#Morgen vanaf 8 uur

[fransopdefiets]

2-8 Hammerfest-2

Gisterenmiddag waren we behoorlijk uitgeteld, maar ook heel tevreden met de afgelopen twee weken. We hebben toch maar elf dagen achter elkaar gefietst en in 62 uur fietsen samen 775 kilometers afgelegd. We hebben alle weertypen voorbij zien komen (behalve sneeuw en hagel dan, al hebben we de sneeuw wel zien liggen), we zijn verbrand in de zon en natgeregend in kou, hadden soms de wind mee, soms tegen, maar altijd wind. Het was een superstrak schema, maar we hebben het gewoon gedaan. Om dat te vieren aten we bij een echte Chinees gisterenavond waar goed en gepeperd gekookt werd.

‘s Morgens breng ik Mayke met de bus naar het vliegveld van Hammerfest. Gelukkig namen we niet mijn fiets, want het vliegveld ligt helemaal bovenop een heuvel. We zijn lekker vroeg en dat betaalt zich uit, want vanwege de verwachte mist, kan ze met een eerdere vlucht mee. Terug naar het centrum neem ik de bus de verkeerde kant op, stap de volgende halte uit, loop naar de overkant van de straat en stap tien minuten later weer in dezelfde bus, tot vermaak van de chauffeur. Afscheid nemen hakt erin, zoveel is duidelijk.

Een dagje Hammerfest alleen is trouwens prima te doen, ik beklim de heuvel achter de stad over de sikk-sakk veien, een oud geitepaadje, bekijk de hypermoderne kerk, drink koffie in een Indiaas koffiehuis en bezoek het lokale museum. Dat laatste is gewijd aan twee onderwerpen. De bewoningsgeschiedenis van het gebied sinds de prehistorie en aan de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende wederopbouw. In 1944 besloten de Duitsers om de noordelijkste provincies totaal te verwoesten in de hoop zo de Russen af te remmen. Van een stad als Hammerfest bleef alleen het stratenplan over, verder helemaal niets. De bevolking werd geëvacueerd, al waren er ook mensen die zich op de fjell of naburige eilanden verstopten, omdat ze dachten dat de Duitse overgave eerder een kwestie van weken dan van maanden was. Die hadden daar nog een pittige winter voor de boeg voordat Noorwegen bevrijd was.

Wat ik daar ook leer, is dat Noorwegen twee inheemse volken kent. De Sami (Lappen) die trekken met hun kuddes rendieren en de Kven, die zich achterin de fjorden bezig hielden met landbouw. Jagers/verzamelaars en sedentaire landbouwers dus. In de 20e eeuw is veel energie gestoken in de gedwongen assimilatie van beide groepen.

Verder maak ik een plannetje voor de terugreis aan de hand van de dienstregeling van de Hurtigruten. Ik ga in etappes fietsend en met de boot naar Trondheim of naar Bergen en neem vanaf een van de twee de trein naar Oslo. Als ik daar ben, zie ik wel weer verder. Dat zal ook een beetje afhangen van welke datum het dan is en hoeveel zin ik dan nog heb in fietsen.

[regioonlineofficial]

Gemeente Goeree-Overflakkee bedankt haar mantelzorgers graag met het mantelzorgcompliment. Heeft u een behulpzame, vriendelijke en onmisbare mantelzorger? Vraag dan het mantelzorgcompliment aan. Aanvragen kan vanaf 15 september tot en met 31 oktober. Gemeente Goeree-Overflakkee waardeert haar mantelzorgers en wil met het mantelzorgcompliment iedereen die mantelzorg biedt aan een inwoner van de gemeente bedanken voor hun inzet. Het mantelzorgcompliment is aan te vragen van zondag 15 september tot en met donderdag 31 oktober 2024. Dat kan op de website www.goeree-overflakkee.nl/mantelzorgcompliment. Belangrijk is dat de inwoner die mantelzorg ontvangt het aanvraagformulier invult. Ook is het noodzakelijk dat de mantelzorger voor wie het compliment is staat ingeschreven als mantelzorger bij Stichting ZIJN. Ook jonge mantelzorgers (onder de 18) kunnen een mantelzorgcompliment ontvangen. Zorg vanuit de eigen omgeving Een mantelzorger is iemand die zorgt voor iemand in zijn of haar omgeving, bijvoorbeeld een familielid, vriend of buur. Dat gebeurt vrijwillig en onbetaald. Om een mantelzorgcompliment te krijgen is het nodig dat de mantelzorger langer dan 3 maanden voor de zorgvrager zorgt én minimaal 8 uur per week. Alle voorwaarden zijn op de website te vinden. Het mantelzorgcompliment is een geldbedrag van € 200,00. Dat stort de gemeente rechtstreeks op de bankrekening van de mantelzorger. De ontvanger kan dan zelf bepalen wat hij of zij doet met dit extraatje. De gemeente hoopt dat mensen vooral ook het geld bij één van onze mooie lokale ondernemers uitgeven. Beeld: gemeente Goeree-Overflakkee Mantelzorgondersteuning Goeree-Overflakkee Op Goeree-Overflakkee zijn er verschillende initiatieven voor de ondersteuning van mantelzorgers. Het is belangrijk dat mantelzorgers niet alleen zorgen voor een ander, maar ook goed zorgen voor zichzelf. Die balans kan lastig zijn. De welzijnscoaches van Stichting ZIJN kunnen meedenken en weten de weg naar bijvoorbeeld respijtzorg, als bijvoorbeeld de (mantel)zorg tijdelijk even overgenomen moet worden. Inschrijven kan via https://zijngo.nl/inschrijven-als-mantelzorger/ of door te bellen naar 0187 - 48 33 66, optie 2. De welzijnscoaches kunnen ook helpen bij het invullen van het aanvraagformulier voor het mantelzorgcompliment. Daarnaast is er De Goede Nieuwe Tijd. Deze bewustwordingscampagne wil, naast inwoners en professionals, mantelzorgers stimuleren om na te denken over de dag van morgen. Op www.degoedenieuwetijd.nl staat een overzicht van lokale initiatieven, verhalen en ervaringen. Bestel de gratis gesprekskaartjes om op een laagdrempelige manier het gesprek met elkaar te voeren. Vragen? Vragen over het mantelzorgcompliment of lukt het invullen van het aanvraagformulier niet? Neem contact op met het Sociaalcontactpunt van de gemeente Goeree-Overflakkee. Dat kan via telefoonnummer 14 0187, optie 1. Of door een e-mail te sturen naar sociaalcontactpunt@goeree-overflakkee.nl.

[euroadventure]

Garmisch-Partenkirchen - Partenklamm - Bichl

Donderdag 8 augustus

Vandaag zou het slecht weer worden. Iets later vanmorgen dus ik sta redelijk op tijd op. Ik heb gisteravond uitgevonden dat de Partenklamm, een kloof of gorges, hier op loopafstand vandaan ligt. Dat is mooi! Ik heb nu een prima parkeerplaats gevonden en dan hoef ik niet alles weer in te pakken.

Ik loop rond half negen al richting de kloof. De wandeling er naartoe duurt zoiezo al drie kwartier, maar veel dichterbij kon ik toch niet parkeren.

Het is nog rustig en de wandeling is relaxed. Bij de ingang van de kloof koop ik een kaartje en loop deels door gangen langs het kolkende water.

Het is echt mooi! Met soms een kleine waterval 🤩.

Het lijkt ook een beetje op de kloven in Zwitserland en Slovenië vind ik.

Aan het einde van de kloof kan je via twee verschillende wandelroutes terug naar de ingang. Ik loop de route waarbij ik een pauze hou bij de 'Kaiserschmarren hütte'. Voor wie weleens op wintersport is geweest, is de naam van deze hut bekend 'comfortfood' 😉.

Na mijn latte momentje trekt de lucht steeds meer dicht, donkerblauwe luchten kleuren de omgeving.

Ik wandel op mijn gemakje terug en stop nog even bij eiserbrug, de naam zegt het al een ijzeren brug over de kloof heen. Vanaf de brug ook een mooi en ver uitzicht de kloof in.

Uiteindelijk arriveer ik weer bij mijn campertje, wel nadat ik nog een ommetje had gemaakt langs de supermarkt. Ik ben net terug en het begint te spetteren, tien minuten later regent het even keihard om vervolgens in miezer over te gaan. Gelukkig blijven de buien niet zo lang hangen als in Nederland. Rond twee uur, half drie is het al weer droog. Ik besluit om via een bergpad richting het centrum te lopen. Ondanks dat het af en toe begint te druppelen, maar dit niet echt doorzet, loop ik rustig naar het oude gedeelte van de stad. Het is verrassend mooi met alle gekleurde gevels.

Het valt me wel op dat het er heel erg rustig is, nagenoeg niemand op een terrasje te vinden. Toch heel anders dan bij ons.

Het is rond half vijf wanneer ik terug ben en een uurtje later kook ik lekker buiten. Moet wel kunnen vind ik 😊.

Wanneer ik even naar de wc wil bij het zwembad krijg ik mijn auto niet op slot. Ik was de sleutel vergeten uit het slot te halen en nu heeft de auto een paar uur 'aan gestaan' en is mijn accu leeg. Verdorie, wat nu?

Ik spreek een paar mensen aan en een Deense man wilt helpen, maar heeft geen startkabels (ik ook niet...). Gelukkig een Spanjaard is behulpzaam en rijdt zijn camper voor mijn auto. Samen met de Deense meneer laden ze mijn accu weer op. Alleen moet ik nu volgens hen er wel even mee gaan rijden. Ik Google en lees dat ik tenminste een half uur tot drie kwartier moet rijden en lees dat de snelweg mee pakken het beste is.

Ik wilde op deze plaats blijven staan, maar morgen wil ik toch richting de Achensee op anderhalf uur rijden vanaf hier, dat ik net zo goed nu maar alvast een stuk kan rijden. Uiteindelijk vind ik in Bichl een mooi plekje. Mijn campertje heeft het goed volgehouden. Nu hopen dat het morgen ook nog werkt!

