#στον αέρα

[darkside-cookies]

μισώ πόσο διαδεδομένη αντίληψη είναι πως κάποιος έβαλε τα θεατρικά κεφάλαια μέσα στην αφήγηση του Ισμαήλ για να καλύψει τα κενά από όσα δεν θα μπορούσε να γνωρίζει, όχι, ο Ισμαήλ είναι ο συγγραφέας του θεατρικού έργου συγγνώμη

[gaytransbimbo]

το τσάμικο είναι τόσο homoerotic

[romios-gr]

Σάλος με τις αποκαλύψεις του Ευάγγελου Αντώναρου στον αέρα του Open: Ο Μητσοτάκης δεν τους πειράζει γιατί είναι χορηγοί του Πανικός στο studio του OPEN, βόμβες για Μητσοτάκη από τον Αντώναρο. «Οι κύριοι αυτοί, από τις πολυεθνικές, που βάζουν αυτές τις τιμές στα ράφια, είναι ΧΟΡΗΓΟΙ του Μητσοτάκη, γι αυτό δεν τους πειράζει, είναι καρτέλ, κι από τα πρόστιμα που έχει επιβάλλει, δεν έχει εισπ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/salos-me-tis-apokalypseis-toy-eyaggeloy-antonaroy-ston-aera-toy-open-o-mitsotakis-den-toys-peirazei-giati-einai-chorigoi-toy/

[prasinoxaos]

(πως) νιώθω

δεν θέλησα κανείς να καταλάβει πως νιώθω

πως σκέφτομαι

πως πράττω

πως γράφω

πως μιλάω.

το μόνο που θέλησα

ήταν να κάνεις την καθημερινότητά μου

να μην είναι τόσο επώδυνη.

να νιώθω πως μπορώ να αναπνεύσω.

και πως αν αναπνέεις κι εσύ

αυτό δεν σημαίνει πως εγώ μετά δεν θα έχω δικό μου οξυγόνο.

οπότε δε θα πνιγώ από τον αέρα που δεν θα έχω να εισπνεύσω.

κι όταν εγώ κάνω λάθος,

δεν θέλησα να μου πεις πως δεν πειράζει.

θέλησα να με κάνεις να νιώσω πως δεν εξαφανίστηκαν

τα όσα νιώθεις για εμένα.

κι αν κλάψω

δεν θέλησα να μου πεις συγγνώμη.

ούτε να μου πάρεις δώρα.

ούτε να μου σκουπίσεις τα δάκρυα.

θέλησα μονάχα να μη με κάνεις ξανά να κλάψω για τον ίδιο λόγο.

δεν ξέρω που χάνομαι συνέχεια

όταν έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους,

μα χάνομαι.

αυτό το ξέρω.

και δεν ξέρω πότε χάθηκα περισσότερο,

μα έχω χαθεί εδώ και τόσο πολύ καιρό.

με φοβίζει το που μπορεί να με βγάλει

το να νιώθω τόσα πολλά συναισθήματα,

ταυτόχρονα,

για τόσο καιρό.

μα συνήθισα και στο πόνο

και στον φόβο,

μετά από τόσο καιρό.

οπότε δεν πειράζει.

εγώ θα περιμένω,

να δω που θα με βγάλει.

μα και με πειράζει

και φοβάμαι

[eptileeikala]

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα

Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα

Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι

Σε κρατούσα απ' το χέρι

Ό, τι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

Μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

[theklaapologist]

Greekblr oc sexyman poll bracket 2 round 1 #3

Άρι belongs to me >:D

dr Marinko Arkadiye belongs to my beloved @cannivalisms

PROPAGANDA UNER THE CUT

ΑΡΙ <333

Ο αδερφός μισανθρωπία <3333 κοιτάξτε τώρα να δείτε, γεννήθηκε μια παράξενη χρόνια με παράξενα αστρολογικά φαινόμενα και το ζώδιο στο οποίο βρισκόταν ο ήλιος ήταν αυτό του αντίστοιχου τοξότη αλλά στον κόσμο μου ήταν ο αστερισμός με τον γενάρχη των ξωτικών (εγκληματίας πολέμου φρ) πάνω στον δράκο του. Λογω αυτών των παράξενων φαινομένων ο Αρι δεν βγήκε μόνο τ*ξοτης αλλά και λιγάκι μαγικός όπως όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν εκείνη τη χρόνια. Σε όλα του τα παιδικά χρόνια είχε μια εμμονή με τη θρησκεία με αποτέλεσμα να παρατήσει το σχολείο στα 12 και να πάει να σκαρφαλώσει το αντίστοιχο Έβερεστ για να δείξει ότι το πάνθεον τον θέλει όσο το θέλει κι αυτός. Το πέτυχε αλλά φυσικά πήρε και το μυαλο του αέρα. Οι γονείς του επειδή τον θεωρούσαν νεκρό αφού ήταν τελικά ζωντανός αποφάσισαν να τον αφήσουν να πάει να γίνει μοναχός κι έτσι ξεκινάει η ιστορία του. Γιατί να τον ψηφίσετε

