#Russische overheersing

[twafordizzy]

Isaac B. Singer en de wereldoorlog die zich aankondigt

Joodse jongens in Warschau, foto: Roman Vishniac; bron beeld: icp.org In de bundel herinneringen aan zijn jeugdjaren in de Krochmalnastraat, Warschau: Een heerlijke dag, schrijft Isaac B. Singer (1903-1991) over het begin van de Eerste Wereldoorlog. Het was voorjaar 1914. De kranten stonden al jaren vol van de kritieke situatie in de Balkan en de rivaliteit tussen Engeland en Duitsland. Maar bij…

[se-coaching]

Hoe overleef je een traumatische ervaring in Oekraïne (oorlog) en waar vind je gratis hulp?

Geweld tegen de burgerbevolking is een gevolg van een gewapend conflict dat in geen enkele oorlog kan worden vermeden. Oorlog lokt geweld uit en creëert een realiteit waarin intimidatie, bedreiging, misbruik, marteling en allerlei vormen van uitbuiting instrumenten worden van macht en overheersing van de indringers in tijdelijk veroverde gebieden. Het Russische leger neemt systematisch zijn…

[moorsvital]

Ik kan je geen fijne oudejaarsavond toewensen dit jaar!

Na een bijna uitzichtloze strijd tegen een pandemie en de beperkingen die dit voor ieder van ons meebracht in de voorgaande jaren, begonnen we 2022 met veel hoop en optimisme omdat konden voorzien dat die beperkingen snel voorbij zouden zijn en COVID-19 een beheersbare infectieziekte zou worden. Ik kon weer na twee jaren naar Thailand reizen, was in januari al voor de derde maal gevaccineerd, het verplicht thuiswerken werd versoepeld. Het zag er naar uit dat 2022 een jaar zou worden vol van voorspoed, geluk en toekomstdromen. De hoop en het optimisme waren tastbaar in de samenleving.

Echter, op 24 februari werd die hoop en dat optimisme bruusk de grond in geboord door het luchtalarm in vaal Oekraïense steden. De Russische dictator Vladimir Putin begon op die dag zonder enige aanleiding een zinloze en barbaarse invasie van Oekraïne. Vrouwen werden verkracht, gewone burgers gemarteld en vermoord, Oekraïense kinderen en burgers werden gedeporteerd naar filtratiekampen in Rusland en bejaarden kwamen om van ontbering. Dat Rusland op massale schaal oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid pleegde had ik nooit durven denken.

Net als veel Westerlingen was ik naïef. Ik had de hoop dat Rusland een land in ontwikkeling was, dat door internationale samenwerking zich zou ontwikkelen tot een liberale democratie. Echter, het waren wensdromen die nooit zijn uitgekomen.

We hadden dit echter kunnen zien aankomen. Sinds jaren werd de kleptocratie van Putin steeds tastbaarder en de mensenrechten werden steeds verder ingeperkt. Blijkbaar leefden we met oogkleppen op. Waarom zagen we niet de gruwelijkheden die Putin liet begaan in Tsjetsjenië, Georgië en Syrië. Waarom bleven we ons vertrouwen stellen in samenwerking en diplomatie met een oorlogscrimineel? Waarom volgden er zo zwakke en nietszeggende sancties toe hij in 2014 de Krim en de Donbas probeerde te annexeren.

Gelukkig reageerde de vrije wereld nu wel direct en unaniem. De invasie werd door bijna alle landen veroordeeld en er kwam ongekende humanitaire en militaire steun voor Oekraïne, Oekraïne kreeg binnen enkele maanden de status van kandidaat-lidstaat van de Europese Unie en Oekraïense vluchtelingen werden warm onthaald in de EU. Ook werden er sancties opgelegd aan Rusland. Echter, het ergerde me mateloos hoe beperkt en ineffectief die opgelegde sancties waren. Nog steeds gaat de handel in diamanten en grondstoffen voor luxegoederen waarmee Rusland deze oorlog financiert gewoon door. Ik blijf ervan overtuigd dat indien we meteen een totaal embargo hadden uitvaardigt op alle handel met Rusland, de oorlog nu beëindigd zou zijn. Ja op korte termijn zou dat pijnvol geweest zijn voor de Europese economie. Op langere termijn zou dit de EU een veel krachtige geopolitieke speler gemaakt hebben, zouden de sancties nu al misschien opgeheven kunnen worden. Gelukkig zijn we na tien maanden oorlog zover dat we niet meer afhankelijk zijn voor onze energievoorziening van een maffiastaat. Een oorlogsmisdadiger en dictator stop je niet met halfslachtige maatregelen, die buigt alleen als hij geen enkele andere uitweg meer ziet.

In al die geopolitieke activiteit werd echter weinig gehoor gegeven aan de wens van de Oekraïense bevolking zelf. Oekraïners hadden ervaring met de barbaarsheid van de Russen en hoe zij werden onderdrukt door de Russen tot hun onafhankelijkheid. De bevolking wil geen nieuwe bezetting of overheersing meer door Rusland, maar een westers, democratisch en liberaal land worden. De Maidan-revolutie heeft dat getoond, maar nog meer de wijze waarop Oekraïne zelfs gedurende de oorlog zijn wetgeving en beleid aanpast om te kunnen toetreden tot de Europese Unie.

En toch gaat ook vandaag de volkerenmoord van Rusland in Oekraïne door. Iedere dag sterven er kinderen, vrouwen, mannen en ouderen. Rusland ontneemt de Oekraïners alle mogelijke levensnoodzakelijke voorzieningen zoals elektriciteit, water en verwarming. Onschuldige burgers moeten in schuilkelders zien te overleven bij temperaturen ver onder vriespunt. Op TikTok zag ik onlangs een filmpje van 30 seconden van een Oekraïense jongen die zei: "I need you to stay with me, because next time I don't know if I am still alive".

Vrede in Europa is slechts mogelijk indien Rusland deze oorlog stopt en bereid is om de gevolgen ervan te dragen. Dat betekent een volledige terugtrekking van de Russen uit Oekraïne inclusie de Krim en de Donbas. Berechting van alle personen die oorlogsmisdaden of misdaden tegen de menselijkheid hebben begaan of onder wiens verantwoordelijkheid die gepleegd zijn inclusief de huidige Russische president en zijn entourage. Vergoeding voor al de oorlogsschade die Rusland veroorzaakt heeft in Oekraïne. En garanties dat Rusland zichzelf hervormd tot een democratische rechtstaat en bereid is zijn nucleaire militaire installaties verder af te bouwen.

Duidelijk is dat Rusland weinig of geen steun meer heeft voor zijn bloeddorstige oorlogsmisdaden in Oekraïne, die ook op dit moment nog steeds doorgaan. Alleen landen als Noord-Korea en Iran staan nog aan de zijde van Rusland. En bij het einde van 2022 kan ik niet nalaten ook aandacht te vragen voor de situatie in Iran. Ik word tot tranen bewogen als ik weer een bericht zie over een jonge man van in de twintig die wordt opgehangen omdat hij geweldloos zijn ongenoegen heeft geuit over hoe de rechten van vrouwen in Iran worden beperkt. Of het bericht van een meisje dat veroordeeld wordt tot veertig sleepslagen omdat ze haar hoofddoek niet netjes zou hebben gedragen. Ik dacht altijd dat het ophangen of martelen van mensen iets was uit de Middeleeuwen. Hoe kan dit nog bestaan bij het begin van 2023?

Ik kan u dit jaar dan ook geen fijne eindejaarsfeesten toewensen, want er is echt niets om feest voor te vieren!

Het vieren van oudejaarsavond, hoe gezellig ook, lijkt me erg ongepast als we weten dat op hetzelfde moment mensen in Oekraïne in de vrieskou moeten overleven en vrouwen en kinderen er worden verkracht door Russen. Het vieren van oudejaarsavond met vuurwerk is mensonterend als we weten dat op hetzelfde moment in Iran vrouwen en mannen worden geëxecuteerd omdat ze vreedzaam opkomen voor de rechten van vrouwen. Ik kan op oudejaarsavond geen champagne drinken als ik weet dat op hetzelfde moment de junta in Myanmar weer onschuldige burgers heeft gedood of als de Taliban in Afghanistan meisjes en vrouwen verplicht om hun leven lang in huis te blijven, verstoken van iedere vorm van opleiding en toekomstperspectief.

Wel kan ik hopen op een beter 2023 en u dat ook van harte toewensen. Ik wil u echter niet alleen een gezond, gelukkig en voorspoedig jaar toewensen voor u en al de mensen die u dierbaar zijn, maar voornamelijk ook de intense wens uit spreken dat we ons samen met alle mogelijke middelen en meer dan we tot nu hebben gedaan, blijven inzetten voor een rechtvaardige vrede in Oekraïne en een voorspoedige toekomst voor de burgers van dat land, voor respect voor de mensenrechten van vrouwen in Iran en Afghanistan en voor vrede, vrijheid en rechtvaardigheid voor alle mensen die ook vandaag nog moeten leven in landen met een dictatoriaal regime.

Moge 2023 een beter jaar worden als 2022.

Moge in 2023 niet oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid, lijden, ontbering en onderdrukking of genocide en schendingen van mensenrechten het nieuws bepalen.

Moge 2023 in vrede, respect, rechtvaardigheid, solidariteit en duurzaam toekomstperspectief de drijfveren worden voor ieder mens die gelooft dat we samen deze wereld kunnen omvormen tot een plaats waarin in ieder mens gelukkig kan leven.

[zannekinbond]

Is Rusland imperialistisch?

Het militair conflict tussen Rusland en Oekraïne heeft geleid tot een controversieel debat over de aard en het karakter van de huidige Russische staat. Vooral de politieke krachten die menen op te komen voor de werkende klasse zijn hierover verdeeld. Met de regelmaat van de klok wordt sinds 24 februari, het begin van de militaire operatie tegen het Zelenski-regime, beweerd dat Rusland een imperialistische politiek voert die een bedreiging vormt voor de buurstaten. Vooral liberalen en romantische volksnationalisten alsook (extreem-)rechts verspreiden deze boodschap. Ter linkerzijde, voornamelijk in trotskistische hoek, geloven velen dat Rusland imperialistisch is en dat het daarom om een conflict tussen twee imperialistische blokken gaat. De hier gepresenteerde analyse is een analyse van het verschijnsel "imperialisme" vanuit een leninistisch perspectief. Hoewel daterend van januari 2019, is er in de aard en structuur van Rusland sindsdien te weinig veranderd om deze analyse als achterhaald te beschouwen. De realiteit is, voor wie de emotioneel geladen toogpraat terzijde wil laten, anders dan wat de Westerse propaganda ons vertelt… Stansfield Smith Bron: Monthly Review, 2 januari 2019 https://mronline.org/2019/01/02/is-russia-imperialist/

Is Rusland imperialistisch?

Is Rusland vandaag een imperialistische wereldmacht in open belangenconflict met de andere imperialistische supermacht? Deze interessante vergelijkende analyse van Stansfield Smith analyseert nauwgezet of de term "imperialistisch" vandaag de dag op Rusland moet worden toegepast. Smith's definitie van imperialisme is gebaseerd op de Leninistische opvatting, die het verschijnsel "imperialisme" beschrijft als het onvermijdelijke hogere stadium van kapitalistische ontwikkeling. Rusland wordt gekarakteriseerd als een imperialistische wereldmacht die in conflict is met de imperialistische supermacht VS. Deze veronderstelling geldt zowel voor de tijd van de Sovjet-Unie als na haar ineenstorting. Rusland is dus imperialistisch als socialistische zowel als kapitalistische staat.