Ik had eind van de middag een bed geboekt in een hut in het Rofan gebergte bij de Achensee. Ik dacht dat ik alles had geregeld, maar blijkbaar had ik binnen twee uur na mijn boeking een bevestiging moeten geven. De mail was bij mijn ongewenste mail gekomen en ik was natuurlijk druk met mijn accu. Ik heb dat over het hoofd gezien en nu zou mijn reservering gecanceld zijn 🙈... ik stuur een mail en na een paar keer bellen krijg ik eindelijk iemand te pakken. Het blijkt morgenavond vol te zitten, maar hij regelt toch nog wat voor mij in een 'lager'. Met vijf man op een rij. Nou ja, doe maar, ik wil gewoon lekker wandelen!

Nog op muggenjacht in mijn campertje, maar om half elf ben ik zo moe en gaat het licht eindelijk uit.. 

[magheteenonsjeminderzijn]

Ik moest vandaag al om 8.45 uur bij de nagelstyliste zijn dus dat was geen uitslapen vandaag. Precies om 8.45 stond ik bij Suzanne voor de deur.

Na 1,5 uur ging ik weer naar huis met vrolijke neon nagels met een glitter randje, onder het mom doe eens gek 😜 Terwijl ik bij Suzanne zat ook mijn yoghurt gedronken.

Meteen doorgereden naar het Amstelplein en bij Stronkhorst verschillende vlees spiesjes gehaald voor de bbq vanavond. Er was ook markt en er stond een Griekse traiteur, dus daar wat smeerseltjes gehaald.

Bij thuiskomst 2 bestellingen in orde gemaakt, de wc beneden schoongemaakt en daarna naar AH voor de rest van de boodschappen. Bij thuiskomst een kiwi gegeten.

Daarna een beetje aan het wachten tot mijn manager Nienke zou bellen. Dat is uiteindelijk pas rond half 2 geworden, nadat ik mijn 3 crackers met Philadelphia op had.

Maandag heeft ze mij nog ziekgemeld en dinsdag een vrije dag genomen en as vrijdag ga ik weer beginnen. Ik werk dan vanuit huis en ook volgende week werk ik nog vanuit huis, dus dat is wel fijn. Vanaf 5/8 ga ik weer naar kantoor. Ik mag toch aannemen dat dan als het blauw wel is weggetrokken, de wondjes en korstjes dicht en weg zijn en dat ik mij gewoon kan opmaken en mijn lenzen in kan doen.

Ik had het telefoongesprek buiten in de tuin en toen ik binnenkwam en druk mijn verhaal ging vertellen aan Marcel, bleek dat mam al was gearriveerd.

Die is met de regiotaxi gekomen en we gaan even naar Blok en Van Uffelen om iets in de uitverkoop te scoren voor op haar grijze broek en ze wilt nog een zwarte broek. We beginnen bij Blok. Als mam bij Blok naar binnen loopt zegt ze mijn broek is co nat. Oh ja mam, even vergeten mijn waterfles heeft gelekt op de stoel. Sorry! Beide winkels uiteindelijk niet geslaagd, dus toen heeft ze maar bij Sparnaaij in Aalsmeer gouden oorstekers met parels gekocht 😅

Weer huiswaarts mam in een stoel in de tuin neergezet met een paar bladen, een drankje en groente chips, terwijl ik bezig ging met de voorbereidingen voor de bbq. Rond 17 uur arriveerde ook Linda.

Marcel stopte ook met werken en heeft lekker vlees voor ons gegrild. De eerste keer voor dit jaar dat we hebben gebarbecued. Ik heb alleen wat vlees met Griekse salade gegeten. Geen brood, geen sausje en al helemaal niet het toetje (fruit van de gril met rum en suiker met een bolletje slagroomijs). Ik had als toetje een kopje cappuccino.

Linda heeft nog even een jesmonite ijsje gemaakt voor een bestelling, terwijl mam nog even lekker onkruid ging plukken. Rond 20 uur heeft Linda oma meegenomen en gingen ze alletwee huiswaarts.

Mam belde halfuur later: ik ben mijn portemonnee kwijt. Maar die bleek gelukkig nog bij ons op de bank te liggen. Morgen voor ik naar NF ga maar even snel afgeven.

We kregen van Nancy een tweetal quotes binnen voor autoverhuur in Canada. We hebben even met ze gebeld en zij gaan nog even verder zoeken voor ons en wij gaan eens kijken wat we willen doen wanneer we daar zijn.

Daarna is Marcel de jacuzzi ingegaan. Ik durf nog niet met mijn ogen. Ik wacht nog wel een weekje. Als ik mijn lenzen weer in heb en met littekencreme mag beginnen, kan ik ook wel weer de jacuzzi in.

Het is 23 uur en ik ben het eigenlijk wel zat dus ik duik lekker mijn mandje in.

[rotterdamvanalles]

Deelnemers aan de vierdaagse lopen in Diergaarde Blijdorp, augustus 1966. Op de achtergrond de Rivièrahal met de uitkijktoren.

De jaarlijkse Jeugdvierdaagse Rotterdam wordt op 2, 3, 4 en 5 augustus gehouden. De subcommissie jeugdvierdaagse van de Raad voor de lichamelijke Opvoeding organiseert deze wandeltocht, welke is bestemd voor kinderen in de leeftijd van 8 tot en met 16 jaar.

De afstanden zijn: voor kinderen van 3 tot en met 10 jaar 10 km per dag en voor kinderen van 11 tot en met 16 jaar 15 km per dag. Er wordt voor beide afstanden iedere morgen om 9 uur gestart vanaf het CVV terrein aan de Groene Kruisweg.

Maandag wordt de Vierdaagse geopend met een Vlaggenparade, die zich 's avonds om 19.30 uur afspeelt. Dinsdag 2 augustus wandelen de deelnemers langs de havens, woensdag 3 augustus trekt men naar Jeugdland en donderdag 4 augustus is er een Natuurspeldag, waarin het Zuiderpark een belangrijke rol speelt en vrijdag 5 augustus een bezoek aan de diergaarde.

Na afloop daarvan worden 's middags de deelnemers met muziek binnengehaald op het CVV-veld.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 25 juli 1966.

Bericht van 2023

[bakkermotorszaandam]

Winterkeuzes II

Vroeger, toen handvatverwarming nog niet op motoren zat, 100pk al heel veel was en we woorden als elektrisch instelbare vering en quickshifter niet eens kenden, tufte ik al alle seizoenen op de motor. Ik had de auto weggedaan en deed alles op mijn Honda CBR. Met een rugzak of zelfs een grote plunjebaal vervoerde ik echt alles. Vroeger, toen er nog bijna elke winter wel een flink pak sneeuw viel, en het goed kon vriezen deed ik gewoon een extra trui, of 2, aan tegen de kou om naar Zaandam te rijden.

Zo ook die ene dag dat het echt hard gevroren had ‘s morgens. Geen idee hoe hard het vroor, de weg was droog dus gewoon de motor uit de schuur rollen en naar kantoor racen. Het eerste half uur via de A9 was het nog wel te doen, er zit dan nog wel wat warmte in je lijf om de kou te overleven. De afslag Beverwijk om de N246 naar Zaandam te pakken lukte ook nog. Vanaf daar rij je flink wat langzamer, wel minder koud doordat je minder rijwind hebt. Maar ook krijgt de uitgeademde lucht meer kans om op de binnenkant van je vizier te komen, vizier open en rustig naar die N246 rijden. Aangekomen op de N246 kan het gas weer open, je mocht daar toen nog 100km/u zonder doorgetrokken streep dus dat gingen we ook halen ook, meestal als gemiddelde…

De vrieskou met de extra rijwind was reden om snel het vizier weer te sluiten…Oeps! Mijn adem tegen de binnenkant van het vizier was daar aangevroren, ik zag niets! Snel het vizier weer open, maar man-o-man je oogbollen bevroren gewoon van die kou! Bij de eerstvolgende mogelijkheid motor langs de kant, handschoen uit en met je toch al bevroren vingers het ijs van het vizier proberen weg te krabben. Zo goed als het ging handschoen weer aan en rijden, binnen no-time besloeg het vizier weer en vroor ook meteen weer aan. Wat een drama!!

Met half open vizier en half bevroren ogen toch doorgereden om aan het einde van de Hoofdtocht op de gevel bij Op den Velde de thermometer een dikke -13°C te zien aan te geven. Gelukkig was ik er toen bijna en had 8 werkuren de tijd om weer te ontdooien. Dat was het moment om met mezelf af te spreken dat bij zulke temperaturen motorrijden ophoudt.

[offtoljubljana]

127. *in Animalese* Nintendo

3/07/2020

Gisteren kregen we bericht dat Kroatië naar de gele lijst is verplaatst, dus zondag gaan we niet naar Kroatië. Kroatië, Frankrijk en Tsjechië zijn niet meer veilig volgens Sloveense standaarden. Het goede nieuws is dat Nederland en België naar de groene lijst zijn verplaatst.

Maar ja. Corona.

Ik volg het nieuws niet elke dag, maar in het bericht dat Cristina stuurde, bleek dat er eergisteren 21 nieuwe besmetting waren. Dat is het één na hoogste tot nu toe. Het hoogste was 36 ergens midden april. De meeste nieuwe besmettingen zijn blijkbaar jongeren tussen de 15 - 30. Dit verbaasd me niets, aangezien iedereen meteen gaat clubben. De dag dat Shooters weer open ging, was het hele centrum bomvol. 

Alhoewel, volwassenen zijn de mensen die het minst de maskers goed dragen. Ze doen het of alleen over hun mond, of ze doen hun maskers gewoon af als ze langs bewaking enz. zijn gelopen. Wow. 

Een plek 30 km vanaf Ljubljana genaamd Moravče gaat ook weer in lockdown. Er is dus geen landelijke lockdown. Er wordt al vaker gesproken over regionale/lokale lockdowns en hier doen ze dat ook. In die plek zijn 3 besmettingen, maar er wonen weinig mensen, dus het wordt gezien als veel.

Volgens een landelijke enquête zijn de mensen met zorgen over Corona van 11% naar 55% gegaan in 2 weken en dat is ook begrijpelijk. We zijn bijna 2 maanden uit de lockdown en de eerste maand is dus heel goed gegaan, maar nu niet meer. Maar dat is de situatie hier.