είναι μια ναρκισσιστική μάζα από κόμπλεξ που φάσκει και αντιφάσκει και αιρετικός με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Στο σημείο αυτό έχει γίνει τόσο μανιακός με τη θρησκεία του που φέρεται λες και είναι ο ίδιος μέλος του πάνθεον. Ακολουθεί κατά γράμμα τις γραφές αρκεί να συμφωνεί ο ίδιος μαζί τους. «Ποιος είπε ότι το τάδε_» «εγώ» «μα αυτό είναι ύβρις» «όχι άμα το κάνω εγώ»

Ανήκει στο ανώτατο τάγμα μοναχών που έχουν απαρνηθεί την ατομικότητα τους. Δηλαδή είναι απλά ένα μέρος του πλανήτη όσο είναι κι ένα λουλούδι, ένα δέντρο, ένα ποτάμι. Τώρα αν το τηρεί όμως αυτό είναι λίγο περίπλοκο.

Όλοι μας όσοι είμαστε θρησκευόμενοι θελουμε να μαστουρώσουμε με θυμίαμα, γουελ αυτός είναι μόνιμα

ΧΟΜΟΕΡΟΤΙΚ ΜΠΙΦ ΜΕ ΤΟ ΝΕΛΣΟΝ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ!!!!!!

EINAI ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ ΜΕ ΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΛΑΙΚΚΚΚΚΚΚΚΚ ΣΟΡΙ ΚΙΟΛΑΣ

DR MARINKO ARKADIYE <333

marinko is a disgraced surgeon - previously one of his town's best, his life took a spiral for the lovecraftian horror-esque after a patient died under his care. marinko, in a state of unchecked shock, stayed by her body for days at a time, and coped in the worst imaginable way by finally deliriously romanticizing it- realizing there was something beautiful about death too, that it was just as multifaceted as life, etc. that the inside of a dead body is just as interesting as an alive one. that is around the time when more patients started to die under his watch, his mental health spiraled further, and some choice incidents of gravedigging were reported (this is what happens when you don't switch career paths). a lot more stuff happens in the meantime for him mentally, but eventually his fall for grace features some less than savory rumors concerning him and the bodies of his patients and marinko being forced to flee town. rn he hangs out with a terminally ill woman who makes her living by retrieving the corpses of addicts, extracting the drug that killed them, purifying it, and reselling. they were childhood best friends. she has agreed to let him cut her open when she dies. he loves her too much to let her die like that. he also can't wait.

i don't have any writing for him yet but stay tuned and vote him if you like fucking crazy potentially necrophilic doctors (he denies fhe rumors) with long hair 🙏🙏

[alalumin]

Εσύ κουτσομπολιό έχεις να μας πεις?

Ουυυ πάντα, κάτσε να σκεφτώ.

Λοιπόν, στη περιοχή μου υπάρχει ένας πεζόδρομος. Δε περνάω από εκεί πολύ συχνά, η γειτονιά είναι ήσυχη και έχει μόνο σπίτια, δεν έχει κάτι να χαζέψεις. Τελευταία είναι και ένας περίεργος γέρος που κάθεται σε μια ταράτσα και σχολιάζει δυνατά τον κόσμο, είναι ενοχλητικό οπότε άλλος ένας λόγος να μη περνάω. Βέβαια το κάνει πολύ σπάνια οπότε δεν είναι μεγάλο θέμα.

Είναι όμως καλή διαδρομή για ποδήλατα και περπάτημα μιας και τα πεζοδρόμιά μας γενικά είναι χάλια, οπότε που και που κάνω μια επίσκεψη.

Στον πεζόδρομο αυτό είναι ένα μαγαζάκι. Κάτι σαν ψιλικατζίδικο, δε νομίζω να έχει ονομασία και οι πινακίδες που είχε έξω έχουν σκουριάσει και ξεβάψει με τα χρόνια. Αυτό το μαγαζάκι υπάρχει όσα χρόνια ζω εκεί, αλλά ποτέ δε του είχα δώσει σημασία. Αλλά δε μπορώ ποτέ να το θυμηθώ το μαγαζάκι ανοιχτό και με κόσμο. Πάντα ήταν σκοτεινό και παλιομένο.

Το θέμα είναι ότι καμία φορά η πόρτα είναι ανοιχτή. Από τους γυάλινους τοίχους πάντα μπορώ να δω το ίδιο άδειο ράφη με 1 μπουκάλι υγρού πιάτων, εδώ και τόσο καιρό το ίδιο 1 μπουκάλι υγρού πιάτων. Υπάρχουν και άλλα ελάχιστα πράγματα αλλά μόνο 2-3, τα ράφια είναι άδεια. Νομίζω στο βάθος υπάρχει και ένα κλειστό ψυγείο αναψυκτικών αλλά δεν είμαι σίγουρη.

