Tumgik
#Tomás Llorens
veredes · 4 years
Text
En recuerdo de… Manuel de Solà-Morales Rubió | Antón Capitel
Manuel de Solà-Morales Rubió, catalán nacido en Vitoria en 1939, ha fallecido en Barcelona en febrero 2012 a la edad de 73 años. Manuel era hijo de un arquitecto barcelonés, catedrático de construcción de la Escuela, y hermano mayor de Ignacio, también arquitecto y también catedrático, en su caso de composición. Y también desgraciadamente fallecido, pero de modo mucho más prematuro, en 2000. Manuel estudió arquitectura, en Barcelona, pues era lo que le parecía que le acercaba más al objeto de su más alto interés, la ciudad. Fue luego discípulo de Ludovico Quaroni en Roma y de Josep Lluis Sert en Harvard. 
[...]
Antonio González-Capitel Martínez · Doctor arquitecto · catedrático en ETSAM Madrid · marzo 2012
0 notes
huariqueje · 3 years
Photo
Tumblr media
The photograph or the character   -   Chronicle Team* , 1980.
Oil, collage and acrylic on canvas ,  160 x 130 cm.
* Equipo Crónica was an artistic group founded in 1964 by three Valencian painters, based on the proposals of the historian Tomás Llorens Serra.1 Its members were Manolo Valdés (1942), Rafael Solbes (1940-1981) and Juan Antonio Toledo (1940- 1995) although the latter soon left the group. Together they signed a manifesto written by the critic Vicente Aguilera Cerni2 in which the philosophy of the group is exposed.
They were active between 1964 and 1981
54 notes · View notes
lanaveonline · 5 years
Text
Cinenloquecer
Seguimos adentro. Para cuidarnos, a todes. Y una muy buena opción es viajar con el cine. La circunstancia hizo que las opciones se multipliquen, mostrando la riqueza y diversidad de nuestro cine. Este es sólo uno de los recorridos posibles 
-Mujer Salvaje, de Nadia Martínez. Si el cine puede ser más que las imágenes, este es el caso. El grupo platense de percusión de mujeres “Legüereale”, nos llevan de viaje a La Paz, en Bolivia, a un encuentro con amigas percusionistas. La música está presente en cada instancia del viaje, el ritmo se marca con los golpes en los bombos, con el movimiento de los cuerpos, que laten y transmiten música, sabiduría ancestral, lucha, y vida. La comunicación y el encuentro resuenan en el eco de las montañas, levantan vuelo y se abrazan. Las causas son muchas, la red una, muy fuerte. Disponible en CINEAR Play, Estrenos.
Tumblr media
-Los Sonámbulos, de Paula Hernández. La directora nos sumerge en una trama familiar compleja y trabada, como el paisaje selvático donde se levanta la casa familiar, con estructuras tan fuertes que parece imposible escapar. Los mandatos y las mujeres chocan en esta historia, la protección y el cuidado tan necesarios como asfixiantes se encarnan en los roles que llevan adelante Erica Rivas, Marilú Marini, Valeria Lois y Ornella D´Ellia. El sonambulismo despierta, y rompe. Cada nuevo trabajo de la directora, invita a recordar sus otros títulos para reconstruir una sensibilidad y toque especial para contar historia, como pasa en “Un Amor”, o “Herencia”. Los Sonámbulos, se puede ver también en CINEAR Play, Estrenos.
Tumblr media
-La Sombra del Gallo, de Nicolás Herzog. En su primer largometraje de ficción, el director de los documentales “Orquesta Roja” y “Vuelo Nocturno”, trae una historia plagada de misterios y secretos en un pueblo, sobre una causa que desconoce de fronteras. Román (Lautaro Delgado) vuelve a su pueblo, luego de una ausencia obligada de la que iremos descubriendo el motivo a partir de los cruces con sus vecinos, y el amigo de su padre, en la piel de Claudio Rissi. Como los rompecabezas que se arman de a partes, los huecos de esta historia se completan a ritmo perfecto entre tensión y escenas envolventes. Imperdible en CINEAR Play Estrenos. 
Tumblr media
Este fin de semana era originalmente un fin de semana puente, ya que el 24 de marzo se conmemora el día de la memoria y los derechos humanos. Lo recordaremos con fuerza desde nuestras casas, y van una serie de películas para no dejar pasar:
-La Casa de Argüello, de Valentina Llorens. En este documental, la directora reconstruye la historia familiar, a partir del relato su abuela, iluminando años oscuros de la historia del país, que se complementa con el trabajo de la justicia en la actualidad y la labor inconmensurable del Equipo Argentino de Antropología Forense. En este camino, Valentina muestra el propio quehacer documental, y llega al vínculo más íntimo, con su madre. Las imágenes de archivo, las fotos, los videos, el arte y el cine mismo contribuyen con la importancia de la memoria y la identidad. Disponible el link de Vimeo (https://vimeo.com/227400631) en redes sociales: La Casa de Arguello en Facebook e Instagram
Tumblr media
-La larga noche de Francisco Sanctis, de Andrea Testa y Francisco Marquez. Con la adaptación de la novela de Humberto Constantini, acompañamos a Sanctis, encarnado por Diego Velázquez, a lo largo de una noche en la que se debate el camino a seguir, entre la responsabilidad y el compromiso en horas cruciales. La película se estrenó en 2016, y está disponible para ver en la plataforma de vimeo de la productora Pensar con las manos, donde además se pueden ver los otros trabajos, como la más reciente “Niña Mamá”. Link en redes sociales de “Pensar con las manos” en Facebook e Instagram.