Genoeg Corona.

Kroatië gaat niet door en we gaan nu naar Vintgar Gorge op zondag. Ook goed. Ik zei al tegen Cristina dat het me niet uit maakt. Ik wil gewoon dingen zien. Ik vind het wel jammer dat Kroatië niet door gaat, maar “better safe than sorry”.

Ik ben dus een beetje mijn slaapschema aan het terug zetten, aangezien we morgen rond 9:00 - 9:30 vertrekken. Nou, ik werd dus rond 7:22 wakker wegens de harde regen. Ik was op tijd naar bed gegaan, maar ik viel niet in slaap. Ik denk dat ik misschien tot 2:00 wakker was.

Gelukkig viel ik weer in slaap en ik werd om 10:00 wakker om Animal Crossing te spelen. Er is namelijk een mega grote update. Nou, het bleek dat het niet automatisch was gegaan, dus ik heb alles even geüpdatet en nu kan ik duiken.

Nu heb ik dus deep sea creatures en mijn museum wordt er levendiger door. Thank you, Animal Crossing. 

Vandaag kwam ook Hamilton uit, maar ik ben van plan om dat vanavond te kijken. Ik wilde namelijk eerst naar BTC. Ik had besloten om toch die Joy-Cons te kopen. Ik speel zoveel op mijn Switch, het is het wel waard. Mijn huidige paar is namelijk kapot met de “drifting”. Ik wilde eerst wachten of ik het kon laten fixen via GameMania, want Nintendo doet gratis drift reparaties, maar ik hoorde ook weer dat sommige Joy-Cons van anderen weer gingen driften na reparatie. Mijn linker Joy-Con drift al voor een jaar (yea), maar mijn rechter is in de laatste paar weken ook gaan driften. 

Mijn redenering:

Ik kan mijn huidige paar niet fixen, maar dan heb ik tenminste nog mijn nieuwe paar

Ik kan mijn huidige paar wel fixen, maar dan heb ik een extra paar

Voor het kopen was het eigenlijk:

Ik heb geen goed paar.

Dus op naar BTC. Wat een lelijke plek en man, het was moeilijk om naar BTC te gaan. Eerst dacht ik eraan om te fietsen, maar het regende. Dan maar met de bus. Ten eerste was het mega druk op de weg. Hierdoor kwam lijn 14 ongeveer 7 minuten te laat, waardoor ik mijn overstap miste. Ironisch. De vorige keer was 27 te laat, waardoor ik 14 miste. Nu was 14 te laat, waardoor ik 27 miste.

Toen nam ik 2, want ik wist dat 2 ook naar het juiste busstation ga. Blijkbaar zijn er twee lijnen 2? Ik realiseerde me dat ik in de foute bus zat. Bij Viadukt stapte ik uit. De volgende 27 zou over 15 minuten komen, maar er waren city bikes. Ik besloot om eens gezond te doen. Het was inmiddels droog. 

Nou, die fiets ging klote, want de city bike herkende mijn Urbana card niet. Toen moest ik oversteken en het was één grote chaos wegens de drukte. En toen kwam ik erachter dat die grote straat richting BTC geen fietspad had en dat ik dus via de woonwijk moest. Dat was een stuk om.

Eenmaal bij BTC begon het weer te regenen en ik reed richting BTC, maar de weg had een dood einde wegens wegwerkzaamheden. Ze hadden ook wel een bordje kunnen neerzetten!

Ondanks de aanwezigheid van de city bikes is BTC mega fietsonvriendelijk en het duurde veel te lang voordat ik een plek vond om die city bike neer te zetten. Toen ik het vond, kwam bus 27 aanrijden. Ik was dus sneller geweest om die 15 minuten te wachten.

Ik heb uiteindelijk er een uur over gedaan en ik had dorst, dus ik besloot die ijsthee te kopen, want die is gewoon goed. Ik heb het al vaker gekocht. Eenmaal buiten nam ik een slok en ik had de foute smaak gekocht 🤦🏻‍♀️. 

Het is dus niet de zwarte thee met citroen en gember, maar kruidenthee met peer en limoen. Het is niet vies, maar ik zou het niet nog een keer nemen.

***

Hoi. Het is nu 20:02. Om 19:14 besloot ik om even abrupt te stoppen met schrijven om naar de Roza Slon te gaan voor afhaal Boni. Dit is het Thaise restaurant waar ik met Caroline heb gegeten. Ze staan ook altijd op Open Kitchen, maar daar is het duurder. Met Boni krijg ik hetzelfde voor de helft van de prijs. Ik eet nu Pad Thai Pork.

Ik drink die herbal tea erbij, want dat had ik nog niet opgedronken. 

Op weg naar de Roza Slon zag ik ook een kat. Toen ik dichterbij kwam, rende de kat weg, maar hij bleef eventjes zitten op een afstand.

Wat een mooie!

Terug naar BTC. Ik heb even gezeten en gedronken en nagedacht over het leven (waarom moest ik nu ook eens actief bezig zijn?). Toen ging ik naar de Mueller om een klein magneetje voor Lulu te kopen. Ze leest deze blog posts toch niet, dus het blijft een verassing. Het is toch zo’n ding van “beste zus”, maar in het Sloveens is het “sestra” en soms noem ik haar zo (wegens mijn obsessie met de tv-serie Orphan Black), dus ik vond het toch wel leuk.

De video game winkel Konzolko is in hetzelfde gebouw, maar via een zij-ingang. Je hebt dus al die loodsen en de grootse winkels staan voorop met eigen ingang. De kleinere winkeltjes delen de rest van het gebouw.

Ik liep meteen naar de Switch spullen en de man achter de kassa keek me aan en zei: “Prosim?”. Ik zei dat ik geen Sloveens sprak (ook al weet ik was prosim is) en hij zei: “What are you doing?”

“... I want to buy these.”

Ik was zo *kuch* enthousiast dat ik niet door had dat ik achter de kassa was gelopen. Hij moest er wel om lachen. Maar ja, Joy-Cons.

En dat was het. Een uur reizen voor 15 - 20 minuutjes BTC. Ik ben maar weer op die betonnen blokken gaan zitten voor een tijd en toen zag ik hondjes.

De witte liep los en ik was zo bang dat het hondje onder een auto zou komen. BTC is niet echt geweldig qua verkeer. 

Toen ben ik wat kleine boodschappen gaan doen bij de Interspar in City Park (zo’n mega grote Spar waar je zelfs Tv's kan kopen). Toen heb ik even gezeten op comfortabele stoelen bij de mannen die verveeld aan het wachten waren op hun dochters/vrouwen/vriendinnen die aan het winkelen waren. Ah, good times. Daar zat ik vroeger ook altijd tussen. Gelukkig leven we nu in de tijd van smartphones. Vroeger was het wachten behoorlijk saai.

Ik besloot om te gaan en toen kwam net bus 27 aanrijden, dus ik rende naar het busstation en ik nam de bus. Wegens de drukte miste ik weer mijn overstap, maar de vertraging was zo lang dat ik meteen bus 8 kon nemen, net zoals de vorige keer. Toen moest ik 10 minuten wachten.

Ik weet niet waarom het zo mega druk was. 

Eenmaal thuis ging ik mijn nieuwe controllers proberen en het was zo fijn! Mijn personage blijft nu stil staan. Ze driften niet!

Ik had de meneer van de video game winkel wel gevraagd of ik deze controllers ook naar Nintendo kon versturen vanuit Nederland. We hadden het heel even over het drift probleem (toevallig heeft Nintendo eergisteren voor de eerste keer erkend dat er een probleem is, maar ja, de rechtszaak loopt nog) en hij zei dat ik de bon goed moest bewaren voor Nintendo garantie.

Dus even checken op Animal Crossing en toen opende ik voor de eerste keer in 8 maanden of zoiets Splatoon 2. Dat spel was namelijk niet te spelen met Joy-Con drift. 

Dit was mijn favoriete spel voor bijna 3 jaar en toen gooide Animal Crossing het van de troon af EN OH BOY ik heb 40 minuten gespeeld en ik vind het zo leuk. Ik miste Splatoon 2 😭😭😭.

Ik won meteen in de eerste ronde.

Ik heb niet alle rondes gescreenshot en dat is maar goed, want ik heb er meer verloren dan gewonnen. 

Ja en toen ging ik dit schrijven en toen ging ik Pad Thai halen. Ik ga nu kijken of ik Hamilton kan kijken. Ik zie al zoveel reacties online en ooooh yeah. Helaas is er maar 7 dagen gratis proberen van Disney+ (ik wil er echt niet voor betalen lol bye), dus daar moet ik het maar mee doen. Ik weet dat Disney er $75.000.000 voor neer heeft gelegd, dus wat moet dat moet.

***

There ya go.

***

23:25

Ik was vergeten dat deze show 2,5 uur lang was maar holy shit. HOLY SHIT. Dit was zeer goed en ik heb 5 keer gehuild of zo. Musical-wise is dit gewoon *chef’s kiss*. De tekst? De woordspelingen? De herhalingsmotieven? De dans? Kostuums? Set? Licht? 

Bruh. I’m back on my Hamilton bullshit.

[overwijs]

Dag 30 – “Alles heeft een ritme”

Alles heeft een ritme, maar ritmes blijven niet hetzelfde, muziek is dynamisch. Zaten we in het ritme van ons werk voor de sluiting van de scholen, schakelden we over op een ander ritme toen we dicht moesten. Een nieuw ritme, maar ook dit ritme konden we na even oefenen goed spelen. Ook dit werd ons ritme.

Dan zit je in het nieuwe ritme, speel je het nieuwe ritme, oefen je het nieuwe ritme, beheers je het nieuwe ritme, leef je het nieuwe ritme en bén je misschien wel het nieuwe ritme. Van het ritme gespeeld door de bel naar een ritme in leren op afstand en dan verandert alles weer. Een onderbreking van het ritme, het leven zonder ritme, vakantie. Een heel ander gevoel dan anders. Genoeg werk te doen maar het wegvallen van het ritme maakt, zoals altijd bij mij, alles wat stuurloos. Geen decrescendo, maar bam. Stilte.

