#Noord Nederlands Toneel | Explore Tumblr Posts and Blogs

rotterdamvanalles · 4 years

Text

De 10 Foto's Met Een Lang Verhaal Staan in een blog, op Tumblr. 110

Luchtopname van de wijk Kleinpolder, de straat rechts met oude bebouwing is de Rotterdamse Rijweg. In het midden de Burgemeester Koningssingel, links de Delfshavense Schie, in noordwestelijke richting, 1951-1956.

Kleinpolder is een wijk in het zuiden van het Rotterdamse stadsdeel Overschie. Kleinpolder is vanaf 1947 gebouwd.

Kleinpolder wordt begrensd door de Delfshavense Schie in het westen, de A20 in het zuiden, de Rotterdamse Schie in het oosten en de oude dorpskern van Overschie in het noorden. Kleinpolder wordt doorsneden door de A13 en knooppunt Kleinpolderplein waar de weg aansluit op de A20, is naar deze wijk vernoemd.

Bij het bombardement op Rotterdam van 14 mei 1940 waren 25.000 woningen verloren gegaan en werden 80.000 mensen dakloos. In 1941 werd de gemeente Overschie door Rotterdam geannexeerd. In 1947 begon de stedenbouwkundige Lotte Stam-Beese van de Dienst Stadsontwikkeling met het ontwerp van de wijk. De structuur van de wijk was gebaseerd op de zogenaamde 'wijkgedachte'.

De wijk Kleinpolder was bedoeld voor de huisvesting van arbeiders van het industriegebied de Spaanse Polder. Vanwege het gebrek aan materialen direct na de Tweede Wereldoorlog en de grote woningnood is in Kleinpolder uitgebreid geëxperimenteerd met industrialisatie van de woningbouw.

In de jaren negentig is de wijk gerenoveerd, waarbij de kwaliteit van de woningen ingrijpend is verbeterd.

De foto is gemaakt door KLM Aerocarto en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Interieur van het café A. van der Graaf aan de Catharina Beersmansstraat nummer 2, 1922-1926. Op de foto links A. v.d. Graaf en midden Helena Beele.

Van theaterencyclopedie.nl:

Catharina Beersmans was een Vlaamse actrice. Zij bracht vanaf haar 12e levensjaar haar verdere jeugd door in Brussel, waar zij op 16-jarige leeftijd debuteerde in de Koninklijke Vlaamse Schouwburg. De eerste tien jaar speelde zij bijna uitsluitend bij Vlaamse gezelschappen. Haar opleiding kreeg ze van Victor Driessens. Hij was het ook die haar in de zomer van 1871 naar Nederland meenam. Haar eerste rol van betekenis waarmee zij voorgoed haar naam hier vestigde was in het stuk Fernande van Sardou de rol van Clotilde, die zij bij Jan Albregt en Van Ollefen speelde in de tent bij de Plantage in Amsterdam. In 1877 kreeg zij een vast engagement in Rotterdam, waar zij al snel uitgroeide tot een der belangrijkste krachten. Haar eerste rol was die van koningin Louise in Multatuli's Vorstenschool, wat deze laatste ook positief ter ore kwam (bewonderend had hij het over het talent van dat "Brabantsch boerenmeisje").

Daarna kwam zij voorgoed bij Antoine le Gras, Willem van Zuylen sr. en Jaap Haspels en zij bleef bij Le Gras en Haspels tot het laatst. Bij dit gezelschap was zij jaren de eerste vrouw. Haar 25-jarig jubileum werd zowel in Nederland als in België, waar zij ook bleef optreden, gevierd. Dat was in januari/februari 1887, respectievelijk als Medea en Jane Shore. Zij had twee dochters die ook aan het toneel waren, t.w. Mina en Pauline Beersmans. In 1980 werd ze samen met haar dochter Mina en schoonzoon Jan Dilis herbegraven op de Antwerpse ere-begraafplaats Schoonselhof.

In Antwerpen, Rotterdam en Turnhout is een straat naar Catharina Beersmans genoemd.

De foto komt uit de collectie WPK Originelen en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van theaterencyclopedie.nl

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Gezicht in de Grote Visserijstraat met links de Mathenesserdijk, 1935.

De Grote Visserijstraat herinnert aan de haringvisserij, die Grote Visserij werd genoemd vanwege het grote aantal schepen dat hiervoor uitvoer. Het aantal schepen dat ter walvisvangst uitvoer, was aanzienlijk kleiner. Vandaar dat deze de Kleine Visserij werd genoemd. Ter plaatse van het Visserijplein lag van 1920 tot 1952 het Grote Visserijplein.

De naam Mathenesserdijk is ontleend aan de ambachtsheerlijkheid Mathenesse die al in 1276 voorkomt. De naam zal een samenvoeging zijn van de woorden made (weide) en nes (aangeslibd land). Als oudste ambachtsheer wordt genoemd Dirk Bokel, wiens kleinzoon zich Dirk van Mathenesse noemde. Het Slot Mathenesse of Huis te Riviere, waarvan nog een ruïne aanwezig is, lag aan de Schiedamse Schie ten noordwesten van Schiedam. Binnen de ambachtsheerlijkheid lagen de polder Nieuw- en Oud-Mathenesse. De Mathenesserdijk, vroeger Schiedamsedijk geheten, maakt deel uit van Schielands Hoge Zeedijk. De dijk heette vroeger ook Groenedijk. De Mathenesserbrug ligt over de Delfshavense Schie en verbindt het Mathenesserplein en de Mathenesserlaan met de Mathenesserweg. De eerste brug van die naam werd in 1923 in gebruik genomen. In 1983 is ze vervangen door de huidige brug.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Goudsesingel met werkzaamheden aan de trambaan en op de achtergrond molen De Noord, 1948-1950.

