#DIT is wie jullie in de eerste kamer hebben gestuurd.

[castielsprostate]

caroline van der plas verdient een auto vol met hammers die ontploft wanneer ze er langs loopt! :)

[zielsvlucht]

De Schaduw Prins

Daar stond Julie dan. In de ontvangkamer van het koninklijke paleis. Op een dik zacht rood tapijt, omsingeld door sierlijke zetels met gouden leuningen waarin ze niet durfde te gaan zitten. Gigantische schilderijen hingen aan de muren, elk van hen duurder dan al het geld dat Julie in haar hele leven zou verdienen. Een bijzonder goed getrainde poedel zat op een gouden kussen in de hoek en staarde haar nieuwsgierig aan. Vlak voor haar was een bezorgde butler zenuwachtig aan het ijsberen.

“Ik kan het niet geloven! Niet geloven!” Mopperde de butler. “De koning en koningin zijn naar het buitenland en de prins doet dit! Dit is ongehoord!”

Julie voelde zich verschrikkelijk ongemakkelijk. Het was haar schuld dat de butler zo overstuur was. Zij had hem een crisis gegeven door hier binnen te wandelen.

“Zomaar bezoek uitnodigen zonder mij te verwittigen. En dan nog een meisje! En dan nog een meisje van zo’n lage stand! Wat een schande!”

“Het spijt me.” Mompelde Julie verlegen. “Ik kan weg gaan…”

“Nee! Geen sprake van!” Gilde de butler. “Als de kroonprins u uitnodigt dan kan ik u niet wegsturen! U zal hier blijven, en exact doen wat de prins van u wilt! Wat dat dan ook moge zijn. O hemeltje! Wie heeft u binnengelaten?”

“Die rosse man met zijn snor.”

De butler zuchtte. “Welke rosse man met zijn snor?! Wie?! Wat was zijn functie?”

Julie hield verlegen haar schouders op.

“Ongelooflijk! Dit hele paleis zou nog uit elkaar vallen zonder mij!”

De butler stopte met ijsberen en bekeek Julie eens van top tot teen.

“Zo kan u de prins niet ontmoeten.” Zei hij.

“Waarom niet?” vroeg Julie.

“De prins is een lid van de koninklijke familie, jij naïef kind!” Zei de butler. “U denkt toch niet dat u met die kledij hier mag rondlopen?!”

“Maar… dit is mijn mooiste jurk.” Zei Julie gekwetst.

“Kan zijn, maar de koninklijke familie is wel wat beter gewend. Ik zal u een andere jurk geven. En schoenen. Misschien een ketting of zo. En iemand moet uw haar… redden. Eén momentje alstublieft, ik moet twaalf verschillende mensen naar hier krijgen om te helpen met uw gelaat in orde te brengen.”

De butler liep tot aan een gouden telefoon die aan de muur hing en begon er nummers in te drukken.

“Oké.” Mompelde Julie. Dit was niet zoals ze zich deze uitstap had voorgesteld.

Dan hoorde ze een tikkend geluid. Een net geklede man kwam de kamer binnen. Hij was ook een butler, want hij droeg dat zelfde uniform. Maar hij droeg ook een zonnebril en tikte over de vloer met een blindenstok.

“Julie?” vroeg de man toen hij binnenkwam.

“Eh… ja?” zei Julie. Ze kende deze man niet.

De man glimlachte en stapte met uitgestrekte hand op haar af.

“Ah! Dat verklaart. Horace heeft u hier verstopt.” Zei hij terwijl hij Julie de hand schudde.

“Artuur, u bent op de hoogte van dit bezoek?” Vroeg de andere butler met een hand op de telefoon.

“Natuurlijk Horace.”

“Dat had ik kunnen weten!” zei Horace, en hij smeet de hoorn terug in de haak. “Dit hebt u gedaan! U hebt de prins geholpen met deze jonge dame uit te nodigen.”

“Maar natuurlijk Horace. Ik ben de persoonlijke butler van de prins. Ik doe alles dat hij vraagt.”

“Alles dat hij vraagt?! U hebt hem aangemoedigd om dit te doen!”

De blinde man hield zijn schouders op. “Misschien een beetje. Maar het initiatief kwam van de prins.”

“Dit is niet goed, Artuur!” zei Horace. “U weet goed genoeg wat voor een gevaar dit is!”

“Wat? Deze charmante jonge dame is een gevaar?” vroeg Artuur geamuseerd, wijzend met zijn stok naar Julie.

“Wat als ze straks praat tegen de journalisten en meer akelige verhalen over de koninklijke familie doorvertelt?!”

“Wel nee. Julie zou niet durven, toch?”

“Eh… Nee dat zou ik niet doen.” Zei Julie snel.

“Is onze arme jonge kroonprins al niet genoeg door het slijk gehaald?” zei de kwade butler melodramatisch. “De kranten beschrijven hem al als één of ander verwrongen monster, dat verstopt moet worden uit schaamte!”

“Kom nu, Horace. U toont weinig vertrouwen in de beslissingen van uw prins.”

“Dat is omdat ik luister naar de strikte wensen van mijn koning! Zijn vader zou nooit willen dat er achter zijn rug één of andere… Julie het paleis binnenkomt!”

“Nou. Dat is te laat nu.” Zei de blinde lachend.

“En het valt u misschien niet op, Artuur, maar deze jonge dame ziet er niet uit! Zo had ze hier nooit mogen binnen komen!”

“Ach de prins is praktisch zo blind als ik. Ik betwijfel ten zeerste dat hij zich er aan zou storen.”

“En al het personeel dan? En wat als de koning en koningin er ooit achterkomen? Zouden zij niet willen dat de prins op zijn minst met een deftige dame afsprak achter hun rug?”

“Hey!” zei Julie boos.

De twee mannen keken haar aan.

“Oh.” Zei Julie. “Niets… Ik ging niets zeggen.” Zei ze dan snel.

“Kom nu Horace. Bent u niet blij dat de prins eens gezelschap heeft?” zei de blinde butler dan.

“Nee.” Zei de andere butler kortaf.

Er was een korte stilte.

“Nu ja. Een beetje.” Gaf de butler dan toe. “Maar Artuur, wat als de koning en koningin er achter komen?! Wat als de pers er achter komt?! Wat als de pers er achter komt en de koning en koningin er zo weet van krijgen! Ik werk hier graag Artuur!”

De blinde man legde plechtig een hand op zijn hart.

“Horace als er ook nog maar iets gebeurt, neem ik de schuld op.” Zei hij.

“Hm.” Knorde Horace.

“Laat het maar gewoon aan mij over.”

“Alsof ik een keuze heb.” Zei Horace.

Hij knikte even naar Julie en verliet dan de kamer.

“Zo.” zei de blinde butler. “Daar zijn we van af. Ik ben Artuur, de persoonlijke butler van de kroonprins. Loopt u eventjes met me mee? Dan breng ik u naar hem toe.”

Julie wandelde verlegen met de blinde butler mee. Door de prachtig versierde gangen, langs de schilderijen van oude plechtige mannen die Julie niet kende.

“Ik wou geen problemen veroorzaken.” mompelde Julie.

“Ach, maakt u zich geen zorgen. Ik heb uw gedicht gelezen. Ik weet dat u hier welkom bent.”

Julie bloosde.

“Vond u het goed?” vroeg ze.

“Natuurlijk! Het is goed. Het heeft de poëziewedstrijd gewonnen of niet soms?”

Julie onderdrukte een trotse glimlach.

“En de prins heeft ook een aantal van je brieven naar hem met mij gedeeld.”

Julie keek verast op. Haar kop werd zo rood als een tomaat. De blinde man moet haar schaamte hebben opgemerkt want hij zei:

“Ach maakt u zich geen zorgen. De prins heeft maar een paar stukjes voorgelezen aan mij. Ik weet dat hij de beste stukjes voor zichzelf hield. Hij las ze opnieuw en opnieuw. Ik heb de prins nog nooit zo gelukkig geweten.”

Julie lachte verlegen.

“Bent u claustrofobisch?” vroeg de butler dan.

“Nee. Waarom?”

“U bent toch op de hoogte van de prins zijn aandoening?”

“Ja. Hij is allergisch voor zonlicht, toch?”

“Niet alleen zonlicht.” Legde de butler uit. “Al het licht. Ook kunstmatig licht. Het is een vreselijke maladie. De prins zijn huid is zo zacht dat elk licht er dwars doorheen brand. Daarom woont hij alleen in de noordelijke vleugel van het paleis. De donkere vleugel. Alle ramen zijn er dichtgebouwd en er brand nooit een lamp, tenzij voor een beperkte tijd in een bepaalde kamer als er een kuisploeg aan het schoonmaken is.”

“Dat klinkt zo eenzaam.” Zei Julie. “Alleen in het donker.”

“Ja.” Zei de butler somber. “Ik denk dat hij daarom uw gedicht zo graag las. Maar hij is nooit echt alleen hoor, Julie. Hij heeft mij en hij is een echte boekenworm. Hij leest constant en zijn bibliotheek is bijzonder indrukwekkend. Al zal u de boeken niet kunnen zien.”

“Hoe leest hij in het donker?” Vroeg Julie zich luidop af.

“De Prins leest uitstekend braille.”

“Mijn brieven waren niet in braille geschreven.” Zei Julie.

“Alle brieven naar de prins worden omgezet naar braille voor hem.”

Julies hoofd werd weer rood van schaamte.

“Iemand heeft al mijn brieven moeten vertalen voor de prins?!” Vroeg Julie gegeneerd.

“Wel nee. Vandaag doet de computer dat. De prins zijn privacy is van hoog belang. Hier zijn we.”

Ze stonden voor een grote versierde dubbele deur. Ironisch genoeg stond er een gouden zon op.

“Het zijn twee deuren - hierna is er nog één – en ze werken als sluizen. Eerst gaat u door de eerste en dan doe ik die dicht. Dan gaat u door de tweede. Alleen zo kan er geen licht binnenkomen. De prins heeft me gevraagd om jullie alleen te laten dus ik vrees dat onze wegen hier scheiden.”

De butler opende de deur voor Julie. “Ziet u de tweede deur?” vroeg hij voor Julie naar binnen stapte.

“Ja.” Zei Julie.

“Onthoudt waar de hendel is want die moet u zelf open doen nadat ik deze deur sluit. Het zal heel donker zijn. U moet alles op de tast doen. Maar ik verzeker u dat het wel went. De duisternis is uw vijand niet en u hoeft niet bang te zijn. Als u echt verdwaalt daarbinnen hoeft maar luid genoeg te roepen en kom ik u verlossen. Maar u zal ook de prins ontmoeten en hij zal ook helpen. Goed?”

