#Het lege land

[rcvandenboogaard]

Het lege land van de overschatte koning

De historicus Auke van der Woud (Sneek, 1947) is geen bewonderaar van koning Willem I. Zoveel is duidelijk na lezing van ‘Het lege land, 1800-1850’, de in 2022 verschenen bewerking van zijn al uit 1987 daterende, sedertdien vaak herdrukte dissertatie, die aanvankelijk ‘Het lege land, de ruimtelijke orde van Nederland 1798-1848’ heette. Dat het boek er was, was mij tot voor kort ontgaan, maar…

[roderidderhottakes]

De Roder Ridder - Het wapen van Rihei

Het Oosters avontuur beginnen we met een prent.

Het Portugese schip, dat zoals bekend, niet op het Japanse vaste land mocht aanmeren, maar enkel in specifieke havens iets of wat welkom was, staat helemaal links. Onderaan is er een bootje dat de handelaars naar het land brengt. Rechts zie je de stenen muren en een gebouw er op. Er staan ook al boompjes bij die zo onderhouden worden dat er tussen de takken veel open ruimtes zijn. Dat principe van groenonderhoud met aandacht voor de lege ruimtes, is gekend als "mu".

Voorlopig is de Japanse invloed natuurlijk beperkt, ze moeten het land nog binnen geraken, maar het is een voorproefje van wat ons te wachten staat.

[hentired]

Cant expres this in English so Dutch post it is:

Het is allemaal heel leuk en aardig om grappen te maken over dat iemand Tim Hofman wilde vermoorden en het een beetje weg te wuiven als een gestoorde gast die een linkse snuiter wilde afmaken. Wat je ook vindt van Tim Hofman (en of je hem ziet als journalist of niet), dit is dus iets waar de volledige journalistiek (en ik persoonlijk) op een dagelijkse basis mee moet dealen.

Doodsbedreigingen, aanzettingen tot geweld en oproep tot aanslagen zijn de orde van de dag op de redacties waar ik werk. Je leert ermee omgaan, het gaat het ene oor in en de andere uit. Tot je wéér zoiets hoort als het verhaal van Tim Hofman.

Op een zeker moment zijn het geen comments van wappies of lege bedreigingen meer, op een gegeven moment staat er iemand in het gebouw van de NOS of BNNVARA (waar ik heb gewerkt) met een pistool.

Er is een reële kans dat ik straks ga werken in een journalistieke functie waarin ik me hard wil maken voor de idealen waar ik voor sta, en dat er vervolgens tientallen mensen in ons "veilige" land rondlopen die niets liever zouden doen dan een kogel tussen mijn ogen plaatsen. Is het dan nog steeds grappig?

Vrienden van me zijn aangevallen en bekogeld met stenen. Ik heb doodsbedreigingen gelezen gericht naar mij en mijn redacties. Ik heb familieleden die denken dat ik werk voor een of ander kabal. Ik zal eerlijk zeggen, ik kan er niet meer om lachen.

[versplinterd]

opa kwam vandaag op bezoek. ik gaf hem de was mee en in ruil daarvoor kraamde ik gesprek uit. over thuis en de rit hier naartoe en heb je de kachel al moeten aansteken dit jaar? eigenlijk wil ik hem vertellen over hoe ik bedekt ben met roest, maar dat dat niet zo erg is in de herfst want dat alles nu met me mee verroest. ik wil hem vragen of hij begrijpt wat ik daarmee bedoel. ik wil hem smeken om te begrijpen wat ik bedoel.

thuis voelt tegenwoordig als een ander land — ver weg en onbekend en vol verwachtingen. ik wil er niet over spreken want dan zou ik ook moeten zeggen dat ik over mijn hele lichaam kraak, en in de muren van onze woonkamer zou dat oorverdovend klinken.

ik kraak nog wat gesprek uit. over ziekenhuiseten en lege namiddagen en heeft het bij jullie gisteren ook zo hard geregend? uiteindelijk vallen we stil en ik wil hem waarschuwen dat hij niet te lang mag stilzitten want in deze herfst zou hij misschien ook verroesten. het meest van al wil ik een sigaretje.

opa geeft me een houterige knuffel en sleurt dan mijn was houterig naar buiten. ik wil hem nog naroepen dat ik de kersten samen met oma mis, maar mijn lippen zijn alweer bedekt met een laag herfst. ik sluit mijn ogen en beeld me in dat ik in kleermakerszit voor zijn open haard zit. oma biedt me een koffietje aan. de jaren zijn nog niet verloren, en we kunnen stilzitten zonder vast te roesten.

ik sleur mezelf weer naar boven.

[midlifeinla]

31 maart

Ik rij die vroege ochtend door de lege straten van Los Angeles richting LAX.

Op zoek naar een tankstation waar ik nog kan betalen met een van mijn kredietkaarten die elders dienst weigert omdat ik ergens iets teveel contactless probeerde te betalen.

Ik zie er tegenop weer een klantenservice te moeten bellen om mijn kaart te deblokkeren.

Los van de grote problemen van de wereld, merk ik overal een attitudeverschuiving.

Niemand geeft nog een reet om een tevreden klant.

We worden allen opgelicht door bedrijven die enkel budget over hebben om je te binden als klant en je dan op allerlei manieren geld af ronselen voor diensten die niet naar behoren functioneren.

Bedrijven zitten meer in met hoe ze overkomen op social media dan met het correct verlonen en behandelen van hun werknemers, of een correcte dienstverlening.

