#Sociale activiteiten??? Wie ben ik geworden

[handlewithcare-delicate]

Btw ik heb dit verhaal hier nog niet vertelt, maar de vorige keer dat ik in de Efteling was kwam er heel random een andere abonnementhouder van mijn leeftijd op me af die ook alleen was die dag, en het klikte wel dus we hebben de rest van de dag gevibed en nu hebben we nog een keer afgesproken👀👀👀

Wie zegt dat alleen naar de Efteling gaan geen sociale bezigheid is lmao

[tjenkehpala]

“When you teach a man, you teach a community; when you teach a woman, you raise a nation.”

Ik ben Max Wattimena, ik ben 2e generatie Molukker. Volgens het CBS ben ik een eerste generatie Molukker. Mijn vader is Jeremias “Djoro” Papilaya maar door het tekort aan de bloedlijn bij de familie Wattimena, hebben mijn opa en oma gevraagd of er één jongen Wattimena mocht heten en is mij deze achternaam toebedeeld. Ik ben het oudste kind van het gezin tevens van de tweede radja Wattimena uit Itawaka. Mijn moeder is Hendrika Juliana “Buang” Wattimena. Ik ben in 1946 op Itawaka geboren. In Nederland ben ik op woonoord kamp Almere, Almare wat zee in het Latijn betekent, grootgebracht en hebben we daar tot 1970 gewoond waarnaar we naar Huizen zijn verhuisd. De burgemeester had toentertijd, zoals vele Nederlandse politieke leiders, een Molukse woonwijk beloofd maar werd de situatie anders en ging het niet door. Vanaf 1966 ben ik betrokken geraakt in het onderhandelingsproces om Molukkers bij elkaar te laten wonen en gingen uiteindelijk alle 100 Molukse gezinnen bij elkaar wonen aan de Bovenweg. Wat toen ook gebeurde zonder ons medeweten, is dat onze kerk werd gebouwd. Het CAZ had zijn werk moeten doen maar heeft dit nooit serieus genomen. De kerk was te klein en bergde maar 45 mensen. Als woordvoerder heb ik het proces vormgegeven en is uiteindelijk de nieuwe kerk gerealiseerd. Met minimale middelen werd het maximale gedaan. Ik wist dat onze gemeenschap terecht kritisch was dus moest het goed zijn. De deur van de kerk is nu een monumentaal stuk geworden. Ik heb de vollybalverening Almera in het leven geroepen. Na Soumokil’s dood hebben we diverse tournooien georganiseerd en is deze sportclub opgericht. Samen met Zippus Tahamata heb ik dit verwezenlijkt. Ik heb de scheepswerktuigkundige opleiding gevolgd en 10 jaar gevaren. Ik klom op van cadet tot 2e werktuigkundige. In mijn verloftijd deed ik ook bemiddelingen voor jongeren en verslaafden aangezien ik hen wilde helpen. Door iemand ben ik aangemeld en heb ik de sociale academie mogen doen. Bij bureau Jeugdzorg Amsterdam heb ik mijn schreden verdiend. Ik was de eerste jeugdreclasseerder in Amsterdam. Ook was ik vertegenwoordiger van het landelijk orgaan. Bunga Tjenkeh in Huizen heb ik meegeholpen met het opbouwen. In mijn handelen zit mijn Molukszijn. Kenmerken zijn Lain sayang Lain en djang lupa Maluku. Het is niet altijd de makkelijkste weg maar mijn hart trekt altijd naar onze bangsa. Mijn Molukszijn draag ik altijd uit. Ik sponsor 4 meisjes op de Molukken met een universitaire studie. Mijn Nederlandse beïnvloeding maakt me scherp, analystisch maar mijn Molukszijn maakt mijn emtioneel, strijdvaardig doch gaat het met pijn en verdriet gepaard hoe we zijn behandeld en achtergesteld. Ik ben mijn vader dankbaar dat hij mij op school heeft gezet om een persoon te worden die ik nu ben. Men moet weten wie we zijn en participeer ik om mijn Molukszijn meer gestalte te geven. Ik ben pluriform in mijn handelen. Als je weet waar je naartoe wilt vergeet niet waar je vandaan komt. Mijn huidige generatie moet in handelen niet vergeten dat ze Molukker bent. Wees niet egoïstisch, deel en doneer aan Molukse activiteiten. Ga eens naar Maluku. De nieuwe generaties zou ik zeggen neem kennis van Maluku, neem de kaart erbij en weet wat waar ligt, hoe het eruit ziet en verdiep je in de geschiedenis.

[woensdagdip]

>

In de tijd waar we nu leven is er sinds de komst van het Covid-19 virus een hoop veranderd. Dit heeft invloed op onze sociale groepsidentiteit. We gaan anders met elkaar om en bewegen ons anders in openbare ruimtes. Maar heeft deze verandering in onze groepsidentiteit ook invloed op onze persoonlijke identiteit? En bied deze crisis ons kansen om een nieuwe, misschien wel digitale, identiteit te ontwikkelen?  

Tijdens deze crisis merk ik dat ik hoge eisen van mijzelf stel. Ik heb voldoende tijd, meer dan ooit en wil die tijd dan ook optimaal benutten. Maar het tegenovergestelde lijkt te gebeuren. Ik begin te laat aan taken en huiswerk en bel of WhatsApp mijn vrienden niet terug. Ik heb continue het gevoel dat er meer in moet zitten.  Ik heb tijd om nieuwe talenten te ontwikkelen, te sporten en kunst te maken, maar hier komt weinig van. Hoe normaal gesproken te veel sociale activiteiten mij uitblussen, lijkt het nu toch wel een energiebron te zijn geweest van mijn identiteit. Een groot deel van mijn identiteit ontleen in aan de dingen die ik doe en maak en de mensen met wie ik dat deel. Nu al deze aspecten van mijn identiteit minder hard vooruit gaan dan dat ik zou willen heb ik het gevoel grip over mijn identiteit te verliezen.

