#PhotoSearchedFromPINTEREST

[issawrites]

I miss you. I love you. I'll never forget you. I promise. 😭❤🐩

[issawrites]

❤

[issawrites]

From Thought Catalog

by Jessica Joseph

To the guy I thought I'd never get over: I finally Moved on

It was all my imagination. The idea of what we could have been. I so badly wanted to be your person. It always felt like it would happen eventually, even if the signs were there. The excuses were never ending, but so was my love for you.

I believed the timing was never right, but I also believed that with the right one, timing wouldn’t matter. I believed that, no matter how many times you chose everything else over me, if you chose me at least once, it would make up for the rest. I believed that all the ignored texts, plans that fell through, and late night calls were all merely because you cared so much. I believed in the illusion that it could still work out in the end. You made me question myself. Question my beliefs, my morals. I was starting to forget who I was. I was beginning to lose myself in you.

Then I saw it. That first picture of you and her. My heart shattered. The millions of pieces I tried to put back together only made the wound that much worse. All of these months believing you were just too busy for me, believing that our timing wasn’t perfect just yet. All the ignored texts, plans that fell through, late night calls. They were all because she was there. She was there taking up your time. You were answering her texts. You were making plans with her. You’d call her during normal hours. I suddenly became the other woman. I somehow became the homewrecker in a home I thought I was building.

It took a lot for me to get past that. To believe I deserved more than what you were offering. To forgive you and get over something I never fully got closure for. But I knew you too well. I knew you’d never let me walk away peacefully. As if it didn’t hurt enough. As if telling you I was falling for you wasn’t hard enough on it’s own. I now had to learn to catch myself from falling for something fictional.

So you’d “check in” and follow up to see how I was doing every now and then. Seeing your name pop on my phone would send me into a downward spiral. But then I met him. And it was like your power over me no longer worked. It was like I had gotten over you because someone else showed me how I was supposed to feel. Someone who wanted to answer my texts and see me. Someone who treated me the way you weren’t good enough to.

Now I look at your social media and feel nothing but happiness. Happiness for me and you. Happy that I was able to move on and so were you. That while you pretend to be a perfect man with another woman you’ll probably ruin, at least you’re smiling. And maybe she’ll fix all the broken pieces you hold on to. Maybe she’s exactly what you needed, and I was just a good distraction from your sadness. Maybe she’ll make you that better man you’ve hoped to become. But every time I see you together, I see something I had never seen before. I see hope. I see joy. And I feel happiness that I didn’t end up with what I thought I wanted. I feel happiness in knowing you are no longer what I want.

So this is to you, the guy I thought I’d never get over. Maybe at one point we were meant to be. Or maybe we never were. But it did feel good to know that at one point, even for a small moment, you could’ve been mine. But what feels even better? Knowing I’m over this chapter of my life. Knowing that seeing you no longer puts a knot in my stomach. Knowing that I have relinquished your power and fully gained my strength back to move on.

[issawrites]

3/3

Hi.

Alam kong matagal ng tapos yung pagkakaibigan natin. Pero ni isang reklamo hindi ka nakarinig sakin hindi ba?

Alam kong hindi ako perpektong kaibigan.

Alam kong nasaktan kita sa nalaman mo.

Pero sino bang mas nasaktan sa'tin? Ah. Hindi na pala yan mahalaga.

Pero gusto kong malaman mo, hindi ko sasabihin yung mga nabanggit ko sa pinsan ko, kung wala akong ibang naramdaman.

Alam kong mali na hindi ko sinabi sayo 'yun. Mas gusto ko kasi sanang sabihin sayo sa personal. Kasi alam kong nababasa mo ako, mas kilala mo ako.

Ako yung kaibigan mo pero hindi ko na nararamdaman na andyan ka. Ah, mas masaya bang kasama yung tropa nila? Sana sinabihan mo ako para hindi ako umasa.

Ako yung kaibigan mo, pero hindi mo ako pinaniwalaan. Akala ko kasi sabi mo, kilala mo ako, mahalaga ako sayo.

Anong nangyari? Lumayo ka. Ni hindi ko alam kung bakit? Nung naramdaman ko na, dun mo lang ako kinausap dahil sa sinabi ng pinsan ko.