Julie knikte en stapte de donkere ruimte binnen.

“Tot straks Julie.” Zei de butler, en hij sloot de deur.

Alles was onmiddellijk pikzwart en stil. Julie zag niets en hoorde alleen haar eigen adem terwijl ze de hendel van de tweede deur zocht. Ze vond het en opende de deur. Niets veranderde. Achter de tweede deur was nog een duistere leegte waarin Julie niets zag. Met haar handen voor zich uitgestrekt stapte ze voorzichtig de volgende kamer in. Maar ze realiseerde zich hoe de kamer waarschijnlijk zo groot was als alle andere kamers in het paleis. Er was geen kans dat ze per ongeluk ergens tegen zou lopen. Ze moest er wel belachelijk uit zien in het licht.

Na een voorzichtige afstand de nieuwe kamer in te stappen, gaf Julie op.

“Prins?!” vroeg ze aan de duisternis. “Bent u hier?”

Achter haar werd de tweede deur gesloten. Julie schrok van het geluid. Ze draaide zich om.

“Ja Julie. Hier ben ik. Bij de deur.” Klonk een zachte stem dan.

“O.” zei Julie.

“Het is even wennen om blind te zijn.” Zei de prins. “Maar je hoeft niet bang te zijn. Ik zal je helpen. Neem mijn hand.”

Een hand reikte uit de duisternis en nam Julies hand vast. Zijn hand was warm en zijn huid was zachter dan zijde.

“Heb je mijn laatste gedicht gelezen dat ik je gestuurd heb?” vroeg de prins.

“Ja!” zei Julie. “Het was prachtig!”

Ze voelde hoe de prins in het donker glimlachte.

“Kom mee. Ik breng je naar mijn bibliotheek. Er is een boek waaruit ik je een stukje wil lezen. Ik hoop dat je het leuk vindt.”

Hand in hand en met luid kloppende harten verdwenen de twee in de duisternis.

[wieisdemol2022]

Opdracht 1 Porseleinen kamer

Nog steeds in Zhengzhou zien we de kandidaten van hun vrije tijd genieten. Hebben we dit eerder gezien? We zien Rob, Johan en Mil een race doen met kinderen en ook Mil en Claes shoppen naar vaasjes. Ook kwam er een rare uitspraak van Johan voorbij, zo had hij het over het afvallen van de vier vrouwen en hij zei dat Rob en Claes dan wel het water aan de lippen moeten hebben omdat zij wellicht de volgende kunnen zijn. Is dit omdat Johan zelf niet kan afvallen? En waar is Buddy in deze beredenering?

“Scherven brengen geluk, zo is de uitdrukking, maar dat geldt niet voor jullie vandaag. Per duo gaan jullie zo meteen over een hindernisbaan. Door een oude fabriek vol Chinees porselein. Jullie mogen daarbij niets omstoten. Dat is te doen, maar jullie moeten ook een object meenemen, hoe lastiger het object, des te meer geld jullie verdienen voor de pot. Degene die als laatste gaat die neemt het lastigste object mee ter waarde van €750. Maximaal kunnen jullie €2850 verdienen met deze opdracht, ten minste, als jullie geen brokken maken. Want als je iets omstoot betalen jullie zelf de rekening uit eigen pot, per vaas €75. Ik wens jullie heel veel succes”. Aldus de uitleg van Rik, deze keer een stuk helderder ook voor ons als kijkers. 

Je moet flexibel en behendig zijn, zoals Leonie ook al zei. Dan ga je toch kijken naar de mensen die een achtergrond hebben met flexibiliteit en behendigheid. Je ziet dat Leonie een tak is, dus dat die vrij makkelijk door een hindernisbaan zou kunnen gaan als het krappe ruimtes zou bevatten, maar je weet ook dat je twee sportmannen hebt, Nathan natuurlijk de ex-voetballer, en Buddy die naast acteren ook een dansachtergrond heeft. Mil pakt bij deze opdracht weer de leiding en wijst Leonie aan als sleutelpositie in de zin dat zij dan als laatste zou moeten gaan. Leonie zegt dat zij en Buddy het nog maar even moeten uitvechten wie er als laatste gaat. Mil wordt trouwens volledig overruled, want zij gaf aan graag als eerste te willen, maar Johan besluit dat hij en Claes als eerste gaan.

Johan en Claes gaan als eerste de fabriek binnen, zij hebben een soort “verkennende” rol. Ze pakken beide een kruis voor €350. Johan komt als eerste aan bij de kruising om maar zo te noemen en checkt de vazen snel op eventuele jokers. Dit lijkt natuurlijk een totale kandidatenactie te zijn. Johan is de eerste die een (naar eigen zeggen spuuglelijke) vaas omgooit, -€75 voor hem, maar samen brengen ze toch mooi €625 in de pot. En ze zijn beide ook eerlijk als ze uit de fabriek komen, ze geven aan dat er twee opties nog zij, ofwel €250, ofwel €450 en dat je elkaar moet kruizen in het midden van het parcours.

Dan zijn Leonie en Nathan aan de beurt. Van te voren wordt hun gezegd welke opties ze hebben, ofwel een van €250, of van €450 en dat ze maar voor die van €450 moeten gaan. Eenmaal binnen besluiten ze toch alle twee voor die van €250 te gaan, is dit van te voren afgesproken? Wij krijgen dit niet mee, maar vind het wel apart. Leonie legt uit dat ze voor de veilige weg gaat, nou het kan natuurlijk gewoon een schijterd zijn. Maar vooral de uitleg van Nathan scheelt wat aan, hij legt uit dat hij dan de €450 voor Buddy laat, terwijl toch ook duidelijk was afgesproken dat Buddy met de stok van €750 als laatste zou gaan. Als een ware swifferaar gaat vooral Nathan, maar Leonie toch ook, door het parcours heen, €500 voor de pot. Maar als je ziet hoe makkelijk het gaat, zouden ze best beide de  €450 kunnen doen. 

Rob en Mil dan, die hebben nog twee opties, €450 of €150 per stok. Ze gaan beide all-in. En ik moet je eerlijk zeggen, hoewel veel van jullie Johan een mood vinden deze opdracht, de blik van Mil toen ze Rob al die vazen hoorde breken is echt mijn mood for life. Low-key geërgerd maar toch aardig blijven. Want Mil, met haar derriere, lijkt er toch redelijk makkelijk doorheen te lopen, terwijl Rob de onhandigheid zelve is, hij breekt 3 vazen dat is toch €225 uit de pot. Samen verdienen ze €675.

Dan Buddy, hij mocht de €750 stok door de fabriek loodsen en leek oprecht verbaasd dat zijn mede kandidaten mochten kijken, en dat deden ze niet stilletjes ook niet, ze praatte met hem en liepen mee langs het parcours. Maar goed, Buddy hield zijn hoofd koel en deed het echt meer dan prima. Totdat Johan uit het niets een vaas omloopt. Laten we het heel even daarover hebben, want dat is toch gewoon onbenullig? Of op zijn minst een actie om zichzelf verdacht te maken? Ik heb Johan nergens op mijn verdachtenlijstje staan, en hij doet er aardig laconiek over (de hele groep is trouwens een pot laconiek-heid), maar dat kan toch nooit zo zijn dat de mol zo opzichtig is? Dit moet wel zijn om jezelf verdacht te maken. En deze vibe heeft Johan wel overgedragen op Buddy, die vrij snel daarna zelf twee vazen (hij mag blij zijn dat het niet de hele stellage is) omstoot. Buddy heeft het heel goed gedaan, en houd hier €525 aan over. In totaal dus €2325 (afgerond naar €2330) voor de pot deze opdracht.

Ik heb twee dingen om te bespreken bij deze opdracht, en ze hebben wel iets met elkaar te maken, namelijk strategie. Want wat doe je als mol? Als mol weet je dat de kandidaten mogen kijken bij de €750, dus je weet dat 6 paar ogen op jou gericht zijn. Ze weten ook dat het de lastigste is, dus een paar vazen kan je jezelf permitteren, maar wil je dan ook die verdenking op je? Leonie zet die expres van zich af en schuift die op Buddy die dit accepteert. Wat zou je als mol doen? Voor de hoogste gaan? Dan zou je kunnen denken aan Mil en aan Rob, maar die zouden in principe niet voor de hoogste gaan, daar zijn Nathan en Leonie voor naar binnen gestuurd. Dus als Mil of Rob de mol zou zijn, dan zouden ze het hoogste bedrag overlaten aan twee anderen en maar geluk hebben dat zij die misschien overslaan zoals nu gebeurd is. Laat je vazen vallen of niet? Het is menselijk om iets om te stoten in opperste concentratie, dus lijkt me dat je wat omgooit, in dit geval zijn dan Johan, Rob en Buddy verdacht, waarbij Rob de meeste vazen omgooit, maar ook dat wordt eerlijk gedeeld en wil je als mol wel die verdenking op je? Misschien kan het wel in deze groep, de groep die alles weglacht. Het is in ieder geval dit jaar een heel atypische mol.

Dan is ons bovenstaande nog opgevallen, je ziet namelijk bij Nathan dat de blauwe vaas redelijk in het midden van de plank staat, wanneer Mil met haar reet erlangs moet staat deze op het randje. Zou de mol deze verplaatst hebben? In de hoop dat iemand die makkelijk omgooit? In dit geval zou dat dan Nathan kunnen zijn geweest, nadat hij zich er langs gewurmd heeft, het kan Rob zijn geweest op de heenweg, of Mil zijn geweest voordat ze zich er tussendoor wurmt (maar waarom stoot ze hem dan niet om?).

En dan heb je nog de beeldjes die in beeld zijn gekomen, die van de haas en van de Os. Dit zou gelinkt kunnen worden aan het Chinees sterrenbeeld van één van de kandidaten, en daarmee dus de potentiele mol. Zo wordt Rob bijvoorbeeld gelinkt aan de haas, het jaar van de haas was in 1987, daarin is Rob ook geboren, maar wat mij betreft kan deze hint naar Rob meteen bij de scherven van de vazen want Rob is 08-01-1987 geboren en het jaar van de Haas begon op 29 januari, Rob is dus officieel geboren in het jaar van de Tijger. Voor Mil is dit anders, zij is op 10-07-1985 geboren en 1985 is het jaar van de Os. Er is alleen twijfel bij mij of dit wel een os is, want ook in China heeft een Os toch echt twee hoornen en het keramiek lijkt er maar één te hebben. Wat vinden jullie?

