#METAFORAS
Explore tagged Tumblr posts
Text
La Cartógrafa de Sombras
Hay casas que no pertenecen a ningún reino. Moradas que no se alzan en mapas, pero que existen al borde del sueño, donde el alma se arrastra cuando la vigilia se cansa de sostener la mentira.
Ella la reconocía antes de ver sus muros. Siempre volvía. Siempre había vuelto. En algún rincón enterrado de su memoria, esa mansión le pertenecía… o tal vez era ella quien pertenecía a la mansión.
Los jardines eran campos de luto. Cada flor nacía en el lugar exacto donde una verdad había sido enterrada. Las fuentes lloraban agua negra, espesa, como si las estatuas dolientes recordaran más de lo que debieran. Y las gárgolas, diseminadas entre tejados y cornisas, seguían su andar con ojos sin pupilas. Ninguna era igual, pero todas portaban la misma mueca torcida, como si supieran lo que venía.
La casa la conducía —no con puertas ni pasillos, sino con una voluntad. Y al fondo, en la penumbra, siempre estaba la caja.
Era de madera vieja, veteada como hueso seco. Tallada con símbolos que dolían al mirarlos, como si nombraran algo que su conciencia prefería olvidar. Dentro, el mapa. Una superficie sin geografía. Era piel, era cicatriz. Y junto a él, un manojo de llaves que no abrían cerraduras comunes, y una esfera: un ojo muerto que aún observaba. No era brújula, ni lupa, ni artefacto. Era visión destilada. Un fragmento de algo más antiguo que el mundo.
Ella sabía lo que pasaría. Siempre lo sabía. Al mirar por la esfera, el mapa se activaba, revelando no tierras, sino elecciones. No caminos, sino heridas. Vidas no vividas. Traiciones propias. Mentiras susurradas para dormir en paz.
Y entonces, llegaban.
Los cuervos no volaban. Caían. Se deslizaban desde los rincones más altos del sueño, como pensamientos podridos que encuentran grietas en la conciencia. Nunca graznaban. Nunca fallaban. La rodeaban. Y con un rito cruel y sereno, le arrebataban los ojos.
Pero no quedaba ciega. No del todo. Porque en la oscuridad que siguió, aprendió a ver sin ver. A percibir el mapa desde dentro. Cada línea ardía en su carne. Cada llave era un juicio.
La casa cambiaba tras cada visita. Lo que alguna vez fue un vestíbulo se volvió torre. Y entonces, allí estaba: el campanario. Un lugar al que jamás había logrado entrar. Las gárgolas la habían detenido cada vez, hablándole sin boca, mordiendo su voluntad con un solo pensamiento:
“Aquí resuena lo que siempre callaste.”
Pero esta vez, no tenía ojos que cerrar. Solo la esfera palpitante entre las manos. Y las gárgolas, al verla, se apartaron, no en aceptación, sino en respeto al sacrificio.
Subió.
El ascenso fue largo, como si cada escalón exigiera una confesión. La piedra crujía bajo sus pies como huesos rotos. El aire olía a sangre antigua y hojas muertas. Arriba, en la penumbra, colgaba la campana.
No era de bronce. Era de sombra solidificada. Un metal que no existe en el mundo despierto. Su badajo no colgaba de cuerdas, sino de su pecho. Y cuando lo sintió tensarse, comprendió que no tiraría de ella con las manos. Era su corazón lo que haría sonar la verdad.
Y lo hizo.
El sonido que emergió no era un tañido. Era un lamento. Una nota imposible, que hizo crujir la casa desde sus cimientos, que partió las llaves, que quemó el mapa, que hizo a las gárgolas inclinar la cabeza. Las fuentes se detuvieron. Los jardines se tornaron polvo. Y desde lo alto del cielo, los cuervos se disolvieron en el viento como promesas rotas.
Ella no lloró. No podía. No quedaba lágrima que no hubiese sido ya derramada en otro tiempo.
La caja se cerró. No con violencia, sino con resignación. Como si supiera que había cumplido su función.
No halló redención. Tampoco castigo. Sólo la certeza de que, desde ese día, el sonido del campanario viviría en su carne. Que cada vez que negara lo que sentía, cada vez que evitara mirar, las campanas sonarían, y los cuervos vendrían a recordarle lo que cuesta ver.
Y aunque nadie más lo sabe, cada vez que alguien finge no saber lo que ya sabe, en lo más profundo del mundo, una casa abre sus puertas.
Y la espera.