Tumblr media
Para quienes gustan del rock, algunas novedades de la movida rockumental, género que va ganando espacio, a fuerza de autogestión:
-Los Periféricos. Historias de Rock. El rock argentino, el cortometraje y la pasión se fusionan en esta propuesta original que rompe formatos. El Salón Pueyrredón, Enrique Symns, un estudio de grabación mítico, Max desde el movimiento punk a la medicina, un apasionado investigador, y un guitarrista legendario en su barrio, se dan cita en Los Periféricos, con esa tentación a indagar y escuchar a partir de un audiovisual. Lo aleatorio encuentra su sentido en el motor de los realizadores que apuestan por la pasión: Gabriel Patrono, Iván Wolowik, Tomás Makaji, Juan Riggirozzi, Luis Hitoshi Diaz, Gonzalo Hernandez, Lautaro Aledda y Pablo Arias. Disponible en Youtube: Los Perifericos Historias de Rock
Tumblr media
Cada plataforma, abre posibilidades infinitas. Seguiremos recomendando, e invitamos a que hagan su propio recorrido y disfruten de nuestro cine.
Daniela Pereyra
2 notes · View notes
praza-catalunya · 5 years
Text
Juana Francés: o informalismo tamén era muller
Atopar exposicións dedicadas exclusivamente a mulleres non é doado. A galería Mayoral programa agora unha dedicada á pintora Juana Francés, artista informalista que estivo na vangarda da creatividade artística nos anos 60. Hai que ter valor para manterse como muller artista do informalismo en pleno franquismo. Por que Francés foi expulsada do grupo El Paso? Por que non se organizan exposicións de Juana Francés? Terá, acaso, algo que ver co feito de que fose muller?
Lito Caramés
Tumblr media
Juana Francés. Informalismo. Grupo El Paso. Expulsión?
Suele ser un elogio para la mujer que pinta afirmar que su obra parece hecha por mano de hombre. Cuando así sucede es casi seguro que esta obra tiene un parentesco con la producción de un artista masculino. La mujer en el arte es por predisposición imitativa. Aún sin darse cuenta de ello, no es capaz de crear su propia obra con rotundidad y feminidad, y menos de presentar camino nuevo (Manuel Sánchez Camargo, 1955. Recollido no catálogo da mostra Juana Francés: l’informalisme també era dona).
Nos parágrafos anteriores recóllese o pensamento dun periodista e crítico de arte do franquismo. É un bo exemplo da consideración que ideoloxías machistas da sociedade patriarcal tiñan (e teñen?) sobre a creatividade das mulleres, e en xeral sobre as capacidades das mulleres.
A galería de arte Mayoral de Barcelona ten o acerto –unha vez máis-- de presentar unha exposición monográfica importante: Juana Francés: l’informalisme també era dona. A valía desta mostra radica en varios aspectos que se comentarán aquí. Para comezar interesa dicir que a exposición presenta pezas creadas entre os anos 1957 e 1962, anos nos que Juana Francés dedicouse a crear arte informalista. Esta arte informalista levouna a ser unha dos sete fundadores do grupo El Paso (nado en 1957), conxunto de artistas (Saura, Canogar, Millares, Rivera, Suárez, Feito e Francés, aos que se suma o escultor Pablo Serrano) que logo significaron a vangarda da arte na España de posguerra. Juana Francés, foi a única muller do grupo, de aí o título da exposición. O Manifiesto do grupo é ben claro respecto das intencións revolucionarias dos seus membros. No ano 1959, o poeta e crítico Eduardo Cirlot dicía dese mangado de artistas: Ha de advertirse una profunda unidad que no puede nacer sino del temple del alma hispánica. La negación del color, la exacerbación de unos elementos que adquieren el poder de signos expresivos sin perder la calidad plástica, la reducción de la imagen -desde unos amplios horizontes experimentales- a un tipo restringido y serial que manifiesta la decisión de autolimitación ascética se encuentran en la obra de los artistas de EL PASO.
Pois ben, Juana Francés, xunto con Suárez, Rivera e Pablo Serrano, logo abandona El Paso no ano 1958. E aquí hai unha controversia sobre se eses artistas abandonan El Paso por decisión propia, ou son expulsados (mormente Juana Francés). Nos textos incluídos no catálogo da mostra Juana Francés: l’informalisme també era dona, as/os seus autores tenden máis a pensar que a pintora foi expulsada e que os outros marcharon en boa parte por solidariedade con ela. De feito semella que no grupo había dúas liñas de investigación e plasmación estética. Unha que apostaba polo trazo xestual, polo que se pode asimilar máis a action painting (dramatismo, violencia), onde se sitúan Saura, Millares ou Canogar, por exemplo, mentres que outros (Suárez, Rivera e Francés) ían máis por unha aposta existencialista (intimista, reflexiva). Nunhas declaracións de Martín Chirino (que entrou en El Paso máis tarde) en El País (2002) –segundo recolle Isabel Tejeda no catálogo-- afirma que había tensións dentro do grupo e que se decidiu expulsar a Francés.
Tumblr media
Juana Francés no seu estudo
Esas diferencias puideron facilitar a ruptura do grupo, pero as razóns principais parece que van na dirección de querer expulsar a Juana Francés. Isabel Tejeda é comisaria, crítica de arte e xestora cultural. Na conversa con Boye Llorens, recollida no catálogo, afirma con claridade que Juana Francés foi expulsada do grupo El Paso. Entre outras causas, asevera que por razóns como que Antonio Saura buscaba que Francés fose a súa compañeira e amante, e a pintora non lle fixo caso e acabou sendo compañeira do escultor Pablo Serrano. Esta rechazo sentimental seica predispuxo a Saura contra ela, o que acabou por propoñer ao grupo botala. Isabel Tejeda tamén informa que na única tese doutoral que se ten feito sobre Juana Francés --a de Natalia Molinos: La artista alicantina Juana Francés: estudio crítico de su obra (Alicante 2010)--, Molinos tamén dá argumentos para concluír que Francés foi expulsada do grupo.