Ik denk dat we een hele atypische mol hebben dit jaar. Onze methoden van deductie lijken niet te werken bij het ontmaskeren van de mol. Maar we blijven ons best doen. Is jullie nog iets opgevallen deze of eerdere opdracht? Laat het ons dan weten!

[we-can-talk-about-it-blog]

geluk, succes en langer leven.

Laten we even beginnen waarom ik zo lang niks heb gepost. Ik heb het super druk gehad met aangenomen worden voor mijn opleiding en ik had ook een hoop andere dingen aan m'n hoofd. Maar ik ben terug! Deze post gaat over gelukkig zijn, succes hebben en waardoor je dus langer zal leven! Ik kwam op dit onderwerp omdat ik met iemand in gesprek was over dat gelukkige mensen langer leven.

1. Body language: Als je denkt aan dieren, als ze zich aangevallen of angstig voelen, maken ze zichzelf klein om zichzelf te beschermen. En wij als mensen doen dat ook, we duwen mensen weg om ons heen, we sluiten ons af. En worden introvert in onze body language. Bekijk wat we doen als we gelukkig zijn en zelfverzekerd, we zetten ons groot op, we laten mensen in onze cirkel. Ooit zag ik een video over een vrouw die een experiment deed met 'power poses' en hoe het ons beïnvloed zonder dat we dat zelf door hebben. Een groep mensen was in tweeën gesplitst en de helft van hen waren individueel in kwetsbare poses gezet en naar een interview gestuurd. En de andere helft werden in 'powerposes' gezet en werden ook naar het interview gestuurd. (de interviewer wist natuurlijk nergens van) En wat er gebeurde was dat de mensen die in de 'powerposes' gezet waren, zonder dat ze het door hadden, hadden ze het allemaal beter gedaan dan de andere groep. Dus dat laat zien dat alle body language uitmaakt en verschil maakt in hoe we denken. Dus stel je voor je hebt iets belangrijks te doen voor bijvoorbeeld werk of school, neem 5 minuten de tijd om jezelf groot te maken en leuk te doen in allerlei poses, je zal het zeker weten beter doen. Al is het een placebo effect, als het helpt, doe het! 2. Wakker worden met een blij nummer: het moment dat ik wakker word zet ik de leukste muziek aan zodat ik s'ochtends kan dansen en lekker gek kan doen. Het boeit me niet hoe gek dit klinkt! HET HELPT! Het laat je je beter voelen, het stimuleert je fijne gedachtes, dansen is leuk, en dansen in de ochtend maakt je bui alleen maar beter. Het is het klunzige ervan wat je die bui geeft. Je hoeft geen goede danser te zijn om op te staan en alles lekker los te schudden, je kan vreselijk zijn en er van genieten, in je eigen kamer of als je woont met je partner, dans met je partner! Het is geweldig, je begint je dag met een positieve mindset. Je moet in de ochtend de keuze maken of je in een goede of slechte bui bent want elke dag is een nieuwe start met een schone lij. Dus als jij je dag begint met dansen en gek doen,is de kans dat jij een goede dag hebt veel groter! De kans dat je met een betere mindset begint en dat is de  eerste stap voor het zijn van een gelukkiger persoon. Je hebt exact het zelfde leven als eerst maar je zal tegen dingen aankijken met een positievere blik. Jij word gelukkiger, jij word een beter persoon en je blijft langer leven (dat is een feit). 3. Mediteren: Zelf doe ik dit te weinig en dat is stom want het is super makkelijk. Er is genoeg informatie op het internet over mediteren, ik hoef het je waarschijnlijk niet eens te vertellen hoe een positieve invloed dit kan hebben op je leven. Ik weet zeker dat je het eerder hebt gehoord, maar mediteren voor maar 10 of 5 minuten elke dag, kan je geduld en je geluk level erg verhogen. 10 minuten van je dag is een hele korte tijd om eigenlijk niks te doen, je doet waarschijnlijk een uur van je dag niks dus probeer het gewoon want, al doe ik het niet elke dag, als ik het doe voel ik me geweldig en kalm en gefocust en gemotiveerd. Dus als je 10 minuten alleen focust op je ademhaling en denkt aan de dingen die je wil verbeteren in je leven en verder niks en gewoon mediteert breng je die dingen tot leven. Blok alle negatieve gedachtes op dat moment want iedereen heeft die wel eens. En natuurlijk weet ik ook niet alles maar dit heeft mij erg geholpen in het ontwikkelen van wie ik ben en hoe ik over dingen denk. Jij kan veranderen als persoon! 4. Gezond eten en sporten: Hier ga ik niet te diep op in want je weet het waarschijnlijk al. Het kan je zo goed beïnvloeden als je goed voor je lichaam zorgt, zullen je gedachtes en lichaam dat reflecteren en je zal de voordelen er van ervaren, mentaal niet alleen fysiek. Een soort win win situatie. 5. Zelfeducatie: voor mij is dit inspiratie en dingen leren die me interesseren. Ik heb mijn dagelijkse dosis inspiratie nodig. Inspiratie motiveert je om jezelf te veranderen in een goede manier, dit duurt vaak een dag of zelfs veel minder, na deze periode ga je eigenlijk terug naar wie je normaal was dus daarom moet je elke dag inspiratie zoeken, om bezig te blijven met verbeteren. Gebruik het internet in een betere manier er is een eindeloze zee van documentaires en columns op het internet dat jou kan leren waar je geïnteresseerd in bent. Voor de laatste maand dat ik amper tijd had heb ik wel elke dag dit gedaan en ik ben in deze periode zoveel positiever en blijer geworden.  

Ik hoop dat dit jullie kan helpen, het voelt goed om weer wat te schrijven. Liefs <3

[stefselfslagh]

Het Huis van Hiele: Linda Dewin.

Het Huis van Hiele, dat zijn acht zomerse gesprekken met bekende smaakmakers in het vissershuis van Willem Hiele in Oostduinkerke. Slow food meets slow journalism. Het Huis van Hiele verschijnt elke zaterdag van juli en augustus in Zomeruur, de zomerbijlage van De Morgen. (Foto’s: Bob Van Mol en Wouter Van Vooren)

Iedereen kent Linda De Win (61) als ‘de pitbull van de Wetstraat’, de Villa Politica-journaliste die recht op haar doel afgaat. Maar in het leven naast de camera loopt dat niet altijd even vlot. "Ik kan mezelf heel slecht verkopen."

Of we met haar van stoel willen wisselen? De zon schijnt in haar gezicht en ze zou niet graag met dichtgeknepen ogen op de foto’s staan. Foto’s die ze voor publicatie ook graag eerst wil zien. “Sorry, maar er heeft ooit een heel lelijke foto van mezelf in jullie krant gestaan. Ik ben toch een beetje jaloers op studio­ankers die altijd mooi belicht worden. In Villa Politica moet ik het stellen met de lampen van het parlement. Niet altijd flatterend.”

Linda De Win geeft het – heerlijk onbeschroomd – toe: ze is niet gespeend van enige ijdelheid en controledrang. Een verademing. Dit is geen vrouw die haar ‘kleine, menselijke kantjes’ angstvallig probeert te verstoppen. “Voor faken heb ik geen talent. Ik ben geen gemakkelijke”, zegt de politiek journaliste bij het aperitief.

Veel politici die op dit moment wellicht heftig van ‘ja’ knikken. Sommigen zetten het spontaan op een lopen als ze de Villa Politica-journaliste, de microfoon daadkrachtig in de hand geklemd, op zich af zien stormen in het Vlaams Parlement of de Kamer. Omdat ze na vijftien jaar weten wat volgt: Linda’s spervuur aan vragen doorbreekt zelfs de grootste politieke omerta. Voor je het goed en wel beseft, heb je toch iets gelost wat de volgende dag alle kranten haalt.

“Ik heb best een hoge standaard”, vertelt De Win, terwijl ze goedkeurend van haar glas witte wijn uit het Heuvelland nipt. “Ik laat niet graag dingen over aan andere mensen. Hotelkamers boek ik om die reden altijd zelf. Als het dan niet goed is, kan ik het tenminste alleen mezelf verwijten.”

Toch schuilt er ook een avonturierster in de perfectioniste. Nu Kamer en Senaat de out of office hebben ingesteld, maakt De Win zich klaar om door Mexico, Guatemala en Honduras te trekken. Eerder reisde ze al naar Bolivia, Zuid-Afrika, de Verenigde Staten, Rusland en China. Hoe meer uit de comfortzone, hoe beter. Meestal gaat ze alleen, of met haar jongere zus. Enkel vorig jaar, in China, liet ze zich verleiden tot een geleide groepsreis.

“Een moeilijke oefening. In de pas lopen is niets voor mij. Als zo’n begeleider zegt dat je maar anderhalf uur op het Tiananmenplein krijgt, moet ik me al bedwingen. En dan moeten al die zestigplussers eerst nog naar het toilet, zodat er nog minder tijd overblijft. (corrigeert zich snel)Zeventigplussers. Want bij die zestigplussers hoor ik ondertussen al zelf. Bon, helemaal zen was ik daar dus niet.” (lacht)

Kunt u het werk en de politiek makkelijk achter u laten op vakantie?

Linda De Win: “De nieuwssites check ik toch dagelijks. Een paar medialoze dagen en je riskeert niet helemaal mee te zijn als je terug bent. Dat kan ik me niet permitteren. Toen de regering enkele jaren terug tijdens mijn verlof werd gevormd, kon ik het niet laten om te sms’en: ‘Hoe zit dat nu precies met Open Vld?’ In de nasleep van alle heisa in Brussel en Wallonië zal dat nu wellicht niet anders zijn.”

Staat u na vijftien jaar politieke verslaggeving nog te kijken van een graaischandaal meer of minder?

“Absoluut. Temeer omdat elke partij wel boter op het hoofd heeft. Als de sp.a meldt dat politici bij hen maximaal maar 6.600 euro, met mandaten bij, kunnen verdienen, denk ik: hoezo ‘maar’? Hoeveel mensen verdienen er 6.600 euro netto per maand? Ik alleszins niet. En dan is Bart De Wever er snel bij om te verkondigen dat sp.a beter in eigen hart zou kijken. Wellicht om de aandacht van de N-VA af te leiden. Is hij de Telenet-kwestie met Siegfried Bracke al vergeten en de mandaten van Koen Kennis? Geen enkele partij aan de macht bedankt voor de postjes.”