Van Rusland wordt ook gezegd dat het een niet-imperiale kapitalistische staat is, die nog steeds worstelt om te herstellen van de crisis van de ineenstorting van de Sovjet-Unie en de politieke en economische catastrofe van de jaren Jeltsin. In deze periode verwerd het land tot een quasi-neokoloniale cliënt die door de Verenigde Staten werd geplunderd. Lenin erkende dat modern kapitalisme "overal verandert in monopolistisch kapitalisme". "Het kapitalisme is een wereldwijd systeem geworden van koloniale onderdrukking en 'financiële wurging’ van de overgrote meerderheid van de wereldbevolking door een handjevol 'geavanceerde' landen." Deze overheersing van de wereld door enkele imperialistische mogendheden is niet alleen de grootste belemmering voor de economische en sociale vooruitgang van andere landen, maar ook voor de oplossing van de dringende problemen die de mensheid als geheel en nu de planeet zelf teisteren. Lenin definieerde het moderne kapitalistische imperialisme: “zonder de voorwaardelijke en relatieve waarde van alle definities in het algemeen uit het oog te verliezen: het kan nooit alle aaneenschakelingen van een verschijnsel in zijn volle ontwikkeling omvatten. We moeten een definitie van imperialisme geven die de volgende van zijn vijf basiskenmerken omvat: (1) de concentratie van productie en kapitaal heeft zich zover ontwikkeld dat er monopolies zijn ontstaan die een beslissende rol spelen in het economisch leven; (2) er is sprake van een samensmelting van bankkapitaal met industrieel kapitaal en de vorming van een financiële oligarchie op basis van dit "financiële kapitaal"; (3) de uitvoer van kapitaal, in tegenstelling tot de uitvoer van goederen, wordt buitengewoon belangrijk; (4) er worden internationale monopolistische kapitalistische verenigingen gevormd (die op hun beurt de wereld onder elkaar verdelen); en (5) de territoriale verdeling van de hele wereld onder de grote kapitalistische mogendheden wordt voltooid ”. In wat volgt zullen we zien of en in welke mate het hedendaagse kapitalistische Rusland aan deze kenmerken voldoet. Hier zal rekening worden gehouden met de rol die de Russische kapitalistische monopolies spelen in het imperialistische wereldsysteem. Ook de aard van de Russische exporthandel, de uitvoer van Russisch kapitaal, het mondiale belang daarvan en finaal ook Ruslands militaire macht zullen aan de orde komen. 1. De kracht van Rusland onder de internationale kapitalistische monopolies: De rol van Rusland in de "vorming van internationale monopolistische kapitalistische associaties die de wereld onder elkaar verdelen" kan worden afgemeten aan de positie van de bedrijven van het land onder de 2000 grootste internationale bedrijven. Forbes heeft een lijst opgesteld van de 2.000 grootste bedrijven ter wereld op basis van totale omzet, winst, activa en marktwaarde. De top 10 bedrijven zijn in Chinese en Amerikaanse handen. China was in 2000 de thuisbasis van 291 van de ondernemingen wereldwijd (vergeleken met slechts 43 in 2003), de Verenigde Staten gaan aan de leiding met 560 ondernemingen (Canada telt er 50, Australië 39 en India 58).

Gazprom, het grootste Russische bedrijf Ter vergelijking: Rusland bezit slechts 4 van de top 100-ondernemingen (namelijk die welke op de 43e, 47e, 73e en 98e plaats staan). Bovendien heeft het slechts 6 bedrijven in de top 500 en 25 in de top 2.000. Het totale aandeel van de bedrijven vertoont een licht dalende trend, geen stijgende: in de periode van 2008 tot 2013 werden tussen 29 en 30 Russische bedrijven in de Global 2000-lijst opgenomen. De 2.000 ondernemingen op deze lijst hebben een omzet van 39,1 biljoen dollar en een winst van 3,2 biljoen dollar, alsmede activa ter waarde van 189 biljoen dollar en een marktwaarde van 56,8 biljoen dollar. De omzet van de 25 Russische bedrijven bedraagt 568.000 miljoen dollar. Dit vertegenwoordigt slechts 1,45% van de totale omzet. Hun totale activa bedragen 1.757,3 miljard dollar, iets minder dan 1% van het totaal. Van de internationale monopolies speelt Rusland dus duidelijk een ondergeschikte rol. De arbeidsproductiviteit van Rusland in vergelijking met de Europese Unie en de Verenigde Staten Het vooruitzicht van een belangrijke wijziging in deze cijfers wordt onwaarschijnlijk gemaakt door het probleem van de lage productiviteit van de Russische beroepsbevolking. De arbeidsproductiviteit, hier gemeten als het bruto binnenlands product gewaardeerd in Amerikaanse dollars gedeeld door het totale aantal door de beroepsbevolking van het land gewerkte uren, bedroeg 25,4 voor Rusland in 2016, het laagste percentage van alle Europese landen en zo laag dat het minder dan de helft is van het gemiddelde percentage in de Europese Unie (53,4). De arbeidsproductiviteit van Rusland bedraagt 36% van die van de VS (69,9), die van Duitsland 68,1. Rusland blijft dus steken in een achtergebleven productiviteitsniveau, dat bij lange na niet in staat is te concurreren met dat van de geavanceerde kapitalistische machtscentra. In het Global Competitiveness Report van het Wereld Economisch Forum staat Rusland op de 38e plaats in de ranglijst voor 2017/2018, vóór verschillende andere Oost-Europese landen. In 2012 en 2013 stond Rusland nog op de 67e plaats . Russische productie De rol van Rusland in het mondiale economische systeem kan beter worden begrepen door de productie-output van de afzonderlijke landen in dollar-termen te vergelijken. In 2015 stond China op de eerste plaats met 2,01 miljard dollar aan industrieproducten en 20% van de wereldproductie. De Verenigde Staten volgen met 1,867 miljard dollar (18%). Rusland staat op de 15e plaats na India, Taiwan, Mexico en Brazilië met een productie van industrieproducten ter waarde van 139 miljard US dollar en is dus opnieuw een marginale speler, met een productie van slechts 1 % van de wereldproductie. 2. Russische export van grondstoffen versus hightech goederen: De imperialistische landen vertonen in hun uitvoerhandel een uitgesproken tendens om hoogwaardige industrieproducten, kennisintensieve technische diensten en financiële diensten te verkopen. De door het imperialisme onderdrukte naties zijn vaak afhankelijk van de uitvoer van grondstoffen waarvan de prijzen worden bepaald door de imperialistische markt. Bovendien zijn de concernondernemingen in de onderdrukte landen eigendom van de imperialistische staten, die dus de soevereiniteit hebben over de productie van industrieproducten. In 2017 stond Rusland op de zeventiende plaats van 's werelds grootste exporteurs, achter Mexico, de Verenigde Arabische Emiraten en Singapore. China had als koploper een exportwaarde van 2,263 miljard en de USA in tweede positie met 1,547 miljard, gevolgd door Duitsland met 1,448 miljard en Rusland -hoewel gestegen in vergelijking met 2016- slechts 353 miljard dollar.

Russische mijnbouw: 82% van de Russische export bestaat uit grondstoffen De Wereldbank meldde in 2017 dat olie en gas goed zijn voor 58% van de export van Rusland. Metalen komen op 11%, voedingsmiddelen op 6% en hout, pulp en papier op 3%. Edelstenen en andere mineralen bedragen 4%. Meer dan 82% van de Russische export bestaat uit grondstoffen, terwijl de eigenlijke technologische eindproducten (met inbegrip van militaire producten) slechts 8% van de export uitmaken . Uit de top 10 van geëxporteerde en geïmporteerde Russische goederen in 2017 blijkt dat de export van machinebouwproducten 12,8 miljard dollar bedroeg, tegenover 106,2 miljard dollar aan import. De Russische uitvoer (en invoer) past bijgevolg niet in het patroon van een imperialistische staat, maar eerder in dat van een "half-ontwikkelde derdewereldstaat" die hoofdzakelijk grondstoffen uitvoert en afhankelijk is van buitenlandse invoer van geavanceerde goederen. Rangschikking van Rusland bij de uitvoer van hoogtechnologische goederen De imperialistische machten zijn leiders in de uitvoer van hoogtechnologische goederen. Wat de wereldranglijst van de uitvoer van deze goederen betreft, nam China opnieuw de eerste plaats in met een uitvoer van 496.000 miljoen dollar aan hightech-goederen en de Verenigde Staten kwamen op de derde plaats na Duitsland met 153.200 miljoen dollar. Mexico exporteerde 46,800 miljoen dollar. Rusland staat op de 31e plaats in deze exportcategorie met een exportvolume van slechts 6,64 miljard dollar. Uit deze cijfers blijkt ook dat Rusland nog lang geen imperialistische speler op het wereldtoneel is geworden. 3. De rol van Rusland in het internationale bank- en financieel kapitaal In Lenins lijst van kenmerken van de imperialistische landen van zijn tijd zijn de grote banken de belangrijkste organiserende centra van het financieel kapitaal. Van een imperialistische staat kan worden verwacht dat hij goed vertegenwoordigd is bij de grote banken. Van de 100 grootste banken in de wereld, gerangschikt naar totale activa, heeft China 5 van de 10 grootste banken, de Verenigde Staten 6 van de top 40. Onder de 100 grootste banken zijn 20 Chinese, 10 Amerikaanse, 9 Japanse, 6 Franse, 6 Duitse, 6 Britse, 5 Canadese, 5 Zuid-Koreaanse, 5 Braziliaanse, 4 Australische, 3 Zweedse, 3 Italiaanse, 3 Spaanse, 3 Nederlandse, 2 uit Singapore en 2 Zwitserse banken. Rusland, daarentegen, heeft er slechts één (nummer 66). Lenin verklaarde dat in het imperialistische tijdperk "de verdeling van de wereld onder de internationale trusts" plaatsvond. De verdeling van de wereld in het imperialistische tijdperk tussen deze trusts verandert met de opkomst en ondergang van de imperialistische staten. In de huidige verdeling van de wereld onder deze trusts vinden we Rusland als een veel kleinere speler: 4 bedrijven in de top 100, 25 in de top 2000 (met 1,45% van het wereldmarktaandeel), geen enkel bedrijf in de top 100 in termen van buitenlandse activa en één bank in de top 100 van internationale banken. De Russische export van kapitaal Lenin verklaarde dat "(3) de uitvoer van kapitaal, in tegenstelling tot de uitvoer van goederen, van uitzonderlijk belang wordt". Rusland voert een aanzienlijke hoeveelheid kapitaal uit, maar in de vorm van kapitaalvlucht naar belastingparadijzen zoals Cyprus en de Britse Maagdeneilanden. De Russische Centrale Bank raamde de netto kapitaalvlucht uit het land in 2014 op 154,1 miljard dollar en het totaal sinds Poetin in 1999 aan de macht kwam tot 2014 op ongeveer 550 miljard dollar. Het werkelijke totaal tegen 2014 zou meer dan 1 biljoen dollar kunnen bedragen. De Centrale Bank schatte de Russische kapitaalvlucht in 2018 op 66.000 miljoen dollar.