Ze rekenen er op dat een individu niet veel kan doen en laten je verdwalen in procedures, invullen van documenten en telefooncentrales waar je telkens bij een doorverwijzing even weer alles mag uitleggen aan de volgende persoon waarvan je voelt dat die daar ook tegen hun goesting zit, voor een mager loontje en een ingeprent bedrijfsmotto waarvan iedereen weet dat het nep is.

We blijven het slikken.

We zijn een nepmaatschappij geworden, waar iedereen wel doet dat het anders is, of dat we anders moeten worden, maar er wijzigt niets aan de dingen.

We zijn selectief verontwaardigt, melden ons ongenoegen over de klimaatopwarming in een tweet op een smartphone gemaakt met materialen uit oorlogsgebieden, verstuurd in driedubbele plasticverpakking geïmporteerd per vliegtuig.

Of reageren op de woke-medemens via hetzelfde twitter, om diezelfde klimaatopwarming te ontkennen. Omdat je alles kan zeggen vanuit je luie zetel zonder gevolg.

En we weten dat we allen stilletjes opgelicht worden door de bedrijven achter die sociale media die van ons het product gemaakt hebben.

We kennen de trukendoos. We kennen het spel.

Woorden worden semantisch geïnfiltreerd, zodat de betekenis verknipt, en zelfs omgedraaid wordt.

Woorden worden leeg.

Beelden worden nep.

Teksten automatisch gegenereerd.

Niets is echt nog van betekenis.

Ik ben op zoek naar een tankstation en ik lijk de zorgen van de wereld in mijn hoofd te dragen. De immense verontwaardiging, die rest als echtheid.

Straks het vliegtuig op. Hopelijk.

Een paar weken geleden sprak ik ´s nachts nog online met een kennis in Niger. Over de wereld. Over hoe zij diep teleurgesteld is in de mensheid, na trachten iets goeds te doen, als coördinerende verpleger.

Na Congo heb ik het geloof in de mensheid verloren, schreef ze me.

Het is circulair. De gedachten. De stille wanhoop die we allen voelen.

En daar sta ik dan ´s nachts moederziel alleen aan een tankstation, in LA, op zoek naar een luchtpomp ook, omdat mijn auto aangeeft dat de linkerband iets te leeg staat. En dan komt er zo een geblindeerde gangsta auto met subwoovers, midden in die nacht heel traag de parking opgereden en blijft minutenlang roerloos staan aan een pomp. De deuren ongeopend. De muziek blijft daveren.

En ik denk fuck-it. Straks eindig ik nog hier. Gewoon omdat ik probeer te vermijden verder opgelicht te worden door een autoverhuurbedrijf. Die wel ergens weer een verborgen kost zal toevoegen.

En ik denk, ja, ik moet niet klagen, want veel andere mensen kunnen niet reizen zoals ik nu doe. En ja, sommigen zullen me op hun cancellijstje zetten omdat ik op reis ben met het vliegtuig.

En ik denk fuck it.

Ik rij door.

Geef de auto af aan een slecht betaalde bediende uit een uitgebuite minderheid.

Sleep mijn bagage door de douane, door de luchthaven om daar te wachten aan de gate in de rij, als een kudde.

It's all fucked.

Die dag vlieg ik nog als het terug licht is over mijn verblijf voor deze maand. In een draai over de oceaan en dan de besneeuwde bergen landinwaarts. Door de woestijn en vlaktes met orkanen.

En daar, net over de Grote Meren land ik in Canadaland.

Ik ben een uur in Canadaland. Waar ik even op een scherm na het scannen van mijn paspoort moet aanduiden met hoeveel mensen ik hier ben.

Ik druk op 1, in de war of ik mezelf moet meetellen, maar er staat nergens 0.

Ik krijg een print-out mee, met een grote vette 1 op, die ik drie meter verder moet afgeven aan een vrouw die mijn paspoort nakijkt en me wellicht dus natelt.

Ik zie het buiten sneeuwen. Terwijl het binnen 40 graden lijkt.

Ik pleeg een plasje.

Schuif in een netjes gevormde rij tussen aardige mensen met een grappig Frans accent in het vliegtuig en stap op, naar Belgenland.

Ondertussen chat ik in messenger met een vriendin, die een paar uur eerder met datzelfde vliegtuig uit Brussel kwam. Maar ze is al door, naar haar kinderen in Quebec. Ze geeft als tip door voor kip te kiezen straks. De rest is niet te vreten.

Het vliegtuig taxiet op een verwarmde piste en krijgt voor het vertrekt nog een wellness stoombad.

De reis verloopt verder nog heel turbulent over de andere oceaan.

Brussel begroet me met ontnuchtering.

Voor ik het weet ben ik weer het digitale scanpoortje door. Duik ik in de Louis Delhaize voor een koffiekoek en worstenbroodje en wacht ik op een trein die eens niet te laat is en ook niet afgeschaft.

In Mechelen volgt nog een survival-parcours met mijn onhandige bagage op twee maal drie-fase-trappen.

Om dan op de trein opgevangen te worden door een groepje goedlachse Afrikanen.

Ik ben thuis. Denk ik.

1 april

En ik leef nog.

