#LYRISCHE ANALYSE

[hustensaftjunglingofficial]

Hustensaft Jüngling erklärt wie man Rap-Reime wie ein Profi meistert

Im Bereich des Hip-Hop ist die Beherrschung von Rap-Reimen eine Fähigkeit, die von aufstrebenden Künstlern und Enthusiasten gleichermaßen begehrt wird. Hier kommt Hustensaft Jüngling, ein erfahrener Rap-Maestro mit einer zehnjährigen Reise in die Branche, der gnädig seine Einblicke teilt, wie man sein Reimen Spiel auf professionelle Höhen bringen kann.

Umarme deine einzigartige Stimme

Hustensaft Jüngling betont die Bedeutung von Authentizität bei der Meisterung von Rap-Reimen. "Deine Stimme ist dein Instrument, und jeder Künstler hat einen einzigartigen Klang", betont er. Ermutige die Selbstdarstellung und umarme deine Individualität, indem du deinen natürlichen Ton und Stil durch deine Reime zum Ausdruck bringst. Diese Authentizität setzt dich nicht nur ab, sondern bildet auch eine echte Verbindung zu deinem Publikum.

Die Kraft des Wortspiels

Hustensaft Jüngling geht auf die Feinheiten des Wortspiels ein, ein unverzichtbares Element des Raps. "Mit Worten zu spielen, ist wie ein lebendiges Bild mit deinen Texten zu malen", bemerkt er. Experimentiere mit verschiedenen Reimschemata, verwende Metaphern und erkunde doppelte Bedeutungen, um deinen Versen Komplexität zu verleihen. Ein cleveres Spiel mit Worten fesselt nicht nur die Zuhörer, sondern zeigt auch deine lyrische Meisterschaft.

Studiere die Großen

Um Meister zu werden, muss man von den Meistern lernen. Hustensaft Jüngling plädiert dafür, sich in die Werke legendärer Rap-Künstler zu vertiefen. "Lerne von denen, die den Weg geebnet haben – studiere ihren Flow, zerlege ihre Texte und verstehe die Feinheiten ihrer Vortragsweise", rät er. Durch die Analyse der Techniken von Rap-Ikonen können aufstrebende Künstler wertvolle Einblicke gewinnen und ihr eigenes Handwerk verfeinern.

Übung, Ausdauer und Durchhaltevermögen

"Rom wurde nicht an einem Tag erbaut, und das gilt auch für eine Rap-Karriere", bemerkt Hustensaft Jüngling und betonte die Bedeutung konsequenter Übung. Widme Zeit der Verfeinerung deiner Fähigkeiten, sei es durch Freestyle, tägliches Schreiben oder die Perfektionierung deiner Vortragsweise. Die Reise zur Meisterung von Rap-Reimen ist ein Marathon, kein Sprint, und Ausdauer ist der Schlüssel, um Hindernisse zu überwinden und sich als Künstler weiterzuentwickeln.

Bleib vielseitig

Vielseitigkeit ist ein Markenzeichen eines versierten Rappers. Hustensaft Jüngling ermutigt Künstler, mit verschiedenen Stilen und Tempi zu experimentieren, um ihr Repertoire zu erweitern. "Beschränke dich nicht auf einen einzigen Ansatz – sei anpassungsfähig und bereit, verschiedene Facetten des Rap-Genres zu erkunden", rät er. Ein vielseitiger Künstler bleibt nicht nur relevant, sondern zeigt auch eine dynamische Palette von Fähigkeiten.

Zusammenarbeit und Networking

Die Hip-Hop-Gemeinschaft lebt von Zusammenarbeit und Networking. Hustensaft Jüngling betont die Bedeutung des Aufbaus von Verbindungen zu Mit Künstlern, Produzenten und Branchen Profis. "Die Zusammenarbeit öffnet neue Türen und setzt dich in verschiedenen Stilen und Perspektiven aus", stellt er fest. Networking bietet Wachstumschancen und kann entscheidend dazu beitragen, sich in der wettbewerbsintensiven Welt des Raps zu etablieren.

Hustensaft Jüngling, mit seinem reichen Erfahrungsschatz, vermittelt unschätzbare Lektionen zur Meisterung von Rap-Reimen. Durch die Annahme von Authentizität, das Eintauchen in Wortspiel, das Studium der Großen, das konsequente Üben, die Vielseitigkeit und die Förderung von Zusammenarbeit können aufstrebende Künstler die komplexe Welt des Hip-Hop mit Finesse navigieren. Mit Hustensaft Jüngling Anleitung wird die Reise zum Rap-Virtuosen nicht nur machbar, sondern auch zu einem bereichernden künstlerischen Unterfangen.

[arc-en-disco]

Zie hieronder: een tweeluik. BIG2 - M’n hele hart (2021) vs. Willem - Huil voor jou (2010) Tweede nummer gaat confirmed over Twan. Eerste nummer is wat vager maar ik denk dat ik met zelfvertrouwen kan zeggen dat het over Willem gaat. Leg je beide titels naast elkaar dan heb je het refrein van de track uit 2021. Als een soort antwoord- een antwoord op een bericht uit het verleden.

BIG2 - M’n hele hart (2021)

Nu gooi je roet op m'n naam nu wil je niet met me praten Hoe kan je mij laten gaan? Hoe kan je mij nou verlaten? Ik was je lover sinds way back Als ze fuckten met jou, better stay back Ik heb schijt aan de faam, ben nog steeds gek Ik heb dingen gedaan, en je weet het Ben aan het rennen voor de money, money, money Ik denk alleen maar aan de portemonnee, monnee, monnee Je wilt niet praten meer met Twan, hey Twan hey Twan hey Dus fuck al die jaren Want ik heb mijn best toch gedaan? En ik heb je nooit laten staan Ik was toen daar in de regen Ik zal ze wel laten weten

Mijn liefde, mijn alles, mijn hart

M'n hele hart huilt voor jou M'n hele hart huilt voor jou M'n hele hart huilt voor jou

Zie het allemaal nu wij niet samen zijn Moet rennen van mezelf want ik haat de pijn Vraag het aan mezelf hoe dit waar kan zijn Mijn tranen zijn voor jou

Mijn hele hart huilt voor jou Willem - Huil voor jou (2010) Gezeik in je fam, druk op je schouders Pijn begraven, je voelt je kut om je ouders Gevangen in de jungle van beton Drank is je uitlaat, en daarom dat je uitgaat Ongeveer 24/7, je zei voel me niet begrepen Ik zie je als me mattie, maar ik mis je in m’n leven Net nichten, je ziet je moeder en je nichtje En die pijn die ze dragen, die zit ook bij jou daarbinnen Verkeerde levensstijl, van dit soort problemen Omringd door mensen die je succes willen claimen Nooit gedacht dat het zo zou zijn Alles wat je wilde hebben heb je, onlangs dat voel je toch de pijn Homie ik huil voor jou op deze Voel de pijn die je bij je draagt Ik zie de tranen in je glimlach Niemand begrijpt waar die pijn om gaat Je voelt je zo alleen, je voelt je zo alleen Je voelt je zo alleen, je voelt je zo alleen Niemand heeft in de gaten ook al lul je nog zoveel Niemand om mee te praten dat is alles wat je wil Maar niemand luistert, ik draai je pokoes En ik hoor pijn met woorden die harder aankomen dan vuisten Ja, je had je twijfels over vriendschap Je zag ons groeien, maar vroeg je af waar je vriend was Dit moet je begrijpen, homie het maakt niet uit Als er iemand ooit je schoenen steelt dan loop maar op de mijne Dit kan niemand je ontnemen, groter dan de faam dit is meer waard dan het geld Dat we maken met ze tweeën, ons succes is het bewijs van onze band Daarom zien ze ons groeien, doen ze handjes op voor Willem en Twan

[victorvalefa19-sturmunddrang]

geschichtliche Hintergründe: Gottsched, Lessing & Co. über das Erlernen von Poesie

Zur Zeit der Aufklärung kam der Gedanke auf, Belletristik sei erlernbar. Aufklärende Literatur hingegen sollte nicht nur unterhalten, sondern auch belehren. Poesie dagegen könne man gar nicht erlernen, es müsse einem einfach liegen - so der Geniegedanke des Sturm und Drang.

