#antrakt

[vazgectimwagnerden]

samatya'da hayvanlar.

kuleli'nin sokağından banliyö hattına yürüyorum. samatya meydanı. önümde kan ter içinde bir adam var, koşturuyor, meyhanenin şef garsonu sokağı suluyor. 32. selsiyus.

koşturan adamın kocaman kolları, kocaman dövmeleri, yağlı saçları, devir daim yaptığı nefesin ancak kendine yettiği akciğerleri ve kaygılı, fakat titremeyi kendine yediremeyen kabadayı bir sesi var, sesleniyor: coşkun! coşkun! buradan kucağında iguanayla geçen bir adam gördün mü? coşkun anlamadan bakıyor. adam açıklıyor: coşkun! böyle yeşil bir hayvan! kertenkelenin büyüğü!

telefonumu çıkarıyorum. e.'ye yazıyorum: adamın birinin evcil hayvanı çalınmış, samatya meydanı'nda insanlara iguananın ne biçim bir hayvan olduğunu anlatmaya çalışıyor.

görmedim abi- diyor coşkun, sabahtan beri buradayım ben, öyle bir adam görmedim.

biraz yürüyor, duruyorum. acaba birisi ben gördüm! der mi diye adamı izliyorum. boncuk boncuk terliyor ve göğsü her nefesle hırıldıyor. durduğum için dikkatini çekiyorum.. göz göze geliyoruz. panikliyor başımı çeviriyorum, iguanayı ben çalmışım ve suçüstü yakalanmışım gibi bir his.

.

meydana inen merdivenlerin başında tarçın renginde bir sokak köpeği var. geçerseniz mutlaka karşılaşırsınız. ismi de tarçın, çünkü defalarca tarçın diye seslenirseniz bu seslenişlerden birinde kafasını çevirip size baktığı oluyor. tarçının tüyleri ve gözleri aynı renkteler.

m. diyor ki, hocam, bu hayvan çok huylu. hiç kimseye ses etmez, böyle kulakları düşük, uyuklar durur. ama geçen gün buradan bir oğlan geçti, belli ki üzerinde bir şeyler vardı, tarçın kendini kaybetti, havladı, uludu ve çocuğu kovaladı.

üzerinde ne vardı? diyorum.

işte, hocam, gayri meşru işler.

vay canına diyorum. gerçekten huylu hayvan. tarçın. emekli bir narkotik köpeği.

.

meydandan denize doğru yürüyorsunuz, eski banliyö hattı. samatya. yeni mahalle. hipodrom. veli efendi.

n. ile at yarışı izliyoruz. çünkü at yarışı izlemek muhteşem derecede tuhaf bir iş -ve hayatta böyle muhteşem derecede tuhaflıklara yer olmalı diyor n. atlar yarışın bittiğini nasıl anlıyorlar diye soruyor. anlamıyorlar diyorum, onlar sadece koşuyorlar. bu ilk koşu- bağırış, çağırış, ve usturuplu bir delilik.

son dönemeçten sonra, kuponlarındaki at kazansın diye bağıran insanların tümü, bir anlığına iç çekiyor, bu iç çekme ile tribün sessizleşiyor, sonra da karanlık ve sevimsiz bir uğultu beliriyor. eyvah diyor n. eyvah diyorum. atlardan biri tökezledi... jokeyi de yerde.

üç ambulans sayıyorum, iki de traktör, traktörlere bağlı kabinler. ambulanslar jokeyler için, ama diğerleri? diyor n. at diyorum, şu al rengi olan. at da yerde. traktörler onun için. atın adı neymiş diyor n. fısıltılardan duyuyoruz, atın ismi 'turbodizel'.

bu nasıl bir at ismi diyor n.

dizel motor gibi mi? evet diyorum, sanırım öyle. rudolf diesel'in icadı bir at. az önce burada insanlar için koşuyordu.

