#σύγχρονος κόσμος | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 2 months

Text

Claudia Piñeiro

Παρόλο που οι κριτικοί και οι βιβλιοπώλες κατατάσσουν τα βιβλία της στην αστυνομική λογοτεχνία, η συγγραφέας που τα τελευταία χρόνια έχουν λατρέψει οι Έλληνες αναγνώστες, μια σπουδαία φωνή της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας και του φεμινισμού, μοιάζει να ασφυκτιά σε τέτοια στενά πλαίσια.

«Το θέμα είναι να σηκώσει απλώς το δεξί πόδι μόλις λίγα εκατοστά πάνω απ’ το πάτωμα, να το σπρώξει στον αέρα, ώσπου να βγει μπροστά από τ’ αριστερό, και σ’ αυτή την απόσταση, όση κι αν είναι, πολλή ή λίγη, να το κάνει να κατέβει. Αυτό είναι όλο κι όλο το θέμα, σκέφτεται η Ελένα». Με αυτά τα λόγια η Κλαούδια Πινιέιρο μας εισάγει στον κόσμο τού βιβλίου που την έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο. Με το «Η Ελένα ξέρει», η Πινιέιρο έφερε τα πάνω κάτω στον χάρτη του αστυνομικού μυθιστορήματος, με ένα κείμενο βαθιά λυρικό, αποκαλυπτικά ανθρώπινο, τρομακτικά διαχρονικό και ά-τοπο. Η Ελένα και η κόρη της, η Ρίτα, θα μένουν για πάντα στο διπλανό μας διαμέρισμα. Ποια είναι όμως η συγγραφέας που τα τελευταία χρόνια έχουν λατρέψει οι Έλληνες αναγνώστες;

Γεννημένη στις 10 Απριλίου του 1960 στο Μπουρσάκο του Μπουένος Άιρες, η Πινιέιρο μεγάλωσε τις δεκαετίες που την Αργεντινή λυμαινόταν η δικτατορία του Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα, μία από τις πιο βάρβαρες δικτατορίες που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος, με φρικιαστικά εγκλήματα και πολύ αίμα. Μια θηριωδία που όμοιά της δύσκολα συναντά κανείς στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον τρομοκρατίας και πόνου, η Πινιέιρο ήθελε με πάθος να σπουδάσει κοινωνιολογία. Τα πανεπιστημιακά τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών σφραγίστηκαν με εντολή του καθεστώτος, με αποτέλεσμα η νεαρή Πινιέιρο να στραφεί στις σπουδές οικονομικών. Η πρώτη της δουλειά ήταν στον τομέα αυτόν, σε μια εταιρεία παραγωγής εργαλείων και εξαρτημάτων. Ύστερα ασχολήθηκε με τον Τύπο, ως φωτορεπόρτερ σε περιοδικά και μετά ως δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ. Η ίδια παραδέχεται πως το αστυνομικό ρεπορτάζ δεν τροφοδότησε τη λογοτεχνική της παραγωγή, αλλά μάλλον το αντίθετο συνέβη.

Γύρω στα τριάντα, και ταυτόχρονα με την εργασία της, σπούδασε σενάριο στη Δημοτική Σχολή Δραματικής Τέχνης και άρχισε να ασχολείται συστηματικά με τη γραφή, παρακολουθώντας πλήθος εργαστηρίων δημιουργικής γραφής (που ανθούν στην Αργεντινή), με μέντορά της τον Guillermo Saccomanno. Αγάπησε τη λογοτεχνία μέσα από την «Ιστορία ενός ναυαγού ναύτη» του Gabriel Garcia Marquez, που διάβασε ως παιδί, βιβλίο που υπήρχε στην πολύ μικρή βιβλιοθήκη του σπιτιού της. Στη δική της βιβλιοθήκη, σήμερα, θα βρούμε τον Antonio Di Benedetto, τον David Lodge, τον J. M. Coetzee, τον David Grossman, τον Anton Chekhov, τον John Cheever, τον Raymond Carver, την Patricia Highsmith, τη Natalia Ginzburg, τον Manuel Puig, τον Juan José Saer, τον Fernando Pessoa, την Clarise Lispector, τη Mariana Enríquez, αλλά και τον Πέτρο Μάρκαρη και τον Θοδωρή Καλλιφατίδη. Αγαπημένο της βιβλίο παραμένει το «To the end of the land» του David Grossman. Για την Πινιέιρο, καλός συγγραφέας σημαίνει πρώτα καλός αναγνώστης. Δεν γίνεται να γράφεις χωρίς να διαβάζεις. Πολύ και διαρκώς.

