#arbeidersklasse

[twafordizzy]

NL-4K-B

Hugo Bakker Korff (1824-1882, Den Haag) schilderde vaak huiskamertaferelen met wat oudere vrouwen in de hoofdrol. Ze zijn perfect geschilderd met oog voor detail; Leidse fijnschilderij zoals we dat kennen uit de zeventiende eeuw. Bakker Korff pleegde graag milde spot met de kleinburgerij waaruit hij zelf voortkwam. Een interieur waarin het aan niets ontbreekt met wat oude vrijsters; het is de…

[nedermemes]

ik had misschien een idee... maar ik weet niet of het wat zal worden. afijn, dit is een best populaire groep onder de tumblr dutchies, dus ik waag het risico: ik denk dat als we het zo organiseren dat iedereen samen voor één partij kiest (uiteraard een linkse) om voor te stemmen tijdens de europese verkiezingen, dat we dan één linkse partij kunnen versterken. de kans is groot dat we dan ten minste een groot voordeel hebben tegenover stemmers van andere partijen

hoi! sorry voor de extreem late reactie. ik ben erg chaotisch en zoals ik zei in een eerdere post zijn de europese verkiezingen ook erg verwarrend voor me. 😓

misschien heb je het inmiddels via andere socials meegekregen, maar persoonlijk zie ik veel oproepen om op de Partij voor de Dieren te stemmen als je links (inclusief anti-genocide) bent.

de partij trok veel op met BIJ1 en het is duidelijk terug te merken in het PvdD partijprogramma. het is ook de enige linkse partij die consistent tegen de genocide in Gaza is en voor pro-Palestijne moties stemt. de PvdD heeft langere tijd in het algemeen een anti-oorlogsgeweld visie, zoals dat NL uit de NAVO moet stappen. (ben hier zelf voorstander van.)

de SP lijkt de laatste tijd wat meer positieve aandacht te krijgen doordat Jimmy Dijk de partij meer terug probeert te krijgen naar een rood karakter i.p.v. een PVV-achtige koers zoals onder Lilian Marijnissen. zijn uitspraken zijn redelijk en de partij lijkt eindelijk zich weer meer op de arbeidersklasse te richten. ben blij dat de partij wat lijkt te verbeteren, al komt PvdD nog steeds het beste er uit, wat betreft verkiesbare linkse partijen en hoe die zich verhouden tot Israël en de genocide die het voert. het is ook maar de vraag of we nu vooral meer goede plannen horen voor alleen de verkiezingen, maar goed, dat geldt voor elke partij die op tv aandacht krijgt.

verder weet ik dat de SP hun Europese zetels verloor bij de vorige verkiezingen door te weinig stemmen. beide de SP en PvdD vallen onder de Europese partij Links (The Left) dus in essentie maakt het voor dat vlak niet uit welke van de twee je kiest.

men kan uiteraard stemmen wat ze willen, maar je zag hoe slecht die push om ""strategisch te stemmen"" op GL/PvdA uitpakte. deze vallen ook onder verschillende Europese partijen, dus stemmen voor GL/PvdA worden gehalveerd naar de fracties, verschillend per lid op de lijst.

de PvdA valt onder de Progressieve Alliantie van Socialisten en Democraten (S&D) en Groenlinks onder de Groenen. let wel dat de PvdA berucht is als partij die al jaren migranten en arbeiders in de steek laat en Groenlinks valt onder dezelfde Europese fractie als de rechtse partij Volt. hoe dat verder uitpakt nadat er wordt gekozen weet ik verder ook niet.

moet ook zeggen dat ik eerst weken lang geen up-to-date overzichten kon vinden over de Europese + bijbehorende lokale partijen en dat ik sommige info had van een NU artikel dat pas op 2 juni uitkwam.

hoop dat dit hielp??

[rotterdamvanalles]

J.J.P. Oud. Woningblok VIII, Spangen. 1920-1923.

Spangen is een stadswijk in het westen van de stad met ongeveer 9500 inwoners. Vanaf het centrum wordt de entree tot Spangen gevormd door de Mathenesserbrug over de Delfshavense Schie. De brug zet zich voort in de Mathenesserweg, die de scheidslijn vormt tussen de wijken Tussendijken (links) en Spangen (rechts). De buurt tot aan de Mathenesserdijk wordt 'bovendijks' Spangen genoemd. Aan de voet van de dijk, van de kade langs de Delfshavense Schie tot aan de Spaansebocht in het westen en de Horvathweg in het noorden, ligt 'benedendijks' Spangen.