[devosopmaandag]

Het ontmoeten van een vreemde

Aan de westgrens van het oude China houdt een poortwachter een oude man tegen. Hij begrijpt dat de man een wijze is die uit teleurstelling niet gehoord te worden zijn land wil verlaten. De poortwachter haalt hem over om zijn ideeën op papier te zetten, voor ze verloren zullen raken. Aldus, zegt de legende, zette Lao Zi zich neer en schreef wat later de Tao Te King zou heten, een boek dat tweeduizend jaar later nog gelezen wordt. Een toevallige ontmoeting die zijn schaduw eindeloos ver vooruit wierp.

Iedereen heeft toevallige ontmoetingen, en niet zelden vinden ze een vaste plek in het geheugen als zo'n ontmoeting met een vreemde leidt tot een gesprek, soms zelfs zonder dat. Ik herinner me de Letse kunstenaar Leonards Laganovskis met wie ik een slaapcoupé deelde in de trein van Berlijn naar Riga, de naamloze Braziliaanse vrouw in de trein van Parijs naar Amsterdam, de tweedehandsboek-handelaar Bill Smith in Edinburgh, die me later boeken als cadeaus stuurde, de volkomen onverwachte ontmoeting met de opgebaarde vrouw in een lege St. Nicholas Church op het eiland Tresco.

Vriendin en galeriehouder M vroeg me of ik een mij onbekende jonge Chinese kunstenaar wilde ontvangen, gewoon voor een gesprek. Ik zei onmiddellijk ja en vroeg hem, via haar: een tekstfragment mee te nemen, een beeld (beide niet van hemzelf) en een object. Ik besloot niet zijn website te bezoeken maar de ontmoeting open tegemoet te treden. H.Z. verscheen, een elegante jongeman met lang zwart haar en een bril. Hij keek nieuwsgierig en afwachtend toen hij binnenkwam en overhandigde mij een emmertje met blauwe bessen, een geschenk dat ik zeer waardeerde. Drie uren zouden we praten, hij vooral. Het viel mij onmiddellijk op hoe rijk zijn Engels was. Zijn zware accent maakte dat ik nog aandachtiger luisterde. Zijn grootouders waren boeren, zijn ouders hadden weinig scholing gehad. De transormatie die hij doormaakte, binnen luttele jaren, is enorm. Hij stuurde zijn ouders een video van zijn allereerste performance ooit. Voor even konden zij een blik werpen in de onbereikbare wereld van hun zoon. Hun reacties waren zowel aandoenlijk als ontroerend. Zelfverwezenlijking vraagt nu eenmaal een hoge prijs, kunstenaar worden een nog hogere.

H. koos het beroemde schilderij met het bruidspaar van Chagall, zwevend hoog boven een dorpje. Het object was een gekregen klein hart van ongebakken klei met een gat erin. Ik kon aan het einde van ons gesprek die twee dingen niet anders zien dan de uitdrukking van een verlangen naar verbinding, misschien ook liefde. Voeg daarbij nog een strofe uit een gedicht van Wisława Szymborska dat hij in een Engelstalig boek over Nan Goldin vond:

…. The little soul roams among those landscapes, / dissappears, returns, draws near, moves away, / evasive and a stranger to itself, / now sure, now uncertain of its own existence, / whereas the body is and is and is / and has nowhere to go.

Na afloop bedankte hij mij voor onze ontmoeting, en ik bedankte hem.

[rotterdamvanalles]

Op de Schieweg is door de Marshallhulp Amerikaans brood zonder bon verkrijgbaar, 1946-1947.

Het Marshallplan was een omvangrijk materieel hulpplan, dat op initiatief van de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken George C. Marshall drie jaar na de Tweede Wereldoorlog in werking trad.

Dit European Recovery Program (ERP) was gericht op de economische wederopbouw van de door de oorlog getroffen landen in Europa. Een belangrijke drijfveer van deze hulp was het vormen van een sterke buffer tegen de expansie van het communisme vanuit de Sovjet-Unie van Stalin. De betrekkingen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie waren namelijk in snel tempo verslechterd en hadden geleid tot de "Trumandoctrine".

De hulp bestond tussen 1948 en 1952 concreet uit geld, goederen, grondstoffen en levensmiddelen, deels in de vorm van lening, voor het overige als gift. De uitvoering van het plan lag, van 1948 tot 1951, in handen van de Amerikaanse overheidsinstantie Economic Cooperation Administration. Voor veel mensen maakte deze hulp het verschil tussen leven en dood. Uiteindelijk bedroeg de Marshallhulp een totaalwaarde van 12,4 miljard dollar vanuit de Verenigde Staten, wat neerkomt op ongeveer 148 miljard dollar in 2020. Van die 12,4 miljard kwam 1,5 miljard ten goede aan het verwoeste Duitsland, waardoor dit land de oude, waardeloos geworden Reichsmark op 20/21 juli 1948 kon vervangen door de Duitse mark en de lege winkelschappen weer gevuld konden worden. Ook de andere landen die deelden in de Marshallhulp, kregen hierdoor een belangrijke impuls voor de opbouw van hun industrieën en energievoorziening.

