#uitvaart

[pasparal]

Moscow, June 20, 1936 Politburo members carrying the urn with Maxim Gorky's ashes.

[bytyron]

Uitvaart Kim Punselie

[havetowriteitoff]

Lieve pap,

Ik zou willen dat ik hier niet hoefde te staan.

En ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik je gewoon zo ontzettend erg ga missen.

Ik ga het missen om samen met je te koken zoals we vroeger altijd deden. Frieten bakken of de merengues maken die we op Masterchef Australia hadden gezien.  

Ik ga het missen om je te kunnen facetimen of even te kunnen opbellen om te kletsen over vanalles en nog wat, soms terwijl je nog de laatste happen van het avondeten aan het wegkauwen was, want voor een belletje had je altijd wel tijd. 

En ik ga alle dingen missen die je voor me hebt gedaan. Grote dingen zoals het volledige bouwen en in elkaar zetten van mijn oude slaapkamer en het eindeloos woordjes oefenen voor Frans toen ik op de middelbare zat. Het komen kijken vorig jaar tijdens mijn eerste “hardloopwedstrijd van 10km, en de tips die je me altijd gaf voor mijn fotografieklussen als “Je kan het beter van deze hoek maken, dan valt het licht mooier op de neus” en: “let op de achtergrond, het lijkt hier net alsof er een boom haar hoofd groeit” 

Maar ook kleine dingen: dat je altijd even incheckt om te vragen hoe het is als ik een weekend weg ben, je flauwe grapjes en je typische gebruik van emoticons op whatsapp. 

Ik ga je stem missen, het geluid van je lach en hoe je in elke situatie met een eigen unieke oplossing kwam en ik ga het gevoel van veiligheid en vertrouwdheid missen dat ik altijd bij je heb.

Ik ga het missen hoe je ons leidde tijdens het zeilen: overstag en de zeilen aantrekken of dat je het sturen aan mij of flies overliet. En dat je er was tijdens al onze mijlpalen: Toen ik op mezelf ging wonen hielp je met verhuizen, en toen ik voor m’n eerste baan ging en jou de vacature appte, stuurde je bemoedigend terug: ziet er top uit, dat kan jij, doen!

Ik zou willen dat je ook bij mijn en onze aankomende mijlpalen zou kunnen zijn. 

Gelukkig weet ik ook dat je nooit ver weg bent. Je zit altijd in mijn hart en in alle dingen die ik van je heb overgenomen of geleerd.

Zo draag ik je altijd bij me, en herken ik jou in mijn creativiteit, zachtheid en mijn liefde voor fotografie, die jij weer van opa had. 

Maar ook in de kleine dingen als het ritmisch tikken van mijn vingers, een stukje van mijn onhandigheid, en dat bij mij, net als bij jou mijn haargrens overloopt in een puntje in mijn nek.

Ik kan nog wel even doorgaan, ik ben tenslotte je dochter en altijd een mooie mix geweest van jou en mama. 

Dus ik wil alleen nog tegen je zeggen dat ik van je hou en dat ik dat ook altijd zal blijven doen. 

Ik zal je nooit vergeten, dag pap♥️

[uitvaartverzorging]

Uitvaartverzorging voor een speciale uitvaart. Ontdek hier alles over een uitvaart, uitverzorging, uitvaartverzekeringen en waar je terecht kan voor ondersteuning..

[haarlemupdates]