Het ontwerp van de wijk is wereldwijd beroemd onder architecten en stedenbouwkundigen, maar dat is voor de argeloze bezoeker niet het eerste dat opvalt. Spangen is in sociaal-economisch opzicht een van de armste stadswijken van het land. Diverse blokken worden gerestaureerd, andere staan nog op de nominatie en zijn in de tussentijd dichtgespijkerd. De bevolking heeft voor ruim 85 procent een recente migratieachtergrond. Met vallen en opstaan probeert de wijk zich te verheffen uit de ellende van de jaren tachtig en negentig van de twintigste eeuw (zie onder).

Midden in Spangen staat het oudste voetbalstadion van Nederland, het Kasteel van Sparta uit 1916. Dit stadion werd in 1999 volledig gerenoveerd en staat nu officieel bekend als het Sparta-Stadion Het Kasteel.

Bij het Spiekmanmonument op het P.C. Hooftplein (meer informatie hieronder) wordt elk jaar op 1 mei de Internationale gezongen door een aantal socialisten, waaronder raadsleden.

In de dertiende eeuw behoorde dit gebied bij het ambacht Hogenban. In de dertiende eeuw stond in de Spangense polder het kasteel Spangen, dat door de Delftenaren in 1574 met de grond gelijk werd gemaakt. In 1340 werd er door Willem van Henegouwen al gesproken over het doortrekken van de Schie naar de Maas. Dit was vooral in het belang van de stad Delft. In 1389 werd er werk van gemaakt. Waar het kanaal uitkwam op de Maas kreeg Delft zijn eigen haven, Delfshaven.

Tot het begin van de twintigste eeuw was de polder ten westen van het kanaal onbebouwd. Door de toestroom van vele nieuwe arbeiders naar het snel groeiende Rotterdam was uitbreiding naar het westen, richting Schiedam, noodzakelijk. Ir. A. Stale van de gemeente had de leiding. Het verheffen van de arbeidersklasse was een taak die de overheid op zich nam, en een van de speerpunten was het zorgen voor moderne, goede huisvesting. A.C. Burgdorffer, directeur van de Dienst Plaatselijke Werken, gaf de opdracht aan ir. Pieter Verhagen (specialist in stadsuitbreiding) om volgens de modernste inzichten een geheel nieuwe arbeiderswijk te bouwen. Het stratenplan werd geheel symmetrisch aangelegd. Een nieuwigheid was de invoering van gemeenschappelijke tuinen. Dankzij de oprichting van de Gemeentelijke Woningdienst in 1917 konden architecten als Oud, Brinkman, Buskens, Kruithof en Meischke en Schmidt in de nieuwe wijk grote woningbouwprojecten realiseren. De meest gerenommeerde kunstenaars en ontwerpers, zoals Theo van Doesburg leverden bijdragen aan het ontwerp. Het woonblok aan de Justus van Effenstraat, het Justus van Effencomplex van architect Michiel Brinkman, is wereldberoemd.

Midden in de wijk stond het hypermoderne voetbalstadion van Sparta. Deze club, opgericht in 1888, was tussen 1909 tot en met 1915 vijf keer landskampioen geworden. In 1916 werd dit beloond met het eerste stadion in Nederland. Als herinnering aan het oorspronkelijke slot in deze polder kreeg de voorgevel trekjes van een kasteel. Om het stadion heen werd de woonwijk Spangen gebouwd.

In 1923 werd er op het P.C. Hooftplein een door Berlage ontworpen monument opgericht ter nagedachtenis aan de jonggestorven Hendrik Spiekman, het eerste socialistische raadslid van Rotterdam, die een groot voorvechter was geweest van sociale woningbouw.

Tot in de jaren vijftig, zestig was Spangen een nette wijk, waarin veel ambtenaren, onderwijzers en ambachtslieden woonden. Sparta was een topclub, die in 1959 nog landskampioen werd.

Twintig jaar later was Spangen onherkenbaar veranderd. De huizen waren slecht onderhouden en de meeste oorspronkelijke Spangenaren verhuisd naar elders. In hun plaats kwamen de armsten, waaronder veel migranten. Huisjesmelkers kochten woningen op en de boel verpauperde in een hoog tempo. De gemeente maakte plannen voor renovatie, maar daarvan kwam weinig terecht doordat de onteigening van de huisjesmelkers veel langer duurde dan men had ingeschat. De deels dichtgetimmerde woningen trokken nu veel junks en drugsdealers aan.