Ten onrechte wordt vaak gedacht dat de economische opleving in West–Europa, die al snel na de Tweede Wereldoorlog ontstond, grotendeels is toe te schrijven aan de Marshallhulp. Eind 1947, dus vóór de uitvoering van het Marshallplan, waren de Britse, Franse en Nederlandse productie alweer op het vooroorlogse niveau. Italië en België volgden eind 1948. In Nederland was tijdens de eerste jaren van de bezetting de industriële productiecapaciteit gegroeid. Na de bevrijding kon deze worden aangewend voor de wederopbouw.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[peecee-columns]

Tijdverlies door vooruitstrevendheid

‘Ik hol maar achter de feiten aan. Ik blader door een lege agenda van 2022, sta bij de bushalte een foto te maken van afgebladderde affiches en koop in de afslag toiletpapier met kerstmotieven. Zo gaan de dagen voorbij. De winst van 2024, ik weet het zeker, gaat weer tijdverlies zijn…’ schreef de Belgische columniste An Olaerts in het eerste Zout-magazine van dit jaar. Het zijn enkele zinnen uit een column waarin ze weergeeft hoe ze terugblikt op het vorige jaar en het vermoeden heeft dat ze zich ook in het nieuwe jaar waarschijnlijk zal gaan verliezen in het beleven van futiliteiten.

Het is een herkenbaar beeld voor velen: voornemens hebben of plannen maken en vervolgens in de loop van de tijd prikkelende uitdagingen, onverwachte obstakels, onontdekte zijwegen of verrassende wendingen tegenkomen. Probeer dan nog maar eens de focus op het gestelde doel te behouden. Sommige plannen overstijgen echter de persoonlijke doelen. Ze worden groots voorgesteld en in rap tempo geïmplementeerd met het vizier op verbetering in de toekomst, maar manifesteren zich vervolgens soms als een teleurstellende tegenvaller. Wanneer het plan bewezen minder effect creëert dan op voorhand gedacht, moet er plotseling weer naar nieuwe oplossingen worden gezocht. Daarbij komen tijd, geld, effectiviteit en energie meestal als verliezers uit de bus en maken we in plaats van een stap naar voren een paar stappen terug in de tijd.

Wat was het bijvoorbeeld ruim tien jaar geleden een vooruitstrevend plan om in te zetten op al dan niet volledig digitaal onderwijs. Er verschenen al snel diverse apps, zoals onder andere Snappet, die kunnen worden ingezet als hulpmiddel voor de leerlingen op het gebied van taal, spelling en rekenen. Inmiddels zou een derde van alle basisscholen deze app gebruiken als volwaardige digitale lesmethode. ‘De opkomst van Snappet heeft de markt echt opgeschud en de digitalisering in het onderwijs aangezwengeld’, vertelt onderzoeker naar digitalisering van het onderwijs aan de Universiteit van Utrecht, Niels Kerssens in dagblad Trouw.

Synchroon aan de toenemende digitalisering in het onderwijs liepen de resultaten van de jongeren in ons land flink achteruit. Met name het leesonderwijs scoort steeds slechter en laat een ongeremde vrije val zien in de statistieken. Dit kwam naar voren uit de laatste PISA-scores, waarin wordt onderzocht hoe de resultaten van de Nederlandse 15-jarige leerlingen zich verhouden tot de resultaten van leeftijdsgenoten uit andere landen. Zweden kreeg door de digitalisering van het onderwijs, net als ons land, ook te maken met een zogenaamde ‘leescrisis’. De overheid greep radicaal in en besloot dat scholen moesten stoppen met het gebruiken van digitale lesmethodes en zich weer moesten gaan toeleggen op het gebruik van boeken en schriften.

Ondanks dat er ook voordelen zijn aan het gebruik van digitale leermethodes - denk aan het monitoren van de leerlingen en het daardoor kunnen inzetten op het gepersonaliseerd aanbieden van onderwijs - gaan ook in ons land inmiddels steeds meer scholen over op de terugkeer van boeken, schriften en pen en papier in de klas. De voordelen van handmatig schrijven zijn onder andere een verbeterde fijne motoriek en een betere verwerking van de leer- en leesstof doordat je aandachtiger bezig bent om datgene wat je schrijft te verwerken. Beeldschermen worden daarnaast vaak geassocieerd met snel en minder gedetailleerd lezen. Lezen vanaf papier is daarentegen minder vluchtig en er wordt meer concentratie en discipline van de lezer verlangd. Dat is vervolgens weer effectiever, omdat het een handeling is die aanzet om je brein intensiever te gebruiken, waardoor het tekstbegrip toeneemt.

In haar column lijkt An Olaerts er moeite mee te hebben dat ze altijd maar ‘achter de feiten aan holt’. Doorslaan in overhaaste vooruitstrevendheid kan uiteindelijk ook leiden tot tijdverlies. Vaak is de keuze van de middenweg dan ook de beste, voor een potentieel uitzicht op latere winst.

[paardkipkoe]

Blikjes

Blikjes, daar zit dus statiegeld op. Ik heb er nog nooit een ingeleverd, maar ik verfrommel ze niet meer en ik zet ze op de rand van de vuilnisbak zodat iemand anders ze kan inleveren. Heel netjes van mij. Duurzaamheid minzaam uitbesteed.

Ik heb al twee keer in de trein een mannetje met een grote pastic zak alle vuilnisbakjes zijn openmaken op zoek naar lege blikjes. De eerste keer werd hij gesnapt door de conducteur en weggestuurd. Pijnlijk, voor hem en voor de mensen die het zagen.

In 2005 was ik in Shanghai. Daar zag je af en toe hoogbejaarden met enorme zakken lege blikjes en plastic flesjes. Daarmee scharrelden ze wat extra geld bij elkaar. Ik vond dat toen schrijnend, echt iets voor een land dat in naam communistisch is, maar mensen met weinig geld gewoon laat stikken.

Dat heb je dus nu ook in Nederland. Alleen geven we hier statiegeld terug.