Steeds meer mensen kiezen ervoor om hun uitvaart een bijzonder tintje te geven. Koffie en cake zijn wat achterhaald, bloemen op de uitvaartkist passen niet bij iedere overledene. Met die gedachte in het achterhoofd hebben twee Haarlemse uitvaartondernemers een unieke uitvaartkist ontworpen, die past bij het afscheid van iedere rasechte Haarlemmer. Een bijzonder afscheid Haarlem is een bijzondere stad met unieke inwoners. Velen is het gegeven, om hier hun hele leven te wonen. Bij een Haarlems leven hoort een bijzonder afscheid. Daarom is voor iedereen die Haarlemmer is, of zich zo voelt, nu de Haarlemsche uitvaartkist gemaakt. Een authentiek omhulsel die iedere (voormalig) inwoner van Haarlem verdient. Op de bovenkant van de populierenhouten kist staat de stadskaart van Haarlem. Daarbij wordt de straat, wijk of buurt, waar de overledene heeft gewoond, met een vergrootglas uitgelicht. Zo heeft iedere kist haar eigen ontwerp, op maat voor de overledene.  Vanzelfsprekend hoort de knipoog naar de bijnaam van rasechte Haarlemmers daarbij: de ‘mug’. De kist biedt een eigentijds afscheid waarbij het Haarlemse thuisgevoel, van degene die moet worden losgelaten, tot het laatste moment wordt bewaard. Unieke elementen die op de kist worden afgebeeld zijn: De Grote of St. Bavokerk Het Teylers Museum De Amsterdamse Poort Molen De Adriaan Het Spaarne en de Gravestenenbrug De Koepel De Amsterdamse Poort Het Stadswapen De Haarlemse ‘Muggen’ Tussen kunst en kist Patty-Lou Leenheer van Getijden Uitvaartzorg heeft samen met de Jasper Rudolf Martens van de Après la Vie Academie deze speciale uitvaartkist ontworpen. Een kist die past bij iedereen die Haarlemmer is of zich Haarlemmer voelt. De kist kan ook eerst als levenskunst aan de muur komen tot het moment dat de kunst de kist moet worden. De Haarlemsche Uitvaartkist is zowel als levenskunst en als uitvaartkist door iedereen te bewonderen via https://Getijdenuitvaartzorg.nl en de https://Haarlemscheuitvaartkist.nl.        

[uitvaarten070]

Het beste uit mensen halen is een centrale waarde in mijn leven en in mijn werk. Het uitspreken van zorgen en wensen hoort hierbij. Het geeft vaak lucht om over moeilijke onderwerpen te praten en om schijnbare onmogelijkheden weer om te buigen naar mogelijkheden. Dit lukt mij door in gesprekken buiten de gebaande paden te denken. Door een gesprek zo open mogelijk te voeren en door niet te oordelen, zijn de ontmoetingen prettig en veilig en hebben ze vaak een verrassende uitkomst. In de week van het definitieve afscheid en de uitvaart is het belangrijk om tijd te nemen, te luisteren en duidelijk uitleg te geven over alle stappen die genomen moeten worden. Daarnaast vind ik het belangrijk om duidelijk te zijn over de kosten. Misverstanden zijn erg vervelend en leiden af van een goede samenwerking. Mijn doel is dat mijn klanten na afloop van de uitvaart met een goed gevoel terugkijken op onze samenwerking. Een waardig afscheid creëren voor niet alleen de overledenen, maar juist ook voor de nabestaanden die verder moeten.

Vorige

[gewoonkarin]

Uitvaart. Crematie. Afscheid. Het maakt niet uit hoe je het noemt, het blijft verdrietig.

Oudste liefje en ik gingen vanmiddag naar het afscheid van de vader van haar vriendin. Mooie verhalen, mooie foto’s, mooie muziek. Het laatste woord was nog door hem geschreven. Moeder en dochter stonden beide sterk. Vertelden hun verhaal met daarin juist niet de laatste periode maar de fijne herinneringen, vaak met een glimlach. Ooit vroegen de liefjes aan mij waarom de vertellers geen applaus kregen na hun verhaal, vandaag was ook zo’n moment dat je een applaus wilde geven. Ongeschreven wet dat dat niet past maar ik zou het graag anders zien.

Op de heenweg vroeg oudste liefje zich af waarom mensen zichzelf en elkaar dit aandoen, zo’n afscheid. Moe van verdriet en geregel en dan hoog in emoties afscheid nemen in groot gezelschap. Keuzes zei ik. Aan de ene kant wil je iedereen de kans geven om afscheid te nemen en aan de andere kant wil je alleen hen heel dichtbij erbij hebben. De keuze ligt vaak bij de achterblijvers. Veel tijd heb je niet.