Het gevoel van verontwaardiging is nog niet afgevlakt?

“Totaal niet. Dat het in Brussel om Samusocial, een daklozen­organisatie gaat, maakt het nog erger. Het tart alle verbeelding dat mensen met een ongelooflijk goed loon daar nog extra geld in hun zakken steken. ‘We gaan dat hele boeltje hier nu eens opkuisen’, zeggen politici dan altijd na zo’n schandaal. Geen kiezer die dat nog gelooft.”

Heeft de job u cynisch gemaakt?

“Ik verlies sneller mijn geduld in interviews als ik een politicus opnieuw hetzelfde antwoord hoor geven. ‘Ja, ja, maar dat hebt u al verteld.’ Zoiets zou ik vroeger nooit gezegd hebben voor de camera. Maar cynisch ben ik niet. Eerder van nature kritisch en wantrouwend. Als de juf op school mij vroeger een bepaalde taak gaf, vroeg ik ook altijd eerst ‘waarom?’.”

Is het stilaan naïef te denken dat politici nog vanuit engagement vertrekken?

“De meesten beginnen zo. Maar er zijn er veel die onderweg de band met de realiteit verliezen. Ze leven onder een stolp. Hebben nog weinig contact met de gewone man. Ze nemen de trein niet meer, worden gebracht door een chauffeur. Vliegtickets worden door de secretaresse geboekt. Ego’s worden continu gevoed. Macht doet naar meer verlangen. Maar ik ben vooral achterdochtig ten opzichte van het systeem. Ik heb nog altijd respect voor hardwerkende politici. En zo zijn er nog veel. Het zijn niet allemaal graaiers. Alleen: als mensen zien dat er ergens voordeel te halen valt, denken ze blijkbaar toch vaak: ‘Waarom zou ik daar dan niet van mee mogen profiteren?’ Dat geldt ook voor de politiek. En zo ontstaat er een cultuur.”

Tijd voor de nieuwe generatie? Of zijn dat ook maar vertegenwoordigers van diezelfde politieke cultuur?

“Het is niet omdat je al dertig jaar in de politiek zit, dat je helemaal opgeslorpt bent door het systeem. Al moet ik toch serieus nadenken om tegenvoorbeelden te vinden. Omgekeerd is lang niet elke jon­ge politicus een nieuwe frisse wind. Al zijn er wel.”

Wie dan?

“Ik denk dat ik die vraag aan mij voorbij laat gaan.”

Met dat antwoord zou u zelf ook geen genoegen nemen.

“Als ik een naam noem, springt iedereen daar meteen op.”

Moet iemand met uw staat van dienst dan nog zo haar woorden wikken?

“Ik zie die mensen wel wekelijks, en moet ze nog voor de camera krijgen. Het is een wisselwerking. Vraag het mij nog eens na mijn pensioen. (lacht) Bovendien word ik op Twitter nu al regelmatig in de socialistische hoek geduwd. Wat ik totaal niet begrijp, maar kom. Al was het maar omdat mijn voorkeur allang niet meer bij één partij ligt. Door er zo dicht op te zitten is het soms heel moeilijk om tout court nog een voorkeur te hebben. Je weet vooraf dat principes verloochend zullen worden. België blijft het land van het compromis.”

Met een guitig lachje zet gastvrouw Shannah een volgend gerecht op tafel: ‘Ons verwend nest’. De Win lepelt het eitje met truffel, noordzeegarnaal en karnemelk, geestig gepresenteerd in een nestje, volledig leeg. Dankbaar dat de hapjes met rauwe oesters zijn gepasseerd – “als er nu één ding is dat ik écht niet lust”.

32 was de historica toen ze – na het gevreesde examen – bij de toenmalige BRT aan de slag ging. Een droom die werkelijkheid werd. Maar de realiteit bleek toch lastiger. “Je kreeg toch het gevoel dat je blij mocht zijn om bij een instituut als de BRT te mogen werken. En ik kon naar BRT-normen niet netjes praten. Die Antwerpse i. Als ik mijn naam zei, verraadde ik me al. (lacht) Ik had nooit logopedie gehad, dus dat was best zwoegen. Maar ik wilde absoluut journalist worden. Ik denk dat veel mensen in mijn situatie allang de handdoek in de ring hadden gegooid.”

Na de radio kwam een reportersbaan bij Het journaal. Nieuws­junkie De Win wilde zich bewijzen. “Maar dat was zonder een paar eindredacteurs gerekend die er plezier in leken te scheppen om mij te frustreren.”

Pestgedrag bij de openbare omroep?

“Stelde ik voor om een interessant politiek item te coveren, werd ik naar de nieuwe koalabeertjes in Planckendael gestuurd. ‘Linda, politieke verslaggeving is niks voor u.’ Of ze gaven mij drie vroege shiften per week, terwijl ze goed wisten dat ik absoluut geen ochtendmens ben. Gewoon om mij op mijn paard te krijgen. Omdat ze wisten dat ik spel zou maken. Je hebt mensen die dat dan ondergaan, die wachten tot het overwaait. Misschien een betere strategie, maar zo zit ik niet in elkaar. Als er iets zwaar tegen mijn goesting is, kan ik dat niet weg­steken. Je leest dat op mijn gezicht. Helaas. Anders was een en ander in mijn carrière misschien een stuk makkelijker gegaan. Nu is de sfeer gelukkig totaal anders. Veel van die mensen zijn al lang weg. Maar toen lag ik bij sommigen zeker niet in de bovenste schuif.”

Aan wat lag dat dan?

“Wie zal het zeggen? Zoals ik al zei: ik ben ook geen gemakkelijke.”

Wat maakt u dan zo moeilijk?

“Moeilijk is een groot woord. Ik vind gewoon niet alles zomaar goed. Een voorbeeld: op de VRT merk ik soms dat het bon ton is onder sommige collega’s om elkaar complimenten te geven. Wederzijdse schouderklopjes op vergaderingen: ik zeg iets goed over u, jij over mij. Ik doe daar niet aan mee. Als ik het echt goed vind, zeg ik het, maar anders ook. Al heb ik wel geleerd dat het soms beter is om te zwijgen. Of te zeggen: ‘Ja, ik vond het goed, maar...’” (lacht)

Kunt u zelf goed om met kritiek?

“Toch wel. Ik zie ook dikwijls van mezelf dingen die niet goed waren.”

Welke Villa Politica-aflevering bezorgt u nog altijd schaamrood op de wangen?

(denkt even na) “Geen enkele, maar natuurlijk zijn er altijd dingen die beter kunnen.”

Maar in die vijftien jaar is er geen enkele aflevering die u liefst voorgoed uit de annalen zou wissen?

“Er was die keer dat ik hopeloos struikelde over mijn intro. ‘Kom mannekes, dat doen we opnieuw.’ Bleek dat we al op antenne waren. Maar dat is geen inhoudelijke faux pas.”

U stelt zich liever niet te kwetsbaar op? Zelfs mensen die heel goed zijn in hun vak maken soms fouten.

“Nee, dat is het niet. Ik denk echt vaak na een aflevering: verdomme, waarom heb ik dat nu niet gevraagd? Ik kan me gewoon nu niets voor de geest halen. Dat wil misschien zeggen dat ik het al bij al nog makkelijk kan loslaten. Of toch makkelijker dan vroeger. Mijn eerste Villa Politica herinner ik me wél nog heel goed. Villa was toen nog een reportage­magazine, en mijn eerste taak bestond uit een paar quotes opknippen. Tot daar mijn persoonlijke bijdrage. En net rond die periode brak in Antwerpen de Visa-crisis uit. Daar was het te doen, dus daar wou ik zijn. Maar ik zat vast in Brussel in het parlement. Verschrikkelijk. Ik wilde mij bewijzen. Ik heb toen aan Leo De Bock, toenmalig hoofdredacteur van Het journaal, gevraagd of ik een extra weekendshift mocht kloppen. Zodat ik toch nog iets over die Antwerpse politieke crisis kon doen.”

Dat streberige kantje heeft ze al van jongs af. Moge­lijk het gevolg van het beruchte, zij het niet al te wetenschappelijke, middelste­kind­complex. “Mijn oudste zus deed Latijnse en was een heel goede studente. Zij gold als het voorbeeld. Mijn jongste zus werd als kleinste verwend en met rust gelaten. Ik viel er voortdurend een beetje tussen. Daardoor had ik het gevoel dat ik me moest bewijzen. Maar streberig zou ik mezelf niet noemen. Ik ben gedreven. Mijn leergierigheid heb ik misschien ook wel van mijn moeder geërfd. Ze studeerde tijdens de oorlog en had spijt dat ze nooit een hoger diploma dan onderwijzeres haalde. Dus stimuleerde ze mij om het wel te doen.”

De Win groeide op in een gewoon Antwerps gezin. Haar vader was afdelings­chef bij de spoorwegen, haar moeder onderwijzeres in een katholieke school. “Ze lag constant overhoop met de nonnen daar. Dat rebelse kantje heb ik dus van geen vreemde.”

De Win was 36 toen ze haar moeder, zelf 69, verloor. Haar vader volgde jaren later. “Mijn vader was een doodbrave mens. Als ik thuis ruzie had, was het met mijn moeder. Een sterke vrouw. Toen ze ziek werd, wou ze dat niet toegeven aan zichzelf. De dokter gaf haar nog zes maanden, uiteindelijk leefde ze nog vijf jaar. Maar in al die tijd mocht niemand het woord kanker uitspreken. Ze wou haar eigen sterfelijkheid niet onder ogen zien en wij moesten daar in meegaan. Een bizarre, moeilijke situatie. Probeer dan maar eens een gesprek over behandelingen aan te gaan. Na haar dood werd ik even bang. Had ik nu ook meer kans om kanker te krijgen? Ik heb ook geen kinderen, wat vaak sowieso al een verhoogde kans inhoudt. Na onderzoek bleek gelukkig van niet.”

Is dat een bewuste keuze geweest, om nooit moeder te worden?

“Nee. Ik ben daar eigenlijk nooit mee bezig geweest. Met het ouder worden misschien iets meer. Het beperkt de dingen. Via je kinderen ontmoet je andere mensen. Dat netwerk heb ik dus niet. Mijn zussen zijn ook kinderloos gebleven, dus ik heb ook geen neven of nichtjes. Dat had ik wel fijn gevonden. Zelf heb ik nooit in een relatie gezeten waar er serieus over werd gesproken. Al vind ik kinderen krijgen ook niet vanzelfsprekend, relatie of geen relatie.”