Anong ginawa ko? Kahit nasaktan ako, kahit miss na miss ko na yung tayong dalawa lang lagi yung magkasama, pinilit ko pa rin sumama sayo kahit kasama mo na rin sila. Alam kong alam mo na ayoko sa kanila, pero para sayo pinilit ko, kahit nagmumukha na akong tanga, kahit out of place na ako.

Masakit 'yun.

Intramurals first day. Nasaan ako? Nasa loob lang ng classroom, na dapat nanunuod sa stage. Alam mo bang napagalitan ako kasi nasa room lang ako? Hindi diba? Muntik ng ipatawag parents namin, ng mga naabutan na nasa room lang. Buti na lang pinagsulat lang kami.

Intramurals second day. Nasaan ako? Naghanap ng pwedeng tambayan na hindi makikita ng iba. Nasa library ako. Buti bukas yung library, buti pinayagan ako na tumambay dun. Nakiusap ako sa librarian. Hindi ko alam, naawa siguro sa itsura ko. Nakaka-disappoint lang. Nasa isang sulok lang ako, hindi ako umupo sa upuan, sa sahig ako umupo, kumuha ng libro, habang umiiyak mag-isa. Alam kong nakita ako ng librarian na umiiyak. Naalala ko sinara na niya yung library kahit andun pa ako, iniwan ako para kumain, na tumambay na lang daw muna ako. Nakita nga pala ako ng isa nating kaklase, kahit siya nakita yung itsura ko. Nakakainis lang.

After ng intrams hindi na ako masyadong nagpaparamdam. Pumapasok na lang ako kapag may quiz, kailangang gawin sa school.

Pinilit ko, tiniis ko, ma-save lang yung friendship natin. Kaso, kahit anong gawin ko, wala talaga.

Sige, sabi ko, tatapusin ko na lang yung term. Tutal ga-graduate naman na tayo. Sulitin ko na lang na mag-enjoy pa akong makasama kita.

Naalala mo nung nagpapasukat na para sa mga toga? Sinamahan kita 'diba? Alam kong kahit nababasa mo 'ko, pinilit kong hindi iparamdam sayo na hindi ako aattend, na hindi ako masaya.

Ano bang sabi ko sayo? Ah. Na si mama na yung bahala sa toga ko kasi may kilala si mama kung saan magre-rent.

Ah si mama? Ayun busy nga pala. Hindi ko siya sinabihan sa mga requirements. Ako na yung gumawa, hindi ko siya sinabihan sa paghahanap ng toga. Para saan pa ba? Hindi rin naman ako aattend. Hindi rin naman siya gaganahang umattend kasi wala ako sa top. Sino rin bang gaganahang umupo ng matagal sa ceremony kung nasa dulo ako ng pila dahil sa surname ko.

Practice ng graduation, last days sa school hindi na ako pumasok. Hindi ako nagparamdam sayo, sa inyo.

Ah yung teacher nga pala natin sa algeb, dahil lang sa hindi ako umattend ng grad practice, anong ginawa niya? Sobrang binabaan niya yung grade ko. Hindi ko alam na kailangan din pala mag solve sa practice. Hindi ako na-inform. Napagod ako, na-drain ako. Dahil dyan, hindi ko nagawang ilaban yung grade ko. Para saan pa ba? Pasado pa rin naman kahit ang unfair.

Graduation day. Anong oras na ba, nakahiga pa rin ako. Ah. Ayun. Puro tawag ka nung araw na yun.

Ano nga ba ulit 'yun. Ah. Sinadya ko pala talagang hindi umattend. Hindi ko kayang makipag plastikan. Hindi ko kayang ngumiti. Hindi ko kayang maging okay.

Ano nga bang sabi ko sayo nun? Ah busy si mama hindi makakapunta kaya hindi ako makakaattend.

Hindi ko kayang umattend ng grad kasi hindi mag sink in sakin na mas ginusto mong kasama yung mga taong ayoko. Hindi mag sink in sakin na nung nag post yung isa kong pinsan na nag review center ako pero hindi ako pumasa, sinuportahan mo.