De Goudsesingel was oorspronkelijk de buiten de stad gelegen vestkade. In 1481 wordt de singel genoemd van de Oostpoort naar het kleine Goudse Poortje. Deze singel moet even ten noorden van de huidige Warande en het Ammanplein hebben gelegen. Na 1505, toen de stad in zuidelijke richting was ingekrompen, verstaat men onder Goudsesingel de weg van de Goudse Poort tot Couwenburghseiland (ter hoogte van het huidige Pompenburg). Ten oosten van de Goudse Poort heette hij Oostsingel. De Goudsesingel en Oostsingel waren de kaden ten noorden van de Goudsevest en de Oostvest. Het eerste gedeelte van de Oostvest werd in 1871 gedempt. Dit gedeelte heette sindsdien Gedempte Oostvest. In 1888 volgde de demping van het tweede gedeelte. Op deze plaats ontstond het Oostvestplein. Ook de Goudsevest en Luthersche Vest werden gedempt. Nadat de demping was voltooid, ontving de nieuw gevormde brede weg vanaf het Boschje tot aan het Oostplein de naam Goudsesingel.

Korenmolen De Noord was een stellingmolen aan het Oostplein in Rotterdam. De molen werd in 1711 gebouwd ter vervanging van een standerdmolen. Vanaf de bouw tot in de negentiende eeuw werd de Noord gebruikt als moutmolen; later werd overgeschakeld op het malen van graan voor veevoer. In 1919 dreigde sloop, wat ternauwernood voorkomen kon worden door ingrijpen van de gemeenteraad. De Noord werd gerestaureerd en verhuurd aan de firma van Vliet uit Goidschalxoord. Tijdens het bombardement op Rotterdam stond de omgeving in lichterlaaie. De molenaars lieten de wieken draaien om overslaan van de brand naar de molen te voorkomen.

In de nacht van 27 op 28 juli 1954 brandde de molen door onbekende oorzaak uit. De molenromp, die te slecht was om gebruikt te kunnen worden voor herbouw, werd in het najaar van hetzelfde jaar afgebroken. Een plan voor herbouw werd door de gemeenteraad afgekeurd.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Het Beursplein met markt, 1975-1979. Op de voorgrond een deel van de (rol)trappen van het metrostation Beurs.

Het Beursplein is vernoemd naar het nieuwe, in 1940 gereedgekomen, beursgebouw aan de Coolsingel, ontworpen door architect J.F.Staal. Voordien werd dit plein Spinhuisstraat genoemd. Tot 1942 bevond zich bij de Blaak een plein dat eveneens de naam Beursplein droeg.

Station Beurs werd geopend op 9 februari 1968, toen de Erasmuslijn (destijds Noord-Zuidlijn genoemd), als eerste Rotterdamse metrolijn in gebruik kwam. Op 6 mei 1982 werd ook een station geopend aan de Calandlijn. Dit station, dat al in 1967 in ruwbouw gereed was, heette destijds station Churchillplein en was ondergronds verbonden met station Beurs. Sinds eind jaren 90 worden beide gedeelten beschouwd als één geheel, onder dezelfde naam. In 2000 werd het station opgeknapt en kreeg het een veel lichtere en modernere uitstraling. De perrons van lijn D werden dubbel zo breed om de toegenomen reizigers meer ruimte te bieden.

Het station heeft de vorm van een T. Aan de noordzijde van de perrons van metrolijn D en E bevindt zich een kleine stationshal die uitkomt in de passage van de Koopgoot onder de Coolsingel. Aan de zuidzijde van het station, tussen metrolijn D, E en de één niveau hoger gelegen sporen van de lijnen A, B en C, bevindt zich een winkelpassage met uitgangen richting het Churchillplein en het Binnenwegplein. Onder deze zuidelijke stationshal bevinden zich twee tunnels die de perrons van de lijnen verbinden.

De fotograaf is Ralph Schuurman en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Pompenburgsingel bij avond, met het spoorwegviaduct en de brug over de Rotte, 1910. Uit het oosten.

De Pompenburgsingel is genoemd naar het Pompenburg. Een goede verklaring van deze straatnaam is niet te vinden. De naam wordt eerst in 1589 vermeld, wanneer er sprake is van de stadsvest bij Pompenburg. Oorspronkelijk was Pompenburg slechts de buurt die zich tegenover het Couwenburghseiland bevond. In 1505 had de vroedschap besloten de stad te versterken en verschillende torens aan de vesten te bouwen, o.a. 'eene toorn in de crimp omtrent die hantboochscuttersdoel'. Zeer waarschijnlijk is deze toren op het latere Pompenburg verrezen en zal hij die naam wel gedragen hebben.

In de stadsrekening van 1644 komt de 'toren van Pompenburg' voor. In 1638 had men daar ook een korenmolen 'Pompenburch'. De hoofdlieden van het korenmolenaarsgilde verkochten in 1740 de molenwerf, vanouds genaamd Pompenburch, waarop de molen 'De Pomp' had gestaan, met het verbod er ooit weer een molen neer te zetten. In 1837 en latere jaren gold de naam Pompenburg voor een blok huizen. Toen in 1905 de stadsvest ter hoogte van het Pompenburg was gedempt werd de hierdoor ontstane brede weg Pompenburgsingel genoemd. De naam Pompenburg werd in 1949 gegeven aan de weg die ter hoogte van de vroegere Pompenburgsingel is aangelegd. Bij besluit B. 30 juni 1942 werd de naam ingetrokken.

De fotograaf is Henri Berssenbrugge en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Linker Rottekade ter hoogte van de Noorderbrug, 1909 (geschat). Het overladen van melk op een binnenschip.

De Linker Rottekade heet naar het riviertje de Rotte, waaraan de stad Rotterdam zijn naam te danken heeft. De Rotte wordt in 1242 voor het eerst genoemd. Ze moet echter eeuwen oud zijn, want in een oorkonde uit 1028 is er sprake van een nederzetting 'Rotta'. De Rotte werd voor 1200 ter hoogte van Crooswijk voor het eerst afgedamd in het kader van de aanleg van een dijk vanwege de grote 12de-eeuwse overstromingen. De aanleg van Schielands Hoge Zeedijk meer naar het zuiden rond het midden van de 13de eeuw, betekende een tweede afdamming. In deze dam, het midden van de latere Hoogstraat, bevonden zich enkele uitwateringssluizen waardoor de (Binnen-)Rotte in verbinding beelf staan met de Maas. De beide kaden langs de Rotte ten noorden van de oude stad ontvingen de namen Rechter en Linker Rottekade. Waar deze kaden door Hillegersberg en Terbregge lopen kregen ze na de annexatie de plaatsnamen als toevoegsel. De Rottebrug verbindt over de Rotte de Gordelweg met de Boezembocht. De Rottestraat ontving haar naam omdat ze op de Rotte uitloopt. Zie ook Binnenrotte.