Mogen we vragen of u op dit moment vrijgezel bent?

“Ik ben single ja.”

Mogen wij u vervolgens vragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat u nog steeds vrijgezel bent?

(lacht) “Goede vraag. Misschien kom ik te weinig onder de mensen? Ik ben ook niet actief op zoek naar een lief. Als zogezegde BV of publiek persoon is dat sowieso moeilijk. Mannen behandelen je vaak anders. Of ze starten met bepaalde vooroordelen, of ze plaatsen je op een voetstuk waar je alleen maar af kunt donderen. Of het zijn stalkers. Al is het in mijn geval nooit verder gegaan dan wat vreemde brieven waar ik nooit op in ben gegaan.”

In De Standaard schreef u in 2012: ‘Ik heb hem ontmoet, de man van mijn leven. Maar jammer genoeg zaten de omstandigheden niet mee.’

“Ondertussen denk ik: als het echt de man van mijn leven was geweest, dan hadden de omstandigheden – wat die ook waren – niet uitgemaakt. Dan zou het uiteindelijk wel goed gekomen zijn.”

Maar u gelooft wel in het concept ‘de man van uw leven’?

“Ja, toch wel. Dat kunnen er volgens mij ook meerdere zijn. Romantische liefde is mooi, maar een sprookje. Je weet vooraf dat het niet romantisch blijft. Je moet je kunnen blootgeven, slechte kanten en al. En dan maar hopen dat de ander je aanvaardt. Als het klikt, kan ik dat. Dat heb ik in het verleden al gemerkt. Tot mijn eigen verrassing. (lacht) Alleen ben ik het nog niet vaak tegengekomen. Zo veeleisend ben ik nochtans niet. Iemand die intelligent, aangenaam en grappig is, met soortgelijke interesses en die er een beetje goed uitziet. Het hoeft geen model te zijn, een mens moet realistisch zijn.” (lacht) Dat is bij nader inzien best veeleisend.”

Hoopt u er nog op?

“In mijn omgeving zie ik geen enkele relatie waar ik jaloers op ben of waarmee ik zou willen ruilen. Er zijn ook veel voordelen aan alleen zijn. Je kunt eten wat en wanneer je wil, hoeft niet op tijd thuis te zijn. Die vrijheid heb ik allang, en geef ik niet zomaar op. Fulltime samenwonen zou ik sowieso niet meer kunnen, denk ik. Natuurlijk heb ik ook eenzame momenten. Zondagavonden zijn soms lastig. Veel mensen zitten dan thuis bij hun gezin. Ik zit alleen. Maar ik ben niet iemand die anderen op zo’n moment gaat bellen en daarmee lastigvallen. Wat ik soms ook mis, is iemand tegen wie je ongestoord mag klagen of fulmineren na een slechte dag. Bij een lief kan dat, bij uw vrienden of collega’s ligt dat toch iets moeilijker. Al gaan mijn vriendschaps­relaties wel al veel langer mee dan de romantische liefdes die ik al heb gehad.”

Bent u iemand met veel vrienden, of eerder een handvol vertrouwelingen?

“Het laatste. Ik ben geen allemansvriend, spreek zelden in grote groepen af. Eén keer heb ik al mijn goede vrienden samen geïnviteerd voor een verjaardags­etentje. Met mij erbij waren we met negen. Ik geef mij alleen bloot aan dat selecte gezelschap. En ze gaan allang mee.”

Zijn er politici die u vrienden noemt?

(stellig) “Nee. Ik spreek ze zelfs niet met de voornaam aan. Hoe kun je nu met iemand de ene avond gezellig samen pinten pakken en die de volgende dag...”

Fileren?

“Dat kan toch niet?”

Ivan De Vadder, die naar verluidt de hele politieke top van België op zijn trouwfeest had uitgenodigd, vindt dat het ene het andere niet uitsluit.

“Hij zal via die weg wellicht ook informatie vernemen die ik bijvoorbeeld nooit zal horen. Iedereen doet natuurlijk wat ie wil. Ik vel zeker geen oordeel over Ivan. Voor mij persoonlijk lukt die aanpak gewoon niet.”

Jan Peumans van de N-VA heeft u in het verleden nochtans een goede vriendin genoemd.

“Tja, ik kan hem dat moeilijk beletten. Wat denken jullie misschien dat ik met hem doe? (lacht) Jan Peumans is een fijne mens. Met sommige politici klikt het natuurlijk beter dan met andere. De ene is al sympathieker dan de andere. (snel) Nee, ook nu noem ik geen namen.”

Hebt u al oneerbare voorstellen gekregen van politici?

“Daar ben ik ondertussen te oud voor, denk ik.”

Vroeger is het dus wel gebeurd?

“Op buitenlandse missies probeerden sommigen weleens hoe ver ze konden gaan. Bij mij dus niet ver.”

Hugo Camps noemde u ooit de paaldanseres van de Wetstraat in zijn column.

“Dat is op zijn Hugo Camps’ natuurlijk. Op het moment zelf vond ik dat niet zo leuk. Nu zou ik me dat al veel minder aantrekken. There is no such thing as bad publicity. Beter dat ze over u spreken dan dat je wordt doodgezwegen. Toch?”

Tim Pauwels of De Vadder zijn bij ons weten nog nooit de Chippendales van de Wetstraat genoemd.

“In het algemeen zal men mannen niet snel verwijten dat ze flirten voor de camera. Komaan, alsof ik dat wel doe? Het interview waar Camps naar verwees, was nota bene met Geert Bourgeois.(lacht) Ik denk niet dat de man zoiets zou appreciëren. Los van dat zogezegde flirten: er wordt van mannelijke journalisten tout court meer geaccepteerd en getolereerd. Ik heb in de loop der jaren mannelijke journalisten gezien die echte tafelspringers waren, met een groot ego. Maar dat wordt blijkbaar makkelijker gepikt.”

Bent u de binnenkant van het parlement na al die jaren niet stilaan beu gezien?

“Het fijne aan Villa Politica is net dat je veel kunt improviseren. Vooraf weet je nooit wat er uit de bus komt. Maar ik ga niet liegen: er zijn saaie periodes. Toen er 541 dagen geen regering was, werd ik na een tijd helemaal gek. Elke week moesten we opnieuw hetzelfde rondje doen bij dezelfde politici: ‘En? Nog nieuws?’ De maanden voor het Samusocial-schandaal was ook zo’n saaie periode. Sommige politici zullen mij wellicht pakken op dat woord, maar er gebeur­de bijna niets. ‘Komaan mannekes, kom eens met iets behoorlijks’, dacht ik toen. En: ‘Hoe lang ga ik dat hier op die manier nog volhouden?’ Een gevoel dat me in het verleden nog niet vaak is overvallen. En als er dan iets gebeurt, zoals de afgelopen we­ken met de Brusselse en Waalse regering, krijg je amper iemand voor de camera. Je probeert dan een PS’er te pakken te krijgen die een goed mondje Ne­der­lands spreekt. Maar de weinigen die er al zijn, wil­len niet. (blaast) Dan wordt het lastig werken hoor.”

Collega Joël De Ceulaer verklaarde het politieke interview twee jaar geleden al dood. Probeert u het tegen beter weten in nog te reanimeren?

“Het wordt alleszins moeilijker en moeilijker om een goed interview te doen. Een partij als de N-VA kneedt haar nieuwe parlements­leden goed. Zodat ze voortdurend hetzelfde antwoord geven. De zogenaamde debatfiches.”

Misschien moeten journalisten in België volhardender worden? Zoals de Britse tv-interviewer Jeremy Paxman, die desnoods dezelfde vraag twaalf keer herhaalt.

“Dat vind ik zelfs wat overdreven. Het is wel zo dat er meer politici zijn die weigeren om met een bepaald medium te praten. Dat zag je vroeger veel minder.”

Net omdat ze geen al te kritische vragen willen. Wat doe je daar dan aan?

“Louis Michel (MR) wil niet meer in Villa Politica komen sinds ik zogezegd ‘afspraken’ heb geschonden door toch te vragen naar de toekomst van Didier Reynders (MR), die toen naast de job van Europees Commissaris had gegrepen. Terwijl ik nooit iets beloofd had. Ik moet toch mijn job kunnen doen? Tant pis. Ik denk niet dat we veel missen.”

Dat voorval dateert wel al van 2014. Moet u niet wat vaker met politici in de clinch liggen?

“Ik voel me niet aangesproken, vind dat ik net wél kritische vragen stel. ‘Als ik aan u een interview geef, heb ik daarna altijd miserie’, zei Bart De Wever mij ooit. Al kan het natuurlijk dat hij gewoon mijn ego probeerde te strelen. En onlangs heb ik hem nog geïnterviewd, zonder problemen voor hem of voor mij.”

Hebt u zich ooit al House of Cards-gewijs gebruikt gevoeld door een politicus?

“Nee. Om mij voor een kar te spannen moet je al veel moeite doen. Ook in het gewone leven. Nu, misschien zou ik eerst House of Cards moeten zien voor ik echt op die vraag kan antwoorden.”

Een politiek journaliste die House of Cards nog niet heeft gezien: ondenkbaar.

“Ik kom er gewoon niet toe. En misschien speelt mijn tegendraadse kantje ook wel een beetje mee. Als iedereen zegt: die serie móét je zien, denk ik al snel: ja ja, het zal wel.”

Het hoofdgerecht – of beter: het weinige dat nog overblijft van de licht gepekelde, gebakken kabeljauw – wordt afgeruimd. Het signaal voor de fotograaf om De Win mee richting duinen te lokken, voor het mooie avondlicht onherroepelijk verdwijnt. Even kijkt ze naar haar strakke rode jurk en hoge hakken (“als ik dat had geweten had ik beter sneakers aangedaan”), om zich vervolgens gewillig te laten meetronen.

Ze heeft eigenlijk weinig of niets met de zee, vertelt ze als ze even later terug aan tafel schuift. “Al die mensen die bij de eerste zonnestraal in drommen naar de kust rijden en er uren voor in de file staan: ik begrijp ze niet.” Ook in het buitenland zul je haar niet snel op een strand vinden. “Twee weken aan de kust is voor mij de hel.”