Πίσω στη ανοιχτή πόρτα, περνώντας υπέθετα ότι το μαγαζί ήταν τελείως εγκαταλελειμμένο και ότι η πόρτα άνοιγε καμία φορά με τον αέρα. Τα φώτα μέσα ήταν κλειστά, δεν είχα λόγο να νομίζω ότι κάποιος την άνοιγε επίτηδες. Έλα όμως που μια μέρα βλέπω κάποιον μέσα να βηματίζει. Δε ξέρω αν ήταν κυρία ή κύριος αλλά κάποιος ήταν μέσα. Και μετά άρχισα να τον βλέπω πιο συχνά. Δε ξέρω αν πάντα ήταν εκεί και δε τον έβλεπα αλλά ξαφνικά υπήρχε άτομο μέσα στο μαγαζί. Πότε δεν έβλεπα κάποιον να μπαίνει ή να βγαίνει, αλλά ήταν μάλλον το ίδιο άτομο μέσα.

Το έχουμε συζήτηση και με την κολλητή μου αυτό γιατί και εκείνη το παρατήρησε μόλις το ανέφερα. Αλλά ναι, πολύ κριπι και κανείς δε ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα ή σε ποιον ανοίκει ο χώρος. Η πρώτη μου θεωρία ήταν ότι είναι το παλιό μεγάλο του φίλου του παππού, του Γαριδάκια (έτσι τον λένε επειδή ήταν περιπτεράς) αλλά δε νομίζω ότι ισχύει τελικά. Ειλικρινά μακάρι να ήξερα, ίσως κάποτε να μπω μέσα και να μάθω.

Δε ξέρω αν μετράει για κουτσομπολιό αλλά ήθελα να το μοιραστώ με το tumblr. Ή δεύτερη θεωρία είναι ότι το μαγαζί είναι τρύπα σε δύο realities και είναι σε μια κατάσταση όπου και λειτουργεί και δε λειτουργεί. Το αγαπημένο μου κρακ theory.

[ippokampos]

εμείς οι τρεις σ'ένα δωμάτιο δροσερό το μεσημέρι. απρόσμενη άφιξη. ο ήχος της κιθάρας που μας έπαιξε η Ε. αιωρείται ακόμα στον χώρο. ήσυχα. οι κουρτίνες σαλεύουν και πίσω δέντρα πράσινα ψυχρά.

στην αρχή, τα είπαμε με λέξεις, αλλά πλέον, στο ήσυχο δωμάτιο οι λέξεις γίνανε οξυγόνο, ατμόσφαιρα, κύματα αέρα, τις ανασάναμε, και δε χρειάζεται να μιλάμε. νιώθουμε. ξέρω πώς νιώθεις αδερφή μου. το βλέπω στον τρόπο που κοιτάς προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις ότι τώρα μπορείς να είσαι ήρεμη, στον τρόπο που μιλάς για τα διαδικαστικά, στον τρόπο που ξαπλώνεις. σε συναισθάνομαι. ποτίζω από τη θλίψη και την κούρασή σου. σε αγκαλιάζω με το βλέμμα γιατί αν σου φιλήσω τους ώμους θα κλάψουμε κι οι δυο, και δε θα σταματάμε. δεν είμαστε καλά, μα είμαστε εδώ μαζί.

το ήσυχο δωμάτιο έχει γεμίσει μελαγχολία αλλά και σύνδεση δική μας, και προσμονή γιατί θα φύγουμε σε λίγο. θα πάμε να χαθούμε σε κάτι χωράφια με το αμάξι.

φλ. ιούνιος '24

[o-monaxikos]

Τόσο απλό αλλά και τόσο ουτοπικό στις μέρες μας...

- Μπορείς να σβήσεις το φως; Είμαι απλά χοντρή.

- Και τι έγινε! Μήπως θες να κάνεις το μοντέλο;

- Το δέρμα μου είναι γεμάτο ραγάδες.

- Καλα, είδες τις ουλές στο δικό μου;

- Το στήθος μου δεν είναι όμορφο

- Γιατι; Εδω ειμαστε για να κάνουμε διαγωνισμό στήθους;!

- Το σώμα μου είναι άσχημο, δεν θα ήθελα να το δεις γυμνό.

- Ποιος σου είπε τέτοιο ψέμα;! Θα ήθελα να βλεπω το όμορφο γυμνό σώμα σου, και μεσα απ αυτο θα ηθελα να γδύσω την ψυχή σου.

- Ξέρω ότι δεν θα σου αρέσει αυτό που θα δεις.

- Άσε εμένα σε παρακαλώ να αποφασίσω. Ποιος αγάπη μου σε εχει πληγώσει για να το σκεφτείς αυτό για τον εαυτό σου;

- Δεν ξέρω, ίσως η κοινωνία. Ίσως η μανα μου, που πάντα με υποτιμούσε...

