#Maren Langer

[ulrichgebert]

Maren Kroymann (links), die mein Leben mit dem Motto “Schlager wiesen mir den Weg” ihres musikalischen Unterhaltungsprogramms Auf du und du mit dem Stöckelschuh, das ich in jungen Jahren einmal erleben durfte, entscheidend geprägt hat, und deshalb in höchsten Ehren steht, spielt in Verfolgt eine Bewährungshelferin, die von Kostja Ullmann, einem ihrer jugendlichen Schützlinge, dessen angenehmen Äußeren und insbesondere waidwunden Hundeblick wohl kaum jemand hätte widerstehen können, nun ja, verfolgt wird. Sie lässt sich auf eine Sado-Maso-Beziehung mit ihm ein, die ihre Perspektive weitet, in ihrem jeweiligen beruflichen und privaten Umfeld aber auf ein gewisses Unverständnis stößt. Es ist natürlich wieder in (einer gerade noch erträglichen Variante des) Deutsches-Film-Hölzern vorgetragen, aber vergleichsweise geschmackvoll, schwarzweiß, und in einem ganz sympathischen “Kann Passieren”-Modus, der nicht allzusehr mit dem erhobenen Zeigefinger herumfuchteln zu müssen meint.

[dimitraarara11]

Mijn top 3 favorieten boeken; 1

Mijn favoriet boek ooit is ‘escape room’ van Maren Stoffels. Het is mijn favoriet boek omdat het een super spannend en cool concept is! Het was zo leuk dat ik het in een keer heb uitgelezen! Waarom ik het zo leuk vond is ook omdat het einde helemaal niet voorspelbaar was, ik had het helemaal niet verwacht.

Het heeft 240 paginas en de uitgever is Leopold. Het gaat over 4 vrienden (elk hoofdstuk gaat over een van de jongeren) die naar een escape room gaan. Maar hoe langer ze erin zijn, hoe sneller ze realiseren dat het geen gewone escape room is. Een van de jongeren is het doelwit, maar wie?

Titel: Escape room

Auteur: Maren Stoffels

uitgever: Leopold

Jaartal: 2017

[lokalemaakplaats]

Door het (her)gebruik van duurzame en natuurlijke materialen krijgen oude tradities en ambachten nieuwe betekenis.

Voor het project Lokale Maakplaats (LMP) werkt House of Design samen met enkele professionele ontwerpers. Zij verrichten materiaalonderzoek, kijken naar nieuwe technieken en toepassingen voor grondstoffen en ontwerpen uniek vormgegeven producten.

MAAK KENNIS MET ONTWERPER SIMONE LARABI

Kun je jezelf als ontwerper kort introduceren? Ik ben interieurarchitect en productontwerper met liefde voor duurzaam en natuurlijk materiaalgebruik. Mijn ontwerpen zijn vaak toegespitst op de (natuurlijke) omgeving van een project, en vertellen dan ook een specifiek maatschappelijk verhaal. Door het (her)gebruik van duurzame en natuurlijke materialen krijgen oude tradities en ambachten nieuwe betekenis.

Welk materiaal ga je onderzoeken voor LMP? Ik ben gekoppeld aan de Lokale Maakplaats in Bad-Nieuweschans. In de Oude Remise, wordt samengewerkt met de coöperatieve vereniging De Graanrepubliek 2.0. De kern van het project de Graanpubliek is diversiteit aan granen terugbrengen die worden gebruikt voor humane consumptie, het open en veelzijdige landschap herstellen en de mensen laten genieten van het Oldambt. De Oude Remise wordt een centrum met een mouterij, brouwerij, bakkerij, pastamakerij, vlokkenmakerij, een winkel en een proeflokaal. Om het duurzame karakter te benadrukken zie ik een mooie kans in het gebruik van het restproduct van deze biologisch granen, namelijk het stro.

Waarom heb je gekozen voor dat materiaal? De landbouw- en visserijsector is nu voornamelijk gericht op de food & feed-markt. Door dit aan te vullen met een product-markt creëren we kansen voor nieuwe verdienmodellen. In de regio wordt nog veel graan verbouwd. Slechts een klein deel (de korrel) van het gewas levert geld op, het grootste gedeelte, namelijk het stro heeft weinig waarde. We gaan kijken naar een opwaardering van dit materiaal.