Een afscheid mooi maken. Zo was het vandaag. Ik zag een moeder, dochter en zoon. Ik zag wat ik bijna 7 jaar geleden zag. Ik hoorde ook dezelfde soort opmerkingen. Dat mensen hopen dat niet ingestort gaat worden, dat de klap nog wel gaat komen. Vaak komt er geen klap. Dat is boekwijsheid. Ik zie soms wat gestruikel en vallen en weer opstaan. De rug rechten. Een moeder die beseft dat ze het nu alleen moet gaan doen. Een dochter met een eindexamen voor de boeg. Een zoon die zich terugtrekt. Ook dat is niet standaard maar voor mij zo herkenbaar.

De hele vriendengroep van oudste liefje was er. Dat steunt. In zes jaar tijd is de groep gevormd en zijn ze samen op weg naar volwassen worden. Dit hoort erbij. Lief en leed delen. Mooi dat ze er voor elkaar zijn. Nu maar zeker straks. Zij weten. Dan hoef je niet maar kun je alles vertellen.

Ik zei tegen de moeder dat het nu echt tijd werd voor dat wijntje samen. Over een paar weken ga ik eens appen. Als de stilte komt. Het leven gaat door, ook als het voor jou nog zo vaak stil valt.

Ook zij gaan het redden samen. Rouw verweven met de waan van de dag kost tijd. Geen zes weken of een jaar maar tijd. Ik geloof niet zo in dat instorten. Ik geloof wel in de veerkracht van de mens. Na overleven komt leven.

[calamity-unlocked]

Er zijn twee types reacties wanneer ik zeg "ik heb geleden en gestreden" wanneer ik klaag over mn leven.

De soort die denkt dat het weer iets van mijn typische idiosynkratische bullshit is, zoals de manier waarop sommige mensen 'strijder' en 'gekoloniseerd' gebruiken. Dit is de grootste groep.

Dan is er de kleinere groep die weet dat dit iets is dat vaak tijdens begrafenissen wordt gezegd. 'heb je dat van een uitvaart' ja willem ik stal dat van een uitvaart. Want het klinkt als een hilarische shitpost zonder context.

[mezzopieno-news]

I POETI CHE ACCOMPAGNANO LE PERSONE MORTE SOLE

Ogni anno muoiono circa 20 persone completamente sole ad Amsterdam. Non ci sono familiari o amici che preparino il loro funerale o che accompagnino la salma nel suo ultimo viaggio. A volte sono senzatetto, migranti illegali, corrieri della droga o semplicemente persone che, per un motivo o per l’altro, non hanno più contatti sociali.

Un funzionario pubblico e un poeta si sono uniti con il comune desiderio di non lasciare morire nessuno solo e che tutti, anche chi non ha più nessuno, abbia un funerale rispettoso e personale. Ger Frits sceglie la musica da suonare in quelli che lui chiama i “funerali solitari”. Mette fiori sulla bara e accompagna ogni persona fino alla sua ultima dimora. Insieme al poeta Frank Starik hanno deciso che anche queste persone meritano di essere celebrate per la loro vita passata e per chi sono stati.

Insieme i due cercano le case dei defunti, parlano con le persone che li hanno conosciuti e che ricordano parti della loro storia, che ne hanno sentito parlare. In questo modo raccolgono informazioni ed ispirazione per le poesie che scrivono apposta per ogni persona deceduta e che vengono lette durante la funzione. “Il funerale è un momento di resa dei conti e qualcuno deve portare una buona parola per te. Uno dei bisogni essenziali è quello di ricordare la propria storia… quello che fa il funerale solitario è restituire storie a persone che in qualche modo l’hanno persa”, dice Starik che ha fondato ad Amsterdam Poule des Doods, un gruppo di poeti che scrivono e recitano poesie ai funerali solitari. .

___________________

Fonte: De eenzame uitvaart; F. Starik; foto di RDNE Stock project

VERIFICATO ALLA FONTE | Guarda il protocollo di Fact checking delle notizie di Mezzopieno

BUONE NOTIZIE CAMBIANO IL MONDO | Firma la petizione per avere più informazione positiva in giornali e telegiornali

Se trovi utile il nostro lavoro e credi nel principio del giornalismo costruttivo non-profit | sostieni Mezzopieno

[victorysp]

King Willem-Alexander, Queen Máxima and Princess Beatrix of The Netherlans will be present at the funeral of Queen Elizabeth II next Monday 19 September in London.