- Τότε δεν είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας. Ούτε είμαι η μανα σου! Εκτος εαν εσυ εχεις λογους να βλεπεις σε καθε εν δυναμει δικο σου ανρθωπο το προσωπειο της επικριτικης σου μητερας... Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το σωμα αξίζει περισσότερο από τα συναισθήματα. Σ 'αγαπώ γι' αυτό που ΕΙΣΑΙ. Είπε καθώς κοίταζε τα μάτια της και μετά φιλούσε τα χείλη ΤΗΣ. Εγδυσε το σώμα της αργά, φιλώντας και χαϊδεύοντας κάθε μέρος του δέρματός της που είχε μείνει στον αέρα, κάθε τέντωμα, κάθε ρολό, κάθε ατέλεια. Ξέχασε ό, τι την βασάνιζε, την έκανε να τα ξεχάσει όλα αυτά. Ενώ ήταν ενωμένοι ρώτησε.

- Έχεις νιώσει ότι σε αγαπούν έτσι πριν;

- Όχι, ποτέ.

- Για μένα είσαι ο,τι χρειαζεται να εισαι!

Απλά χαμογέλασε και ένιωσε η πιο όμορφη γυναίκα. Έμειναν αγκαλιασμένοι μέχρι να τους πάρει ο ύπνος...

Εκεινο το βράδυ πηρε ενα νεο μεταμηνυμα για το ποια μπορεί να ειναι για καποιον άλλον, και για τον ευατο της:

Ελαβε την πληροφορία πως ο κοσμος υπάρχει περιπτωση να ειναι ενας χωρος που την αποδέχεται.

Ότι δεν είναι ολοι σαν την μανα της.

Ότι τελικά υπάρχει ελπίδα και χωρος για κεινη, για το διαφορετικά όμορφο...

[giasemi]

Ένα ήταν σίγουρο, από την τέχνη μου δεν θα πέθαινες ποτέ.

Θα ζεις μέρα και νύχτα ανάμεσα στις λέξεις μου.

Στις σελίδες μου.

Στις ανείπωτες μου λέξεις και εκείνες τις λιωμένες με το μαύρο μελάνι της.

Σίγουρα δεν θα ξεχαστείς. Σίγουρα αυτή η αγάπη δεν θα αλλοιωθεί.

Σίγουρα δεν θα αφεθεί κάπου ανάμεσα στα φύλλα και στον αέρα που ταξιδεύει από δω και από κει.

Σίγουρα θα σε αφήσω να με κατακλύσεις. Το'χεις κάνει ήδη.

Ένα είναι σίγουρο.

Δεν θα πεθάνεις, και όσο ζω..θα σου δίνω ανάσα.

[vezouvios]

Το ξέρω πως υπάρχουνε τραγούδια που μας θυμίζουνε τη θάλασσα. Τραγούδια που μας περνούνε στη ζωή το δρόμο του αέρα. Το ξέρω πως υπάρχουνε τραγούδια που μας θυμίζουνε τ' άστρα. Τραγούδια που μας δείχνουνε τον καλοκαιριάτικο ουρανό, όταν ο ένας καθρεφτίζεται στον άλλο. Και μες σ' αυτά τα τραγούδια, το ραντεβού των ημερών τα ωραία, στο ουρανό της ζωής μου θα σε πάρω και θα 'ρθω...

[galactictearsclastd]

Ροκ να παίζει στον αέρα όταν δεν είμαι καλά , ροκ και θα γίνω πολύ καλύτερα .

[justforbooks]

Ο αέρας ελευθερίας που διαπνέει τις ιστορίες του Απουλήιου, οι σκαμπρόζικες σκηνές του Δεκαημέρου, τα σκοτάδια του Καραβάτζο, τα αρώματα της Τοσκάνης, τα όνειρα του Φελίνι και το κράνος του Φερνάντο Ρόσι υπάρχουν αυτούσια στην αυτοβιογραφία του Μίλο Μανάρα με τον τίτλο Αυτοπροσωπογραφία που κυκλοφορεί σε μετάφραση Χρήστου Σιάφκου από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Όταν εκδόθηκε το βιβλίο στην Ιταλία όλοι ζητούσαν μια συνέντευξη από τον κορυφαίο κομίστα, ο οποίος επέλεξε τη χρονιά της έξαρσης της πανδημίας και του κινήματος του #metoo για να γράψει την αυτοβιογραφία του, ουσιαστικά για να εξηγήσει ολόκληρη την κοσμοθεωρία που κρύβεται πίσω από το πολύχρωμο σύμπαν των δημιουργών των κόμικς, οι οποίοι, σε αυτόν τον τόμο, παίρνουν δικαιωματικά μια θέση δίπλα στους μεγάλους καλλιτέχνες όχι με έπαρση αλλά με την ακριβή ευθύτητα ενός δημιουργού που ξέρει πως το έργο του ‒όχι μόνο το δικό του αλλά και τόσων διάσημων ομοτέχνων του στους οποίους αποτίει φόρο τιμής‒ δεν εξαντλείται, όπως πολύ νομίζουν, στην εικονογράφηση ερωτικών ή άλλων ανάλογων περιπετειών, για τις οποίες τον έχουν κατηγορήσει, αλλά κρύβουν ένα καλλιτεχνικό όραμα, ακόμα και όταν φαίνεται εσκεμμένα ότι λοξοδρομούν.