Juist dit stro heeft een rijke historie in onze provincie, de zilte kleigrond is uitermate geschikt voor het verbouwen van granen. In Bad Nieuweschans staat de oude strokarton fabriek nog vier overeind, echter wordt tegenwoordig oud papier als grondstof gebruikt. Het proces van de grondstof stro naar het product karton nemen we mee als uitgangspunt in ons materiaalexperiment. Vanuit de nieuw verkregen materiaaleigenschappen en behoefte van regionale eindgebruikers kijken we naar een nieuw product.

Hoe vind je het om te werken met het lokale waardeketenmodel van HoD? De lokale Maakplaats is een netwerk waarin verschillende disciplines samenwerken om te komen tot een lokale en duurzame productieketen. Door lokaal circulaire producten te ontwikkelen met Wadden-specifieke grondstoffen, creëren we een duurzame en lokale maakindustrie. Het netwerk rondom deze Maakplaats wordt steeds groter waardoor de producten steeds meer relevantie lijken te krijgen. Scholen denken mee in het proces, sociale werkplaatsen bieden productiemogelijkheden, beleidsmakers zien de relevantie en wij als ontwerpers mogen een bescheiden rol spelen in deze waardevolle keten. Wat hoop je te bereiken? Door een gebruiksproduct te creëren uit een bestaande reststroom te koppelen aan een vraag vanuit de markt, zien we kansen om een goed gegrond product neer te zetten. Door de productie ambachtelijk te houden en kritisch te zijn op het productieproces pogen we een volledig duurzaam product neer te kunnen zetten, dat door lokale handen gemaakt kan worden. Door producten te creëren met een relevantie en herkenning waar een ieder achterstaat, vertellen we samen het verhaal en kunnen we samen trots zijn. Dit uit zich op korte termijn tot hernieuwde waardering voor de omgeving. Op langere termijn zouden we een kleine bijdrage kunnen doen aan de lokale werkgelegenheid.

Welke elementen uit het Waddengebied gebruik je als inspiratie? Het grootschalige open landschap is wonderschoon, met markante kwelderwallen, statige akkerbouwbedrijven, vruchtbare kleigrond, weidse uitzichten en slingerende maren. Qua geografie is het een groot spektakel van lijnen, structuren en patronen, in een open landschap. Met de herkenbare gewassen, regionale grondstoffen en de oude ambachten. Het gebied biedt daarom letterlijk (en figuurlijk) ruimte voor inspiratie. Deze visuele patronen zullen een rol gaan spelen in het ontwerp.

fotografie: Studio Stedum

[kevindurkiin]

Your EDM Premiere: Mountain Bird – Hiding Under Water (Official Video)

Showing off the official video to his latest single today is Sweden’s talented Mountain Bird. With his forthcoming EP DearBrainLetMeSleep coming at the start of next year, the artist presents the visuals to ‘Hiding Underwater,’ which was released via Nettwerk Records. 

The track and concept came straight from the heart, and stirs up rave-esque beats alongside haunting lyrics about heartbreak and overcoming moments of deep sadness. Explaining ‘Hiding Underwater,’ Mountain Bird (also known as Adam Öhman) says:  “I was in a really dark place when I wrote this. And at that time almost felt like hurting myself or do something worse was a good idea, but I got myself together. I just got so tired of always trying to cope with my brain the first thing in the morning and not just wake up and go you know… It’s like you have to tame a beast every time you’d wanna do something and therefore I wanted to swap my brain with someone. Just anyone.”

The beautiful video was shot in Berlin, where Öhman moved after the break up of a long-term relationship. With direction from Maren Langer, it is centred around the artist in different settings – working its way through a variety of colour schemes and representing his feelings of loneliness and solitude brilliantly.

A raw and incredibly moving offering, hit the link below to check out ‘Hiding Under Water’ from Mountain Bird now.