Don't worry. Hinding hindi mo ako makikita sa reunion ng batch natin. Yes, friends tayo sa facebook, pero hanggang dun na lang yun. The moment na umalis ako sa group chat natin, pinutol ko na lahat ng pwedeng maging connection ko sa inyo.

May isang salita naman ako.

Ikaw lang yung meron ako. Pero wala talaga.

Ang sakit ng ipinaramdam mo sakin sobra.

I hope you're doing well.

[issawrites]

When you face your fears, don't leave.

[issawrites]

I was wholly unprepared to let go.

[issawrites]

Don't you dare play the victim.

[issawrites]

To the guy I thought would be my first and last,

You have once made me brave and made me believe in everything that I have never thought of giving importance in life.

You sort of made me into who I am today. Thanks to you, I realized my worth in this world full of judgemental hypocrites.

I'm done saying sorry to the things I've "done" even though I deserve to hear it more from you.

You're the kind of guy who would never ever give a chance to someone to explain their side, when you're being drawn by your anger.

You easily believe rumors from others without even knowing the truth, without even asking the person involved.

You easily shut people off for no reason.

You don't know how to say sorry without being sarcastic.

You don't know how to love wholeheartedly.

You don't know how to be loyal.

You don't know how to listen and understand.

You don't know how to consider and treasure a friendship.

Lastly, you don't know how to be real.

(sorry for being "judgemental")

Masakit mang aminin lahat yan, pero totoo. Kahit ako, hindi ko na alam kung ano pa ba yung totoo sayo. Sabihin na natin na hindi pa siguro natin buong kilala ang isa't-isa, pero wala kang karapatan para siraan ako sa ibang tao lalong lalo na sa circle of friends "natin". And don't you dare tell me na wala kang sinasabing iba sa kanila, kasi I have every proof that I could easily slap to your face.

SANA KINAUSAP MO AKO NG MAAYOS. Sana inalam mo muna lahat lahat. Ano bang nagawa ko sayo para pag bintangan mo ako, para siraan ako, para baliktarin ako, para magalit ka ng ganyan?

What you did was unforgivable. Nakakasira ka ng well-being. Naiintindihan mo ba yung mga nagawa mo?

1. Pinagbintangan mo ako sa bagay na hindi ko naman ginawa. Ako ba yung nagpakalat? For the nth time, sasabihin ko sayong hindi ako. Kung may natitira pa akong respeto sa pinagsamahan natin, ito yun. Yung hindi ko ikakalat sa iba. GO AND ASK MY FRIENDS kung may alam sila. Mapapahiya ka lang sa mga isasagot nila sayo.

Do you know the pain I felt nung nalaman ko sa iba, na yan yung sinabi mo sa iba nating kaibigan? Grabe. You almost killed me, walang halong biro. Puro absent ako noon. The reason why? Walang araw na hindi ako titigilan ng sakit ng ulo ko kakaisip ng paulit ulit sa mga nalaman ko. Muntik na rin akong mag collapse, enough para bumagsak yung ulo ko sa edge ng upuan. Alam mo ba yun? Ilang araw akong hindi nakatulog, kasi yung isip ko, pilit iniisip kung ako nga ba talaga yung nagpakalat. Ilang araw mo ring pinasakit yung ulo ko. YOU GAVE ME A REASON TO DOUBT MYSELF. Nawalan ako ng tiwala sa sarili ko. Nawalan ako ng gana na alagaan yung sarili ko, kasi sabi ko, hindi ko na ata talaga deserve mabuhay. Sabi ko rin, hindi ata siguro talaga deserve ng mga kaibigan ko na magsabi sila sakin ng mga secrets nila.

2. May "notion" kayo ni girl friend, na pinagseselosan ko kayong dalawa. Alam mo bang nakakainis kayong dalawa? Una sa lahat, kung nagseselos man ako noon, ikaw yung unang nakakaalam eh. Plus, hindi ko kakausapin si girl friend. Kung may pinagselosan ako, alam mo kung sino yun. Una at huling beses yun na nagselos ako.