Die letzten bedeutenden Poetiken stammten aus der Zeit des Barock und waren eher rhetorisch als gefühlvoll geprägt. Johann Christoph Gottsched (1700-1766), Leipziger Professor für Poesie, hingegen fasste Dichtung, ebenso wie Belletristik, als erlernbar auf. 1730 verfasste er seinen „Versuch einer critischen Dichtkunst vor die Deutschen”, in der er Regeln für lyrische und epische Werke und Dramen analysierte beziehungsweise niederschrieb und sich generell eher philosophisch-rationalistisch mit der Gattungstheorie auseinandersetzte. Gottsched nach bestand die Hauptaufgabe der Literatur darin, das Bürgertum sittlich-moralisch zu erziehen.

Sein Ideal kann jedoch auch als „stumpfe Verstandsdichtung" beschrieben werden, waren seine Werke doch eher durch schmucklose Reden, belehrende, erzieherische Figuren und einen hohen Sprachstil geprägt. Natürlich kamen da auch Gegenstimmen auf, die deshalb innerhalb der Aufklärung eher der „Empfindsamkeit" zuzuschreiben sind. So arbeiteten Autoren wie Gottlieb Wilhelm Rabener (1714-1771), Christian Fürchtegott Gellert (1715-1769) und Johann Elias Schlegel (1719-1749) eher mit realistischen Figuren, passten den Sprachstil dem Inhalt an und schrieben empfindsame, unterhaltende Werke mit lehrhaften Tendenzen.

Während Gottsched sich das französische Theater zum Vorbild genommen hatte, orientierte sich Lessing am englischen Theater und vor allem an Shakespeare. Dieses war zwar nicht so rational, wie das französische, doch fasste Lessing es als natürlicher auf. Er war der Meinung, dass „das Große, das Schreckliche, das Melancholische besser auf uns wirkt als das Artige, das Zärtliche, das Verliebte" und warf Gottsched vor, dieser würde mit seiner Reform das Theater verschlechtern, statt es zu verbessern. So gewann durch Lessings „Eingreifen" Shakespeare an großer Bedeutung und „Romeo und Julia”, „König Lear” und „Hamlet” wurden zu großen Vorbildern für die Stürmer und Dränger. So orientierten sich zum Beispiel unter anderem Goethe in seinem Werk „Götz von Berlichingen mit der eisernen Hand” (1773), Friedrich von Schiller (1759-1805) in „Die Räuber” (1781) oder auch Jakob Michael Reinhold Lenz (1751-1792) in „Der Hofmeister” (1774) an der Lebendigkeit seiner Figuren.

Neben seiner Analyse der Dichtkunst versuchte Gottsched zudem auch zu prüfen, ob die Dichtung überhaupt für die Belehrung der Bürger geeignet sei - ganz zu Schweigen davon, dass er, wie bereits erwähnt, Poesie für erlernbar hielt und im übrigen auch Fabeln als zu niedrig empfand und deshalb vernachlässigte. Das stieß natürlich auf Gegenstimmen, stand es doch im genauen Gegenteil zum Geniegedanken. Johann Jakob Bodmer (1698-1783) und Johann Jakob Breitinger (1801-1776) zum Beispiel waren der Auffassung, dass ein Dichter nicht nur über wirkliches, sondern auch über mögliches zu schreiben habe. Die Dichtung würde unkörperliche Dinge wie durch Magie sichtbar machen; sie würde den Sinnen im nu das nahe bringen, was der Verstand nur mit viel Zeit und tiefem Nachdenken erreichen könnte. Die Empfindsamkeit des Sturm und Drang, die man auch als Sentimentalität bezeichnen kann, stand dabei aber irgendwie im Gegensatz zum Rationalismus der Aufklärung. Die Stürmer und Dränger waren unzufrieden mit der Regel- und Normengläubigkeit und waren gegen ein rein rationalistisches Prinzip. Sie versuchten stattdessen Verstand und Gefühl miteinander zu verbinden. Sie bemängelten ein verfälschtes Menschenbild, in welchem das Individuum nur reagierte, ein funktionierendes Bestandteil des Gesellschaft und somit von Anfang an in seiner Kreativität eingeschränkt war. Sie stellten dieser Vernunft, dem Verstand, also Gefühle und Spontanität entgegen.

[official-solingen]

Fuck Germany!!! I hope it gets nuked out of existence. Also Fuck SpongeBob!! Thank God for ALS

Die KunstwissenschaftlicheLiteraturwissenschaftliche Analyse

Heute betrachten wir das Werk des Poeten..................Anonymous (ein Pseudonym des allseitsbekannten Lappen); “Nachrichtan Solingen”. Der Autor.......................... PRÄSENTIERT.....eine inkohärente Aneinanderreihung von Phrasen:

Z. 1 Fick Deutschland!!!

Z. 2 Ich hoffe es bekommt platt gemacht aus der Existenz.

Z. 3 Also fick SchwammRobert!!

Z. 4 Danke Gott für ALS [sic!]

Der erste Vers enthält einen Fragmentsatz, der darauf hindeutet,dass das lyrische Ich......... eine intime Beziehung mit der 1945entstandenen, westeuropäischen Bundesrepublik Deutschland eingehenwill, wie dem Leser sofort klar wird. Doch der zweiteVers lässt unweigerlich darauf hindeuten, dass das lyrischeIch....... negative Gefühle gegenüber derselbigen hegt und siesogar zerstört und tot wissen möchte. Zweifellosist das lyrische Ich innerlich zerrissen.... wütend undtraurig...... sogar eifersüchtig und lässt sich, wie dem Leser imdritten Vers offensichtlich klar wird, in eine RachesexBeziehung mit der Persona des “SchwammRobert” (Z. 3) ein. EineAnapher, die das Wort “fick” (Z.1, Z.3) enthält, symbolisiertuns entschieden, dass das lyrische Ich in der Wiederholung dergleichen Handlung gefangen ist, des Fickens, dass das lyrische Ichlangsam des Verstandes beraubt und in Wahnsinn verfallen lässt,evident in dem Missbrauch von Interpunktion. Der letzte Vers richtetsich nun an Gott selbst: Das lyrische Ich spricht seinen Dank unddamit seine Hingabe aus. Eine ironische Aussage, in der das lyrischeIch Gott für seinen psychischen Verfall dankt? Auch endet dieserVers mit einer Konjunktion.... als (Ha Ha!) wolle der Autor dasGedicht noch nicht enden und wurde dennoch dazu gezwungen.

Sex, Tod und Wahnsinn... ein wahrhaft abscheuliches Werk desAutors Anonymous (Lappen).

(das ding liegt hier schon 3 monate in unserem postfach und ich hab endlich mal zeit gehabt!! das ist unserer erster anon hate!!)

[thedreamlifeofbalsosnell]

Curzio Malaparte over de wielergoden Coppi en Bartoli

Zeventig jaar geleden won wielrenner Fausto Coppi, ‘l Campionissimo’ of ‘de kampioen der kampioenen’, zijn eerste Giro. Hij versloeg de favoriet Gino Bartali, die al in een van de eerste ritten ten val kwam. Later zouden Coppi en Bartali elkaar nog vaak bekampen. De rivaliteit tussen beide Italiaanse wielergoden was en is nog steeds legendarisch. Kort voor de start van de Tour de France in 1949, die Coppi zou winnen en waarin Bartali als tweede eindigde, publiceerde de Italiaanse schrijver en wielerfanaat Curzio Malaparte de korte tekst Fausto Coppi & Gino Bartali. De twee gezichten van Italië in het Franse sportblad ‘Sport Digest’. De Arbeiderspers stelt het artikel opnieuw ter beschikking als deel 6 in hun nu al veelbelovende reeks ‘Sportklassieken’.

De omstreden romancier, journalist, diplomaat en oorlogscorrespondent Curzio Malaparte (pseudoniem van Kurt Erich Suckert) was de zoon van een Italiaanse moeder en een Duitse vader. Hij heeft zijn naambekendheid vooral te danken aan zijn oorlogsromans Kaputt (1944) en De huid (1949). Hij was een extreme non-conformist en veranderde regelmatig van ideologie. Maar een constante in zijn leven was zijn liefde voor het wielrennen. Malaparte start zijn tekst in zijn typische onverschrokken en lyrische stijl met een beschrijving van de maatschappelijke waarde van het wielrennen in Italië : ‘In Italië behoort de fiets net zo bij het openbaar kunstbezit als de Mona Lisa van Leonarda da Vinci, de koepel van de Sint-Pieter of de Goddelijke Komedie van Dante. Het is verbazend dat hij niet is uitgevonden door Botticelli, Michelangelo of Rafaël.’