Εν προκειμένω, πρόκειται για το όραμα ενός ανήσυχου δημιουργού, ο οποίος δεν επικαλείται επί ματαίω τη σπουδαία πολιτιστική παράδοση της χώρας του, κάνοντας αναφορές σε ονόματα όπως αυτό του αγαπημένου του Καραβάτζο ‒άλλο αποσυνάγωγο πνεύμα κι αυτός!‒, αλλά μπορεί, για παράδειγμα, να εξηγεί με ακρίβεια τις επιρροές του κιαροσκούρο στο αεροπλάνο που ζωγράφισε στο κόμικ που εμπνεύστηκε από τα δημιουργικά όνειρα του Φελίνι, και ας μην εκδόθηκε ποτέ, την ακρίβεια του φωτός στα πλάνα που συζητούσαν μαζί επί ώρες ή τη βαθιά συναίσθηση των μεγάλων γεγονότων που είχε όταν έφτιαχνε την εικονογραφημένη Ιστορία της Γαλλίας για τη Larousse.

Δεν είναι τυχαίο ότι αποφάσισε να ξαναστήσει ένα κόμικ από την αρχή μόνο και μόνο επειδή έδειχνε εσφαλμένα τον Λουδοβίκο IH να φτάνει στις Τουιλερί το 1814 με την αμαξά κλειστή και όχι ανοιχτή, όπως είχε συμβεί στην πραγματικότητα! Αυτά τον γέμιζαν χαρά και όχι απογοήτευση.

Με κύριους συνομιλητές και συνεργάτες τον Ούγκο Πρατ, τον περίφημο δημιουργό του Κόρτο Μαλτέζε, και τον Φελίνι, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε υπάρξει δεινός σκιτσογράφος, ο Μανάρα βρέθηκε να στοχάζεται από νωρίς πάνω στους κεντρικούς άξονες της εικονοποιητικής δημιουργίας και των αρχών που διαμορφώσαν την παράδοση του κόμικ στο οποίο αφοσιώθηκε αποκλειστικά, αρνούμενος να γίνει αρχιτέκτονας.

Επίτηδες δεν χρησιμοποιεί την έκφραση graphic novel σε καμία από τις αφηγήσεις του στο βιβλίο, οι οποίες συνοδεύονται από πλούσια εικονογράφηση ‒πώς αλλιώς;‒, και μια φορά που την αναφέρει είναι για κακό, ίσως γιατί με το βιβλίο του επιδιώκει να αποκαταστήσει τη μεγάλη δόξα της παλιάς σχολής που δεν εικονογραφούσε ούτε έφτιαχνε απλώς σενάρια παρά δημιουργούσε μεγαλόπνοες ιδέες τις οποίες άφηνε ανοιχτές στον αέρα της περιπέτειας.

Απόδειξη η ίδια του η ζωή, από τότε που ο Ούγκο Πρατ τον απέτρεψε να δουλεύει με ωράριο σε γραφείο και εκείνος βάλθηκε να γυρίζει όλο τον κόσμο μαζί με τη γυναίκα του και το κάμπερ όχημα του, στο οποίο φόρτωσε τον εξοπλισμό του, επισκεπτόμενος ακόμα και την Ελλάδα, όπου βρέθηκε να ζωγραφίζει μερικές από τις πιο γνωστές δημιουργίες του στους αμμόλοφους της Χαλκιδικής.

Πέρασε, επίσης, από τα Μετέωρα για να δει, όπως λέει, τις πόλεις μέσα από τους βράχους και έφτασε μέχρι την Ινδία εμπνευσμένος από το Το άρωμα των Ινδιών του Πιερ-Πάολο Παζολίνι.

Η ελευθερία ως η κεντρική αίσθηση που πρέπει να διαπνέει τα σκίτσα κάθε κομίστα, όπως αυτή που φυσούσε τα ατίθασα μαλλιά του Κόρτο Μαλτέζε του Πρατ και της δικής του ηρωίδας, της Μέλι, ήταν θέμα γενικότερης αισθητικής αλλά και προσωπικής και πολιτικής νοοτροπίας. Εξού και ότι, κατευθυνόμενος από το ίδιο ριζοσπαστικό κλίμα, ��ημιούργησε μαζί με τον Ούγκο Πρατ μια σειρά από κόμικς για τα άγνωστα μέρη της άγριας Δύσης, έχοντας ως σημείο αναφοράς τον Τζέιμς Φέμινορ Κούπερ, τον Ζέιν Γκρέι αλλά και τον Ναθάνιελ Χόθορν.

Οι κοινές διεργασίες οδήγησαν στη δημιουργία του περίφημου Όλα ξανάρχισαν μ’ ένα ινδιάνικό καλοκαίρι, όπου φυσικά πρωταγωνιστές ήταν οι καλοί Ινδιάνοι και όχι οι «κακοί» καουμπόηδες.

