Tumgik
#alfredo le pera
theartofmany · 1 year
Text
youtube
""Por una cabeza", is one of the most famous and popular tango songs by Carlos Gardel (composer) and Alfredo Le Pera (lyricist), written in 1935" From Youtube channel 0000MATINA: Por una Cabeza - Carlos Gardel Definitely one of the best tangos ever Enjoy...
58 notes · View notes
azul-maria-elias · 1 year
Text
Tumblr media
Hablemos de Alfredo Le Pera.
Figura central del tango, Alfredo Le Pera fue un periodista, poeta, traductos, escritor, autor teatral y cinematografo de origen brasileño, nacido el 7 de junio de 1900 en São Paulo, Estado de São Paulo, Brasil.
Le corresponden ni más ni menos que las letras de los tangos «Amores de Estudiante», «Arrabal amargo», «Cuesta Abajo», «El día que me quieras», «Golondrinas», «Guitarra, guitarra mía», «Lejana tierra mía», «Melodía de arrabal», «Mi Buenos Aires querido», «Por una cabeza», «Recuerdo malevo», «Rubias de New York», «Silencio», «Soledad», «Volver», «Volvió una noche» (todas con música de Carlos Gardel), entre muchos otros. Además, escribió junto a el gran maestro Enrique Santos Discépolo el tango «Carrillón de la Merced».
El cine lo llevó al lado de Carlos Gardel, escribiendo el argumento de casi todas sus películas para Paramount Pictures: «Melodía de Arrabal» (1933), «Espérame» (1933), «La casa es seria» (1933), «Cuesta Abajo» (1934), «El tango en Broadway» (1934), «El día que me quieras» (1935), «Tango Bar» (1935) y todas las canciones originales de las mismas.
El compositor y director de orquesta Terig Tucci contó la siguiente anécdota acerca de la relación entre Gardel y Le Pera (cita extraída de @cultura_tango en twitter):
Gardel insistía en una cosa: los argumentos de las películas tenían que ser a medida para él. Usaba este giro con tanta frecuencia que una vez Le Pera replicó con exasperación: ¿Para que andás buscando un escritor si lo que necesitás es un sastre?
En sus letras, Le Pera trató de emplear un lenguaje que resultara comprensible a todo el mundo hispanohablante, ampliando, de ese modo, la geografía del tango. Es por esto mismo que podemos notar como sus letras, en relación a la mayoría de tangos, carecen de una presencia y protagonismo del lunfardo. Es cierto que Gardel rompía las barreras del idioma, pero es quizás también esta característica de Le Pera la que permitió que dichos tangos encontraran el éxito internacional.
Ciertamente si no hubieran contado sus letras con la música y la voz de Gardel carecerían hoy de la popularidad y el prestigio que ostentan, pero no se trata de lo que pudo haber sido, sino de lo que es. Hoy no se repara en lo reiterativo de sus figuras, y aun de su léxico, para prestar atención a la nobleza de los sentimientos que canta, a la adorable nostalgia que impregna muchas de sus estrofas, al decoro del lenguaje y a la singularísima aptitud que permitió al autor de “Volver” reducir a una coiné muy expresiva y sobre todo inteligible a todo el mundo hispanófono el habla de Buenos Aires. (José Gobello para Todotango.com)
Hermanados tanto en el arte como en la muerte, Le Pera murió junto a Carlos Gardel en la tragedia de Medellín el 24 de junio de 1935.
7 notes · View notes
andrescasciani · 2 years
Photo
Tumblr media
"FRAGMENTARIA" - citas ilustradas por Andrés Casciani (23/11/22)
“La golondrina un día su vuelo detendrá No habrá nube en sus ojos de vagas lejanías”. (Alfredo Le Pera)
- Ilustración digital, 2022
http://andrescasciani.com/
31 notes · View notes
donospl · 11 months
Text
Marcin Masecki „Boleros y mas”
Agora, 2023 W przypadku Marcina Maseckiego można być pewnym jednego: tego, że nic nie jest pewne. Płynne poruszanie się między gatunkami. Zacieranie granic między sztuką wysoką a rozrywką – tego doświadczyliśmy już niejednokrotnie. Najnowsze przedsięwzięcie pianisty, kompozytora, aranżera i dyrygenta zabiera słuchaczy w świat kultury muzycznej Ameryki Łacińskiej. Dziadkowie Artysty poznali się…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
Text
¡Como ríe la vida si tus ojos negros me quieren mirar! 