[jurjenkvanderhoek]

HET DODE MOMENT WEER TOT LEVEN GEWEKT

Dichter/schrijver Mischa Andriessen noemt het een tussenwereld, an in-between world, un mondo intermedio. De onzichtbare scheidslijn tussen het levende en dode. Het menselijke en het zakelijke. Werkelijk en abstract. Volgens de schrijver maakt de Italiaanse kunstenaar Daniele Galliano een verslag in verf van het oversteken van de grens tussen boven- en onderwereld. Dus werkelijk het moment dat de ogen zich sluiten, de ziel uitvaart naar een nieuwe haven. De trossen los. Dat kan betekenen dat de schilderijen iets van spiritualiteit in zich hebben. Een glimp van geloven en de glans van weten. De ziel die nog niet echt weg is en boven zichzelf hangt. De bijna dood ervaring die nog twijfelt welke kant gekozen zal worden.

Andriessen vergelijkt de ervaring verbeeldt door Galliano met verlies. Het bij overlijden of op een andere manier verdwijnen van een dierbare. De achtergeblevene gaat "op zoek naar iets dat degene die wordt gemist, achtergelaten heeft. Iets dat aan hem of haar herinnert, een voorwerp, een geur, desnoods het versleten leer van de bank waarop hij of zij het liefste zat. Domweg iets dat de verdwenen geliefde even terug  tastbaar maakt." Galliano raakt het moment kwijt. Het moment waarop hij is geïnspireerd geraakt de wereld te beschouwen. Kijkend naar gewone dingen. Zaken die in de wirwar van de tijd nauwelijks nog opvallen, normaal lijken. Dit vastleggen zet de activiteit voor dat moment stil. In het specifieke moment gaat de kunstenaar op zoek naar verloren beelden. Omdat het moment slechts één tel duurt, een seconde, een fractie van tijd, is het zaak de sfeer in een expressieve vorm vast te leggen. Het beeld komt voor ogen in een snelle oogwenk. Het is niet helder, bewogen zou je zeggen in de fotografie, maar draagt alle elementen in zich die gezien zijn.

Daniele Galliano legt dat verlies van tijd vast, het verloren geziene, de kwijt geraakt ervaring, zodat ik het terug kan kijken. Geen deja vu daar het realiteit is, ik was daar niet eerder, ik ben daar nu. In een glimp trekt die omgeving aan mijn blik voorbij. De tijd hield het niet staande, kon het maar amper registreren. De kunstenaar doet dat wel, legt het vast. Het verstilde moment. Het in verf gebeeldhouwde ogenblik. Een monument voor de gebeurtenis, de onbenoembare herinnering. Geen vage beelden zoals je van herinneringen kunt verwachten. Het palet van Galliano is kleurrijk en helder zoals zijn geboorteland dat is – het mediterrane licht, welhaast een vakantiestemming. Onwerkelijk echt.

In het boek "Morti Viventi", onlangs uitgegeven door Van Spijk Art Books in samenwerking met Livingstone Gallery Den Haag en de Amsterdamse vestiging van het Istituto Italiano Di Cultura, komen al die verloren momenten langs. Al dat verlies passeert vanuit het decor van het geheugen in diverse gezichten van ver en nabij de revue. In de uitgave, als een soort van expositie in boekvorm - een catalogus van het atelier, een portfolio, een aandenken, de herinnering aan doorgemaakte momenten, komen al die onopgemerkte vergezichten voorbij. Het leest of beter bekijkt als een fotoalbum van een reis in het verleden, de tijd. Het is voorbij, passé, afgelopen, maar gelukkig hebben we de plaatjes nog.