çok kötü düştü, kesin uyutacaklar! diyor birisi, duymamaya çalışıyoruz. elimizdeymiş gibi.

.

zihnen bir antrakt.

(sakatlanan atları neden öldürüyorlar?)

(çünkü) sakatlanan atlar iyileşemiyorlar, ortopedik ameliyatlar sonrası istirahat, o bacağı kullanmamak, sakınılması gereken şeyler.. atlara göre değil. o sakatlanmış bacaklarını sakatlamaya devam ediyorlar.

buraya eklediğim fotoğraf barbaro isimli bir yarış atının. 2006 yılında bir koşu sırasında sakatlanıyor, ayağında çok parçalı bir kırık. fakat hemen uyutulmak yerine seyisi ve sahipleri -atlarını çok seviyorlar- o zamana kadar pek de düşünülmeyen bir işe kalkışıyorlar, bacağı kırılan bir atı ameliyat ettirmek, fizik tedavi uygulamak.

fotoğrafta barbaro'nun gözleri kendine zarar vermemesi için kapatılmış halde. ve vücuduna bağlanmış kayışlarla fizyoterapi havuzunun üzerinde uçuyor. yadırganacak çok şey var. atlar kör değildirler. ve uçamazlar. bunları-çocuklar-bile-bilir.

barbaro iyileşememiş.. 2007 yılında uyutulmuş.

barbaro'yu, turbodizel'i uyutanlar ve rudolf diesel'i yolculuk yaptığı geminin güvertesinden aşağı atanlar aynı insanlar diyorum. aynı vahşi kabilenin insanları.

.

yüreğimiz kırık. dönüş yolunda kedileri ve köpekleri severek günah çıkarmaya çalışıyoruz, fakat gördüklerimizin ağırlığı bizimle. coşkun abi! diyorum, kertenkele bulundu mu? evdeymiş zaten, çalındı sanmış anafor! diyor.

anafor neymiş diyorum n.'ye. -küfür gibi bir şey sanırım...

tarçın tarçın rengi gözleriyle bakıyor. tarçın! diyorum. sakın bana havlama. sonra adımı asla temize çıkaramam. siz hayvanların muhteşem dünyasının dengelerini bozmakta ve sizleri öldürmekte üstümüze yok. ama sakın bana havlama...

bir daha buradan geçtiğimde yeterince sarhoşsam senin boynuna sarılacağım... söz.

[aimless-pilgrims-silva-rerum]

Telefortepian-03 Styczeń 2024

Myślałem, że nie będzie tak ciężko spoglądnąć wstecz i przypomnieć sobie czego słuchałem przez ostatni miesiąc. To niby tylko trzydzieści dni, ileż można poznać w tak mały wydawałoby się okres. Jednak mogę powiedzieć, że było dość obficie. Może niekoniecznie w nowe wydawnictwa, bo tego jeszcze tak nie śledzę, ale w ciekawe dźwięki. Będę tak zerkał co miesiąc na listę przesłuchanych tytułów i może wraz z kolejnymi kartkami z kalendarza będę przekonywał się do przesłuchiwania na bieżąco albumów.

Zeus - Siewca Ten utwór powinien być zaprezentowany w wydaniu grudniowym, ale takiego nawet nie było. Nie mogłem jednak pozostawić go bez żadnego wspomnienia. Może troszkę oazowy hiphop, ale nadal daje mi dużo energii do życia. W przeciwieństwie do mojej ogólnego podejścia do muzyki to nie przesłuchałem tutaj całej dyskografii, ale mam wybrane parę innych utworów jak "Rapier", "Hipotermia", czy "Widnokrąg". Ten ostatni jest dla mnie szczególnie ważny, bo poznałem go z polecenia koleżanki w liceum, kiedy jeszcze nie wiedziałem co jest pięć w rapie.