Denies Harmsen – Identity 2020

Ervaar jij ook verandering in jouw identiteit tijdens deze crisis? En hoe ga jij daar mee om?

Pam: Ik herken mij heel erg in het stukje wat je schrijft. Zelf vind ik het ook moeilijk om contact te behouden als het enkel zo online gaat, mijn afspraken lopen soms door de war of in het ergste geval vergeet ik ze (en dat is niks voor mij). Zelf heb ik helemaal geen zin om een digitale identiteit te ontwikkelen (of hoe je dat zou noemen), het is zo permanent en zo vluchtig tegelijk. Alles wat je namelijk in een mail typt blijft bestaan, het is zo niet flexibel, afspraken in je digitale agenda, tijden, social media, aah. Ik mis een soort van menselijkheid, niet alleen in communicatie maar ook in de weg ergens naar toe, wat je ziet en wat je mee maakt. Misschien is de stictheid van het online een druk die ik mijzelf op leg. Misschien is het een druk die ontstaat door de algoritmes die mij enkel activistische posts laat zien, die mij alle misstanden keer op keer in mijn gezicht druk.ik heb namelijk steeds meer het gevoel gekregen dat er steeds meer en meer mis is op de wereld. Dus legt de corona-crisis dit bloot? Of ben ik zelf verdronken in het internet? Wie ben ik nog als maker, als vriend,  als activist?

Ilona: In deze bijzondere tijd ervaar ik zeker verschil met vroeger. Ik spreek minder af met mijn vrienden en onderneem minder algemene (culturele) activiteiten. Ik heb soms het gevoel dat ik door deze tijd de vrienden die normaal dicht bij mij staan wegdruk of verstoot. Ook zie ik zie mijn klasgenoten minder dan normaal, maar de personen waarmee ik normaal minder omging zijn nu een groot deel van mijn leven geworden. Doordat ik veel tijd over had ging ik gamen. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt door veel met hen online te zijn. Mijn sociale contactmomenten zijn verplaatst naar de onlinewereld. Waar ik normaal nog wel een keer beneden zat om offline activiteiten uit te voeren zit ik nu continu online. Ik wacht op mijn nieuwe vrienden om online spellen te spelen, terwijl ik mijn andere vrienden nog geen appje heb gestuurd.  Ik ben zeker veranderd in mijn identiteit tijdens deze crisis. Ik beweeg minder omdat ik niet hoef te reizen naar school. Ik zit hele dagen online. Sommigen zullen zeggen, maar e-sport is ook een ding. Dat klopt, maar ik merk dat ik mij minder fit voel. Ik wil graag bewegen, maar mag niet tot nauwelijks naar buiten. Als ik een keer naar buiten ga merk ik dat mijn conditie nog slechter is dan hiervoor. 

Ook merk ik dat ik heel dubieus door de straten loop. Van mijzelf heb ik een redelijk kleine persoonlijke cirkel om mij heen. Ik vind het niet erg als iemand dicht bij mij staat. Iedereen moet nu afstand houden, maar dit gebeurd niet altijd. Ik ben elke keer in strijd met mijzelf in de supermarkt. Aan de ene kant vind ik het niet extreem erg dat je dicht bij mij in de buurt komt. Aan de andere kant denk ik hoe moeilijk is het nou om even te wachten op je mais uit blik.  Zoals ik al heb gezegd, ja ik ben erg veranderd in deze tijd. Of het beter of slechter is weet ik nog niet. Het is denk ik niet mogelijk om totaal niet veranderd te zijn. De manier waarop je veranderd kun je natuurlijk wel sturen. Ik vind het van mijzelf niet goed dat ik mijn vrienden in de kou laat staan, maar mijn nieuwe vrienden wil ik ook niet kwijtraken. Ik zal mijn aandacht opnieuw moeten verdelen. Ik denk dat mijn antwoord op de vraag hoe ik hiermee om ga is dat ik nog zoekende ben. Hoe het nu gaat vind ik prima, maar ik merk dat ik sommige mensen of gewoontes niet los wil/kan laten. Deze verdienen ook mijn aandacht. Ik ben nog zoekende naar oplossingen voor andere algemene kwesties en eigen problemen. Ik denk dat hoe we hier mee omgaan in de loop der tijd duidelijk wordt door het te ervaren. 

[bforeverfly]

Wat ik tegen je wil zeggen

Heee allerleukste van de wereld (jajaaa nog steeds hoor), San, SANNEN, ABHVVA+++, pikkie,

WTF G. Even serieus, WAT DE FACK. De laatste keer dat ik op deze manier naar je schreef was op 3 juli 2017. Kapooot lang geleden, ik ga niet voor je liegen. En toch ook weer niet lang geleden. Toen ik die blog schreef was de enter van m’n laptop stuk. Kan me nog als de dag van gister herinneren HOE IRRITANT DAT WAS. Maargoed, here we are. Ja ik hoor je nu al denken; wat doe jij? Ofnee beter: wat denken jij? Nou, pikkie, het is inmiddels alweer bijna 23 oktober 2020. Vijf fucking jaar geleden San. Vijf. Het is echt crazy wat voor vijf jaren dit zijn geweest. En ik kan je nu alvast verklappen: m’n hart huilt nog steeds iedere keer wanneer ik je heel dichtbij me voel en ik tegelijkertijd besef hoe ver weg je bent. 