Pero alam ko namang hindi mo na 'to tanda, so what's the point? Ineexplain ko yung side ko sayo. Masyado ka kasing pre-occupied na pakinggan yung iba kesa sakin na nakasama mo, na nakalandian mo for less than two months.

3. Alam ko kung kanino ko sinabi na, WAG KANG KAIBIGANIN. No need to tell it to others. Pati tuloy siya nadamay.

Do you even know the real reason why I told her that? Nakakainis ka kasi hindi mo ako binigyan ng chance to explain myself.

Sinabi ko yun para hindi ka na plastic-in. Kasi may pakialam pa ako sayo kahit hindi na tayo nag-uusap. Sana pala hindi na lang ako nagkaroon ng pakialam no? Sana pala hindi ko na lang inisip yung mga taong minsan ko na ring nakasama. Nakakainis. Alam mo kung bakit ko yun sinabi? Lahat ng taong nilalapitan mo, nakakausap mo, nakakasama mo, nakakatawanan mo, inaakala mong kaibigan mo, inaakala mong totoo sayo, may problema sayo pero hindi mo nahahalata. Una pa lang sinabi ko sayong ayoko na may nap-plastic, nam-mlastic sa paligid ko. Naranasan ko yan diba. Anyway, alam kong hindi mo na rin 'to tanda kasi nung una pa lang na nagkkwento ako, wala kang pakialam. Easily said, sinabi ko yun para tumigil na sila. Hindi lang siya, sila.

Minasama mo kasi. Kung sana open ka sa explanations, hindi aabot sa ganito lahat.

4. May mga bagay kang hindi alam nung gabing uminom ako, na nadamay si boy friend. Kung ano yung gusto kong ipaalam sayo noon, yun LANG mismo yung dumating sayo. Okay pa nung time na hindi mo nakita yung My Day niya diba? Pero nung nakita mo, dun ka na nagalit. Nagsabing bullshit yung action ko. Well inamin ko namang guilty ako don. And fyi, hindi ako nalalasing. Iba yung effect sakin ng alcohol. Mas worse pa sa mga nalalasing lang. Hindi mo na naman 'to alam kasi nga hindi mo naman inalam/inaalam yung totoo.

Funny, kasi wala kang kaalam alam sa totoong nangyari yet you still had the guts na "awayin" ako.

5. Dahil sakin, hindi pala kayo agad naging public ng bebe mo ngayon. Uhm, thank you, for still, at some point, considering my feelings. Kung talagang kinonsider mo nga. HAHAHAHAH. Hindi ko kasi alam kung matutuwa ba ako sa nalaman ko o ano eh. Gusto kong maiyak at matawa upon hearing it from your girl's friend. Hindi ko alam kung totoo 'to pero I have a voice record about this.

Sana nung una pa lang, sinabi mong wag na natin ituloy yung landian moment natin. Sana hindi ka nagsalita ng tapos na hindi ka magkakagusto sa bebe mo ngayon. Sana nagsabi ka agad. "Pinahiya" mo lang ako sa lahat eh.

Sana kung confused ka sa feelings mo, hindi mo na lang dapat ako dinamay at ginamit. Yan yung dating eh. Sana kung madali ka rin lang naman palang ma-fall sa kakaasar sayo sa isang tao, sana tinapos mo agad yung kung anong meron dati. Hindi yung magiging cold ka, mang aaway ka, tapos kinabukasan, akala mo wala lang nangyari. Nakakagago. Kung madali ka palang ma-fall dahil lang sa ginawan ka ng poems, nagsabi ka dapat. Madali naman akong kausap. Edi sana tinapos agad, hindi na pinatagal pa yung pagpapaasa at paglolokohan. Nakakasira ka ng emotional well-being.

6. Ang dali dali mong i-chat yung mga close friends ko about sa nangyari sa atin dati. Fyi, you're the one giving all the info (or may mutual friend pa tayong nagsasabi) sa kung anong totoong nangyari. Sa totoo lang, ang alam lang nila eh yung pang iiwan mo sakin sa ere. Yun lang.