Russische Centrale Bank Buitenlandse activa van Russische multinationals In een studie worden de 100 grootste niet-financiële en multinationale ondernemingen opgesomd, gerangschikt volgens hun buitenlandse activa en investeringen in andere landen. Bij deze belangrijke maatstaf voor de uitvoer van financieel kapitaal zijn 20 van de ondernemingen Amerikaans, 14 Brits, 12 Frans, 11 Duits, 11 Japans, 5 Chinees (met inbegrip van Hong Kong) en 5 uit Zwitserland. Men kan het zien: Geen enkel Russisch bedrijf staat in de top 100 van bedrijven vanwege zijn buitenlandse investeringen. De top 10 van Russische multinationals buiten de financiële sector heeft een totaal buitenlands vermogen van $188,3 miljard, dat is een derde van het totaal van Rusland. De totale buitenlandse activa van Russische bedrijven blijven lager dan die van de twee grootste bedrijven op de lijst van de 100 niet-financiële multinationals in de wereld . Russisch financieel kapitaal vergeleken met imperialistische staten Een andere maatstaf voor de mondiale financiële kapitaalvoorraad wordt jaarlijks door Credit Suisse opgesteld. Het Global Wealth Databook 2018 brengt de nationale financiële activa (aandelen, obligaties, geldmarktfondsen en bankrekeningen) in kaart door de nationale financiële activa te delen door de totale volwassen bevolking van elk land. De topgroep met een gemiddelde rijkdom van meer dan 100.000 US dollar per persoon bestaat uit West-Europese landen, Noord-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland, Japan, Israël, Singapore en Taiwan. De Verenigde Staten (336.528 dollar) staan op de tweede plaats achter Zwitserland (372.336 dollar). Alle landen in deze groep zijn ofwel imperialistische landen ofwel belangrijke satellieten van het imperiale centrum, de Verenigde Staten. De gemiddelde financiële rijkdom per persoon wereldwijd is $38.110. In geplunderd Griekenland is dat $33.969. China blijft ver achter met $19.862. Rusland zit met 8.843 dollar op een zeer laag niveau. Dit bedrag komt overeen met 2,6% van het gemiddelde financiële vermogen per volwassene in de Verenigde Staten. Rusland beschikt dus duidelijk nog lang niet over de financiële rijkdom van een imperialistisch land. Ter vergelijking: de Verenigde Staten hebben een aandeel van 31% in de financiële en niet-financiële rijkdom van de wereld. Rusland heeft slechts 0,7%. Lenin schreef: "Het imperialisme is het tijdperk van het financiële kapitaal en de monopolies (...) waarin de uitvoer van kapitaal een uitgesproken belang heeft gekregen" . Ook op het gebied van de uitvoer van financieel kapitaal voor productieve doeleinden door Russische multinationals speelt Rusland een zeer ondergeschikte rol. 4. Het militaire gewicht van Rusland Tenslotte verwijst Lenin naar de "(5) territoriale verdeling van de hele wereld onder de grote kapitalistische mogendheden". Fundamenteel voor de overheersing van de economische wereldstructuren door de imperialistische landen is hun rol bij het toezicht op en de handhaving van de wereldorde die zij ons opleggen. De belangrijkste imperialistische mogendheden hebben een invloedrijke wapenindustrie en nemen als verkopers deel aan de mondiale wapenhandel. Russische militaire export Rusland toont zijn macht alleen in militair opzicht, maar dat alleen, volgens Lenin, maakt het nog niet imperialistisch. Hoewel de aanzienlijke militaire macht van Rusland (met name zijn kernwapenarsenaal) het de imperialisten moeilijk maakt druk uit te oefenen op zijn eigen land, valt het land geen landen overal ter wereld binnen en bombardeert het niet zoals de Verenigde Staten of imperiale mogendheden van de tweede rang zoals Groot-Brittannië en Frankrijk. Bovendien heeft het kapitalistische Rusland, in tegenstelling tot de imperiale militaire mogendheden, zijn eigen militaire macht niet ontwikkeld, maar deze, samen met zijn wapenindustrie, geërfd van de USSR. Rusland is ook uniek in die zin dat het het enige land van het voormalige Sovjetblok is dat nog steeds door het imperialistische Westen wordt omringd en met een militaire aanval wordt bedreigd. Toch is Rusland een van 's werelds grootste wapenexporteurs. Geen enkele tak van de Russische industrie is concurrerend op de internationale markt, met uitzondering van de wapenindustrie. De wereldwijde wapenexport bedroeg 32.262 miljoen dollar in 2016 en 31.106 miljoen dollar in 2017. Het Stockholm International Peace Research Institute schat de wapenexport van Rusland op 6.148 miljoen dollar in 2017 tegenover 6.937 miljoen in 2016. De grootste wapenexporteur ter wereld is de Verenigde Staten met een wapenverkoop van 10.304 miljoen dollar in 2016 en 12.394 miljoen dollar in 2017. De Verenigde Staten zijn goed voor 34% van de wereldwijde militaire verkoop en Rusland 22%. De wapenexport van de VS is iets meer dan het dubbele van die van Rusland. In dit opzicht blijft Rusland achter: terwijl de wapenexport van de VS van 2013 tot 2017 met 25% is gestegen in vergelijking met de periode van 2008 tot 2012, is de export van Rusland in dezelfde periode met 7,1% gedaald. Russische bedrijven tussen de wapenproducenten Volgens SIPRI hebben de 100 grootste wapenproducenten ter wereld in 2017 voor 398,2 miljard dollar aan militaire verkopen en diensten gerealiseerd. (Defense News geeft enigszins andere cijfers.) De helft van dit bedrag ging naar de top 10-producenten, waarvan er vijf Amerikaans zijn terwijl één Russisch is. In de top 100 zijn er 42 Amerikaanse bedrijven en 10 Russische. Russische militaire bases in het buitenland en militaire begroting Rusland heeft 15 militaire bases in 9 andere landen. Slechts twee daarvan bevinden zich buiten de voormalige Sovjet-Unie, in Vietnam en Syrië. China heeft één basis buiten China, in Djibouti. De Verenigde Staten heeft meer dan 800 bases in het buitenland. Vergeleken met het militaire budget van de VS, dat door SIPRI op 610 miljard dollar wordt geschat, is de budgetverhoging van het Pentagon alleen al dit jaar hoger dan het hele militaire budget van Rusland, dat in 2017 66 miljard dollar bedroeg (vierde na China en Saoedi-Arabië). Russische interventies in andere landen Rusland heeft in andere landen geïntervenieerd ( Read the full article

[adriaanmeij]

Amerikanisme

Democratie kent brede inspraak en beslissingsbevoegdheid. Democratie is ook overleg en compromis en daar ontbreekt het aan in de USA. Probleem is dat de USA een te grote arme en onderontwikkelde bevolking heeft. Daar staat tegenover dat het land een kleine, onmetelijk rijke elite heeft die zich heeft begeven op het pad naar politieke macht. Er smeult een burgeroorlog.

 Door Jan Poort*

 Na 15 jaar leven, wonen en werken als ‘Dutch/American’ verbaas ik mij nog steeds. Ik ben in 1944 geboren in Harlingen en had nooit kunnen bevroeden ooit in de USA te wonen en te werken. Wat was Amerika zoals ik dat als klein jongetje kende eind jaren 40?

 Doris Day, Roy Rogers (Western films) via de radio en de bioscoop en President Truman. Dat waren namen en begrippen die ik me herinner uit die tijd.  En vooral dat de Amerikanen Europa hadden bevrijd. Dank ook aan Engelsen, Polen, Australiërs, Nieuw Zeelanders, Canadezen en ik stipuleer: Russen.

 Rusland heeft een zwaar offer gebracht om de nazi’s uit te schakelen. Helaas was vrede in grote delen van Europa voor landen in het Oostblok niet weggelegd. De Russische overheersing verdeelde Europa en is zelfs na de val van de Muur nu nog tastbaar. Nationalisme steekt weer de kop op. Europa is nog steeds ‘work in progress’ en vooralsnog een fragiele democratische eenheid.

 De Verenigde Staten van Amerika presenteert zich uitdrukkelijk als een land van vrijheid. Het ontstaan van De Verenigde Staten van Amerika kenmerkt zich door golven van geweld, roof, racisme en paradoxaal genoeg ook optimisme en innovatie. De ontwikkeling heeft geleid tot een wereldmacht van formaat. Een land dat vrijheid, democratie, macht, kracht en patriottisme in haar vaandel heeft en dat ook nadrukkelijk uitdraagt. Knelpunt is democratie. Immers, er valt weinig te kiezen in politiek Amerika met een twee partijen systeem.

 Uitbreiding, industrialisatie en slavernij (1815-1861)

Een van de problemen van de eerste helft van de 19de eeuw was de slavernij. In 1861 waren meer dan drie miljoen Afro-Amerikanen tot slaaf gemaakt in het Zuiden. Dit betekent dat ze voor andere mensen werkten, maar geen vrijheid hadden en geen geld kregen voor hun werk. Het meeste werk bestond uit het plukken van katoen op grote plantages. Katoen werd het gewas in het zuiden nadat Eli Whitney in 1793 de katoenjenever had uitgevonden.

 Burgeroorlog

Er waren een paar slavenopstanden tegen de slavernij, waaronder een onder leiding van Nat Turner. Al deze opstanden zijn mislukt. Het zuiden wilde de slavernij behouden, maar tegen de tijd van de burgeroorlog wilden veel mensen in het noorden er een einde aan maken. Een ander argument tussen Noord en Zuid ging over de rol van de overheid. Het zuiden wilde sterkere staatsregeringen, maar het noorden wilde een sterkere centrale regering.

Dat gegeven, de aanleiding van de burgeroorlog, woekert nog steeds vrijwel onzichtbaar als een ondergrondse veenbrand in het huidige Amerika. Die burgeroorlog is eigenlijk nooit echt weggeweest.

 Amerikanisme

Amerikanisme is de promotie van de idealen vrijheid en democratie. De jaren vanaf het einde van de burgeroorlog (1865) tot het einde van de Tweede Wereldoorlog (1945) gaven miljoenen immigranten uit Europa en Azië een nieuwe betekenis aan de term 'Amerikanisme'. Dat waren tijden van grote economische groei en industrialisatie en zo ontstond het Amerikaanse beeld bestaande uit "industriële democratie" en het denken dat de mensen de regering in Amerika zijn. Het begrip is: “We the People”.

 Het Amerikanisme houdt in dat  Amerika zich onderscheidt van alle andere staten, uniek, speciaal en uitverkoren is. Sommige organisaties hebben het Amerikanisme omarmd, maar hebben hun idealen verder ontwikkeld. Bijvoorbeeld de Ku Klux Klan (KKK) gaat er van uit dat Amerikanisme als stroming aspecten van ras (zuiverheid van de blanke Amerikaan) en Amerikaans protestantisme omvat.

 Proud Boys

In het verlengde van de KKK  opereren in deze tijd de “Proud Boys”, een moderne versie van de SA (Sturmabteilung). Dat is een referentie aan de Nazi tijd. Immers deze heren lopen nota bene rond met swastika’s. Deze organisatie verbindt zich sterk met Donald Trump om orde volgens hun normen te handhaven door intimidatie van Democratische kiezers. Doel is om de herverkiezing van Trump als President veilig te stellen.Trump nam tijdens zijn eerste verkiezingsdebat allerminst afstand van de Proud Boys, maar prees hen.

 Links Amerikanisme

Links Amerikanisme identificeert zich meestal met multiculturalisme, relativisme, milieubewustzijn, regulering en welfarisme - met andere woorden, met progressivisme. Rechts identificeert typisch Amerikanisme met christendom, schoolgebed, traditie, familiewaarden en gemeenschapsnormen - met andere woorden, met sociaal conservatisme. Begrippen die niet specifiek Amerikaans zijn en Europese wortels hebben.

 De Amerikaanse Grondwet en het ‘Twee partijen Systeem’ zijn een twijfelachtige erfenis van het ooit bestaande Britse Imperium. Conservatieve Republikeinen versus de overwegend liberale Democraten. Het is een mythe dat deze partijen eenheden zijn met de kanttekening dat de Republikeinse partij aanzienlijk strakker geleid wordt.

 Democraat of Republikein, de winnaar is wie de meeste kandidaten in het Congres of de Senaat heeft. Die tribale lijn begon te wijken toen de opstandige Tea Party-beweging in 2009 verscheen, die ultraconservatieve kandidaten opstelde tegen gevestigde Republikeinen in veel congresdistricten en de partij in twee kampen verdeelde.

 De Democratische partij is zeker geen eenheid en feitelijk een coalitie. Het kenmerkt zich door Congresleden en Senatoren die een meer sociaal Amerika voorstaan en van wie velen door de huidige President vaak weggezet worden als ultra links. Voor de goede orde, Amerikanen worstelen met de begrippen socialisme en communisme. Voor Amerikanen is dat een pot nat.

 John F. Kennedy

Veel van mijn leeftijdgenoten zullen zich de verkiezingsdebatten in 1960 tussen Kennedy en Nixon herinneren.  Een verkouden en transpirerende Nixon en een fris en monter ogende Kennedy als telg van een bekende familie met Ierse wortels in Boston New England. En niet alleen Iers, maar ook nog eens Rooms Katholiek en buitengewoon vermogend. Destijds was de vraag of de Verenigde Staten van Amerika wel toe waren aan een Rooms Katholieke President. Immers, protestantisme en de witte man was de norm.

 Echter, het bijzondere van de verkiezing van President John F. Kennedy was geld en zijn presentatie, sterker geformuleerd, politiek theater. Sinds die periode kenmerken Presidentverkiezingen zich door donors, belanghebbenden die enorme fondsen beschikbaar stellen onder de noemer ‘voor wat hoort wat.’ Voor alle duidelijkheid, in Amerika is geld, heel veel geld, macht.