De fantastisch lieve, mooie vrouw van een moeder van jou had het idee om weer eens momenten en herinneringen met elkaar te delen. Wanneer we aan je denken, wat we dan denken of voelen. Of wat we tegen je zouden zeggen als we je nog een keer zouden mogen zien. Maargoed aangezien ronaatje onder ons is (waaaaaaaaat een verhaal is dat zeg trouwens, maar oke even terzijde nog) kunnen we elkaar niet fysiek zien, knuffelen en kletsen met elkaar. Daarom maar digitaal, in de vorm zoals we zelf prettig vinden. 

Het eerste wat toen door mijn hoofd schoot was het beeld van mijn laptop (deze keer mét enter jwz, going places!) op mijn schoot, schrijvend naar jou op deze blog. Alsof je echt voor me zit. Alsof ik echt effe met je kan praten. Wat me in die maanden na 23 oktober 2015 zo heeft geholpen. En wat ik eigenlijk, nu na de eerste paar zinnen, alweer stiekem ontzettend fijn en vertrouwd vind voelen. Nou goed, we gaan natuurlijk niet sinds de laatste blog allemaal vertellen watskebeurt in de tussentijd want dan zijn we over hooonderd jaar nog niet klaar ‘overdrijfffffff’. Dus, om dan maar een startpunt te nemen: 

Dit is wat ik tegen je wil zeggen. Wat ik tegen je wil zeggen als je nu misschien toch naast me zit en mee leest. Wat ik tegen je wil zeggen terwijl je nu ergens rond fladdert op deze wereld of een plek waar wij nog niets vanaf weten. Wat ik tegen je wil zeggen als ik je nog een keer zou kunnen zien. Ik zou je zo graag willen zien. Wat ik tegen je wil zeggen als ik je nu in je blauwe ogen zou aankijken, dan weet ik nu al dat woorden tekort zouden schieten en je armen om me heen genoeg zouden zijn. Maar toch, let’s give it a try baby.

Ten eerste. IK MIS JE NOG STEEDS ZO TERING ERG. Het. stopt. gewoon. niet. En natuurlijk is dat gevoel niet zo op de voorgrond zoals het was, migaddo thank you ook want dat zou anders echt geen doen zijn. Maar ik wil dat je weet dat ik je mis. Dat jij er niet meer bent kan nog steeds zo hard als een klap in mijn gezicht aan komen. En wat al ik al zei, dan huilt mijn hart nog steeds op dezelfde rauwe pijnlijke manier zoals het deed. Meestal voel ik het al wel borrelen op zo’n dag als dat gebeurt. Maar dan kan ik er pas later de vinger op leggen, dan komt het er super hard uit en denk ik aaaah ja makes sense now. Soms zijn het kleine triggers, dat iemand die dag iets heeft gezegd of verteld. Soms zijn het hele duidelijke aanwijsbare dingen. Zoals dat je toch nog heel regelmatig mijn dromen in komt wandelen. 

Jouw mammie vertelde over een droom van haar over jou. En wat ik zo erg herken; in mijn dromen ben je nooit dood, kan ik je aanraken, met je lachen, je zelfs ruiken. Dan is het altijd alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Alsof we ons leventje in mijn dromen gewoon voortzetten. Dat is mega fijn, maar ook echt keihard als ik dan wakker word. Nou laatst, toen droomde ik over je en bleek je na vijf jaar dus niet dood te zijn. Haaa plottwist. In begin was ik echt in totale extase natuurlijk. Daar was je dan. M’n main girl, we waren gewoon back at it. Wij helemaal blij, lachen, schreeuwen, hysterisch jeweet hoe we doen. Maargoed, toen vroeg ik dus van HALLO waar was jij precies al die tijd? En waar slaat het op dat jij niks hebt laten weten??? (da vink nergens op slaan waar slaat da op). Nou kwam jij dus met een totaal onduidelijk en vaag antwoord en toen werd ik lijp, omdat ik het zo frustrerend vond dat ik al die tijd niet wist waar je was geweest. En dat je niks had laten weten. Wij ruzie blabla drama, nou supergezellig (volgende keer weer ff minder heftige droom aub svp merci dankjeeen). Het ding is, datzelfde uit mijn droom blijft precies ook zo frusterend als ik wakker ben. Want al vijf jaar lang heb ik geen idee van de vrouw die je nu zou zijn. En elke dag die ik langer leef, raak ik verder weg van de meiden die we waren. Ik zou zo graag willen weten wat je nu zou doen, met welke heerlijke boy je nu zou zijn, waar op de wereld je zou zijn. En alles wat ik kan doen is erover fantaseren. Met liefde, dat wel. Heel veel. 

Wat ik ook tegen je wil zeggen is dat ik zo ontzettend trots ben dat jij mijn vriendin bent geweest al die 20 jaar. Echt waar. Nog steeds praat ik in geuren en kleuren over je. Ook tegen mensen die jou nooit gekend hebben. Ja, want dat is dus ook gek. In het begin wisten vrijwel alle mensen om me heen wie jij was, van vroeger of van onze crazy times in Damsko. Maar, naarmate de tijd verstrijkt ontmoet ik vanzelfsprekend steeds meer mensen die jou nooit gekend hebben. En nooit zullen kennen. Vet jammer voor ze eigenlijk. Al denk ik dat ze misschien wel een klein beetje kunnen inbeelden wie je was, omdat ik al honderdduizend verhalen heb verteld. En ik waarschijnlijk ook al een paar keer dezelfde verhalen heb verteld. En ze dan niet durven te zeggen van neesorry maar dit heb je echt al verteld, omdat ze dat dan toch awkward vinden. Maarja, boeit mij niks. Zo blijf je bij me. Door over je te praten met iedereen die het wil horen, door af en toe met je te praten als ik alleen ben, door met je te zijn in mijn dromen, door keihard mee te zingen met liedjes waar we vroeger al gek op gingen, door de voeten onder m’n uit lijf te dansen en dan nog harder te beseffen hoe ik dat het liefst met jou deed. Ja, zo blijf je bij me. Blijf alsjeblieft bij me. 