Onderverdeeld in verbanden, als landschappen, stadsgezichten en mensen is het boek gerubriceerd en getypeerd. Het meest interessant daarbij zijn de samenstellingen, constellations. Mensen gegroepeerd als massa in vogelvlucht, gezien van een afstand zodat de vormen samen lijken te smelten. Een kluit aan lijven, waarvan ieder individu zich toch als persoonlijkheid gedraagt en tegelijk onderdeel is van de eenheid. Het is een werkelijkheid die in een abstracte vorm is weergegeven. Gezichten onherkenbaar, vlekken in de samenstelling van een publiek. Voor een moment brandt die menigte zich in op mijn netvlies, daarom is de tel in beweging, zijn de figuren onderdelen van de compositie. Maar van een afstand gezien vormen de vlekken verf toch duidelijk een groep mensen. Galliano weet zelfs welhaast ieder figuur een eigen karakter te geven, een gepersonaliseerde handeling. Wie goed naar het werk kijkt kan in de massa als het ware zichzelf tegen komen.

Wanneer de herinnering een rol gaat spelen om de vergetelheid in het nu terug te zetten worden de gedachten als negatieven. Zoals in de werken ‘Berlin’ en ‘Do you remember’. Nog niet ontwikkelde beelden. Vastgelegd in het oog, maar niet afgedrukt nog door de occipitaalkwab. Het geziene beeld is nog niet verwerkt in de hersenen. Het valt uiteen in tussenstadia, tussenwerelden. Al die andere beelden zijn ook onafgewerkt. De blik beklijft niet, maar concentreert zich alweer op een ander beeld. Die beelden uit de tussenwereld, de gedachten aan het moment, zijn niet af, onvolmaakt. Het lijken bouwstenen in een muur die is opgetrokken tussen de boven- en de onderwereld. Menselijke lijven in een getto-achtige setting missen onderdelen, want het oog moet snel kijken om alles in juiste proporties te observeren. Daardoor mist de blik wel details en blijken de lichamen half af. Er ontbreken lichaamsdelen omdat deze in gedachte niet zijn opgeslagen, niet meegenomen in de beschouwing van het moment.

Er heerst een onbepaalde spanning in de schilderijen van Galliano. De stemming is voelbaar, de sfeer te snijden. Er is een gelaagdheid in de werkelijkheid, doordat deze maar voor een deel is weergegeven. De laag die niet zichtbaar is maakt wel het beeld. De geest vult het ontbrekende aan, zet de vlakken door waar ze niet zijn. De gedachte van heden neemt de herinnering in verleden over. Ik zie mensen op plekken waar ze al niet meer zijn. Ik beschouw momenten die al voorbij zijn. Ogenblikken die gestorven zijn. Levens die van voorbijgaande aard zijn, het zijn dat was. Maar ik zie geen levende doden zoals de titel doet vermoeden, of dode levenden. Wat ik zie is het moment van toen dat levenloos is in het nu. De handelingen en activiteiten zijn er niet meer, de situatie is geweest en komt niet terug. Galliano op zijn beurt haalt de gebeurtenis echter terug, haalt de tijd als het ware in om niet te vergeten.

De tijd is kwijt geraakt, het moment verdwenen. Maar de kunstenaar zoekt naar dat wat wordt gemist. Vindt datgene wat aan dit ene moment herinnert en legt deze gedachte vast in verf op doek. Zo zodat ik het kan mee beleven. Herbeleven, terug zien. Maar eigenlijk schieten woorden tekort om de juiste sfeer te beschrijven. Ook al omdat Galliano de wereld in zijn schilderijen heeft ontregeld. Het klopt niet wat ik zie. Maar zoals gezegd de gedachte vult het geschonden beeld aan dat door de herinnering is gefilterd. De tijd heeft het kapot gemaakt, maar heelt tegelijkertijd alle wonden. Wel heeft Andriessen genoeg woorden om de sfeer van de kunstenaar te omschrijven. In zijn essay neemt hij mij de woorden uit de mond. Had ik graag zijn woorden tot de mijne gerekend, zoals ik de momenten van Galliano het liefst in mijn leven invoeg.