 De olichargen

Het zijn de Amerikaanse oligarchen, steenrijke Amerikanen die een grote vinger in de politieke pap hebben en net als destijds Joe Kennedy, vader van John F. Kennedy, met geld verkiezingen willen beïnvloeden en vooral, winnen.

 Enkele voorbeelden van bekende invloedrijke Amerikaanse oligarchen zijn:

De Mercers die Trump geholpen hebben op zijn bombastische opmars naar het Witte Huis. De industriële broers Charles en David Koch financierden de Tea Party en zijn beschermeling, House-spreker Paul Ryan. De casinomagnaat Sheldon Adelson en zijn vrouw Miriam Ochshorn die op de meer gematigde vleugel van de Republikeinse partij staan, hebben lang achter de berekenende, conservatieve senaatsleider McConnell gestaan, die zelfs vóór de opkomst van de Tea Party bekend stond als een extreme obstructionist (notoire dwarsligger). Hij was toegewijd aan het uitroeien van de tweeledige compromissen die historisch gezien de Amerikaanse regering hebben laten werken.

Dick en Betsy DeVos (Nederlandse nazaten) hebben onder meer grote bedragen gedoneerd voor de financiering van christelijke scholen met als doel de vervanging van publieke scholen. Betsy DeVos is Minister van Onderwijs. Ze heeft goed beschouwd deze benoeming gekocht en dicteert nu vanuit een evangelisch Christelijk uiterst rechtse minderheid de meerderheid.

 De vraag is aan wie de huidige President nu verantwoordelijkheid aflegt. Amerikaanse oligarchen dan wel Russische oligarchen of wellicht waarschijnlijker, beiden? Donald Trump is al dertig jaar in duistere zaken met Russische biznesmeni (oligarchen) verwikkeld, waarin Russische maffialeiders en witwaspraktijken volgens het KGB-systeem een grote rol spelen. De President van de Verenigde Staten zal in 2021 te maken krijgen met een onrustige natie waarbij geweld niet uit te sluiten is.

 ·       Jan Poort is een uit Harlingen afkomstige ICT-manager die nog nauw betrokken is bij de ontwikkelingen in de IT-markt. Jan woont al jaren in Tampa in Florida en volgt de Amerikaanse politiek van nabij. Jan Poort was onder meer directielid van Digital Equipment in Nederland en vicepresident Europe van Unisys vanuit Londen.

·       Foto: Progress of America, by Domenico Tojetti.Oakland Museum of California. Painting 1875.

[nasseralezrek-blog]

Saoedi-Arabië en Rusland stemmen de violen : Internationale politiek

In 2007, was Poetin het eerste Russisch staatshoofd ooit dat een bezoek bracht aan Saoedi-Arabië. Er gingen 10 jaar voorbij eer, op donderdag 5 oktober, een Saoedische vorst voor een tegenbezoek naar Rusland reisde. Koning Salman bin Abdulaziz al-Saoed ontmoette er Vladimir Poetin in het Kremlin. Het eerste bezoek ooit van een Saoedisch staatshoofd.

De afstandelijke houding van beide landen tegenover elkaar kan misschien wat vreemd lijken gezien de Sovjet-Unie in 1926 immers het eerste land ter wereld was dat het onafhankelijke Saoedi-Arabië erkende.

De relaties koelden weliswaar snel af toen in 1938 Saoedi-Arabië zijn gezantschap in Moskou ophief, de Russische ambassade in Riyad liet sluiten en weigerde de relaties te herstellen. Het atheïsme van Stalins Rusland was de grote struikelsteen voor Abdulaziz al-Saoed, stichter en koning van Saoedi-Arabië. Het is pas in 1990 dat de diplomatieke banden werden hersteld.

De ondertekening in 1945 van het Quincy-pakt(1) tussen Saoedi-Arabië en de Verenigde Staten maakte er de zaken niet gemakkelijker op. Later, tijdens de Koude Oorlog, vormde Saoedi-Arabië samen met Turkije en, tot in 1979, Iran een van de pijlers van het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid.

De spanningen veroorzaakt door de verschillen in ideologie en de regionale strijd voor overheersing is altijd de belangrijkste determinant geweest van de relatie tussen Rusland en Saoedi-Arabië, zowel in het tijdperk van de Sovjet-Unie als in dat van de huidige Russische Federatie.

In de jaren ‘90 waren de belangrijke componenten van die slechte relatie tussen beide landen gebaseerd op de steun van Saoedi-Arabië aan fundamentalisten of jihadisten in de Kaukasus, vooral dan in Tsjetsjenië. Voor Saoedi-Arabië was (en is) dan weer het Russische buitenlandse beleid in het Midden-Oosten en in het bijzonder de Russische steun aan Iran, de erfvijand van Saoedi-Arabië, een enorm probleem. Maar gezien de evoluties en de verschuivingen in de mondiale politieke evenwichten kon een verandering in de traditioneel vijandelijke relaties tussen Rusland en Saoedi-Arabië niet uitblijven.

Niet dat met het bezoek van begin oktober de hemel plotseling is opgeklaard. De meningsverschillen blijven ook na het bezoek bestaan. Ze hebben vandaag vooral betrekking op de Russische aanwezigheid in het Midden-Oosten, de (burger)oorlogen in Syrië en Jemen.

In Syrië steunt Rusland het al-Assad-regime en is het de bondgenoot van de aartsvijand van Saoedi-Arabië, het sjiitische Iran. Saoedi-Arabië steunt er dan weer de soennitische ‘rebellen’ (en volgens bepaalde bronnen is het tot op vandaag ook een sponsor van ISIS).

In Jemen staat Rusland, in solidariteit met Teheran, aan de kant van de sjiitische Houthi’s terwijl Saoedi-Arabië er de overwegend soennitische regering van al-Hadi militair ondersteunt. De tegenstelling tussen beide landen uit zich vooral diplomatiek. Het is bijvoorbeeld pas in midden juli dat Rusland de Jemenitische ambassadeur Ahmed al-Wahishi heeft geaccrediteerd, de vierde kandidaat die Jemen voorstelde. De vorige drie kandidaten werden door Moskou geweigerd.

Realpolitik

Het historisch bezoek van begin oktober komt er dan ook op een moment dat beide landen er belang bij hebben dat die diplomatieke betrekkingen wel wat minder gespannen mogen worden. Gewoon pure realpolitik.

Saoedi-Arabië kan alleen maar vaststellen dat de militaire overwinning van het al-Assad-regime, ondersteund door Russische, Iraanse en Hezbollah-troepen, een voldongen feit lijkt. Het is voor hen van groot belang dat ze geen deel gaan uitmaken van het kamp van de verliezers in Syrië, in Jemen en in de hele regio. Riyad wil kost wat kost voorkomen dat de weg vrijgemaakt wordt voor een dominante Moskou-Teheran-as. Om relevant te blijven en de zaken hetzelfde te houden moet je soms veranderingen doorvoeren, lijkt de huidige Saoedische filosofie te zijn.

Na de reactivering van het Amerikaanse bondgenootschap met het bezoek van Donald Trump en de daarbij horende megalomane bestelling van 110 miljard aan militaire uitrusting, is het voor de Saoedi’s dan ook essentieel om op geopolitiek vlak niet meer exclusief afhankelijk te zijn van Washington. Om de nodige diversifiëring te smeren bracht de Saoedische vorst in zijn kielzog honderden zakenlui mee naar Moskou, plaatsten de Saoedi’s bestellingen voor een Russisch S-400 luchtverdedigingssysteem en ander militair materiaal (een primeur, nooit eerder kochten de Saoedi’s wapens van de Russen) en werden plannen gesmeed voor een gezamenlijk vreedzaam ruimteprogramma.

Anderzijds is het voor Rusland eveneens nodig om haar allianties in het Midden-Oosten te diversifiëren: de as Moskou-Teheran-Damascis mag geen sjiieten-val worden. In Rusland leeft een gemeenschap van zo’n 20 miljoen soenni-moslims; het land voert handel met het soennitische Algerije, Egypte en Turkije en het wil zijn rol van uit de as herrezen grootmacht in het Midden-Oosten volledig uitspelen.

Olie

Belangen kunnen dan ook geleidelijk convergeren. Op economisch vlak kan dat het gemakkelijkst en zijn de twee landen “objectieve bondgenoten“. Het zijn de grootse olieproducenten en -exporteurs ter wereld. Samen voorzien ze in zo’n 25% van de wereldproductie. Om daarover afspraken te maken kwam het koninklijk bezoek, hoewel al een hele tijd voorzien en goed voorbereid, zeer gelegen.

De besprekingen werden concreet voorbereid toen eind mei de Saoedische prins Mohammad bin Salman een bezoek aan Poetin bracht. Hij verklaarde toen dat “de betrekkingen tussen Saoedi Arabië en Rusland een van hun beste momenten ooit kende“. Op de agenda uiteraard de oliemarkt maar ook de situatie in Syrië, Jemen…

Als per toeval werd een maand later de prins de nieuwe kroonprins van Saoedi-Arabië toen hij in een soort paleisrevolutie de plaats innam van zijn oom Mohammed bin Nayef, de tot dan kroonprins en naar verluidt de meest pro-Amerikaanse van de Saoedische machthebbers.

Het was echter al maanden eerder, in januari 2017 dat de Russische minister van Energie Alexander Novak en zijn Saoedische collega Khalid al-Falih begonnen te werken aan een overeenkomst om de olieproductie te verminderen of alleszins niet boven de 1,8 miljoen vaten per dag te laten stijgen, de huidige norm binnen de OPEC die nog geldig blijft tot in maart 2018. Beide landen hebben nood aan fondsen en daarom redenen te over om de olieproductie onveranderlijk te houden of zelfs te verlagen waardoor de minimumprijs voor een vat ruwe olie kan gestabiliseerd worden rond de 55 dollar..

In feite vertraagt de Saoedische economie en de nieuwe kroonprins heeft geld, heel veel geld nodig voor de voorbereidingen van het door hem voorgestelde Vision 2030-plan, een project dat massale investeringen voorziet om het post-olietijdperk voor te bereiden.

Rusland van zijn kant heeft buitenlandse valuta nodig omdat het ten gevolge van de annexatie van de Krim en de oorlog in Oost-Oekraïne door internationale sancties wordt getroffen en de economie slechts traag groeit.

Waar de belangen tussen Moskou en Riyad op vlak van oliewinning gelijklopend zijn, zullen de twee echter een strategie moeten ontwikkelen om de andere producenten van de OPEC+ (+ gezien Rusland geen lid is van de OPEC) te overtuigen de volumequota te blijven onderschrijven. Veel landen zijn immers sterk afhankelijk van de olie-inkomsten om hun staatsbudget rond te krijgen en hun schulden te betalen..

Neem nu Venezuela. Een dag eerder, op 4 oktober, was president Maduro van Venezuela te gast bij Poetin. Maduro die in eigen land geconfronteerd wordt met demonstraties en zware economische problemen zal zich waarschijnlijk schikken naar de strategie van Rusland en Saoedi-Arabië om te laten zien dat het land op de internationale scène niet zo geïsoleerd is als de Amerikanen en de Europeanen beweren. Meegaan in Maduro’s vraag voor een herstructurering van Venezuela’s schulden aan Rusland kan daarbij zonder twijfel als pasmunt dienen.

Syrië en Jemen

Buiten het economische voor beide landen belangrijke luik werd natuurlijk ook de situatie in Syrië en Jemen op de agenda geplaatst. Het doel was niet het eens te worden over de ‘conflicten’ maar om de omvang van de meningsverschillen te beperken en aan te passen aan de nieuwe situatie op het terrein.

Moskou tekent nieuwe contracten, ziet zijn rol in het Midden-Oosten bevestigd en stelt zich meer op als een Euraziatische dan als een Oost-Europese speler. De Saoedi’s trachten het verlies te beperken na de nederlaag van de groepen die zij hebben ondersteund. Het maakt niet langer het vertrek van Bashar al-Assad de voorwaarde voor een politieke oplossing waardoor een mogelijk alternatief meer kansen krijgt. Dat beide landen praten is tevens een bericht bestemd voor de Verenigde Staten die sinds de jaren dertig van de vorige eeuw het Midden-Oosten altijd als hun exclusief wingewest hebben beschouwd.