In 1860 werd ter hoogte van het latere Noordplein een hoge houten brug over de Rotte gemaakt, die de naam Rottebrug ontving. Deze werd in 1895 vervangen door een ijzeren ophaalbrug, die Noorderbrug werd genoemd omdat ze toegang gaf tot het Noordplein. In 1909 kwam hiervoor een vaste stenen brug in de plaats. De ophaalbrug werd verplaatst en kwam iets noordelijker over de Rotte te liggen ter hoogte van de Crooswijksestraat en de (Nieuwe) Zaagmolenstraat. Hier deed de Zaagmolenbrug, zoals ze sindsdien genoemd werd, dienst tot 1956.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Gezicht op de Steigersgracht met het luchtspoor, 1910-1920.

De Steigersgracht is na het bombardement van 1940 aanzienlijk verbreed en ligt thans gedeeltelijk op de plaats van de vroegere bebouwing van het Hang. Wegens de goede diensten door de stad aan hertog Willem V van Beieren verleend, gaf deze haar in 1351 het recht tot vrij gebruik van de steiger, die reeds in 1334 wordt genoemd. Deze aanlegplaats lag aan de Middeldam, vlak tegenover de ingang van de Oudehaven. Ze werd later gewoonlijk de Dordtsche Steiger genoemd. Nog later werden bij de uitbreiding van deze gracht verschillende gedeelten van de kaden als volgt onderscheiden: Smal Steiger, Kleine Steiger en Boerensteiger.

In 1905 werd het gedeelte van het Steiger tussen het spoorwegviaduct en de Hoofdsteeg gedempt. Dit gedempte gedeelte ontving de naam Middensteiger. Tengevolge van deze demping kwam de Hoenderbrug te vervallen. Op 11 januari 1911 werd besloten het gedeelte dat bekend stond als Boerensteiger, te dempen. Voorts liep van de Korte Hoogstraat naar het Steiger een klein straatje, dat de naam Toe-Steiger droeg. 'Toe' betekent in dit geval: dicht, gesloten, aan twee zijden bebouwd.

De Steigersgracht, die waarschijnlijk van oorsprong niet meer dan een buitendijksloot was, liep van de Soetensteeg tot het Groenendaal, grotendeels langs het hierboven genoemde Steiger. In onze oudste bronnen noemde men dit water steeds haven. Aan de ene kant stond deze in verbinding met de Leuvehaven, aan de andere kant kwam ze, voor de demping van het Groenendaal, uit op de Nieuwehaven. Vroeger mondden in de Steigersgracht de Schie en de Rotte uit door een vijftal sluizen. Van 1953 tot 1959 lag ten zuiden van deze gracht een expeditiestraat met de naam Steigershof.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam. De kaart uit 1897 komt van rotterdamkaart.nl

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Bouw van winkelcentrum Zuidplein, 1962-1970 (geschat).

Winkelcentrum Zuidplein is een groot, overdekt winkelcentrum in Rotterdam Zuid. Het winkelgedeelte is niet op grondniveau maar op de eerste "etage"; op grondniveau bevindt zich een grote parkeergarage in twee lagen met ongeveer 1400 parkeerplaatsen, een bewaakte fietsenstalling, opslagruimte en een busstation. De evenementenhal Ahoy Rotterdam, het Ikazia ziekenhuis, politiebureau Zuidplein en het Theater Zuidplein bevinden zich op loopafstand. Momenteel bevindt zich tevens een tijdelijke fietsenstalling ter plaatse van de Pleinweg.

Winkelcentrum Zuidplein is gekoppeld aan een belangrijk knooppunt voor het regionale openbaar vervoer (metrostation en veertig regionale en stadsbuslijnen), zie: Zuidplein (metrostation)

Het overdekte winkelcentrum Zuidplein is een van de belangrijkste werken van de Rotterdamse architect Hermanus Dirk Bakker (28 augustus 1915 - 12 oktober 1988) en was voor die tijd een zeer modern concept. Aan het winkelcentrum werd gebouwd van 1962 tot 1972 op een grotendeels braakliggend terrein tussen het metroviaduct en een aantal brede verkeerswegen. De Nieuwe kerk moest er echter voor worden gesloopt. In 1972 werd het winkelcentrum geopend door Mies Bouwman. In die tijd bestond een deel van het Zuidplein nog uit winkelkramen. Tussen 1993 en 1995 werd het winkelcentrum in oostelijke richting uitgebreid met circa 11.000m² door architectenbureau Bakker & Partners i.s.m. Chiel Verhoeff. Tussen 1999 en 2003 werd het interieur gerenoveerd zonder noemenswaardige uitbreiding door JHK Architecten uit Utrecht i.s.m. Greig + Stephenson Architects uit Londen. Het onoverzichtelijke centrale plein werd rustiger gemaakt door de vervanging van de wirwar aan oude kiosken door twee nieuwe kiosken.

Met een oppervlakte van 55.000 vierkante meter is dit het belangrijkste winkelcentrum voor Rotterdam-Zuid en de gemeenten aan de zuidrand van Rotterdam. In 2004 had het winkelcentrum ongeveer 150 winkels. Het is één van de grootste overdekte winkelcentra van Nederland. Het winkelcentrum trekt ongeveer 10 miljoen bezoekers per jaar.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Maaskade ter hoogte van het gebouw van de firma Hulstkamp, 1931-1936.

Het Hulstkamp-gebouw is een rijksmonument aan de Maaskade in Rotterdam. Het is een gezichtsbepalend pand aan de noordzijde van het Noordereiland. De Rotterdamse architect Jacobus Pieter Stok ontwierp het in 1888 in Neorenaissancestijl. Kenmerkend is het gebruik van rode baksteen, versierd met witte banden en ornamenten.