A todo isto cómpre engadir máis motivos. Un deles é o machismo tan forte que dominaba )e domina) a vida daqueles anos 50, pleno franquismo, e tamén a vida artística. E non só en España. Na conversa entre Carles Guerra (actual director da Fundació Tàpies) e Agustín Pérez Rubio (comisario, crítico e director de museos como o MUSAC), recollida tamén no catálogo da mostra sobe Juana Francés, Guerra fala do concepto ego expresionista abstracto. Este concepto foi acuñado pola estudosa, crítica e profesora Caroline A. Jones, que afirma que ese ego está marcado pola forza, a enerxía e o comportamento propio do xénero masculino. A pintura informalista que creaba Francés nos anos 57 e seguintes tiña forza, expresividade, pero o que sorprendía, o que molestaba, era que non se podía dicir que aquela pintura fose obra dunha muller (non eran flores, nin retratos en interiores domésticos). Foi esta outra das causas da súa expulsión?
Tumblr media
 Juana Francés. Composición nº 39, 1960
Juana Francés: l’informalisme també era dona. Galería Mayoral
El caso Francés es el caso típico de una artista totalmente infravalorada en su contexto. Aunque ha tenido sus exposiciones, aunque estuvo en la Biennale de Venazia, aunque estuvo en dos exposiciones internacionales como la del Guggenheim y la Tate, la repercusión que ha tenido dentro del país, ha quedado como una figura “opacada”, aislada, muchas veces totalmente innombrada (Agustín Pérez Rubio, 2020, no catálogo de Juana Francés: l’informalisme també era dona).
A galería de arte Mayoral segue a súa marcha de organizar exposicións senlleiras, que ninguén máis as realiza. No ano 2017 programou a primeira exposición sobre Mulleres Surrealistas que se fixo en España (xaora!), e agora tócalle a quenda á pintora Juana Francés, coa mostra Juana Francés: l’informalisme també era dona. Francés foi no seu día unha artista vangardista, valente. Pois aínda falta que un museo importante, ou institución similar, lle dedique unha exposición antolóxica de calidade. Todo vai no camiño de facer pensar que o silencio segue ocultando a esta artista (coma a tantas outras!). A meirande parte das súas creacións doounas Juana Francés a tres institucións: ao IVAM, de Valencia, ao MACA, de Alicante e ao Museo Pablo Serrano, de Zaragoza. Se se queren organizar exposicións desta importante e contestataria artista xa se sabe onde buscar; e obra hai: Natalia Molinos para a súa tese doutoral analizou e estudou 500 obras de Juana Francés.
A galería Mayoral xa ten organizado, tamén, exposicións individuais de moitos dos compañeiros de Francés daqueles anos 60, xa dentro de El Paso, xa nas xeiras do informalismo doutros artistas. Tal é o caso de Antonio Saura, de Manolo Millares, de Antoni Tàpies. E hai poucos meses tiveron o acerto de xuntar unha ducia de obras das que estiveron XXIX Biennale de Venazia (Venezia 1958) , mostra internacional que abriu as portas ás creacións vangardistas que se facían en España. Outra magnífica aposta.
Tumblr media
Juana Francés. Algaiat, 1960
A mostra Juana Francés: l’informalisme també era dona presenta 14 pezas desta artista creadas entre os anos 1957 e 1962, é dicir os anos máis puramente informalistas de Francés. Non é, por tanto, unha antolóxica de toda a súa vida artística. Nestas obras compróbanse perfectamente os xeitos da pintora: as poucas cores empregadas, a xestualidade circular que lle impón aos grosos pinceis ou espátulas, e a utilización de areas e terras e case todas as pezas. Xestualidade e universos matéricos. Caligrafías e achegas telúricas?  
O comisario de Juana Francés: l’informalisme també era dona é o historiador, profesor e crítico Tomás Llorens Serra. Llorens xa foi director do IVAM, así como director do Centro de Arte Reina Sofía, e conservador xefe do Museo Thyssen-Bornemisza. É autor de moitos estudos (Nacimiento y desintegración del cubismo: Apollinaire y Picasso) sobre arte do século XX e xa comisariou un mangado de exposicións, entre elas a magnífica mostra Max Beckmann (Leipzig, 1884- Nueva York, 1950) que se puido ver o ano pasado en Caixaforum. O día da presentación da mostra de Juana Francés impartiu unha verdadeira lección de arte do século XX. Un pracer escoitalo.
Coa proposta Juana Francés: l’informalisme també era dona, a galería Mayoral segue polos seus vieiros da excelencia, das apostas pola arte da segunda metade do século XX e pola innovación á hora de ofrecer á cidadanía revisións artísticas e estéticas a un nivel pouco visto en galerías de arte comerciais. Como dixo un visitante ao comezar a visita á mostra Venezia 1958: Esta galería es como el Reina Sofía. Comparación que fala moito das traballeiras e éxitos dos responsables da galería.
Tumblr media
Juana Francés. Como la tierra. 1959 
Juana Francés, artista informalista en pleno franquismo
A pregunta “Por que non houbo grandes mulleres artistas?” non é máis ca punta dun iceberg de malinterpretacións e ideas falsas. Baixo a superficie, agóchase unha enorme e escura mole de bambeantes tópicos sobre a natureza da arte e os aspectos situacionais asociados, sobre a natureza das capacidades humanas en xeral e da excelencia humana en particular e sobre a función que a orde social ten en todo isto (Linda Nocklin,  Por que non houbo grandes mulleres artistas?, 1971; recollido en Amazonas del Arte Nuevo, Fundación MAPFRE, 2008).
Nestes tempos actuais, a 60 anos de cando Juana Francés practicaba a súa pintura informalista, quizais se perda a perspectiva do valor que tivo a artista ao apostar por esa arte. Valor por formar parte dunha elite artística que con tales opcións se enfrontaba ao franquismo, e valor (e non menor) por ser muller e rachar teitos e barreiras. Juana Francés –aínda que propios e estraños pretenderan agochar e/ou minimizar a súa forza creativa-- é a única muller artista que a finais dos anos 50 e comezos dos sesenta consta en todas as exposicións internacionais importantes onde a vangarda española do interior se presentou ao mundo artístico. Juana Francés estivo en varias Biennale de Venezia. Por contra non estivo na famosa XXIX Biennale di Venezia 1958, da que a mesma galería Mayoral vén de ofrecer unha mostra extensa e moi representativa. Como escribía o crítico André Kuenzi Le pavillon espagnol est peut-être le pavillon le plus captivant de cette XXIX Biennale de Venice. Nous sommes davant des ouvres le plus souvent poignantes et d’une haute expresivité. (...) L’Espagne ha délégué quelques-uns de ses mellieurs peintres contemporains. Por que González Robles non levou a Juana Francés á Biennale de 1958, cando si tiñan obra todos os seus compañeiros de El Paso? Outra discriminación máis? Posiblemente.