Alfredo Le Pera (Dramaturgo argentino, 1900-1935).
9 notes · View notes
i-j0s · 1 year
Video
youtube
"Por una cabeza", is one of the most famous and popular tango songs by Carlos Gardel (composer) and Alfredo Le Pera (lyricist), written in 1935
From Youtube channel 0000MATINA: Por una Cabeza - Carlos Gardel
Definitely one of the best tangos ever!
9 notes · View notes
praza-catalunya · 1 month
Text
Rosario de Velasco, pintora figurativa e ilustradora
O Museo Thyssen dedica unha retrospectiva aos traballos artísticos de Velasco nas décadas dos 20 a 40 do pasado século, traballos que foran quedando no esquecemento co paso do tempos; circunstancia que lles acontece ás producións de demasiadas mulleres. Ao mesmo tempo, ese museo presenta outra mostra dedicada á Memoria Colonial. Tratarase no fondo da mesma idea? Pódese dicir que recuperar as producións artísticas de tantas mulleres artistas esquecidas é un xeito de “descolonización patriarcal”?
Texto de Lito Caramés
Tumblr media
Velasco. Gitanos, 1924
Rosario de Velasco. Museo Thyssen, Madrid
Volver con la frente marchita
Las nieves del tiempo platearon mi sien
Sentir que es un soplo la vida
Que veinte años no es nada
Que febril la mirada, errante en las sombras
Este verán, de calores tan ameazadores, o Museo Thyssen ten a ben programar nas súas salas do Paseo del Prado unha exposición antolóxica dedicada á pintora Rosario de Velasco, unha artista ben coñecida (e recoñecida) neste país nos anos 20 e 30. Unha muller coetánea e compañeira de mulleres e homes da xeración do 27. Agora nas salas desta institución museística é doado contemplar (por exemplo) as ilustracións que Velasco elaborou para o libro de relatos infantís Cuentos para Soñar, de Rosa María León. Outro tanto fixo para a publicación Cuentos a mis nietos, da polifacética Carmen Karr (feminista, escritora, música, ...), editado en 1932. A mostra que recolle un número moi importante de obras (pinturas e mais ilustracións) está organizada polo Thyssen xunto co Museo de Bellas Artes de Valencia. Poder xuntar tantas pezas nunha mesma exhibición sobre unha artista que pasou décadas no ostracismo (como tantas outras), foi un duro traballo, e contouse para este fin mesmo coas redes sociais. En todas esas tarefas de procura estiveron á cabeza os comisarios: Miguel Lusarreta e mais Toya Viudes de Velasco, sobriña neta da artista, o que demostra o interese da propia familia en atopar e revalorizar os traballos da pintora. Con eses empeños puidéronse xuntar máis de trinta pinturas e unha ampla selección de ilustracións.
Rosario de Velasco (Madrid, 1904 - Barcelona, 1991) foi una muller con grandes inquietudes culturais. Nosanos de xuventude tivo a compañía (e mesmo amizade) de mulleres como María Teresa León ou a grande pintora surrealista Maruxa Mallo, así como de Concha Espina e a deportista Lilí Álvarez, á que retratou no ano 1938 e coa que compartía interese e afección por varias actividades deportivas.