This article was first published on Your EDM. Source: Your EDM Premiere: Mountain Bird – Hiding Under Water (Official Video)

Your EDM Premiere: Mountain Bird – Hiding Under Water (Official Video) published first on https://soundwizreview.tumblr.com/

[bluebuzzmusic]

Your EDM Premiere: Mountain Bird – Hiding Under Water (Official Video)

Showing off the official video to his latest single today is Sweden’s talented Mountain Bird. With his forthcoming EP DearBrainLetMeSleep coming at the start of next year, the artist presents the visuals to ‘Hiding Underwater,’ which was released via Nettwerk Records. 

The track and concept came straight from the heart, and stirs up rave-esque beats alongside haunting lyrics about heartbreak and overcoming moments of deep sadness. Explaining ‘Hiding Underwater,’ Mountain Bird (also known as Adam Öhman) says:  “I was in a really dark place when I wrote this. And at that time almost felt like hurting myself or do something worse was a good idea, but I got myself together. I just got so tired of always trying to cope with my brain the first thing in the morning and not just wake up and go you know… It’s like you have to tame a beast every time you’d wanna do something and therefore I wanted to swap my brain with someone. Just anyone.”

The beautiful video was shot in Berlin, where Öhman moved after the break up of a long-term relationship. With direction from Maren Langer, it is centred around the artist in different settings – working its way through a variety of colour schemes and representing his feelings of loneliness and solitude brilliantly.

A raw and incredibly moving offering, hit the link below to check out ‘Hiding Under Water’ from Mountain Bird now.

This article was first published on Your EDM. Source: Your EDM Premiere: Mountain Bird – Hiding Under Water (Official Video)

source https://www.youredm.com/2019/08/30/your-edm-premiere-mountain-bird-hiding-under-water-official-video/

[toneelcocktail]

Strindberg en Dal: overvloed aan verhoudingen

Vrijdagavond 14 december ging ik naar de toneelvoorstelling ‘Strindberg en Dal’ van toneelgroep De Gemeenschap in Cultura. Het was als het ware een stuk in een stuk. In de voorstelling draaide het om de fictieve toneelgroep &Co, die repeteerde voor het debuut van toneelstuk ‘Dal in de Mist’ van auteur August Strindberg.

Als bezoeker volgde je dus twee verschillende verhaallijnen: het repetitieproces van de fictieve toneelgroep en het verhaal van Dal in de Mist, het stuk waarvoor gerepeteerd werd.

Wat ‘Strindberg en Dal’ zo interessant maakte, was de focus op de vele (machts)verhoudingen, die zich tussen de spelers ontwikkelden: man-vrouw, collega’s (spelers), regisseur-speler, regisseur-assistent, moeder-dochter, geliefden en zelfs tussen jezelf en de rol die je als acteur aan moet nemen.

De spelers startten de voorstelling in de rol van de karakters die zij vertolken voor ‘Dal in de Mist’. Soldaat Vlado (Barnaby) keek recht in het publiek, terwijl hij moeder Ira (Monique) en dochter Maren (Henke) toesprak: “Ik ben ontzettend dankbaar dat jullie mij onderdak bieden.”

Beide dames bleken later in het stuk alles over te hebben voor een beetje aandacht van de stoere luitenant. Wanneer moeder Ira alleen was met Vlado, gooide ze het liefst haar hele levensverhaal eruit. Dan vertelde ze hem over alle pijnlijke momenten die ze meemaakte door het gedrag van haar ex-man. “Vlado reageert telkens zó begripvol,” zwijmelde Ira.

Wat ze niet wist, was dat de soldaat haar dochter ’s nachts regelmatig gezelschap hield. (Intiem) contact met mannen, en al helemaal met Vlado, was strikt verboden voor Maren. In eerste instantie kwam ze ook te bang en verlegen over om zich anders te gedragen dan haar moeder wilde. Toen uiteindelijk al een lange tijd meer bleek te spelen tussen Maren en Vlado, sprong de jaloerse Ira bijna uit haar vel. “Ik houd van hem, mama. Vlado wil mij de wereld laten zien.” De woordenstrijd tussen moeder en dochter liep hoog op. De zogenaamd ‘dappere’ soldaat voelde zich (alweer) caught in a crossfire, kon het blijkbaar niet handelen en nam de benen.