Juana Francés si que estivo nas exposicións de El Paso e nalgunhas individuais, por exemplo, na que no ano 1959 presentou no Salón del Prado do Ateneo, daquela unha das salas máis importantes de Madrid. Como consecuencia do éxito da Biennale Venezia ‘58, en 1960 o Salomon R. Guggenheim Museum de New York programa a mostra Before Picasso; After Miró; toda unha declaración de principios. Cómpre lembrar que no período de entreguerras (anos 20 e 30) os artistas internacionalmente máis punteiros, máis influíntes eran españois: Picasso, Miró, Gris, González, Dalí. Esta mostra do Guggenheim é todo un recoñecemento ás novas fornadas de artistas que recuperaban as vangardas dentro de España, no franquismo; contra o franquismo. Tamén nese ano o MOMA, da mesma cidade, programa New Spainsh Painting and Sculpture, cunha programación e propósitos similares á anterior. Para redondear as mostras da arte que se facía dentro do país (coas dificultades impostas pola ditadura) a Tate Gallery de Londres, en 1962, acolleu Modern Spanish Painting, mostra que logo peregrinou por varias localidades británicas. Estas exposicións internacionais (así como outras) foron co-organizadas por González Robles, desde o Ministerio de Exteriores, e en todas estivo presente Juana Francés. Despois da firma do Concordato co Vaticano e mais dos Pactos de Madrid co goberno dos EEUU de América, en 1953, o réxime franquista tivo que aceptar que a cultura interior se dese a coñecer no estranxeiro. De feito, varios artistas acusaron ás autoridades de utilizalos para “lavar a cara” fóra, vendendo a imaxe de liberdades, cousa que na práctica era absolutamente falsa.
Tumblr media
Juana Francés.Sen título, 1960
Antes de 1956, Juana Francés practica unha pintura que ten moito de débeda do seu profesor Vázquez Díaz; unha pintura que corre entre formas próximas ao cubismo, pero sen deixar a figuración. Os críticos afirman que facía unha pintura hierática, con cores uniformes e planas; escenas de familias ou individuos. A esta primeira etapa corresponde a súa peza Silencio (1953). Un busto de muller con formas entre picassianas e de Giacometti, que bota a man esquerda á boca e tápaa por completo. Silencio. Censura?, represión?, represión machista?
En 1956 comeza a entrar nos círculos do que logo será El Paso, e a súa pintura muda por completo. Francés pásase ao informalismo, xa por influencias de pintores franceses como Jean Fautrier e Hans Hartung, o norteamericano Franz Kline ou o italiano Alberto Burri; influencias declaradas pola propia pintora. O período informalista de Juana Francés, que vai de 1956 a 1962, é o que agora se presenta na mostra da galería Mayoral Juana Francés: l’informalisme també era dona, un título que é toda unha declaración de intencións. Nas 14 pinturas que logrou xuntar Mayoral vense claramente as súas constantes pictóricas. Son pezas relativamente grandes, algunhas delas –por fotografías que acompañan a mostra-- foron pintadas no chan, nas que se pode apreciar a utilización do branco e negro como opción principal, certo dripping, aínda que non moi violento; e logo nalgunhas das pezas cores terras, ocres. Para rematar as creacións sobre tela ou saco, o uso de areas e terras que engancha sobre a pintura, e coas que xoga a riscar e repasar.
Pódese dicir, xa que logo, que a pintura informalista de Francés anda preto dos vieiros do expresionismo abstracto e tamén de técnicas matéricas empregadas por coetáneos seus, como Tàpies ou Millares. O resultado é diferente. A xestualidade de Francés é máis circular, curvilínea, menos agresiva da que se atopa, por exemplo, nas telas de Saura, que aporta máis polo dramatismo e o xesto heroico (a dicir de Tomás Llorens). E o uso de materias é ben diferente do que fai Tàpies. Este último emprega os materiais e terras (po de mármore e outros) con uniformidade, como se fose unha base modelable sobre a que elaborar caligrafías, mentres que a autora de Silencio semella sementar as areas e terras en certas zonas da obra, como quen deseña un xardín xaponés. Quizais por iso –segundo informou o comisario Tomás Llorens-- o crítico Moreno Galván dixese da obra informalista de Francés que pintaba intrapaisajes. Intrapaisajes, á procura de espazos interiores, botados fóra co obxectivo de crear os mapas de universos propios. Intrapaisajes nos que o inconsciente dita propostas, insatisfaccións, rebeldías. Nunha das poucas entrevistas que lle fixeron, Francés confesa: Me interesa la materia como medio. Con ella creo una masa informe que desgarro. Pretendo hacerla girar con ritmos que la envuelven, hasta sacarla fuera de los límites del cuadro, hacia un espacio infinito.
Despois de 1962, pouco a pouco Juana Francés volve a certa figuración, e á creación de series (El hombre y el campo, El hombre y la ciudad), series con figuración nas que priman as cuestións sociais. É dicir, críticas políticas soterradas nun contexto de ditadura.
Tumblr media
Galería Mayoral 
Arte épica versus arte poética? Apuntes para unha visión da arte
Tal com va escriure en el seu moment el crític Aguilera Cerni, un dels protagonistes de l’ascens internacional de l’avanguarda espanyola en el període 1957-60: “la part més característica d’aquesta pintura (la de Juana Francés) registra en la matèria la petjada d’un conflicte existencial”. I parlar de “conflicte existencial” en aquells anys en què els intel·lectuals espanyols estaven fascinats per Sartre, era, indirectament, parlar de la lluita per la llibertat. Llibertat “existencial” i individual, i també política (Tomás Llorens, Juana Francés: 1957-1962, 2020, no catálogo da exposición).