Tumblr media
Velasco. Adán y Eva, 1932
Segundo contan agora os descendentes da artista, para pintar sempre escoitaba música. Xa fose música clásica (como Mozart) ou pezas máis do seu tempo como fados, boleros, tangos e outros máis. Quizais lle agradase escoitar o tango Volver, composto por Carlos Gardel e mais o poeta Alfredo Le Pera en 1934, e que tan ben interpreta Estrella Morente no filme almodovariano Volver. Así, Volver serve tamén como referencia a que a súa visibilidade, a súa presenza artística regresa pola porta grande.
Como dato importante respecto da súa carreira artística, vale o dato de que no ano 1935 a súa pintura Gitanos foi seleccionada para participar na Carnegie International, unha mostra internacional montada polo Carnegie Museum of Art de Pittsburgh. Gitanos compartiu espazos con pezas de Georgia O’Keeffe, Edwuard Hopper, Dalí ou Picasso. Esa mesma obra -dunha factoría magnífica- tamén serve para valorar esta exposición do Thyssen: estivo moitos anos en lugar descoñecido e, os traballos para esta mostra, permitiron dar con ela e tela agora en Madrid.
Tumblr media
Velasco. Lavanderas. 1934
Rosario de Velasco. Quattrocento, Volta á orde
Contan que mirei para tras por curiosidade. / Pero, máis aló da curiosidade, puiden ter outros motivos. / Mirei para tras doída pola miña escudela de prata. / Por descoido, ao atarme unha sandalia. / Para deixar de ver a caluga xusticeira / do meu home, Lot. / Pola súbita convicción de que se morría / el nin se detería. / Por desobediencia propia de mansos / da persecución. (W. Szymborska, A muller de Lot, 1997).
A poeta polaca Szymborska dedica un revelador poema a unha muller: A Muller de Lot. Esta muller, que consta na Biblia nos episodios de Sodoma e Gomorra (que rematou a súa vida de xeito tráxico), non ten nome! É tanto o desprezo cara ela que nin se lle dá nome. Negarlle a mínima identidade é condenala á non existencia. Algo similar aconteceulle (e acontece aínda) a moitas mulleres que, pese os seus méritos na disciplina que sexa, permanecían no absoluto esquecemento. Mulleres que foron desprezadas ao longo do extenso dominio do patriarcado.
Tumblr media
Velasco. Pajaro Azul (ilustración), 1927
Rosario de Velasco (1904-1991) tivo unha boa formación pictórica e, desde os anos 20, comeza a súa carreira artística. Sempre sentiu atracción especial pola pintura figurativa, e en especial por artistas do Quattrocento italiano. Na súa obra Lavanderas, por exemplo, hai toda unha homenaxe a pintores como dese século XV. As árbores que conforman o fondo da pintura logo fan pensar nos fondos de moitas das pinturas de Botticelli, así como a rotundidade escultórica das figuras femininas lembran os corpos de Mategna. Como moitos outros artistas daqueles anos, moitas das creacións de Velasco pódense inscribir no que deu en chamar “Retorno á Orde”, algo así como un movemento que pretendeu ignorar as vangardas e tornar á reivindicación da arte clásica, figurativa. Un dos artistas que encabezou este movemento foi o revolucionario Pablo Picasso; e por iso algunha das pinturas de Velasco recordan as obras de Sunyer, por exemplo, ou mesmo algunhas de Maruxa Mallo.
As creacións de Rosario de Velasco “desapareceron” perante décadas. Hai persoas que afirman que o esquecemento, neste caso concreto, pódese deber á súa coñecida militancia falanxista. Quizais se sumaron as dúas cousas: ser muller e tamén ser falanxista. De todos xeitos, cómprew recoñecer que homes creadores de recoñecida militancia falanxista como Álvaro Cunqueiro ou Josep Plà levan décadas contando con recoñecementos públicos e notorios. Por tanto, non é desacertado concluír que, no caso de Rosario de Velasco,m pesa máis o feito de ser muller artista que as súas militancias políticas.