Ik deed wat werk, zonder ritme. Minder dan ik kon, minder dan ik wilde. “Het is toch vakantie”, hoor ik mensen denken. Vakantie is als ik op reis ben, alle andere ‘vakanties’ zijn lesvrijeperiodes. Kans om ook wat werk te doen wat je ontlast voor de periode daarna. Maar ik had te weinig ritme.

Tot we vandaag weer mochten beginnen, kwamen we weer in het ritme. Niet langzaam aanzwellend, maar een snel crescendo. Er was weer ritme. Ritme in de dag of eigenlijk werkweek starten met de leerlingen mailen. Ritme in de werkzaamheden. Ritme in het surveilleren bij herkansingen. Ritme in de samenwerking tussen mij en mijn collega (“dat wilde ik net doen”, “nu heb ik het al gedaan”), ritme in de sollicitatiegesprekken die ik voerde samen met mijn leidinggevende waar we elkaar mooi aanvulde.

Een ritme waardoor ik wel als laatste de school uit stapte. Maar ik ben blij, het is een ritme, ook al moest ik daarvoor vroeg mijn bed uit komen. Collega’s erkenden dat dit nieuwe ritme wel snel went, later dan normaal uit bed kunnen komen (8 uur in plaats van 7) en zelf indelen wanneer je aan het werk bent. Ook de eindexamenleerlingen waren niet aan het klagen, ook zij hebben een ritme gevonden. Hoe anders dan het ritme waar ze anders nu in hadden gezeten. Morgen de officiële start van examen, volgens het oude ritme.

Ritme is dynamisch. Het oude ritme is even weg, het nieuwe ritme wordt straks vanaf 1 juni weer vervangen. We zullen moeten in komen, maar uiteindelijk heeft ook dat weer een ritme. Alles heeft een ritme.

ps. Wie kon alles lezen zónder het liedje in z’n hoofd te horen? Je bent een held, het is mij niet gelukt.

Zeven uur je moet je bed uit komen

Je moeder staat te schreeuwen op de gang

Zeg meisje, duurt 't nou nog lang?

Hoor eens even, ik lig net te dromen

Kwart over zeven, ik heb nog alle tijd

Want opstaan duurt geen eeuwigheid

Zo gaat 't iedere keer

Je probeert 't steeds weer

Op je eigen manier iedere keer wat meer

Neem de tijd voor alle dingen

Leef je eigen ritme

Alles kun je laten swingen

In je eigen ritme

Ritme zit in alle mensen

En swingen kun je leren

Oh yeah yeah yeah alles heeft een ritme

De hele dag heb je weer lopen rennen

Kwart over zes, je bent weer niet op tijd

Wie zeurt nou om zo'n kleinigheid

Oh, op tijd ik kan er niet aan wennen

Luister even, is dat nou van belang

Want ik ga toch mijn eigen gang

[johndstuff03]

Woensdag 2 oktober 2019

Vanmorgen pas tegen 08:00 uur wakker geworden op de P van Langres. Het was er heel rustig ‘s nachts. Eerst even naar de bakker met de lift omhoog vanaf de P naar het stadje. Er parkeerden al veel mensen die waarschijnlijk naar hun werk gingen in Langres. Het regende een klein beetje, “kunnen we vast wennen aan het weer in Nederland”, dachten we...

Eerst ontbeten en onderweg, maar ‘kijken-hoever-we-vandaag-komen’. Ergens in België zou wel fijn zijn. Dan zijn we al aardig op weg naar Almere en hoeven we donderdag niet meer zo ver. Bovendien kunnen we de stoelen ophalen in Nieuwegein, dat kan dan mooi met de camper. Beter dan met de Prius, daar kunnen ook geen 2 stoelen in... We komen er toch langs en denken dat we zo twee vliegen in één klap kunnen slaan. Alleen even kijken of de stoel door de deur van de camper kan...dat is nog even een dingetje.

Voordat we gaan eerst nog even 1 streepje diesel tanken bij de Intermarché , zodat we precies in Luxemburg kunnen komen om daar de tank helemaal vol te gooien. Dat verschil is best veel, zo’n € 0,50 per liter minder is best lekker meegenomen.

En rijden maar. Is heel goed te doen over de route national, daar kun je eigenlijk overal wel 80 km/uur rijden, met af en toe een dorpje van 50 km/uur. We zien wel veel mooie plekjes onderweg, is ook leuker dan over de autoroute. En…. echt haast hebben we niet.

Op de heenweg door Normandië, en richting Pyreneeën stonden er langs de weg ontzettend veel Kaardebollen. Daar zou ik best wat van mee willen nemen maar om dat nu al te plukken is ook zo  wat. Kunnen we 3 weken lang niet douchen want ja, die moeten natuurlijk ook ergens staan hahaha! Dan ergens op de terug weg maar. Die dingen staan overal, toch…Nou laat ik ze dan toch kilometers lang rijden niet zien…Maar langzaam veranderde het landschap en zag ik gelukkig ook weer kaardebollen langs de weg staan. Maar ja als je tegen de 80 kilometer per uur rijd kun je ook niet zo maar even stoppen. En dan moet je ook nog geluk hebben dát je ergens kunt stoppen. John heeft er dan ook niet zo’n erg in maar ik zag er steeds meer staan. “ John…. er staan hier langs de kant heel veel Kaardebollen!”… Ja…. Nou als er ergens een plek is moet je even stoppen! Zagen we op een gegeven moment toch een mooie pluk bij elkaar staan, maar konden niet op tijd stoppen. Even door gereden en gekeerd en konden ook nog op een mooi stukje aan de overkant van de weg even de camper parkeren. Ik blij met mijn bos Kaardebollen en John blij dat ik daar niet meer over  ‘zeurde’ hahaha… Doorrijden…! Ja, en dennenappels, ik heb er wel wat maar ook daar dacht ik komt op de terugweg nog wel… Nou, dat is niet meer gelukt.

Er passeren heel wat campers, en ook Nederlanders, (die hebben we niet veel gezien deze vakantie) die richting het zuiden rijden. Een tikkie jaloers ben ik wel.  Wat ons opviel deze vakantie is dat er heel weinig passerende campers even een hand op staken om even te groeten. Zal het zijn om dat dit ‘de grijze golf’ camperaars zijn of zijn de camperaars die in de zomervakantie zo blij en vrolijk dat het dan ‘makkelijker’ is om even te groeten. Geen idee! Wij doen het gewoon en moeten dan maar lachen als er weer een stel ‘chagrijnen’ die het dan niet doen ons passeren hahaha…Van mij had het rondtoeren met de camper en natuurlijk met mijn lief en de Dameshond nog wel een aantal weken langer mogen duren. Maar...we vinden het ook weer heel fijn om straks thuis te zijn bij mijn ‘kleine’ meid.

Die is voor het eerst in haar leven drie weken zonder mij geweest. Ook weer fijn om Roald en Melis te zien die zo lief waren om 3 weken op Anoucha ‘te passen’. En natuurlijk onze lieve buurtjes niet vergeten en de rest van de familie die we zaterdag weer zullen zien. Weer slapen in ons eigen bed is ook wel weer lekker… Gelukkig hebben we de blog die we af en toe nog eens door kunnen lezen en de foto’s kunnen bekijken. Want…. je vergeet het snel… Ook ben ik wel weer nieuwsgierig hoe het op mijn volkstuintje is. Opa heeft af en toe een foto gestuurd en zo te zien groeit het allemaal nog goed… Ik denk het onkruid ook haha. hebben we weer wat te doen! En… kijken wat we nog kunnen oogsten… ook altijd leuk en lekker.

In Luxemburg aangekomen getankt en weer door...of nee toch niet. We hadden het idee om eventjes tussendoor warm te eten, dan is de avond wat makkelijker met een stokbroodje en wat erop. Bovendien hadden we nog een restje champignons met kippenvlees, de pasta is zo klaar en we hebben nog komkommer en een appel als salade. Dus in Luxemburg - kort na Luxemburg stad - van de snelweg af en kijken wat we vinden om de Dameshond uit te laten en te eten. Rijden we zomaar een dorpje in en komen we tot onze verrassing langs een camperplek. En ook nog met alles erop en eraan. Keurige plekken met stroom, komt mooi uit want de laptop zat bijna op 12% accu. Die konden we mooi even opladen. Eerst de hondjes uitlaten. Achter de camperplek begon een bospad en dat zijn we ingelopen voor zo een 20 minuten heen en weer terug, er kwam geen einde aan dat pad en midden in het bos zonder ook maar iemand tegen te komen. De hondjes hebben er van genoten want die konden daar gewoon lekker los lopen.

Eenmaal terug gelijk aan de kokelarij. Dat was ook niet echt ingewikkeld. Was heerlijk warm in de camper, want die stond lekker in het zonnetje. Na het eten gelijk maar afgewassen, ‘klaar is klaar’ zeg ik altijd maar.

Weer op weg. We gingen binnendoor naar de E25, die naar Luik gaat. Ik had op de camper-app een camperplaats gevonden tussen Luik en Maastricht. Dat leek John ook wel wat. Zijn we nog niet in Nederland en dan is een pintje in de plaatselijke kroeg bij de kerk ook wel een mooie afsluiting. Eenmaal morgen in Nederland is de vakantie echt voorbij!

We moesten wel dwars door Luik heen manoeuvreren en zijn - volgens mij - door straatjes gereden waar de mensen uit Luik niet eens komen...! Maar uiteindelijk kwamen we - ook nog via een ‘deviation’  - op de camperplek aan in Voeren. Een groot en bijna leeg terrein aan de rand van het dorp. Maar wel met een groot grasveld voor de Dameshond, daar zijn we dus direct naast gaan staan en die konden uit de deur direct door het gras rennen. Het was even na zessen dus de Dameshond hadden trek. Die eerst maar even gevoerd.

En dan aan de blog werken…uhhhhh…even niet. Eerst de spullen maar even wat organiseren, dat geeft wat meer overzicht voor morgen bij het uitpakken van alle kastjes, luiken en laden.

