#Expressionisme

[sanjaangie]

Edvard Munch

[lucborell]

TROUBADOURS par luc borell Via Flickr : lucborell est un photophone artiste www.lucborell-photophones.com/artworks/1725190/dernieres-... Lien ci dessous vers ma dernière publication www.blurb.fr/bookstore/invited/7317212/53d5fe3db20ec2e93b...

[tommyventevogel]

"ZO" werd gemaakt in co-creatie met spelers van studententoneelvereniging RISK. Binnenkort lees je hier het script met maar liefst 50 personages.

[twafordizzy]

4K-NL-S

Berend Strik (1960, Nijmegen) maakt objecten en doeken die nauwkeurig afgewerkt zijn maar waarvan de betekenis niet altijd meteen duidelijk is. Samen met een groep bevriende kunstenaars (Capital Gaines) stelde Strik kunst als consumptie-artikel ter discussie. De Nijmegenaar gebruikt ambachtelijke technieken als glasblazen en borduren om de verbinding met het dagelijks leven te krijgen/hebben. Gé…

[2t2r]

Quelques scènes du Nosferatu de 1922 colorisées [vidéo]

Nouvel article publié sur https://www.2tout2rien.fr/nosferatu-de-1922-colorisees/

Quelques scènes du Nosferatu de 1922 colorisées [vidéo]

[negreabsolut]

El llac de Vilabertran, per Salvador Dalí. Oli en llenç, 42 x 32'4 cm; c. 1919.

[layersofsin]

[art-en-vrac]

Mark Rothko, l’envoûtement chromatique

Exemple du célèbre « tableau Rouge, blanc et brun » peint en1957.

À partir de 1950, Rothko ne réalise que des toiles offrant, en guise de composition, une superposition de formes rectangulaires. Seules changent les dimen­sions de ces rectangles, leurs couleurs et les relations qu’ils entretiennent avec le fond où ils s’inscrivent. La peinture semble ainsi réduite à la répétition d’une formule et à la mise au point de ses variantes plus ou moins prononcées, mais pour le peintre elle ouvre la possibilité d’une exploration de son art qui est aussi exploration de son propre moi.

Les couleurs, l’impor­tance des formes, leur plus ou moins forte insistance dépendent de ses états subjectifs et élaborent la révé­lation progressive d’un « non-moi » ayant sans doute plus de prix que la subjectivité : « Je ne m’exprime pas moi-même dans ma peinture, a-t-il souligné, j’ex­prime mon non-moi. » D’où un certain anonymat de la facture, ou du moins son absence de personnalisa­tion : la peinture est légère, sans effets expressifs, sans gestualité ou giclures - comme pour indiquer un parti pris d’humilité.

Peindre une résonance spirituelle

Peindre est pour Rothko l’exercice d’une tension vers ce qui le dépasse, ou l’enrobe - que l’on peut nom­mer, au choix, transcendance ou néant. Si le choix des couleurs qu’il utilise sur chaque toile est bien lié à des déterminations subjectives, le spectateur ne peut que deviner ou admettre l’existence de ces déter­minations, sans les préciser davantage, Ce qu’il accueille par contre, c’est l’ambiance générale de la toile, ses effets visuels, sa résonance spirituelle.

Le brun, le rouge et le blanc, déposés en plages vaporeuses et comme marbrées, sont ici travaillés de façon à ne susciter aucun effet de profondeur, aucun mouvement sur la surface, qui affirme une stabilité totale. Aucune forme n’est franche : les bords impré­cis communiquent avec de discrets encadrements rouges qui gagnent en intensité en se rapprochant des limites de la toile.

Les « rectangles » paraissent ainsi entrer en communion avec le fond, au lieu d’en être clairement distincts. Ils ne font pas office d’ou­verture dans la surface, ni même d’esquisses de volumes, mais semblent plutôt des voiles pris dans un étagement de couleurs possibles - comme s’ils devaient susciter le désir de percevoir ce qu’ils dissi­mulent : le regard est ainsi invité à définir un en deçà (ou au-delà) de ce qu’il perçoit.

La modulation de chaque surface, moins soulignée au centre que dans le brun et le blanc, produit un équilibre des valeurs et des masses, tout en confir­mant leur aspect nuageux ou impalpable. En affir­mant des échanges locaux de densité dans la couleur, elle confère à cette dernière des potentialités de dif­fusion au-delà de ses limites visuelles. La surface est simultanément confirmée comme telle - puisque les formes sont maintenues dans un plan unique -, et susceptible d’investir l’espace du spectateur.