Kapitan Nemo - Twoja Lorelei Jako śmieszny antrakt mogę podać klasyczną piosenkę lat 80-tych. Może parę osób się na mnie obrazi, ale dla mnie to jest jedyny utwór artysty, który się szczeroko przebił. Nie mógł konkurować np. z Manaam, czy Wandą i Bandą. Próbowałem przesłuchiwać więcej od Gajkowskiego, ale jego barwa głosu nie do końca mnie przekonała, choć przypomina mi taką Republikę i Ciechowskiego. Wspominam też o tym, że ostatnio na lekcji Niemieckiego miałem legendy o Loreley, czyli skale nad Renem. Wtedy też mi to z pamięci wypłynęło i wspominam tutaj.

Lady Pank - Mała Wojna "Aniołowie jeśli tylko są …". Chodzi mi ciągle ten wers po głowie odkąd kolega przypomniał mi ją na potrzeby gry fabularnej przy której się spotykamy czasem. Oczywiście zespołu nie trzeba przedstawiać nikomu, Utwór z roku 1988 wydany na albumie "Tacy Sami" podobno mówi o nałogu alkoholowym. Dla każdego jednak, a to jest właśnie siłą sztuki, może znaczyć co innego. Mi będą przypominać te spotkania oraz czekanie na dworcu autobusowym w Krakowie o czwartej nad ranem w Nowy Rok, gdzie też sobie ją przesłuchiwałem.

Rest - Doma Czasem przesłuchuje się utworów, których się nie rozumie. W językach, których się nie rozumie. Mówi się, że ta muza jest ponad podziałami na mapie i coś w tym jest. Polubiłem tego czeskiego rapera mimo braku jakiejkolwiek znajomości mowy sąsiadów Słowian. Ten utwór jest otwierającym ubiegłorocznego albumu "Tlak" (pl. ciśnienie). I nie jest to jakiś szczególny tekst, gdy go przetłumaczyć, ale flow i atmosfera całkowicie robią robotę. Jako ciekawostkę dodam, że Adam Chlpík w jednym utworze na płycie mówi, że wychował się na klasykach i podaje legendarną polską grupę z gatunku, czyli WWO.

Madis - Plains of Elysium Ubiegłoroczne dzieło krakowskiego muzyka elektronicznego Amadeusza Małkowskiego posługującego się aliasem "Madis". W 2020 roku wydał "Sea of Tranquility", który był takim "Księżycowym" krążkiem. Tym razem postawił na Marsa w okładce swojego nowego wydawnictwa. Oba oczywiście polecam, a jest to muzyka z pogranicza ambientu. Słychać u niego bardzo mocny wpływ Berlińskiej Szkoły muzyki elektronicznej (Klaus Schulze, Tangerine Dreams) oraz Jean-Michaela Jarre'a. Nie da się też polecić jednego tylko utworu, bo jeden uzupełnia drugi, więc zostawiam link do całości.

Marek Biliński - Kosmiczne opowiadania Jak już jestem w temacie elektrofonów, to nie można nie wspomnieć o el-muzyce pana Marka. Dziś jest w sumie jednym z filarów historii rodzimych dźwięków generowanych syntezatorami, a jego "Ucieczka z tropików" wręcz była hitem. Ostatnimi tygodniami powróciłem do przesłuchiwania go bardzo mocno i dlatego też znalazł swoje miejsce w podsumowaniu. Postawiłem na utwór odrobinę, ale tylko troszkę, mniej znany od już wspomnianego, czyli na "Kosmiczne opowiadania" z 1986 roku.

Hania Rani - 24.01 Tak naprawdę z nazwiska Raniszewska, urodzona w Gdańsku potrafiąca z klawiatury wydobyć przepiękne pejzaże. Jej debiutancki album "Esja" z 2019 jest czymś co nazywam "nową muzyką klasyczną". Taki odłam minimalistycznej formy instrumentalnej, która jest taka troszkę magiczna. Czy to Einaudi, czy Ólafur Arnalds (którego poznała osobiście). Obecnie, czyli w albumie "Ghosts" z 2023 dodała również troszkę elektroniki bardzo dobrze wkomponowującej się w taką atmosferę przez nią kreowaną. Większość utworów ma również jej przepiękny eteryczny wokal. Jednak do kolekcji wybrałem czysto instrumentalny, tak w ramach wyjątku.

