις τη γενναιότητα της σιωπής.

Τίποτα.

Χρόνος.

Και όλα έρχονται στα σύγκαλά τους.

«Πότε;» θα με ρωτήσεις.

«Όταν», θα σου απαντήσω.

Και σε αυτό δεν θα έχω να προσθέσω… τίποτα.