En dan op weg naar het dorp. Het is nog een beetje licht. We konden de kerktoren zien vanaf de P, dus daar zal zeker ook de plaatselijke kroeg wel zitten en… Ja hoor, helemaal goed! Het was een keurig café, een echte ‘mama en pappa’ etablissement, met foto’s van alle carnaval prinsen van de afgelopen 100 jaar aan de muur. Ik heb er een lekker kopje thee en John een Grimbergen gedronken als afsluiter op deze fijne vakantie. Aan de kastelein ook even gevraagd waar we brood kunnen kopen morgen (vandaag dus), want de lokale bakker had een bordje op de deur dat hij alle dagen open is, behalve...donderdag! We hebben ook altijd pech in ons leven zou John zeggen…!

Eenmaal buiten het café leek het of we op wintersport waren, maar dan nog net zonder sneeuw en moonboots. Het was 8 graden… brrrr ! In de camper gauw de kachel aangedaan en...we hadden nog een echt frans stokbrood en wat paté en kaasjes in huis...met een kopje thee erbij...heerlijk!

En nog een laatste potje rummikub...om het af te leren. En 1 keer raden wie er gewonnen heeft!

Dan voor de laatste keer onder de wol in de camper, de kachel kan dan wel uit want het wordt snel te warm. Morgen nog maar een paar kilometer en dan zit het erop. Het uitpakken van de camper is wel even werk nog. Maar de spullen werken we de komende dagen stukje bij beetje wel weg.

[fransopdefiets]

22-8 Horndal

Aan de vrouw die me gisterenmiddag de hut liet zien, vroeg ik voorzichtig tot hoe laat het restaurant open was. Ze keek me niet begrijpend aan, dus ik zet mijn beste Zweeds in. “Restaurang klockan stängt?” met een vragende blik. Ze liep naar de spiegel en tekende een negen op het glas. Blijkbaar was Zweeds ook niet haar forte.

Dat bood perspectieven, ik kon in elk geval even gaan kijken aan het eind van de middag. En verdomd, eindelijk een keer succes. Gebakken ossehaas, die daarna op een plank gelegd werd, bedekt met saus en omringd met opgespoten aardappelpuree en ingekerfde tomaten en dat ging daarna onder de gril. En het was prima vlees, zonder zenen. Met een halve liter bier erbij werd het een koningsmaal. Aan toetjes deden ze niet, maar die had ik zelf bij me, want ik had er op gerekend dat ik zelf moest koken.

Tijdens het eten zat de man met de opgezwollen benen nog steeds in zijn hoek. Er kwamen telkens campinggasten binnen, die een praatje met hem kwamen maken, zonder zijn ring te kussen overigens, dus de vergelijking met Don Corleone ging niet helemaal op. Blijkbaar is deze camping een verblijfsplek voor Oosteuropese gastarbeiders, want aan het eind van de middag wordt het druk, er rijden voortdurend mensen het terrein op richting de caravans.

Omdat ik van de oorspronkelijke route af ben, moest ik een nieuw plan maken. Ik pakte de kaart erbij en trok een rechte streep van Bolnäss naar Linköping. Nu is de opdracht om een route te vinden die:

- langs voldoende campings komt

- zo dicht mogelijk langs de ideale lijn loopt

- zo min mogelijk klimmen verlangt

- langs rustige wegen voert

De route naar Horndal voldoet het beste aan deze voorwaarden, dus daar ga ik morgen heen. Vanaf daar kies ik dan weer een volgende bestemming.

Ik word wakker op een bijzondere dag, het is vandaag precies een jaar aan met Mayke.

De weg naar Sandviken is een genot om te rijden, een vrijwel vlakke weg met hele flauwe hellingen. Ik heb sinds Denemarken niet meer zo’n lange vlakke weg gefietst. Ik doe een ruim uur over de eerste 20 km naar Sandviken en daar vind ik tot mijn vreugde een Konditorei met een aangenaam terras onder de bomen waar ze niet alleen zuurdesembrood verkopen, maar ook echte cappuccino maken van lekkere koffiebonen. Dat is de eerste keer sinds Trondheim, dus ik neem er twee, want wie weet hoe lang het duurt voordat ik weer zo’n buitenkansje tref.

En dan realiseer ik me dat ik vanmorgen de ijskast niet leeggemaakt heb, ik mis een pak gevulde pasta, melk, kaas en worst. Nou ja, dan heeft de volgende passant een gelukje, alles zit nog dicht!

Ook de rest van de weg is een genot om te fietsen, als ik eenmaal van de 272 af ben, is er nauwelijks nog verkeer en het klimmen gaat zo geleidelijk, dat ik lekker door kan blijven fietsen. Ten zuiden van Sandviken fiets je over een lange dijk, die twee meren scheidt, het lijkt wel een beetje de Blauwe Hand in Overijssel, inclusief de zeilbootjesverhuur. Daarna is het afwisselend graanakkers en dennebos op zandgrond.

Als ik in Horndal boodschappen doe, zie ik dat de pizzeria open is, dat is mooi.

Gefietste afstand: 76 km

Gefietste tijd: 6 uur

[regioonlineofficial]

Van maandag 2 september tot en met vrijdag 8 november 2024 hervat de Weapons Instructor Course (WIC) 2024 het trainingsprogramma weer vanaf vliegbasis Leeuwarden. In bijna zes maanden tijd worden 29 cursisten uit Nederland, België en Noorwegen opgeleid tot wapeninstructeur. Het betreft niet alleen vliegers, ook officieren en onderofficieren uit ondersteunende dienstvakken nemen deel aan deze cursus die van het hoogste niveau is. Goed leiderschap, de integratie van ondersteunende dienstvakken en internationale samenwerking is van groot belang om Nederland en de NAVO vandaag en morgen veilig te kunnen houden én te verdedigen als dat nodig is. Cursisten WIC In de WIC 2024 komen zes opleidingen samen. Onder de deelnemers dit jaar zijn F-35 vliegers, F-16 Vliegers, MQ-9 vlieger en sensoroperator, Patriot-operators, inlichtingenofficieren en Air Battle Managers (ABM). Het doel is meer integratie tussen de verschillende wapensystemen en ondersteunende diensten én het vergroten van de (tactische) leiderschap van de deelnemers. Dit wordt tijdens de WIC tot op het hoogste niveau beoefend. De deelnemers kunnen zich niet opgeven voor de cursus, maar worden voorgedragen. De opleiding wordt verzorgd door de Weapons School, welke deel uitmaakt van 323 Air Combat Development Centre (ACDC) op vliegbasis Leeuwarden, hét kenniscentrum op het gebied van tactische operaties. In het buitenland De cursisten volgden de eerste vier weken van de WIC theorielessen in Nederland. Vanaf maandag 3 juni is de air-to-air fase begonnen die sinds enkele jaren weer gedeeltelijk vanaf de Noorse vliegbasis Ørland plaatsvond. Na een korte vakantieperiode hervatten de cursisten vanaf maandag 26 augustus de opleiding vanaf vliegbasis Leeuwarden. Zij beginnen de air-to-surface fase met een week theorie en vanaf maandag 2 september vinden er overdag trainingsvluchten plaats. Eindoefening De WIC wordt in Nederland afgesloten met een grote eindoefening in week 44 en 45, de Weapons Integration Fase (WSINT). Tijdens de WSINT vliegen de cursisten zowel boven de Noordzee als in het bestaande militaire luchtruim boven het noorden van Nederland. De vliegbewegingen vinden plaats van maandag tot en met donderdag tussen 13.00 en 21.00 uur en op vrijdag overdag. Geschiedenis Al sinds de jaren vijftig vinden er vanaf vliegbasis Leeuwarden schietoefeningen en andere tactische jachtvliegoperaties plaats. Vanwege de strategische ligging dichtbij het oefengebied boven de Noordzee (waar de meeste trainingsvluchten plaatsvinden), de mogelijkheid om ook boven het noorden van Nederland te vliegen en de nabijheid van NAVO-Schietrange de Vliehors blijft vliegbasis Leeuwarden dé locatie voor de Weapons School.  Wilt u meer weten over vliegbewegingen? Kijk dan op luchtmacht.nl/vliegbewegingen of NOS teletekst pagina 766. Heeft u een vraag of ervaart u hinder van de vluchten dan kunt u dit kenbaar maken via luchtmacht.nl/geluidshinder of via onze sociale media kanalen.

[euroadventure]

Hasselt (Duitsland) - Borger - Nationaal Park Drentsche Aa/Geopark De Hondsrug 🚴‍♀️ 56,9km 🚴‍♀️ (Nederland)

Maandag 14 augustus

Vanacht heb ik ondanks dat het super stil was buiten weinig geslapen, er zat namelijk een mug binnen. Misschien wel meerdere, want ik had op den duur er een paar platgemept, maar er bleef er in ieder geval één hardnekkig rondvliegen. Ik ben haast helemaal lek gestoken helaas 🥴.

Vanmorgen rij ik de grens over naar Nederland. Nu ik toch alle tijd heb en het nog lekker weer wordt ook maak ik nog een tussenstop van een paar dagen in Drenthe. Ik vind Drenthe altijd supermooi, maar ook een rot eind rijden vanaf Zeeland. Nu kan ik het mooi combineren!

Ik rij richting de plaats Borger waar een natuurkampeerterrein van Staatsbosbeheer ligt. Ik heb voor een nacht geboekt, omdat een tweede nacht niet lukte. Ik bekijk straks wel of dat alsnog mogelijk is.

Onderweg tank ik nog een laatste keer voor ik de grens daadwerkelijk passeer en haal ik nog boodschappen voor vanavond.

Eenmaal in Borger schijnt de zon volop en nadat ik mijn spullen heb geïnstalleerd ga ik gelijk op pad. Ik ben nog lekker vroeg en heb een mooie fietsroute gevonden waar ik wel even zoet mee ben.

De route loopt eerst door het bos. De zon schijnt prachtig tussen de bomen door 😍.

Vervolgens denk ik de eerste hunebed te zien, maar blijkt later, dit is een kunstwerk en geen 'echt' hunebed. Toch is het best mooi, zeker zo tussen de paarse heide.