De ondertitel De twee gezichten van Italië drukt precies uit in welke mate het naoorlogse Italië verdeeld was. In die tijd was je ofwel fan van Coppi ofwel van Bartali. Een neutrale houding behoorde simpelweg niet tot de mogelijkheden, zo stelt Malaparte : ‘Deze twee topatleten zijn onder de grootste ter wereld ook onderling zo verschillend als wereldbeschouwingen uiteenlopend kunnen zijn (…) De internationale sport zal wellicht nooit meer twee kampioenen tegenover elkaar zien die zozeer de twee wezenlijke aspecten van de moderne wereld vertegenwoordigen.’  De twee rivalen waren inderdaad heel erg verschillend. De vijf jaar oudere Bartali was een gelovig katholiek uit Toscane, terwijl Coppi uit Piemonte kwam, de streek van de landarbeiders. Coppi stond bekend als de rebel. Zo had hij openlijk een buitenechtelijke relatie met de eveneens getrouwde Giulia Occhini, die beter bekend is als ‘De witte dame’. Ongehoord en nooit gezien in het Italië van de jaren vijftig. Hoewel Coppi geen socialist of communist was, werd hij toch snel opgeëist door links. Malaparte wijst eveneens op hun verschillende wieleropvattingen. Malaparte noemt Bartali een ‘ouderwetse stoemper’ , die teerde op zijn kracht en grote biefstukken at. Coppi was een ‘moderne man’, die tactiek en techniek hoog in het vaandel voerde :  ‘Coppi is niet bang voor de hel: bij de eindstreep is hij bang voor de tweede plaats. Hij weet dat Bartali als eerste in het paradijs komt. So what? Fausto Coppi wil als eerste op aarde komen.’ De conclusie is dat beide renners twee ideologieën vertegenwoordigen : Bartali staat voor het dogmatische denken, Coppi voor vooruitgang en het rebelse. Bartali was een asceet, Coppi gebruikte zijn lichaam als een werktuig : ‘Terwijl Bartali zit of ligt, is hij een atleet in ruste. Als hij zit, in roerloos zwijgen, dan is Coppi een opgehouden machine.’ 

Malaparte wijst er wel op dat er tussen de beide kampioenen zelf geen haat was : «  Op een gegeven moment zou er in Italië zelfs sprake zijn geweest van rivaliteit, bijna haat, tussen de twee grote kampioenen. Ik geloof er geen snars van. Alles wordt zo gauw persoonlijk in Italië ! » De rivaliteit was vooral te zoeken bij de supporters en net als tegenwoordig staken de media een handje toe om de vijandelijkheden op te kloppen en uit te vergroten. De bekende foto uit 1952 van  Walfrido Chiarini op de cover van het boek is een mooi voorbeeld. Tijdens de beklimming van de Galibier zien we hoe Coppi een drinkfles aan Bartali doorgeeft. Of is het andersom? Wie is de barmhartige ? In die tijd beschikten de media nog niet over de technische snufjes van vandaag om alles op de voet te volgen. Tot op vandaag blijven de meningen over de foto verdeeld... 

Dit verzorgd uitgegeven boekje, verlucht met een aantal mooie foto’s, bestaat uit een voorwoord van wielerhistoricus Wout Koster, een korte biografische aantekening over Malaparte van de uitgever, het artikel van Malaparte zelf, een boeiend stukje wielergeschiedenis van de Franse wielerjournalist Jacques Augendre en een ietwat overbodig nawoord van Jean-Bernard Pouy, de uitgever van de Franse editie van het boek. Behalve de onnavolgbare stijl waarin hij zijn grote liefde voor de wielersport betuigt, is de grote verdienste van Malapartes tekst de manier waarin hij er schijnbaar moeiteloos in slaagt een perfecte analyse te geven van de Italiaanse maatschappij in 1949 en tegelijkertijd een gevleugeld portret ophangt van twee van de allergrootste wielrenners ooit. Dit kleinood is een echte aanrader voor wie nog gelooft in de onvervalste heroïek van de edelste aller sporten

Verschenen in: STAALKAART #6, 2010

Fausto Coppi en Gino Bartali. De twee gezichten van Italië van Curzio Malaparte, De Arbeiderspers 2010, vert. door Jan van der Haar, ISBN 9789029572231, 86 pp.

[everything-rhizom]

der nouvo roman am schluss, die überzogen lyrische analyse einer tomate mikroskopisch verbalisiert. 

der clou des films ist ein simpler radiergummi – ich spiele mit dem gedanken einen radiergummi zu fabrizieren, bedruckt mit der formel - 1, um gegen die beständigkeit und konstitution der informationen vor zu gehen. das recht auf löschung und neu kontextualisierung durch reduktion zu fordern, da das löschen im informationszeitalter zu einer neuen art des privilegs heranwächst.

[zwischeneinsichten]

Gregor-Dellin über das »Opiat bequemer Programme und Ableitungen« vs. »Lebensbejahung ohne Illusion«

[…] Und ausgerechnet Robert Musil sollte mit seinem Hauptwerk das große literarische Gegenstück zu Brys Thesen schaffen: den Entwurf des ideologiefreien Menschen im Zeitalter des Aberglaubens – den »Mann ohne Eigenschaften«.

Es ist zugleich dieses Mammutwerk, ein fragmentarisches Epos, das anzeigt, wo die Kritik am Menschen an ihre Grenzen stößt. Es führt vor, daß auch das Leben ohne Vorurteile, ohne Ideologie, ohne Aberglauben, ohne präokkupierende Meinungen, Gewohnheiten und Verhaltensweisen, und das heißt hier soviel wie: ohne Eigenschaften, letzten Endes eine Utopie bleiben muß, deren Verwirklichung man sich nur in einem unendlichen Prozeß annähern kann. Dieses Leben wäre die vollständige und absolute Freiheit. Denn jede attributive Erstarrung in angenommenen Eigenschaften deformiert das Menschenbild, engt die Freiheit ein und schafft Abhängigkeiten, die sich verfestigen.

Solange aber Abhängigkeiten im gesellschaftlichen Bereich unvermeidbar sind und die Entfremdung schon in der Arbeitswelt beginnt, ist die Flucht in die verkappte Religion der leichteste Ausweg. Das ist ihre größte Gefahr: den Menschen zum Deserteur an der eigenen Sache zu machen. Dabei ginge es darum, ihn zu sich selbst hinzuführen, zu seiner Selbstverwirklichung ohne vorzeitigen Trost, ohne das Opiat bequemer Programme und Ableitungen, sondern durch Lebensbejahung ohne Illusion. Verkappte Religion jedoch ist Lebensverneinung: sie setzt das Trugbild an die Stelle von Wirklichkeit. Es scheint, als sei dies immer noch die Alternative, an der sich die Geister scheiden. Sonst gäbe es nicht so viel latenten Haß.

Dabei ist es gleichgültig, ob sich dieser Haß gegen Mehrheiten oder Minderheiten richtet: Minderheiten werden verbrannt, ins Abseits gestellt, Mehrheiten in die Luft gesprengt und durch Terror erpreßt. Was anders sind die sogenannten Religionskriege im Nahen Osten oder in Nordirland als die Entladung angestauter Aggression, an denen konventionelle Geschichtsschreibung zuschanden wird. Das Überhandnehmen sinnloser Massenerpressungen, was bedeutet das alles? Was wir brauchen, ist eine Psychopathologie der Geschichte, ohne die ihre irrationalen Wellenbewegungen unverständlich bleiben müssen; eine Analyse des Anteils, den die verkappten Religionen und die grassierenden Psychosen an unsren globalen Katastrophen seit eh und je hatten.