« Mes tableaux, a constaté Rothko, sont souvent décrits comme des façades, et en effet, ce sont des façades. » Mais toute façade sous-entend l’espace qu’elle occulte. L’envoûtement chromatique n’est pas le seul but de Rothko : il doit permettre d’aboutir ailleurs, de dépasser le plaisir visuel pour laisser place à un ravissement spirituel ou mental. De ce point de vue, l’installation de ses œuvres dans la chapelle de Houston (qui ne fut inaugurée qu’un an après sa mort) constitua sans doute un aboutissement de sa démarche, en signalant combien l’icône peinte vaut davantage par ce dont elle évoque la présence secrète que par ce qu’elle montre.

Mark Rothko en bref :

Mark Rothko est un peintre américain d'origine russe étiqueté expressionnisme abstrait. Installé à New York à partir de 1925, il se fait d'abord connaître par des peintures biomorphiques, où se retrouvent des souvenirs de ses études scientifiques. Il étudie ensuite les mythes anciens et cherche, à travers sa pratique de l'automatisme, à élaborer des toiles à contenu panthéiste. Progressivement, il abandonne toute allusion figurative, simplifie les formes, et en vient, à la fin des années 1940, à articuler des surfaces géométriques suavement colorées. En 1950, il définit son style final : un petit nombre de rectangles sont superposés sur un fond avec lequel ils sont en communion par leurs bords flous. Cette peinture « color-field » (à champs de couleur) paraît animée d'intentions, notamment mystiques, mais qu'il est difficile d'expliciter.

Très dépressif depuis 1965, il assombrit sa palette, et se suicide après avoir travaillé à la mise en place de quatorze toiles pour une chapelle œcuménique de Houston, concevant un environnement de couleurs invitant à la méditation.

[toosvanholstein]

De zoekende geest van Jacoba van Heemskerck

Bekend in vooral Duitsland maar wonend in Domburg, weggezonken in het kunstmoeras der vergetelheid voor vrouwen en uiteindelijk terecht weer verrezen: Jacoba van Heemskerck. Gaat haar nog zien in het Marie Tak van Poortvliet Museum in Domburg. #kunst

‘t Was toch weer even zoeken, daar in Domburg. Want mijn laatste bezoek aan het Marie Tak van Poortvliet Museum stamde van een flink aantal jaren geleden. Het lag nogal verscholen in het centrum, dat wist ik nog wel. En ja hoor, daar, dat smalle steegje in de hoofdstraat, dat kon niet missen. Daar staat sinds 1994 de replica van een ooit befaamd kunstzaaltje dat tot 1921 een Domburgs duin sierde…

[granny-nyan]

Blue Chloé, acrylic painting on canvas.

Inspired by the german expressionist film The Cabinet of Dr. Caligari (1920). I recommend watching it it's really good!

[undercoverjumanjiplayer]

Joan Mitchel

[sanjaangie]

Le cri, Edvard Munch, 1893

[lucborell]

LA SURFACE DES CHOSES par luc borell Via Flickr : lucborell est un photophone artiste www.lucborell-photophones.com/artworks/1725190/dernieres-... Lien ci dessous vers ma dernière publication www.blurb.fr/bookstore/invited/7317212/53d5fe3db20ec2e93b...

[canalsart]

Un dels destacats artistes del S. XX que podeu veure pintures al nostre espai és Daniel Argimon (Barcelona, 1929 – 1996) considerat un dels artistes més importants de la pintura informalista catalana.

Des del primari expressionisme, va adoptant cada vegada més un llenguatge informal, iniciant un procés de valoració de la matèria que el porta a un informalisme expressionista. Les seves obres es troben a diferents museus i col·leccions d’Europa i d’Amèrica

[twafordizzy]

Paul van Ostaijen is het ongeluk voor

bron beeld: demorgen.be De overtuiging van notaris Telleke Het had veel overtuigende bewijzen vanwege zijn bekenden gevergd, alvorens notaris Telleke besloot een reis in een sneltrein te maken. En spijts deze bewijzen hield hij nog aan zijn mening vast. Dat ding beweegt te snel. Daar moeten ongelukken uit voortspruiten. Als men de voeten te snel de ene voor de andere plaatst, valt men ook.…

[joostjongepier]

Wat?   Ambroise Vollard (1899) door Paul Cézanne, Hommage to Cézanne (1900) door Maurice Denis, Landscape with Ploughman (1889) door Vincent van Gogh, Vision of the Sermon (Jacob Wrestling with the Angel) (1888) door Paul Gauguin, The Pardon, Breton Women in a Meadow (1888) door Emile Bernard, Gustave Coquiot (19010 door Pablo Picasso, Interior with a Young Gill (Girl Reading) (1905-06) door Henri Matisse en Wilhelm Uhde (1910) door Pablo Picasso