Na presentación da mostra Juana Francés: l’informalisme també era femení, Tomás Llorens, o comisario, comentou que unha das razóns polas que acabou deixando (sendo expulsada?) o grupo El Paso –do que fora fundadora-- puido ser o seu xeito de entender a arte. Outros motivos viñeron –segundo profesionais, e como xa se referiu-- dados pola súa condición feminina. E para alimentar os seus argumentos, o comisario, falou dun libro do crítico Moreno Galván: Introducción a la pintura española actual. Nese traballo Moreno Galván, un dos críticos máis recoñecidos daquela, escribe –ao falar da etapa informalista de Juana Francés-- que esta artista o que pinta en realidade son Intrapaisajes: pintura informista e matérica elaborada cunha suavidade que non se atopa noutros membros de El Paso. Os compañeiros (homes) que nas súas creacións envorcaban xestualidades agresivas estaban comandados por Antonio Saura. A seguir Llorens veu dicir que iso acontecera en bastantes ocasións, pondo como exemplo que algúns románticos tendían a buscar a liberdade na acción, na protesta, na loita, mentres que outros --como o poeta Shelley-- optaba pola poesía intimista. Como xa se mencionou, tamén, Juana Francés estaría no bando de persoas do grupo El Paso (Rivera, Suárez) que apostaron máis por buscar no informalismo xeitos de abstracción expresiva, sen chegar á enerxía e forza do ego expresionista abstracto, propio do xénero masculino, segundo a estudosa Caroline A. Jones. Todo isto dito con reservas, pois o comportamento, a enerxía e a forza propia dos homes son canalizadas de moitas maneiras. Quizais Jones está a focalizar as súas argumentacións en Pollock ou en de Kooning; pero seguramente non en Marc Rothko, que ten outra sensibilidade (o que vén corroborar que noutras latitudes e situacións vense dando esa alternancia á hora de construír a práctica artística). Seguindo a reflexión de Llorens, tamén no romanticismo e na súa pintura,se pode facer perfectamente o distingo entre Eugène Delacroix e as súas composicións espirais (Chasse au tigre), e outros pintores románticos como Friedrich, por exemplo (Der Mönch am Meer).
Indo máis aló na historia da arte seguro que é doado atopar máis exemplos. Ou tal cousa é doado constatar sempre? A pouco que se observe o estilo dun Sánchez Cotán, creador de bodegóns espirituais no século XVII (inzados de frugalidade e quietude Bodegón del cardo), ben se comproba que afastado se atopa de coetáneos e barrocos como Rubens (Rapto de Perséfone) ou, nalgunhas pezas, de Artemisia Gentileschi (Judith e Holofernes).
Abundando nas observacións, chégase a que o mesmo acontece con certos movementos artísticos contemporáneos: uns procuran a creación desde dentro cara fóra –arrincando da emoción, das sensacións; da subxectividade--, fronte a outras tendencias que o fan/fixeron ao revés: buscando na análise obxectiva da realidade a súa fonte de inspiración. Entre os primeiros estilos alíñanse o expresionismo, o surrealismo, o expresionismo abstracto. Como forma de expresión artística que parte da análise da realidade obxectiva cóntase o cubismo, o impresionismo ou certos xeitos de arte abstracta. Reflexións para futuros traballos?
Lito Caramés
 EXPOSICIÓN: Juana Francés: l’informalisme també era dona
Galería de arte Mayoral
ata o 28 de marzo de 2020
0 notes
blairemclaren · 3 years
Text
Tomás Serra Death - Obituary | Tomás Serra Has Died
Tomás Llorens Serra Death - Dead, Obituary, Funeral, Cause Of Death, Passed Away: On June 10th, 2021, InsideEko Media learned about the death of Tomás Serra through social media publication made on Twitter. Click to read and leave tributes.
Tomás Llorens Serra Death – Dead, Obituary, Funeral, Cause Of Death, Passed Away: On June 10th, 2021, InsideEko Media learned about the death of Tomás Serra through social media publication made on Twitter. InsideEko is yet to confirm Tomás Serra’s cause of death as no health issues, accident or other causes of death have been learned to be associated with the passing. This death has caused a lot…
View On WordPress
0 notes
coneixercanals · 4 years
Text
LA ESCENA VALENCIANA SE REANIMA: PRIMERA PRESENTACIÓN DE UN NUEVO ESPECTÁCULO TRAS EL PARÓN POR LA CRISIS SANITARIA La productora valenciana Eventime Teatro presenta el musical familiar La Bella y la Bestia
El Centre Cultural Papa Calixte III de Canals ha acogido la presentación de este montaje, que se estrenará el 19 de julio. Dirigido por Manuel Maestro, ofrece una nueva lectura de la tradicional leyenda, basándose en cuentos populares del siglo XVI al XX. Con una inversión cercana a los 80.000 €, el espectáculo tiene previsto realizar una gira nacional de al menos tres años. Y su puesta en marcha activa a una veintena de profesionales relacionados con las artes escénicas.
Con reparto y equipo creativo 100% valenciano, el montaje incluye una espectacular escenografía y vestuario, canciones originales y una puesta en escena en la que la tecnología ayuda a la creación de ambientes. Además, supone el descubrimiento de nuevos talentos de la Comunitat.
Canals, 10 de junio de 2020 Con todas las incertidumbres y la complejidad del nuevo escenario, poco a poco el teatro también va recuperando la actividad tras el parón por la crisis sanitaria. El Centre Cultural Papa Calixte III de Canals ha acogido hoy la primera presentación de un estreno valenciano. La productora Eventime Teatro ha dado a conocer su nuevo espectáculo, La Bella y la Bestia, un acercamiento al cuento popular en formato musical y dirigido al público familiar.
