#afscheidsspeech

[havetowriteitoff]

Lieve pap,

Ik zou willen dat ik hier niet hoefde te staan.

En ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik je gewoon zo ontzettend erg ga missen.

Ik ga het missen om samen met je te koken zoals we vroeger altijd deden. Frieten bakken of de merengues maken die we op Masterchef Australia hadden gezien.  

Ik ga het missen om je te kunnen facetimen of even te kunnen opbellen om te kletsen over vanalles en nog wat, soms terwijl je nog de laatste happen van het avondeten aan het wegkauwen was, want voor een belletje had je altijd wel tijd. 

En ik ga alle dingen missen die je voor me hebt gedaan. Grote dingen zoals het volledige bouwen en in elkaar zetten van mijn oude slaapkamer en het eindeloos woordjes oefenen voor Frans toen ik op de middelbare zat. Het komen kijken vorig jaar tijdens mijn eerste “hardloopwedstrijd van 10km, en de tips die je me altijd gaf voor mijn fotografieklussen als “Je kan het beter van deze hoek maken, dan valt het licht mooier op de neus” en: “let op de achtergrond, het lijkt hier net alsof er een boom haar hoofd groeit” 

Maar ook kleine dingen: dat je altijd even incheckt om te vragen hoe het is als ik een weekend weg ben, je flauwe grapjes en je typische gebruik van emoticons op whatsapp. 

Ik ga je stem missen, het geluid van je lach en hoe je in elke situatie met een eigen unieke oplossing kwam en ik ga het gevoel van veiligheid en vertrouwdheid missen dat ik altijd bij je heb.

Ik ga het missen hoe je ons leidde tijdens het zeilen: overstag en de zeilen aantrekken of dat je het sturen aan mij of flies overliet. En dat je er was tijdens al onze mijlpalen: Toen ik op mezelf ging wonen hielp je met verhuizen, en toen ik voor m’n eerste baan ging en jou de vacature appte, stuurde je bemoedigend terug: ziet er top uit, dat kan jij, doen!

Ik zou willen dat je ook bij mijn en onze aankomende mijlpalen zou kunnen zijn. 

Gelukkig weet ik ook dat je nooit ver weg bent. Je zit altijd in mijn hart en in alle dingen die ik van je heb overgenomen of geleerd.

Zo draag ik je altijd bij me, en herken ik jou in mijn creativiteit, zachtheid en mijn liefde voor fotografie, die jij weer van opa had. 

Maar ook in de kleine dingen als het ritmisch tikken van mijn vingers, een stukje van mijn onhandigheid, en dat bij mij, net als bij jou mijn haargrens overloopt in een puntje in mijn nek.

Ik kan nog wel even doorgaan, ik ben tenslotte je dochter en altijd een mooie mix geweest van jou en mama. 

Dus ik wil alleen nog tegen je zeggen dat ik van je hou en dat ik dat ook altijd zal blijven doen. 

Ik zal je nooit vergeten, dag pap♥️

[keynewssuriname]