Tumblr media
Velasco. Carnaval. Antes de 1936
Lito Caramés
EXPOSICIÓN: Rosario de Velasco
Museo Thyssen, Madrid.
ata o 15 de setembro de 2024
0 notes
22delacolina · 6 months
Text
Tumblr media
Fragmento…
Esas caras de la arena son las que aparecen en escena
Ante los imprevistos de la vida cuando nunca aparecieron
Se regodean en el silencio de lo peores momentos…
Como dice el tango “Sus ojos se cerraron”
...................................................................................................
¿Por qué sus alas, tan cruel, quemó la vida ?
¿ Por qué esta mueca siniestra de la muerte?
Quise abrigarla y más pudo la muerte...
¡Cómo me duele y se ahonda mi herida...!
Yo sé que ahora vendrán caras extrañas
con su limosna de alivio a mi consuelo;
todo es mentira, mentira ese lamento,
hoy esta solo mi corazón...
Letra: Alfredo Le Pera
Música: Carlos Gardel.
Año: 1935
0 notes
Text
Repassez-moi l'standard ... "El Día Que Me Quieras" Carlos Gardel & Alfredo Le Pera (1934)
1 note · View note
michaelcosio · 9 months
Text
youtube
Carlos Gardel - Por una Cabeza
Antologia 60 Aniversario
℗ 1935 BMG Ariola Argeninta S.A.
Released on: 1995-06-01
Composer, Lyricist: Alfredo Le Pera
0 notes
diarioelcentinela · 2 years
Text
Gardel y Le Pera en 'ardiente' versión de Los Amados, este sábado en Auditorio Belgrano
Alejo “Chino” Amado, al frente del grupo. / Foto: Leo Vaca A cinco años del estreno de “La cumbancha de Agustín Lara”, donde recorrían las canciones e historia del gran creador de boleros, Los Amados se atreven ahora con un mito nacional como la gloriosa dupla de Carlos Gardel y Alfredo Le Pera para su espectáculo “Ardientes Gardel y Le Pera”, que estrenan este sábado en el Auditorio Belgrano…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
dejardeapostarorg · 2 years
Text
Canciones sobre ludopatía "Por una Cabeza" de Alfredo Le Pera
Canciones sobre ludopatía “Por una Cabeza” de Alfredo Le Pera
Una letra que hace referencia a las carreras de caballos y al fanatismo que se crea en torno a estas competiciones, y hace un paralelismo entre esto y las relaciones con mujeres. (Cabe destacar además que Gardel era un experto en temas hípicos.) Continue reading Untitled
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
azul-maria-elias · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media
Por qué amamos a Carlitos Gardel
Llega otro 24 de junio y evoca en mí el recuerdo de Gardel, una figura que es tan importante y significativa, no solo para el pueblo argentino, sino que me animo a decir para todo el mundo. Pero ¿por qué este cariño y presencia en la imaginación popular?
Porque Gardel fue el padre de una de las cosas más bellas que tenemos: el tango. Pero no «padre» en el sentido de inventor del tango como música, sino referido a como él, con su irreprochable afinación, su impostación vocal, su voz barítono plena de todas las notas de equilibrado y parejo vibrato, su inesperado e inconfundible timbre y su característica presencia sonora, demostró que el tango se podía cantar —género que se creía que era solo bailable—, creando el tango canción como lo conocemos. Demostró que una historia podía ser contada en tres minutos o menos, con una gracia y dramatismo únicos. Y es que Gardel no solo cantaba los tangos, si no que los interpretaba. Dependiendo de lo que la letra del tango precisara, y haciendo una gran lectura de la misma, Gardel podía ser festivo, compadecido, nostálgico, cachador, coloquial, trasnochado, melancólico, arrabalero, romántico, sentencioso, grotesco, irónico, burlesco, pretensioso, trágico, reflexivo o compadre, aunque siempre con una constitutiva inclinación a teñir toda su riquísima gama de interprete con una capa de melancolía profunda. Poseía por naturaleza el refinamiento y la imaginación para tratar la melodía dividiéndola, acentuándola y matizándola con exquisito e invariable buen gusto. Tenía una marcada tendencia al rubato, es decir, a la ligera aceleración o desaceleración del tempo de una fieza con finalidad expresiva, algo que se convirtió en una característica misma del tango. Gozaba de un instinto nato del ritmo y un inconfundible fraseo, en fin, está más que claro que no fue que tuviera él «voz de tango», si no que más bien éste nació de su voz. Así, Gardel convirtió al tango en lo que es, siendo sin dudas, la música que mejor logra narrar personajes e historias. Al tango, Gardel lo inventó cantando.