Waar ze wel gelukkig van wordt? Als ze tegen al­le verwachtingen in toch kaartjes voor theatervoorstellingen op de Zomer van Antwerpen in de wacht kan slepen. “Maar evengoed: een mooie opera, een stevige BBB-sessie (voor de fitness­leken: buik-billen-borst­training, KVDP/STS), rustig koken in mijn huis of een spannende voetbalmatch bekijken.”

Ze mag dan een vrouw zijn die haar binnenkant liever reserveert voor een handvol ingewijden, met de ondergaande zon zakt ook dat pantser beetje bij beetje. Ze praat over wat haar raakt (“die foto van die schoenen voor de uitgebrande Grenfell Tower in Londen”), wat haar kwetst (“De ‘zet die op de trein naar Auschwitz’-commentaren bij mijn deelname aan De slimste mens vond ik echt choquerend. Nie­mand wordt graag gehaat. Gelukkig beperken de ergsten zich nu tot ‘vuile rode hoer’”) en over ambities die nog op haar professionele bucketlist staan.

Uw fans vinden dat u al lang een politiek praatprogramma op Canvas zou moeten hebben. Vindt u dat zelf ook?

“Als ik nu ja zeg, krijg ik het waarschijnlijk nooit. Siegfried Bracke zei toen hij nog op de VRT werkte altijd: je moet niks gaan vragen, je wordt gevraagd. Maar ik denk dat elke politieke journalist dat wel ambieert. Eén keer per week een hard interview van een half uur of een uur waarin je vragen kunt blijven stellen.”

Uw bijnaam is alvast een ideale programmatitel: de pitbull van de Wetstraat.

(lacht) “Ja. Maar ik denk niet dat het er nog van zal komen.”

Hoe komt dat? Te veel naar Siegfried Bracke geluisterd?

“Misschien wel. Bovendien ben ik heel slecht in lobbyen.”

U werkt toch al lang genoeg bij de VRT om te weten bij wie u strategisch aan het koffie­apparaat moet gaan staan?

“Ik kan mezelf heel slecht verkopen. En dat heb je nu eenmaal nodig om ergens te raken. Zeker als je de concurrentie ziet. De openbare omroep telt veel goede interviewers. Villa Politica zit ook niet in primetime: voor de bazen is dat niet het belangrijkste, of meest in het oog springende programma.”

Hebt u het gevoel dat u over het hoofd bent gezien?

(ontwijkend) “Ik weet eigenlijk niet hoe dat werkt. In een gesprek met Luc Rademakers heb ik die wens voor een praatprogramma ooit wel uitgesproken. Hij heeft dat genoteerd. Er is daarna nooit meer iets over gezegd of van gekomen.”

U hebt onderweg misschien op te veel tenen getrapt? Of op de verkeerde?

“In mijn beginperiode bij de openbare omroep heb ik misschien te veel op korte termijn gedacht, ja. Maar veel van die mensen zijn er nu niet meer. Vandaag is er een heel andere hoofdredactie. Waardoor je steeds opnieuw moet lobbyen. Als dat dan je zwakke punt is... En ergens zou ik liever hebben dat ze het mij vragen, in plaats dat ik erom moet smeken.”

U omschreef uzelf ooit als een principieel iemand, een zwart-wit­denker over zowat alle onderwerpen. Is dat op uw 61ste nog steeds zo?

“Dat moet lang geleden zijn. Met de jaren is dat veel verbeterd. Er is meer ruimte in mijn hoofd voor nuance. Vroeger was ik soms te snel in mijn oordeel. Over de wereld, over mensen. Daar let ik nu veel meer op. Ook aan mijn gebrekkige diplomatische kantje probeer ik te werken. Om niet meteen uit te vliegen als een cameraman in de fout gaat bijvoorbeeld. Dan is dat ouder worden toch nog ergens goed voor.”

Het smeuïge aardbeiendessert is inmiddels verteerd, de theemok leeg. De dekentjes die Shannah halverwege het gesprek heeft aangereikt, volstaan niet meer tegen de friste van de avond. Voor ze in de wagen stapt, houdt De Win nog even halt. Ze zit nog met iets. “Stom dat ik zo weinig voorbeelden kon geven van afleveringen waarbij ik zelf de mist inging. Dat is echt niet uit onwil. Als ik nog iets bedenk, laat ik het weten.”

Enkele dagen na het gesprek volgt er een mailtje met een paar voorbeelden. “Zoals beloofd. Hopelijk ben je er nog iets mee. Vergeet je die foto’s niet door te sturen?”

[pkvdiary-blog]

#Cultuur op school

30 maart 2018

Op deze dag gingen wij naar het bureau van meneer Lefever om te praten over een mogelijke samenwerking. Hij wou namelijk wat cultuur op school brengen in de weken van mei. Het leek hem fijn als wij hem hierbij konden helpen. Wij waren hier heel enthousiast over. Samen bespraken we de mogelijkheden en zouden we op zoek gaan naar een leuke act in het Himmorant.

10 april 2018 Beste meneer Lefever Chana en ik zijn volop bezig met zoeken naar acts voor de cultuurweek. Hieronder vindt u een opsomming van de acts die wij al gecontacteerd hebben. Laat maar weten wat u ervan vindt. - Kurt Katana, magic en DJHij brengt close-up goochelen en heeft nog mee gedaan aan Belgium's got Talent. Hij kan bij grotere evenementen ook zorgen voor collega's.http://www.kurtkatana.be/Home/close-up-goochelen - Theatre CaricatureHij tekent in zijn tent en zoekt via zijn verborgen camera een gewillig slachtoffer tussen de toeschouwers uit. Bliksemsnel, sympathiek en humoristisch ontstaat een leuke karikatuur. Deze kun je via de site gratis downloaden.Prijs: Normaal gesproken wordt Theatre voor 4 uren geplaatst, € 995,00 ex resikosten en BTW 6%. Bij minder uren is het dan - 10% per uur erafhttps://karikatuur.nl/nieuws/theatre-caricature-nieuwe-act - De WasmanDeze persoon heeft een keurig pak aan en een wasschaal voorgebonden. Hij vraagt mensen vriendelijk of hij hun handen zou mogen wassen. Met lauwwarm water en zacht geurende zeep verwent hij de handen.http://www.deschoenfabriek.nl/acts/wasmannen - Human GrijpmachineVia de menselijke grijpmachine kan je schitterende prijzen winnen. Bestuur de senior via de knoppen en probeer om hem iets te laten grijpen.http://www.deschoenfabriek.nl/acts/human-grijpmachine - Waarzegster Mathilde SliertWaarzegster Mathilda Sliert is een 5 minuten durende theater voorstelling in een kleine tent voor 6 personen. De bezoekers worden actief bij de toekomstvoorspelling betrokken waarin doorgaans de gekste dingen gebeuren en hilariteit de overhand krijgt. Het wordt een absurde vertoning als de hele tent begint te schudden en te roken. http://mimespelers.nl/acts/waarzegster - De SilhouettehapperDeze man hapt uw silhouette uit een toast die u mee krijgt.https://www.destijlewant.nl/acts-destijlewant/de-silhouettehapper - World's smallest escape roomDe allerkleinste mobiele escape room ter wereld bestaat uit twee kamers. De deelnemers moeten proberen ontsnappen in 30 seconden nadat je eerst 30 seconden naar een videofragment hebt geluisterd.http://www.nr37.nl/?c=%28interactieve%29%20objecten&i=world%27s%20smallest%20escape%20room - LunaparkKermisvermaak van de hoogste plank. Met 4 tot 9 personen doorloopt u deze vrolijke sensatie van een onvergetelijke minuut. https://www.destijlewant.nl/tent/lunapark - Turkish DelightÉén geluksvogel per keer ondergaat dit onmetelijk Oosters genoegen dat (helaas?) binnen één minuut weer voorbij is. Het nagenieten heeft de eeuwigheid.https://www.destijlewant.nl/tent/turkish-delight - Time MachineU zult dan ook als een ander mens Time Machine verlaten. Buiten gekomen zal het u even duizelen door deze futuristische ervaring in ons cyclotron. En dat alles in minder dan een minuut! Nooit ging de tijd zó snel. https://www.destijlewant.nl/tent/time-machine Met vriendelijke groeten Chana Fransen en Laurence Vergeylen

30 april 2018 Beste meneer Lefever

Hieronder vindt u alle prijzen van de acts. - Wasman: De kosten voor 2 wasmannen zijn € 950,- ex reiskosten a € 0.40 vanaf Nijmegen NL Btw wordt tussen NL en BE verlegt en daar hoeven we dus geen rekening mee te houden. - Silhouettehapper: Voor 1 dag zijn de kosten €950 inclusief vervoer. BTW is in België vrijgesteld - Escaperoom: Kosten voor onze World’s Smallest Escape Room bedragen 1500 euro ex reiskosten (0,25ct/km met 1 bus vanaf Amersfoort). BTW wordt verlegd naar België. - Karikatuur: Normaal gesproken wordt dit voor 4 uren geplaatst, € 995,00 ex resikosten en BTW 6%. Bij minder uren is het dan - 10% per uur eraf Laat maar weten wie we verder moeten contacteren. Met vriendelijke groeten Laurence Vergeylen

do 3/05, 09:40 Wat zouden jullie kiezen? Groeten Lefever vrij 4/05, 15:23 Dag meneer Lefever Wij zouden graag de karikatuur act kiezen. Mogen wij deze dan verder contacteren? Met vriendelijke groeten Laurence Vergeylen 17 mei 2018 Meneer Lefever antwoordde niet op onze mails terwijl ik ondertussen al contact aan het opnemen was met andere acts zodat ik toch iets zou vinden... Antwan | De Schoenfabriek - Boekingen•Concepten•Evenementen Hoi Laurence, Heb jij een bepaalde dag in gedachte en wat voor tijdstip?En wat is de setting? Hoeveel personen verwacht je, welke leeftijd en is er nog meer te doen?De wasmannen komen altijd met 2 personen. Gegroet Antwan Het zou goed zijn als er deze week nog 2 wasmannen zouden kunnen komen. Dit zal van 12:00-13:30 uur zijn in het studentenrestaurant op de campus van Odisee Waas. De leeftijd van de studenten is ongeveer 18-21 jaar. Er zal niets anders te doen zijn op die dag. Met vriendelijke groeten Laurence Vergeylen Antwan | De Schoenfabriek - Boekingen•Concepten•Evenementen Hoi Laurence, Heb je voorkeur voor een dag, of maakt dat niet uit? Gegroet Antwan Antwan | De Schoenfabriek - Boekingen•Concepten•Evenementen Hoi Laurence, Ik heb eventueel komende vrijdag 18 mei 2 wasmannen beschikbaar.Kosten 950 ex btw en reiskosten a 136 (340 km retour a 0,40) = totaal 1086,-Gaarne vandaag een reactie met de contract- en factuurgegevens.En contactpersoon + mobiel nummer GegroetAntwan Beste Mijn excuses, blijkbaar is er al een andere act geboekt voor deze week. Misschien nemen we later nog eens contact op met u. Toch heel erg bedankt! Met vriendelijke groeten Laurence Vergeylen Blijkbaar was Chana meneer Lefever tegen gekomen en had hij gezegd dat hij al een andere act had. Dit had hij ons niet laten weten en hierdoor had ik bijna iets geregeld met bovenstaande act.  Dit is natuurlijk jammer dat de communicatie slecht verliep. Toch heb ik hier zeker iets uit geleerd. Ik heb vele mails gestuurd naar externen en prijs moeten vragen. Daar leerde ik uit dat er ook nog BTW bij komt kijken en vervoerskosten, heel belangrijk dus. Verder is het goed om prijs te vragen aan verschillende partijen en te vergelijken. Ook op tijd mailen en iets vast leggen is het beste om de act te hebben die je wilt.