City voor vierde jaar op een rij kampioen van Engeland

Manchester City heeft door een 3-1 overwinning op West Ham United voor het vierde opeenvolgende jaar de Premier League gewonnen. Onder leiding van coach Pep Guardiola heeft de club een ongeëvenaarde prestatie geleverd, aangezien geen enkele Engelse club eerder vier keer achter elkaar kampioen werd. De laatste speelronde van de Premier League had spannend kunnen worden, met Arsenal op slechts twee punten achterstand van City. Maar City nam al snel een comfortabele voorsprong van 2-0, terwijl Arsenal het moeilijk had tegen Everton. Phil Foden, onlangs verkozen tot speler van het jaar in de Premier League, opende in de tweede minuut de score voor City en verdubbelde de voorsprong met een prachtig schot vanaf de rand van het strafschopgebied. Met zijn achttiende en negentiende goal van het seizoen zette Foden City stevig op weg naar de titel. Hoewel West Ham vlak voor rust nog terugkwam dankzij een fraaie omhaal van Mohammed Kudus (2-1), bleef City domineren. Halverwege stond het 1-1 bij Arsenal tegen Everton, waardoor City virtueel vier punten voorsprong had. Rodri maakte na rust definitief een einde aan alle twijfels met een derde goal voor City, wat leidde tot uitbundige vreugde bij zowel de spelers als coach Guardiola. Arsenal wist in de slotfase nog met 2-1 te winnen van Everton, maar het mocht niet meer baten voor de titelrace. Pep Guardiola begon zijn ambtstermijn bij Manchester City in 2016, en sindsdien heeft hij de club naar ongekende hoogten geleid. De titel van dit jaar is zijn zesde en de tiende in de geschiedenis van de club. Guardiola's honger naar succes lijkt nog lang niet gestild en zijn tijdperk bij City is nog lang niet voorbij. Klopp neemt afscheid bij Liverpool Het tijdperk van Jürgen Klopp bij Liverpool kwam na negen jaar ten einde met een 2-0 overwinning op Wolverhampton Wanderers. Virgil van Dijk en Cody Gakpo begonnen in de basis, terwijl Ryan Gravenberch inviel. Liverpool was al verzekerd van de derde plaats. In zijn afscheidsspeech zong Klopp een lied voor zijn opvolger. “Arne Slot, lalalalala”. Hoewel Feyenoord en Liverpool de overgang van de trainer nog niet officieel hebben bevestigd, heeft Slot zelf al aangegeven dat hij naar Liverpool vertrekt. Read the full article

[ourwrall1world-blog]

LETTERLIJK. De afscheidsspeech van Barack Obama 'Yes we did.' Met die woorden nam Barack Obama in zijn thuisstad Chicago afscheid als president. Hier kan u zijn speech herlezen en herbekijken (in het Engels). Bron:

[betoverheks]

Inauguratie van Biden: Respect is het woord. Daar hebben sommige politici nog nooit van gehoord. Liefde en respect is hetzelfde laken een pak. Ja kak. Dat interesseert de meeste politici geen zak. Trump is goddank weg, Rotte Rutte moet oprotten. We zijn wereldwijd echt helemaal flauw van jarenlang kampen met die zotten.

Inauguratie van Biden: Respect is het woord. Daar hebben sommige politici nog nooit van gehoord. Liefde en respect is hetzelfde laken een pak. Ja kak. Dat interesseert de meeste politici geen zak. Trump is goddank weg, Rotte Rutte moet oprotten. We zijn wereldwijd echt helemaal flauw van jarenlang kampen met die zotten.

Respect, dat is het woord. Heks kijkt naar de afscheidsspeech van Donald Trump. ‘Bladiebla, meuterdemeut,’ prijst hij zijn eigen verdiensten nog eens aan. Verdiensten? Ja, hij vindt persoonlijk, dat hij het geweldig heeft gedaan. ‘Ik ben vrolijk en blij,’ hoor ik hem zeggen, ‘Het land gaat alleen maar vooruit in de toekomst, blablablabla…’ Ik kijk naar zijn knaloranje kop. Hij heeft nog een extra…

[ljosmyndun]

Bekijk het leven door een zalmroze bril

Afgelopen week nam ik een van de meest drastische beslissingen uit mijn leven - so far. Ik gaf een fulltime baan bij een fantastisch team op voor een (in eerste instantie) tijdelijke job (bij een even fantastisch team, dat dan weer wel).

Vanaf 1 februari ga ik aan de slag bij De Tijd, waar ik een techjournalist vervang die voor enkele maanden naar het buitenland gaat. Toen ik eind december vrij onverwacht de vraag kreeg om fulltime op de krantenredactie aan de slag te gaan, wist ik meteen dat ik de kans nu moest grijpen. Het gebeurt niet vaak dat je zomaar een aanbod krijgt om zo veel bij te leren en de werkvloer te mogen delen met enkele van je grote voorbeelden.