Na de gebruikelijke latte op een terras, fiets ik verder langs prachtige heidevelden wat de 'paarse' draad zal zijn van mijn verblijf in Drenthe dezer dagen.

Ik kom nog een keer een kunstwerk tegen, de zonnetempel. Dit keer laat ik mij niet foppen 😉.

Uiteindelijk word ik beloond met een echte hunebed, vlakbij het natuurkampeerterrein. De D23 of zoiets is denaam van dit hunebed (stomme naam trouwens). Als ik er wat langer na sta te kijken, lijkt het met een beetje fantasie net of ik iemand op zijn zij zie liggen, leunend op zijn rechterarm.

De laatste kilometers valt mijn navigatie weg en wordt het nog even zoeken naar het natuurkampeerterrein. Het grappige is dat een local mij ziet ploeteren om de juiste weg te vinden. Binnen no-time sta ik weer een half uur te kletsen over onder andere de reizen die hij en zijn vrouw maakt, mijn reislust en de gebreken van mijn e-bike, want in Noorwegen haperde mijn versnelling al regelmatig...sinds mijn fietsavonturen in Denemarken kan ik enkel nog in z'n 9, 8, 7 en 6 rijden. Gelukkig is Nederland vlak 🙃. Deze meneer, Roy, genaamd geeft mij nog wat tips en vertelt mij waar ik een goede fietsenmaker vindt. Wie weet...maar misschien wacht ik nu wel tot ik weer thuis ben.

Eenmaal terug van mijn fietstocht plof ik heerlijk in mijn stoel voor mijn campertje. Ik kook weer eens uitgebreid en kijk 's avonds nog een film op Netflix.

Ik kan op dit terrein wel blijven, maar dan moet ik alles inpakken en verkassen, omdat mijn plek al door mensen is geboekt. Nu sta ik tegenover de kinder speelplek, dus zou dat verhuizen nog niet zo een gek idee zijn, maar al dat inpakken om een paar meter te verplaatsen...

Ik besluit om morgen hier nog in de buurt te gaan wandelen, maar daarna een half uurtje zuidelijker te rijden naar een andere natuurkampeerterrein van Staatsbosbeheer, namelijk Lheenderzand. Hier kan ik zoiezo twee nachten blijven staan, die ik gelijk geboekt heb 😊, én ik kan twee andere nationale parken gaan verkennen 💪🏻.

[hildeshongarije]

Helse hitte ...

Zondag 16 juni 2019

Het is heet, bloedheet … 35° en meer.  Papa en Magda zijn goed aangekomen, maar zoals we al vreesden, waren ze goed gaar gestoofd in de trein!  Tel daarbij dat onze airco in de auto het laat afweten … Hoog tijd dat we thuis aankwamen en ons konden verfrissen!

’s Morgens in alle vroegte trekken Luc en ik de moestuin in.  Om 8 uur snellen we terug naar binnen … vanaf dan is het niet meer doenbaar in de zon.  Dus pluk ik rode bessen en aardbeien en zorgt Luc dat het opkomend onkruid geen kans krijgt. De eerste courgette is een feit, nog een klein beetje groeien en hij kan geplukt worden!

Ook de kikkererwten groeien goed.  We hebben er nog geen idee van hoe hoog die moeten worden, en wanneer ze gaan bloeien en erwten produceren …  het is een leuk experiment!  De gewone doperwtjes kunnen wel al gedopt worden.  Dat is een ideaal werkje voor de voormiddag onder het afdak.  Een aangenaam briesje en de helpende handen van Magda en papa, maken het werk lichter.  Door het warme weer kunnen we binnen enkele dagen ook artisjok als aperitiefhapje aanbieden!  

Daarna smaakt een fris bordje met verse groentjes nog zo lekker.  Luc verwent de hongerige magen graag!  En met tonijn erbij is dat super gezond!  Ook het zelfgebakken multigranen-, zaden- en pittenbrood van bakker Luc, wordt erg gesmaakt!

In de namiddag koelen we ons warme lijf in het zwembad.  Met het zonnepaneeltje liep de temperatuur van het water in enkele dagen op van 17° (puttemperatuur) naar 28°!  Het is heerlijk en we frissen er helemaal van op!  Enkel zijn er ontzettend veel muggen en die vinden die schaars-geklede lichamen erg aantrekkelijk.  Hongaarse muggen kunnen niet lezen en trekken zich dus niets aan van de uitleg op muggenspray, -stick of -crème!  We staan allemaal vol rode bobbels die vreselijk kunnen jeuken!

Ook de hondjes zoeken verkoeling.  We hebben een schelp gevuld met fris water.  Maar enkel Nája en Thor durven het aan om met hun poten in het water te gaan staan. Honden koelen af door te hijgen, te drinken en langs de pootkussentjes.  De anderen houden het bij een beetje likken en hun neus onder water steken op zoek naar de koekjes die ik er in gooide om hen te motiveren.

Vandaag bezochten we de markt in Pécs.  De rommelmarkt, de brocantemarkt, de gewone markt … Overal even doorheen wandelen om een indruk op te doen, volstond.  Het was veel te warm om ergens lang te blijven staan.  Maar opa vond wel een nieuwe lange broek en ik een leuk bloesje. Het toeristisch seizoen is duidelijk al begonnen, het was erg druk.  Overal kuierende, zuchtende en zwetende mensen … en al vrij veel Nederlands te horen. Luc scoorde paprikaplanten, want de onze hebben het erg moeilijk.  Hij wilde dus graag wat planten ‘met een voorsprong’.  

Lunchen deden we weer in de ‘Piros talicska csárda’.  Alle tafels op het terras waren bezet en dus zochten we binnen een plekje.  Daar was het wel aangenaam fris, maar erg luidruchtig. De zaak zat helemaal vol!  We hebben lekker gegeten, enkel de beloofde ‘dumplings’ waren eigenlijk een half wit brood.  Dat viel een beetje tegen.  

Een grappig detail: in de toiletruimte hangt een foto.  Een ‘oma’ bij de dames, een ‘opa’ bij de heren.  En wat staat er onderaan bij de opafoto geschreven?  … De naam van de fotograaf natuurlijk en … ‘Aalst’!!!! Ben je 1500 km verder …en vind je een wandversiering van een fotograaf uit Aalst, België!

Daarna waren we weer sterk genoeg voor een volgende etappe.  We wilden Magda en papa ook graag laten kennismaken met de kunst van het bewerken van eieren in het eiermuseum.  Het is zo klein en toch ontdekten zowel Luc als ikzelf weer andere speciallekes!

Onderweg belandden we in een fikse regenbui.  Het beloofde onweder probeerde ons in te halen …  Heerlijk was dat de temperatuur meteen met 10° daalde van 32 naar 22 graden… dat deed even deugd!  Maar eens de bui voorbij was, klom de temperatuur weer en werd het erg zwoel. Bij thuiskomst merkten we dat het ook hier flink geregend had, zo’n 20 liter!  Thor was kletsnat en ook Zohra had geprofiteerd van de warme douche! Voor vannacht voorspellen ze nog meer onweer … Maar Luc is tevreden … hij hoeft vanavond de moestuin niet te sproeien!

[rotterdamvanalles]

Deelnemers aan de vierdaagse lopen in Diergaarde Blijdorp, augustus 1966. Op de achtergrond de Rivièrahal met de uitkijktoren.

De jaarlijkse Jeugdvierdaagse Rotterdam wordt op 2, 3, 4 en 5 augustus gehouden. De subcommissie jeugdvierdaagse van de Raad voor de lichamelijke Opvoeding organiseert deze wandeltocht, welke is bestemd voor kinderen in de leeftijd van 8 tot en met 16 jaar.

De afstanden zijn: voor kinderen van 3 tot en met 10 jaar 10 km per dag en voor kinderen van 11 tot en met 16 jaar 15 km per dag. Er wordt voor beide afstanden iedere morgen om 9 uur gestart vanaf het CVV terrein aan de Groene Kruisweg.

Maandag wordt de Vierdaagse geopend met een Vlaggenparade, die zich 's avonds om 19.30 uur afspeelt. Dinsdag 2 augustus wandelen de deelnemers langs de havens, woensdag 3 augustus trekt men naar Jeugdland en donderdag 4 augustus is er een Natuurspeldag, waarin het Zuiderpark een belangrijke rol speelt en vrijdag 5 augustus een bezoek aan de diergaarde.

Na afloop daarvan worden 's middags de deelnemers met muziek binnengehaald op het CVV-veld.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 25 juli 1966.

Bericht van 2023

[jadegoessouth]

De toerist uithangen of toch al stage?

Week 3 is alweer voorbij. De tijd vliegt hier voorbij! Welke avonturen we deze week weer hebben beleefd, lees je hier! 

Maandag 25/02

Vandaag was een heel saaie dag, we hebben niets speciaals gedaan. Deze ochtend zijn we naar de supermarkt geweest. Deze keer gingen we naar de ‘shoprite’ terwijl we de voorbije keren naar de ‘spar’ of naar de ‘pick n pay’ zijn geweest. Deze winkel was dichter bij de universiteit en wilden we dus ook eens proberen. Deze winkel lag op een pleintje waar nog enkele winkeltjes bijlagen. We profiteerde hier weer van en gingen even shoppen. Toen we terugkwamen, hadden we eindelijk wifi in onze kamers (wat ons stiekem toch heel gelukkig maakte). We aten snel iets en we konden EINDELIJK nog eens aan onze taken werken in een rustigere omgeving! We postten onze vorige blog, we aten opnieuw en toen zijn Lydia en ik nog een wandeling gaan maken. Jessie wilde niet mee en dat kwam ons heel goed uit. Jessie was immers dinsdag jarig en zo konden Lydia en ik een paar plannetjes maken! Eens terug op de kamer, keken we even tv en gingen we slapen.