[aandruetan]

Varia : Le pays des autres - Leïla Slimani

Samenvatting (vertaalt uit La Cliothèque)

Toen Mathilde Amine Belhaj voor het eerst zag, wist ze dat een passie haar naar hem toe zou drijven. De Marokkaanse soldaat was ingelijfd bij het regiment Spahis en droeg een burnous en sarouel. Hij was met zijn regiment gelegerd ten zuiden van Mulhouse. Hij moest weken wachten op orders om naar het oosten op te rukken. Van de meisjes die om de troepen heen liepen, was Mathilde de langste en ook de blondste, en zij fungeerde als zijn gids. Amine was een vreemdeling in deze Elzas, bevrijd in 1944 maar getekend door jaren van Duitse bezetting. De jonge vrouw van 20 wilde alleen maar voluit leven en de wereld ontdekken, zij die een lege puberteit had beleefd in een gewoon gezin met een alcoholistische vader vol schulden, een zus Irène die altijd met haar wedijverde. Mathilde was verstikkend. De armen van Amine leken zo heerlijk, een onweerstaanbaar plezier dat leidde tot een huwelijk en de acceptatie van het vertrek naar een land dat ze niet kende, dat niet het hare was, het land van anderen.

Als oudste van zijn familie erfde Amine Belhaj Marokkaans land 25 km ten zuiden van Meknes, waarvan zijn vader droomde om het te ontwikkelen. Dankzij zijn rol als vertaler in het koloniale leger verwierf hij deze boerderij om zich bij de Franse kolonisten te voegen, maar zijn dood maakte een einde aan het project. Hij had zijn zoon verteld over de welvaart die hij eruit zou halen en deze hoop hield Amine tijdens de oorlog vast. De jongeman keerde terug naar zijn land, zegevierend, rijk aan land en getrouwd met een buitenlander. De eerste taak van het echtpaar was het opleiden van arbeiders, zaaien, wijd en zijd zien, in de woorden van kolonisatoren als maarschalk Lyautey.

Toen Mathilde voet zette op Marokkaanse bodem, besefte ze dat niets zou zijn zoals ze zich had voorgesteld. Maar al te vaak had ze de zin gehoord: "Zo gaat dat hier". Ze realiseerde zich dat zij deze keer de vreemdeling zou zijn. En toch, ook al maakte haar gevoeligheid haar aan het huilen, zo verloren in zo'n andere wereld, de liefde verenigde het stel. Mathilde bleek een vechter. Aanvankelijk verwelkomd door haar schoonfamilie in de medina van Meknes, leerde ze Arabisch, deelde ze de riten van de Ramadan en raakte ze gewend aan Marokkaanse maaltijden. Zelfs toen ze zich vestigden op de boerderij waar Amine een huis in Europese stijl had gebouwd, voelde Mathilde dat dit land niets voor haar was. Natuurlijk zei ze niets tegen haar familie in Frankrijk. Integendeel, ze zocht haar toevlucht in het lezen van grote reizigers zoals Pierre Loti en schilderde een idyllisch beeld van haar vestiging in het gekoloniseerde Marokko in de kleuren van oriëntalistische schilderijen. Ze zegt niets over de eerste jaren, toen de teleurstellingen zich opstapelden en het geld van de erfenis wegsmolt onder de hitte van de Marokkaanse zon. Werd Amine's vader opgenomen? Hebben de Franse kolonisten niet het beste land bewerkt en de "Indigènes" laten zwoegen op de glooiende, met doum bedekte grond, terwijl de Belhajs zich de nieuwe mechanische apparatuur niet konden veroorloven? De Marokkaanse arbeiders respecteerden niet altijd de heer des huizes, die een verbond had gesloten met een Franse…

Mathilde kwam zwanger aan in Marokko en zocht haar toevlucht in haar rol als moeder. Haar twee kinderen, Aïcha en Selim, groeiden op op het platteland, ver van de stad en het contact met andere kinderen. Amine hield zich bezig met het runnen van zijn boerderij en Mathilde met het runnen van haar huis. Toch waren ze het lachertje van de stad. Hoe kon iemand in het begin van de jaren 1950, toen de nationalistische koorts Marokko in zijn greep had, zo slecht gehumeurd zijn? De vader, een Arabier, klein en onbeschoft, geallieerd met een Française, uit het kamp van de kolonisatoren die weigerden rechten toe te kennen aan moslims; de moeder, een mooie vrouw met groene ogen die haar man een kop voorbleef en zich verlaagde tot een leven op een boerderij, in de armoede van sommige Marokkanen. De kinderen, de vrucht van deze mismatch, waren van een verworpen gemengd ras.

Voor Aïcha was Marokko haar geboorteland, maar ze voelde zich er niet op haar plaats. Haar ouders hadden haar ingeschreven op een school voor nonnen die alleen voor Europeanen was bestemd, een overwinning voor haar moeder. Maar het kleine plattelandsmeisje met het kroeshaar van een steppe vond geen vrienden. Ze werd bespot door haar leeftijdsgenoten in de stad, die zo rijk en goed gekleed waren. Aisha haatte het land dat ze haar thuis noemde.