Het in de jaren twintig met zo veel elan opgebouwde Spangen was nu een toevluchtsoord voor verslaafden en criminelen. Dagelijks kwamen er tientallen drugskoeriers uit Noord-Frankrijk op bezoek om een voorraad verdovende middelen in te slaan. Ontwikkelingen elders in de stad, zoals de sluiting van het beruchte Perron Nul bij het Centraal Station en de verplaatsing van de tippelzone van de G.J. de Jonghweg naar de Keileweg (begin jaren negentig) zorgden ervoor dat Spangen de twijfelachtige eer kreeg te verworden tot een van de eerste 'no go areas' in Nederland. Voetbalclub Sparta, met wie het in de competitie ook al niet zo best ging, zocht naar andere huisvesting, waarbij zelfs werd gedacht aan Capelle aan den IJssel.

De overgebleven bewoners begonnen steeds feller te protesteren tegen deze ontwikkelingen. Auto's met een Frans kenteken werden tegengehouden, soms met geweld. Annie Verdoold werd de spreekbuis van de bewoners. Spangen kreeg landelijke bekendheid als uiterst gevaarlijke wijk. Hieraan heeft de wijk ook de televisieserie Spangen te danken. De serie werd tussen 1999 en 2006 uitgezonden, met Linda de Mol als politieagente.

Halverwege de jaren negentig leken de bewoners eindelijk te worden gehoord. Burgemeester Bram Peper bracht een bezoek aan de wijk. Daarna leek het tij te keren. In het post-Fortuyn-tijdperk begon de gemeente werk te maken van de renovaties. Spangen werd aangemerkt als 'hotspot', dat wil zeggen als probleemwijk met de hoogste prioriteit. De al vele jaren dichtgetimmerde blokken werden eindelijk gesloopt en langs de Delfshavense Schie verrezen koopappartementen. Huisjesmelkers werden aangepakt. De woningbouwvereniging zorgde voor betaalbare huurwoningen. Beetje bij beetje kwamen ook de hogere inkomens terug, mede dankzij gemeentelijke projecten in de periode 2003-2008, waarbij bewoners 'gratis' huizen aangeboden kregen als zij zich verenigden in een Vereniging van Eigenaars en dan financieel en praktisch meehielpen om zogenaamde kluswoningen op te knappen, alvorens daar zelf te gaan wonen. Het Wallisblok in Spangen is daar een voorbeeld van.

Sparta bleef uiteindelijk in Spangen en het 'Kasteel' (het Sparta-stadion) werd ingrijpend verbouwd, waarbij het veld een kwartslag werd gedraaid.

Foto en Informatie komen uit wikipedia.

[keynewssuriname]

President Santokhi looft inzet arbeidende klasse

President Santokhi looft inzet arbeidende klasse Op de Dag van de Arbeid spreekt president Chandrikapersad Santokhi zijn waardering uit voor de toewijding van de arbeidersklasse.... lees meer op: Read the full article

[peterpijls1965]

Terugschrijven Martin van Amerongen Vogelaar

Jacq Vogelaar ontmoette ik voor het eerst in 1984, op de kerstborrel van De Groene Amsterdammer, het weekblad waarbij ik een paar dagen later in dienst zou treden. Hij leunde tegen een deurpost en sprak de woorden: ‘Nou, en wij gaan er zeker allemaal uit?’

Hij doelde op Anthony Mertens, Cyrille Offermans en hemzelf, de literaire troika die in die dagen in de kolommen van De Groene de literatuur beheerde. Gelukkig voor hen was ik helemaal niet van plan wie dan ook De Groene uit te gooien, uit principe en uit gemakzucht. Dus zei ik Vogelaar dat het liquideren van de zittende literatuurredactie het laatste was waaraan ik dacht in een land waarin iedereen, behalve hij en zijn geestverwanten, dezelfde recensies schreef, zodat ik juist blij was dat De Groene op dit terrein een eigen geluid liet horen.

Ik voegde daaraan waarschuwend toe: ‘Maar als ik morgen de aandrift voel een stuk te maken waarin ik beweer dat Remco Campert de beste schrijver van Nederland is, zal er geen mens zijn die me tegenhoudt.’