Παρόλο που οι κριτικοί και οι βιβλιοπώλες κατατάσσουν τα βιβλία της στην αστυνομική λογοτεχνία, η ίδια μοιάζει να ασφυκτιά σε τέτοια στενά πλαίσια, δηλώνοντας πως γράφει απλώς ιστορίες, που στην πορεία τους προκύπτει και ένα έγκλημα. Εξάλλου, όπως λέει κι η ίδια, σχεδόν όλοι οι Αργεντινοί συγγραφείς έχουν στο βιογραφικό τους από ένα, τουλάχιστον, αστυνομικό μυθιστόρημα – σαν έμφυτη κλίση των Αργεντινών. Εκείνη, όμως, δεν αρχίζει ποτέ ένα μυθιστόρημα έχοντας κατά νου έναν αστυνομικό ιστό. Εμφανίζονται στο μυαλό της κάποιοι χαρακτήρες, κι αν αυτοί αρχίσουν να αποκτούν φωνή και να διεκδικούν χώρο, τότε αρχίζει να γράφει, αλλιώς τους εγκαταλείπει. Για την Πινιέιρο η πλοκή είναι μόνο ένα εργαλείο, ένας τόπος όπου οι άνθρωποι της ιστορίας ζουν, μιλούν, δρουν. Αντιμετωπίζει τα γεγονότα της πλοκής ως απλές αφορμές προκειμένου να ψυχογραφηθούν οι χαρακτήρες της. Εξάλλου, στα μυθιστορήματά της ο αναγνώστης δεν ψάχνει τον δολοφόνο. Παρακολουθεί το ξεδίπλωμα του ψυχικού κόσμου και των σκέψεων των χαρακτήρων, γεγονός που την κάνει να ξεχωρίζει και να αγαπιέται βαθιά από τους αναγνώστες της.

Αν ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο συγγραφικό της εργαστήριο, θα δούμε την Πινιέιρο να ξυπνά νωρίς το πρωί για να γράψει (οι γυναίκες συγγραφείς πασχίζουν να βρουν στιγμές ησυχίας και συγκέντρωσης μέσα σε ένα σπίτι με έναν σύζυγο και τρία παιδιά, ομολογεί). Μια εικόνα τής είναι αρκετή για να ξεκινήσει ένα νέο μυθιστόρημα, η συγγραφή του οποίου κρατάει περίπου δύο με τρία χρόνια. Η εικόνα μιας άρρωστης ηλικιωμένης γυναίκας, καθισμένης στην κουζίνα, να περιμένει να δράσει το χάπι που πήρε, αποτέλεσε την αρχή τού «Η Ελένα ξέρει». Συχνά «φοράει» στους χαρακτήρες της στοιχεία που έχει δει και ξεχωρίσει σε ανθρώπους του περιβάλλοντός της, ενώ σε δύο από τα μυθιστορήματά της η αναφορά στους γονείς της είναι σαφής. Πρόκειται για το «Η Ελένα ξέρει» (2007) και το «Ένας κομμουνιστής με τα σώβρακα» (2013). Στο πρώτο, στο άρρωστο από Πάρκινσον σώμα της Ελένα βλέπουμε τη μητέρα τής Πινιέιρο, στην οποία με τρυφερότητα αφιερώνει το βιβλίο. Η ίδια λέει πως μέσα από την οδυνηρή εμπειρία της φροντίδας της μητέρας της ήρθε σε επαφή με την άβυσσο της αρρώστιας, που αποτέλεσε τον πυρήνα του μυθιστορήματός της. Στο δεύτερο, το πιο αυτοβιογραφικό από τα βιβλία της, αναφέρεται στην αντίσταση της οικογένειάς της –και ιδίως του πατέρα της– στη δικτατορία. Οι γονείς της, άνθρωποι φιλομαθείς που λόγω δυσκολιών δεν κατάφεραν να μορφωθούν, είχαν πάντοτε μια αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα.

«Η μυθοπλασία πρέπει να επικεντρώνεται στην αφήγηση και την εξερεύνηση της γλώσσας», διατείνεται. Δοκιμάζει σε κάθε της κείμενο νέους τρόπους αφήγησης, εφευρίσκει κώδικες που να εξυπηρετούν τον σκοπό της εκάστοτε ιστορίας. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, πολυφωνική, χορωδιακή αλλά και ζωντανοί διάλογοι, επιστολές, ημερολογιακές καταγραφές και αστυνομικές καταθέσεις είναι κάποιες μόνο από τις εκφραστικές της μεθόδους. Σε κάθε μυθιστόρημα αναζητά τον κατάλληλο τρόπο να αφηγηθεί την ιστορία, τη γλώσσα με την οποία οι χαρακτήρες της θα μιλήσουν. Για την Πινιέιρο η γλώσσα είναι το μεγάλο ζητούμενο κάθε φορά, το στοίχημα που βάζει με τον εαυτό της – και το κερδίζει. Μια γλώσσα σπαρταριστή, ζωντανή, ποιητική αλλά και κοφτερή, ωμά βίαιη και αποτρόπαιη, μέσα από διαφορετικούς αφηγηματικούς τρόπους.