Por supuesto que el tango en lo que es y supo ser, no se lo debemos enteramente a Gardel, ya que en su construcción intervino una gran proliferación de letristas y poetas, de autores de obras musicales, de comedias y de sainetes. De esta forma, el género se fue enriqueciendo con las temáticas líricas que propusieron Celedonio Flores, Alfredo Le Pera, Enrique Santos Discépolo, Francisco García Jiménez, Enrique Cadícamo, Manuel Romero, Mario Battistella y tantos otros que los procedieron hasta llegar al gran Homero Manzi, a Cátulo Castillo, a José María Contursi y a Homero Expósito.
Apodado cariñosamente «el morocho del Abasto» y «el zorzal criollo», inspiró en el pueblo argentino y latinoamericano un profundo cariño. Su voz sonó en cada humilde casa, inspirando una reconocible cotidianidad y calidez en ella. Es por ello que, ochenta y ocho años después de su trágica muerte, lo seguimos recordando, oyendo y llorando, porque Gardel dejó una imborrable huella en nuestra cultura y en nuestras vidas, lo que solo le podemos devolver con todo el amor que le tenemos y que jamás desaparecerá. Por eso seguimos escuchándolo, homenajeandolo, intepretando sus más famosos tangos, compartiéndolo, recordandolo, viendo sus películas y haciendo todo aquello que nos permita mantenerlo en nuestra memoria, porque como dije anteriormente, Gardel nos dió una de las cosas más hermosas que tenemos que es el tango, y jamás terminaremos de agradecerselo.
13 notes · View notes
gazeta24br · 2 years
Text
Preparando-se para o concerto em comemoração aos 60 anos de carreira no Carnegie Hall – palco que o recebeu em sua estreia, aos 21 anos, em Nova York –, o maestro João Carlos Martins volta ao Teatro Santander para uma LIVE especial com Gabriel Sater, denominada Do Clássico ao Pantanal, patrocinado pelo Santander, através dos mecanismos da Lei de Incentivo à Cultura do Ministério do Turismo. Abrindo a LIVE, que acontece no dia 1º de novembro, João Carlos Martins e a Bachiana Filarmônica SESI-SP trazem duas peças de Beethoven: o quinto movimento da Sinfonia n.º 5, a Sinfonia do Destino, Allegro con brio, e o Concerto para Piano n.º 5, conhecido como Concerto do Imperador, o último concerto para piano do compositor. O cantor, instrumentista, compositor, arranjador, pesquisador e produtor musical, e também ator, Gabriel Sater se une ao maestro e sua Bachiana para uma sequência que mescla a música erudita com clássicos regionais. Ave Maria, melodia do compositor francês Charles Gounod projetada para se sobrepor ao Prelúdio No. 1 de Bach, abre a sequência, que traz ainda canções de Renato Teixeira: Tocando em Frente, em parceria com o pai de Gabriel, Almir Sater; Quando for a Hora, com Gabriel e João Gaspar; e a homenagem de Teixeira à Nossa Senhora Aparecida, Romaria. Caçador de Mim, de Sérgio Magrão e Luiz Carlos Sá e eternizada na voz de Milton Nascimento,  Mercedita, canção de Ramón Sixto Ríos e parte do folclore argentino, e Por una Cabeza, tango de Carlos Gardel e Alfredo Le Pera de 1935, tema do filme Perfume de Mulher, fecham a primeira parte da participação de Gabriel. João Carlos Martins assume o piano em canções que fazem parte da história do cinema: Cinema Paradiso, de Ennio Morricone, compositor de mais de 70 trilhas e vencedor do prêmio Bafta da Academia Britânica de Cinema, e Em Algum Lugar do Passado, música do premiado compositor John Barry. Sater volta ao palco para mostrar, em arranjos