Opdrachtgever tot de bouw was de firma Laming & Sons, die het gebouw in 1892 betrok. Het diende als margarine- en kaasfabriek met kantoor, woonhuis en opslagplaats. Na het faillissement van dit bedrijf werd het van 1919 - 1972 eigendom van de firma Hulstkamp & Zoon & Molijn die er een distilleerderij vestigde voor jenever. Bij de aanval op Rotterdam in mei 1940 werd dit gebouw als een van de eerste door Duitse militairen bezet. In 1979 kwam het gebouw leeg te staan. Van 1980 tot 1995 was er het Mariniersmuseum gevestigd.

Na een grondige renovatie van het kantoorgebouw en sloop van de distilleerderij werd het monumentale pand een bedrijfsverzamelgebouw annex feest- en congrescentrum dat wordt geëxploiteerd door Maison van den Boer. In de centrale expeditieruimte werden galerijen aangebracht en de voormalige opslagruimtes werden omgebouwd tot kantoorruimtes. Beneden zijn vijf zalen en in het centrale deel is een wintertuin met glazen dak. In de zalen De Branderij en De Stokerij zijn oorspronkelijke staalconstructies zichtbaar. In 2012 heeft er een metamorfose van de zalen plaatsgevonden.

De fotograaf is Frans van Dijk en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

0 notes

wally-in-groningen · 4 years

Text

day 4 & 5: friday nite & chill

i’m here, i’m back, i’m alright! yesterday was such a summer-y day that it would have been a sin to be inside the whole time. and as if it was ordered for everyone to have fun on a free day! i learned yesterday that it was ascension day. where i come from, we don’t celebrate ascension day. but a day off is always nice, am i right? personally for me it doesn’t really matter since everyday is a free day, but good for the rest!

but of course all good things have to come to an end. this morning i woke up earlier than i was supposed to. instead of my alarm, i was woken up by the sound of thunder which i have misses so much, but, also, have to admit, that have always felt anxious of the sounds since my childhood. scary boogieman thunder.

and so, today i have no other choice but to stay inside. but gladly there’s a solution to have a nice friday night together with friday nite! if not the ‘rona, i could meet new people at this not-too-unusual building at Bloemstraat 38 and witness any kind of experimental art while eating fries. after doing some research (basically the only thing which i can do), behind all these activities are Noord Nederlands Toneel (Theatre of the North of the Netherlands???) and Club Guy & Roni. on their online fridaynite sessions on nite hotel via zoom tonight they are going to stream Dear Winnie, a musical based on stories of brave black female activists. and it seems as if the Guardian reaaally loved it (gotta trust the Guardian, right?)

i wish i could attend this inspiring play irl and afterwards grab a nice, cold glass of beer at De Drie Gezusters which i have been passing by so often since i came to Groningen. rumor says that it is the biggest bar in Europe. does anyone know if that is a legitimate fact? but, sadly, the pavement in front of the bar is totally empty and the only thing which still pulsates with a bit of life is the neon banner of the place. man, am i gonna be happy when i will wake up on the 1st of june morning realizing that i can have a beer at the table while watching people passing me by!

(ig: @broervanroos)

#groningen #the netherlands #de drie gezusters #bar #europe #fridaynite #theatre #art #club guy and roni #noord nederlaands toneel

0 notes

02022020space · 5 years

Video

youtube

[UTC-12] NL - Liesbeth Vreeburg - 26 Poems about Time

Liesbeth Vreeburg NL | Harpist, Music-theater maker

26 Poems about Time - Installation performance

26 billiard cues, hanging from the ceiling. A gigantic mobile that covers the room, and slowly slowly slowly slows down, to stop the time. Every one turns in their own tempo, and own reality. A peaceful silent world.

// -- // -- // -- //

Liesbeth Vreeburg is a harpist and performer, working in contrasting yet connected musical worlds. She is a much requested chamber music performer and combines this with playing newly written music and creating her own work. She loves working on the intersection of disciplines, where image, sound & text collide.

Together with Johan Olof, she is the initiator of the Oneiros Ensemble. This is a collective of chamber musicians who play in large and small constellations across The Netherlands.

She also founded Liminale, a collaboration with harpist Idske Bakker. Liminale is a platform for artistic research on music and the senses.

She worked extensively with Theatergroep Fien, De Veenfabriek, Noord-Nederlands Toneel, Eef van Breen Group, S t a r g a z e and Orkater. As an orchestra musician she is a regular guest with Rotterdam Philharmonic, Netherlands Philharmonic, The Hague Philharmonic and the Ballet Orchestra of the Netherlands.

Liesbeth Vreeburg studied harp at the Utrechts Conservatorium with Erika Waardenburg. She obtained her bachelor and master degree cum laude. During her studies she specialized in the contemporary repertoire for harp, and in improvisation. She also studied the historically informed practice of early instruments, focusing on the single-action harps from the 18th century.

A few years later she was admitted to the master T.I.M.E. at the Royal Conservatory in The Hague. She studied among others with Paul Koek, Paul Slangen, Gosse de Kort, Ibelisse Guardia Ferragutti, Jochem van Tol and Frank Rosaly. This two-year course was a research in interdisciplinary arts, focussing on music theatre.

liesbethvreeburg.nl

#live #02022020.space exclusive #performance #installation #music #V #L #instrumental

0 notes

artschoolreviewz · 6 years

Text

A dystopian disaster movie, live

By Caitlin Summerson // 11th March 2019 Predetermined fate vs free will. Utopia vs dystopia. Human vs androids. Red vs white.

As you enter the theatre hall, the show has already begun. The stage is set, a dozen actors are already present on stage, clad in identical clean, almost clinical overcoats. They all bear a flashing LED square on their left breast, worn like a shared coat of arms of whatever universe we have just stepped into. There is music playing too, a repetitive, upbeat country-style tune, quickening in pace as more theatre goers find their seats. It is coming from a small ensemble located in a raised section to the back of the stage, open to the audience, purposefully visible. There is a tall brightly lit column to the right of the stage, perched atop is a lone actor. The lights go out.