La Alcaldesa de Canals, Mª José Castells; el Regidor de Cultura, Miquel Alventosa, y el Programador Cultural, José Emilio Sancho, han apoyado la presentación realizada por el productor de la pieza, Mario Sanchis; junto al director Manuel Maestro y la dramaturga Paula Llorens. Un acto al que también ha asistido parte del elenco para interpretar un extracto de una de las canciones originales del montaje.
El 19 de julio el escenario del centro cultural acogerá el estreno que pone en circulación esta pieza, que comenzó a gestarse en diciembre de 2019 y que también ha sufrido las consecuencias del coronavirus. “Empezamos a trabajar con muchísima ilusión, formamos un equipo creativo que estaba muy involucrado en el espectáculo y, en medio del proceso, llegó la crisis sanitaria. Como todos, no teníamos muy claro cómo podía evolucionar la situación, así que seguimos avanzando con el texto, el diseño de vestuario y escenografía, la composición de las canciones…”, ha explicado Sanchis. En vez de paralizar el proyecto, el productor de la pieza decidió seguir adelantando todo lo que podía realizarse sin quebrantar el confinamiento. “Teníamos mucha fe en el montaje. Y para nosotros también ha sido una forma de luchar para que se recupere la escena. Poniendo este espectáculo en marcha damos trabajo a una veintena de profesionales y les recordamos a los programadores que estamos aquí, que el teatro valenciano está vivo y quiere seguir estándolo”, ha afirmado el productor ejecutivo de Eventime Teatro.
Sanchis ha agradecido el esfuerzo a quienes apoyan la recuperación de la oferta teatral, como el Ayuntamiento de Canals. Y ha animado a instituciones públicas y privadas a colaborar para, entre todos, ir recobrando la actividad que salas y compañías necesitan.
La pieza cuenta con un presupuesto entorno a los 80.000€ y ya están en negociaciones para ir cerrando una gira nacional que arranca en tierras valencianas, en localidades como Cullera o Játiva, entre otras. “Normalmente nuestros espectáculos tienen una vida de mínimo tres años. Sabemos que al principio va a ser todo más complejo, pero queremos confiar en que el sector se irá recuperando porque el público tiene derecho a poder disfrutar del teatro. Sobre todo los niños, es parte de su educación”, ha sostenido Sanchis.
LA MAGIA ENVUELVE EL ESCENARIO EN UN SORPRENDENTE ACERCAMIENTO AL CUENTO POPULAR
Canciones y personajes nuevos, un enfoque diferente sobre la relación entre los protagonistas y la recreación de un ambiente mágico hacen del montaje de La Bella y la Bestia propuesto por Eventime Teatro algo muy distinto de otros acercamientos a esta famosa historia.
“Queremos sorprender a los espectadores”, ha reconocido el director de la pieza, para quien una de las claves está en cómo la tecnología se convierte en aliada para una puesta en escena capaz de recrear bosques o castillos en un mundo que tan pronto es real como mágico. “Hemos trabajado mucho para que todos los elementos sumen. Desde el vestuario a la escenografía, las canciones o la coreografía, todo sirve para contar la historia, nada es gratuito, todo está hilado para que enriquezca ese universo propio que acaba siendo el espectáculo”, ha afirmado Manuel Maestro. Se trata de su primer proyecto a la cabeza de un musical, género en el que sí había participado como intérprete.
Se le unen en el equipo creativo y artístico nombres como la dramaturga Paula Llorens, responsable de adaptaciones tan alabadas por la crítica como Tirant. Cristina Fernández está al cargo de la coreografía mientras que la composición musical es de Natxo Anrubia y el vestuario de Rafa Díaz.
Entre el elenco, nombres de larga trayectoria como Silvia Rico, Ana Burguet o Sergio Escribano, junto a deslumbrantes incorporaciones a la escena valenciana. Es el caso del alicantino Javier Barbié o el joven Tomás Verdú. Pero, sobre todo, de la protagonista de la pieza. “Marta Gálvez es un descubrimiento. Al acabar su formación actoral y musical en València, se había ido a Londres para profundizar un poco más. Pero nos hablaron de ella y pudimos localizarla. Hacer el casting fue una odisea en pleno estado de alarma, pero cuando la vimos cantar y actuar, nos quedamos con la boca abierta”, ha recordado Maestro.
Su interpretación de Bella va a mostrar al público a un personaje algo diferente de como suele ser retratado. “Por una parte, destacamos su valentía al enfrentarse a lo desconocido. Ella está buscando su lugar en el mundo y, de repente, se las tiene que ver con una supuesta bestia. Por otra parte, también hemos enfatizado su carácter imaginativo, que estimula con la lectura”, ha señalado el director durante la presentación de la pieza. Precisamente, ese amor por los libros será el punto de unión que permita establecer una relación en la que Bella y Bestia conecten para empezar a conocerse.
Seis actores sobre el escenario combinando la actuación con el canto y baile, guiños para el público adulto y valores para los pequeños se unen en esta pieza de aire mágico, que rompe con las apariencias para ir al corazón de los personajes y la historia.
“Desde los 5 años, cualquier espectador puede disfrutar de esta propuesta porque nos hemos acercado a la leyenda de la Bella y la Bestia con un punto de vista personal, que tiene diferentes niveles de lectura. Y, sobre todo, porque la puesta en escena es muy estimulante, pensamos que puede impresionar mucho al público”, ha comentado el director de la pieza.
A partir del 19 de julio, los espectadores podrán comprobarlo con el estreno en Canals, localidad de origen de Sanchis y donde se asienta la productora. Es el arranque de una gira que, poco a poco, aspira a ir extendiéndose sobre el mapa teatral ayudando, en la medida de sus posibilidades, a activar la tramoya de la escena valenciana.