‘Campert? Dat is verdedigbaar,’ zei Vogelaar.

Toen dacht ik nog dat hij probeerde tactvol om te springen met de man die straks de declaraties ging tekenen.

Inmiddels weet ik dat hij het meende.

Een paar maanden later bracht dezelfde Campert het boekenweekgeschenk Sombermans Actie op de markt, bij welke gelegenheid ik hem toch maar zelf portretteerde, in de vrees dat 's mans breekbare proza en poëzie ondanks alles niet tegen een historisch-materialistische tekstanalyse opgewassen zou zijn.

Er was iets in die drie mannen, Vogelaar, Offermans en Mertens, dat ik niet prettig vond. Dat was het feit dat zij bij elkaar over de vloer kwamen, elkanders boeken bespraken en op elkaar promoveerden. Ik hou daar niet van. Ik ben allergisch voor alleen al de schijn van inteelt en nepotisme, zodat ik nu al tien jaar bezig ben uit te leggen dat Arthur van Amerongen, de Groenecorrespondent in het nabije Oosten, níet mijn zoontje is, zelfs niet mijn neef, maar een keurige christenjongen uit Ede (Geld.), zonder enige band des bloeds. Tegelijkertijd heb ik begrip voor ‘zij die in Raster schrijven’. Vriendschap en geestverwantschap laten zich niet beteugelen. Verder was er gelukkig veel dat mij in die mannen wél beviel. Zij zijn echte intellectuelen, die niet alleen boeken lezen, maar daarover ook zinnig kunnen oordelen. Oók in de tijd dat zij nog met de Hegelianen, marxisten en Frankfurters de

Over dit hoofdstuk/artikel

AUTEURS

Martin van Amerongen

over Jacq Firmin Vogelaar

[p. 51]

zwijnen hoedden en via - mij enigszins te ingewikkelde - theorieën probeerden de arbeidersklasse aan het leesplankje te krijgen, een streven waarvan ik reeds toen vermoedde dat het op een idealistisch misverstand berustte. Ik zat in een eigenaardige positie. Tenslotte kwam ik uit de school van Vrij Nederland, waarvoor door de Raster-school bekritiseerde mannen als Maarten 't Hart en Gerrit Komrij werkten, die op hun beurt niets zagen in ‘de akkumulatie van het autobiografies materiaal die het bedrijfskapitaal vormen waarmee deze schrijvers de schijn van nonkonformisme weten op te houden’. Ik parafraseer Komrij die natuurlijk nooit veel in Vogelaar c.s. heeft gezien. Zelf nam ik de tussenpositie in van een lezer die een hersenen-krakend auteur niet uit de weg gaat en ondertussen zelf uit wil maken of ik de betreffende avond met Thomas Mann hetzij met Suske én Wiske en desnoods met tante Sidonia naar bed wens te gaan.

Zij, Vogelaar, Offermans en Mertens, waren de exponenten van het experiment en tegenstanders van de onverplichte lectuur die men voor zijn genoegen leest en waarover slechts ‘in kulinaire termen’ te spreken valt, ‘kortom, een restauratie van de literatuur, gelijk opgaand met de restauratie van politieke rust en orde.’

Ik sta al een leven lang op de vooruitstrevende vleugel van het maatschappelijk spectrum en verdedig de creatieve vrijheid van Sybren Polet en Marc Insingel met het ware Voltaireiaans vuur. Maar met hetzelfde vuur verdedig ik de rechten van de schrijvers die hun boodschap met de traditionele middelen van de optimale verstaanbaarheid wensen uit te dragen, zonder daarbij het serieuze karakter van het gebodene geweld aan te doen. Het blijft een positief gegeven dat er schrijvers als Jacq Vogelaar zijn die de literatuur bepleiten van schrijvers die verder gaan dan de boeken waarin de held op pagina één wordt geboren om uiteindelijk tweehonderdvijftig pagina's verder dood te gaan. De gelaagdheid van schrijvers als Kafka en Nabokov is een geaccepteerd en gerespecteerd gegeven. Maar het experiment, in de terminologie van de jaren zestig, is mislukt. Met alle sympathie voor de experimentelen kunnen wij tot geen andere conclusie komen. Ik heb geen zin om de jonge Vogelaar tegen de wat minder jonge Vogelaar uit te spelen. Niettemin, de romans waarmee hij op het ogenblik zoveel furore maakt, zijn klassiek van opzet, met een kop en een staart, met een filosofie en een moraal, al zal zijn percentage lezers onder de stratenmakers en betonvlechters nog steeds bescheiden zijn.