Mijn mening

6.5/10 Slimani schrijft mooi en behandelt interessante thema's zoals kolonialisme en identiteit. Toch vind ik het boek niet geweldig, vooral omdat ik niet veel op heb met het hoofdpersonage, Mathilde. Ze is goed geschreven, maar ik vind haar gewoon vervelend. Ik hou van verhalen met hoofdpersonages die ik echt geweldig vind of juist haat, maar Mathilde zit daar precies tussenin. Haar keuzes en persoonlijkheid begrijp ik niet en dat maakt het lastig om van het verhaal te genieten.Het is zeker de moeite waard om te lezen, maar het heeft afwijkingen.

[keynewssuriname]

Open brief aan de valse nationalisten en hypocrieten in Suriname

Als je niet wil dat het buitenland, inclusief diaspora, jullie en uw land bespreekt dan zou je er beter aan doen om het volgende te doen: a. Leef als land en burger naar de standaarden van fatsoen, integriteit en eerlijkheid en b. Kijk niet weg bij misstanden in en van uw land en c. Kijk zelf in de spiegel of u zelf niet ergens onderdeel bent van de misstanden Ga niet op de boodschapper schieten (don’t shoot the messenger), kijk naar de boodschap. Wen eraan dat er een buitenland is dat niet wil confirmeren aan dat “we egi sranan meki njang sani”. U bent geen nationalist door blindelings protectionistisch te doen. U bent nationalist en patriottisch als u uw land beschermt tegen verloedering waar u erbij staat. Plotseling vinden grote delen van Suriname dat het buitenland inclusief de diaspora hun land niet mag bespreken op onderwerpen die al lang bij hen bekend is en wat ook al lang en breed in allerlei internationale overzichten staat. Deze grote delen, de valse nationalisten, zijn bijzonder hypocriet. De valsheid druipt er vanaf, is glibberiger dan alle drab en dreg van alle met kwik en gif vervuilde rivieren en kreekjes bij elkaar. Suriname staat al lang negatief in de overzichten die elke investeerder kan inzien: 1. Meest corrupte douane van de Caribbean Dit stond nog deze week in een lokaal dagblad in Suriname. Niemand wordt wakker 2. Nummer 87 op de Corruption Perception Index (CPI) 3. Nummer 162 op de lijst van Ease of Doing Business Naast dit lijstje zijn er nog een reeks van “foute” handelingen van Suriname, de regering en tot aan de President toe. Foute handelingen voor om diep van te schamen als je tenminste een beetje civilisatie en integriteit in je lijf hebt. Eigen rol van de nationalisten Vraag aan al die hypocriete valse nationalisten: a. Bovenstaand overzicht kenden jullie al toch? Vinden jullie dat erg? Waar zijn jullie dan al die tijd? Het is niet het buitenland dat die valse dingen daar in Suriname doet, die schande brengt aan Suriname. Het zijn toch uw eigen mensen? En wij houden zo van ons land? b. Hoeveel inspanning hebben jullie gepleegd om jullie regering en verantwoordelijken aan te spreken, desnoods achter gesloten deuren? c. Hoeveel “schaamte” heb je dan als Surinamer als je weet dat u als land meest corrupte douane hebt? Of dat u nummer 87 op de corruptie-index staat. U staat onder bijvoorbeeld Burkina Faso, Moldavië of Ghana of Senegal om maar een paar te noemen. Het antwoord op de vragen kan ik u geven. U staat erbij en kijkt ernaar en kijkt lekker weg. Lekker gemakzuchtig en laf wegkijken met zelf een verdorven inborst, maar wel anderen aanspreken. Pijnlijke constatering, hè? Don’t shoot the messenger, kijk in de spiegel en doe aan zelfreflectie dan gaat u het begrijpen. Hoe bizar is dat de regeringspartij VHP de verkiezing won met de lege beloftes dat drommen buitenlandse investeerders klaarstaan en dat er miljarden euro diasporakapitaal klaar staat voor Suriname en dat het buitenland Suriname gaat “redden”. Diezelfde partij vindt nu ineens datzelfde buitenland inclusief de diaspora dat ze hun “smoel moeten houden” omdat dat buitenland nu “iets” vindt van de foute handelingen in Suriname. Hoe hypocriet is die partij en de leider dan? Het wordt gekker met drommen hypocriete valse nationalisten die achter deze hypocrisie gaan staan in plaats van dat ze die regering ter verantwoording roepen om iets te doen aan de reeds bekende internationale lijsten. Neen, dat doen ze niet. Te lui, laf en vals. Lekker makkelijk zo. Gekke Henkie Denken de hypocriete valse nationalisten dat het buitenland gekke Henkie is? Dus het buitenland moet wel met hun geld komen en oh wat is het dan gezellig dat er valuta (!) binnenstroomt en oh buitenland welkom met uw dollar en euro. Dat buitenland wordt dan in alle “standen” bedonderd, zie lijstje van internationale overzichten, en het buitenland moet dan als een gekke Henkie in een hoek zitten als een huilende jantje en toekijken, totdat Suriname al hun geld verbrast heeft om vervolgens als paria het land uit gedonderd te worden. Is het vreemd dat gekke Henkie dan er iets van Suriname en Surinamers gaat vinden? Volgens de hypocriete valse nationalisten mag gekke Henkie er niks van vinden en zeker niks over melden want niemand mag hun land bespreken. Bij sommigen komen zelfs de koloniale trauma beelden in hun hoofd op. Niemand mag hun land bespreken? Wel leef dan naar de standaarden van respect, eer, fatsoen en integriteit. Nee, dat wil men niet, want dat kost energie en wij benne liever lui dan moe, wij benne liever laf dan integer, wij benne liever njang maker dan integer. De hypocriete valse nationalisten hebben een houding van “wij doen het op onze manier, op onze Surinaamse manier, laat ons”. Wel doewet dan noh, redt het land dan. Inkijk gedachte oud-ambassadeur over buitenland Bizar was de inkijk in de gedachte van een oud-ambassadeur deze week die vond dat het buitenland niet moet bemoeien met Suriname. De oud-ambassadeur maakte ook een sneer richting Nederland met een zogenaamd subtiele tussenvraag over de stand van de formatie in Nederland met kennelijk het doel om aan te geven dat het allemaal ook niet zo goed gaat in Nederland. Wat deze oud-ambassadeur, en ik vrees dat zij niet alleen is, maar meer aanhang heeft in dit denken, het niet kan begrijpen is dat het in Nederland na 3 maanden nog niet geformeerd is, juist omdat er in Nederland ook politici zijn die iets meer principe hebben, een woord kennelijk dat niet zoveel voorkomt in het woordenboek van die hypocriete nationalisten. Het bizarre in de gedachte van deze oud-ambassadeur is dat ze het buitenland buiten wil houden. Het “bestaansrecht” van een ambassadeur is buitenland. Deze oud-ambassadeur heeft jaren Suriname vertegenwoordigt en dus was daarmee vertegenwoordiger van die Suriname van de lijstjes van internationale overzichten en dus vertegenwoordiger was van alles wat corrupt is. Ook was die oud-ambassadeur in het buitenland om alle soorten relaties met het buitenland te koesteren. En dus lekker relaties aan gaan met elkaar, maar dat buitenland mag zich nergens mee bemoeien? Dat buitenland moet donaties doen, grants geven, business brengen, maar dat buitenland mag niet bemoeien? Wie is dan gekke Henkie? Is dit dan het niveau van denken? Deze oud-ambassadeur en andere hypocriete valse nationalisten struinen graag alle recepties en feestpartijen van corps diplomatique in Suriname, ze koketteren met de contacten die ze hebben met de buitenlandse vertegenwoordiging in Suriname, maar zodra er iemand uit het buitenland iets opmerkt over wat al bekend is onder andere uit de lijstjes en overzichten dan reageren ze als door een Braziliaanse bij gestoken. Advies of suggestie Samengevat, mijn oproep aan die hypocriete valse nationalisten: 1. Don’t shoot the messenger, kijk naar het bericht (message) 2. Leef als land en burger naar de standaarden van eer, fatsoen, integriteit en eerlijkheid dan zal niemand u en uw land bespreken 3. U leeft niet op een eiland, u heeft het buitenland nodig dus begin eraan te wennen dat er een buitenland is dat niet kan en wil conformeren aan dat “we egi sranan njang sani” Tenslotte, als u na het lezen hiervan boos bent op mij, dan zou ik zeggen bespaar uw energie en bespaar mij uw tirade en stop die energie in het verbeteren van uw land. Ga naar uw president, ga naar uw regering en maak er een issue van de vele lijstjes en overzichten. Kijk niet weg. Doe er wat aan. Leef naar standaarden van fatsoen, integriteit en eerlijkheid. Kijk soms in de spiegel. Doe wat aan zelfreflectie. Bezoedel uw eigen land niet. Heel veel succes alvast. Hartelijke groet, Hikmat Mahawat Khan PS. Ik ben geboren in Suriname en zeer verbonden met het lot van mijn geboorteland. Gelooft u mij niet dan zou ik zeggen zie mij dan als wat internationale analisten in het algemeen doen namelijk analyses maken van andere landen. Accepteer maar dat ik als “buitenlander” analyse maak over Suriname. Dat is wat bijvoorbeeld CNN, NOS, BBC ook doen, zij “bemoeien” ook met andere landen dan waar ze gevestigd zijn. Read the full article