Το πρώτο, πανέμορφο και εντυπωσιακό στριπ αυτών των ιστοριών αποκάλυπτε ένα τοπίο άδειο από αμμόλοφους, γλάρους, με μια ήρεμη θάλασσα απ’ όπου ξεπρόβαλλαν οι όμορφοι εκπρόσωποι της ινδιάνικης φυλής. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα σχέδια έτυχε να τα δείξει ο Μανάρα στον αείμνηστο Πρατ σε μια γόνδολα στη Βενετία με οριστικό κριτή έναν γονδολιέρη(!), φίλο του Πρατ, ο οποίος αποφάνθηκε ότι είναι όμορφα και ότι μπορούν να εκδοθούν. Το κόμικ έγινε τελικά διεθνής επιτυχία και πήρε βραβείο στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, το οποίο, όπως λέει ο ίδιος ο Μανάρα, είχε τη γενναιοδωρία να του χαρίσει ο Πρατ.

Γενικώς, από την τιμή που αποδίδει στα πρόσωπα που τον βοήθησαν έχει κανείς την αίσθηση ότι ο αυτοβιογραφούμενος κομίστας ήταν και είναι γεμάτος από αγάπη για την τέχνη και τη ζωή. Γι’ αυτό και στην εξιστόρησή του βάζει στο δεύτερο πλάνο τις απογοητεύσεις, αναλαμβάνοντας αποκλειστικά την ευθύνη των όποιων αστοχιών.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μετανιώνει ούτε καν για τα πρώτα, παράνομα ερωτικά κόμικς τσέπης, παρά μόνο για το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο επαγγελματικά, αναγνωρίζοντας το κλίμα της εποχής που ήθελε τους πρώτους κομίστες να καταφεύγουν σε αυτήν τη λύση αν ήθελαν να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, και μάλιστα σε μια εποχή που ο ερωτισμός ήταν ουσιαστικά ένας τρόπος εκφραστικής αντίστασης στη γενικότερη συντήρηση που επέβαλαν η Εκκλησία και οι πολιτικοί. Φροντίζει, δε, να μας θυμίσει ότι όλες αυτές οι κινήσεις ήταν απολύτως πολιτικές, αντίστοιχες με αυτές που επηρέασαν τον Παζολίνι ή που έκαναν τον Μάρκες να εμπνευστεί την Ερεντίνα, ένα κορίτσι από το Μακόντο, και να τη βάλει να το σκάσει με μια ομάδα περαστικών σαλτιμπάγκων, μια ιστορία που ο ίδιος λέει ότι επηρέασε βαθιά.

«Το Μακόντο είχε δώσει το όνομά του στο ιστορικό κέντρο του Μιλάνου που από τη δεκαετία του ’70 υπήρξε ένα από τα σημεία αναφοράς της αντικουλτούρας και της αμφισβήτησης», γράφει ο Μανάρα.

Στο ίδιο ριζοσπαστικό κλίμα ξεκίνησε να στήνει τις ιστορίες του Τζουζέπε Μπέργκμαν για το ανήσυχο πνευματικά περιοδικό «À Suivre», τις οποίες λέει ότι απαγόρευσαν στη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ τη δεκαετία του ’80.

Στο ίδιο περιοδικό, στο τεύχος το αφιερωμένο στον Λένον λίγο μετά τον θάνατό του, φαντάστηκε τον τραγουδιστή των Beatles να συναντά τους εκπροσώπους διαφορετικών θρησκειών, όπως ο Ιησούς Χριστό, ο Βούδας και ο Μωάμεθ, «που τον παρουσίασα όπως έχει αποτυπωθεί στην ισλαμική εικονογραφία, δηλαδή μ’ ένα πέπλο μπροστά στο πρόσωπο. Το έκανα με ακρίβεια και με σεβασμό. Δεν πρόσβαλα τις ευαισθησίες κανενός», γράφει χαρακτηριστικά.

Είναι η ίδια η εποχή που γνωρίζει τον Μέμπιους (Ζαν Ζιρό), τον Αντρέα Πατσιέντσα ή τον Ζορζ Βολανσκί που ξέρουμε ότι δολοφονήθηκε στο «Charlie Hebdo». Ήταν τότε που συναντιούνταν όλοι μαζί και κουβέντιαζαν περί δημιουργίας μαζί με τον Ζακ Μπρελ, τον Πάολο Κόντε, τον Ντέιβιντ Ριοντίνο και τον Φραντσέσκο Γκουτσίνι.

Αυτή η λίστα δεν έχει τέλος, αν αναλογιστεί κανείς με ποιους έχει συνευρεθεί αλλά και συνεργαστεί ο Μανάρα σε αυτήν τη ζωή: από τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και τον Ρόμπερτ Όλτμαν μέχρι τον Λικ Μπεσόν και τον Ρομάν Πολάνσκι (για μια ταινία που δεν έγινε τελικά).