Gusto mo daw pala akong makausap para may maayos pa sa dapat pang maayos? Para wala ng awkward moment? Bakit? Sino bang nagbigay sakin ng reason para layuan ka at hindi ka kausapin. Hindi ba ikaw? May dapat pa bang ayusin? Hindi ba ikaw yung sa una pa lang, hindi nagbigay ng maayos na closure? Hindi ba ikaw yung tumapos sa lahat? Nam-block ka pa nga eh. Hindi mo ako pinag explain. Hindi ka nakinig.

Nag reach out ako ng maraming beses. So, nasaan ka noong mga panahong gusto kitang makausap? Nasaan ka noong mga panahong gusto kong i-save kahit "friendship" man lang natin? Wala ka. Ayun, puro iwas ka. Like wth. Ako ba talaga yung at fault? Haha. May nagawa ba akong sobrang bigat? Sobrang makasalanan na ba ako? Haha.

Nagmukha akong kahiya-hiya. Nagmukha akong t*nga kakahanap sayo. "Nakita niyo ba siya? Pumasok ba siya? Kumusta ba siya? Iba na ba yung number niya? Anong meron sa kanya?" Lagi akong nagtatanong sa mga friends ko, na "friends" mo rin. Pero yun, laging sabi, hayaan mo na siya. Move on. Paano ako makaka-move on noon kung ang dami mo namang iniwang tanong sa isip ko diba? Haha. Sa kaka-reach out ko sayo, pati mga friends ko nakulitan na sakin eh. Tipong, "paulit ulit na lang ba yang tanong mo? Hayaan mo na nga kasi."

So dumating din naman sa point na napagod at super na-drain akong makipag-reach out sa tulad mo. Sabi ko, fckkk, ano bang pinaggagagawa ko sa buhay ko?! Ang daming lumalayo sakin. May nagawa ba akong mali? Hahahaha. Yun pala, yun yung sinabi mo sa kanila na hindi naman totoo. Na ewan ko ba talaga kung bakit sa dinami-dami ng taong napagsabihan mo about dun, BAKIT AKO PA YUNG NAISIP MONG NAGPAKALAT NUN, EH HINDI NGA AKO.

Ang tagal kong gustong makipag reach out sayo. Bakit ngayon pa, na medyo okay na ako. Bakit parang kasalanan ko na naman na hindi kita pinapansin? Ako ba yung nagsimula? Hindi ba ikaw naman?

Gusto mo akong makausap? Sige, marami namang paraan. Pero bakit parang ang lumalabas, ako na naman yung parang "dapat" maunang makipag reach out sayo?

For clarity, tanggap ko naman yung pang iiwan mo sa ere. May mga taong nang g-ghost at may mga taong nakaka-experience talaga ng pang "g-ghost". Nahirapan akong mag move on kahit walang naging "tayo". Bakit? Sarili ko mismo yung nawala dito. Ang dami mo pang iniwang tanong sakin. Oo, sobrang nag invest "lang" naman ako sayo ng feelings ko after mong i-confirm yung kung ano ba talagang meron. Kasi nga diba, "never assume unless otherwise stated". Ang pangit naman nung "walang label". Hindi naman ako ganun ka-t*nga para ibigay ko sayo agad yung feelings ko. Pero naging t*nga naman ako sa maraming bagay haha.

Pero yung hindi ko matanggap sa ginawa mo, siniraan mo ako. Gawain ba yan ng matinong lalaki? To think, lalaki ka. Hindi ko lang din talaga in-expect na gagawin mo yun without even confronting and knowing the "truth". I expected a lot from you.

Ang dali dali para sayo na mag explain at magkwento sa ibang tao, pero sakin, hindi mo nagawa.

Ang galing galing mong makinig sa sabi-sabi ng iba, pero sa akin hindi mo nagawa.

Ikaw nga siguro yung taong kahit nag explain na ako ng paulit ulit, kahit hindi mo naman na "deserve", kapag sarado yung isipan mo na tumanggap ng mga explanations, wala na lang talaga para sayo.

Sayang yung effort ko na i-save yung "friendship" natin eh.