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Als de vijand zal komen als een rivier, zal de Geest van de HEERE de banier tegen hem oprichten. (Jesaja 59:19) Lees verder Efeze 6:10—18. Christen, je leeft in een land vol vijanden. Er zijn vijanden binnenin je, je bent nog niet volkomen verlost van de invloeden van de aangeboren zonde. De nieuwe natuur komt van God, je nieuwe natuur kan niet zondigen omdat die uit God geboren is. Maar de oude natuur, het vleselijke, is er ook, die is niet verzoend met God, die kan ook niet met God verzoend worden, daarom worstelt die ingespannen met de nieuwe natuur. Het huis van Saul in je hart strijdt met het huis van David, het probeert die te verdrijven en te beroven van de kroon. Verwacht dat deze strijd, heviger of minder hevig, doorgaat tot je ingaat in de rust. Ook buiten in de wereld zijn er veel vijanden. Deze lege wereld is niet bevriend met het werk van de genade. Als je van de wereld was zou de wereld liefhebben wat van haar was. Maar je bent niet van de wereld, je bent van hemelse afkomst. Daarom mag je verwachten dat je behandeld wordt als een vreemdeling, nee, als een gehate en verafschuwde vijand. Allerlei hindernissen en vallen zullen ze voor je zetten. Degenen die de Meester op Zijn woorden probeerden te pakken, zullen tegenover jou niet milder zijn. Bovendien is er iemand die de Vijand genoemd wordt, de Boze. Hij is de leider van je tegenstanders. Hij haat God uit alle macht, hij haat ook dat wat in jou op God lijkt. Hij zal de pijlen uit zijn helse pijlkoker niet sparen, hij zal ze allemaal op jou richten. Er zijn geen verleidingen die hij niet kent. Hij heeft lang geoefend dus hij weet goed hoe het moet. Er zijn geen verleidingen waarmee hij je niet zal verleiden. Soms zal hij je vleien, soms zal hij je boos aankijken. Hij zal je verheffen, als het kan met eigengerechtigheid, en vervolgens neerwerpen in diepe wanhoop. Hij zal hier je woeste, onverzadigbare vijand zijn. Onthoud dit en trek de hele wapenrusting van God aan Ter overdenking Je zelf, de wereld en Satan zijn een onheilige drie-eenheid die je niet moet volgen (Efeze 2:2–3). Het is een onheilige drie-eenheid waar je niet alleen tegen moet vechten, maar in Christus kan je zelf (Romeinen 7:24–25), de wereld (Galaten 1:3–4) en Satan (Johannes 17:15; Hebreeën 2:14–15) overwonnen worden. Preek 718, 28 oktober 1866