Moeder en dochter bleven allebei achter met lege handen en een gebroken hart. Ira opnieuw en Maren had haar lesje geleerd: wanneer mannen het te heet onder hun voeten krijgen, gaan ze er vandoor. Of was dat niet de boodschap die Dal in de Mist moest overbrengen? Moest het publiek met name meeleven met de zielige Vlado, die zich van geen kwaad bewust was en door de mentale verwerking van zijn zware missies alleen maar op zoek was naar een tikkeltje intimiteit, in welke vorm en met wie dan ook?

Al acteerden de spelers bijna de longen uit hun lijf, regisseur Dic hield zijn ontevredenheid niet in. “Kijk, voor een tv-serie was jullie spel misschien nog wel aardig, maar dit is toneel!” De theatermaker wilde naar eigen zeggen ‘in zijn buik geschopt worden’: dat het pijn doet, maar dat hij tenminste het gevoel kreeg dat hij leeft. Regieassistent Tessa knikte instemmend mee.

De ervaren Monique (Ira) begreep daar niets van. Ze gaf al haar energie en perste bevend alle emotionele scènes uit haar lijf. De jonge Henke (Maren), die alles wilde doen om beter en bekender te worden, maakte zich vooral druk om Dic’s harde kritiek. Nietsvermoedend stemde ze er dan ook direct mee in om na het repetitieproces met de groep, nog even alleen met de regisseur achter te blijven voor een privélesje. “Jij wil dit ook, Henke,” fluisterde Dic, terwijl hij steeds verder naar haar toe leunde. Aan de houding van Henke af te lezen, was dit juist totaal niet wat ze wilde. Toch? Het licht ging uit. Wat is er gebeurd? Was dit oprechte behulpzaamheid van de theatermaker of ging hij te ver en was dit een typisch gevalletje ‘#metoo’?

Beginnend actrice Henke was niet de enige speler die regisseur Dic in een ongemakkelijke positie duwde. Hij liet regelmatig en zonder subtiliteit merken dat hij Barnaby niet ‘mannelijk’ genoeg vond om zijn rol als Vlado met overtuiging neer te zetten. Deze emotionele marteling werd de homoseksuele acteur te veel. Barnaby brak en Henke probeerde hem gerust te stellen. Ze wilde vaker met hem oefenen, maar toen Monique hier achter kwam, voelde de oudere actrice zich buitengesloten en zette de aanval in.

Op het moment dat al deze gevoeligheden de bom bijna deden barsten op het toneel, sprong – de eerst nog zo onzichtbare – regieassistent Tessa spontaan in de spotlights om haar punt te maken. Waarom zag Dic niet wat ze allemaal voor hem deed? Waarom luisterde hij niet naar haar waardevolle opmerkingen? Tessa kon haar frustraties niet langer bedwingen en brandde haar baas met een bijtende speech helemaal de grond in. Inmiddels wist de regieassistent namelijk precies hoe het zat: Dic gebruikte zijn zogezegd ‘rauwe’ manier van regisseren als dekmantel voor zijn agressiviteit en seksuele drift. Elke speler deelde waarschijnlijk in gedachte Tessa’s mening, maar zij was degene die het daadwerkelijk durfde uit te spreken.

Was het terecht dat Tessa op zo’n heftige manier het achterste van haar tong liet zien? Of was dat niet respectvol en had ze als een mak lammetje in de oncomfortabele schaduw van de regisseur moeten blijven? In alle situaties die tijdens de voorstelling plaatsvonden, werd het publiek vrij genoeg gelaten om een eigen betekenis aan de (machts)verhoudingen te kunnen geven. Doordat je de gedragsmotieven van de spelers op verschillende manieren kon interpreteren, kon je oprecht vanuit je eigen gevoel beslissen ‘aan welke kant’ je stond: die van de ene speler of de andere, die van de regisseur of de assistent, die van de man of van de vrouw. Waar ga jij eigenlijk eerder van uit: het positieve of het negatieve in de mens?