De miscommunicatie met meneer Lefever kwam vooral doordat hij niet op zijn mails antwoordde. In het vervolg zal ik misschien sneller op de persoon durven afstappen om nog eens de aandacht te trekken. Het zoeken naar de verschillende acts was wel heel leerrijk. Op die manier weet ik ook iets meer over de dingen die er bestaan en misschien kan ik er in de toekomst toch eens met samenwerken.

[nightstoneheroes]

Hoofdstuk 3: om bij in slaap te vallen

Vreemd hoor, een week geleden werd Gala Guappa ineens geteleporteerd en nu zijn Morgalf en Andwyn er op wazige wijze vandoor gegaan. Andwyn mompelde iets over zijn schoonzus die in Daggerford onder in koets is gekomen. We wisten niet eens dat hij een vrouw had. En o ja, Dracan is aan het hokken met Naxene.

Gelukkig maakt Ella makkelijk vrienden. In Goldenfields spreekt ze een stevige half-orc genaamd Ocran. Gezellige kerel, hij slaapt alleen nogal veel en vaak. Na een paar dagen komt de eerste karavaan binnen met een flink escorte van de Lord’s Alliance. Ruim 50 getrainde krijgers stappen af en Ella kijkt gebiologeerd naar de glimmende harnassen, ontwikkelde spieren en epische baarden. Ze stappen met z’n tweeën naar iemand die hooggeplaatst lijkt en vraagt of ze mee mogen. Deze man, een kapitein in de Lord’s Alliance is een tamelijke hardass. Hij vraagt uit waarom ze naar Waterdeep willen, wat ze hier doen, wie ze zijn etc. Uiteindelijk mogen ze mee met de karavaan maar eerst moet alles uitgeladen worden, moeten de paarden en ossen rusten en moet alles weer ingeladen worden.

Twee dagen later staan ze in alle vroegte klaar. Het weer is lang niet meer zo stralend als eerder, verre van. In een gigantische stortbui vertrekt een lange reeks wagens met escorte Waterdeep. Zeildoek ligt over de goederen en de berijders proberen zich zo goed en zo kwaad mogelijk veilig te houden. Een enkeling is zenuwachtig, zicht is misschien maar 100 meter. Ocran is een van hen maar hij valt in slaap, om een minuut later wakker gemaakt te worden door zijn magische wekker. Top toch?

De reis verloopt rustig. Na enkele dagen komen ze veilig aan in Waterdeep en Ocran probeert gelijk bij de karavaanleider een gage af te dwingen, hij heeft ze immers veilig gehouden. De karavaanleider is niet onder de indruk van de immer slaperige half-orc, “ten eerste, jullie mochten gratis mee. Ten tweede, ik heb jullie niet ingehuurd. Ten derde, jij sliep de hele tijd. Ten vierde, hallo? Slaap je nu al weer!?”. Ella maakt hem wakker, deze bullebak kan wel een goede inn gebruiken.

Eenmaal binnengekomen merken ze dat Waterdeep niet de stad is die het een paar jaar eerder was. Het ‘Waterdeep Incident’ ligt vers in het geheugen. De Blade Ward is namelijk enkele maanden geleden vernietigd door een groep terroristen die Juiblex los lieten op het marktplein. In de krant lezen ze hier uitgebreid over, de ruim 10.000 doden en vermisten, de afgesloten Blade Ward en een opsporingsbericht voor Nuk, een van de terroristen. Ocran mompelt tijdens het lezen van de krant iets in de trant van “mmmmhhh, ik vond het al weirdo’s, ik vertrouwde ze al niet”. Ella pikt dit op en vraagt waar hij het over heeft maar Ocran draait er omheen. “Niets aan de hand, lang geleden”. Zepphy, zo leest Ella, is aangevallen door de Lord’s Alliance en zijn toren is onklaar gemaakt. Compleet naar verwachting werkte de verstrooide reus wel gewoon mee.

Als eerste gaan ze in Waterdeep naar Cauldar Marskyl, de hoofd butler van huis Thann. Voor hem hebben ze de ketting die ze van Zi Lang hebben gekregen. Cauldar is tamelijk verwarde oude man, de taken in huis begrijpt hij donders goed maar met nieuwe mensen kan hij niet overweg. Wanneer hij Ella en Ocran voor de deur heeft neemt hij de ketting aan, hij herkent hem als zijnde van Zi Lang maar reageert verder niet. Ella probeert voorzichtig de erfenis te noemen maar tot ze superbot zegt waar het om gaat reageert hij niet naar wens. De oude man schuifelt weg, zet wat thee en babbelt met zijn gasten. Hij lijkt blij te zijn dat hij eindelijk weer met iemand kan praten! Even later schuifelt hij weer even weg en na een paar minuten gerommel komt hij terug met een kistje en een sleutel. Dit is waar het om gaat. Ella maakt de kist open en ziet twee stenen (die later sending stones blijken te zijn), een potion of fire giant strenght en een scroll of stoneskin. Altijd handig!

Ze praten nog wat na en hebben het kort over Charauth Yarghorn, hun volgende bezoekadres. Vlak voor ze gaan vraagt Cauldar of ze niet kunnen helpen met het schoonmaken van de ramen. Ella ziet haar kans, brabbelt wat, wuift wat met haar handen en ‘poof’ al het vuil valt van de talrijke ramen af. Ze heeft haar goede daad gedaan, geeft Ocran een tik zodat hij wakker wordt en ze wuift de oude butler gedag.

Laat in de middag komen ze aan bij Charauth. Zijn huis zijn huis staat tussen Madame Manuela’s villa voor edele heren (villa is een groot woord, het is een houten bouwval) en een willekeurige half orc zeilmaker waarover niets noemenswaardig is te noemen, al zouden we het willen. Ella belt aan en een schattig orgeltje gaat draaien. “Ik kom er aan!” wordt er vanuit het huis, dat opvallend sjiek is ten opzichte van de buren, geroepen en een bebaarde kerel van een jaar of 50 doet open. “Goedenavond, wat kan ik voor jullie doen?” Ella en Ocran doen hun zegje. Naxene heeft ze naar Charauth gestuurd om de mogelijkheden van een alliantie tussen draken en de Lord’s Alliance te bespreken. Charauth zou daar als expert het een en ander over kunnen vertellen.

Charauth nodigt ze uit binnen te komen en het drietal loopt de trap op. Boven aangekomen zien ze een Silver Dragon Wyrmling de kamer door razen. ‘Let niet op Irizzorl, die speelt graag met de katten’ zegt Charauth. ‘Of ik nou zijn huisdier ben of hij de mijne weet ik nog niet.

Eenmaal aan de koffie licht Charauth al snel toe dat een alliantie absoluut niet gaat gebeuren. No way, echt niet, never, nooit. Ella en Ocran snappen het. Charauth heeft wel een andere route om te bewandelen. Old Gnawbone is een ancient green dragon die in Kryptgarden Forest woont. Deze draak heeft naar verluid een gloeiende hekel aan reuzen en beschikt volgens de verhalen over een collectie glazen bollen. Als ze duidelijk aangeven dat ze in vrede komen, met oog het het bestrijden van de draken, moet het goed komen.

Ella en Ocran reageren sceptisch. Ella zoekt raad bij Chestnut, Chestnut is duidelijk. Avontuur! Kei leuk toch, jottem. De twee besluiten er maar mee akkoord te gaan. Vanavond blijven ze nog even bij Charauth en morgen gaan ze op mars naar Kryptgarden.

Diep in de nacht besluit Ella via Chestnut e de afgeschermde wijken van de stad te verkennen. Al vliegend boven de ruïnes ziet ze een een Orc, een lopende vis en een een man met een inktvishoofd een onderzoek uitvoeren. Op een gegeven moment hoort ze die vis iets roepen ‘blublu blu bla blu blo bla blu blu’, de ander twee kijken op en Ella verbreekt in paniek de verbinding met Chesnutt. De kleine fee komt wel thuis, hoopt ze.

De volgende ochtend gaan de twee het avontuur in tegemoet en trekken noordwaards. Charzauth heeft ze een goed Waterdavian ontbijt gegeven en twee potions of poison resistance.

Na een aantal dagen lopen komen de twee Sir Jordeth Tavilson tegen. Zijn paard is opgegeten, zijn schildknaap is gedood. De Jordeth, een ridder van Tyr, heeft gezworen de dood van zijn schildknaap te wreken. Ella en Ocran besluiten hem te helpen. De volgende twee dagen tracken de drie een gewonde Frost Giant. De reus wordt uiteindelijk snel en effectief in de pan gehakt tijdens een hinderlaag in een kloof. Jordeth, Ocran en Ella vieren hun overwinning met een goede nachtrust en trekken de volgende ochtend weer naar de hoofdweg. Jordeth bedankt te twee en gaat de orde van Tyr inlichten over de knetter wordende reuzen. Ella en Ocran zullen altijd welkom zijn als ze hulp of onderdak nodig hebben.