Στους συγκλονιστικούς «Καθεδρικούς» (2020) το μυθιστόρημα αναλαμβάνουν να αφηγηθούν έξι χαρακτήρες του, ενώ στο τέλος ένας έβδομος χαρακτήρας μιλά μέσω ενός γράμματος που είχε αφήσει πεθαίνοντας. Σε αυτό το χορωδιακό μυθιστόρημα, η πλοκή συνυφαίνεται από επτά διαφορετικές φωνές, με τον κάθε χαρακτήρα να παρουσιάζει τα γεγονότα από τη δική του σκοπιά, φέρνοντας έτσι στην επιφάνεια τον δικό του ψυχικό και νοητικό κόσμο. Στο τελευταίο της μυθιστόρημα, στον «Καιρό των μυγών» (2022), η Πινιέιρο συνεχίζει την ιστορία από το πρώτο της μυθιστόρημα, το «Δικιά σου για πάντα» (2005), είκοσι χρόνια μετά. Παρακολουθεί την Ινές, την ηρωίδα του πρώτου βιβλίου, μετά την αποφυλάκισή της (για τη δολοφονία της ερωμένης του συζύγου της). Σε αυτό, λοιπόν, το μυθιστόρημα εντάσσει ένα σύνολο γυναικών, έναν ενιαίο Χορό (βασισμένο στο πρότυπο του Χορού της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας) που μιλά με μία φωνή και επεκτείνει όσα διαμείβονται στο μυαλό της Ινές. Λειτουργούν ως συνέλευση, ως συλλογικό σώμα, οι φωνές του οποίου ακούγονται σαν το βουητό των μυγών.

Την Πινιέιρο την ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και το πώς αυτοί συμπεριφέρονται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Ποιες πλευρές τους ανακαλύπτουν, μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν, ποια είναι τα όριά τους. Τα φρικιαστικά εγκλήματα που συμβαίνουν στα βιβλία της η ίδια τα γνωρίζει πολύ καλά. Μεγάλωσε σε ένα μέρος του κόσμου όπου η βία και ο θάνατος ήταν καθημερινές εικόνες. Στη γειτονιά της, όπως περιγράφει αφοπλιστικά, οι απελπισμένοι άνθρωποι, όντας φτωχοί, δεν είχαν άλλους τρόπους αυτοκτονίας από το να πέσουν στις γραμμές του τρένου ή να πηδήξουν από το καμπαναριό της εκκλησίας (έτσι πεθαίνει η Ρίτα, η κόρη της Ελένα). Μεγαλωμένη μέσα στο αίμα, σε μια πόλη στην οποία η μετακίνηση από το ένα σημείο στο άλλο αποτελούσε πάντοτε οδύσσεια, η Πινιέιρο ήξερε από μικρή πως η ζωή αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που ποτέ δεν θα έκαναν, τους ωθεί σε πράξεις ασύλληπτες. Και τότε αποκαλύπτονται ως δυνάμει τέρατα.

Θέματα που επανέρχονται σε όλα της τα μυθιστορήματα, όπως ο εγκλωβισμός, η κοινωνική υποκρισία, η ανελέητη γραφειοκρατία, οι άκαμπτοι κρατικοί φορείς, η ανησυχία για τη γνώμη των άλλων, οι σωματικές και ψυχικές αρρώστιες, η αγωνία των εφήβων για τη ζωή τους, οι δύσκολες συγγενικές και συζυγικές σχέσεις, είναι ζητήματα φλέγοντα και κρίσιμα. Ωστόσο, ένα από τα βασικά της θέματα, που εντοπίζεται σχεδόν πάντα στον πυρήνα των μυθιστορημάτων της, είναι η γυναικεία φύση με όλες της τις πτυχές. Επεξεργάζεται βαθιά και λεπτομερώς το ζήτημα της μητρότητας (και της γονεϊκότητας), της άμβλωσης, της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Η ίδια είναι εξέχουσα μορφή του φεμινιστικού κινήματος της Αργεντινής, ρίχνεται με πάθος στους αγώνες των γυναικών για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους και είναι παρούσα, στην πρώτη γραμμή, σε όλες τις σημαντικές στιγμές του φεμινιστικού κινήματος. Ήταν εκείνη που πρωτοστάτησε στον αγώνα για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Αργεντινή (νόμος που θεσπίστηκε μόλις το 2020), πιστεύοντας πως η απαγόρευση των αμβλώσεων κρατά τις γυναίκες σε κατάσταση δουλείας, οδηγώντας τες στον θάνατο, αφού καταφεύγουν σε παράνομες και επικίνδυνες μεθόδους άμβλωσης. Το θέμα αυτό ανιχνεύεται σε όλα της τα μυθιστορήματα, αφού είναι μια διαχρονική της αγωνία. Για τις ακτιβιστικές της θέσεις και δραστηριότητες έχει δεχτεί απειλές για τη ζωή της, που ποτέ όμως δεν την απέτρεψαν από το να συνεχίζει.