En plotseling moet ik denken aan Lidy van Marissing, een werkelijk ongelofelijk aardige vrouw, behalve op donderdag als zij de weekbladen voor de Volkskrant besprak. Ook zij was een van diegenen die voor Raster schreven.

[p. 52]

Dus werd de geestverwante Groene Amsterdammer alinea's lang de hemel in geprezen, terwijl van Vrij Nederland, tot ergernis van ons, VN-redacteuren, in twee schampere bijzinnen gehakt werd gemaakt. Toen ik in 1985 de overstap van de ene krant naar de andere krant maakte, had zij de verantwoordelijkheid voor die weekbladrubriek inmiddels, tot mijn spijt, aan een ander overgedragen. In literaire zin ken ik haar voornamelijk van een ‘antiroman’, waarin bewust van hoofdletters en dynamische tekens is afgezien, want dat zijn immers de demagogische instrumenten van het mensenverachtende kapitalisme. Zo stond het zo ongeveer in het voorwoord, waarbij mijnerzijds moge worden opgemerkt dat in dit inleidende hoofdstuk wél die kapitalistische hoofdletters en mensenverachtende dynamische tekens werden gehanteerd, omdat de schrijfster er prijs op stelde zo goed mogelijk te worden begrepen.

Het was in de jaren dat het woord profetisch als profeties, het woord polemisch als polemies en het woord proletarisch als proletaries werd geschreven. Met vertedering herlees ik een van Jacq Vogelaars eerste bijdragen aan De Groene Amsterdammer, een stuk over de positie van de ‘proletariese literatuur’ in het domein der schone letteren. Daarin was sprake van een in Nijmegen (waar anders?) belegd congres over de politieke implicaties van de materialistische literatuurtheorie (wat anders?). Er werd gedebatteerd, begrijp ik, over de functie van de literatuur als medium voor de burgerlijke macht versus de literatuur die het wapen voor de arbeidende massa moest worden en verder werden er nog wat meningen verkondigd over het drukwerk dat ‘ter wille van de sociale vrede een massaal vals bewustzijn van alle loonafhankelijken levensnoodzakelijk is geworden voor het kapitalisme’. Jong waren zij, maar aardige jongens. Het is het aangename van een rijke en liberale natie als het Koninkrijk der Nederlanden dat je er pakweg vijftien jaar lang kunt jeugdorakelen, om vervolgens, iets ouder en iets wijzer geworden, te bewijzen dat je wel degelijk iets in je mars hebt.

Anthony Mertens is inmiddels uitgever en heeft, na zijn proefschrift over Jacq Vogelaar te hebben voltooid, het schrijven voorlopig gestaakt. Cyrille Offermans is inmiddels een der beste essayisten des lands, zij het tot mijn spijt niet meer in de kolommen van De Groene Amsterdammer. Jacq Vogelaar tref ik daarentegen nog met regelmaat in het front van de redactionele boekenkast waar de recensie-exemplaren staan. Daarvan stopt hij er dan een aantal in zijn tas en schrijft daar thuis, temidden van al die andere boeken, in alle rust en kalmte een geleerde en gewaardeerde beschouwing over.

Martin van Amerongen is hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer.

[autisticsuggestion]

welk muziekgenre beoefenen bruce springsteen en aerosmith

welk muziekgenre beoefenen bruce springsteen en aerosmith Bruce Springsteen staat bekend om zijn bijdragen aan het rockgenre. Hij is een Amerikaanse singer-songwriter en muzikant wiens muziek vaak wordt gecategoriseerd als heartland rock, een subgenre van rockmuziek dat de Amerikaanse arbeidersklasse en alledaagse ervaringen belicht.   welk muziekgenre beoefenen bruce springsteen en aerosmith …

[leesmagazijn]

Opklimmers en indringers, Rasit Elibol, De Groene, 19 April 2023

Didier Eribon (1953) loopt weer vast door een foto. Hij heeft net Terug naar Reims geschreven, het boek waarin hij na de dood van zijn vader na dertig jaar teruggaat naar de stad waar hij werd geboren als kind uit de arbeidersklasse voordat hij als een vooraanstaand filosoof en socioloog een man van de wereld werd. Ook dat boek begint met foto’s, namelijk van Eribon die met zijn moeder door oude…

[saulsplace]

Historicus legt uit waarom ideologie van Duitse nazipartij ‘links was eerder dan rechts’

Jurist en historicus Joren Vermeersch schreef woensdag op Twitter dat de NSDAP, de Duitse nazipartij, nadrukkelijk links was. Vervolgens kreeg hij ‘links Twitterland’ over zich heen.