What we encounter when the light returns is a thoroughly intense but absolutely stunning dystopian masterpiece. It is Guy Wieszman’s latest spectacular production ‘Brave New World 2.0’, performed by the Noord Nederlands Toneel Group. It is a glorious fusion of The Hunger Games, Black Mirror, A Handmaid’s Tale and In TIme. You will notice here that I am comparing it to multiple big screen productions, afterall, film is my forte, however this is because I have simply never seen anything like this on the stage before. It elevates theatrical elements in an unfamiliar but breathtaking way, so much so that I could not peel my eyes away from the action for the duration of the performance, and it is pretty long (over two hours, no interval). It had me completely enthralled, and I am by no means a theatre junkie, I left pleasantly surprised by how it managed to capture my complete attention, and it’s grip was tight.

The plot is layered and complex, but even with the mixture of Dutch and English speech I was never left behind. ‘Brave New World 2.0’ shows us perhaps a not so distant future, one in which humanity has been divided into two groups, separated by that brightly it column I mentioned earlier, that throughout the performance fluidly moves across the stage, a simple but dynamic set design that blew me away. On one side is the red zone, inhabited by humans who have been declared useless within this new society fuelled by efficiency, their existence is bleak and brutal but they are truly free. On the other is the white zone, a mecca of performance and productivity, populated by workers, some human and some programmed ‘androids’. The play brilliantly explores the struggle between humanity and technology, between genuine connection and artificial progress, between work and freedom. It will definitely make you think about our present world, and undoubtedly question our future. What does it mean to be human? What does it take to be happy? What does the future hold?

‘Brave New World 2.0’ is on tour until May 18th 2019. It is definitely an intense ride but one I would fully recommend you take.

#bravenewworld #bravenewworld2.0 #Groningen #theatre #NNT #Review #artschoolreview

0 notes

groningsnieuws · 4 years

Text

Noord Nederlands Toneel brengt 'Oom Wanja, een verbluffend actuele theaterklassieker van ...

Het Noord Nederlands Toneel, gevestigd in Groningen, is één van de vier grote Nederlandse toneelgezelschappen. Het artistieke team, bouwt aan ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://groningen.nieuws.nl/evenementen-in-groningen/1038910/noord-nederlands-toneel-brengt-oom-wanja-een-verbluffend-actuele-theaterklassieker-van-tsjechov/&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNHHuGKulhfB_xTZ6NVsXaaRp4Lo1A

#Groningen

0 notes

haarlemupdates · 5 years

Text

New Post has been published on Haarlem updates

Nieuw bericht op https://www.haarlemupdates.nl/2019/12/13/dear-winnie-in-stadsschouwburg-haarlem/

"Dear Winnie" in Stadsschouwburg Haarlem

Afgelopen november ging de nieuwste voorstelling van het Noord Nederlands Toneel en de KVS Brussel; Dear Winnie, in première. In Dear Winnie, worden de verhalen van negen actrices, zangeressen en performers met Afrikaanse roots verweven met dat van Winnie Mandela. Verhalen over een gedeelde geschiedenis, verbonden aan die van Nederland, meedogenloos eerlijk, vol kracht, muziek, […]

#Dear Winnie #Haarlem #Stadsschouwburg #Agenda #Kunst &amp; cultuur #Nieuws #Top

0 notes

nomadenbestaan1983world · 5 years

Text

Noord Ierland

Noord-Ierland (Belfast en the Giant's causeway)

Bij Noord-Ierland denkt iedereen vaak nog aan bomaanslagen en de nogal woelige aard van haar hoofdstad Belfast, (nog steeds) bron van religieuze conflicten, de zgn. “Troubles”. De katholieke en protestantse inwoners wonen nog steeds in aparte wijken en er is zelfs een Peace Wall tussen de 2 gemeenschappen. Nu met de Brexit in het achterhoofd zou de situatie nog meer gespannen zijn dan anders en zou de (new) IRA opnieuw kunnen herrijzen. Hopelijk is dit niet het geval want indien je dit gebied bezoekt kun je voelen dat de twee gemeenschappen al heel veel geleden hebben... Volgens mij is er inderdaad nog hoop voor een vreedzame toekomst als ze toch eens inzien hoe sterk ze zijn als ze beiden verenigd zijn. Laat me hier dan ook meteen pleiten dat Noord-Ierland is meer dan de moeilijke wijken van Belfast en conflict! Noord-Ierland is gezegend met een prachtige kustlijn, de prachtige Giant's Causeway, groene velden, burchten en kastelen, Ierse whiskey, Guiness bier en oh zo vriendelijke mensen.

De hoofdstad Belfast

De Noord-Ierse hoofdstad is inderdaad het toneel geweest van een bloederig verleden, maar dat neemt niet weg dat het vroeger een zeer rijke stad is geweest. Deze stad heeft haar rijkdom verdiend in de uitvoer van linnen. De geschiedenis van Belfast is innig verbonden met de zeevaart en linnenindustrie. Jammer genoeg konden ze niet op tegen de groeiende kracht van goedkope linnen uit het buitenland en stortte hun industrie in. Buiten het centrum staan nog de oude linnenfabrieken.

Tip: Je kan het statige Victoriaanse stadhuis van Belfast gratis bezoeken (met gids zelfs – reserveer een plaatsje aan de balie) om een beeld te krijgen van de pracht en praal van weleer. Het doet eerder Amerikaans aan qua stijl en voor de bekleding van de binnenkant werden kosten noch middelen gespaard ( bv marmeren zuilen uit Italië, marmeren trappen, prachtig houtwerk etc..). De verwijzingen naar de gouden eeuw van het linnen worden heel goed benadrukt tijdens de tour en kijk zeker ook aandachtig naar het wapenschild van de stad dat verwijst naar de industrie en zeevaart.