Ο αγώνας της κατά της πατριαρχίας και των απόλυτων εννοιών, όπως μητρότητα, οικογένεια, πατρίδα, θρησκεία κ.λπ. είναι συνεχής και εντατικός. Θεωρεί πως στη μελλοντική ατζέντα του φεμινιστικού κινήματος πρέπει να ενταχθεί και η ανάδειξη της φροντίδας των γυναικών μέσα στο σπίτι ως κανονικής εργασίας. Αυτά που ανά τους αιώνες έχουν βαφτιστεί «αγάπη και φροντίδα», όπως οι δουλειές του σπιτιού, η ανατροφή των παιδιών, η περιποίηση του συντρόφου, είναι στην πραγματικότητα μια σκληρή και απλήρωτη εργασία. Στο μυθιστόρημά της «Λίγη Τύχη» (2015) αναπτύσσει το θέμα της γονεϊκότητας και της συγχώρεσης, με την ηρωίδα της να επιστρέφει στην οικογένειά της μετά από είκοσι χρόνια απουσίας. Η υποδοχή που της επιφυλάσσεται, οι απρόβλεπτες εξελίξεις, οι κοινωνικές επιπτώσεις και η ίδια που έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια συνθέτουν ένα μυθιστόρημα-κατάθεση πάνω στο θέμα της οικογένειας. Ένα θέμα που λειτουργεί ως καμβάς για όλα της τα μυθιστορήματα, όπως και στο «Μια ρωγμή στον τοίχο» (2009). Εκεί, ένας αρχιτέκτονας, αποτυχημένος στη δουλειά του και ξένος μέσα στο σπίτι του, ψάχνει να βρει ενδιαφέρον σε μια ερωμένη που, χωρίς να το περιμένει, φέρνει ξανά στο φως το μυστικό ενός παλιού εγκλήματος, που θα κλονίσει το παρόν του. Το παρελθόν είναι πάντα παρόν.

Στο μυθιστόρημα «Χήρες το βράδυ της Πέμπτης» (2005), που διαδραματίζεται την εποχή των τρομοκρατικών επιθέσεων στις ΗΠΑ και της οικονομικής κρίσης στην Αργεντινή, η Πινιέιρο αποδομεί με χειρουργική ακρίβεια τα μέλη της αστικής τάξης της Αργεντινής, που με την υποκρισία τους, την αδιαφορία τους για το κοινωνικό σύνολο και τον κυνισμό τους μένουν απαθή στις ραγδαίες αλλαγές που επέρχονται στη ζωή όλων. Την ίδια διάθεση για κοινωνική αποδόμηση έχει και στο μυθιστόρημά της «Μπετιμπού» (2011), όπου ρίχνει φως στη σχέση δημοσιογραφίας και εξουσίας. Εδώ είχε εξαρχής την πρόθεση να γράψει ένα καθαρά αστυνομικό μυθιστόρημα. Παράλληλα, βέβαια, σχολιάζει καυστικά τον Τύπο και τους ανθρώπους του, τις διαπλοκές με την εξουσία και τα σαθρά κανάλια επικοινωνίας τους. Στο βρόμικο πεδίο της πολιτικής δοκιμάζεται και ο κεντρικός χαρακτήρας στις «Κατάρες» (2017), παλεύοντας με τα παλιά πρότυπα σε έναν κόσμο που αρνείται πεισματικά να προχωρήσει και προτιμά να μένει δέσμιος σε δεισιδαιμονίες και κατασκευάσματα.

Στον μυθιστορηματικό κόσμο της Πινιέιρο σημαντική θέση καταλαμβάνει και η θρησκεία. Εξετάζει τον ρόλο του Θεού στη σύγχρονη κοινωνία και τους λόγους για τους οποίους στη Λατινική Αμερική ο θεσμός της Καθολικής Εκκλησίας είναι ακόμη τόσο ισχυρός. Στα μυθιστορήματά της συναντά κανείς χαρακτήρες που πιστεύουν τυφλά και ακραία, άλλους που απορρίπτουν την ύπαρξη του Θεού, αλλά και πολλούς εκπροσώπους της Εκκλησίας. Η Πινιέιρο, που τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ του διαχωρισμού κράτους - Εκκλησίας, διερευνά τα όρια μεταξύ ατομικής ελευθερίας και θρησκευτικής πίστης και δεν φοβάται να καταδείξει τις βαρβαρότητες και τις απάνθρωπες μεθόδους που η θρησκεία χρησιμοποιεί για να κρατά τους πιστούς υπό έλεγχο.

Η Πινιέιρο έχει γράψει και βιβλία για παιδιά, ενώ ασχολείται ζωηρά και με το θέατρο, το οποίο αγαπά πολύ τόσο ως δραματουργός όσο και ως θεατής (λατρεύει να παρακολουθεί παραστάσεις, και μάλιστα νέων δημιουργών). Έχει γράψει και εκδώσει επτά θεατρικά έργα, και όπως λέει με πολλή χαρά, όταν γράφει για το θέατρο νιώθε�� πραγματικά ελεύθερη, καθώς μπορεί να μιλήσει πιο ποιητικά, πιο αφαιρετικά, χωρίς να την περιορίζει τίποτα. Ωστόσο, δεν έχει αφήσει πίσω της και τη δημοσιογραφική της ιδιότητα, αφού μόλις το 2023 κυκλοφόρησε έναν τόμο με επιλεγμένα άρθρα της, με τίτλο «Γράφοντας τη σιωπή», όπου αναπτύσσεται ένα θεματικό τόξο που αγκαλιάζει από προσωπικά μέχρι πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, καθώς και προβληματισμούς πάνω στη λογοτεχνία.