Heee ehm, even iets anders. Over dansen gesproken. HAHA jij zou zooooooooooo bad gaan nu, omijngod. Het is dus 2020. Jij zou echt heel chag zijn geworden van 2020. Ff serieus, als er iets raars is gebeurd in de afgelopen vijf jaar dan is DIT het wel hoor. Het zit namelijk zo: covid aka corona aka cobitch aka roons aka rona aka roro (die laatste is echt zijn streetname) heeft iedereens leven in principe vrijwel totaal, nouja, opgefockt. Wij hebben dus gewoon in een lockdown gezeten he, daar zitten we nu trouwens weer in. In quarantaine zitten we, samen met de hele wereld. HAHA jij weet niet eens wat ik nu zeg. Nouja, niemand zou die woorden begrijpen een half jaar geleden. Maargoed het komt er dus eigenlijk op neer dat dit hele jaar tot nu toe stil staat. Roons is een virus, eensuperergvirus, waar je mega ziek van kan worden en waar mensen ook dood aan gaan. Ongeveer de hele wereld kan het niet aan en iedereen moet binnen blijven. WHICH MEANS dat wij intussen ook al sinds maart geen enkel feest mogen vieren, geen enkele twerk mogen zetten in da club, geen enkele choreo mogen knallen op een festival. NIENTE. NADA. NIKS. Kan je je toch niet voorstellen joh. Met de gedachte dat wij, ofja JIJ, altijd al weken van te voren wilde weten wat onze planning met ADE werd. Of oud & nieuw. En nu kunnen we helemaal niks plannen. We moeten zelfs opletten met onze ouders zien, vrienden zien, ik heb mijn opa en oma al sinds maart niet meer geknuffeld. Ik moet toegeven dat deze tijd best wel met met m’n hoofd fockt. De onzekerheid die ermee gepaard gaat, het feit dat je helemaal niet vooruit kan kijken en dat we geen idee hebben wanneer dit voorbij is. Het maakt veel los bij mezelf. Er komt opeens een hoop tijd vrij, doordat het met werk ook zoeken is naar manieren om te doen wat we deden en doordat sociale activiteiten gewoon zo anders en veel minder zijn. Het vraagt veel aanpassingsvermogen. Elke keer wanneer je je ergens op verheugd, word je teruggefloten. Het maakt me onrustig en laat me ook dingen voelen die ik lang niet gevoeld heb, of misschien wel weggestopt heb. Afijn, niet dansen dus. Of misschien toch wel af en toe stiekem op de Sanne playlist. Die ik soms gewoon keihard aan zet en schaamteloos mee zing, alsof m’n leven er vanaf hangt. IK VOEL VLINDERS VOOR JOUUUUU, ZE VLIEGEN ROND IN M’N BUIK NAAR BENEEEEDE. Heeft zó z’n vruchten afgeworpen dat we deze lyrics op skivakantie nachtenlang hebben geoefend toen we 12 waren. 

Wat ik nog meer tegen je wil zeggen is dat Amsterdam nog steeds dezelfde heerlijke plek is waar we samen onze wilde avonturen beleefden. Waar we in de laatste twee jaar samen ons leventje op begonnen te bouwen. Wat het nog mooier maakt is dat de meeste friends inmiddels gewoon in omgeving Ams gepositioneerd zijn. Een soort Weert maar dan ook weer niet. Ik woon gwn op 1 seconde fietsen van Gioia en Noor. HAHA hoe hilarisch is dat. En daar komt ook nog eens bij dat ik hier een crazy lieve fijne man heb ontmoet. Moet toch zeggen dat ik het echt heel jammer vind dat jullie elkaar nooit zullen kennen. Je zou hem hilarisch vinden. ENJAAAA ik heb ook al medegedeeld dat er stoel vrij blijft voor jou als getuige als we ooit gaan trouwen (jajoh weetje je kan maar beter zorgen dat dat soort dingen meteen duidelijk zijn;) ). Jeeezzz zo jammer dat ik niet meer weet waar ik die spraakmemo zou moeten vinden waarin we deze getuige afspraak heel serieus en officieel hebben vastgelegd op Solar 2014. WAJOW ik was trouwens laatst op een bruiloft. Ken je nagaan, de leeftijd nadert dat dit soort dingen aan de hand zijn. Mensen gaan samenwonen, huizen kopen (ofja een aftanse garage ergens met deze prijzen maar oke), baby’s krijgen. Mennn wij hadden echt totaal samen moeder moeten worden (omg twinssss met onze moeders), dat was hilarisch geweest. Ik zie ons al gaan met die babywagens. Anyway, speeltijd is straks over. Zeg maar dagdag met je handje. Moeten we helemaal serieus zijn met ons leven... HAHAH nee natuurlijk niet. Kijk maar naar onze ouders, die zijn ook nog steeds zo gek als een deur. Love you als jullie dit lezen! 