[oogumboogum-music]

Music, Sound Mix & Voiceover Recording: Ella & Florian Zwietnig 

TO A PLACE | Video for Etihad Airways & Visit Abu Dhabi

The video is telling the story of Abu Dhabi’s twisted balance between traditional and modern values. The story of young arab women, who are longing for a bright and boundless future.

CONCEPT & DIRECTION

Maren Langer

CAMERA

Constanze Schmitt

COLOR

Delfina Mayer

CASTING

Ivor Gracias

MUSIC

UMA

SOUND MIX

ELLA ZWIETNIG

EDIT

Maren Langer

TALENTS

Noor & Sahitya

VOICE

Aprille Asfoura

[evalamanca-blog]

Empieza la avontura!

Zo, toch maar even besloten een bescheiden blogje bij te houden, voor wie geïnteresseerd is ☺

De lesweek zit er intussen op, ik ben hier reeds 10 dagen. En ergens voelt het nog steeds gewoon als een vakantie waarvan ik binnenkort thuis kom. Maar I don’t mind om nog hier nog langer te blijven. Wat een prachtige, toffe stad is Salamanca! 

Reeds toen mijn ouders er nog waren, en we de stad voor de eerste keer binnenreden, waren we verbrouwereerd door de schoonheid van deze plaats. Dag bij dag ontdekten we nieuwe gebouwen, maar uiteraard ken ik ze intussen wel al een beetje, want Salamanca is niet veel groter dan Gent; het historisch centrum mogelijks zelfs wat kleiner. 

Salamanca is een stad waar alles draait rond de studenten. De stad is beginnen groeien door de komst van de universiteiten, en in de hele historiek van de stad zijn dus veel elementen universiteit-gerelateerd. Niet alleen de historiek, maar ook vandaag de dag is dit een absolute studentenstad, met studenten van over de hele wereld. Aan plaatsen om uit te gaan ontbreekt het dan ook niet, en alle plaatsen zijn hier op wandelafstand! 😀

De tweede avond dat ik hier was, werd ik door mijn kotgenoot (Sergio) uitgenodigd om mee te gaan naar een botellon (kotfeest) bij onze onderburen. Daar leerde ik Paul en César kennen, waarmee ik de dagen erna veel optrok. Zij vertrekken echter reeds 15 februari - Paul gaat zijn vader in Peru bezoeken voor 2 maanden, maar komt daarna terug, en César gaat definitief terug naar Mexico. Ik moest dus wel verder op zoek naar vriendjes waarmee ik het hele semester zal kunnen spenderen, terwijl ik met hen deze twee weken nog zoveel mogelijk leuke dingen doe! 

Met een klein hartje ging ik daarom naar een rondleiding door de stad (ik kende de stad al wat, maar goed, op zoek naar vrienden, dit voelde soooo silly), waar mijn buddy Raquel (via buddy-program) ook was. Achteraf gingen we iets drinken met de groep, en daar leerde ik Maria en Alice kennen. Twee italiaanse meisjes, die Raquel ook kenden via het buddy-program. Twee toppers van meisjes, met wie ik de laatste dagen ben uitgeweest en gaan drinken, en waarmee we plannen beginnen te maken om enkele reisjes samen te maken :)

Vooral op schools vlak was het afzien. Enkele proffen waren niet zo enthousiast dat we er waren, en lieten ons dit duidelijk merken: “t is niet omdat ge erasmusstudent zijt, da ge moet denken dat alles makkelijker gaat zijn”, “zie maar da ge naar al mijn lessen komt”, en zelfs een prof die ons voor de klas uitlachte toen we te laat waren - ja, die lokalen en uren veranderen hier zonder dat wij er weet van hebben ... - met opmerkingen als “jullie komen van Mars zeker”. Maar ik sla er mij door, samen met Maren (een studente van België die ook aan mijn universiteit psychologie studeert). 