Βραβεία, υποψηφιότητα για Booker, διακρίσεις, συνέδρια, ομιλίες, εκδόσεις, μεταφράσεις, διασκευές μυθιστορημάτων της για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, σενάρια για το Netflix, η τρίτη πιο πολυμεταφρασμένη συγγραφέας της Αργεντινής μετά τον Borges και τον Cortázar, η βασίλισσα του λατινοαμερικανικού νουάρ, είναι κάποια μόνο από τα στοιχεία που συνοδεύουν συχνά το όνομα της Κλαούδια Πινιέιρο. Η ίδια, όμως, περιγράφει κάπως αλλιώς τον εαυτό της.

«Γυναίκα, συγγραφέας, μητέρα, ειλικρινής, κουρελιασμένη».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Claudia Piñeiro #book review #Portrait

4 notes · View notes

xionisgr · 9 days

Text

ISBN: 978-960-645-557-5 Συγγραφέας: Johann Hari Εκδότης: Κλειδάριθμος Σελίδες: 472 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-03-01 Διαστάσεις: 20.5 x 14 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

0 notes

manpetasgr · 9 days

Text

0 notes

kwstasattgr · 9 days

Text

0 notes

a078740849aposts · 9 days

Text

0 notes

aplaw-blog · 2 years

Text

National Geographic: Slow travel και ελληνικά νησιά :

Τρία ελληνικά νησιά βρίσκονται στην κορυφαία πεντάδα προορισμών slow travel για το 2023, σύμφωνα με άρθρο του National Geographic. Ιδανικοί προορισμοί για slow travel σύμφωνα με το κορυφαίο ταξιδιωτικό περιοδικό είναι γενικά τα Δωδεκάνησα.

Οι προορισμοί επιλέχθηκαν από τους συντάκτες τους περιοδικού για τις προσπάθειες διαφύλαξης του περιβάλλοντος με έμφαση στην τοπική κοινότητα, για τις καινοτόμες πρωτοβουλίες τους στον οικοτουρισμό, την αειφορία και τα ταξίδια χωρίς αποκλεισμούς, αλλά και για τους τρόπους με τους οποίους οι ταξιδιώτες μπορούν να ωφελήσουν τον προορισμό.

Το περιοδικό κάνει αναφορά στην πλούσια ιστορία των νησιών καθώς και στη Λέρο, την Πάτμο και την Κω, στα οποία οι επισκέπτες λατρεύουν να βγάζουν σέλφι φωτογραφίες.

Ως παράδειγμα νησιού με μικρότερη κίνηση αναφέρεται η Κάρπαθος, η οποία χρειάζεται να εξισορροπήσει την οικονομική ανάγκη για τουρισμό με τις περιβαλλοντικές συνέπειες που προκαλούνται από τον τουρισμό. Το νησί προσελκύει πιο περιπετειώδεις επισκέπτες οι οποίοι θέλουν να αποφύγουν τη Μύκονο και τη Σαντορίνη λόγω της μεγάλης τουριστικής κίνησης, όμως η έλλειψη πόσιμου νερού και οι περιορισμένες δυνατότητες ανακύκλωσης θέτουν προκλήσεις στον προορισμό.

Slow Τravel: Τι είναι και όλα τα tips για να ζήσεις την ουσία του ταξιδιού

Μήπως με το να τρέχουμε συνέχεια στα ταξίδια για να προλάβουμε να τα δούμε όλα τελικά χάνουμε το πιο πολύτιμο, την ίδια τη στιγμή; Το κίνημα του Slow Travel έρχεται να βάλει φρένο στους… φρενήρεις ρυθμούς και να μας βοηθήσει να απολαμβάνουμε όλη την ουσία του ταξιδιού!

Tο κίνημα της βραδύτητας (Slow movement) εναντιώνεται στον σύγχρονο τρόπο ζωής – ειδικά των δυτικών κοινωνιών, που έχουν επιλέξει το γρήγορο και… πρόχειρο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια φιλοσοφία, με έμφαση στην ουσία και σεβασμό στην ανάγκη για αργούς ρυθμούς καθημερινότητας. Το Slow έχει πολλά παρακλάδια, slow food, cities, planet, travel, ως μια στροφή προς την κατάργηση της βιασύνης των καιρών μας. Για την ιστορία, το Slow Food έχει ως έδρα την Ιταλία και ξεκίνησε το 1986 από τον Carlo Petrini, με αφορμή την εγκατάσταση ενός Mc Donalds στη Piazza Navona, στην καρδιά της Ρώμης.

Ακόμα κι αν όλες αυτές οι απόψεις έχουν μια ��όση ρομαντισμού, είναι φανερό τελευταία πως ο κόσμος έχει αλλάξει. Δεν είναι τυχαίο πως και στη χώρα μας πολλοί έχουν στραφεί σε τοπικά προϊόντα και σε μικρούς παραγωγούς. Όσον αφορά τώρα στο Slow Travel, το κίνημα αντιδρά κυρίως στα οργανωμένα ταξίδια και τις must do lists που βάζει κάθε φορά ο σύγχρονος ταξιδιώτης στην ατζέντα του.