Ik citeer Andriessen: “Hij schildert zo mooi en zo helder dat de kijker niet meer precies weet wat hij ziet, maar des te sterker, voelt hij het.” Een zin die ik bijna letterlijk kan passen op zijn ‘aantekeningen uit een tussenwereld’: Hij schrijft zo mooi en zo helder dat de lezer niet meer precies weet wat hij leest, maar des te sterker, voelt hij het. Woorden en beelden sluiten nauw op elkaar aan, waarbij ik me kan afvragen wat er eerder was de kip of het ei. Het moment of de beschrijving. Het is een retorische vraag, want ik kan het antwoord met stelligheid raden. De schilderijen spreken voor zich, de woorden doen dat ook. Maar hebben elkaar nodig. Een samenspel van disciplines.

Morti Viventi. Daniele Galliano. Met tekst van Mischa Andriessen. Uitgave Van Spijk Art Books in samenwerking met Livingstone Gallery Den Haag en Istituto Italiano di Cultura Amsterdam, 2023.

[dejufuniverse]

RESPECT echt heel diep RESPECT 👍🏼👍🏼

Hoe krijg je mensen in de uitvaart stil .... nou dat lukte deze fantastische boeren vanmiddag op het viaduct boven de N36 in Westerhaar - Vriezenveensewijk.

Ik reed met de rouwauto een uitvaart van de kerk naar de begraafplaats in Westerhaar en demonstrerende boeren gaven hun signaal af richting Den Haag op het viaduct boven de N36, ik kom samen met mijn collega aanrijden en wisten niet of wij in één keer door konden rijden.

Wij komen van de rotonde in Westerhaar en zien alle boeren en de mensen die daar waren te kijken met RESPECT langs de weg staan met hun gezicht richting Sibculoseweg.

Beste boeren, beste allemaal jullie hadden ons stil, het heeft diepe, diepe indruk gemaakt ook bij de rouwende familie, waarvoor namens hen en namens De Laatste Eer Westerhaar - Vriezenveensewijk onze hartelijke dank!

Post van Hans Niks

[adutchlesbian]

Op de uitvaart van mijn opa

Vond een man het een goed idee

Om te vragen naar mijn vader

Met wie ik al 12 jaar niet spreek

Om te vragen of mijn pa wel wist

Dat mijn opa overleden is

Waarop ik zei dat ik geen idee heb

Dit trok hij in twijfel

Want heeft je vader dan niet het recht

Tegen die man wil ik graag zeggen

Dat mijn vader ieder recht verloor

Toen hij ervoor koos zijn kinderen te mishandelen

En dat zulke ongepaste vragen

Aan iemand die je amper kent

Notabene op de uitvaart van haar opa

De volgende keer beter achterwege gelaten kunnen worden

[rotterdamvanalles]

Drukte in de binnenstad op Koninginnedag, 30 april 1965. Links winkelpanden van House of England en van kapper John Postmus aan de Korte Lijnbaan.

Koningsdag (sinds 2014), eerder Prinsessedag (1885-1890) en Koninginnedag (1891-2013), is een nationale feestdag in het Koninkrijk der Nederlanden ter ere van het staatshoofd. In alle delen van het Koninkrijk geldt dit voor de meeste werknemers als vrije dag en wordt het gevierd met verschillende festiviteiten, waaronder de vrijmarkten en het dragen van oranje kleding. Traditioneel brengt de vorst op deze dag ook een ceremonieel bezoek aan een of meer gemeenten van het land.

Nadat koningin Juliana haar moeder Wilhelmina in 1948 had opgevolgd, werd vanaf 1949 Koninginnedag gevierd op Juliana's verjaardag, 30 april. Terwijl koningin Wilhelmina en haar familie nooit aanwezig waren geweest bij de festiviteiten, kreeg koningin Juliana jaarlijks een bloemenhulde op Paleis Soestdijk. Vanaf de jaren vijftig was dit evenement via de televisie te volgen. Terwijl Koninginnedag in de naoorlogse jaren nog een gewone werkdag was, kregen in de loop der jaren steeds meer mensen een vrije dag, zodat 30 april kon uitgroeien tot een landelijke feestdag. In 1971 overleed kort voor Koninginnedag op 87-jarige leeftijd prinses Armgard, de moeder van prins Bernhard. Het defilé werd afgelast. Koningin Juliana woonde op haar 62ste verjaardag met alle andere leden van de Koninklijke familie de uitvaart bij van haar schoonmoeder.