I can't make you understand something you're not ready to accept and hear. Last na 'to. Pagod na ako sa issue na 'to, pagod na ako na mapakinggan na inaasar asar ako sayo. Mas lalong pagod na ako sa presence mo. Every time na nakikita kita, pinapaalala mo lang sakin lahat. Pinapaalala mo kung gaano ako ka-tanga at kung gaano ako kahina. Ang tagal ko rin namang tumahimik. Ang tagal kong umintindi. Ang tagal kong nagtimpi. Ang tagal kong umiwas ng umiwas. Nakakapagod. Nakaka-drain.

Kung gusto mo talaga akong makausap dati pa, marami namang paraan. Hindi mo lang talaga ginawa silently. Kailangan kasi talaga masisi mo ako eh. Kailangan, malaman ng iba na ako yung at fault. Kailangan, malaman ng iba na hindi ako trustworthy. Grabe ka. Ano ba talagang nagawa ko sayo 'no? Pero sana kasi, hindi yung magk-kwento ka pa sa iba. KASI NGA WALA SILANG ALAM.

Pero mas better "siguro" kung wala ng usapang magaganap. Hindi ko rin naman alam yung mangyayari kapag kinausap mo ako. Pwedeng kausapin mo ako in a "rude way". Pwedeng ibato mo sakin yung mga bagay na kung saan mahina ako. Pwedeng madala ka lang ng guilt mo tapos magagalit at maiinis ka na naman. "Trauma". Na-trauma ako sa ugaling ipinakita "mo/ninyo" sakin. Akala tuloy ng iba, ang plastic plastic ko na. Akala tuloy nila, sobrang sama ko. Irespeto mo na lang yung mararamdaman ng bebe mo kapag kakausapin mo ako. Kahit pa sabihin niyang okay lang, kung san ka sasaya, trust me, at some point masasaktan pa rin yan.

Kulang pa 'tong mga sinulat ko. May ibang mga bagay pa na hindi ko maisip kung bakit dahil dun, nagalit ka. Sa akin kasi yun, hindi mo man lang iningatan. Tinanong kita ng maayos pero anong sabi mo? Ang taray taray ko. Haha. Wow.

You should be happy kasi sa simula pa lang, may gusto na sayo yung bebe mo. Alam mo yan. Hindi ka mahihirapan mag assume assume ng mga bagay bagay.

You should be happy kasi hindi naman pangalan at dignity mo yung nasira. SA AKIN.

You should be happy kasi una pa lang, hindi ko na ipinagsiksikan yung sarili ko na sumama pa sa "circle of friends" natin.

You should be happy kasi ako na yung humiwalay. Ako na yung nag adjust. Ako yung nakaramdam na mag-isa lang ako. Ako yung nakaramdam na walang naniwala sakin kahit pinilit kong ipinagtanggol yung sarili ko.

You should be happy kasi hindi na ako tumatambay sa kahit anong tambayan sa school.

You should be happy kasi ako yung sobrang nahirapan na mag adjust sa lahat ng bagay. Ako yung nahirapang hanapin ulit yung sarili ko.

You should be happy kasi wala akong pinagsabihan ng buong nangyari, ng buong nararamdaman ko. HAHAHAHAH. Kinaya ko ngang itago lahat ng 'to, sana ikaw rin?

Sabagay, hindi lahat ng taong strong, magiging strong hanggang dulo.

≈

Are these reasons enough for you to know why I don't want to talk to you?

Ah, one more thing. If ever mang nalaman mo 'tong account and post ko, don't you dare say na what I wrote here and what I did here is pure bullshit. First of all, I HAVE NOTHING BUT WORDS TO SAVE MYSELF right now.

I've been thinking these past few weeks on how to save myself from whatever I'm suffering right now. Kasi clearly, I let you trigger my a and d. Don't worry, I don't blame you for this. I blame myself because I let "it" happen.

At this point, I surrender everything to God. All my worries, including you lol -.- . I don't know, maybe I'll just go with the flow. Whatever happens, happens.

[issawrites]

"I don't hold grudges, you just become irrelevant"

[issawrites]

Dead but breathing.

Confused but aware.

Lonely, yet surrounded. Sad, but smiling.