Er ontstaat misschien een nieuwe realiteit maar het is zwaar overdreven om te spreken van een ommekeer in de allianties. Het blijft een feit dat de Saoedi’s bij het bezoek van Donald Trump in mei fenomenale contracten met de VS ondertekenden. Saoedi-Arabië neemt alleen maar akte van het feit dat er voortaan rekening zal moeten gehouden worden met Rusland in het Midden-Oosten en Rusland wil dat hard maken.

Op twee jaar tijd is Rusland erin geslaagd om een actief buitenlands beleid in het oosten van het Middellandse-Zeegebied en het Midden-Oosten uit te bouwen. Ten koste weliswaar van een omvangrijke militaire inzet die het land handenvol geld heeft gekost. Het resultaat mag er vanuit hun standpunt echter zijn. Het land heeft zijn geopolitieke status hersteld.

Het spel in het Midden-Oosten blijft echter zeer ingewikkeld. De Amerikaanse macht zal niet vervangen worden door de Russische macht. Wel zal er een herconfiguratie van allianties gebeuren die iets flexibeler zijn. Iran en Syrië zijn het hart van het Russische beleid in het Midden-Oosten maar het voorkomt niet dat Rusland pragmatisch wil handelen en met alle actoren in de regio wil samenwerken. De afspraken die het maakte met Turkije waren een ander belangrijk moment voor de Russische Midden-Oosten politiek en buiten Saoedi-Arabië zijn er ook nog de Golfstaten waarmee samengewerkt kan worden.

Het Midden-Oosten zal in alle opzichten dynamisch blijven. In het perspectief van een oplossing voor de oorlog in Syrië waarbij Iran de grote regionale winnaar is, zal dat land staan dringen naar regionaal leiderschap. En laat ons China niet vergeten dat met zijn beleid voor een “nieuwe zijderoute” het internationaal economisch evenwicht kan bruuskeren.

Rusland heeft op dit ogenblik een klein voordeel maar de situatie is niet statisch en zeker niet geconsolideerd.

Noot

1 De Quincy was een Amerikaans oorlogschip dat in 1945 voor anker lag bij het Suez-kanaal. De Amerikaanse president Franklin Roosevelt ontmoette er op zijn terugweg van Jalta waar hij met Stalin en Churchill de invloedssferen in de wereld verdeelde, Abdulaziz al-Saoed, stichter en koning van Saoedi-Arabië.

Roosevelt probeerde de steun van de koning te verkrijgen voor de oprichting van een joods nationaal huis in Palestina. Wat op een categorieke weigering stuitte van de koning. Wanneer later Truman, de opvolger van Roosevelt, voor de oprichting van de staat Israël stemde zou dat als verraad worden ervaren door de Saoedi’s.

Wat echter ook besproken werd was de toekomst van de Saoedische dynastie en Arabische olie. Uiteindelijk sloten zij een pakt (het Quincy-pakt) af dat stelde dat Saoedi-Arabië deel uitmaakt van de ‘vitale belangen’ van de VS. De VS garandeerde daarom de Saoedische monarchie militaire bescherming in ruil voor de toegang tot olie. Het pakt dat daar toen werd afgesloten voor een periode van 60 jaar werd in 2005 voor eenzelfde periode verlengd onder president George W. Bush.

IK vind het goed dat alle 2 de staatshoofden de landen eens gaan bezoeken zodat ze tot beslissingen kunnen komen.

[eindtijd-eu]

Redenen om Israël aan te vallen

In Ezechiël 38 staat een aanval beschreven door een coalitie van diverse volkeren op een welvarend en van de oorlog hersteld Israël. De Israëliër Amir Tsarfati identificeert deze in zijn boek Het laatste uur als volgt: Magog, Mesech en Tubal vormen Rusland. Gog is de Russische leider, Perzië is Iran, Cusj is Soedan, Put is Libië, en Gomer en Beth-Togarma vormen Turkije. Het bijzondere is dat we nu voor het eerst in een tijd leven waarin zichtbaar wordt dat deze vijf landen Israël zouden willen aanvallen. Elk land heeft zo zijn eigen agenda Turkije Al jaren geleid door president Recep Tayyip Erdogan, die droomt van een herstel van het oude Ottomaanse Rijk. Erdogan schroomt niet om duizenden politieke tegenstanders in zijn land hun banen af te nemen of zelfs op te sluiten. Turkije ondersteunt in Syrië de 'gematigde' rebellen tegen president Assad. Desondanks is de Turkse relatie met Rusland tamelijk goed. In naam is Turkije nog een NAVO-partner. Maar de aankoop van Russische S-400 luchtafweersystemen toont de steeds nauwere banden met Rusland aan. Erdogan wordt ook een steeds fellere vijand van Israël en wil graag Jeruzalem ontdoen van "Israëlische overheersing". Tegelijkertijd heeft Turkije een oogje op Griekse olie- en gasvoorraden in de Egeïsche Zee en steelt het aardgas van Cyprus. Hiermee kan ook Israël dwars worden gezeten. Israël, Griekenland en Cyprus hebben dit jaar een overeenkomst getekend om de EastMed-pijplijn aan te leggen. Daarmee kunnen ze hun aardgas, dat zich in de Middellandse Zee bevindt, naar Europa transporteren. Hierdoor wordt Europa minder afhankelijk van Russisch gas, iets wat Rusland met lede ogen aanziet. Het Israëlische gas kan in de toekomst een welkome oorlogsbuit vormen voor landen als Turkije en Rusland. Beiden hebben last van een krimpende economie. Iran Het sjiitische Iran gelooft dat de komst van de mahdi (de islamitische verlosser) nabij is. De joodse staat Israël is daar een belemmering voor. Iran doet er dan ook alles aan om de staat Israël te vernietigen. Daartoe probeert Iran vanaf zijn land een sjiitisch bruggenhoofd te vormen tot aan de Middellandse Zee. In Noord-Irak bevinden zich sjiitische milities, die geholpen hebben met het verslaan van ISIS in Irak. Nadat die verslagen was, hebben deze milities zich echter niet onderworpen aan Irak, maar zich verbonden met de Iraanse Revolutionaire Garde. Deze wordt door de VS wordt beschouwd als een terroristische organisatie. In Syrië steunen sjiitische en Iraanse milities president Assad tegen de rebellen en tegen ISIS. Maar Iran tracht hen ook te gebruiken om de sjiitische Hezbollah in Libanon te bewapenen en te voorzien van geavanceerd wapentuig. Hezbollah heeft de beschikking over duizenden raketten, die heel Israël kunnen bereiken. Deze raketten zijn echter niet zo precies. Om deze raketten geavanceerder te maken is Iran bezig militaire onderdelen naar Syrië te vervoeren om daar in elkaar te zetten voor Hezbollah. Daarom voert Israël veel bombardementen uit op Iraanse opslagplaatsen en fabrieken in Syrië. Wat Europa niet wil zien Een tweede manier om Israël van de kaart te vegen, is het ontwikkelen van een Iraanse atoombom. Om dat te verhinderen hebben de VS, Rusland, China, Frankrijk, het VK en de EU in 2015 met Iran een nucleaire deal (JCPOA) afgesloten. Enerzijds zijn bepaalde economische sancties tegen Iran opgeheven. Anderzijds beloofde Iran om uranium niet meer te verrijken boven de 3,67%. Omdat Iran in strijd met VNVR-resolutie 1929 lange afstandsraketten heeft gemaakt die kernkoppen kunnen dragen, en er van werd verdacht heimelijk bezig te zijn verrijkt uranium van zo'n 20% te fabriceren, hebben de VS zich vorig jaar terug getrokken uit de JCPOA. Om het Iraanse regime te dwingen te stoppen met het verrijken van uranium schroeven de VS hun economische sancties tegen Iran steeds verder op en dreigen met maatregelen tegen bedrijven die deze sancties tegenwerken. De Iraanse olieverkoop en economie krimpt hierdoor drastisch en de bevolking protesteert. Desondanks gaat Iran door met het produceren van 20% verrijkt uranium en met het ondersteunen van terroristische organisaties als Hezbollah en Hamas. Dat laatste is onlangs toegelicht door Suheid Yousef, die onlangs Hamas heeft verlaten, net als zijn broer Mosab Hassan Yousef (de Groene Prins) jaren eerder. Suheid Yousef is gevlucht naar Zuidoost-Azië. Daar onthulde hij dat Hamas het islamitisch Midden-Oosten bespioneert met geavanceerde afluiterapparatuur en deze informatie aan Iran geeft in ruil voor financiële steun. Hij onthulde ook dat de partijtop van Hamas weelderig leeft in Turkije, terwijl het palestijnse volk in Gaza in armoede leeft. Maar daar maken Iran en Turkije zich weinig druk om. Hamas is nuttig om het Israël lastig te maken. Rusland Dit is de enige atoommacht waar Israël vijandelijk mee te maken kan hebben. Maar Iran doet zijn best om dat ook te worden. Sinds de annexatie van de Krim heeft Rusland te maken met economische sancties en tegenwind. Militair zoekt Rusland machtsuitbreiding in Syrië, waar het president Assad al jaren helpt tegen de islamitische opstand. In ruil daarvoor heeft Rusland inmiddels de beschikking over een luchtmachtbasis in Hmeimim en een marinebasis in Tartous aan de Syrische kust. Syrië is een vazalstaat van Rusland geworden. Daardoor grenst Rusland nu aan Israël. Maar erg veel oorlogsbuit is er voor Rusland in Syrië niet te halen. De meeste olievelden liggen in Noordoost-Syrië. Dat wordt echter door de Koerden bezet, die militair worden ondersteund door de Amerikanen. In de Israëlische Golanhoogten bevindt zich ook olie. Daarnaast heeft Israël de beschikking over veel aardgas, dat aan hun Middellandse Zeekust gevonden wordt. Een interessante oorlogsbuit voor Rusland, maar nu nog niet. Amerika en Rusland als vriend Israël is het enige land ter wereld dat een goede relatie heeft met de Amerikaanse president Trump en met de Russische president Poetin. Trump heeft dat bewezen door de Amerikaanse ambassade te verhuizen naar Jeruzalem. Door de Israëlische annexatie van de Golanhoogten te erkennen. En door een vredesplan in te dienen, dat de palestijnen geen extra land, maar wel welvaart belooft. Minder bekend is wat Poetin heeft gedaan voor Israël. Israël waarschuwt landen nogal eens voor op handen zijnde aanslagen. Zo is enkele jaren geleden Rusland gewaarschuwd voor een grote aanslag. De Russen hebben die daarop kunnen voorkomen. Daarna heeft Poetin de Israëlische premier Netanyahu gevraagd wat hij er voor terug kon doen. Waarop Netanyahu vroeg om de lichamen van enkele soldaten die in 1982 in de Libanese Bekavallei door Syrië gevangen waren genomen of gedood. Israël had ontdekt dat zij begraven lagen op een begraafplaats in het palestijnse vluchtelingenkamp Jarmuk ten zuiden van Damascus. Maar Israël was niet in staat hun lichamen op te graven en naar Israël te vervoeren. Poetin heeft daarop zijn leger opdracht gegeven om deze lichamen op te graven. Begin april dit jaar werden de lichamen in Moskou overgedragen aan Netanyahu, die zijn vriend Poetin bedankte voor wat hij had gedaan. Sergeant Zachary Baumel was de enige Israëlische militair die kon worden geïdentificeerd. Toch is hier sprake van een kwetsbare vriendschap tussen Rusland en Israël. Verandering van leiderschap, ongelukkige handelingen in Syrië of andere omstandigheden zouden Rusland weleens van gedachten kunnen doen veranderen ten aanzien van Israël. Libië Sinds de geslaagde opstand tegen de Libische leider Khadaffi heerst er chaos in Libië. Inmiddels is er sprake van een internationaal erkende regering van premier Fayez al-Serraj, die zetelt in Tripoli. Deze regering wordt gesteund door Turkije. De regeringsmacht is echter tanende. Een groot deel van het land is nu in de macht van de Libische krijgsheer Khalifa Haftar. Deze is met zijn Libische Nationale Leger (LNA) bezig is met een opmars vanuit Oost-Libië. Haftar steunt een tegenregering, die gevestigd is in Benghazi. Haftar krijgt op zijn beurt steun van Rusland. Het maakt voor de profetie niet zoveel uit wie de strijd zal winnen: Fayez al-Serraj of Khalif Haftar. In beide gevallen komt er een Libische regering die bondgenoot wordt van een van de landen die in Ezechiël 39 wordt genoemd als aanvaller van Israël. Soedan Iran had in de Soedanese hoofdstad Khartoem een fabriek gebouwd om raketten te vervaardigen, zodat ze makkelijker te verschepen zijn naar de palestijnen. Maar Israël heeft deze vernietigd, wat kwaad bloed heeft gezet bij Soedan. Soedan ziet in Turkije dan ook een welkome militaire bondgenoot. Turkije is bezig om economische en militaire banden met Soedan te versterken, teneinde Erdogans Ottomaanse droom te verwezenlijken. Daartoe heeft Turkije van Soedan het beheer gekregen over de vervallen Ottomaanse havenstad Soeakin, om die nieuw leven in te blazen. Officieel voor toerisme, maar militair gebruik is ook mogelijk. Zo kan Turkije met hulp van Soedan vanaf het zuiden Israël aanvallen. Saoedi-Arabië Niet iedereen zal blij zijn met deze oorlog. Volgens Ezechiël 38:13 zullen Sjeba, Dedan, de kooplieden van Tarsis en al hun jonge leeuwen (HSV) deze aanval op Israël veroordelen. Amir Tsarfati identificeert Sjeba en Dedan met Saoedi-Arabië, Tarsis met Europa en hun jonge leeuwen met de VS. Dat Europa en de VS deze oorlog af zullen keuren is begrijpelijk. Maar dat Saoedi-Arabië dat ook zal doen is opmerkelijk. Saoedi-Arabië is een immers een streng islamitisch land, dat religieuze redenen heeft om het bestaansrecht van Israël te ontkennen. Maar daar zien we de laatste jaren een kentering in. Het soennitsche Saoedi-Arabië voelt zich de laatste jaren steeds meer bedreigd door het sjiitische Iran, dat bezig is met het verspreiden van de sjiitische islam op het Arabische schiereiland en bezig is met het verrijken van uranium om een atoombom te kunnen maken. Saoedi-Arabië heeft inmiddels heel goed door dat Israël geen bedreiging is, maar de enige machtige militaire bondgenoot, die zou kunnen helpen in een strijd tegen Iran. We zien dan ook dat de Saoedische betrekkingen met Israël steeds beter worden. Bijzonder dat we nu leven in een tijd, die voor het eerst zo ziet op de in Ezechiël 38 - 39 voorspelde gebeurtenissen! Bron: Het Zoeklicht september 2019 Read the full article