Vołosi - Pożegnanie z Sałaszem Młody zespół z Beskidu Śląskiego, który jest bardzo przyjemnym połączeniem dwóch nurtów często przeciwstawianym sobie - muzyki klasycznej i ludowej. Choć to oczywiście błąd, co widać szczególnie w tej propozycji. Wołosi to była grupa etniczna z Bałkanów, która też mocno wpłynęła na polski Beskid. Tutaj jednak jest to nazwa zespołu stworzonego z muzyków rodzinnej kapeli Wałasi z braćmi Lasonidami reprezentując tą część poważną. Jest to instrumentalny projekt, który naprawdę przekazuję ducha Karpat. Od 2012 roku, czyli rok po wydaniu ich trzeciego (ale pierwszego oficjalnego) self-titled albumu przyjęli obecną nazwę. Z tego też krążka dzisiejsza propozycja. To był pierwszy ich utwór, na który się natknąłem.

Orkiestra Świętego Mikołaja - Muzyka Gór Styczeń 2024 mogę nazwać miesiącem muzyki ludowej. Nie chcę mówić konkretnie góralskiej, bo słowo to niepotrzebnie kieruje myśl w stronę Podhala. Orkiestra ta kultywuje muzyczne tradycje kresów - Łemków, Hucułów, czy Bojków, obok tych polskich. Znalazłem ją przez przypadek z pierwszym ich albumem "Muzyka Gór" na jednym z archiwizujących kanałów na YouTubie. Pokochałem od razu, w szczególności tą szczerość w śpiewaniu tradycyjnych pieśni. Tutaj z braku możliwości i chęci wybrania konkretnego jednego utworu daję do odsłuchu cały debiutancki album z 1992.

Ok, to była już ostatnia propozycja na dziś. Wszystkie, które mi pozostały może wylądują w następnej odsłonie, albo w "B-Side". Jeszczę zobaczę, ale materiału mam na jeszcze jeden taki tekst. Jednak może nie będę przesadzał i pozwolę sobie na tym skończyć.

Miłego, Adiabat 27.01.2024

[zyciemprzezzycie]

Podczas ulewnych deszczy zawsze miał wrażenie, że czas staje w miejscu. Jakby następowało zawieszenie, swego rodzaju antrakt, podczas którego można było spokojnie odłożyć to, co się akurat robiło, by po prostu stanąć przy oknie i całymi godzinami patrzeć ze zdziwieniem na ten spektakl opadającej bez końca kurtyny łez.

Carlos Ruiz Zafón

[zegarmistrzswiatlapurpurowy]

Dotknęła mnie jakiś czas temu refleksja,

że złoto pozostaje szczere

dopóki nie zamieniasz go w nadzieję...

Antrakt między scenami życia ubranymi w splendor oraz próżny przepych,

to prawdopodobnie jedyna solucja dla sugestywnie wymienionych głuchych i ślepych.

Wszakże ciężko się pozbierać po wymianie ludzi na materiał,

zdając sobie poniewczasie sprawę, że życie arystokracji ma niewiele wspólnego z tym, co prezentuje ich względem amerykański serial.

Czy byłbym szczęśliwy?

Nie wiem może przez chwilę,

dopóki nie odczułbym pustki, którą wypełniłbym poprzez heroinę...

Albo inne fałszywe ścierwo,

które byłoby mistyfikacją szczęścia - niestety dalece bierną,

i zdradziecką.

Szybko bym poległ na froncie tych iluzji niczym dziecko,

będące głodne doświadczeń,

w odniesieniu do wspomnianych poszłyby na marne.