Wat ik tot slot tegen je wil zeggen is dat je super trots kan zijn op je familie, op ons, hoe iedereen zich staande heeft gehouden de afgelopen vijf jaar. Je moeder, je vader, Joor. Maandag Kamp en de parents. De girls van onze middelbare childhood, vriendschappen die ik zo koester. Hoe zwaar en hoe diep het dal ook voelde in het begin, zo bijzonder mooi en krachtig hebben we dat met elkaar weten te delen. Zo speciaal voelen de banden die we al met elkaar opbouwden toen jij nog in ons leven was, en die nog een extra dimensie kregen op het moment dat je uit ons leven fladderde. Ik voel me gelukkig met de mensen om me heen. En in het bijzonder toch even een shoutout naar jouw broer en mijn zus. Hoe we nog steeds tot diep in de nacht samen verhalen over jou delen met elkaar en het toch een beetje voelt alsof je erbij bent bij alles wat we samen doen. Hoe dicht we naar elkaar toe zijn gegroeid, wat bij onze geboorte al geschreven stond en waarvan ik gewoon zeker weet dat het nooit meer kapot gaat. Hoe ik mijzelf in Juul kan zien, zie ik jou in Joor. Het is zo fijn om soms die kleine trekjes en maniertjes in hem te zien, die me zo doen denken aan jou.

Lekkergoings, dat zijn we. Na alles wat er gebeurd is, dus beter ben je trots. Ook al heb ik soms nog steeds totaal geen idee waar ik mee bezig ben. Precies zoals waar we in de laatste maanden dat je er nog was zo heerlijk over konden zeiken tegen elkaar. Nouja, totaal geen idee is misschien wat overdreven. Ik heb aardig wat toffe dingen in de tussentijd bereikt, maar het leven blijft nog steeds een raadsel. Het ene moment weet ik precies wat ik wil en is het goed zoals het is, en het andere moment heb ik zin om naar Rome te verhuizen en alleen maar pasta te eten. Maarja waarom zou je daar in godsnaam ook geen zin in hebben eigenlijk? Ach, misschien is het een geruststelling dat het nog steeds af en toe strugglen blijft en dat we helemaal niet gek waren dat we soms zo konden twijfelen over dingen. Dat hoort erbij blijkbaar. Dat is de leef. 

Lieve Sanne, ik wil dat je weet dat het goed gaat hier. Dat je gemist wordt, maar dat we allemaal ons best doen om dubbel zo hard te genieten. Omdat dat precies zou zijn wat jij ook zou doen. Ik zou niets liever willen dan dat ik al het geks dat ik meemaak met je kan delen, maar inmiddels besef ik ook wel echt dat die wens nooit meer in vervulling zal gaan. Je zit in mijn hart en verstrengeld in mijn gedachten, dus ik neem je mee overal waar ik ga. En de woorden waarmee ik afsloot op de dag dat we afscheid van je namen en de allereerste blog die ik daarover schreef, wil ik ook graag nu tegen je zeggen: 

Mijn soulmate, mijn Aller Beste Harts Vriendin Voor Altijd +++, mijn vriendinnetje. Voor altijd. Ik hou van jou.

Later pik,

Veer.

[nonstopstrategy]

Social Media post on 08/19/20 05:00AM

Social Media post on 08/19/20 05:00AM

Van 4 naar 5…

Dan ben ik geworden bijna en eindelijk vier. En begint het leven met veel plezier. In Nederland gaan de meeste kinderen naar school En wordt hier gekweekt een eerste idool. Een leeftijd waarvan ik mij best wat dingen kan herinneren. Bijvoorbeeld de activiteiten op de kleuterschool met de andere kinderen. Wie de eerste keuze had met buitenspelen, Kon de gaafste toys kiezen en hoefde…

[wellbehavedsuit]

I Wanna Hold Her Tight (FoMu EXTRA 22)

Naar aanleiding van Wolfgang Tillmans in Tate Modern

Ik herinner mij een rommelig stilleven van een vensterbank. Ik herinner mij ook de notie 'conceptuele fotografie' en hoe weinig die van toepassing leek op Wolfgang Tillmans. De eerste keer dat ik met zijn werk in aanraking kwam, was op de academie tijdens de lessen foto-actualiteit; een vak dat mij vooral het gevoel gaf dat hedendaagsheid binnen de rest van de opleiding nog iets verafs was. Na uren in donkere kamers, vele tinten grijs en reportagereeksen met zwarte randjes - want jawel, wij printten ons negatief volledig - was het werk van Tillmans een revelatie. Het sprong alle kanten uit en er sprak een ongelofelijke nieuwsgierigheid naar de eigenaardigheden van het medium uit. Tijdens de onvermijdelijke worsteling met mijn pril kunstenaarschap was Tillmans de juiste persoon op het juiste moment: Sturm und Drang. Niets moet, alles kan. Een oeuvre met de voeten op de grond maar tegelijkertijd ook mystiek. Hoe als fotograaf grip krijgen op de wereld rondom? Hoe er nieuwe werkelijkheden aan toevoegen? Zó dus.

Mijn afstudeerwerk kreeg de naam Academiejaar 2008 mee. Een kleine tien jaar later bezoek ik 2017 in Tate Modern. De tijd vliegt. Een tentoonstelling van Wolfgang Tillmans is als het bezoeken van een oude vriend. Er is de herkenning - het is bijzonder om te zien hoe sommige beelden, steeds in andere constellaties, blijven terugkeren - maar tegelijkertijd is er ook veel veranderd. In 2000 was Tillmans de eerste fotograaf die de prestigieuze Turner Prize won. Hoewel hierop felle de kritiek kwam, is zijn invloed op hedendaagse fotografie nauwelijks te onderschatten. Wie eindejaarstentoonstellingen of  'self-publishing' fotoboekenbeurzen bezocht haalde de epigonen er zonder veel moeite uit. Wat ooit fris en controversieel was is nu 'bon ton' geworden. Met de jaren vloeide de jeugdige losbandigheid over in volwassen bedachtzaamheid. Visuele poëzie kreeg gezelschap van politieke pamfletten. Na het rampjaar 2016 hangt er over mijn bezoek aan Londen een zwaarte. Er zijn weinig overtuigende roergangers en veel beterschap lijkt er niet op komst. Wat vermag de kunst in zulke kritieke tijden?