Een kleine drie jaar geleden, op Star Wars Day, stond ik wat onwennig voor de muur van DIFT te poseren. Het was mijn eerste dag bij het creatief bureau uit Gent, en dat wou Yves op Facebook delen.

Wie me in de jaren erna vroeg wat ik als job deed, kon ik niet in één zin uitleggen wat er inhoudelijk allemaal bij kwam kijken. Dat kon ik vooral door enkele projecten aan te halen, om vervolgens te vertellen wat mijn rol er in was. Voor De Nieuwe Dokken, bijvoorbeeld, deed ik de online communicatie, schreef ik nieuwsbrieven en persberichten, bedacht ik nieuwe formats voor de sociale media… Een brede waaier aan taken, waarop geen algemene stempel te drukken viel. ‘Held’, stond op mijn contract, net als op dat van al mijn collega’s. Want dat zijn ze ook. Ik zag DIFT groeien naar een team van acht mensen, waar de voorbije jaren meer dan vijftien stagiairs aan de slag gingen. Een team dat samen prachtige huisstijlen, campagnes, video’s en zo veel meer maakte.

Er zijn de voorbije jaren zo veel hoogtepunten en prachtige momenten geweest, dat het moeilijk is om er maar een paar te selecteren.

Zo stond ik onlangs op de Bataviabrug met fotograaf Senne Van der Ven, waar we af en toe portretten van passanten maken, om die vervolgens te delen op de Facebookpagina van De Nieuwe Dokken. Altijd leuk om te doen, omdat je de meest bizarre en oprechte verhalen te horen krijgt. Iets na de middag passeerde een koppel dat vertelde dat ze op maandag op de site van De Nieuwe Dokken rondkeken, en drie dagen later zo overtuigd waren van het project dat ze er een appartement hadden gekocht. Op basis van de projectplannen, uiteraard, maar ook omdat ze overtuigd waren na het lezen van de teksten. Plots besefte ik dat mijn werk écht impact heeft, zo veel zelfs dat het mensen kan aanzetten om de grootste beslissing in hun leven te nemen.

Door DIFT leerde ik ook anders naar de wereld kijken. Wanneer ik door de stad dwaalde, ging ik meer letten op posters en logo’s, omdat ik wist hoeveel werk er in kroop. In mei 2017 stelde ik voor om twee Nederlandse vrienden te bezoeken die ook een bureau hadden - Vruchtvlees en Momkai - om van elkaar te kunnen leren. Het werd een mooie trip, die ons toonde waar de lat ligt. Tegelijk heeft het ons ook doen beseffen dat wij mee kunnen spelen op dat niveau. Het team van DIFT mag terecht fucking trots zijn op het portfolio. De reis heeft ons scherper gemaakt: voortaan beginnen we de dag met een standup, we maakten een magazine met ons portfolio en onze oude website ging op de schop en werd vervangen door een afgeslankte maar strakkere versie.

Een ander hoogtepunt was tijdens de reis naar Kopenhagen. Een trip vol musea, cafeetjes en momenten waar we nog vaak op terugblikken. Op een avond had Bert lasagne voor ons gemaakt, waarna we in de zetel zaten om een muziekquiz te spelen. Tevreden keek ik om me heen en besefte ik: dit zijn niet langer enkel collega’s, maar onvergetelijke vrienden.

De komende twee weken worden emotioneel (Tranen! Sinéad O'Connor! Taart!) maar zoals Steve Ballmer in zijn afscheidsspeech zei: ‘Children leave the home, but I guess in this case I'm leaving the home’

Thomas out.

[stefselfslagh]

DM ZAPT. Troostritueel.

Een stukje voor DM Zapt, de dagelijkse tv-rubriek van De Morgen.