La productora valenciana Eventime Teatro presenta el musical familiar La Bella y la Bestia LA ESCENA VALENCIANA SE REANIMA: PRIMERA PRESENTACIÓN DE UN NUEVO ESPECTÁCULO TRAS EL PARÓN POR LA CRISIS SANITARIA…
0 notes
comunica-valencia · 5 years
Text
Cs Catarroja pide una solución inmediata y definitiva a la falta de calefacción del CEIP Bertomeu Llorens
Cs Catarroja pide una solución inmediata y definitiva a la falta de calefacción del CEIP Bertomeu Llorens
Tomás: “Exigiremos responsabilidades ante la nula coordinación de la Conselleria y el Ayuntamiento, que ocasiona perjuicio a menores de edad”
La portavoz de Ciudadanos (Cs) Catarroja, Marcela Tomás, ha pedido “una solución inmediata y definitiva a la falta de calefacción del CEIP Bertomeu Llorens”. “No puede ser que una clase de 25 menores se caliente con un calefactor para baño”, ha criticado…
View On WordPress
0 notes
lavozdelarepublica · 5 years
Text
Tomás Llorens Serra y la Agrupación Socialista Universitaria (ASU).Su procesamiento por el Coronel Eymar y condena en Consejo de Guerra, en agosto de 1959
https://ift.tt/34HpmJn
0 notes
kiro-anarka · 6 years
Link
Lon Elliott (1911-1983) fue un librero inglés que, como tantos otros miles de comunistas de todo el mundo, no dudó en arriesgar su vida en defensa de la República española. Entre sus hechos de armas en la Guerra Civil se cuenta su participación en las batallas del Jarama y Brunete. Tras el triunfo del fascismo en España, Elliott siguió siendo un activo militante por la democracia en nuestro país. Como miembro de la International Brigade Association, escribió diversos artículos y panfletos de denuncia del régimen terrorista de Franco, abogando por una acción conjunta de la comunidad internacional que permitiese acabar con él, ya que, como bien señala, “el terror en España no desaparecerá hasta que el fascismo no sea derrotado”.
En ¿Qué pasa con España? subraya el íntimo vínculo de clase, genético, cabría decir, entre el franquismo y el nacionalsocialismo alemán:
“Los grandes terratenientes españoles apoyaron al fascismo del mismo modo que los Thyssen y Krupp respaldaron a Hitler. Los latifundistas contaron con la eficaz colaboración de los cabecillas del Ejército, de la alta jerarquía de la Iglesia Católica y de muchos financieros e industriales”.
Elliot denuncia y desnuda, en su obra ¿Qué pasa con España?, escrita en 1946, la íntima vinculación entre nazismo y franquismo, dos cabezas de la misma bestia criminal, y cómo la España de Franco se convirtió en un refugio nazi tras la derrota de Hitler y los suyos por el Ejército Rojo y la clase trabajadora mundial. El capítulo diez, que compartimos a continuación, incluso lleva esa evidencia histórica como título:
X. Refugio nazi
Sólo los muy inocentes pueden creer que con el juicio y la liquidación de los Goering, Hess y Cía. hemos asistido al final del fascismo alemán. En realidad, los nazis no han abandonado toda esperanza de resurgir. Lo que no lograron con la blitzkrieg, lo quieren conseguir ahora por otros métodos. Y así han convertido a la España de Franco en el nuevo cuartel general de la Internacional Fascista. Existen numerosas pruebas de que los dirigentes nazis, desde hace mucho tiempo, venían realizando minuciosos preparativos con el fin de proteger a los cuadros fascistas, así como de salvaguardar sus fortunas, planes que se llevarían a efecto en caso de una derrota militar. En ese sentido, la España de Franco es, precisamente, la base principal desde la que se están desarrollando dichos planes. Mucho antes de que Franco llegara al poder, los alemanes habían organizado una gran red de espionaje en ese país y habían logrado afianzarse sólidamente en la economía española. En los últimos años, todo ese proceso se ha acelerado enormemente con el apoyo activo del propio Franco.
El capital alemán ejerce actualmente un control férreo de la economía española. Pravda afirma que de 5.000 empresas registradas en España en 1944, la mitad estaban bajo control alemán directo o indirecto.
Los nazis están en España por todas partes, y no sólo nazis del tres al cuarto, sino también agentes especialmente adiestrados en la tarea de preservar el fascismo y allanar el camino a la Tercera Guerra Mundial.
En enero de 1944, después de una visita del vice Führer [Martin] Bormann, Franco promulgó un decreto que permitía otorgar la nacionalidad española a los extranjeros que hubiesen ayudado a su “movimiento”. Existen noticias de que, cuando se produjo el hundimiento alemán, Franco, deprisa y corriendo, otorgó la ciudadanía española a unos 30.000 alemanes, la mayoría de los cuales nunca había estado en España durante la guerra civil. Se cree que el número total de estos españoles ersatz1 ronda los 50.000, incluidos empresarios, políticos veteranos, saboteadores e, indudablemente, algunos científicos nazis, expertos en bombas atómicas, etc.
Hasta los nazis más conocidos que se encuentran en España, hombres cuyas actividades no dejan lugar a dudas, siguen viviendo lujosamente, ya sea en completa libertad o bajo arresto simulado. El New York Times informa de que de los 300 espías nazis identificados por los aliados y pendientes de extradición, unos 50 se mudaron a chalets en una zona de veraneo y a otros 25 se les dijo que “se recluyeran voluntariamente”.
Herr Lazar, quien como agregado de prensa alemán fue representante directo de Goebbels en España, no tiene intención, naturalmente, de abandonar este país durante un tiempo. De hecho, se está construyendo una piscina en su casa. Los exagregados militar, naval y aéreo alemanes no han sido detenidos. Herr Albrecht, representante del poderoso trust alemán AEG, se mueve con entera libertad y organiza a su antojo campañas de propaganda contra las Naciones Unidas. Los nazis “desempleados” reciben con regularidad subsidios de los fondos del Partido Nazi. Imagini pentru españa nazi
Franco nunca entregará a los nazis por voluntad propia. Hemos visto cómo ha protegido a colaboracionistas como Laval y Degrelle. Al cabo, se vio obligado a deshacerse de Laval, pero es relativamente fácil negar cualquier responsabilidad cuando se trata de nazis más o menos desconocidos.