2017 is waarschijnlijk niet de meest krachtige of gebalde presentatie die Wolfgang Tillmans in zijn hoed heeft zitten. We mogen het geen retrospectieve noemen, maar het is duidelijk wel een poging om de diversiteit en gelaagdheid van Tillmans’ kunstenaarspraktijk voor een groot publiek toegankelijk te maken. Met het oog op de mensenmassa die Tate Modern dagelijks over de vloer krijgt, lijkt mij dat nu ook weer niet zo'n oneerbaar streven. Zo krijgen zijn vaak grensverleggende publicaties terecht de nodige aandacht. En hoewel het nooit een straf is om te verdwalen tussen de foto-installaties krijgt de tentoonstelling pas wat extra glans door de vaak onverwachte of onderbelichte artistieke zijwegen die worden ingeslagen. Naast fotograaf toont Tillmans zich een meer dan verdienstelijk muzikant, curator, editor, activist en performer. Het bijzondere is dat geen enkele van die activiteiten geforceerd aanvoelt. Ze worden complexloos onderdeel van zijn universum. Toegegeven, binnen het tentoonstellingsparcours liggen ze er ietwat verweesd bij als informatieve ‘eilandjes’, en men slaagt er niet in om ze echt met elkaar te verbinden.

Balanceerpunt binnen 2017 is het Truth Study Center, een sinds 2001 terugkerende presentatievorm van vitrinetafels met maatschappijkritische of wetenschappelijke beelden, illustraties, tekstfragmenten en krantenknipsels. Het werd geconcipieerd als weerwerk tegen het populisme en allerlei andere  tirannieke ideologieën: dé waarheid bestaat niet. Het blijft een belangwekkend statement en sleutelwerk binnen zijn oeuvre. Maar de uitvoering is hier minder verfijnd dan ze al geweest is en de stortvloed aan informatie werkt afstompend. Trop is teveel. Het wordt een kakafonie: een zee van stemmen waaraan ik helaas schouderophalend voorbijloop.

Even later zit ik in de Playback Room, een door Tillmans gecreëerde ruimte om in de meest ideale omstandigheden naar muziekopnames te luisteren; om opgenomen muziek tentoon te stellen. Het is een prikkelend idee. Uit dure speakers klinkt muziek van Colourbox. Ik kijk uit het raam en laat de verstilde wereld van foto's plaatsmaken voor de ongrijpbare fluïditeit van de grootstad.Ik ben me er opeens van bewust dat ik mij in een vacuüm bevind, een rust- of lustoord. Het museum, die kathedraal - of warenhuis, als je wilt - voor dat wat zonder direct nut is; een van die schaarse plekken waar er nog tijd en ruimte is voor inertie en onafgemaakte gedachten. Maar zijn dit geen historische tijden en moeten we de ons gegeven vrijheid niet gebruiken om ons uit te spreken? Voor of desnoods tegen iets.

Je kunt Tillmans verwijten dat hij geen stelling inneemt of geen conclusies trekt, maar dat is zonder zoveel woorden zeggen dat hij een softie is. Dat laatste klopt volgens mij ook wel. Zijn alter ego (in de jaren tachtig kunstzinnige relnicht, anno 2017 een bonafide muzikant) gaf hij de naam Fragile mee. Uit zijn onderwerpen spreekt een grote genegenheid voor onze habitat en een doorvoeld bewust zijn van kwetsbaarheid. Het is moeilijk om zijn persoonlijke ervaringen, het feit dat hij eind jaren negentig zijn partner verloor aan HIV en zelf ook besmet raakte, hier buiten beschouwing te laten.

Nadrukkelijker dan voorheen schemeren naast de aidsproblematiek ook andere politieke thema's door, al worden die direct geëgaliseerd door alledaagse taferelen of abstracties. Ik geloof dat die democratiserende impuls eerder voortkomt uit zachtmoedigheid dan dat het een doelbewuste strategie is. Ondanks de naam en faam blijft hij toch ook een soort Kuifje. Na jaren in de studio gezeten te hebben trok hij voor de reeks Neue Welt (2012) voor het eerst echt de overgefotografeerde wijde wereld in om zichzelf af te vragen wat het betekent om anno nu te leven en of hier iets universeel over te zeggen valt. Pasklare antwoorden volgden niet, maar een meer valabele doorsnede van de complexe en chaotische 'menselijke conditie' ben ik daardoor verder ook nog niet tegengekomen. Hier spreekt geen heetgebakerde reportagemaker of pedante gewetenschopper maar iemand die soms ook het Westen kwijt lijkt te zijn. Veroordeeld tot het krassen aan de oppervlakte en daar iets wijzer van proberen te worden, soms vol verwondering, af en toe wat sentimenteel of deemoedig. Ik vond de immense print met een sprietje onkruid (Weed, 2014) oprecht ontroerend en dacht daar vanalles bij, maar misschien ben ik zelf dan ook een softie. Ook wie om grote verhalen verlegen zit hoeft niet te zwijgen. Uit veel kleine observaties samen spreekt ook iets groots.