Bij de troonopvolging op 30 april 1980 besloot koningin Beatrix deze dag in stand te houden als dag van aanvaarding van haar ambt als staatshoofd en inhuldiging als koningin der Nederlanden. Koningin Beatrix wijzigde ook de vorm van Koninginnedag. Op 28 januari 2013 kondigde zij aan op Koninginnedag troonsafstand te zullen doen. Vanwege Beatrix' abdicatie en de inhuldiging van Willem-Alexander had Koninginnedag 2013 een afwijkend karakter. Het was tevens de laatste keer dat Koninginnedag werd gevierd en de laatste keer dat de nationale feestdag op 30 april viel.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

2021

[keynewssuriname]

‘Def Rhymz vereeuwigd in Surinaamse bodem’

De rapper Def Rhymz (Dennis Bouman) is begraven in Suriname. Zijn lichaam werd vanuit Rotterdam overgebracht naar Suriname. Na het afscheid op 1 april in de Nederlandse havenstad is de 53-jarige artiest op maandag 8 april begraven op René’s Hof in Paramaribo. Def Rhymz overleed op 24 maart aan hartfalen. Hoewel de jonge generatie zijn naam niet onmiddellijk zal herkennen, blijven de hits van Def Rhymz zelfs na 25 jaar nog steeds de dansvloeren veroveren. Met nummers als “Doekoe” en “Schudden” introduceerde hij in Nederland zijn unieke stijl en ongekende energie. De rapper werd geboren in Suriname maar groeide op in Crooswijk. Na het overlijden van Def Rhymz organiseerde zijn familie een crowdfunding om geld in te zamelen voor zijn afscheid in Nederland en zijn begrafenis in Suriname. In totaal werd er meer dan 56.000 euro opgehaald. De kinderen van Bouman zijn enorm dankbaar voor alle donaties. Ze benadrukken dat het meeleven van mensen hen extra troost en kracht geeft, en het gevoel dat ze er niet alleen voor staan. In eerste instantie vonden de kinderen het moeilijk dat hun vader in Suriname zou worden begraven. Ze ervoeren het als een bitterzoet gevoel, omdat ze het idee hadden dat ze hem achter moesten laten. “Het is mijn eerste keer in Suriname. Het is prachtig hier. Nu kan ik begrijpen waarom hij hier begraven wilde worden. Het was zijn laatste wens”, merkte dochter Ridayna op. Terwijl in Nederland een uitgebreide afscheidsceremonie was georganiseerd, heeft de familie gekozen om de uitvaart in besloten kring te laten plaatsvinden. Read the full article

[uitvaarten070]

Het klinkt al snel zo trendy als ik de woorden Duurzaam, Groen, Natuur, Natuurlijk, Schoon, en Buiten gebruik voor een uitvaart. Maar terugkijkend op de afgelopen 10 jaar, want ja mijn bedrijf bestaat 10 jaar, zijn Duurzaam, Groen, Natuur, Natuurlijk, Schoon, Buiten wel mogelijk gebleken, ook al is het soms wat zoeken in welke vorm dan. Hoe bijzonder en persoonlijk dat kan zijn licht ik de komende blogs uit. Vandaag de begrafenis. Kun je eigenlijk wel duurzaam en schoon begraven? Dat is de vraag, want het is misschien niet het leukste praatje maar we nemen ons zelf en onze kleding, medicijnen, kunstheupen, vullingen van kiezen en noem maar op, allemaal wel mee het graf in. En die stoffelijke en chemische resten worden allemaal wel opgenomen in de grond. Waar kan dan misschien wel het verschil in zitten? Het grootste verschil kan denk ik gemaakt worden in het eventuele grafmonument. De bekende grafsteen is niet echt duurzaam. Dat zit hem in het materiaal – de steen zelf -en in de bewerking en vooral het vervoer daarvan per schip vanuit bijvoorbeeld Azië.

Vorige