In Belfast zijn de herinneringen aan het verleden nooit ver weg: de talrijke muurschilderingen van de beide bevolkingsgroepen zijn te bezichtigen buiten het echte stadscentrum, en de Peace Wall die toch wel grote droefheid oproept doet ons denken aan de apartheid tussen de gemeenschappen. De gemeenschappen wonen nog echt in aparte wijken. Ook de vele herdenkingsmonumenten voor beide zijden zijn interessant om het verhaal en verdriet van de twee gemeenschappen beter te begrijpen. Deze segregatie is niet alleen op basis van geloof (velen denken dit maar dit is onwaar)! Het probleem is echter veel vroeger begonnen. Toen de huidige koning van Engeland Ierland veroverde had deze bang dat het misschien een katalysator zou zijn voor de val van zijn koninkrijk. De bevolking was immer katholiek en zou wel samen kunnen spannen met de grote katholieke rijken van Europa en het hele Britse rijk ten val brengen.Dit mocht niet gebeuren en dus liet de koning veel immigranten overkomen van uit Engeland en Schotland. De afstammelingen van die kolonisten wonen nog steeds in Noord-Ierland wat frictie geeft met de afstammelingen van de inheemse Ierse bevolking. Haat tussen de gemeenschappen wordt elk jaar aangewakkerd door de marsen van de Protestanten (aanhangers van Groot-Brittannië) ter herdenking van veldslagen van lang geleden. Tot grote frustratie van de Ierse bevolking! Zij willen immers bij Ierland aansluiten, dat honderd jaar geleden onafhankelijk werd van Groot-Brittannië. Sinds de vredesakkoorden is er relatieve rust in Noord Ierland maar ik hou mijn hart al vast voor wat de (harde) Brexit zal kunnen ontketenen...

Verder in stad kun je langs de waterkant lopen, het (Titanic) musem bezoeken, de vele gezellige pubs (Guiness beer) aandoen (The Crown Bar is de oudste en de mooiste) en een Ierse Whiskey stokerij bezoeken (vb Bushmills). Het openbaar transport in de stad is uitstekend en is relatief goedkoop. Je kan ook gezellig een (food) markt bezoeken. De kerken in de stad zijn ook erg mooi en meestal vrij toegankelijk. Kortweg: het centrum is zeer gezellig en ideaal om in te verdwalen.

The Giant's Causeway.

Tip: Indien je niet over een auto beschikt, boek dan een tour met een reisbureau naar de Giant's Causeway. Het openbaar transport naar hier is schaars en de site is er moeilijk mee te bereiken. Met een tour rijd je ook nog langs vele andere sites, bijv. ruïnes van kastelen, langsheen de kustlijn (trouwens verkozen tot een van de mooiste ter wereld), pittoreske dorpen en bezoek je een whiskey proeverij.

De legende wil dat de Causeway is gebouwd door reuzen. De held van het verhaal, Finn McCool , kreeg ruzie met een reus uit Schotland. Het bleef niet bij roepen en tieren tegen elkaar en beide reuzen ontvlamden in woede en elk zou wel over het water geraken om de andere een lesje te leren. Om het water te overbruggen bouwden de beide reuzen de fameuze “the Giant's cause way” om tot elkaar te geraken. Onze held van het verhaal, realiseerde zich al snel dat hij ruzie met de verkeerde reus had gezocht. Hij was immers geen partij voor de Schotse reus en vreesde voor zijn leven. De Schotse reus bleek veel groter dan onze held te zijn. In paniek rende hij naar zijn vrouw en vertelde haar dat de Schotse reus onderweg was om hem een lesje te leren... wat nu gedaan? Gelukkig had een wijze vrouw. De Schotse reus was in aantocht en zij zei dat hij zich als een baby'tje (met een doek om zich heen) moet gaan liggen in de kribbe bij het vuur. Zijn vrouw zou de rest wel afhandelen. De Schotse reus zwaaide de deur van het huis open en begon tegen de vrouw te brullen: 'waar is je echtgenoot?' De vrouw, die kalm aan de tafel zat, zei dat hij snel zou terugkomen en dat ze nu even voor de baby moest zorgen die in de kribbe lag. Toen de Schotse reus de “baby” zag kreeg hij koude rillingen over zijn rug. Als dit al het baby'tje is... hoe groot moet de vader dan niet zijn? Hij wilde dus niet wachten om dit te weten te komen en zette het op een lopen helemaal terug naar Schotland. Op zijn weg brak hij ook delen van de Giant's Causeway af zodat onze held toch niet bij hem zou geraken. Zo gaat de populaire legende toch...

Nu is dit wel een straf verhaal natuurlijk, maar de eigenaardige achthoeken op de Giant's Causeway zouden eigenlijk gevormd zijn door een vulkaan uitbarsting. Je kan in het bezoekerscentrum (betalende inkom, indien je een tour heb zit dit in je dagtripticket inbegrepen) de hele geschiedenis lezen van het wetenschappelijk ontstaan van de Giant’s Causeway en een audiogids krijgen (ook in het Nederlands) voor meer uitleg.

Tip: the Giant's causeway zelf is vrij te bezoeken, het is enkel het bezoekerscentrum dat betalend is.

Verdere interessant bezienswaardigheden in de buurt.

Tip: Verken zeker ook de geweldige woeste kustlijn en de tal van pittoreske dorpjes die ze rijk is.

Tip: Bezoek ook zeker (indien niet inbegrepen in je dagtrip) de Carrick-a-Rede touwbrug (betalend) en de kasteelruïnes Carrickfergus en Dunluce.

Tip: Indien je een fan van Game of Thrones bent, kun je een speciale tour boeken die langs alle locaties rijdt waar de opnames voor de serie hebben plaatsgevonden.

Kortweg: ik zou zeker een bezoek aan Belfast aanbevelen en trouwens niet alleen Belfast maar ook de Giant's Causeway, ruïnes van kastelen, groene velden zover het oog reikt, en pittoreske dorpen langsheen de kustlijn om te bezoeken. Ik moet nu eerlijk bekennen dat Ierland en Noord-Ierland mij altijd kunnen bekoren. Ierland is na Canada mijn meest favoriete land ter wereld!

Ireland always in my heart!