Vandaag begint fase 1A van ons powerpointleven: de versoepeling van de corona-maatregelen. Dat klinkt velen wellicht als marsmuziek in de oren, maar mij doet het woord versoepeling altijd denken aan onderbroeken die niet langer kunnen volhouden dat ze over al hun elastische vermogens beschikken. Toch eens aan Dirk De Wachter vragen of daar zonder elektrotherapie iets aan te doen is.

Ondertussen blíjf ik het jammer vinden dat de nationale veiligheidsraad ons niet heeft opgedragen om ook onze stugge volksaard te versoepelen. Zelfs in dystopische tijden houden we niet bepaald opendeurdagen in ons hart. We applaudisseren wel voor de zorgverleners, maar de nabestaanden van coronaslachtoffers moeten het stellen met nauwelijks waarneembare hoofdknikjes.

De Belgische kop-in-kas-attitude heeft een elke dag schandaliger wordend gevolg: we hebben nog altijd geen moment van nationale rouw ingelast. Meer dan 8.000 coronadoden telt ons land inmiddels. En nog altijd hebben we de getroffen families geen symbolisch hart onder de riem gestoken. Hoe lomp kan een samenleving zijn?

In een recente Terzake hield VUB-professor Elke Van Hoof nochtans een overtuigend pleidooi voor een nationaal troostritueel. "De nabestaanden hebben vaak niet eens afscheid kunnen nemen van hun geliefden", zei ze. "Wordt het niet hoog tijd dat we die mensen als gemeenschap opvangen? Dat we hen laten weten dat we aan hen denken?"

De rouwenden die in hun kot hun verdriet zitten te verbijten, zijn natuurlijk niet de enigen die het vandaag moeilijk hebben. Er zijn ook de zorgverleners die meer patiënten moeten opgeven dan ze kunnen redden. De singles die steeds langere gesprekken voeren met hun sanseveria trifasciata. De grootouders die de weinige tijd die ze nog met hun kleinkinderen kunnen doorbrengen zien wegtikken op hun mechanische mantelklok.

Maar toch. Ik mag er niet aan denken dat ik vandaag een dierbare zou verliezen en de knuffels van mijn vrienden via Zoom in ontvangst zou moeten nemen. Dat ik tijdens mijn afscheidsspeech in het rouwcentrum zou moeten toekijken op vijftien strategisch verspreide toeschouwers, als waren het figuranten in een experimenteel theaterstuk.

Daarom: laat het organiseren van onze nationale rouwgeste vandaag nog een aanvang nemen. In Terzake legde Elke Van Hoof uit welke vorm zo'n gebaar zou kunnen aannemen: "Speel op alle radiozenders elke middag hetzelfde lied voor de nabestaanden. Zo weten ze dat we hen niet vergeten zijn."

Mag ik Narrow Daylight van Diana Krall suggereren? Al was het maar voor die ene zin, die vandaag zo mooi de eenzaamheid van nabestaanden in quarantaine vertolkt: "Is the kindness we count upon / Hidden in everyone?"

[youtubejaapvoetbal]

Gisteren naar het NK JO12 te Grootenbroek geweest. We werden daar 2e in categorie drie. Mike van Zoolingen heeft na afloop een afscheidsspeech voor DOVO en zijn (oud) teamgenoten gehouden. Deze speech is te zien op YouTube Jaap voetbal.

[fdroog]

Andere recepten voor goed onderwijs

Andere recepten voor goed onderwijs

Het einde van het schooljaar nadert. Mensen in het onderwijs zijn bezig met rapporten, de laatste toetsweek, overdrachten, de musical, het eindexamen, afscheidsspeeches, denken aan de enige echte vakantie die er aankomt. Er lijkt misschien geen tijd meer voor iets anders, maar dan juist is het tijd voor iets anders! Een lekkere maaltijd!

Ga goed gevoed de vakantie in, geniet van een bezoek aan…