Gewiß, viele Irrationalismen sind in diesem Jahrhundert besiegt worden, zumindest in Europa, wo die fatale Mystik des Blutes und des Bodens zuschanden wurde, aber andre wachsen auch bei uns nach und sind nicht weniger gefährlich: die Abschließungsphobien, die in Nationen und Völkerteilen vor und hinter Mauern gedeihen; die sophistische Verrätselung unumstößlicher Grundrechte; die Heiligsprechung und lyrische Verbrämung ursprünglich rationaler Gesellschaftskonzepte; die politische Nostalgie und Selbstgerechtigkeit gewählter Mehrheiten, die zur Verteufelung der Nichtkonformen als Radikale führt - und im Privaten, Persönlichen: die Flucht in den Rausch, den kalten und heißen, in den Vater- und Generationenhaß, in die Verdrossenheit an Familie, Sprache, Staat und Natur und den mit ihnen verbundenen Pflichten und Verantwortungen, wohinter sich nur der Exzeß egoistischer Planspiele verbirgt, Liebesferne, das Ich als Punkt, aus dem die Welt zu Ende erklärt wird, ein krank gewordener Geltungstrieb, der schon beleidigt ist, bevor er recht existiert; und endlich der negative Wahn, die kaum noch faßbaren Ängste, die Einsamkeitsneurosen, die genährt werden in kranken Schlafstädten, Wunschwelten falschen Vorscheins in Tagträumen erzeugend, die unterdrückte Blutbäder sind.

Wir wissen heute eine Menge, und die Fronten verlaufen auch nicht mehr zwischen Seele und Geist, Dumpfheit und Bildung, Glaube und Vernunft. Widersacher der Vernunft ist die bessere Vernunft: hüten wir uns vor denen, die meinen, daß es richtig denkende und falsch denkende Menschen gibt und daß man nur den falsch denkenden die Überzeugung der richtig denkenden beibringen müsse. Dahinter lauert allemal verkappte Religion, und die Gewalt ist nahe. Denn wer von der Notwendigkeit des Zwecks überzeugt ist, muß die Mittel heiligen.

Martin Gregor-Dellin im Vorwort zur Neuauflage von Verkappte Religionen von Carl Christian Bry, Ehrenwirth Verlag München, 1979 (ursprgl. 1924)

[kunstzinniglabvanaylakivits-blog]

23. Analyse van ‘Stanza aan Augusta,’ geschreven door George Gordon Byron (Lord Byron).

27-5-17

Referentie: Byron, G.G. (1993). George Gordon, Lord Byron selected poems, Dover publications,  New York

  Plaats kenmerk: In eigen bezit

  Extract:

Though the day of my destiny's over,                           And the star of my fate hath declined,                         Thy soft heart refused to discover                 The faults which so many could find;                            Though thy soul with my grief was acquainted,           It shrunk not to share it with me,                                   And the love which my spirit hath painted                  It never hath found but in thee                                     

(...)

  Though the rock of my last hope is shiver'd,                               And its fragments are sunk in the wave,                       Though I feel that my soul is deliver'd                         To pain--it shall not be its slave.                                     There is many a pang to pursue me:                            

They may crush, but they shall not contemn--           They may torture, but shall not subdue me--                             ‘Tis of thee that I think--not of them.           

                  Vertaling:

  Hoewel de dag van mijn lot voorbij is, En de ster van mijn lot is gedaald, Uw zachte hart weigerde te ontdekken De fouten die zoveel zouden kunnen vinden Hoewel uw ziel met mijn verdriet bekend was, Het krimpt niet om het met mij te delen, En de liefde die mijn geest heeft geschilderd Het heeft nooit gevonden maar in jou

(...)

  Hoewel de rots van mijn laatste hoop wankelt,

En zijn fragmenten verzinken in de golf, Hoewel ik voel dat mijn ziel is verlost                                        

Aan pijn - het zal zijn slaaf niet zijn. Er zijn veel pijnscheuten om me te vervolgen:

Zij mogen zich verpletteren, maar zij zullen niet veroordelen Zij kunnen martelen, maar zullen mij niet onderdoen 'T is aan jou dat ik denk, niet aan hen.

      Creatieve commentaar:

In het extract is een gedeelte van het gedicht ‘Stanza aan Augusta,’ geschreven door Lord Byron, te lezen. Omdat het hele gedicht te lang is om in zin geheel te analyseren heb ik twee strofen uitgekozen die volgens mij de sfeer van het gedicht goed neerzetten. Dit zijn de eerste strofe en de derde strofe. Het originele gedicht is, zoals u kunt zien, in het Engels geschreven. Omdat ik er geen Nederlandse vertaling van heb kunnen vinden heb ik het gedicht zelf zo goed mogelijk vertaald.

Voor deze analyse gebruik ik precies dezelfde selectie uit mijn gekozen analyse schema als ik mijn vorige blog.  

Vorm

  1.Strofenbouw

De titel van dit gedicht helpt mij op weg met deze analyse. Er staat namelijk dat het een stanza is. Een stanza is een strofe die bestaat uit acht regels. Ook is er een bepaald rijmschema verbonden aan deze dichtvorm. Om dit aan te tonen kijk ik naar de bovenste strofe. De 1e zin rijmt met de 3e zin. De 2e zin rijmt met de 4e zin. De 5e zin rijmt met de 7e zin en de 6e met de 8ste. In al de strofes in dit gedicht wordt ditzelfde schema aangehouden. Dit is te zien door de herhaling in de 2e strofe (in het originele gedicht de derde strofe) in mijn extract. Het gedicht heeft in totaal7 strofes die allen opgebouwd zijn in de vorm van een stanza.    

  2.Stijlfiguren

In dit gedicht vallen twee soorten stijlfiguren mij op. Namelijk metaforen en clichés.

Met de metaforen bedoel ik uitspraken als ‘de ster van mijn lot is gedaald’ en ‘de rots van mijn laatste hoop wankelt.’ Byron beschrijft zijn gevoelens niet letterlijk, maar gebruikt metaforische beeldspraak om zijn emoties te verwoorden. Naar mijn mening gebruikt hij ook redelijk wat clichés. Dit zie ik niet als iets negatiefs, het draagt bij aan de melancholische herkenbare sfeer van het gedicht. Bijvoorbeeld ‘uw zachte hart’ en de combinatie van een ster met het lot is ook niet bijster origineel.    

  3.Letterlijk en figuurlijk woordgebruik/vormen van beeldspraak

In dit gedicht wordt er zowel letterlijk en figuurlijk woordgebruik ingezet. ‘De fouten die zoveel zouden kunnen vinden’ is bijvoorbeeld een heel letterlijke zin. Byron, of het lyrisch ik, lijkt zonder omleidingen te zeggen wat hij bedoeld. Maar daarnaast wordt er ook beeldend en figuurlijk taalgebruik gebruikt. Zoals ik bij het kopje stijlfiguren al aangaf, een zin als ‘de rots van mijn laatste hoop wankelt’ moet natuurlijk niet letterlijk genomen worden. Byron bedoelt hier niet letterlijk het wankelen van een rots. Hij gebruikt juist een beeldende beschrijving om het wankelen van zijn hoop onder woorden te brengen.

De meest figuurlijke zin uit dit gedicht vind ik: ‘Aan pijn- het zal zijn slaaf niet zijn.’ Het lijkt alsof Byron met deze zin pijn letterlijk aanspreekt. Hij spreekt zijn emotie aan als een persoon en benadrukt daarmee zijn verdriet.  

  4.Formele indeling van de tekst (lettend op witwerking, hoofdvormen, beeldspraak: wendingen)

Aan de witwerking van deze tekst is in een oogopslag te zien dat het een gedicht is. Komma’s, punten en gedachtestrepen beïnvloeden de manier waarop ik deze tekst lees. Enkele zinnen in de tweede strofe eindigen bijvoorbeeld met een gedachtestreep. Hierdoor blijf ik nog even langer stil staan bij de gelezen zin dan dat ik zou doen als er geen streepje stond. Tot slot staat het woord ‘jou’ tweemaal schuin gedrukt. Daardoor wordt er extra nadruk gelegd op de persoon die ‘jou’ is. In dit geval denk ik ‘Augusta.’     

    Inhoud

  1.Welke motieven bevat de tekst?

Het grootste motief in deze tekst is denk ik liefde, en pijngevoelens om deze liefde. Het lyrisch ik spreekt van treurige gevoelens omdat zijn liefde niet benantwoord word. Deze zinnen laten dat volgens mij zien:

‘Hoewel uw ziel met mijn verdriet bekend was, Het krimpt niet om het met mij te delen,’

Een ander duidelijk terugkerend motief is het verduidelijken van gevoelens door verwijzingen naar de natuur te gebruiken. Bijvoorbeeld de ster en de rots.