Zo weten jullie een klein beetje wat ik hier allemaal meemaak (hoewel het moeilijk te beschrijven is), hebben jullie even alle namen ook op een rijtje, en krijgen jullie hopelijk zin om deze stad ooit (nu, of later) zelf te bezoeken, want het is de moeite (aanbeveling: 3 dagen, mijn ouders waren een 5 dagen en da’s al vrij lang ☺)

[betoverheks]

Maria roept me, niks te maren. Staan op toren, spelevaren.... Oude dromen in nieuwe vaten. Heks krijgt het soms wel te kwaad met altijd alleen in thuisisolatie. Waar blijft die leuke man uit die droom? Die speelse reisgenoot? Met zijn basketbal? Heb ik soms wat gemist? Vragen, vragen..... Heks laat zich niet langer plagen. Ze neemt het leven zoals het komt.

Maria roept me, niks te maren. Staan op toren, spelevaren…. Oude dromen in nieuwe vaten. Heks krijgt het soms wel te kwaad met altijd alleen in thuisisolatie. Waar blijft die leuke man uit die droom? Die speelse reisgenoot? Met zijn basketbal? Heb ik soms wat gemist? Vragen, vragen….. Heks laat zich niet langer plagen. Ze neemt het leven zoals het komt.

©Toverheks.com

Slapen is niet mijn hobby. Ik doe het vaak en met overgave, maar even zo vaak lig ik wakker of spook ik urenlang door het huis. Loop nog een rondje met mijn hondje in het holst van de nacht. Kijk met een half oog naar oude opnames van ‘Allo. Allo.’ In de hoop, dat ik in slaap sukkel.

Heks houdt van de nacht. Ze is een echte nachtuil. Mijn afkeer van slapen komt door het compleet…

[iheartmoosiq]

Swedish electronic producer Mountain Bird shared a music video recently for his latest single, Hiding Under Water, a glorious and triumphant stream of the artist’s gripping and dramatic music. Hiding Under Water is the second installment from upcoming EP DearBrainLetMeSleep. It’s a powerfully melancholic, cinematic sprawling rave-tinged anthem with deceptively dark lyrics and a potently rushing current. Its visceral pulse and meditative vocals evoke Until The Ribbon Breaks and SOHN, melded with Moby’s electronic breadth and scope. The single was written after Mountain Bird, aka Adam Öhman, moved to Berlin and was struggling to settle there after his breakup with a longtime girlfriend. As such, the music video for the song was also filmed in Berlin. Directed by Maren Langer, it sees Adam in solitude across a combination of four different storylines in the city. Listen to Mountain Bird on Spotify, here.

[mademoiselle-saphir]