0 notes

ilovetheater-nl · 2 years

Text

PREMIÈRE ZATERDAG 10 SEPTEMBER SPOT GRONINGEN EXIT MACBETH I NOORD NEDERLANDS TONEEL

In EXIT Macbeth komt Macbeth helemaal niet voor. Voor deze versie haalde het Duitse regisseursduo Jana Vetten en Jan-Christoph Gockel de hoofdpersonen – Macbeth, zijn lady en de oorlogszuchtige krijgsheren – uit het beroemde verhaal van Shakespeare. Als het dominante perspectief ruimte maakt voor nieuwe mogelijkheden, welke perspectieven komen er dan naar boven? En wie treden naar voren? Wat…

View On WordPress

#EXIT Macbeth

0 notes

evgeniiashalimova · 7 years

Photo

💙🔸on the set #tetrismonamour #theatre #vanishingvanguard #clubguyandroni #nnt #robotart #evgeniiashalimova #вымирающийавангард #евгенияшалимова #costumedesign #contemporarydance #fashiondesign #dancecostume #architectural #robotart #groningen #nederland (at NNT - Noord Nederlands Toneel)

#theatre #vanishingvanguard #robotart #evgeniiashalimova #евгенияшалимова #fashiondesign #dancecostume #architectural #nederland #вымирающийавангард #nnt #clubguyandroni #groningen #tetrismonamour #costumedesign #contemporarydance

0 notes

thijsdelacourt · 7 years

Text

Jaarcongres Gelders Energieakkoord met Rifkin!

10 mei komt Jeremy Rifkin naar Gelderland. Dat vind ik wel speciaal, want na amper twee jaar werken aan het Gelders Energieakkoord lukt het ons om een stevige happening neer te zetten waar we één van onze visionairs op het toneel krijgen. Kom ook, zou ik zeggen. Geef je op via www.geldersenergieakkoord.nl

Wat is er zo bijzonder aan de komst van Jeremy Rifkin?

Jeremy Rifkin komt speciaal voor Gelderland. Best uniek, want hij wordt echt gezien als een van de grote visionairs van dit moment. Heeft het zelfs over de derde revolutie! Dat is een behoorlijke verschuiving in de economie. En hij voorspelt veel werkgelegenheid: ‘Jobs, jobs, lots of jobs’ is een van zijn quotes. Ik vind dat kloppen, want in enkele doorrekeningen, zeker in het verduurzamen van de bestaande bouw, zit enorm veel werk.

Waarom vindt hij Gelderland interessant?

Omdat hij gelooft in de kracht van economische regio’s. En in de kracht van samenwerking. Hij denkt dat de consument steeds meer producent wordt. Dus dat we zelf meer invloed hebben op ons eigen leven. Hij gelooft dat de economie van de toekomst vooral gevormd wordt door samenwerkingsverbanden. Dus geen verticaal georganiseerde economie, waarbij het besluit van de CEO van een groot internationaal oliebedrijf gevolgen heeft voor de hele bevolking. Maar een horizontaal georganiseerde economie, waarbij je zelf bepaalt hoe je je bedrijf inricht. Of hoe je aan je energie komt. Of hoe je van A naar B komt. Of hoe je een bestelling niet meer uit China laat komen, maar om de hoek laat uitprinten op het tijdstip dat het jou uitkomt.

Rifkin wordt op veel plaatsen in de wereld gevraagd. We zaten bijvoorbeeld om tafel met mensen uit een regio in Noord Frankrijk, in Spanje/Catalonie, de Filipijnen, Engeland maar ook Vlaanderen. Een aantal van die regio’s hebben zijn visie al toegepast in hun economie. En met succes, het levert veel banen op. Maaar……. In al die regio’s is het nog steeds erg ‘top down’ georganiseerd. Een regiobestuur, provincie of regering besloot dat er op deze manier gewerkt ging worden. En zo gebeurde dat.

Nergens is echter nog in de praktijk gebracht dat de visie op een horizontale manier, in samenwerkingsverbanden en met bundeling van krachten van alle partijen wordt uitgevoerd. De ‘collaborative commons’ zijn nog nergens van toepassing. Er is alleen een polderlandje dat dat wel zo doet: Nederland. En waar is het zo groot opgepakt, dat het ook echt impact kan gaan krijgen: in Gelderland en wel binnen het Gelders Energieakkoord!

Waarom heeft het Gelders Energieakkoord hem eigenlijk uitgenodigd?

Omdat wij met z’n allen met iets bezig zijn dat heel erg past in zijn visie. Hij zegt dat we binnenkort massaal over gaan naar duurzame energiebronnen. Omdat we niet langer gek zijn om te betalen voor iets dat je ook gratis kunt krijgen. Maar ook omdat we met z’n allen steeds meer beseffen dat we de aarde aan het uitputten zijn en we ons afvragen of onze kleinkinderen nog wel frisse lucht hebben straks. En omdat de generatie millenials ziet dat je veel goedkoper, gemakkelijker én met meer regie over je energiebronnen kunt beschikken. Waardoor je dus onafhankelijker wordt van de Poetins, de Trumps en de oliestaatjes in het Midden Oosten.

Wat ook meespeelt, is dat je als eenvoudige consument of als eenvoudige éénpitter straks over data kunt beschikken, die nu alleen Google nog heeft. Doordat alle apparaten (internet of things) straks van sensoren worden voorzien komen er veel meer gegevens beschikbaar, die belangrijk zijn voor jouw eigen bedrijfsvoering (of jouw eigen energievoorziening). Dat houdt in, dat je veel gerichter, onafhankelijker en zelfstandiger kunt gaan ondernemen en leven. Dat maakt het mogelijk om dus ook je energie via internet met elkaar te gaan delen. Daar heb je straks geen Alliander, Eneco of gasleverancier meer voor nodig. Dat wissel je via slimme systemen (smart grids) met elkaar uit. Gek? Nee hoor. Dat doen we toch ook met muziek? Vroeger kon je alleen via de platenzaak aan muziek komen. Daarna kon je het ook zelf downloaden. En snel daarna kon je het gewoon ook zelf met elkaar uitwisselen. Nu begrijpen we niet meer waar de platenzaak van leefde vroeger.