Tampoco es fácil detectar el capital alemán en España. El pasado 28 de mayo el corresponsal del Times en Madrid escribía lo siguiente: “La impresión general en los círculos empresariales es que para cuando las propiedades enemigas en España se hayan investigado por completo, una parte considerable estará ya oculta”.
Algo que confirmaba un corresponsal de Reuter el 11 de septiembre. “El proceso de investigación de estos activos avanza lentamente –decía– y se ve, además, dificultado por los obstáculos y maniobras alemanes, y por la renuencia de las autoridades españolas”2.
“Las solicitudes de información que formulan las embajadas aliadas sobre empresas alemanas a menudo quedan sin respuesta durante meses, tiempo en el que, sin embargo, no cesa el proceso de ocultación del rastro alemán. Los aliados, hasta la fecha, no se han incautado prácticamente de ningún activo que pueda engrosar el fondo de reparaciones”.
“Los negocios alemanes se han convertido en empresas españolas dirigidas por directores españoles, en las que los cerebros alemanes ocupan puestos aparentemente irrelevantes, pero en realidad cardinales”.
Un ejemplo paradigmático lo constituye “Unicolor”, filial española de la corporación I.G. Farben. Ahora es una empresa española y, con arreglo a la legislación española, los aliados no pueden tocarla. No obstante, he aquí su consejo de administración: Esther Asselman, Ernst Von Steindorf, Dr. Walter Fischbach, Juan Santigosa, Ernst Fischer, Erich Fischer, Gustav Zabel, Josef Mayer-Speiss, José Planella, Salvador Mayolas, Juan S. Pitlier, Felix Koetgen, Tomás Casanovas y Juan Llorens.
Sin embargo, el auténtico cerebro en la sombra de esta empresa es Herr Ferdinand Birk-Crecelius3, que figura emboscado en un puesto administrativo carente de importancia. La conclusión que extrae el corresponsal de Reuter es la siguiente: “Las empresas permanecen, los alemanes permanecen, y siguen actuando con plena protección de la ley española y de las autoridades españolas”.
1 ‘de reemplazo’, en alemán. [N. de los t.] 2 La cursiva es del autor. [N. de los t.] 3 La cursiva es del autor. [N. de los t.]
0 notes
Photo
Tumblr media
Laura Villani
“Il destino riaffiora” (The fate resurfaces)
 mixed media on paper Shöller 50x70 cm
Note
Laura Villani nasce a Pavia dove vive e lavora.
Dopo aver compiuto gli studi al Liceo Artistico e al Conservatorio di Musica, si dedica all’attività concertistica suonando in gruppi di musica da camera, fino a quando la sua espressione artistica d’elezione diventa l’incisione originale.
Prosegue così i suoi studi frequentando i Corsi Internazionali di Calcografia all’Accademia di Urbino e i Corsi di Tecniche Incisorie Tradizionali e Sperimentali alla Scuola Internazionale di Grafica a Venezia, sotto la guida di Riccardo Licata. 
Inizia a esporre nel 1993 al Museo della Permanente di Milano, partecipando al Premio San Carlo Borromeo curato da Gian Alberto Dell'Acqua, Raffaele De Grada e Mario de Micheli.
Nel 1996 è invitata al XIII Premio Internazionale Biella per l'Incisione con Jean Clair, Tomás Llorens Serra e Giacomo Soffiantino in giuria.
Nel 1998 viene selezionata per partecipare al II Tokyo International Print Triennal al Tama Art University Museum di Tokyo, al Premio Arte Mondadori a Milano, al XVIII Print Internacional de Cadaqués e alla Triennale Nazionale di Grafica Città di Brescia curata da Mauro Corradini, dove torna nel 2001 per la II edizione. 
Nel 2002 è invitata al III Premio Internazionale Leonardo Sciascia Amateur d’Etampes che, al termine di un ciclo espositivo nelle città di Parigi-Roma-Firenze-Venezia, si terrà al Castello Sforzesco di Milano nella Civica Raccolta di Stampe Bertarelli.
Nel 2005 è selezionata per il IV Tokyo International Print Triennal al Tama Art University Museum di Tokyo.
​Nel 2006 espone al Museo della Permanente di Milano, partecipando alla Rassegna di Pittura Ventipiucento gli anni della Permanente. 
Nel 2008 partecipa alla Rassegna di Pittura Dipingere l’immenso-Traduzioni pittoriche della letteratura del Novecento nella sede di Archivi del ‘900 a Milano.​
Nel 2009 partecipa alla Rassegna di Pittura Note d'Arte a Pavia nel Palazzo Centrale dell'Università.
Negli ultimi dieci anni il suo interesse si rivolge unicamente alla pittura e al disegno.
​Appassionata di tecniche classiche, visita i Musei d'Italia e d'Europa per osservare i colori, le ombre, le luci, le atmosfere della pittura dei grandi maestri. Per assorbire il silenzio, la dilatazione e la sospensione di una pittura lontana dalla nevrosi della contemporaneità. Una pittura che suggestiona fino ad imprimersi profondamente nell'immaginario.  
WORKS IN PUBLIC COLLECTIONS
​TOKYO - Tama Art University Museum
MILANO - Castello Sforzesco - Civica Raccolta delle Stampe Bertarelli
BAGNACAVALLO - Gabinetto delle Stampe Antiche e Moderne
S.TA CROCE SULL'ARNO - Gabinetto dei Disegni e delle Stampe
BRANZOLL - Dokumentationszentrum fur Zeitgenössische Illustration Museum
SOLO EXHIBITIONS
2000 L'età maggiore - Archivi del ‘900 - MILANO
1999 A chi mi insegue - Galleria San Michele - MILANO
1999 Sortilegio del volto - Galleria Il Quadrato-Chieri - TORINO
1 note · View note