Τι είναι το slow travelling;

Ταξιδεύω «αργά» σημαίνει μένω περισσότερο χρόνο σε ένα μέρος και διαθέτω τις μέρες μου για να γνωρίσω καλύτερα τον τόπο, τη γειτονιά, τους ντόπιους. Έχει να κάνει με την ποιότητα της εμπειρίας, και όχι με την ικανοποίηση της ανάγκης να δει κάποιος όσα περισσότερα αξιοθέατα μπορεί. Ξέχνα τις to do lists και άσε την πόλη να σου «μιλήσει»,… να αγγίξει την ψυχή σου!

Slow Travel μπορεί να είναι ένα wine tour στη Βουργουνδία στη Γαλλία, ένας ποδηλατικός γύρος γύρω από τα κανάλια του Άμστερνταμ, η διαδρομή της Κυανής Ακτής με 50cc scooter, ή ακόμα κι ένα σαφάρι με καμήλες στο Μαρόκο. Slow Travel δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα ένας συγκεκριμένος προορισμός, αλλά μια εμπειρία, όπως για παράδειγμα να πραγματοποιήσεις τη θρυλική Route 66 στις ΗΠΑ, ή τη διαδρομή, δια μέσου πολλών πόλεων της Ευρώπης, του προσκυνήματος στον Καθεδρικό Ναό του Σαντιάγο δε Κομποστέλα στη βορειοδυτική Ισπανία.

Τα οφέλη του Slow Travel

Ενώ το να χάσεις ένα αεροπλάνο, να αργήσεις σε έναν σταθμό είναι κάτι που δεν θέλει να πάθει ένα οργανωμένος ταξιδιώτης, για τον slow traveler είναι κι αυτό κομμάτι της περιπέτειας. Αν, για παράδειγμα, τύχει και χαθείς, είναι ευκαιρία να δεις πράγματα που οι άλλοι τουρίστες δεν πρόκειται να δουν και να έρθεις σε επαφή με τους ντόπιους και την αυθεντική ζωή της πόλης.

Οπότε, αν θέλεις κι εσύ να γίνεις ένας slow traveler, οργάνωσε σε ένα βαθμό όλα όσα σε ενδιαφέρουν να επισκεφθείς, καθώς και ποιες περιοχές είναι ασφαλείς, αλλά άσε και τα απρόοπτα της κάθε μέρας να σε οδηγήσουν στα άγνωστα μονοπάτια μια μοναδικής ανακάλυψης! Συνήθως πηγαίνουμε σε ένα μέρος και μέσα σε λίγες μέρες θέλουμε να δούμε όσα περισσότερα αξιοθέατα γίνεται, τρέχουμε από μνημείο σε μνημείο και γεμίζουμε δεκάδες κάρτες μνήμης με φωτογραφίες, γυρίζοντας τελικά στη βάση μας πιο κουρασμένοι από ποτέ.

Το Slow Travel επιδιώκει την ποιότητα της καθημερινότητάς μας, εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα όλες τις ψυχολογικές καταστάσεις που απειλούν το σώμα μας. Τέλος, οι επιλογές ενός slow traveler είναι πολλές φορές πιο φιλικές για το πορτοφόλι,… χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ο κύριος σκοπός. Όμως, αυτά τα χρήματα που θα ξοδέψεις π.χ. μένοντας σε ένα οικολογικό lodge στην Αφρική ή κάνοντας safari, ενισχύουν οικονομικά τις τοπικές κοινωνίες, δίνοντας δουλειά στους ντόπιους.

Τι κάνει ένας slow traveler;

Διαλέγει καταρχήν ένα μέρος με σκοπό να “ενσωματωθεί” στον πολιτισμό του, να γνωρίσει τις γεύσεις, τις συνήθειές του.

Προτιμά, όποτε είναι εφικτό, τρένο, λεωφορείο ή πλοίο και όχι αεροπλάνο, προτιμά έναν πιο φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο ταξιδιού.

Αποφεύγει τα ξενοδοχεία. Αντ’ αυτού, προτιμά να νοικιάσει ένα διαμέρισμα, ή ένα cottage σε γειτονιές της πόλης όπου θα έρθει σε επαφή με την καθημερινότητα των ντόπιων.

Αρέσκεται να γεύεται μόνο τοπικές γεύσεις. Μάλιστα, πολλές φορές, αντί να τρώει σε εστιατόρια, προτιμά να ψωνίζει στην τοπική αγορά και να μαγειρεύει στο σπίτι συνταγές από τον τόπο. Με αυτόν τον τρόπο, άλλωστε, ενισχύει και τις μικρές επιχειρήσεις.

Μπορεί να τον δεις, αντί να περιμένει στις ουρές των πιο τουριστικών αξιοθέατων, να κάθεται για ώρες σε ένα παραδοσιακό καφέ, απολαμβάνοντας ντόπιες λιχουδιές και χαζεύοντας τους περαστικούς, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο κυλάει η ζωή στην πόλη.