In het tweede nummer van EXTRA liet Hans Aarsman optekenen: "Het leuke aan Tillmans vind ik dat alles een foto van hem kan zijn. Maar dat hij om de paar pagina's zijn lul op tafel moet leggen, dat vind ik een beetje flauw." Daar was ik het wel mee eens. Blij als ik was dat zijn werk gaandeweg wat minder ‘lullig’ werd, moet ik nu in het artikel van Francis Hodgson lezen dat hij last heeft van incontinentie.

Is het werk van Wolfgang Tillmans dan een geëxternaliseerde Instagram-account? In dit tijdperk van sociale media wordt alles vastgelegd maar niets echt geregistreerd. De aandachtsspanne is beperkt en een beeld wordt razendsnel meegevoerd door tijdslijnen en twitterfeeds. Daartegenover staat dat alles eindeloos en simultaan beschikbaar is. Om die redenen zijn wij, volgens Tillmans, enkel nog in staat kleine brokjes verwerken. Dat zijn werk fashionable genoeg is voor de pinterest van wat hipsters wil nog niet zeggen dat het zelf tot een veredelde moodboard te herleiden is. Daarvoor is zijn verbrokkelde output nog altijd te doordacht en spreekt er - zeker ook uit zijn individuele beelden - teveel metier. Hij houdt van het afdrukken en van de fysieke aanwezigheid van een beeld, dat als een lichaam krassen en deuken op kan lopen. Tegenwoordig is die analoge wereld niet langer het ijkpunt. We worden omringd door HD en dat zorgt voor een andere, nieuwe kijkervaring. Om de informatiedichtheid te ontcijferen moeten we vertragen en uitvergroten. God zit in de details. We moeten naar het gedruppel kijken.

De onderliggende ordening is ondoorschijnend, maar dat stoort mij niet. Tillmans benadert de wereld fenomenologisch en ik heb ondanks alle verschillen - en de occasionele piemel daargelaten - niet de indruk dat zijn gewaarwording zo veel van het mijne verschilt. Dat het moeilijk is om een motief te ontdekken in de keuze van Tillmans' onderwerpen, vind ik in zijn voordeel spreken. Bij veel fotografie is het zo klaar als een klontje: je snapt als kijker meteen waarom de camera werd bovengehaald, terwijl het toch uiterst aangenaam kan zijn wanneer je als kijker uitgedaagd wordt om dat mysterie zelf te proberen ontrafelen, zelfs als dat betekent dat we met losse eindjes blijven zitten. We moeten accepteren dat sommige dingen voor ons niet samenvallen zoals ze dat voor de kunstenaar doen. Wat we zien functioneert niet als een logisch verhaal, maar heeft meer weg van een gedicht.

Eind jaren negentig maakte Alfredo Jaar een billboard met daarop een citaat afkomstig uit een gedicht van William Carlos Williams: "It is difficult to get the news from poems yet men die miserably every day for lack of what is found there" (uit: Asphodel, That Greeny Flower, 1955). Ik vind daar een grote waarheid van uitgaan. Met diezelfde zin in het achterhoofd zou je ook naar 2017 van Tillmans kunnen kijken.

Het allerliefst beschouw ik de constellaties van Tillmans als een vorm van dansen. Het kijken wordt dan een choreografie. Niets braaf ingelijst op ooghoogte, maar alle prints speels en caleidoscopisch verspringend. Ik neem afstand en kom nader. Ik vlecht samen en raak de draad weer kwijt. Een oude bekende hier, een voor ons onbegrijpelijke knipoog naar een vriend daar. Er wordt te weinig gedanst in musea. Met een delirische blik dartel ik door de zalen. 2017 is even ver verwijderd van mijn geboortejaar als het begin van de Tweede Wereldoorlog, maar ik voel mij jong en verdraag de wereld weer even. Ik wil haar zelfs stevig vastnemen en dansen; dansen op de vulkaan.

[anouk4v-blog]

Schriftelijke opdracht 1: Kunstautobiografie

1 . De vroegste herinnering op het gebied van kunst.

Is een tekening die ik heb geverfd. Het was gewoon een A4 papiertje. Er stonden alleen maar een paar strepen op in verschillende soorten kleuren, maar mijn ouders vonden hem super mooi geworden :). Het valt onder de kunstdiscipline schilderkunst, omdat ik het had geschilderd.

Wat ik mij ook nog kan herinneren zijn de concerten van K3 ik was vroeger altijd erg fan van K3. Ik ben dus een aantal keer naar een concert van hun geweest en dan vaak met een vriendinnetje.

2 . Culturele activiteiten.

- Ik ben naar een aantal musicals, zoals the bodyguard, soldaat van oranje, concert van de 3js, films, boeken en een cabaret show.

- Soldaat van oranje was echt een mooie en indrukwekkende musical over de tweede wereldoorlog. Ik ben samen met mijn ouders en broertje naar de musical geweest op 30 december 2015. Het was echt een indrukwekkend. Het is natuurlijk niet echt een gezellige sfeer (omdat het erg is wat er is gebeurd toen). Het liefst zou ik er nog een keer heen willen om hem te zien.

- The bodyguard heb ik gezien op 6 juli 2016, samen met mijn moeder. Het was een erg leuke musical waar veel in gezongen werd.

- Boeken vind ik erg leuk om te lezen. Vooral als ik op vakantie bij het zwembad lig.

- Ik ben met kunstshot naar een cabaret show geweest. Het was erg leuk om een keer zo’n show te zien.

3 . Welke vakgebieden in de kunst spreken mij aan, en welke minder?