[hetrodevaandel]

HET AMERIKAANSE VERRAAD AAN DE KOERDEN IN NOORD SYRIË

Het leek een mooie droom; een Koerdische enclave in Noord Syrië. Eindelijk een vrije zone voor een volk dat eigenlijk nergens op de wereld een vrij land heeft. Helaas viel deze droom afgelopen week in stukken toen Amerika besloot om haar troepen uit Noord Syrië weg te halen. Deze beslissing betekende immers dat Turkije de kans kreeg om het grensgebied binnen te trekken. Dat gebeurde ook, en we hebben allemaal de beelden gezien van de nieuwe oorlog die hierdoor is ontstaan. Over de nieuwe koers van de Koerdische beweging zo meteen meer, maar nu willen we eerst kijken hoe de huidige situatie tot stand is gekomen.

 Laten we voorop stellen dat de Koerden in het gebied hun vrijheid zonder meer hebben verdiend. Zij waren het die het gevecht aangingen met de IS, toen de rest van de wereld alleen maar toekeek. Zij waren het die de islamitische terreur in de verschillende plaatsen in het gebied hebben gestopt, en zij waren het die de IS uiteindelijk op de knieën hebben gekregen. Daar zou de wereld de Koerden dankbaar voor moeten zijn. Helaas is van de dankbaarheid maar heel weinig te merken. Veel meer komt het er op neer dat de Koerden opnieuw zijn verraden. We moeten hier wel een kleine kanttekening bij plaatsen, want iedereen die de situatie goed kent weet dat de Amerikanen als bondgenoten niet te vertrouwen zijn. We zeiden het al vaker, en de huidige situatie bewijst het opnieuw; de Amerikanen willen geen bondgenoten, zij willen alleen slaven die ze kunnen gebruiken en weer laten vallen wanneer het hun goed uitkomt.

De Koerden waren hier voor gewaarschuwd, maar besloten toch met Washington in zee te gaan. Zij zullen nu zelf moet beslissen of dat de juiste handelwijze is geweest. De geschiedenis bewijst het; een onbetrouwbare bondgenoot is een levensgevaarlijk probleem, zeker in het Midden Oosten. Je weet immers nooit hoe lang beloften standhouden, en of je niet morgen in de kou staat. Dat is nu wel gebeurd, en een zelfde ramp zal iedereen treffen die Amerika als veiligheidsgarantie ziet. Voor alle duidelijkheid, dat Trump Amerikaanse troepen overal in de wereld wil terugtrekken is een prima streven. Al veel te lang hebben de Amerikanen de rol van “politieman van de wereld’ voor zichzelf opgeëist. Maar dan moet zo’n terugtrek project niet het leven in gevaar brengen van mensen die je nog maar kort geleden hebt gebruikt om de kooltjes uit het vuur te halen. Dat is onverantwoordelijk en misschien zelfs crimineel.

 Trump probeerde nog wel om de Turken van een invasie af te houden. Hij zei dat Amerika de Turkse economie met sancties zou opblazen als het Turkse leger over de grens zou trekken. Zoals viel te verwachten werkte dit niet. Een psychopaat als Erdogan kent alleen geweld en dwang, dus zal hij nooit naar redelijke argumenten luisteren. Daar komt nog bij dat een islam fundamentalist zoals hij de wereld wil veroveren, en kiezen voor weer een nieuwe oorlog is dan geen probleem meer. We moeten er wel even bij stil staan wat de Turkse invasie eigenlijk betekend. Laten we voorop stellen dat het geen antiterrorisme operatie is, zoals Erdogan beweerd. Het Turkse leger is gewoon de Syrische grens over getrokken, en dat betekend dat we te maken hebben met een aanvalsoorlog. De Turken breken hiermee de internationale wetten. Het probleem is dat deze wetten door bijna iedereen constant worden gebroken, met de Amerikanen voorop, dus zijn ze het papier niet waard waarop ze zijn geschreven. Deze wetten hebben over de jaren nog geen enkele agressor tegen gehouden, en nog geen enkele oorlog verhindert.

 Dat Erdogan zich hier dus niets van aantrekt is niet verwonderlijk. Hij heeft gewoon gegokt, en het leek er in eerste instantie op dat zijn vlieger op zou gaan. Het Turkse leger kwam vrij snel vooruit, ondanks stevige oppositie, en 160.000 mensen sloegen op de vlucht. Op het allerlaatste moment besloot de Koerdische leiding om toch maar een andere weg te kiezen. Men had in eerste instantie gekozen voor de weg van het vasthouden aan de bereikte autonomie. Maar toen de Turkse soldaten voor de poorten van de Koerdische steden begonnen te verschijnen, werd er besloten om de Syrische regering om steun te vragen. Dit verzoek werd door Syrië geaccepteerd met steun van Moskou, en het Syrische leger is intussen verschillende Koerdische steden binnengetrokken. Ze zijn de Turken net even te snel af geweest. Rusland heeft al gezegd geen confrontatie tussen het Turkse en het Syrische leger te zullen toestaan, dus moet Erdogan oppassen dat hij niet in conflict raakt met Moskou. Na enige dagen van verwarring besloten de Amerikanen toch maar om nog iets te proberen. Zij haalde Turkije over om een 5-daagse wapenstilstand in acht te nemen. Washington hoopt dat dit de basis wordt voor een nieuw akkoord, maar Erdogan kennende is dat nog maar de vraag. We weten immers maar al te goed dat het woord van een fundamentalist niets waard is.

 Dat is de stand van zaken op dit moment. Erdogan heeft niet de vrije hand gekregen waar hij op had gehoopt. Toen de EU de oorlog veroordeelde en over wapenembargo’s begon, dreigde de Turkse dictator 3.6 miljoen vluchtelingen naar Europa te sturen. Dit soort dreigementen durft hij tegen Rusland natuurlijk niet aan. Moskou werkt op een aantal niveaus samen met de Turken, maar het is wel een relatie waarin Moskou, en dus Poetin, de overhand heeft. En daar komt nog bij dat de Russische strategische relatie met de Syrische leiding, die een lange geschiedenis kent, als belangrijker wordt gezien. Syrië krijgt nu een stukje grondgebied terug, en daar zegt Damascus natuurlijk geen nee op. De vraag is alleen, wat betekend dit voor de Koerden?

 De kans is groot dat de Koerden stevige concessies hebben moeten doen om steun van het Syrische leger te krijgen. Het ziet er niet naar uit dat men aan de autonomiedroom kan vasthouden. Ook zal de Koerdische militie zich uit een aantal plaatsen moeten terugtrekken. Een wrange situatie na de heftige gevechten die de Koerden met de IS hebben geleverd. Maar alles is beter dan een Turkse overheersing. Nu al zijn er rapporten over gruwelijke oorlogsmisdaden door het Turkse leger begaan, in gebieden die in hun handen zijn gevallen. De eerste prioriteit voor de Koerden is dus nu om Erdogan op een zo groot mogelijke afstand te houden. Dat is van levensbelang, puur en simpel. Overigens zou dat ook de les moeten zijn die Europa moet trekken uit deze situatie.

 De Europese leiding heeft de mogelijkheid van chantage door Erdogan en zijn groene fascisten zelf gecreëerd. We schreven het al eerder, als Europa de grenzen sluit kan Erdogan sturen wie hij wil. Het hele zaakje gaat dan meteen “retour afzender”. Zo simpel is het. Het probleem is dat de politieke wil hiervoor in Europa ontbreekt. Men wil meer migranten, hoewel niet allemaal in een keer. We stoten hiermee weer op de agenda van de globalisten. Gelukkig zijn er delen van Europa die deze agenda blijven blokkeren. Zo heeft Kroatië besloten geen enkele migrant door te laten. De grens is dicht, en de grenspolitie staat klaar om een nieuwe invasie af te weren. Ook Victor Orban in Hongarije heeft gezegd dat hij een nieuwe migrantenstroom zal blokkeren. De zaak is dus zeker niet hopeloos. Als Europa het echt wil, heeft Erdogan niets meer te zeggen. Het is nu zaak om precies die politiek wil tot ontplooiing te laten komen. Alleen zo kunnen we baas in eigen huis blijven.

 Intussen heeft de strijd in Noord Syrië ook een staartje in Europa gekregen. Op verschillende plaatsen in Duitsland zijn er bij demonstraties vechtpartijen uitgebroken tussen Turken en Koerden. Ook in Rotterdam waren er een aantal arrestaties. In de meeste gevallen gaat het om door Erdogan opgehitste Turken, die Koerdische demonstraties aanvallen. Dat wordt natuurlijk niet gepikt, en de volgende confrontatie is geboren. In Duitsland zit men met 5 miljoen Turken en 1.2 miljoen Koerden dus op een tikkende tijdbom. Op zich is ook daar een oplossing voor: iedereen die zin heeft in geweld mag af reizen naar Noord Syrië. Daar is genoeg te vechten voor al diegenen die zichzelf als potentiële helden zien. Europa is het toneel voor geïmporteerde oorlogen geworden. Dat is niet acceptabel. Iedereen, met wat voor achtergrond dan ook, kan kiezen; of rustig hier leven en nergens mee bemoeien, of uitreizen en gaan vechten in het thuisland. Europese straten tot oorlogstonelen maken, is niet alleen onwenselijk maar ook laf. Vreedzaam demonstreren is geen probleem, maar als men daar niet toe in staat is, staat het alternatief hierboven beschreven. Het geduld van de Europese volkeren raakt natuurlijk een keer op, en dat moment is echt niet ver meer.