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[sugarwithlime]

Γράφω μετά από καιρό. Δεν ξέρω αν θα φανεί βαρύ ή ακόμα πιο πολύ δεν με νοιάζει απλά θέλω να τα γράψω. Μετά 2.5 χρόνια ξαναβγαινω μαζί της. Νιώθω τα ίδια πράγματα. Ανυπομονησία, χαρά, συναίσθηματα που άλλες δεν τα πλησιάζουν και έρωτα…Πολύ έρωτα. Κοιτάω κατάματα τα μάτια που με έκαναν κομμάτια και νιώθω ότι δεν έσπασα ποτε αυτό το «ποτήρι» που είχε γίνει θρύψαλα. Είμαστε πιο καλά από ποτε, ίσως νωρίς τα λέω αυτά αλλά νιώθω ότι μπορούμε.

Αυτή την στιγμή μάλλον την πήρε ο ύπνος και με άφησε με τα παράπονα μου. Βλέπεις αναζητάω την αγάπη της, την λίγο πιο ευαίσθητη εκδοχή της ώστε να νιώσω ασφαλής να της τα δώσω ολα! Σήμερα είπε μερικά πράγματα που με έκαναν να νιώσω ότι είμαι στον «αέρα» πάλι και ότι δεν ξέρει τι νιώθει. Θα μου πεις «αυτό από την μια μπορεί να είναι καλό. Μπορεί να αισθάνεται πολλά»… «Μακάρι» θα σου απαντήσω γιατί αυτό ήταν το παράπονο μου για σήμερα, ήθελα να νιώσω λίγο ασφαλής.

Τι θες να σου πω για εκείνη; Δεν μου φτάνει το ταμπλερ ολόκληρο για να στη περιγράψω. Τουλάχιστον στο πως την βλέπω εγώ. Θα σου δώσω μερικές λέξεις : αγάπη, ευαισθησία, απρόοπτο, κρασί και ένα «ΕΜΕΙΣ». Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω ευάλωτος μπροστά της. Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω. Θα μου πεις τώρα «είσαι obsessed», θα σου απαντήσω ότι της το έχω δηλώσει ανοιχτά ότι είναι η ΜΙΑ και τα ρισκάρω ολα δείχνοντας της το ποσό πολύ θέλω το μεταξύ μας.

Μετά από 3 χρόνια και κάτι είμαι ακόμα τόσο ερωτευμένος μαζί της. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο; Σκληρός, περίεργος και κλειστός και μπροστά της λιώνω. Έτσι πρέπει. Συγνώμη στις κύριες αλλά θα πω κάτι που νιώθω πολύ καιρό Η ΑΝΤΡΕΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ! Έτσι και εγώ αντί αυτή την στιγμή να έχω νεύρα που δεν μου γλύκανε τα σημερινά μου παράπονα, κάθομαι και γράφω το ποσό την λατρεύω.

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι το δωμάτιο μου μυρίζει από εκείνη τόσο όμορφα. Συχνά μου λέει ότι είμαι «κλαψας» γιατί γκρινιαζω για να μου δείξει αγάπη ή και μερικές φορές στεναχωριέμαι από μικροπράγματα. Αυτόν που λέει εκείνη «κλάψα» άλλες τον έλεγαν «δύσκολο, αναίσθητο, μαλακα». Η διαφορά απόστασης αυτών των δυο είναι μεγαλη. Αυτήν την διαφορά μπορεί να την εχει μόνο εκείνη. Να αγαπάτε ρε φιλε, να νιώθετε στο έπακρο και να τα γαματε ολα για το μεταξύ σας.

Με έχει ακούσει ο πατέρας μου να κλαιω για εκείνη. Τι να σου λέω τώρα δεν το χωράει ο νους μου. Κοιτάω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι χαρούμενη. Για να βλέπω αυτές τις ματαρες που εχει να λάμπουν καθώς χαμογελάει και όχι να θολώνουν από το κλάμα. Άλλωστε για αυτό έχω μπει στη ζωή της, με κύριο λόγο να την κάνω όσο πιο ευτυχισμένη μπορώ. Έχουμε τραγούδια που ακούμε και σκεφτόμαστε κατευθείαν ο ένας τον άλλον.

Τώρα που ξεκινήσαμε πάλι να βγαίνουμε το είπε και στη μαμά της! Τότε δεν το έλεγε υπήρχαν πολλά στη μέση. Για εμένα ήταν ΑΛΜΑ. Όταν μου το είπε ντράπηκα λες και είμαι μικρό παιδί. Όταν μου είπε «κάτσε να σε βγάλω μια φωτό να σε στείλω στη μαμά μου να σε δει», αγχώθηκα τύπου…ΟΥΑΟΥ! Ελπίζω να είπε καλά πράγματα γιατί η μαμά είναι μαμά παίζει πάντα ρόλο και μετράει η άποψη της. Νιώθω οτι ολα θα πάνε καλά ή έστω ότι πλέον πάνε πολύ καλύτερα.

Με απόλυτη ειλικρίνεια για εκείνη…

Την αγαπΑω.