orquestrais, algumas de suas composições. No ar na novela Pantanal como Xeréu Trindade – papel interpretado por seu pai na primeira versão da trama –, Gabriel traz Noite de tempestade, composta por ele (e, na novela, por seu personagem), Amor Marruá, parceira com Guilherme Rondon, Boca do Mato, com Luiz Carlos Sá. Amor de Índio, de Beto Guedes e Ronaldo Bastos, tema dos personagens Juma e Jove na novela em versão especialmente gravada por Gabriel com Martins ao piano, e Libertango, nuevo tango de Piazzolla, fecham a viagem musical “Do Clássico ao Pantanal”.   Sobre o Maestro João Carlos Martins João Carlos Martins em 1982 foi tema de uma reportagem de segunda página inteira do The New York Times, tendo diversas vezes recebido artigos de fins de semana deste mesmo jornal. Também foi capa do Washington Post, levando a música clássica para as primeiras páginas dos jornais nos EUA, enchendo de orgulho o nosso País. Ele teve sua vida registrada em dois documentários europeus vencedores de festivais internacionais. Hoje continua levando a sua arte à todos aqueles que tenham oportunidade de ouvi–lo, assumindo a sua responsabilidade social no Brasil. Após uma carreira meteórica como pianista com mais de mil apresentações no exterior, deixou como legado a gravação completa da obra de J.S.Bach para teclado. Considerado um de seus maiores interpretes do século XX – apesar das inúmeras adversidades, acabou por abandonar o piano definitivamente no ano de 2003. Em 2004 iniciou uma nova carreira aos 63 anos como maestro, transformando–se no músico clássico brasileiro mais requisitado pelo Brasil afora. À frente da Filarmônica Bachiana SESI SP, o maestro tem trabalhado em prol da democratização da cultura no país, levando música erudita para as mais diversas plateias em todo o país.   Sobre Gabriel Sater Intérprete com voz marcante, instrumentista virtuoso, compositor versátil, arranjador, pesquisador e produtor musical, o também ator Gabriel Sater nasceu em São Paulo em 1981, mas foi criado em Campo Grande, no Mato Gros
so do Sul. Filho do grande violeiro Almir Sater, Gabriel herdou não só o sobrenome, mas o talento e carisma do pai. O jovem artista usa como inspiração a convivência desde a infância com a família absolutamente musical e com nomes como Renato Teixeira, Sergio Reis, Família Espíndola, Paulo Simões, Guilherme Rondon, Dino Rocha e seus tios Rodrigo e Gisele Sater. Com 21 anos de carreira, o artista traz na bagagem 04 CDs e 01 DVD lançados, mais de 100 composições criadas, parcerias com grandes nomes da música como a com Luiz Carlos Sá (da dupla Sá e Guarabyra), que já deu origem a mais de 30 canções, além de atuações em novela global, teatro musical e cinema. Já se apresentou em grandes festivais, ganhou diversos prêmios e indicações, e emplacou músicas em trilhas de novelas, filmes, séries e programas de TV. Ao longo de sua trajetória, realizou trabalhos musicais (shows, gravações, composições, etc) com importantes nomes da música brasileira como Almir Sater, Renato Teixeira, Sérgio Reis, Fafá de Belém, Luiz Carlos Sá, Fernando Brant, Família Espíndola, Inezita Barroso, Tim Rescala, Lucy Alves, Ney Matogrosso, Jackson Antunes, Pena Branca, Zeca Baleiro, Paulinho Pedra Azul, Pedro Altério & Bruno Piazza, Chico Lobo Guilherme Rondon, Chico Lobo, Lucina, Zé Geraldo, Andreas Kisser, Glaucia Nasser, Nô Stopa, Zezé di Camargo & Luciano, Paulinho Moska, Tadeu Franco, Neymar Dias, Paranga, Gisele Sater e Rodrigo Sater, Paulo Simões entre muitos outros.   