Bez przyjaciół, rodziny, rozmów i wsparcia,

ruminacje zapewne szybko ewoluowałyby w stan natarcia.

I co bym zrobił żeby im się skutecznie przeciwstawić?

Skorodowany mechanizm zegarka naprawić...

Tylko jak?

Zważając na fakt zguby wartości reprezentujących estymę i takt...

Jak mam się swym nieożywionym oprawcom skutecznie sprzeniewierzyć?

Wobec tego czas stwierdzić, że coraz ciężej się z nimi mierzyć,

bowiem jest to zaczerpana z kolei życia konkluzja

- fakt, w praktycznym stawianiu czoła niewątpliwie trudna

[eskaem]

11.11.17, sobota #kwadratdzienny #eskaem.pl / #jazzjantar #immortalonion #redtrio #axeldorner #mattiasstahl @klubzak #magdalenakról @takpomidor #antrakt @sztuka_wyboru #kronikadźwiękowa #nowaziemia #wolność #coals @sfinks700 #coma @klub_b90 #festiwalfilmowanimowanych #lemon @stary_manez #lordofthedance @ergoarena #grzegorzklaman @dwie_zmiany #igersgdansk #gdansk #gdynia #sopot (at Tu Powstaje Eskaem.pl)

[whileiamdying]

İki Şafak Arasında’da insanın kanını donduran kapitalist portreleri

Gözü kara kapitalist ailenin, Türkiye burjuvazisinin içinde yaşadığımız dönemde en fazla yükselen, serpilen sosyal segmentinden, Anadolu’nun muhafazakar kesiminden bir aile örneği üzerinden yansıtılması ise filmin güncelliğini pekiştiriyor. — Kaya Özkaracalar

Geçen yıl festivallerde dikkat çeken yerli filmler arasında yer alan ve konusu, bir işyerinde işverenin ihmali sonucu gerçekleşen bir ‘kazayı’ (!) çıkış noktası alan İki Şafak Arasında geçen hafta sonu dijital platform Mubi’de erişime açıldı.

Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde Jüri Özel Ödülü dahil dört ödül kazanan İki Şafak Arasında’nın konusu her ne kadar bir “iş cinayetini” çıkış noktası olarak alsa da filmin odağında mağdur işçi yakınları değil, işveren aile yer alıyor, işçi yakınları yan karakterler olarak ekrana geliyorlar. Filmin baş karakteri, işveren ailenin Kadir adındaki genç oğlu. Muhafazakar ailesinden farklı bir karaktere sahip oluşu, örneğin Alevi bir genç kadınla evlenme planı yapması ama bunu babasına açmayı ertelemesi gibi tutumlarıyla izleyiciye yansıtılan Kadir, daha çok ağabeyi tarafından yönetilen tekstil fabrikasında, yurtdışındaki yabancı müşterilerle görüşmelerde İngilizce çevirmenlik yapmak gibi ikincil görevler yürütmektedir. Yurtdışına sipariş yetiştirilmeye çalışılan bir gün fabrikada gerçekleşen bir kaza sonucu bir işçi ağır yaralanır ve hastanede yoğun bakıma kaldırılır. Ailenin avukatı, işçinin ölmesi durumunda işveren tarafına hapis cezası verileceği uyarısıyla işçinin ailesine peşinen tazminat ödenmesi karşılığında işçi ailesinden işvereni cezai sorumluktan kurtaracak yazılı bir beyan alınması gereğini söyler. Kadir, çok geçmeden ailesinin bu süreçte kendisinden pek çok gerçeği sakladığını keşfedecek ve babasıyla ağabeyinin kurduğu planlar doğrultusunda hareket edip etmeme noktasında ikileme düşecektir…