  2.Welke samenhang vermoed ik tussen de motieven?

Doordat er naar de natuur verwezen wordt kan ik mijzelf een duidelijker beeld schetsen van de gevoelens van het lyrisch ik. Ik kan mijzelf hierdoor dus beter inleven in de tragische liefdesgevoelens die beschreven worden. De twee motieven die ik heb genoemd werken denk ik daarin samen omdat ze elkaar versterken.

  3.Valt er een episch kader, een anekdotische laag te ontdekken?

Ik zie zeker een anekdotische laag in dit gedicht. Byron beschrijft zijn gevoelens aan ‘Augusta.’ Dat de liefde die hij beschrijft bedoeld is voor een bepaald persoon maakt dat ik het gedicht meer verhalend ervaar. Het is een soort liefdesverklaring. En gelijkertijd een uiteenzetting van de gevoelens van het lyrisch ik.

Ik vermoed dat het lyrisch ik, en Byron zelf, in dit gedicht heel dicht bij elkaar liggen. De halfzus van Byron heette Augusta en het is bekend dat hij een affaire met haar zou hebben gehad. Hierover lees ik in het boek dat ik heb genoemd bij mijn extract. Ik vermoed dat dit gedicht daar dus iets mee temaken heeft gehad.

  4.Bespeur ik mogelijk iets van een symbolische laag?

De metaforische beschrijvingen en uitingen van de liefde en hoop van het lyrisch ik kunnen mijns inziens symbolisch worden opgevat. De wankelende rots waarover wordt geschreven staat symbool voor wankelende hoop. Toch twijfel ik of dit echt als een symbolische laag kan worden gezien omdat de beeldspraak die wordt gebruikt meteen wordt uitgelegd aan de hand van bepaalde gevoelens. Er zijn geen opzichzelfstaande symbolen.

  5.Wat beschouw ik als het thema?

De thematiek van dit gedicht is de lijdende, onbeantwoorde liefde.

[international-nachrichtenportal]

Deutsch ist für Amerikanerinnen die aufregendste Sprache

Nicht Französisch, Italienisch oder Spanisch sondern Deutsch ist für US-amerikanische Frauen die Zweitsprache mit dem größten Sexappeal. Männer finden Niederländisch am aufregendsten. Eine Zweitsprache gilt laut aktueller Umfrage generell als sexy und welterfahren, schreibt das US-Onlineportal Quartz.

US-amerikanische Männer, die bei Frauen einen Startvorteil haben wollen, sollten einen Deutsch-Kurs belegen.

Wien/New York. Österreicher können sich in den USA auf ihre Muttersprache verlassen. Laut Klischee sind in den USA drei Sprachen am beliebtesten - Französisch gilt als romantisch, Italienisch als lyrisch und Spanisch als leidenschaftlich. Aber diese Sprachen kamen bei einer Analyse des Dating-Verhaltens in den USA, bei dem es um die Frage ging, welche Zweitsprache auf das andere Geschlecht am anziehendsten wirkt, nicht auf die Top-Plätze, berichtet das Online-Portal Quartz (qz.com).

50 Millionen Nachrichten

Demnach hat die Online-Dating-Plattform PlentyOfFish 50 Millionen Nachrichten auf ihrer Webseite und 325 ihrer User in den USA befragt. Das Ergebnis ist, dass Frauen sich am stärksten von Männern angezogen fühlen, die Deutsch als Zweitsprache sprechen. Bei Männern sind es Frauen, die Niederländisch sprechen.

Generell gilt laut Umfrage die Fähigkeit, eine zweite Sprache zu sprechen, als attraktiv. 73 Prozent der Single-Männer würden auf der Online-Dating-Plattform eher eine Nachricht an eine Frau schicken, die eine Zweitsprache beherrscht. Frauen würden zu 63 Prozent eher eine Konversation mit einem zweisprachigen als mit einem einsprachigen Mann beginnen.

Indikator für höhere Bildung

Michael McDermott, ein Datenforscher der Online-Plattform, erkannte mehrere Korrelationen zwischen Zweisprachigkeit und anderen Eigenschaften, die Menschen auf der Website Erfolg bescheren. Jene, die in ihrem Profil eine Zweitsprache angeben, sind eher bereit, viele Informationen über sich zu teilen. „Ähnlich wie einen Akzent zu haben, kann eine Zweitsprache als sexy oder welterfahren wirken. Es ist auch ein Indikator für eine höhere Bildung“, sagt McDermott zu Quartz.

Top-Ten der PlentyOfFish-Sprachstudie:

Für Frauen die attraktivste Zweitsprache

1. Deutsch 2. Schwedisch 3. Niederländisch 4. Norwegisch 5. Italienisch 6. Portugiesisch 7. Französisch 8. Japanisch 9. Arabisch 10. Russisch Für Männer die attraktivste Zweitsprache

1. Niederländisch 2. Arabisch 3. Schwedisch 4. Norwegisch 5. Hebräisch 6. Spanisch 7. Russisch 8. Portugiesisch 9. Französisch 10. Italienisch

6. 2. 2017

Link:

https://qz.com/904704/americans-on-plentyoffish-think-being-bilingual-is-attractive-and-the-sexiest-languages-are-german-and-dutch/

[kunstzinniglabvanaylakivits-blog]

22. Analyse van ‘Wanneer ik de leeuwerik zie bewegen,’ geschreven door Bernard de Ventadour.

25-5-17

Referentie: Jussen,C. (2013), Sueste van Minnen, Pagina 34-35, Uitgeverij Boekscout.nl, Soest

Plaats kenmerk: Bibliotheek Centrum Tilburg

Extract:

‘Wanneer ik de leeuwerik zie bewegen

Zijn vleugels van vreugde en naar de zon vliegen

Zichzelf vergetend en valled

In het geluk dat door zijn hart stroomt

O, wat benijd ik dan

Alle wezens die ik gelukkig zie

Ik ben verbaasd dat

Mijn hart niet smelt van verlangen

O. wat wist ik toen veel

Van liefde en hoe weinig weet ik nu

Want ik kan niet stoppen lief te hebben

Haar van wie ik niets mag hebben.

Heel mijn hart en heel haarzelf

Heel mijn zelf en alles wat ik heb

Zij nam het van mij af en laat mij niets

dan verlangen en een zoekend hart.’

  Creatieve commentaar:

Het boek dat ik nu gebruik heb ik enkel gekozen omdat er een vertaald gedicht van Ventadour in is opgenomen. Verder ben ik niet van plan om er informatie uit over te nemen. Het is in eigenbeheer uitgegeven en ik twijfel aan de objectiviteit van de informatie.

Het gedicht van Bernard de Ventadour (of te wel Bernart de Venradorn zoals zijn naam in dit boek vernederlandst wordt geschreven) heet ‘Can vei la lauzeta mover.’ In het Nederlands vertaald betekend dat ‘Wanneer ik de leeuwerik zie bewegen.’ Ik heb de vertaalde versie van het gedicht in mijn extract geplaatst zodat ik het kan analyseren.  

Voor deze analyse houdt ik het analyse schema voor lyriek dat ik in mijn 14e blog heb opgenomen erbij. Wel maak ik een selectie uit dit schema, zoals ik in mijn vorige blog heb aangegeven. Ik zal het gedicht analyseren op vorm en inhoud. Bij de vorm zal ik letten op de strofenbouw, stijlfiguren, letterlijk en figuurlijk woordgebruik en de indeling van de tekst. Bij de inhoud let ik op de motieven, samenhang tussen de motieven, het episch kader, de symbolische laag en het thema.

 Vorm

  1.Strofenbouw

Aan de opstelling van de dit gedicht is te zien dat het een chason is, dat betekend dat het oorspronkelijk begeleid werd door muziek.

  2.Stijlfiguren

Als stijlfiguur valt de apostrof die tweemaal wordt gebruikt mij op. De uitroep ‘O’ benadrukt voor mij het wanhopige gevoel van de dichter en heeft hier dus de functie om de passie van de dichter te benadrukken.