Meerdere dorpen, steden en dagen later staan de twee voor Kryptgarden forest. Zo stappen naar voren de duisternis is en later die dag horen ze een immens gerommel. BOEM BOEM BRAM BOEM BAM. Iets kolosaals komt hun kant op en ze zetten zich schrap voor een futiel gevecht met een oeroude draak. Gnawbone schiet naar voren, bomen vallen om en worden aan de kant geduwd. De oude draak spreek de twee direct aan terwijl er nog een deels verteerd lijk van een barbaar in haar bek hangt. Die ziet er inmiddels mals uit, Ocran ziet het hem overkomen en valt plots in slaap.

Ella kijkt recht in de gigantische stinkende bek van Gnawbone en hoort “Ga naar de Vallei van Khedrum en vind de reuzentempel ‘The Eye of the All Father’. Daar gaan zullen jullie leren hoe de reuzen verslagen kunnen worden. Onderweg zullen jullie hulp krijgen van een frost giant met heen helm gemaakt van de schedel van een witte draal.”. Na deze boodschap vliegt Gnawbone direct weg, Ella wordt omver geblazen door de eerste paar slagen van haar vleugels en blijft verbaasd op de grond liggen. De fuck.

‘Snel Ocran wakker maken en als de tering hier weg’ moet Ella gedacht hebben. Dat deed ze ook en onderweg legde ze alles uit aan de half-orc. De vallei werd gevonden op de kaart en dit zou de bestemming worden. Later die dag komen ze een half-elf genaamd Grislock tegen. Grislock was in Waterdeep ten tijde van het incident en heeft toen plots magische vaardigheden gekregen, al zij het met bijwerkingen. Grislock is een Sorcerer met etensresten op zijn kleren en duidelijke pavlovreactie bij het zien van eten. Samen reizen ze verder een dag later zien ze in de verte een kapotte toren met een flinke steen voor de deur en groep kraaien die boven het open dak cirkelen. Ze lopen door en wanneer ze dichterbij komen horen ze overduidelijk een gebrom, een gezang, een gejank uit de toren komen. 

Ella schakelt Chestnut weer in. Familiars zijn handig en dat blijkt weer. Chestnut kijkt door een raam en ziet een huilende Hill Giant zitten. Het vadsige monster zingt huilend over haar man genaamd Hruk die door Guh is gepikt. Ze herkennen die naam, ‘Guh’, maar een reus zou alleen voor problemen zorgen. De drie lopen door.

Wanneer ze na een paar minuten omlopen houdt de reus op met zingen en duwt de steen opzij. De reus en de avonturiers staan ineens oog in oog en kijken elkaar in stilte aan.

Geheel tegen hun stijl in onderhandelen ze. Moog is de naam waar de reus naar luistert en ze wil de drie best naar Grudd Haug leiden als ze helpen met het bevrijden van haar geliefde Hruk. Alleen kan ze het niet, Guh is simpelweg veel te groot. Ella, Ocran en Grislock gaan akkoord en ze volgen Moog in zuid oostelijke richting.

In de verte zien ze aasgieren cirkelen en de groep besluit te kijken wat er te vinden is. Ze vinden drie dode Fire Giants en ruim dertig dode barbarians. Duidelijk, dit was een slag. Aan de lijken te zien is dit maximaal een paar dagen geleden gebeurd. Een van de giants heeft een opvallende metalen staf bij. De avonturiers nemen deze voor de zekerheid mee. Zodra ze dit doen zien ze in de verte een andere Fire Giant met een dergelijke staf lopen. Alarm! De drie avonturiers en hun onwaarschijnlijke bondgenoot staan klaar voor een gevecht. De Fire Giant loopt op ze af, pakt rotsen op en gooit deze naar de groep. De eerste mist, de tweede ook maar de derde raakt Ocran. De half orc barbarian komt er goed van af en weet met lichte verwondingen op te staan. Uit woede rent hij naar voren, schreeuw ‘PINIATAAAAAAAAA!’, gaat in rage en valt in slaap. Narcolepsie is een bitch.

Ella ziet dit en probeert haar grijsgroene vriend te redden. De Fire Giant wordt in een kip gepolymorphd en alles is klaar. Ze sturen Moog naar voren om de kip op te eten en Ocran wordt wakker gemaakt.

Vijf seconden later: Moog ontploft! De kip is in haar maag verpletterd en direct weer terug veranderd in een pissige Fire Giant. Moog’s maag is elastisch, maar niet zo elastisch en de Hill Giant is dood voordat ze kan schreeuwen.

Ocran pakt zijn potion of giant strenght, stormt naar voren en valt weer in slaap. Alweer, dit verzin je niet. De Fire Giant is even verbaasd en duwt de half orc aan de kant om hem later af te maken. De Warlock en de Sorcerer staan alleen tegenover een nog steeds pissige reus. Aanvallen komen niet door, de reus loopt gestaagd door. Als laatste optie probeert Ella de reus met al haar kracht te bezweren. Wonder boven wonder lukt dit en de Fire Giant vervolgt zijn weg.

Nu Ocran wéér wakker is gemaakt vertelt hij zijn vrienden dat er meer achter deze half orc zit. Hij gaat zitten, stelt dat hij eigenlijk Groin heet en begint langzaam maar zeker een verhaal te vertellen:

Wat een dwaze lui allemaal. stuk voor stuk. vooral die verrekte tovenaar Evandar. die zonodig onder invloed moest raken van een demon. ik had me nooit bij ze aan moeten sluiten . in die verrekte stad Waterdeep. ik ga er vandoor in mijn eentje en ik zoek mijn eigen fortuin

heb een brief gemaakt en in Pollo Rosto’s tas gegooid. die tiefling. hij zal hem vast en zeker over een paar weken vinden. laat ze maar in het ongewisse. het was een mooie tekst als je het mij vraagt “stelletje idioten, denk dat ik maar niet verder ga met jullie, no fucking way” en toch: de lol die ik heb gehad: die kleine irritante gnome paladin bubbles die op me afstapte in die die kroeg. terwijl ik weer eens staand stond te slapen door mijn nacrolepsie. best een dappere gnome, tis dat hij zo lovend was over half orcs. dat zie je niet vaak. de party had me al snel geaccepteerd en die pollo (kuch ) - slijmjurk ) die een drankje aan bood/ het bleek het sterkste te zijn wat ik ooit had gedronken. Man dat doet een orc goed!

grrr, en daarna mij influisteren dat een mindflayer eigenlijk een pinata was. ach ik vond het leuk om hem neer te meppen met die barkruk.

wat een verrassing was het toen ze me kwamen bevrijden uit de gevangenis. waarom in hemelsnaam hebben ze dat gedaan?

na talloze schermutselingen, de uiteindelijke reis door the underdark waar sommige een zeker mate van krankzinnigheid opliepen. ( zover dat, dat nog uitmaakt ) een deep gnome die later bij ons aansluit moest iedere keer zijn geld opnieuw tellen. terwijl hij maar een munt bij zich had. heeft die ijdeltuit van een evandar dus een demon bevrijd. en er voor gezorgd dat een stone giant een hele stad vernietigde. ach die bewoners waren toch al niet blij me, aangezien ik daar uit een cel ontsnapte met darendale, die betoverde prins die uitbarstte in een aanval van primitieve woede. en bij de ontsnapping nogal wat bewakers moest neer meppen, om er achter te komen dat mijn metgezellen een missie voltooid hadden om mij vrij te kunnen krijgen. haha wat zagen ze er klein uit toen ik op de kantelen ( met pinata op mijn lippen ) een stel bewakers achterna zat.

ach gelukkig kreeg ik mijn kruk terug ten lange leste kwamen we aan bij het asylum, waar een paar metgezellen genezing zochten van hun madness, en uiteindelijk de herinnering aan demogorgon uit lieten wissen.

En Ik? ik ging eten. heerlijk vlees, ( geen idee wat voor vlees ). en er waren heerlijke shakes, die me zo een helderheid van geest gaven als nooit te voren.

Toen ik beneden kwam met een paar shakes en een van mijn metgezellen een deur zag openpeuteren. zag ik in dat voorzichtigheid geboden was. ik zette mijn kruk neer tegen de muur en de volle verzameling shakes en liep dood gewoon als of ik onderweg was naar een knokpartij ( alleen half-orcs kunnen dat zo kalm ). niemand die het in de gaten had.

Daarna werd alles wazig, de shake werkte denk ik uit. en alles werd een puinhoop. weet totaal niet wat die idioten gedaan hebben maar we moesten uiteindelijk hals overkop weg, gelukkig heb ik in de tussentijd nog in de verwarring een hoop shakes kunnen stelen. die kruk had ik niet meer nodig maar heb er toch maar een poot van afgerukt. dat draagt wat makkelijker. en toen kwam ik aan op mijn huidig genomen besluit: ik zoek mijn eigen fortuin...........

Ella en Grimlock kijken Groin, die 10 minuten geleden nog Ocran werd genoemd, aan en zeggen ‘potjandikkeme’. We gaan verder, oké?

De volgende dag komen ze bij het vallen van de avond een flinke groep orc’s tegen die een halfling gezin gevangen houden. Er wordt een plan gemaakt en de aanval wordt vrijwel direct ingezet.

Grimlock schreeuwt “Jouw vrouw is zo dik, ze is echt zo dik, dat ze vijf kampvuren nodig heeft om haar reet op te warmen” en een orc gaat krijsend op z’n knieën en begint schuimbekkend over de grond te rollen.

Ella frituurt een vijftal andere orcs , casual, met magic.

Groin stormt vooruit en begint op de verbaasde orcs in te hakken. Vervolgens kijkt Grimlock een van de orcs waarmee Groin in gevecht is aan en roept “ik deed gisteren de broek van jouw vriendin uit en ik wist niet wat ik zag, drie kilo brie en kut tot haar knie”. Weer een dode orc. Prachtig. Grimlock is ondertussen per ongeluk onzichtbaar geworden en valt de volgende orc met een spell aan, Grimlock’s onzichtbare haar valt hierbij uit.

Groin kijkt de volgende orc aan en ziet een gat in zijn harnas, heft z’n wapen op, en valt in slaap.

De laatste orcs worden vakkundig omgelegd door Ella en Grimlock en wanneer alles veilig is worden de halflings bevrijd. Vader halfling vraagt of ze mee willen lopen naar de boerderij van de familie, hij heeft misschien nog een iets liggen waar ze wat aan hebben. Ze knikken ja, Grimlock is ondertussen bezig met het verorberen van 10 kilo boter in een ton.

Wanneer ze bij de boerderij van de halflings aankomen loopt vader naar binnen, rommelt in een kast en komt met de ‘Eyes of Charming’ terug. Een erfstuk. De helden accepteren dit bedankje maar al te graag.