Kısa filmleriyle tanınan senarist-yönetmen Selman Nacar’ın ilk uzun metraj çalışması olan İki Şafak Arasında’nın inandırıcılıkta sorun yaratan bir açmazı, “iş cinayetlerinin” kovuşturulmasının sürüncemede bırakılmasına, kamu vicdanını tatmin etmeyen şekilde gerçekleşmesine aşina olduğumuz ülkemizde, filmdeki işverenlerin adeta ertesi sabah içlerinden birinin bileklerine hemen kelepçe vurulacakmış gibi davranması. Bu noktanın ötesinde, İki Şafak Arasında’da Kadir’in babası ve ağabeyi üzerinden gözünü kar hırsı bürümüş ve aslında insana zerre kadar değer vermeyen, öte yandan öyle değillermiş gibi davranma riyakarlığı da sergileyen kapitalist portreleri, insanın kanını donduracak bir gerçekçilikle işleniyor. Gözü kara kapitalist ailenin, Türkiye burjuvazisinin içinde yaşadığımız dönemde en fazla yükselen, serpilen sosyal segmentinden, Anadolu’nun muhafazakar kesiminden bir aile örneği üzerinden yansıtılması ise filmin güncelliğini pekiştiriyor.

Adından da anlaşılacağı üzere konusu 24 saatlik bir zaman dilimi içinde geçen filmin anlatısının merkezindeki Kadir’in ise, ailesinin gerçek yüzünü gördüğünde yaşadığı en hafif ifadeyle şaşkınlık net biçimde izleyiciye geçirilse de bu durum karşısında bocalamasının ve geçirdiği gelgitlerin her birinin onun ruh dünyasındaki karşılıklarına aynı netlikte vakıf olamıyoruz. Filmin açık uçlu finalinin de böylesi bir anlatıyı sonlandırmak açısından en doğru tercih olduğunu düşünmüyorum. Ancak yine de İki Şafak Arasında, tüm artılarıyla eksileriyle, tüm zayıf ve güçlü yönleriyle yakın dönem Türkiye sinemasının izlenmeye, üzerinde düşünmeye, tartışmaya değer ürünlerinden.

YAZAR HAKKINDA

Kaya Özkaracalar, 1968, İstanbul doğumlu olan Kaya Özkaracalar, ODTÜ Siyaset Bilimi Bölümü'nden mezundur ve yüksek lisansını da aynı bölümde tamamlamıştır. Doktorasını Bilkent Üniversitesi Grafik Tasarım Bölümü'nde tamamlayan Özkaracalar, Bahçeşehir Üniversitesi Sinema ve Televizyon Bölümü'nde profesör kadrosundan öğretim üyesidir. SineGöz kolektifi bünyesinde "Akıntıya Karşı Orhan Kemal" belgeselini, 2006'da ise "Behice Boran: Son Nefesine Kadar" belgeselini ortak yönetmen olarak çeken Özkaracalar; Antrakt, Altyazı, Geceyarısı Sineması, Popüler Sinema dergilerinde sinema yazarlığı da yapmıştır ve “Geceyarısı Sineması” ile “Seyir Dergisi” yayın koordinatörüdür. Radikal gazetesinde film eleştirmenliği ve çeşitli film festivallerinde jüri üyeliği de yapmış olan Özkaracalar, SİYAD Yönetim Kurulu üyesidir ve şu an aktif olarak İleri TV'de Ters Açı programını sunmakta ve İleri Haber'de sinema yazarlığı yapmaktadır.