 Links:

 Internet: www.volkskracht.blogspot.com

 Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

 Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

 VK: https://vk.com/id484133031

Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2019

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘De pop’ van Bolesław Prus, negentiende-eeuws realisme op zijn best

Het Schwob-programma, een onderdeel van het Nederlands Letterenfonds, rakelt verdwenen klassiekers uit de vergetelheid en geeft ‘onzichtbare literatuur’ gestalte. Lezers van divers pluimage stellen op schwob.nl lijsten samen met cruciale maar teloorgegane literatuur. Stuk voor stuk must-reads, cultboeken uit ‘alle windstreken en daarbuiten’, geheimtips die nooit eerder in het Nederlands verschenen of sinds jaren niet meer verkrijgbaar zijn. Schwob gaat vervolgens op zoek naar ondersteuning voor de vertaling, terwijl een honderdtal Nederlandse en Vlaamse boekhandels met een heuse campagne de herontdekkingen aan de man brengen. Een van de boeken die dankzij Schwob een eerste vertaling kreeg is De pop, het magnum opus van de Poolse schrijver Bolesław Prus (spreek uit ‘proes’, jawel, zoals in ‘Proust’). Een onmetelijke en in eigen land diepgeliefde klassieker, kaliber Max Havelaar, Madame Bovary of Anna Karenina, maar nauwelijks of niet gekend buiten de landsgrenzen. “Negentiende­eeuws realisme op zijn best”, aldus Czesław Miłosz.

Bolesław Prus

Bolesław Prus (zijn voornaam spreek je trouwens uit als ‘boleswaf’) is in onze contreien een nobele onbekende, en dat ‘nobele’ mag u letterlijk nemen. Prus, geboren als Aleksander Głowacki (1847-1912), haalde zijn pseudoniem namelijk uit het wapenschild van het verpauperd adellijk geslacht waar hij van afstamde: de zogeheten ‘Prus I’ was populair in de heraldiek bij hooggeplaatste families tijdens het Pools-Litouwse Gemenebest. Als 15-jarige idealist verliet hij de schoolbanken en sloot zich aan bij de Poolse Januari-opstand van 1863 tegen het keizerlijke Rusland. Een jaar later liep hij ernstige verwondingen op tijdens de slag bij Białka en kwam zelfs in de beruchte tsaristische gevangenis van het Kasteel van Lublin terecht. Deze traumatiserende gebeurtenissen leverden hem een levenslange paniekstoornis en agorafobie op, net als een grondige afkeer voor iedere vorm van gewapende opstand.

Gezien zijn jonge leeftijd sprak een militaire rechtbank Prus vrij en bracht hem onder voogdijschap van een oom. Hij liep eerst school in het gymnasium van Lublin, studeerde nadien wiskunde en fysica  aan de universiteit van Warschau, maar zag zich omwille van financiële problemen verplicht om zijn studies stop te zetten. Prus was een man met een brede interesse en wijdde zich aan zelfstudie, terwijl hij in zijn levensonderhoud voorzag door bijlessen te geven. Rond 1872 startte hij een carrière als journalist en verwierf al snel grote naambekendheid door zijn columns in de razend populaire kranten de “Warschause Koerier” en de “Dagelijkse Koerier”. Prus’ bijdragen zouden 40 jaar lang verschijnen: recent verschenen ze bij een Poolse uitgever in maar liefst 20 boekdelen. Zijn stukken getuigen niet alleen van een groot maatschappelijk engagement, maar ook van een vergevorderde interesse in de wetenschap en een diep geloof in de technologische vooruitgang. Stuk voor stuk thema’s die prominent terugkeren in De pop en van Prus een belangrijk vertegenwoordiger maken van de anti-romantische beweging, die later bekend werd onder de noemer ‘Pools positivisme’.

Prus publiceerde naast zijn journalistiek werk tientallen kortverhalen en novelles. Het zijn sobere maar charmante en ironische observaties waarin hij zich een even gevat waarnemer van het dagelijkse leven toont als een groot humorist. Om naar eigen zeggen de ‘grote vragen van zijn tijd’ in kaart te brengen schreef Prus ook enkele romans. Zo verscheen in 1883 zijn debuutroman Kinderzonden, zij het zonder veel gevolgen. Drie jaar later volgde, deze keer met heel wat meer bijval, De voorpost, een prangende roman over het boerenbestaan en het Duits kolonialisme. Vanaf 1887 verscheen als feuilleton het boek dat nog steeds als de eerste moderne Poolse roman wordt beschouwd en hem een definitieve plaats in het literaire firmament bezorgde: De pop. Nadien volgden in 1890 - ver zijn tijd vooruit - De geëmancipeerden, een boeiende roman over vrouwenemancipatie en in 1897 de historische roman De farao, die zich afspeelt in het Egypte van na Ramses II.

De unie van het Pools-Litouwse Gemenebest hield stand tot 1795, toen het Poolse gebied werd verdeeld tussen Rusland, de Habsburgse monarchie en Pruisen. Pas in 1918, na de Eerste Wereldoorlog, herwon Polen zijn onafhankelijkheid. Anders gezegd, tijdens zijn leven heeft Prus ‘Polen’ als onafhankelijk land nooit gekend. Dat de ondertoon van De pop roman één groot hunkeren naar een onverdeeld vaderland verraadt, verklaart meteen waarom iedere rechtgeaarde Pool het boek een warm hart toedraagt. Toen Prus stierf in 1912 woonden duizenden mensen zijn begrafenis op het Powązki-kerkhof in Warschau bij.

De pop

Van september 1887 tot mei 1889 verscheen De pop als feuilleton. Het boek is inmiddels vertaald in 20 talen, meerdere keren verfilmd en zelfs tot een miniserie voor televisie bewerkt. Prus noteerde in een brief dat de directe aanleiding om De pop te schrijven een per toeval gelezen krantenartikel over de vermeende, in een heus proces eindigende diefstal van een speelgoedpop was. Dit banaal fait divers loopt als een plagerig leidmotief doorheen de roman. Het groter plaatje toont het bankroet van een natie, of de zoektocht van een volk naar een vaderland.

Via twee parallelle verhaallijnen strekt de handeling zich uit over de eerste maanden van 1878 tot in oktober 1879. In de grandioze opening verhaalt Prus gebeurtenissen uit 1878 en maken we kennis met de protagonist: Stanisław Wokulski, een dynamische koopman van middelbare leeftijd die een haat-liefdeverhouding met zijn vaderland heeft en hemel en aarde verzet om de hand van de beeldschone, maar leeghoofdige aristocrate Izabela Łęcki te winnen. Het andere verhaal krijgen we in de vorm van dagboeknotities uit het internationaal fel bewogen ‘Revolutiejaar 1848’ van de dromerige, met Napoleon dwepende en het ‘mozaïsche geloof’ aanhangende ex-revolutionair Ignacy Rzecki, Wokulski’s beste vriend en de veel oudere gerant van diens galanterieënwinkel in de chicste straat van Warschau.

Het dagboek van de trouwe gerant doet Wokulski’s levensverhaal uit de doeken, een spannend verhaal van ‘rags to riches’: hij is, net als Prus, een nazaat van een verarmde adellijke familie, die het hoofd boven water probeert te houden als ober in een Warschaus restaurant maar droomt van een carrière als wetenschapper. Wanneer hij, opnieuw zoals Prus, deelneemt aan de mislukte Januariopstand wordt hij gevangengenomen en uiteindelijk verbannen naar Siberië. Bij zijn terugkeer naar Warschau gaat hij als verkoper werken in een chique galanterieënzaak, huwt de rijke eigenares van de winkel om na haar dood haar zaak én geld te erven. Hij zet een nogal louche maatschap op met een Russische koopman en maakt zijn fortuin door het Russische leger te bevoorraden tijdens de Russisch-Turkse oorlog van 1877. Als steenrijk koopman poogt hij de sociale conventies te doorbreken en dingt naar de gunsten van de aristocratie, in het bijzonder die van Izabela hoewel zij hem blijft zien als een sluwe parvenu.    

Net als die andere grote realisten Flaubert en Tolstoj laat Prus geen steen op de andere. Hij toont in zijn geweldige stadsroman alle sociale geledingen van het negentiende-eeuwse Warschau, een bruisende metropool in volle transitie. Hij schetst een Poolse samenleving van contrasten en tegenstellingen, een maatschappij in verval en nadat de Russische overheersers de Januariopstand hadden neergeslagen, ook nog zonder identiteit. Een natie verscheurd tussen Pools idealisme, zoals opgehangen door de romantische dichter-held Adam Mickiewicz, en een groeiend positivisme en antisemitisme.

Met het verschijnen van De pop ging voor veteraan-vertaler Karol Lesman – hij vertaalde ruim 50 titels uit het Pools – een sinds lang gekoesterde droom in vervulling. Lesman slaagt erin een heel tijdsgewricht op te roepen door een zwierige zinsbouw en een bijzonder charmerende sfeerschepping en toonzetting. Het afgemeten gebruik van archaïsmen doet denken aan de beste Charles B. Timmer-vertalingen van de Russische grootmeesters, een hele prestatie. Dat De pop als feuilleton verscheen is er soms aan te merken: bij momenten is Prus iets te breedvoerig, zijn er herhalingen of hebben kleinere personages plots een andere naam. Een kniesoor die daar over valt, want met meer dan 800 pagina’s is De pop, letterlijk én figuurlijk, één grote brok leesplezier. Dit modern epos van een land in wording verdient ruimschoots zijn plaats in de canon van de Europese literatuur.

Verschenen in: STAALKAART #30, 2015 

De pop van Bolesław Prus, L.J. Veen Klassiek 2015, vert. en naw. door Karol Lesman, ISBN: 9789020414523, 829 pp.

[frank-lind-blog]

De Sovjet Unie 2.0 (4)

De Sovjet Unie 2.0 (4)

In deze vierde bijdrage over de belangrijkste actuele conflicten gaat het over Tsjetsjenië.

Tsjetsjenië bestaat eigenlijk niet. D.w.z. het is onderdeel van de Russische Federatie en deze Russische Federatie is een conglomeraat van landen die niet zelf hebben gekozen om te worden overheerst door Moskou. Tsjetsjenië is een autonome Republiek, maar er is natuurlijk niets autonoom aan. Het zijn de…

[zannekinbond]

11 november: start van een actieve vredespolitiek?