  3.Letterlijk en figuurlijk woordgebruik/vormen van beeldspraak

Het woord gebruik is voornamelijk letterlijk. Ventadour schrijft op wat hij voelt en wat hij wil zeggen. Hij gebruikt hiervoor geen ingewikkelde symboliek. Wel doet de eerste zin over de leeuwerik voor mij figuurlijk aan. Het lijkt alsof het gaat over een vogel, die zichzelf vergeet en valt. Maar ik denk dat Ventadour hiermee zijn eigen gevoel bedoeld. Dat hij zichzelf vergat toen hij verliefd werd op de anonieme vrouw waarover hij schrijft. Dat hij het gevoel heeft dat hij zelf valt. Natuurlijk is dit mijn eigen interpretatie, want het kan ook zijn dat hij zichzelf slechts heeft ingeleefd in het lyrisch ik. Maar, zoals ik het gedicht opvat, lijkt het alsof het lyrisch ik en de dichter zelf in dit gedicht heel dicht bij elkaar komen en wellicht zelfs hetzelfde zijn.

  4.Formele indeling van de tekst (lettend op witwerking, hoofdvormen, beeldspraak: wendingen)

Aan de witwerking is het meteen te zien dat het een gedicht is en ook aan de interpunctie is aandacht besteed. Sommige zinnen eindigen met een punt en andere niet. Hoewel al de zinnen beginnen met een hoofdletter. Dit beïnvloed de manier waarop ik het gedicht lees. Doordat iedere zin een hoofdletter heeft lijkt het voor mij alsof iedere zin even belangrijk is.  

    Inhoud

  1.Welke motieven bevat de tekst?

Een motief in een gedicht betekent eigenlijk zoveel als een onderwerp in een gedicht. Ofwel verschillende onderwerpen. Het hoofdzakelijke motief in dit gedicht is volgens mij onbeantwoorde liefde. Het gedicht begint met een verwijzing naar de natuur, de leeuwerik. Hierna wordt er aandacht gevraagd voor de emoties van het lyrisch ik.  Het lyrisch ik ziet de vreugdevolle leeuwerik als het tegenovergestelde van zijn eigen droeve gevoelens. Op de negende regel wordt een nieuw onderwerp aangesneden. De liefde waarover gesproken wordt krijgt een verklaring en een herkomst. Het is de liefde voor een anonieme vrouw die het lyrisch ik lief heeft, maar van wie hij geen liefde terug krijgt. De laatste vier regels zijn een duidelijke liefdesverklaring waarna het lyrisch ik verlangend en zoekend wordt achtergelaten in zijn treurige stemming.

  2.Welke samenhang vermoed ik tussen de motieven?

Ik vermoed dat deze motieven elkaar ondersteunen om gezamenlijk bij te dragen aan de dramatiek van het gedicht. Doordat er in eerste plaats naar de natuur verwezen word kan ik mijzelf inleven in het gedicht. Want door deze verwijzing kan ik een beeldende voorstelling voor mij zien. Vervolgens is iedere uitspraak een bijdrage aan de beleving van de tragische liefde zoals het lyrisch ik dit ervaart.

  3.Valt er een episch kader, een anekdotische laag te ontdekken?

Naar mijn mening heeft dit gedicht zeker een anekdotische laag. Ventadour verteld iets aan de lezer, hij beschrijft zijn gevoelens. Maar aan de andere kant vind ik het gedicht niet echt verhalend. Er wordt geen gebeurtenis beschreven, geen aanleiding gegeven voor de emotie die wordt geuit.

  4.Bespeur ik mogelijk iets van een symbolische laag?

De verwijzing naar de leeuwerik klinkt voor mij wel enigszins symbolisch. Ik heb opgezocht of deze vogel in de hoge middeleeuwen een specifieke betekenis had, maar ik heb geen antwoord op deze vraag kunnen vinden. Wel heb ik gelezen dat het gezang van de leeuwerik lyrisch klinkt. Wellicht zou het noemen van de leeuwerik een verwijzing kunnen zijn naar de lyriek van dit gedicht zelf. Het werd als chason immers gezongen. Verder lijkt de uiting van gevoelens en de beschrijving hiervan mij vrij letterlijk en zie ik er geen symbolische laag in.

  5.Wat beschouw ik als het thema?

De thematiek van dit gedicht lijkt mij niet moeilijk om te ontrafelen. De lijdende liefde is duidelijk beschreven en daarom ook gemakkelijk om te interpreteren. De laatste zin maakt duidelijk dat de liefde van Ventadour niet beantwoord wordt.

In mijn komende blog zal ik een gedicht van Lord Byron op dezelfde systematische wijze analyseren. Vervolgens zal ik de uitkomsten van mijn twee analyses met elkaar vergelijken.

[kunstzinniglabvanaylakivits-blog]

14.  Analyse schema lyriek

13-5-17

Referentie: Lodewick, H.J.M.F, Coenen, P.J.J, Smulders, A. A. (1984). Literaire kunst. Pagina 150-178. Malmberg, Den Bosch.  

Plaats kenmerk: Mediatheek Fontys Hogeschool voor de Kunsten  

Extract: ‘Hoe kunnen we te werk gaan bij de interpretatie van één lyrische tekst? Vooral bij moeilijke verzen blijkt telkens weer, dat nauwkeurige aandacht voor de vorm van de tekst en voor wat er in die tekst letterlijk staat houvast biedt om tot een interpretatie te komen.’

Creatieve commentaar

Mijn gekozen extract toont dat als je een lyrische tekst wilt analyseren, je in eerste plaats naar de vorm van de tekst dient te kijken en vervolgens naar de inhoud van de tekst. Na deze twee belangrijke aspecten moet er ook aandacht worden besteed aan de thematiek. Deze drie punten, vorm, inhoud en thematiek zijn de hoofdpunten voor het begrijpen van een lyrische tekst.

Als bovenstaande punten beantwoord zijn, maar er toch nog delen van de tekst onbegrijpelijk blijven, kan er gekeken worden naar de literaire en sociaal culturele codes uit de ontstaanstijd van de tekst. En tot slot kunnen ook biografische gegeven van de auteur de tekst verduidelijken, volgens de schrijvers van ‘Literaire kunst.’

Op pagina 178 van ‘Literaire kunst’ staat een analyseschema voor lyrische teksten. Omdat dit schema mij een prettig houvast geeft om poëzie te lezen neem ik het schema hier over:

Vorm

1.Strofenbouw

2.Klank en rijm(rijmschema, andere rijm- en klankaspecten)

3.Metrum en ritme

4Zinsbouw (verhouding versregel – zin – strofe – tekst –interpunctie)

5.Stijlfiguren

6.Letterlijk en figuurlijk woordgebruik/vormen van beeldspraak

7.Formele indeling van de tekst (lettend op witwerking, hoofdvormen, beeldspraak: wendingen)

  Inhoud

1.Welke motieven bevat de tekst?

2.Hoe is de vertelsituatie (let op de voornaamwoorden)?

3.Zijn er tijd- en ruimte- aanwijzingen?

4.Welke samenhang vermoed ik tussen de motieven?

5.Valt er een episch kader, een anekdotische laag te ontdekken?

6.Bespeur ik mogelijk iets van een symbolische laag?

7.Hoe kan ik de tekst inhoudelijk indelen (rekening houdend met de formele indeling)?

8.Op welke manier interpreteer ik de titel?

9.Wat beschouw ik als het thema?

  Persoonlijke waardering van de lezerstekst

 Het valt mij op dat bij gedeelte B, de inhoud van de tekst, veel ruimte is voor eigen interpretatie. Dit sluit aan bij mijn vorige blog, waarin ik beschreef dat een poëtische tekst door iedere lezer anders kan worden ervaren.