Vermeersch blijft bij zijn stelling dat de NSDAP op verschillende vlakken links was eerder dan rechts.

Hij noemt een aantal punten die de ideologie van de NSDAP maken tot ‘links-fascisme’, waaronder het totaal ondergeschikt maken van het individu aan het collectief, het ideaal van de maakbare samenleving, het bestrijden van de onafhankelijkheid van de kerk, het ondergraven van het ouderlijk gezag, overheidsaansturing van de economie, afkeer van vrijhandel en een hoog overheidsbeslag.

Niet plots ‘rechts’

De historicus wijst erop dat het etnisch superioriteitsdenken de NSDAP niet ‘rechts’ maakt. Het feit dat de partij andere linkse bewegingen actief vervolgde, maakt haar evenmin rechts. Racisme is links noch rechts, stelt Vermeersch.

Als voorbeeld noemt hij de bestrijding van mensjewieken en trotskisten tijdens de Russische burgeroorlog. “Dat maakte de bolsjewieken niet plots ‘rechts’.”

Eerder bleek al uit een analyse van het partijprogram van de NSDAP dat Hitler links was, zo schreef het Zwitserse weekblad Die Weltwoche. De oprichters van wat later de NSDAP zou worden, waren afkomstig uit de linkse arbeidersbeweging.

Vanaf links

Anton Drexler, een slotenmaker, richtte de Vrije Arbeidsvereniging voor de Goede Vrede op om Duitse arbeiders te werven voor het Duitse leger.

Gottfried Feder, de economische goeroe achter de NSDAP, legde later uit dat hij zich ‘vanaf links’ bij de Duitse Arbeiderspartij – de voorloper van de NSDAP – had gevoegd. Zij combineerden nationalisme en socialisme in hun program om de arbeidersklasse aan zich te binden.

Vanuit het oogpunt van de welgestelde burgerij bekeken, was Hitler links, zo schreef de bekende Duitse publicist Sebastian Haffner.

[bagoftrix]

6 jaar geleden alweer. Shoutout naar iedereen die bereid was m’n album te blessen. @duvel.duvel.duvel @winne_ecktuh @sticks_insta @rascle_wdf @roelievuitton @timbeumers @fresku040 @lookaimshoot @jiggydje @ninogkm @joyamooi #Repost @hiphoparchief with @get_repost ・・・ - Artist: Presto EP: Arbeider's Klasse Label: Self-released Release: May 15, 2012 Hiphoparchief.nl #Presto #ArbeidersKlasse #EP #NLHipHop #DutchHipHop #HipHop #Rap #Undergroundhiphop #Hardcorehiphop #Zaandam #Netherland

[zannekinbond]

Over “strasserisme” en het verval van links - Malcom Kyeyune

Dit uit het Engels vertaalde artikel is afkomstig van de blog Power & Politics, het gedachtenbord van de Zweedse politieke denker Malcom Kyeyune. Hij was tot 2014 lid van de linksradicale partij Ung Vänster, waarin hij echter door zijn weigering om de daden van de communistische beweging Revolutionära Fronten te veroordelen in opspraak kwam en waaruit hij vervolgens “verwijderd” werd, gevolgd door een reeks opmerkelijke uitspraken van zijn vroegere medestanders, ondertussen duidelijk bekeerd tot het linksliberale status quo, zoals “het geval van Kyeyune toont aan dat het soms wel kan lonen om een beetje racistisch te zijn”(!). Kyeyune, die Afrikaanse wortels heeft, begon vervolgens een eigen blog en sloot zich later aan bij de conservatieve denktank Oikos, vooral controversieel door diens oprichter Mattias Karlsson, de voormalige voorzitter van de rechtsnationale partij Sverigedemokraterna. Ondanks dit alles blijft Kyeyune onafhankelijk in zijn eigen vorm van linksnationaal gedachtengoed en put hij tegenwoordig inspiratie uit de “populistische” bewegingen van diverse pluimage die overal in Europa opkomen, van Aufstehen  tot Prawo i Sprawiedliwość, als alternatieve bewakers van de arbeidersklasse, die verraden werden door het hedendaagse geliberaliseerde links. Daarover gaat ook onderstaande tekst. Read the full article

[antifainternational]

February 24, Amsterdam - Herdenking en viering: Het verzet kwam van de arbeidersklasse!