Ich bin so unentschlossen wie das Fähnchen im Wind

11. Mai 2017

In der Casa Austria ist noch alles ruhig, als mein Wecker klingelt, es ist sechs Uhr. Und nichts, wirklich gar nichts rührt sich. Also von mir abgesehen. Ich bleibe noch fünf Minuten liegen, bevor ich mich aufraffen kann, mich anzuziehen. Und immer noch keine Bewegung im Zimmer. Naja, was solls, da hab ich im Bad wenigstens meine Ruhe. Nicht, dass es mich stören würde, aber ich muss in den ersten zehn Minuten des Morgens keine Gespräche führen. Und höflich sein, ach nee. Nicht am frühen Morgen. Ich sammel noch schnell meine Frühstückskarte ein und gehe dann auf, auf, zum Frühstück. Dort setze ich mich zu Debra und ihrer Freundin, Yvonne. Die beiden sind schon fast fertig, freuen sich aber trotzdem mich zu sehen. Wie nett. Als die beiden aufstehen, bekomme ich neue Mitesser. Vera und Lea sind auch aus Deutschland und dann sind auch noch die drei Briten da, mit denen ich auch fast jeden Tag in der gleichen Herberge lande. Zum Glück sind wir alle nicht sooo gesprächig. Übrigens, Beau meinte, dass sie früher essen wollen, weil uns ein langer Tag bis nach Logroño bevor steht. Haha. Der kommt erst, als ich gerade aufstehen will. Na gut. Dann halt nicht. Die Zeit nutze ich, um meinen Rucksack zu packen und meine Zehen zu tapen. Das hilft wirklich gut gegen die Blasen an den großen Zehen. Über meine Druckstelle am kleinen Zeh packe ich ein Blasenpflaster, was mich schon wieder ein bisschen nervt. Die Dinger kleben überall, besonders an der Stelle, die auf der Blase aufliegt. Und au, tut das weh, wenn du das Pflaster aus welchen Gründen auch immer abmachen musst. Irgend so ein Typ kommt ins Zimmer rein, sieht mich und packt an seinem Rucksack. Plötzlich, ohne Vorwarnung, zieht der seine Hose runter. Wäre ja alles cool, wenn er wenigstens Unterhose tragen würde. Ich bin mir nicht sicher, ob ihm bewusst ist, dass er mir seinen nackten Hintern mehr oder weniger ins Gesicht hält. Obwohl, eher weniger. Es sind immerhin noch zwei Doppelstockbetten zwischen uns. Muss ich trotzdem nicht haben. Mein Rucksack ist gepackt, Zähne sind geputzt, also mache ich mich auf. Auf der Treppe kommt mir Beau entgegen und meint, dass wir uns auf dem Weg sehen werden. Daran zweifel ich nicht. Bei meinem Schneckentempo… Der Weg geht gut los, es ist nicht so warm und ich komme gut voran. Ein bisschen stört es mich schon, dass es schon wieder kurz vor acht ist, als ich endlich los laufe. Ich bin so an das frühe Aufstehen gewöhnt, dass ich es irritierend finde, so spät anzufangen. Aber ich will mich nicht beschweren. Wenigstens bin ich überhaupt unterwegs. Gestern hatte ich noch überlegt, mit dem Bus nach Logroño zu fahren und dann einen Tag Pause einzulegen. Aber Beau und Maja haben mir das ausgeredet. Also muss ich wohl durch. Wenn es mich rappelt, kann ich ja immer noch irgendwo eine Bushaltestelle suchen. Hatte Beau nicht gesagt, dass wir uns auf dem Weg sehen? Jup, er überholt mich in der ersten halben Stunde. Ich treffe auch den Südafrikaner, den ich mit seiner Frau, seitdem ich mit Carola und Christa unterwegs war, auch jeden Tag sehe. Meine Knie tun weh und mein Fußgelenk macht auch nicht das, was es soll. Besonders meine Achillessehne zieht tierisch. Also mache ich Pause, kurz vor Sansol. Es gibt ein kleines Café und ich bezahle 3€ für einen frisch gepressten O-Saft. Mal wieder Zeit, um über die Preise zu schimpfen. Ich nehme mir vor, in Torres del Rio einen Bus zu nehmen. Und dann laufe ich doch weiter. Auf halben Weg Richtung Viana werde ich auch noch von Maja, Manuel und Francesco überholt. Aber da ich gerade dabei bin, meine Hose zu kürzen und mich gegen Sonnenbrand zu wappnen, stört es mich herzlich wenig. Die Strecke ist wieder verdammt steil, sowohl bergauf als auch bergab. Ich mache langsam und auch Maren überholt mich. An einer kleinen Kirche mache ich nochmal Pause. Ich bin schon wieder so frustriert und alles tut weh und ich will eigentlich nur noch, dass es vorbei ist. Als ich aufstehe, merke ich, dass der Schmerz nachgelassen hat. Es geht also weiter. Ich komme an einem kleinen Platz vorbei, an dem Pilger Bilder und kleine Nachrichten an Pyramiden aus Stein gehängt haben. Ich schaue nur von weiten, es erscheint mir wie ein Eingriff in ihre Privatsphäre, wenn ich lesen würde. Ich ringe immer noch mit mir. Soll ich bis nach Logroño gehen oder in Viana bleiben? Effektiv kann ich auch von Viana aus mit dem Bus nach Logroño fahren. Ein Blick in den Reiseführer verrät etwas interessantes. Zwischen Viana und Logroño steht die alte Frau, die Stempel verteilt. Und die will ich nicht verpassen. Also entscheide ich spontan wie es mir in Viana geht. Und vor allem, was die Zeit sagt. Sollte es bis Logroño gehen, ziehe ich durch. Wenn nicht, dann halt nicht. Drei Kilometer vor Viana höre ich plötzlich Musik. Ich bin mir nicht sicher, ob die wirklich da ist, oder ob mein Kreislauf zusammen bricht und ich Halluzinationen bekomme. Aber nein, keine Halluzinationen. Da sitzt tatsächlich ein älteres Pärchen mit Gitarre und Verstärker. Sie spielen spanische Lieder und auch “Let it be” und “Halleluja”. Ich setze mich also dazu und mache eine kleine Pause. So zum Musik genießen. Und natürlich gebe ich auch etwas Geld. Die beiden Australier aus der Casa Austria laufen an mir vorbei, aber halten nicht an. Macht nichts, auf der Hälfte den Berg hoch überhole ich sie doch. Und jetzt bin ich doch motiviert. Drei Kilometer, das sollte drin sein. Und wie erwartet, ich kann Viana schon von weitem sehen. Es fängt an, ein bisschen zu tropfen und ich überlege, ob ich meine Regenjacke auspacke… Aber es hört dann schnell wieder auf und ich lasse es sein. Meine Entscheidung fällt, als ich Viana rein laufe. Hier bleibe ich. Die erste Herberge, die ich sehe, ist meine. Hinter mir kommen die drei Briten aus Los Arcos. Ich bekomme das obere Bett in einem Gemeinschaftsschlafsaal. Unter mir ist eine andere Deutsche. Neben mir Kanadier und Amerikaner. Nachdem ich duschen war, lege ich mich erstmal hin und telefoniere fast eine Stunde mit Mama und Lucas. Danach gehe ich meinen Reiseführer durch und stelle fest, wenn mein Plan so klappt, wie ich es mir vorstelle, dann könnte ich am 8.6. in Santiago sein. Aber ob das so wird… Beim Abendessen treffe ich wieder auf Lea und Vera, die mir Alex vorstellen. Die ist aus Amerika und liebt Schnecken. Es ist zuckersüß. Wir bleiben noch eine Weile länger sitzen und quatschen. Eigentlich wollten wir nochmal in die Stadt, aber es fängt an zu gewittern und das muss dann doch nicht sein. Jetzt ist gleich Nachtruhe und ich muss fertig werden. Morgen mach ich einen Gammeltag. Ich laufe die zehn Kilometer nach Logroño und mache mir einen netten Nachmittag. Ich wollte sowieso nochmal nach einem Kleid gucken. Bei den Temperaturen…