Dinsdag 26/02

We vieren vandaag Jessie haar verjaardag. Dit begon al toen we nog in ons bed lagen! We werden namelijk wakker gebeld door Sparkle, zij is presentatrice op de radio, zodat ze Jessie live op de radio een gelukkige verjaardag kon wensen. Dat gooide wel een beetje roet in het eten voor ons plannetje om Jessie wakker te zingen en met ballonnen te belagen. Dat deden we dan maar nadat Sparkle had gebeld. Lydia en ik hadden alleen plannen gemaakt in de late namiddag en avond, dus Jessie mocht kiezen wat we doorheen de dag gingen doen. Ze koos ervoor om naar thathe vondo dam en naar een viewpoint te gaan samen met Sparkle en Boledi. Onze gps kende het adres wel niet, dus zou Sparkle ons de weg wijzen, ze zei immers dat ze wist waar het was. Dat ZEI ze in elk geval, maar niets was weer minder waar 😉. Het was ongeveer een half uurtje rijden, maar we waren al een uur aan het rijden. 1uur werden er 2 en we waren er nog altijd niet. 

Waarom duurde het nu zo lang? Ten eerste werden we geconfronteerd met de Zuid-Afrikaanse wegen. Dit waren alleen zandwegen met allemaal stenen, het werd dus een lange en vooral trage rit. Ten tweede wist Sparkle helemaal niet waar we heen moesten! We zagen net een bord dat het viewpoint naar links was, maar volgens Sparkle moesten we rechtdoor. We vertrouwden op haar en reden door. We beslisten om naar de dam te gaan, omdat we het viewpoint nu wel echt voorbij waren gereden. We reden al 3 uur en we reden het bos in. Dit was een heilig bos, dus mochten we niet uitstappen. We reden verder het bos in en verder en verder en verder. Op een gegeven moment merkten we op dat we rondjes aan het rijden waren en dat we dus nooit bij onze dam zouden aankomen. Het was intussen al 15u geweest, en we hadden heel veel honger. We beslisten dus om in de auto te eten omdat we niet in het heilig bos mochten gaan. Omdat het al zo laat in de namiddag was, beslisten we om weer naar huis te keren. We moesten immers voor het donker uit het bos zijn, want onze twee Zuid-Afrikaanse vriendinnen zijn ervan overtuigd dat alles wat ze daar zagen gereïncarneerd is. Ze waren niet echt op hun gemak en wilden snel uit het bos ‘vluchten’. 

Toen we terugkeerden en we op de weg richting de campus aankwamen, zagen we opnieuw allemaal vuilnis, takken, bomen... op de weg liggen. Het was duidelijk: de stakingen waren echt nog niet voorbij en leken eerder terug erger te worden. Dat wordt weer afwachten dus...

Toen we terugkwamen in onze kamers was het intussen al 18u voorbij. We zagen nu pas het berichtje van Trevor dat meneer Obadire ons zo snel mogelijk wou zien (dit berichtje was om 14u30 verstuurd). We fristen onszelf op en gingen Lucas ophalen om Jessie haar verjaardag te vieren. We zouden iets gaan eten en vervolgens een cocktail gaan drinken. We vertrokken naar ‘moobar’ waar we allemaal iets te eten bestelde. Tijdens het wachten, kwam de serveerster vertellen dat de 2 gerechten die Lucas had, er niet meer waren en dat hij iets anders moest kiezen. Hij koos 2 andere dingen en we konden verder wachten. Wanneer we ons eten kregen, was het inmiddels 21u30, we hadden saus op ons vlees besteld, maar niemand had deze gekregen. Toen we vroegen of we onze saus vergeten waren, werd er ons verteld dat er geen saus meer was. Ook werden er aan Lucas 2 gerechten te veel gegeven. Lucas onderhandelde en het was geregeld. We aten superlekker en we genoten ervan. Toen de rekening kwam, merkten we op dat de 2 gerechten van Lucas, die te veel waren, ook op de rekening stonden. We probeerden de serveerster uit te leggen wat het probleem was, maar ze begreep het niet zo goed. Na alles meerdere keren uitgelegd te hebben, was het in orde en konden we gaan. We gingen als afsluiter nog een cocktail drinken en we maakten het nog heel gezellig! We lagen uiteindelijk na 1uur in ons bed.

Woensdag 27/02

We sliepen eens goed uit na ons avondje ontspanning. We gingen ’s ochtends direct naar meneer Obadire om enkele documenten te ondertekenen. (De stakingen waren intussen weer wat gaan liggen) Eindelijk kregen we nieuws over onze stage. We gaan morgen om 7u45 met meneer Obadire naar ons stageschooltje, we doen dit niet met onze mentoren omdat meneer Obadire, zoals hij zei, de mentoren niet kon vinden. Ze waren nog minstens tot 7 maart in ziekteverlof en zolang kunnen wij niet meer wachten. We keken er enorm naar uit om eindelijk aan onze stage te kunnen beginnen, maar tegelijkertijd was het ook heel spannend omdat we geen idee hadden van wat er ons te wachten zou staan.

Voor de rest hadden we niet zo een spannende dag, we bakten pannenkoeken, gingen naar de supermarkt en werkten aan ons groeiportfolio. ’s Avons belde één van ons drie al met mevrouw Vanderlinden, onze stagebegeleidster van de UCLL. Jammer genoeg konden we nog niet veel vertellen, aangezien we nog geen stagelessen hebben moeten geven. Daarna maakten we spaghetti, die heel lekker was! Als afsluiter van de dag maakten we onze tas klaar voor de dag erop, legden we onze kleren klaar en kropen we voeg bed in. We waren wel een beetje zenuwachtig voor wat de dag erop ons te wachten stond.

Donderdag 28/02

De wekker liep om 6u30 af, veeeel te vroeg! We vertrokken op tijd om meneer Obadire te gaan ophalen. We stonden om 7u40 klaar aan zijn kantoor, maar van meneer Obadire was geen spoor te bekennen. We wachtten op hem, maar vreesden al dat hij niet zo snel zou komen, deze gewoonte hadden we inmiddels al enkele keren aan den lijve ondervonden (niet alleen bij hem, maar bij elke Zuid-Afrikaan). Uiteindelijk kwam hij aan om 8u40. Toen we aankwamen, verwelkomde de directrice ons hartelijk. Ze vertelde ons dat de leerlingen tot en met 8 maart examens hebben. Dat wilt dus zeggen dat onze stage pas kan beginnen op 11 maart!! Bijna een maand na onze stage eigenlijk zou begonnen moeten zijn!! We kregen het examenrooster en vanaf maandag gaan we meelopen in de school. We weten niet goed wat van ons verwacht wordt dus dat wordt spannend afwachten de komende dagen.

Daarna gingen we de Nandoni dam bezoeken, maar ook daar kwam niet veel van in huis. We werden aangevallen door een meute mieren, waardoor we besloten om in de auto van het uitzicht te genieten. 

Vervolgens gingen we naar de potholes, wat echt de moeite, vele zandwegen met stenen, was! Op onze weg daarheen kwamen we een groepje schoolkinderen tegen. We stopten eventjes om een praatje met hen te maken. Toen we terug wilde vertrekken, bleek dat een moeilijkere opgave dan gedacht… De kindjes bleven aan onze auto hangen waardoor we niet konden vertrekken. Gelukkig kwam er van de andere richting een auto aan zodat de kindjes aan de kant moesten gaan staan en dat ons de kans gaf om te vertrekken. 

’s Avonds belde de overige twee met mevrouw Vanderlinden, wat met de nodige problemen ging. We kregen maar geen verbinding, we probeerden alles waarvan we dachten dat het misschien kon lukken, maar zonder succes. Uiteindelijk werkte het wel als we Lydia haar gsm gebruikte. We aten weer eens veel te laat (ik had immers 2 slaapkoppen bij 😉) waardoor het 21u30 was toen we klaar waren met de afwas. 

We douchten nog even en genoten van een eerste glaasje wijn hier op Zuid-Afrikaanse bodem.

Vrijdag 01/03

Na het ontbijt vertrokken we richting het shoppingcenter in Polokwane. Dit was een groot shoppingcenter met merken zoals nike, h&m … het was ongeveer twee uurtjes rijden en 135km verderop. We gingen dus eerst even tanken (zo werden onze ramen ook weer direct gewassen 😉). Toen we stilstonden bij het tankstation, voelden we ons net in de dierentuin (maar dan langs de kant van de dieren bekeken). Er stond iemand aan ons raam foto’s van ons te maken. Dit was redelijk gênant, maar goed, intussen zijn we van die dingen toch wel al een beetje gewoon hier in Thohoyandou.

Eens aangekomen in Polokwane, voelden we ons voor de eerste keer sinds onze aankomst in Thohoyandou eens niet aangestaard. We waren duidelijk niet de enige blanken die hier rondliepen. We stonden ervan versteld dat een dikke 100km verder we bijna nationale monumenten zijn en hier een blanke echt geen uitzondering is.

We maakten er een toffe dag van met natuurlijk de nodige aankopen. Hier hebben we wel lang achter moeten zoeken aangezien hier alles wat we pasten veel te groot was. Uiteindelijk vonden we dan toch enkele dingen die pasten en we heel mooi vonden.

We vertrokken weer voor een lange rit naar huis en daar kwamen we rond 21u weer aan. We belden nog even met het thuisfront en kropen weer ons bed in.

Zaterdag 02/03

We hadden weer een rustig dagje in het vooruitzicht. We hadden nog niets gepland, we moesten vandaag dus nog even kijken wat we gingen doen. Lydia vond in de buurt een kunstgalerij ‘Thohoyandou arts and culture centre’. We vertrokken kort na de middag, gingen Lucas ophalen en toen we aankwamen, was het gesloten. Het zou nochtans open zijn die dag tot 16u. We klopten aan bij het toerismekantoortje om te vragen of we toch konden gaan kijken. De mevrouw ging met ons mee om ons de galerij toch de laten zien. Het was niet zo groot, maar wel chic hoe alles met de hand werd gemaakt. Er hingen ook heel mooie tekeningen en schilderijen. We hadden het een beetje groter verwacht, maar we hadden alles om 15u alweer gezien.

Omdat we eerder terug waren dan verwacht, besloten we om nog even te gaan zwemmen na een hete dag. Wat een verfrissing was dat. Hopelijk wordt ons zwembad ook snel terug gevuld, dan kunnen we elk moment van de dag in het zwembad springen! Daar dromen we alle drie wel een beetje van 😉.