Kameraden en sympathisanten, Van harte nodigen we jullie uit voor ons aankomende publieke evenement in Amsterdam op 24 februari 2019: 'Het verzet kwam van de arbeidersklasse!' Met deze manifestatie willen we er aan herinneren dat de kern van het verzet tegen de fascistische bezetting uit de arbeidersklasse kwam. De Februaristaking was geen spontane (lees toevallige) opwelling van antifascistisch ingestelde Amsterdammers, maar een georganiseerde verzetsdaad van de arbeidersklasse, onder leiding van de Communistische Partij.

[twafordizzy]

Angry Young Alan Sillitoe verhaalt over de Engelse underdog

bron beeld: thefamouspeople.com Alan Sillitoe (1928-2010, UK) werd ingedeeld bij de Angry Young Men, een Britse schrijversgroep die zich vond in de belangstelling voor het lot van de Engelse arbeidersklasse. Veel van hun romans en verhalen gingen over de lotgevallen van de Britse underdog. Kingsley Amis en John Osborne behoorden ook tot deze Angry Young Men. Ik las de novelle Eiland in de mist en…

[nedermemes]

ik vraag me af wat de beste manier is om mensen in nederland bewust te maken van hoe inherent kwaadwillend de politie als institutie is?

bv. mijn moeder steunde zgn. dat ik naar BLM protesten ging vorig jaar en beweerde dat ze zelf ook naar zoiets was gegaan als ze nog jong en mobieler was, maar aan de andere kant belde ze onlangs de politie over twee zwarte mannen die in haar bejaardenflat geld kwamen collecteren zonder toestemming van de gemeente, en ze zat in een buurtpreventie app waar alle andere oudjes dit steunden. of hoe we regelmatig worden gevraagd zelf deel te nemen aan buurtpreventie whatsapp groepen, en onlangs na de rellen in rotterdam we een brief thuis kregen 'als dank aan de buurt voor het opknappen'. maar de collage in de kaart bevatte (voornamelijk zwarte) schoolkinderen die poseerden met knutselwerken en stoepkrijt teksten die dingen zeiden zoals 'de politie zijn helden'. :S

en dan pleiten de meeste politieke partijen voor meer subsidie naar de politie / meer bevoegdheden over wapengebruik, en er is gewoon zo veel propaganda, etc etc ik weet niet meer hoe je hier tegen in kunt gaan. en dit is nog maar een deel van het grotere geheel van staatsgeweld en onderdrukking van de arbeidersklasse.

er is gewoon zo weinig ophef of kritiek over dit alles, van etnisch profileren tot de toeslageaffaire tot de apathische houding t.o.v. de publieke gezondheid. maar de VVD wordt weer voorspeld als grootste uit de verkiezingen te komen en fascistische partijen krijgen veel meer media aandacht dan bv. BIJ1, en ik word echt fucking bang van wat de uitkomst zal zijn in maart. misschien wordt mijn panische beeld ook gevormd door hoe rechts het klimaat in rotterdam is, maar ik zie überhaupt niet een groter links tegengeluid in het land.

ik ratel maar wat, maar als iemand wat geruststellende woorden of iets wil delen doe t pls 😔😔😔

[rotterdamvanalles]

Op de hoek van de Heer Arnoldstraat en 2e Kiefhoekstraat, gezien vanaf het Hendrik Idoplein, 19 juli 1988.

De Kiefhoek is een buurt in de deelgemeente Feijenoord in Rotterdam-Zuid. Kiefhoek is onderdeel van de wijk Bloemhof.

De huizen behoren allemaal tot de categorie sociale huur. Dit rustige en niet bijzonder opvallende wijkje is vanwege de ontstaansgeschiedenis wereldwijd bekend bij architecten en stedenbouwkundigen; het werd in 1999 door de Union Internationale des Architectes op een lijst van de 1000 belangrijkste gebouwen van de twintigste eeuw gezet.