11 november 1918 betekende het einde van de Eerste Wereldoorlog. Een breekpunt in een periode (1916-1920) waar Europa zich in een revolutionair stadium bevond, een situatie waarin de heersende klasse niet langer op de oude manier kon regeren en de mensen weigeren te blijven proberen om op de oude manier te leven. Het was meteen ook de periode waarin miljoenen soldaten, gekneed door oorlogsmoeheid en de ellende in de loopgraven, een nieuwe tijdperk voor een nieuwe mens vooropstelden. De 19de eeuw met haar oude bourgeoisie, haar opkomende natiestaten en haar industriële revolutie was definitief voorbij. Als geen ander had Lenin die “Groote Oorlog” vanaf het begin correct gekarakteriseerd als in wezen een handelsoorlog. Het was een oorlog voor het bezit en de overheersing van markten, grondstoffen en koloniën. Lenin riep de bolsjewieken op campagne te voeren om van wat in wezen een roofzuchtige imperialistische oorlog was een klassenoorlog te maken: "Vrede voor de dorpen, oorlog tegen de paleizen!" riep hij. In 1917 was de Russische revolutie een feit, voorafgegaan in 1916 door de Ierse Paasopstand die een opstand tegen het uitbuitende Britse kolonialisme was. Vóór WO I waren de socialistische partijen van Europa verenigd in hun oppositie tegen een imperialistische oorlog. In 1914 bleef daar nog bitter weinig van over, de meeste hadden zich al in de oorlogslogica ingeschakeld. De enige twee die dat niet deden, waren de Duitse Spartacusbond en de bolsjewieken in Rusland. Lenin was dermate ontdaan van dit principeverraad door de meeste sociaal-democratische partijen dat hij aankondigde dat hij niet langer bekend zou staan als een sociaal-democraat, maar zichzelf in de toekomst een communist zou noemen. De gebeurtenissen tijdens de oorlog aan het IJzerfront, in het bezette deel van België en op het internationale toneel (Russische revolutie, Ierse Paasopstand,…) leidden ook tot een radicalisering van de Vlaamse beweging die voortaan een anti-Belgische weg zou inslaan en zich niet langer zou beperken tot taaleisen binnen het Belgisch staatskader. De Vlaamsgezinde soldaten, arbeiders en boerenjongens die het voetvolk leverden en daarenboven de malaise ervoeren van een loopgravenoorlog waar maar geen einde bleek aan te komen, organiseerden zich in een aantal gevallen in geradicaliseerde groepen binnen of in de periferie van de Frontbeweging. Zo kwam er in 1918 een oproep tot het oprichten van een radenrepubliek naar Russisch voorbeeld. Er werd tevens geageerd voor het neerleggen van de wapens en voor het uitroepen van de Vlaamse republiek. IJdele hoop, zo bleek al snel na de wapenstilstand: de overwinnende West-Europese grootmachten wensten geen einde van de Belgische staat, de mogelijkheid tot een volksopstand bloedde dood in de wens van de soldaten om zo snel mogelijk naar huis te keren en die oorlog te vergeten. Uit deze gebeurtenissen zou ook de pacifistische gedachte ontstaan die de Vlaamse beweging mee vorm zou geven. ‘Nooit meer Oorlog’, als een adagium die het Vlaamse verzet tegen imperialistisch geweld tot op de dag van vandaag illustreert. De pacifistische traditie van de Vlaamse beweging was vóór de Eerste Wereldoorlog zowat synoniem met antimilitarisme. Dat antimilitarisme betekende inhoudelijk een aversie tegenover de Belgische staat, waarin militarisme, katholieke kerk en regering gezamenlijk “het regime” vertegenwoordigden. Een regime dat verantwoordelijk werd geacht voor de achterstelling van de Vlaamse bevolking. Voor die Belgische staat en zijn schuldig geacht regime wensten Vlaamsgezinden liever geen officieren te leveren. Dit, en het gebrek aan toegang tot Nederlandstalig hoger onderwijs leidde mee tot het overwicht van de Franstalige officieren in het Belgisch leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. In die context was het Vlaamse antimilitarisme dus de facto een vorm van anti-belgicisme. In het revolutionaire, antiburgerlijke klimaat vlak na de oorlog werd de culturele, politieke en economische toestand in vraag gesteld door de contesterende jongere generatie, veelal bestaande uit oorlogsveteranen. De burgerlijke elite werd als verraderlijk en verantwoordelijk beschouwd voor een oorlog die zij gewenst had. Uit de anti-beweging zouden uiteindelijk twee strekkingen evolueren: een eerder linkse (marxistisch, sociaaldemocratisch, pacifistisch,…) en een extreemrechtse richting die de basis zou leggen voor partijen en bewegingen die zich aan de kant van het fascisme zouden scharen. De Vlaamsgezinden waren aanvankelijk bij beide stromingen terug te vinden, later zou de extreemrechtse de bovenhand krijgen met alle kwalijke gevolgen van dien. Niettemin vonden in de afloop van de Eerste Wereldoorlog drie belangrijke zaken plaats. Ten eerste de Frontpartij, een politieke formatie met een betrekkelijk progressief –maar té gematigd– sociaal programma. Ten tweede de start van de IJzerbedevaarten, die verder bouwden op de Heldenhulde-acties tijdens de oorlog op de graven van de frontsoldaten, op de nooit-meer-oorlog-verzuchting en op het vertrouwen in een Vlaamse heropstanding. Ten derde, de stichting van het Verbond van Vlaamse Oudstrijders (Verbond VOS), dat in eerste instantie een organisatie voor sociale zelfredzaamheid was, maar meer en meer ideologische standpunten ging innemen omtrent antimilitarisme, pacifisme en Vlaams zelfbestuur. Ruim 100 jaar later: neokolonialisme en imperialistisch militarisme 3.0 West-Europa mag dan al 75 jaar vrede kennen en de sociaal-economische en culturele achterstelling van de Vlamingen is misschien grotendeels ongedaan gemaakt, dit wijzigt niets aan het feit dat neokolonialisme en imperialistisch militarisme alom aanwezig zijn in beleidskeuzes en inzet op het terrein. Met de Zannekinbond menen wij dat het hoog tijd is om hier tegen in te gaan en opnieuw aan te knopen met dat Vlaams verzet. Sinds de jaren ’80 (acties tegen de plaatsing van Amerikaanse kernraketten) is de pacifistische boodschap op de achtergrond geraakt. De dominantie van rechts en extreemrechts heeft het militarisme aangewakkerd tot op een bedenkelijk niveau waarbij een zichzelf Vlaamsgezind noemende politieke partij, de N-VA, zich geroepen voelt om de offensieve macht van het Belgisch NAVO-leger te moderniseren en herop te bouwen. Deels gemotiveerd vanuit paniekzaaierij inzake “islamterreur�� gaan ook bij het zichzelf Vlaamsgezind noemend extreemrechts stemmen op, om te investeren in de Belgische defensie en/of opnieuw verplichte Belgische legerdienst in te voeren. Il faut le faire… Hoewel de inzet van Belgische militairen bij buitenlandse operaties dikwijls officieel kaderen binnen humanitaire opdrachten van VN, EU, enz. … , blijkt duidelijk dat deze ook bijdragen in de bestendiging van enerzijds de belangen van het Westerse transatlantisme en anderzijds in het bijdragen aan neokoloniale politiek in Afrika. Het Belgisch leger wordt in Afrika hoofdzakelijk ingezet in voormalige Franse kolonies met raadgevende en “trainingsopdrachten”. In de voorbije jaren –en in diverse gevallen tot op vandaag- is er aanwezigheid en inzet in Benin, Mali, Niger, Mauretanië, Burkina Faso, … en draagt dit bij tot het vergroten van het draagvlak voor Franse (militaire) interventie in deze landen ter verdediging van neokoloniale belangen. België werkt met het leveren van militaire instructeurs ook mee aan operatie Flintlock in Niger, waarbij onder Amerikaans bevel lokale strijdkrachten verder uitgebouwd worden. Via het uithangbord van strijd tegen smokkel, piraterij, ... wordt onder het Amerikaanse programma ‘Maritime Capacity Building’ ook meegewerkt aan militaire aanwezigheid van het Atlantisch bondgenootschap in West-Afrika. Dat de mate van soevereiniteit van deze Afrikaanse landen sinds de officiële dekolonisering hierdoor zeer bedenkelijk is, hoeft geen twijfel. Eén van de bekendste gevallen die dit aan den lijve mocht ondervinden was Thomas Sankara, voormalig president van Burkina Faso. De man werd met medewerking van de Fransen uit de weg geruimd omdat hij de Franse kapitalistische belangen in zijn land doorkruiste. In de zogenaamde strijd tegen terreur, trekt het Belgisch leger steeds op in het zog van de Amerikanen. Aanhoudende aanwezigheid in Afghanistan, opleiding van militairen in Irak, bewakingsopdrachten in Jordanië tot en met de gekende schendingen van de Syrische soevereiniteit voor het uitvoeren van bombardementen op door de Amerikanen uitgekozen doelwitten. Dit ter ondersteuning van internationaal samengestelde terreurgroepen op Syrisch grondgebied. Europese operaties kaderen dan weer bijna volledig in de anti-Russische lijn: luchtpolitie in Baltische staten, meer marine in de Baltische zee, medewerking aan NAVO-gevechtsgroepen in Baltische staten en Polen. Dit terwijl Europa nood heeft aan een stabiele, vredevolle relatie met Rusland. Het Atlantisch bondgenootschap pookt spanningen met Rusland op door oostwaartse uitbreidingen die kaderen in zowat het meest centrale element in de langjarige Amerikaanse geopolitiek: het inperken van de Russische macht en invloedssfeer, het verhinderen dat West-Europa een vriendschappelijke eenheid met Rusland zou vormen. Het resultaat is een vijandig opbod in actie en reactie, een opbod waar het Belgisch leger aan meewerkt. Wat de Zannekinbond betreft, moet Vlaanderen elke medewerking aan deze militaire imperialistische politiek alsook elke investering in het Belgisch NAVO-leger kordaat afwijzen. 30 jaar na de Koude Oorlog: nog steeds Amerikaanse kernbommen op Europees grondgebied Een nadien weg gecensureerd zinnetje in het officiële NAVO-document ‘A new era for nuclear deterrence? Modernisation, arms control, and allied nuclear forces’ (16 april 2019), bevestigde het reeds bekende publieke geheim: de aanwezigheid van Amerikaanse B-61 kernbommen in Vlaanderen. De kracht van de bom wordt ter plekke ingesteld door een schakelaar op het wapen en kan variëren van 0,3 tot 170 kiloton. Ter vergelijking, de atoombom die op Hiroshima gegooid werd had een kracht van 12 kiloton. Binnen de context van de NAVO stellen de Verenigde Staten een vermoedelijk aantal van 150 tot 300 van deze nucleaire wapens op in Europa. Deze B61-vrijevalbommen, die zowel door Amerikaanse als geallieerde vliegtuigen (dus ook Belgische straaljagers) kunnen worden ingezet, zijn opgeslagen in zes basissen waarvan vijf in Europa: Kleine Brogel in ons land, Büchel in Duitsland, Aviano en Ghedi-Torre in Italië, Volkel in Nederland. Een aanzienlijk aantal lag / ligt ook opgeslagen op de Turkse vliegbasis Inçirlik maar door de regionale spanningen en de vertroebelde Amerikaans-Turkse relaties overwegen de Amerikanen er hun kernbommen weg te halen. Saillant detail: in 1962 werden alle Amerikaanse kernbommen uit Turkije verwijderd, als tegenprestatie voor het weghalen van de nucleaire wapens door de Sovjets uit Cuba. De Koude Oorlog is ondertussen al 30 jaar afgelopen, waarom liggen er dan opnieuw 50 kernbommen opgeslagen op Turkse bodem? Het NAVO-document bracht eigenlijk niets nieuw onder de zon want de aanwezigheid van de A-bommen was een publiek geheim. Zo pompten de Amerikanen in 2015 meer dan een miljoen dollar in een nieuw onderhoudsgebouw voor kernwapens en een nieuwe commandopost voor de Amerikaanse eenheid die de ondergrondse bunkers bewaakt. Al sinds ze tijdens de Koude Oorlog werden opgesteld ter afschrikking van Rusland, en houden de Belgische regering en het departement Defensie zich aan het ‘confirm nor deny’-protocol (‘Bevestig noch ontken!’). België ondertekende immers het nonproliferatieverdrag uit 1968, dat het bezit van kernwapens beperkt. Het ene staat haaks op het andere, de aanwezigheid van die Amerikaanse kernbommen is dan ook een overtreding van dit verdrag. De VS zijn volop bezig hun B-61-bommen te moderniseren. De nieuwe generatie zou vanaf 2020 beschikbaar zijn en is compatibel met de peperdure F-35-gevechtsvliegtuigen die de regering-Michel heeft besteld. De volgende federale Belgische regering zal dus moeten beslissen of de nieuwe generatie hier welkom is of niet. De nieuwe Europese kernwapens kosten samen 10,4 miljard dollar, meer dan een verdubbeling ten opzichte van de oorspronkelijk geplande 4 miljard. Het is daarmee het duurste kernwapenproject uit de geschiedenis. Binnen het Atlantische bondgenootschap wordt uiteenlopend gedacht over de aanwezigheid van de Amerikaanse kernwapens in Europa. De voormalige Amerikaanse NAVO-opperbevelhebber generaal James L. Jones was bijvoorbeeld voorstander van het weghalen van de Amerikaanse kernwapens. Het is aan de militante vredesbeweging in Vlaanderen om het definitieve vertrek van deze kernbommen te eisen. Hun aanwezigheid is een provocatie aan het adres van Rusland en dient het Amerikaans imperialisme in Europa. Dat 11 november wat de Zannekinbond betreft alvast het startschot mag geven voor een actieve vredespolitiek met een campagne tegen de aanwezigheid van deze Amerikaanse massavernietigingswapens, onderdeel van een Amerikaanse militaire kolonisatie van Europa! Read the full article