1. Fotografie, Fotografie staat bij mij op nummer 1 omdat ik het altijd erg leuk vindt om dingen\mensen te fotograferen. Ik probeer ook altijd een leuke achtergrond te hebben, zoals een landschap of een mooie straat. Ik ga altijd net zolang door totdat het een mooie afbeelding is geworden.

2. Muziek

3. Architectuur

4. Film

5. Design

6. Dans

7. Popmuziek

8. Klassieke muziek

9. Toneel

10. Beeldende kunsten, Dit staat op de laatste plaats omdat ik niet echt goed ben in zelf kunst maken, waardoor ik het niet zo leuk vind om te doen\maken.

4 . Welke disciplines zou ik dit jaar het liefst onderzoeken?

Ik zou graag de kunstdiscipline van fotografie willen onderzoeken omdat ik het erg leuk vind om dingen te fotograferen. Ik zou dus wel meer van fotografie willen weten en nog meer dingen proberen te weten te komen over hoe ik het best foto’s kan maken en waar.

5. Op welke van de vakterreinen ben ik zelf actief geweest?

Ik heb meerdere keren meegedaan aan toneelstukken. Zoals de kerst ‘Musical’ in groep 5. Natuurlijk ook de afscheidsmusical van groep 8.

6. Social media.

Ik gebruik verschillende soorten van social media. Ik gebruik bijvoorbeeld whatsapp, instagram, snapchat.

- Whatsapp, ik gebruik deze app dagelijks. Ik zit denk het meest van de tijd op   whatsapp om te kijken of ik nog berichten heb.

- Instagram, ik kijk meestal in de pauzes van school op instagram. Ik zet eigenlijk bijna nooit wat op instagram omdat ik mij er niet echt veel mee bezig hou.

- Snapchat, gebruik ik eigenlijk meer om te kijken wat vriendinnen die dag doen of hebben gedaan.

Wat de wereld absoluut niet van mij mag weten is eigenlijk wat ik privé hou voor mensen die mij niet volgen. Dus niet dat alle foto’s die ik op instagram zet op het internet komen. Dat is iets wat ik echt niet wil.

7. Definities van kunst en cultuur.

Kunst is: een belangrijk onderdeel in onze cultuur. Zoals de taal enzo.

Cultuur is: dat verschillende soorten geloven met elkaar kunnen omgaan in een land en je leert dan meer over de cultuur van andere geloven.

8. Verwachtingen van CKV.

Ik denk dat CKV opzich wel een leuk vak is. We gaan ons denk vooral bezighouden met kunst. We gaan dus dingen ondernemen zoals naar standbeelden in leiden, museums en dat soort dingetjes.

Verslag Kunstshot:

1. Wat ik het leukste vond van kunstshot is de cabaretvoorstelling. Het was in de Leidse Schouwburg. Er waren drie mannen die eigenlijk aan het improviseren waren. Ze vroegen leerlingen naar voren en die moesten dan eigenlijk een soort draai aan de show geven. Als voorbeeld: een leerling kreeg een toeter en de drie mannen gingen een liedje zingen over haar leven. Iedere keer als ze iets verkeerd zeiden moest de leerling op de toeter drukken en dan gingen ze net zolang door totdat ze het goed zeiden. Het valt onder de kunstdiscipline toneel en muziek want er werd best wel veel in gezongen. Normaal vind ik grapjes niet zo leuk. Vooral omdat mijn broertje vaak grapjes maakt en uithaalt. Maar nu ik naar een cabaretvoorstelling ben geweest is het toch wel leukere dan dat ik eigenlijk had gedacht. Dus ik ben er wel anders over gaan denken maar het is nu niet zo dat ik iedere dag naar grappen moeten luisteren.

2. Als laatste zijn we naar een improvisatie les gegaan. Het was achter de Leidse schouwburg. We worden in 2 groepen opgedeeld en werden tegenover elkaar gezet. We moesten verschillende soorten spelletjes doen om punten te halen. Het eerste spellen je was dat je met 2 mensen plaatsen moest uitbeelden zoals het park. Het tweede spelletje was dat je een nummer kreeg en als je nummer dan werd gezegd dan moest je tegenover degene gaan staan die ook dat nummer heeft en dan riep iemand die daar als vrijwilliger werkt een letter en dan moest jij een naam, plaats en beroep met die letter noemen en wie er dan eerder was had een punt. En als laatst was er een gezamenlijke afsluiting en dan moesten er 4 mensen in een andere ruimte gaan staan en dan werd er een beroep, een moordwapen en een plek bedacht en dan werd er een leerling uit de andere ruimte gehaald en die moest het gaan uitbeelden aan de andere. en dat ging zo door totdat de laatste was geweest en die moest dan de antwoorden geven die waren uitgebeeld. Het valt onder de kunstdiscipline toneel. Het was leuk om te doen en zeker om mensen nog beter te leren kennen maar ik zou nou niet zelf op toneel gaan.

3. Als eerste gingen we naar het museum volkenkunde naar de tentoonstelling over Japan. We zijn met een medewerker van het museum door de tentoonstelling gelopen. We zijn toen bij een aantal plaatsen in de tentoonstelling gestopt hebben naar uitleg gekregen zoals bij een robot. Toen we de rondleiding hadden gehad hadden we een quiz over de tentoonstelling van Japan. Ieder groepje had 2 vragen van de quiz beantwoord gekregen tijdens de rondleiding. In de quiz zaten 6 vragen en een open vraag. Het valt onder de kunstdiscipline tentoonstelling/museum. Het was leuk om deze tentoonstelling voor een keer mee te maken maar het is niet zo dat ik nog een keer naar zo’n tentoonstelling te gaan. Want ik ben niet echt iemand die naar museums gaat.