De Kiefhoek was net als het Witte Dorp in Rotterdam-West een project om de lagere arbeidersklasse te verheffen en die betere leefomstandigheden te bieden. Het ontwerp is van architect J.J.P. Oud in opdracht van het gemeentelijk woningbedrijf en de bouw heeft plaatsgevonden tussen 1928 en 1930. De karakteristieke kenmerken van de Kiefhoek zijn de functionalistische indeling van zowel de wijk als de woningen zelf. Oud streefde ernaar om de bewoners zo veel mogelijk leefruimte te bieden in betaalbare, dus kleine woningen.

Al snel gaf het witte pleisterwerk echter problemen. Al een jaar na oplevering waren er duidelijk scheuren te zien en zagen de gevels grauw. De zware industrie die in die tijd nog dichter bij de stad gelegen was, droeg hier ook aan bij.

In de jaren negentig werden de woningen grondig gerestaureerd onder leiding van architect Wytze Patijn, de toenmalige Rijksbouwmeester. Voor een deel zijn woningen samengevoegd, een deel kreeg een uitbouw naar achteren waarin zich de keuken bevindt en een deel van de woningen is min of meer gelijk gebleven. Volgens kenners is de sfeer van het oorspronkelijke ontwerp van J.J.P. Oud tamelijk goed bewaard gebleven, in elk geval beter dan in het Witte Dorp. Op het Hendrik Idoplein 2 is een museumwoning ingericht.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[blikopenerssma]

Kunstenaars in Zweinstein Afdelingen

Het is vandaag de verjaardag van Harry Potter (en Neville Longbottom/Marcel Lubbermans) en dat vieren we door een aantal kunstenaars in de Zweinstein afdelingen te sorteren. Zit jij in dezelfde afdeling als jouw favoriete kunstenaar? 🤔

Keith Haring - Griffoendor/Huffelpuf

Griffoendors staan bekend om hun moed, wat Keith Haring zeker nodig had voor zijn talloze graffiti werken. Graffiti was immers verboden, en voor hij het wist kon hij gearresteerd worden. Daarnaast heeft hij ook de rechtvaardigheid van een Huffelpuf: zo gebruikte hij zijn kunst om onder andere racisme aan te kaarten en de strijd voor LHBTQ+ rechten onder de aandacht te brengen. 

Frida Kahlo - Huffelpuf 

Ook Frida Kahlo heeft de rechtvaardigheid van een Huffelpuf: zo vocht ze tegen racisme en onverdraagzaamheid en kwamen thema’s als identiteit, post-kolonialisme, gender, klasse, en ras in haar werk terug. Kahlo was ook een socialist en bekritiseerde de onderdrukking van het Amerikaanse kapitalisme en imperialisme dat de rijken bevoordeelde en de arbeidersklasse onderdrukte. 

Marcel Duchamp - Zwadderich

Een van de eigenschappen van Zwadderaars is hun sluwheid, een eigenschap die Marcel Duchamp zeker ook deelde. Hoewel de beroemde urinoir ‘Fountain’ van Elsa von Freytag-Loringhoven is, claimde Duchamp dat hij de bedenker was. Volgens kunstcriticus Julian Spalding wilde Duchamp de geschiedenis ingaan als een van de founding fathers van de moderne kunst. ‘’Hij had niets verbazingwekkend origineels uit die periode om te laten zien,’’ zegt Spalding in See All This. ‘’dus claimde hij het urinoir.’’ Daarmee liet hij ook zijn ambitie zien, nog een Zwadderich eigenschap. 

Marlene Dumas - Ravenklauw

Marlene Dumas studeerde een jaar psychologie aan de UVA, en deze interesse zie je terug in haar werk. Zo onderzoekt ze de invloed die de dagelijkse stroom aan fotografische beelden heeft op de manier waarop mensen naar elkaar en de wereld om hen heen kijken. Dit doet ze door in haar werk de psychologische, sociale en politieke aspecten van deze beelden bloot te leggen. Een echte Ravenklauw dus!

[peterpijls1965]

Gitarist Richey Edwards van Manic Street Preachers verdween spoorloos. A design for life is het eerste nummer dat de band schreef na zijn vermoedelijke zelfdoding. Het gaat over de emancipatie van de arbeidersklasse.

Foto: Kevin Cummins.