Om het analyse schema wat te verduidelijken heb ik de definities van moeilijke begrippen opgezocht in hetzelfde boek als waaruit ik het analyse schema heb overgenomen:

Strofenbouw: ‘Wat bij het proza de alinea is, is in de poëzie de strofe (…) bij de poëzie is deze geleding echter van wezenlijker betekenis. In de eerste plaats is een strofe gewoonlijk niet alleen een gedachte-eenheid, maar ook een ritmische eenheid, veelal nog versterkt door het rijm. Verder zien we dat de dichter vaak een zekere regelmaat in zijn gedicht brengt door dit in te delen in strofen van gelijke lengte en bouw.’ (pagina 166)

‘Stijlfiguren: Stijlfiguren zijn retorische formules, bewuste afwijkingen van de gewone manier van zeggen, met de bedoeling een of ander effect te bereiken: nadruk, speciale belichting, suggestie, spanning, verassing, vervreemding, speelsheid, verbading, overtuigingskracht, de indruk van degelijkheid en precisie enz.’  (pagina 73)

[kunstzinniglabvanaylakivits-blog]

13.  Over de psychologie achter poëzie

10-5-17

Referentie: Bruner, J. (1986).  Actual minds, possible worlds. Pagina 3-11. Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts and London, England.   

Plaats kenmerk: Mediatheek Fontys Hogeschool voor de Kunsten  

  Extract: ‘(…) the poem in its own right can tel lus much about the nature of mind, even i fit fails to yield up the secret of its creation.’

  Vertaling: ‘(...) het gedicht in zijn eigen recht kan veel over de aard van de geest zeggen, zelfs als het niet het geheim van zijn schepping blootgeeft.’

Creatieve commentaar

Jerome Bruner was een van de pioniers op het gebied van cognitieve psychologie. De afgelopen jaren dat ik aan deze docenten opleiding heb gestudeerd heb ik zijn naam meerdere malen horen noemen bij vakken als onderwijs psychologie en didactiek. Ik was dan ook verast om een boek over poëzie analyse te vinden dat door hem geschreven is. In tegenstelling tot de informatie die ik heb gegeven in mijn vorige drie blog berichten, gaat dit boek niet over het analyseren op literaire kenmerken, maar over de psychologische achtergrond van poëzie.

Na het mijn laatste blog berichten begon ik mijzelf af te vragen of poëzie wel op een eenduidige manier te analyseren is. Ja, natuurlijk, er zijn literaire kenmerken die vast kunnen worden gesteld. Vast stijlvormen als het ‘lyrisch ik.’ Maar als je dan verder kijkt naar de interpretatie van poëziebegin ik te twijfelen of hier een vaste vorm voor te vinden is.

Voor een beeldend project waar ik nu mee bezig ben op de Academie voor Beeldende Vorming ga ik uit van deze uitspraak: ‘Ut pictura poesis.’ Het is een Latijnse uitspraak die door de kunstgeschiedenis heen vaak is uitgesproken door grote kunstenaars. Vertaald betekent het: ‘Poëzie is als schilderkunst.’ Als tien mensen voor een schilderij staan en ze kijken allemaal naar dezelfde afbeelding is het mogelijk dat, terwijl ze kijken naar hetzelfde ding, ze een andere beleving hebben. De ene persoon raakt ontroerd door de kleuren, een ander kijkt nauwkeurig naar de gebruikte technieken, een ander zoekt naar een verhaal of een betekenis, symboliek wellicht en een ander haalt misschien zijn schouders op en loopt door want het werk doet hem niks. Net zoals in schilderkunst kunnen verschillende mensen poëtische teksten lezen en deze teksten anders interpreteren.

Het eerste hoofdstuk van Actual minds, possible worlds, begint met een uitspraak van Czeslaw Milosz. Hij stelt dat er veel beschouwende, belerende boeken zijn geschreven over poëzie. En dat deze boeken over poëzie, hier in het westen, meer lezers vinden dan de poëzie zelf. Dit ondersteunt voor mij de gedachte dat we misschien te hard ons best doen om iets te begrijpen. Poëzie is net als kunst iets persoonlijks. Er wordt meestal gesproken over inspiratie. In de hoofse periode was de inspiratie van de dichters vaak een vrouw, in de Engelse romantiek werd veel inspiratie gehaald uit de natuur. Een dichter ervaart iets, of leeft zichzelf in in een bepaald idee, of personage (het lyrisch ik), en zet de gedachten die hij of zij dan heeft om in taal. Vervolgens komt er een lezer. Deze lezer leest de tekst en ervaart hier een zeker ‘iets’ bij. Maar dit ‘iets’ is denk ik niet perse hetzelfde als het gevoel dat de dichter had bij het schrijven van de tekst.

Dit is voor mij belangrijk omdat ik een van de mensen ben die door beschouwende teksten poëzie probeer te begrijpen. Bruner vraagt zichzelf af wat het is dat grote verhalen, en grote poëzie tot leven roept in ons denken. Hij stelt letterlijk de vraag: wat geeft grote fictie zijn kracht, en wat welk gedeelte hiervan licht besloten in de tekst en welk gedeelte in de lezer? Is het mogelijk om systematisch te beschrijven wat er met een lezer gebeurt als hij of zij een bepaald poëtisch werk leest? Personages in verhalen worden volgens Bruner gecreëerd zodat de lezers zich kunnen identificeren met de tekst. Bij het lezen van een gedicht identificeert de lezer zich denk ik met het lyrisch ik. Al doe je dit wel op een andere manier. Een personage zie je van de buitenkant. Je leest over zijn acties. Het lyrisch ik zie je van de binnenkant. Als lezer treed je binnen in een bepaalde gevoelswereld.      

In mijn eerdere blog berichten heb ik geschreven over de invloed van poëzie die ontstaan is in de literaire renaissance op de maatschappij in de hoge middeleeuwen. Bijvoorbeeld over de beschrijvingen van liefde in negatieve, tragische, zin. Nu vind ik het belangrijk om hierbij in acht te nemen dat, hoewel iets op een bepaalde manier beschreven kan worden in een gedicht, dit niet door al de lezer op dezelfde manier ervaren hoeft te worden. Hierbij moet ik wel noteren dat de hoofse poëzie die ik tot nu toe heb gelezen meestal vrij verhalend is en daarom minder ruimte overlaat voor eigen interpretatie dan bijvoorbeeld hedendaagse gedichten die puur over gevoel gaan.

[kunstzinniglabvanaylakivits-blog]

12.  Poëzie analyse, welke functie heeft de apostrof in de dichtkunst ?

3-5-17

Referentie: Alphen, E. (1996). Op poëtische wijze: een handleiding voor het lezen van poëzie, Pagina 23-35. Dick Coutinho, Bussum / GU Open Universiteit, Heerlen. 

Plaats kenmerk: Bibliotheek Midden Brabant, Vestiging: Centrum Tilburg

  Extract: ‘(…) de uitroep ‘o’ voor. Het lyrisch ik spreekt daarmee het stenen cherubijntje aan. Deze aanspreekvorm van een tweede persoon, een jij of u, wordt in retorica’s uit de klassieke oudheid tot de tropen of stijlfiguren gerekend en apostrof genoemd.’

Creatieve commentaar

Ik vind het opvallend dat in gedichten vaak de uitroep ‘o’ voorkomt. Dit gebruik van ‘o’ wordt een apostrof genoemd. Volgens van Alphen zijn de enige vormen van taalgebruik waarbinnen de apostrof getolereerd wordt poëzie en het gebed in een religieuze situatie. In de hedendaagse poëzie wordt de apostrof steeds minder gebruikt, maar in eerdere tijden kwam de apostrof juist vaak voor.

Binnen de dichtkunst kan een apostrof meerdere functies hebben. In eerste plaats kan het een uitroep van passie zijn van de dichter. Denk bijvoorbeeld aan ‘o wijsheid…’  of ‘o liefde…’ In dat geval wordt er iets aangeroepen of een gevoel sterk benadrukt.

De volgende functie van de apostrof is personificatie.  Om deze functie toe te lichten neem ik een gedicht op dat door van Alphen ook als een voorbeeld wordt gebruikt op pagina 26 van het boek dat bij mijn Referentie genoemd staat.

‘Toon ons uw luister, o zilveren maan!

Rijs uit het meer.

Lach de zwervende scheepling aan.

Straal, op ’s wandelaars donkere baan,

in uw lieflijkheid neer.                                     - Staring, z.j.

  In de eerste regel van dit gedicht wordt de maan, door de apostrof, gepersonifieerd. Door het lyrisch subject wordt de maan aangesproken als een handelend en aanspreekbaar wezen. Volgens van Alphen is het kenmerkend voor de dichtkunst dat levenloze voorwerpen kunnen worden aangesproken alsof zij kunnen handelen en antwoorden. De apostrof laat het lijken alsof ze levend zijn door ze aan te spreken.