Γνωρίζει ντόπιους και, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, κάνει συχνά παρέα μαζί τους. Μπορεί να πάρει μέρος σε μαθήματα γλώσσας ή πολιτισμού, αλλά και σε ομάδες εθελοντισμού. Είναι αυτός που θα προσπαθήσει να μάθει κάποιες χρήσιμες φράσεις, θα χρησιμοποιήσει το λεξικό της χώρας αλλά και, γιατί όχι, θα αγοράσει μια τοπική εφημερίδα.

Θα προσπαθήσει να ζήσει όπως οι ντόπιοι, μακριά από τα τουριστικά κλισέ, επιλέγοντας μικρά μαγαζάκια, με αυθεντικό άρωμα του τόπου.

Ταξιδεύει λιγότερο, βιώνει περισσότερες εμπειρίες.

Σε γενικές γραμμές, ο slow traveller επιλέγει έναν προορισμό και επιδιώκει να τον μάθει αρκετά καλά. Θα γνωρίσει τη γειτονιά, θα μετακινηθεί με τα τοπικά μέσα μεταφοράς και έτσι θα καταφέρει να αντιληφθεί περισσότερα για αυτόν τον τόπο.

Πηγή: travelstyle

#τουρισμός - επιχειρήσεις

0 notes

astratv · 2 years

Text

Με απόφαση του ΣτΕ επιστρέφουν τα λατινικά στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ

Σημαντικές αλλαγές στον προγραμματισμό των μαθητών αναμένεται να φέρει η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τα μαθήματα γενικής παιδείας στο λύκειο, αλλά και στις εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το ΣτΕ έκρινε μη νόμιμη τη μείωση και την κατάργηση της διδασκαλίας των μαθημάτων γενικής παιδείας «Πολιτική Παιδεία» στην Α΄ Λυκείου και «Σύγχρονος Κόσμος: Πολίτης και…

View On WordPress

#λατινικά #Λύκειο #πανελλαδικές εξετάσεις #ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

0 notes

alexpolisonline · 2 years

Text

0 notes

angelloverde · 2 years

Photo

*ΠΕΡΙ ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ*

Η δουλειά μου είναι μουσικός, το επάγγελμά μου τα τελευταία 45 χρόνια είναι μουσικός. Τώρα που δεν έχω δουλειά αποφάσισα να κάνω το χόμπι μου για να ζήσω και να πληρώνω τους λογαριασμούς. Έγινα λοιπόν courier και μοιράζω δέματα κάνοντας βόλτες με το μηχανάκι (αυτό νομίζει ο κόσμος) στην πραγματικότητα τρέχω για τα γούστα των άλλων μαθαίνοντας τον καπιταλισμό από μέσα, χα-χα, είμαι και εγώ μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους ένας σύγχρονος σκλάβος που πάντα έχει άδικο καθώς ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Σ'αυτήν την καθημερινή απασχόληση συναντώ αρκετούς ανθρώπους "πελάτες" που με αναγνωρίζουν ως μέλος των "Απροσάρμοστων" οι περισσότεροι και λιγότεροι ως μέλος της μπάντας του Τζίμη Πανούση "Τα Πεταμένα Λεφτά" έτσι λεγόμασταν. Και με έχει εκπλήξει το γεγονός, γιατί δε πίστευα ότι μπορεί να μου συμβεί μετά από τόσα χρόνια, γιατί η πραγματικότητα μου'χει δείξει το αντίθετο.Το κοινό στην Ελλάδα δεν ασχολείται με τους μουσικούς, ασχολείται μόνο με τους τραγουδιστές. Με ρωτούν αν και πότε θα ξαναπαίξουμε τον Δεκέμβριο στη καθιερωμένη συναυλια για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι αυτή η μία συναυλία, μία φορά τον χρόνο μπορεί και λείπει από αρκετούς συνανθρώπους τόσο πολύ. Πως να απαντήσεις και να τους πεις πως πήρα την απόφαση να σταματήσω να παίζω επειδή η φάση έχει αρχίσει εδώ και καιρό να με πληγώνει και τον τελευταίο καιρό να με πληγώνει βαθιά κι ανεπανόρθωτα. Δεν με κούρασε, δεν την βαρέθηκα, με πληγώνει όμως πάρα πολύ γι' αυτό και τη σταμάτησα. Το γιατί με πληγώνει δεν έχει να κάνει με την φήμη περί γυναικείας παρέμβασης, αυτό είναι παντελώς ηλίθιο. Οι μπάντες που έχουν αντέξει 42 χρόνια δεν διαλύονται από παρεμβάσεις είτε γυναικείες, είτε άλλου είδους. Δεν διαλύθηκε ούτε από τους θανάτους 3 μελών μεταξύ των οποίων και ο δημιουργός τους. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί στα πρώτα χρόνια που είσαι ανώριμος να καταλάβεις τι ακριβώς κάνεις. 42 Χρόνια μετά οι μπάντες διαλύονται για άλλους λόγους που όλοι μαζί συμπυκνώνονται στην φράση "ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ" αυτού που τόσα χρόνια έφτιαχνες. Αν θέλουμε να το κάνουμε πιο ειδικό, βγάζουμε την παλάμη ή και τις δύο καλύτερα γιατί τα λάθη μπορεί να είναι περισσότερα. Οι μπάντες διαλύονται από:

1. Υπερβολικούς εγωισμούς. 2. Δογματισμούς. 3. Άρνηση ανανέωσης. 4. Αναχρονιστικές θεωρίες. 5. Από τεμπελιά, ειδικά αν είναι πνευματική τεμπελιά. 6. Από εκβιασμούς συναισθηματικούς και άλλου είδους. 7. Αλλαγή κατεύθυνσης στα γούστα. 8. Χρόνιες διαφωνίες. 9. Από κακογεράματα. 10. Έλλειψη κατανόησης στο τι πραγματικά σημαίνει "μπάντα". 11. Έλλειψη κατανόησης στο τι πραγματικά σημαίνει "παίζω μουσική". 12. Έλλειψη επαγγελματισμού. 13. Καβαλημένα καλάμια. 14. ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ. 15. ΦΘΟΝΟΣ. 16. ΖΗΛΕΙΑ. Και άλλα πολλά σημαντικά και ασήμαντα που χρειάζονται και οι παλάμες άλλων. Πάντως όχι γιατί η γυναίκα μου και συνεργάτης εδώ και 20 σχεδόν χρόνια, Angel Lo Verde, θέλει να διαλύσει την μπάντα των "Απροσάρμοστων". Απλά δε γίνεται, είναι αδύνατον, είναι μία γνώμη ανεδαφική, βλακώδης και βγαλμένη από φωτό-ρομάντζα της εποχής του 60. Εν πάσει περιπτώσει είναι μία γνώμη και όλοι ξέρουμε ότι οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες - όλοι έχουν από μία. Κανείς δε σου απαγορεύει να την πείς στέκει δε στέκει, γνώμη σου είναι. Το να σου κλείνουν την πόρτα, την επαφή και την φιλία τους διάφοροι φίλοι και συνάδελφοι όμως είναι εξωφρενικό. Το ότι κάποιος ή κάποιοι υιοθετούν αυτή τη μπούρδα άκριτα - αβασάνιστα χωρίς να ρωτήσουν περαιτέρω να μάθουν είναι χειρότερο, εξωφρενικό και εξοργιστικό. Είναι απάνθρωπο το ότι την πληρώνει κάποιος άλλος άσχετος με τη φάση ανεπανόρθωτα, είναι ντροπή! Ποτέ μου δε λειτούργησα ούτε λειτουργώ κάτω από υποδείξεις άλλου. Με λίγη κοινή λογική λύνονται όλα ξεκάθαρα, αλλά δυστυχώς πολλοί απο εμάς είναι τσακωμένοι μόνιμα, έχουν πάρει διαζύγιο. Τι λέει λοιπόν η ρημάδα η λογική?! Είναι τρεις, ο Οδυσσέας, ο Κυριάκος κι ο Αλέκος και ο Κυριάκος ξαφνικά την είδε ότι η γυναίκα του Αλέκου θέλει να διαλύσει την μπάντα. Την συκοφαντεί, την διαβάλλει και την βρίζει, ανώνυμα πάντα και ο μαστραλέκος του λέει ότι κάνει λάθος και πρέπει να σταματήσει γιατί θα φύγει, δεν εισακούεται και σηκώνεται και φεύγει, ο ένας όμως, ο αλλός γιατί σηκώνεται να φύγει? Δηλαδή ο Κυριάκος που είπε την χοντράδα έμεινε μόνος του, οι άλλοι δύο γιατί φύγανε? Και οι 2 ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα ήτανε? Μπας και τρέχει κάτι άλλο πιο σοβαρό? Είναι τόσο δύσκολο να το σκεφτεί κάποιος? Ρωτάει η κοινή λογική....ΕΙΝΑΙ (του απαντούν) οι σύγχρονοι προφήτες του facebook, γιατί κακά τα ψέματα αυτό συνέβηκε. Όποιος πιστεύει ότι μία μπάντα 42 χρόνων διαλύεται από μία γυναίκα και όχι για τους προαναφερθέντες λόγους χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα, μία καινούργια ζωή κατά το "get a life" των αμερικάνων. Ένας σωρός από άχρηστα οράματα, μεσ'του μυαλού τα θαύματα.

Υ.Γ. 1 - Πόσες φορές στην ιστορία, κάτω από συναισθηματικά κείμενα, ποιήματα, έργα λογοτεχνικά κτλ δεν κρυβότανε αβυσσαλέος ρατσισμός φασισμός και ασχήμια.

Υ.Γ. 2 - Καλύτερα νεκρός παρά ίδιος μ'εναν άλλο. (Παλιά καταλανική ρήση/παροιμία).

Αλέκος Αράπης

* Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή (ολική/μερική/περιληπτική/κατά παράφραση) του περιεχομένου του “Mo Soul” με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς τη προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη (Ν. 2121/1993).

*Photo by : Zois Louvaris

#mo soul #alekos arapis #kyriakos darivas #angel lo verde #note #aprosarmostoi #zois louvaris

1 note · View note