3 notes
·
View notes
Text
Flores
A veces me siento como una flor, pero no como esas flores en bonitas macetas, o en amplios jardines; ni esas flores que son amadas y cuidadas por manos amables con palabras suaves llenas de amor.
No, me siento como esas flores que fueron compradas para lucir bonitas, pero que fueron relegadas a un rincón, por un dueño incapaz de darles agua, luz o atención.
Una flor que ha olvidado lo que es ser amada, que ha perdido toda esperanza de volver a ver la luz del sol, que se marchita cada día un poco más, sufriendo una muerte lenta, agonizante, mientras observa a los indiferentes rayos del luz que no la tocan en su fría esquina.
Me siento como una flor, atrapada en su maceta, a merced de la piedad de un dueño que la amó por dos días, antes de dejarla morir por semanas.
Me siento como una flor que se marchita lentamente, sin esperanza de revivir.
#flores#cosas que quiero subir a mis estados#pero no quiero que nadie se preocupe#pero a nadie le importa#escritos#desahogo#metaforas#tristeza#depresion#muerte#flores marchitas
3 notes
·
View notes
Text
Tristeza rutinaria disfrazada de simple momentaneidad negando la realidad de su verdad
1 note
·
View note
Text
Supe que te amaba cuando te vi moverte al son de un compás inaudible y yo, que estoy hecho de orgullosa roca, supliqué al cielo poder bailar contigo y al fin, a tu lado, sentirme vivo.
-F.R
#diario#escritos#vida#amor#textos#frases#pensamientos#roca#metaforas#amores#dedicatorias#baile#danza
1 note
·
View note
Text

Dichos Mexicanos: Sabiduría Popular que Resuena en el Corazón
0 notes
Text
Flor e Palavra, Sedução Sutil
Em lágrimas de dor,
Contemplo seu esplendor,
Um boato surge,
Dizendo que vens do interior,
Sempre cheio do perfume da flor,
Para mim, um simples escritor,
Acredito que ele trabalhe pro governador,
Descansando em lençóis com cheiro de flor,
Ou, com o tempo,
Será revelado como um sucessor.
Para mim, um humilde escritor,
O que o envolve é inspirador,
Talvez por também ser um admirador,
do seu cheiro de flor,
Desejando provar o sabor,
Dos seus lábios aclamados,
Onde até o mudo anuncia,
O surdo torna-se compositor,
O manso opressor,
Tudo transforma-se com sua presença,
Do inventor ao professor.
Até o narrador,
Rende-se ao esplendor,
Torna-se um sussurrador,
Nos ouvidos do leitor,
Para narrar quão sedutor,
É o cheiro da flor.
#poemas#poesia#rima#literatura#português#brazil#poetic#frases lindas#brasil#frase bella#versos#seducaosutil#lagrimasdedor#esplendor#inspiracao#amorpoetico#metaforas#RitmoPoético#NarrativaPoética#CheiroDeFlor#Aclamado#SussurrosPoéticos#InovaçãoLiterária#ImagensSensíveis#PoesiaTumblr#LeituraCativante#ContoPoético
0 notes
Text