  De derde functie van de apostrof is het vestigen van de aandacht van de lezer op de dichter. De kundigheid en het lijden van de dichter worden gedramatiseerd door de suggestie van een ‘ik’ persoon. Door de apostrof wordt een ‘jij’ aangesproken en dit impliceert een ‘ik.’ Door de suggestie van een ‘ik’ kan de lezer zich meer inleven in een gedicht.

  Tot slot heeft de apostrof nog een vierde functie. Dit is het tijdsaspect van het gedicht. Het tijdsaspect van de apostrof is altijd het nu van het spreken of schrijven. Door de uitroep ‘o’ lijkt de tekst altijd in het heden te staan alsof de gedicht in werkelijkheid een gebeurtenis is. Volgens van Alphen zou poëzie het tijdelijke in het eeuwige willen omzetten, of het leven in de kunst.

  Als conclusie neem ik de definitie van ‘apostrof’ door van Alphen op:

‘Stijlfiguur die betrekking heeft op de communicatiesituatie, doordat er expliciet een tweede persoon aangesproken wordt die doorgaans niet de lezer is. In traditionele poëzie bestaat de aangesprokene vaak uit personen als de muze of een geliefde of uit abstracties als de schoonheid, de inspiratie of de dichtkunst.’   

[kunstzinniglabvanaylakivits-blog]

11.  Poëzie analyse, wat wordt er bedoeld met de term ‘lyrisch subject’ ?

3-5-17

Referentie: Alphen, E. (1996). Op poëtische wijze: een handleiding voor het lezen van poëzie, Pagina 16-21. Dick Coutinho, Bussum / GU Open Universiteit, Heerlen. 

Plaats kenmerk: Bibliotheek Midden Brabant, Vestiging: Centrum Tilburg

  Extract: ‘De woordvoerder van een gedicht is het zogenaamde lyrisch subject. Wanneer dit subject als ik identificeert, wordt het ook wel lyrisch ik genoemd.’

Creatieve commentaar:

In mijn Extract geef ik de definitie van het ‘lyrisch subject’ zoals die door van Alphen omschreven wordt. Het is belangrijk dat dit lyrisch subject niet met de dichter zelf verward wordt. De dichter is de persoon die het gedicht geschreven heeft. Het lyrisch subject is wordt door van Alphen omschreven als een functionele, tekstuele instantie. Het is de woordvoerder van het gedicht. Net als in verhalende teksten is er binnen de poëzie een onderscheid tussen de schrijver en de verteller. De schrijver schrijft een gedicht, maar hij is niet de woordvoerder ervan, dat is de verteller. Dit is denk ik te vergelijken met bijv. een ik- personage in een boek. De verteller is degene die de schrijver creëert om zijn geschreven verhaal over te brengen aan de lezer.

In verhalende teksten worden er vaak dialogen gehouden, gedichten lijken meestal eerder te bestaan uit een monoloog van het lyrisch subject. Volgens van Alphen spreekt een dichter (figuurlijk) met zijn rug naar de lezers. Een lyrisch subject spreekt namelijk tot zichzelf, of tot iemand anders, maar niet tot de lezer. De poëzie lezer leest een tekst die, in de situatie van de taal, niet tot hem gericht is. De lezer wordt eigenlijk in de positie van een afluisteraar geplaatst.

In een verhalende tekst wordt de lezer op de hoogte gesteld van gebeurtenissen. Ook al lijkt de taalsituatie misschien niet altijd volledig op de lezer gericht, zij is dat wel. Bij poëtische teksten is dit anders. Het lyrisch subject richt zich vaak tot zichzelf of tot een ander en sluit de lezer buiten. Hierdoor ervaar je, als lezer, een poëtische tekst anders dan een verhalende tekst. Omdat gedichten dikwijls een diepere gevoelslading hebben treed je als lezer binnen in de intimiteit van het lyrisch ik. Op gevoelsniveau kan dit denk ik vergelijkbaar zijn met het lezen van een dagboek.

Het lyrisch subject en het lyrisch ik zijn volgens van Alphen van alle tijden. Zij treden op in middeleeuwse sonnetten, maar ook in hedendaagse songteksten. Dit kan interessant zijn voor mijn onderzoek omdat het mij een mogelijkheid biedt tot het vergelijken van teksten.

[kunstzinniglabvanaylakivits-blog]

10.  Poëzie analyse, wat zijn karakteristieke kenmerken van een poëtische tekst ?

3-5-17

Referentie: Alphen, E. (1996). Op poëtische wijze: een handleiding voor het lezen van poëzie, Pagina 8-18. Dick Coutinho, Bussum / GU Open Universiteit, Heerlen. 

Plaats kenmerk: Bibliotheek Midden Brabant, Vestiging: Centrum Tilburg

  Extract: ‘In het kort komt onze benadering hierop neer: wat poëzie is en wat zij betekent kan niet los gezien worden van de communicatiesituatie waarbinnen zij functioneert. Het poëtische kan dus niet worden vastgelegd in wezenskenmerken of objectieve teksteigenschappen: teksten worden al lezende tot poëzie gemaakt, als poëzie gelezen, in een specifiek taalspel dat zijn eigen regels kent.’

Creatieve commentaar:

Nu dat ik mijzelf in mijn eerdere blogs heb georiënteerd op hoofse literatuur besef ik dat ik behoefte heb aan een theoretisch kader waarbinnen ik poëtische teksten kan vergelijken. Om deze reden wil ik mijzelf verdiepen in het analyseren van poëzie. Hiervoor gebruik ik het boek:  Op poëtische wijze: een handleiding voor het lezen van poëzie, geschreven door Ernst van Alphen. In de inleiding van dit boek wordt de uitspraak gedaan die ik bij mijn Extract heb opgenomen. Dit citaat functioneert als een visie op poëzie die in het genoemde boek wordt gehanteerd.

  Als eerste stap binnen het leren analyseren van teksten vraag ik mijzelf af wat karakteristieke kenmerken van een poëtische tekst zijn. Wat maakt poëzie tot poëzie? Volgens van Alphen werd poëzie in de voorgaande eeuwen van andere tekstsoorten onderscheiden door middel van thema’s. Er werd een driedeling gebruikt: epiek, dramatiek en lyriek. Deze driedeling is al aanwezig sinds de klassieke oudheid. Bijvoorbeeld in de gedichten van Aristoteles. De thema’s schreven voor waar gedichten over moesten gaan, ze waren dus geen vrije benaming. Epiek zou moeten gaan over heldhaftige thema’s, in drama zouden conflictsituaties uitgebeeld moeten worden en lyriek bevat gevoelsuitingen. In onze tijd zijn deze vaste thema’s nauwelijks nog aanwezig.

  Maar je hoeft geen expert op het gebied van poëzie te zijn om een poëtische tekst te herkenen. Over het algemeen zie je direct dat een gedicht een gedicht is. Dit wordt bijvoorbeeld duidelijk doordat er veel meer ‘wit’ te zien is op de bladspiegel dan bij andere tekstsoorten.

  Hiernaast is de leeshouding van een lezer anders bij een poëtische tekst dan bij een proza tekst. De lezer staat meer open voor gevoelsmatig of figuurlijk taalgebruik. Je leest een gedicht niet als een feitelijke mededing. Binnen poëzie wordt er een referentiële taalsituatie gehanteerd. Dit betekent dat taal binnen een gedicht een gevoelsmatige functie heeft en vaak achterliggende betekenissen heeft.  

  Een aantal zaken die volgens van Alphen kenmerkend zijn voor poëzie zijn: rijm, ritme, een regelmatige regellengte, een strakke opbouw is strofen, beeldspraak en stijlfiguren. Maar in tegenspraak met deze bewering geeft van Alphen ook aan dat deze formele criteria bij nadere toetsing vaak niet toepasbaar zijn. Veel moderne poëzie rijmt bijvoorbeeld niet en heeft geen strofe indeling.

  Tot slot heeft een gedicht een ander soort ‘verteller’ dan een verhalende tekst. De woord voerder van een gedicht wordt door van Alphen benoemd als het ‘lyrisch subject.’ Ik vraag mijzelf af wat hier precies mee bedoeld word. Meer informatie hierover volgt in mijn volgende blog.