Waar?   Tentoonstelling After Impressionism: Inventing Modern Art in National Gallery, Londen

Wanneer?    9 augustus 2023

De tentoonstelling After Impressionism heeft een brede doelstelling. Het wil laten zien hoe, na het impressionisme, kunstenaars braken met alle vaste tradities en de basis legden voor de kunst van de 20e en 21e eeuw. Het toont hoe in verschillende steden (Parijs, Barcelona, Wenen, Berlijn, Brussel) nieuwe wegen werden ingeslagen. En het toont de geboorte van nieuwe bewegingen als fauvisme, kubisme, Nabis, expressionisme en abstractie.

Parijs was bij uitstek de stad waar het gebeurde. Een sleutelspeler in het netwerk van kunstenaars was Abroise Vollard. Deze kunsthandelaar was er voor verantwoordelijk dat het werk van Cézanne, Van Gogh, Gauguin en Picasso onder de aandacht werden gebracht van een internationaal publiek. Paul Cézanne schilderde een portret van deze spin in het culturele web. Zelf had Cézanne ook een belangrijke positie, als beïnvloeder van een nieuwe generatie kunstenaars. Zijn pogingen om een realistische weergave van voorwerpen te geven en tegelijkertijd naturalisme los te laten, had grote invloed op veel schilders na hem. Maurice Denis schilderde een groep kunstenaars, de Nabis (de Profeten), staand om een stilleven van hun inspirator. De bijeenkomst vindt plaats in de Parijse studio van Vollard. Aan de wand hangen schilderijen van Paul Gauguin (die eigenaar was van het stilleven van Cézanne) en van Auguste Renoir. Vollard staat rechts naast het schilderij. Grappig is de kat van Vollard die ons van onder de ezel met een achterdochtige blik aankijkt.

Vincent van Gogh ontwikkelde een heel eigen visuele taal. Hij schilderde Landscape with Ploughman vanuit het raam van de inrichting in St. Rémy. De scène is gebaseerd op directe observatie, maar was tevens geladen met persoonlijke betekenis. Het schilderij heeft een uitdrukkingskracht die onafhankelijk is van de afgebeelde objecten.

Van Paul Gauguin hangt hier een werk dat ik al lang bewonder, maar nog nooit in het echt had gezien: Vision of the Sermon. De achtergrond van het schilderij is effen rood. Een boomstam deelt het werk diagonaal in tweeën. De onderste helft toont een groep Bretonse vrouwen in traditionele kostuums die hun hoofd buigen in gebed. Rechts zien we het hoofd van de priester die zojuist een preek heeft gehouden over Jacob worstelend met de engel. En in het deel rechts boven zien we hoe Jacob in gevecht is met de engel. Het werk is allesbehalve naturalistisch. We zien een visioen, een droom. Gauguin geloofde dat kunstenaars, net als priesters, in staat waren om grote ideeën fysiek vorm te geven.

The Pardon van Emile Bernard toont Bretonse vrouwen die een ‘Pardon’, een soort religieuze bedevaart, bijwonen. De achtergrond van het werk is effen groen. Het werk roept een sterk déjà vú-gevoel op. De overeenkomsten met Gauguins Vision of the Sermon zijn groot. Stijl en idee komen dermate overeen dat het geen toeval kan zijn. Dat is het dan ook niet. Gauguin en Bernard schilderden beide werken tijdens een gezamenlijke trip naar Pont-Aven. Later ruzieden de twee erover wie als eerste deze radicale niet-naturalistische manier van schilderen had bedacht.

Pablo Picasso schilderde schrijver en criticus Gustave Coquiot in avondkleding en met een maskerachtig gezicht voor zijn eerste Parijse tentoonstelling, georganiseerd door Vollard. Coquiot stond als kunstcriticus welwillend tegenover avant-garde-kunstenaars. Hij schreef het voorwoord voor die eerste Parijse expositie van Picasso.

Matisse schilderde zijn dochter Marguerite in een interieur met tal van decoratieve objecten. Het geheel is een en al kleur. Het werk vormt een overgang naar het fauvistische werk waar hij bekend mee zou worden. Kunstdealer, verzamelaar en kunstcriticus Wilhelm Uhde werd door Picasso in kubistische stijl weergegeven. Gezicht en achtergrond worden opgebroken in een grote hoeveelheid monochrome facetten.

Zo staan twee belangrijke kunststromingen die de twintigste-eeuwse kunst zouden gaan bepalen, tegenover elkaar: het fauvisme, waarin kleur centraal staat en het kubisme waarin de lijn de overhand heeft.