[issawrites]

Hi Papa :')

Happy Father's Day! There is not a day that goes by where I don't at some point, miss you. Hindi lang halata, pero sobrang miss na kita.

Sorry for not greeting you on time. It pains me a lot remembering that you're no longer here with us. Nakakainggit yung iba na ka-hug pa yung mga daddy nila. Sometimes, I forgot how it feels like having a father. Sorry, Pa.

There are times na pinipilit kong kalimutan ka. Sorry. Kasi papa, it still hurts. It hurts so much that you're out of sight. Every time na maaalala kita, nalulungkot ako, nagsisisi ako. Nagsisisi ako na sa mga huling sandali na pwede tayong makapag bonding, hindi kita nalambing, hindi kita nayakap, nahalikan. Pinagalitan mo kasi ako noon ee. Strikto ka at matampuhin naman ako, madali akong malungkot, alam mo yun. Pero hindi ko talaga inakala. Hindi ko na maalala kung bakit ako nagtampo. Kung alam ko lang na yung araw na yun mismo, huling luto mo na ng breakfast samin ni ate bago ka magpa-confine, sinulit ko na sana. Ang naaalala ko na lang, tinitigan kita habang nagluluto ka at nagp-prepare ng baon namin sabay alis. Walang hug, walang kiss, walang smile, walang "bye Papa", "Penge pong baon".

Wala pa akong masyadong alam noon. Alam ko, gagaling ka noon eh. Hindi ko alam kung gaano kasama ang cancer. Alam ko lang sakit siya, lahat ng tao, gagaling doon.

Naalala ko pa, excited ako kapag pumupunta sa'yo sa Manila, sa PGH kasi makikita na ulit kita. Every goddamn chemo you've taken, nasa tabi mo ako. Literal na kaagaw mo ako sa kama mo, sa pagkain mo, sa tv. Little did I know na iritable ka na pala tsaka yung pagkain mo, para sa'yo lang talaga dapat. Sana sinulit ko pa yung mga sandaling 'yun. Hindi ko nahalata sa'yo na nasasaktan at nanghihina ka. Wala man lang akong naging hint sa reason mo sa pagpapakalbo mo. By the way, mas pogi ka kapag may hair, Pa :)). Still, I'm very sorry. I should have known.

We're all struggling, Pa pero kinakaya. Sabi nila, huwag na daw istorbohin yung mga wala na, kasi malulungkot daw kayo sa heaven. Sorry for this long message. Naipon sa puso ko. Mabigat na. Naniniwala ako na you're watching us. We're struggling, pero hindi pinapahalata ni mama pero minsan, obvious na. I am trying my best na hindi na ma-delay pa yung pag graduate ko. I promised myself na, isang take lang lahat. Wala mang honors, wala man sa top, basta isang take lang lahat, masaya na ako doon.

People thought na naka move on na kami sa'yo. Or ako na lang talaga ang hindi pa nakaka-move on. They don't understand how hard I'm trying to survive each day. Because each day, you're still gone. The day you left, killed the heck out of me. All I did was think. Iniisip ko, panaginip lang 'to. Panaginip lang. Pero wala ka na. I thought of many reasons kung bakit hindi na kita makikita. Merong iniisip ko na nasa ibang bansa ka, busy magtrabaho.

They don't know how much I ache every time I remember and miss you. They don't know the pain I feel every Father's Day.

I don't know how to not miss you every single day. In denial na lang siguro ako when I tell people na hindi kita naiisip at nami-miss.

There are days that I just cannot participate in life. May mga araw na gusto ko lang tumambay sa kwarto at mag drama. Lunurin yung sarili ko sa kalungkutan.

I am full of hatred. Sa family. Both sides. Nagagalit ako. They are so irritating. Nakakagalit. Totoong ugali yung pinapakita namin yet mga !/!$!@ sila. Sorry. I promised myself na sa oras na makatapos na ako, ibabalik ko sa kanila yung mga ginagawa nila and I'm done. Sana magbago pa yung tingin ko or yung ugali ko sa mga tulad nila.