En let op de snelheid: dit is dichterbij dan we denken. Als je ingespeeld wilt zijn op de situatie over 10 jaar, moeten we nu al voorbereid zijn. Want hoe lang geleden kwam de smartphone er? Op 9 januari 2007 introduceerde Steve Jobs de eerste smartphone voor de massa. Nog geen 10 jaar geleden dus. In Gelderland willen we nu al toewerken naar dat energiescenario van over 10 jaar.

GEA heeft hem dus uitgenodigd omdat:

We bezig zijn met energietransitie en Rifkin laat zien hoe dat er uit gaat zien. En het is belangrijk dat alle deelnemers aan het GEA dat ook kunnen zien en horen van hemzelf, want het kan hen enorm helpen om de energietransitie te versnellen.

Wij het schoolvoorbeeld zijn in Gelderland van die horizontaal georganiseerde samenleving. We willen graag laten zien dat we daar trots op zijn en we willen graag leren hoe we hier mee verder komen.

We willen voorbereid zijn op het scenario van 2027. Gelderland zit vol early adopters die een schone toekomst met veel werkgelegenheid zien. Gewoon slim dus.

Kom dus ook, 10 mei!

Thijs de la Court

0 notes

musicitynl-blog · 7 years

Photo

Noord Nederlands Toneel en Club Guy & Roni 06-04-2017 20:15 Meeslepende voorstelling met toneel dans en live muziek Het door Sydney Pollack verfilmde boek They Shoot Horses Dont They? is een belangrijke inspiratiebron voor Carrousel een energieke voorstelling die bezoekers meesleept in een eindeloze uitputtende competitie. In een spectaculaire arena strijden 7 acteurs 4 dansers en 6... http://tinyurl.com/m7dsebg

0 notes

melostinplay · 8 years

Text

Theatre Review of Club Guy & Roni’s Carrousel

Creation: Noord Nederlands Toneel, Club Guy & Roni, Asko | Schönberg Directing: Guy Weizman Where: Stadsschouwburg Groningen When: 9 March 2017

Never ending tournament of torment

It goes on and on and on. The very first scene of Club Guy & Roni’s Carrousel directed by Guy Weizman wants to shock the viewer – shock with loudness, suddenness, rawness. The following two hours give the sense of being trapped in the continuous loop of a stuck record. The result is a feeling of boredom and stagnation. Clearly, this is the message that Weizman wants to convey – that everything goes on and on and nothing ever really changes. Yet that already becomes apparent after the first half hour. The rest of the evening is simply repetition. This performance tries too coercively to convince its audience - like a teacher with a wagging finger – and thereby looses its persuasive power.

Club Guy & Roni is a dance company founded in 2002 in Groningen. The company experiments with the crossover between different art forms, particularly theatre, dance, and music. Dealing with contemporary themes, the group claims their work to be “dynamic, daring, unpolished, but also touching and humorous.” Their new production Carrousel appropriates Horace McCoy’s 1935 novel They Shoot Horses, Don’t They? and the 1969 film adaptation by Sydney Pollack and the story of exhausting dance marathons in 1930s America in which the audience found pleasure in the misery of the participants. Weizman’s staging, using a text by Bernard Dewulf, explores this question of why we enjoy other people’s suffering. While the company’s intentions to shock is clearly visible in the raw music, sexual violence, lighting and projections it has no effect on a viewer who possibly has seen anything happen in performance.

The stage is an arena. The theatre-goers are turned into spectators of this cruel tournament. They are the ones rooting them on, they are the ones applauding their failure. The master of ceremony imitates in an uncomfortably realistic way the hosts of similar competitions on TV in contemporary times. The dancers never stop moving and yet they do not dance. The monotone up and down of their clenched hand forms the base of the choreography. From that conversations develop and movement sequences unfold. It becomes clear this contest is not about beauty and skilfulness but simply about who has got the most stamina. Here dance is not the last resort from being lost. Here they dance precisely because they are lost. Lost in the tournament of life. Life is the carrousel that keeps on turning. Turning without being fed with coins.

The live music shifts tone often and suddenly and brings the only diversion from the automated dance routine. Visually this performance cannot convince as it is neither beautiful nor skilful. This strategy of combining different media results in a mush of unremarkable acting and mediocre dancing. Sometimes it is best to concentrate on one’s strengths instead of forcibly swamping the viewer with intermediality and contrived shock moments.

One performer sticks out. Sofiko Nachkebiya embodies the role of a puppet. She does not move but is moved by her dancing partner. Nevertheless she impresses most (evidently she is one of the four professional dancers of the cast) with her unnatural robot-like movement and her static face and unblinking eye. She also creates the most captivating and absorbing scene, in which she tells the story of her creation in Russian. This moment is one of the few that stops the turning. The spectator forgets about the competition, about the message, is immersed in her story, in her life. Did the other dancers secretly stop moving? I couldn’t tell.

There are a few good moments in the play, that elicit sympathy in the viewer with these poor souls on stage (or is it in real life?) whose misery is put on for their entertainment. These moments arouse horror by pinpointing the viewer as the one for whom this misery is staged. But they protrude from the finger-wagging that dominates the evening. The messages the play wants to convey are illustrated from the start of the performance and the viewer cannot help but catch these meanings. Life is a carrousel that never stops turning. We are trapped in it and nothing is ever going to change. The only pleasure we get is if the misery of others is more profound than ours. The script literally states that; the accelerating revolving stage which the actors/dancers are forced to run against shows that very vividly. The point is hammered into your head: Life is a tournament of torment. It feels like one of Brecht’s Lehrstücke where you do not have to think yourself but are supposed to listen and follow. Today’s audiences are ready for more. Used to more subtle meanings. The subtle meanings that are culled out of a muss of inconsistent and veiled manifestations on stage often prevail and persist because they were retrieved from within the viewer and not externally touted. This production worked on a much more superficial level. And maybe it was deliberately done. Maybe the viewers were supposed to expect more. Maybe they wanted to annoy them. But then the effect of conveying the message on a different level than the intellectual fails to occur making the whole strategy futile. Sometimes less is actually more.

0 notes