[kevindurkiin]

Your EDM Premiere: Mountain Bird – Hiding Under Water (Official Video)

Showing off the official video to his latest single today is Sweden’s talented Mountain Bird. With his forthcoming EP DearBrainLetMeSleep coming at the start of next year, the artist presents the visuals to ‘Hiding Underwater,’ which was released via Nettwerk Records. 

The track and concept came straight from the heart, and stirs up rave-esque beats alongside haunting lyrics about heartbreak and overcoming moments of deep sadness. Explaining ‘Hiding Underwater,’ Mountain Bird (also known as Adam Öhman) says:  “I was in a really dark place when I wrote this. And at that time almost felt like hurting myself or do something worse was a good idea, but I got myself together. I just got so tired of always trying to cope with my brain the first thing in the morning and not just wake up and go you know… It’s like you have to tame a beast every time you’d wanna do something and therefore I wanted to swap my brain with someone. Just anyone.”

The beautiful video was shot in Berlin, where Öhman moved after the break up of a long-term relationship. With direction from Maren Langer, it is centred around the artist in different settings – working its way through a variety of colour schemes and representing his feelings of loneliness and solitude brilliantly.

A raw and incredibly moving offering, hit the link below to check out ‘Hiding Under Water’ from Mountain Bird now.

This article was first published on Your EDM. Source: Your EDM Premiere: Mountain Bird – Hiding Under Water (Official Video)

Your EDM Premiere: Mountain Bird – Hiding Under Water (Official Video) published first on https://soundwizreview.tumblr.com/

[oogumboogum-music]

JUST FLOATING 

Direction, Camera & Edit: Maren Langer Music: Ella Zwietnig Color: Delfina Mayer Styling: Julie de Silva Hair/Makeup: Rima Dudziak Talents: Tara Lily & Emi Rus Voice: Danielle Dorchester