[anonieme-puber-moeder]

De rubberen kogels hebben tijdens de mannendag helaas niet voldoende doel geraakt om Atje-Kratje te annuleren in het programma. De effecten zien we via de filmpjes die we ontvangen. De vrienden samen, gezellig kletsend en lachend in het zwembad vol lege drijvende bierflesjes. Onze zoon die met zijn zwembroek in het zwembad springt….en even vergeten is dat hij zijn schoenen nog aan heeft.

Of de foto die onze dochter krijgt via haar vriendje: ‘Mam, moet je kijken, het lijkt wel of hij in zijn broek geplast heeft! Oh en ze vroegen of iemand ‘m op kan komen halen!’

Thuis aangekomen vertelt hij gewoon zijn droge kleding aangetrokken te hebben over zijn zwembroek. Na 5 pogingen om ‘m naar bed te sturen, duwt mijn man ‘m de gang in en houd de deur dicht. Waarna hij naar zijn kamer strompelt en daar als een neergestorte parachutist in zijn bed land.

Helaas komt hij in de ochtend met een grote glimlach naar beneden: ‘Ik voel me echt heel goed! Geen kater en niet overgegeven! Helaas was ik 2e bij Atje-kratje! Heb de beker dus niet gewonnen. Heb alleen niet zoveel gegeten gisteren, had mijn mond verbrand aan een worstje van de barbecue. Dus daar ben ik maar gelijk mee gestopt.’ Als hij mij bedenkelijk ziet kijken zegt hij: 'Alles zou heel anders zijn als jij zelf ook zou drinken!'

En op zulke momenten denk ik; was dat bier maar zo heet als een worstje….dan zou hij daar ook sneller mee stoppen.

[keesdp]

Afronden en door.

Ik zal het missen, het autorijden op lege wegen in een schitterende natuur. Wat is dat geweldig. En ik heb al wat miljoenen kilometers afgelegd in mijn leven, maar zoals hier, Nou ja, misschien dat Ierland in de buurt komt.

Het land is best groot, 300 km van Noord naar Zuid en 800 km van Oost naar West. Er wonen 338.000 mensen in IJsland, Ongeveer de helft van het aantal inwoners van Rotterdam en daarvan wonen de meeste in Reykjavik en omringend gemeenten.

Wat we onderweg tegenkomen zijn vooral huurcampertjes van het type Doblo of als ze twee keer zoveel neertellen een Renault Master. Ze zijn allen voorzien van teksten als: don´t worry be sexy, of don´t stink while drive. Om duidelijk te maken dat het een rental car is staat er ook over de hele auto de naam van Easycamp, of Gocamper of Cheap campers of Indycamp. Verder rijden er heel veel huurauto's rond van het type Duster van Dacia of Auris van Toyota. Wat er verder rond rijdt is van huis meegenomen of, zoals de Nederlanders van gisteren, in Belgié gehuurd en meegenomen op de boot. Nog altijd de helft goedkoper dan in IJsland huren.

Zoals uit bovenstaande blijkt, hebben we vooral contact met reizigers zoals wij en wafelverkopers, meestal bij musea. De IJslanders zien we eigenlijk alleen bij het afrekenen van boodschappen of consumpties.

Wat wij van IJslanders zien zijn meestal veel te dikke mensen, slecht gekleed. Niet dat de Nederlanders een voorbeeld zijn, ik wil ook niet fatshamen, maar kom op zeg. Ik heb niet 1 charmant geklede vrouw gezien. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Italié of Zwitzerland of Tsjechié. Ik hoop voor de IJslanders dat ze een beetje gezond blijven, want daar ziet het niet naar uit. De vele duisternis in het grootste deel van het jaar zal er wel mee te maken hebben.

Ik kreeg van de Smyril line een update over de vertrektijden. Die bleken hetzelfde dus ik denk, vast een automatisch bericht door de computer op de mail gesmeten. Gisteren hoorde ik van een andere camperaar bij de zoveelste waterval, dat we later vertrekken. huh??? Ik zeg maar de tijden zijn toch hetzelfde gebleven? Ja, zei de in België wonende Nederlander, maar de datum is 1 dag opgeschoven. Miljaar, dat was me ontgaan. Gelukkig geen dag eerder want dan had ik letterlijk de boot gemist. Nu hebben we morgen een dag over, wat zullen we dan gaan doen? Ik heb het gevoel dat ik IJsland uit heb. Morgen dus een vrije dag.