Cuando el sufrimiento nos mata, cuando el dolor se combierte en hacha, y nosotros somos la leña; una vez que nos parten con el hacha, seremos arrojados a una salamandra para brindar calor en forma de conocimiento a los mas jóvenes, pero no de edad;
De antigüedad de esencia, nucleo; tambien conocida como alma.
#dibujo#drawing#otaku#my draws#alguien random#jovens poetas#poetas#poetavirtual#escritos#leer#metaforas
0 notes
Text
'Me gusta pensar que una canción hermosa, acompañada de letras con metáforas y simbolismos, puede aliviar o consolar a aquellos que tienen un corazón completamente destrozado.
-Antonius Soules 💊
1 note
·
View note
Text
Es canonicamente correcto, nieguenmelo
#harrymort#harry potter#tomarrymort#Un edit que hice solo por procrastinar#Si las peliculas le hubieran puesto a Voldi su cara de serpiente tendria más sentido la ultima imagen#El canibalismo como metafora del amor(?
190 notes
·
View notes
Text
„Im dłużej będziesz podróżować nie tym pociągiem co trzeba, tym więcej będzie Cię kosztował powrót do domu. I tu nigdy nie chodziło o podróż pociągiem…”
- autor nieznany
#metafora#polskie cytaty#cytat po polsku#cytaty#cytat#cytat dnia#polski cytat#blog z cytatami#mądre cytaty#mądre#mądrości życiowe
222 notes
·
View notes
Text
“Nacida para ser la chica que ama las flores y condenada a ser la chica que no las recibe.”
— Qué ironía la vida mía.

83 notes
·
View notes
Text

La Menzogna disse alla Verità:
"Facciamo un bagno insieme,
l'acqua del pozzo è molto bella"
La Verità, ancora sospettosa, provò l'acqua e scoprì che era davvero bella.
A quel punto si spogliarono e fecero il bagno, ma improvvisamente
la Menzogna uscì dall'acqua e fuggì indossando i vestiti della Verità.
La Verità, furiosa, uscì dal pozzo per riprendersi i vestiti, ma il Mondo, vedendo la Verità nuda, distolse lo sguardo, con rabbia e disprezzo.
La povera Verità tornò al pozzo e scomparve per sempre, nascondendo la sua vergogna.
Da allora, la Menzogna gira per il Mondo, vestita come la Verità, soddisfacendo i bisogni della società, poiché il Mondo non nutre alcun desiderio
di incontrare la Verità nuda.
dipinto di John William
170 notes
·
View notes
Text
La memoria es un asesino profesional: te adormece con los recuerdos de un supuesto tiempo mejor o te abruma con el peso de tus errores. Mientras lo hace, te arrebata la vida o, peor aún, las ganas de vivir. -F.R
0 notes
Text
Éramos como la física de cuerdas: a veces vibrábamos en sintonía, generando armonía; otras veces, el caos emergía en resonancias inesperadas, como ecos de dimensiones ocultas.
#frases#desamor#escritos#amor#tú y yo#pensamientos#solo tú#tú#textos#recuerdos#caos de pensamientos#caostalgia#física#metafora
43 notes
·
View notes
Text
Encuentro paz en tu silencio, encerrándome donde tus palabras no pueden dañarme, donde tu voz no puede alcanzarme.
Norxaki
#solxs#norxaki#escritos#agosto2024#frases#notas#citas#pensamientos#textos#escrituras#tumblr#lectura#metafora
127 notes
·
View notes
Text
ještě jednou přijde nakej debil a řekne že chce natočit pivo a mně to nepůjde tak to CHŇAPNU A NARVU MU TU PÍPU DO PRDELE
#JA POTŘEBUJU PAUZU#a fanfik#nakej pěknej#doslova jsou dvě v noci a já bojuju sama se sebou abych se nerozbulela#ale jakože#vydělávám si na voyo#a vidina sokulátoru za tímhle peklem je úžasná#jako poklad na konci duhy#ale duha je tvůj otec co tě pořád fackuje protože seš totálně neschopná#ten otec je jen metafora#...na metaforu#každopádně SOKULÁTOR!!!!#ti idioti se furt předhání kdo z nich dá větší dis na toho druhýho#a pak se na sebe usmívají jako by se nechumelilo#FLIRTING AT ITS FINEST#miluju je kkty#jdu si otevřít tigera#tady stejně už nic nevymyslím#doufám že to nebude chutnat jak grc#což bude protože to vždycky chutná jak grc#ale já usínám a monster v akci nebyl#:(#LMAOOO KIND OF PERSONAL#SRRY#čumblr#nesnáším pivo#smrdí to jak piss#česky#což je divný protože Češi a pivo.....#🍺
20 notes
·
View notes