’s Avonds bakten we aardappeltjes en zoete aardappeltjes met kipnuggets en wat groentjes. Dat liep jammer genoeg voor mij niet zonder slag of stoot. We zetten een kasserol op het vuur en zette het vuur aan. Omdat we deze kasserol uiteindelijk nog niet nodig bleken te hebben, wilde ik deze van het vuur zetten. Deze was immers al heter dan verwacht en ik verbrandde mijn duim, wijs- en middelvinger hard. Even goed onder lauw water houden en dan maar even een zalfje erop doen. Ik heb een hele medicijnenkoffer 😉 bij, maar natuurlijk ontbrak de zalf tegen de brandwonden. Gelukkig had Jessie wel een zalfje bij dat ik er dan uiteindelijk maar op heb gedaan.

Na het eten, keken we nog naar The Voice van Vlaanderen en gingen we moe naar ons bedje.

Zondag 03/03

Een laatste keer uitslapen, stond er alvast eerst op het programma. Lydia ging opnieuw naar de kerk, maar Jessie en ik hielden meer van ons bed 😉. Intussen konden we onze blog nog een beetje bijwerken, onze kamer nog eens een beetje opruimen en poetsen en nog wat taken op orde brengen. Wat de rest van de dag brengt, weten we nog niet! Dat kunnen jullie lezen in mijn blogpost van volgende week! Net zoals onze eerste week in ons stageschooltje! Spannend!!

Tot volgende week!

X Jade

[offtoljubljana]

131. Onverwachts concert

8/07/2020

Het is 22:24 en ik heb at the place to be bij een concert. Daar kom ik later op terug. Vandaag besloot ik eens om iets voor Sociologie te doen en ik denk dat ik beide art critiques nu af heb. Ik stuur ze morgen de lerares en dan stel ik meteen mijn vragen over mijn werkstuk.

Verder heb ik die salade vandaag gemaakt. Ik heb gewoon alles dat ik op maandag heb gekocht, bij elkaar gedaan. Het was een succes.

Ik heb ook was Hamilton video's gekeken en wat Doctor Who video's. Oh, en ik luisterde naar heel In The Heights, de andere musical van Lin-Manuel Miranda (de maker van Hamilton).

Wow. Wat een dag.

Het is nog precies een week voordat ik naar Nederland ga. Wat gek. Ik heb geen idee wat ik in deze laatste dagen ga doen, behalve Open Kitchen. Ik had heel even het impulsieve idee om naar Maribor te gaan met de bus, maar er waren 2 struikelblokken:

Het is 4 en een half uur met de bus.

Maribor heeft veel nieuwe besmettingen

Oh boy, ik had het mis. Onze hoogste aantal was niet 36, maar 70. Die 36 werd gebruikt als een referentiepunt “laatste hoogste aantal besmettingen in een lange tijd”. 

Ja. Corona. De gemeente van Ljubljana heeft eigenlijk de meeste besmettingen, maar dat is ook de gemeente met de grootste populatie. Er zijn wel 2 nieuwe hotspots in andere plaatsen buiten Ljubljana gevonden. Helaas één in een bejaardentehuis. Een andere is ontstaan door een feest van 40 man. Wow, slim. Dat is helaas het moeilijke. Eén persoon hoeft het te hebben om het naar zoveel anderen te verspreiden.

(EDIT rond 0:28: Ik lees nu dat de grens tussen Oostenrijk en Slovenië wordt aangescherpt, maar zolang Nederland een groene lijst land blijft, lijkt het erop dat er niets verandert voor de fam. Er is gewoon een grotere kans op controle.)

Ik weet dat ik dit zeg terwijl ik op een mega druk veld zit. Alhoewel ik heb het gevoel dat mensen afstand houden. Ze hadden veel dichter op elkaar kunnen gaan zitten. Ik kan helemaal voluit liggen als ik wil. Maskers zijn niet verplicht voor buiten en toch hebben sommigen ook maskers op.

Maar ja, ik ben buiten. Ik had niet echt plannen en ik was oprecht van plan om de hele dag binnen te zijn, maar het is mijn laatste week! Het was niet mega heet (hoera), maar ik had wel zin in ijs en in iets nieuws. Er is namelijk een schattige ijszaak bij de uni genaamd Gelateria Romantika.

Ik nam de city bike, want ik ging er automatisch van uit dat de anderen de fiets hadden. Nou, de fiets stond in de tuin, maar toen ging ik maar verder. Ik pakte een city bike en toen kwam net de bus aanrijden, maar ja. Uiteindelijk kwamen we toch tegelijkertijd aan en dat weet ik, maar ik neem vaak de bus uit luiheid.

Op weg naar de ijssalon hoorde ik muziek. Ik volgde de muziek en het mega grote podium op het universiteitsplein zat vol met een heel orkest. Ik heb een video gemaakt van het moment dat ik naar het plein liep. Wat was er aan de hand?

Ljubljana Festival!

Natuurlijk. De 86 editie van het Ljubljana Festival is doorgegaan. Het begon begin juli en het loopt t/m begin september. Veel internationale klassieke artiesten komen. Ik had me er niet echt in verdiept, dus ik was verbaasd om het te zien.

Ik ging snel mijn ijsje kopen. De smaken waren bananenbrood en aardbei. Het was lekker en de bananenbrood smaak smaakte naar bananen en niet naar brood. Ik heb nog nooit bananenbrood gegeten. De aardbei was ook goed, maar die van VIGÒ was beter. Ik maakte snel een foto op de ijsbrug.

Hmmmm. Niet de beste foto. Ik maakte de foto snel, want ik wilde snel terug naar het universiteitsplein.

En toeristen maakten vanaf diezelfde brug een foto van dit uitzicht.

Toen ging ik terug naar het plein en ik at mijn ijsje. Daarna ging ik een betere zitplek vinden.

1/3 van het plein is afgezet voor kaarthouders. Er zijn stoelen met afstand ertussen. De rest van het plein zit vol met mensen zoals ik. Je hoort de muziek toch gewoon goed. Je hebt waarschijnlijk beter zicht. De achterkant van het podium is namelijk open (zie eerste foto), waardoor een mooi verlicht gebouw op de achtergrond is.

Ik kwam hier dus per ongeluk, maar het is duidelijk dat anderen voorbereid zijn. Mensen hebben dekens bij zich. Sommigen hebben zelfs camping stoelen mee. Er zijn tassen met eten en drinken en sommigen hebben zelfs glazen meegenomen voor hun blikjes bier. Mensen zingen mee, mensen dansen, mensen zijn gewoon blij.

Ik zocht snel op wat er aan de hand was.

Ik kwam rond 21:15 aan, dus ik heb alleen het eerste deel gemist.

Inmiddels is het 18 graden en ik heb alleen een dun vest. Ik ben al blij dat ik dat heb en dat ik een lange broek aan heb gedaan. Het was 24 graden toen ik naar de stad ging en ik had niet de intentie om zolang weg te blijven. Ik schrijf dit dus tijdens het luisteren. Ook heb ik Anneke met wat coole Hamilton facts gebombardeerd, want ze heeft Hamilton gezien. Wat is historisch incorrect? *cracks knuckles* Here I go.

Alle mensen op het podium zien er zo cool uit. De conducteur heeft een glitter blazer. De presentatrice heeft een mooie rode jurk en de camera gaat de hele tijd naar een oude man in het publiek en iedereen klapt, maar ik versta geen Sloveens. Ik klap gewoon.

***

9/07/2020

Ik ben officieel 6 maanden in Slovenië. Ik landde op 9 februari en nu is het 9 juli. 

Het is 0:13 en ik ben om 0:02 het bovenste deel gaan editen. Ik luister nu naar The Band’s Visit, een musical geïnspireerd door Arabische en Egyptische muziek. Het concert duurde tot 23:00 en het was geweldig. Ik heb best veel video’s gemaakt, maar ik post die dingen morgen. Toen ik al die Vintgar Gorge video’s poste, duurde het een uur en ik weet dat ik niet voor 1:00 ga slapen, maar ik heb er gewoon geen zin in om het zo laat te doen.

Misschien maak ik één lange video van alle video’s en plaats ik het op YouTube. Dat plan kreeg ik nadat ik 5 van de 7 Vintgar Gorge video’s had geüpload, dus toen voelde het nutteloos. Nu kan het dus.

Mijn camera op mijn telefoon is goed, maar niet geweldig. Overdag maakt het mooie foto’s (en ik heb echt een paar mooie gemaakt in de laatste zes maanden), maar ‘s nachts is het bagger. Kijk maar naar de foto’s hierboven. Ach, het gaat toch om het geluid. De muziek was echt cool en het gezang ook, ook al verstond ik er niets van.

In twee video’s hoor je me praten (hopelijk, want de muziek was er ook) en de camera richtte de hele tijd op die ene man in het publiek. Een meneer naast me was mega enthousiast aan het klappen na elk nummer, dus je hoort me in de video zeggen dat ik het hem misschien kon vragen. Mensen waren zo blij om die man te zien. Mensen gilden en floten en applaudisseerden.

Uiteindelijk heb ik die meneer ook gevraagd wie het meneertje in het publiek is. Hij kreeg bloemen en 5 fotografen stonden om hem heen terwijl iedereen aan het klappen was. De meneer naast me vertelde me dat die meneer een mega beroemde Sloveense componist is en dat generaties zijn opgegroeid met zijn muziek. Dit concert is ten ere van zijn 90e verjaardag. 

Ik heb het eventjes opgezocht op de site van Ljubljana Festival.

Dat is dus best wel cool. Het plein werd leger en ik wilde geen bus nemen, want het zou mega druk zijn. Toen zag ik dat de city bikes natuurlijk ook op waren, dus ik liep toch maar naar het busstation, maar de eerstvolgende bus zou pas over 33 minuten komen. Ik liep naar Preseren plein (niet Pseren, maar Preseren), want daar is ook een station. Nou, leeg. Gelukkig kwamen twee dames aan fietsen, dus ik kon een fiets pakken.

Eenmaal thuis ging ik douchen en thee zetten en nu is het 0:32. Wat nu? Kat.