Sobre o Teatro Santander O Teatro Santander abriu as cortinas em 2016, com a proposta de ser um espaço multifuncional, moderno, sofisticado e inovador. É o único espaço no Brasil que possui o sistema de recolhimento automático das poltronas e de varas cênicas automatizadas, que permitem a mudança de configuração do espaço em questão de minutos. Pelo palco do Teatro Santander já passaram musicais como, “We will Rock You”, “Se meu apartamento falasse”, “Cantando na Chuva”, “My Fair Lady”, “Alegria, Alegria, Alegria”, “A Pequena Sereia”, “Annie”, “Sunset Boulevard” e “Escola do Rock”. O Teatro Santander também já recebeu diversos eventos corporativos importantes, além de desfiles, jantares, premiações para empresas, seminários e workshops. Graças a sua versatilidade e tecnologia, o espaço está preparado para receber qualquer tipo de evento sem necessidades de mudanças na configuração. O Teatro Santander também dispõe de acessibilidade para comodidade e locomoção necessária.   LIVE: DO CLASSICO AO PANTANAL MAESTRO JOÃO CARLOS MARTINS E BACHIANA FILARMÔNICA SESI-SP PARTICIPAÇÃO ESPECIAL: GABRIEL SATER 1º de novembro, às 21h Transmissão pelo YouTube, direto do Teatro Santander Maestro João Carlos Martins – Oficial: https://www.youtube.com/c/Jo%C3%A3oCarlosMartinsOficial Teatro Santander: https://www.youtube.com/c/TeatroSantander
1 note · View note
Text
Jesusa Palancares: el rostro centenario de México
https://www.jornada.com.mx/2010/09/12/sem-sonia.html- Sonia Peña
Tumblr media
Jesusa también está seca. Va con el siglo Elena Poniatowska
”Que veinte años no es nada”, dice Alfredo Le Pera en la letra que inmortalizó la voz de Carlos Gardel. Y cuando vemos el México actual parece que Le Pera se quedó corto. Ni veinte, ni treinta, ni cincuenta, ni cien años son nada en el rostro de una sociedad representada por la soldadera más singular, valiente y sabia que ha dado México.
Elena Poniatowska es el Virgilio que nos guía por el infierno que es la vida de Jesusa Palancares, una mujer corroída por los años y el sufrimiento. Josefina Bórquez, una lavandera que vivía cerca de Morazán y de Ferrocarril-Cintura en el año 1964, inspira a Poniatowska para crear unos de los personajes más entrañables de nuestras letras: Jesusa Palancares, la encargada de introducir a la autora de Hasta no verte Jesús mío por los caminos de la miseria, por los laberintos donde “México se va haciendo chaparrito, allí donde las calles se pierden y quedan desamparadas”. Esta presentación se podría aplicar al México del siglo XXI: “Jesusa pertenece a los millones de hombres y de mujeres que no viven, sobreviven.”...
0 notes
theartofmany · 6 years
Video
youtube
youtube
youtube
“"Por una Cabeza" is a tango song written in 1935 with music by Carlos Gardel and lyrics by Alfredo Le Pera The name is a Spanish horse-racing phrase meaning "by a head", which refers to a horse winning a race narrowly - by just the length of its head. The lyrics speak of a compulsive horse-track gambler who compares his addiction for horses with his attraction to women“ From the Youtube channels Movieclips, WildfireImages and kallisto666 I bring you three movies featuring the very popular tango in their respective scenes: 1) The Tango - Scent of a Woman (4/8) Movie CLIP (1992) HD 2) True Lies - Tango 3) Schindler's List || Oskar Schindler Intro Enjoy the tango...
73 notes · View notes