[medyadergisi]

Antrakt: Hayatın Perde Arasındakiler Açıldı

Antrakt: Hayatın Perde Arasındakiler Açıldı

Lal Batman'ın “ANTRAKT: Hayatın Perde Arasındakiler”  başlıklı ilk uluslararası solo sergisi, Doç. Dr. Ebru Yetişkin’in kürasyonuyla 4 Haziran 2022 Cumartesi günü Belgrad Bioskop Balkan’da açıldı.   “ANTRAKT: Hayatın Perde Arasındakiler” sergisi, Lal Batman’ın mekana özgü video, enstalasyon ve resim çalışmaları ile Doç. Dr. Ebru Yetişkin’in pandemi sonrası toplumsallığa dair kuramsal…

[haberkat]

Antrakt: Hayatın Perde Arasındakiler Açıldı

Antrakt: Hayatın Perde Arasındakiler Açıldı

Lal Batman'ın “ANTRAKT: Hayatın Perde Arasındakiler”  başlıklı ilk uluslararası solo sergisi, Doç. Dr. Ebru Yetişkin’in kürasyonuyla 4 Haziran 2022 Cumartesi günü Belgrad Bioskop Balkan’da açıldı.   “ANTRAKT: Hayatın Perde Arasındakiler” sergisi, Lal Batman’ın mekana özgü video, enstalasyon ve resim çalışmaları ile Doç. Dr. Ebru Yetişkin’in pandemi sonrası toplumsallığa dair kuramsal…

[zegarmistrzswiatlapurpurowy]

Począwszy od manieryzmów nacechowanych emocjami zakonotuję tu wzmiankę, że ubieram się na czarno.

Bowiem większość zjawisk tak postrzegam, i afirmuję się z tym, że jest mi niełatwo.

Wszakże codziennie odprawiają komuś gdzieś pogrzeb,

więc te maniery ubioru może są adekwatne tudzież oniryczne, a może cyniczne, gdyż najchętniej udałbym się tam "...gdzie pieprz rośnie".

I to zdecydowanie częściowa przenośnia,

chociaż niedoprecyzowane deklamacje przeformatowuje co druga komercyjna rozgłośnia.

Więc wyrażę się dokładniej,

i postaram się rozwiewać obiekcje między wierszami zawarte.

Każdy mój antrakt od klarownej percepcji był raczej buntem wobec dysforii,

ale nie przyczyniło się do tego nic żywego, litości...

Pretensje mogę mieć co najwyżej do siebie, za to że gdy coś mnie dojmuję,

to ja ów podmiot nad wyraz ignoruję.

Idąc dalej za ciosem, nadeszła pora, by przestać ściemniać;

wylewna krytyka ma tendencję się we mnie spiętrzać.

I nawet gdy przekroczona zostaje poprzeczka,

a przelana ów czara goryczy.

Nabywam wówczas pragnienia, by odejść stąd literalnie, gdyż czuję się niczym pies na smyczy...

- ewaporować się z tej ciasnej ziemskiej pryczy

I to zapewne ponownie cyniczne, wszakże ów zwierzę niekoniecznie miewa ochotę by z okien skakać,

lecz ja tak.

I nie potrafię tego wyrazić, gdyż nie umiem płakać.

Mam stygmaty na przedramionach, odbierane jako próby wzbudzenia sensacji,

list samobójczy ekwiwalentnie sprawdza się w ich interpretacji.

Więc rekapitulując wnioski;

nie wiem jakie źródło przekazu jest dla nich adekwatne...

- Toteż może niech przedstawią mi swoją rację

[legatus505polish]

Wszystkie rozdzialy & dodatki

Rozdziały:

Rozdział 1: Wkrótce!

Rozdział 2: Wkrótce!

Antrakt 1: Echo

Wpisy:

Oto jestem, uwięziony w otchłani

Łzy podczas deszczu

[marcinwojcik]

Daniel Szulc z zespołu NoVela podczas koncertu w Słupsku w klubie Antrakt.