(Πάω να της πω καληνύχτα)

[firewalkwithme92]

Πατρίδα μου, του είπα, ήταν ένα κοριτσάκι ονόματι Ρουμπίνα. Που είχε ένα περιβολάκι κάτω απ' το κρεβάτι και είχε πιστή φίλη της μία χρωματιστή κοτούλα.

Και τότε αμέσως κατάλαβα γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε σέβας και φιλία προς το χώμα, και επιθυμία για γη: επειδή η γη είναι φτιαγμένη από τάφους.

Και αυτό δεν είναι λυπητερό γιατί να είναι λυπητερό. Έτσι είναι η ζωή: γεμάτη θανάτους. Δεν είναι λυπητερό, φυσικό πράγμα είναι. Φυσικό πράγμα είναι που η μητέρα μου απέβαλε την ομιλία.

Και ούτε με ταράζει πια που άρχισα να λησμονάω τη ματιά της μητέρας μου. Ξέχασα και ποιο χεράκι του Φάνη μας είναι το χαλασμένο. Ούτε τι χρώμα μαλλιά είχε ο Φάνης μας θυμάμαι. Ξεχνάω και να λυπηθώ. Αυτό, λιγάκι με μελαγχολεί. Που ξεβάφουνε οι λύπες μου.

Τί να κάνουμε...

Έχω όμως να θυμάμαι την πουλακίδα μου. Και άμα με πιάνει κρίση σε ώρα κοινής ησυχίας, έχω μάθει το κόλπο πλέον: δαγκώνω ένα μαντήλι και έτσι δεν με ακούνε οι συγκάτοικοι, κόλπο ξεσηκωμένο από τον κινηματογράφο θα μου πεις, αλλά τέλος πάντων.

Μάλιστα, γιατρέ μου. Όμως, και η κρίση όλο και πιο αραιότερα πλέον με επισκέπτεται.

Έχω την πουλακίδα μου να θυμάμαι, γιατρέ μου. Πολύχρωμη, και πέθανε από ασιτία στο μητρικό μου σπίτι. Και λέω, αυτή ήταν η μόνη συντροφιά που απόχτησα στο ζήν μου. Γύρισε, και κοίταξε εμένα πριν γύρει και πεθάνει.

Εγώ; Ποιον θα κοιτάξω;

Δεν πειράζει.

Τώρα πλέον, το ζωντανούλι μου θα έχει γίνει χώμα.

Κι εγώ θα γίνω χώμα. Εν καιρώ.

Λέω, μετά από δύο, τρεις αιώνες, όταν και η πουλακίδα μου και εγώ θα έχουμε γίνει δύο σκόνες αμέριμνες, μπορεί (μία ελπίδα μου λέω), μπορεί να μας ανασηκ��σει μια μέσα το ίδιο αεράκι, και να μας ενώσει για λίγο, στον αέρα.

Δύο στιγμές παρέα.

Παύλος Μάτεσις,"Η μητέρα του σκύλου"

[indianthi]

Σήμερα ανέβηκα ξανά στο κάστρο. Προσπαθούσα να κλείσω στα χέρια μου τον αέρα και τον ήλιο. Έβαλα μουσική απο την Αμελί και μαγευόμουν ενώ κοιτούσα τον ορίζοντα . Απο το κάστρο, βγήκαν δύο μικροκαμωμένοι Γιαπωνέζοι, μία γυναίκα και ένας άντρας. Ήτανε σίγουρα ζευγάρι . Η γυναίκα μου θύμισε λίγο Yoko Ono . Ο Άντρας μόλις άκουσε ένα soundrack της Αμελί , γύρισε να με κοιτάξει με θαυμασμό . Έφυγαν και μετά απο λίγο έφυγα και εγώ. Στην διαδρομή και μέσα στα δέντρα , μου ήρθε μία μυρωδιά σύκου , ήθελα πολύ να αρπάξω δύο τρία και να τα φάω , δεν το έκανα γιατί τα έψαχνα σαν μανιακή και δεν τα βρήκα ποτέ . Στον δρόμο προς το σπίτι αντάμωσα με δύο παιδιά που ξέρω και χαιρετηθήκαμε. Μ' αρέσει η ψυχική μου ηρεμία τώρα , μ' αρέσει να τα βλέπω όμορφα γύρω μου και μ' αρέσει να συγκινούμαι μέσα απο αυτά τα συναισθήματα. Σε ένα επιστημονικό άρθρο κάποτε, είχα διαβάσει πως τα δάκρυα χαράς και λύπης βγαίνουν ανάλογα απο ποιο μάτι θα τρέξει το κάθε δάκρυ. Αν είναι λύπης, θα τρέξει απο το δεξί, αν είναι χαράς θα τρέξει απο το αριστερό κι αν βουρκώνουν και τα δύο μάτια, δεν βουρκώνουν γιατί νιώθεις κάτι συναισθηματικό, αλλά είναι μία φυσική αντίδραση του οργανισμού . Εμένα μου συμβαίνουν όλα αυτά μαζί, την ίδια στιγμή , αλλά τώρα ξέρω πως νιώθω μέσα μου και ξέρω πως είναι απλά κάτι χαρούμενο .