Sorry, Pa, kung tinamad akong mag-aral. Until now, sabog pa rin ako. I'm still lost. How to be happy again ba, Pa when I still feel so crappy? Hindi ko alam kung paano ako pumapasa sa katamaran ko. Siguro hanggang ngayon, I can't accept na wala ka na talaga. I can't move on. Na lahat ng ginagawa ko, mga nangyayari sakin, mga nang-iiwan sakin, kino-connect ko pa rin sa pagkawala mo. Madalas, hindi ko na alam kung anong worth ko. Siguro nasa isip ko lang na okay ako, na hindi ako malungkot/nalulungkot. Pero deep inside, hindi ko na alam kung ano pang iisipin ko. Maybe, I still think na, a part of me will always be waiting for you.

There are times na binabalik balikan ko yung mga naaalala ko pang mga music na pinapatugtog mo every weekend. Naiinis ako, kasi slowly, parang nawawala na yung ibang mga memories natin sa isip ko. Minsan may naaalala ako pero nagb-blur na. Nakakalungkot, kasi may mga bagay akong pilit inaalala pa, pero nawawala na talaga.

I really don't know what to talk about but all I know is that I feel like telling you all my rants. Thank you for being my father.

I will always love and miss you. Until we meet again.

Love,

issawrites

June 17, 2019 at 9:50pm

[issawrites]

You lied. That's what hurts the most.

[issawrites]

Step by step. Day by day.

[issawrites]

AUG 27

#foredit

-

I may have fallen deeply with his words, his actions, and everything else.. but let me put an end "again" with your assumptions.

I don't love him anymore. You may sometimes feel or you may even see through me, through my emotions what I truly feel. I may sometimes be as confusing as hell, so I'm asking you again, to still put up with my mixed emotions even if you're sick and tired of hearing that I have completely moved on. I am not perfect. I know that. You don't need to say it directly to my face. :))

Let me be honest, for the last time. Yes, deep down, I'm still hurting. I mean, who wouldn't right? Haha. I let myself unguarded.

I was hurt. Hurt by the fact that I have completely "messed" with myself. Honestly speaking, I am disappointed with everything that I have done to myself.

Wanna know something about the mess that I was talking about? Haha. I even reached to a point where I, - isolated myself for days, punched a wall, cut my left wrist, drank a lot of cocktail eventhough I'm allergic to it, etc. I am not proud of it. Who would, right? Who would want a girl who's completely broken and lost?

~

And it hurts, that I let that "everything" happen to me.

Hindi na ito yung sa presence niya eh. Accepted na yung every meeting ko siyang makikita. Wala na akong magagawa doon. Same course, same year and same school. Tanggap ko na yung kahit anong iwas ko last sem sa kanya, ito yung kapalit. Almost all of my subjects, kaklase ko siya.

It hurts the heck out of me when I'm being reminded and faced with the past that I really reallyyyy wanted to forget.

Ang hirap tanggapin sa sarili ko na, naging sobrang tanga ko. Na naging nakakatawa ako sa lahat. Na naging mahina ako. Na hinayaan ko lang na sirain yung pangalan ko. Na hindi ko man lang ipinagtanggol yung sarili ko.

Na hinayaan ko lang siya na saktan ako emotionally. Na hinayaan ko lang siya na kausapin ako sa ganung way. Nakakabastos. Nakakahiya. Nakakababa ng self confidence. Nakakawala ng trust sa lahat, pati na rin sa sarili.

Ah. Paano ko nga pala ipagtatanggol yung sarili ko kung hindi ko na pala alam kung anong dapat, kung anong paniniwalaan ko. Haha.

Ah. Hindi ko kayang plastic-in yung sarili ko na kaya kong makipag kaibigan o makausap pa yung taong minsan ko ng itinuring na totoong tao.

I JUST CAN'T.

~

Some of us can't control our emotions well. Minsan, may mga oras na hindi na talagang kayang iwasan pa yung nararamdaman.

We have our differences. We have different perceptions and ways on how to forget everything. I respect yours, so respect mine too. :))

I am not the kind of girl who easily forget painful memories.

It would probably take me years. Years to completely forget everything.

--

this was supposed to be an entry for w 😂

♡

[issawrites]

Forgiveness doesn't mean reconnection.

[issawrites]