Fotografia: @marcinwojcik @technetmedia dla @10minuttv

[radekxyz-blog]

Pozory

Gonimy za tym co nie nasze

Chcemy tego czego wcale nie chcemy

Mówimy co inni chcą słyszeć

Chowamy się za sztucznymi postaciami

Porzuciliśmy scenę i gliniane maski 

Mamy nowe, uszyte na miarę

Ale nie naszą, to nie istnieje

Teatr się skończył zaczęło się życie

Poza choć lekka, ugina kolana 

Ściąga do ziemi, zabija od środka 

Umęcza umysł, nie pozwala na antrakt

Zatrzaska powieki… klucz wpadł między deski sceny

[medyadergisi]

Lal Batman'ın ilk uluslararası kişisel sergisi, ANTRAKT, 4 Haziran'da Belgrad Bioskop Balkan'da başlıyor

Lal Batman’ın ilk uluslararası kişisel sergisi, ANTRAKT, 4 Haziran’da Belgrad Bioskop Balkan’da başlıyor

Lal Batman'ın “ANTRAKT: Hayatın Perde Arasındakiler” başlıklı ilk uluslararası kişisel sergisi, 4 Haziran – 4 Temmuz 2022 tarihleri arasında dünyanın yükselen çağdaş sanat merkezlerinden biri olan ve Belgrad’da yer alan Bioskop Balkan ev sahipliğinde gerçekleşiyor.    Yaklaşık bir yıldır süren ve kolektif bir sanatsal araştırmanın deneysel çıktısı olarak tasarlanan serginin kürasyonunu ise Ebru…

[haberkat]

Lal Batman'ın ilk uluslararası kişisel sergisi, ANTRAKT, 4 Haziran'da Belgrad Bioskop Balkan'da başlıyor

Lal Batman’ın ilk uluslararası kişisel sergisi, ANTRAKT, 4 Haziran’da Belgrad Bioskop Balkan’da başlıyor

Lal Batman'ın “ANTRAKT: Hayatın Perde Arasındakiler” başlıklı ilk uluslararası kişisel sergisi, 4 Haziran – 4 Temmuz 2022 tarihleri arasında dünyanın yükselen çağdaş sanat merkezlerinden biri olan ve Belgrad’da yer alan Bioskop Balkan ev sahipliğinde gerçekleşiyor.    Yaklaşık bir yıldır süren ve kolektif bir sanatsal araştırmanın deneysel çıktısı olarak tasarlanan serginin kürasyonunu ise Ebru…

[zegarmistrzswiatlapurpurowy]

Odczuwam przepastny lęk przed letargiem,

aczkolwiek dotychczas zdarza mi się mu opierać, toteż co rusz zabrudzam swą "białą kartę".

Przemykam przez pasma ambarasów,

przymykając na nie oko, wszakże z reguły wypieram je, konstatując że; "nie mam na to czasu".

A one kwitną, i niczym niedbale opatrzona rana,

stan zapalny eskaluje, więc poniewczasie skaza staje się wtórnie sponiewierana.

Czym zazwyczaj trzeba się zająć,

bowiem gangrena zagraża homeostazie, swe powikłania obnażając.

Bruździ mi ona horyzont na obiecujące perspektywy przyszłości,

które byłyby udane, gdyby nie niezaleczone rany z przeszłości.

Niestety drastycznie otwarte,

paradoksalnie rzecz ujmując, teraz z nimi trzeba wyjść na starcie.

a krwawią nad wyraz, wręcz teatralnie,

toteż pora je prawidłowo opatrzyć, zanim mój stan pogorszy się diametralnie.

Predestynacja może jednak elastycznie alternować przebieg zdarzeń,

nawet gdy stanę naprzeciw zgryzotom, może nie uda mi się zestarzeć...

Możliwe, że bynajmniej nie w świetle marzeń.

Wobec czego czuję dojmującą bezsilność,

ponieważ los może mój epilog dychotomicznie desygnować,

a nie czuję, bym miał sposobność w perypetiach życia kojący antrakt zainicjować.

Panta rhei - zegar tyka dalej,

a ja mam zbyt wiele przykrych przemyśleń, by zostać z nimi na stałe.

A także gorzkich doświadczeń,

dokonujących metamorfozy w katastroficzne antycypacje.

Ab ovo - codziennie zaczynam egzystować na nowo...